Σαββατο πρωι φορτωνουμε το αυτοκινητο και ξεκιναμε. Μαζι μας εχουμε καλοκαιρινα κυριως, αλλα και πιο ζεστα ρουχα και ανετα παπουτσια, γιατι προορισμος μας ειναι το βουνο και μαλιστα ενα απο τα ομορφοτερα της Ελλαδας, αυτο του Δημου Σταυρουπολης στην Ξανθη.
Το ταξιδι ανετο μεσω Εγνατιας. Μετα την Καβαλα βγαινουμε στην εξοδο της Χρυσουπολης, αλλα δεν παμε νοτια προς τη θαλασσα, αντιθετα ανηφοριζουμε βορεια και ακολουθουμε τις (οχι παντα τοσο κατατοπιστικες) πινακιδες για Σταυρουπολη. Η διαδρομη ειναι απιθανη. Δεντρα, κοπαδια, πρασινο, και λιγο πριν φτασουμε ο Νεστος... Βλεπουμε κανο να κανουν τη βολτα τους και αλογα να καλπαζουν ελευθερα! Περναμε τη γεφυρα και κανουμε σχεδια να ερθουμε μια απο τις επομενες μερες να περπατησουμε πλαι στο ποταμι.
Φτανουμε σχεδον στη Σταυρουπολη και λιγο πριν μπουμε κατευθυνομαστε νοτια, στα Κομνηνα, οπου βρισκεται το ξενοδοχειο μας, το Νεμεσις (Hotel Nemesis - ). Ειναι ενα συγκροτημα που αποτελειται απο πυργους με απιθανους κηπους, πισινα, παιδικη χαρα, εστιατοριο με νοστιμους μεζεδες (εχει και ημιαγρια γουρουνια που εκτρεφουν οι ιδιοι και μπορει κανεις να τα δει σε μια φαρμα λιγο πριν στριψει για το ξενοδοχειο). Διαθετει ακομα και ζωολογικο κηπο και τηλεσκοπιο! Η ιδιοκτητρια ειναι ενας απιστευτα γλυκος ανθρωπος, προσχαρη και χαμογελαστη, μας μιλουσε και μας φεροταν σαν να μας ηξερε χρονια, πραγματικα μας σκλαβωσε. Παιρνουμε τα κλειδια του πυργοδωματιου και για πρωτη φορα νιωθω πυργο-Δεσποινα!
Το δωματιο υπεροχο. Τζακι (τι να το κανεις θα μου πειτε το κατακαλοκαιρο), ξυλινα επιπλα και υδρομασαζ στο μπανιο! Να σημειωθει οτι το καλοκαιρι για αυτους ειναι η χαμηλη περιοδος, οποτε οι τιμες ειναι σουπερ (60 το δικλινο, 70 το τρικλινο!). Κλειστε ομως πιο πριν, γιατι ηταν γεματο μεχρι το τελευταιο πυργο-δωματιο!
Αφηνουμε τα πραγματα και παμε μεχρι τη Σταυρουπολη για φαγητο. Δεν εχει πολλες επιλογες κανεις εκει, ενα φαστφουνταδικο και ενα εστιατοριο, το Στεκι (νομιζω ετσι το λεγανε). Απο φαγητο δεν τρελαθηκα, αλλα το εστιατοριο εχει ενα πολυ ομορφο και δροσερο κηπο στο πισω μερος και ειναι δυο βηματα απο το λαογραφικο μουσειο, αν θελει κανεις να το επισκεφτει. Στη βολτα μας στην πολη δεν ξερουμε τι να πρωτοφωτογραφισουμε.
Πετρινα σοκακια, παλιες και νεες εκκλησιες, ομορφα αρχοντικα και μια κουκλα κεντρικη πλατεια, οπου ο δημος εχει βαλει τραπεζακια να καθεται ο κοσμος τα βραδια και να μιλαει, να τρωει γλυκα η μεζεδακια απο το καφενειο διπλα και να βλεπει τα παιδια να παιζουν στο τεραστιο υπαιθριο σκακι!
Επιστρεφουμε στο ξενοδοχειο για απογευματινο καφε. Περπαταμε ξυπολητοι στον κηπο και βλεπουμε τα ζωα του μικρου ζωολογικου. Αναμεσα τους στρουθοκαμηλοι, παγωνια, κουνελια και ελαφακια. Η νυχτα πεφτει και κανουμε σχεδια για την επομενη μερα. Τι να πρωτοδουμε σε αυτον τον μαγεμενο τοπο...
