Ινδονησία Ταξίδι στο Μπαλί...τα φώτα σας

[nikos19811]

Πιθανόν να βρεις κάτι αν ρωτήσεις εκεί που θα μένεις. Τώρα για τιμές που θα σου δώσουν εκεί δεν έχω ιδέα.

Ωραία σ ευχαριστω πολυ αν εχεις κάποια άλλη πληροφορία που θα με βοηθήσει πες μου

 

[MVSylvia]

Γράφω εδώ κάποια tips και πληροφορίες βασισμένα στη δική μου εμπειρία και προτιμήσεις. Γύρισα ένα μεγάλο μέρος του νησιού (βόρειο, βορειοανατολικό, ανατολικό, κεντρικό και λίγο νότο και Nusa Penida).

Περίοδος: αρχές Ιουνίου. Τουρισμός περιορισμένος. Στο βορρά και στην ανατολή οριακά μηδενικός, στο Ubud αρκετούτσικος αλλά τίποτα το ενοχλητικτό ή που να προκαλει ακραιο συνωστισμο σε αξιοθεατα (οχι βεβαια σαν αλλες περιοχες που ησουν μονος σου σε τοποθεσιες κ αξιοθεατα, ακομα κ οδικως). Ο καιρός ήταν πολύ βροχερός κάποιες μέρες, κάποιες άλλες ψιχαλιζε κατα διαστήματα, άλλες καύσωνας. Τιποτα ομως απο ολα αυτα δεν περιορισε το ταξιδι, προσαρμοστηκαμε αναλογα τις συνθηκες. Αντιθετως, η τροπικη βραδινη βροχη κ ηταν μια απο τις αγαπημενες μου στιγμες.

Αγαπημένη περιοχή: Sidemen με τεραστια διαφορα. Η πιο ομορφη φυση, ο πιο ποιοτικος τουρισμος, δεν προλαβα να το δω οσο ηθελα, διαφερει στα παντα απο το υπολοιπο νησι.

Λιγότερο αγαπημένη περιοχη: Ubud. Χωρις να σημαινει οτι δεν μου αρεσε, εκανα πολυ εδιαφεροντα πραγματα εδω. Απλως προερχομενη απο ολα τα αλλα μερη που ηταν βαθια επαρχια, εδω ξαφνικα επιστρεψαμε στους δρομους με αυτοκινητα, μηχανακια, τουριστικα μαγαζια με πραματεια, η φυση επισης καμια σχεση με τις αλλες περιοχες. Εαν ειχα ερθει κατευθειαν εδω θα ειχα πει ουαου, ομως εχοντας τοσες εικονες, δεν μπορουσε να συγκριθει. Ομως αυτο ηταν και μια ευκαιρια για δραστηριοτητες, ξεκουραση και το κυριοτερο, σχεδον καθολου δρομολογιο αυτοκινητο.

Τι με τρομαξε περισσοτερο: Η επιστροφη με το καραβακι απο Nusa Penida, μια διαδρομη που στο πηγαινε κρατησε 1 ωρα, στο ελα με τρεις χειροτερη θαλασσα κρατησε μιση ωρα, το καραβακι εγερνε δεξια τοσο πολυ, ειχε μεσα ελαχιστα σαρακοφαγωνενα σωσιβια, καποια στιγμη ο υπαλληλος που καθοταν πισω πισω πηγε να εκτοξευτει στη θαλασσα κ ολοι οι επιβατες εκαναν ααααα κ ωωωωωω κ κοιτουσαν ο ενας τον αλλον τρομαγμενοι μεχρι να φτασουμε.

Τι με ενοχλησε περισσοτερο: δεν με ενοχλησαν τοσο ουτε οι υπερχρεωσεις σε καποια πραγματα, ουτε η μουχλα/βρωμα υγρασιας/βωθρου σε ενα καταλυμα που μειναμε, ουτε τοσο η επαιτεια (στο βορρα σε καποιες στιγμες ηταν αφορητο, ερχονταν κατα πανω σου κ δεν σε αφηναν να περασεις με επιμονη, καποια προσπαθουσε να χωθει κ στο αμαξι κ ενας ειχε πιαστει απο τη βαρκα κ δεν εφευγε) αλλα ενα πραγμα δεν το μπορω. Η αντιμετωπιση της ντοπιας γυναικας. Δεν ξερω τι συμβαινει σε αστικα κεντρα, εδω περα παντως μιλαμε για πατο. Με καμαρι μας ελεγε καποιος οτι οι αγορες ξεκινανε χαραμα κ ξυπνανε οι γυναικες 2 το πρωι για να ξεκινησουν την ετοιμασια του πρωινου κ της ημερας αλλα εχουν ενα τερααααστιο προτερημα οι εργοδοτες να τους επιτρεπουν να ερχονται μιση ωρα αργοτερα στη δουλεια. Εννοειται ολοι θελουν αγορι απογονο, παντου γραφει οτι αμα εχεις περιοδο δεν μπαινεις σε ναους κ σε ενα χωριο πηγα απλως να δω εναν ναο χωρις να δειχνω οτι προκειται να μπω, κ ηρθε ο φυλαρχος με ματι να γυαλιζει κ να λεει οτι δεν θα μπω γιατι δεν ξερει αν εχω η δεν εχω περιοδο. Σε εναν αλλο ναο δεν δεχτηκαν το σαρογκ που φορουσα γιατι δεν πληρούσε τα κριτηρια μηκους/αδιαφανειας κ με φασκιωσαν με ενα τοσο που δεν μπορουσα να κουνηθω. Αντιθετα το φιλο μου που φορουσε βερμουδα κ ενα διαφανο μαντιλακι ψευτοδεμενο κ ανοιχτο ολο μπροστα, τον δεχτηκαν κανονικοτατα.

Αγαπημενο φαγητο: Πωωωωωωω, δεν ξερω τι να πρωτοπω. Οοοο,τι μα οοοο,τι κ αν δοκιμασα ηταν γευστικη αποκαλυψη. Δεκαδες αγνωστα μπαχαρικα, ζαρζαβατικά, φρουτα, δεκαδες νεες γευσεις, απιθανα ροφηματα σε κάθε υφη. Φτιαχνουν απειρα ροφηματα, οχι μονο χυμους αλλα και 'κοκτειλ' απο βοτανα, τσαγια, αρωματικα , ζελεδακια. Ηπια ενα με καρυδα που ειχε πρωτα ψηθει, κατι ζελοειδη πρασινα φυλλα κ κατι μπιλακια στον πατο κ θα ηθελα να μπορουσα να το πινω καθε μερα. Γλυκα;;; Γλυκαρες, σε τεραστια ποικιλια, για μενα που δεν συμπαθω καθολου τα δυτικα γλυκα με τις κρεμες, τις σοκολατες, την απειρη ζαχαρη, εδω ηταν ο παραδεισος του γλυκου. Παχυνα παρολο το περπατημα. Βεβαια η τοπικη κουζινα εχει τσιμπημενο λιπος κ ζαχαρη στα αλμυρα πιατα, παρολα αυτα ειναι σχεδον ολοι αδυνατοι, φανταζομαι λογο συνεχομενης κινησης. Κ δεν ειναι μονο η μπαλινεζικη κουζινα ετσι. Πηγαμε κ σε εστιατορια με πιατα αλλων νησιων κ αν κ τελειως διαφορετικα, ηταν εξισου ενδιαφεροντα. Και οπου φαγαμε ηταν το ιδιο υπεροχα, σε ολα τα ranges τιμων. Ο μπαλινεζικος καφες εχει τη γνωστη εντονη γευση που εχει ο καφες των περιοχων αυτων που δεν φιλτραρεται αλλα πινεται κ η σκονη γινεται κατακαθι. Το snakefruit ηταν ενα καινουριο φρουτο που μου αρεσε πολυ. Επισης πολυ μεγαλη ποικιλια στα πιατα, και εντονες γευσεις στις πρωτες υλες αφου ειναι τα περισσοτερα τοπικη παραγωγη απο το χωραφι κατευθειαν στην τοπικη αγορα (για να ειμαστε ρεαλιστες, για να απολαμβανει το δυτικο μου στομαχι αληθινες γευσεις εκτος πρωτων υλων απο σουπερμαρκετ ενω οι τοπικοι αγροτες παραγουν με σκληρη χειρονακτικη εργασια, αλλα αυτο ειναι η κλασσικη συζητηση περι ταξιδιωτικης ηθικης, και εδώ όπως κ σε άλλα ασιατικά μέρη είναι απιστευτα δουλοπρεπης η συμπεριφορα εργαζομενων προς τουριστες. Τουλαχιστον απο ο,τι μας ειπαν, αν ισχυει, η πλειοψηφια εχει καποια εργασια). Η καρυδα και μονο υπάρχει σε τοσες διαφορετικες επεξεργασιες που καθε φορα ειναι κατι καινουριο σαν γευση. Απορω πως η ταυλανδεζικη κουζινα ειναι τοσο δημοφιλης κ για μενα δεν πιανει μια μπροστα στην Ινδονησιακη.

