Emilykyr
Member
- Μηνύματα
- 60
- Likes
- 230
- Επόμενο Ταξίδι
- Κίνα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Περιεχόμενα
Πώς να πείσεις τα δύο μεγάλα σου πιά παιδιά, 17 και 19 ετών, να σε ακολουθήσουν σε ένα ακόμα καλοκαιρινό οικογενειακό ταξίδι ; Βρίσκεις ένα προορισμό δέλεαρ, κάπου που δεν έχουν ξαναπάει και σίγουρα θα ήθελαν να επισκεφτούν. Έτσι όλοι οι δρόμοι φέτος οδηγούσαν στη Ρώμη και επειδή εγώ και ο άντρας μου έχουμε ξαναταξιδέψει στην αιώνια πόλη αποφασίσαμε να προσθέσουμε και τη Νάπολη που την είχαμε δει μόνο για λίγες ώρες στην προηγούμενη επίσκεψη μας στην Πομπηία.
Το ταξίδι κλείστηκε για μέσα Ιουλίου, στη μοναδική, κενή, διαθέσιμη εβδομάδα όλων μας, μια που έπρεπε να συνδυάσουμε την άδεια από τις δουλειές και τις υποχρεώσεις των παιδιών από μαθήματα και άλλα προγραμματισμένα ταξιδάκια με τους φίλους τους. Θεωρήσαμε αρκετά 3 βραδιά στη Νάπολη και 4 βραδιά στη Ρώμη .Το ταξίδι άρχισε από τη Νάπολη αφού βρήκαμε οικονομικά εισιτήρια με Ryanair και η μετακίνηση προς Ρώμη θα γινότανε με τρένο, ενώ από τη Ρώμη η επιστροφή στην Θεσσαλονίκη θα γινόταν με Aegean που είχε σχεδόν ίδιες τιμές με την Ryanair.Για τη διαμονή η επιλογή ήταν Airbnb διαμερίσματα για μεγαλύτερη άνεση χώρου με δύο υπνοδωμάτια και οικονομικότερες τιμές από την κράτηση δυο δίκλινων σε ξενοδοχείο.
Οι μέρες πλησίαζαν όμως οι προβλέψεις της μετεωρολογικής δεν ήταν και τόσο ευοίωνες. Θα ταξιδεύαμε την θερμότερη εβδομάδα του καλοκαιριού με καύσωνα έως 43 βαθμούς που έπληττε όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και όλη τη Μεσόγειο. Να ανησυχήσουμε ή μήπως να απελπιστούμε; Εγώ αισιόδοξη όπως πάντα έλεγα σε όλους “Θα τα καταφέρουμε ,εδώ έχουμε ταξιδέψει στο Ντουμπάι καλοκαίρι, τι είναι ένας καύσωνας στην Ιταλία;”
Εσύ το λες;
Η ζέστη τελικά αποδείχτηκε όχι και τόσο εύκολα διαχειρίσιμη για όλους.
Η αναχώρησή μας ήταν βράδυ με ώρα άφιξης κανονικά στις 10:30 μ.μ, όμως λόγω καθυστέρησης φτάσαμε καμιά ώρα αργότερα.
Το λεωφορείο Alibus (5 ευρώ κόστος εισιτηρίου) ενώνει το Capοdichino αεροδρόμιο της Νεάπολης με το κέντρo της πόλης με στάσεις στο σιδηροδρομικό σταθμό Piazza Garibaldi,στην Immacolatella Porta/Porta di Massa και στο Molo angioinο/stazione Marittima δηλαδή το λιμάνι της πόλης . Εμείς σταματήσαμε στο κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Η περιοχή του σταθμού φαινόταν αρκετά ύποπτη όπως οι περιοχές του σταθμού σε οποιαδήποτε σχεδόν χώρα του κόσμου. Το μέτρο είχε ήδη σταματήσει ,οπότε περιμέναμε αρκετά ώρα το τελευταίο λεωφορείο των 11:30 μ.μ περιτριγυρισμένοι από άστεγους που κοιμόταν γύρω μας. Ωστόσο η περιοχή είχε αρκετό κόσμο και φασαρία με περιπολικά και πυροσβεστικά να περνούν συχνά ξεσηκώνοντας τον κόσμο με τις σειρήνες τους. Ψωνίσαμε και τυροπιτοειδή για το επόμενο πρωινό και τελικά φτάσαμε στο διαμέρισμά μας μετά τα μεσάνυχτα. Ευτυχώς η στάση ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι ,ο οικοδεσπότης μας είχε ήδη στείλει αναλυτικότατες πληροφορίες σε βιντεάκι στο Viber με τον ίδιο να μας ξεναγεί στο σπίτι και να μας δίνει όλες τις απαραίτητες οδηγίες για το check-in και check-out. Ήταν ένας χαριτωμένος γηραιός Ιταλός που μας τα εξηγούσε στα ιταλικά βάζοντας και αγγλικούς υπότιτλους. Το κτίριο ήταν παλιό με μία τεράστια εξώπορτα που με το σωστό κωδικό άνοιγε μία τόσο δα μικρή πορτούλα (μέρος της τεράστιας εξώπορτας) που ίσα ίσα χωρούσε ένα άτομο.Έτσι έμπαινες σε μία εσωτερική αυλή και έφτανες με ένα παλιομοδίτικο ασανσέρ στον πρώτο όροφο. Το διαμέρισμα ήταν πλήρως ανακαινισμένο με ένα μικροσκοπικό σαλόνι- χολ, μία μικρή κουζινούλα και δύο πολύ ευρύχωρα δωμάτια το καθένα με δικό του μπάνιο.Τι ανακούφιση! Είχα ξεχάσει αυτή την λεπτομέρεια της κράτησής που πράγματι αποδείχτηκε σωτήρια όταν τρέχαμε ποιός θα πρωτοπρολάβει να κάνει μπάνιο μετά από τις ατελείωτες ώρες περπατήματος στην αφόρητη ζέστη της Νάπολης.
2η μέρα:Το επόμενο πρωί φάγαμε το τυπικό πρωινό της Νάπολης, τα διάσημα sfogliatelle που είναι μικρά πιτάκια σε σχήμα κοχυλιού σε δύο εκδοχές riccia ή frolla δηλαδή με φύλλο κρούστας ή ζύμη, γεμιστά με τυρί ρικότα ( η γέμιση μου θύμισε αρκετά τα κρητικά καλτσούνια). Το πρόγραμμα της μέρας το είχα ήδη προετοιμάσει καιρό πριν .Στις 10:00 το πρωί ξεκινήσαμε ένα free walking tour στο κέντρο της πόλης με σημείο συνάντησης το σιντριβάνι του Ποσειδώνα στην Piazza Municipio. O ήλιος ήταν καυτός ήδη από την ώρα εκείνη και η ζέστη έκανε δύσκολη τη δίωρη ξενάγηση με την αγγλόφωνη ξεναγό μας που ήταν ιδιαίτερα αναλυτική.
Η Νάπολη ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα π.Χ. και ονομάστηκε αρχικά Παρθενόπη . Αυτή ήταν η Σειρήνα που όταν ο Οδυσσέας την προσπέρασε με το πλοίο του χωρίς να ανταποκριθεί στο θέλγητρο της φωνής της έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Το πτώμα της εκβράστηκε σε μία παραλία της Ιταλίας όπου άποικοι Χαλκιδείς από την Κύμη έχτισαν την νέα τους αποικία, την Parthenope. H πόλη επανιδρύθηκε τον 6ο αιώνα π.Χ. ως Νεάπολη και έγινε κέντρο της Μεγάλης Ελλάδας ενώ ακόμα και μετά την κατάκτηση της από τους Ρωμαίους διατήρησε πολλά ελληνικά έθιμα και στοιχεία της ελληνικής γλώσσας. Η πρώτη στάση στην ξενάγηση ήταν το Castel Nuovo που όπως μαρτυρά το όνομά του είναι το νεότερο από τα τέσσερα κάστρα της πολης .Από τον 13ο αιώνα στέκει επιβλητικό στο λιμάνι της πόλης και στα θεμέλια του στις σύγχρονες ανασκαφές για την κατασκευή ενός νέου σταθμού μετρό βρέθηκαν αρχαία ρωμαϊκά πλοία.
Το Castel Nuovo
Στη συνέχεια θαυμάσαμε το θέατρο Σαν Κάρλο που χτίστηκε κατά παραγγελία του Βουρβόνου βασιλιά Καρόλου Ά το 1737, δηλαδή 40 χρόνια πριν τη Σκάλα του Μιλάνου. Είναι γνωστό για την τέλεια ακουστική του και το θαυμάσιο εσωτερικό του, μάλιστα γίνονται και ξεναγήσεις καθημερινά στα αγγλικά όμως δυστυχώς ο περιορισμένος χρόνος μας δεν μας επέτρεψε να το δούμε εσωτερικά. Απέναντι ακριβώς βρίσκεται η Galleria Umberto μια εμπορική στοά με σταυροειδές σχήμα που χτίστηκε μεταξύ 1887-1890. Είναι πολύ εντυπωσιακή με γυάλινη οροφή και ψηφιδωτά στο δάπεδο που παριστάνουν στοιχεία του ζωδιακού κύκλου. Θυμίζει πολύ την αντίστοιχη Galleria Vittorio Emanuele στο Μιλάνο που είχε σχεδιαστεί σχεδόν 20 χρόνια νωρίτερα .
Τα επόμενα βήματα μας οδήγησαν στην τεράστια Piazza Plebiscito η οποία στη μία πλευρά της έχει το βασιλικό παλάτι με τα αγάλματα των κυριότερων βασιλέων από τις οχτώ δυναστείες που κυβέρνησαν την πόλη και από την απέναντι πλευρά βρίσκεται η Chiesa di San Francesco di Paola, μία εκκλησία του 1817 βασισμένη στο σχέδιο του Πάνθεον της Ρώμης που έχει στις δύο πλευρές της ημικυκλικές κιονοστοιχίες.
Κοντά βρίσκεται και το πιο ιστορικό και κομψό καφέ της πόλης,το Gambrinus. Αφήνοντας την πλατεία περιδιαβήκαμε την Via Toledo που κατασκευάστηκε το 1536 από τον αντιβασιλέα Δον Πέτρο του Τολέδο, την περίοδο βασιλείας των Ισπανών. Είναι ο κυριότερος εμπορικός δρόμος της Νάπολης και περπατώντας τον συναντήσαμε στα αριστερά την περίφημη συνοικία Quartieri Spagnoli πού πήρε το όνομά της από τους ισπανούς στρατιώτες που στέγαζε την ίδια περίοδο. Αυτό είναι ίσως ένα από τα αυθεντικότερα σημεία της πόλης με πολλά παράλληλα στενάκια στολισμένα με τις γαλάζιες και άσπρες σημαίες της αγαπημένης σε όλους τους κατοίκους ποδοσφαιρικής ομάδας της Νάπολης και άφθονες φωτογραφίες του Μαραντόνα που λατρεύεται ακόμα στην πόλη ως Θεός. Η περιοχή σφύζει από ζωή και το πρωί και το βράδυ όταν οι τρατορίες γεμίζουν με τουρίστες αλλά και ντόπιους.
Η βόλτα με την ξεναγό ολοκληρώθηκε στη μία άκρη της παλιάς πόλης ,την Piazza del Gesu Nuovo με την ομώνυμη εκκλησία που στην πρόσοψη της έχει λίθους σε σχήμα διαμαντιού,
την γοτθική εκκλησία-μοναστήρι Santa Chiara με υπέροχους κήπους (που δεν επισκεφτήκαμε όμως) και την κεντρική κολώνα Guglia dell’Immacolata (1750) που χτίστηκε για να προστατεύσει η Παναγία την πόλη από την πανούκλα.
Μετά το τέλος της ξενάγησης κατάκοποι όπως ήμασταν από το περπάτημα και κυρίως από την ζέστη και καθώς πλησίαζε η ώρα του μεσημεριανού αποφασίσαμε να φάμε σε κάποια από τις πιο γνωστές πιτσαρίες της πόλης. Επιλέξαμε την πιτσαρία Sorbillo στην Via Tribunale 32 .Όταν φτάσαμε εκεί τουλάχιστον 60 άτομα περίμεναν στην ουρά.Ταλαντευθήκαμε αρκετά για το αν άξιζε η αναμονή. Εγώ λίγο παρακάτω βρήκα άλλες πιτσαρίες με αρκετά άδεια τραπέζια και τις πρότεινα στους υπόλοιπους. Τελικά όμως διαλέξαμε να περιμένουμε για να δούμε τι το εξαιρετικό έχει αυτή η πιτσαρία που της προσδίδει τέτοια φήμη . Μετά από περίπου 45 λεπτά αναμονής και έχοντας ήδη χύσει λίτρα ιδρώτα μπήκαμε μέσα. Το εσωτερικό ήταν πολύ συμπαθητικό, τα γκαρσόνια τρέχανε πανικόβλητα από τραπέζι σε τραπέζι και ο κατάλογος ήταν μόνο στα ιταλικά ( ακόμα αναρωτιόμαστε γιατί σε τόσο τουριστικό μέρος) Παραγγείλαμε την πιο γνωστή σπεσιαλιτέ του μαγαζιού ,την τηγανιτή πίτσα και δύο άλλες κλασικές πίτσες .Ήταν όλες φανταστικές, το ζυμάρι ήταν τόσο λεπτό και αφράτο ταυτόχρονα που θύμιζε λουκουμά .Εκ του αποτελέσματος μάλλον τελικά άξιζε η αναμονή !
Εδώ μία μικρή συμβουλή για το φαγητό στη Νάπολη .Σε αυτή την πόλη ξεχάστε θερμίδες και ζυγαριές συνειδητοποιήστε ότι βρίσκεστε στον απόλυτο γαστρονομικό παράδεισο και δοκιμάστε όσες περισσότερες πίτσες και γλυκά μπορείτε. Όπως μας ανέφερε η ξεναγός η πίτσα θεωρείται ότι προέρχεται από τους ρωμαϊκούς χρόνους ή ίσως ήταν και ελληνική ιδέα μιας ζύμη με διάφορα υλικά από πάνω συχνά φρούτα ( δεν υπήρχε ντομάτα τότε φυσικά). Μάλιστα διάβασα πρόσφατα ότι ανακαλύφθηκε στην Πομπηία ψηφιδωτό που απεικονίζει κάτι που μοιάζει με τη σημερινή πίτσα! Επίσης, μάθαμε ότι οι τεχνίτες της πίτσας όταν ρωτάνε μεταξύ τους αν πέτυχε μια πίτσα απαντάνε με την ελληνική λέξη” καλή” αν πέτυχε ή ¨ σκατά “ αν απέτυχε.Αλήθεια ή ψέμα θα σας γελάσω ,πάντως ιδιαίτερα εντυπωσιακό αν ισχύει. Ωραία είναι και η ιστορία της διασημότερης πίτσας της Νάπολης ,της Pizza Μαργαρίτα.Σύμφωνα με την ιστορία-μύθο η Μαργαρίτα της Σαβοΐας, σύζυγος του βασιλιά της Ιταλίας Ουμπέρτο του Ά, όταν επισκέφτηκε τη Νάπολη το 1889 επειδή είχε βαρεθεί την γκουρμέ γαλλική κουζίνα ζήτησε από το πιο διάσημο σεφ στη Νεάπολη , τον Εσπόζιτο, να της φτιάξει μία πίτσα.Το δημιούργημα αυτό είχε τα χρώματα της σημαίας της μόλις ενοποιημένης τότε Ιταλίας δηλαδή το κόκκινο από την ντομάτα, λευκό από την μοτσαρέλα και πράσινο από το βασιλικό. Δικαιωματικά λοιπόν η πίτσα πήρε το όνομα της βασίλισσας. Γενικά οι πίτσες στη Νάπολη θεωρούνται και είναι οι καλύτερες στην Ιταλία , δηλαδή πρέπει πράγματι να προσπαθήσεις για να βρεις μία πιτσαρία που να κάνει μέτρια πίτσα. Επομένως κατά τη γνώμη μου μάλλον δεν έχει πολύ νόημα να ξέροσταλιάζεις στην ουρά για μία θέση έξω από τις πολύ γνωστές φίρμες όπως η Sorbillo, Da Michelle ή Di Matteo. Εκτός αν θες να έχεις ιδία πείρα των διαφορών από τις υπόλοιπες πιτσαρίες και η ουρά αναμονής δεν είναι απαγορευτική.