Το επομενο πρωι ξεκιναμε απο τη φαρμα των αγριογουρουνων. Το πιο αστειο θεαμα ειναι τα πολυ μικρα γουρουνακια που θηλαζουν απο τη μαμα τους. Πραγματικα δεν μπορει να φανταστει κανεις οτι σε λιγο καιρο θα τα εχει στο πιατο του... Συνεχιζουμε με τον μακεδονικο ταφο, που βρισκεται δυο βηματα απο το ξενοδοχειο. Για καλη μας τυχη πετυχαινουμε τον φυλακα και υπαλληλο του υπουργειου πολιτισμου, ο οποιος με χαρα μας ξεναγει. Στην επιστροφη σταματαμε να μαζεψουμε μια χελωνα απο το δρομο (τις οποιες εγω-και οι Αιγυπτιοι νομιζω- θεωρω σημαδι μεγαλης τυχης) και κατευθυνομαστε ακομα πιο ψηλα και συγκεκριμενα στο Λειβαδιτη.
Η διαδρομη δεν ειναι ο,τι καλυτερο αν εχει κανεις στομαχικα προβληματα. Στροφες, στροφουλες και παλι στροφες. Στο δρομο περναμε ομορφα χωριουδακια με ακομα πιο ομορφα ταβερνακια. Φτανουμε στον Λειβαδιτη. Το χωριο μοιαζει λιγο ερημο, αλλα ειπαμε, δεν ειναι η υψηλη περιοδος... Εχουμε παρει τις καλυτερες συστασεις για την ταβερνα του Καπαδοκα, αλλα δεν εχουμε χρονο. Πρεπει να κατεβουμε στον περιφημο καταρρακτη του Λειβαδιτη και μας περιμενει ποδαροδρομος. Αφηνουμε λοιπον το χωριο και συνεχιζουμε στο βουνο. Μετα απο μερικα χιλιομετρα φτανουμε στο σημειο που αρχιζει ο χωματοδρομος για το μονοπατι που μεσα απο το δασος οδηγει στον καταρρακτη. Αν εχετε τζιπ η δεν λυπαστε το αυτοκινητο σας, μπειτε στον χωματοδρομο (ειναι γεματος νεροφαγιες , λακουβες και πετρες), αλλιως καλυτερα πατε με τα ποδια, οπως εμεις. Ειναι 2 χιλιομετρα περιπου μεχρι το μονοπατι και η διαδρομη ειναι ομορφη. Καπου στην μεση του δρομου στα δεξια σας θα δειτε καρφωμενο στο δασος ενα κεφαλι βοδιου! Φαρ ουεστ γιναμε!
Υστερα απο δυο χιλιομετρα καταληγουμε σε ενα κιοσκι, που ειναι γεματο κοσμο. Απο εδω ξεκιναει το δασικο μονοπατι.
Μας συμβουλευουν να παρουμε μαζι μας ενα ραβδι για να εχουμε ισορροπια και στηριγμα στα δυσκολα σημεια και να αποφευγουμε το ευκολο, αλλα αποτομο δρομακι και να προτιμουμε παντα το πιο βατο, αν και λιγο μακρυτερο μονοπατι. Η συμβουλη αυτη αποδειχτηκε πολυ χρησιμη, καθως πολλες φορες τα φυλλα γλιστρουσαν και δεν ειναι δυσκολο να βρεθει κανεις φαρδυς πλατυς κατω. Η διαδρομη ειναι ευχαριστη. Πουλακια, σκια απο τις πελωριες οξιες, φιδακια και σαυρες για συντροφια και καπου καπου καποιοι ταλαιπωροι περιπατητες που επεστρεφαν. Ολοι μας ελεγαν "ειναι μακρια, αλλα αξιζει"! Ευτυχως ανα τακτα χρονικα διαστηματα βρισκει κανεις παγκακια να ξαποστασει και να κατεβασει τους παλμους της καρδιας (ιδιαιτερα χρησιμο στην επιστροφη που ειναι αναβαση) και πινακιδες με την αποσταση που του απομενει να διανυσει. Επειτα απο περιπου μια ωρα ακουμε τα νερα του καταρρακτη. Φτανουμε πολυ κοντα, αλλα δεν τον βλεπουμε ακομα. Πρεπει να περασουμε το ποταμι και να παμε απο την αλλη μερια. Και ναι! Ειναι ωραιο το θεαμα! Ως γνησια εδεσσαια ομως θα δηλωσω τα εξης:
Δεν μπορω να καταλαβω γιατι σε ολους τους οδηγους
λεει οτι ειναι ο μεγαλυτερος των βαλκανιων, οταν το υψος του δεν ξεπερνα τα 50 μετρα (οι αποψεις των ταξιδιωτικων οδηγων διαφερουν σε αυτο το σημειο, αλλοι λενε 30, αλλοι 40, αλλοι 50, αλλοι 60). Εμενα δεν μου φανηκε πανω απο 35-40 μετρα :roll:, αλλα δεν ειχα και μεζουρα μαζι μου. Εν πασει περιπτωσει, της Εδεσσας ειναι πανω απο 70 μετρα! Αρα ο καταρρακτης του Λειβαδιτη ειναι μεν πανεμορφος, βρισκεται μεσα σε μια ακομη πιο ομορφη τοποθεσια μεσα σε ενα καταπρασινο δασος, αλλα ΟΧΙ, δεν ειναι ο μεγαλυτερος των βαλκανιων! Ωστοσο εσεις καντε τον κοπο να τον επισκεφτειτε, γιατι πραγματικα αξιζει. Και καντε αυτο που εκαναν οι ταξιδιωτες που συναντησαμε. Παρτε μαζι σας ενα ταπερακι με φαγητο η μερικα λουκανικα και μια ψησταρια μιας χρησης και απολαυστε τη μαγεια του βουνου.
