buffon85
Member
- Μηνύματα
- 594
- Likes
- 1.560
- Επόμενο Ταξίδι
- Κολομβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Χιλή, Ιαπωνία, Αμερική
τελεια! απο τοτε που ειδα το el boton de nacar και το nostalgia de la luz εχω φαει κολλημα με χιλη!
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.492
- Likes
- 29.041
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 4: Φύση σε Κόκκινο, Μπλε και Λευκό.
Ανασύνταξα λίγο τα πράγματά μου, έβαλα τις συσκευές μου να φορτίζουν, και έπεσα για ύπνο. Το πρωί σηκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα και όλα τα σχετικά, και ήμουν έτοιμος να φύγω, όταν 05:59 μου χτύπησε την πόρτα η κυρία από τη ρεσεψιόν. Έχει έρθει το τουρ σας. Πήρα ένα σακουλάκι πρωϊνού που είχε φροντίσει το ξενοδοχείο να μου ετοιμάσει, και μπήκα στο λεωφορείο, που δεν είχε τα λογότυπα του World White Travel, με το οποίο είχα κλείσει την εκδρομή, αλλά ενός άλλου γραφείου, του Atacama Connection. Η ξεναγός μας σήμερα ήταν μια κυρία γύρω στα 40, συνεργαζόμενη με το γραφείο, και μιλούσε άπταιστα Ισπανικά και Αγγλικά. «Την ξέρουμε καλά την Ελλάδα εδώ στη Χιλή», μου λέει, «και αιτία είναι τα Ελληνικά telenovelas (σήριαλ) που παίζει η τηλεόραση…» Μωρέ μπράβο εξαγωγές…!!! Μαζέψαμε και τους υπόλοιπους επιβάτες: 2 Ολλανδές (υποθέτω, καθώς μίλαγαν Ολλανδικά - όμως δε μίλησαν καθόλου με κανέναν), 2 Ινδονήσιους, 3 Ουρουγουανούς, 3 Χιλιανούς, και ένα ζευγαράκι Ισπανόφωνης με Αγγλόφωνο αγνώστων λοιπών στοιχείων), και ξεκινήσαμε.
Η σημερινή μας διαδρομή φαίνεται στο χάρτη:
Ο πρώτος μας προορισμός είναι κι ο πιο μακρινός της μέρας, στα Piedras Rojas και το Salar de Talar, ένα μικρότερο πεδίο αλατιού στα 4000 μέτρα υψόμετρο, 1500 μέτρα παραπάνω από κει που βρισκόμαστε ήδη δηλαδή, κοντά στα σύνορα με την Αργεντινή, με ηφαιστειακές πέτρες, μια αλμυρή λίμνη και λιγοστά φλαμίνγκο. Είναι δυο ώρες μακριά, οπότε συνεχίσαμε τον ύπνο μας μέσα στο βανάκι. Μόνο μια στιγμή άνοιξα το βλέφαρό μου, και έτυχε να πέσω πάνω στην επιγραφή «Τροπικός του Αιγόκερω», έξω από το χωριό Socaire. 12 χρόνια πριν, στη διαδρομή από το Ασουάν της Αιγύπτου για το Άμπου Σίμπελ, σε ένα παρόμοιο βανάκι, είχα διασχίσει και τον έτερο τροπικό του πλανήτη, τον τροπικό του Καρκίνου, μέσα σε μια άλλη έρημο, τη Σαχάρα. Μόνο που εκεί δεν είχε πινακίδα...
Λίγο πριν φτάσουμε, είδαμε από το παράθυρο μια μικρή αγέλη από άγρια vicuña. Τα ζώα αυτά ζουν μόνο άγρια, και σε μικρές ομάδες, που έχουν πάντα ένα αρχηγό. Είναι καμηλοειδή, που μοιάζουν με τα Λάμα - τα ζώα, όχι τους βουδιστές μοναχούς, και είναι πρόγονοι των Αλπάκα. Φημίζονται για το μαλλί τους, καθώς είναι πάρα πολύ απαλό και ζεστό, αλλά και πανάκριβο καθώς κάθε ζώο παράγει πολύ μικρές ποσότητες (στην κοιλιά μόνο) που μπορούν να κουρευτούν κάθε τρία χρόνια, ενώ επιπλέον τα ζώα είναι άγρια και μη εξημερώσιμα, και πρέπει να πιαστούν. Στην εποχή των Ίνκας, τα ρούχα από μαλλί vicuña ήταν μόνο για τους βασιλείς. Σήμερα είναι το εθνικό ζώο του Περού, παρότι ζει και στις άλλες χώρες των κεντρικών Άνδεων. Στη χιλή τουλάχιστον είναι προστατευόμενο και ακόμα και το κούρεμά του χωρίς ειδική άδεια απαγορεύεται.
Όταν φτάσαμε, μας κέρασαν καφέ/τσάι/μπισκοτάκια, και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Δε χρειάζεται να πω και πολλά, οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους. Πήγαμε από δω, πήγαμε από κει, ακούσαμε διάφορες πληροφορίες για τη γεωλογία της περιοχής… και βγάλαμε ατελείωτες φωτογραφίες. Τριγύρω μας σε όλες τις κατευθύνσεις υπήρχαν κώνοι από σβηστά ηφαίστεια. Κάποια είχαν ακόμη χιόνι, παρότι είμασταν στα τέλη Νοεμβρίου και στην τροπική ζώνη.