Μετά την πίτσα απαραίτητη ήταν μία στάση στο σπίτι για μπάνιο και μικρής διάρκειας ξεκούραση. Άλλωστε στις 17:00 είχαμε προγραμματίσει το δεύτερο free walking tour στην παλιά πόλη της Νάπολης. Όμως, όταν βρεθήκαμε στο σημείο συνάντησης, στην πλατεία Dante με το άγαλμα του Δάντη στο κέντρο διαπιστώσαμε ότι μόνο εμείς οι τέσσερις και τρεις ακόμη αποτελούσαμε το γκρουπ. Επομένως η ξενάγηση ακυρώθηκε προς μεγάλη μας απογοήτευση. Και τώρα τι να κάνουμε;
Βρισκόμασταν πολύ κοντά στο αρχαιολογικό μουσείο οπότε χωρίς πολλές διαπραγματεύσεις αποφασίστηκε να πάμε εκεί ,έτσι πιστεύαμε ότι θα είχαμε και την δροσιά του air condition ενός εσωτερικού χώρου. Μάλλον όμως κάναμε όνειρα απατηλά, αφού στο μουσείο δεν λειτουργούσε κλιματισμός και η ζέστη ήταν πάλι αφόρητη. Παρόλα αυτά το μουσείο αξίζει και με το παραπάνω.Η είσοδος είναι 22 ευρώ ωστόσο προς τιμήν των Ιταλών τα παιδιά έως 18 ετών έχουν δωρεάν είσοδο και για τους 18 έως 25 ετών το εισιτήριο είναι μόνο 2 ευρώ. Να ένα καλό κίνητρο για να γνωρίσουν τα μουσεία τα παιδιά της χώρας και όχι μόνο! Το μουσείο περιέχει πολλά αγάλματα της συλλογής Φαρνέζε, ευρήματα από την Πομπηία και το Ερκολάνο με σημαντικότερα τα πρωτότυπα μωσαϊκά που ανευρέθηκαν (στην Πομπηία έχουν πιστά αντίγραφα) όπως η μάχη του Αλέξανδρου, ένα μωσαϊκό που το θυμόμουν από τα σχολικά μου βιβλία ιστορίας .Δυστυχώς όταν πήγαμε γινόταν συντήρηση στο έργο αυτό.
Άγαλμα της Αρτεμις της Εφέσου
Περίφημο είναι και το μυστικό δωμάτιο - Cabinetto Segreto με τα ερωτικά έργα τέχνης από την Πομπηία κυρίως από το lupanar =τον αρχαιότερο οίκο ανοχής στην Πομπηία .Οι εύγλωττες τοιχογραφίες του lupanar χρησίμευαν και ως κατάλογος υπηρεσιών του οίκου.
Ήμασταν επίσης τυχεροί μία που το μουσείο φιλοξενούσε και δύο υπέροχες προσωρινές εκθέσεις. Η πρώτη ήταν αφιερωμένη στο Μέγα Αλέξανδρο με τίτλο “ Αλέξανδρος και Ανατολή” και διαπραγματευόταν την επίδραση του ελληνισμού και του Αλέξανδρου συγκεκριμένα σε όλη την Ανατολή και την Ασία, περιείχε αγάλματα, προτομές και παραστάσεις του στρατηλάτη και ένα εκπληκτικό αγγείο των Περσών που αναπαριστά την σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Περσίας.
Η δεύτερη έκθεση ήταν αφιερωμένη στον Πικάσο και την αρχαιότητα. Η έκθεση αναδείκνυε την ισχυρή επίδραση των έργων του μουσείου και της αρχαιότητας γενικότερα στο έργο του Πικάσο, μία επίδραση που άρχισε από την περίοδο παραμονής του ζωγράφου στη Νάπολη και την Ιταλία. Εκτίθενται κυρίως χαρακτικά (δανεισμένα από μουσεία του Παρισιού και της Νέας Υόρκης) και είναι έκδηλη η επιρροή ιδίως των γλυπτών Φαρνέζε στα έργα του Πικάσο με κυρίαρχη τη μορφή του Ταύρου-Μινώταυρου.
Ο Ταύρος των Φαρνέζε
Το βράδυ η κούραση δεν φάνηκε να μας πτόησε και η βόλτα συνεχίστηκε. Ξαναεπισκεφτήκαμε την Spanish Quarter που είχε άλλη ζωντάνια και κέφι τις νυχτερινές ώρες και καταλήξαμε για φαγητό στην περιοχή Lungomare, την παραλιακή ζώνη της πόλης που ήταν γεμάτη με τουριστικά εστιατόρια σε άμεση επαφή με τη θάλασσα. Εκεί είδαμε και το κάστρο του αυγού- Castel dell’Ovo με τη φανταστική θέα .Ο μύθος θέλει το όνομα του κάστρου να οφείλεται σε ένα αυγό που ο Βιργίλιος έκρυψε στα θεμέλια του κι αν σπάσει θα σημάνει την καταστροφή του κάστρου και της Νάπολης.
Εδώ να κάνω μία παρένθεση, για τις μετακινήσεις στη Νάπολη χρησιμοποιήσαμε την Campania Artecard για τρεις ημέρες που κοστίζει 32 ευρώ και προσφέρει δωρεάν μετακινήσεις με όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς στην ευρύτερη περιοχή της Καμπανίας και δωρεάν είσοδο στα δυο πρώτα μουσεία που θα επιλέξεις ,ανάμεσά τους το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης, το μουσείο Capodimonte,το Royal palace και τον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας, ενώ για τα υπόλοιπα μουσεία προσέφερε έκπτωση 50%. Οικονομικά συνέφερε πολύ αυτή η κάρτα ,εμείς τη χρησιμοποιήσαμε για είσοδο στο αρχαιολογικό μουσείο της Νάπολης και στην Πομπηία και κάναμε απόσβεση του κόστους της μόνο με τα δύο αυτά μουσεία χωρίς να υπολογίζουμε και το κόστος των εισιτηρίων των μεταφορικών. Την κάρτα την αγοράζεις online και τη λαμβάνεις αυτόματα μέσω e-mail ή app. Για τα παιδιά δεν βγάλαμε αυτή την κάρτα μία που είσοδος για κάτω των 18 ήταν δωρεάν στα μουσεία και για 18-25 ετών υπήρχε πολύ μειωμένο εισιτήριο οπότε θεωρήσαμε ότι δεν συνέφερε η έκδοση της για αυτές τις ηλικίες.
3η μέρα : Η μέρα σήμερα είναι αφιερωμένη στην Πομπηία .Ο καιρός δεν φαινόταν να βοηθά και οι προβλέψεις μιλούσαν για τη θερμότερη μέρα του καλοκαιριού. Εμείς όμως απτόητοι από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό πήραμε το τρένο Circumvesuviana με κατεύθυνση Sorrento. Ο κόσμος ήταν τόσος στο τρένο που ταξιδεύαμε όρθιοι μέχρι να φτάσουμε, δηλαδή για περίπου 30 λεπτά. Η στάση που κατεβήκαμε είναι η Pompeii Scavi- Villa dei Misteri, την καταλαβαίνεις εύκολα από το πλήθος του κόσμου που κατεβαίνει εδώ.
Προτείνω ανεπιφύλακτα την ηλεκτρονική προαγορά εισιτηρίων μία που έτσι γλιτώνεις τις ουρές αναμονής και κερδίζεις πολύτιμο χρόνο. Αν έχεις παιδιά όπως εμείς με μειωμένο ή δωρεάν εισιτήριο η έκδοση των εισιτηρίων γίνεται αναγκαστικά επιτόπου ώστε να επιδείξεις τα απαραίτητα έγγραφα ταυτοποίησης. Πριν την είσοδο στο αρχαιολογικό πάρκο υπάρχει περίπτερο με επίσημους ξεναγούς που σου δείχνουν τα κυριότερα σημεία της αρχαίας πόλης. Δεν είναι κακή ιδέα η ξενάγηση μαζί τους γιατί η Πομπηία είναι απέραντη και μπορεί να χάσεις σημαντικά αξιοθέατα μόνος. Βέβαια κοστίζει ακριβά περίπου 40-50 ευρω /άτομο. Αν επιλέξεις να κινηθείς μόνος υπάρχει ένα εξαιρετικό site με χάρτη και αναλυτικές πληροφορίες για όλα τα ευρήματα το site pompeiisites.org. A guide to the Pompeii Excavations. Εμείς επιλέξαμε να περιηγηθούμε μόνοι μας έχοντας ως βάση το παραπάνω site που το είχα ήδη μελετήσει, με αυτό τον τρόπο ακόμα και το audioguide που νοικιάσαμε μας ήταν σχετικά άχρηστο. Η γενική είσοδος στην Πομπηία είναι 20 ευρώ, 2 ευρώ για 18 έως 25 ετών και δωρεάν για κάτω από 18 ετών .Την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα η είσοδος είναι δωρεάν για όλους. Υπάρχουν τρεις είσοδοι στο αρχαιολογικό χώρο η Porta Marina που είναι η κύρια και πιο βολική είσοδος, η Porta-Piazza Amfitheatro και η είσοδος Pizza Esedra.
Τι να πει κανείς για την Πομπηία; Η αίσθηση του να περπατάς σε ένα τέτοιο αρχαιολογικό πάρκο για μένα συγκρίνεται μόνο με την αίσθηση να περπατάς στην αρχαία Δήλο. Η Πομπηία ήταν μία ακμάζουσα ρωμαϊκή πόλη-λιμάνι περίπου 20.000 κατοίκων που καταστράφηκε σημαντικά από σφοδρό σεισμό του 63 μ.Χ. και ξαναχτίστηκε ακόμα λαμπρότερη .Γνώρισε μέρες δόξης μέχρι τις 24 Αυγούστου του 79 μ.Χ. όπου μετά από μία φοβερή έκρηξη του Βεζούβιου ένα κύμα στάχτης και λάβας σε λίγες στιγμές την σκέπασε ολοκληρωτικά και την οδήγησε στην αφάνεια μέχρι το 1594 όπου τυχαία ήρθαν στο φως τα πρώτα ευρήματα ενώ το 1748 άρχισαν οι συστηματικές ανασκαφές.Η επίσκεψη εδώ αποτελεί ένα πραγματικό ταξίδι στο χρόνο και ρίγη ανατριχίλας σε διαπερνούν όταν περπατάς στα ίδια μέρη όπου αιφνίδια κόπηκε το νήμα της ζωής περίπου 2000 ατόμων και μία ολόκληρη πολιτεία αφανίστηκε. Μετά την είσοδο από την Porta Marina επισκεφτήκαμε το Antiquarium, το τοπικό μουσείο, γεμάτο ευρήματα της καθημερινής ζωής της πόλης. Tο πιο ανατριχιαστικό βέβαια έκθεμα είναι τα ομοιώματα ανθρώπινων σωμάτων. Πρόκειται για γύψινα καλούπια που κατασκευάστηκαν από τα κενά που άφησαν οι νεκροί μετά την αποσύνθεση τους μέσα στην τέφρα. Οι στάσεις των ανθρώπων αυτών τη στιγμή του θανάτου τους απεικονίζουν τον τρόμο των τελευταίων τους στιγμών και τον αιφνιδιασμό τους καθώς πέθαναν ακαριαία από θερμικό σοκ εξαιτίας του ισχυρότατου πυροκλαστικό κύματος που έπληξε την πόλη.
Αφήνοντας το μουσείο φτάσαμε στο forum, τη ρωμαϊκή αγορά το επίκεντρο δηλαδή της εμπορικής και κοινωνικής ζωής της πόλης. Από τα δεξιά μπήκαμε στην basilica που ήταν το δικαστήριο και στο ναό του Απόλλωνα και της Ίσιδος και κινηθήκαμε κατά μήκος του κύριου οδικού άξονα της πόλης Via dell’Abbondanza=οδός της αφθονίας (διόλου τυχαίο όνομα για την πόλη αυτή ). Είδαμε τις υπερυψωμένες διαβάσεις πεζών για την προστασία από τα νερά και τις λάσπες. Επίσης, είδαμε το μεγάλο θέατρο του 2ου αιώνα μ.Χ. που φιλοξενούσε 5.000 θεατές και το μικρό θέατρο δίπλα του γνωστό ως Ωδείο μαζί με τον Στρατώνα των Μονομάχων.
Καθημερινά όλα τα οικήματα δεν είναι ανοιχτά για το κοινό, μάλιστα κάθε μέρα ανοίγουν διαφορετικές βίλες. Εμείς ήμασταν τυχεροί που βρήκαμε ανοιχτό το σπίτι του Μενάνδρου με μία υπέροχη εσωτερική αυλή και περιστύλιο και την τοιχογραφία του αρχαίου Έλληνα κωμωδιογράφου Μένανδρου από τον οποίο πήρε το όνομά της η βίλα.
Όλη αυτή η περιήγηση γινόταν κάτω από εξαιρετικά αντίξοες καιρικές συνθήκες με θερμοκρασία τουλάχιστον 40 βαθμούς υπό σκιά. Βέβαια πού να τη βρεις τη σκιά μέσα στα ερείπια; Μόλις βρίσκαμε μία βρύση σαν ταξιδιώτες στην έρημο τρέχαμε να γεμίσουμε τα μπουκάλια νερού μας ξανά και ξανά. Κατάκοποι φτάσαμε και στο Αμφιθέατρο που κάποτε χωρούσε 12.000 θεατές, απέναντι ήταν και η μεγάλη παλαίστρα χώρος αθλοπαιδιών με μία πισίνα στο κέντρο.
Από εκεί άρχισε ο δρόμος της επιστροφής μας που μας έφερε μπροστά σε ένα καθαριστήριο της εποχής, στις Θέρμες της Ρωμαϊκής αγοράς και το lupanar τον γνωστό οίκο ανοχής του οποίου τις τοιχογραφίες είχαμε δει την προηγούμενη μέρα στο αρχαιολογικό μουσείο. Μάλιστα ο δρόμος του lupanar διέθετε χαραγμένο σε έναν τοίχο του ένα ανδρικό μόριο που δεν άφηνε τους άσωτους της πόλης να χάσουν το δρόμο τους . Με βαριά καρδιά άφησα το αρχαιολογικό πάρκο παρόλο που ήξερα ότι είχαμε πολλά ακόμα να δούμε, όμως η εξάντληση ήταν πλέον έκδηλη σε όλους και ιδίως στα παιδιά που επιτακτικά ζήτησαν να τερματίσουμε την περιήγηση. Άλλωστε βρισκόμαστε μέσα στο λιοπύρι τουλάχιστον τεσσεράμισι ώρες και είχαμε δει το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Ευτυχώς αυτή τη φορά οι μισοί βρήκαν να καθίσουν στο τρένο της επιστροφής. Και για άλλη μία φορά απορήσαμε πώς οι Ιταλοί αφήνουν τα τρένα τους να έχουν τέτοιο ανεπαρκή κλιματισμό !
Αφού ξεκουραστήκαμε αρκετά, το βράδυ πήγαμε για φαγητό στο εστιατόριο Τandem κοντά στην πλατεία del Gesu Nuovo. Η τρατορία αυτή προσφέρει το γνωστότερο ραγού της πόλης (είδος κοκκινιστού) με μεγάλη ποικιλία χειροποίητων ζυμαρικών. Η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή με τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο και το γκαρσόνι υπομονετικά μας εξήγησε όλους τους τύπους ζυμαρικών που υπήρχαν στον κατάλογο και για μας ήταν άγνωστα. Το ραγού genovese ήταν το νοστιμότερο με διαφορά και οι τιμές ικανοποιητικές. Αν ξαναβρεθούμε στην πόλη σίγουρα θα ξαναπάμε σε αυτό το εστιατόριο γιατί πράγματι άξιζε.
