Βουλγαρία Χειμερινό ΅διάλειμμα΅ στη Σόφια

[Grerena]

Το Quadrat 500 είναι η νέα εθνική γκαλερί της Βουλγαρίας που άνοιξε στο Μάιο του 2015 στο κτίριο του πρώην Κρατικού Τυπογραφείου στην πλατεία Alexander Nevsky. Φιλοξενεί εκατοντάδες έργα τέχνης από την Εθνική Πινακοθήκη και την Εθνική Πινακοθήκη ξένων καλλιτεχνών, τα οποία εκτίθενται σε 28 αίθουσες σε τέσσερα επίπεδα. Η έκθεση παρουσιάζει έργα τέχνης, από Βούλγαρους καλλιτέχνες αλλά και έργα από την Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και την Αμερική.

Φωτό από το internet

Το Quadrat 500 μαζί με την με τη γειτονική National Gallery (που στεγάζεται στο πρώην Βασιλικό Παλάτι) αποκαλείται (με μια δόση υπερβολής): «Το Λούβρο των Βαλκανίων». Ο χαρακτηρισμός αναφέρεται στον πλούτο και την ποικιλία των έργων που φιλοξενούνται στις δύο αυτές Πινακοθήκες.
Ομολογώ ότι έχω κάποια αδυναμία στις Αίθουσες τέχνης. Ότι “θέμα” και να έχει το ταξίδι μου, με όποια παρέα και αν είμαι, επιδιώκω πάντα να “πάρω μια δόση τέχνης”.

Έτσι, πήγαμε στο Quadrat 500. Στεγάζεται σε ένα πολύ όμορφο κλασικό κτίριο με αρκετά μοντέρνα όμως διαρρύθμιση στο εσωτερικό. Είναι μια εξαιρετική πινακοθήκη σε ένα πολύ οργανωμένο και μεγάλο κτήριο. Ο κήπος-αίθριο στο κέντρο του μουσείου είναι μια ευχάριστη έκπληξη καθώς αποτελεί και χώρο έκθεσης γλυπτών.

Και ναι! Ήταν τεράστιο. Πίστευα ότι θα περάσω ευχάριστα μια ώρα, αλλά έφτασα σε σημείο να αγχωθώ για να τα δω όλα και στο τέλος έκανα “ξεσκαρτάρισμα” στα έργα προσπαθώντας να δω τα πιο σημαντικά.
Στην αίθουσα με τους ξένους ζωγράφους βρήκα προς μεγάλη μου έκπληξη δύο πίνακες του Eugene Delacroix, έναν του Van Dyke και έναν του Jusepe Ribera!
Αυτό που ήταν πρωτόγνωρο για μένα ήταν τα έργα των Βουλγάρων καλλιτεχνών του 15ου -16ου δηλαδή την εποχή της Ιταλικής Αναγέννησης τότε που τα Βαλκάνια ήταν υποδουλωμένα στους Τούρκους.
Τι ζωγράφιζε τότε η υποδουλωμένη Ευρώπη;
Την εποχή λοιπόν του Da Vinci, οι Βούλγαροι ζωγράφιζαν τοπία Βαλκανικά, πρόσωπα καθημερινά, σκηνές καθημερινότητας στο σπίτι, στα χωράφια, στο δρόμο, στο χωριό. Μου φάνηκε τόσο περίεργο αυτό, γιατί από εκεί που είχα ταυτίσει τη ζωγραφική της εποχής με την Αναγέννηση και τα πορτρέτα επιφανών ανθρώπων και θρησκευτικές σκηνές, τώρα συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν και άλλα πράγματα και άλλη ζωγραφική πέραν της γνωστής.

Μερικοί πίνακες από την εποχή της Τουρκοκρατίας...

Από τους Βαλκανικούς Πολέμους...

Και κάποιοι μεταγενέστεροι...

Επίσης εντυπωσιάστηκα από τη μοντέρνα ζωγραφική των σύγχρονων Βούλγαρων καλλιτεχνών, που υπήρχε στον τελευταίο όροφο του κτιρίου. Πολύ όμορφοι, συναρπαστικοί και πολλοί!

Υπήρχαν ακόμα και άλλες συλλογές ασιατικές, αφρικάνικες κ.α. στις οποίες όμως δεν αφιερώσαμε χρόνο.

Δεν φανταζόμουνα το μέγεθος της έκθεσης αυτής και χωρίς φυσικά να δούμε όλα όσα θα θέλαμε βγήκαμε έξω προφανώς πιο αργά απ’ όσο έπρεπε με βάση το πρόγραμμά μου πάντα.
Στο μυαλό μου είχα να πάμε με ένα ταξί για γρήγορα στην Boyana (η οποία απ’ ότι γνώριζα ήταν ένα τέταρτο επίσκεψη) και μετά πάλι με ταξί στο γήπεδο. Η ώρα ήταν μία και κάτι. Θεωρητικά προλαβαίναμε άνετα, αλλά ο άνδρας μου ήθελε να πάμε νωρίτερα στο γήπεδο για να δούμε και τον τελικό του διπλού. Ε! τι να κάνω; Υποτίθεται ότι το ταξίδι έγινε χάριν του τένις. Οι εκκλησίες και οι Πινακοθήκες ήταν απλά παρελκόμενα. Τώρα ίσα που προλαβαίναμε να φάμε κάτι για να μην μπούμε πάλι στο γήπεδο νηστικοί όπως εχθές.

Πριν απομακρυνθούμε όμως από την περιοχή, περάσαμε να δούμε λίγο και τους Θεσσαλονικείς… Μεθόδιο και Κύριλλο που στέκονται έξω από τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου και μετά προχωρήσαμε περνώντας μπροστά από το Πανεπιστήμιο, το Κοινοβούλιο και από μερικά όμορφα πάρκα.

Με φόντο τη Nevski...

Το Κοινοβούλιο...

