Παλαιστίνη Χεβρώνα : η μαρτυρική πόλη της Παλαιστίνης

[fenia42]

Ξεκινήσαμε από την ειρηνική Ραμάλα και σε δυο περίπου ώρες είμασταν στη σκληροπυρηνική Χεβρώνα. Το λεωφορείο μας άφησε μπροστά από ένα παζάρι που μας θύμισε ξέγνοιαστες αραβικές πόλεις : θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μουσουλμανική ειρηνική πόλη, όμως αυτό που θα αντικρίζαμε στη συνέχεια μας υπενθύμισε τη σκληρή πραγματικότητα.

Κατευθυνθήκαμε με το ένστικτο και σύντομα βρήκαμε την είσοδο στην παλιά πόλη. Εκεί ξεκινούσαν τα γνωστά αραβικά σουκς που εδώ έμοιαζαν να είναι πανάρχαια και σε πολλά σημεία δημιουργούσαν σκιερές έρημες μικρές στοές. Αυτό τα έκανε ακόμα πιο όμορφα και μας ασκούσαν τέτοια γοητεία που θέλαμε να τα εξερευνήσουμε ένα προς ένα. Πάνω από τα σημεία που ήταν ακάλυπτα και κοιτούσαν προς τον ουρανό όμως υπήρχαν σιδεριές με τεράστια πλαστικά κομμάτια. Το γιατί θα το καταλαβαίναμε σύντομα…

Μόλις μας εντόπισαν οι ντόπιοι Παλαιστίνιοι, έσπευσαν ένας ένας να μας προσφέρουν υπηρεσίες ξεναγού … με το αζημίωτο. Όλοι τους ήταν αξιοπρεπείς και διακριτικοί, όμως μας μίλησαν για την οικονομική τους εξαθλίωση αφού οι Ισραηλινοί διαρκώς προφασίζονται διάφορες δικαιολογίες για να τους κλείνουν τα ήδη φτωχικά μαγαζάκια τους και να τους παραγκωνίζουν με κάθε τρόπο.

Τουρισμός στη Χεβρώνα ασφαλώς δεν υπάρχει, έτσι οι μικρο-μαγαζάτορες προσπαθούν να ζήσουν όπως όπως, πουλώντας την πραμάτεια τους σε καθημερινή βάση για λίγα σέκελ. Η φτώχεια και η ένδεια της περιοχής ήταν έκδηλη από την κατάσταση πολλών μαγαζιών.

Προχωρώντας μέσα στα στενά είδαμε λιγοστές γυναίκες να έχουν βγει για τα ψώνια τους και μερικούς ηλικιωμένους να συνομιλούν κρατώντας συντροφιά ο ένας στον άλλο. Κυριαρχούσε μια αλλόκοτη ερημιά και μια νεκρική σιγή που άφηνε ένα τρομακτικό αποτύπωμα πάνω σου. Καθώς προχωρούσαμε κι άλλο, κοιτώντας πότε τις στοές και πότε τα τετραγωνισμένα από τις σιδεριές μπλε κομμάτια του ουρανού αντικρίζαμε τόνους σκουπιδιών σε κάθε γωνία. Κοιτώντας απορημένες τα τόσα απορρίμματα μας πλησίασε ένας ντόπιος και -ίσως από ντροπή- μας εξήγησε πως τους τα πετάνε κάθε μέρα οι Ισραηλινοί που κατοικούν στις οροφές των χαμηλών κτισμάτων. Εκείνοι σπεύδουν να τα μαζέψουν κάθε πρωί, όμως μέχρι το μεσημέρι η κατάσταση είναι πάλι η ίδια.

«Καλύτερα να μας πετούν τα σκουπίδια τους παρά πέτρες», μας είπαν και μόνο τότε πρόσεξα πως ολόγυρα υπήρχαν όλων των μεγεθών πέτρες, ικανές να σκοτώσουν άνθρωπο. Τα πλαστικά καλύμματα πάνω από τα κεφάλια μας ήταν κι εκείνα γεμάτα πέτρες, ορισμένες πολύ μεγάλου μεγέθους, τουλάχιστον τις συγκρατούσαν προσωρινά.