Το πιο ενδιαφερον απροοπτο: Η τελετη καυσης κάποιου μέλους της τοπικής βασιλικής οικογένειας στο κεντρο του Ubud. Εδω βεβαια παλι νιωθω το γνωστο κριντζ, οτι αυτο το συμβαν για τον τοπικο πληθυσμο ειναι κατι συνηθισμενο κ ερχομαι εγω κ καποιοι αλλοι δυτικοι κ μπλεκομαστε με το κοινο ως τι; Θεατες σε θεατρικη παρασταση; Σαν αυτο που βλεπουμε ειναι ενα προπ; Παντα θα με απασχολει αυτο. Τουλαχιστον εγω ημουν με τα κανονικα μου ρουχα, αλλοι δυτικοι φορουσαν σαρονγκ κ αυτο το μαντιλι περιμετρικα του κεφαλιου ως τροπαιο δηθεν englightment απο την ανατολικη φιλοσοφια, λες κ ηταν σε αποκριες. Τι ψαχνουμε; Να καταναλωσουμε εικονες σαν πατατακια για να ικανοποιησουμε την πεινα που προκαλει ο συγχρονος τροπος ζωης; Πιθανοτατα.

Πιο θεαματικο σκηνικο: Η θεα απο ψηλα των κυματων του Uluwatu, υπο τετοια γωνια και ωρα ωστε ο αφρος απο το σκασιμο του κυματος να χρωματιζεται σαν πρισμα. Δεν νομιζω οτι εχω δει στην φυση κατι πιο ομορφο. Να σκασει το κυμα κ να ειναι πολυχρωμο σαν ουρανιο τοξο κατά το μήκος του. Το χαζευα για παρα πολυ ωρα κ περιμενα το επομενο κ μετα το επομενο σκασιμο κυματος.

Πιο περιεργο σκηνικο: Το νεκροταφειο στο χωριο Trunyan στο Mt Batur. Πας εκει μονο με καραβακι, μεσω μια διαδρομης στη λιμνη διπλα απο τον κρατηρα, σε εμας εκατσε κ καιρος με ομιχλη (ομιχλη πετυχα κ οδικες διαδρομες κ ηταν τοσο πυκνη, παρα πολυ θεαματικο επισης), πραγμα που εδινε ακομα πιο creepy vibe. Το βαρκακι το ιδιο γνωστο ασιατικο ρεταλι να γερνει πανω στον κυματισμο, να λεω αν μεινουμε εδω ποιος θα μας βρει. Φτανουμε κ μπαινουμε στο χωρο του νεκροταφειου οπου εκεινη την ωρα γινοταν μια μικρη τελετη με εξι-εφτα κατοικους του χωριου, κατω απο το Banyan δεντρο. Πιο πανω, πολλες νεκροκεφαλες στοιβαγμενες, καποιες με νομισματα εκει που καποτε υπηρχαν ματια, καποιες με τσιγαρο στη μασελα. Μια παλια φωτογραφια γυναικας κατω δεξια. Πιο περα καλαθια, πιατα, σκουπιδια, κουταλια, κοκκαλα, πολλα κοκκαλα. Και απεναντι δωδεκα μικρες σκηνες με τους φρεσκους νεκρους μεσα. Οταν φτανει νεος νεκρος, αφαιρειται ο παλαιοτερος κ τοποθετειται χυμα. Το τρελο; Δεν μυριζει καθολου. Τιποτα. Η εξηγηση που δεν ξερω αν επιστημονικα αποδεικνυεται καπως. Μια ριζα ή κλαδι απο το Banyan δεντρο ενωνεται σαν σωληνας με τον πρωτο ταφο κ υποτιθεται οι ιδιοτητες του δεντρου αυτου απορροφουν τη μυρωδια της σηψης. Πραγματι δεν μυριζει απολυτως τιποτα. Το χωριο αυτο, μαζι με αλλο που το ονομα του μου διαφευγει, ειναι τα δυο μοναδικα χωρια που εχουν δικη τους ξεχωριστη κουλτουρα κ αυστηρο συστημα καστας και αναπαραγωγης μονο εντος φυλης, με ριζες σε αυτοχθονο πληθυσμο. Το συγκεκριμενο χωριο στελνει τον ανδρικο πληθυσμο καποια χρονια εκτος χωριου για να ζησουν ως επαιτες, τωρα τι να πω. Δεν ξερω περισσοτερα κ δεν μπορεσα να μαθω. Δεν θελουν οι Μπαλινεζοι να πηγαινουν εκει κ αμα τους μιλας για αυτο τρομαζουν.

Μια ανεξηγητη κατασταση: Τα παιδια οδηγουν μηχανακι, συνηθως με ενα αλλο παιδακι για συνοδηγο. Τα πιο πολλα γυρω στα δεκα, αλλα ειδα κ πολυ μικροτερα. Οδηγουν κ με τη στολη σχολειου κ μεσα στα χωρια. Πως γινεται
κρατη με τοσο αυστηρη νομοθεσια που εχουν πεισει οτι το πιο σοβαρο προβλημα ειναι ο ναρκοπολεμος κ εχει παντου τεραστιες αφισες με φατσες πολιτικων, που εχει αφισες που μιλανε για το anti drug war (μεγαλη ταση στα ασιατικα κρατη αυτο), που δεν ξερω αν υπαρχει κ capital punishment, αλλά αφήνει εξάχρονα να καβαλάνε μηχανάκια στο δρόμο.

Μια κακη τουριστιλα: οι μπαλινεζοι έχουν πειστεί ότι το νησί τους υπάρχει για μια ατέλειωτη ινσταγκραμ φωτό και όχι αδίκως αφού στα διάφορα Χοτ σποτ φωτογραφιών και σελφι γίνεται χαμός. Πιστεύω οι περισσότεροι έρχονται στο νησί για το ινσταγκραμ, μαζί με αυτούς που νομίζουν ότι έγιναν Βούδες κάνοντας meditation και yoga.

Ρούχα: Δεν είδα ούτε μια λοκαλ γυναίκα να φοράει κάτι άλλο πέρα από την κλασσική ενδυμασία με το πουκαμισακι, τη ζώνη και το σαρογνκ. Από άντρες είδα πολλούς να φοράνε την αντίστοιχη ανδρική ενδυμασία ή απλώς t-shirt και παντελόνι. Είδα μόνο τρεις ντοπιους ανθρώπους (άντρες) να φοράνε δυτικά ρούχα, κ αυτοί ήταν μέλη από ένα γκρουπ μουσικής. Μιας και το ανέφερα αυτό, η μουσική που έπαιζε αυτό το τοπικό γκρουπακι με κοινό πέντε άνθρωπους ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες που έζησα, αληθινή μουσική, ζωντανή στα αλήθεια και όχι άλλο ένα προϊον.

Offerings: Τρεις φορές τη μέρα όλοι φτιάχνουν αυτά τα offerings στους θεούς (που καταλήγουν στα στομάχια των μυρμηγκιών) που είναι σαν κουτάκια από φύλλα με λουλούδια κ διάφορες έξτρα προσθήκες όπως γκοφρετες, καραμέλες, κρέας. Θέλει προσοχή άμα περπατας, είναι παντού λιωμένα και γλιστράνε. Κάποια έχουν κ incense sticks με αποτέλεσμα όλο το νησί να μυρίζει έτσι κ αυτό κολλάει σε ρούχα, μαλλιά, τσάντες κ βρωμάνε τα πάντα αποκρουστικά.

Σκουπίδια: υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο νησί με τα σκουπίδια. Και όχι μόνο στις τουριστικές περιοχές, παντού έτσι είναι. Ένας οδηγός μας είπε ότι ο πληθυσμός δεν είναι ενημερωμένος για τη μόλυνση, τις επιπτώσεις του πλαστικου κτλ. Σε κάποια σημεία τα καίνε μόνοι τους αλλά παντού γίνεται ένας χαμός από σκουπίδια.

