makisg
Member
- Μηνύματα
- 5.189
- Likes
- 19.520
- Επόμενο Ταξίδι
- Μάαστριχτ-Ντυνάν-Σπά-Άαχε
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησιά Φίτζι
σε αναγνώρισα αμέσως. είσαι στο δεύτερο επίπεδο ο τρίτος από αριστερά.
σε αναγνώρισα αμέσως. είσαι στο δεύτερο επίπεδο ο τρίτος από αριστερά.
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.725
- Likes
- 30.372
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 14: Tongariki
Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε για την επόμενη στάση του τουρ, μια ακόμα παραλία με αγάλματα, το Tongariki. Βρίσκεται κι αυτή στη νότια πλευρά του νησιού, σε ένα όρμο που λέγεται Hanga Nui, και βλέπει στα Νοτιοανατολικά. Η νότια πλευρά του νησιού τελειώνει κάπου εδώ, καθώς ανατολικότερα από το Tongariki βρίσκεται μόνο η χερσόνησος Poike με το παλιότερο από τα τρία ηφαίστεια του νησιού, το οποίο έχει κωνικό σχήμα, με ένα μικρό δάσος από ευκάλυπτους στην κορυφή, και πλαγιές που καταλήγουν σε βραχώδεις ακτές.
To Tongariki είναι το μέρος που έχουν τραβηχτεί οι περισσότερες από τις φωτογραφίες με τα Moai που βλέπετε από το νησί, καθώς και τα Moai είναι όρθια, και ο προσανατολισμός τους προς τα βορειοδυτικά βοηθάει τις φωτογραφίες, καθώς τα πρόσωπα των αγαλμάτων έχουν ευνοϊκό φωτισμό όλη σχεδόν τη μέρα και ιδίως το απόγευμα.
Η ιστορία του Tongariki περιλαμβάνει μυθολογικές ιστορίες, πολέμους μεταξύ φυλών και οικισμούς φυλών και φτάνει πίσω ως τους πρώτους κατοίκους του νησιού. Στο μεγάλο χώρο μπροστά από το Ahu, υπάρχουν ερείπια από βαρκόσπιτα, φούρνοι umu pae, και εκατοντάδες πετρογλυφικά χαραγμένα πάνω στα ηφαιστειακά βράχια, που αναδεικνύουν κι αυτά τη σημασία αυτού του ξεχωριστού μέρους.
Θεωρείται πως το Tongariki ήταν το κοινωνικοπολιτικό και θρησκευτικό κέντρο για τους Hotu Iti, τη συμμαχία των φυλών που ζούσαν στο ανατολικό μέρος του νησιού. Η πρώτη ανθρώπινη παρουσία εδώ είχε σχέση με την πρώτη κατασκευή του ahu εδώ, το οποίο όμως στη συνέχεια μεγάλωσε. Το εντυπωσιακό μνημείο είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς από διαδοχικές τροποποιήσεις και επεκτάσεις, που έγιναν σε όλη την ιστορία του νησιού, δείχνοντας και τη σταδιακή βελτίωση των τεχνικών των τοπικών μαστόρων.
Το Ahu Tongariki δεν είναι μόνο το μεγαλύτερο τελετουργικό κατασκεύασμα στο νησί του Πάσχα, είναι και το μεγαλύτερο μεγαλιθικό μνημείο σε όλη την Πολυνησία. Αντιπροσωπεύει το ζενίθ των ιερών κατασκευών της περιόδου Ahu Moai. H κεντρική του πλατφόρμα είναι σχεδόν 100 μέτρα μακριά και μαζί με τις πλευρικές επεκτάσεις της έφτανε τα 200 μέτρα συνολικά. Στην τελική της κατάσταση, η πλατφόρμα είχε 15 Moai τοποθετημένα, και ήταν έτσι η μεγαλύτερη σε όλο το νησί και ως προς τον αριθμό αγαλμάτων.
Το 1960, η κατάσταση του Ahu εδώ ήταν σχετικά καλή, παρότι τα αγάλματα ήταν πεσμένα στο έδαφος, και μια από τις πλευρικές επεκτάσεις του Ahu είχε διαλυθεί για να χρησιμοποιηθούν οι πέτρες για να φτιαχτεί ένας φράχτης για τις αγελάδες. Αλλά τη νύχτα της 22 Μαΐου της χρονιάς αυτής, όλα άλλαξαν. Η Χιλή χτυπήθηκε από έναν από τους ισχυρότερους σεισμούς που έχουν καταγραφεί στην ιστορία, 9.5 βαθμούς στην κλίμακα ρίχτερ, με επίκεντρο κοντά στην πόλη Valdivia. Ο Σεισμός ήταν καταστροφικός για μεγάλο μέρος από τις κεντρικές και νότιες περιφέρειες της Χιλής, με μεγάλο αριθμό θυμάτων. Αλλά σα να μην έφτανε αυτό, ο σεισμός προκάλεσε κι ένα τεράστιο τσουνάμι, που έπληξε όλο τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Περίπου 6 ώρες μετά το σεισμό, το τσουνάμι χτύπησε το νησί, εδώ στην νοτιοανατολική του ακτή, πέφτοντας απευθείας πάνω στο Tongariki. Η πόλη της Hanga Roa βλέπει βορειοδυτικά και είναι λίγο υπερυψωμένη, και γι’ αυτό, παρότι το επίπεδο της θάλασσας ανέβηκε κι εκεί, δεν είχαμε θύματα ή σοβαρές ζημιές στις υποδομές της. Το ίδιο τσουνάμι συνέχισε την πορεία του στην Πολυνησία, και κάπου 15 ώρες μετά το σεισμό έπληξε τη Χαβάη, έχοντας ακόμη ύψος 10 μέτρων, προκαλώντας μεγάλες ζημιές και δεκάδες νεκρούς. Οι καταστροφές συνεχίστηκαν, και το τσουνάμι έφτασε τελικά ως τις ακτές της Νέας Ζηλανδίας και της Ιαπωνίας.
Στην περιοχή εδώ, το τσουνάμι ξεπέρασε τα 10 μέτρα σε ύψος, και έφτασε πάνω από 500 μέτρα στο εσωτερικό του νησιού, ως τους πρόποδες του Rano Raraku. Χτύπησε μετωπικά τον πίσω τοίχο στήριξης της πλατφόρμας του Ahu, διαλύοντάς το τελείως, και μετακινώντας τα αγάλματα, ακόμα και 100 μέτρα στο βάθος του νησιού. Κάποια έσπασαν, και κάποια άλλα αναποδογύρισαν. Όταν το νερό υποχώρησε, είχε καταστρέψει τελείως το μεγαλύτερο μέρος του μνημείου.
Πριν την καταστροφή, οι αρχαιολόγοι είχαν προλάβει και είχαν εξερευνήσει και καταγράψει αρκετά το Tongariki, και είχαν συνάγει και σημαντικές πληροφορίες και ιστορικά συμπεράσματα για την ιστορική εξέλιξη του νησιωτικού πολιτισμού. Πέρασαν κάποια χρόνια, αλλά το 1992 ξεκίνησαν οι εργασίες αναστήλωσης με Ιαπωνική χρηματοδότηση και με τα στοιχεία που είχαν καταγραφεί από τους αρχαιολόγους. Η αναστήλωση θα ήταν ολική, με τα αγάλματα να τοποθετούνται και πάλι όρθια πάνω στο ανακατασκευασμένο Ahu, μετά από μερικούς αιώνες όπου κοίταζαν τη γη πεσμένα στο έδαφος. Οι επικεφαλείς αρχαιολόγοι στο εγχείρημα ήταν για πρώτη φορά Χιλιανοί.
Στην πορεία καταγραφής των κομματιών που προηγήθηκε της αναστήλωσης, βρέθηκαν 17 ακόμα Moai από προηγούμενη περίοδο, κατεστραμμένα και ξαναχρησιμοποιημένα, τα οποία είχαν καθαιρεθεί από το Ahu για να δημιουργηθεί χώρος για νέα αγάλματα.
Η αναστήλωση ολοκληρώθηκε το 1996 (με κάποιες τελευταίες διορθώσεις το 2003-2006), και σήμερα οι επισκέπτες μπορούν να δουν την εντυπωσιακή αυτή κατασκευή περίπου έτσι όπως έμοιαζε την περίοδο της ακμής του νησιού. Δεκαπέντε γίγαντες στέκονται όρθιοι και κοιτάνε κατάματα τους ταξιδιώτες που φτάνουν ως εδώ… Κάποτε όλοι είχαν κι ένα Pukao στο κεφάλι, αλλά η αναστήλωση δε μπόρεσε να τα τοποθετήσει, καθώς τα περισσότερα ήταν πολύ φθαρμένα και δε μπορούσαν να σταθούν στη θέση τους. Όσα δεν τοποθετήθηκαν πάνω στα Moai, είναι τοποθετημένα εδώ σε μια άκρη.
Εντυπωσιακή είναι και η ποικιλία στα μεγέθη και στα σχήματα των αγαλμάτων, όπου όλα είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Λεπτά, παχιά, ψηλά, χαμηλά, και με διαφορετικές εκφράσεις. Κάποιες θεωρίες υποστηρίζουν ότι με τις διαφορές αυτές, αντικατοπτρίζουν και τις διαφορετικές προσωπικότητες των προγόνων που αναπαριστούν, ενώ άλλες αποδίδουν τις διαφορές στις διαφορετικές χρονικές περιόδους στις οποίες κατασκευάστηκαν τα αγάλματα. Όπως έδειξαν και τα ευρήματα της ανακατασκευής, τα παλιότερα κεφάλια ήταν πιο στρογγυλά και σε φυσικά σχήματα, αλλά με την πορεία του χρόνου φαίνεται πως τα χαρακτηριστικά των αγαλμάτων ήταν όλο και περισσότερο στυλιζαρισμένα.
Τα αγάλματα εδώ είναι ανάμεσα στα 5.6 μέτρα και 8.7 ψηλά. Αν υπολογίσουμε και τα Pukao που είχαν στο κεφάλι και το ύψος της πλατφόρμας, φτάνουμε ως και τα 14 μέτρα συνολικό ύψος.
Στο μέσο της πλατείας μπροστά από το Ahu, κάπου 80 μέτρα από την πλατφόρμα, βρίσκεται ένα Moai, σπασμένο σε δυο κομμάτια, με την πλάτη του στο έδαφος. Τα μάτια του δεν είχαν σκαλιστεί, πράγμα που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν είχε τοποθετηθεί πάνω στο Moai, γιατί θεωρείται ότι αυτές οι λεπτομέρειες κατασκευάζονταν τελευταίες, όταν πια το Moai ήταν όρθιο πάνω στο Ahu.
Ένα μοναχικό Moai κοντά στην είσοδο, ονομάζεται το «Moai ταξιδιώτης», λόγω της μεταφοράς του τη δεκαετία του 1980 στην Ιαπωνία για να συμμετάσχει σε μια έκθεση. Αλλά και για ένα λόγο ακόμη. Ένα από τα μυστήρια του νησιού, ήταν για πολλά χρόνια το πώς μετακινήθηκαν τα αγάλματα από το Rano Raku ως τις τελικές θέσεις τους στα Ahu. Διάφορες θεωρίες είχαν διατυπωθεί, όπως π.χ. ότι τα κυλούσαν πάνω σε κορμούς δέντρων (που μάλιστα έφταναν μέχρι και να αποδώσουν σ’ αυτή την πρακτική την αποψίλωση του νησιού). Ώσπου ένας Τσέχος μηχανικός, ο Pavel Pavel, κλήθηκε από τον Heyerdahl να εξετάσει μια εναλλακτική θεωρία. Σύμφωνα με ένα θρύλο του νησιού, τα αγάλματα έφταναν στα Ahu… περπατώντας. Και με διάφορες δοκιμές, στις οποίες χρησιμοποίησε πρώτα το μικρό Moai που είναι μπροστά στο μουσείο του νησιού και μετά αυτό εδώ το Moai. Σχεδόν κατάφερε να αποδείξει ότι τα αγάλματα μπορούσαν όντως να μετακινηθούν όρθια, δεμένα σε σκοινιά, αλλά δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το πείραμα γιατί προκάλεσε ζημιές στο Moai.
Όμως, μερικά χρόνια αργότερα, οι Hunt & Lippo κατάφεραν ένα πολύ παρόμοιο πείραμα, χρησιμοποιώντας ένα σύγχρονο αντίγραφο Moai.
Ο χώρος του Tongariki τα τελευταία χρόνια, μετά την ανάληψη της διαχείρισης του πάρκου από τους ντόπιους, είναι περιφραγμένος, με ωράριο και έλεγχο στην είσοδο. Μέχρι να γίνει αυτό, κάθε μέρα τα χαράματα οι τουρίστες μαζεύονταν μαζικά εδώ, για να δουν τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από τα αγάλματα. Τώρα, με τον περιορισμό, δεν είναι πια τόσο ελκυστικός προορισμός για ανατολή ηλίου…
Επιστρέψαμε στο πούλμαν και ξεκινήσαμε. Αλλά, πριν φτάσουμε στον επόμενο προορισμό, κάναμε μια στάση για τις τελευταίες φωτογραφίες μας από δω, από το σημείο που σταματούν σήμερα οι τουρίστες που έρχονται για να δούν την ανατολή.
Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε για την επόμενη στάση του τουρ, μια ακόμα παραλία με αγάλματα, το Tongariki. Βρίσκεται κι αυτή στη νότια πλευρά του νησιού, σε ένα όρμο που λέγεται Hanga Nui, και βλέπει στα Νοτιοανατολικά. Η νότια πλευρά του νησιού τελειώνει κάπου εδώ, καθώς ανατολικότερα από το Tongariki βρίσκεται μόνο η χερσόνησος Poike με το παλιότερο από τα τρία ηφαίστεια του νησιού, το οποίο έχει κωνικό σχήμα, με ένα μικρό δάσος από ευκάλυπτους στην κορυφή, και πλαγιές που καταλήγουν σε βραχώδεις ακτές.
To Tongariki είναι το μέρος που έχουν τραβηχτεί οι περισσότερες από τις φωτογραφίες με τα Moai που βλέπετε από το νησί, καθώς και τα Moai είναι όρθια, και ο προσανατολισμός τους προς τα βορειοδυτικά βοηθάει τις φωτογραφίες, καθώς τα πρόσωπα των αγαλμάτων έχουν ευνοϊκό φωτισμό όλη σχεδόν τη μέρα και ιδίως το απόγευμα.
Η ιστορία του Tongariki περιλαμβάνει μυθολογικές ιστορίες, πολέμους μεταξύ φυλών και οικισμούς φυλών και φτάνει πίσω ως τους πρώτους κατοίκους του νησιού. Στο μεγάλο χώρο μπροστά από το Ahu, υπάρχουν ερείπια από βαρκόσπιτα, φούρνοι umu pae, και εκατοντάδες πετρογλυφικά χαραγμένα πάνω στα ηφαιστειακά βράχια, που αναδεικνύουν κι αυτά τη σημασία αυτού του ξεχωριστού μέρους.
Θεωρείται πως το Tongariki ήταν το κοινωνικοπολιτικό και θρησκευτικό κέντρο για τους Hotu Iti, τη συμμαχία των φυλών που ζούσαν στο ανατολικό μέρος του νησιού. Η πρώτη ανθρώπινη παρουσία εδώ είχε σχέση με την πρώτη κατασκευή του ahu εδώ, το οποίο όμως στη συνέχεια μεγάλωσε. Το εντυπωσιακό μνημείο είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς από διαδοχικές τροποποιήσεις και επεκτάσεις, που έγιναν σε όλη την ιστορία του νησιού, δείχνοντας και τη σταδιακή βελτίωση των τεχνικών των τοπικών μαστόρων.
