Αργεντινή Βραζιλία Ουρουγουάη Στη γη των μεγάλων ποταμών

[taver]

Νερό.....:


Κι άλλο νερό:


Παρατηρητήριο....:


Λίγο νερό:


Περισσότερο νερό...:


Θέα από μονοπάτι:


Θέα από το μονοπάτι:


Θέα από το μονοπάτι:


Garganta do Diabo:


Garganta do Diabo:


Garganta do Diabo:


Garganta do Diabo:


Θέα απέναντι:


Garganta do Diabo:


Garganta do Diabo:


Garganta do Diabo:


Θέα απέναντι:

 

[soudianos]

φοβερά τοπία και φωτό για βραβείο

tks Kosta

 

[LULLU]

..πολυ καλες ολες οι φωτο..μπραβο..

 

[GTS]

Τρομερό μέρος το Ιγκουασού....άραγε έχει κάπου να κάνεις και καμιά βουτίτσα? :xmas_mrgreen:

 

[maska_29]

Ρε παιδιά εμένα αυτό το σκηνικό να βουτάς στο χείλος του γκρεμού κάπως μου έρχεται…

 

[GTS]

Ρε παιδιά εμένα αυτό το σκηνικό να βουτάς στο χείλος του γκρεμού κάπως μου έρχεται…

Κάποιοι το κάναμε κι όλας και ήταν μία από τις εντονότερες εμπειρίες της ζωής μας. Απλά ανεπανάληπτο.

 

[taver]

Τρομερό μέρος το Ιγκουασού....άραγε έχει κάπου να κάνεις και καμιά βουτίτσα? :xmas_mrgreen:

Ε, ας υπάρχει κι ένας λόγος να πάει κάποιος στα Victoria Falls μετά το Iguacu...

 

[soudianos]

Κάποιοι το κάναμε κι όλας και ήταν μία από τις εντονότερες εμπειρίες της ζωής μας. Απλά ανεπανάληπτο.

το είδαμε. τότε στην Μποτσουάνα (;;;; αν θυμάμαι τόνομα

 

[GTS]

Ε, ας υπάρχει κι ένας λόγος να πάει κάποιος στα Victoria Falls μετά το Iguacu...

Από τις φωτό πάντως θεωρώ πολύ πιο εντυπωσιακό το Ιγκουασού από Vic. Falls. Τρομερό μέρος, δε ξέρω αν υπάρχουν πιο εντυπωσιακοί καταρράκτες στο κόσμο.

 

[taver]

Φράγμα Ιταϊπού

Μπαίνουμε και πάλι στο αυτοκίνητο, και ξεκινάμε. Επιστρέφουμε στην πόλη, και την προσπερνάμε, για να φτάσουμε στη βόρεια πλευρά της, στο φράγμα του Itaipu. Εδώ, οι εγκαταστάσεις λειτουργούνται από μια κοινοπραξία Βραζιλίας – Αργεντινής, και το έδαφος του φράγματος αποτελεί διεθνή ζώνη, οπότε οι έλεγχοι των επισκεπτών είναι λίγο τυπικοί και για λόγους συνόρων, εκτός των υπολοίπων. Επίσκεψη επιτρέπεται μόνο με οργανωμένο τουρ, που κάνουν οι ίδιοι οι υπεύθυνοι του φράγματος. Οπότε κι εδώ, ο Wilson μου βγάζει το εισιτήριο και με αφήνει να πάω μόνος μου.

Υπάρχουν 2 είδη επίσκεψης στο φράγμα: Η πανοραμική επίσκεψη, όπου διατρέχει το φράγμα και τους γύρω χώρους με ένα διώροφο λεωφορείο, με 2 στάσεις μόνο, και η special επίσκεψη, που δεν κάνει τα παραπάνω αλλά μπαίνει μέσα στους χώρους, δίνοντας τεχνικές λεπτομέρειες και εξηγώντας τα διάφορα. Εγώ έχω επιλέξει το πρώτο είδος επίσκεψης, και έχουμε φτάσει ακριβώς στην ώρα που ξεκινά….

