Κένυα Τανζανία Χωρίς τίτλο (προς το παρόν) Κένυα - Τανζανία

[Ivana]

Από τα τεχνικής φύσεως πράγματα θα ήθελα να προσθέσω τα εξής:

• Βίζα για Κένυα βγαίνει online 33 ευρώ. Συμπληρώνεις τα στοιχεία και ανεβάζεις, σου έρχεται το έγγραφο που απαιτούν να έχεις εκτυπωμένο (έναν Ασιάτη που το είχε ηλεκτρονικά δεν άφησαν να περάσει (φαντάζομαι μετά το έκαναν, αλλά έγινε φασαρία)
• Για Τανζανια η βίζα είναι on arrival, συμπληρώνεις μια τυπική φόρμα επί τόπου και πληρώνεις 50 δολαρια
• Από τη 1/10/2024 είναι υποχρεωτική ξεχωριστή ταξιδιωτική ασφάλιση για τη Ζανζιβάρη μόνο, έχεις-δεν εχεις τη δική σου. Ο σύνδεσμος είναι Υποχρεωτική ασφάλιση Ζανζιβάρη και κοστίζει 44 δολάρια (το ελέγχουν πριν τα διαβατήρια)
• Για όλο το ταξίδι από πάνω (21 μερες) η ασφαλιστική μου εξέδωσε το ασφάλιστρο αξίας 108 ευρώ και για τους 2 μας
• Από τα εμβόλια η Τανζανια απαιτεί κατά του Κίτρινου πυρετού εφόσον έρχεσαι από κάποιες συγκεκριμένες περιοχές (ελέγξτε το)
• Αν κάποιος θέλει να νοικιάσει αμάξι στη Ζανζιβάρη απαιτείται να βγει τοπική άδεια οδήγησης, αλλά δεν το κάναμε και δε ξέρω τη διαδικασία. Μας είπαν επίσης ότι η αστυνομία «αγαπάει ιδιαίτερα» τους τουριστες
• Την επόμενη φορά που θα πάω Τανζανια θα νοικιάσω αμάξι, θεωρώ πως αξίζει πολύ από άποψη ελευθερίας (οδηγούν από αριστερά)
• Ή SIM card της Vodacom με 10gb και κλήσεις είναι στα 25000 σιλινγκ που τον Νοέμβριο του 24 ήταν λίγο λιγότερο των 10 ευρω. Αρκετά καλό το δίκτυο.
• Το συνάλλαγμα για το ευρώ κυμαίνονταν 2650-2800 για ένα ευρώ και μην κάνετε λάθος μετατροπής σε δολάρια από εδώ. Όπως και παντού τα αλλάζουν και εκεί τα ευρω
• Προσοχή με το συνάλλαγμα αν έχετε δολάρια. Για την βίζα δέχονται μόνο τα χαρτονομίσματα που έχουν εκδοθεί μετά το 2011 αλλά και στα συναλλαγματηρια υπάρχουν διαφορετικές τιμές για παλιά/καινούργια χαρτονομίσματα, και για 100/50 και 1/5/10/20
• Στην Κένυα το υναλλαγμα ήταν από 132 (στο αεροδρόμιο) έως 136 μέσα στη χώρα για 1 ευρώ.
• Να πάρετε μαζί σας πολύ καλό αντιηλιακό και αντικουνουπικό με DEET. Όλως παραδόξως στη Ζανζιβάρη δε με τσίμπησε ούτε ένα κουνούπι, αλλά στο Κιλιμαντζαρο στο τροπικό δάσος με τσίμπησε κάτι που μου προκάλεσε πληγή και φαγούρα στο χέρι πάνω από 2 εβδομάδες και αν δε περνούσε θα πήγαινα λοιμωδών
• Για όσους ταξιδεύουν από Ζανζιβάρη για την ενδοχώρα, το τέρμιναλ των μικρών εταιρειών (υπάρχουν άπειρες) είναι το 2 και είναι πολύ ωραία εμπειρία . Από τις τοπικές νομίζω μόνο το Tanzania & Precision πετάνε στο 3 που είναι και το διεθνές τέρμιναλ. Οι μικρές πετάνε για την Αρουσα που είναι μικρός ο διάδρομος. Προσοχή στις αποσκευές και το μέγεθος αν παίρνετε μικρές εταιρείες.
• Αν και τα περισσότερα ξενοδοχεία έχουν τις μπριζες που μπαίνουν και οι δικές μας συσκευές, έχετε και ένα καλού κακού αγγλικο
• Το drone απαγορεύεται ρητά στην Κένυα με κατάσχεση, ενώ αν και αναφέρεται ότι απαγορεύεται στην Τανζανια, δεν υπάρχει θέμα (απλά υπάρχει περιορισμος στις αποστασεις - φραγμος). Οι πτήσεις στα εθνικά πάρκα απαγορεύονται οπότε αν κάποιος αγαπάει το σπορ, θα έλεγα ότι αξίζει πιο πολύ στη Ζανζιβάρη (ενδεχομένως και στο Κιλιμαντζαρο, αλλά δεν το είχα εκεί).
• Ανεβήκαμε μέχρι τα 1800 μ στο Κιλιμαντζαρο, η κανονική ανάβαση απ’ότι είδα διαρκεί 5-6 μέρες. Αλλά για μας δεν ήταν στα σχέδια έτσι και αλλιώς επειδή δεν είμαστε στη φόρμα
• Αν εξαιρέσουμε πολύ hard core Μασάι και ενδεχομένως άλλες φυλές που δεν είδαμε, σχεδόν όλοι μιλάνε αγγλικά.
• ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: πήγαμε στο τέλος της καλής σαιζον για το σαφαρί που θεωρητικά είναι Ιούνιος - τέλη Οκτωβρίου (η μεγάλη μετανάστευση γίνεται κάπου εκεί, δεν είδαμε επειδή δεν είχαμε χρόνο να φθάσουμε στον ποταμό). Αυτό είχε και κάποια καλά και κάποια άσχημα (δλδ τη μετανάστευση). Όμως, είχαμε πολύ λιγότερα οχήματα στα εθνικά πάρκα μαζί μας που μάλλον είναι πολύ καλό επειδή τα απολαύσαμε παραπάνω τα μεγάλα ζώα (σύμφωνα με τον ξεναγό μας).
• Στη Ζανζιβάρη επίσης οριακά ξεκινάει το rain season, αλλά ήμασταν και από αυτήν την άποψη τυχεροί, μας έβρεξε ελάχιστα όταν φθάσαμε και μια άλλη μερα
• Είχαμε το τυπικό φαρμακείο που το μόνο που χρησιμοποίησα ήταν για συνάχι και αυτό που δεν είχα ήταν το φάρμακο για το λουμπάγκο που έπαθα . Τα φαρμακεία στη Ζανζιβάρη κλασικά τουριστικά ακριβά (ένα σιρόπι για βήχα 10 ευρώ), αλλά το αντίστοιχο Νορτζεστικ πλήρωσα 3 ευρώ στην Αρουσα.