Το Ahu Tongariki δεν είναι μόνο το μεγαλύτερο τελετουργικό κατασκεύασμα στο νησί του Πάσχα, είναι και το μεγαλύτερο μεγαλιθικό μνημείο σε όλη την Πολυνησία. Αντιπροσωπεύει το ζενίθ των ιερών κατασκευών της περιόδου Ahu Moai. H κεντρική του πλατφόρμα είναι σχεδόν 100 μέτρα μακριά και μαζί με τις πλευρικές επεκτάσεις της έφτανε τα 200 μέτρα συνολικά. Στην τελική της κατάσταση, η πλατφόρμα είχε 15 Moai τοποθετημένα, και ήταν έτσι η μεγαλύτερη σε όλο το νησί και ως προς τον αριθμό αγαλμάτων.
Το 1960, η κατάσταση του Ahu εδώ ήταν σχετικά καλή, παρότι τα αγάλματα ήταν πεσμένα στο έδαφος, και μια από τις πλευρικές επεκτάσεις του Ahu είχε διαλυθεί για να χρησιμοποιηθούν οι πέτρες για να φτιαχτεί ένας φράχτης για τις αγελάδες. Αλλά τη νύχτα της 22 Μαΐου της χρονιάς αυτής, όλα άλλαξαν. Η Χιλή χτυπήθηκε από έναν από τους ισχυρότερους σεισμούς που έχουν καταγραφεί στην ιστορία, 9.5 βαθμούς στην κλίμακα ρίχτερ, με επίκεντρο κοντά στην πόλη Valdivia. Ο Σεισμός ήταν καταστροφικός για μεγάλο μέρος από τις κεντρικές και νότιες περιφέρειες της Χιλής, με μεγάλο αριθμό θυμάτων. Αλλά σα να μην έφτανε αυτό, ο σεισμός προκάλεσε κι ένα τεράστιο τσουνάμι, που έπληξε όλο τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Περίπου 6 ώρες μετά το σεισμό, το τσουνάμι χτύπησε το νησί, εδώ στην νοτιοανατολική του ακτή, πέφτοντας απευθείας πάνω στο Tongariki. Η πόλη της Hanga Roa βλέπει βορειοδυτικά και είναι λίγο υπερυψωμένη, και γι’ αυτό, παρότι το επίπεδο της θάλασσας ανέβηκε κι εκεί, δεν είχαμε θύματα ή σοβαρές ζημιές στις υποδομές της. Το ίδιο τσουνάμι συνέχισε την πορεία του στην Πολυνησία, και κάπου 15 ώρες μετά το σεισμό έπληξε τη Χαβάη, έχοντας ακόμη ύψος 10 μέτρων, προκαλώντας μεγάλες ζημιές και δεκάδες νεκρούς. Οι καταστροφές συνεχίστηκαν, και το τσουνάμι έφτασε τελικά ως τις ακτές της Νέας Ζηλανδίας και της Ιαπωνίας.
Στην περιοχή εδώ, το τσουνάμι ξεπέρασε τα 10 μέτρα σε ύψος, και έφτασε πάνω από 500 μέτρα στο εσωτερικό του νησιού, ως τους πρόποδες του Rano Raraku. Χτύπησε μετωπικά τον πίσω τοίχο στήριξης της πλατφόρμας του Ahu, διαλύοντάς το τελείως, και μετακινώντας τα αγάλματα, ακόμα και 100 μέτρα στο βάθος του νησιού. Κάποια έσπασαν, και κάποια άλλα αναποδογύρισαν. Όταν το νερό υποχώρησε, είχε καταστρέψει τελείως το μεγαλύτερο μέρος του μνημείου.
Πριν την καταστροφή, οι αρχαιολόγοι είχαν προλάβει και είχαν εξερευνήσει και καταγράψει αρκετά το Tongariki, και είχαν συνάγει και σημαντικές πληροφορίες και ιστορικά συμπεράσματα για την ιστορική εξέλιξη του νησιωτικού πολιτισμού. Πέρασαν κάποια χρόνια, αλλά το 1992 ξεκίνησαν οι εργασίες αναστήλωσης με Ιαπωνική χρηματοδότηση και με τα στοιχεία που είχαν καταγραφεί από τους αρχαιολόγους. Η αναστήλωση θα ήταν ολική, με τα αγάλματα να τοποθετούνται και πάλι όρθια πάνω στο ανακατασκευασμένο Ahu, μετά από μερικούς αιώνες όπου κοίταζαν τη γη πεσμένα στο έδαφος. Οι επικεφαλείς αρχαιολόγοι στο εγχείρημα ήταν για πρώτη φορά Χιλιανοί.
Στην πορεία καταγραφής των κομματιών που προηγήθηκε της αναστήλωσης, βρέθηκαν 17 ακόμα Moai από προηγούμενη περίοδο, κατεστραμμένα και ξαναχρησιμοποιημένα, τα οποία είχαν καθαιρεθεί από το Ahu για να δημιουργηθεί χώρος για νέα αγάλματα.
Η αναστήλωση ολοκληρώθηκε το 1996 (με κάποιες τελευταίες διορθώσεις το 2003-2006), και σήμερα οι επισκέπτες μπορούν να δουν την εντυπωσιακή αυτή κατασκευή περίπου έτσι όπως έμοιαζε την περίοδο της ακμής του νησιού. Δεκαπέντε γίγαντες στέκονται όρθιοι και κοιτάνε κατάματα τους ταξιδιώτες που φτάνουν ως εδώ… Κάποτε όλοι είχαν κι ένα Pukao στο κεφάλι, αλλά η αναστήλωση δε μπόρεσε να τα τοποθετήσει, καθώς τα περισσότερα ήταν πολύ φθαρμένα και δε μπορούσαν να σταθούν στη θέση τους. Όσα δεν τοποθετήθηκαν πάνω στα Moai, είναι τοποθετημένα εδώ σε μια άκρη.
Εντυπωσιακή είναι και η ποικιλία στα μεγέθη και στα σχήματα των αγαλμάτων, όπου όλα είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Λεπτά, παχιά, ψηλά, χαμηλά, και με διαφορετικές εκφράσεις. Κάποιες θεωρίες υποστηρίζουν ότι με τις διαφορές αυτές, αντικατοπτρίζουν και τις διαφορετικές προσωπικότητες των προγόνων που αναπαριστούν, ενώ άλλες αποδίδουν τις διαφορές στις διαφορετικές χρονικές περιόδους στις οποίες κατασκευάστηκαν τα αγάλματα. Όπως έδειξαν και τα ευρήματα της ανακατασκευής, τα παλιότερα κεφάλια ήταν πιο στρογγυλά και σε φυσικά σχήματα, αλλά με την πορεία του χρόνου φαίνεται πως τα χαρακτηριστικά των αγαλμάτων ήταν όλο και περισσότερο στυλιζαρισμένα.
Τα αγάλματα εδώ είναι ανάμεσα στα 5.6 μέτρα και 8.7 ψηλά. Αν υπολογίσουμε και τα Pukao που είχαν στο κεφάλι και το ύψος της πλατφόρμας, φτάνουμε ως και τα 14 μέτρα συνολικό ύψος.
Στο μέσο της πλατείας μπροστά από το Ahu, κάπου 80 μέτρα από την πλατφόρμα, βρίσκεται ένα Moai, σπασμένο σε δυο κομμάτια, με την πλάτη του στο έδαφος. Τα μάτια του δεν είχαν σκαλιστεί, πράγμα που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν είχε τοποθετηθεί πάνω στο Moai, γιατί θεωρείται ότι αυτές οι λεπτομέρειες κατασκευάζονταν τελευταίες, όταν πια το Moai ήταν όρθιο πάνω στο Ahu.
Ένα μοναχικό Moai κοντά στην είσοδο, ονομάζεται το «Moai ταξιδιώτης», λόγω της μεταφοράς του τη δεκαετία του 1980 στην Ιαπωνία για να συμμετάσχει σε μια έκθεση. Αλλά και για ένα λόγο ακόμη. Ένα από τα μυστήρια του νησιού, ήταν για πολλά χρόνια το πώς μετακινήθηκαν τα αγάλματα από το Rano Raku ως τις τελικές θέσεις τους στα Ahu. Διάφορες θεωρίες είχαν διατυπωθεί, όπως π.χ. ότι τα κυλούσαν πάνω σε κορμούς δέντρων (που μάλιστα έφταναν μέχρι και να αποδώσουν σ’ αυτή την πρακτική την αποψίλωση του νησιού). Ώσπου ένας Τσέχος μηχανικός, ο Pavel Pavel, κλήθηκε από τον Heyerdahl να εξετάσει μια εναλλακτική θεωρία. Σύμφωνα με ένα θρύλο του νησιού, τα αγάλματα έφταναν στα Ahu… περπατώντας. Και με διάφορες δοκιμές, στις οποίες χρησιμοποίησε πρώτα το μικρό Moai που είναι μπροστά στο μουσείο του νησιού και μετά αυτό εδώ το Moai. Σχεδόν κατάφερε να αποδείξει ότι τα αγάλματα μπορούσαν όντως να μετακινηθούν όρθια, δεμένα σε σκοινιά, αλλά δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το πείραμα γιατί προκάλεσε ζημιές στο Moai.
Όμως, μερικά χρόνια αργότερα, οι Hunt & Lippo κατάφεραν ένα πολύ παρόμοιο πείραμα, χρησιμοποιώντας ένα σύγχρονο αντίγραφο Moai.
Επιστρέψαμε στο πούλμαν και ξεκινήσαμε. Αλλά, πριν φτάσουμε στον επόμενο προορισμό, κάναμε μια στάση για τις τελευταίες φωτογραφίες μας από δω, από το σημείο που σταματούν σήμερα οι τουρίστες που έρχονται για να δούν την ανατολή.
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.725
- Likes
- 30.372
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Του 1956 είναι η φωτογραφία... δεν είχα παχύνει ακόμα
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.725
- Likes
- 30.372
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 15: Te Pito Kura
Το Te Pito Kura είναι ένας ακόμα αρχαιολογικός χώρος, δίπλα στον κόλπο του La Pérouse, στη βορειοανατολική πλευρά του νησιού. Εδώ βρίσκεται ένα Ahu, με ένα μοναχικό Moai που ονομάζεται Paro. Αν και πεσμένο με το πρόσωπο στο έδαφος και σπασμένο σε δυο κομμάτια εδώ και δυο αιώνες σχεδόν, είναι εντυπωσιακότατο, καθώς είναι το μεγαλύτερο σε μέγεθος Moai που τοποθετήθηκε ποτέ επιτυχώς πάνω σε Ahu. Μόνο τα αυτιά του είναι 2 μέτρα, το ύψος του φτάνει τα 10 μέτρα, και το βάρος του υπολογίζεται σε πάνω από 80 τόνους. Το συγκεκριμένο Moai ήταν όρθιο ακόμα όταν έφτασαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι – η πτώση του υπολογίζεται πως έγινε κάποια στιγμή μετά το 1838.
Μπροστά από το άγαλμα βρίσκεται το γιγαντιαίο του Pukao, σχεδόν 2 μέτρα ψηλό, που θεωρείται επίσης το μεγαλύτερο Pukao που σκαλίστηκε ποτέ από το Puna Pau. Η τοπική παράδοση λέει πως την κατασκευή του Moai αυτού την παρήγγειλε μια χήρα για να τιμήσει το νεκρό της σύζυγο.
Δίπλα στο Ahu, λίγα μέτρα πιο πέρα, βρίσκεται μια μεγάλη ωοειδής σφαίρα με μέγιστη διάμετρο 80 εκατοστών. Το όνομα του χώρου, “Te Pito Kura” σημαίνει «ομφαλός του φωτός» και κάποιοι αποδίδουν το όνομα του χώρου στα ειδικά χαρακτηριστικά του βράχου αυτού και ένα από τα ονόματα με τα οποία είναι γνωστός στο νησί, «Te Pito O Te Henua», που σημαίνει «ομφαλός του κόσμου».
Η πέτρα αυτή ήταν γνωστή παλία με το όνομα «Tita’a hanga ‘o te henua» και σύμφωνα με ένα θρύλο την έφερε στο νησί ο ίδιος ο Hotu Matu’a, και έκτοτε θεωρείται πως είναι μια ακόμα πηγή του Manna του. Είναι σχεδόν σφαιρική και λεία, και έχει πολύ μεγάλη περιεκτικότητα σε σίδηρο. Λόγω του σιδήρου αυτού, η πέτρα θερμαίνεται από τον ήλιο περισσότερο από τις άλλες, και προκαλεί αλλοίωση στη συμπεριφορά των πυξίδων. Ως αποτέλεσμα, οι επισκέπτες που ερχόντουσαν στο Ahu εδώ, έβαζαν τα χέρια τους πάνω στην πέτρα για να αρπάξουν την ενέργεια. Και οι τουρίστες έκαναν το ίδιο όμως, οπότε οι αρχές για να προστατεύσουν την πέτρα έχτισαν ένα φράχτη τριγύρω της.
Το Te Pito Kura είναι ένας ακόμα αρχαιολογικός χώρος, δίπλα στον κόλπο του La Pérouse, στη βορειοανατολική πλευρά του νησιού. Εδώ βρίσκεται ένα Ahu, με ένα μοναχικό Moai που ονομάζεται Paro. Αν και πεσμένο με το πρόσωπο στο έδαφος και σπασμένο σε δυο κομμάτια εδώ και δυο αιώνες σχεδόν, είναι εντυπωσιακότατο, καθώς είναι το μεγαλύτερο σε μέγεθος Moai που τοποθετήθηκε ποτέ επιτυχώς πάνω σε Ahu. Μόνο τα αυτιά του είναι 2 μέτρα, το ύψος του φτάνει τα 10 μέτρα, και το βάρος του υπολογίζεται σε πάνω από 80 τόνους. Το συγκεκριμένο Moai ήταν όρθιο ακόμα όταν έφτασαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι – η πτώση του υπολογίζεται πως έγινε κάποια στιγμή μετά το 1838.
Μπροστά από το άγαλμα βρίσκεται το γιγαντιαίο του Pukao, σχεδόν 2 μέτρα ψηλό, που θεωρείται επίσης το μεγαλύτερο Pukao που σκαλίστηκε ποτέ από το Puna Pau. Η τοπική παράδοση λέει πως την κατασκευή του Moai αυτού την παρήγγειλε μια χήρα για να τιμήσει το νεκρό της σύζυγο.
Δίπλα στο Ahu, λίγα μέτρα πιο πέρα, βρίσκεται μια μεγάλη ωοειδής σφαίρα με μέγιστη διάμετρο 80 εκατοστών. Το όνομα του χώρου, “Te Pito Kura” σημαίνει «ομφαλός του φωτός» και κάποιοι αποδίδουν το όνομα του χώρου στα ειδικά χαρακτηριστικά του βράχου αυτού και ένα από τα ονόματα με τα οποία είναι γνωστός στο νησί, «Te Pito O Te Henua», που σημαίνει «ομφαλός του κόσμου».