Ποιος μπορεί να μπει στη θέση αυτών των ανθρώπων που τους εξόρισαν να ζουν στην ίδια τους την πόλη ανάμεσα σε ξένα απορρίμματα και μόνιμα υπό τον φόβο και την απειλή των Ισραηλινών ενόπλων. Έκανα να κοιτάξω προς τα πάνω, να δω ποιος μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο στην καθημερινότητά του, και αντίκρισα έναν Ισραηλινό στρατιώτη σε μια ταράτσα, να μου δείχνει απειλητικά το όπλο του και να με κοιτάει με ένα βλέμμα γεμάτο ένταση και μίσος. Οι Ισραηλινοί δεν επιθυμούν κανέναν ξένο να έρχεται στη Χεβρώνα και να απαθανατίζει τα όσα βλέπει, μας είπαν. Πώς μπορούν να ζουν καθημερινά έτσι αυτοί οι άνθρωποι; Δεν έπαψα να αναρωτιέμαι μέχρι να φύγω.

Συνεχίζοντας την περιήγηση βρεθήκαμε αντιμέτωπες και με άλλους στρατιώτες που μας κοίταζαν εξίσου απειλητικά και με τα όπλα σε ετοιμότητα. Είχα πάψει πια να σηκώνω το βλέμμα να τους κοιτάξω, δεν άντεχα τη διασταύρωση των ματιών μας, δεν είχα συνηθίσει να κοιτάζω μάτια που έβγαζαν φλόγες μίσους.

Σε πλήρη αντίθεση, οι Παλαιστίνιοι που μας προσέγγισαν, μας μιλούσαν για το παράδοξο αυτό «φαινόμενο» με απόλυτη επίγνωση και αποδοχή της κατάστασης, χωρίς στιγμή να αφήσουν την παραμικρή μομφή προς το αντίθετο καθεστώς. Μια αξιοπρέπεια σπάνια και ειλικρινά αξιοθαύμαστη.

Περπατώντας λίγο ακόμα στα σουκς βρήκαμε και το μεγαλύτερο ιστορικής και θρησκευτικής σημασίας αξιοθέατο της πόλης : τον τάφο των Πατριαρχών κατά τους Εβραίους ή Τάφος του Ιμπραήμ για τους Μουσουλμάνους. Και για τις δυο φυλές πάντως το μνημείο αυτό είναι υψίστης σημασίας και είναι αυτό που κατέταξε πρόσφατα τη Χεβρώνα στη λίστα με τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο.

Οι τρεις ισχυρότερες θρησκείες συναντιούνται σε τόσα μέρη στα παλαιστινιακά εδάφη, κι όμως και οι τρεις ξεχνούν ότι είναι αδερφές θρησκείες, πως η μια υπάρχει μέτης άλλης και πως βρίσκονται κι οι τρεις ακριβώς στον ίδιο παρονομαστή. Κανείς θιασώτης τους δε δείχνει πια να θυμάται ότι ο θεός του ενός είναι ο θεός του άλλου.

( Banksy παρών πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας , - το 42 δε το έγραψα εγώ)

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[fenia42]

Η οδηγία του Παλαιστινίου ξενοδόχου στη Ραμάλα ήταν ξεκάθαρη : ξεχνάς ότι επισκέφτηκες τη Χεβρώνα. Είναι μια πληροφορία που κανείς δε χρειάζεται να μάθει, πόσο μάλλον οι Ισραηλίτες.

Η Χεβρώνα δεν είναι μια εύκολη πόλη. Όλα όσα διεξάγονται σε αυτή δε μπορούν να περάσουν απαρατήρητα. Κι όμως – αν δε την έχεις επισκεφτεί δε μπορείς να καταλάβει για τί περιοχή μιλάμε.

Διότι, η Χεβρώνα είναι η πιο παράξενη και η πιο σκληροπυρηνική από τις πόλεις της Παλαιστίνης, καθώς φημίζεται για την «ιδιομορφία» να είναι χωρισμένη σε δυο τομείς : τον ισραηλινό και τον παλαιστινιακό. Οι μόνιμοι κάτοικοί της είναι 200.000 ωστόσο υπάρχουν και μερικές εκατοντάδες (εξαγριωμένοι) Ισραηλίτες έποικοι, οι οποίοι κατοικούν σε έναν φυλασσόμενο θύλακα.


