Κατηφορίζαμε λοιπόν προς το Shibuya crossing τούτη την φορά χωρίς τις βαλίτσες και με πιο καθαρό μυαλό. Ακόμα βέβαια δεν έχουμε συνειδητοποιήσει που βρισκόμαστε αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Μα έτσι κι αλλιώς οι εικόνες που βλέπουμε γύρω μας δεν είναι δα και τοσο επιβλητικές ώστε να μην σου αφήνουν περιθώρια αδιαφορίας. Όχι. Αδιαφορία όση θες. Κτήρια γυάλινα μεσαίου ύψους πανταχόθεν ελεύθερα και παραταγμένα σε πεντακάθαρα πεζοδρόμια. Επίσης διακρίναμε και την γνωστή και προβλέψιμη πολυχρωμία. Στα κτίρια, τις ρεκλάμες, τους ανθρώπους και τα καταστήματα.
Εδώ αξίζει μια αναφορά στον κόσμο. Όλοι τους καλοντυμένοι πλην άσχημοι, μοδάτοι και με προσωπικά στύλ, αλλά αναπόφευκτα ομοιόμορφοι. Μέτριες κοπέλες, άσχημοι άνδρες. Και πολλοί. Πάρα πολλοί από αυτούς. Σε κάθε φανάρι, όλοι τους περιμένουν ευλαβικά στην ουρά για το πράσινο να ανάψει, ακόμα κι αν αυτοκίνητο δεν υπάρχει πουθενά στην ευρύτερη περιφέρεια. Κι όταν έρχεται η ώρα, ξεχύνονται όλοι να περάσουν απέναντι, σαν μαθητική παρέλαση που χάλασε, και που παρότι συνεχίζει ακόμη να θυμίζει βήμα σε τριάδες, έχει αρχίσει να αποκτά χαρακτηριστικά μπουλουκιού.
Μια από τις διαβάσεις πεζών λοιπόν, είναι μεγαλύτερη από τις άλλες, και σε διαστάσεις αλλά και σε αριθμό περαστικών που τη διασχίζουν. Η Shibuya Crossing, που έγινε διάσημη σε μια νύκτα από την ταινία Lost in Translation, βρίσκεται μπροστά μας. Την είδαμε και πριν, αλλά πρέπει να την απολαύσουμε και πάλι. Ανεβαίνουμε λοιπόν στα Starbucks της γειτονιάς, που προσφέρουν πανοραμική θέα στη διαστάυρωση, και χαζεύουμε (ενώ παίρνουμε και καφεδάκι για να βοηθήσει λίγο την κατάσταση με το jet lag...).
Κατά τα άλλα, η περιοχή είναι κυρίως εμπορική. Τα καταστήματα εδώ είναι ακριβά και καλά, αλλά πάντα "high street" shops, απ΄αυτά που βρίσκει κανείς και στα μεγάλα mall, τίποτα το εξεζητημένο.
Άφιξη στον σταθμό/ στάση Shibuya. Τι γίνεται τώρα εδώ αλλά και σε άλλους κομβικούς σταθμούς: Υπάρχει ξεχωριστή είσοδο για το JR, άλλη για την Ginza line του μετρό και άλλη για την Hanzomon (πάλι του μετρό). Τώρα όλες αυτές οι είσοδοι με κάποιον τρόπο συνδέονται μεταξύ τους αλλά θα σας προτείναμε να μην το επιχειρήσετε. Να ακολουθείτε τις σαφείς και μπόλικες οδηγίες και όλα θα πάνε καλά. Αυτό το λέω για δύο κύριους λόγους. Πρώτων όπως λίγο πολύ τα περισσότερα μετρό στον κόσμο, για να μπείτε στα εντός θα πρέπει να παρουσιάσετε το εισιτήριό σας στα ειδικά μηχανήματα. Άρα ναι μεν μπορεί να δίνεστε να προσεγγίσετε την επιθυμητή αποβάθρα αλλά να χρειάζεται να περάσετε από διάφορους άσχετους ελέγχους.
Πάλι κάτι ξέχασες... Ακριβώς έξω από το σταθμό, εκτός από ένα άγαλμα ενός σκύλου, που το Lonely planet κατά κάποιο περίεργο τρόπο υποστηρίζει ότι είναι αξιοθέατο, είναι το άλλο μεγάλο αξιοθέατο της πλατείας.... Το καπνιστήριο! Βλέπετε, στην υπόλοιπη ΠΛΑΤΕΙΑ, αλλά και στο σταθμό, το κάπνισμα απαγορεύεται...
(Διόρθωσε και κείνο το ορθογραφικό, βγάζει μάτι)
Και καλά εμείς είχαμε το JR Pass και, τις περισσότερες φορές, ημερήσιες κάρτες για το μετρό και ήμασταν άνετοι περνώντας όπου θέλουμε. Εσείς?
E, όχι ακριβώς. Το JR pass το αποκτήσαμε κι εμείς την τέταρτη μέρα. Πιο κάτω στην ιστορία, δηλαδή. Τώρα δεν το είχαμε, και όπου βλέπαμε πόρτες του JR απλά τις αντιμετωπίζαμε σαν τοίχο...