4η μέρα: Αυτή ήταν και η τελευταία μας μέρα στη Νάπολη ,είχαμε όμως τόσα ακόμα να δούμε! Πρέπει να βιαστούμε μονολογούσα από το πρωί. Ξεκινήσαμε με κάτι που δεν μπορέσαμε να κάνουμε την πρώτη μέρα, το free walking tour στην Παλιά Πόλη. Ο ξεναγός μας ο Ραφαέλ της εταιρείας Νapoli that’s amore ήταν ενθουσιώδης και η ξενάγηση του καταπληκτική. Το ραντεβού μας ήταν πάλι στην πλατεία Dante. Περπατήσαμε αρχικά στην πολύβουη Via Tribunale όπου είδαμε την οχύρωση της αρχαίας ελληνικής Νεάπολης, της ρωμαϊκής και της μεσαιωνικής Νάπολης. Στην Via San Gregorio Armeno υπάρχουν πολλά μαγαζιά με τα μοναδικά ναπολιτάνικα presepi που είναι χειροποίητες φάτνες και αναπαραστάσεις της γέννησης του Χριστού που διαδραματίζονται όχι στην Βηθλεέμ αλλά στην Νάπολη του 18ου αιώνα με τυπικούς χαρακτήρες της εποχής όπως τον οινοπώλη, την τσιγγάνα, τον ψαρά. Οι χώροι αναπαράστασης της γέννησης του Χριστού μπορεί να είναι η αγορά, ο φούρνος, μια ταβέρνα ή το ποτάμι.
Επίσης, είδαμε εξωτερικά τον καθεδρικό του 13ου αιώνα, Duomo, αφιερωμένο στον πολιούχο της πόλης San Gennaro και μάθαμε για την ιδιαίτερη ιστορία των φιαλίδιων με το αίμα του Αγίου που γίνεται υγρό με θαυματουργό τρόπο κάθε 19 Σεπτεμβρίου, ημέρα γιορτής του Αγίου .Δυστυχώς ο λιγοστός χρόνος μας δεν μας επέτρεψε να μπούμε εσωτερικά στον ναό. Τέλος, ο ξεναγός μας μίλησε για το παρεκκλήσι Capella di San Severo που έγινε από τον Raimondo Si Sangro, μεγάλο αλχημιστή και μασόνο και φιλοξενεί το πασίγνωστο άγαλμα Cristo Velato- ο Χριστός με πέπλο του Τζουζέπε Σανμαρτίνο. Στο άγαλμα αυτό το μαρμάρινο πέπλο-σεντόνι που σκεπάζει το Χριστό μοιάζει απόλυτα διάφανο. Επίσης το παρεκκλήσι έχει μία κρύπτη με δύο σιδερένιους σκελετούς όπου απεικονίζεται με μεγάλη ακρίβεια το φλεβικό και αρτηριακό δίκτυο του ανθρώπου.Το εκπληκτικό είναι ότι αυτοί οι σκελετοί δημιουργήθηκαν σε μία εποχή (1760) που μοιάζει αδύνατη η τόσο ακριβής γνώση του αρτηριοφλεβικού συστήματος. Περιπλανηθήκαμε και μόνοι μας στην Spaccanapoli, τον δρόμο που από ψηλά μοιάζει να χωρίζει την πόλη στα δύο και αποτελεί την καρδιά του ιστορικού κέντρου μεταξύ της πλατείας del Gesu Nuovo και του καθεδρικού .
Όταν η ξενάγηση τελείωσε ήρθε η ώρα για ανασύνταξη δυνάμεων, τι καλύτερη ανάπαυλα λοιπόν από ένα παγωτό με ένα εσπρεσάκι; Πήγαμε στο καφεζαχαροπλαστείο Casa infante που αποδείχτηκε η καλύτερη επιλογή αφού δοκιμάσαμε ένα από τα γευστικότερα παγωτά της ζωής μας.
Ωστόσο, είχαμε αφήσει πολλές εκκρεμότητες στην πόλη. Δεν ξέραμε τι να δούμε στις λίγες ώρες που είχαμε ακόμα. Πλειοψηφικά διαλέξαμε το παρεκκλήσι San Severo όμως διαπίστωσαμε ότι η είσοδος γινόταν μόνο με προκράτηση και για την εκείνη η μέρα δεν υπήρχε διαθεσιμότητα .Οπότε; Oπότε βουρ για Vomero.Πρόκειται για έναν από τους λόφους της πόλης όπου δεσπόζει το κάστρο του San Elmo (από το 1275).H άνοδος γίνεται με τελεφερίκ που από μόνο του είίναι ένα αξιοθέατο.Ήταν πια αργά το μεσημέρι και ο ήλιος μας έκαιγε αδυσώπητα. Φτάσαμε καταιδρωμένοι στο κάστρο που έχει σχήμα ακτινωτό όμως η κούραση στάθηκε ανασταλτικός παράγοντας για την εξερεύνηση του. Προτιμήσαμε να προχωρήσουμε στην πλατεία έξω από το μοναστήρι Certosa di San Martino και να θαυμάσουμε τη θέα της πόλης που έκοβε την ανάσα.
Η συνοικία Vomero ήταν αριστοκρατική και ήσυχη με αρχοντικά σε δεντρόφυτους δρόμους και ερχόταν σε αντίθεση με τους πολύβοους συχνά βρώμικους και αυθεντικά λαϊκούς δρόμους του ιστορικού κέντρου της Νάπολης. Όλα όμως ήταν στοιχεία μιας ζωντανής, λαϊκής, γνήσιας Ιταλικής πόλης που θα θέλαμε σίγουρα κι άλλες μέρες για να την ανακαλύψουμε καλύτερα.Ο χρόνος είχε περάσει και οριακά προλάβαιναμε το τρένο για Ρώμη έτσι ξεκινήσαμε ένα πραγματικό ράλι ταχύτητας με τελεφερίκ, τρέξιμο,μετρό και ξανά τρέξιμο. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να νιώθω τόσο ζεστή και κόκκινη στο πρόσωπο όσο σε αυτό τον αγώνα δρόμου. Πάλι καλά δηλαδή που γλίτωσα το εγκεφαλικό! Τελικά φτάσαμε ακριβώς στο Παρά Πέντε στο σταθμό των τρένων και πήραμε το τρένο frecciarossa προς Ρώμη.
Το ταξίδι ήταν άνετο και προς μεγάλη μας έκπληξη το τρένο είχε καλό κλιματισμό και η διαδρομή διάρκεια περίπου μιάμιση ώρα. Ο σταθμός των τρένων στη Ρώμη ήταν τεράστιος, θύμιζε περισσότερο αεροδρόμιο παρά σταθμό τρένων. Πήραμε το μετρό και φτάσαμε στην περιοχή Appio Latino.Το σπίτι που είχαμε κλείσει μέσω Airbnb ήταν ένα αυτόνομο ισόγειο loft διαμέρισμα με δική του αυλή σε μία ήσυχη γειτονιά με όμορφες πολυκατοικίες. Tο σπίτι είχε ιδιαίτερο χαρακτήρα και καλλιτεχνική αύρα μια που άνηκε σε ένα διάσημο Ιταλό ζωγράφο.
Ήταν άνετο με 2 υπνοδωμάτια στη σοφίτα και είχε μια οικεία ατμόσφαιρα που σε έκανε να θέλεις να περάσεις χρόνο σε αυτό.
Το βράδυ ήμασταν πολύ ταλαιπωρημένοι για να μεταβούμε στο κέντρο της πόλης οπότε αναζητήσαμε κάτι κοντά και βρήκαμε ένα όμορφο εστιατόριο γεμάτο ντόπιους το grazia & graziella και εκεί φάγαμε υπέροχα ζυμαρικά.
5η μέρα: Σήμερα ξεκινήσαμε με ενθουσιασμό να εξερευνήσουμε την Ρώμη. Είχαμε ήδη κλείσει ένα free walking tour για την βόλτα στην αρχαία Ρώμη. Πήραμε το μέτρο για τη στάση Repubblica και από κει το λεωφορείο 64 όπου υπήρχε ένας απίστευτος συνωστισμός και τρομερή ζέστη. Μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο αντιλήφθηκα ότι μου είχαν αρπάξει το πορτοφόλι από την τσάντα μου!!
Πανικός!!
Τώρα τι γίνεται ;
Πώς θα ταξιδέψω χωρίς ταυτότητα;
Φυσικά το φταίξιμο ήταν και δικό μου.
Πού κυκλοφορείτε καλή μου κυρία με τόσα λεφτά και όλα τα έγγραφά σας μαζί;
Tην πάτησα δηλαδή σαν πρωτάρα. Γρήγορα-γρήγορα βρήκαμε ένα σκαλοπάτι με σκιά και αρχίσαμε τις διαδικασίες ακύρωσης καρτών και τα τηλέφωνα στο προξενείο. Το προξενείο μας είπε ότι χρειαζόταν μόνο η δήλωση της κλοπής στο αστυνομικό τμήμα για να ταξιδέψω.
Ας γνωρίσουμε λοιπόν την αιώνια πόλη ξεκινώντας από το αστυνομικό τμήμα!! Μπροστά μας περίμεναν τουλάχιστον άλλα 8 θύματα κλοπής και η καημένη αστυνομικός συνέχεια μονολογούσε , βρίζοντας στα ιταλικά μάλλον για τα μυαλά που κουβαλάνε αυτοί οι τουρίστες στη Ρώμη. Η ζέστη, η απογοήτευση, η ανησυχία μήπως το χαρτί της αστυνομίας δεν αρκεί για να ταξιδέψω θόλωναν το μυαλό μου εκείνη την ώρα.
Μήπως να πάμε στο προξενείο από κοντά να σιγουρευτούμε;
Άντε παιδιά, κουράγιο ας πάρουμε κι άλλα λεωφορεία να πάμε εκεί. Στο δρόμο μιλήσαμε για άλλη μία φορά με το προξενείο και μας διαβεβαίωσαν ότι δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο για να ταξιδέψω με την Aegean από τη δήλωση κλοπής και την ταυτότητα ηλεκτρονικά από το gov.gr. Οπότε επιτέλους σταματήσαμε να τρέχουμε.
Και τώρα τι να κάνουμε;
Κανείς δεν είχε πολλή όρεξη για εξερεύνηση της πόλης ούτε καν εγώ που ορκίζομαι ξεναγός και δεν θέλω να αφήνω λεπτό ταξιδιού ανεκμετάλλευτο. Kάνουμε στάση λοιπόν για καφέ και ανασύνταξη δυνάμεων και προγράμματος. Θα τα αφήσουμε όλα πίσω μας και δεν θα χαλάσουμε την εκδρομή μας, αυτή ήταν η κοινή μας απόφαση. Όλα φτιάχνονται ή μάλλον θα διορθωθούν όταν γυρίσουμε Ελλάδα και βγάλω νέα ταυτότητα, νέο δίπλωμα οδήγησης, νέες κάρτες κ.τ.λ. ουφ πάλι τα θυμήθηκα και τσαντίστηκα… τα ξεχνάμε λέμε και συνεχίζουμε.
Στις 17:00 είχαμε ήδη κλείσει δεύτερο free walking tour στα κυριότερα αξιοθέατα του κέντρου (το πρώτο tour το χάσαμε λόγω της κλοπής, άντε μην τα ξαναθυμάμαι). Ο ξεναγός μας αυτή την φορά ήταν άχρωμος και άοσμος πιθανόν ήθελε να τελειώσει το γρηγορότερο δυνατό λόγω της ζέστης.
Ωστόσο ρίξαμε μία πρώτη ματιά στα Ισπανικά σκαλιά και στην Via dei Condotti με τις διασημότερους και ακριβότερους οίκους μόδας,
στην πιάτσα Ναβόνα,
στην Φοντάνα ντι Τρέβι.
Οι τουρίστες ήταν μιλιούνια, εκτός από τους εργαζόμενους στα μαγαζιά και τα εστιατόρια δεν νομίζω να συναντήσαμε άλλους ντόπιους στο κέντρο της πόλης το καυτό εκείνο απόγευμα . Για βράδυ, θέλαμε κάτι καλό, κάτι να μας αναπτερώσει το ηθικό. Δίπλα στη Φοντάνα ντι Τρέβι υπάρχει μία πανέμορφη εσωτερική αυλή άγνωστη στους περισσότερους τουρίστες. Την είχα σταμπάρει τυχαία διαβάζοντας για τη Ρώμη καιρό πριν λέγεται galleria Sciarra.
Galleria Sciarra.
Εκεί καθόμαστε και ψάχνουμε πού μπορούμε να δοκιμάσουμε aperitivo συνοδεία φαγητού. Μία συνήθεια που έχουμε με τον άντρα μου κυρίως στη Βόρεια Ιταλία είναι να βρίσκουμε μαγαζιά όπου συνοδεία του απεριτίφ σου προσφέρουν και ένα πλούσιο μπουφέ φαγητού .Έχουμε δοκιμάσει σε πολλές πόλεις όπως το Μιλάνο, τη Φλωρεντία την Μπολόνια. Για να δούμε τι έχει να δείξει και η Ρώμη.Θέλαμε να γνωρίσουν και τα παιδιά μας αυτό το πιο αυθεντικό, πιο ιταλικό τρόπο διασκέδασης των ντόπιων και δεν το μετανιώσαμε. Καταλήξαμε στο Momart (Viale XXI Aprile 19). Δεν ήταν στο κέντρο μα το βρήκαμε εύκολα χρησιμοποιώντας το λεωφορείο. Στο εστιατόριο αυτό πληρώνεις ένα συγκεκριμένο ποσό 14 ευρώ και απολαμβάνεις το απεριτίφ σου από τις 18:00 έως τις 23 :00 μαζί με ένα καταπληκτικό μπουφέ που είχε σχεδόν τα πάντα, πίτσες ψημένες στον ξυλόφουρνο εκείνη την ώρα, ζυμαρικά, σαλάτες, γλυκά, έτρωγες όσο ήθελες και ό,τι ήθελες. Ο κόσμος ήταν κατά πλειοψηφία νεαρόκοσμος πιθανόν φοιτητές και όσο περνούσε η ώρα τόσο η ουρά για τραπέζι μεγάλωνε. Εμείς ευτυχώς πήγαμε σχετικά νωρίς ,δεν περιμέναμε καθόλου και περάσαμε ευχάριστα την ώρα μας εκεί. Eπιστροφή στο διαμέρισμα λοιπόν, η σημερινή μέρα ήταν πολύ δύσκολη και ανατρεπτική.
6η μέρα : Σήμερα είχαμε προγραμματίσει την επίσκεψή μας στο Βατικανό. Ευτυχώς είχαμε από καιρό κλείσει τα εισιτήρια ηλεκτρονικά κάτι που προτείνω ανεπιφύλακτα να γίνει από καιρό πριν, γιατί τα εισιτήρια εξαντλούνται από πολύ νωρίς και έτσι γλιτώσαμε και τις ουρές αναμονής .Πήραμε και audioguide αν και μάλλον δεν μας χρησίμευσε και πολύ αφού υπάρχουν επιιγραφές στα περισσότερα εκθέματα και το internet βοηθά πλέον απίστευτα. Τα μουσεία είναι ατελείωτα και κουράζεσαι και μόνο για να τα περπατήσεις, πόσο μάλλον αν θες και να περιεργαστείς στα εκθέματα τους. Πολλές αίθουσες είναι τόσο όμορφες που και άδειες να ήταν θα ήταν αξιοθαύμαστες.
Άλλωστε κάποιες από τις αίθουσες ήτανε μέρος της κατοικίας του Πάπα. Ιδιαίτερα μας άρεσε η αιγυπτιακή συλλογή με μούμιες όπως και οι απίστευτες συλλογές αγαλμάτων που σε ζαλίζουν και μόνο από την πληθώρα τους.