Η απιστροφη ειναι λιγο πιο κουραστικη, αλλα μου φανηκε γρηγοροτερη. Οταν πια φτασαμε στο χωματοδρομο και στα μεσα περιπου πριν την ασφαλτο καναμε οτοστοπ μεχρι το χωριο του Λειβαδιτη (αγιοι ανθρωποι αυτοι που μας πηραν μαζι τους!) και φτασαμε μεχρι την ταβερνα του Καπαδοκα περιμενοντας τους αλλους της παρεας (δυστυχως σε πολλα σημεια τα κινητα δεν πιανουν και η συννενοηση ειναι δυσκολη-η wind παντως εχει καλυτερο σημα απο την cosmote στη συγκεκριμενη περιοχη), που ειχαν κατευθυνθει στο δασικο χωριο.
Το δασικο χωριο ειναι αυτο που λεει το ονομα του. Ενα χωριο μεσα στο δασος που αποτελειται απο αυτονομες κατοικιες με σαλονι, μπανιο και 2 υπνοδωματια. Καθε σπιτακι κοστιζει 100 ευρω τη βραδια και μπορει να φιλοξενησει μεχρι 6 ατομα. Ολα τα σπιτακια διαθετουν τζακι και απειρα ξυλα για το χειμωνα. Θα ειναι σιγουρα η πρωτη επιλογη μας για διαμονη αν ερθουμε το χειμωνα. Το φανταζομαι απο τωρα... Βολτα και παιχνιδια στο χιονι και μετα κρασακι και επιτραπεζια διπλα στο τζακι...Τελειο! Βεβαια το κοντινοτερο χωριο ειναι αρκετα χιλιομετρα μακρια, οποτε πρεπει κανεις να παει με προμηθειες, αλλιως θα βγει για κυνηγι
. Λιγο πιο περα απο το δασικο χωριο βρισκεται το σημειο συναντησης των σαρακατσανων με κωνικα σπιτακια φτιαγμενα απο αχυρο και ξυλα και διαφορα μερη τριγυρω για βολτες και πικνικ. Γενικα το βουνο ειναι ονειρεμενο. Βοηθαει και ο Νεστος που αφηνει μια περιεργη υγρασια στην περιοχη και ειναι ολα καταπροσινα.
Επιστροφη στο ξενοδοχειο, γιατι εχουμε πεινασει και καναμε το λαθος να μη φαμε στου Καπαδοκα. Παιρνουμε το δρομο για Κομνηνα και προς μεγαλη μου λυπη προσπερναμε τις ομορφες ταβερνουλες που ειχαμε δει. Οι υπολοιποι της παρεας εχουν χλαπακιασει μια πιτα και κατι φρουτα που ειχαμε μαζι και δεν πεινανε τοσο. Εγω νομιζω οτι θα κατεβω απο το αυτοκινητο και θα αρχισω να βοσκαω οπως τα προβατακια που συνανταμε, τοσο πολυ πειναω! Τρωω ενα μηλο να ξεγελασω την πεινα μου (λεμε τωρα), γιατι η παρεα αποφασισει να προσεγγισουμε το Νεστο σε ενα σημειο που γινονται εκδηλωσεις (νομιζω του Αγιου Δημητριου). Μπαινουμε και παλι σε χωματοδρομο και ευχομαστε να ειχαμε ενα τζιπακι. Φτανουμε στο ποταμι και συναντουμε μια παρεα να ψηνει και να αραζει σε αιωρες...
