Ζάμπια Ζιμπάμπουε Μποτσουάνα Νότια Αφρική Στην καρδιά της Μεσημβρινής Αφρικής: ένα απροσδόκητο ταξίδι

[erodios]

Εξαιρετική δραστηριότητα! Λύθηκε έτσι και η απορία που είχα με μια φωτογραφία από το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας.

Έλεγα μήπως σε αυτήν υπήρχε κάποιο από τα συνηθισμένα φωτογραφικά τρικ, διαφορετικά αν όντως ακολουθούσε ο καταρράκτης πώς γινόταν και δεν σας παρέσερνε η ορμή του νερού!

 

[psilos3]

Έλεγα μήπως σε αυτήν υπήρχε κάποιο από τα συνηθισμένα φωτογραφικά τρικ, διαφορετικά αν όντως ακολουθούσε ο καταρράκτης πώς γινόταν και δεν σας παρέσερνε η ορμή του νερού!

Ακολουθούσε το χάος, να 'ναι καλά το φυσικό τοιχείο που μας συγκρατούσε!

 

[Smaragda53]

Εξαιρετική δραστηριότητα! Λύθηκε έτσι και η απορία που είχα με μια φωτογραφία από το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας.
View attachment 520207
Έλεγα μήπως σε αυτήν υπήρχε κάποιο από τα συνηθισμένα φωτογραφικά τρικ, διαφορετικά αν όντως ακολουθούσε ο καταρράκτης πώς γινόταν και δεν σας παρέσερνε η ορμή του νερού!

"Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνει"... ο Ζαμβεζης

 

[psilos3]

Το θαύμα της Ζιμπάμπουε



Εκεί που πάτε είναι τα πιο ωραία μέρη της Αφρικής μας είχε πει ο συνομιλητής μας στο μπαρ του Κέιπ Τάουν την τελευταία νύχτα, κάτι που έχοντας ελάχιστη εμπειρία στην ήπειρο δε μπορούμε να επιβεβαιώσουμε, γεγονός όμως ήταν πως αυτή εδώ η εκδρομή είχε δώσει εκπληκτικές εικόνες ως εκείνη τη στιγμή, με κάποιες εκ των οποίων να ακολουθούν στη συνέχεια.

Αρχικά γυρίσαμε στο Hostel να κρεμάσουμε τα μαγιό και ν’ αλλάξουμε. Αυτό ήταν το περίφημο δωμάτιο μας (κρίμα που δεν έβγαλα και μέσα φωτογραφίες), πάνω ακριβώς από το χώρο με τα αντίσκηνα που ήταν προς διάθεση για όποιον επιθυμούσε:

Εν μέσω αφόρητης ήδη ζέστης κι έχοντας χρόνο στη διάθεση μας κατεβήκαμε προς την πόλη, με απώτερο σκοπό και τα ψώνια σε κάποιο από τα καταστήματα της αγοράς, αφού πρώτα ήπιαμε και μία κρύα για να συνεχίσει σωστά η μέρα:

Πολύ σύντομα όμως απογοητευτήκαμε από την τάξη μεγέθους των τιμών που δε ξέρω σε ποιον απευθύνονται πάντως ήταν πολύ εκτός των προσδοκιών μας, τύπου 30-35$ ένα μπλουζάκι ή 5$ ένα μαγνητάκι, θυμίζοντας περισσότερο Αμερική και όχι Αφρική. Ας πάμε να πιούμε μια παγωμένη φίλε εδώ στο GOAT Restaurant που ‘χει και ωραία αυλή να το φιλοσοφήσουμε και βλέπουμε:

Επιστρέψαμε τελικά στην αγορά λίγο μετά κάνοντας ελάχιστα ψώνια για τους λόγους που εξήγησα, κυρίως αναμνηστικά, σ’ ένα μαγαζάκι που μας έβγαλε κάτι καλύτερο κάνοντας κι ένα μικρό ψαλίδι στην τιμή, συνεχίζοντας την εξερεύνηση μας:

Αφού περάσαμε απ’ το κάτι σαν εμπορικό της περιοχής, καταλήξαμε στο γνωστό μεγάλο σούπερ μάρκετ που είχαμε επισκεφτεί και την πρώτη ημέρα για να πάρουμε κανένα νερό, κάτι ελαφρύ να τσιμπήσουμε και κανένα αναψυκτικό, να πιούμε το κατιτίς μας όσο περιμέναμε για τη συνέχεια του προγράμματος μας:

Εντάξει, μια μπυρίτσα παραπάνω στον πεζόδρομο με τον Αφρικανικό τρόπο δε πείραξε ποτέ κανέναν, πταίσμα ήταν και χωρούσε στο πρόγραμμα:

Ακριβώς στις 14:00 το μεσημέρι το όχημα που θα μας παραλάμβανε ήταν στη θέση του, έξω από την πόρτα του hostel, ακολουθώντας την ολιγόλεπτη διαδρομή ως το χώρο στάθμευσης, γεμάτο από μικρά υπαίθρια μαγαζάκια με είδη λαϊκής τέχνης:

*Ίσως να μην υπήρχε λόγος για ξενάγηση στη συγκεκριμένη δραστηριότητα μέσω GetYourGuide κόστους 20€ κατ’ άτομο, όμως το θεωρήσαμε καλό λόγω διαχείρισης χρόνου, μεταφοράς, αλλά κι επειδή θα μαθαίναμε και δυο πράγματα παραπάνω. Μπορείτε κάλλιστα να το αποφύγετε γιατί η τιμή που ακολουθεί, είναι αλμυρή…

Παρέα λοιπόν με την ξεναγό εκδώσαμε και τα εισιτήρια για την πρόσβαση στο πάρκο «Rainforest» όπως ήταν και η επίσημη ονομασία του, με τσιμπημένο σίγουρα κόστος των 50$ για τον καθένα που όμως δε γίνεται να το αποφύγεις μιας και μιλάμε για το κορυφαίο αξιοθέατο της περιοχής. Ακούσαμε με προσοχή τα διαδικαστικά βλέποντας και το χάρτη με την έντονη γεωλογική μορφολογία, κι αφού επιλέξαμε την καλύτερη διαδρομή ξεκινήσαμε να προχωράμε στο ειδικά διαμορφωμένο δρομάκι, με τη ζέστη να δυσχεραίνει ασφαλώς το έργο μας:

Περπατήσαμε για ώρα παράλληλα με το ρήγμα μέχρι να φτάσουμε εκεί που είχαμε ορίσει. Ακόμα κι αν έχεις υπόψιν σου τι πρόκειται να δεις, όσο πλησιάζεις στο μεγαλείο αυτό της φύσης μόνο ασυγκίνητος δε μπορείς να μείνεις, πόσο μάλλον όταν φτάνεις δίπλα του, ξεκινώντας ανάποδα όπως εμείς από το τελευταίο σημείο θέασης με σκοπό να γυρίσουμε προς τα πίσω στην αφετηρία:

Βλέπετε το τερματικό σημείο ήταν εκεί που ο ποταμός έκανε κάτι σαν «στροφή» λόγω της μορφολογίας του εδάφους όπως μάθαμε, ακριβώς απέναντι από την εντυπωσιακή γέφυρα συνοριακής διέλευσης με τη Ζάμπια που σας περιγράφω από άλλη σκοπιά στο προηγούμενο κεφάλαιο:

Ήταν μια έξυπνη τακτική, με το συναίσθημα να γίνεται όλο και πιο έντονο όσο κινούμασταν πλέον προς την αντίθετη κατεύθυνση, με τους καταρράκτες να πληθαίνουν και τη ροή όλο και να μεγαλώνει παρόλο που βρισκόμασταν στην ξηρή περίοδο:

Μικρά ουράνια τόξα ξεπετάγονταν παντού λόγω των σταγονιδίων, σε μια εικόνα που τολμώ να πω είχαμε συνηθίσει κιόλας τη μέρα εκείνη:

Ήταν η στιγμή που έμαθα ότι βρισκόμασταν ακριβώς απέναντι από την «πισίνα του διαβόλου» και τότε μόνο αντιλήφθηκα πολύ καλύτερα το πρωινό μας εγχείρημα, που από την αντίθετη αυτή πλευρά αυτή φαντάζει εξωφρενικό:

(Ας γίνω πιο συγκεκριμένος)

Δε θα παραλείπαμε βεβαίως να βγούμε και μια αναμνηστική φωτογραφία με το φόντο αυτό μέχρι που μια κοπέλα σταμάτησε το βήμα μου…

• Έλληνας δεν είσαι;
• Ναι, προφανώς κι εσύ , με άκουσες να βρίζω και το κατάλαβες;
• Όχι, κάτι μου έλεγες φυσιογνωμικά, εσύ δεν είσαι αυτός με τα νησιά;
• Μου κάνεις πλάκα τώρα!
• Όχι, διάβασα τη συνέντευξη σου πρόσφατα και σε θυμόμουν.

Και κάπως έτσι έγινε μια ακόμα πολύ ωραία ταξιδιωτική γνωριμία με χρώμα Ελλάδας, στη μέση του πουθενά, σ’ ένα εθνικό πάρκο καταρρακτών και την άλλη άκρη της γης, στη Ζιμπάμπουε. Φοβερά πράγματα κι από τα ωραία της εκδρομής, με τη συνταξιδιώτισσα να διαβάζει φυσικά Travelstories (όλοι διαβάζουν κι ας μη το παραδέχονται) κι ελπίζω διαβάζοντας αυτήν εδώ την ιστορία να ξεδιπλωθεί αναλόγως!

Έχοντας πάρει μια καλή δόση δροσιάς κι αφήνοντας πίσω μας με μια χαρακτηριστική εικόνα του «Mosi-oa-Tunya» η «Καπνός που βροντά» όπως λέγεται στη γλώσσα των ντόπιων και καταλαβαίναμε απόλυτα και τα δύο βασικά χαρακτηριστικά της φράσης, προχωρήσαμε προς τα ενδότερα του πάρκου:

Βλέπετε μπορεί το κύριο γνώρισμα του Rainforest να είναι σίγουρα οι καταρράκτες, δε πάνε πίσω όμως οι άλλες ομορφιές όπως η καταπληκτική Αφρικανική έντονη βλάστηση με τα θεόρατα δέντρα που συναντήσαμε και μας δρόσισαν εξίσου, αλλά και τα ζωάκια που βλέπει βέβαια κανείς αρκετά πιο σπάνια:

Ήταν ώρα για ακόμα ένα εντυπωσιακό σημείο θέασης (3-4 είναι τα πολύ δυνατά) που είχε να μας δώσει ανεπανάληπτη θέα προς τους καταρράκτες, ένα ουράνιο τόξο, πολύ περισσότερο «καπνό» από τον γεμάτο υγρασία αέρα και δυνατό βεβαίως βουητό:

Λίγο πιο κάτω βρεθήκαμε ακριβώς απέναντι από ένα εκ των νησιών του Ζαμβέζη, που είναι και αυτό στο μεγαλύτερο του μέρος (άνω του 50%) ορατό λόγω της ξηρής περιόδου και της μειωμένης ροής. Δηλαδή πως είναι αυτό το πάρκο με αυξημένη ροή;

Χαρακτηριστική αναφορά πρέπει να γίνει και στο άγαλμα του Σκωτσέζου ιεραπόστολου, γιατρού & εξερευνητή David Livingstone, ενός από τους πρώτους Ευρωπαίους που εξερεύνησαν μεγάλα τμήματα της υποσαχάριας Αφρικής, δέθηκαν, αγάπησαν κι αγαπήθηκαν σημαντικά σε αυτές εδώ τις χώρες, παρόλο που πριν ενημερωθώ από την ξεναγό, είχα διαφορετική εντύπωση. Ο Livingstone συνδύασε το ιεραποστολικό έργο του με γεωγραφική εξερεύνηση, με στόχο να φέρει «Χριστιανισμό, εμπόριο και πολιτισμό» στην ήπειρο, μια ήπειρο που μετά το θάνατο του φιλοξενεί τη θαμμένη καρδιά του (το σώμα του γύρισε για ταφή στο ΗΒ), καθώς όπως ο ίδιος έλεγε αυτή ανήκει για πάντα στη γη της Αφρικής:

Μαζί με μερικές ακόμη τελευταίες εικόνες από ένα σημείο θέασης που έπρεπε να κατέβεις λίγα σκαλοπάτια αλλά και κάποιες επιπλέον στιγμές δροσιάς, αποχωρήσαμε προς την έξοδο κρατώντας για πάντα μαζί μας αυτή την ανεπανάληπτη εικόνα:

Εκεί συναντήσαμε κι ένα χώρο φύλαξης οστών από ζώα της περιοχής όπως ρινόκεροι, καμηλοπαρδάλεις κ.α.

Βγήκαμε από το πάρκο με την αίσθηση ότι η εκδρομή μετράει πλέον ώρες…

 

[evaT]

Όχι, κάτι μου έλεγες φυσιογνωμικά, εσύ δεν είσαι αυτός με τα νησιά;

είσαι φίρμα αφού

τρομερά τοπία, θυμίζουν ιγκουαζού

 

[psilos3]

είσαι φίρμα αφού

Είχε μεγάλη πλάκα η ατάκα «αυτός με τα νησιά» χώρια την έκπληξη μου. Από τα πολύ ωραία περιστατικά της εκδρομής!

τρομερά τοπία, θυμίζουν ιγκουαζού

Παρόλο που βρέθηκα εκεί τη ξηρή περίοδο, όλοι λένε ότι δε συγκρίνονται τα δύο αυτά μέρη με το Ιγκουαζού να 'ναι σαφώς ανώτερο. Δεν έχω άποψη, οπότε μάλλον πρέπει να οργανώσω μια εκδρομή κατά Αργεντινή μεριά για να κάνω τη σύγκριση.

 

[Nikos1986]

View attachment 520055

Καταπληκτική φωτογραφία!

Για τις ανάγκες όμως της φωτογράφησης κι εφόσον ήθελες, μπορούσες να ξαπλώσεις πάνω στο βράχο, κοιτάζοντας την άβυσσο κάτω σου με τους δύο οδηγούς να έχουν κυριολεκτικά τη ζωή σου στα χέρια τους κρατώντας σε από τα πόδια, ειδάλλως αντίο, σε παρέσυρε το ρέμα που λέει και το άσμα:

View attachment 520059

Από τα πόδια σε κρατάνε, κόντρα και στη ροή του νερού;

Ήταν η στιγμή που έμαθα ότι βρισκόμασταν ακριβώς απέναντι από την «πισίνα του διαβόλου» και τότε μόνο αντιλήφθηκα πολύ καλύτερα το πρωινό μας εγχείρημα, που από την αντίθετη αυτή πλευρά αυτή φαντάζει εξωφρενικό:

View attachment 520510

(Ας γίνω πιο συγκεκριμένος)
View attachment 520524

Ενννοείται καλά έκανες και πήγες την πεζοπορία μετά...

• Ναι, προφανώς κι εσύ , με άκουσες να βρίζω και το κατάλαβες;
• Όχι, κάτι μου έλεγες φυσιογνωμικά, εσύ δεν είσαι αυτός με τα νησιά;
• Μου κάνεις πλάκα τώρα!
• Όχι, διάβασα τη συνέντευξη σου πρόσφατα και σε θυμόμουν.

είσαι φίρμα

Είχε πάρα πολύ πλάκα η ατάκα «αυτός με τα νησιά» χώρια την έκπληξη μου. Από τα πολύ ωραία περιστατικά της εκδρομής!

 

[gkalla]

Είχε πάρα πολύ πλάκα η ατάκα «αυτός με τα νησιά» χώρια την έκπληξη μου.

Έπρεπε να πει «Αυτός με τις μπύρες». Αυτό είναι το σωστό!