Πολύ εντυπωσιακές ήταν και οι αίθουσες του Ραφαήλ με καταπληκτικές νωπογραφίες και την περίφημη “Σχολή των Αθηνών” όπου ο Ραφαήλ απεικονίζει μία φανταστική συγκέντρωση διασήμων Ελλήνων φιλοσόφων και επιστημόνων με τη μορφή όμως σύγχρονων του καλλιτεχνών της Αναγέννησης όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι που εμφανίζεται ως γενειοφόρος Πλάτωνας στο κέντρο.
Η συλλογή αρχαίων αγαλμάτων είναι τόσο μεγάλη που δεν ξέρεις πού να πρωτοεστίασεις. Ωστόσο ο Λαοκόων, ένα γλυπτό του 1ου αιώνα μ.Χ. είναι αυτό που εγώ ξεχώρισα για την πλαστικότητα και την ένταση των συναισθημάτων του Τρώα μάντη και των γιων του που τους πνίγουν φίδια.
Εντυπωσιακή ήταν και η συλλογή σύγχρονης θρησκευτικής τέχνης που περιλάμβανε κάποια έργα του Βαν Γκογκ και του Νταλί.
Βέβαια η κορωνίδα των μουσείων είναι η περίφημη Καπέλα Σιξτίνα. Συνήθως είναι ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο και χρειάζεσαι χρόνο για θαυμάσεις το μεγαλείο της σύλληψης του Μιχαήλ Αγγέλου και κυρίως στην οροφή της με σκηνές της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης και την διασημότερη ίσως απεικόνιση του Θεού που δίνει ζωή στον Αδάμ. Έχοντας διαβάσει για την απροθυμία του Μιχαήλ Αγγέλου να καταπιαστεί με τη ζωγραφική και το συγκεκριμένο έργο είναι να απορείς πόσο καλύτερα θα μπορούσε να τα καταφέρει αυτός ο καλλιτέχνης αν έκανε το έργο του με περισσότερο ενθουσιασμό! Μοιάζει σε μας τόσο τέλειο! Μάλιστα ο Μιχαήλ Άγγελος χρειάστηκε να δουλέψει επί 4 χρόνια προκειμένου να ολοκληρώσει το αριστούργημα του και το έκανε ολομόναχος ζωγραφίζοντας όρθιος πάνω στις σκαλωσιές. Μέσα στην Καπέλα Σιξτίνα δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες (αν και κρυφά βγάλαμε λίγες) ούτε και οι φωνές καθώς θεωρείται ως ιδιαίτερα ιερός χώρος . Μην ξεχνάμε ότι εδώ γίνεται το κονκλάβιο, δηλαδή η εκλογή κάθε νέου Πάπα. Φεύγοντας από τα μουσεία κατευθυνθήκαμε προς τον Άγιο Πέτρο.
Η πλατεία του Αγίου Πέτρου είναι ένα από τα αριστουργήματα του Μπερνίνι. Οι κιονοστοιχίες δεξιά και αριστερά μοιάζουν με τεράστια χέρια που θα αγκαλιάσουν τους πιστούς και αποτελούνται από 284 δωρικούς κίονες με 15 μέτρα ύψος και 146 αγάλματα Αγίων στα κιγκλιδώματα. Στο κέντρο της πλατείας ορθώνεται ένας οβελίσκος 25 μέτρων. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε ένα καινούργιο μαύρο γλυπτό που προστέθηκε το 2019 στην πλατεία, ονομάζεται “angels unaware” και τιμά τους μετανάστες και πρόσφυγες όλου του κόσμου καθώς απεικονίζει μία βάρκα που μεταφέρει πρόσφυγες και μετανάστες. Η επιλογή προσώπων δεν είναι τυχαία, υπάρχει ένας Εβραίος που δραπετεύει από τη ναζιστική Γερμανία, ένας ινδιάνος, ένα αγόρι από τη Συρία και τόσοι άλλοι. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το έργο ίσως γιατί δείχνει μία σύγχρονη προσέγγιση της καθολικής εκκλησίας απέναντι στα σημερινά προβλήματα του κόσμου.
Η Βασιλική του Αγίου Πέτρου είναι τεράστια και μεγαλοπρεπής με αμέτρητα αριστουργήματα και κυριότερο το γλυπτό Πιετά του Μιχαήλ Αγγέλου όπου η Παναγία φαίνεται τόσο νέα και συντετριμμένη και ο Χριστός είναι ξαπλωμένος στα γόνατά της.
Μας πήρε αρκετή ώρα να γυρίσουμε το μεγαλοπρεπή ναό που χτίστηκε στο σημείο σταύρωσης και ταφής του Αποστόλου Πέτρου που αναγνωρίζεται και ως ο πρώτος Πάπας από την Καθολική Εκκλησία.
Αφήνοντας πίσω τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου κατευθυνθήκαμε στο πολύ κοντινό Castel Sant'Angelo που αποτελούσε αρχικά το κυκλικό μαυσωλείο του Ανδριανού και στη συνέχεια παπική κατοικία για χίλια χρόνια. Στην κορυφή του βρίσκεται το μπρούτζινο άγαλμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ενώ η γέφυρα μπροστά στο κάστρο ήταν από τα πιο ρομαντικά της σημεία της Ρώμης ιδίως εκείνες απογευματινές ώρες που το επισκεφτήκαμε.
Ήμασταν κοντά στο Trastevere οπότε κατευθυνθήκαμε εκεί για το δείπνο μας με το λεωφορείο. Αυτή η περιοχή είναι μια τόσο ζωντανή συνοικία με τους υπαίθριους τραγουδοποιούς, τα δαιδαλώδη, πλακόστρωτα σοκάκια και τα γραφικά εστιατόρια. Δειπνήσουμε στην τρατορία Il Duca in Trastevere όπου το φαγητό ήταν νόστιμο και σχετικά φτηνό. Τα πόδια μας δεν μας κρατούσαν πλέον, όταν καταλήξαμε στο σπίτι για ύπνο.
7η μέρα : Το πρωινό μας ξεκίνησε με την επίσκεψη σε ένα από τα κορυφαία αξιοθέατα της Ρώμης ,το Πάνθεον. Εδώ και πολύ λίγο καιρό υπάρχει πλέον εισιτήριο εισόδου και οι ουρές για να μπεις ήταν ατελείωτες. Για καλή μας τύχη το μάθαμε εγκαίρως και κλείσαμε εισιτήριο μόλις την προηγούμενη μέρα οπότε δεν ταλαιπωρηθήκαμε στην είσοδο. Το Πάνθεον είναι ένας αρχαίος ναός από το 120 μ. Χ. που σχεδίασε ο αυτοκράτορας Ανδριανός που τύχαινε να είναι και ερασιτέχνης αρχιτέκτονας στη θέση ενός προηγούμενου πάνθεου του 27 π.Χ. που έκτισε ο Μάρκος Αγρίππας. Ο ναός ήταν αφιερωμένος σύμφωνα και με το όνομα του σε όλους τους θεούς και είναι ο μόνος νομίζω αρχαίος ναός που διατηρείται σε τόσο άριστη κατάσταση. Η γεωμετρία του εντυπωσιάζει καθώς έχει κυκλικό σχήμα με το μεγαλύτερο θόλο στην αρχαιότητα με διάμετρο και ύψος 43,3 μέτρα ( ακόμα και τον θόλο του Αγίου Πέτρου ο Μιχαήλ Άγγελος τον έφτιαξε 42 m διάμετρο προς σεβασμό προς το Πάνθεον) και δεν έχει καμία κολώνα στήριξης. Η μόνη πηγή φωτός είναι ένα κυκλικό άνοιγμα στη μέση του θόλου γνωστό ως oculus ( λατινική ονομασία για τον οφθαλμό) και αυτό είναι και το μοναδικό άνοιγμα στο κτίριο, δεν υπάρχουν ούτε παράθυρα ούτε άλλες πόρτες πλην της κεντρικής πόρτας. Όταν βρέχει το νερό απορροφάται από 22 μικρές τρύπες στο μαρμάρινο πάτωμα. Στον ναό βρίσκεται ο τάφος του Ραφαήλ και του πρώτου βασιλιά της ενωμένης Ιταλίας Βιτόριο Εμανουέλε ΄Β και του γιού του Ουμπέρτου του Ά.
Κυρίως όμως η σημερινή ημέρα ήταν αφιερωμένη στη Βίλα Μποργκέζε. Αν θέλετε να επισκεφτείτε την Galleria Borghese φροντίστε να κλείσετε ηλεκτρονικά εισιτήρια καιρό πριν γιατί η επίσκεψη έχει ορισμένη χρονική διάρκεια και γίνεται σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή ανάλογα την κράτηση. Εμείς είχαμε κλείσει εκτός από εισιτήρια και μια τοπική ξεναγό που ήταν μία πανέμορφη μεν αλλά με φτωχά αγγλικά δε Ιταλίδα και οι γνώσεις που μας πρόσφερε δεν ήταν περισσότερες από όσες υπάρχουν στους κοινούς ταξιδιωτικούς οδηγούς. Άλλωστε τα γλυπτά ειδικά του Μπερνίνι είναι τόσο μεγαλειώδη που και μόνο να τα κοιτάς αρκεί για να εκστασιαστείς. Είδαμε τον Απόλλωνα και τη Δάφνη, το βιασμό της Περσεφόνης, τον Δαβίδ, όλα έργα του Μπερνίνι ,την Παυλίνα Βοναπάρτη ώς Αφροδίτη του Canova, τους διάσημους πίνακες του Καραβάτζιο όπως την" Παναγία με το φίδι " που σκανδάλισε στην εποχή του καθώς το μοντέλο για την Παναγία ήταν μία όχι και τόσο “αγία” γυναίκα από την παρέα του ζωγράφου. Η βίλα του καρδιναλίου Σκιπίονα Μποργκέζε που ήταν μέγας λάτρης των τεχνών είναι μία γιορτή του μπαρόκ και περιέχει μία από τις καλύτερες συλλογές κλασικών και αναγεννησιακών έργων. Θα ήταν πραγματικά κρίμα αν δεν την επισκεφτόμασταν.
Ήταν πια αργά το μεσημέρι όταν τελείωσε η ξενάγηση στη Βίλα. Θέλαμε να δούμε και τους απέραντους κήπους όμως ο καυτός ήλιος και η υπερβολική ζέστη μας απέτρεψε από το να τους περπατήσουμε ή έστω να νοικιάσουμε ένα από τα πολυάριθμα ποδήλατα τεσσάρων ατόμων μέσα στα οποία αγκομαχούσαν όσοι τα είχαν επιλέξει για την βόλτα τους. Πήραμε λοιπόν το δρόμο της επιστροφής όταν το μάτι μας έπεσε πάνω σε κάτι μικρά τετραθέσια αυτοκινητάκια του γκολφ που κυκλοφορούσαν στους κήπους. Αυτός ήταν ο από μηχανής θεός που ζητούσαμε ! Νοικιάσαμε ένα τέτοιο αυτοκινητάκι για δύο ώρες και βολτάραμε χωρίς κούραση στους κήπους. Ειδικά τα παιδιά ενθουσιάστηκαν που τα αφήσαμε να το οδηγήσουν στους σχετικά άδειους δρόμους του πάρκου (άλλωστε ήταν και αυτόματα - ηλεκτροκίνητα τα αμαξάκια). Πήγαμε και στο λόφο Πίντσιο με το διασημότερο πανόραμα της Ρώμης και βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες.
Τέλος, ρεμβάσαμε για λίγη ώρα μπροστά στην τεχνητή λίμνη των κήπων με το κεντρικό νησί του Ασκληπιού.
Το στομάχι μας από ώρα δυσανασχετούσε οπότε μετά από σκέψη γυρίσαμε με λεωφορείο στο κέντρο και γευματίσαμε στην Birreria Peroni (Via San Markello) μία μπυραρία από το 1906 με χορηγό το μεγαλύτερο ζυθοποιείο της Ιταλίας (Peroni). Τα φαγητά είχαν γερμανικές επιρροές και ο εσωτερικός διάκοσμος ήταν πανέμορφος με αρ ντεκό τοιχογραφίες με χερουβείμ και ταμπέλες με γνωμικά τύπου “Αυτός που πίνει μπύρα ζει μέχρι τα 100” .
Όταν τελειώσαμε το φαγητό μας τακτοποίησαμε δύο σημαντικές εκκρεμότητες μας. Πρώτη, δεν είχαμε ακόμα πετάξει νόμισμα στη Φοντάνα ντι Τρέβι που την είδαμε πολύ βιαστικά την πρώτη μας μέρα στη Ρώμη. Το συντριβάνι που στην κυριολεξία σημαίνει κρήνη στους τρεις δρόμους είχε ευτυχώς λιγότερο κόσμο από την πρώτη φορά και τα φλας άστραψαν για ώρα. Το πασίγνωστο μπαρόκ σιντριβάνι του 1862 είναι πανέμορφο και αν το πετύχεις με λίγο κόσμο είσαι σίγουρα από τους τυχερούς. Εμείς δεν είχαμε τόση τύχη, όμως σύμφωνα με την παράδοση πετάξαμε πίσω από την πλάτη μας ένα νόμισμα για να επιστρέψουμε στη Ρώμη. Λένε ότι αν πετάξεις δύο νομίσματα θα ερωτευτείς Ιταλό και αν πετάξεις 3 θα τον παντρευτείς κιόλας. Εμείς αρκεστήκαμε στο ένα κέρμα!!
Η δεύτερη εκκρεμότητα μου ήταν να δοκιμάσω το πιο ονομαστό τιραμισού στην πόλη από το ζαχαροπλαστείο Pompi. Η τιμή του ήταν τσουχτερή και δεν ενθουσιάστηκα κιόλας με τη γεύση ιδιαίτερα. Ίσως φταίει και ότι οι προσδοκίες μου ήταν υπερβολικές.Για επίλογο στη Ρώμη αφήσαμε το Κολοσσαίο και τις αρχαιότητες της πόλης. Φτάσαμε στο πασίγνωστο Φλάβιο αμφιθέατρο που χτίστηκε το 72-80 μ.Χ. και γνώρισε τόσες ένδοξες στιγμές άλλα και αιμοχαρή θεάματα. Ακόμη και σήμερα το Κολοσσαίο προκαλεί δέος με το μέγεθος και την επιβλητικότητα του. Είδαμε και την αψίδα του Κωνσταντίνου και κατευθυνθήκαμε προς το ρωμαϊκό φόρουμ. Για κάποιο λόγο η κυκλοφορία των αυτοκινήτων είχε διακοπεί και έτσι για καλή μας τύχη κάναμε κάτι μοναδικό, βαδίσαμε στο κέντρο της Via de fori Ιmperiali , θαυμάζοντας τον Παλατίνο Λόφο, τη ρωμαϊκή αγορά και όλα τα ερείπια της αρχαίας Ρώμης. Ανηφορίσαμε στον Καπιτωλίνο λόφο και σταθήκαμε στην πλατεία που σχεδίασε ο Μιχαήλ Άγγελος τον 16ο αιώνα με το άγαλμα του έφιππου Μάρκου Αυρήλιου στο κέντρο της. Η ώρα είχε περάσει οπότε προτιμήσαμε να επιστρέψουμε στην συνοικία που μέναμε όπου και δείπνησαμε σε μία πιτσαρία στο εμπορικό κέντρο Happio που ήταν πολύ κοντά στο διαμέρισμά μας.