Αυτό το χαρακτηριστικό δε το έχει καμία άλλη πόλη της Δυτικής Όχθης, καθώς εκεί οι ισραηλινές μονάδες βρίσκονται στα περίχωρα των πόλεων, φυλασσόμενες με ψηλά απροσπέλαστα τείχη και συρματοπλέγματα. Ο διαχωρισμός της Χεβρώνας έγινε το 1997 και ο ισραηλινός τομέας ονομάζεται Η2.

Τα πράγματα πριν το διαχωρισμό δεν ήταν καθόλου αρμονικά μιας και σημειώνονταν σφαγές και δολοφονίες εκατέρωθεν, με τελευταία αυτή του 1994 όπου 29 Παλαιστίνιοι βρήκαν τραγικό θάνατο από έναν Εβραίο έποικο, την ώρα της προσευχής τους στο τζαμί.

Γνωρίζαμε καλά πως επρόκειτο να αντικρίσουμε σκληρές εικόνες, εικόνες- γροθιά στο στομάχι που θα μας έμεναν ανεξίτηλες και ανθρώπους που ζούσαν καθημερινά υπό τη συνεχή απειλή κάποιου όπλου, κυριολεκτικά πάνω από το κεφάλι τους.

(Ραμάλα, έξω από το μαυσωλείο του Γιάσερ Αραφάτ)

 

[fenia42]

Ξεκινήσαμε από την ειρηνική Ραμάλα και σε δυο περίπου ώρες είμασταν στη σκληροπυρηνική Χεβρώνα. Το λεωφορείο μας άφησε μπροστά από ένα παζάρι που μας θύμισε ξέγνοιαστες αραβικές πόλεις : θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μουσουλμανική ειρηνική πόλη, όμως αυτό που θα αντικρίζαμε στη συνέχεια μας υπενθύμισε τη σκληρή πραγματικότητα.

Κατευθυνθήκαμε με το ένστικτο και σύντομα βρήκαμε την είσοδο στην παλιά πόλη. Εκεί ξεκινούσαν τα γνωστά αραβικά σουκς που εδώ έμοιαζαν να είναι πανάρχαια και σε πολλά σημεία δημιουργούσαν σκιερές έρημες μικρές στοές. Αυτό τα έκανε ακόμα πιο όμορφα και μας ασκούσαν τέτοια γοητεία που θέλαμε να τα εξερευνήσουμε ένα προς ένα. Πάνω από τα σημεία που ήταν ακάλυπτα και κοιτούσαν προς τον ουρανό όμως υπήρχαν σιδεριές με τεράστια πλαστικά κομμάτια. Το γιατί θα το καταλαβαίναμε σύντομα…

Μόλις μας εντόπισαν οι ντόπιοι Παλαιστίνιοι, έσπευσαν ένας ένας να μας προσφέρουν υπηρεσίες ξεναγού … με το αζημίωτο. Όλοι τους ήταν αξιοπρεπείς και διακριτικοί, όμως μας μίλησαν για την οικονομική τους εξαθλίωση αφού οι Ισραηλινοί διαρκώς προφασίζονται διάφορες δικαιολογίες για να τους κλείνουν τα ήδη φτωχικά μαγαζάκια τους και να τους παραγκωνίζουν με κάθε τρόπο.

Τουρισμός στη Χεβρώνα ασφαλώς δεν υπάρχει, έτσι οι μικρο-μαγαζάτορες προσπαθούν να ζήσουν όπως όπως, πουλώντας την πραμάτεια τους σε καθημερινή βάση για λίγα σέκελ. Η φτώχεια και η ένδεια της περιοχής ήταν έκδηλη από την κατάσταση πολλών μαγαζιών.

