Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Ταϊλάνδη – back2Bangkok
Μέρος ΙΙΙ
Bangkok – Απολογισμός, μεταμορφώσεις και φωτεινά αποτυπώματα
Το ξενοδοχείο μας αυτή τη φορά ήταν ένα οικονομικό κοντά στο χαμό της Sukumvit ενώ από ένα μικροσκοπικό μπαλκονάκι βλέπαμε τα δρομολόγια του skytrain και τα ασταμάτητα πήγαινελα του κόσμου. Ακριβώς από κάτω μας βρισκόταν η αυλή ενός μικρού σχολείο όπου μαθητές με μαθητικές στολές μόλις αναχωρούσαν για τα σπίτια τους. Μέχρι να προσαρμοστούμε είχε νυχτώσει και αναχωρήσαμε για τη Khao San Road μην έχοντας ιδιαίτερη όρεξη για νέες ανακαλύψεις. Εκείνο το βράδυ φυσούσε ένας δυνατός άνεμος παρασύροντας μαζί τη λάβρα του μεσημεριού και τις μυρωδιές του δρόμου. Ήταν μια υπέροχη βραδιά. Μια χαμογελαστή κοπελίτσα στο πάγκο της μας ετοίμασε το χυμό μας. Και εκεί που συζητάγαμε για το καιρό, σαν απάντηση η κοπέλα γύρισε από τη πλευρά του ανέμου και άνοιξε τα χέρια της αφήνοντας το σώμα της να δεχτεί τη δροσιά του.
Το ίδιο βράδυ επιτέλους κατάφερα μετά από 14 μέρες να αποκτήσω ένα ολοκαίνουριο υπέροχο λαδί backpack από ένα μαγαζί στα στενά της Khao San.
Δειπνήσαμε σε ένα τουριστικό τεράστιο εστιατόριο επί της Rambuttri Road όπου παραλίγο να πάθουμε, για πρώτη και μοναδική φορά στο ταξίδι μας, δηλητηρίαση. Η μυρωδιά και μόνο μπορούσε να αποδείξει ότι το συγκεκριμένο κοτόπουλο έφυγε από τη ζωή από φυσικά αίτια, κατά πάσα πιθανότητα από ανίατη αρρώστια. Και ακριβώς εκεί από όπου ξεκινήσαμε, τελείωσε η τελευταία μας νύχτα στην Μπανγκόκ.
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε νωρίς με μια τεράστια λίστα από δώρα, ρούχα και αντικείμενα που έπρεπε να ψωνίσουμε πριν την αναχώρηση μας το ίδιο βράδυ για την μακρινή μας πατρίδα. Στηθήκαμε έξω από το MBK center περιμένοντας να ανοίξουν οι πύλες του συναλλαγματικού παράδεισου. Δεν έχω μνήμες από τις 6 ώρες που περάσαμε εκεί μέσα. Μου έρχονται αποσπασματικά εικόνες ατελείωτων διαδρόμων με ηλεκτρονικά γκατζετάκια. Άπειρα μπλουζάκια κατώτατης ποιότητας που έφεραν άπειρα λογότυπα. Μαντίλια, σουβενίρ, χρώματα και πύργοι από βαλίτσες. Αναχωρήσαμε και εμείς σέρνοντας πίσω μας μια γαλάζια πλαστική βαλίτσα που ίσα που χώρεσε τα αποτελέσματα της καταναλωτικής μας επιδρομής. Η κούραση βάραινε τα βήματα μας καθώς σβήναμε από τη λίστα μας τα «θέλω» πραγματώνοντας τα σε «έχω». Και εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι η λίστα δεν είχε κλείσει και είχαμε αφήσει μερικά «θέλω» μας παραπονεμένα. Παρατήσαμε την νεοαποκτηθείσα βαλίτσα στο ξενοδοχείο για να εφορμήσουμε για ακόμα μία φορά στις αγορές της πόλης. Πολύ πιο αργά από ότι θα ήθελα να παραδεχτώ, έχοντας προσθέσει και άλλες σακούλες στη συλλογή μας, το καταναλωτικό μας έργο έριξε τους τίτλους τέλους. Το επόμενο έργο που θα ανεβάζαμε ήταν το “κλείσε τη βαλίτσα”.