Η περιοχή που είδαμε είναι ενδιαφέρουσα κι από ψηλά:
Ανασύνταξα λίγο τα πράγματά μου, έβαλα τις συσκευές μου να φορτίζουν, και έπεσα για ύπνο. Το πρωί σηκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα και όλα τα σχετικά, και ήμουν έτοιμος να φύγω, όταν 05:59 μου χτύπησε την πόρτα η κυρία από τη ρεσεψιόν. Έχει έρθει το τουρ σας. Πήρα ένα σακουλάκι πρωϊνού που είχε φροντίσει το ξενοδοχείο να μου ετοιμάσει, και μπήκα στο λεωφορείο, που δεν είχε τα λογότυπα του World White Travel, με το οποίο είχα κλείσει την εκδρομή, αλλά ενός άλλου γραφείου, του Atacama Connection. Η ξεναγός μας σήμερα ήταν μια κυρία γύρω στα 40, συνεργαζόμενη με το γραφείο, και μιλούσε άπταιστα Ισπανικά και Αγγλικά. «Την ξέρουμε καλά την Ελλάδα εδώ στη Χιλή», μου λέει, «και αιτία είναι τα Ελληνικά telenovelas (σήριαλ) που παίζει η τηλεόραση…» Μωρέ μπράβο εξαγωγές…!!! Μαζέψαμε και τους υπόλοιπους επιβάτες: 2 Ολλανδές (υποθέτω, καθώς μίλαγαν Ολλανδικά - όμως δε μίλησαν καθόλου με κανέναν), 2 Ινδονήσιους, 3 Ουρουγουανούς, 3 Χιλιανούς, και ένα ζευγαράκι Ισπανόφωνης με Αγγλόφωνο αγνώστων λοιπών στοιχείων), και ξεκινήσαμε.
Η σημερινή μας διαδρομή φαίνεται στο χάρτη:
Ο πρώτος μας προορισμός είναι κι ο πιο μακρινός της μέρας, στα Piedras Rojas και το Salar de Talar, ένα μικρότερο πεδίο αλατιού στα 4000 μέτρα υψόμετρο, 1500 μέτρα παραπάνω από κει που βρισκόμαστε ήδη δηλαδή, κοντά στα σύνορα με την Αργεντινή, με ηφαιστειακές πέτρες, μια αλμυρή λίμνη και λιγοστά φλαμίνγκο. Είναι δυο ώρες μακριά, οπότε συνεχίσαμε τον ύπνο μας μέσα στο βανάκι. Μόνο μια στιγμή άνοιξα το βλέφαρό μου, και έτυχε να πέσω πάνω στην επιγραφή «Τροπικός του Αιγόκερω», έξω από το χωριό Socaire. 12 χρόνια πριν, στη διαδρομή από το Ασουάν της Αιγύπτου για το Άμπου Σίμπελ, σε ένα παρόμοιο βανάκι, είχα διασχίσει και τον έτερο τροπικό του πλανήτη, τον τροπικό του Καρκίνου, μέσα σε μια άλλη έρημο, τη Σαχάρα. Μόνο που εκεί δεν είχε πινακίδα...
Λίγο πριν φτάσουμε, είδαμε από το παράθυρο μια μικρή αγέλη από άγρια vicuña. Τα ζώα αυτά ζουν μόνο άγρια, και σε μικρές ομάδες, που έχουν πάντα ένα αρχηγό. Είναι καμηλοειδή, που μοιάζουν με τα Λάμα - τα ζώα, όχι τους βουδιστές μοναχούς, και είναι πρόγονοι των Αλπάκα. Φημίζονται για το μαλλί τους, καθώς είναι πάρα πολύ απαλό και ζεστό, αλλά και πανάκριβο καθώς κάθε ζώο παράγει πολύ μικρές ποσότητες (στην κοιλιά μόνο) που μπορούν να κουρευτούν κάθε τρία χρόνια, ενώ επιπλέον τα ζώα είναι άγρια και μη εξημερώσιμα, και πρέπει να πιαστούν. Στην εποχή των Ίνκας, τα ρούχα από μαλλί vicuña ήταν μόνο για τους βασιλείς. Σήμερα είναι το εθνικό ζώο του Περού, παρότι ζει και στις άλλες χώρες των κεντρικών Άνδεων. Στη χιλή τουλάχιστον είναι προστατευόμενο και ακόμα και το κούρεμά του χωρίς ειδική άδεια απαγορεύεται.
Όταν φτάσαμε, μας κέρασαν καφέ/τσάι/μπισκοτάκια, και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Δε χρειάζεται να πω και πολλά, οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους. Πήγαμε από δω, πήγαμε από κει, ακούσαμε διάφορες πληροφορίες για τη γεωλογία της περιοχής… και βγάλαμε ατελείωτες φωτογραφίες. Τριγύρω μας σε όλες τις κατευθύνσεις υπήρχαν κώνοι από σβηστά ηφαίστεια. Κάποια είχαν ακόμη χιόνι, παρότι είμασταν στα τέλη Νοεμβρίου και στην τροπική ζώνη.