 

[Ivana]

Για κάποιο λόγο δε μπορώ να ανεβάσω το βίντεο, οπότε σας έκανα screensh. την όμορφη φάση του αεροδρομίου στη Ζανζιβάρη (εσωτερικών πτήσεων, τέρμιναλ 2).

 

[Ivana]

Από δω και στο εξής ξεκινάω την ιστορία και ας ελπίσουμε να την τελείωσω κάποτε

Την Κένυα τελικά θεωρώ πως δεν επισκεφθήκαμε καθόλου.
Πολύ λίγες μέρες, πολλές εικόνες, απορείες και παραστάσεις.

Το Ναιρόμπι φαίνεται σαν ένα μικρό deja vu, καθώς πράγματι δεν είδαμε τίποτα.
Φθάσαμε πολύ κουρασμένοι και παρόλες τις προσπάθειες να μείνουμε ξυπνητοί την πρώτη μέρα, πέσαμε ξεροί και κοιμόμασταν πολύ. Με έναν γνωστό που μένει εκεί βγήκαμε το βράδυ για φαγητό σε ένα πολύ ωραίο μέρος, όμως ευρωπαικών προδιαγραφών και ήταν σαν να κινηθήκαμε σε πολύ γνωστά μέρη. Μας έκανε και μια βόλτα στην πόλη χωρίς να βγούμε έξω από το αμάξι του επειδή θεωρούσε ότι δεν ήμασταν ασφαλείς.

Το Ναϊρόμπι θεωρείται επικύνδινο γενικά, γεγονός που δεν με τρόμαζε, αλλά δεν υπήρχε και λόγος να προκαλούμε εκείνη την ώρα, πόσο μάλλον που ο γνωστός μας ήταν κάθετος.
Βέβαια, να είμαι ειλικρινής και με όλο το σεβασμό, δε μπορώ να καταλάβω πως μπορει να μένεις κάπου 10 χρόνια και στην ερώτηση σε ποια σημεία να παώ να κάνω βόλτες να δηλώσεις: “δε ξέρω, κέντρο κατέβηκα 10 φορές συνολικά με τα πόδια” (οπότε δε ρώτησα καν που και πως είναι οι “κακοφημες” περιοχές).
Εκτός αν έχω τόσο πλήρη άγνοια κινδύνου που μπορεί να φέρει το μέρος και θεώρησα την απάντησή του περίεργη.