Η πέτρα αυτή ήταν γνωστή παλία με το όνομα «Tita’a hanga ‘o te henua» και σύμφωνα με ένα θρύλο την έφερε στο νησί ο ίδιος ο Hotu Matu’a, και έκτοτε θεωρείται πως είναι μια ακόμα πηγή του Manna του. Είναι σχεδόν σφαιρική και λεία, και έχει πολύ μεγάλη περιεκτικότητα σε σίδηρο. Λόγω του σιδήρου αυτού, η πέτρα θερμαίνεται από τον ήλιο περισσότερο από τις άλλες, και προκαλεί αλλοίωση στη συμπεριφορά των πυξίδων. Ως αποτέλεσμα, οι επισκέπτες που ερχόντουσαν στο Ahu εδώ, έβαζαν τα χέρια τους πάνω στην πέτρα για να αρπάξουν την ενέργεια. Και οι τουρίστες έκαναν το ίδιο όμως, οπότε οι αρχές για να προστατεύσουν την πέτρα έχτισαν ένα φράχτη τριγύρω της.
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.725
- Likes
- 30.372
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 16: Anakena
Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο, για να πάμε στην επόμενη στάση, την τελευταία της μέρας. Η Anakena είναι η μόνη αμμώδης παραλία στο νησί, και ως παραλία με λευκή άμμο σε πολυνησιακό νησί, είναι ελκυστική για ένα μπάνιο, ας είναι και τόσο ρηχή. Τα πελώρια κύματα του Ειρηνικού δε φτάνουν ως εδώ, καθώς είναι προφυλαγμένη μέσα σε ένα όρμο, και η θερμοκρασία του νερού είναι γύρω στους 20 βαθμούς όλο το χρόνο. Έχω φέρει και μαγιό μαζί μου. Ωστόσο, δεν έχω φέρει σαγιονάρες, και δεν έχω φέρει και πετσέτα, ενώ πρέπει να βρω και μέρος για να αλλάξω. Πολλή ταλαιπωρία για μια βουτιά λίγων λεπτών. Αποφάσισα λοιπόν να μη βουτήξω, αλλά να κάνω τη βόλτα μου στην παραλία...
Η Anakena δεν είναι μόνο όμορφη παραλία. Είναι και το μέρος όπου ο θρύλος λέει ότι άραξε το σκάφος του Hotu Matu’a με τους πρώτους αποίκους του νησιού, και είναι και σημαντικό μέρος έκτοτε για την κουλτούρα τους. Παρότι βρίσκεται στα βορειοανατολικά, είναι η «κοιτίδα» της «δυτικής» συνομοσπονδίας των φυλών του νησιού, τους Ko tu’u aro. Το «επίσημο» όνομα του κόλπου εδώ είναι «Hanga Mori o One», αλλά επίσης λέγεται και «Hanga Rau Ariki» ή βασιλικός κόλπος, προς τιμή του ιδρυτή του νησιωτικού πολιτισμού. Το όνομα «Anakena» προέρχεται στην πραγματικότητα από μια σπηλιά εκεί κοντά, καθώς «Ana» στη γλώσσα τους σημαίνει σπηλιά, και «Kena» είναι ένα τοπικό θαλασσοπούλι που μάλλον φώλιαζε εκεί. Η παραλία ήταν και η έδρα μιας φυλής, της βασιλικής φυλής των Miru, από την οποία προερχόταν ο μεγάλος αρχηγός (Ariki) όλου του νησιού.
Είχαν κατασκευαστεί αρκετά Ahu γύρω από την παραλία, αλλά σήμερα πια σώζονται μόνο δύο από αυτά. Στο Ahu Ature Huki, υπάρχει ένα μοναχικό μικρό Moai, το οποίο ήταν το πρώτο που αναστηλώθηκε στο νησί, από τον Heyerdahl, το 1956. Δεν είχαν μηχανές διαθέσιμες τότε για να κάνουν τη δουλειά, και η όλη προσπάθεια έγινε με πέτρες, κοντάρια, πασσάλους και σχοινιά, από δώδεκα ανθρώπους. Σήκωναν σταδιακά το άγαλμα και το στήριζαν με ένα σωρό πέτρες, και τους πήρε έτσι δεκαοκτώ ημέρες για να το σηκώσουν, και αφού τα κατάφεραν βάσισαν σ’ αυτή τη μέθοδο τη θεωρία τους για το πώς μετακινούνταν τα Moai, με κεντρική υπόθεση το ότι μετακινούνταν από το Rano Raraku ως τα Ahu σε οριζόντια θέση.
Το δεύτερο Ahu στην παραλία, σε επιβλητικό σημείο, είναι το Ahu Nau Nau. Έχει επτά Moai, τα οποία αναστηλώθηκαν από την ομάδα του Sergio Rapu από το 1978 ως το 1980.
Τα Moai αυτά είναι πολύ καλά διατηρημένα και ξεχωρίζουν για τη λεπτομέρεια των χαρακτηριστικών τους, αλλά δυστυχώς ο ήλιος αυτή την ώρα είναι σε κατεύθυνση που δεν επιτρέπει φωτογράφηση των λεπτομερειών αυτών. Όταν τα αγάλματα έπεσαν, έμειναν κρυμμένα κάτω από την άμμο, κάτι που τα προφύλαξε από τα καιρικά φαινόμενα.
Οι διάφορες αρχαιολογικές ανασκαφές που έγιναν στην περιοχή αποκάλυψαν ότι υπήρχαν τρείς διαφορετικές περίοδοι για την κατασκευή αυτού του Ahu. Η παλιότερη φάση, ονομαζόμενη Nau Nau I, μάλλον ήταν περί το 1100 μ.Χ, ακολούθησε μια δεύτερη ενδιάμεση περίοδος με όνομα Nau Nau II, ανάμεσα στο 1190 και στο 1380 μ.Χ, και τέλος μια τελευταία φάση (σωστά μαντέψατε, Nau Nau III) μετά το τέλος της προηγούμενης. Ο πρώτος οικισμός όμως εδώ είναι ακόμα παλιότερος, 2-3 αιώνες πριν την κατασκευή του πρώτου Ahu. Αυτό πιθανότατα επιβεβαιώνει το θρύλο ότι ο πολιτισμός στο νησί ξεκίνησε από εδώ.
Το Ahu Nau Nau είναι ιστορικά γνωστό και ως Ahu Ature Hoa, και σύμφωνα με την παράδοση, η Vakai, η γυναίκα του Hotu Matu’a είχε ταφεί εδώ. Το σημερινό όνομα μάλλον προέρχεται από το Naunau, ένα θάμνο σα σανταλόξυλο που κάποτε φύτρωνε εδώ - σήμερα έχει εκλείψει. Το αρωματικό ξύλο του Naunau χρησιμοποιούνταν στην παραδοσιακή αρωματοποιεία. Σύμφωνα με ένα ακόμα θρύλο, το φυτό το έφεραν μαζί τους οι πρώτοι άποικοι, για να έχουν τροφή τους πρώτους μήνες τους στο νησί.
Η σημερινή αναστήλωση αφορά την πλατφόρμα όπως ήταν στην περίοδο Nau Nau III, και περιλαμβάνει 7 αγάλματα, πάνω σε μια πλατφόρμα 60χ12 μέτρων. Τα πρώτα τέσσερα από τα αριστερά είναι πρακτικά άθικτα, με τα Pukao τους και όλα, από τα ελάχιστα στο νησί σε τόσο καλή κατάσταση. Το πέμπτο είναι κι αυτό καλοδιατηρημένο αλλά του λείπει το Pukao, από το έκτο λείπει το κεφάλι, και από το έβδομο υπάρχει μόνο ο μισός κορμός. Οι επιφάνειες των αγαλμάτων είναι καλά γυαλισμένες και τα χαρακτηριστικά των προσώπων, μυτών, αυτιών και χεριών είναι σκαλισμένα με λεπτομέρεια. Ακόμα και τα Pukao είναι καλοδουλεμένα.
Υπάρχουν κι άλλα αρχαία υπολείμματα εδώ, όπως σπασμένα Pukao και Moai, ένα κεφάλι από Moai παλιότερης γενιάς, τα θεμέλια βαρκόσπιτων, κλπ. Με βάση τα ευρήματα, οι αρχαιολόγοι θεωρούν ότι το ahu είχε φτάσει να έχει ως και δώδεκα αγάλματα κάποια στιγμή.
Μετά την επίσκεψη στα Ahu, έκανα μια βόλτα από την παραλία, και επέστρεψα προς την είσοδο, όπου βρίσκονται δυο περίπτερα που λειτουργούν ως μπαρ/εστιατόρια. Πήρα μια μπύρα, τοπική του νησιού, και την απόλαυσα με θέα στην παραλία, ως την προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης μας…
Από ψηλά, η παραλία φαίνεται έτσι:
Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο, για να πάμε στην επόμενη στάση, την τελευταία της μέρας. Η Anakena είναι η μόνη αμμώδης παραλία στο νησί, και ως παραλία με λευκή άμμο σε πολυνησιακό νησί, είναι ελκυστική για ένα μπάνιο, ας είναι και τόσο ρηχή. Τα πελώρια κύματα του Ειρηνικού δε φτάνουν ως εδώ, καθώς είναι προφυλαγμένη μέσα σε ένα όρμο, και η θερμοκρασία του νερού είναι γύρω στους 20 βαθμούς όλο το χρόνο. Έχω φέρει και μαγιό μαζί μου. Ωστόσο, δεν έχω φέρει σαγιονάρες, και δεν έχω φέρει και πετσέτα, ενώ πρέπει να βρω και μέρος για να αλλάξω. Πολλή ταλαιπωρία για μια βουτιά λίγων λεπτών. Αποφάσισα λοιπόν να μη βουτήξω, αλλά να κάνω τη βόλτα μου στην παραλία...
Η Anakena δεν είναι μόνο όμορφη παραλία. Είναι και το μέρος όπου ο θρύλος λέει ότι άραξε το σκάφος του Hotu Matu’a με τους πρώτους αποίκους του νησιού, και είναι και σημαντικό μέρος έκτοτε για την κουλτούρα τους. Παρότι βρίσκεται στα βορειοανατολικά, είναι η «κοιτίδα» της «δυτικής» συνομοσπονδίας των φυλών του νησιού, τους Ko tu’u aro. Το «επίσημο» όνομα του κόλπου εδώ είναι «Hanga Mori o One», αλλά επίσης λέγεται και «Hanga Rau Ariki» ή βασιλικός κόλπος, προς τιμή του ιδρυτή του νησιωτικού πολιτισμού. Το όνομα «Anakena» προέρχεται στην πραγματικότητα από μια σπηλιά εκεί κοντά, καθώς «Ana» στη γλώσσα τους σημαίνει σπηλιά, και «Kena» είναι ένα τοπικό θαλασσοπούλι που μάλλον φώλιαζε εκεί. Η παραλία ήταν και η έδρα μιας φυλής, της βασιλικής φυλής των Miru, από την οποία προερχόταν ο μεγάλος αρχηγός (Ariki) όλου του νησιού.
Είχαν κατασκευαστεί αρκετά Ahu γύρω από την παραλία, αλλά σήμερα πια σώζονται μόνο δύο από αυτά. Στο Ahu Ature Huki, υπάρχει ένα μοναχικό μικρό Moai, το οποίο ήταν το πρώτο που αναστηλώθηκε στο νησί, από τον Heyerdahl, το 1956. Δεν είχαν μηχανές διαθέσιμες τότε για να κάνουν τη δουλειά, και η όλη προσπάθεια έγινε με πέτρες, κοντάρια, πασσάλους και σχοινιά, από δώδεκα ανθρώπους. Σήκωναν σταδιακά το άγαλμα και το στήριζαν με ένα σωρό πέτρες, και τους πήρε έτσι δεκαοκτώ ημέρες για να το σηκώσουν, και αφού τα κατάφεραν βάσισαν σ’ αυτή τη μέθοδο τη θεωρία τους για το πώς μετακινούνταν τα Moai, με κεντρική υπόθεση το ότι μετακινούνταν από το Rano Raraku ως τα Ahu σε οριζόντια θέση.
Το δεύτερο Ahu στην παραλία, σε επιβλητικό σημείο, είναι το Ahu Nau Nau. Έχει επτά Moai, τα οποία αναστηλώθηκαν από την ομάδα του Sergio Rapu από το 1978 ως το 1980.
Τα Moai αυτά είναι πολύ καλά διατηρημένα και ξεχωρίζουν για τη λεπτομέρεια των χαρακτηριστικών τους, αλλά δυστυχώς ο ήλιος αυτή την ώρα είναι σε κατεύθυνση που δεν επιτρέπει φωτογράφηση των λεπτομερειών αυτών. Όταν τα αγάλματα έπεσαν, έμειναν κρυμμένα κάτω από την άμμο, κάτι που τα προφύλαξε από τα καιρικά φαινόμενα.
Οι διάφορες αρχαιολογικές ανασκαφές που έγιναν στην περιοχή αποκάλυψαν ότι υπήρχαν τρείς διαφορετικές περίοδοι για την κατασκευή αυτού του Ahu. Η παλιότερη φάση, ονομαζόμενη Nau Nau I, μάλλον ήταν περί το 1100 μ.Χ, ακολούθησε μια δεύτερη ενδιάμεση περίοδος με όνομα Nau Nau II, ανάμεσα στο 1190 και στο 1380 μ.Χ, και τέλος μια τελευταία φάση (σωστά μαντέψατε, Nau Nau III) μετά το τέλος της προηγούμενης. Ο πρώτος οικισμός όμως εδώ είναι ακόμα παλιότερος, 2-3 αιώνες πριν την κατασκευή του πρώτου Ahu. Αυτό πιθανότατα επιβεβαιώνει το θρύλο ότι ο πολιτισμός στο νησί ξεκίνησε από εδώ.
Το Ahu Nau Nau είναι ιστορικά γνωστό και ως Ahu Ature Hoa, και σύμφωνα με την παράδοση, η Vakai, η γυναίκα του Hotu Matu’a είχε ταφεί εδώ. Το σημερινό όνομα μάλλον προέρχεται από το Naunau, ένα θάμνο σα σανταλόξυλο που κάποτε φύτρωνε εδώ - σήμερα έχει εκλείψει. Το αρωματικό ξύλο του Naunau χρησιμοποιούνταν στην παραδοσιακή αρωματοποιεία. Σύμφωνα με ένα ακόμα θρύλο, το φυτό το έφεραν μαζί τους οι πρώτοι άποικοι, για να έχουν τροφή τους πρώτους μήνες τους στο νησί.
Η σημερινή αναστήλωση αφορά την πλατφόρμα όπως ήταν στην περίοδο Nau Nau III, και περιλαμβάνει 7 αγάλματα, πάνω σε μια πλατφόρμα 60χ12 μέτρων. Τα πρώτα τέσσερα από τα αριστερά είναι πρακτικά άθικτα, με τα Pukao τους και όλα, από τα ελάχιστα στο νησί σε τόσο καλή κατάσταση. Το πέμπτο είναι κι αυτό καλοδιατηρημένο αλλά του λείπει το Pukao, από το έκτο λείπει το κεφάλι, και από το έβδομο υπάρχει μόνο ο μισός κορμός. Οι επιφάνειες των αγαλμάτων είναι καλά γυαλισμένες και τα χαρακτηριστικά των προσώπων, μυτών, αυτιών και χεριών είναι σκαλισμένα με λεπτομέρεια. Ακόμα και τα Pukao είναι καλοδουλεμένα.
Υπάρχουν κι άλλα αρχαία υπολείμματα εδώ, όπως σπασμένα Pukao και Moai, ένα κεφάλι από Moai παλιότερης γενιάς, τα θεμέλια βαρκόσπιτων, κλπ. Με βάση τα ευρήματα, οι αρχαιολόγοι θεωρούν ότι το ahu είχε φτάσει να έχει ως και δώδεκα αγάλματα κάποια στιγμή.