Προχωρώντας μέσα στα στενά είδαμε λιγοστές γυναίκες να έχουν βγει για τα ψώνια τους και μερικούς ηλικιωμένους να συνομιλούν κρατώντας συντροφιά ο ένας στον άλλο. Κυριαρχούσε μια αλλόκοτη ερημιά και μια νεκρική σιγή που άφηνε ένα τρομακτικό αποτύπωμα πάνω σου. Καθώς προχωρούσαμε κι άλλο, κοιτώντας πότε τις στοές και πότε τα τετραγωνισμένα από τις σιδεριές μπλε κομμάτια του ουρανού αντικρίζαμε τόνους σκουπιδιών σε κάθε γωνία. Κοιτώντας απορημένες τα τόσα απορρίμματα μας πλησίασε ένας ντόπιος και -ίσως από ντροπή- μας εξήγησε πως τους τα πετάνε κάθε μέρα οι Ισραηλινοί που κατοικούν στις οροφές των χαμηλών κτισμάτων. Εκείνοι σπεύδουν να τα μαζέψουν κάθε πρωί, όμως μέχρι το μεσημέρι η κατάσταση είναι πάλι η ίδια.

«Καλύτερα να μας πετούν τα σκουπίδια τους παρά πέτρες», μας είπαν και μόνο τότε πρόσεξα πως ολόγυρα υπήρχαν όλων των μεγεθών πέτρες, ικανές να σκοτώσουν άνθρωπο. Τα πλαστικά καλύμματα πάνω από τα κεφάλια μας ήταν κι εκείνα γεμάτα πέτρες, ορισμένες πολύ μεγάλου μεγέθους, τουλάχιστον τις συγκρατούσαν προσωρινά.

Ποιος μπορεί να μπει στη θέση αυτών των ανθρώπων που τους εξόρισαν να ζουν στην ίδια τους την πόλη ανάμεσα σε ξένα απορρίμματα και μόνιμα υπό τον φόβο και την απειλή των Ισραηλινών ενόπλων. Έκανα να κοιτάξω προς τα πάνω, να δω ποιος μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο στην καθημερινότητά του, και αντίκρισα έναν Ισραηλινό στρατιώτη σε μια ταράτσα, να μου δείχνει απειλητικά το όπλο του και να με κοιτάει με ένα βλέμμα γεμάτο ένταση και μίσος. Οι Ισραηλινοί δεν επιθυμούν κανέναν ξένο να έρχεται στη Χεβρώνα και να απαθανατίζει τα όσα βλέπει, μας είπαν. Πώς μπορούν να ζουν καθημερινά έτσι αυτοί οι άνθρωποι; Δεν έπαψα να αναρωτιέμαι μέχρι να φύγω.

Συνεχίζοντας την περιήγηση βρεθήκαμε αντιμέτωπες και με άλλους στρατιώτες που μας κοίταζαν εξίσου απειλητικά και με τα όπλα σε ετοιμότητα. Είχα πάψει πια να σηκώνω το βλέμμα να τους κοιτάξω, δεν άντεχα τη διασταύρωση των ματιών μας, δεν είχα συνηθίσει να κοιτάζω μάτια που έβγαζαν φλόγες μίσους.

Σε πλήρη αντίθεση, οι Παλαιστίνιοι που μας προσέγγισαν, μας μιλούσαν για το παράδοξο αυτό «φαινόμενο» με απόλυτη επίγνωση και αποδοχή της κατάστασης, χωρίς στιγμή να αφήσουν την παραμικρή μομφή προς το αντίθετο καθεστώς. Μια αξιοπρέπεια σπάνια και ειλικρινά αξιοθαύμαστη.

Περπατώντας λίγο ακόμα στα σουκς βρήκαμε και το μεγαλύτερο ιστορικής και θρησκευτικής σημασίας αξιοθέατο της πόλης : τον τάφο των Πατριαρχών κατά τους Εβραίους ή Τάφος του Ιμπραήμ για τους Μουσουλμάνους. Και για τις δυο φυλές πάντως το μνημείο αυτό είναι υψίστης σημασίας και είναι αυτό που κατέταξε πρόσφατα τη Χεβρώνα στη λίστα με τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο.

Οι τρεις ισχυρότερες θρησκείες συναντιούνται σε τόσα μέρη στα παλαιστινιακά εδάφη, κι όμως και οι τρεις ξεχνούν ότι είναι αδερφές θρησκείες, πως η μια υπάρχει μέτης άλλης και πως βρίσκονται κι οι τρεις ακριβώς στον ίδιο παρονομαστή. Κανείς θιασώτης τους δε δείχνει πια να θυμάται ότι ο θεός του ενός είναι ο θεός του άλλου.

( Banksy παρών πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας , - το 42 δε το έγραψα εγώ)

 

[fenia42]

Προς την έξοδο για την επιστροφή το μάτι μου στράφηκε σε μια βρόμικη γωνιά γεμάτη σκουπίδια. Στον τοίχο της όμως,- σα να ήθελε να μείνει απόκρυφο μέρος- είχαν ζωγραφίσει την παλαιστινιακή σημαία κι από κάτω με κόκκινα γράμματα «Κάντε χούμους, όχι πόλεμο».


Έτσι θέλω να τη θυμάμαι την Παλαιστίνη, ως μια χώρα που στέκεται αγέρωχη, υψώνοντας με αξιοπρέπεια και περισσή τόλμη το κεφάλι, απαντώντας στο μίσος με χιούμορ και αγάπη.

Η ελευθερία θέλει κότσια, αρετή και τόλμη που έλεγε κι ο Κάλβος, να το θέλει η ψυχή σου, να μη σε σκιάζει τίποτα. Μόνο μην έχοντας κάτι να χάσεις μπορείς να παλέψεις το ζυγό που σου επεβλήθη. Η τόλμη χρειάζεται σε αυτό. Η αρετή έγκειται στην αγάπη. Μόνο με αγάπη στην ψυχή μπορείς να πας μπροστά. Το μίσος σε αφήνει στάσιμο, μόνιμα σε άμυνα, να μη μπορείς να χαρείς με τα απλά, τα καθημερινά, να βλέπεις παντού εχθρούς. Έτσι θα μείνει πάντα στην καρδιά μου η χώρα αυτή.

(Ποίημα από το μουσείο του Γιάσερ Αραφάτ)

Παλαιστίνη δε σημαίνει Χαμάς λοιπόν. Για εμάς που είμασταν εκεί και είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια τι σημαίνει καταπιεστής και καταπιεζόμενος, πλέον ξέρουμε. Και καμία προπαγάνδα δεν θα μπορέσει να μας αλλάξει άποψη. Γι’ αυτό και ταξιδεύουμε και θα ταξιδεύουμε. Όχι για να ευφραίνουμε μόνο τα μάτια μας, αλλά και για να καθησυχάζουμε την καρδιά μας. Πως είμασταν εκεί, να ακούσουμε από την δική μας προνομιακή θέση, έστω για λίγο , τον λιγότερο προνομιούχο, τον αδικημένο της ιστορίας που χωρίς μέσα αγωνίζεται. Με αρετή και τόλμη.

Σε έναν κόσμο που σηκώνει τείχη , οι Παλαιστίνιοι τα χρησιμοποιούν για να δηλώσουν την παρουσία τους.

 

[thanos75]

Το graffiti του ύψιστου Banksy είναι όλα τα λεφτά πραγματικά. Πραγματικά ο πόνος για όλα όσα φρικαλέα διαπράττονται από τη Χαμάς σε περιοχές του Ισραήλ κοντά στη λωρίδα της Γάζας είναι αδιαμφισβήτητος. Ας κρατάμε όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μας και το ρητό "Όπως στρώνει κανείς, κοιμάται"....Και βέβαια έχω πραγματικά αηδιάσει από τα ελληνικά media και τη "βασιλικότερη του βασιλέως" στάση τους. Δεν είδα τον ίδιο ζήλο στις περιγραφές και στις αναφορές τους όταν το 2008 και το 2014 Ισραηλινοί μακέλευαν κυριολεκτικά τη Γάζα, καθιστώντας την περιοχή μέχρι σήμερα στην κυριολεξία μια ανοιχτή φυλακή. Και φυσικά ούτε κανείς θυμήθηκε πέρσι γύρω στις 16-17 Σεπτεμβρίου ότι είχαν συμπληρωθεί 40 χρόνια από τις σφαγές αμάχων Παλαιστινίων στους προσφυγικούς καταυλισμούς Sambra & Satilla στη Βηρυττό (το 1982) από Λιβανέζους χριστιανούς φαλαγγίτες με τη βοήθεια των τότε Ισραηλινών εισβολέων στην περιοχή. Τότε σε μια νύχτα σφαγιάστηκαν κάπου 3000 άνθρωποι- ένα πραγματικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αλλά ξέχασα, πέρσι τέτοιες ημέρες πενθούσαμε την Ελισάβετ τη Β της Αγγλίας και βλέπαμε σε ζωντανή μετάδοση την κηδεία της. Πού καιρός για άλλες θύμησες!
Υ.Γ. Εννοείται πως ούτε ενστερνίζομαι, ούτε χαίρομαι με τις φρικαλεότητες της Χαμάς. Οι τύποι είναι κυριολεκτικά μουτζαχεντίν. Όμως αν στο παρελθόν κάποια πράγματα ήταν αλλιώς ίσως σήμερα να μην υπήρχαν ούτε Hamas, ούτε ISIS, και γενικώς κανένας ισλαμικός φονταμενταλισμός