Θα συνεχισω σε επόμενο ποστ.

 

[athinapolymerou]

Ε

Ωραία σ ευχαριστω πολυ αν εχεις κάποια άλλη πληροφορία που θα με βοηθήσει πες μου

Χαλο ! Εγω τους εστειλα στο γουατς απ και μου απαντησαν γρηγορα τους ειπα που θελω να παω και τι να δω και μου ειπε ποσο διαρκει το τουρ κ τιμη

 

[varioAthens]

Γράφω εδώ κάποια tips και πληροφορίες βασισμένα στη δική μου εμπειρία και προτιμήσεις. Γύρισα ένα μεγάλο μέρος του νησιού (βόρειο, βορειοανατολικό, ανατολικό, κεντρικό και λίγο νότο και Nusa Penida).

Περίοδος: αρχές Ιουνίου. Τουρισμός περιορισμένος. Στο βορρά και στην ανατολή οριακά μηδενικός, στο Ubud αρκετούτσικος αλλά τίποτα το ενοχλητικτό ή που να προκαλει ακραιο συνωστισμο σε αξιοθεατα (οχι βεβαια σαν αλλες περιοχες που ησουν μονος σου σε τοποθεσιες κ αξιοθεατα, ακομα κ οδικως). Ο καιρός ήταν πολύ βροχερός κάποιες μέρες, κάποιες άλλες ψιχαλιζε κατα διαστήματα, άλλες καύσωνας. Τιποτα ομως απο ολα αυτα δεν περιορισε το ταξιδι, προσαρμοστηκαμε αναλογα τις συνθηκες. Αντιθετως, η τροπικη βραδινη βροχη κ ηταν μια απο τις αγαπημενες μου στιγμες.

Αγαπημένη περιοχή: Sidemen με τεραστια διαφορα. Η πιο ομορφη φυση, ο πιο ποιοτικος τουρισμος, δεν προλαβα να το δω οσο ηθελα, διαφερει στα παντα απο το υπολοιπο νησι.

Λιγότερο αγαπημένη περιοχη: Ubud. Χωρις να σημαινει οτι δεν μου αρεσε, εκανα πολυ εδιαφεροντα πραγματα εδω. Απλως προερχομενη απο ολα τα αλλα μερη που ηταν βαθια επαρχια, εδω ξαφνικα επιστρεψαμε στους δρομους με αυτοκινητα, μηχανακια, τουριστικα μαγαζια με πραματεια, η φυση επισης καμια σχεση με τις αλλες περιοχες. Εαν ειχα ερθει κατευθειαν εδω θα ειχα πει ουαου, ομως εχοντας τοσες εικονες, δεν μπορουσε να συγκριθει. Ομως αυτο ηταν και μια ευκαιρια για δραστηριοτητες, ξεκουραση και το κυριοτερο, σχεδον καθολου δρομολογιο αυτοκινητο.

Τι με τρομαξε περισσοτερο: Η επιστροφη με το καραβακι απο Nusa Penida, μια διαδρομη που στο πηγαινε κρατησε 1 ωρα, στο ελα με τρεις χειροτερη θαλασσα κρατησε μιση ωρα, το καραβακι εγερνε δεξια τοσο πολυ, ειχε μεσα ελαχιστα σαρακοφαγωνενα σωσιβια, καποια στιγμη ο υπαλληλος που καθοταν πισω πισω πηγε να εκτοξευτει στη θαλασσα κ ολοι οι επιβατες εκαναν ααααα κ ωωωωωω κ κοιτουσαν ο ενας τον αλλον τρομαγμενοι μεχρι να φτασουμε.

Τι με ενοχλησε περισσοτερο: δεν με ενοχλησαν τοσο ουτε οι υπερχρεωσεις σε καποια πραγματα, ουτε η μουχλα/βρωμα υγρασιας/βωθρου σε ενα καταλυμα που μειναμε, ουτε τοσο η επαιτεια (στο βορρα σε καποιες στιγμες ηταν αφορητο, ερχονταν κατα πανω σου κ δεν σε αφηναν να περασεις με επιμονη, καποια προσπαθουσε να χωθει κ στο αμαξι κ ενας ειχε πιαστει απο τη βαρκα κ δεν εφευγε) αλλα ενα πραγμα δεν το μπορω. Η αντιμετωπιση της ντοπιας γυναικας. Δεν ξερω τι συμβαινει σε αστικα κεντρα, εδω περα παντως μιλαμε για πατο. Με καμαρι μας ελεγε καποιος οτι οι αγορες ξεκινανε χαραμα κ ξυπνανε οι γυναικες 2 το πρωι για να ξεκινησουν την ετοιμασια του πρωινου κ της ημερας αλλα εχουν ενα τερααααστιο προτερημα οι εργοδοτες να τους επιτρεπουν να ερχονται μιση ωρα αργοτερα στη δουλεια. Εννοειται ολοι θελουν αγορι απογονο, παντου γραφει οτι αμα εχεις περιοδο δεν μπαινεις σε ναους κ σε ενα χωριο πηγα απλως να δω εναν ναο χωρις να δειχνω οτι προκειται να μπω, κ ηρθε ο φυλαρχος με ματι να γυαλιζει κ να λεει οτι δεν θα μπω γιατι δεν ξερει αν εχω η δεν εχω περιοδο. Σε εναν αλλο ναο δεν δεχτηκαν το σαρογκ που φορουσα γιατι δεν πληρούσε τα κριτηρια μηκους/αδιαφανειας κ με φασκιωσαν με ενα τοσο που δεν μπορουσα να κουνηθω. Αντιθετα το φιλο μου που φορουσε βερμουδα κ ενα διαφανο μαντιλακι ψευτοδεμενο κ ανοιχτο ολο μπροστα, τον δεχτηκαν κανονικοτατα.

Αγαπημενο φαγητο: Πωωωωωωω, δεν ξερω τι να πρωτοπω. Οοοο,τι μα οοοο,τι κ αν δοκιμασα ηταν γευστικη αποκαλυψη. Δεκαδες αγνωστα μπαχαρικα, ζαρζαβατικά, φρουτα, δεκαδες νεες γευσεις, απιθανα ροφηματα σε κάθε υφη. Φτιαχνουν απειρα ροφηματα, οχι μονο χυμους αλλα και 'κοκτειλ' απο βοτανα, τσαγια, αρωματικα , ζελεδακια. Ηπια ενα με καρυδα που ειχε πρωτα ψηθει, κατι ζελοειδη πρασινα φυλλα κ κατι μπιλακια στον πατο κ θα ηθελα να μπορουσα να το πινω καθε μερα. Γλυκα;;; Γλυκαρες, σε τεραστια ποικιλια, για μενα που δεν συμπαθω καθολου τα δυτικα γλυκα με τις κρεμες, τις σοκολατες, την απειρη ζαχαρη, εδω ηταν ο παραδεισος του γλυκου. Παχυνα παρολο το περπατημα. Βεβαια η τοπικη κουζινα εχει τσιμπημενο λιπος κ ζαχαρη στα αλμυρα πιατα, παρολα αυτα ειναι σχεδον ολοι αδυνατοι, φανταζομαι λογο συνεχομενης κινησης. Κ δεν ειναι μονο η μπαλινεζικη κουζινα ετσι. Πηγαμε κ σε εστιατορια με πιατα αλλων νησιων κ αν κ τελειως διαφορετικα, ηταν εξισου ενδιαφεροντα. Και οπου φαγαμε ηταν το ιδιο υπεροχα, σε ολα τα ranges τιμων. Ο μπαλινεζικος καφες εχει τη γνωστη εντονη γευση που εχει ο καφες των περιοχων αυτων που δεν φιλτραρεται αλλα πινεται κ η σκονη γινεται κατακαθι. Το snakefruit ηταν ενα καινουριο φρουτο που μου αρεσε πολυ. Επισης πολυ μεγαλη ποικιλια στα πιατα, και εντονες γευσεις στις πρωτες υλες αφου ειναι τα περισσοτερα τοπικη παραγωγη απο το χωραφι κατευθειαν στην τοπικη αγορα (για να ειμαστε ρεαλιστες, για να απολαμβανει το δυτικο μου στομαχι αληθινες γευσεις εκτος πρωτων υλων απο σουπερμαρκετ ενω οι τοπικοι αγροτες παραγουν με σκληρη χειρονακτικη εργασια, αλλα αυτο ειναι η κλασσικη συζητηση περι ταξιδιωτικης ηθικης, και εδώ όπως κ σε άλλα ασιατικά μέρη είναι απιστευτα δουλοπρεπης η συμπεριφορα εργαζομενων προς τουριστες. Τουλαχιστον απο ο,τι μας ειπαν, αν ισχυει, η πλειοψηφια εχει καποια εργασια). Η καρυδα και μονο υπάρχει σε τοσες διαφορετικες επεξεργασιες που καθε φορα ειναι κατι καινουριο σαν γευση. Απορω πως η ταυλανδεζικη κουζινα ειναι τοσο δημοφιλης κ για μενα δεν πιανει μια μπροστα στην Ινδονησιακη.