Σκοπός μας ήταν να βρούμε το Supa star, που είχα στο μυαλό μου για να πάμε για φαγητό. Πρόκειται για ένα μικρό και πολύ γραφικό μαγαζάκι, φοιτητικό στέκι με ποικιλία από σούπες. Φάγαμε 3 ειδών σούπες νοστιμότατες. Μία μανιταρόσουπα, μία κοτόσουπα και μία σούπα με σπανάκι, όλες καταπληκτικές. Δεν χάσαμε χρόνο καθόλου με το φαγητό γιατί ήταν γρήγορο μεν, βρώμικο όχι, και βρίσκονταν πολύ κοντά σε πιάτσα ταξί, απ’ όπου πήραμε ταξί που μας πήγε στο γήπεδο. Στις 2:10 είμαστε έξω από το Armeec Arena.

Στο μαγαζάκι Supa strar προτιμείστε να καθίσετε στο παταράκι. Η θέα από τα μικρά παράθυρα, στο απέναντι στενό είναι όμορφη!

Εξι καζάνια σούπες. Όλες νοστιμότατες. Και ότι πρέπει για το κρύο...

Φεύγουμε..."σφαίρα" για το γήπεδο...

Πάλι προφανώς είχε πολύ κόσμο, πάλι βγάλαμε φωτογραφίες, πάλι συναντήσαμε πολλούς Έλληνες και πάλι πήγαμε στις θέσεις μας που ήταν ίδιες με χθες.
Προηγήθηκε ο τελικός του διπλού αγώνα. Νίκησαν οι Σέρβοι Troicki και Zimonjic (τους Ρώσους Elgin & Kuznetsov), μετά έγινε η απονομή σε πολύ ενθουσιώδες κλίμα (νομίζω ότι οι Βούλγαροι υποστήριζαν τους Σέρβους) και μετά έφτασε η μεγάλη στιγμή (γύρω στις 5:00) που δεν ήταν άλλη από τον τελικό του μονού μεταξύ Dimitrov και Goffin.
Και εγώ ήμουν μέσα στον ενθουσιασμό. Ένιωθα ότι εδώ είναι το πάρτυ και …ήμουν και εγώ μέσα. Τόσους παρόμοιους αγώνες έχω δει από την τηλεόραση και τώρα είχα καταφέρει και θα παρακολουθούσα από κοντά έναν. Και γινόταν τόσο κοντά στο σπίτι μου…..
Απόλαυσα πραγματικά τον αγώνα. Είχε όμορφη ατμόσφαιρα. Ο Dimitrov νίκησε και ήταν όλοι χαρούμενοι. Οι δηλώσεις του κατά την απονομή ήταν στα Βουλγάρικα, τις οποίες προφανώς και δεν κατάλαβα, αλλά λογικά θα είπε τα ίδια που λένε όλοι όταν κερδίζουν. Ο Goffin ευτυχώς μίλησε στα Αγγλικά και ένιωσα και εγώ για λίγο ότι κάποιος πρόσεξε και εμένα…..αφού κατάλαβα τι είπε. Έκανε μάλιστα και λίγο χιούμορ το οποίο έγινε κατανοητό, αφού όλο το γήπεδο γέλασε. Μέχρι τότε είχα την εντύπωση ότι οι Βούλγαροι δεν ξέρουν Αγγλικά, γιατί πέρα από τον receptionist και τον Εβραίο ξεναγό δεν είχα συναντήσει άλλον να μιλάει Αγγλικά. Προφανώς οι Βούλγαροι φίλαθλοι του τένις είναι πιο Αγγλομαθείς από τους υπόλοιπους.

Φάση από τον αγώνα του διπλού...

Ο αναμενόμενος τελικός...

Ο Dimitrov εν δράσει...

Την ώρα της απονομής...

And the winner is....DIMITROV!!!

Πάλι βγήκαμε από το γήπεδο κατά τις 8:00 μαζί με όλον τον κόσμο. Δεν είχαμε σκοπό να την ξαναπάθουμε όπως εχθές με το περπάτημα. Σήμερα θα περιμέναμε με υπομονή να πάρουμε ταξί, γιατί και το κρύο σήμερα δεν αντεχόταν. Πρέπει να είχε -5 τουλάχιστον, αλλά εμένα μου φαινόταν για πολύ πιο χαμηλή θερμοκρασία.
Συνήθως στα ταξίδια μου για το θέμα “που θα φάμε” δεν προετοιμάζομαι τόσο όσο για το θέμα “αξιοθέατα”. Τρώμε όπου μας αρέσει. Καθόμαστε όπου μας “γυαλίσει”. Με τέτοιο κρύο όμως δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε πειράματα και να ψάχνουμε να βρούμε ταβέρνα που να μας αρέσει για να καθίσουμε. Γνώριζα όμως στοιχειωδώς μια-δυο ταβέρνες όπως της προηγούμενης βραδιάς και χωρίς πολλά πολλά λέμε στον ταρίφα να μας πάει σε μια από αυτές που ήταν και κοντά στο ξενοδοχείο μας, την Hadjidraganov’s Houses.

Έτσι πήγαμε σε αυτήν. Φάγαμε όπως το προηγούμενο βράδυ, μόνο που δεν είχε live μουσική (ήταν και Κυριακή βράδυ άλλωστε). Και αυτό το μαγαζί είχε Έλληνες, αλλά είδαμε και ένα ζευγάρι Ιταλών.

Η είσοδος της ταβέρνας...είναι σαν λαογραφικό μουσείο...

Και το φαγητό μας...

Μετά το φαγητό πήγαμε με τα πόδια πια στο ξενοδοχείο μας, γιατί ήταν κοντά. Δεν ήταν πάνω από 500 μέτρα απόσταση. Αν ήταν 600μ. νομίζω ότι θα άφηνα εκεί τα κοκαλάκια μου από το κρύο. Μα πράγματι πως μπορούν να ζουν με τόσο κρύο; Δεν μπορώ να φανταστώ πως ήταν την προηγούμενη εβδομάδα με τους -15 βαθμούς.
Κοιμηθήκαμε νωρίς γιατί την επόμενη ημέρα είχαμε να πάρουμε πολύ πρωινή πτήση.