8η μέρα :Την ημέρα αναχώρησης μας δεν είχαμε χρόνο για άλλες βόλτες, πήραμε το πρωινό μας σε ένα καφέ του Happio και με το μετρό φτάσαμε στο σταθμό τρένων για να πάρουμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο Ciampino. Ευτυχώς δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα για μένα στην επιβίβαση, καθώς αρκούσε η ηλεκτρονική μου ταυτότητα και η δήλωση κλοπής στην αστυνομία. Γυρίσαμε απόγευμα στην Ελλάδα με άδειο πορτοφόλι ή καλύτερα χωρίς καθόλου πορτοφόλι αλλά γεμάτοι μοναδικές εικόνες. Ακόμα και οι αναποδιές άλλωστε ενός ταξιδιού αποτελούν εμπειρίες που κάνουν ένα ταξίδι αξέχαστο.
Το ταξίδι κλείστηκε για μέσα Ιουλίου, στη μοναδική, κενή, διαθέσιμη εβδομάδα όλων μας, μια που έπρεπε να συνδυάσουμε την άδεια από τις δουλειές και τις υποχρεώσεις των παιδιών από μαθήματα και άλλα προγραμματισμένα ταξιδάκια με τους φίλους τους. Θεωρήσαμε αρκετά 3 βραδιά στη Νάπολη και 4 βραδιά στη Ρώμη .Το ταξίδι άρχισε από τη Νάπολη αφού βρήκαμε οικονομικά εισιτήρια με Ryanair και η μετακίνηση προς Ρώμη θα γινότανε με τρένο, ενώ από τη Ρώμη η επιστροφή στην Θεσσαλονίκη θα γινόταν με Aegean που είχε σχεδόν ίδιες τιμές με την Ryanair.Για τη διαμονή η επιλογή ήταν Airbnb διαμερίσματα για μεγαλύτερη άνεση χώρου με δύο υπνοδωμάτια και οικονομικότερες τιμές από την κράτηση δυο δίκλινων σε ξενοδοχείο.
Οι μέρες πλησίαζαν όμως οι προβλέψεις της μετεωρολογικής δεν ήταν και τόσο ευοίωνες. Θα ταξιδεύαμε την θερμότερη εβδομάδα του καλοκαιριού με καύσωνα έως 43 βαθμούς που έπληττε όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και όλη τη Μεσόγειο. Να ανησυχήσουμε ή μήπως να απελπιστούμε; Εγώ αισιόδοξη όπως πάντα έλεγα σε όλους “Θα τα καταφέρουμε ,εδώ έχουμε ταξιδέψει στο Ντουμπάι καλοκαίρι, τι είναι ένας καύσωνας στην Ιταλία;”
Εσύ το λες;
Η ζέστη τελικά αποδείχτηκε όχι και τόσο εύκολα διαχειρίσιμη για όλους.
Η αναχώρησή μας ήταν βράδυ με ώρα άφιξης κανονικά στις 10:30 μ.μ, όμως λόγω καθυστέρησης φτάσαμε καμιά ώρα αργότερα.
Το λεωφορείο Alibus (5 ευρώ κόστος εισιτηρίου) ενώνει το Capοdichino αεροδρόμιο της Νεάπολης με το κέντρo της πόλης με στάσεις στο σιδηροδρομικό σταθμό Piazza Garibaldi,στην Immacolatella Porta/Porta di Massa και στο Molo angioinο/stazione Marittima δηλαδή το λιμάνι της πόλης . Εμείς σταματήσαμε στο κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Η περιοχή του σταθμού φαινόταν αρκετά ύποπτη όπως οι περιοχές του σταθμού σε οποιαδήποτε σχεδόν χώρα του κόσμου. Το μέτρο είχε ήδη σταματήσει ,οπότε περιμέναμε αρκετά ώρα το τελευταίο λεωφορείο των 11:30 μ.μ περιτριγυρισμένοι από άστεγους που κοιμόταν γύρω μας. Ωστόσο η περιοχή είχε αρκετό κόσμο και φασαρία με περιπολικά και πυροσβεστικά να περνούν συχνά ξεσηκώνοντας τον κόσμο με τις σειρήνες τους. Ψωνίσαμε και τυροπιτοειδή για το επόμενο πρωινό και τελικά φτάσαμε στο διαμέρισμά μας μετά τα μεσάνυχτα. Ευτυχώς η στάση ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι ,ο οικοδεσπότης μας είχε ήδη στείλει αναλυτικότατες πληροφορίες σε βιντεάκι στο Viber με τον ίδιο να μας ξεναγεί στο σπίτι και να μας δίνει όλες τις απαραίτητες οδηγίες για το check-in και check-out. Ήταν ένας χαριτωμένος γηραιός Ιταλός που μας τα εξηγούσε στα ιταλικά βάζοντας και αγγλικούς υπότιτλους. Το κτίριο ήταν παλιό με μία τεράστια εξώπορτα που με το σωστό κωδικό άνοιγε μία τόσο δα μικρή πορτούλα (μέρος της τεράστιας εξώπορτας) που ίσα ίσα χωρούσε ένα άτομο.Έτσι έμπαινες σε μία εσωτερική αυλή και έφτανες με ένα παλιομοδίτικο ασανσέρ στον πρώτο όροφο. Το διαμέρισμα ήταν πλήρως ανακαινισμένο με ένα μικροσκοπικό σαλόνι- χολ, μία μικρή κουζινούλα και δύο πολύ ευρύχωρα δωμάτια το καθένα με δικό του μπάνιο.Τι ανακούφιση! Είχα ξεχάσει αυτή την λεπτομέρεια της κράτησής που πράγματι αποδείχτηκε σωτήρια όταν τρέχαμε ποιός θα πρωτοπρολάβει να κάνει μπάνιο μετά από τις ατελείωτες ώρες περπατήματος στην αφόρητη ζέστη της Νάπολης.
2η μέρα:Το επόμενο πρωί φάγαμε το τυπικό πρωινό της Νάπολης, τα διάσημα sfogliatelle που είναι μικρά πιτάκια σε σχήμα κοχυλιού σε δύο εκδοχές riccia ή frolla δηλαδή με φύλλο κρούστας ή ζύμη, γεμιστά με τυρί ρικότα ( η γέμιση μου θύμισε αρκετά τα κρητικά καλτσούνια). Το πρόγραμμα της μέρας το είχα ήδη προετοιμάσει καιρό πριν .Στις 10:00 το πρωί ξεκινήσαμε ένα free walking tour στο κέντρο της πόλης με σημείο συνάντησης το σιντριβάνι του Ποσειδώνα στην Piazza Municipio. O ήλιος ήταν καυτός ήδη από την ώρα εκείνη και η ζέστη έκανε δύσκολη τη δίωρη ξενάγηση με την αγγλόφωνη ξεναγό μας που ήταν ιδιαίτερα αναλυτική.
Η Νάπολη ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα π.Χ. και ονομάστηκε αρχικά Παρθενόπη . Αυτή ήταν η Σειρήνα που όταν ο Οδυσσέας την προσπέρασε με το πλοίο του χωρίς να ανταποκριθεί στο θέλγητρο της φωνής της έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Το πτώμα της εκβράστηκε σε μία παραλία της Ιταλίας όπου άποικοι Χαλκιδείς από την Κύμη έχτισαν την νέα τους αποικία, την Parthenope. H πόλη επανιδρύθηκε τον 6ο αιώνα π.Χ. ως Νεάπολη και έγινε κέντρο της Μεγάλης Ελλάδας ενώ ακόμα και μετά την κατάκτηση της από τους Ρωμαίους διατήρησε πολλά ελληνικά έθιμα και στοιχεία της ελληνικής γλώσσας. Η πρώτη στάση στην ξενάγηση ήταν το Castel Nuovo που όπως μαρτυρά το όνομά του είναι το νεότερο από τα τέσσερα κάστρα της πολης .Από τον 13ο αιώνα στέκει επιβλητικό στο λιμάνι της πόλης και στα θεμέλια του στις σύγχρονες ανασκαφές για την κατασκευή ενός νέου σταθμού μετρό βρέθηκαν αρχαία ρωμαϊκά πλοία.
Το Castel Nuovo
Στη συνέχεια θαυμάσαμε το θέατρο Σαν Κάρλο που χτίστηκε κατά παραγγελία του Βουρβόνου βασιλιά Καρόλου Ά το 1737, δηλαδή 40 χρόνια πριν τη Σκάλα του Μιλάνου. Είναι γνωστό για την τέλεια ακουστική του και το θαυμάσιο εσωτερικό του, μάλιστα γίνονται και ξεναγήσεις καθημερινά στα αγγλικά όμως δυστυχώς ο περιορισμένος χρόνος μας δεν μας επέτρεψε να το δούμε εσωτερικά. Απέναντι ακριβώς βρίσκεται η Galleria Umberto μια εμπορική στοά με σταυροειδές σχήμα που χτίστηκε μεταξύ 1887-1890. Είναι πολύ εντυπωσιακή με γυάλινη οροφή και ψηφιδωτά στο δάπεδο που παριστάνουν στοιχεία του ζωδιακού κύκλου. Θυμίζει πολύ την αντίστοιχη Galleria Vittorio Emanuele στο Μιλάνο που είχε σχεδιαστεί σχεδόν 20 χρόνια νωρίτερα .
Τα επόμενα βήματα μας οδήγησαν στην τεράστια Piazza Plebiscito η οποία στη μία πλευρά της έχει το βασιλικό παλάτι με τα αγάλματα των κυριότερων βασιλέων από τις οχτώ δυναστείες που κυβέρνησαν την πόλη και από την απέναντι πλευρά βρίσκεται η Chiesa di San Francesco di Paola, μία εκκλησία του 1817 βασισμένη στο σχέδιο του Πάνθεον της Ρώμης που έχει στις δύο πλευρές της ημικυκλικές κιονοστοιχίες.
Κοντά βρίσκεται και το πιο ιστορικό και κομψό καφέ της πόλης,το Gambrinus. Αφήνοντας την πλατεία περιδιαβήκαμε την Via Toledo που κατασκευάστηκε το 1536 από τον αντιβασιλέα Δον Πέτρο του Τολέδο, την περίοδο βασιλείας των Ισπανών. Είναι ο κυριότερος εμπορικός δρόμος της Νάπολης και περπατώντας τον συναντήσαμε στα αριστερά την περίφημη συνοικία Quartieri Spagnoli πού πήρε το όνομά της από τους ισπανούς στρατιώτες που στέγαζε την ίδια περίοδο. Αυτό είναι ίσως ένα από τα αυθεντικότερα σημεία της πόλης με πολλά παράλληλα στενάκια στολισμένα με τις γαλάζιες και άσπρες σημαίες της αγαπημένης σε όλους τους κατοίκους ποδοσφαιρικής ομάδας της Νάπολης και άφθονες φωτογραφίες του Μαραντόνα που λατρεύεται ακόμα στην πόλη ως Θεός. Η περιοχή σφύζει από ζωή και το πρωί και το βράδυ όταν οι τρατορίες γεμίζουν με τουρίστες αλλά και ντόπιους.
Η βόλτα με την ξεναγό ολοκληρώθηκε στη μία άκρη της παλιάς πόλης ,την Piazza del Gesu Nuovo με την ομώνυμη εκκλησία που στην πρόσοψη της έχει λίθους σε σχήμα διαμαντιού,
την γοτθική εκκλησία-μοναστήρι Santa Chiara με υπέροχους κήπους (που δεν επισκεφτήκαμε όμως) και την κεντρική κολώνα Guglia dell’Immacolata (1750) που χτίστηκε για να προστατεύσει η Παναγία την πόλη από την πανούκλα.
Μετά το τέλος της ξενάγησης κατάκοποι όπως ήμασταν από το περπάτημα και κυρίως από την ζέστη και καθώς πλησίαζε η ώρα του μεσημεριανού αποφασίσαμε να φάμε σε κάποια από τις πιο γνωστές πιτσαρίες της πόλης. Επιλέξαμε την πιτσαρία Sorbillo στην Via Tribunale 32 .Όταν φτάσαμε εκεί τουλάχιστον 60 άτομα περίμεναν στην ουρά.Ταλαντευθήκαμε αρκετά για το αν άξιζε η αναμονή. Εγώ λίγο παρακάτω βρήκα άλλες πιτσαρίες με αρκετά άδεια τραπέζια και τις πρότεινα στους υπόλοιπους. Τελικά όμως διαλέξαμε να περιμένουμε για να δούμε τι το εξαιρετικό έχει αυτή η πιτσαρία που της προσδίδει τέτοια φήμη . Μετά από περίπου 45 λεπτά αναμονής και έχοντας ήδη χύσει λίτρα ιδρώτα μπήκαμε μέσα. Το εσωτερικό ήταν πολύ συμπαθητικό, τα γκαρσόνια τρέχανε πανικόβλητα από τραπέζι σε τραπέζι και ο κατάλογος ήταν μόνο στα ιταλικά ( ακόμα αναρωτιόμαστε γιατί σε τόσο τουριστικό μέρος) Παραγγείλαμε την πιο γνωστή σπεσιαλιτέ του μαγαζιού ,την τηγανιτή πίτσα και δύο άλλες κλασικές πίτσες .Ήταν όλες φανταστικές, το ζυμάρι ήταν τόσο λεπτό και αφράτο ταυτόχρονα που θύμιζε λουκουμά .Εκ του αποτελέσματος μάλλον τελικά άξιζε η αναμονή !
Εδώ μία μικρή συμβουλή για το φαγητό στη Νάπολη .Σε αυτή την πόλη ξεχάστε θερμίδες και ζυγαριές συνειδητοποιήστε ότι βρίσκεστε στον απόλυτο γαστρονομικό παράδεισο και δοκιμάστε όσες περισσότερες πίτσες και γλυκά μπορείτε. Όπως μας ανέφερε η ξεναγός η πίτσα θεωρείται ότι προέρχεται από τους ρωμαϊκούς χρόνους ή ίσως ήταν και ελληνική ιδέα μιας ζύμη με διάφορα υλικά από πάνω συχνά φρούτα ( δεν υπήρχε ντομάτα τότε φυσικά). Μάλιστα διάβασα πρόσφατα ότι ανακαλύφθηκε στην Πομπηία ψηφιδωτό που απεικονίζει κάτι που μοιάζει με τη σημερινή πίτσα! Επίσης, μάθαμε ότι οι τεχνίτες της πίτσας όταν ρωτάνε μεταξύ τους αν πέτυχε μια πίτσα απαντάνε με την ελληνική λέξη” καλή” αν πέτυχε ή ¨ σκατά “ αν απέτυχε.Αλήθεια ή ψέμα θα σας γελάσω ,πάντως ιδιαίτερα εντυπωσιακό αν ισχύει. Ωραία είναι και η ιστορία της διασημότερης πίτσας της Νάπολης ,της Pizza Μαργαρίτα.Σύμφωνα με την ιστορία-μύθο η Μαργαρίτα της Σαβοΐας, σύζυγος του βασιλιά της Ιταλίας Ουμπέρτο του Ά, όταν επισκέφτηκε τη Νάπολη το 1889 επειδή είχε βαρεθεί την γκουρμέ γαλλική κουζίνα ζήτησε από το πιο διάσημο σεφ στη Νεάπολη , τον Εσπόζιτο, να της φτιάξει μία πίτσα.Το δημιούργημα αυτό είχε τα χρώματα της σημαίας της μόλις ενοποιημένης τότε Ιταλίας δηλαδή το κόκκινο από την ντομάτα, λευκό από την μοτσαρέλα και πράσινο από το βασιλικό. Δικαιωματικά λοιπόν η πίτσα πήρε το όνομα της βασίλισσας. Γενικά οι πίτσες στη Νάπολη θεωρούνται και είναι οι καλύτερες στην Ιταλία , δηλαδή πρέπει πράγματι να προσπαθήσεις για να βρεις μία πιτσαρία που να κάνει μέτρια πίτσα. Επομένως κατά τη γνώμη μου μάλλον δεν έχει πολύ νόημα να ξέροσταλιάζεις στην ουρά για μία θέση έξω από τις πολύ γνωστές φίρμες όπως η Sorbillo, Da Michelle ή Di Matteo. Εκτός αν θες να έχεις ιδία πείρα των διαφορών από τις υπόλοιπες πιτσαρίες και η ουρά αναμονής δεν είναι απαγορευτική.