Μετά την επίσκεψη στα Ahu, έκανα μια βόλτα από την παραλία, και επέστρεψα προς την είσοδο, όπου βρίσκονται δυο περίπτερα που λειτουργούν ως μπαρ/εστιατόρια. Πήρα μια μπύρα, τοπική του νησιού, και την απόλαυσα με θέα στην παραλία, ως την προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης μας…
Από ψηλά, η παραλία φαίνεται έτσι:
Last edited:
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.725
- Likes
- 30.372
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 17: Επιστροφή
Η επιστροφή μας από την Anakena στα βορειοανατολικά του νησιού ως τη Hanga Roa στα δυτικά, ήταν από τον εσωτερικό δρόμο στο νησί, χωρίς να περάσουμε από άλλη παραλία. Το μόνο αξιοθέατο στη διαδρομή μας είναι ο λόφος Pu’i. Είναι ένας ακόμη λόφος με ηφαιστειακό κρατήρα, αλλά με κλίση στις πλαγιές του που φτάνει ως και 45 μοίρες. Μια φορά το χρόνο, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ του Tapati, οι θαρραλέοι νέοι του νησιού αγωνίζονται για λογαριασμό των φυλών τους στο Haka Pei, ένα αγώνισμα που θυμίζει το σκι: Ανεβαίνουν πάνω σε δυο κορμούς μπανανόδεντρων δεμένους μεταξύ τους, και τους χρησιμοποιούν σαν πέδιλα του σκι για να κατέβουν την πλαγιά, μήκους 120 μέτρων, ελπίζοντας να μη γκρεμοτσακιστούν κατά την προσπάθεια. Οι ταχύτητες που αναπτύσσουν φτάνουν και τα 80 χιλιόμετρα την ώρα.
Επιστρέφοντας στη Hanga Roa, το σήμα στο Χιλιανό κινητό μου επιτέλους επανήλθε. Όλη τη μέρα, το Ελληνικό κινητό είχε παντού σήμα κάνοντας Roaming με την Entel (απάντησα μάλιστα και σε μια κλήση στο Rano Raraku), αλλά το Χιλιανό (στο οποίο είχα data) ήταν εκτός δικτύου. Αν έχετε σκοπό να πάτε στο νησί του Πάσχα, μην επιλέξετε Χιλιανό κινητό από τη Movistar…. Λογικό άλλωστε, όταν η μόνη (μάλλον) κεραία της Movistar στο νησί είναι αυτή:
Οι διαδρομές της ημέρας είναι σ’ αυτό το χάρτη.
Η πόλη της Hanga roa, πάλι, από ψηλά φαίνεται έτσι:
Λόγω κάποιων έργων στον κεντρικό δρόμο, το τουρ με άφησε ένα τετράγωνο από το ξενοδοχείο μου κι όχι ακριβώς. Πήγα, άφησα το σακίδιό μου, και ξεκίνησα αμέσως για μια ακόμα βόλτα στη Hanga Roa. Πέτυχα ένα νηπιαγωγείο, τα γραφεία των Rapa Nui Parliament (είπαμε, έτσι αμετάφραστο, είναι απλώς ένα σωματείο κι όχι φυσικά βουλή), κάποια μνημεία ηρώων, ένα σπίτι με ομοίωμα Moai στον κήπο (!), κλπ, ώσπου… έφτασα στο αεροδρόμιο. Αυτή την ώρα βέβαια δεν υπάρχουν πτήσεις, και το αεροδρόμιο είναι κλειστό.
Επέστρεψα στο κέντρο και ξεκίνησα προς την άλλη πλευρά του χωριού. Είχα αφήσει σε εκκρεμότητα μια επίσκεψη στην εκκλησία του, αλλά δεν έμελλε να μπω μέσα και να δω τα ξυλόγλυπτα που (πρέπει να) έχει μέσα: Όταν έφτασα, στο εσωτερικό βρισκόταν σε εξέλιξη μια κηδεία.
Συνέχισα τη βόλτα, Ψώνισα και τα σουβενιράκια μου. Σε ένα μαγαζί μάλιστα, ο πωλητής βλέποντας κάρτα της Alpha bank στο ταμείο, με καλοσώρισε στα Ελληνικά: Είχε περάσει ένα διάστημα εργαζόμενος σε κάποιο Ελληνικό νησί. Γενικότερα οι Έλληνες δε σπανίζουμε στο νησί - ο Αλβάρο μάλιστα μου είχε πεί ότι έχει που και που Έλληνες πελάτες στο ξενοδοχείο.
Δεν είχα ιδέα τι να κάνω το βράδυ σ’ αυτή την πόλη που σφύζει από νυκτερινή ζωή… Αλλά μου ήρθε μια ιδέα. Θα πάω, σαν καλός τουρίστας κι εγώ, να δω ένα από τα χορευτικά σόου, με τοπικούς χορούς και μουσικές. O Alvaro μου είχε συστήσει το Kari Kari, ωστόσο αυτό έχει παραστάσεις κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο, οπότε τζίφος για σήμερα. Η άλλη λύση ήταν το σόου «Varua Ora», το οποίο μάλιστα παρουσιάζεται σε μια αίθουσα στο πίσω μέρος από ένα εστιατόριο. Τόμπολα, βρήκα και που να φάω, δυο σε ένα. Πήγα, έβγαλα εισιτήρια, παράγγειλα φαγητό (ναι, πάλι τόνο…), και όταν το καταβρόχθισα είχε έρθει η ώρα να περάσω μέσα για την παράσταση.
Το κοινό στο σόου ήταν φυσικά τουρίστες, Αμερικανοί κυρίως. Μια κοπέλα στην είσοδο προσφερόταν να βάψει τα πρόσωπα των επισκεπτών σε παραδοσιακά σχέδια, αν ήθελαν. Δεν έχει νόημα να σας πω πολλά πράγματα για την παράσταση, καλύτερα να διαπιστώσετε μόνοι σας. Η συμμετοχή του κοινού ήταν ενθαρρυμένη….
Να παρατηρήσω ότι ενώ τα χαρακτηριστικά των χορευτριών ήταν όντως πολυνησιακά, τα χαρακτηριστικά των χορευτών δεν ήταν και τόσο, μου φάνηκαν περισσότερο ευρωπαίοι παρά πολυνήσιοι. Παρ’ όλα αυτά, ένας από αυτούς είχε χτυπήσει τατού το αγώνισμα του Haka Pei στην ωμοπλάτη του…
Μετά το σόου επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Ώρα για λίγο internet και τον τελευταίο ύπνο στο νησί… Ανάμεσα στα δωμάτια, είχε ένα κοινόχρηστο χώρο, με τραπεζια, καρέκλες κλπ, και καλό σήμα WiFi. Ο καιρός ήταν και κατάλληλος για έξω, οπότε την άραξα εκεί. Γνώρισα και μερικούς από τους συγκατοίκους μου. Όπως ένας κινέζος (γρι Αγγλικά) που ήταν εδώ ένα μήνα για…. Surfing!. Μια παρέα Πολωνών που ήρθαν σήμερα, θα μείνουν μια εβδομάδα και κανονίζουν δραστηριότητες. Και η Marion, από την Ολλανδία, που μόλις βγήκε σε πρόωρη σύνταξη, και ήρθε εδώ για 15 μέρες. Έτσι, χωρίς πρόγραμμα…
Η επιστροφή μας από την Anakena στα βορειοανατολικά του νησιού ως τη Hanga Roa στα δυτικά, ήταν από τον εσωτερικό δρόμο στο νησί, χωρίς να περάσουμε από άλλη παραλία. Το μόνο αξιοθέατο στη διαδρομή μας είναι ο λόφος Pu’i. Είναι ένας ακόμη λόφος με ηφαιστειακό κρατήρα, αλλά με κλίση στις πλαγιές του που φτάνει ως και 45 μοίρες. Μια φορά το χρόνο, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ του Tapati, οι θαρραλέοι νέοι του νησιού αγωνίζονται για λογαριασμό των φυλών τους στο Haka Pei, ένα αγώνισμα που θυμίζει το σκι: Ανεβαίνουν πάνω σε δυο κορμούς μπανανόδεντρων δεμένους μεταξύ τους, και τους χρησιμοποιούν σαν πέδιλα του σκι για να κατέβουν την πλαγιά, μήκους 120 μέτρων, ελπίζοντας να μη γκρεμοτσακιστούν κατά την προσπάθεια. Οι ταχύτητες που αναπτύσσουν φτάνουν και τα 80 χιλιόμετρα την ώρα.
Επιστρέφοντας στη Hanga Roa, το σήμα στο Χιλιανό κινητό μου επιτέλους επανήλθε. Όλη τη μέρα, το Ελληνικό κινητό είχε παντού σήμα κάνοντας Roaming με την Entel (απάντησα μάλιστα και σε μια κλήση στο Rano Raraku), αλλά το Χιλιανό (στο οποίο είχα data) ήταν εκτός δικτύου. Αν έχετε σκοπό να πάτε στο νησί του Πάσχα, μην επιλέξετε Χιλιανό κινητό από τη Movistar…. Λογικό άλλωστε, όταν η μόνη (μάλλον) κεραία της Movistar στο νησί είναι αυτή:
Οι διαδρομές της ημέρας είναι σ’ αυτό το χάρτη.
Η πόλη της Hanga roa, πάλι, από ψηλά φαίνεται έτσι:
Λόγω κάποιων έργων στον κεντρικό δρόμο, το τουρ με άφησε ένα τετράγωνο από το ξενοδοχείο μου κι όχι ακριβώς. Πήγα, άφησα το σακίδιό μου, και ξεκίνησα αμέσως για μια ακόμα βόλτα στη Hanga Roa. Πέτυχα ένα νηπιαγωγείο, τα γραφεία των Rapa Nui Parliament (είπαμε, έτσι αμετάφραστο, είναι απλώς ένα σωματείο κι όχι φυσικά βουλή), κάποια μνημεία ηρώων, ένα σπίτι με ομοίωμα Moai στον κήπο (!), κλπ, ώσπου… έφτασα στο αεροδρόμιο. Αυτή την ώρα βέβαια δεν υπάρχουν πτήσεις, και το αεροδρόμιο είναι κλειστό.
Επέστρεψα στο κέντρο και ξεκίνησα προς την άλλη πλευρά του χωριού. Είχα αφήσει σε εκκρεμότητα μια επίσκεψη στην εκκλησία του, αλλά δεν έμελλε να μπω μέσα και να δω τα ξυλόγλυπτα που (πρέπει να) έχει μέσα: Όταν έφτασα, στο εσωτερικό βρισκόταν σε εξέλιξη μια κηδεία.
Συνέχισα τη βόλτα, Ψώνισα και τα σουβενιράκια μου. Σε ένα μαγαζί μάλιστα, ο πωλητής βλέποντας κάρτα της Alpha bank στο ταμείο, με καλοσώρισε στα Ελληνικά: Είχε περάσει ένα διάστημα εργαζόμενος σε κάποιο Ελληνικό νησί. Γενικότερα οι Έλληνες δε σπανίζουμε στο νησί - ο Αλβάρο μάλιστα μου είχε πεί ότι έχει που και που Έλληνες πελάτες στο ξενοδοχείο.
Δεν είχα ιδέα τι να κάνω το βράδυ σ’ αυτή την πόλη που σφύζει από νυκτερινή ζωή… Αλλά μου ήρθε μια ιδέα. Θα πάω, σαν καλός τουρίστας κι εγώ, να δω ένα από τα χορευτικά σόου, με τοπικούς χορούς και μουσικές. O Alvaro μου είχε συστήσει το Kari Kari, ωστόσο αυτό έχει παραστάσεις κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο, οπότε τζίφος για σήμερα. Η άλλη λύση ήταν το σόου «Varua Ora», το οποίο μάλιστα παρουσιάζεται σε μια αίθουσα στο πίσω μέρος από ένα εστιατόριο. Τόμπολα, βρήκα και που να φάω, δυο σε ένα. Πήγα, έβγαλα εισιτήρια, παράγγειλα φαγητό (ναι, πάλι τόνο…), και όταν το καταβρόχθισα είχε έρθει η ώρα να περάσω μέσα για την παράσταση.
Το κοινό στο σόου ήταν φυσικά τουρίστες, Αμερικανοί κυρίως. Μια κοπέλα στην είσοδο προσφερόταν να βάψει τα πρόσωπα των επισκεπτών σε παραδοσιακά σχέδια, αν ήθελαν. Δεν έχει νόημα να σας πω πολλά πράγματα για την παράσταση, καλύτερα να διαπιστώσετε μόνοι σας. Η συμμετοχή του κοινού ήταν ενθαρρυμένη….
Να παρατηρήσω ότι ενώ τα χαρακτηριστικά των χορευτριών ήταν όντως πολυνησιακά, τα χαρακτηριστικά των χορευτών δεν ήταν και τόσο, μου φάνηκαν περισσότερο ευρωπαίοι παρά πολυνήσιοι. Παρ’ όλα αυτά, ένας από αυτούς είχε χτυπήσει τατού το αγώνισμα του Haka Pei στην ωμοπλάτη του…
Μετά το σόου επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Ώρα για λίγο internet και τον τελευταίο ύπνο στο νησί… Ανάμεσα στα δωμάτια, είχε ένα κοινόχρηστο χώρο, με τραπεζια, καρέκλες κλπ, και καλό σήμα WiFi. Ο καιρός ήταν και κατάλληλος για έξω, οπότε την άραξα εκεί. Γνώρισα και μερικούς από τους συγκατοίκους μου. Όπως ένας κινέζος (γρι Αγγλικά) που ήταν εδώ ένα μήνα για…. Surfing!. Μια παρέα Πολωνών που ήρθαν σήμερα, θα μείνουν μια εβδομάδα και κανονίζουν δραστηριότητες. Και η Marion, από την Ολλανδία, που μόλις βγήκε σε πρόωρη σύνταξη, και ήρθε εδώ για 15 μέρες. Έτσι, χωρίς πρόγραμμα…
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.725
- Likes
- 30.372
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 18: Rano Kau
Η Πέμπτη 7/12/2017 ξημέρωσε φυσιολογικά. Αλλά δεν εξελίχθηκε φυσιολογικά, γιατί το πρωϊνάδικο που είχα βρει χθες σήμερα αργούσε να ανοίξει. Πήρα ένα καφέ από… μινι μάρκετ, μάζεψα τα πράγματά μου, και περίμενα την εκδρομή μου να μαζέψει εμένα. Ο καιρός σήμερα ήταν βροχερός, όχι ότι καλύτερο για τους πολωνούς που είχαν κανονίσει βόλτες με άλογα σε κάτι απομακρυσμένες παραλίες και σπηλιές. Μετά από λίγο βέβαια η βροχή σταμάτησε, και άρχισε ο άνεμος….
Το τουρ μου ήρθε και με μάζεψε και πάλι από το ξενοδοχείο. Τρία άτομα θα είμαστε μόνο, συν τον οδηγό και την ξεναγό, οπότε πάμε με μικρό αυτοκίνητο. Τα δυο άλλα άτομα, τα ήξερα. Ήταν ο Wu με τον πατέρα του, που είμασταν και την προηγούμενη μέρα μαζί στο άλλο τουρ. Το σύντομο τουρ σήμερα θα μας φέρει πίσω στη βάση μας σε τρείς ώρες το πολύ, και καλύπτει μια πολύ περιορισμένη περιοχή: Στα νοτιοδυτικά του νησιού, την περιοχή πέρα από το αεροδρόμιο. Ιδού κι ο χάρτης:
Το Rano Kau είναι ένα από τα τρία μεγάλα αρχαία ηφαίστεια στο νησί, και σε ύψος 324 μέτρων έχει μια τεράστια καλντέρα, σε σχήμα σχεδόν τέλειου κύκλου διαμέτρου 1600 μέτρων, που συγκρατεί το νερό της βροχής σε μια μεγάλη λίμνη στο εσωτερικό της, 200 μέτρα περίπου χαμηλότερα από την άκρη της καλντέρας, και με 10 μέτρα βάθος περίπου. Είναι πιθανότατα το πιο εντυπωσιακό φυσικό τοπίο στο νησί.