Το πολυπαθές μαύρο μπακπακ με τα πολύχρωμα ράμματα, τα ανοιγμένα φερμουάρ και τα σπασμένα κλιπς έμεινε χωρίς εισιτήριο επιστροφής, εκτοπισμένο από την αίγλη του καινούργιου. Όλα τα πράγματα μας με υπομονή στριμώχτηκαν μαζί με τις αναμνήσεις μας, έτοιμα για το δρόμο της επιστροφής. Ο “ταξιδιώτης” για ακόμα μια φορά παρόλη την κουρασμένη φύση του, ανέλαβε επάξια την μεταφορά των υλικών μας αγαθών. Η νεοαποκτηθείσα φανταζί γαλάζια βαλίτσα με τα τέσσερα παρακαλώ ροδάκια γεμίστηκε με φειδώ καθώς τα φερμουάρ της δεν άντεχαν πολλές συγκινήσεις. Όσο για το λαδί backpack, δεν το συζητώ, είχε όλες τις προδιαγραφές για να γίνει ένας καινούργιος πιστός συνοδοιπόρος στις μελλοντικές μου εξερευνήσεις!
Από το ταξί αποχαιρετήσαμε έναν έναν τους ουρανοξύστες με τα πολύχρωμα φωτάκια και τον μολυσμένο ουρανό της Μπανγκόκ, ενώ κομμάτια της σκέψης μας αφέθηκαν στις λεωφόρους να περιπλανιούνται, σαν φωτεινά σημάδια του εαυτού μας που υπήρξαν κάποτε εκεί.
Στα duty free επανήλθαμε στη ψυχολογία της κρίσης, καθώς η αγορά 2 συσκευασιών σοκολάτας πήγε να μας κοστίσει όσο 3 διανυκτερεύσεις στο παρελθόντα παράδεισο μας. Η ώρα κύλησε και οι πόρτες του αεροσκάφους έκλεισαν, για να μας οδηγήσει στον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας. Τις 5 ώρες τρανζιτ στο Ντουμπάι.
Ο ήλιος ξανά μας υποδέχτηκε φωτίζοντας τον ορίζοντα, πιστός συνταξιδιώτης στη περιπλάνηση μας. Και εμείς τον κλείσαμε απ’ έξω τραβώντας με οργή τις περσίδες και συνεχίζοντας την άβολη ονειροπόληση μας.
Στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι αλλάξαμε όσα μπατ μας είχαν περισσέψει με τοπικό νόμισμα και μετά την καθιερωμένη επίσκεψη στο καπνιστήριο, τιμήσαμε το κατάστημα με τα σουβενίρ εμπλουτίζοντας την ταξιδιωτική μας συλλογή. Το συνάλλαγμα μας έφτασε ίσα ίσα και για έναν τελευταίο αυθεντικό φυσικό χυμό από τροπικά φρούτα. Εγώ όμως είχα περάσει μια απώλεια κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας. Μιλώ για τα γυαλιά ηλίου μου τα οποία κίνησαν τη περιέργεια ενός τρίχρονου κοριτσιού από την Ινδία και κατέληξαν χωρίς βραχίονα. Υπέκυψα στο πειρασμό και πλέον τα γυαλιά μου “τα πήρα από το Ντουμπάι” ενώ το υπόλοιπο της χρεωστικής μου κάρτας παρέμεινε εκεί, στο Ντουμπάι.
