Στην Ισπανία του Δον Κιχώτη

[Denis Roubien]

Η Ισπανία του Δον Κιχώτη

Έχετε διαβάσει τον Δον Κιχώτη;

Αν ναι, θα έχετε διαβάσει για ασβεστωμένα χωριά χαμένα στο οροπέδιο της Καστίλλης. Με σπίτια και πανδοχεία από χωμάτινα τούβλα. Εκεί που σταματούσαν ο Δον Κιχώτης κι ο Σάντσο Πάντσα.

Κι αν έχετε πάει στην Ισπανία, σίγουρα θα είπατε ότι έχει αλλάξει πολύ από τον 17ο αιώνα.

Κι όμως, η Ισπανία του Δον Κιχώτη υπάρχει ακόμη.

Κατά τύχη η γνωριμία μου μαζί της ήταν κι η πρώτη μου εμπειρία από τη χώρα.

Τότε συμμετείχα σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα αποκατάστασης μνημείων. Στο Τορδεούμος (Tordehumos, πύργος των καπνών).

Είναι ένα χωριό στην επαρχία του Βαγιαδολίδ, στο οροπέδιο της Καστίλης, στα βορειοδυτικά. Εκατοντάδες χιλιόμετρα από τον τουρισμό.

Με την πρώτη ματιά καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό το χωριό, τουλάχιστον σαν εικόνα, έχει μείνει απαράλλαχτο επί αιώνες.

Η συνέχεια εδώ

http://culturehikes.com/el/horia-valladolid-ispania-don-kihoti/

 

[makisg]

σε ευχαριστούμε που μας ταξιδεύεις για άλλη μια φορά σε άγνωστα (αλλά πανέμορφα ) για εμάς μέρη.

 

[Denis Roubien]

σε ευχαριστούμε που μας ταξιδεύεις για άλλη μια φορά σε άγνωστα (αλλά πανέμορφα ) για εμάς μέρη.

Παρακαλώ. Ο κόσμος είναι πράγματι ανεξάντλητος σε άγνωστα και πανέμορφα μέρη.

 

[Denis Roubien]

Γύρω από τη Γρανάδα. Ταξίδι στην Αναγέννηση και στο φλαμένκο

Από τη Γρανάδα στη Μπαέθα

-Gracias por su visita.

-Ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας.

Αυτό μας είπε ο παππούς που μας τσάκωσε μόλις σκάσαμε μύτη στη Baeza (Μπαέθα). Αναρωτιέστε γιατί;

Η Μπαέθα, μαζί με τη γειτονική της Úbeda (Ούμπεδα), στο κέντρο της Ανδαλουσίας, είναι εντελώς έξω από τον τουριστικό χάρτη.

Εντελώς άδικα.

Οι δύο γειτονικές πόλεις είναι δύο αρχιτεκτονικά διαμάντια. Κορυφαία δείγματα της ισπανικής Αναγέννησης, και οι δύο στον κατάλογο της UNESCO. Ολόκληρες.

Πώς συνέβη; Έτυχε να ακμάσουν τον 16ο αιώνα, στο αποκορύφωμα της Αναγέννησης, χάρη στην υφαντουργία τους. Έτσι, οι ντόπιοι ευγενείς μπόρεσαν να προσλάβουν τους κορυφαίους (και ακριβότερους) αρχιτέκτονες της Ισπανίας για να φτιάξουν τις εκκλησίες και τα μέγαρά τους.

Αλλά ποιος να γυρίσει να σε κοιτάξει όταν είσαι κοντά στη Γρανάδα; Ατυχία…

Εμείς όμως μείναμε στη Γρανάδα πολλές μέρες. Κι αφού την είδαμε, πιάσαμε τα πέριξ.

Έτσι πήραμε το λεωφορείο της άγονης γραμμής και βρεθήκαμε στη Μπαέθα. Οι μόνοι ξένοι.

Μπαέθα. Ευχαριστούμε για την επίσκεψη

Οπότε ο παππούς μας πήρε χαμπάρι αμέσως. Εξάλλου, αν κυκλοφορεί έστω κι ένας παππούς που ψάχνει για ακροατήριο, θα μας τσακώσει σίγουρα.

Ο παππούς της Μπαέθα, λοιπόν, θεώρησε τιμή που κάποιοι μπήκαν στον κόπο να φτάσουν μέχρι εκεί. Γι’αυτό και μας ευχαρίστησε. Πολλάκις.

Και, φυσικά, δεν έχασε την ευκαιρία για κουβέντα, αφού σπάνια συναντούσε ξένους.

Πέσαμε σε βαθύ γνώστη της ιστορίας της πόλης. Οπότε η κουβέντα κράτησε αρκετή ώρα. Μαντέψτε ποιος μιλούσε κυρίως.

Όταν τελικά μας «επέτρεψε» να φύγουμε, είδαμε μια πόλη πραγματική πέτρινη δαντέλλα. Λες και η πέτρα είναι κλωστή και την κέντησαν με την ίδια ευκολία.

Η συνέχεια εδώ

http://culturehikes.com/el/granada-taxidi-anagennisi-flamenco/