Το πρωί φύγαμε πριν το πρωινό φαγητό, το οποίο δεν προλάβαμε. Η reception μας είχε καλέσει ταξί από την προηγούμενη, το οποίο μας περίμενε στην πόρτα. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο σε ένα τέταρτο, γιατί δεν είχε καθόλου κίνηση. Ο έλεγχος ήταν πολύ γρήγορος, στο αεροπλάνο κοιμήθηκα και φτάνοντας στο Βενιζέλος πήραμε τη μηχανή μας (που είχαμε απ¨έξω παρκαρισμένη) και σε μισή ώρα είμαστε στο σπίτι μας.
Ειδικά το ταξίδι του γυρισμού δεν το κατάλαβα καθόλου. Σαν να διακτινίστηκα από το ξενοδοχείο της Σόφιας … στο σπίτι μου!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Συνεχίζω με...τη
2η ημέρα
Ανανεωμένοι σηκωθήκαμε και πήγαμε για πρωινό. Το ξενοδοχείο είχε μια πολύ καλόγουστη αίθουσα πρωινού και πολύ πλούσιο και καλό πρωινό.
Μέχρι τις 3:00 που θα άρχιζαν οι αγώνες είχαμε χρόνο να πάμε στα λίγα αξιοθέατα του κέντρου, αλλά ευελπιστούσα να πάμε και στην Boyana church που βρίσκεται περιφερειακά της Σόφιας και που είναι στη λίστα της Unesco.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με τα κοντινά.
Πρώτη μας στάση ήταν η Συναγωγή της Σόφιας, η οποία απείχε λίγα μέτρα από το ξενοδοχείο μας. Φτάσαμε στην είσοδό της και αρχικά πίστεψα ότι ήταν κλειστά. Συνειδητοποίησα όμως σε λίγο ότι έπρεπε να χτυπήσω το κουδούνι. Μου απάντησε μια φωνή, η οποία και μου άνοιξε. Στο κτίριο της Συναγωγής εδρεύει και το γραφείο της Εβραϊκής Κοινότητας.
Η Συναγωγή δεν έχει εισιτήριο. Απλά όταν έχει κάποιον επισκέπτη του ανοίγει κάποιος από το γραφείο και μπορείς να περιεργαστείς μόνος σου το χώρο ή αν θέλεις να ξεναγηθείς από έναν του γραφείου και στο τέλος αν θέλεις βάζεις σε ένα κουτί τον “οβολό” σου σαν δωρεά και μάλιστα κατά προτίμηση σε euro. Εμείς αυτό κάναμε. Προτιμήσαμε την ξενάγηση. Στην ουσία ήταν μια 10λεπτη ενημέρωση. Ήταν μικρή αλλά πολύ ουσιαστική.

Η Συναγωγή της Σόφιας συγκαταλέγεται στον κατάλογο με τις ωραιότερες συναγωγές στον κόσμο. Είναι η μεγαλύτερη των Βαλκανίων και μια από τις μεγαλύτερες της Ευρώπης. Στεγάζεται σε ένα μεγαλοπρεπές κτίριο με υπέροχη αρχιτεκτονική.
Τα σχέδια κατασκευής της Συναγωγής ανατέθηκαν στον Αυστριακό αρχιτέκτονα Friedrich Gruenanger, ο οποίος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ένα μοντέλο εμπνευσμένο από την Συναγωγή της Βιέννης. Η Συναγωγή χτίστηκε σε ισπανικό–μαυριτανικό στυλ, ενώ η πρόσοψή της έχει στοιχεία της βενετσιάνικης αρχιτεκτονικής. Πρόκειται για ένα τετράγωνο κτίριο με τρούλο διαμέτρου 19μ. και ύψους 23μ.

Μεγάλο μέρος του στολισμού της παραγγέλθηκε στη Βιέννη, όπως ο κεντρικός χάλκινος πολυέλαιος, ο μεγαλύτερος της χώρας, που το βάρος του ξεπερνά τους 2,2 τόνους. Η κεντρική αίθουσα της είναι οκτάγωνη με διάμετρο 20μ. και είναι διακοσμημένη με πολύχρωμα μωσαϊκά, μαρμάρινες κολώνες και διακοσμητικά γλυπτά.

Η Συναγωγή χτίστηκε σε μια εποχή που ο πληθυσμός της Σόφιας δεν ξεπερνούσε τις 200 χιλιάδες άτομα και που οι Εβραίοι ήταν τουλάχιστον 10 χιλιάδες, αριθμός που σημαίνει ότι ασκούσαν μεγάλη επιρροή στην ζωή της πόλης. Εγκαινιάστηκε και άρχισε να λειτουργεί τον Σεπτέμβριο του 1909. Η χωρητικότητά της είναι 1.100 άτομα.

Στο διάστημα των βομβαρδισμών του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, μια βόμβα κατάστρεψε πολλά από τα σπανιότατα έγγραφα και μεσαιωνικά θρησκευτικά χειρόγραφα που φιλοξενούνταν στην βιβλιοθήκη της.
Οι λειτουργίες πραγματοποιούνται στην εβραϊκή γλώσσα.

Αυτά και άλλα πολλά μας είπε λοιπόν ο ξεναγός. Μας μίλησε ακόμα και για τους συμβολισμούς των διαφόρων αρχιτεκτονικών και διακοσμητικών στοιχείων του ναού, για το σημερινό πληθυσμό των Εβραίων στη Βουλγαρία, για το σημείο που έπεσε η βόμβα του Β’ Παγκόσμιου πολέμου κ.α.

Βγαίνοντας από τη Συναγωγή κατευθυνθήκαμε προς το τέμενος, το οποίο τώρα ήταν ανοιχτό. Μπήκα και εγώ μέσα να το δω περιμένοντας να μείνω με ανοιχτό το στόμα αλλά… δεν έμεινα. Φανταζόμουν ότι αφού είναι του Σινάν θα ήταν πάρα πολύ εντυπωσιακό μέσα, αλλά ατύχησα. Περίεργο γιατί αν του Σουλεϊμάν δεν του άρεσε κάτι…έκοβε κεφάλια. Φαίνεται ότι αυτό… του άρεσε. Πάντως πέρα από μια τοιχογραφία στην οροφή (ένα μπλε λουλούδι) και ένα ξυλόγλυπτο πατάρι (σαν τους δικούς μας γυναικονίτες) δεν είχε τίποτα άλλο. Χώρια του ότι υπήρχαν και κάποιοι που προσπαθούσαν να κάνουν ηλεκτρολογική δουλειά και χαλούσαν την εικόνα. Η όλη επίσκεψη ήταν των 5 λεπτών.