Η περιοχή που είδαμε είναι ενδιαφέρουσα κι από ψηλά:
Elena2508
Member
- Μηνύματα
- 1.114
- Likes
- 3.747
- Επόμενο Ταξίδι
- ??
- Ταξίδι-Όνειρο
- N. Υόρκη
Αναμένεται συναρπαστική η ιστορία σου για ακόμη μια φορά και ακόμη πιο ενδιαφέρουσα η φωτογραφική της κάλυψη!!! Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι το κινητό σου βγάζει τόσο εκπληκτικές φωτογραφίες!!! Στο flickr μου εμφανίζει το ίδιο μοντέλο (S6) με το δικό μου, μόνο που το δικό μου δεν έχει την ίδια απόδοση... 
Υποθέτω ότι κάνεις τις λήψεις με ρυθμίσεις (μενού προσαρμογή?) και όχι στο auto...
Τι να πω.... Συγχαρητήρια!!!
Υποθέτω ότι κάνεις τις λήψεις με ρυθμίσεις (μενού προσαρμογή?) και όχι στο auto...
Τι να πω.... Συγχαρητήρια!!!
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.492
- Likes
- 29.041
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Λήψεις με ρυθμίσεις κάνω μόνο σε ειδικές συνθήκες, σε κανονική μέρα με μπόλικο φως μένω με τις αυτόματες ρυθμίσεις.Αναμένεται συναρπαστική η ιστορία σου για ακόμη μια φορά και ακόμη πιο ενδιαφέρουσα η φωτογραφική της κάλυψη!!! Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι το κινητό σου βγάζει τόσο εκπληκτικές φωτογραφίες!!! Στο flickr μου εμφανίζει το ίδιο μοντέλο (S6) με το δικό μου, μόνο που το δικό μου δεν έχει την ίδια απόδοση...
Υποθέτω ότι κάνεις τις λήψεις με ρυθμίσεις (μενού προσαρμογή?) και όχι στο auto...
Τι να πω.... Συγχαρητήρια!!!
Τις έχω βελτιώσει λίγο τις φωτογραφίες για ισιώματα, contrast κλπ με το πρόγραμμα Adobe Photoshop Lightroom CC.
Να σημειώσω όμως πως επειδή το κινητό ήταν καινούργιο (είχα κάνει μόλις αντικατάσταση ενός άλλου S6) στην αρχή του ταξιδιού είχα ξεχάσει μια προστατευτική ζελατίνα πάνω στο φακό, και σε κάποιες φωτογραφίες φαίνεται μια αντανάκλαση.
Η προτελευταία φωτογραφία, για παράδειγμα, η οποία είναι τραβηγμένη πίσω από το παράθυρο του βαν, χωρίς καθόλου επεξεργασία είναι έτσι:
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Γεγονός που μας λεει αγαπητή συνταξιδιώτισσα να θάψουμε τις dslr και να εντρυφήσουμε στις φωτογραφικές δυνότητες ενός... smartphone... Tέρμα το δάκτυλο πάνω στο κλείστρο!
Εχω την απορία πώς φαίνονται σε μεγάλη οθόνη καθώς η ανάλυση δεν παύει να είναι χαμηλότερη (νομίζω 13mp?) αυτής των dslr. Bέβαια το αλτιπλανο λόγω καθαρότητας πάντα αποδίδει εξαιρετικής ευκρίνειας φωτογραφίες
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 902
- Likes
- 4.165
Canon eos 5 d mark II κει ξερό ψωμί. Είμεθα παραδοσιακοί τύποι εμείς. Μην κοιτάς κάτι καλοπερασάκηδες τεμπελχανάδες όπως ελόγου σου που ψάχνουν ευκαιρία για να ΜΗΝ κουβαλάνε εξοπλισμό.
Και βεβαίως σημειώνω ότι παραμένει αναπάντητο το μείζον ερώτημά μου. Πώς διάολο βρήκε ο @taver αεροπορικό Ρώμη-Σαντιάγκο-Ρώμη με 471,74 κι εσύ @hydronetta όχι; Ε;;; Πώς;;;; Αντί λοιπόν να σχολιάζεις ως φυγόπονο γουρούνι πώς θα γλιτώσεις από το βάρος της dslr να στρώσεις κάτω τον κ@λ@ σου και όταν έρθει η ώρα να βρεις ανάλογα φτηνά εισιτήρια. Α μα πια!
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Για εμείς αλλού λοξοκοιτάμε ....
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 902
- Likes
- 4.165
Σωστό, δεν λέω
.
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.492
- Likes
- 29.041
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 5: Εθνικό Πάρκο Los Flamencos
Ξεκινήσαμε για το δρόμο της επιστροφής. Η επόμενη στάση ήταν σε δυο μικρές ορεινές λίμνες, που αποτελούν μέρος του εθνικού πάρκου «Los Flamencos». Η λίμνη Miñiques είναι μια μικρή μπλε λίμνη στους πρόποδες του ομώνυμου ηφαιστείου. Το ηφαίστειο έχει ύψος 5.910 μέτρα, αλλά από τα 4.000 μέτρα που βρισκόμαστε φαίνεται σα μεγάλος λόφος. Αντίστοιχα, δίπλα βρίσκεται και η λίμνη Miscanti, μπροστά από το ηφαίστειο Miscanti, που έχει ύψος 5,622 μέτρα. Οι δύο λίμνες έχουν πολύ μικρή απόσταση μεταξύ τους, και ήταν κάποτε μια ενιαία λίμνη, ώσπου μια έκρηξη κάποιου από τα ηφαίστεια έστειλε μια ποσότητα λάβας ανάμεσά τους και τις διαχώρισε.