Καθίσαμε μπροστά στις μεγάλες οθόνες ανακοίνωσης παρακολουθώντας τις φωτεινές ενδείξεις να εναλλάσσονται προκλητικά, γεμίζοντας το χώρο αναμονής μας με εικόνες από προορισμούς, αεροδρόμια, αγορές, χαμόγελα, πολιτισμούς και διαφορετική προοπτική της ζωής όπως την ξέρουμε… Και η οθόνη μας ανακοίνωσε ότι πρέπει να αποκλίνουμε της ορισμένης πορείας μας. Να μη φοβηθούμε να ανακαλύψουμε τις εμπειρίες που μας περιμένουν πίσω από κάθε διαδρομή. Και οι φωνές των θαλασσοπόρων δυνάμωσαν, καλώντας μας να ακολουθήσουμε, μόνο για εκείνες τις στιγμές που ανακαλύπτεις ότι η γη είναι στρογγυλή και ο ήλιος πάντα έρχεται και οι άνθρωποι γελάνε παντού, και κλαίνε, και ονειρεύονται για κόσμους διαφορετικούς…
Πολύ θα ήθελα να σας διηγηθώ αυτή τη περιπέτεια. Το πώς ακυρώσαμε τα εισιτήρια μας, πως αποκτήσαμε δυο νέες θέσεις με προορισμό κάποια γωνιά της γης και χωρίς δεύτερη σκέψη ακολουθήσαμε την χρυσή γραμμή του ορίζοντα. Κυρίως να περιέγραφα ότι η θεωρία της προοπτικής έγινε πράξη και ότι ποτέ δεν κοιτάξαμε πίσω, και κάποια ωραία μέρα μετά από καιρό, γεμάτοι από εμπειρίες και εικόνες επιστρέψαμε στο γάτο μας να του της διηγηθούμε.
Και το αεροπλάνο εκτοξεύτηκε στον χωροχρόνο περιγελώντας τον ήλιο και όλες τις σταθερές τροχιές του κόσμου αυτού χαράζοντας τους δικούς του νόμους στους αιθέρες. Η γη απλώθηκε και οι άνθρωποι ξέχασαν και χιλιάδες σκέψεις και όνειρα ανεκπλήρωτα έμειναν εκεί να περιπλανιούνται άσκοπα στους διαδρόμους της απογείωσης, σαν φωτεινά αποτυπώματα ανθρώπων που κάποτε υπήρξαν εκεί …
Υ.Γ. Αφιερωμένο στον υπέροχο σύντροφο, συνταξιδιώτη και συνοδοιπόρο μου!
http://zionlogs.files.wordpress.com/2013/11/dsc02464-copy.jpg
Μέρος ΙΙΙ
Bangkok – Απολογισμός, μεταμορφώσεις και φωτεινά αποτυπώματα
Το ξενοδοχείο μας αυτή τη φορά ήταν ένα οικονομικό κοντά στο χαμό της Sukumvit ενώ από ένα μικροσκοπικό μπαλκονάκι βλέπαμε τα δρομολόγια του skytrain και τα ασταμάτητα πήγαινελα του κόσμου. Ακριβώς από κάτω μας βρισκόταν η αυλή ενός μικρού σχολείο όπου μαθητές με μαθητικές στολές μόλις αναχωρούσαν για τα σπίτια τους. Μέχρι να προσαρμοστούμε είχε νυχτώσει και αναχωρήσαμε για τη Khao San Road μην έχοντας ιδιαίτερη όρεξη για νέες ανακαλύψεις. Εκείνο το βράδυ φυσούσε ένας δυνατός άνεμος παρασύροντας μαζί τη λάβρα του μεσημεριού και τις μυρωδιές του δρόμου. Ήταν μια υπέροχη βραδιά. Μια χαμογελαστή κοπελίτσα στο πάγκο της μας ετοίμασε το χυμό μας. Και εκεί που συζητάγαμε για το καιρό, σαν απάντηση η κοπέλα γύρισε από τη πλευρά του ανέμου και άνοιξε τα χέρια της αφήνοντας το σώμα της να δεχτεί τη δροσιά του.
Το ίδιο βράδυ επιτέλους κατάφερα μετά από 14 μέρες να αποκτήσω ένα ολοκαίνουριο υπέροχο λαδί backpack από ένα μαγαζί στα στενά της Khao San.
Δειπνήσαμε σε ένα τουριστικό τεράστιο εστιατόριο επί της Rambuttri Road όπου παραλίγο να πάθουμε, για πρώτη και μοναδική φορά στο ταξίδι μας, δηλητηρίαση. Η μυρωδιά και μόνο μπορούσε να αποδείξει ότι το συγκεκριμένο κοτόπουλο έφυγε από τη ζωή από φυσικά αίτια, κατά πάσα πιθανότητα από ανίατη αρρώστια. Και ακριβώς εκεί από όπου ξεκινήσαμε, τελείωσε η τελευταία μας νύχτα στην Μπανγκόκ.