Το πιο ενδιαφερον απροοπτο: Η τελετη καυσης κάποιου μέλους της τοπικής βασιλικής οικογένειας στο κεντρο του Ubud. Εδω βεβαια παλι νιωθω το γνωστο κριντζ, οτι αυτο το συμβαν για τον τοπικο πληθυσμο ειναι κατι συνηθισμενο κ ερχομαι εγω κ καποιοι αλλοι δυτικοι κ μπλεκομαστε με το κοινο ως τι; Θεατες σε θεατρικη παρασταση; Σαν αυτο που βλεπουμε ειναι ενα προπ; Παντα θα με απασχολει αυτο. Τουλαχιστον εγω ημουν με τα κανονικα μου ρουχα, αλλοι δυτικοι φορουσαν σαρονγκ κ αυτο το μαντιλι περιμετρικα του κεφαλιου ως τροπαιο δηθεν englightment απο την ανατολικη φιλοσοφια, λες κ ηταν σε αποκριες. Τι ψαχνουμε; Να καταναλωσουμε εικονες σαν πατατακια για να ικανοποιησουμε την πεινα που προκαλει ο συγχρονος τροπος ζωης; Πιθανοτατα.

Πιο θεαματικο σκηνικο: Η θεα απο ψηλα των κυματων του Uluwatu, υπο τετοια γωνια και ωρα ωστε ο αφρος απο το σκασιμο του κυματος να χρωματιζεται σαν πρισμα. Δεν νομιζω οτι εχω δει στην φυση κατι πιο ομορφο. Να σκασει το κυμα κ να ειναι πολυχρωμο σαν ουρανιο τοξο κατά το μήκος του. Το χαζευα για παρα πολυ ωρα κ περιμενα το επομενο κ μετα το επομενο σκασιμο κυματος.

Πιο περιεργο σκηνικο: Το νεκροταφειο στο χωριο Trunyan στο Mt Batur. Πας εκει μονο με καραβακι, μεσω μια διαδρομης στη λιμνη διπλα απο τον κρατηρα, σε εμας εκατσε κ καιρος με ομιχλη (ομιχλη πετυχα κ οδικες διαδρομες κ ηταν τοσο πυκνη, παρα πολυ θεαματικο επισης), πραγμα που εδινε ακομα πιο creepy vibe. Το βαρκακι το ιδιο γνωστο ασιατικο ρεταλι να γερνει πανω στον κυματισμο, να λεω αν μεινουμε εδω ποιος θα μας βρει. Φτανουμε κ μπαινουμε στο χωρο του νεκροταφειου οπου εκεινη την ωρα γινοταν μια μικρη τελετη με εξι-εφτα κατοικους του χωριου, κατω απο το Banyan δεντρο. Πιο πανω, πολλες νεκροκεφαλες στοιβαγμενες, καποιες με νομισματα εκει που καποτε υπηρχαν ματια, καποιες με τσιγαρο στη μασελα. Μια παλια φωτογραφια γυναικας κατω δεξια. Πιο περα καλαθια, πιατα, σκουπιδια, κουταλια, κοκκαλα, πολλα κοκκαλα. Και απεναντι δωδεκα μικρες σκηνες με τους φρεσκους νεκρους μεσα. Οταν φτανει νεος νεκρος, αφαιρειται ο παλαιοτερος κ τοποθετειται χυμα. Το τρελο; Δεν μυριζει καθολου. Τιποτα. Η εξηγηση που δεν ξερω αν επιστημονικα αποδεικνυεται καπως. Μια ριζα ή κλαδι απο το Banyan δεντρο ενωνεται σαν σωληνας με τον πρωτο ταφο κ υποτιθεται οι ιδιοτητες του δεντρου αυτου απορροφουν τη μυρωδια της σηψης. Πραγματι δεν μυριζει απολυτως τιποτα. Το χωριο αυτο, μαζι με αλλο που το ονομα του μου διαφευγει, ειναι τα δυο μοναδικα χωρια που εχουν δικη τους ξεχωριστη κουλτουρα κ αυστηρο συστημα καστας και αναπαραγωγης μονο εντος φυλης, με ριζες σε αυτοχθονο πληθυσμο. Το συγκεκριμενο χωριο στελνει τον ανδρικο πληθυσμο καποια χρονια εκτος χωριου για να ζησουν ως επαιτες, τωρα τι να πω. Δεν ξερω περισσοτερα κ δεν μπορεσα να μαθω. Δεν θελουν οι Μπαλινεζοι να πηγαινουν εκει κ αμα τους μιλας για αυτο τρομαζουν.

Μια ανεξηγητη κατασταση: Τα παιδια οδηγουν μηχανακι, συνηθως με ενα αλλο παιδακι για συνοδηγο. Τα πιο πολλα γυρω στα δεκα, αλλα ειδα κ πολυ μικροτερα. Οδηγουν κ με τη στολη σχολειου κ μεσα στα χωρια. Πως γινεται
κρατη με τοσο αυστηρη νομοθεσια που εχουν πεισει οτι το πιο σοβαρο προβλημα ειναι ο ναρκοπολεμος κ εχει παντου τεραστιες αφισες με φατσες πολιτικων, που εχει αφισες που μιλανε για το anti drug war (μεγαλη ταση στα ασιατικα κρατη αυτο), που δεν ξερω αν υπαρχει κ capital punishment, αλλά αφήνει εξάχρονα να καβαλάνε μηχανάκια στο δρόμο.

Μια κακη τουριστιλα: οι μπαλινεζοι έχουν πειστεί ότι το νησί τους υπάρχει για μια ατέλειωτη ινσταγκραμ φωτό και όχι αδίκως αφού στα διάφορα Χοτ σποτ φωτογραφιών και σελφι γίνεται χαμός. Πιστεύω οι περισσότεροι έρχονται στο νησί για το ινσταγκραμ, μαζί με αυτούς που νομίζουν ότι έγιναν Βούδες κάνοντας meditation και yoga.

Ρούχα: Δεν είδα ούτε μια λοκαλ γυναίκα να φοράει κάτι άλλο πέρα από την κλασσική ενδυμασία με το πουκαμισακι, τη ζώνη και το σαρογνκ. Από άντρες είδα πολλούς να φοράνε την αντίστοιχη ανδρική ενδυμασία ή απλώς t-shirt και παντελόνι. Είδα μόνο τρεις ντοπιους ανθρώπους (άντρες) να φοράνε δυτικά ρούχα, κ αυτοί ήταν μέλη από ένα γκρουπ μουσικής. Μιας και το ανέφερα αυτό, η μουσική που έπαιζε αυτό το τοπικό γκρουπακι με κοινό πέντε άνθρωπους ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες που έζησα, αληθινή μουσική, ζωντανή στα αλήθεια και όχι άλλο ένα προϊον.

Offerings: Τρεις φορές τη μέρα όλοι φτιάχνουν αυτά τα offerings στους θεούς (που καταλήγουν στα στομάχια των μυρμηγκιών) που είναι σαν κουτάκια από φύλλα με λουλούδια κ διάφορες έξτρα προσθήκες όπως γκοφρετες, καραμέλες, κρέας. Θέλει προσοχή άμα περπατας, είναι παντού λιωμένα και γλιστράνε. Κάποια έχουν κ incense sticks με αποτέλεσμα όλο το νησί να μυρίζει έτσι κ αυτό κολλάει σε ρούχα, μαλλιά, τσάντες κ βρωμάνε τα πάντα αποκρουστικά.

Σκουπίδια: υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο νησί με τα σκουπίδια. Και όχι μόνο στις τουριστικές περιοχές, παντού έτσι είναι. Ένας οδηγός μας είπε ότι ο πληθυσμός δεν είναι ενημερωμένος για τη μόλυνση, τις επιπτώσεις του πλαστικου κτλ. Σε κάποια σημεία τα καίνε μόνοι τους αλλά παντού γίνεται ένας χαμός από σκουπίδια.