Πίσω από το τέμενος έχει ένα ωραίο πάρκο με «φόντο» ένα υπέροχο κτίριο, που κάποτε στέγαζε τα κεντρικά ιαματικά λουτρά της πόλης.
Πρόκειται για το κτίριο των Central Mineral Bath, που σχεδιάστηκε σε Βιενέζικο στυλ, αλλά ενσωμάτωσε πολλά Βουλγαρικά, βυζαντινά και ανατολίτικα στοιχεία, με αποτέλεσμα ένα αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα. Από το 1913 στέγαζε τα δημόσια λουτρά της πόλης έως το 1986, που έκλεισε λόγω κακής διαχείρισης & απώλειας ενδιαφέροντος από τους πολίτες.
Σήμερα, το ανακαινισμένο πλέον κτίριο φιλοξενεί το Μουσείο Ιστορίας της Σόφιας.

Το μουσείο ιστορίας καταλαμβάνει περίπου 7000 m 2 του κτιρίου. Τα υπόλοιπα τετραγωνικά αφορούν τις παλιές εγκαταστάσεις των λουτρών που αποτελούνται από μια μεγάλη πισίνα, δύο ξεχωριστές πτέρυγες για άνδρες και γυναίκες καθώς και με μικρότερες πισίνες. Πιστεύω από το λίγο που είδα μπαίνοντας στην είσοδό του και από παλιές φωτογραφίες (του internet) που είδα πως ήταν στο πρόσφατο μάλιστα παρελθόν, αν ανακαινιστούν τα λουτρά και αναβιώσει η παλιά ατμόσφαιρα, θα μπορεί να αποτελέσουν και τουριστικό highlight της πόλης, μετατρέποντας τη Σόφια σε μια “μικρή Βουδαπέστη”.

Προς το παρόν η περιοχή είναι δημοφιλής από διάφορους ντόπιους που έρχονται προκειμένου να πάρουν νερό από τις 30 δημόσιες βρύσες ζεστών μεταλλικών πηγών, που βρίσκονται παραπλεύρως των λουτρών. Είδα πολλούς ανθρώπους που έρχονται εδώ κρατώντας πλαστικά δοχεία και μπουκάλια, περιμένοντας πίσω από τις βρύσες για να τα γεμίσουν, καθώς το νερό εδώ θεωρείται φαρμακευτικό για συγκεκριμένες ασθένειες.

Συνεχίσαμε την περιήγησή μας προχωρώντας προς τα ερείπια της αρχαίας Serdica, κοντοσταθήκαμε λίγο για να κρυφακούσουμε την ξενάγηση του freewalking tour, που δεν ξέρω τελικά γιατί δεν την ακολουθήσαμε και εμείς. Νόμιζα ότι θα είχαμε πιο “σφιχτό” πρόγραμμα και μας περιόριζε η ώρα του tour, κάτι που τελικά δεν ίσχυσε.
Την ώρα λοιπόν της λαθρακουστικής εντυπωσιάστηκα από κάτι που άκουσα. Ο ξεναγός έδειχνε στους τουρίστες, από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία, τρεις “ναούς”. Πράγματι κοίταξα προς την κατεύθυνση που υποδείκνυε και έβλεπα στο ίδιο οπτικό πλάνο τρεις τρούλους: έναν με Χριστιανικό σταυρό, έναν με εβραϊκό σταυρό και έναν με μουσουλμανικό σύμβολο. Ήταν ο ένας πίσω από τον άλλον και σε πραγματική απόσταση μεταξύ τους δυο – τρία οικοδομικά τετράγωνα. Ήταν ο καθολικός ναός του Αγίου Ιωσήφ, η Συναγωγή και το τζαμί του Σινάν που μόλις είχαμε επισκεφτεί. Λίγα μέτρα νοτιότερα από το σημείο που βρισκόμασταν ήταν και η ορθόδοξη Αγία Κυριακή.
Είναι εντυπωσιακή αυτή η εγγύτητα των θρησκειών που -αν μη τι άλλο- συμβολίζει την ομαλή θρησκευτική συνύπαρξη!

Ο αρχαιολογικός χώρος της Serdica.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας και περάσαμε κάτω από το άγαλμα της Σοφίας, στρίψαμε στη λεωφόρο με τα θεόρατα κτίρια του πρώην Κομμουνιστικού κόμματος. Διασχίσαμε την Knyaz Aleksandar I και συνεχίσαμε στην Bulevard Tsar Osvoboditel, θαυμάζοντας όλα τα κτίρια της λεωφόρου. Περάσαμε έξω από την Εθνική Πινακοθήκη που είναι και πρώην Βασιλικό Παλάτι, από το Μουσείο της Φυσικής Ιστορίας και μπήκαμε για να δούμε και εκ των έσω την όμορφη ρωσική εκκλησία, στην οποία εκείνη την ώρα επικρατούσε το αδιαχώρητο από ένα ελληνικό group που την είχε κατακλείσει. Στη συνέχεια στρίψαμε κατευθυνόμενοι προς το πάρκο και μνημείο του Τσάρου Σαμουήλ, γιατί σαν σκοπό είχαμε να πάμε στην εκκλησία της Αγίας του θεού Σοφίας. Προχωρήσαμε λοιπόν μέχρι που φτάσαμε στο Temple of Sveta Sofia, στην πλατεία Nievski.

Τα κτίρια του πρώην Κομμουνισικού Κόμματος

Η Ρωσική εκκλησία

Το μνημείο (και πάρκο) του τσάρου Σαμουήλ, με φόντο την Aleksander Nievski...