Είναι εντυπωσιακό και από ψηλά:
Ένα από τα ηφαιστιογενή υλικά που συναντώνται στο ηφαίστειο αυτό είναι ο οψιδιανός. Οι αρχαίοι Rapa Nui το χρησιμοποίησαν σε διάφορες χρήσεις. Για να φτιάχνουν τα μαύρα μάτια των Moai, αλλά και για να κατασκευάζουν εργαλεία – μαχαίρια κλπ, ή ακόμη και όπλα (σύμφωνα με κάποιες από τις θεωρίες).
Στη βόρεια πλευρά του ηφαιστείου, η πλαγιά κατεβαίνει φυσικά, και καταλήγει στο διάδρομο του αεροδρομίου στην τοποθεσία Mataveri. Στις άλλες πλευρές όμως, η θαλασσινή διάβρωση και τα κύματα του ειρηνικού έχουν κάνει τις πλευρές τελείως κάθετες, με γκρεμούς 300 μέτρων, που κάνουν τις πλαγιές του κρατήρα να μοιάζουν με λεπτούς τοίχους. Σε ένα σημείο μάλιστα, η πλαγιά του ηφαιστείου έχει σπάσει και πέσει στη θάλασσα κάτω, δημιουργώντας ένα άνοιγμα 400 μέτρων. Σε μερικές χιλιάδες χρόνια, ίσως έχει γκρεμιστεί και το υπόλοιπο ηφαίστειο.
Η λίμνη στο εσωτερικό της καλντέρας καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από επιπλέοντα «νησάκια» από ψάθες totora, τα οποία νησάκια έχουν βάθος μόλις ένα μέτρο. Ο βυθός της λίμνης όμως, είναι καλυμμένος από ιζήματα που έχουν μαζευτεί με τις εποχές. Αναλύοντας τη λάσπη από εκεί, οι επιστήμονες έχουν μπορέσει να αποδείξουν ότι το νησί ήταν κάποτε καλυμμένο από πυκνή βλάστηση, και να μελετήσουν και τα είδη αυτής.
Αυτή η λίμνη ήταν μια από τις λίγες πηγές φρέσκου νερού για τους κατοίκους του νησιού, και χρησιμοποιούταν για την ύδρευσή τους μέχρι και πριν λίγες δεκαετίες. Στο νησί δεν υπάρχουν μόνιμες ροές νερού, και γι’ αυτό η ανθρώπινη δραστηριότητα αναπτύχθηκε κυρίως εδώ και δίπλα στις μικρές λίμνες σαν κι αυτή, στο Rano Raraku και στο Ranu Aroi.
Περπατώντας στην άκρη της Καλντέρας, το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κανείς είναι ο άνεμος. Δεν είχα όργανα για να μετρήσω τα μποφόρ, αλλά ήταν πολλά. Πάρα πολλά. Απέχω πάρα πολύ από την κατηγορία «φτερού», κι όμως ο άνεμος κατάφερε να με στείλει ένα μέτρο πιο πέρα κάποια στιγμή.
Το εσωτερικό της καλντέρας, με τοίχους 200 μέτρων να την προστατεύουν από τους ισχυρούς ανέμους, επέτρεπε τη συγκέντρωση της υγρασίας, και λειτουργούσε σαν ένα μεγάλο φυσικό θερμοκήπιο με ευνοϊκό βιοκλίμα για την καλλιέργεια πολλών ειδών λαχανικών, κάποια αυτόχθονα από το νησί και κάποια που μετέφεραν εδώ οι πολυνήσιοι άποικοι.
Όλο αυτό το μεγάλο ηφαίστειο έχει συνδεθεί με την ιστορία του νησιού από την άφιξη των πρώτων αποίκων και μετά. Λέγεται πως ο πρώτος βασιλιάς διάλεξε τη νοτιοανατολική πλευρά της καλντέρας για να περάσει τις τελευταίες μέρες του, μετά το θάνατο της συζύγου του Vakai. Και στις δυο πλευρές του κρατήρα, έχουν βρεθεί θεμέλια σπιτιών, σπηλιές, ερείπια από Ahu, αλλά και αρκετά πετρογλυφικά. Τα περισσότερα από αυτά, σ’ αυτήν την πλευρά του νησιού, έχουν ένα θέμα: Τον άνθρωπο – πουλί. Ένα σχέδιο που απεικονίζει ένα όν που είναι μισός άνθρωπος και μισό πουλί.
Η Πέμπτη 7/12/2017 ξημέρωσε φυσιολογικά. Αλλά δεν εξελίχθηκε φυσιολογικά, γιατί το πρωϊνάδικο που είχα βρει χθες σήμερα αργούσε να ανοίξει. Πήρα ένα καφέ από… μινι μάρκετ, μάζεψα τα πράγματά μου, και περίμενα την εκδρομή μου να μαζέψει εμένα. Ο καιρός σήμερα ήταν βροχερός, όχι ότι καλύτερο για τους πολωνούς που είχαν κανονίσει βόλτες με άλογα σε κάτι απομακρυσμένες παραλίες και σπηλιές. Μετά από λίγο βέβαια η βροχή σταμάτησε, και άρχισε ο άνεμος….
Το τουρ μου ήρθε και με μάζεψε και πάλι από το ξενοδοχείο. Τρία άτομα θα είμαστε μόνο, συν τον οδηγό και την ξεναγό, οπότε πάμε με μικρό αυτοκίνητο. Τα δυο άλλα άτομα, τα ήξερα. Ήταν ο Wu με τον πατέρα του, που είμασταν και την προηγούμενη μέρα μαζί στο άλλο τουρ. Το σύντομο τουρ σήμερα θα μας φέρει πίσω στη βάση μας σε τρείς ώρες το πολύ, και καλύπτει μια πολύ περιορισμένη περιοχή: Στα νοτιοδυτικά του νησιού, την περιοχή πέρα από το αεροδρόμιο. Ιδού κι ο χάρτης:
Το Rano Kau είναι ένα από τα τρία μεγάλα αρχαία ηφαίστεια στο νησί, και σε ύψος 324 μέτρων έχει μια τεράστια καλντέρα, σε σχήμα σχεδόν τέλειου κύκλου διαμέτρου 1600 μέτρων, που συγκρατεί το νερό της βροχής σε μια μεγάλη λίμνη στο εσωτερικό της, 200 μέτρα περίπου χαμηλότερα από την άκρη της καλντέρας, και με 10 μέτρα βάθος περίπου. Είναι πιθανότατα το πιο εντυπωσιακό φυσικό τοπίο στο νησί.
Είναι εντυπωσιακό και από ψηλά:
Ένα από τα ηφαιστιογενή υλικά που συναντώνται στο ηφαίστειο αυτό είναι ο οψιδιανός. Οι αρχαίοι Rapa Nui το χρησιμοποίησαν σε διάφορες χρήσεις. Για να φτιάχνουν τα μαύρα μάτια των Moai, αλλά και για να κατασκευάζουν εργαλεία – μαχαίρια κλπ, ή ακόμη και όπλα (σύμφωνα με κάποιες από τις θεωρίες).
Στη βόρεια πλευρά του ηφαιστείου, η πλαγιά κατεβαίνει φυσικά, και καταλήγει στο διάδρομο του αεροδρομίου στην τοποθεσία Mataveri. Στις άλλες πλευρές όμως, η θαλασσινή διάβρωση και τα κύματα του ειρηνικού έχουν κάνει τις πλευρές τελείως κάθετες, με γκρεμούς 300 μέτρων, που κάνουν τις πλαγιές του κρατήρα να μοιάζουν με λεπτούς τοίχους. Σε ένα σημείο μάλιστα, η πλαγιά του ηφαιστείου έχει σπάσει και πέσει στη θάλασσα κάτω, δημιουργώντας ένα άνοιγμα 400 μέτρων. Σε μερικές χιλιάδες χρόνια, ίσως έχει γκρεμιστεί και το υπόλοιπο ηφαίστειο.
Η λίμνη στο εσωτερικό της καλντέρας καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από επιπλέοντα «νησάκια» από ψάθες totora, τα οποία νησάκια έχουν βάθος μόλις ένα μέτρο. Ο βυθός της λίμνης όμως, είναι καλυμμένος από ιζήματα που έχουν μαζευτεί με τις εποχές. Αναλύοντας τη λάσπη από εκεί, οι επιστήμονες έχουν μπορέσει να αποδείξουν ότι το νησί ήταν κάποτε καλυμμένο από πυκνή βλάστηση, και να μελετήσουν και τα είδη αυτής.
Αυτή η λίμνη ήταν μια από τις λίγες πηγές φρέσκου νερού για τους κατοίκους του νησιού, και χρησιμοποιούταν για την ύδρευσή τους μέχρι και πριν λίγες δεκαετίες. Στο νησί δεν υπάρχουν μόνιμες ροές νερού, και γι’ αυτό η ανθρώπινη δραστηριότητα αναπτύχθηκε κυρίως εδώ και δίπλα στις μικρές λίμνες σαν κι αυτή, στο Rano Raraku και στο Ranu Aroi.
Περπατώντας στην άκρη της Καλντέρας, το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κανείς είναι ο άνεμος. Δεν είχα όργανα για να μετρήσω τα μποφόρ, αλλά ήταν πολλά. Πάρα πολλά. Απέχω πάρα πολύ από την κατηγορία «φτερού», κι όμως ο άνεμος κατάφερε να με στείλει ένα μέτρο πιο πέρα κάποια στιγμή.
Το εσωτερικό της καλντέρας, με τοίχους 200 μέτρων να την προστατεύουν από τους ισχυρούς ανέμους, επέτρεπε τη συγκέντρωση της υγρασίας, και λειτουργούσε σαν ένα μεγάλο φυσικό θερμοκήπιο με ευνοϊκό βιοκλίμα για την καλλιέργεια πολλών ειδών λαχανικών, κάποια αυτόχθονα από το νησί και κάποια που μετέφεραν εδώ οι πολυνήσιοι άποικοι.
Όλο αυτό το μεγάλο ηφαίστειο έχει συνδεθεί με την ιστορία του νησιού από την άφιξη των πρώτων αποίκων και μετά. Λέγεται πως ο πρώτος βασιλιάς διάλεξε τη νοτιοανατολική πλευρά της καλντέρας για να περάσει τις τελευταίες μέρες του, μετά το θάνατο της συζύγου του Vakai. Και στις δυο πλευρές του κρατήρα, έχουν βρεθεί θεμέλια σπιτιών, σπηλιές, ερείπια από Ahu, αλλά και αρκετά πετρογλυφικά. Τα περισσότερα από αυτά, σ’ αυτήν την πλευρά του νησιού, έχουν ένα θέμα: Τον άνθρωπο – πουλί. Ένα σχέδιο που απεικονίζει ένα όν που είναι μισός άνθρωπος και μισό πουλί.
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.725
- Likes
- 30.372
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 19: Orongo
Δεν είναι γνωστές και πολλές λεπτομέρειες για το πώς συνέβη, αλλά συνέβη. Κάποια στιγμή, μάλλον στο 17ο αιώνα, η λατρεία των προγόνων που ευθυνόταν για τα Moai ξέπεσε και σιγά σιγά εγκαταλείφθηκε. Ίσως κάποια επανάσταση ενάντια στους Ariki, ή ίσως κάτι λιγότερο βίαιο συνέβη, αλλά συνέβη. Και από την «ελέω γονιδίων» κληρονομική βασιλεία, το νησί πέρασε σε ένα εναλλασσόμενο σύστημα. Ο αρχηγός του νησιού είχε θητεία, για ένα χρόνο, και προέκυπτε κάθε φορά από μια τελετή προς τιμή του θεού Make Make, η οποία λεγόταν tangata manu, ή άνθρωπος – πουλί.
Η τελετή λάμβανε χώρα εδώ, στο Ranu Kau, και πιο συγκεκριμένα σε ένα μέρος που λέγεται Orongo, κάθε άνοιξη. To Orongo θα ήταν η επόμενη στάση μας. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε ως εκεί. Το μέρος βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού πάνω από το Rano Kau, και προσφέρεται και για όμορφες φωτογραφίες με το απέραντο γαλάζιο. Έχει κέντρο υποδοχής, όπου ελέγχονται τα εισιτήρια, και παρέχονται οι πρώτες πληροφορίες στον επισκέπτη για το χώρο.
Κάθε άνοιξη, λοιπόν, οι πιο ισχυρές φυλές (ή άλλες ομάδες) στο νησί οργάνωναν τη συμμετοχή στους σε ένα διαγωνισμό. Ο αρχηγός της φυλής διάλεγε ένα νέο από τη φυλή για να διαγωνιστεί ως αντιπρόσωπός του (hopu manu), και όλη η φυλή συμμετείχε στην προετοιμασία του. Οι φυλές μαζεύονταν στο χωριό Mataveri, εκεί που σήμερα βρίσκεται το αεροδρόμιο, και ανέβαιναν στο Orongo με την πρώτη ευκαιρία. Εκεί, περίμεναν την άφιξη των Manatura, των γλάρων του νησιού, οι οποίοι φώλιαζαν στις βραχονησίδες απέναντι από το Ranu Kau.
Με την εκκίνηση του αγώνα, οι hopu manu κατέβαιναν το γκρεμό ως τη θάλασσα, και κολυμπούσαν ένα μίλι περίπου ως τις βραχονησίδες, με την βοήθεια καλαμένιων σχεδιών με όνομα Pora, και με ελάχιστες βασικές προμήθειες. Και περίμεναν εκεί, μέσα σε μια σπηλιά, ως κάποιο από τα πουλιά να αφήσει εκεί κάποιο αυγό. Όποιος έβρισκε πρώτος το πρώτο αυγό, έκανε σήμα στο πλήθος που περίμενε στο Orongo, και το νησί είχε το νέο του αρχηγό. Μετά το τέλος του αγώνα όμως, έπρεπε να επιστρέψει στο Orongo, κολυμπώντας και σκαρφαλώνοντας το γκρεμό, με το αυγό δεμένο στο κεφάλι του, που φυσικά έπρεπε να φτάσει άθικτο.
Στη συνέχεια, το αυγό κατέληγε στο επίσημο σπίτι του νέου αρχηγού, που ήταν είτε στο Rano Raraku είτε στην Anakena, ανάλογα σε ποια συνομοσπονδία φυλών ανήκε, όπου ο αρχηγός ζούσε μόνος του με ένα υπηρέτη που τον φρόντιζε.
Η διαδικασία αυτή συνεχιζόταν ως το 1866, μέχρι την άφιξη των ιεραπόστολων στο νησί. Ευτυχώς, 50 χρόνια μετά, μια Αγγλίδα αρχαιολόγος, η Katherine Routledge, φρόντισε να βρει στο νησί ανθρώπους που είχαν προλάβει να πάρουν μέρος στις τελετές, και μετά από αναλυτικές συνεντεύξεις που τους πήρε κατέγραψε το τι συνέβαινε πριν χαθεί κι αυτό στη λήθη. Βέβαια φεύγοντας, η κ. Routledge πήρε και σουβενίρ μαζί της, ένα μικρό Moai που βρισκόταν στη μεγάλη βραχονησίδα, με σκοπό να οριοθετεί τη γη τους ανάμεσα στις δυο συνομοσπονδίες.