Το μερος ειναι παραδεισενιο. Εχει και ενα σημειο που μπορει κανεις να κανει μπανιο (αν δεν φοβαται τα νεροφιδα και αντεχει τις θερμοκρασιες του νερου). Συνεχιζουμε για το ξενοδοχειο. Στο δρομο σταματαμε στη Σταυρουπολη και παιρνουμε σαντουιτς απο το φαστφουνταδικο. Στο ξενοδοχειο μας περιμενουν ηδη φιλοι που εχουν ερθει να μας δουν απο την Ξανθη. Η μερα τελειωνει με κρασακι και πολιτικες συζητησεις, αφου πλησιαζουν εκλογες.
Το επομενο πρωι η παρεα αποφασιζει να χωριστει. Τα δυο αυτοκινητα φευγουν απο τον εθνικο δρομο για Ξανθη και οι υπολοιποι παιρνουμε το τρενο απο τη Σταυρουπολη για να απολαυσουμε την παραποταμια διαδρομη που ειναι μια απο τις ομορφοτερες της Ελλαδας. Το τρενο ομως εχει καθυστερηση και αποφασιζουμε να παμε για τελευταια φορα στο Νεστο. Βρισκομαστε σε ενα σημειο κοντα στη γεφυρα, σε ενα λιβαδι απο μαργαριτες και χαμομηλι, με τα νερα να ρεουν γαργαρα και το πρασινο να χαλαρωνει τις αισθησεις. Η μονη παραφωνια οι πυροβολισμοι που ακουγονται απο ενα κοντινο πεδιο βολης (ασχετο αλλα στην περιοχη μπορει να παιξει κανεις και paint ball).
Το τρενο φτανει. Στο σταθμο μας κοβουν "παλια" εισιτηρια, αυτα τα μικρα σκληρα καφεμπεζ χαρτονια με μια τρυπα στην ακρη. Ολα εχουν το χρωμα μιας αλλης εποχης. Το τρενο ειναι γεματο φανταρους που κατευθυνονται στον Εβρο. Η διαδρομη πραγματικα σου κοβει την ανασα. Το ποταμι κυλαει συνεχως διπλα στις γραμμες μεχρι τους Τοξοτες. Καποιες στιγμες το κρυβουν τα δεντρα και μετα απο λιγο ξεπροβαλει και παλι πανεμορφο. Στον ομορφο σταθμο της Ξανθης μας περιμενουν οι υπολοιποι της παρεας. Πινουμε κατι δροσιτικο και συνεχιζουμε για τον Ιασμο, ενα ομορφο χωριο του Νομου Ροδοπης.
Ο Ιασμος ειναι ενα τυπικο θρακιωτικο χωριο, οπου ζουν αρμονικα οι χριστιανοι με τους μουσουλμανους, οπου το τζαμι ειναι διπλα στην ορθοδοξη εκκλησια και οι μαχαλαδες με τους ψηλους πετρινος τοιχους διπλα στα παλια ελληνικα σπιτια και τις συγχρονες βιλες. Στην ακρη του χωριου, πανω στο βουνο, βρισκεται ενα εστιατοριο-καφε με υπεροχη θεα, το Αρνεμουσι (οχι, δεν κανω λαθος στο ονομα, ετσι το λενε!). Πινουμε εναν καφε σε ενα συγγενικο σπιτι και συνεχιζουμε μεσω του επαρχιακου δρομου για την κοντινη Κομοτηνη, οπου μας περιμενουν για φαγητο.
Εχει μεσημεριασει ηδη και πειναμε πολυ. Ευτυχως το τραπεζι στρωνεται γρηγορα. Γεμιστα, χωριατικη και σαρδελες στο αλατι, σχεδον ωμες, σαν ελληνικο σουσι. Τα εδεσματα συνοδευονται απο σπιτικο τσιπουρο, αλλα δεν πινουμε πολυ, γιατι μας περιμενει επιστροφη. Ευτυχως η Εγνατια εκμηδενιζει τις αποστασεις και σε τρεις ωρες περιπου ειμαστε και παλι σπιτι. Προσοχη μονο, γιατι σε καποια σημεια, ιδιως μετα την Καβαλα, γινεται ελεγχος ταχυτητας με πιστολι και ισως την "πατησετε".