Το πρώτο κομμάτι της επίσκεψης, είναι η προβολή ενός 10λεπτου βίντεο για το φράγμα και την κατασκευή του (το κομμάτι των περιβαλλοντικών επιπτώσεων της κατασκευής είναι έντονα υπό-προβεβλημένο, αλλά αναφέρεται). Στη συνέχεια, ανεβαίνουμε όλοι (και τα 5 άτομα…) σε ένα διώροφο πούλμαν, και η επίσκεψη ξεκινά. Μαζί μας έχουμε κι ένα ξεναγό, που αφού μας τονίζει ότι στο χώρο ισχύουν αυστηρά μέτρα ασφαλείας και πρέπει να προσέχουμε, αρχίζει και μας δίνει – από μικροφώνου – πληροφορίες για το φράγμα.


Η πρώτη στάση είναι για 5 λεπτά, απέναντι από την έξοδο υπερχείλισης, απ' όπου φεύγει το πλεονάζον νερό, για να μην πλημμυρίσει το φράγμα. Και η δεύτερη, είναι στο κανονικό παρατηρητήριο, απ' όπου φαίνεται ολόκληρο το φράγμα. Στη συνέχεια, το λεωφορείο μας κάνει ένα τουρ κάτω και πάνω από το ίδιο το φράγμα, όπου βλέπουμε κάποια εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του: Τις γιγαντιαίες τουρμπίνες, τα στηρίγματα κλπ. Βλέπουμε και τις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις, όπου παράγεται τόσο "καθαρό" ρεύμα όσο από εκατοντάδες ρυπογόνα θερμικά εργοστάσια, και επιστροφή στο σημείο αφετηρίας. Ο Wilson με περιμένει στο αυτοκίνητο. Καθώς επιστρέφουμε, μου δίνει και κάποιες συμβουλές για το πώς να κινηθώ στην πόλη, για όλο το απόγευμα. Απορρίπτει κάθε ιδέα του να πεταχτώ απέναντι στην Παραγουάη: Είναι επικίνδυνα εκεί, μου λέει.

Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Ωραία, λέω, έχω αρκετές ώρες στη διάθεσή μου, πάω να αλλάξω και θα πάρω κάνα ταξί να με κάνει καμιά βόλτα από Παραγουάη, να δω αν είναι όντως τόσο άθλια όσο περιγράφουν, κι ας λέει ο Wilson. Κι όταν πέσει ο ήλιος, βγαίνω με τα πόδια και βλέπω και το Foz. Φτάνοντας όμως στο ξενοδοχείο, τα σχέδια ανατρέπονται. Αποσκευή δεν υπάρχει πουθενά.
- "Όχι", μου λέει ο ξενοδόχος, "δε φέρανε τίποτα".
- "Να τους πάρουμε μαζί ένα τηλέφωνο?"
- "Πάρτε τους εσείς, από το δωμάτιο σας, μιλάνε Αγγλικά. Αυτό είναι το νούμερο, το γράφει εδώ, πάρτε και ζητήστε την Πάμελα, είναι μια πάρα πολύ όμορφη και εξυπηρετική κοπέλα". Ε ρε όλοι την ξέρουν αυτή την Πάμελα, μάλλον χρειάζεται συχνά η βοήθειά της!

Ανεβαίνω στο δωμάτιο και επιχειρώ 2 φορές να καλέσω το νούμερο. Δεν απαντάει. Κατεβαίνω πίσω στη reception. Μια άλλη κοπέλα είναι εκεί.
- "Μήπως έχετε και κάνα άλλο νούμερο για την TAM στο αεροδρόμιο?"
- "Ναι", και μου το γράφει σε ένα χαρτάκι.
Ανεβαίνω πάλι στο δωμάτιο. Καλώ και πάλι το πρώτο νούμερο. Αυτή τη φορά απαντάει, και στην άλλη άκρη είναι ο Suzuki που μιλήσαμε και πριν.
- "Μεγάλε, τι μου 'λεγες, εδώ δεν έχει έρθει τίποτα!"
- "Α, συγνώμη, πάντως μην ανησυχείτε, εδώ στο Foz είναι, θα τη βρούμε και θα σας τη φέρουμε. Σε μισή ωρίτσα θα είναι εκεί".
- "Μεγάλε, γράψε ένα τηλέφωνο, +3069……… Μόλις ξέρεις τι και πως, πάρε με να μου πεις".