Η Αγία Σοφία είναι από τις σημαντικότερες παλαιοχριστιανικές βασιλικές εκκλησίες στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Κτίστηκε στα μέσα του 6ου αιώνα, πάνω από τα θεμέλια δυο αρχαιότερων ναών. Τον 14ο αιώνα, η εκκλησία έδωσε το όνομά της στην πόλη. Από τότε και κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών μετατράπηκε σε τζαμί, σε αποθήκη φωταερίου ακόμα και κτίριο του σώματος της πυροσβεστικής, μέχρι που άρχισε να λειτουργεί πάλι ως εκκλησία μετά την αποκατάστασή της το 1930. Κατά τη διάρκεια ανασκαφών κάτω από την εκκλησία βρέθηκαν κοιμητήρια, τοιχογραφίες, δάπεδα διακοσμημένα με κομψά ψηφιδωτά, τα οποία αναστηλώθηκαν για να γίνουν μέρος ενός υπόγειου μουσείου. Τη δεκαετία του ’50 κηρύχθηκε μνημείο πολιτισμού.

Τυλιγμένη μέσα σε πολλούς θρύλους αποτελεί αδιάσπαστο κομμάτι της ζωής των κατοίκων της Σόφιας, οι οποίοι την προτιμούν συχνά για βαφτίσια και γάμους. Φημίζεται και για την υπέροχη χορωδία της.

Εμείς βρεθήκαμε εκεί ημέρα Κυριακή. Και είμαστε τυχεροί γιατί “πέσαμε” πάνω στη φημισμένη χορωδία. Εντάξει! Ούτε παραγγελία να το είχα. Ήξερα για την Κυριακάτικη χορωδία, την οποία ήθελα να πετύχω και από το πρωί αγχωνόμουνα να κάνουμε γρήγορα μήπως και προλάβουμε τη χορωδία της Αγίας Σοφίας. Τώρα πια στις 11:00 που φτάσαμε δεν το περίμενα ότι θα την πετύχω και ήταν για μένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Temple of Sveta Sofia...

Η εκκλησία είναι χτισμένη από ένα μικρό σκούρο κόκκινο τουβλάκι το οποίο τη “σκοτεινιάζει” μεν αλλά σε συνδυασμό με τις πολλές αψίδες και με την ανυπαρξία τοιχογραφιών της προσδίδει ένα μυστήριο και ένα υπέροχο αισθητικό αποτέλεσμα. Οι μελωδία της χορωδίας που ακούγονταν από το ιερό κοντά και του εκκλησιαστικού οργάνου που “ερχόταν” από ψηλά της προσέδιδαν μια γαλήνια, χαλαρωτική και κατανυκτική ατμόσφαιρα. Βλέποντας τους λίγους πιστούς και γνωρίζοντας ότι είναι και παλαιοχριστιανική, δηλ. πολύ κοντά στην εποχή που οι Χριστιανοί διώκονταν, σαν να “μεταφέρθηκα” για λίγο στην εποχή και…και……………………………………….
η όλη ατμόσφαιρα χάλασε με την “εισβολή” στην εκκλησία του ελληνικού group που είχαμε συναντήσει νωρίτερα στη Ρωσική εκκλησία και που μόλις είχε μπει μέσα. Σημάδι ότι είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Χαζέψαμε και λίγο στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας τις ελληνικές επιγραφές και την κρύπτη που φαινόταν μέσα από τα γυάλινα δάπεδα, το μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη και μετά συνεχίσαμε προς την απέναντι, επιβλητική εκκλησία – σύμβολο της Σόφιας, Alexander Nievski.

Στην εκκλησία του Alexander Nevski πήγαμε σαν σε υποχρέωση. Θα γυρνούσαμε πίσω στην Ελλάδα και όλοι θα ρωτούσανε: στην εκκλησία Nevski πήγατε; και εμείς τι θα λέγαμε; Όχι; Ε! πήγαμε. Στο κάτω κάτω ήταν το μοναδικό αξιοθέατο που γνώριζα πριν ακόμα αρχίσω να μελετώ τα της Σόφιας. Οφείλαμε να πάμε.
Μπήκαμε και βγήκαμε. Είχε μόνο τουρίστες, καθόλου πιστούς, είχε αγιογραφίες όπως όλες οι Ελληνικές και Βυζαντινές εκκλησίες, δεν ένιωσα καμία κατάνυξη και έφυγα. Νομίζω ότι απ’ έξω, με τον όγκο της και το χρυσό της τρούλο είναι σαφώς πιο εντυπωσιακή απ’ ότι είναι μέσα. Τελειώσαμε στα γρήγορα και φύγαμε βιαστικά γιατί εμένα με ενδιέφερε να προλάβουμε πριν τους αγώνες να πάμε στο Quadrat 500.

Συνεχίζεται...

 

[Panos_Red]

Πολύ η ωραία η ιστορία σου!Προσπαθώ κι εγώ να συνδυάζω ταξίδια με αθλητικά γεγονότα..αν και μέχρι στιγμής μόνο ποδόσφαιρο έχω καταφέρει να δω!

 

[Grerena]

Σε ευχαριστώ πολύ!
Θα ήθελα πολύ και εγώ να είχα πετύχει ένα ποδόσφαιρο ή Champions League ή κάποιο πρωτάθλημα Ισπανίας ή Ιταλίας ή Αγγλίας. Μια φορά παραλίγο να πάω σε Real Μαδρίτης-Espaniol, αλλά ακυρώθηκε το ταξίδι τελευταία στιγμή και δεν το κατάφερα.
Προς το παρόν έχω πετύχει δύο τουρνουά τένις και πάω για το τρίτο.
Η αλήθεια είναι ότι τα αθλητικά happenings "εμπλουτίζουν" ακόμα και μια εκ πρώτης όψεως αδιάφορη πόλη ή δίνουν την ευκαιρία να τη γνωρίσουμε ενώ δεν το είχαμε άμεσα σκοπό.
Εμένα μου... πέτυχε και τις δύο φορές που το επιχείρησα και έχω σκοπό να το συνεχίσω!!!