Σχεδιαζουμε ηδη την επομενη εξορμηση στο βουνο. Που λετε να πηγαινει η τρελα?
Καλες εκδρομες σε ολους!
Το ταξιδι ανετο μεσω Εγνατιας. Μετα την Καβαλα βγαινουμε στην εξοδο της Χρυσουπολης, αλλα δεν παμε νοτια προς τη θαλασσα, αντιθετα ανηφοριζουμε βορεια και ακολουθουμε τις (οχι παντα τοσο κατατοπιστικες) πινακιδες για Σταυρουπολη. Η διαδρομη ειναι απιθανη. Δεντρα, κοπαδια, πρασινο, και λιγο πριν φτασουμε ο Νεστος... Βλεπουμε κανο να κανουν τη βολτα τους και αλογα να καλπαζουν ελευθερα! Περναμε τη γεφυρα και κανουμε σχεδια να ερθουμε μια απο τις επομενες μερες να περπατησουμε πλαι στο ποταμι.
Φτανουμε σχεδον στη Σταυρουπολη και λιγο πριν μπουμε κατευθυνομαστε νοτια, στα Κομνηνα, οπου βρισκεται το ξενοδοχειο μας, το Νεμεσις (Hotel Nemesis - ). Ειναι ενα συγκροτημα που αποτελειται απο πυργους με απιθανους κηπους, πισινα, παιδικη χαρα, εστιατοριο με νοστιμους μεζεδες (εχει και ημιαγρια γουρουνια που εκτρεφουν οι ιδιοι και μπορει κανεις να τα δει σε μια φαρμα λιγο πριν στριψει για το ξενοδοχειο). Διαθετει ακομα και ζωολογικο κηπο και τηλεσκοπιο! Η ιδιοκτητρια ειναι ενας απιστευτα γλυκος ανθρωπος, προσχαρη και χαμογελαστη, μας μιλουσε και μας φεροταν σαν να μας ηξερε χρονια, πραγματικα μας σκλαβωσε. Παιρνουμε τα κλειδια του πυργοδωματιου και για πρωτη φορα νιωθω πυργο-Δεσποινα!
Το δωματιο υπεροχο. Τζακι (τι να το κανεις θα μου πειτε το κατακαλοκαιρο), ξυλινα επιπλα και υδρομασαζ στο μπανιο! Να σημειωθει οτι το καλοκαιρι για αυτους ειναι η χαμηλη περιοδος, οποτε οι τιμες ειναι σουπερ (60 το δικλινο, 70 το τρικλινο!). Κλειστε ομως πιο πριν, γιατι ηταν γεματο μεχρι το τελευταιο πυργο-δωματιο!Αφηνουμε τα πραγματα και παμε μεχρι τη Σταυρουπολη για φαγητο. Δεν εχει πολλες επιλογες κανεις εκει, ενα φαστφουνταδικο και ενα εστιατοριο, το Στεκι (νομιζω ετσι το λεγανε). Απο φαγητο δεν τρελαθηκα, αλλα το εστιατοριο εχει ενα πολυ ομορφο και δροσερο κηπο στο πισω μερος και ειναι δυο βηματα απο το λαογραφικο μουσειο, αν θελει κανεις να το επισκεφτει. Στη βολτα μας στην πολη δεν ξερουμε τι να πρωτοφωτογραφισουμε.
Πετρινα σοκακια, παλιες και νεες εκκλησιες, ομορφα αρχοντικα και μια κουκλα κεντρικη πλατεια, οπου ο δημος εχει βαλει τραπεζακια να καθεται ο κοσμος τα βραδια και να μιλαει, να τρωει γλυκα η μεζεδακια απο το καφενειο διπλα και να βλεπει τα παιδια να παιζουν στο τεραστιο υπαιθριο σκακι! Επιστρεφουμε στο ξενοδοχειο για απογευματινο καφε. Περπαταμε ξυπολητοι στον κηπο και βλεπουμε τα ζωα του μικρου ζωολογικου. Αναμεσα τους στρουθοκαμηλοι, παγωνια, κουνελια και ελαφακια. Η νυχτα πεφτει και κανουμε σχεδια για την επομενη μερα. Τι να πρωτοδουμε σε αυτον τον μαγεμενο τοπο...