Θα συνεχισω σε επόμενο ποστ.

Θελουμε συνεχεια και φωτος!

 

[GTS]

Sidemen μείναμε και εμείς το περασμένο καλοκαίρι μετά από ένα 10ήμερο στο υπέροχο Φλόρες και ήταν πραγματικά υπέροχα, με λίγα και καλόγουστα καταλύματα και ελάχιστο-μηδενικό τουρισμό. Βέβαια, τίποτα δεν είναι σαν το Ubud ή μάλλον τίποτα δεν ΗΤΑΝ σαν το Ubud που είδα εγώ το 2009, πόσο μάλλον όσοι το χάρηκαν ακόμα πιο πριν. Αλλά με τα σημερινά δεδομένα, τον υπερτουρισμό και τη μάστιγα του ινσταγκραμ και με όλα τα νούμερα και τα ψώνια, το πραγματικό Μπαλί υπάρχει αλλά εκτός Ubud, αφού όλοι συνωστίζονται εκεί και έχει μετατραπεί σε ένα κακόγουστο πανηγύρι.

 

[MVSylvia]

Sidemen μείναμε και εμείς το περασμένο καλοκαίρι μετά από ένα 10ήμερο στο υπέροχο Φλόρες και ήταν πραγματικά υπέροχα, με λίγα και καλόγουστα καταλύματα και ελάχιστο-μηδενικό τουρισμό. Βέβαια, τίποτα δεν είναι σαν το Ubud ή μάλλον τίποτα δεν ΗΤΑΝ σαν το Ubud που είδα εγώ το 2009, πόσο μάλλον όσοι το χάρηκαν ακόμα πιο πριν. Αλλά με τα σημερινά δεδομένα, τον υπερτουρισμό και τη μάστιγα του ινσταγκραμ και με όλα τα νούμερα και τα ψώνια, το πραγματικό Μπαλί υπάρχει αλλά εκτός Ubud, αφού όλοι συνωστίζονται εκεί και έχει μετατραπεί σε ένα κακόγουστο πανηγύρι.

Ακριβώς αυτό.

Επίσης μου άρεσε πολύ ο βοράς (Munduk και πέριξ), κ εκεί λίγα κ καλόγουστα καταλύματα και ελάχιστο έως μηδενικό τουρισμό (αν και ακόμα κ εκεί βρίσκεις selfie points έλεος) αλλά δεν συγκρίνεται και πάλι με το Sidemen. Και ποιότητα σε όλα, καμία τουριστίλα.

Αν έτσι ήταν κ το Ubud το 2009, φαντάζομαι πόσο μοναδικό θα ήταν.

Ελπίζω να μην γίνει κ το Sidemen έτσι αν κ δεν το νομίζω γιατί προς το παρόν προσελκύει άλλο είδος επισκεπτών.

 

[Sam-chal]

Γράφω εδώ κάποια tips και πληροφορίες βασισμένα στη δική μου εμπειρία και προτιμήσεις. Γύρισα ένα μεγάλο μέρος του νησιού (βόρειο, βορειοανατολικό, ανατολικό, κεντρικό και λίγο νότο και Nusa Penida).

Περίοδος: αρχές Ιουνίου. Τουρισμός περιορισμένος. Στο βορρά και στην ανατολή οριακά μηδενικός, στο Ubud αρκετούτσικος αλλά τίποτα το ενοχλητικτό ή που να προκαλει ακραιο συνωστισμο σε αξιοθεατα (οχι βεβαια σαν αλλες περιοχες που ησουν μονος σου σε τοποθεσιες κ αξιοθεατα, ακομα κ οδικως). Ο καιρός ήταν πολύ βροχερός κάποιες μέρες, κάποιες άλλες ψιχαλιζε κατα διαστήματα, άλλες καύσωνας. Τιποτα ομως απο ολα αυτα δεν περιορισε το ταξιδι, προσαρμοστηκαμε αναλογα τις συνθηκες. Αντιθετως, η τροπικη βραδινη βροχη κ ηταν μια απο τις αγαπημενες μου στιγμες.

Αγαπημένη περιοχή: Sidemen με τεραστια διαφορα. Η πιο ομορφη φυση, ο πιο ποιοτικος τουρισμος, δεν προλαβα να το δω οσο ηθελα, διαφερει στα παντα απο το υπολοιπο νησι.

Λιγότερο αγαπημένη περιοχη: Ubud. Χωρις να σημαινει οτι δεν μου αρεσε, εκανα πολυ εδιαφεροντα πραγματα εδω. Απλως προερχομενη απο ολα τα αλλα μερη που ηταν βαθια επαρχια, εδω ξαφνικα επιστρεψαμε στους δρομους με αυτοκινητα, μηχανακια, τουριστικα μαγαζια με πραματεια, η φυση επισης καμια σχεση με τις αλλες περιοχες. Εαν ειχα ερθει κατευθειαν εδω θα ειχα πει ουαου, ομως εχοντας τοσες εικονες, δεν μπορουσε να συγκριθει. Ομως αυτο ηταν και μια ευκαιρια για δραστηριοτητες, ξεκουραση και το κυριοτερο, σχεδον καθολου δρομολογιο αυτοκινητο.

Τι με τρομαξε περισσοτερο: Η επιστροφη με το καραβακι απο Nusa Penida, μια διαδρομη που στο πηγαινε κρατησε 1 ωρα, στο ελα με τρεις χειροτερη θαλασσα κρατησε μιση ωρα, το καραβακι εγερνε δεξια τοσο πολυ, ειχε μεσα ελαχιστα σαρακοφαγωνενα σωσιβια, καποια στιγμη ο υπαλληλος που καθοταν πισω πισω πηγε να εκτοξευτει στη θαλασσα κ ολοι οι επιβατες εκαναν ααααα κ ωωωωωω κ κοιτουσαν ο ενας τον αλλον τρομαγμενοι μεχρι να φτασουμε.

Τι με ενοχλησε περισσοτερο: δεν με ενοχλησαν τοσο ουτε οι υπερχρεωσεις σε καποια πραγματα, ουτε η μουχλα/βρωμα υγρασιας/βωθρου σε ενα καταλυμα που μειναμε, ουτε τοσο η επαιτεια (στο βορρα σε καποιες στιγμες ηταν αφορητο, ερχονταν κατα πανω σου κ δεν σε αφηναν να περασεις με επιμονη, καποια προσπαθουσε να χωθει κ στο αμαξι κ ενας ειχε πιαστει απο τη βαρκα κ δεν εφευγε) αλλα ενα πραγμα δεν το μπορω. Η αντιμετωπιση της ντοπιας γυναικας. Δεν ξερω τι συμβαινει σε αστικα κεντρα, εδω περα παντως μιλαμε για πατο. Με καμαρι μας ελεγε καποιος οτι οι αγορες ξεκινανε χαραμα κ ξυπνανε οι γυναικες 2 το πρωι για να ξεκινησουν την ετοιμασια του πρωινου κ της ημερας αλλα εχουν ενα τερααααστιο προτερημα οι εργοδοτες να τους επιτρεπουν να ερχονται μιση ωρα αργοτερα στη δουλεια. Εννοειται ολοι θελουν αγορι απογονο, παντου γραφει οτι αμα εχεις περιοδο δεν μπαινεις σε ναους κ σε ενα χωριο πηγα απλως να δω εναν ναο χωρις να δειχνω οτι προκειται να μπω, κ ηρθε ο φυλαρχος με ματι να γυαλιζει κ να λεει οτι δεν θα μπω γιατι δεν ξερει αν εχω η δεν εχω περιοδο. Σε εναν αλλο ναο δεν δεχτηκαν το σαρογκ που φορουσα γιατι δεν πληρούσε τα κριτηρια μηκους/αδιαφανειας κ με φασκιωσαν με ενα τοσο που δεν μπορουσα να κουνηθω. Αντιθετα το φιλο μου που φορουσε βερμουδα κ ενα διαφανο μαντιλακι ψευτοδεμενο κ ανοιχτο ολο μπροστα, τον δεχτηκαν κανονικοτατα.