Και οι δυο λίμνες είναι βιότοποι, και δεν επιτρεπόταν να τις πλησιάσουμε πολύ κοντά. Έπρεπε να περιοριστούμε σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι, γιατί κάποια πουλιά αφήνουν εδώ τα αυγά τους. Υπάρχει εισιτήριο για το πάρκο, κοστίζει 3000 CLP (€4).
Μετά τις λίμνες, το πρωτόκολλο επέβαλλε δυο στάσεις για φωτογραφίες του ερημικού τοπίου και των λιγοστών φυτών του. Και ξεκινήσαμε την κατάβαση σε χαμηλότερα υψόμετρα.
Σταδιακά, μπροστά μας άρχισε να φαίνεται το μεγάλο πεδίο αλατιού της περιοχής, το Salar de Atacama. Θα μπορούσε να είναι χαρακτηρισμένος βιότοπος για τα Φλαμίνγκο, θα μπορούσε να είναι ολόκληρο μέρος του εθνικού πάρκου της περιοχής, και θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης τουριστών, αν δεν υπήρχε… το λίθιο. Με την όλο και μεγαλύτερη εξάπλωση των κινητών, των smartphones, των tablets, των laptops, των φωτογραφικών και ένα σωρό άλλων συσκευών που όλες τους φέρουν μπαταρίες ιόντων λιθίου, το λίθιο έγινε ένα από τα πλέον χρυσοφόρα ορυκτά στον πλανήτη. Με τα κοιτάσματα που βρέθηκαν εδώ, κάτω από τα αλάτια της Atacama, η Χιλή έχει γίνει ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς λιθίου στον Πλανήτη. Σ’ αυτό συντελεί και το γεγονός ότι οι συνθήκες εδώ είναι εξαιρετικά ευνοϊκές για την παραγωγή του, καθώς η μέθοδος στηρίζεται στην μαζική εξάτμιση διαχωρισμένου αλατόνερου, και ο ρυθμός εξάτμισης νερού εδώ στην Atacama είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, με 3500mm ανά τ.μ. το χρόνο. Με τη βιομηχανία του λιθίου να ανθεί, το χρήμα ρέει, και η περιοχή εδώ είναι κλειστή για επισκέπτες, οπότε ας περιοριστούμε στις φωτογραφίες από το διάστημα.
Η επόμενη στάση ήταν στο χωριό Socaire, όπου ένα μικρό ποτάμι επιτρέπει την καλλιέργεια της γης σε βαθμίδες, παρά τα 3.500 μέτρα υψόμετρο στα οποία βρίσκεται. Ενδιαφέρον είχε εδώ κυρίως η εκκλησία του χωριού, μέρη της οποίας διατηρούνται από τα χρόνια της αποικιοκρατίας. Παρότι είναι στην άκρη του χωριού, είναι το πολιτιστικό και κοινωνικό κέντρο του.
Ξεκινήσαμε και πάλι, συνεχίζοντας την κατάβαση μας. Αυτή τη φορά, η στάση μας θα ήταν σε ένα από τα λίγα προστατευόμενα μέρη στο Salar de Atacama, που είναι και μέρος του εθνικού πάρκου: τη λίμνη Chaxa. Εδώ θα δούμε τη λίμνη, και θα μας προσφερθεί μεσημεριανό στη βεράντα του κέντρου επισκεπτών. Ας τη δούμε πρώτα από το δορυφόρο...
Η λίμνη, είναι ένα απέραντο μείγμα από χώμα με αποξηραμένο αλάτι, και σε κάποια σημεία μόνο υπάρχει νερό, στο οποίο υπάρχει πλαγκτόν, με το οποίο ζει μια κόκκινη «γαρίδα», που δίνει χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα στο νερό της λίμνης και αποτελεί το κύριο τρόφιμο από το οποίο τρέφονται τα φλαμίνγκο, ο κύριος κάτοικος της λίμνης. Η κατανάλωση αυτής της γαρίδας τους δίνει το χαρακτηριστικό ροζ χρώμα στα φτερά τους: κατά τα άλλα, τα φλαμίνγκο γεννούνται λευκά. Οι οδηγίες ήταν σαφείς: Για να μην τρομάξουν τα πουλιά, μείνετε στα προκαθορισμένα μονοπάτια, ενώ απαγορεύεται το σκαρφάλωμα στους πέτρινους φράχτες. Ξαμολήθηκα, και ιδού….
Μετά τη βόλτα, στο κέντρο επισκεπτών μας περίμενε το μεσημεριανό, απλό πικνίκ με κάτι φαχίτας με κοτόπουλο ή/και λαχανικά. Δεν ήταν το φαΐ που περίμενα, αλλά σκοτίστηκα, θα φάω το βράδυ. Η παρέα δε φαινόταν να έχει διαθέσεις επικοινωνίας, οπότε αφού καταβρόχθισα λίγο φαγητό έκανα μια βόλτα ακόμα. Επέστρεψα για να δω και καμμιά πληροφορία για τα φλαμίνγκο και να ακούσω και την ξεναγό που τα εξηγούσε, στο κέντρο επισκεπτών. Στον πλανήτη υπάρχουν 6 είδη Φλαμίνγκο, εκ των οποίων τα 2 ζουν σε Ευρώπη, Αφρική και Ασία, και τα 4 στην Αμερικάνικη ήπειρο. Εδώ στην Ατακάμα, αλλά και αργότερα στη Βολιβία, συναντάμε 3 από τα 4 είδη, τα Andean, Chilean και James.