 

[Alic]

Προς την έξοδο για την επιστροφή το μάτι μου στράφηκε σε μια βρόμικη γωνιά γεμάτη σκουπίδια. Στον τοίχο της όμως,- σα να ήθελε να μείνει απόκρυφο μέρος- είχαν ζωγραφίσει την παλαιστινιακή σημαία κι από κάτω με κόκκινα γράμματα «Κάντε χούμους, όχι πόλεμο».


Έτσι θέλω να τη θυμάμαι την Παλαιστίνη, ως μια χώρα που στέκεται αγέρωχη, υψώνοντας με αξιοπρέπεια και περισσή τόλμη το κεφάλι, απαντώντας στο μίσος με χιούμορ και αγάπη.

Η ελευθερία θέλει κότσια, αρετή και τόλμη που έλεγε κι ο Κάλβος, να το θέλει η ψυχή σου, να μη σε σκιάζει τίποτα. Μόνο μην έχοντας κάτι να χάσεις μπορείς να παλέψεις το ζυγό που σου επεβλήθη. Η τόλμη χρειάζεται σε αυτό. Η αρετή έγκειται στην αγάπη. Μόνο με αγάπη στην ψυχή μπορείς να πας μπροστά. Το μίσος σε αφήνει στάσιμο, μόνιμα σε άμυνα, να μη μπορείς να χαρείς με τα απλά, τα καθημερινά, να βλέπεις παντού εχθρούς. Έτσι θα μείνει πάντα στην καρδιά μου η χώρα αυτή.

View attachment 443840
(Ποίημα από το μουσείο του Γιάσερ Αραφάτ)

Παλαιστίνη δε σημαίνει Χαμάς λοιπόν. Για εμάς που είμασταν εκεί και είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια τι σημαίνει καταπιεστής και καταπιεζόμενος, πλέον ξέρουμε. Και καμία προπαγάνδα δεν θα μπορέσει να μας αλλάξει άποψη. Γι’ αυτό και ταξιδεύουμε και θα ταξιδεύουμε. Όχι για να ευφραίνουμε μόνο τα μάτια μας, αλλά και για να καθησυχάζουμε την καρδιά μας. Πως είμασταν εκεί, να ακούσουμε από την δική μας προνομιακή θέση, έστω για λίγο , τον λιγότερο προνομιούχο, τον αδικημένο της ιστορίας που χωρίς μέσα αγωνίζεται. Με αρετή και τόλμη.
View attachment 443841 View attachment 443842
Σε έναν κόσμο που σηκώνει τείχη , οι Παλαιστίνιοι τα χρησιμοποιούν για να δηλώσουν την παρουσία τους.

Σε έναν κόσμο που παρασύρεται από τα υποκινούμενα ΜΜΕ, υποκλίνομαι στα λόγια σου..Με ευχή για όλους,να σταματήσει κάθε μορφή βίας.

 

[coco_]

Eυχαριστούμε για αυτή την ιστορία!
Τις τελευταίες μέρες με αφορμή τα γεγονότα έψαχνα στο φόρουμ να διαβάσω την εμπειρία κάποιου στην Παλαιστινη, κυρίως από άποψη συναισθημάτων που σου αφήνει μια τέτοια επίσκεψη.

 

[fenia42]

Σε έναν κόσμο που παρασύρεται από τα υποκινούμενα ΜΜΕ, υποκλίνομαι στα λόγια σου..Με ευχή για όλους,να σταματήσει κάθε μορφή βίας.