Αγαπημενο φαγητο: Πωωωωωωω, δεν ξερω τι να πρωτοπω. Οοοο,τι μα οοοο,τι κ αν δοκιμασα ηταν γευστικη αποκαλυψη. Δεκαδες αγνωστα μπαχαρικα, ζαρζαβατικά, φρουτα, δεκαδες νεες γευσεις, απιθανα ροφηματα σε κάθε υφη. Φτιαχνουν απειρα ροφηματα, οχι μονο χυμους αλλα και 'κοκτειλ' απο βοτανα, τσαγια, αρωματικα , ζελεδακια. Ηπια ενα με καρυδα που ειχε πρωτα ψηθει, κατι ζελοειδη πρασινα φυλλα κ κατι μπιλακια στον πατο κ θα ηθελα να μπορουσα να το πινω καθε μερα. Γλυκα;;; Γλυκαρες, σε τεραστια ποικιλια, για μενα που δεν συμπαθω καθολου τα δυτικα γλυκα με τις κρεμες, τις σοκολατες, την απειρη ζαχαρη, εδω ηταν ο παραδεισος του γλυκου. Παχυνα παρολο το περπατημα. Βεβαια η τοπικη κουζινα εχει τσιμπημενο λιπος κ ζαχαρη στα αλμυρα πιατα, παρολα αυτα ειναι σχεδον ολοι αδυνατοι, φανταζομαι λογο συνεχομενης κινησης. Κ δεν ειναι μονο η μπαλινεζικη κουζινα ετσι. Πηγαμε κ σε εστιατορια με πιατα αλλων νησιων κ αν κ τελειως διαφορετικα, ηταν εξισου ενδιαφεροντα. Και οπου φαγαμε ηταν το ιδιο υπεροχα, σε ολα τα ranges τιμων. Ο μπαλινεζικος καφες εχει τη γνωστη εντονη γευση που εχει ο καφες των περιοχων αυτων που δεν φιλτραρεται αλλα πινεται κ η σκονη γινεται κατακαθι. Το snakefruit ηταν ενα καινουριο φρουτο που μου αρεσε πολυ. Επισης πολυ μεγαλη ποικιλια στα πιατα, και εντονες γευσεις στις πρωτες υλες αφου ειναι τα περισσοτερα τοπικη παραγωγη απο το χωραφι κατευθειαν στην τοπικη αγορα (για να ειμαστε ρεαλιστες, για να απολαμβανει το δυτικο μου στομαχι αληθινες γευσεις εκτος πρωτων υλων απο σουπερμαρκετ ενω οι τοπικοι αγροτες παραγουν με σκληρη χειρονακτικη εργασια, αλλα αυτο ειναι η κλασσικη συζητηση περι ταξιδιωτικης ηθικης, και εδώ όπως κ σε άλλα ασιατικά μέρη είναι απιστευτα δουλοπρεπης η συμπεριφορα εργαζομενων προς τουριστες. Τουλαχιστον απο ο,τι μας ειπαν, αν ισχυει, η πλειοψηφια εχει καποια εργασια). Η καρυδα και μονο υπάρχει σε τοσες διαφορετικες επεξεργασιες που καθε φορα ειναι κατι καινουριο σαν γευση. Απορω πως η ταυλανδεζικη κουζινα ειναι τοσο δημοφιλης κ για μενα δεν πιανει μια μπροστα στην Ινδονησιακη.

Το πιο ενδιαφερον απροοπτο: Η τελετη καυσης κάποιου μέλους της τοπικής βασιλικής οικογένειας στο κεντρο του Ubud. Εδω βεβαια παλι νιωθω το γνωστο κριντζ, οτι αυτο το συμβαν για τον τοπικο πληθυσμο ειναι κατι συνηθισμενο κ ερχομαι εγω κ καποιοι αλλοι δυτικοι κ μπλεκομαστε με το κοινο ως τι; Θεατες σε θεατρικη παρασταση; Σαν αυτο που βλεπουμε ειναι ενα προπ; Παντα θα με απασχολει αυτο. Τουλαχιστον εγω ημουν με τα κανονικα μου ρουχα, αλλοι δυτικοι φορουσαν σαρονγκ κ αυτο το μαντιλι περιμετρικα του κεφαλιου ως τροπαιο δηθεν englightment απο την ανατολικη φιλοσοφια, λες κ ηταν σε αποκριες. Τι ψαχνουμε; Να καταναλωσουμε εικονες σαν πατατακια για να ικανοποιησουμε την πεινα που προκαλει ο συγχρονος τροπος ζωης; Πιθανοτατα.

Πιο θεαματικο σκηνικο: Η θεα απο ψηλα των κυματων του Uluwatu, υπο τετοια γωνια και ωρα ωστε ο αφρος απο το σκασιμο του κυματος να χρωματιζεται σαν πρισμα. Δεν νομιζω οτι εχω δει στην φυση κατι πιο ομορφο. Να σκασει το κυμα κ να ειναι πολυχρωμο σαν ουρανιο τοξο κατά το μήκος του. Το χαζευα για παρα πολυ ωρα κ περιμενα το επομενο κ μετα το επομενο σκασιμο κυματος.

Πιο περιεργο σκηνικο: Το νεκροταφειο στο χωριο Trunyan στο Mt Batur. Πας εκει μονο με καραβακι, μεσω μια διαδρομης στη λιμνη διπλα απο τον κρατηρα, σε εμας εκατσε κ καιρος με ομιχλη (ομιχλη πετυχα κ οδικες διαδρομες κ ηταν τοσο πυκνη, παρα πολυ θεαματικο επισης), πραγμα που εδινε ακομα πιο creepy vibe. Το βαρκακι το ιδιο γνωστο ασιατικο ρεταλι να γερνει πανω στον κυματισμο, να λεω αν μεινουμε εδω ποιος θα μας βρει. Φτανουμε κ μπαινουμε στο χωρο του νεκροταφειου οπου εκεινη την ωρα γινοταν μια μικρη τελετη με εξι-εφτα κατοικους του χωριου, κατω απο το Banyan δεντρο. Πιο πανω, πολλες νεκροκεφαλες στοιβαγμενες, καποιες με νομισματα εκει που καποτε υπηρχαν ματια, καποιες με τσιγαρο στη μασελα. Μια παλια φωτογραφια γυναικας κατω δεξια. Πιο περα καλαθια, πιατα, σκουπιδια, κουταλια, κοκκαλα, πολλα κοκκαλα. Και απεναντι δωδεκα μικρες σκηνες με τους φρεσκους νεκρους μεσα. Οταν φτανει νεος νεκρος, αφαιρειται ο παλαιοτερος κ τοποθετειται χυμα. Το τρελο; Δεν μυριζει καθολου. Τιποτα. Η εξηγηση που δεν ξερω αν επιστημονικα αποδεικνυεται καπως. Μια ριζα ή κλαδι απο το Banyan δεντρο ενωνεται σαν σωληνας με τον πρωτο ταφο κ υποτιθεται οι ιδιοτητες του δεντρου αυτου απορροφουν τη μυρωδια της σηψης. Πραγματι δεν μυριζει απολυτως τιποτα. Το χωριο αυτο, μαζι με αλλο που το ονομα του μου διαφευγει, ειναι τα δυο μοναδικα χωρια που εχουν δικη τους ξεχωριστη κουλτουρα κ αυστηρο συστημα καστας και αναπαραγωγης μονο εντος φυλης, με ριζες σε αυτοχθονο πληθυσμο. Το συγκεκριμενο χωριο στελνει τον ανδρικο πληθυσμο καποια χρονια εκτος χωριου για να ζησουν ως επαιτες, τωρα τι να πω. Δεν ξερω περισσοτερα κ δεν μπορεσα να μαθω. Δεν θελουν οι Μπαλινεζοι να πηγαινουν εκει κ αμα τους μιλας για αυτο τρομαζουν.

Μια ανεξηγητη κατασταση: Τα παιδια οδηγουν μηχανακι, συνηθως με ενα αλλο παιδακι για συνοδηγο. Τα πιο πολλα γυρω στα δεκα, αλλα ειδα κ πολυ μικροτερα. Οδηγουν κ με τη στολη σχολειου κ μεσα στα χωρια. Πως γινεται
κρατη με τοσο αυστηρη νομοθεσια που εχουν πεισει οτι το πιο σοβαρο προβλημα ειναι ο ναρκοπολεμος κ εχει παντου τεραστιες αφισες με φατσες πολιτικων, που εχει αφισες που μιλανε για το anti drug war (μεγαλη ταση στα ασιατικα κρατη αυτο), που δεν ξερω αν υπαρχει κ capital punishment, αλλά αφήνει εξάχρονα να καβαλάνε μηχανάκια στο δρόμο.