Ξεκινήσαμε για το δρόμο της επιστροφής. Η επόμενη στάση ήταν σε δυο μικρές ορεινές λίμνες, που αποτελούν μέρος του εθνικού πάρκου «Los Flamencos». Η λίμνη Miñiques είναι μια μικρή μπλε λίμνη στους πρόποδες του ομώνυμου ηφαιστείου. Το ηφαίστειο έχει ύψος 5.910 μέτρα, αλλά από τα 4.000 μέτρα που βρισκόμαστε φαίνεται σα μεγάλος λόφος. Αντίστοιχα, δίπλα βρίσκεται και η λίμνη Miscanti, μπροστά από το ηφαίστειο Miscanti, που έχει ύψος 5,622 μέτρα. Οι δύο λίμνες έχουν πολύ μικρή απόσταση μεταξύ τους, και ήταν κάποτε μια ενιαία λίμνη, ώσπου μια έκρηξη κάποιου από τα ηφαίστεια έστειλε μια ποσότητα λάβας ανάμεσά τους και τις διαχώρισε.
Και οι δυο λίμνες είναι βιότοποι, και δεν επιτρεπόταν να τις πλησιάσουμε πολύ κοντά. Έπρεπε να περιοριστούμε σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι, γιατί κάποια πουλιά αφήνουν εδώ τα αυγά τους. Υπάρχει εισιτήριο για το πάρκο, κοστίζει 3000 CLP (€4).
Μετά τις λίμνες, το πρωτόκολλο επέβαλλε δυο στάσεις για φωτογραφίες του ερημικού τοπίου και των λιγοστών φυτών του. Και ξεκινήσαμε την κατάβαση σε χαμηλότερα υψόμετρα.
Σταδιακά, μπροστά μας άρχισε να φαίνεται το μεγάλο πεδίο αλατιού της περιοχής, το Salar de Atacama. Θα μπορούσε να είναι χαρακτηρισμένος βιότοπος για τα Φλαμίνγκο, θα μπορούσε να είναι ολόκληρο μέρος του εθνικού πάρκου της περιοχής, και θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης τουριστών, αν δεν υπήρχε… το λίθιο. Με την όλο και μεγαλύτερη εξάπλωση των κινητών, των smartphones, των tablets, των laptops, των φωτογραφικών και ένα σωρό άλλων συσκευών που όλες τους φέρουν μπαταρίες ιόντων λιθίου, το λίθιο έγινε ένα από τα πλέον χρυσοφόρα ορυκτά στον πλανήτη. Με τα κοιτάσματα που βρέθηκαν εδώ, κάτω από τα αλάτια της Atacama, η Χιλή έχει γίνει ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς λιθίου στον Πλανήτη. Σ’ αυτό συντελεί και το γεγονός ότι οι συνθήκες εδώ είναι εξαιρετικά ευνοϊκές για την παραγωγή του, καθώς η μέθοδος στηρίζεται στην μαζική εξάτμιση διαχωρισμένου αλατόνερου, και ο ρυθμός εξάτμισης νερού εδώ στην Atacama είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, με 3500mm ανά τ.μ. το χρόνο. Με τη βιομηχανία του λιθίου να ανθεί, το χρήμα ρέει, και η περιοχή εδώ είναι κλειστή για επισκέπτες, οπότε ας περιοριστούμε στις φωτογραφίες από το διάστημα.
Η επόμενη στάση ήταν στο χωριό Socaire, όπου ένα μικρό ποτάμι επιτρέπει την καλλιέργεια της γης σε βαθμίδες, παρά τα 3.500 μέτρα υψόμετρο στα οποία βρίσκεται. Ενδιαφέρον είχε εδώ κυρίως η εκκλησία του χωριού, μέρη της οποίας διατηρούνται από τα χρόνια της αποικιοκρατίας. Παρότι είναι στην άκρη του χωριού, είναι το πολιτιστικό και κοινωνικό κέντρο του.
Ξεκινήσαμε και πάλι, συνεχίζοντας την κατάβαση μας. Αυτή τη φορά, η στάση μας θα ήταν σε ένα από τα λίγα προστατευόμενα μέρη στο Salar de Atacama, που είναι και μέρος του εθνικού πάρκου: τη λίμνη Chaxa. Εδώ θα δούμε τη λίμνη, και θα μας προσφερθεί μεσημεριανό στη βεράντα του κέντρου επισκεπτών. Ας τη δούμε πρώτα από το δορυφόρο...