 

[Panos_Red]

Σε ευχαριστώ πολύ!
Θα ήθελα πολύ και εγώ να είχα πετύχει ένα ποδόσφαιρο ή Champions League ή κάποιο πρωτάθλημα Ισπανίας ή Ιταλίας ή Αγγλίας. Μια φορά παραλίγο να πάω σε Real Μαδρίτης-Espaniol, αλλά ακυρώθηκε το ταξίδι τελευταία στιγμή και δεν το κατάφερα.
Προς το παρόν έχω πετύχει δύο τουρνουά τένις και πάω για το τρίτο.
Η αλήθεια είναι ότι τα αθλητικά happenings "εμπλουτίζουν" ακόμα και μια εκ πρώτης όψεως αδιάφορη πόλη ή δίνουν την ευκαιρία να τη γνωρίσουμε ενώ δεν το είχαμε άμεσα σκοπό.
Εμένα μου... πέτυχε και τις δύο φορές που το επιχείρησα και έχω σκοπό να το συνεχίσω!!!

Mπραβο σου!Η αλήθεια είναι πως τα αθλητικά δρώμενα είναι ίσως ένας από τους καλύτερους τρόπους να γνώρισεις την κουλτούρα ενός λαού!Τον φετινό Δεκέμβρίο πήγα στο Ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου όπου παρακολούθησα τον αγώνα Χέρτα Βερολίνου-Κολωνία!Μπορώ να πω πως το φίλαθλο πνεύμα και οι συνήθειες των οπαδών μου κράτησαν περισσότερο το ενδιαφέρον παρά ο αγώνας ..είναι υπέροχη στιγμή αυτή που αφομοιώνεσαι και παρατηρείς του ντόπιους!Όσον αφορά το τένις ευελπιστώ κάποια στιγμή να παρακολουθήσω roland garros...αν και ολίγον τι απλησίαστο

 

[Grerena]

Συνεχίζω με την ιστορία μου...

Το Quadrat 500 είναι η νέα εθνική γκαλερί της Βουλγαρίας που άνοιξε στο Μάιο του 2015 στο κτίριο του πρώην Κρατικού Τυπογραφείου στην πλατεία Alexander Nevsky. Φιλοξενεί εκατοντάδες έργα τέχνης από την Εθνική Πινακοθήκη και την Εθνική Πινακοθήκη ξένων καλλιτεχνών, τα οποία εκτίθενται σε 28 αίθουσες σε τέσσερα επίπεδα. Η έκθεση παρουσιάζει έργα τέχνης, από Βούλγαρους καλλιτέχνες αλλά και έργα από την Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και την Αμερική.

Φωτό από το internet

Το Quadrat 500 μαζί με την με τη γειτονική National Gallery (που στεγάζεται στο πρώην Βασιλικό Παλάτι) αποκαλείται (με μια δόση υπερβολής): «Το Λούβρο των Βαλκανίων». Ο χαρακτηρισμός αναφέρεται στον πλούτο και την ποικιλία των έργων που φιλοξενούνται στις δύο αυτές Πινακοθήκες.
Ομολογώ ότι έχω κάποια αδυναμία στις Αίθουσες τέχνης. Ότι “θέμα” και να έχει το ταξίδι μου, με όποια παρέα και αν είμαι, επιδιώκω πάντα να “πάρω μια δόση τέχνης”.

Έτσι, πήγαμε στο Quadrat 500. Στεγάζεται σε ένα πολύ όμορφο κλασικό κτίριο με αρκετά μοντέρνα όμως διαρρύθμιση στο εσωτερικό. Είναι μια εξαιρετική πινακοθήκη σε ένα πολύ οργανωμένο και μεγάλο κτήριο. Ο κήπος-αίθριο στο κέντρο του μουσείου είναι μια ευχάριστη έκπληξη καθώς αποτελεί και χώρο έκθεσης γλυπτών.

Και ναι! Ήταν τεράστιο. Πίστευα ότι θα περάσω ευχάριστα μια ώρα, αλλά έφτασα σε σημείο να αγχωθώ για να τα δω όλα και στο τέλος έκανα “ξεσκαρτάρισμα” στα έργα προσπαθώντας να δω τα πιο σημαντικά.
Στην αίθουσα με τους ξένους ζωγράφους βρήκα προς μεγάλη μου έκπληξη δύο πίνακες του Eugene Delacroix, έναν του Van Dyke και έναν του Jusepe Ribera!
Αυτό που ήταν πρωτόγνωρο για μένα ήταν τα έργα των Βουλγάρων καλλιτεχνών του 15ου -16ου δηλαδή την εποχή της Ιταλικής Αναγέννησης τότε που τα Βαλκάνια ήταν υποδουλωμένα στους Τούρκους.
Τι ζωγράφιζε τότε η υποδουλωμένη Ευρώπη;
Την εποχή λοιπόν του Da Vinci, οι Βούλγαροι ζωγράφιζαν τοπία Βαλκανικά, πρόσωπα καθημερινά, σκηνές καθημερινότητας στο σπίτι, στα χωράφια, στο δρόμο, στο χωριό. Μου φάνηκε τόσο περίεργο αυτό, γιατί από εκεί που είχα ταυτίσει τη ζωγραφική της εποχής με την Αναγέννηση και τα πορτρέτα επιφανών ανθρώπων και θρησκευτικές σκηνές, τώρα συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν και άλλα πράγματα και άλλη ζωγραφική πέραν της γνωστής.

Μερικοί πίνακες από την εποχή της Τουρκοκρατίας...

Από τους Βαλκανικούς Πολέμους...

Και κάποιοι μεταγενέστεροι...

Επίσης εντυπωσιάστηκα από τη μοντέρνα ζωγραφική των σύγχρονων Βούλγαρων καλλιτεχνών, που υπήρχε στον τελευταίο όροφο του κτιρίου. Πολύ όμορφοι, συναρπαστικοί και πολλοί!

Υπήρχαν ακόμα και άλλες συλλογές ασιατικές, αφρικάνικες κ.α. στις οποίες όμως δεν αφιερώσαμε χρόνο.