Μια κακη τουριστιλα: οι μπαλινεζοι έχουν πειστεί ότι το νησί τους υπάρχει για μια ατέλειωτη ινσταγκραμ φωτό και όχι αδίκως αφού στα διάφορα Χοτ σποτ φωτογραφιών και σελφι γίνεται χαμός. Πιστεύω οι περισσότεροι έρχονται στο νησί για το ινσταγκραμ, μαζί με αυτούς που νομίζουν ότι έγιναν Βούδες κάνοντας meditation και yoga.

Ρούχα: Δεν είδα ούτε μια λοκαλ γυναίκα να φοράει κάτι άλλο πέρα από την κλασσική ενδυμασία με το πουκαμισακι, τη ζώνη και το σαρογνκ. Από άντρες είδα πολλούς να φοράνε την αντίστοιχη ανδρική ενδυμασία ή απλώς t-shirt και παντελόνι. Είδα μόνο τρεις ντοπιους ανθρώπους (άντρες) να φοράνε δυτικά ρούχα, κ αυτοί ήταν μέλη από ένα γκρουπ μουσικής. Μιας και το ανέφερα αυτό, η μουσική που έπαιζε αυτό το τοπικό γκρουπακι με κοινό πέντε άνθρωπους ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες που έζησα, αληθινή μουσική, ζωντανή στα αλήθεια και όχι άλλο ένα προϊον.

Offerings: Τρεις φορές τη μέρα όλοι φτιάχνουν αυτά τα offerings στους θεούς (που καταλήγουν στα στομάχια των μυρμηγκιών) που είναι σαν κουτάκια από φύλλα με λουλούδια κ διάφορες έξτρα προσθήκες όπως γκοφρετες, καραμέλες, κρέας. Θέλει προσοχή άμα περπατας, είναι παντού λιωμένα και γλιστράνε. Κάποια έχουν κ incense sticks με αποτέλεσμα όλο το νησί να μυρίζει έτσι κ αυτό κολλάει σε ρούχα, μαλλιά, τσάντες κ βρωμάνε τα πάντα αποκρουστικά.

Σκουπίδια: υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο νησί με τα σκουπίδια. Και όχι μόνο στις τουριστικές περιοχές, παντού έτσι είναι. Ένας οδηγός μας είπε ότι ο πληθυσμός δεν είναι ενημερωμένος για τη μόλυνση, τις επιπτώσεις του πλαστικου κτλ. Σε κάποια σημεία τα καίνε μόνοι τους αλλά παντού γίνεται ένας χαμός από σκουπίδια.

Θα συνεχισω σε επόμενο ποστ.

Αγαπημένο Μπαλί ... Το 1999 είναι μακρινό και θα ήθελα να ξαναπάω αλλά φοβάμαι μήπως το "τώρα" να μην μου χαλάσει τις μαγικές στιγμές του "τότε"...

 

[ntinio]

Καλησπέρα, θα επισκεφθώ το Μπαλί για 6 βραδιά στο σύνολο σκοπεύουμε να μείνουμε τα μισά στο βόρειο και τα άλλα στο νότιο κομμάτι. Σίγουρα θα δούμε Ubud καθώς θα μένουμε λίγο έξω από αυτο και θέλουμε να επισκεφθούμε και sidemen από βορρά, ενώ από νότο θέλουμε να επισκεφθούμε nusa lembongan για μονοήμερο. Ποια άλλα μέρη αξίζουν για μονοήμερες επισκέψεις;

 

[varioAthens]

Αγαπημένο Μπαλί ... Το 1999 είναι μακρινό και θα ήθελα να ξαναπάω αλλά φοβάμαι μήπως το "τώρα" να μην μου χαλάσει τις μαγικές στιγμές του "τότε"...

Φαντασου απο το 1990…
Με αποθαρρυνετε παιδια να ξαναπαω

 

[MVSylvia]

Φαντασου απο το 1990…
Με αποθαρρυνετε παιδια να ξαναπαω

Θελω να διαβασω αυτο:

Island of Bali

Ο συγγραφεας ηταν ενας μεξικανος ανθρωπολογος που ταξιδεψε στο Μπαλι το 1930 (απο τοτε ειχε ξεκινησει η τουριστικη τρελα με το νησι) και στη συνεχεια ταξιδεψε για περισσοτερη ερευνα πανω στη Μπαλινεζικη κουλτουρα.

Εγω θα σου ελεγα να πας, απλα μην αγγιξεις Ubud, μεινε Sidemen, διαλεξε ενα ωραιο καταλυμα απο αυτα που ειναι ενσωματωμενα στη φυση κ δες καποια πραγματα τριγυρω χωρις να αλλαξεις τοποθεσια διανυκτερευσεων.

 

[MVSylvia]

Συνεχιζω με καποια ακομα points:

Αγρια ζωη: λιγα πραγματα, ακομα και σε ζουγκλοτρεκ, μαϊμουδες, τεραστια βατραχια, μεγαλες αραχνες, σαυρες, πολλες λιβελουλες, δεν νομιζω οτι ειδα κατι αλλο. Υπηρχαν διαφοροι γυρολογοι σε ακυρα σημεια στο δρομο που ειχαν φιδια, ιγκουανα, νυχτεριδες, παπαγαλους για τα γνωστα, ινστα φωτο με εισητηριο. Κακοποιηση ζωων υπαρχει, ειδα οτι υπαρχουν καποια παρκα με ελεφαντες, κατι αθλια night safari που εχουν μαθει στα ζωα να κανουν κολπα φαση τσιρκου, ακομα και κατι τουρ με καμηλες εχει. Αυτα διαφημιζονται παντου. Επισης γινονται σφαγες ζωων ως θυσια. Ειδαμε και μια σε οδικη διαδρομη, πανω στο δρομο, αργη βαναυση σφαγη γουρουνιου. Και σε ενα χωριο που πηγαμε μας ελεγαν με καμαρι για τις θυσιες.
Κοτοπουλα κυκλοφορουν παντου κ ειναι τελειως διαφορετικα απο τα δικα μας, το 1/4 σε μεγεθος.
Ενας απο τους οδηγους μας ειπε οτι τα τρεκ που καναμε εμεις ειναι σε περιοχες οπου η ζουγκλα για τους ντοπιους ειναι απλα σαν παιδικη χαρα και υπαρχουν αλλες περιοχες στο νησι, οχι ευκολα προσβασιμες για τον επισκεπτη, με αληθινη ζουγκλα. Οι οποιοι ντοπιοι περπατανε μονο με σαγιοναρες ακομα και σε πολυ δυσκολο terrain. Σε ορυζωνα στα ενδοτερα επειδη ηταν λασπωμενο το εδαφος λογου της ακραιας τροπικης βροχης που επεφτε δυο μερες, δυσκολευομουν πολυ να περπατησω κ δεν ειμαι απειρη απο δυσκολες πεζοποριες. Οι ντοπιοι με τη σαγιοναρα περπατουσαν με ανεση χορευτικη.

Χοροι/μουσικη/τεχνες: βλεπεις κ ακους παντου. Ο,τι και να κανεις, οπου κ να βρεθεις, θα πεσεις πανω σε ολα αυτα, χωρις καν να κλεισεις συγκεκριμενα καποιο θεαμα. Απο μια παρελαση που γινεται στο δρομο, απο μια τελετη που γινεται μεσα σε ναο κ περνας απο εξω, απο απλα μαγαζια με φαγητο που εχουν καλεσει μουσικους, παντου. Ειναι πολυ ομορφοι και η μουσικη και οι χοροι. Την πιο ωραια την ακουσα να βγαινει απο ενα οργανο σαν σαντουρι απο μπαμπου με οργανοπαιχτες πολυ μεγαλης ηλικιας που φανταζομαι κατεχουν την τεχνη προ τουριστικων περιοδων.
Οι τεχνες βρισκονται παντου, υπαρχουν εργαστηρια παντου κ δεν αφορουν παντα τον τουρισμο αλλα και τις τοπικες αναγκες. Απορω, τα παντα ειναι τοσο στολισμενα, πού καταληγουν τοσες νεες δημιουργιες;
Απο ζωντανη παραγωγη παρατηρησα ξυλογλυπτικη που την κανουν με δυο τρια πολυ απλα εργαλεια κ απο μνημης, τοσο πολυπλοκα ινδουϊστικα σχεδια, χωρις αναφορα σε φωτογραφια. Χρησιμοποιουνται κ μπαλινεζικα ξυλα αλλα και εισαγωγης απο την υπολοιπη Ινδονησια. Πολυ ομορφες αποχρωσεις και του εβενου, και μια σχεδον ολολευκη απο μαλακο ξυλο και οι τυπικες καφε αποχρωσεις. Δημιουργουνται κ καποια αγαλματιδια απο αληθινο σανταλοξυλο, λιγα γιατι αυτο το ξυλο ειναι ειδος υπο εξαφανιση. Το μυρισα κ δεν το περιμενα οτι μυριζει ετσι. Σανταλοξυλο ειχα μυρισει σαν αντιγραφο μονο, τωρα ειχα την ευκαιρια να μυρισω το αληθινο. Μοναδικη εμπειρια.
Ειδα επισης γλυπτικη πετρας ζωντανα πανω σε δημιουργια νεου ναου (ποσοι να υπαρχουν στο νησι, συμπεριλαμβανομενων και των ιδιωτικων μεσα σε σπιτια; Εκατονταδες χιλιαδες).
Ενα πολυ ενδιαφερον μουσειο ηταν το Blanco στο Ubud, με δημιουργιες ενος φιλιππινεζου ζωγραφου τοποθετημενες στο ιδιο του το σπιτι το οποιο απο μονο του ειναι εκθεμα. Η ζωγραφικη με θεμα κυριως το γυναικειο κορμι γυμνοστηθο, αφου το στηθος εκτιθεται, δεν θεωρεται ταμπου. Ειδα και μια γιαγια σχεδον γυμνοστηθη μια μερα. Τα ποδια θεωρουνται ταμπου και κρυβονται με το σαρονγκ.