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε νωρίς με μια τεράστια λίστα από δώρα, ρούχα και αντικείμενα που έπρεπε να ψωνίσουμε πριν την αναχώρηση μας το ίδιο βράδυ για την μακρινή μας πατρίδα. Στηθήκαμε έξω από το MBK center περιμένοντας να ανοίξουν οι πύλες του συναλλαγματικού παράδεισου. Δεν έχω μνήμες από τις 6 ώρες που περάσαμε εκεί μέσα. Μου έρχονται αποσπασματικά εικόνες ατελείωτων διαδρόμων με ηλεκτρονικά γκατζετάκια. Άπειρα μπλουζάκια κατώτατης ποιότητας που έφεραν άπειρα λογότυπα. Μαντίλια, σουβενίρ, χρώματα και πύργοι από βαλίτσες. Αναχωρήσαμε και εμείς σέρνοντας πίσω μας μια γαλάζια πλαστική βαλίτσα που ίσα που χώρεσε τα αποτελέσματα της καταναλωτικής μας επιδρομής. Η κούραση βάραινε τα βήματα μας καθώς σβήναμε από τη λίστα μας τα «θέλω» πραγματώνοντας τα σε «έχω». Και εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι η λίστα δεν είχε κλείσει και είχαμε αφήσει μερικά «θέλω» μας παραπονεμένα. Παρατήσαμε την νεοαποκτηθείσα βαλίτσα στο ξενοδοχείο για να εφορμήσουμε για ακόμα μία φορά στις αγορές της πόλης. Πολύ πιο αργά από ότι θα ήθελα να παραδεχτώ, έχοντας προσθέσει και άλλες σακούλες στη συλλογή μας, το καταναλωτικό μας έργο έριξε τους τίτλους τέλους. Το επόμενο έργο που θα ανεβάζαμε ήταν το “κλείσε τη βαλίτσα”.
Το πολυπαθές μαύρο μπακπακ με τα πολύχρωμα ράμματα, τα ανοιγμένα φερμουάρ και τα σπασμένα κλιπς έμεινε χωρίς εισιτήριο επιστροφής, εκτοπισμένο από την αίγλη του καινούργιου. Όλα τα πράγματα μας με υπομονή στριμώχτηκαν μαζί με τις αναμνήσεις μας, έτοιμα για το δρόμο της επιστροφής. Ο “ταξιδιώτης” για ακόμα μια φορά παρόλη την κουρασμένη φύση του, ανέλαβε επάξια την μεταφορά των υλικών μας αγαθών. Η νεοαποκτηθείσα φανταζί γαλάζια βαλίτσα με τα τέσσερα παρακαλώ ροδάκια γεμίστηκε με φειδώ καθώς τα φερμουάρ της δεν άντεχαν πολλές συγκινήσεις. Όσο για το λαδί backpack, δεν το συζητώ, είχε όλες τις προδιαγραφές για να γίνει ένας καινούργιος πιστός συνοδοιπόρος στις μελλοντικές μου εξερευνήσεις!
Από το ταξί αποχαιρετήσαμε έναν έναν τους ουρανοξύστες με τα πολύχρωμα φωτάκια και τον μολυσμένο ουρανό της Μπανγκόκ, ενώ κομμάτια της σκέψης μας αφέθηκαν στις λεωφόρους να περιπλανιούνται, σαν φωτεινά σημάδια του εαυτού μας που υπήρξαν κάποτε εκεί.
Στα duty free επανήλθαμε στη ψυχολογία της κρίσης, καθώς η αγορά 2 συσκευασιών σοκολάτας πήγε να μας κοστίσει όσο 3 διανυκτερεύσεις στο παρελθόντα παράδεισο μας. Η ώρα κύλησε και οι πόρτες του αεροσκάφους έκλεισαν, για να μας οδηγήσει στον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας. Τις 5 ώρες τρανζιτ στο Ντουμπάι.