Δεν φανταζόμουνα το μέγεθος της έκθεσης αυτής και χωρίς φυσικά να δούμε όλα όσα θα θέλαμε βγήκαμε έξω προφανώς πιο αργά απ’ όσο έπρεπε με βάση το πρόγραμμά μου πάντα.
Στο μυαλό μου είχα να πάμε με ένα ταξί για γρήγορα στην Boyana (η οποία απ’ ότι γνώριζα ήταν ένα τέταρτο επίσκεψη) και μετά πάλι με ταξί στο γήπεδο. Η ώρα ήταν μία και κάτι. Θεωρητικά προλαβαίναμε άνετα, αλλά ο άνδρας μου ήθελε να πάμε νωρίτερα στο γήπεδο για να δούμε και τον τελικό του διπλού. Ε! τι να κάνω; Υποτίθεται ότι το ταξίδι έγινε χάριν του τένις. Οι εκκλησίες και οι Πινακοθήκες ήταν απλά παρελκόμενα. Τώρα ίσα που προλαβαίναμε να φάμε κάτι για να μην μπούμε πάλι στο γήπεδο νηστικοί όπως εχθές.

Πριν απομακρυνθούμε όμως από την περιοχή, περάσαμε να δούμε λίγο και τους Θεσσαλονικείς… Μεθόδιο και Κύριλλο που στέκονται έξω από τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου και μετά προχωρήσαμε περνώντας μπροστά από το Πανεπιστήμιο, το Κοινοβούλιο και από μερικά όμορφα πάρκα.

Με φόντο τη Nevski...

Το Κοινοβούλιο...

Σκοπός μας ήταν να βρούμε το Supa star, που είχα στο μυαλό μου για να πάμε για φαγητό. Πρόκειται για ένα μικρό και πολύ γραφικό μαγαζάκι, φοιτητικό στέκι με ποικιλία από σούπες. Φάγαμε 3 ειδών σούπες νοστιμότατες. Μία μανιταρόσουπα, μία κοτόσουπα και μία σούπα με σπανάκι, όλες καταπληκτικές. Δεν χάσαμε χρόνο καθόλου με το φαγητό γιατί ήταν γρήγορο μεν, βρώμικο όχι, και βρίσκονταν πολύ κοντά σε πιάτσα ταξί, απ’ όπου πήραμε ταξί που μας πήγε στο γήπεδο. Στις 2:10 είμαστε έξω από το Armeec Arena.

Στο μαγαζάκι Supa strar προτιμείστε να καθίσετε στο παταράκι. Η θέα από τα μικρά παράθυρα, στο απέναντι στενό είναι όμορφη!

Εξι καζάνια σούπες. Όλες νοστιμότατες. Και ότι πρέπει για το κρύο...

Φεύγουμε..."σφαίρα" για το γήπεδο...

Πάλι προφανώς είχε πολύ κόσμο, πάλι βγάλαμε φωτογραφίες, πάλι συναντήσαμε πολλούς Έλληνες και πάλι πήγαμε στις θέσεις μας που ήταν ίδιες με χθες.
Προηγήθηκε ο τελικός του διπλού αγώνα. Νίκησαν οι Σέρβοι Troicki και Zimonjic (τους Ρώσους Elgin & Kuznetsov), μετά έγινε η απονομή σε πολύ ενθουσιώδες κλίμα (νομίζω ότι οι Βούλγαροι υποστήριζαν τους Σέρβους) και μετά έφτασε η μεγάλη στιγμή (γύρω στις 5:00) που δεν ήταν άλλη από τον τελικό του μονού μεταξύ Dimitrov και Goffin.
Και εγώ ήμουν μέσα στον ενθουσιασμό. Ένιωθα ότι εδώ είναι το πάρτυ και …ήμουν και εγώ μέσα. Τόσους παρόμοιους αγώνες έχω δει από την τηλεόραση και τώρα είχα καταφέρει και θα παρακολουθούσα από κοντά έναν. Και γινόταν τόσο κοντά στο σπίτι μου…..
Απόλαυσα πραγματικά τον αγώνα. Είχε όμορφη ατμόσφαιρα. Ο Dimitrov νίκησε και ήταν όλοι χαρούμενοι. Οι δηλώσεις του κατά την απονομή ήταν στα Βουλγάρικα, τις οποίες προφανώς και δεν κατάλαβα, αλλά λογικά θα είπε τα ίδια που λένε όλοι όταν κερδίζουν. Ο Goffin ευτυχώς μίλησε στα Αγγλικά και ένιωσα και εγώ για λίγο ότι κάποιος πρόσεξε και εμένα…..αφού κατάλαβα τι είπε. Έκανε μάλιστα και λίγο χιούμορ το οποίο έγινε κατανοητό, αφού όλο το γήπεδο γέλασε. Μέχρι τότε είχα την εντύπωση ότι οι Βούλγαροι δεν ξέρουν Αγγλικά, γιατί πέρα από τον receptionist και τον Εβραίο ξεναγό δεν είχα συναντήσει άλλον να μιλάει Αγγλικά. Προφανώς οι Βούλγαροι φίλαθλοι του τένις είναι πιο Αγγλομαθείς από τους υπόλοιπους.

Φάση από τον αγώνα του διπλού...

Ο αναμενόμενος τελικός...

Ο Dimitrov εν δράσει...

Την ώρα της απονομής...

And the winner is....DIMITROV!!!

Πάλι βγήκαμε από το γήπεδο κατά τις 8:00 μαζί με όλον τον κόσμο. Δεν είχαμε σκοπό να την ξαναπάθουμε όπως εχθές με το περπάτημα. Σήμερα θα περιμέναμε με υπομονή να πάρουμε ταξί, γιατί και το κρύο σήμερα δεν αντεχόταν. Πρέπει να είχε -5 τουλάχιστον, αλλά εμένα μου φαινόταν για πολύ πιο χαμηλή θερμοκρασία.
Συνήθως στα ταξίδια μου για το θέμα “που θα φάμε” δεν προετοιμάζομαι τόσο όσο για το θέμα “αξιοθέατα”. Τρώμε όπου μας αρέσει. Καθόμαστε όπου μας “γυαλίσει”. Με τέτοιο κρύο όμως δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε πειράματα και να ψάχνουμε να βρούμε ταβέρνα που να μας αρέσει για να καθίσουμε. Γνώριζα όμως στοιχειωδώς μια-δυο ταβέρνες όπως της προηγούμενης βραδιάς και χωρίς πολλά πολλά λέμε στον ταρίφα να μας πάει σε μια από αυτές που ήταν και κοντά στο ξενοδοχείο μας, την Hadjidraganov’s Houses.