Την επόμενη μέρα από πολύ νωρίς μέχρι το μεσημέρι έκοβα βόλτες μόνη μου στο κέντρο που με τις υπηρεσίες, επιχειρήσεις κλπ. φαινόταν ότι σίγουρα διαφέρει από άλλα μέρη όπου κινούνται πιο πολύ τα “λαϊκα στωρματα” και δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα.
Αλλά εμένα αυτό δε μου φθάνει και κάποια στιμγή θα επιστρέψω να τα εξερευνήσω.
Μετά το μεσημέρι ήρθε και ο άνδρας μου, ήπιαμε καφέ, ψωνίσαμε, φάγαμε και το απόγευμα φύγαμε προς το Αμποσέλι αφύνοντας τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές πίσω μας καθ'οδον.

Το Νταρ ες Σαλάμ αργότερα εμένα θα με τρομάξει πολύ (και είναι το μοναδικό μέρος έως τώρα στον πλανήτη όπου είπα - πάω στο ξενοδοχείο δεν αντέχω άλλο).
Όμως, ο φόβος είναι μια πολύ υποκειμενική υπόθεση και δε θα ήθελα με αυτά να αφήσω καμία εντυπωση που μπορεί να επηρεάσει κάποιον από σας.

 

[varioAthens]

Το Ναϊρόμπι θεωρείται επικύνδινο γενικά, γεγονός που δεν με τρόμαζε, αλλά δεν υπήρχε και λόγος να προκαλούμε εκείνη την ώρα, πόσο μάλλον που ο γνωστός μας ήταν κάθετος.
Βέβαια, να είμαι ειλικρινής και με όλο το σεβασμό, δε μπορώ να καταλάβω πως μπορει να μένεις κάπου 10 χρόνια και στην ερώτηση σε ποια σημεία να παώ να κάνω βόλτες να δηλώσεις: “δε ξέρω, κέντρο κατέβηκα 10 φορές συνολικά με τα πόδια” (οπότε δε ρώτησα καν που και πως είναι οι “κακοφημες” περιοχές).
Εκτός αν έχω τόσο πλήρη άγνοια κινδύνου που μπορεί να φέρει το μέρος και θεώρησα την απάντησή του περίεργη.

Το Ναιρομπι δεν φαινεται απλως, ειναι πολυ επικινδυνη πολη... δεν εχω φοβηθει περισσοτερο στη ζωη μου σε πολη... απορω ειλικρινα πως γινεται τοσο πολυ συζητηση για το Μεξικο Σιτυ ή το Ριο Ντε Τζανειρο για παραδειγμα και οχι για το Ναιρομπι

 

[Ivana]

Όλοι αυτό μου λένε.
Εγώ με τόσο λίγο που περιηγήθηκα δε μπορώ να εκφέρω την άποψη πραγματικά μέχρι να πάω να δω περισσότερα πράγμα και μέρη.

Στο Ριο δεν πήγα, στο Μεξικό Σίτυ ήμουν απολύτως μόνη μου 5 μέρες και συμφωνώ μαζί σου.

 

[Ivana]

(Στο highlights Kenya στο Insta @persinasestra έχει και κάποια βιντεάκια, θα έχει και περισσότερα, όποιος ενδιαφέρεται)

Αν και η συμφωνία με το γραφείο ήταν ο οδηγός να σταματάει σε κάποια μέρη που σημείωσα πριν έρθουμε, αλλά και όπου το ζητήσω στη διαδρομή Ναϊρομπι - Αμποσέλι (205 χμ, 3μιση ώρες), αυτό δεν συνέβη.

Μετά από λίγο αφότου φύγαμε από την πόλη, μας έπιασε ο υπνος και τους δύο και ξύπνησα αφού περάσαμε τη μισή διαδρομή.
Θύμωσα, δε μπορώ να πω…και θυμώνω όχι και πολύ γλυκά.
Αλλά είχε το τυχερό του που ήταν και αυτός ο φιλήσυχος, άγιος άντρας μου δίπλα μου που δεν συγκρούεται ποτέ, οπότε είπα να μην πω τίποτα. Βασικά, να μη πω με το δικό μου τρόπο.
Του είπα όμορφα λοιπόν τι έχουμε συμφωνήσει και να έχει το νού του.

Μετά από λίγο προσεγγίσαμε το Εμάλι που είχα σημειωμένο ότι θέλω να σταματήσω. Από το δρόμο φαινόταν όπως όλα εκείνα τα κλασικά χωριουδάκια που βλέπει κανείς στους δρόμους αυτών των χωρών, με άπειρους πάγκους με φρουτα, λαχανικά και ο,τι λάχει καθ’ολο το μείκος του δρόμου.
Μας ζητάει να πάρουμε μόνο ο,τι χρειαζόμαστε και τίποτα άλλο από το αμάξι.