Η λίμνη, είναι ένα απέραντο μείγμα από χώμα με αποξηραμένο αλάτι, και σε κάποια σημεία μόνο υπάρχει νερό, στο οποίο υπάρχει πλαγκτόν, με το οποίο ζει μια κόκκινη «γαρίδα», που δίνει χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα στο νερό της λίμνης και αποτελεί το κύριο τρόφιμο από το οποίο τρέφονται τα φλαμίνγκο, ο κύριος κάτοικος της λίμνης. Η κατανάλωση αυτής της γαρίδας τους δίνει το χαρακτηριστικό ροζ χρώμα στα φτερά τους: κατά τα άλλα, τα φλαμίνγκο γεννούνται λευκά. Οι οδηγίες ήταν σαφείς: Για να μην τρομάξουν τα πουλιά, μείνετε στα προκαθορισμένα μονοπάτια, ενώ απαγορεύεται το σκαρφάλωμα στους πέτρινους φράχτες. Ξαμολήθηκα, και ιδού….
Μετά τη βόλτα, στο κέντρο επισκεπτών μας περίμενε το μεσημεριανό, απλό πικνίκ με κάτι φαχίτας με κοτόπουλο ή/και λαχανικά. Δεν ήταν το φαΐ που περίμενα, αλλά σκοτίστηκα, θα φάω το βράδυ. Η παρέα δε φαινόταν να έχει διαθέσεις επικοινωνίας, οπότε αφού καταβρόχθισα λίγο φαγητό έκανα μια βόλτα ακόμα. Επέστρεψα για να δω και καμμιά πληροφορία για τα φλαμίνγκο και να ακούσω και την ξεναγό που τα εξηγούσε, στο κέντρο επισκεπτών. Στον πλανήτη υπάρχουν 6 είδη Φλαμίνγκο, εκ των οποίων τα 2 ζουν σε Ευρώπη, Αφρική και Ασία, και τα 4 στην Αμερικάνικη ήπειρο. Εδώ στην Ατακάμα, αλλά και αργότερα στη Βολιβία, συναντάμε 3 από τα 4 είδη, τα Andean, Chilean και James.
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.492
- Likes
- 29.041
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Το χω γράψει κι αλλού. Δε φιλοδοξώ να έχω τις καλυτερότερες φωτογραφίες, θέλω να κινούμαι κατά το δυνατό χωρίς βάρη και χωρίς να δείχνω πολύ τουρίστας, και βέβαια να έχω κάποιες φωτογραφίες για τις ταξιδιωτικές μου μνήμες. Ούτε επαγγελματίας είμαι, ούτε ημιεπαγγελματίας, ακόμα και σε μεγάλη οθόνη με 4K ανάλυση, αν δεν κάνω crop/zoom μπορώ να τις δω χωρίς πρόβλημα καθώς η ανάλυση τους είναι μεγαλύτερη (16 megapixels).
Εγώ πάντως σας το προτείνω. Την πρώτη φορά που το έκανα ένιωσα απελευθερωμένος... (ΟΚ, εσείς δεν είστε το ίδιο ερασιτέχνες με μένα, οπότε δεν επιμένω και πολύ...)
Νομίζω αξίζουν τα εύσημα εδώ στο fly4free.com και στο δικό μας @ThanasisU2 . Εν γένει, αυτό που κάνω είναι να μη λοξοκοιτάω προς μια κατεύθυνση μόνο. Έχω πάντα κάποια εναλλακτικά σενάρια ταξιδιών στο νού, όχι μόνο ένα ή δυο, και όταν εμφανιστεί κάποια καλή προσφορά που να ταιριάζει με κάποιο από αυτά, αν έχω επαρκές budget και την εποχή που αφορά, αν μπορώ να πάρω αδεια και αν δεν έχω άλλο ταξίδι τις ίδιες μέρες...
Το γραψα κιόλας, αλλά μπερδεμένα και μάλλον σου ξέφυγε: η συγκεκριμένη προσφορά είχε και με €370 περίπου αν θυμάμαι καλά. Οι μέρες της άδειας δε μου καθόταν καλά όμως στο σενάριο εκείνο...
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.492
- Likes
- 29.041
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 6: Πόλεις στην Έρημο
Μετά τα φλαμίνγκο, είχε έρθει η ώρα για επιστροφή στον πολιτισμό. Σειρά είχε το χωριό Toconao, ο τρίτος οικισμός εδώ στην έρημο μετά το San Pedro και το Socaire. Και οι τρείς οικισμοί είναι προστατευόμενοι με αυστηρούς κανονισμούς για την οικοδόμηση, και έχει ο καθένας το δικό του χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό στυλ.
Το Toconao είναι δομημένο γύρω από μια κεντρική πλατεία, ενώ γύρω γύρω υπάρχουν μικρομάγαζα, σουβενιράδικα, κλπ. Ενδιαφέρον έχει μόνο μια εκκλησία, ή μάλλον καλύτερα το καμπαναριό της, που βρίσκεται αποκομμένο από την εκκλησία, μέσα στην πλατεία, και χρονολογείται από το 1750.
Και μετά από όλα αυτά, η ώρα είχε φτάσει περίπου 17:20 όταν επιστρέψαμε στο San Pedro de Atacama. Ώρα για να δω λίγο την πόλη που έμενα, προτού αρχίσω τις δουλειές για την προετοιμασία για τη Βολιβία που με περιμένει το επόμενο πρωί. Ε, δεν έχει και πολλά. Κι εδώ μια ιστορική εκκλησία κυριαρχεί στην κεντρική πλατεία, που χρονολογείται από την εποχή της ισπανικής αποικιοκρατίας, και θεωρείται η δεύτερη παλιότερη εκκλησία στη Χιλή. Είναι κατασκευασμένη από τοπικό πλίνθο (adobe), και χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη απλότητα.