Έτσι πήγαμε σε αυτήν. Φάγαμε όπως το προηγούμενο βράδυ, μόνο που δεν είχε live μουσική (ήταν και Κυριακή βράδυ άλλωστε). Και αυτό το μαγαζί είχε Έλληνες, αλλά είδαμε και ένα ζευγάρι Ιταλών.

Η είσοδος της ταβέρνας...είναι σαν λαογραφικό μουσείο...

Και το φαγητό μας...

Μετά το φαγητό πήγαμε με τα πόδια πια στο ξενοδοχείο μας, γιατί ήταν κοντά. Δεν ήταν πάνω από 500 μέτρα απόσταση. Αν ήταν 600μ. νομίζω ότι θα άφηνα εκεί τα κοκαλάκια μου από το κρύο. Μα πράγματι πως μπορούν να ζουν με τόσο κρύο; Δεν μπορώ να φανταστώ πως ήταν την προηγούμενη εβδομάδα με τους -15 βαθμούς.
Κοιμηθήκαμε νωρίς γιατί την επόμενη ημέρα είχαμε να πάρουμε πολύ πρωινή πτήση.

Το πρωί φύγαμε πριν το πρωινό φαγητό, το οποίο δεν προλάβαμε. Η reception μας είχε καλέσει ταξί από την προηγούμενη, το οποίο μας περίμενε στην πόρτα. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο σε ένα τέταρτο, γιατί δεν είχε καθόλου κίνηση. Ο έλεγχος ήταν πολύ γρήγορος, στο αεροπλάνο κοιμήθηκα και φτάνοντας στο Βενιζέλος πήραμε τη μηχανή μας (που είχαμε απ¨έξω παρκαρισμένη) και σε μισή ώρα είμαστε στο σπίτι μας.
Ειδικά το ταξίδι του γυρισμού δεν το κατάλαβα καθόλου. Σαν να διακτινίστηκα από το ξενοδοχείο της Σόφιας … στο σπίτι μου!

Συνεχίζεται...

 

[Grerena]

Επίλογος
Το ταξίδι αυτό στη Σόφια, ήταν ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα μέσα στο χειμώνα. Ήταν ένα ταξίδι δύο εικοσιτετραώρων μόνο, αλλά ένιωσα ότι κράτησε περισσότερο. Γιατί; Γιατί μέσα στο διήμερο αυτό είχα κάνει και είχα δει τόσα πολλά!
Είχα γνωρίσει μια Βαλκανική πρωτεύουσα και μάλιστα περπατώντας τη πολύ, είχα δει αγώνες τένις (κάτι που με διασκεδάζει αφάνταστα) είχα δει μουσεία, εκκλησίες και πινακοθήκες.

Νομίζω όμως ότι μου φάνηκε “πολύ” επειδή μάλλον δεν το περίμενα. Τη Σόφια χωρίς να ξέρω γιατί, την είχα λίγο «πιο κάτω» στο μυαλό μου. Είχα λιγότερες προσδοκίες από αυτή. Περίμενα κάποια εκδήλωση (όπως αυτή των αγώνων τένις) για να μπορέσω να εμπλουτίσω μια επίσκεψη σ’ αυτήν, γιατί κατά βάθος φοβόμουν ότι δεν θα με “γεμίσει”.
Τελικά έφυγα και δεν πρόλαβα να δω κι άλλα που άξιζαν τον κόπο, όπως την must see & Unesco site εκκλησία της Boyana ή το αστείο & μοντέρνο snail house κ.α.

Οι τοιχογραφίες της Boyana! To snail house!
(Οι φωτογραφίες είναι από το internet)


Πως κατάφερα να αφήσω "κενά"... στη Σόφια δεν μπορώ να το καταλάβω!

Τελικά νομίζω ότι είναι μια πολύ ωραία πρόταση για τριήμερο (με ή χωρίς αγώνες)!

Και κάτι μου λέει όμως ότι…θα ξαναπάω (με ή χωρίς αγώνες)!

Καλά μας ταξίδια!!!

 

[greco]

Εξαιρετικη η ιστορια σου @Grerena ,μπραβο!Μαζι με την Boyana θυμισου να δεις και το Εθνικο Μουσειο,ειναι σχετικα κοντα!

 

[Grerena]

Σ¨ ευχαριστώ πολύ @greco για τα καλά σου λόγια. Τα εύσημα από σένα είναι πολύ σημαντικά. Όσον αφορά το Εθνικό Μουσείο, δεν θα παραλείψω να το επισκεφτώ. Είμαι σίγουρη πια ότι θα με ξαφνιάσει ευχάριστα, όπως έγινε και με την Πινακοθήκη.
Επίσης σίγουρο είναι ότι θα γίνει και επόμενο ταξίδι που θα συνδυαστεί και μεΒουλγαρική επαρχία. Αυτό ήταν μόνο το ορεκτικό!

 

[greco]

Εγω παλι θα επισκεφθω την Πινακοθηκη που δεν ειδα κι οι φωτο σου με εντυπωσιασαν!

 

[thanosth]

Κι επειδή εντελώς συμπτωματικά έτυχε να είμαστε κι εμεις την ίδια στιγμη στην εντυπωσιακή αυτή αρένα, όπως κ η ...μιση τενιστικη Ελλάδα, ιδού κι ένα στιγμιότυπο από τον συγκεκριμένο αγώνα:

to be continued...
(με matchpoint Dimitrov)

 

[Grerena]

Έχεις απόλυτο δίκιο! Για να είναι ολοκληρωμένη η ιστορία μου θα πρέπει να έχει και το matchpoint Dimitrov!
αναμένω...
Ευχαριστώ για τη συμπλήρωση.
Σαφέστατα είχες καλύτερη οπτική απ¨ ότι εγώ.