Θεαμα: αποφασισα να δω Kecac θεατρο αλλα οχι εκει που γινεται χαμος καπου νοτιοδυτικα αλλα στην παραλια Melasti που δεν ειναι δημοφιλης. Πραγματι τουριστες ελαχιστοι, το σκηνικο με ηλιοβασιλεμα φαντασμαγορικο, πανω απο την παραλια με το κυμα κ ντοπια παιδακια να πλατσουριζουν. Μεγαλη παραλια σε δυο κομματια, εκεινη τη μερα ηταν πολυ κυματωδης κ αυτο προσεδιδε κ αλλο χαρακτηρα. Το θεατρο γεμισε ολο απο Ινδονησιανους, ειχαν ερθει καποιες ομαδες, δεν καταλαβα κ πολλα γιατι μια κοπελα που εκανε την εισαγωγη πριν ξεκινησει το θεατρο, ανεφερε τις ομαδες μια μια κ γινοταν στο κοινο χαμος απο χειροκροτηματα κ φωνες. Ωραια κατασταση. Επισης επαιζε παρα πολυ μαντιλα, υπαρχει ενα ποσοστο μουσουλμανων στο νησι, εχουν δικα τους χωρια, υπαρχει ειρηνικη συνυπαρξη. Με το που περασεις απο τετοιο χωριο αλλαζει κατευθειαν η ατμοσφαιρα κ το καταλαταβαινεις πριν δεις το τζαμι. Ωραια λεω, θα απολαυσουμε το θεαμα χωρις μια λιμνη κινητων εφοσον ο ντοπιος πληθυσμος θα εχει δει αναλογες παραστασεις πολλες φορες. Διαψευστηκα αμεσως, θαλασσα κινητων και μαλιστα τα σηκωναν κ ψηλα κ δεν μπορουσες να δεις. Τουλαχιστον οταν ζητησα απο τους μπροστα να τα κατεβασουν το εκαναν.
Η ιστορια μια απλη ιστορια απο το Ραμαγιανα, μας ειχαν δωσει ενα φυλλαδιο σε αγγλικα απο google translate αλλα εβγαινε ακρη κ καταλαβαιναμε.
Ομως, επειδη εκεινη τη μερα ειχαν ερθει αυτες οι ομαδες (μηπως ηταν σχολες απο πανεπιστημια, κατι τετοιο καταλαβα), αλλαξε λιγο η φαση της παραστασης, εκαναν αστεια οι ηθοποιοι που δεν καταλαβαιναμε βεβαια, ξεκαρδιζοταν το κοινο, μου αρεσε ειχε φαση κ ας χαλουσε καπως η ροη του ομορφου θεαματος. Ενας χαμος. Η ιδια η παρασταση, οι στολες, οι κινησεις, μου αρεσαν εξισου. Πολυ ωραια εμπειρια που κρατησε μια ωρα.

Αρχιτεκτονικη: πολυ λιγα κτιρια ειδα που θυμιζαν δυτικα κτιρια, συνηθως ηταν κυβερνητικα, σχολεια κ αλλα δημοσιας διοικησης κ αυτα κυριως προς νοτια. Τα σπιτια σπιτια ειναι μεγαλες αυλες με μικροτερα σπιτακια/δωματια μεσα κ βεβαια ναο παντα κ παντου. Δομικα υλικα κοκκινο τουβλο, μαυρη πετρα και γκρι πετρα. Και βεβαια για σκεπες κ οχι μονο καθε κομματι της καρυδας χρησιμοποιειται ως οικοδομικο υλικο. Ενα δημοσιο εργο που με εντυπωσιασε ηταν μια υπερθαλασσια γεφυρα γυρω στα 10 χιλιομετρα σε δρομο διοδιων που ενωνει το βορειο με το νοτιο μερος απο ανατολης χωρις να περνας απο το Depansar. Φαντασμαγορικο ηταν το περασμα. Επισης μου φανηκε πολυ χαριτωμενο το κτιριο του λιμανιου στο Sanur που προσομοιαζε καραβακι αλλα με καθολου κιτς τροπο. Μερικα σπιτια ηταν wtf, για παραδειγμα ενα που ηταν κατασκευασμενο σαν μισο ψαρι. Επισης σε καποια φλατ rice terraces στο Ubud, υπηρχαν σπιτια/ξενοδοχεια σε πιο colonial υφος. Εννοειται υπαρχουν κ τσιγγινα καλυβια, σπιτια, ταβερνεια.

Το πιο ιδιαιτερο κτιριο: Taman Ujung στο ανατολικο Μπαλι. Ειναι παλατι (υπαρχει κ ναος πανω στο νερο πολυ κοντα αλλα εγω μιλαω για το παλατι). Οταν πηγαμε εβρεχε κ δεν υπηρχαν πανω απο 5 επισκεπτες ολοι κ ολοι. Αυτο το παλατι λοιπον εμοιαζε λες κ ειχε κ στοιχεια αποικιοκρατικα, ισλαμικα, ινδονησιακα, ινδικα, ευρωπαϊκα, ιρανικα, πιο αισθητικα αρτιο αποτελεσμα που να μπλεκει τα παντα και να μην ανηκει σε κανενα στυλ δεν εχω ξαναδει. Μεσα στο κεντρικο κτιριο υπηρχαν κ φωτογραφιες απο βασιλεις κ διοικητες του μπαλι του προπερασμενου αιωνα. Αφου γυρισεις το κτιριο μπορεις να ανεβεις σκαλια να το θαυμασεις κ απο ψηλα.

Βλαστηση: αν και τροπικη, υπαρχουν διαφορες μεταξυ των περιοχων, παντου ειναι ομως πανεμορφα, ειδικα για εμενα που αισθανομαι στα καλυτερα μου μεσα σε τροπικη φυση, σε υψηλες θερμοκρασιες κ υγρασια. Για καποιο λογο ξυπνουσα νιωθοντας καλυτερα απο ποτε κ δεν ευθυνεται μονο η ταξιδιωτικη αδρεναλινη γιατι αυτη υπαρχει σε καθε ταξιδι, αλλα μονο σε τροπικα κλιματα νιωθω τον οργανισμο μου τοσο καλα. Μου αρεσει που αγορασα κ αφυγραντηρα, μαλλον υγραντηρα επρεπε να ειχα αγορασει. Αν και δεν συμπαθω τα λουλουδια, εδω το πιο ιερο τους λουλουδι αν κ μη ενδογενες (ειναι λατινο αμερικανικο) ειναι η πλουμερια, το frangipani, υπαρχει σε δυο τρεις αποχρωσεις, η ροζ ειναι δηλητηριωδης. Μυριζει υπεροχα, σαν εμπρορικο αρωμα ολοκληρωμενο, παρα σαν λουλουδι.

 

[GTS]

Φαντασου απο το 1990…
Με αποθαρρυνετε παιδια να ξαναπαω

Εννοείται να ξαναπάς, θα σε στείλω σε κατάλυμα κ για φαγητό να σου μείνουν αξέχαστα. Το Μπαλί παραμένει μοναδικό στο κόσμο.