Σε ευχαριστώ πολύ, αλλά καμία υπόκλιση στα λόγια μου. Σεβασμό μόνο στους ανθρώπους αυτούς που με αξιοπρέπεια μάχονται καθώς και στα αθώα θύματα εκατερωθεν.

 

[JoanneKapa]

Το graffiti του ύψιστου Banksy είναι όλα τα λεφτά πραγματικά. Πραγματικά ο πόνος για όλα όσα φρικαλέα διαπράττονται από τη Χαμάς σε περιοχές του Ισραήλ κοντά στη λωρίδα της Γάζας είναι αδιαμφισβήτητος. Ας κρατάμε όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μας και το ρητό "Όπως στρώνει κανείς, κοιμάται"....Και βέβαια έχω πραγματικά αηδιάσει από τα ελληνικά media και τη "βασιλικότερη του βασιλέως" στάση τους. Δεν είδα τον ίδιο ζήλο στις περιγραφές και στις αναφορές τους όταν το 2008 και το 2014 Ισραηλινοί μακέλευαν κυριολεκτικά τη Γάζα, καθιστώντας την περιοχή μέχρι σήμερα στην κυριολεξία μια ανοιχτή φυλακή. Και φυσικά ούτε κανείς θυμήθηκε πέρσι γύρω στις 16-17 Σεπτεμβρίου ότι είχαν συμπληρωθεί 40 χρόνια από τις σφαγές αμάχων Παλαιστινίων στους προσφυγικούς καταυλισμούς Sambra & Satilla στη Βηρυττό (το 1982) από Λιβανέζους χριστιανούς φαλαγγίτες με τη βοήθεια των τότε Ισραηλινών εισβολέων στην περιοχή. Τότε σε μια νύχτα σφαγιάστηκαν κάπου 3000 άνθρωποι- ένα πραγματικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αλλά ξέχασα, πέρσι τέτοιες ημέρες πενθούσαμε την Ελισάβετ τη Β της Αγγλίας και βλέπαμε σε ζωντανή μετάδοση την κηδεία της. Πού καιρός για άλλες θύμησες!
Υ.Γ. Εννοείται πως ούτε ενστερνίζομαι, ούτε χαίρομαι με τις φρικαλεότητες της Χαμάς. Οι τύποι είναι κυριολεκτικά μουτζαχεντίν. Όμως αν στο παρελθόν κάποια πράγματα ήταν αλλιώς ίσως σήμερα να μην υπήρχαν ούτε Hamas, ούτε ISIS, και γενικώς κανένας ισλαμικός φονταμενταλισμός

Ό,τι ακριβώς είπες..

 

[viktoria]

Καλησπερα,ολα σωστα κι συμφωνω αλλα να κοιταμε και λιγο στην αυλη μας !τα αισχη των τουρκων{επιτηδες με μικρο το αρχικο}εναντιον των αδελφων μας Κυπριων.Και να γινουν και σχολια για τον κ.(ας πουμε)ερντογαν που κανει τον ειρηνοποιο, ξεχνωντας οτι εχει παρανομα καταλαβει εδαφη στην μαρτυρικη Κυπρο μας.

 

[viktoria]

Αν μπορει καποιος ας με πληροφορησει ο κ.Μπανσκυ(αν το γραφω σωστα)εχει φτιαξει κατι αναλογο στην μαρτυρικη μας Κυπρο?

 

[duty_free]

Ταξιδάρα! Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση, οπως μαλλον σε ολα. νομίζω δε ότι θα πρέπει να αναδειχθει ως δεσπόζουσα αρχή των παλαιστινιων η Φατάχ και η Χαμάς να περιθωριοποιηθεί χωρίς όμως αυτό να δώσει την σκυτάλη σε δράση "μοναχικών λύκων".


Για το 42 δε... Πρέπει να είναι μια αναφορά στην απάντηση στο υπέρτατο ερωτημα για την ζωή , το σύμπαν, τα παντα η οποία εδωθη από το υπερτατο μηχάνημα, μετά από επτά εκατομμύρια χρόνια υπολογισμών. Για περισσότερα αποταθειτε στο The Hitchhiker's Guide to the Galaxy του Douglas Adams