 

[psilos3]

Καταπληκτική φωτογραφία!

Ήταν ο λόγος που επιλέξαμε να πάμε με το πρώτο, πρωινό δρομολόγιο.

Από τα πόδια σε κρατάνε, κόντρα και στη ροή του νερού;

Ναι, σου κρατάει ένα πόδι ο καθένας, όχι κόντρα αλλά παράλληλα με τη ροή του νερού. Αν ξυθούν, αν τους πιάσει κανένα φτέρνισμα, αντίο ζωή.

Ενννοείται καλά έκανες και πήγες την πεζοπορία μετά...

Δε γινόταν να χαθεί το μεγαλύτερο αξιοθέατο του πάρκου!

Έπρεπε να πει «Αυτός με τις μπύρες». Αυτό είναι το σωστό!

Θα το δεχόμουν αδιαμαρτύρητα...

 

[varioAthens]

Γεια σου ρε ψηλε celebrity!!!
Εχω παθει πλακα με το rainforest!!

 

[psilos3]

Γεια σου ρε ψηλε celebrity!!!

Εχω παθει πλακα με το rainforest!!

Καταπληκτικό μέρος, που να είχε και το νερό του χειμώνα!

 

[psilos3]

Μια βόλτα ακόμη και πίσω στην Ελλάδα



Μετρημένα πράγματα. Μόλις είχαμε ολοκληρώσει όλες τις «υποχρεώσεις» της εκδρομής, με τις ώρες που απέμεναν σ’ αυτή να είναι δυστυχώς λίγες, κάτι που εκ των προτέρων γνωρίζαμε και δε μπορούσαμε να αλλάξουμε.

Ο Νίκος ψώνισε μερικά αναμνηστικά από το παζάρι απέναντι στην είσοδο των καταρρακτών, κάτι που σκέφτηκα να κάνω κι εγώ αλλά το απέφυγα μιας και δεν είχα την απαιτούμενη έμπνευση:

Πάμε στο διυλιστήριο να πιούμε κανένα τζινάκι, σκάσαμε με τόση ζέστη συμφωνήσαμε και οι δύο μ’ ένα στόμα – μια φωνή, επιστρέφοντας έτσι προς το κέντρο της μικρής πόλης. Όχι μόνοι, καθώς μια παρέα αγριόχοιρων κατέβηκε σχεδόν μαζί μας για τη βόλτα της κι ευτυχώς να λέμε που δεν ανηφόρισε προς το μπαρ:

Στο ίδιο μοτίβο των τζιν αλλά με φαγητό στο διπλανό εστιατόριο συνεχίστηκε εκείνο το απόγευμα, με τη μερίδα που βλέπετε να είναι αρκετά καλή και να κοστίζει 15$ αν θυμάμαι σωστά.

Φάγαμε και ήπιαμε δίπλα στις γραμμές του τρένου όπου βρίσκεται αυτό το όμορφο μαγαζί όπου μέχρι και το μπαρ του είναι βαγόνι, όταν ακούσαμε αρχικά και είδαμε στη συνέχεια το αρκετά παλιό διερχόμενο μέσο που έγινε αμέσως στόχος επιδρομής των μαϊμούδων της περιοχής:

Ανεβήκαμε από τον κεντρικό προς το hostel τη στιγμή που όλη η πόλη βρισκόταν σε αυξημένη ροή κίνησης, μιας και όλοι τέτοια περίπου ώρα επιστρέφουν από τις δραστηριότητες και ξεκινάνε τις βόλτες τους. Εξοικειωμένοι πλέον με τα όσα εδώ και μέρες βλέπαμε, δε μας έκαναν εντύπωση οι μπαμπουίνοι που μασουλούσαν τη λεία τους λίγα μέτρα παραδίπλα:

Με το χρόνο να πιέζει ασφυκτικά δεν αργήσαμε καθόλου να ετοιμαστούμε και να ξαναβγούμε, αρχής γενομένης από το ίδιο μας το κατάλυμα όπου κάθε Παρασκευή & Σάββατο είχε παρτάκι, προς ώρας όμως ήταν πολύ χαλαρά, έτσι αφού αρκεστήκαμε στη μια μπύρα κατηφορίσαμε άμεσα στο πολύ γεμάτο «The Smokehouse Vic Falls» για να συνεχίσουμε τα τζινάκια μιας και την είχαμε καταβρεί αυτές τις μέρες με το συγκεκριμένο απόσταγμα της περιοχής:

Αφού χορτάσαμε προσωρινά είπαμε να κάνουμε και λίγο Clubbing στη Ζιμπάμπουε, έχοντας βάλει στο μάτι ένα ανοικτό μαγαζί πλάι από τις ράγες του τρένου σ’ ένα χωματόδρομο που θα βρείτε στους χάρτες ως «Comfort Pub» ,αν κι όπως καταλάβαμε η εφαρμογή δεν είναι να βασίζεσαι τουλάχιστον εντός Victoria Falls. Ωραία φάση, δυνατή μουσική, μπύρα τίμια του λίτρου και παρατήρηση των πάντων καθώς ήμασταν συντριπτική μειοψηφία ως μη ντόπιοι και λευκοί. Το κάναμε και αυτό:

Άντε μία ακόμα στο «Cotton Club» για να ξεφορτωθούμε τα δολάρια, είπαμε και σχεδόν το πιστέψαμε, ευτυχώς όμως που είχαν μείνει παραπάνω απ’ όσα θα θέλαμε και τα τελευταία ανταλλάχτηκαν με δύο ακόμη μπύρες συν μερικές τεκίλες πάνω στο πλακάκι όπως έπρεπε. Τίμια συνδιαλλαγή:

Έτσι, με αρκετή θα έλεγα σύνεση (παράξενο για 'μας) και το μάτι να βαραίνει κατευθυνθήκαμε προς τα πίσω καθώς είχαμε κατά νου να προετοιμαστούμε και για τη μεγάλη πτήση της επομένης, οπότε θα ήταν λογικό να γυρίσουμε νωρίς, γύρω στις δώδεκα.

Έλα όμως που με κάτι τέτοια η μοίρα μας γελάει μιας και το πεπρωμένο γράφει πως είμαστε φτιαγμένοι για μπλεξίματα, όχι ότι δε μας αρέσουν βέβαια, τουναντίον.
Το πάρτυ στο hostel είχε μαζέψει αρκετό κόσμο και κατά κύριο λόγο τους εναπομείναντες τουρίστες τις βραδιάς, οι μουσικές έπαιζαν δυνατά και οι μπύρες ήταν αρκετά παγωμένες, με τις γνωριμίες να μην αργήσουν να ξεκινήσουν και να εξελιχθούν.

Για πότε πιάσαμε τρεις η ώρα μπεκροπίνοντας παρέα μ’ ένα Νοτιοαφρικάνο αλλά κι ένα ντόπιο που είχαν την απορία πως είναι η παραδοσιακή μουσική της χώρας μας, με το Νίκο να προσπαθεί να διδάξει νησιώτικα χορευτικά και στους δύο (δε ξέρω γιατί, μη με ρωτήσετε) ούτε εγώ δε κατάλαβα! Συμβαίνουν αυτά στις εκδρομές και πάλι καλά να λέμε που ήρθαν οι φύλακες να μας διώξουν...



Όπως και να ‘χει ο Justice με το ταξί του ήταν στην ώρα του, ακριβώς στις δέκα το πρωί του Σαββάτου, κάτι που είχαμε συμφωνήσει έναντι 20$ από την προηγούμενη μέρα που πήγαμε μαζί του στη Ζάμπια. Με συνοπτικές διαδικασίες φορτωθήκαμε κι αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο, παίρνοντας μαζί μας της τελευταίες εικόνες της πανέμορφης αυτής περιοχής της Ζιμπάμπουε και της Αφρικανικής ηπείρου:

Η μπάντα που καλωσόριζε τους επισκέπτες ήταν και πάλι στη θέση της έξω από το αεροδρόμιο Victoria Falls, παίζοντας και κάτι ενόψει των αναμενόμενων αφίξεων, όση ώρα εμείς παλεύαμε για τα διαδικαστικά με τις θέσεις στην Ethiopian. Το συγκεκριμένο αεροδρόμιο έχει και σαλόνι υποδοχής, που περισσότερο βέβαια θυμίζει ένα διευρυμένο σαλόνι σπιτιού. Λίγα τα φαγώσιμα αλλά ευτυχώς πολύ το γάργαρο ντόπιο τζιν:

Επιβιβαστήκαμε αμέσως με την πρώτη πτήση να κυλάει σχετικά καλά, παρόλο που είχε στάση κάπου στη Μποτσουάνα για μια ώρα και ήταν γεμάτη, οδηγώντας μας βράδυ στο αεροδρόμιο της Addis Ababa, τον κεντρικό αυτόν κόμβο που ούτε θέλω να θυμάμαι:

Πάλι καλά που ήπιαμε δυο ποτάκια στο μπαρ του lounge που είχε ανοίξει και ετοιμαστήκαμε κάπως για την επόμενη μεγάλη πτήση. Παρόλο που είχαμε πληρώσει θέσεις στην έξοδο κινδύνου (35$) αποδείχτηκε ατυχέστατη επιλογή, καθώς αφορούσε την τριάδα μεσαίων καθισμάτων πριν ακριβώς τις τουαλέτες, με όλους τους επιβάτες να το θεωρούν ως διάδρομο ενοχλώντας μας αδιάκριτα σε όλη τη διάρκεια της πτήσης. Μερικοί είχαν το θράσος να με ξυπνήσουν κιόλας για να περάσουν, μη τυχόν και κάνουν το γύρο και κουραστούν, οπότε καταλαβαίνετε, δεν έχω παράπονο μιας και κέρασα ατόφιο, αβίαστο Ελληνικό πατροπαράδοτο μπινελίκι, έτσι για το πρωινό ξύπνημα να έχουν να με θυμούνται…

Εξίσου ταλαιπωρία ήταν και αυτό το προβληματικό αεροδρόμιο του Παρισίου που ακούει στο όνομα Charles de Gaulle, ένα αεροδρόμιο φτιαγμένο από ηλίθιους για ηλίθιους, το οποίο εύχομαι να μη χρειαστεί να ξαναχρησιμοποιήσω αν και όλο και κάποια μακρινή πτήση θα με βγάλει πάλι σ’ αυτό. Πολύ δύσλειτουργικό και περίεργο, με το λεωφορείο να μας γυρνάει άσκοπα κανένα 20λεπτο προκειμένου να μας πάει απλά στο διπλανό terminal που πήγαινες εύκολα και με τα πόδια άλλα δε μπορούσες έτσι πως το είχαν σχεδιάσει οι Γάλλοι φωστήρες, περνώντας μας μάλιστα έλεγχο δύο φορές, με τον εκνευρισμό μου να χτυπάει κόκκινο ακόμα και για το -πολύ καλό κατά τα άλλα- lounge που έπρεπε να μαντέψουμε που βρίσκεται καθώς ή μία και μοναδική μικρή ταμπέλα για χαζούς δεν ήταν ποτέ αρκετή για να το βρεις κι έπρεπε να μυρίσεις τα νύχια σου.

Σιγά το πράμα ρε ψηλέ θα μου πείτε, είναι προβλήματα αυτά μετά από τόσο πετυχημένα, ωραία και γεμάτα εικόνες ταξίδια;

Όχι δεν είναι απάντησα ευθαρσώς ενώ κοιτούσα την Ελλάδα από το παράθυρο του αεροπλάνου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.

Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι, πάντα τέτοια να έχουμε.



(Μη φύγετε από τώρα, ανεχτείτε με για λίγο ακόμη καθώς ακολουθεί το γνωστό και μη εξαιρετέο κεφάλαιο του απολογισμού με επιπλέον λεπτομέρειες και συμπεράσματα γύρω απ' το ταξίδι )