Το επομενο πρωι ξεκιναμε απο τη φαρμα των αγριογουρουνων. Το πιο αστειο θεαμα ειναι τα πολυ μικρα γουρουνακια που θηλαζουν απο τη μαμα τους. Πραγματικα δεν μπορει να φανταστει κανεις οτι σε λιγο καιρο θα τα εχει στο πιατο του... Συνεχιζουμε με τον μακεδονικο ταφο, που βρισκεται δυο βηματα απο το ξενοδοχειο. Για καλη μας τυχη πετυχαινουμε τον φυλακα και υπαλληλο του υπουργειου πολιτισμου, ο οποιος με χαρα μας ξεναγει. Στην επιστροφη σταματαμε να μαζεψουμε μια χελωνα απο το δρομο (τις οποιες εγω-και οι Αιγυπτιοι νομιζω- θεωρω σημαδι μεγαλης τυχης) και κατευθυνομαστε ακομα πιο ψηλα και συγκεκριμενα στο Λειβαδιτη.
Η διαδρομη δεν ειναι ο,τι καλυτερο αν εχει κανεις στομαχικα προβληματα. Στροφες, στροφουλες και παλι στροφες. Στο δρομο περναμε ομορφα χωριουδακια με ακομα πιο ομορφα ταβερνακια. Φτανουμε στον Λειβαδιτη. Το χωριο μοιαζει λιγο ερημο, αλλα ειπαμε, δεν ειναι η υψηλη περιοδος... Εχουμε παρει τις καλυτερες συστασεις για την ταβερνα του Καπαδοκα, αλλα δεν εχουμε χρονο. Πρεπει να κατεβουμε στον περιφημο καταρρακτη του Λειβαδιτη και μας περιμενει ποδαροδρομος. Αφηνουμε λοιπον το χωριο και συνεχιζουμε στο βουνο. Μετα απο μερικα χιλιομετρα φτανουμε στο σημειο που αρχιζει ο χωματοδρομος για το μονοπατι που μεσα απο το δασος οδηγει στον καταρρακτη. Αν εχετε τζιπ η δεν λυπαστε το αυτοκινητο σας, μπειτε στον χωματοδρομο (ειναι γεματος νεροφαγιες , λακουβες και πετρες), αλλιως καλυτερα πατε με τα ποδια, οπως εμεις. Ειναι 2 χιλιομετρα περιπου μεχρι το μονοπατι και η διαδρομη ειναι ομορφη. Καπου στην μεση του δρομου στα δεξια σας θα δειτε καρφωμενο στο δασος ενα κεφαλι βοδιου! Φαρ ουεστ γιναμε!
Υστερα απο δυο χιλιομετρα καταληγουμε σε ενα κιοσκι, που ειναι γεματο κοσμο. Απο εδω ξεκιναει το δασικο μονοπατι.
Μας συμβουλευουν να παρουμε μαζι μας ενα ραβδι για να εχουμε ισορροπια και στηριγμα στα δυσκολα σημεια και να αποφευγουμε το ευκολο, αλλα αποτομο δρομακι και να προτιμουμε παντα το πιο βατο, αν και λιγο μακρυτερο μονοπατι. Η συμβουλη αυτη αποδειχτηκε πολυ χρησιμη, καθως πολλες φορες τα φυλλα γλιστρουσαν και δεν ειναι δυσκολο να βρεθει κανεις φαρδυς πλατυς κατω. Η διαδρομη ειναι ευχαριστη. Πουλακια, σκια απο τις πελωριες οξιες, φιδακια και σαυρες για συντροφια και καπου καπου καποιοι ταλαιπωροι περιπατητες που επεστρεφαν. Ολοι μας ελεγαν "ειναι μακρια, αλλα αξιζει"! Ευτυχως ανα τακτα χρονικα διαστηματα βρισκει κανεις παγκακια να ξαποστασει και να κατεβασει τους παλμους της καρδιας (ιδιαιτερα χρησιμο στην επιστροφη που ειναι αναβαση) και πινακιδες με την αποσταση που του απομενει να διανυσει. Επειτα απο περιπου μια ωρα ακουμε τα νερα του καταρρακτη. Φτανουμε πολυ κοντα, αλλα δεν τον βλεπουμε ακομα. Πρεπει να περασουμε το ποταμι και να παμε απο την αλλη μερια. Και ναι! Ειναι ωραιο το θεαμα! Ως γνησια εδεσσαια ομως θα δηλωσω τα εξης:Δεν μπορω να καταλαβω γιατι σε ολους τους οδηγους