Τα αγωνίσματα που λαμβάνουν χώρα σήμερα στο φεστιβάλ του Tapati, είναι εμπνευσμένα σε μεγάλο βαθμό από το διαγωνισμό αυτό.
Ο αρχαιολογικός χώρος του Orongo, σήμερα περιλαμβάνει κυρίως τα 54 σπίτια από τα οποία οι αντιπρόσωποι των φυλών συμμετείχαν στο διαγωνισμό. Η όλη διαδικασία διαρκούσε περί τον ένα μήνα, και τα σπίτια χρειάζονταν για αυτό το διάστημα, για την προετοιμασία του διαγωνιζόμενου, αλλά και όσο τον περίμεναν να επιστρέψει. Κάθε διαγωνιζόμενη ομάδα είχε το δικό της προσωρινό «σπίτι», που δεν είχε καμία άλλη χρήση εκτός της τελετής.
Τα πρώτα σπίτια στο Orongo είναι παλαιότερα από τον εορτασμό των ανθρώπων-πουλιών. Μάλιστα, υπάρχουν και υπολείμματα από ένα παλιό Ahu στην άκρη του Orongo. Εδώ υπήρχε ένα μόνο Moai, το οποίο λέγεται πως ήταν το Hoa Hakananai’a, το μοναδικό Moai στο νησί φτιαγμένο από Βασάλτη, το σκληρότερο ηφαιστειακό πέτρωμα. Αν και μικρό, μόλις δυόμισι μέτρα σε ύψος, ήταν το δείγμα της συνέχειας ανάμεσα στον πολιτισμό των Moai και τον άνθρωπο-πουλί. Στην πλάτη του έχουν χαρακτεί όλα τα σύμβολα της περιόδου που ακολούθησε, με ανθρώπους-πουλιά κλπ. Το 1968, το Moai βρέθηκε θαμμένο μέσα σε ένα από τα σπίτια στον κεντρικό τομέα του τελετουργικού αυτού χωριού, και το πλήρωμα του Αγγλικού πολεμικού πλοίου Topaze θεώρησε καλό να το σώσει και να το μεταφέρει στην Αγγλία, όπου εκτίθεται σήμερα στο Βρετανικό μουσείο στο Λονδίνο, και οι ντόπιοι το αποκαλούν «κλεμμένο φίλο».
Δε χρειάζεται να σας περιγράψω νομίζω το μειδίαμα στα χείλη μου όταν η Rapa Nui ξεναγός (που δεν είχε ακούσει ούτε για Ακρόπολη, ούτε για Παρθενώνες) περιέγραφε τις αγωνιώδεις προσπάθειες που κάνει το νησί για την επιστροφή του αγάλματος.
Τα τελετουργικά σπίτια εδώ είναι εντυπωσιακά. Είναι πέτρινα, φτιαγμένα από πλάκες βασάλτη, σε σχέδιο που παραπέμπει στα βαρκόσπιτα του νησιού (hare vaka). Έχουν τοίχους πάχους 2 μέτρων, είναι πολύ χαμηλοτάβανα (με χώμα και φυτά πάνω από τις στέγες, για στεγανοποίηση) και αντί για πόρτες έχουν μικρά λαγούμια. Όλα αυτά για την προστασία από τους δυνατούς ανέμους, αλλά και τις χαμηλότερες θερμοκρασίες που υπήρχαν πριν δυο αιώνες (όπου ο πλανήτης περνούσε μια μίνι εποχή παγετώνων). Κάθε σπίτι ήταν σε σχήμα οβάλ, 6 με 12 μέτρα μήκος και μέχρι 2 μέτρα πλάτος, ενώ κάποια είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους με στενούς διαδρόμους. Φως δεν έμπαινε πρακτικά από πουθενά, οπότε οι επιστήμονες θεωρούν ότι χρησιμοποιούνταν μόνο για ύπνο. Οι πέτρες όμως απέναντι από την είσοδο φωτιζόντουσαν από το λιγοστό φως που έμπαινε μέσα, και ήταν ζωγραφισμένες με διάφορα σχέδια σχετιζόμενα με την τελετή. Δυστυχώς, σήμερα οι περισσότερες από αυτές είναι σκορπισμένες σε διάφορα μουσεία ανά τον κόσμο.
Ένα από τα πολλά θέματα των ζωγραφιών αυτών, είναι και τα ευρωπαϊκά πλοία, που είχαν αρχίσει να φτάνουν στο νησί την περίοδο αυτοί. Το ίδιο θέμα, ακόμα πιο έντονο, συναντάται και σε μια μεγάλη τοιχογραφία σε μια σπηλιά εδώ πιο κάτω, την οποία δεν πρόλαβα να επισκεφθώ, την Ana Kai Tangata. Και στις δυο περιπτώσεις τα πλοία αναπαριστώνται μαζί με τα αποδημητικά πουλιά. Καθώς οι Ευρωπαίοι έφταναν εδώ συνήθως άνοιξη ή φθινόπωρο, οι ντόπιοι είχαν θεωρήσει τους Ευρωπαίους επισκέπτες ως αγγελιοφόρους της μετά θάνατο ζωής, που ερχόντουσαν και έφευγαν μαζί με τα αποδημητικά πουλιά.
Κάπου εδώ άρχισε να βρέχει, οπότε οι φωτογραφίες μου περιορίζονται πλέον στις άκρως απαραίτητες. Υπάρχουν και κάποια πετρογλυφικά σκαλισμένα στα βράχια εδώ τριγύρω, αλλά δεν τα απαθανάτισα. Όχι λίγα, περί τα 1700 από αυτά, που κάνουν το Orongo το μέρος με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση πετρογλυφικών στο νησί.
Σταματήσαμε λίγο στην άκρη του κρατήρα, και επιστρέψαμε στο κέντρο επισκεπτών, όπου είχαμε λίγο χρόνο στη διάθεσή μας. Είδαμε το πληροφοριακό υλικό που ήταν αναρτημένο, και κάναμε μια βόλτα εξωτερικά, όπου κάτι αγελάδες βόσκουν με θέα…
Δεν είναι γνωστές και πολλές λεπτομέρειες για το πώς συνέβη, αλλά συνέβη. Κάποια στιγμή, μάλλον στο 17ο αιώνα, η λατρεία των προγόνων που ευθυνόταν για τα Moai ξέπεσε και σιγά σιγά εγκαταλείφθηκε. Ίσως κάποια επανάσταση ενάντια στους Ariki, ή ίσως κάτι λιγότερο βίαιο συνέβη, αλλά συνέβη. Και από την «ελέω γονιδίων» κληρονομική βασιλεία, το νησί πέρασε σε ένα εναλλασσόμενο σύστημα. Ο αρχηγός του νησιού είχε θητεία, για ένα χρόνο, και προέκυπτε κάθε φορά από μια τελετή προς τιμή του θεού Make Make, η οποία λεγόταν tangata manu, ή άνθρωπος – πουλί.
Η τελετή λάμβανε χώρα εδώ, στο Ranu Kau, και πιο συγκεκριμένα σε ένα μέρος που λέγεται Orongo, κάθε άνοιξη. To Orongo θα ήταν η επόμενη στάση μας. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε ως εκεί. Το μέρος βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού πάνω από το Rano Kau, και προσφέρεται και για όμορφες φωτογραφίες με το απέραντο γαλάζιο. Έχει κέντρο υποδοχής, όπου ελέγχονται τα εισιτήρια, και παρέχονται οι πρώτες πληροφορίες στον επισκέπτη για το χώρο.
Κάθε άνοιξη, λοιπόν, οι πιο ισχυρές φυλές (ή άλλες ομάδες) στο νησί οργάνωναν τη συμμετοχή στους σε ένα διαγωνισμό. Ο αρχηγός της φυλής διάλεγε ένα νέο από τη φυλή για να διαγωνιστεί ως αντιπρόσωπός του (hopu manu), και όλη η φυλή συμμετείχε στην προετοιμασία του. Οι φυλές μαζεύονταν στο χωριό Mataveri, εκεί που σήμερα βρίσκεται το αεροδρόμιο, και ανέβαιναν στο Orongo με την πρώτη ευκαιρία. Εκεί, περίμεναν την άφιξη των Manatura, των γλάρων του νησιού, οι οποίοι φώλιαζαν στις βραχονησίδες απέναντι από το Ranu Kau.
Με την εκκίνηση του αγώνα, οι hopu manu κατέβαιναν το γκρεμό ως τη θάλασσα, και κολυμπούσαν ένα μίλι περίπου ως τις βραχονησίδες, με την βοήθεια καλαμένιων σχεδιών με όνομα Pora, και με ελάχιστες βασικές προμήθειες. Και περίμεναν εκεί, μέσα σε μια σπηλιά, ως κάποιο από τα πουλιά να αφήσει εκεί κάποιο αυγό. Όποιος έβρισκε πρώτος το πρώτο αυγό, έκανε σήμα στο πλήθος που περίμενε στο Orongo, και το νησί είχε το νέο του αρχηγό. Μετά το τέλος του αγώνα όμως, έπρεπε να επιστρέψει στο Orongo, κολυμπώντας και σκαρφαλώνοντας το γκρεμό, με το αυγό δεμένο στο κεφάλι του, που φυσικά έπρεπε να φτάσει άθικτο.
Στη συνέχεια, το αυγό κατέληγε στο επίσημο σπίτι του νέου αρχηγού, που ήταν είτε στο Rano Raraku είτε στην Anakena, ανάλογα σε ποια συνομοσπονδία φυλών ανήκε, όπου ο αρχηγός ζούσε μόνος του με ένα υπηρέτη που τον φρόντιζε.
Η διαδικασία αυτή συνεχιζόταν ως το 1866, μέχρι την άφιξη των ιεραπόστολων στο νησί. Ευτυχώς, 50 χρόνια μετά, μια Αγγλίδα αρχαιολόγος, η Katherine Routledge, φρόντισε να βρει στο νησί ανθρώπους που είχαν προλάβει να πάρουν μέρος στις τελετές, και μετά από αναλυτικές συνεντεύξεις που τους πήρε κατέγραψε το τι συνέβαινε πριν χαθεί κι αυτό στη λήθη. Βέβαια φεύγοντας, η κ. Routledge πήρε και σουβενίρ μαζί της, ένα μικρό Moai που βρισκόταν στη μεγάλη βραχονησίδα, με σκοπό να οριοθετεί τη γη τους ανάμεσα στις δυο συνομοσπονδίες.
Τα αγωνίσματα που λαμβάνουν χώρα σήμερα στο φεστιβάλ του Tapati, είναι εμπνευσμένα σε μεγάλο βαθμό από το διαγωνισμό αυτό.
Ο αρχαιολογικός χώρος του Orongo, σήμερα περιλαμβάνει κυρίως τα 54 σπίτια από τα οποία οι αντιπρόσωποι των φυλών συμμετείχαν στο διαγωνισμό. Η όλη διαδικασία διαρκούσε περί τον ένα μήνα, και τα σπίτια χρειάζονταν για αυτό το διάστημα, για την προετοιμασία του διαγωνιζόμενου, αλλά και όσο τον περίμεναν να επιστρέψει. Κάθε διαγωνιζόμενη ομάδα είχε το δικό της προσωρινό «σπίτι», που δεν είχε καμία άλλη χρήση εκτός της τελετής.
Τα πρώτα σπίτια στο Orongo είναι παλαιότερα από τον εορτασμό των ανθρώπων-πουλιών. Μάλιστα, υπάρχουν και υπολείμματα από ένα παλιό Ahu στην άκρη του Orongo. Εδώ υπήρχε ένα μόνο Moai, το οποίο λέγεται πως ήταν το Hoa Hakananai’a, το μοναδικό Moai στο νησί φτιαγμένο από Βασάλτη, το σκληρότερο ηφαιστειακό πέτρωμα. Αν και μικρό, μόλις δυόμισι μέτρα σε ύψος, ήταν το δείγμα της συνέχειας ανάμεσα στον πολιτισμό των Moai και τον άνθρωπο-πουλί. Στην πλάτη του έχουν χαρακτεί όλα τα σύμβολα της περιόδου που ακολούθησε, με ανθρώπους-πουλιά κλπ. Το 1968, το Moai βρέθηκε θαμμένο μέσα σε ένα από τα σπίτια στον κεντρικό τομέα του τελετουργικού αυτού χωριού, και το πλήρωμα του Αγγλικού πολεμικού πλοίου Topaze θεώρησε καλό να το σώσει και να το μεταφέρει στην Αγγλία, όπου εκτίθεται σήμερα στο Βρετανικό μουσείο στο Λονδίνο, και οι ντόπιοι το αποκαλούν «κλεμμένο φίλο».
Δε χρειάζεται να σας περιγράψω νομίζω το μειδίαμα στα χείλη μου όταν η Rapa Nui ξεναγός (που δεν είχε ακούσει ούτε για Ακρόπολη, ούτε για Παρθενώνες) περιέγραφε τις αγωνιώδεις προσπάθειες που κάνει το νησί για την επιστροφή του αγάλματος.
Τα τελετουργικά σπίτια εδώ είναι εντυπωσιακά. Είναι πέτρινα, φτιαγμένα από πλάκες βασάλτη, σε σχέδιο που παραπέμπει στα βαρκόσπιτα του νησιού (hare vaka). Έχουν τοίχους πάχους 2 μέτρων, είναι πολύ χαμηλοτάβανα (με χώμα και φυτά πάνω από τις στέγες, για στεγανοποίηση) και αντί για πόρτες έχουν μικρά λαγούμια. Όλα αυτά για την προστασία από τους δυνατούς ανέμους, αλλά και τις χαμηλότερες θερμοκρασίες που υπήρχαν πριν δυο αιώνες (όπου ο πλανήτης περνούσε μια μίνι εποχή παγετώνων). Κάθε σπίτι ήταν σε σχήμα οβάλ, 6 με 12 μέτρα μήκος και μέχρι 2 μέτρα πλάτος, ενώ κάποια είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους με στενούς διαδρόμους. Φως δεν έμπαινε πρακτικά από πουθενά, οπότε οι επιστήμονες θεωρούν ότι χρησιμοποιούνταν μόνο για ύπνο. Οι πέτρες όμως απέναντι από την είσοδο φωτιζόντουσαν από το λιγοστό φως που έμπαινε μέσα, και ήταν ζωγραφισμένες με διάφορα σχέδια σχετιζόμενα με την τελετή. Δυστυχώς, σήμερα οι περισσότερες από αυτές είναι σκορπισμένες σε διάφορα μουσεία ανά τον κόσμο.
Ένα από τα πολλά θέματα των ζωγραφιών αυτών, είναι και τα ευρωπαϊκά πλοία, που είχαν αρχίσει να φτάνουν στο νησί την περίοδο αυτοί. Το ίδιο θέμα, ακόμα πιο έντονο, συναντάται και σε μια μεγάλη τοιχογραφία σε μια σπηλιά εδώ πιο κάτω, την οποία δεν πρόλαβα να επισκεφθώ, την Ana Kai Tangata. Και στις δυο περιπτώσεις τα πλοία αναπαριστώνται μαζί με τα αποδημητικά πουλιά. Καθώς οι Ευρωπαίοι έφταναν εδώ συνήθως άνοιξη ή φθινόπωρο, οι ντόπιοι είχαν θεωρήσει τους Ευρωπαίους επισκέπτες ως αγγελιοφόρους της μετά θάνατο ζωής, που ερχόντουσαν και έφευγαν μαζί με τα αποδημητικά πουλιά.