Το δεύτερο μεγάλο αξιοθέατο της πόλης, σύμφωνα τόσο με το Lonely Planet όσο και με τη Wikipedia, είναι κλειστό. Το αρχαιολογικό μουσείο R. P. Gustavo Le Paige δε μοιάζει να πρόκειται να ξανανοίξει σύντομα…
Αφού διέτρεξα πάνω-κάτω όλα τα στενά του κέντρου, πέτυχα και το γραφείο της Atacama Connection, που διοργάνωσε τελικά το σημερινό τουρ. Αυτό που είχα πληρώσει $75 (€65) στο World White Travel, πωλούνταν για 40.000 CLP (€54.36) από το γραφείο που τελικώς το υλοποίησε. Χωρίς πολλά-πολλά, έκλεισα από αυτούς και τις υπόλοιπες εκδρομές που ήθελα για μετά την επιστροφή μου από τη Βολιβία, δηλαδή για την Πέμπτη, την Παρασκευή και το Σάββατο (30/11/2017 – 2/12/2017), και πέτυχα έτσι και επιπλέον έκπτωση 15% περίπου από τις τιμές καταλόγου, που είναι αρκετά χαμηλότερες ήδη από αυτές στο website τους. Έδωσα σύνολο 73.000 CLP για ένα απογευματινό τουρ για το Valle de la Luna, ένα ολοήμερο για το Salar de Tara και ένα πρωϊνό τουρ για τα geysers του El Tatio, με τη συμφωνία όμως αν αλλάξω γνώμη να μπορώ να κάνω αλλαγές – και όντως έκανα.
Κάθισα για ένα καφέ στην κεντρική πλατεία, άλλαξα συνάλλαγμα στο πρώτο ανταλλακτήριο που βρήκα. Με έκλεβαν με 20% προμήθεια, αλλά ήταν μικροποσό και βαριόμουνα), ψώνισα νερά κλπ, και πήγα στο ξενοδοχείο γιατί είχα αφήσει εκεί τα χαπάκια για το υψόμετρο. Ποιος να φανταστεί την έκπληξη μου, όταν είδα να λείπουν από το δωμάτιο όλοι οι φορτιστές, μπαταρίες, τηλέφωνα που είχα αφήσει να φορτίζουν ή πάνω στο τραπέζι…. Και η προσπάθεια συνεννόησης google translate με τη ρεσεψιονίστ που μίλαγε Ισπανικά μόνο. Τελικώς εκλήθη η καθαρίστρια (που ευτυχώς ήταν ακόμα εκεί καθαρίζοντας κάποιο άλλο δωμάτιο), και μου έδειξε ότι τα είχε τακτοποιήσει όλα… μέσα στο κλειστό συρτάρι του κομοδίνου! Έκανα κάνα 10λεπτο να ηρεμήσω…
Αργότερα ξανακατέβηκα στο κέντρο, αλλά οι οδηγίες ήταν σαφείς. Αύριο θα ανέβουμε μέσα σε μια ώρα από τα 2500 μέτρα υψόμετρο στα 4000, και θα φτάσουμε μετά ως τα 4.950. Σήμερα απαγορεύεται το βαρύ φαγητό το βράδυ, απαγορεύεται το αλκοόλ, και πρέπει να έχω κοιμηθεί καλά. Η μετάφραση είναι ότι το βραδινό μου θα είναι νωρίς, και θα είναι μια πίτσα με λεπτή ζύμη, από την καλύτερη πιτσαρία της πόλης (που δε σερβίρει και αλκοόλ).
Η νότια Λατινική Αμερική έχει παράδοση στην πίτσα, ως αποτέλεσμα της μεγάλης συγκριτικά συγκέντρωσης Ιταλών εδώ τους προηγούμενους αιώνες. Το Σάο Πάολο ειδικά φημίζεται για την ιδιαίτερη τοπική του πίτσα, που έχει αποκτήσει ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, αλλά και η περιοχή εδώ στη βόρεια Χιλή δεν πάει πίσω. Το έδεσμα εδώ στην πιτσαρία El Charrua, που χρειάστηκα ένα 15λεπτο αναμονή σε ουρά για ένα από τα ελάχιστα τραπέζια της, είναι στη φωτογραφία… Και ήταν όντως μια από τις καλύτερες πίτσες με λεπτή ζύμη που έχω δοκιμάσει.
Μετά τα φλαμίνγκο, είχε έρθει η ώρα για επιστροφή στον πολιτισμό. Σειρά είχε το χωριό Toconao, ο τρίτος οικισμός εδώ στην έρημο μετά το San Pedro και το Socaire. Και οι τρείς οικισμοί είναι προστατευόμενοι με αυστηρούς κανονισμούς για την οικοδόμηση, και έχει ο καθένας το δικό του χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό στυλ.
Το Toconao είναι δομημένο γύρω από μια κεντρική πλατεία, ενώ γύρω γύρω υπάρχουν μικρομάγαζα, σουβενιράδικα, κλπ. Ενδιαφέρον έχει μόνο μια εκκλησία, ή μάλλον καλύτερα το καμπαναριό της, που βρίσκεται αποκομμένο από την εκκλησία, μέσα στην πλατεία, και χρονολογείται από το 1750.