Μετά την πίτσα απαραίτητη ήταν μία στάση στο σπίτι για μπάνιο και μικρής διάρκειας ξεκούραση. Άλλωστε στις 17:00 είχαμε προγραμματίσει το δεύτερο free walking tour στην παλιά πόλη της Νάπολης. Όμως, όταν βρεθήκαμε στο σημείο συνάντησης, στην πλατεία Dante με το άγαλμα του Δάντη στο κέντρο διαπιστώσαμε ότι μόνο εμείς οι τέσσερις και τρεις ακόμη αποτελούσαμε το γκρουπ. Επομένως η ξενάγηση ακυρώθηκε προς μεγάλη μας απογοήτευση. Και τώρα τι να κάνουμε;
Βρισκόμασταν πολύ κοντά στο αρχαιολογικό μουσείο οπότε χωρίς πολλές διαπραγματεύσεις αποφασίστηκε να πάμε εκεί ,έτσι πιστεύαμε ότι θα είχαμε και την δροσιά του air condition ενός εσωτερικού χώρου. Μάλλον όμως κάναμε όνειρα απατηλά, αφού στο μουσείο δεν λειτουργούσε κλιματισμός και η ζέστη ήταν πάλι αφόρητη. Παρόλα αυτά το μουσείο αξίζει και με το παραπάνω.Η είσοδος είναι 22 ευρώ ωστόσο προς τιμήν των Ιταλών τα παιδιά έως 18 ετών έχουν δωρεάν είσοδο και για τους 18 έως 25 ετών το εισιτήριο είναι μόνο 2 ευρώ. Να ένα καλό κίνητρο για να γνωρίσουν τα μουσεία τα παιδιά της χώρας και όχι μόνο! Το μουσείο περιέχει πολλά αγάλματα της συλλογής Φαρνέζε, ευρήματα από την Πομπηία και το Ερκολάνο με σημαντικότερα τα πρωτότυπα μωσαϊκά που ανευρέθηκαν (στην Πομπηία έχουν πιστά αντίγραφα) όπως η μάχη του Αλέξανδρου, ένα μωσαϊκό που το θυμόμουν από τα σχολικά μου βιβλία ιστορίας .Δυστυχώς όταν πήγαμε γινόταν συντήρηση στο έργο αυτό.
Άγαλμα της Αρτεμις της Εφέσου
Περίφημο είναι και το μυστικό δωμάτιο - Cabinetto Segreto με τα ερωτικά έργα τέχνης από την Πομπηία κυρίως από το lupanar =τον αρχαιότερο οίκο ανοχής στην Πομπηία .Οι εύγλωττες τοιχογραφίες του lupanar χρησίμευαν και ως κατάλογος υπηρεσιών του οίκου.
Ήμασταν επίσης τυχεροί μία που το μουσείο φιλοξενούσε και δύο υπέροχες προσωρινές εκθέσεις. Η πρώτη ήταν αφιερωμένη στο Μέγα Αλέξανδρο με τίτλο “ Αλέξανδρος και Ανατολή” και διαπραγματευόταν την επίδραση του ελληνισμού και του Αλέξανδρου συγκεκριμένα σε όλη την Ανατολή και την Ασία, περιείχε αγάλματα, προτομές και παραστάσεις του στρατηλάτη και ένα εκπληκτικό αγγείο των Περσών που αναπαριστά την σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Περσίας.
Η δεύτερη έκθεση ήταν αφιερωμένη στον Πικάσο και την αρχαιότητα. Η έκθεση αναδείκνυε την ισχυρή επίδραση των έργων του μουσείου και της αρχαιότητας γενικότερα στο έργο του Πικάσο, μία επίδραση που άρχισε από την περίοδο παραμονής του ζωγράφου στη Νάπολη και την Ιταλία. Εκτίθενται κυρίως χαρακτικά (δανεισμένα από μουσεία του Παρισιού και της Νέας Υόρκης) και είναι έκδηλη η επιρροή ιδίως των γλυπτών Φαρνέζε στα έργα του Πικάσο με κυρίαρχη τη μορφή του Ταύρου-Μινώταυρου.
Ο Ταύρος των Φαρνέζε
Το βράδυ η κούραση δεν φάνηκε να μας πτόησε και η βόλτα συνεχίστηκε. Ξαναεπισκεφτήκαμε την Spanish Quarter που είχε άλλη ζωντάνια και κέφι τις νυχτερινές ώρες και καταλήξαμε για φαγητό στην περιοχή Lungomare, την παραλιακή ζώνη της πόλης που ήταν γεμάτη με τουριστικά εστιατόρια σε άμεση επαφή με τη θάλασσα. Εκεί είδαμε και το κάστρο του αυγού- Castel dell’Ovo με τη φανταστική θέα .Ο μύθος θέλει το όνομα του κάστρου να οφείλεται σε ένα αυγό που ο Βιργίλιος έκρυψε στα θεμέλια του κι αν σπάσει θα σημάνει την καταστροφή του κάστρου και της Νάπολης.
Εδώ να κάνω μία παρένθεση, για τις μετακινήσεις στη Νάπολη χρησιμοποιήσαμε την Campania Artecard για τρεις ημέρες που κοστίζει 32 ευρώ και προσφέρει δωρεάν μετακινήσεις με όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς στην ευρύτερη περιοχή της Καμπανίας και δωρεάν είσοδο στα δυο πρώτα μουσεία που θα επιλέξεις ,ανάμεσά τους το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης, το μουσείο Capodimonte,το Royal palace και τον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας, ενώ για τα υπόλοιπα μουσεία προσέφερε έκπτωση 50%. Οικονομικά συνέφερε πολύ αυτή η κάρτα ,εμείς τη χρησιμοποιήσαμε για είσοδο στο αρχαιολογικό μουσείο της Νάπολης και στην Πομπηία και κάναμε απόσβεση του κόστους της μόνο με τα δύο αυτά μουσεία χωρίς να υπολογίζουμε και το κόστος των εισιτηρίων των μεταφορικών. Την κάρτα την αγοράζεις online και τη λαμβάνεις αυτόματα μέσω e-mail ή app. Για τα παιδιά δεν βγάλαμε αυτή την κάρτα μία που είσοδος για κάτω των 18 ήταν δωρεάν στα μουσεία και για 18-25 ετών υπήρχε πολύ μειωμένο εισιτήριο οπότε θεωρήσαμε ότι δεν συνέφερε η έκδοση της για αυτές τις ηλικίες.
3η μέρα : Η μέρα σήμερα είναι αφιερωμένη στην Πομπηία .Ο καιρός δεν φαινόταν να βοηθά και οι προβλέψεις μιλούσαν για τη θερμότερη μέρα του καλοκαιριού. Εμείς όμως απτόητοι από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό πήραμε το τρένο Circumvesuviana με κατεύθυνση Sorrento. Ο κόσμος ήταν τόσος στο τρένο που ταξιδεύαμε όρθιοι μέχρι να φτάσουμε, δηλαδή για περίπου 30 λεπτά. Η στάση που κατεβήκαμε είναι η Pompeii Scavi- Villa dei Misteri, την καταλαβαίνεις εύκολα από το πλήθος του κόσμου που κατεβαίνει εδώ.
Προτείνω ανεπιφύλακτα την ηλεκτρονική προαγορά εισιτηρίων μία που έτσι γλιτώνεις τις ουρές αναμονής και κερδίζεις πολύτιμο χρόνο. Αν έχεις παιδιά όπως εμείς με μειωμένο ή δωρεάν εισιτήριο η έκδοση των εισιτηρίων γίνεται αναγκαστικά επιτόπου ώστε να επιδείξεις τα απαραίτητα έγγραφα ταυτοποίησης. Πριν την είσοδο στο αρχαιολογικό πάρκο υπάρχει περίπτερο με επίσημους ξεναγούς που σου δείχνουν τα κυριότερα σημεία της αρχαίας πόλης. Δεν είναι κακή ιδέα η ξενάγηση μαζί τους γιατί η Πομπηία είναι απέραντη και μπορεί να χάσεις σημαντικά αξιοθέατα μόνος. Βέβαια κοστίζει ακριβά περίπου 40-50 ευρω /άτομο. Αν επιλέξεις να κινηθείς μόνος υπάρχει ένα εξαιρετικό site με χάρτη και αναλυτικές πληροφορίες για όλα τα ευρήματα το site pompeiisites.org. A guide to the Pompeii Excavations. Εμείς επιλέξαμε να περιηγηθούμε μόνοι μας έχοντας ως βάση το παραπάνω site που το είχα ήδη μελετήσει, με αυτό τον τρόπο ακόμα και το audioguide που νοικιάσαμε μας ήταν σχετικά άχρηστο. Η γενική είσοδος στην Πομπηία είναι 20 ευρώ, 2 ευρώ για 18 έως 25 ετών και δωρεάν για κάτω από 18 ετών .Την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα η είσοδος είναι δωρεάν για όλους. Υπάρχουν τρεις είσοδοι στο αρχαιολογικό χώρο η Porta Marina που είναι η κύρια και πιο βολική είσοδος, η Porta-Piazza Amfitheatro και η είσοδος Pizza Esedra.
Τι να πει κανείς για την Πομπηία; Η αίσθηση του να περπατάς σε ένα τέτοιο αρχαιολογικό πάρκο για μένα συγκρίνεται μόνο με την αίσθηση να περπατάς στην αρχαία Δήλο. Η Πομπηία ήταν μία ακμάζουσα ρωμαϊκή πόλη-λιμάνι περίπου 20.000 κατοίκων που καταστράφηκε σημαντικά από σφοδρό σεισμό του 63 μ.Χ. και ξαναχτίστηκε ακόμα λαμπρότερη .Γνώρισε μέρες δόξης μέχρι τις 24 Αυγούστου του 79 μ.Χ. όπου μετά από μία φοβερή έκρηξη του Βεζούβιου ένα κύμα στάχτης και λάβας σε λίγες στιγμές την σκέπασε ολοκληρωτικά και την οδήγησε στην αφάνεια μέχρι το 1594 όπου τυχαία ήρθαν στο φως τα πρώτα ευρήματα ενώ το 1748 άρχισαν οι συστηματικές ανασκαφές.Η επίσκεψη εδώ αποτελεί ένα πραγματικό ταξίδι στο χρόνο και ρίγη ανατριχίλας σε διαπερνούν όταν περπατάς στα ίδια μέρη όπου αιφνίδια κόπηκε το νήμα της ζωής περίπου 2000 ατόμων και μία ολόκληρη πολιτεία αφανίστηκε. Μετά την είσοδο από την Porta Marina επισκεφτήκαμε το Antiquarium, το τοπικό μουσείο, γεμάτο ευρήματα της καθημερινής ζωής της πόλης. Tο πιο ανατριχιαστικό βέβαια έκθεμα είναι τα ομοιώματα ανθρώπινων σωμάτων. Πρόκειται για γύψινα καλούπια που κατασκευάστηκαν από τα κενά που άφησαν οι νεκροί μετά την αποσύνθεση τους μέσα στην τέφρα. Οι στάσεις των ανθρώπων αυτών τη στιγμή του θανάτου τους απεικονίζουν τον τρόμο των τελευταίων τους στιγμών και τον αιφνιδιασμό τους καθώς πέθαναν ακαριαία από θερμικό σοκ εξαιτίας του ισχυρότατου πυροκλαστικό κύματος που έπληξε την πόλη.
Αφήνοντας το μουσείο φτάσαμε στο forum, τη ρωμαϊκή αγορά το επίκεντρο δηλαδή της εμπορικής και κοινωνικής ζωής της πόλης. Από τα δεξιά μπήκαμε στην basilica που ήταν το δικαστήριο και στο ναό του Απόλλωνα και της Ίσιδος και κινηθήκαμε κατά μήκος του κύριου οδικού άξονα της πόλης Via dell’Abbondanza=οδός της αφθονίας (διόλου τυχαίο όνομα για την πόλη αυτή ). Είδαμε τις υπερυψωμένες διαβάσεις πεζών για την προστασία από τα νερά και τις λάσπες. Επίσης, είδαμε το μεγάλο θέατρο του 2ου αιώνα μ.Χ. που φιλοξενούσε 5.000 θεατές και το μικρό θέατρο δίπλα του γνωστό ως Ωδείο μαζί με τον Στρατώνα των Μονομάχων.
Καθημερινά όλα τα οικήματα δεν είναι ανοιχτά για το κοινό, μάλιστα κάθε μέρα ανοίγουν διαφορετικές βίλες. Εμείς ήμασταν τυχεροί που βρήκαμε ανοιχτό το σπίτι του Μενάνδρου με μία υπέροχη εσωτερική αυλή και περιστύλιο και την τοιχογραφία του αρχαίου Έλληνα κωμωδιογράφου Μένανδρου από τον οποίο πήρε το όνομά της η βίλα.
Όλη αυτή η περιήγηση γινόταν κάτω από εξαιρετικά αντίξοες καιρικές συνθήκες με θερμοκρασία τουλάχιστον 40 βαθμούς υπό σκιά. Βέβαια πού να τη βρεις τη σκιά μέσα στα ερείπια; Μόλις βρίσκαμε μία βρύση σαν ταξιδιώτες στην έρημο τρέχαμε να γεμίσουμε τα μπουκάλια νερού μας ξανά και ξανά. Κατάκοποι φτάσαμε και στο Αμφιθέατρο που κάποτε χωρούσε 12.000 θεατές, απέναντι ήταν και η μεγάλη παλαίστρα χώρος αθλοπαιδιών με μία πισίνα στο κέντρο.
Από εκεί άρχισε ο δρόμος της επιστροφής μας που μας έφερε μπροστά σε ένα καθαριστήριο της εποχής, στις Θέρμες της Ρωμαϊκής αγοράς και το lupanar τον γνωστό οίκο ανοχής του οποίου τις τοιχογραφίες είχαμε δει την προηγούμενη μέρα στο αρχαιολογικό μουσείο. Μάλιστα ο δρόμος του lupanar διέθετε χαραγμένο σε έναν τοίχο του ένα ανδρικό μόριο που δεν άφηνε τους άσωτους της πόλης να χάσουν το δρόμο τους . Με βαριά καρδιά άφησα το αρχαιολογικό πάρκο παρόλο που ήξερα ότι είχαμε πολλά ακόμα να δούμε, όμως η εξάντληση ήταν πλέον έκδηλη σε όλους και ιδίως στα παιδιά που επιτακτικά ζήτησαν να τερματίσουμε την περιήγηση. Άλλωστε βρισκόμαστε μέσα στο λιοπύρι τουλάχιστον τεσσεράμισι ώρες και είχαμε δει το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Ευτυχώς αυτή τη φορά οι μισοί βρήκαν να καθίσουν στο τρένο της επιστροφής. Και για άλλη μία φορά απορήσαμε πώς οι Ιταλοί αφήνουν τα τρένα τους να έχουν τέτοιο ανεπαρκή κλιματισμό !
Αφού ξεκουραστήκαμε αρκετά, το βράδυ πήγαμε για φαγητό στο εστιατόριο Τandem κοντά στην πλατεία del Gesu Nuovo. Η τρατορία αυτή προσφέρει το γνωστότερο ραγού της πόλης (είδος κοκκινιστού) με μεγάλη ποικιλία χειροποίητων ζυμαρικών. Η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή με τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο και το γκαρσόνι υπομονετικά μας εξήγησε όλους τους τύπους ζυμαρικών που υπήρχαν στον κατάλογο και για μας ήταν άγνωστα. Το ραγού genovese ήταν το νοστιμότερο με διαφορά και οι τιμές ικανοποιητικές. Αν ξαναβρεθούμε στην πόλη σίγουρα θα ξαναπάμε σε αυτό το εστιατόριο γιατί πράγματι άξιζε.