Μισή ώρα αργότερα, κι ενώ περιμένω στο ξενοδοχείο, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Παίρνω και πάλι. Και πάλι δεν απαντάει, αλλά επιμένω. Στην 4η ή 5η φορά απαντάει, είναι πάλι ο Suzuki.
- "Τι έγινε, δε με πήρες!"
- "Ναι, ξέρετε, ο απογευματινός οδηγός δεν είχε καταλάβει ότι ο πρωινός άφησε μια βαλίτσα στο φορτηγάκι, πάντως ξεκίνησε και έρχεται, σε 10 λεπτά θα είναι σε σας!".
Άντε να δούμε. Πράγματι, 10 λεπτά μετά, η reception με καλεί να κατέβω να παραλάβω την αποσκευή. Επιτέλους, αίσιο τέλος. Περίπου δηλαδή, γιατί μια από τις εξωτερικές τσέπες της αποσκευής τη βρήκα ανοικτή και το περιεχόμενο άφαντο. Ευτυχώς, το τελευταίο ήταν απλώς μαγνητάκια ψυγείου και άλλα σουβενίρ από το Ρίο, οπότε δεν έκανα θέμα.

Ένα γρήγορο ντους, αλλαγή ρούχων επιτέλους, και η ώρα είναι αισίως 17:30. Την Παραγουάη την ξεχνάω, ίσα που θα προλάβω να δω λίγο την πόλη στην οποία βρίσκομαι.

 

[taver]

Overflow φράγματος:


Λεπτομέρεια του φράγματος. Διακρίνεται το πενταώροφο κτήριο των γραφείων της διαχείρισής του:


Τέχνη (??) στο φράγμα...:


Πανόραμα Φράγματος...


Overflow (από το πλάι...):


Λεπτομέρεια φράγματος:


Πανόραμα φράγματος από την Παραγουανική πλευρά:


Πάνω από το φράγμα:

 

[taver]

Foz do Iguacu

Η πόλη είναι μοντέρνα. Από μια μικρή πολίχνη, μεγάλωσε ξαφνικά τις προηγούμενες δεκαετίες, με την ανέγερση του φράγματος να δημιουργεί πολλές θέσεις εργασίας. Έχει ξεπεράσει πλέον τους 300.000 κατοίκους. Η ανέγερση έχει πια τελειώσει, και οι θέσεις εργασίας σήμερα έχουν στραφεί στον ενεργειακό κλάδο, στη λειτουργία του φράγματος & της ενέργειάς που παράγει, αλλά η πόλη δεν έχει καταφέρει ακόμα να απορροφήσει όλο το εργατικό δυναμικό, με αποτέλεσμα την υψηλή ανεργία. Παράλληλα, το εμπόριο ανθεί, καθώς η πόλη είναι κοντά στα σύνορα, αλλά και ο τουρισμός, λόγω των καταρρακτών έχει πάρει τα πάνω του. Δυστυχώς όμως, ανθεί και η εγκληματικότητα. Οι οδηγίες, τόσο από τους τουριστικούς οδηγούς όσο και από τον ξεναγό μου είναι να αποφύγω ένα συγκεκριμένο κομμάτι της πόλης, αυτό προς το ποτάμι.


Το κέντρο της πόλης είναι μια λεωφόρος όλη κι όλη. Η Avenida do Brasil είναι ένας δρόμος γεμάτος καταστήματα, καφέ-μπαρ, κλπ. Βρίσκεται 7-8 τετράγωνα από το ξενοδοχείο μου, και για να φτάσω εκεί περνάω από τις ημι-κεντρικές γειτονιές της πόλης. Εδώ οι δρόμοι είναι φαρδιοί, με δεντρόφυτα πεζοδρόμια. Τα κτήρια είναι όλα σχεδόν ισόγεια, πάντα στα έντονα λατινοαμερικάνικα χρώματα, ενώ υπάρχουν και κάποιες τσιμεντένιες εξαιρέσεις που θυμίζουν έντονα νεοελληνικές κατασκευές. Τα καταστήματα εδώ εναλλάσσονται με κατοικίες και Posadas. Στο βάθος, στο κέντρο της πόλης, ξεπροβάλλουν πολυώροφες μοντέρνες πολυκατοικίες, σύγχρονης αισθητικής από ατσάλι, τσιμέντο και γυαλί, σαν ουρανοξύστες του upper east side σε μικρογραφία.