Κάπου εδώ άρχισε να βρέχει, οπότε οι φωτογραφίες μου περιορίζονται πλέον στις άκρως απαραίτητες. Υπάρχουν και κάποια πετρογλυφικά σκαλισμένα στα βράχια εδώ τριγύρω, αλλά δεν τα απαθανάτισα. Όχι λίγα, περί τα 1700 από αυτά, που κάνουν το Orongo το μέρος με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση πετρογλυφικών στο νησί.
Σταματήσαμε λίγο στην άκρη του κρατήρα, και επιστρέψαμε στο κέντρο επισκεπτών, όπου είχαμε λίγο χρόνο στη διάθεσή μας. Είδαμε το πληροφοριακό υλικό που ήταν αναρτημένο, και κάναμε μια βόλτα εξωτερικά, όπου κάτι αγελάδες βόσκουν με θέα…
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.725
- Likes
- 30.372
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 20: Vinapu
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πάλι, και κατευθυνθήκαμε στον τελευταίο σταθμό της ημέρας. Το Ahu Vinapu είναι ένας αρχαιολογικός χώρος που βρίσκεται στη νότια πλευρά του νησιού, εκεί που τελειώνει ο διάδρομος του αεροδρομίου (spotters, σπεύστε!). Έχουν ανακαλυφθεί εδώ τρία αρχαία Ahu, εκ των οποίων τα δυο ξεχωρίζουν για τη μεγαλοπρέπειά τους. Κι εδώ, όπως και σε όλο το νησί, τα αγάλματα βρέθηκαν ριγμένα, και παραμένουν ακόμα στην ίδια θέση.
Εδώ στο Vinapu τα αγάλματα περνάνε σε δεύτερο πλάνο, καθώς αυτό που εδώ ξεχωρίζει είναι οι κατασκευαστικές τεχνικές που αναπτύχθηκαν για την κατασκευή των Ahu στο νησί. Εδώ μπορεί κανείς να παρατηρήσει τεχνικές διαμόρφωσης της πέτρας που δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο μέρος στην Πολυνησία, που έχουν δώση ώθηση σε πολλές θεωρίες σχετικά με την προέλευση του πληθυσμού στο νησί, που σχετίζονται με τον πολιτισμό των Inca στη Νότια Αμερική.
Στο κυρίως Ahu, που λέγεται και Vinapu I ή Tahira, υπάρχουν έξι πεσμένα αγάλματα, με το πρόσωπο στη γη, και τρία Pukao. Στο πίσω μέρος του Ahu, προς τη θάλασσα, υπάρχει ένα ακόμα θαμμένο Moai, από το οποίο ξεπροβάλλει μόνο το κεφάλι. Η φιγούρα του έχει καταστραφεί από τη διάβρωση, αλλά καθώς τα μάτια του δεν έχουν σκαλιστεί, θεωρείται ότι δεν ολοκληρώθηκε ποτέ για να ανέβει στο Ahu.
Πίσω από το άγαλμα βρίσκεται ο πίσω τοίχος του Ahu, που έχει προκαλέσει τη φήμη και τις διάφορες θεωρίες για αυτό το μοναδικό μέρος πάνω στο νησί. Ο αινιγματικός τοίχος αποτελείται από μεγάλες πέτρες που ζυγίζουν αρκετούς τόνους, κομμένες σε ευθείες γραμμές, που έχουν συνδεθεί χωρίς αρμούς και έχουν τακτοποιηθεί με μεγάλη ακρίβεια και αίσθηση ομορφιάς.
Η κατασκευή έχει μεγάλη ομοιότητα με τις κατασκευές στο κάστρο Saysachuaman και την σιταντέλα του Machu Picchu στο σημερινό Περού. Αυτή η εκπληκτική ομοιότητα έχει οδηγήσει την επιστημονική κοινότητα να αναζητήσει πιθανές επαφές ανάμεσα στου αρχαίους κατοίκους της Πολυνησίας και της Νότιας Αμερικής.
Μια θεωρία λέει ότι το Vinapu κατασκευάστηκε από τον Ίνκα Tupac Yupanqui κατά την εκστρατεία του στον Ειρηνικό. Αυτή η θεωρία υποστηρίζεται από τον Περουβιανό ιστορικό José Antonio del Busto και βασίζεται στα ημερολόγια που κατέγραφαν τον το δέκατο έκτο αιώνα οι Ισπανοί Pedro Sarmiento de Gamboa, Martín de Murúa και Miguel Cabello de Balboa. Σύμφωνα με αυτά, όταν ο Tupac Yupanqui βρισκόταν στη βόρεια ζώνη του Περού, έμαθε για την ύπαρξη των μακρινών νησιών, και αποφάσισε να πάει να τα κατακτήσει. Ετοίμασε ένα μεγάλο αριθμό από σχεδίες, και μαζί με 20.000 πολεμιστές έφτασε στα νησιά που ονομάζονταν Ninachumbi και Auachumbi. Ο José Antonio del Busto θεωρεί πως αυτά τα δυο νησιά θα μπορούσαν να είναι η Mangareva (στη Γαλλική Πολυνησία) και το νησί του Πάσχα, και ότι είχε βρει αρκετές αποδείξεις γι αυτό, και κυρίως ένα θρύλο από τη Mangravea για ένα βασιλιά Tupa που ήρθε από την ανατολή πάνω σε μια σχεδία, μεταφέροντας χρυσαφικά, κεραμικά και υφάσματα. Μια πολύ παρόμοια ιστορία υπήρχε και στα νησιά Marquesas.
Ο Γάλλος ιστορικός Jean Hervé Daude ισχυρίζεται πάλι ότι οι πλατφόρμες στο Vinapu κατασκευάστηκαν με τον ίδιο τρόπο με τα chullpas του Sillustani, κοντά στη λίμνη Titicaca στο Περού, που κι αυτά ανεγέρθηκαν την περίοδο του Tupac Yupanqui. Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε μια πέτρινη πρόσοψη που στηρίζει πίσως της μια προσχωση από πέτρες και χώμα.
Η ξεναγός μας βέβαια έχει άλλη άποψη. «Βλέπετε αυτές τις πέτρες; Είναι τοποθετημένες οριζόντια προς τα μέσα, όχι για να σχηματίσουν πρόσοψη. Ξεκάθαρα διαφορετική τεχνική απ’ ότι στο Περού, απορώ που βρήκαν την ομοιότητα.»
Πέρα από διαφωνίες και θεωρίες, είναι κι αυτό ένα ακόμα από τα άλυτα μυστήρια του νησιού του Πάσχα.
Το δεύτερο Ahu, γνωστό ως Vinapu II, είναι μια παλιότερη πλατφόρμα. Υπάρχουν κι εδώ πέντε γκρεμισμένα Moai και αρκετά Pukao σκορπισμένα τριγύρω. Σε ένα από αυτά, έχει σκαφθεί μια κοιλότητα στο πάνω μέρος, η οποία μαζεύει το νερό της βροχής.
Το περίεργο όμως εδώ είναι μια κόκκινη κολώνα που υψώνεται μπροστά από το Ahu. Ανακαλύφθηκε και στήθηκε και πάλι από τον αρχαιολόγο William Mulloy που ακολουθούσε στην αποστολή του Heyerdahl το 1956. Προέρχεται κι αυτή από το Puna Pau, όπως και τα Pukao, και είναι από το ίδιο υλικό. Παρά τη μεγάλη φθορά της, η ανάλυση των λεπτομερειών που απομένουν δείχνει πως η κολώνα είναι στην πραγματικότητα ένα μοναδικό γυναικείο Moai, που δεν είχε φτιαχτεί όμως για τοποθέτηση σε Ahu αλλά συμμετείχε στο τελετουργικό της ταφής των αρχαίων rapa nui. Τα αγάλματα που έχουν βρεθεί να απεικονίζουν γυναίκες είναι σπάνια. Εκτός από την «κολώνα» αυτή, το πιο σημαντικό γυναικείο Moai βρέθηκε στην Anakena, και εκτίθεται σήμερα στο μουσείο του νησιού.
Υπάρχουν και ερείπια ενός τρίτου Ahu, που ονομάζεται Vinapu III, το οποίο θα ήταν το παλιότερο του συμπλέγματος, αλλά δεν υπάρχει πια παρά μόνο ένας σωρός πέτρες. Η περιοχή καθαρίστηκε για την εγκατάσταση των μεγάλων δεξαμενών καυσίμων της ENAP, που είναι εδώ δίπλα, και αποτελούν την κύρια αποθήκη βενζίνης και κηροζίνης για το νησί.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πάλι, και κατευθυνθήκαμε στον τελευταίο σταθμό της ημέρας. Το Ahu Vinapu είναι ένας αρχαιολογικός χώρος που βρίσκεται στη νότια πλευρά του νησιού, εκεί που τελειώνει ο διάδρομος του αεροδρομίου (spotters, σπεύστε!). Έχουν ανακαλυφθεί εδώ τρία αρχαία Ahu, εκ των οποίων τα δυο ξεχωρίζουν για τη μεγαλοπρέπειά τους. Κι εδώ, όπως και σε όλο το νησί, τα αγάλματα βρέθηκαν ριγμένα, και παραμένουν ακόμα στην ίδια θέση.
Εδώ στο Vinapu τα αγάλματα περνάνε σε δεύτερο πλάνο, καθώς αυτό που εδώ ξεχωρίζει είναι οι κατασκευαστικές τεχνικές που αναπτύχθηκαν για την κατασκευή των Ahu στο νησί. Εδώ μπορεί κανείς να παρατηρήσει τεχνικές διαμόρφωσης της πέτρας που δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο μέρος στην Πολυνησία, που έχουν δώση ώθηση σε πολλές θεωρίες σχετικά με την προέλευση του πληθυσμού στο νησί, που σχετίζονται με τον πολιτισμό των Inca στη Νότια Αμερική.
Στο κυρίως Ahu, που λέγεται και Vinapu I ή Tahira, υπάρχουν έξι πεσμένα αγάλματα, με το πρόσωπο στη γη, και τρία Pukao. Στο πίσω μέρος του Ahu, προς τη θάλασσα, υπάρχει ένα ακόμα θαμμένο Moai, από το οποίο ξεπροβάλλει μόνο το κεφάλι. Η φιγούρα του έχει καταστραφεί από τη διάβρωση, αλλά καθώς τα μάτια του δεν έχουν σκαλιστεί, θεωρείται ότι δεν ολοκληρώθηκε ποτέ για να ανέβει στο Ahu.
Πίσω από το άγαλμα βρίσκεται ο πίσω τοίχος του Ahu, που έχει προκαλέσει τη φήμη και τις διάφορες θεωρίες για αυτό το μοναδικό μέρος πάνω στο νησί. Ο αινιγματικός τοίχος αποτελείται από μεγάλες πέτρες που ζυγίζουν αρκετούς τόνους, κομμένες σε ευθείες γραμμές, που έχουν συνδεθεί χωρίς αρμούς και έχουν τακτοποιηθεί με μεγάλη ακρίβεια και αίσθηση ομορφιάς.
Η κατασκευή έχει μεγάλη ομοιότητα με τις κατασκευές στο κάστρο Saysachuaman και την σιταντέλα του Machu Picchu στο σημερινό Περού. Αυτή η εκπληκτική ομοιότητα έχει οδηγήσει την επιστημονική κοινότητα να αναζητήσει πιθανές επαφές ανάμεσα στου αρχαίους κατοίκους της Πολυνησίας και της Νότιας Αμερικής.
Μια θεωρία λέει ότι το Vinapu κατασκευάστηκε από τον Ίνκα Tupac Yupanqui κατά την εκστρατεία του στον Ειρηνικό. Αυτή η θεωρία υποστηρίζεται από τον Περουβιανό ιστορικό José Antonio del Busto και βασίζεται στα ημερολόγια που κατέγραφαν τον το δέκατο έκτο αιώνα οι Ισπανοί Pedro Sarmiento de Gamboa, Martín de Murúa και Miguel Cabello de Balboa. Σύμφωνα με αυτά, όταν ο Tupac Yupanqui βρισκόταν στη βόρεια ζώνη του Περού, έμαθε για την ύπαρξη των μακρινών νησιών, και αποφάσισε να πάει να τα κατακτήσει. Ετοίμασε ένα μεγάλο αριθμό από σχεδίες, και μαζί με 20.000 πολεμιστές έφτασε στα νησιά που ονομάζονταν Ninachumbi και Auachumbi. Ο José Antonio del Busto θεωρεί πως αυτά τα δυο νησιά θα μπορούσαν να είναι η Mangareva (στη Γαλλική Πολυνησία) και το νησί του Πάσχα, και ότι είχε βρει αρκετές αποδείξεις γι αυτό, και κυρίως ένα θρύλο από τη Mangravea για ένα βασιλιά Tupa που ήρθε από την ανατολή πάνω σε μια σχεδία, μεταφέροντας χρυσαφικά, κεραμικά και υφάσματα. Μια πολύ παρόμοια ιστορία υπήρχε και στα νησιά Marquesas.
Ο Γάλλος ιστορικός Jean Hervé Daude ισχυρίζεται πάλι ότι οι πλατφόρμες στο Vinapu κατασκευάστηκαν με τον ίδιο τρόπο με τα chullpas του Sillustani, κοντά στη λίμνη Titicaca στο Περού, που κι αυτά ανεγέρθηκαν την περίοδο του Tupac Yupanqui. Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε μια πέτρινη πρόσοψη που στηρίζει πίσως της μια προσχωση από πέτρες και χώμα.
Η ξεναγός μας βέβαια έχει άλλη άποψη. «Βλέπετε αυτές τις πέτρες; Είναι τοποθετημένες οριζόντια προς τα μέσα, όχι για να σχηματίσουν πρόσοψη. Ξεκάθαρα διαφορετική τεχνική απ’ ότι στο Περού, απορώ που βρήκαν την ομοιότητα.»
Πέρα από διαφωνίες και θεωρίες, είναι κι αυτό ένα ακόμα από τα άλυτα μυστήρια του νησιού του Πάσχα.
Το δεύτερο Ahu, γνωστό ως Vinapu II, είναι μια παλιότερη πλατφόρμα. Υπάρχουν κι εδώ πέντε γκρεμισμένα Moai και αρκετά Pukao σκορπισμένα τριγύρω. Σε ένα από αυτά, έχει σκαφθεί μια κοιλότητα στο πάνω μέρος, η οποία μαζεύει το νερό της βροχής.
Το περίεργο όμως εδώ είναι μια κόκκινη κολώνα που υψώνεται μπροστά από το Ahu. Ανακαλύφθηκε και στήθηκε και πάλι από τον αρχαιολόγο William Mulloy που ακολουθούσε στην αποστολή του Heyerdahl το 1956. Προέρχεται κι αυτή από το Puna Pau, όπως και τα Pukao, και είναι από το ίδιο υλικό. Παρά τη μεγάλη φθορά της, η ανάλυση των λεπτομερειών που απομένουν δείχνει πως η κολώνα είναι στην πραγματικότητα ένα μοναδικό γυναικείο Moai, που δεν είχε φτιαχτεί όμως για τοποθέτηση σε Ahu αλλά συμμετείχε στο τελετουργικό της ταφής των αρχαίων rapa nui. Τα αγάλματα που έχουν βρεθεί να απεικονίζουν γυναίκες είναι σπάνια. Εκτός από την «κολώνα» αυτή, το πιο σημαντικό γυναικείο Moai βρέθηκε στην Anakena, και εκτίθεται σήμερα στο μουσείο του νησιού.