4η μέρα: Αυτή ήταν και η τελευταία μας μέρα στη Νάπολη ,είχαμε όμως τόσα ακόμα να δούμε! Πρέπει να βιαστούμε μονολογούσα από το πρωί. Ξεκινήσαμε με κάτι που δεν μπορέσαμε να κάνουμε την πρώτη μέρα, το free walking tour στην Παλιά Πόλη. Ο ξεναγός μας ο Ραφαέλ της εταιρείας Νapoli that’s amore ήταν ενθουσιώδης και η ξενάγηση του καταπληκτική. Το ραντεβού μας ήταν πάλι στην πλατεία Dante. Περπατήσαμε αρχικά στην πολύβουη Via Tribunale όπου είδαμε την οχύρωση της αρχαίας ελληνικής Νεάπολης, της ρωμαϊκής και της μεσαιωνικής Νάπολης. Στην Via San Gregorio Armeno υπάρχουν πολλά μαγαζιά με τα μοναδικά ναπολιτάνικα presepi που είναι χειροποίητες φάτνες και αναπαραστάσεις της γέννησης του Χριστού που διαδραματίζονται όχι στην Βηθλεέμ αλλά στην Νάπολη του 18ου αιώνα με τυπικούς χαρακτήρες της εποχής όπως τον οινοπώλη, την τσιγγάνα, τον ψαρά. Οι χώροι αναπαράστασης της γέννησης του Χριστού μπορεί να είναι η αγορά, ο φούρνος, μια ταβέρνα ή το ποτάμι.
Επίσης, είδαμε εξωτερικά τον καθεδρικό του 13ου αιώνα, Duomo, αφιερωμένο στον πολιούχο της πόλης San Gennaro και μάθαμε για την ιδιαίτερη ιστορία των φιαλίδιων με το αίμα του Αγίου που γίνεται υγρό με θαυματουργό τρόπο κάθε 19 Σεπτεμβρίου, ημέρα γιορτής του Αγίου .Δυστυχώς ο λιγοστός χρόνος μας δεν μας επέτρεψε να μπούμε εσωτερικά στον ναό. Τέλος, ο ξεναγός μας μίλησε για το παρεκκλήσι Capella di San Severo που έγινε από τον Raimondo Si Sangro, μεγάλο αλχημιστή και μασόνο και φιλοξενεί το πασίγνωστο άγαλμα Cristo Velato- ο Χριστός με πέπλο του Τζουζέπε Σανμαρτίνο. Στο άγαλμα αυτό το μαρμάρινο πέπλο-σεντόνι που σκεπάζει το Χριστό μοιάζει απόλυτα διάφανο. Επίσης το παρεκκλήσι έχει μία κρύπτη με δύο σιδερένιους σκελετούς όπου απεικονίζεται με μεγάλη ακρίβεια το φλεβικό και αρτηριακό δίκτυο του ανθρώπου.Το εκπληκτικό είναι ότι αυτοί οι σκελετοί δημιουργήθηκαν σε μία εποχή (1760) που μοιάζει αδύνατη η τόσο ακριβής γνώση του αρτηριοφλεβικού συστήματος. Περιπλανηθήκαμε και μόνοι μας στην Spaccanapoli, τον δρόμο που από ψηλά μοιάζει να χωρίζει την πόλη στα δύο και αποτελεί την καρδιά του ιστορικού κέντρου μεταξύ της πλατείας del Gesu Nuovo και του καθεδρικού .
Όταν η ξενάγηση τελείωσε ήρθε η ώρα για ανασύνταξη δυνάμεων, τι καλύτερη ανάπαυλα λοιπόν από ένα παγωτό με ένα εσπρεσάκι; Πήγαμε στο καφεζαχαροπλαστείο Casa infante που αποδείχτηκε η καλύτερη επιλογή αφού δοκιμάσαμε ένα από τα γευστικότερα παγωτά της ζωής μας.
Ωστόσο, είχαμε αφήσει πολλές εκκρεμότητες στην πόλη. Δεν ξέραμε τι να δούμε στις λίγες ώρες που είχαμε ακόμα. Πλειοψηφικά διαλέξαμε το παρεκκλήσι San Severo όμως διαπίστωσαμε ότι η είσοδος γινόταν μόνο με προκράτηση και για την εκείνη η μέρα δεν υπήρχε διαθεσιμότητα .Οπότε; Oπότε βουρ για Vomero.Πρόκειται για έναν από τους λόφους της πόλης όπου δεσπόζει το κάστρο του San Elmo (από το 1275).H άνοδος γίνεται με τελεφερίκ που από μόνο του είίναι ένα αξιοθέατο.Ήταν πια αργά το μεσημέρι και ο ήλιος μας έκαιγε αδυσώπητα. Φτάσαμε καταιδρωμένοι στο κάστρο που έχει σχήμα ακτινωτό όμως η κούραση στάθηκε ανασταλτικός παράγοντας για την εξερεύνηση του. Προτιμήσαμε να προχωρήσουμε στην πλατεία έξω από το μοναστήρι Certosa di San Martino και να θαυμάσουμε τη θέα της πόλης που έκοβε την ανάσα.
Η συνοικία Vomero ήταν αριστοκρατική και ήσυχη με αρχοντικά σε δεντρόφυτους δρόμους και ερχόταν σε αντίθεση με τους πολύβοους συχνά βρώμικους και αυθεντικά λαϊκούς δρόμους του ιστορικού κέντρου της Νάπολης. Όλα όμως ήταν στοιχεία μιας ζωντανής, λαϊκής, γνήσιας Ιταλικής πόλης που θα θέλαμε σίγουρα κι άλλες μέρες για να την ανακαλύψουμε καλύτερα.Ο χρόνος είχε περάσει και οριακά προλάβαιναμε το τρένο για Ρώμη έτσι ξεκινήσαμε ένα πραγματικό ράλι ταχύτητας με τελεφερίκ, τρέξιμο,μετρό και ξανά τρέξιμο. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να νιώθω τόσο ζεστή και κόκκινη στο πρόσωπο όσο σε αυτό τον αγώνα δρόμου. Πάλι καλά δηλαδή που γλίτωσα το εγκεφαλικό! Τελικά φτάσαμε ακριβώς στο Παρά Πέντε στο σταθμό των τρένων και πήραμε το τρένο frecciarossa προς Ρώμη.
Το ταξίδι ήταν άνετο και προς μεγάλη μας έκπληξη το τρένο είχε καλό κλιματισμό και η διαδρομή διάρκεια περίπου μιάμιση ώρα. Ο σταθμός των τρένων στη Ρώμη ήταν τεράστιος, θύμιζε περισσότερο αεροδρόμιο παρά σταθμό τρένων. Πήραμε το μετρό και φτάσαμε στην περιοχή Appio Latino.Το σπίτι που είχαμε κλείσει μέσω Airbnb ήταν ένα αυτόνομο ισόγειο loft διαμέρισμα με δική του αυλή σε μία ήσυχη γειτονιά με όμορφες πολυκατοικίες. Tο σπίτι είχε ιδιαίτερο χαρακτήρα και καλλιτεχνική αύρα μια που άνηκε σε ένα διάσημο Ιταλό ζωγράφο.
Ήταν άνετο με 2 υπνοδωμάτια στη σοφίτα και είχε μια οικεία ατμόσφαιρα που σε έκανε να θέλεις να περάσεις χρόνο σε αυτό.
Το βράδυ ήμασταν πολύ ταλαιπωρημένοι για να μεταβούμε στο κέντρο της πόλης οπότε αναζητήσαμε κάτι κοντά και βρήκαμε ένα όμορφο εστιατόριο γεμάτο ντόπιους το grazia & graziella και εκεί φάγαμε υπέροχα ζυμαρικά.
5η μέρα: Σήμερα ξεκινήσαμε με ενθουσιασμό να εξερευνήσουμε την Ρώμη. Είχαμε ήδη κλείσει ένα free walking tour για την βόλτα στην αρχαία Ρώμη. Πήραμε το μέτρο για τη στάση Repubblica και από κει το λεωφορείο 64 όπου υπήρχε ένας απίστευτος συνωστισμός και τρομερή ζέστη. Μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο αντιλήφθηκα ότι μου είχαν αρπάξει το πορτοφόλι από την τσάντα μου!!
Πανικός!!
Τώρα τι γίνεται ;
Πώς θα ταξιδέψω χωρίς ταυτότητα;
Φυσικά το φταίξιμο ήταν και δικό μου.
Πού κυκλοφορείτε καλή μου κυρία με τόσα λεφτά και όλα τα έγγραφά σας μαζί;
Tην πάτησα δηλαδή σαν πρωτάρα. Γρήγορα-γρήγορα βρήκαμε ένα σκαλοπάτι με σκιά και αρχίσαμε τις διαδικασίες ακύρωσης καρτών και τα τηλέφωνα στο προξενείο. Το προξενείο μας είπε ότι χρειαζόταν μόνο η δήλωση της κλοπής στο αστυνομικό τμήμα για να ταξιδέψω.
Ας γνωρίσουμε λοιπόν την αιώνια πόλη ξεκινώντας από το αστυνομικό τμήμα!! Μπροστά μας περίμεναν τουλάχιστον άλλα 8 θύματα κλοπής και η καημένη αστυνομικός συνέχεια μονολογούσε , βρίζοντας στα ιταλικά μάλλον για τα μυαλά που κουβαλάνε αυτοί οι τουρίστες στη Ρώμη. Η ζέστη, η απογοήτευση, η ανησυχία μήπως το χαρτί της αστυνομίας δεν αρκεί για να ταξιδέψω θόλωναν το μυαλό μου εκείνη την ώρα.
Μήπως να πάμε στο προξενείο από κοντά να σιγουρευτούμε;
Άντε παιδιά, κουράγιο ας πάρουμε κι άλλα λεωφορεία να πάμε εκεί. Στο δρόμο μιλήσαμε για άλλη μία φορά με το προξενείο και μας διαβεβαίωσαν ότι δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο για να ταξιδέψω με την Aegean από τη δήλωση κλοπής και την ταυτότητα ηλεκτρονικά από το gov.gr. Οπότε επιτέλους σταματήσαμε να τρέχουμε.
Και τώρα τι να κάνουμε;
Κανείς δεν είχε πολλή όρεξη για εξερεύνηση της πόλης ούτε καν εγώ που ορκίζομαι ξεναγός και δεν θέλω να αφήνω λεπτό ταξιδιού ανεκμετάλλευτο. Kάνουμε στάση λοιπόν για καφέ και ανασύνταξη δυνάμεων και προγράμματος. Θα τα αφήσουμε όλα πίσω μας και δεν θα χαλάσουμε την εκδρομή μας, αυτή ήταν η κοινή μας απόφαση. Όλα φτιάχνονται ή μάλλον θα διορθωθούν όταν γυρίσουμε Ελλάδα και βγάλω νέα ταυτότητα, νέο δίπλωμα οδήγησης, νέες κάρτες κ.τ.λ. ουφ πάλι τα θυμήθηκα και τσαντίστηκα… τα ξεχνάμε λέμε και συνεχίζουμε.
Στις 17:00 είχαμε ήδη κλείσει δεύτερο free walking tour στα κυριότερα αξιοθέατα του κέντρου (το πρώτο tour το χάσαμε λόγω της κλοπής, άντε μην τα ξαναθυμάμαι). Ο ξεναγός μας αυτή την φορά ήταν άχρωμος και άοσμος πιθανόν ήθελε να τελειώσει το γρηγορότερο δυνατό λόγω της ζέστης.
Ωστόσο ρίξαμε μία πρώτη ματιά στα Ισπανικά σκαλιά και στην Via dei Condotti με τις διασημότερους και ακριβότερους οίκους μόδας,
στην πιάτσα Ναβόνα,
στην Φοντάνα ντι Τρέβι.
Οι τουρίστες ήταν μιλιούνια, εκτός από τους εργαζόμενους στα μαγαζιά και τα εστιατόρια δεν νομίζω να συναντήσαμε άλλους ντόπιους στο κέντρο της πόλης το καυτό εκείνο απόγευμα . Για βράδυ, θέλαμε κάτι καλό, κάτι να μας αναπτερώσει το ηθικό. Δίπλα στη Φοντάνα ντι Τρέβι υπάρχει μία πανέμορφη εσωτερική αυλή άγνωστη στους περισσότερους τουρίστες. Την είχα σταμπάρει τυχαία διαβάζοντας για τη Ρώμη καιρό πριν λέγεται galleria Sciarra.
Galleria Sciarra.
Εκεί καθόμαστε και ψάχνουμε πού μπορούμε να δοκιμάσουμε aperitivo συνοδεία φαγητού. Μία συνήθεια που έχουμε με τον άντρα μου κυρίως στη Βόρεια Ιταλία είναι να βρίσκουμε μαγαζιά όπου συνοδεία του απεριτίφ σου προσφέρουν και ένα πλούσιο μπουφέ φαγητού .Έχουμε δοκιμάσει σε πολλές πόλεις όπως το Μιλάνο, τη Φλωρεντία την Μπολόνια. Για να δούμε τι έχει να δείξει και η Ρώμη.Θέλαμε να γνωρίσουν και τα παιδιά μας αυτό το πιο αυθεντικό, πιο ιταλικό τρόπο διασκέδασης των ντόπιων και δεν το μετανιώσαμε. Καταλήξαμε στο Momart (Viale XXI Aprile 19). Δεν ήταν στο κέντρο μα το βρήκαμε εύκολα χρησιμοποιώντας το λεωφορείο. Στο εστιατόριο αυτό πληρώνεις ένα συγκεκριμένο ποσό 14 ευρώ και απολαμβάνεις το απεριτίφ σου από τις 18:00 έως τις 23 :00 μαζί με ένα καταπληκτικό μπουφέ που είχε σχεδόν τα πάντα, πίτσες ψημένες στον ξυλόφουρνο εκείνη την ώρα, ζυμαρικά, σαλάτες, γλυκά, έτρωγες όσο ήθελες και ό,τι ήθελες. Ο κόσμος ήταν κατά πλειοψηφία νεαρόκοσμος πιθανόν φοιτητές και όσο περνούσε η ώρα τόσο η ουρά για τραπέζι μεγάλωνε. Εμείς ευτυχώς πήγαμε σχετικά νωρίς ,δεν περιμέναμε καθόλου και περάσαμε ευχάριστα την ώρα μας εκεί. Eπιστροφή στο διαμέρισμα λοιπόν, η σημερινή μέρα ήταν πολύ δύσκολη και ανατρεπτική.
6η μέρα : Σήμερα είχαμε προγραμματίσει την επίσκεψή μας στο Βατικανό. Ευτυχώς είχαμε από καιρό κλείσει τα εισιτήρια ηλεκτρονικά κάτι που προτείνω ανεπιφύλακτα να γίνει από καιρό πριν, γιατί τα εισιτήρια εξαντλούνται από πολύ νωρίς και έτσι γλιτώσαμε και τις ουρές αναμονής .Πήραμε και audioguide αν και μάλλον δεν μας χρησίμευσε και πολύ αφού υπάρχουν επιιγραφές στα περισσότερα εκθέματα και το internet βοηθά πλέον απίστευτα. Τα μουσεία είναι ατελείωτα και κουράζεσαι και μόνο για να τα περπατήσεις, πόσο μάλλον αν θες και να περιεργαστείς στα εκθέματα τους. Πολλές αίθουσες είναι τόσο όμορφες που και άδειες να ήταν θα ήταν αξιοθαύμαστες.
Άλλωστε κάποιες από τις αίθουσες ήτανε μέρος της κατοικίας του Πάπα. Ιδιαίτερα μας άρεσε η αιγυπτιακή συλλογή με μούμιες όπως και οι απίστευτες συλλογές αγαλμάτων που σε ζαλίζουν και μόνο από την πληθώρα τους.
Πολύ εντυπωσιακές ήταν και οι αίθουσες του Ραφαήλ με καταπληκτικές νωπογραφίες και την περίφημη “Σχολή των Αθηνών” όπου ο Ραφαήλ απεικονίζει μία φανταστική συγκέντρωση διασήμων Ελλήνων φιλοσόφων και επιστημόνων με τη μορφή όμως σύγχρονων του καλλιτεχνών της Αναγέννησης όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι που εμφανίζεται ως γενειοφόρος Πλάτωνας στο κέντρο.