Και μετά από όλα αυτά, η ώρα είχε φτάσει περίπου 17:20 όταν επιστρέψαμε στο San Pedro de Atacama. Ώρα για να δω λίγο την πόλη που έμενα, προτού αρχίσω τις δουλειές για την προετοιμασία για τη Βολιβία που με περιμένει το επόμενο πρωί. Ε, δεν έχει και πολλά. Κι εδώ μια ιστορική εκκλησία κυριαρχεί στην κεντρική πλατεία, που χρονολογείται από την εποχή της ισπανικής αποικιοκρατίας, και θεωρείται η δεύτερη παλιότερη εκκλησία στη Χιλή. Είναι κατασκευασμένη από τοπικό πλίνθο (adobe), και χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη απλότητα.
Το δεύτερο μεγάλο αξιοθέατο της πόλης, σύμφωνα τόσο με το Lonely Planet όσο και με τη Wikipedia, είναι κλειστό. Το αρχαιολογικό μουσείο R. P. Gustavo Le Paige δε μοιάζει να πρόκειται να ξανανοίξει σύντομα…
Αφού διέτρεξα πάνω-κάτω όλα τα στενά του κέντρου, πέτυχα και το γραφείο της Atacama Connection, που διοργάνωσε τελικά το σημερινό τουρ. Αυτό που είχα πληρώσει $75 (€65) στο World White Travel, πωλούνταν για 40.000 CLP (€54.36) από το γραφείο που τελικώς το υλοποίησε. Χωρίς πολλά-πολλά, έκλεισα από αυτούς και τις υπόλοιπες εκδρομές που ήθελα για μετά την επιστροφή μου από τη Βολιβία, δηλαδή για την Πέμπτη, την Παρασκευή και το Σάββατο (30/11/2017 – 2/12/2017), και πέτυχα έτσι και επιπλέον έκπτωση 15% περίπου από τις τιμές καταλόγου, που είναι αρκετά χαμηλότερες ήδη από αυτές στο website τους. Έδωσα σύνολο 73.000 CLP για ένα απογευματινό τουρ για το Valle de la Luna, ένα ολοήμερο για το Salar de Tara και ένα πρωϊνό τουρ για τα geysers του El Tatio, με τη συμφωνία όμως αν αλλάξω γνώμη να μπορώ να κάνω αλλαγές – και όντως έκανα.
Κάθισα για ένα καφέ στην κεντρική πλατεία, άλλαξα συνάλλαγμα στο πρώτο ανταλλακτήριο που βρήκα. Με έκλεβαν με 20% προμήθεια, αλλά ήταν μικροποσό και βαριόμουνα), ψώνισα νερά κλπ, και πήγα στο ξενοδοχείο γιατί είχα αφήσει εκεί τα χαπάκια για το υψόμετρο. Ποιος να φανταστεί την έκπληξη μου, όταν είδα να λείπουν από το δωμάτιο όλοι οι φορτιστές, μπαταρίες, τηλέφωνα που είχα αφήσει να φορτίζουν ή πάνω στο τραπέζι…. Και η προσπάθεια συνεννόησης google translate με τη ρεσεψιονίστ που μίλαγε Ισπανικά μόνο. Τελικώς εκλήθη η καθαρίστρια (που ευτυχώς ήταν ακόμα εκεί καθαρίζοντας κάποιο άλλο δωμάτιο), και μου έδειξε ότι τα είχε τακτοποιήσει όλα… μέσα στο κλειστό συρτάρι του κομοδίνου! Έκανα κάνα 10λεπτο να ηρεμήσω…
Αργότερα ξανακατέβηκα στο κέντρο, αλλά οι οδηγίες ήταν σαφείς. Αύριο θα ανέβουμε μέσα σε μια ώρα από τα 2500 μέτρα υψόμετρο στα 4000, και θα φτάσουμε μετά ως τα 4.950. Σήμερα απαγορεύεται το βαρύ φαγητό το βράδυ, απαγορεύεται το αλκοόλ, και πρέπει να έχω κοιμηθεί καλά. Η μετάφραση είναι ότι το βραδινό μου θα είναι νωρίς, και θα είναι μια πίτσα με λεπτή ζύμη, από την καλύτερη πιτσαρία της πόλης (που δε σερβίρει και αλκοόλ).
Η νότια Λατινική Αμερική έχει παράδοση στην πίτσα, ως αποτέλεσμα της μεγάλης συγκριτικά συγκέντρωσης Ιταλών εδώ τους προηγούμενους αιώνες. Το Σάο Πάολο ειδικά φημίζεται για την ιδιαίτερη τοπική του πίτσα, που έχει αποκτήσει ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, αλλά και η περιοχή εδώ στη βόρεια Χιλή δεν πάει πίσω. Το έδεσμα εδώ στην πιτσαρία El Charrua, που χρειάστηκα ένα 15λεπτο αναμονή σε ουρά για ένα από τα ελάχιστα τραπέζια της, είναι στη φωτογραφία… Και ήταν όντως μια από τις καλύτερες πίτσες με λεπτή ζύμη που έχω δοκιμάσει.
Εκπομπές Travelstories