Ο ήλιος ξανά μας υποδέχτηκε φωτίζοντας τον ορίζοντα, πιστός συνταξιδιώτης στη περιπλάνηση μας. Και εμείς τον κλείσαμε απ’ έξω τραβώντας με οργή τις περσίδες και συνεχίζοντας την άβολη ονειροπόληση μας.
Στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι αλλάξαμε όσα μπατ μας είχαν περισσέψει με τοπικό νόμισμα και μετά την καθιερωμένη επίσκεψη στο καπνιστήριο, τιμήσαμε το κατάστημα με τα σουβενίρ εμπλουτίζοντας την ταξιδιωτική μας συλλογή. Το συνάλλαγμα μας έφτασε ίσα ίσα και για έναν τελευταίο αυθεντικό φυσικό χυμό από τροπικά φρούτα. Εγώ όμως είχα περάσει μια απώλεια κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας. Μιλώ για τα γυαλιά ηλίου μου τα οποία κίνησαν τη περιέργεια ενός τρίχρονου κοριτσιού από την Ινδία και κατέληξαν χωρίς βραχίονα. Υπέκυψα στο πειρασμό και πλέον τα γυαλιά μου “τα πήρα από το Ντουμπάι” ενώ το υπόλοιπο της χρεωστικής μου κάρτας παρέμεινε εκεί, στο Ντουμπάι.
Καθίσαμε μπροστά στις μεγάλες οθόνες ανακοίνωσης παρακολουθώντας τις φωτεινές ενδείξεις να εναλλάσσονται προκλητικά, γεμίζοντας το χώρο αναμονής μας με εικόνες από προορισμούς, αεροδρόμια, αγορές, χαμόγελα, πολιτισμούς και διαφορετική προοπτική της ζωής όπως την ξέρουμε… Και η οθόνη μας ανακοίνωσε ότι πρέπει να αποκλίνουμε της ορισμένης πορείας μας. Να μη φοβηθούμε να ανακαλύψουμε τις εμπειρίες που μας περιμένουν πίσω από κάθε διαδρομή. Και οι φωνές των θαλασσοπόρων δυνάμωσαν, καλώντας μας να ακολουθήσουμε, μόνο για εκείνες τις στιγμές που ανακαλύπτεις ότι η γη είναι στρογγυλή και ο ήλιος πάντα έρχεται και οι άνθρωποι γελάνε παντού, και κλαίνε, και ονειρεύονται για κόσμους διαφορετικούς…
Πολύ θα ήθελα να σας διηγηθώ αυτή τη περιπέτεια. Το πώς ακυρώσαμε τα εισιτήρια μας, πως αποκτήσαμε δυο νέες θέσεις με προορισμό κάποια γωνιά της γης και χωρίς δεύτερη σκέψη ακολουθήσαμε την χρυσή γραμμή του ορίζοντα. Κυρίως να περιέγραφα ότι η θεωρία της προοπτικής έγινε πράξη και ότι ποτέ δεν κοιτάξαμε πίσω, και κάποια ωραία μέρα μετά από καιρό, γεμάτοι από εμπειρίες και εικόνες επιστρέψαμε στο γάτο μας να του της διηγηθούμε.
Και το αεροπλάνο εκτοξεύτηκε στον χωροχρόνο περιγελώντας τον ήλιο και όλες τις σταθερές τροχιές του κόσμου αυτού χαράζοντας τους δικούς του νόμους στους αιθέρες. Η γη απλώθηκε και οι άνθρωποι ξέχασαν και χιλιάδες σκέψεις και όνειρα ανεκπλήρωτα έμειναν εκεί να περιπλανιούνται άσκοπα στους διαδρόμους της απογείωσης, σαν φωτεινά αποτυπώματα ανθρώπων που κάποτε υπήρξαν εκεί …
Υ.Γ. Αφιερωμένο στον υπέροχο σύντροφο, συνταξιδιώτη και συνοδοιπόρο μου!
http://zionlogs.files.wordpress.com/2013/11/dsc02464-copy.jpg
Attachments
Last edited by a moderator:
