taver
Member
- Μηνύματα
- 12.486
- Likes
- 28.949
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Δεν έχω φάει ακόμα
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Δεκέμβριο 2019 - Φεβρουάριο 2020!!
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.486
- Likes
- 28.949
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 17 (συνέχεια):
Προχωρώντας λίγο πιο πέρα, προς το κέντρο της «κοσμικής» πόλης, εκεί που ζουν κι εργάζονται οι κάτοικοι, είχα δει στο google maps ένα σύμπλεγμα με τίτλο "Central Bazaar". Πήγα να το τσεκάρω. Άνθρακες ο θησαυρός, ένα παρακμιακό εμπορικό κέντρο ήταν.
Απέναντι όμως από αυτό, βρίσκεται ένα ακόμα αξιοθέατο, το μαυσωλείο (τάφος) του Σάχη Nader. Ο τελευταίος, ήταν ένας σουνίτης μισθοφόρος που ανήρθε στην εξουσία αμέσως μετά την πτώση της αυτοκρατορίας των Σαφαβίδων, το 1729, κατατροπώνοντας τους στρατούς των Αφγανών, Ρώσων και Τούρκων. Κυριάρχησε στη χώρα πρώτα, ώσπου το 1736 πήρε και επίσημα τον τίτλο του Σάχη, τελειώνοντας οριστικά τη δυναστεία των Σαφαβίδων. Στη διάρκεια της ζωή του, η αυτοκρατορία επικεντρωνόταν εδώ στο Khorasan, και το Mashhad ήταν – έστω και για λίγο – η πρωτεύουσα της χώρας. Ήταν μεγαλομανής και έκανε συνεχώς επεκτατικούς πολέμους και μάζευε λάφυρα, ώσπου το 1747 κάποιος τον δολοφόνησε, και την εξουσία ανέλαβε ο Καρίμ Χαν Ζάντ, που μετέφερε την πρωτεύουσα στη Σιράζ.
Το μαυσωλείο δε λέει απολύτως τίποτα, ένα μοντέρνο τσιμεντένιο κατασκεύασμα είναι, που φιλοξενεί ένα μικρό μουσείο και το άγαλμα του Nader, που όμως είναι καλυμμένο με σκαλωσιές. Ο δρόμος, όμως, από και προς αυτό, έχει ενδιαφέρουσα διακόσμηση:
Είχα αρχίσει να πεινάω αρκετά, οπότε άρχισα να κόβω βόλτες στην πόλη για να βρω κάτι να φάω και να πιώ κι ένα καφέ. Το τελευταίο το κάλυψα σε ένα καφενείο/σαντουιτσερί/τα κάνω όλα μαγαζί σε μια γωνία, που είχε εσπρεσιέρα με κάψουλες. Και λίγο αργότερα η δεύτερη δόση ήρθε σε ένα κανονικό καφεπωλείο. Φαγητό όμως (ζεστό, που να τρώγεται σε τραπέζι) δε βρήκα. Τα ελάχιστα εστιατόρια που έβρισκα, ήταν όλα τους κλειστά αυτή την ώρα. Μετά από κάνα δίωρο σουλατσάρισμα στους δρόμους της πόλης (και αντίστοιχες φωτογραφίες), κάθισα για λίγο σε ένα πάρκο, να περάσει η ώρα και να χαζέψω τον κόσμο, ώσπου σκοτείνιασε.
Ώρα για Χαράμ by night, σκέφτηκα, και ξαναπήγα πάλι για μια δόση ακόμα. Αυτή τη φορά ο κόσμος είναι πολύ περισσότερος, οι έλεγχοι πιο χαλαροί (μπήκα με το powerbank! Ζήτω!), και η ατμόσφαιρα, χωρίς τον ήλιο να βαράει, πιο ευχάριστη. Αυτή τη φορά, ο κόσμος είναι πολύ περισσότερος, όπως και οι φωτογραφικές ευκαιρίες.
Η ώρα πέρασε, επιτέλους ήρθε η ώρα για βραδινό φαγητό. Πήγα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, αλλά δεν. Ούτε είχαν ανοίξει ακόμα, ούτε φάνηκε να είναι της προκοπής. Οπότε ξεκίνησα για την επόμενη επιλογή, λίγα στενά από το ξενοδοχείο. Στο δρόμο για κει, πέρασα από την παραδοσιακή αγορά, που είχε πολύ περισσότερη κίνηση απ' ότι το πρωί, κι από τρία μεγάλα και χλιδάτα mall, χαζεύοντας τα καταστήματα στην ώρα του κλεισίματος.
Το εστιατόριο ήταν το «Baba Ghodrat Tourist Complex», ένα παλιό πανδοχείου της Καζαρικής περιόδου, που βρισκόταν τότε στην είσοδο της πόλης. Στην πάροδο των χρόνων φιλοξένησε διάφορες δραστηριότητες, όπως εργαστήριο αλκοολούχων ποτών, κέντρο απεξάρτησης και σκουπιδότοπος. Ώσπου, το 2006 ιδιωτικοποιήθηκε, και το 2010 ξαναλειτούργησε με τη σημερινή του μορφή, φιλοξενώντας εργαστήρια λαϊκών τεχνών, μίνι μουσείο, και… το εστιατόριο στο οποίο θα δειπνήσω. Το οποίο, δεν ξέρω γιατί λέγεται «tourist complex», πάντως εκεί μέσα Αγγλικά δε μίλαγε ψυχή. Φαγητό; Το μαντέψατε. Κεμπάπ και πάλι. Αλλά τεραστίων διαστάσεων. Χλαπάκιασα, και μετά, πίσω στου ξενοδοχείο για να πάρω τα πράγματα, και βουρ για το αεροδρόμιο.
Προχωρώντας λίγο πιο πέρα, προς το κέντρο της «κοσμικής» πόλης, εκεί που ζουν κι εργάζονται οι κάτοικοι, είχα δει στο google maps ένα σύμπλεγμα με τίτλο "Central Bazaar". Πήγα να το τσεκάρω. Άνθρακες ο θησαυρός, ένα παρακμιακό εμπορικό κέντρο ήταν.
Απέναντι όμως από αυτό, βρίσκεται ένα ακόμα αξιοθέατο, το μαυσωλείο (τάφος) του Σάχη Nader. Ο τελευταίος, ήταν ένας σουνίτης μισθοφόρος που ανήρθε στην εξουσία αμέσως μετά την πτώση της αυτοκρατορίας των Σαφαβίδων, το 1729, κατατροπώνοντας τους στρατούς των Αφγανών, Ρώσων και Τούρκων. Κυριάρχησε στη χώρα πρώτα, ώσπου το 1736 πήρε και επίσημα τον τίτλο του Σάχη, τελειώνοντας οριστικά τη δυναστεία των Σαφαβίδων. Στη διάρκεια της ζωή του, η αυτοκρατορία επικεντρωνόταν εδώ στο Khorasan, και το Mashhad ήταν – έστω και για λίγο – η πρωτεύουσα της χώρας. Ήταν μεγαλομανής και έκανε συνεχώς επεκτατικούς πολέμους και μάζευε λάφυρα, ώσπου το 1747 κάποιος τον δολοφόνησε, και την εξουσία ανέλαβε ο Καρίμ Χαν Ζάντ, που μετέφερε την πρωτεύουσα στη Σιράζ.
Το μαυσωλείο δε λέει απολύτως τίποτα, ένα μοντέρνο τσιμεντένιο κατασκεύασμα είναι, που φιλοξενεί ένα μικρό μουσείο και το άγαλμα του Nader, που όμως είναι καλυμμένο με σκαλωσιές. Ο δρόμος, όμως, από και προς αυτό, έχει ενδιαφέρουσα διακόσμηση:
Είχα αρχίσει να πεινάω αρκετά, οπότε άρχισα να κόβω βόλτες στην πόλη για να βρω κάτι να φάω και να πιώ κι ένα καφέ. Το τελευταίο το κάλυψα σε ένα καφενείο/σαντουιτσερί/τα κάνω όλα μαγαζί σε μια γωνία, που είχε εσπρεσιέρα με κάψουλες. Και λίγο αργότερα η δεύτερη δόση ήρθε σε ένα κανονικό καφεπωλείο. Φαγητό όμως (ζεστό, που να τρώγεται σε τραπέζι) δε βρήκα. Τα ελάχιστα εστιατόρια που έβρισκα, ήταν όλα τους κλειστά αυτή την ώρα. Μετά από κάνα δίωρο σουλατσάρισμα στους δρόμους της πόλης (και αντίστοιχες φωτογραφίες), κάθισα για λίγο σε ένα πάρκο, να περάσει η ώρα και να χαζέψω τον κόσμο, ώσπου σκοτείνιασε.
Ώρα για Χαράμ by night, σκέφτηκα, και ξαναπήγα πάλι για μια δόση ακόμα. Αυτή τη φορά ο κόσμος είναι πολύ περισσότερος, οι έλεγχοι πιο χαλαροί (μπήκα με το powerbank! Ζήτω!), και η ατμόσφαιρα, χωρίς τον ήλιο να βαράει, πιο ευχάριστη. Αυτή τη φορά, ο κόσμος είναι πολύ περισσότερος, όπως και οι φωτογραφικές ευκαιρίες.
Η ώρα πέρασε, επιτέλους ήρθε η ώρα για βραδινό φαγητό. Πήγα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, αλλά δεν. Ούτε είχαν ανοίξει ακόμα, ούτε φάνηκε να είναι της προκοπής. Οπότε ξεκίνησα για την επόμενη επιλογή, λίγα στενά από το ξενοδοχείο. Στο δρόμο για κει, πέρασα από την παραδοσιακή αγορά, που είχε πολύ περισσότερη κίνηση απ' ότι το πρωί, κι από τρία μεγάλα και χλιδάτα mall, χαζεύοντας τα καταστήματα στην ώρα του κλεισίματος.
Το εστιατόριο ήταν το «Baba Ghodrat Tourist Complex», ένα παλιό πανδοχείου της Καζαρικής περιόδου, που βρισκόταν τότε στην είσοδο της πόλης. Στην πάροδο των χρόνων φιλοξένησε διάφορες δραστηριότητες, όπως εργαστήριο αλκοολούχων ποτών, κέντρο απεξάρτησης και σκουπιδότοπος. Ώσπου, το 2006 ιδιωτικοποιήθηκε, και το 2010 ξαναλειτούργησε με τη σημερινή του μορφή, φιλοξενώντας εργαστήρια λαϊκών τεχνών, μίνι μουσείο, και… το εστιατόριο στο οποίο θα δειπνήσω. Το οποίο, δεν ξέρω γιατί λέγεται «tourist complex», πάντως εκεί μέσα Αγγλικά δε μίλαγε ψυχή. Φαγητό; Το μαντέψατε. Κεμπάπ και πάλι. Αλλά τεραστίων διαστάσεων. Χλαπάκιασα, και μετά, πίσω στου ξενοδοχείο για να πάρω τα πράγματα, και βουρ για το αεροδρόμιο.
Last edited:
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.661
- Likes
- 50.493
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Μεγάλο πρόβλημα αυτό στο Ιράν. Για χώρα τέτοιου οικονομικού επιπέδου, είναι απίστευτο το πόσο δύσκολο είναι να βρεις εστιατόριο. Το αναμένεις στην Αϊτή ή το Νίγηρα, αλλά ειλικρινά τέτοια δυσκολία σε τόσο πλούσια χώρα δεν έχω ξανασυναντήσει. Τουλάχιστον όταν όντως βρίσκαμε μαγειρευτό φαγητό ήταν πεντανόστιμο. Ή ήταν επειδή ο ουρανίσκος ένιωθε ανακούφιση που δεν έτρωγε πάλι κεμπάμπ;
Πολύ ωραίες φωτό, ως συνήθως.
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.486
- Likes
- 28.949
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 18: Πίσω στη μεγάλη πόλη.
Το αεροδρόμιο της Mashhad σήμερα δεν είχε πάρα πολύ κίνηση. Μπορεί και να φταίει και η ώρα, καθώς έφτασα λίγο πριν τις 21:30 το βράδυ. Έκανα check-in στα γρήγορα, περίμενα να ανοίξει ο έλεγχος για την πτήση μου, πέρασα έλεγχο, και βρέθηκα στο χώρο αναμονής, όπου και πάλι μου τέλειωσαν οι μονάδες στο κινητό. Εδώ όμως, μετά τον έλεγχο βρήκα ένα μαγαζί με ψιλικά που μίλαγαν λίγα αγγλικά ΚΑΙ είχαν και κάρτες χρόνου ομιλίας οπότε το πρόβλημα λύθηκε.
Η τελευταία μου πτήση εσωτερικού στο Ιράν είναι η μόνη στην οποία επιβιβαστήκαμε από γέφυρα επιβίβασης, και η μόνη η οποία αναχώρησε στην ώρα της. Η Mahan Air φάνηκε να είναι πιο σοβαρή, πιο διεθνής εταιρία από τις άλλες. Το αεροπλάνο ήταν σε καλύτερη κατάσταση, με ανακατασκευασμένη καμπίνα, και πιο οργανωμένο service.
Προσγειωθήκαμε στην ώρα μας στο αεροδρόμιο Μεχραμπαντ της Τεχεράνης, μας μετέφεραν στο terminal, πήρα τη βαλίτσα μου, έδωσα την κάρτα επιβίβασης, βγήκα έξω, πήγα στο γκισέ των ταξί, συμφώνησα τιμή για ως το ξενοδοχείο και με έστειλαν σε ένα ταξί. Η έκπληξη ήταν η βροχή που είχε αρχίσει να πέφτει όσο ήμουν μέσα στο terminal. Μπήκα μέσα στο ταξί, εξήγησα στον ταρίφα που πηγαίνω, με τα χίλια ζόρια κατάλαβε και με πήγε στο ξενοδοχείο. Ήθελε κι άλλα λεφτά πέρα από τα συμφωνημένα, αλλά ευτυχώς είχα ψιλά, του τα έδωσα ακριβώς και τον αγνόησα μπαίνοντας στο ξενοδοχείο. Οι τιμές στην Τεχεράνη είναι αυξημένες, κι αυτό είναι το ακριβότερο από τα ξενοδοχεία που πλήρωσα, χωρίς να το λες καν καλό. Ο ρεσεψιονίστ είχε ακούσει και για την Ελλάδα. «Από την Ελλάδα είστε; Από πού, από τη Λάρνακα ή από τη Λευκωσία;». Εν πάση περιπτώσει, σύντομα ροχάλιζα.
Η τελευταία μέρα ξημέρωσε, το πρωϊνό στο ξενοδοχείο είχε τα χάλια του, αλλά εν πάση περιπτώσει ξεκίνησα για τη βόλτα μου στην πόλη. Δεν έχω πολλά ΣΟΣ για σήμερα, τα σούπερ σος τα είδα την πρώτη μέρα που ήμουνα πάλι εδώ. Ένα μου έχει μείνει, το παζάρι. Κάποια άλλα, στο βόρειο άκρο της πόλης (όπως π.χ. το παλάτι του τελευταίου Σάχη) έχω πάρει την απόφαση ότι δεν προλαβαίνω να τα δω σ’ αυτό το ταξίδι, ίσως σε κάποιο επόμενο. Οπότε, ας ξεκινήσω σιγά σιγά προς το παζάρι, που βρίσκεται στο νότιο άκρο του κέντρου της πόλης….
Μερικά στενά παρακάτω από το ξενοδοχείο μου, βρίσκεται ένα μεγάλο shopping mall (“Charsou Bazaar” λέγεται), το οποίο ειδικέυεται σε ηλεκτρονικά. Μαγαζιά που πουλάνε κινητά LG, κινητά Apple, και πολλά καταστήματα κινητών Samsung, που αυτή την εποχή διαφημίζουν (ακόμα, και παρά την ανάκληση) τα Samsung Galaxy Note 7 – ξέρετε, αυτά που εκρήγνυνται. Ξέρω γω, μπορεί να μην τα πουλάνε ως κινητά, αλλά ως εξοπλισμό τζιχαντιστών. Πάντως οι προθήκες ήταν γεμάτες, και οι διαφημίσεις τους παντού.
Συνέχισα τη βόλτα μου μέσα από τη γειτονιά των πρεσβειών, για να καταλήξω και πάλι στην πλατεία Χομεϊνί. Έβγαλα κι εκεί τις φωτογραφίες μου, και συνέχισα προς το παζάρι. Όσο πλησίαζα, η κίνηση στο δρόμο αυξανόταν. Πέτυχα κι ένα θρησκευτικό σχολείο ανοικτό στη διαδρομή, ευκαιρία για μια ανάπαυλα.
Στην πρώτη φωτογραφία, μαζί με τη Βρεττανική πρεσβεία, στο βάθος φαίνεται και η οροφή από ένα εμπορικό κέντρο. Το εμπορικό κέντρο αυτό δυστυχώς κατέρρευσε την προηγούμενη μέρα από την ανάρτηση που διαβάζετε, και αγνοούνται ακόμα 25 άτομα.
Λίγο πιο κάτω, βρίσκεται το Saray-e_Roshan, ένα «εμπορικό κέντρο» μερικών αιώνων, πρόσφατα ανακαινισμόνο, δείγμα ενός περίεργου μείγματος γοτθικής αρχιτεκτονικής με Ρωμαϊκά στοιχεία και ζωροαστρικά σύμβολα (π.χ. ένα Faravahar πάνω από την είσοδο).
Συνεχίζοντας, έφτασα στην είσοδο του παζαριού. Εκεί, σε μια μεγάλη πλατεία, γίνονται διάφορα. Κάποιοι προσεύχονται κάτω από μια τέντα. Κάποιοι άλλοι, πωλητές υποθέτω, συμμετέχουν σε ένα πλειστηριασμό φωνάζοντας.
Το παζάρι της Τεχεράνης είναι μεγάλη υπόθεση. Αρχιτεκτονικά δεν είναι τίποτα σπουδαίο. 200 χρόνια ιστορίας έχει ως κτήριο, παρότι παζάρια υπήρχαν στο σημείο αυτό επί χίλια χρόνια. Αλλά, είναι ένας τεράστιος λαβύρινθος από στοές και σοκάκια, πάνω από δέκα χιλιόμετρα σε συνολικό μήκος. Κι εκεί μέσα υπάρχουν χιλιάδες μικρά μαγαζάκια, οργανωμένα ανά κατηγορία σε δρόμους (υπάρχει π.χ. οδός χαρτοπωλείων, οδός ασημικών κ.ο.κ.). Κάποια καταστήματα είναι πολύ εμπορικά – ένα κατάστημα 4χ6 πωλήθηκε πριν μερικά χρόνια για 1 εκατομμύριο δολάρια (πηγή: Lonely Planet).
Τα πάντα προσφέρονται προς πώληση και εμφανίζονται σε βιτρίνες. Ακόμα και είδη που δεν ταιριάζουν καθόλου με το συντηρητισμό της χώρας:
ενώ υπάρχουν και πλανόδιοι πωλητές:
Οι έμποροι της αγοράς είναι μια σκληρή, συντηρητική συντεχνία, με πολύ ισχυρή πολιτική επιρροή. Άλλωστε, είναι και πολλοί, μόνο οι πωλητές χαλιών υπολογίζονται σε 4.000, ελέγχουν και μεγάλο μέρος της οικονομίας, με το ένα τρίτο του εμπορίου και των πωλήσεων σε ολόκληρη τη χώρα να διακινείται μέσω αυτού εδώ του παζαριού (μιλάμε για γιγαντιαίο νούμερο). Και έχουν χρησιμοποιήσει την πολιτική τους δύναμη αυτή. Πριν την Ισλαμική επανάσταση, για παράδειγμα, όταν ο Σάχης είχε προσπαθήσει να ενισχύσει την ανάπτυξη των σουπερμάρκετ και των αλυσίδων για να μειώσει αυτήν ακριβώς την πολιτική τους δύναμη, έκλεισαν την αγορά και προκάλεσαν χάος στην οικονομία, ενισχύοντας έτσι τους ισλαμιστές επαναστάτες.
Από όλους τους εμπόρους, όμως, ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται με τους πωλητές χαλιών. Παρότι οι τιμές τους εδώ είναι καλές (πηγή: Lonely planet. Δεν ενδιαφερόμουν να αγοράσω), είναι αρκετά φορτικοί μόλις αντιληφθούν ότι είσαι επισκέπτης. «Έλα στο κατάστημά μου να σε κεράσω τσάι» και τέτοια. Με το που θα εμφανίσεις φωτογραφική, σε έχουν διπλαρώσει. ΟΚ, θα είχε πλάκα να το κάνει κανείς μια φορά και να δει τι έχουν για πούλημα, αλλά και να το κάνει, μόλις βγει από το μαγαζί, μετά από λίγο θα έρθει κι ο επόμενος… Προτίμησα να βολτάρω παραπάνω στην αγορά.
Μέσα στο δαίδαλο, κι ανάμεσα στα μαγαζάκια, υπάρχει μια μικρή «πόλη μέσα στην πόλη». Τράπεζες, τζαμιά, πανδοχεία, ακόμα και μια εκκλησία βρίσκονται εδώ μέσα. Και σε όλα μα όλα τα στενάκια, κυκλοφορούν συνεχώς φουριόζοι αχθοφόροι με καρότσια, φορτωμένα με εμπορεύματα. Το dress-code είναι έξτρα συντηρητικό, τόσο στους εμπόρους όσο και στους πελάτες.
Πιο κάτω, ένα τζαμί προσφέρει συσσίτιο:
Το τέλος της βόλτας στο παζάρι με οδήγησε στο παλιό τσαγερί Khayyam, που στεγάζεται σε ένα κτήριο 300 ετών, για ένα ακόμα κεμπάπ (τα τσαγερί στο Ιράν είναι σαν τα καφέ στη Γαλλία - σερβίρουν και φαγητό). Εμφανώς, η Ιρανική κουζίνα έχει κι άλλα φαγητά. Και λογικά να το πάρεις, δεν είναι δυνατό να τρώνε μόνο κεμπάπ στα σπίτια τους. Όμως τα αντιμετωπίζουν ως «δεύτερα» και δεν τα εμφανίζουν στα εστιατόρια, κατά τον ίδιο τρόπο που σε μια οικογενειακή ταβέρνα στην Ελλάδα δε θα βρεις ποτέ φακόρυζο.
Εξαιρετικό το κεμπάπ και πάλι. Φεύγοντας, είχαν τελειώσει για μια ακόμα φορά οι μονάδες στο κινητό, οπότε ζήτησα από το εστιατόριο να με εξυπηρετήσουν με το POS τους, κάτι που έκαναν ευχαρίστως και δε με χρέωσαν κιόλας.
Code:
Mahan Air W51036 MHD-THR 5/11/2016 22:30 –23:55 A310 EP-MHOΗ τελευταία μου πτήση εσωτερικού στο Ιράν είναι η μόνη στην οποία επιβιβαστήκαμε από γέφυρα επιβίβασης, και η μόνη η οποία αναχώρησε στην ώρα της. Η Mahan Air φάνηκε να είναι πιο σοβαρή, πιο διεθνής εταιρία από τις άλλες. Το αεροπλάνο ήταν σε καλύτερη κατάσταση, με ανακατασκευασμένη καμπίνα, και πιο οργανωμένο service.
Προσγειωθήκαμε στην ώρα μας στο αεροδρόμιο Μεχραμπαντ της Τεχεράνης, μας μετέφεραν στο terminal, πήρα τη βαλίτσα μου, έδωσα την κάρτα επιβίβασης, βγήκα έξω, πήγα στο γκισέ των ταξί, συμφώνησα τιμή για ως το ξενοδοχείο και με έστειλαν σε ένα ταξί. Η έκπληξη ήταν η βροχή που είχε αρχίσει να πέφτει όσο ήμουν μέσα στο terminal. Μπήκα μέσα στο ταξί, εξήγησα στον ταρίφα που πηγαίνω, με τα χίλια ζόρια κατάλαβε και με πήγε στο ξενοδοχείο. Ήθελε κι άλλα λεφτά πέρα από τα συμφωνημένα, αλλά ευτυχώς είχα ψιλά, του τα έδωσα ακριβώς και τον αγνόησα μπαίνοντας στο ξενοδοχείο. Οι τιμές στην Τεχεράνη είναι αυξημένες, κι αυτό είναι το ακριβότερο από τα ξενοδοχεία που πλήρωσα, χωρίς να το λες καν καλό. Ο ρεσεψιονίστ είχε ακούσει και για την Ελλάδα. «Από την Ελλάδα είστε; Από πού, από τη Λάρνακα ή από τη Λευκωσία;». Εν πάση περιπτώσει, σύντομα ροχάλιζα.
Η τελευταία μέρα ξημέρωσε, το πρωϊνό στο ξενοδοχείο είχε τα χάλια του, αλλά εν πάση περιπτώσει ξεκίνησα για τη βόλτα μου στην πόλη. Δεν έχω πολλά ΣΟΣ για σήμερα, τα σούπερ σος τα είδα την πρώτη μέρα που ήμουνα πάλι εδώ. Ένα μου έχει μείνει, το παζάρι. Κάποια άλλα, στο βόρειο άκρο της πόλης (όπως π.χ. το παλάτι του τελευταίου Σάχη) έχω πάρει την απόφαση ότι δεν προλαβαίνω να τα δω σ’ αυτό το ταξίδι, ίσως σε κάποιο επόμενο. Οπότε, ας ξεκινήσω σιγά σιγά προς το παζάρι, που βρίσκεται στο νότιο άκρο του κέντρου της πόλης….
Μερικά στενά παρακάτω από το ξενοδοχείο μου, βρίσκεται ένα μεγάλο shopping mall (“Charsou Bazaar” λέγεται), το οποίο ειδικέυεται σε ηλεκτρονικά. Μαγαζιά που πουλάνε κινητά LG, κινητά Apple, και πολλά καταστήματα κινητών Samsung, που αυτή την εποχή διαφημίζουν (ακόμα, και παρά την ανάκληση) τα Samsung Galaxy Note 7 – ξέρετε, αυτά που εκρήγνυνται. Ξέρω γω, μπορεί να μην τα πουλάνε ως κινητά, αλλά ως εξοπλισμό τζιχαντιστών. Πάντως οι προθήκες ήταν γεμάτες, και οι διαφημίσεις τους παντού.
Συνέχισα τη βόλτα μου μέσα από τη γειτονιά των πρεσβειών, για να καταλήξω και πάλι στην πλατεία Χομεϊνί. Έβγαλα κι εκεί τις φωτογραφίες μου, και συνέχισα προς το παζάρι. Όσο πλησίαζα, η κίνηση στο δρόμο αυξανόταν. Πέτυχα κι ένα θρησκευτικό σχολείο ανοικτό στη διαδρομή, ευκαιρία για μια ανάπαυλα.
Στην πρώτη φωτογραφία, μαζί με τη Βρεττανική πρεσβεία, στο βάθος φαίνεται και η οροφή από ένα εμπορικό κέντρο. Το εμπορικό κέντρο αυτό δυστυχώς κατέρρευσε την προηγούμενη μέρα από την ανάρτηση που διαβάζετε, και αγνοούνται ακόμα 25 άτομα.
Λίγο πιο κάτω, βρίσκεται το Saray-e_Roshan, ένα «εμπορικό κέντρο» μερικών αιώνων, πρόσφατα ανακαινισμόνο, δείγμα ενός περίεργου μείγματος γοτθικής αρχιτεκτονικής με Ρωμαϊκά στοιχεία και ζωροαστρικά σύμβολα (π.χ. ένα Faravahar πάνω από την είσοδο).
Συνεχίζοντας, έφτασα στην είσοδο του παζαριού. Εκεί, σε μια μεγάλη πλατεία, γίνονται διάφορα. Κάποιοι προσεύχονται κάτω από μια τέντα. Κάποιοι άλλοι, πωλητές υποθέτω, συμμετέχουν σε ένα πλειστηριασμό φωνάζοντας.
Το παζάρι της Τεχεράνης είναι μεγάλη υπόθεση. Αρχιτεκτονικά δεν είναι τίποτα σπουδαίο. 200 χρόνια ιστορίας έχει ως κτήριο, παρότι παζάρια υπήρχαν στο σημείο αυτό επί χίλια χρόνια. Αλλά, είναι ένας τεράστιος λαβύρινθος από στοές και σοκάκια, πάνω από δέκα χιλιόμετρα σε συνολικό μήκος. Κι εκεί μέσα υπάρχουν χιλιάδες μικρά μαγαζάκια, οργανωμένα ανά κατηγορία σε δρόμους (υπάρχει π.χ. οδός χαρτοπωλείων, οδός ασημικών κ.ο.κ.). Κάποια καταστήματα είναι πολύ εμπορικά – ένα κατάστημα 4χ6 πωλήθηκε πριν μερικά χρόνια για 1 εκατομμύριο δολάρια (πηγή: Lonely Planet).
Τα πάντα προσφέρονται προς πώληση και εμφανίζονται σε βιτρίνες. Ακόμα και είδη που δεν ταιριάζουν καθόλου με το συντηρητισμό της χώρας:
ενώ υπάρχουν και πλανόδιοι πωλητές:
Οι έμποροι της αγοράς είναι μια σκληρή, συντηρητική συντεχνία, με πολύ ισχυρή πολιτική επιρροή. Άλλωστε, είναι και πολλοί, μόνο οι πωλητές χαλιών υπολογίζονται σε 4.000, ελέγχουν και μεγάλο μέρος της οικονομίας, με το ένα τρίτο του εμπορίου και των πωλήσεων σε ολόκληρη τη χώρα να διακινείται μέσω αυτού εδώ του παζαριού (μιλάμε για γιγαντιαίο νούμερο). Και έχουν χρησιμοποιήσει την πολιτική τους δύναμη αυτή. Πριν την Ισλαμική επανάσταση, για παράδειγμα, όταν ο Σάχης είχε προσπαθήσει να ενισχύσει την ανάπτυξη των σουπερμάρκετ και των αλυσίδων για να μειώσει αυτήν ακριβώς την πολιτική τους δύναμη, έκλεισαν την αγορά και προκάλεσαν χάος στην οικονομία, ενισχύοντας έτσι τους ισλαμιστές επαναστάτες.
Από όλους τους εμπόρους, όμως, ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται με τους πωλητές χαλιών. Παρότι οι τιμές τους εδώ είναι καλές (πηγή: Lonely planet. Δεν ενδιαφερόμουν να αγοράσω), είναι αρκετά φορτικοί μόλις αντιληφθούν ότι είσαι επισκέπτης. «Έλα στο κατάστημά μου να σε κεράσω τσάι» και τέτοια. Με το που θα εμφανίσεις φωτογραφική, σε έχουν διπλαρώσει. ΟΚ, θα είχε πλάκα να το κάνει κανείς μια φορά και να δει τι έχουν για πούλημα, αλλά και να το κάνει, μόλις βγει από το μαγαζί, μετά από λίγο θα έρθει κι ο επόμενος… Προτίμησα να βολτάρω παραπάνω στην αγορά.
Μέσα στο δαίδαλο, κι ανάμεσα στα μαγαζάκια, υπάρχει μια μικρή «πόλη μέσα στην πόλη». Τράπεζες, τζαμιά, πανδοχεία, ακόμα και μια εκκλησία βρίσκονται εδώ μέσα. Και σε όλα μα όλα τα στενάκια, κυκλοφορούν συνεχώς φουριόζοι αχθοφόροι με καρότσια, φορτωμένα με εμπορεύματα. Το dress-code είναι έξτρα συντηρητικό, τόσο στους εμπόρους όσο και στους πελάτες.
Πιο κάτω, ένα τζαμί προσφέρει συσσίτιο:
Το τέλος της βόλτας στο παζάρι με οδήγησε στο παλιό τσαγερί Khayyam, που στεγάζεται σε ένα κτήριο 300 ετών, για ένα ακόμα κεμπάπ (τα τσαγερί στο Ιράν είναι σαν τα καφέ στη Γαλλία - σερβίρουν και φαγητό). Εμφανώς, η Ιρανική κουζίνα έχει κι άλλα φαγητά. Και λογικά να το πάρεις, δεν είναι δυνατό να τρώνε μόνο κεμπάπ στα σπίτια τους. Όμως τα αντιμετωπίζουν ως «δεύτερα» και δεν τα εμφανίζουν στα εστιατόρια, κατά τον ίδιο τρόπο που σε μια οικογενειακή ταβέρνα στην Ελλάδα δε θα βρεις ποτέ φακόρυζο.
Εξαιρετικό το κεμπάπ και πάλι. Φεύγοντας, είχαν τελειώσει για μια ακόμα φορά οι μονάδες στο κινητό, οπότε ζήτησα από το εστιατόριο να με εξυπηρετήσουν με το POS τους, κάτι που έκαναν ευχαρίστως και δε με χρέωσαν κιόλας.
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.486
- Likes
- 28.949
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 18 (συνέχεια):
Πήρα το μετρό, με μια αλλαγή, για τη στάση Meydan-e Azadi, στο άκρο της πόλης, κοντά στο αεροδρόμιο εσωτερικού. Στη διαδρομή, ήρθα αντιμέτωπος με την απογευματινή κίνηση της πόλης. Παρότι τα τρένα είναι τεράστια και πολύ συχνά, είμασταν σα σαρδέλες στο βαγόνι. Εδώ, βρίσκεται το μεγάλο landmark της πόλης, ο πύργος Azadi, σε σχήμα ανάποδου Υ. Χτίστηκε το 1971 για να εορτάσουν υποτίθεται τα 2500 χρόνια από την πρώτη Περσική Αυτοκρατορία. Το εσωτερικό του στεγάζει ένα μικρό μουσείο – ήδη ξέχασα για τι. Το σημαντικό εδώ, είναι η θέα προς τον αστικό ιστό, με ένα έντονο γκρίζο «τσιμεντί» χρώμα, που γίνεται μπεζ υπό το φως του ήλιου που ετοιμάζεται να δύσει, και ένα νέφος να τον περιβάλλει. Για να ανέβει κάποιος στην κορυφή, πρέπει να αλλάξει δυο ασανσέρ.
Δίπλα στην πλατεία με τον πύργο, είναι ο κεντρικός σταθμός υπεραστικών λεωφορείων της πόλης, και το αεροδρόμιο εσωτερικών πτήσεων Mehrabad. Είναι που είναι άπειρη η κίνηση στην πόλη, βάζοντας κι αυτά στην εξίσωση, καταλαβαίνετε το κυκλοφοριακό χάος που επικρατεί εδώ.
Η πλατεία και ο πύργος εδώ, εκτός από πρωταγωνιστές σε κάθε καρτ-ποστάλ με θέμα την Τεχεράνη, έχουν και ειδικό ρόλο στη ζωή των Ιρανών σήμερα. Το 2009, μετά από κάτι εκλογές-σκάνδαλο, όπου ο Αχμαντινετζάντ επανεξελέγη πρόεδρος εις βάρος της λιγότερο συντηρητικής αντιπολίτευσης που ζητούσε μεταρρυθμίσεις, ο κόσμος της πόλης είχε κατέβει σε μαζικές διαδηλώσεις σε αυτό ακριβώς το σημείο. Και έκτοτε έχει καθιερωθεί ως ο Νο.1 χώρος διαδηλώσεων για την πόλη...
Μετρό και πίσω στο κέντρο. Στη στάση Theatr e Shahr, δίπλα στο ομώνυμο θέατρο της πόλης, βρίσκεται ένας κεντρικός συγκοινωνιακός κόμβος. Κατέβηκα εδώ, και έκανα μια βόλτα στα μαγαζιά της λεοφώρου Valiasr, που σε αντίθεση με την πρώτη μέρα, σήμερα είναι ανοικτά και γεμάτα κόσμο. Σταμάτησα και για τη δόση μου (ένα καφέ στο χέρι), και στο τέλος επέστρεψα πίσω στον κόμβο του μετρό.
Από δω περνάνε 2 γραμμές μετρό και μια γραμμή BRT (rapid bus). Όλα αυτά συνδέονται μέσω ενός υπογείου επιπέδου, στο οποίο βρίσκονται και τα εκδοτήρια των εισιτηρίων. Κατέβηκα λοιπόν υπόγεια, αγόρασα ένα εισιτήριο για το BRT, και ανέβηκα στην αποβάθρα. Το λεωφορείο πέρασε, στριμώχτηκα κι εγώ μέσα, και ξεκινήσαμε για τον επόμενο σταθμό μου, ένα εμπορικό κέντρο κάπου στη βόρεια πόλη, γεμάτο δυτικά καφέ κι εστιατόρια.
Μετά από 40’ περίπου για 6 χιλιόμετρα απόσταση, στριμωγμένος σε ένα απίθανα αργό λόγω κίνησης λεωφορείο χωρίς air-condition, έφτασα στο «Gandi Shopping Center», ένα εμπορικό κέντρο γεμάτο "δυτικά" καταστήματα εστίασης που όμως δε μαζεύουν τουρίστες αλλά τη σημερινή νεολαία της πόλης. Τα μαγαζιά είναι απ’ όλο τον κόσμο: Αμερικάνικο, Ιταλικό, Γαλλικό, Ινδικό κλπ. Κάθισα σε ένα Γαλλικό καφέ (όπου κανείς δε μιλούσε καμία Ευρωπαϊκή γλώσσα), πήρα τον καφέ μου, και χάζεψα λιγάκι. Συγχωρήστε μου την ποιότητα των φωτογραφιών εδώ, η φωτογραφική του κινητού μου δεν τα πάει και πολύ καλά με τα σκοτάδια.
Οι κοπέλες στο διπλανό τραπέζι έχουν επιδέσμους στη μύτη. Και στις άλλες πόλεις, αλλά κυρίως εδώ στην Τεχεράνη, κυκλοφορεί πολύς κόσμος, άνδρες και γυναίκες, με ένα τέτοιο επίδεσμο στη μύτη. Μπορεί να φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι από ρινοπλαστικές εγχειρήσεις. Η διόρθωση της μύτης έχει αναχθεί εδώ σε εθνικό σπορ. Μια πλαστική στη μύτη κοστίζει από $1000 ως $4000, και μόνο στην Τεχεράνη υπάρχουν περίπου 3000 πλαστικοί χειρούργοι που διορθώνουν περίπου 90.000 μύτες το χρόνο. Κι ενώ στη δύση όποιος κάνει πλαστική εγχείρηση το «κρύβει» όσο μπορεί, παίρνοντας άδειες όσο πρέπει να έχει επιδέσμους κλπ, εδώ στο Ιράν η πλαστική είναι status symbol. Υπάρχει ακόμα και κόσμος που φοράει ψεύτικους επιδέσμους, για να νομίζει ο κόσμος ότι είχε λεφτά και έκανε την εγχείρηση…
Επιστρέφοντας στο κέντρο, επιχείρησα να πάρω ταξί, αλλά εντελώς ανεπιτυχώς. Άδειο ταξί δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Έτσι, επέστρεψα με τον ίδιο τρόπο, με άλλα 40’ διαδρομή. Έκανα μια γρήγορη βόλτα στα εκεί μαγαζιά, στα κλειστά - πλέον - εμπορικά κέντρα κλπ. Η ώρα είχε περάσει, και έπρεπε να πάω για ύπνο. Είχα πτήση μέσα στη νύχτα, που έφτανε το πρωί στην Αθήνα, οπότε θα πάω απευθείας στη δουλειά.
Πήρα το μετρό, με μια αλλαγή, για τη στάση Meydan-e Azadi, στο άκρο της πόλης, κοντά στο αεροδρόμιο εσωτερικού. Στη διαδρομή, ήρθα αντιμέτωπος με την απογευματινή κίνηση της πόλης. Παρότι τα τρένα είναι τεράστια και πολύ συχνά, είμασταν σα σαρδέλες στο βαγόνι. Εδώ, βρίσκεται το μεγάλο landmark της πόλης, ο πύργος Azadi, σε σχήμα ανάποδου Υ. Χτίστηκε το 1971 για να εορτάσουν υποτίθεται τα 2500 χρόνια από την πρώτη Περσική Αυτοκρατορία. Το εσωτερικό του στεγάζει ένα μικρό μουσείο – ήδη ξέχασα για τι. Το σημαντικό εδώ, είναι η θέα προς τον αστικό ιστό, με ένα έντονο γκρίζο «τσιμεντί» χρώμα, που γίνεται μπεζ υπό το φως του ήλιου που ετοιμάζεται να δύσει, και ένα νέφος να τον περιβάλλει. Για να ανέβει κάποιος στην κορυφή, πρέπει να αλλάξει δυο ασανσέρ.
Δίπλα στην πλατεία με τον πύργο, είναι ο κεντρικός σταθμός υπεραστικών λεωφορείων της πόλης, και το αεροδρόμιο εσωτερικών πτήσεων Mehrabad. Είναι που είναι άπειρη η κίνηση στην πόλη, βάζοντας κι αυτά στην εξίσωση, καταλαβαίνετε το κυκλοφοριακό χάος που επικρατεί εδώ.
Η πλατεία και ο πύργος εδώ, εκτός από πρωταγωνιστές σε κάθε καρτ-ποστάλ με θέμα την Τεχεράνη, έχουν και ειδικό ρόλο στη ζωή των Ιρανών σήμερα. Το 2009, μετά από κάτι εκλογές-σκάνδαλο, όπου ο Αχμαντινετζάντ επανεξελέγη πρόεδρος εις βάρος της λιγότερο συντηρητικής αντιπολίτευσης που ζητούσε μεταρρυθμίσεις, ο κόσμος της πόλης είχε κατέβει σε μαζικές διαδηλώσεις σε αυτό ακριβώς το σημείο. Και έκτοτε έχει καθιερωθεί ως ο Νο.1 χώρος διαδηλώσεων για την πόλη...
Μετρό και πίσω στο κέντρο. Στη στάση Theatr e Shahr, δίπλα στο ομώνυμο θέατρο της πόλης, βρίσκεται ένας κεντρικός συγκοινωνιακός κόμβος. Κατέβηκα εδώ, και έκανα μια βόλτα στα μαγαζιά της λεοφώρου Valiasr, που σε αντίθεση με την πρώτη μέρα, σήμερα είναι ανοικτά και γεμάτα κόσμο. Σταμάτησα και για τη δόση μου (ένα καφέ στο χέρι), και στο τέλος επέστρεψα πίσω στον κόμβο του μετρό.
Από δω περνάνε 2 γραμμές μετρό και μια γραμμή BRT (rapid bus). Όλα αυτά συνδέονται μέσω ενός υπογείου επιπέδου, στο οποίο βρίσκονται και τα εκδοτήρια των εισιτηρίων. Κατέβηκα λοιπόν υπόγεια, αγόρασα ένα εισιτήριο για το BRT, και ανέβηκα στην αποβάθρα. Το λεωφορείο πέρασε, στριμώχτηκα κι εγώ μέσα, και ξεκινήσαμε για τον επόμενο σταθμό μου, ένα εμπορικό κέντρο κάπου στη βόρεια πόλη, γεμάτο δυτικά καφέ κι εστιατόρια.
Μετά από 40’ περίπου για 6 χιλιόμετρα απόσταση, στριμωγμένος σε ένα απίθανα αργό λόγω κίνησης λεωφορείο χωρίς air-condition, έφτασα στο «Gandi Shopping Center», ένα εμπορικό κέντρο γεμάτο "δυτικά" καταστήματα εστίασης που όμως δε μαζεύουν τουρίστες αλλά τη σημερινή νεολαία της πόλης. Τα μαγαζιά είναι απ’ όλο τον κόσμο: Αμερικάνικο, Ιταλικό, Γαλλικό, Ινδικό κλπ. Κάθισα σε ένα Γαλλικό καφέ (όπου κανείς δε μιλούσε καμία Ευρωπαϊκή γλώσσα), πήρα τον καφέ μου, και χάζεψα λιγάκι. Συγχωρήστε μου την ποιότητα των φωτογραφιών εδώ, η φωτογραφική του κινητού μου δεν τα πάει και πολύ καλά με τα σκοτάδια.
Οι κοπέλες στο διπλανό τραπέζι έχουν επιδέσμους στη μύτη. Και στις άλλες πόλεις, αλλά κυρίως εδώ στην Τεχεράνη, κυκλοφορεί πολύς κόσμος, άνδρες και γυναίκες, με ένα τέτοιο επίδεσμο στη μύτη. Μπορεί να φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι από ρινοπλαστικές εγχειρήσεις. Η διόρθωση της μύτης έχει αναχθεί εδώ σε εθνικό σπορ. Μια πλαστική στη μύτη κοστίζει από $1000 ως $4000, και μόνο στην Τεχεράνη υπάρχουν περίπου 3000 πλαστικοί χειρούργοι που διορθώνουν περίπου 90.000 μύτες το χρόνο. Κι ενώ στη δύση όποιος κάνει πλαστική εγχείρηση το «κρύβει» όσο μπορεί, παίρνοντας άδειες όσο πρέπει να έχει επιδέσμους κλπ, εδώ στο Ιράν η πλαστική είναι status symbol. Υπάρχει ακόμα και κόσμος που φοράει ψεύτικους επιδέσμους, για να νομίζει ο κόσμος ότι είχε λεφτά και έκανε την εγχείρηση…
Επιστρέφοντας στο κέντρο, επιχείρησα να πάρω ταξί, αλλά εντελώς ανεπιτυχώς. Άδειο ταξί δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Έτσι, επέστρεψα με τον ίδιο τρόπο, με άλλα 40’ διαδρομή. Έκανα μια γρήγορη βόλτα στα εκεί μαγαζιά, στα κλειστά - πλέον - εμπορικά κέντρα κλπ. Η ώρα είχε περάσει, και έπρεπε να πάω για ύπνο. Είχα πτήση μέσα στη νύχτα, που έφτανε το πρωί στην Αθήνα, οπότε θα πάω απευθείας στη δουλειά.
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.486
- Likes
- 28.949
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 19: Έξοδος
Το ξενοδοχείο μου είχε κλείσει μεταφορά για το αεροδρόμιο. Συννενοήθηκα για τις 02:00 π.μ. Και πράγματι, έκανα τσεκάουτ στην ώρα μου, ο οδηγός ήρθε, φορτώσαμε τα πράγματα στο αμάξι, και ξεκινήσαμε για το διεθνές αεροδρόμιο. Ε, όσο δεν είχα φοβηθεί σε όλο το ταξίδι, φοβήθηκα τώρα. Ο τύπος μετά βίας μόλις και κρατούσε τα μάτια του ανοικτά. Και ντάξει, τα Αγγλικά του δεν ήταν και της προκοπής, αλλά δε φταίει μόνο αυτό που δε μπορούσαμε να μιλήσουμε.
«Από πού είσαι;»
«Από την Ελλάδα».
«Είστε μουσουλμάνοι εκεί;»
«Όχι, Χριστιανοί»
«Εμείς εδώ διαβάζουμε το κοράνι. Εσείς τι διαβάζετε;»
….
Επικοινωνία με ανθρώπους που θεωρούν ότι αυτό που τους προσδιορίζει πρωτίστως είναι η θρησκεία τους, και μάλιστα σε λογική τυφλή και οπαδική, δύσκολα μπορεί κάποιος να έχει. Κι όμως, σ’ αυτούς τους απλούς ανθρώπους βρίσκουν ακροατήριο οι φονταμενταλιστές. Και γι’ αυτό, με φοβίζουν.
Ο τύπος κάποια στιγμή έχασε και την έξοδο σε μια εθνική οδό. Ε δεν πειράζει. Έκανε 50 μέτρα με την όπισθεν, και τη βρήκε…
Με τα χίλια ζόρια, φτάσαμε στο αεροδρόμιο 15 λεπτά πριν κλείσει το check-in. Και για να φτάσω σ’ αυτό, υπήρχε ένας έλεγχος ασφαλείας με απίστευτη ουρά…. Αλλά ευτυχώς τα κατάφερα. Όλες οι πτήσεις (άντε, με μια συνήθη εξαίρεση) έφευγαν στην ώρα τους σήμερα.
Σπάνια βλέπανε επιβάτη με χρυσή κάρτα της Aegean στο αεροδρόμιο αυτό. Και για τους σπάνιους πελάτες, έχουν ειδική μεταχείριση. Ο υπάλληλος από το checkin παρέλαβε την αποσκευή μου, και μετά με συνόδεψε ως το priority lane, όπου πέρασα πριβέ έλεγχο διαβατηρίων και ασφαλείας. Ξόδεψα τα τελευταία μου Ιρανικά μετρητά σε ιρανικά Gaz στα duty free, και κατευθύνθηκα στο lounge, το οποίο είχε αξιοπρεπές φαγητό (δυτικό snack) και αναψυκτικά.
Τα πρώτα Ελληνικά που άκουσα στο ταξίδι ήταν από τις αεροσυνοδούς της Aegean. Απογειωθήκαμε για Αθήνα. Αν και άγρια χαράματα, ζήτησα ένα κρασάκι. Για το γαμώτο, 10 μέρες τώρα…
Το ξενοδοχείο μου είχε κλείσει μεταφορά για το αεροδρόμιο. Συννενοήθηκα για τις 02:00 π.μ. Και πράγματι, έκανα τσεκάουτ στην ώρα μου, ο οδηγός ήρθε, φορτώσαμε τα πράγματα στο αμάξι, και ξεκινήσαμε για το διεθνές αεροδρόμιο. Ε, όσο δεν είχα φοβηθεί σε όλο το ταξίδι, φοβήθηκα τώρα. Ο τύπος μετά βίας μόλις και κρατούσε τα μάτια του ανοικτά. Και ντάξει, τα Αγγλικά του δεν ήταν και της προκοπής, αλλά δε φταίει μόνο αυτό που δε μπορούσαμε να μιλήσουμε.
«Από πού είσαι;»
«Από την Ελλάδα».
«Είστε μουσουλμάνοι εκεί;»
«Όχι, Χριστιανοί»
«Εμείς εδώ διαβάζουμε το κοράνι. Εσείς τι διαβάζετε;»
….
Επικοινωνία με ανθρώπους που θεωρούν ότι αυτό που τους προσδιορίζει πρωτίστως είναι η θρησκεία τους, και μάλιστα σε λογική τυφλή και οπαδική, δύσκολα μπορεί κάποιος να έχει. Κι όμως, σ’ αυτούς τους απλούς ανθρώπους βρίσκουν ακροατήριο οι φονταμενταλιστές. Και γι’ αυτό, με φοβίζουν.
Ο τύπος κάποια στιγμή έχασε και την έξοδο σε μια εθνική οδό. Ε δεν πειράζει. Έκανε 50 μέτρα με την όπισθεν, και τη βρήκε…
Με τα χίλια ζόρια, φτάσαμε στο αεροδρόμιο 15 λεπτά πριν κλείσει το check-in. Και για να φτάσω σ’ αυτό, υπήρχε ένας έλεγχος ασφαλείας με απίστευτη ουρά…. Αλλά ευτυχώς τα κατάφερα. Όλες οι πτήσεις (άντε, με μια συνήθη εξαίρεση) έφευγαν στην ώρα τους σήμερα.
Code:
Aegean Airlines A3949 ΙΚΑ-ΑΤΗ 7/11/2016 04:15 – 06:40 A320 SX-DVQΤα πρώτα Ελληνικά που άκουσα στο ταξίδι ήταν από τις αεροσυνοδούς της Aegean. Απογειωθήκαμε για Αθήνα. Αν και άγρια χαράματα, ζήτησα ένα κρασάκι. Για το γαμώτο, 10 μέρες τώρα…
soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.700
- Likes
- 6.312
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Κι εμείς στεγνό πετύχαμε το ποτάμι στο Ισπαχάν. Μία εβδομάδα μετά που φύγαμε στις 15/11 περίπου ανοίξανε το φράγμα. Μερικά εστιατόρια δεν έχουν καθόλου πινακίδα στα αγγλικά. Ιρανοί φίλοι μας μας πήγαν σε κάποιο υπόγειο, κοιτάζω απ έξω ούτε μία λέξη ξένη να δείχνει πως είναι εστιατόριο..
dimemples
Member
- Μηνύματα
- 36
- Likes
- 12
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ν. Αμερική
Ευχαριστούμε για την εξαιρετική αφήγηση taver! Το Ιράν είναι στα σκαριά και για μένα πλέον, καθώς θα πάω σε 2 μήνες.
Σχετικά με τη βίζα, προτείνεις την έκδοση βίζας κατά την άφιξη (όπως έκανες) ή να την έχουμε βγάλει πριν ταξιδέψουμε;
Η δεύτερη επιλογή φαίνεται κάπως πιο ασφαλής και λιγότερο χρονοβόρα στο αεροδρόμιο, από την άλλη όμως θα μου κοστίσεις 50€+.
Σχετικά με τη βίζα, προτείνεις την έκδοση βίζας κατά την άφιξη (όπως έκανες) ή να την έχουμε βγάλει πριν ταξιδέψουμε;
Η δεύτερη επιλογή φαίνεται κάπως πιο ασφαλής και λιγότερο χρονοβόρα στο αεροδρόμιο, από την άλλη όμως θα μου κοστίσεις 50€+.
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.486
- Likes
- 28.949
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Ότι προτιμάς. Έχω την εντύπωση ότι οι τουλάχιστον 2 επισκέψεις στην πρεσβεία, και η σχετικώς σοβαρότερη διαδικασία που έχουν εκεί, τα χαρτιά που πρέπει να μαζέψεις κλπ, είναι ασύγκριτα πιο χρονοβόρα και πολύπλοκη διαδικασία από την αναμονή μιας ώρας στο αροδρόμιο.
Το κόστος της Visa on Arrival είναι €75+ασφάλεια.
KIKI
Member
- Μηνύματα
- 2.696
- Likes
- 6.674
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιορδανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αφρική Ναμιμπια
Ωραιότατη ιστορία , μπραβο σου .
Την ασφαλεια που ανεφερες πιο πάνω την ειχες ήδη βγάλει απο εδω να υποθέσω ;
Την ασφαλεια που ανεφερες πιο πάνω την ειχες ήδη βγάλει απο εδω να υποθέσω ;
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.486
- Likes
- 28.949
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
silversurfer
Moderator
- Μηνύματα
- 2.328
- Likes
- 3.468
- Επόμενο Ταξίδι
- Σικελία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος Του Κόσμου
Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
Ταξιδιωτική Ιστορία του Μήνα Δεκέμβριος 2019 - Φεβρουάριος 2020- Τελ. μήνυμα: BASILISPAP
-
-
-
-
-
-