Υπάρχουν και ερείπια ενός τρίτου Ahu, που ονομάζεται Vinapu III, το οποίο θα ήταν το παλιότερο του συμπλέγματος, αλλά δεν υπάρχει πια παρά μόνο ένας σωρός πέτρες. Η περιοχή καθαρίστηκε για την εγκατάσταση των μεγάλων δεξαμενών καυσίμων της ENAP, που είναι εδώ δίπλα, και αποτελούν την κύρια αποθήκη βενζίνης και κηροζίνης για το νησί.
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.725
- Likes
- 30.372
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 21: Επιστροφή
Επέστρεψα στην πόλη. Χαιρέτισα την ξεναγό, το Wu και τον πατέρα του (που να ήξερα ότι λίγο αργότερα θα καθόμασταν σε διπλανές θέσεις στο αεροπλάνο), πήγα στο ξενοδοχείο, πήρα τα πράγματα, βρήκα τον Alvaro, και με πήγε στο αεροδρόμιο. Όχι ότι ήταν καμιά σημαντική απόσταση, αλλά βρήκα την ευκαιρία και τον ρώτησα και για τους Rapa Nui Parliament και τα σχετικά γεγονότα. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, μου λέει. Δε μπορούμε να ζητάμε ανεξαρτησία, εξαρτόμαστε πολύ από τη Χιλή.
Η αίθουσα των αναχωρήσεων στο αεροδρόμιο ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Ευτυχώς είχα κάνει online check-in και δεν είχα βαλίτσα να παραδώσω, γιατί ούτε ξεχωριστή ουρά για τη Business class δεν είχαν. Πέρασα στα γρήγορα τον έλεγχο, και μπήκα στην αίθουσα αναχωρήσεων. Υπάρχουν και γκισέ ελέγχου διαβατηρίων στο αεροδρόμιο, που ανοίγουν μια φορά την εβδομάδα για τις πτήσεις από/προς τη Γαλλική Πολυνησία.
Η αίθουσα αναχωρήσεων πάλι… κακώς χρησιμοποιούμε τη λέξη αίθουσα. Υπαίθριος χώρος είναι, και διακοσμημένος με αγάλματα και χειροτεχνήματα. Υπάρχει κι ένα καφέ, το οποίο… είναι το μισό airside, μετά τον έλεγχο, και το μισό landside, πριν τον έλεγχο. Ένα τζάμι χωρίζει τους δυο χώρους, εκεί που βρίσκονται οι επιβάτες, αλλά το μπαρ δε χωρίζει, ο υπάλληλος κινείται και στους δυο χώρους χωρίς περιορισμό. Πήρα ένα καφέ, καθώς τα επίπεδα καφεΐνης μου είχαν πιάσει πάτο, και μια εμπανάδα, και μετά από λίγο πήγα στη μοναδική πύλη αναχωρήσεων και επιβιβάστηκα στην πτήση μου (με λίγο περπάτημα ως το 787, λίγο πιο κάτω).
Όσο έτρωγα στο καφέ, μια Αμερικανίδα που προσπαθούσε πολύ ανεπιτυχώς να συννεοηθεί στα Γαλλικά με κάτι Γάλλους, μου είχε πάρει τα αφτιά. Τι κι αν οι άνθρωποι της εξήγησαν ότι μιλάνε Αγγλικά, αυτή εκεί. Να μιλάει ακατάπαυστα και σπαστά. Που και να ήξερα ότι η Diana θα καθόταν δίπλα μου στο αεροπλάνο… Και ότι απέναντι από το διάδρομο θα καθόταν ο Wu κι ο πατέρας του, ενώ απέναντι ήταν οι δυο Γερμανοί από το Μόναχο που είμασταν μαζί την προηγούμενη μέρα στο μεγάλο τουρ. Κι όλα αυτά στη Business class…
H πτήση LA842 με το CC-BGB απογειώθηκε στην ώρα της, 14:55 από το Mataveri, και προσγειώθηκε λίγο νωρίτερα από την ώρα της, στις 21:10 αντί 21:40 τοπική, στο Σαντιάγο της Χιλής. Η business class ήταν άνετη και με καλό σχετικά φαγητό και ποτά, αλλά το highlight ήταν η ακατάπαυστη κουβέντα με τη Diana. Η Diana λοιπόν δηλώνει αρχαιολόγος, μεταφράστρια, γειτόνισσα του αντιπροέδρου των ΗΠΑ στη Washington, γεννημένη στο Μεξικό, και παντρεμένη με ένα τύπο που τρώει τα λεφτά του με τις γκόμενες, οπότε κι αυτή τα τρώει στα ταξίδια. Κάποτε διαπραγματευόταν, λέει, και για τα Landing rights της JAL στην Ιορδανία (WTF?) αλλά οι Ιορδανοί τίναξαν τη συμφωνία στον αέρα, λέει. Επίσης λέει κι άλλα. Ότι είδε π.χ. ένα πράσινο flare σαν αυτό στην παρακάτω φωτό, σε μια φωτογραφία που τράβηξε με το iphone της σε ένα ηλιοβασίλεμα, βεβαιώθηκε ότι αυτό που φαινόταν στη φωτογραφία ήταν… ένα green orb, και τηλεφώνησε αμέσως στον ουφολόγο της. Κι ότι οι συνάδελφοί της αρχαιολόγοι που μελετούν την Αίγυπτο, την έχουν διαβεβαιώσει ότι οι πυραμίδες κρύβουν διαστημόπλοια.
Ευτυχώς μετά το φαί την πήρε ο ύπνος, και ξάπλωσα κι εγώ για καμμιά ωρίτσα…
Μ΄ αυτά και μ’ αυτά, ήμουν πίσω στη Χιλή χωρίς να το πολυκαταλάβω. Σωματικά τουλάχιστον…
Επέστρεψα στην πόλη. Χαιρέτισα την ξεναγό, το Wu και τον πατέρα του (που να ήξερα ότι λίγο αργότερα θα καθόμασταν σε διπλανές θέσεις στο αεροπλάνο), πήγα στο ξενοδοχείο, πήρα τα πράγματα, βρήκα τον Alvaro, και με πήγε στο αεροδρόμιο. Όχι ότι ήταν καμιά σημαντική απόσταση, αλλά βρήκα την ευκαιρία και τον ρώτησα και για τους Rapa Nui Parliament και τα σχετικά γεγονότα. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, μου λέει. Δε μπορούμε να ζητάμε ανεξαρτησία, εξαρτόμαστε πολύ από τη Χιλή.
Η αίθουσα των αναχωρήσεων στο αεροδρόμιο ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Ευτυχώς είχα κάνει online check-in και δεν είχα βαλίτσα να παραδώσω, γιατί ούτε ξεχωριστή ουρά για τη Business class δεν είχαν. Πέρασα στα γρήγορα τον έλεγχο, και μπήκα στην αίθουσα αναχωρήσεων. Υπάρχουν και γκισέ ελέγχου διαβατηρίων στο αεροδρόμιο, που ανοίγουν μια φορά την εβδομάδα για τις πτήσεις από/προς τη Γαλλική Πολυνησία.
Η αίθουσα αναχωρήσεων πάλι… κακώς χρησιμοποιούμε τη λέξη αίθουσα. Υπαίθριος χώρος είναι, και διακοσμημένος με αγάλματα και χειροτεχνήματα. Υπάρχει κι ένα καφέ, το οποίο… είναι το μισό airside, μετά τον έλεγχο, και το μισό landside, πριν τον έλεγχο. Ένα τζάμι χωρίζει τους δυο χώρους, εκεί που βρίσκονται οι επιβάτες, αλλά το μπαρ δε χωρίζει, ο υπάλληλος κινείται και στους δυο χώρους χωρίς περιορισμό. Πήρα ένα καφέ, καθώς τα επίπεδα καφεΐνης μου είχαν πιάσει πάτο, και μια εμπανάδα, και μετά από λίγο πήγα στη μοναδική πύλη αναχωρήσεων και επιβιβάστηκα στην πτήση μου (με λίγο περπάτημα ως το 787, λίγο πιο κάτω).
Όσο έτρωγα στο καφέ, μια Αμερικανίδα που προσπαθούσε πολύ ανεπιτυχώς να συννεοηθεί στα Γαλλικά με κάτι Γάλλους, μου είχε πάρει τα αφτιά. Τι κι αν οι άνθρωποι της εξήγησαν ότι μιλάνε Αγγλικά, αυτή εκεί. Να μιλάει ακατάπαυστα και σπαστά. Που και να ήξερα ότι η Diana θα καθόταν δίπλα μου στο αεροπλάνο… Και ότι απέναντι από το διάδρομο θα καθόταν ο Wu κι ο πατέρας του, ενώ απέναντι ήταν οι δυο Γερμανοί από το Μόναχο που είμασταν μαζί την προηγούμενη μέρα στο μεγάλο τουρ. Κι όλα αυτά στη Business class…
H πτήση LA842 με το CC-BGB απογειώθηκε στην ώρα της, 14:55 από το Mataveri, και προσγειώθηκε λίγο νωρίτερα από την ώρα της, στις 21:10 αντί 21:40 τοπική, στο Σαντιάγο της Χιλής. Η business class ήταν άνετη και με καλό σχετικά φαγητό και ποτά, αλλά το highlight ήταν η ακατάπαυστη κουβέντα με τη Diana. Η Diana λοιπόν δηλώνει αρχαιολόγος, μεταφράστρια, γειτόνισσα του αντιπροέδρου των ΗΠΑ στη Washington, γεννημένη στο Μεξικό, και παντρεμένη με ένα τύπο που τρώει τα λεφτά του με τις γκόμενες, οπότε κι αυτή τα τρώει στα ταξίδια. Κάποτε διαπραγματευόταν, λέει, και για τα Landing rights της JAL στην Ιορδανία (WTF?) αλλά οι Ιορδανοί τίναξαν τη συμφωνία στον αέρα, λέει. Επίσης λέει κι άλλα. Ότι είδε π.χ. ένα πράσινο flare σαν αυτό στην παρακάτω φωτό, σε μια φωτογραφία που τράβηξε με το iphone της σε ένα ηλιοβασίλεμα, βεβαιώθηκε ότι αυτό που φαινόταν στη φωτογραφία ήταν… ένα green orb, και τηλεφώνησε αμέσως στον ουφολόγο της. Κι ότι οι συνάδελφοί της αρχαιολόγοι που μελετούν την Αίγυπτο, την έχουν διαβεβαιώσει ότι οι πυραμίδες κρύβουν διαστημόπλοια.
Ευτυχώς μετά το φαί την πήρε ο ύπνος, και ξάπλωσα κι εγώ για καμμιά ωρίτσα…
Μ΄ αυτά και μ’ αυτά, ήμουν πίσω στη Χιλή χωρίς να το πολυκαταλάβω. Σωματικά τουλάχιστον…
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.725
- Likes
- 30.372
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Τι έρχεται να δει λοιπόν κανείς στο νησί του Πάσχα; Θα είχε κάποιο ενδιαφέρον αν δεν υπήρχαν τα Μοάι;
Ένας άξονας του ταξιδιού, αναμφισβήτητα, είναι οι αρχαιολογικές επισκέψεις. Το πόσο ενδιαφέρεται ο καθένας γι αυτές, εξαρτάται φυσικά από τα ενδιαφέροντά του. Ακόμα κι αυτές δεν περιορίζονται στα Moai, όμως, καθώς ο τοπικός πολιτισμός πέρασε από διάφορες φάσεις. Για παράδειγμα, η όλη ιστορία με τους εορτασμούς του «ανθρώπου πουλί» θα μπορούσε από μόνη της να αποτελεί πόλο έλξης.
Ένας δεύτερος άξονας, είναι η ίδια η απομόνωση του νησιού. Το γεγονός ότι βρίσκεσαι σε ένα μέρος δυσπρόσιτο και μακρινό, δίνει από μόνο του ένα ενδιαφέρον. ΟΚ, όχι για όλους, πρέπει να σε ενδιαφέρει και ο «τεχνολογικός τουρισμός» σε ένα βαθμό. Δεν είναι προφανές το πώς υπάρχει ενέργεια, τρεχούμενο νερό, τηλεπικοινωνίες, αποκομιδή απορριμάτων, τηλεόραση κλπ σε ένα τόσο δυσπρόσιτο μέρος.
Ένας τρίτος άξονας, είναι η σύγχρονη ιστορία του νησιού. Το πώς ένας λαός έφτασε στην σχεδόν πλήρη εξαφάνιση, και ανασχηματίστηκε. Το πώς διασώθηκαν οι προφορικές παραδόσεις του. Και το πώς μια χώρα που υπέφερε από την αποικιοκρατία εφάρμοσε αποικιοκρατικές πρακτικές σε ένα μικρότερο λαό. Και η σημερινή πολιτική ανακατωσούρα με τις διαμαρτυρίες, τις παραχωρήσεις της Χιλής και τους «Rapa Nui Parliament».
Ένας τέταρτος άξονας, είναι η πολυνησιακή κουλτούρα. Πέραν από τους χορούς και τις μουσικές, η γνωριμία με τα μέρη που γεννήθηκαν έννοιες και κουλτούρες που ενσωματώνουμε σήμερα και στο δικό μας πολιτισμό, και με την τοπική κουζίνα, είναι λόγος επίσκεψης.
Ένας πέμπτος άξονας, είναι ο νότιος ειρηνικός, στον οποίο βρισκόμαστε. Η παραλία με τη λευκή άμμο, τα κύματα για τους surfers, ο ευμετάβλητος πλην γενικά ζεστός καιρός, οι δυνατότητες για snorkeling, trekking, ιππασίες από μόνες τους είναι λόγος επίσκεψης.
Τα δυο τελευταία, βέβαια, τα βρίσκεις και στα άλλα νησιά της Πολυνησίας.
Όμως, ο βασικός λόγος επίσκεψης, για μένα είναι άλλος. Δεν έχουμε και πολλά παραδείγματα στην ιστορία της ανθρωπότητας που ένας λαός αποίκισε ένα μέρος και στη συνέχεια έμεινε εκεί χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο για αρκετούς αιώνες. Αν το δεις και σαν κοινωνικό πείραμα (της μόδας η έκφραση τελευταία), είναι μοναδικό. Βλέπεις πως από το τίποτα αναπτύσσονται ομάδες και «φυλές» που ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Βλέπεις το ρόλο της προστασίας της φύσης και της βιώσιμης ανάπτυξης. Βλέπεις πως αναπτύχθηκε μια οικονομία σε μια κοινωνία που δεν είχε ανακαλύψει την έννοια του χρήματος. Βλέπεις πως οι πατροπαράδοτες πεποιθήσεις κάποια στιγμή εγκαταλείπονται και εξελίσσονται ή αλλάζουν, ακόμα και χωρίς εξωτερικά ερεθίσματα.
Αλλά υπάρχουν και ένα σωρό κρυμμένα μυστικά στο νησί, αν κάποιος έχει παραπάνω χρόνο να διαθέσει, ή δυνατότητα να πάρει μεταφορικό μέσο. Αντί άλλων σχολίων, θα σας παραθέσω τέσσερα σύντομα ντοκιμαντέρ του Evan Hadfield με πλάνα από το νησί και θεματολογία που το αφορά:
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
Aegean Airlines Πρόγραμμα τακτικών επιβατών Miles + Bonus- Τελ. μήνυμα: psilos3
-
-
-
-
-