Καθώς, όπως είπε και ο Κώστας, δεν έχουμε πάρει ακόμα πρέφα τι ακριβώς παίζει με την Yamanote, διαλέγουμε πάλι μετρό και με την Ginza κατεβαίνουμε στην εμπορική καρδιά της πόλης, την Ginza. Πρόκειται ίσως για την μόνη περιοχή της πόλης με τετράγωνα. Ο προσανατολισμός έρχεται αρχικά από τον ήλιο (!!) και στην συνέχεια με δειλά βήματα ανακαλύπτουμε πινακίδες με τα ονόματα των δρόμων και επαναπροσδιοριζόμαστε. Τι έχουμε εδώ τουλάχιστον κατά την διάρκεια της ημέρας? (γιατί για το βράδυ θα μιλήσει ο Κώστας) Ουρανοξύστες. Καλαίσθητους ή αδιάφορους (ίσως αυτή η αντιμετώπιση να αποτελεί απόνερα της Νέας Υόρκης), ζωσμένους με κατακόρυφες διαφημίσεις με γιαπωνέζικους χαρακτήρες (αν και πολλές φορές τα αγγλικά ήταν «ενοχλητικά» πολλά) και κατασκευασμένους κυρίως από γυαλί. Οι δρόμοι αρκούντως φαρδιοί και κλειστοί για τα αυτοκίνητα τούτο το Σαββατιάτικο μεσημέρι. Μισάωρο στριφογύρισμα το οποίο αισθάνομαι ότι δεν μου πρόσφερε κάτι ουσιαστικό από άποψη τόπου και χώρου. Ήταν όμως ευφραντικό καθώς με έφερε λίγο κοντά στις γιαπωνέζικες ορδές και σε μια πιο άμεση επαφή με τούτο τον εξωγήινο (σύμφωνα με υπόνοιές μου) λαό αν και δεν αυταπατώμαι, τούτο θα μπορούσε να συνέβαινε οπουδήποτε. Άρα στο τέλος, η Ginza βγήκε χαμένη κατά την διάρκεια της ημέρας.
Να σημειώσουμε κι εδώ τα μαγαζιά: Chanel, Cartier, Vertu, και οι άλλες φτηνές μάρκες. Όλα - μα όλα - εδώ είναι πανακρίβου και πρώτες φίρμες... Κόσμος... Σήμερα φυσιολογικός, αλλά σήμερα είναι και Σάββατο με κλειστούς τους δρόμους και τραπεζάκια με ομπρελίτσες καταμεσής... δεν είναι μια συνιθισμένη μέρα. (Για τις βραδυνές εικόνες από μια καθημερινή, θα πρέπει να περιμένετε ως το τέλος της ιστορίας...)
Η είσοδος που χρησιμοποιήσαμε βρίσκεται στα δυτικά.
Ανατολικά.
(Ρε Κώστα τι θα γίνει με την πάρτι μου?? Τρίτο κεφάλαιο και βρισκόμαστε μόλις στο πρώτο πεντάωρο!! Πφφφ.. Αυτή η ιστορία θα είναι Οδύσσεια!!)
Είδες? Τρίτο κεφάλαιο και έχουμε ήδη καλύψει πτήσεις, γενικές εντυπώσεις και πέντε ώρες από την πρώτη μέρα... Τρέχεις, πολύ τρέχεις (και ξεχνάς και τα μισά! :xmas_cheesygrin
. Και δεν ξέρω για την ιστορία, αλλά το ταξίδι από μόνο του ήταν μια οδύσσεια... 20 υπεραστικά τρένα μέτρησες! Αλλά αυτά στα προσεχώς...
Να δώσω εδώ μια πρόγευση για το επόμενο κεφάλαιο... Έχω ένα καλό φίλο, τον Ε., που 12 χρόνια πριν έφυγε από την Αθήνα και πήγε στο Τόκιο για μεταπτυχιακές σπουδές, και ξέμεινε εκεί... Πριν φύγουμε από την Ελλάδα, επικοινώνησα μαζί του, και κανονίσαμε να βρεθούμε στο Τόκιο. Μαζί με την κοπέλα του, την Α. (Γιαπωνέζα), αυτό το Σαββατοκύριακο θα μας έκαναν λίγη ξενάγηση στην πόλη, ενώ θα βρισκόμασταν πιθανώς μαζί τους και τις υπόλοιπες μέρες που θα ήμαστε στην πόλη (ανάλογα και με το φόρτο εργασίας τους).
Μόλις φτάσαμε Τόκυο, λοιπόν, τηλεφωνηθήκαμε, και δώσαμε ραντεβού 16:00 στο σταθμό Roppongi... Έτσι, τώρα είχε έρθει η ώρα για το ραντεβού, και φεύγοντας από το Imperial Palace κατευθυνθήκαμε και πάλι στο μετρό, για να πάμε ως το Roppongi....