λεει οτι ειναι ο μεγαλυτερος των βαλκανιων, οταν το υψος του δεν ξεπερνα τα 50 μετρα (οι αποψεις των ταξιδιωτικων οδηγων διαφερουν σε αυτο το σημειο, αλλοι λενε 30, αλλοι 40, αλλοι 50, αλλοι 60). Εμενα δεν μου φανηκε πανω απο 35-40 μετρα :roll:, αλλα δεν ειχα και μεζουρα μαζι μου. Εν πασει περιπτωσει, της Εδεσσας ειναι πανω απο 70 μετρα! Αρα ο καταρρακτης του Λειβαδιτη ειναι μεν πανεμορφος, βρισκεται μεσα σε μια ακομη πιο ομορφη τοποθεσια μεσα σε ενα καταπρασινο δασος, αλλα ΟΧΙ, δεν ειναι ο μεγαλυτερος των βαλκανιων! Ωστοσο εσεις καντε τον κοπο να τον επισκεφτειτε, γιατι πραγματικα αξιζει. Και καντε αυτο που εκαναν οι ταξιδιωτες που συναντησαμε. Παρτε μαζι σας ενα ταπερακι με φαγητο η μερικα λουκανικα και μια ψησταρια μιας χρησης και απολαυστε τη μαγεια του βουνου.Η απιστροφη ειναι λιγο πιο κουραστικη, αλλα μου φανηκε γρηγοροτερη. Οταν πια φτασαμε στο χωματοδρομο και στα μεσα περιπου πριν την ασφαλτο καναμε οτοστοπ μεχρι το χωριο του Λειβαδιτη (αγιοι ανθρωποι αυτοι που μας πηραν μαζι τους!) και φτασαμε μεχρι την ταβερνα του Καπαδοκα περιμενοντας τους αλλους της παρεας (δυστυχως σε πολλα σημεια τα κινητα δεν πιανουν και η συννενοηση ειναι δυσκολη-η wind παντως εχει καλυτερο σημα απο την cosmote στη συγκεκριμενη περιοχη), που ειχαν κατευθυνθει στο δασικο χωριο.
Το δασικο χωριο ειναι αυτο που λεει το ονομα του. Ενα χωριο μεσα στο δασος που αποτελειται απο αυτονομες κατοικιες με σαλονι, μπανιο και 2 υπνοδωματια. Καθε σπιτακι κοστιζει 100 ευρω τη βραδια και μπορει να φιλοξενησει μεχρι 6 ατομα. Ολα τα σπιτακια διαθετουν τζακι και απειρα ξυλα για το χειμωνα. Θα ειναι σιγουρα η πρωτη επιλογη μας για διαμονη αν ερθουμε το χειμωνα. Το φανταζομαι απο τωρα... Βολτα και παιχνιδια στο χιονι και μετα κρασακι και επιτραπεζια διπλα στο τζακι...Τελειο! Βεβαια το κοντινοτερο χωριο ειναι αρκετα χιλιομετρα μακρια, οποτε πρεπει κανεις να παει με προμηθειες, αλλιως θα βγει για κυνηγι
. Λιγο πιο περα απο το δασικο χωριο βρισκεται το σημειο συναντησης των σαρακατσανων με κωνικα σπιτακια φτιαγμενα απο αχυρο και ξυλα και διαφορα μερη τριγυρω για βολτες και πικνικ. Γενικα το βουνο ειναι ονειρεμενο. Βοηθαει και ο Νεστος που αφηνει μια περιεργη υγρασια στην περιοχη και ειναι ολα καταπροσινα.Επιστροφη στο ξενοδοχειο, γιατι εχουμε πεινασει και καναμε το λαθος να μη φαμε στου Καπαδοκα. Παιρνουμε το δρομο για Κομνηνα και προς μεγαλη μου λυπη προσπερναμε τις ομορφες ταβερνουλες που ειχαμε δει. Οι υπολοιποι της παρεας εχουν χλαπακιασει μια πιτα και κατι φρουτα που ειχαμε μαζι και δεν πεινανε τοσο. Εγω νομιζω οτι θα κατεβω απο το αυτοκινητο και θα αρχισω να βοσκαω οπως τα προβατακια που συνανταμε, τοσο πολυ πειναω! Τρωω ενα μηλο να ξεγελασω την πεινα μου (λεμε τωρα), γιατι η παρεα αποφασισει να προσεγγισουμε το Νεστο σε ενα σημειο που γινονται εκδηλωσεις (νομιζω του Αγιου Δημητριου). Μπαινουμε και παλι σε χωματοδρομο και ευχομαστε να ειχαμε ενα τζιπακι. Φτανουμε στο ποταμι και συναντουμε μια παρεα να ψηνει και να αραζει σε αιωρες...
Το μερος ειναι παραδεισενιο. Εχει και ενα σημειο που μπορει κανεις να κανει μπανιο (αν δεν φοβαται τα νεροφιδα και αντεχει τις θερμοκρασιες του νερου). Συνεχιζουμε για το ξενοδοχειο. Στο δρομο σταματαμε στη Σταυρουπολη και παιρνουμε σαντουιτς απο το φαστφουνταδικο. Στο ξενοδοχειο μας περιμενουν ηδη φιλοι που εχουν ερθει να μας δουν απο την Ξανθη. Η μερα τελειωνει με κρασακι και πολιτικες συζητησεις, αφου πλησιαζουν εκλογες.Το επομενο πρωι η παρεα αποφασιζει να χωριστει. Τα δυο αυτοκινητα φευγουν απο τον εθνικο δρομο για Ξανθη και οι υπολοιποι παιρνουμε το τρενο απο τη Σταυρουπολη για να απολαυσουμε την παραποταμια διαδρομη που ειναι μια απο τις ομορφοτερες της Ελλαδας. Το τρενο ομως εχει καθυστερηση και αποφασιζουμε να παμε για τελευταια φορα στο Νεστο. Βρισκομαστε σε ενα σημειο κοντα στη γεφυρα, σε ενα λιβαδι απο μαργαριτες και χαμομηλι, με τα νερα να ρεουν γαργαρα και το πρασινο να χαλαρωνει τις αισθησεις. Η μονη παραφωνια οι πυροβολισμοι που ακουγονται απο ενα κοντινο πεδιο βολης (ασχετο αλλα στην περιοχη μπορει να παιξει κανεις και paint ball).
Το τρενο φτανει. Στο σταθμο μας κοβουν "παλια" εισιτηρια, αυτα τα μικρα σκληρα καφεμπεζ χαρτονια με μια τρυπα στην ακρη. Ολα εχουν το χρωμα μιας αλλης εποχης. Το τρενο ειναι γεματο φανταρους που κατευθυνονται στον Εβρο. Η διαδρομη πραγματικα σου κοβει την ανασα. Το ποταμι κυλαει συνεχως διπλα στις γραμμες μεχρι τους Τοξοτες. Καποιες στιγμες το κρυβουν τα δεντρα και μετα απο λιγο ξεπροβαλει και παλι πανεμορφο. Στον ομορφο σταθμο της Ξανθης μας περιμενουν οι υπολοιποι της παρεας. Πινουμε κατι δροσιτικο και συνεχιζουμε για τον Ιασμο, ενα ομορφο χωριο του Νομου Ροδοπης.
Ο Ιασμος ειναι ενα τυπικο θρακιωτικο χωριο, οπου ζουν αρμονικα οι χριστιανοι με τους μουσουλμανους, οπου το τζαμι ειναι διπλα στην ορθοδοξη εκκλησια και οι μαχαλαδες με τους ψηλους πετρινος τοιχους διπλα στα παλια ελληνικα σπιτια και τις συγχρονες βιλες. Στην ακρη του χωριου, πανω στο βουνο, βρισκεται ενα εστιατοριο-καφε με υπεροχη θεα, το Αρνεμουσι (οχι, δεν κανω λαθος στο ονομα, ετσι το λενε!
). Πινουμε εναν καφε σε ενα συγγενικο σπιτι και συνεχιζουμε μεσω του επαρχιακου δρομου για την κοντινη Κομοτηνη, οπου μας περιμενουν για φαγητο. Εχει μεσημεριασει ηδη και πειναμε πολυ. Ευτυχως το τραπεζι στρωνεται γρηγορα. Γεμιστα, χωριατικη και σαρδελες στο αλατι, σχεδον ωμες, σαν ελληνικο σουσι. Τα εδεσματα συνοδευονται απο σπιτικο τσιπουρο, αλλα δεν πινουμε πολυ, γιατι μας περιμενει επιστροφη. Ευτυχως η Εγνατια εκμηδενιζει τις αποστασεις και σε τρεις ωρες περιπου ειμαστε και παλι σπιτι. Προσοχη μονο, γιατι σε καποια σημεια, ιδιως μετα την Καβαλα, γινεται ελεγχος ταχυτητας με πιστολι και ισως την "πατησετε".
Σχεδιαζουμε ηδη την επομενη εξορμηση στο βουνο. Που λετε να πηγαινει η τρελα?
Καλες εκδρομες σε ολους!