Μετά από λίγο φτάνω στην Avenida do Brasil, την κεντρική λεωφόρο, όπου η έντονη κίνηση των αυτοκινήτων προσπαθεί να χωρέσει ανάμεσα στα φαρδιά πεζοδρόμια, πάνω στα οποία τα παγκάκια/παρτέρια εναλλάσσονται με κιόσκια που πουλούν καφέδες, ποτά κλπ. Δεν προλαβαίνω να περπατήσω λίγα μέτρα, και περνάει μπροστά μου ένα… κάρο. Ένα κανονικό κάρο, με άλογο και οδηγό, φορτωμένο με…. σακούλες σκουπίδια. Κι όχι απλά φορτωμένο, η λέξη «υπερφορτωμένο» είναι λίγη. Σακούλες κρέμονταν από παντού. Δε μπορώ να φανταστώ πως θα μπορούσε να χωρέσει κάτι ακόμα πάνω σ’ αυτό το κάρο, ώσπου βλέπω τον οδηγό να σταματάει, να κατεβαίνει, να αρπάζει από κάπου μια σακούλα και να τη φορτώνει κι αυτήν επάνω.


Η λεωφόρος στη Βόρεια πλευρά της καταλήγει σε μια στρατιωτική μονάδα, και το τελευταίο της τμήμα είναι γεμάτο φαρμακεία. Ευκαιρία να ψωνίσω κάτι που χρειάζομαι. Αλλά άνθρωπο που να καταλαβαίνει αγγλικά βρίσκω μόλις στο τρίτο από τα φαρμακεία που δοκιμάζω (και η συνεννόηση στη γλώσσα των νοημάτων στάθηκε ανεπιτυχής). Μετά τα ψώνια, είναι ώρα να περπατήσω και το άλλο, το μεγάλο τμήμα της λεωφόρου. Εδώ έχουμε μια έντονη κατηφόρα, που ακολουθείται από μια έντονη ανηφόρα. 2 πράγματα ξεχωρίζουν εδώ: Τα αυτοκίνητα, που σχεδόν κατά 50% έχουν πινακίδες Παραγουάης, και τα πολλά μικρά «μπουτίκ» καταστήματα, που πουλάνε είτε τοπικές μάρκες, είτε – κάποια – μεγάλες διεθνείς μάρκες. Πάνω κάτω τα καταστήματα που περιμένει κανείς να βρει σε μια μικρή Ελληνική κωμόπολη. Όλα σχεδόν τα καταστήματα, έχουν επιγραφές σε 2 γλώσσες: Πορτογαλικά (της Βραζιλίας) και Ισπανικά (της Παραγουάης & της Αργεντινής). Όπως προχωράω, βλέπω και το επόμενο θαύμα (θα έπρεπε να το περιμένω, είναι η αλήθεια): Ένα Ελληνικότατο γυράδικο.

Αυτή είναι η πόλη. Στο τέλος της λεωφόρου, έκανα μια βόλτα ένα τετράγωνο για να βρω ένα μικρό πάρκο, όπου χρειάστηκα τις καλές υπηρεσίες που μου προσέφερε ένα… παγκάκι (είχα ανέβει όλη την ανηφόρα της Avenida do Brasil). Αλλά είδα κάτι περίεργους τύπους, οπότε επέστρεψα κακήν κακώς στη λεωφόρο, με φυλαγμένη τη φωτογραφική, και από κει στο ξενοδοχείο μου.

Λίγα λεπτά μετά, και έχοντας πλέον νυχτώσει, βγαίνω και πάλι για να πάω για φαγητό, στο εστιατόριο που έχω επιλέξει. Λέγεται Armazem, και βρίσκεται σε μια γειτονιά της πόλης, όχι και πολύ κοντά στο κέντρο. Επιλέγω να «κόψω δρόμο» από περιφερειακούς δρόμους, αλλά κάτι η ερημιά, κάτι οι περίεργοι τύποι με τα μηχανάκια, κάτι όλα όσα είχα ακούσει, μέχρι να φτάσω φοβήθηκα. Η επιστροφή θα γίνει από το κέντρο κι ας είναι κύκλος…

Το εστιατόριο καλό. Επιλέγω τραπέζι στην εξωτερική βεράντα, και μετά από πολύ καλό φαγητό, μια τελευταία καϊπιρίνια και λίγο τοπικό κρασί, το τελευταίο μου γεύμα στη Βραζιλία λαμβάνει τέλος. Επιστροφή – από τον ασφαλέστερο δρόμο – στο ξενοδοχείο, και βουρ για ύπνο…