Η συλλογή αρχαίων αγαλμάτων είναι τόσο μεγάλη που δεν ξέρεις πού να πρωτοεστίασεις. Ωστόσο ο Λαοκόων, ένα γλυπτό του 1ου αιώνα μ.Χ. είναι αυτό που εγώ ξεχώρισα για την πλαστικότητα και την ένταση των συναισθημάτων του Τρώα μάντη και των γιων του που τους πνίγουν φίδια.
Εντυπωσιακή ήταν και η συλλογή σύγχρονης θρησκευτικής τέχνης που περιλάμβανε κάποια έργα του Βαν Γκογκ και του Νταλί.
Βέβαια η κορωνίδα των μουσείων είναι η περίφημη Καπέλα Σιξτίνα. Συνήθως είναι ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο και χρειάζεσαι χρόνο για θαυμάσεις το μεγαλείο της σύλληψης του Μιχαήλ Αγγέλου και κυρίως στην οροφή της με σκηνές της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης και την διασημότερη ίσως απεικόνιση του Θεού που δίνει ζωή στον Αδάμ. Έχοντας διαβάσει για την απροθυμία του Μιχαήλ Αγγέλου να καταπιαστεί με τη ζωγραφική και το συγκεκριμένο έργο είναι να απορείς πόσο καλύτερα θα μπορούσε να τα καταφέρει αυτός ο καλλιτέχνης αν έκανε το έργο του με περισσότερο ενθουσιασμό! Μοιάζει σε μας τόσο τέλειο! Μάλιστα ο Μιχαήλ Άγγελος χρειάστηκε να δουλέψει επί 4 χρόνια προκειμένου να ολοκληρώσει το αριστούργημα του και το έκανε ολομόναχος ζωγραφίζοντας όρθιος πάνω στις σκαλωσιές. Μέσα στην Καπέλα Σιξτίνα δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες (αν και κρυφά βγάλαμε λίγες) ούτε και οι φωνές καθώς θεωρείται ως ιδιαίτερα ιερός χώρος . Μην ξεχνάμε ότι εδώ γίνεται το κονκλάβιο, δηλαδή η εκλογή κάθε νέου Πάπα. Φεύγοντας από τα μουσεία κατευθυνθήκαμε προς τον Άγιο Πέτρο.
Η πλατεία του Αγίου Πέτρου είναι ένα από τα αριστουργήματα του Μπερνίνι. Οι κιονοστοιχίες δεξιά και αριστερά μοιάζουν με τεράστια χέρια που θα αγκαλιάσουν τους πιστούς και αποτελούνται από 284 δωρικούς κίονες με 15 μέτρα ύψος και 146 αγάλματα Αγίων στα κιγκλιδώματα. Στο κέντρο της πλατείας ορθώνεται ένας οβελίσκος 25 μέτρων. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε ένα καινούργιο μαύρο γλυπτό που προστέθηκε το 2019 στην πλατεία, ονομάζεται “angels unaware” και τιμά τους μετανάστες και πρόσφυγες όλου του κόσμου καθώς απεικονίζει μία βάρκα που μεταφέρει πρόσφυγες και μετανάστες. Η επιλογή προσώπων δεν είναι τυχαία, υπάρχει ένας Εβραίος που δραπετεύει από τη ναζιστική Γερμανία, ένας ινδιάνος, ένα αγόρι από τη Συρία και τόσοι άλλοι. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το έργο ίσως γιατί δείχνει μία σύγχρονη προσέγγιση της καθολικής εκκλησίας απέναντι στα σημερινά προβλήματα του κόσμου.
Η Βασιλική του Αγίου Πέτρου είναι τεράστια και μεγαλοπρεπής με αμέτρητα αριστουργήματα και κυριότερο το γλυπτό Πιετά του Μιχαήλ Αγγέλου όπου η Παναγία φαίνεται τόσο νέα και συντετριμμένη και ο Χριστός είναι ξαπλωμένος στα γόνατά της.
Μας πήρε αρκετή ώρα να γυρίσουμε το μεγαλοπρεπή ναό που χτίστηκε στο σημείο σταύρωσης και ταφής του Αποστόλου Πέτρου που αναγνωρίζεται και ως ο πρώτος Πάπας από την Καθολική Εκκλησία.
Αφήνοντας πίσω τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου κατευθυνθήκαμε στο πολύ κοντινό Castel Sant'Angelo που αποτελούσε αρχικά το κυκλικό μαυσωλείο του Ανδριανού και στη συνέχεια παπική κατοικία για χίλια χρόνια. Στην κορυφή του βρίσκεται το μπρούτζινο άγαλμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ενώ η γέφυρα μπροστά στο κάστρο ήταν από τα πιο ρομαντικά της σημεία της Ρώμης ιδίως εκείνες απογευματινές ώρες που το επισκεφτήκαμε.
Ήμασταν κοντά στο Trastevere οπότε κατευθυνθήκαμε εκεί για το δείπνο μας με το λεωφορείο. Αυτή η περιοχή είναι μια τόσο ζωντανή συνοικία με τους υπαίθριους τραγουδοποιούς, τα δαιδαλώδη, πλακόστρωτα σοκάκια και τα γραφικά εστιατόρια. Δειπνήσουμε στην τρατορία Il Duca in Trastevere όπου το φαγητό ήταν νόστιμο και σχετικά φτηνό. Τα πόδια μας δεν μας κρατούσαν πλέον, όταν καταλήξαμε στο σπίτι για ύπνο.
7η μέρα : Το πρωινό μας ξεκίνησε με την επίσκεψη σε ένα από τα κορυφαία αξιοθέατα της Ρώμης ,το Πάνθεον. Εδώ και πολύ λίγο καιρό υπάρχει πλέον εισιτήριο εισόδου και οι ουρές για να μπεις ήταν ατελείωτες. Για καλή μας τύχη το μάθαμε εγκαίρως και κλείσαμε εισιτήριο μόλις την προηγούμενη μέρα οπότε δεν ταλαιπωρηθήκαμε στην είσοδο. Το Πάνθεον είναι ένας αρχαίος ναός από το 120 μ. Χ. που σχεδίασε ο αυτοκράτορας Ανδριανός που τύχαινε να είναι και ερασιτέχνης αρχιτέκτονας στη θέση ενός προηγούμενου πάνθεου του 27 π.Χ. που έκτισε ο Μάρκος Αγρίππας. Ο ναός ήταν αφιερωμένος σύμφωνα και με το όνομα του σε όλους τους θεούς και είναι ο μόνος νομίζω αρχαίος ναός που διατηρείται σε τόσο άριστη κατάσταση. Η γεωμετρία του εντυπωσιάζει καθώς έχει κυκλικό σχήμα με το μεγαλύτερο θόλο στην αρχαιότητα με διάμετρο και ύψος 43,3 μέτρα ( ακόμα και τον θόλο του Αγίου Πέτρου ο Μιχαήλ Άγγελος τον έφτιαξε 42 m διάμετρο προς σεβασμό προς το Πάνθεον) και δεν έχει καμία κολώνα στήριξης. Η μόνη πηγή φωτός είναι ένα κυκλικό άνοιγμα στη μέση του θόλου γνωστό ως oculus ( λατινική ονομασία για τον οφθαλμό) και αυτό είναι και το μοναδικό άνοιγμα στο κτίριο, δεν υπάρχουν ούτε παράθυρα ούτε άλλες πόρτες πλην της κεντρικής πόρτας. Όταν βρέχει το νερό απορροφάται από 22 μικρές τρύπες στο μαρμάρινο πάτωμα. Στον ναό βρίσκεται ο τάφος του Ραφαήλ και του πρώτου βασιλιά της ενωμένης Ιταλίας Βιτόριο Εμανουέλε ΄Β και του γιού του Ουμπέρτου του Ά.
Κυρίως όμως η σημερινή ημέρα ήταν αφιερωμένη στη Βίλα Μποργκέζε. Αν θέλετε να επισκεφτείτε την Galleria Borghese φροντίστε να κλείσετε ηλεκτρονικά εισιτήρια καιρό πριν γιατί η επίσκεψη έχει ορισμένη χρονική διάρκεια και γίνεται σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή ανάλογα την κράτηση. Εμείς είχαμε κλείσει εκτός από εισιτήρια και μια τοπική ξεναγό που ήταν μία πανέμορφη μεν αλλά με φτωχά αγγλικά δε Ιταλίδα και οι γνώσεις που μας πρόσφερε δεν ήταν περισσότερες από όσες υπάρχουν στους κοινούς ταξιδιωτικούς οδηγούς. Άλλωστε τα γλυπτά ειδικά του Μπερνίνι είναι τόσο μεγαλειώδη που και μόνο να τα κοιτάς αρκεί για να εκστασιαστείς. Είδαμε τον Απόλλωνα και τη Δάφνη, το βιασμό της Περσεφόνης, τον Δαβίδ, όλα έργα του Μπερνίνι ,την Παυλίνα Βοναπάρτη ώς Αφροδίτη του Canova, τους διάσημους πίνακες του Καραβάτζιο όπως την" Παναγία με το φίδι " που σκανδάλισε στην εποχή του καθώς το μοντέλο για την Παναγία ήταν μία όχι και τόσο “αγία” γυναίκα από την παρέα του ζωγράφου. Η βίλα του καρδιναλίου Σκιπίονα Μποργκέζε που ήταν μέγας λάτρης των τεχνών είναι μία γιορτή του μπαρόκ και περιέχει μία από τις καλύτερες συλλογές κλασικών και αναγεννησιακών έργων. Θα ήταν πραγματικά κρίμα αν δεν την επισκεφτόμασταν.
Ήταν πια αργά το μεσημέρι όταν τελείωσε η ξενάγηση στη Βίλα. Θέλαμε να δούμε και τους απέραντους κήπους όμως ο καυτός ήλιος και η υπερβολική ζέστη μας απέτρεψε από το να τους περπατήσουμε ή έστω να νοικιάσουμε ένα από τα πολυάριθμα ποδήλατα τεσσάρων ατόμων μέσα στα οποία αγκομαχούσαν όσοι τα είχαν επιλέξει για την βόλτα τους. Πήραμε λοιπόν το δρόμο της επιστροφής όταν το μάτι μας έπεσε πάνω σε κάτι μικρά τετραθέσια αυτοκινητάκια του γκολφ που κυκλοφορούσαν στους κήπους. Αυτός ήταν ο από μηχανής θεός που ζητούσαμε ! Νοικιάσαμε ένα τέτοιο αυτοκινητάκι για δύο ώρες και βολτάραμε χωρίς κούραση στους κήπους. Ειδικά τα παιδιά ενθουσιάστηκαν που τα αφήσαμε να το οδηγήσουν στους σχετικά άδειους δρόμους του πάρκου (άλλωστε ήταν και αυτόματα - ηλεκτροκίνητα τα αμαξάκια). Πήγαμε και στο λόφο Πίντσιο με το διασημότερο πανόραμα της Ρώμης και βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες.
Τέλος, ρεμβάσαμε για λίγη ώρα μπροστά στην τεχνητή λίμνη των κήπων με το κεντρικό νησί του Ασκληπιού.
Το στομάχι μας από ώρα δυσανασχετούσε οπότε μετά από σκέψη γυρίσαμε με λεωφορείο στο κέντρο και γευματίσαμε στην Birreria Peroni (Via San Markello) μία μπυραρία από το 1906 με χορηγό το μεγαλύτερο ζυθοποιείο της Ιταλίας (Peroni). Τα φαγητά είχαν γερμανικές επιρροές και ο εσωτερικός διάκοσμος ήταν πανέμορφος με αρ ντεκό τοιχογραφίες με χερουβείμ και ταμπέλες με γνωμικά τύπου “Αυτός που πίνει μπύρα ζει μέχρι τα 100” .
Όταν τελειώσαμε το φαγητό μας τακτοποίησαμε δύο σημαντικές εκκρεμότητες μας. Πρώτη, δεν είχαμε ακόμα πετάξει νόμισμα στη Φοντάνα ντι Τρέβι που την είδαμε πολύ βιαστικά την πρώτη μας μέρα στη Ρώμη. Το συντριβάνι που στην κυριολεξία σημαίνει κρήνη στους τρεις δρόμους είχε ευτυχώς λιγότερο κόσμο από την πρώτη φορά και τα φλας άστραψαν για ώρα. Το πασίγνωστο μπαρόκ σιντριβάνι του 1862 είναι πανέμορφο και αν το πετύχεις με λίγο κόσμο είσαι σίγουρα από τους τυχερούς. Εμείς δεν είχαμε τόση τύχη, όμως σύμφωνα με την παράδοση πετάξαμε πίσω από την πλάτη μας ένα νόμισμα για να επιστρέψουμε στη Ρώμη. Λένε ότι αν πετάξεις δύο νομίσματα θα ερωτευτείς Ιταλό και αν πετάξεις 3 θα τον παντρευτείς κιόλας. Εμείς αρκεστήκαμε στο ένα κέρμα!!
Η δεύτερη εκκρεμότητα μου ήταν να δοκιμάσω το πιο ονομαστό τιραμισού στην πόλη από το ζαχαροπλαστείο Pompi. Η τιμή του ήταν τσουχτερή και δεν ενθουσιάστηκα κιόλας με τη γεύση ιδιαίτερα. Ίσως φταίει και ότι οι προσδοκίες μου ήταν υπερβολικές.Για επίλογο στη Ρώμη αφήσαμε το Κολοσσαίο και τις αρχαιότητες της πόλης. Φτάσαμε στο πασίγνωστο Φλάβιο αμφιθέατρο που χτίστηκε το 72-80 μ.Χ. και γνώρισε τόσες ένδοξες στιγμές άλλα και αιμοχαρή θεάματα. Ακόμη και σήμερα το Κολοσσαίο προκαλεί δέος με το μέγεθος και την επιβλητικότητα του. Είδαμε και την αψίδα του Κωνσταντίνου και κατευθυνθήκαμε προς το ρωμαϊκό φόρουμ. Για κάποιο λόγο η κυκλοφορία των αυτοκινήτων είχε διακοπεί και έτσι για καλή μας τύχη κάναμε κάτι μοναδικό, βαδίσαμε στο κέντρο της Via de fori Ιmperiali , θαυμάζοντας τον Παλατίνο Λόφο, τη ρωμαϊκή αγορά και όλα τα ερείπια της αρχαίας Ρώμης. Ανηφορίσαμε στον Καπιτωλίνο λόφο και σταθήκαμε στην πλατεία που σχεδίασε ο Μιχαήλ Άγγελος τον 16ο αιώνα με το άγαλμα του έφιππου Μάρκου Αυρήλιου στο κέντρο της. Η ώρα είχε περάσει οπότε προτιμήσαμε να επιστρέψουμε στην συνοικία που μέναμε όπου και δείπνησαμε σε μία πιτσαρία στο εμπορικό κέντρο Happio που ήταν πολύ κοντά στο διαμέρισμά μας.
8η μέρα :Την ημέρα αναχώρησης μας δεν είχαμε χρόνο για άλλες βόλτες, πήραμε το πρωινό μας σε ένα καφέ του Happio και με το μετρό φτάσαμε στο σταθμό τρένων για να πάρουμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο Ciampino. Ευτυχώς δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα για μένα στην επιβίβαση, καθώς αρκούσε η ηλεκτρονική μου ταυτότητα και η δήλωση κλοπής στην αστυνομία. Γυρίσαμε απόγευμα στην Ελλάδα με άδειο πορτοφόλι ή καλύτερα χωρίς καθόλου πορτοφόλι αλλά γεμάτοι μοναδικές εικόνες. Ακόμα και οι αναποδιές άλλωστε ενός ταξιδιού αποτελούν εμπειρίες που κάνουν ένα ταξίδι αξέχαστο.