Καλά.
Αγοράσαμε κανά 2 φρούτα, και του λέω, θέλω να μπω πιο βαθιά στο χωριό (δεν ήταν χωριό τελικά, μικρή πόλη είναι) και αρχίζει το - είναι επικίνδυνο και έτσι και γιουβέτσι και του λέω - δε φοβόμαστε, αν θες μπορείς να ακολουθήσεις.

Είναι που θα μας άφηνε μόνους κιόλας (και εκεί κατάλαβα γιατί δεν είχε σταματήσει έως τότε).
Τέλος πάντων, τι να κάνει και αυτός ο έρμος, ακολουθεί. Περπατάμε, χανόμαστε, χαιρετάμε τον κόσμο, μας βλέπουν, τους βλέπουμε.

Φτώχια, σπίτια απλά, βασικά, αλλά δεν έιχε πολλά σκουπίδια οπως σε κάποια άλλα μέρη που περάσαμε. Η ενδυμασία ο,τι έχει ο καθένας ως συνδυασμό.
Παιδία να τρέχουν, μαμάδες να φωνάζουν περπατώντας με πράγματα πάνω στο κεφάλι και τα συναφή.
Κάποια στιγμή φθάνουμε σε μια λαϊκη και μπαίνουμε κάτω από το υπόστεγο της!

Και εκεί αρχίζει αυτό που περιμέναμε από το ταξίδι.

Δειλά, δειλά τους αφήσαμε να μας προσεγγίσουν, επειδη μου φάνηκε πιο πολύ εμείς τους ταράξαμε και φοβήσαμε.
Άρχισα τάχα μου να ενδιαφέρομαι για τα προιόντα τους αν και όλα ήταν συνηθισμένα για μας, με εξαίερση τα τροπικά φρουτά, μην πω το ίδιο στυλ υπαίθριων αγορών έχω συναντήσει σε πολλές βαλκανικές λαϊκές.
Είχε πολλά παιδιά και του λέω του Σπύρου πήγαινε να φέρεις τα γλυκά από το αμάξι που αγοράσαμε.
Εκεί προβληματίστηκε και ο Άϊζακ - να πάει στο αμάξι ή θα μείνει μαζί μου, αλλά το κατάλαβε και ο ίδιος ότι ήταν ο μονόδρομος η επιλόγη του και έτσι με άφησε κάνα 20λεπτο μόνη.

Μείναμε εκεί μια ώρα σχεδόν, μιλούσαμε, γελούσαμε με τους ανθρώπους. Ζητούσαν να βγουν μαζί μας φωτογραφίες με το δικό μας κινητό επειδή κάποιοι δεν είχαν σμαρτ τηλέφωνο και δεν θα τις είχαν ποτέ τις φωτογραφίες. Αγκαλιαστήκαμε, πειραχθήκαμε, φάγαμε πολλά φρούτα και εκεί που ο Σπύρος σήκωσε ένα παιδάκι και τον αγκάλιαζε, του πλησίασε ένας μπαμπάς…για να του αγγίξει το δέρμα.
Αυτήν τη συγκίνηση θα τη ξαναζήσουμε αργότερα στην Τανζανία (εγώ εις διπλούν), αλλά όταν έρθει η ώρα.
Είχα αγοράσει πέρα από τα γλυκά και κάποια προιόντα υγιεινής και μανό για τις κοπέλες και τα έδωσα σε κάτι έφηβα κοριτσακια… η χαρά ήταν απερίγραπτη, αλλά αρκετά σεμνά εκδηλωμένη.
Ο Άϊζακ κάποια στιγμή μας παραμάζεψε και έπρεπε να φύγουμε.

 

[MarieAries]

Υπεροχο ταξίδι! Το είχα κάνει κι εγώ πριν κάποια χρόνια, μόνο Κένυα, 2 εθνικά πάρκα με σαφάρι (μαασάι μάρα και Αμποσέλι), κλασικά πέρασμα από το Εμαλι, Ναϊρόμπι και με εσωτερική πτηση Μομπάσα και ακτή Diani. Ένα από τα πιο ιδιαίτερα ταξιδια μου!
Το Giraffe Manor το είχα ψάξει κι εγώ, αλλά οι τιμες ήταν εξωφρενικές. Ετσι πήγαμε στο απέναντι Giraffe center, μέσα στο ιδιο εθνικό παρκο, και ταίσαμε τις ίδιες ακριβώς καμηλοπαρδάλεις που επισκεπτονται και την έπαυλη
Σε παρακολουθώ στο ινστα

 

[Ivana]

Εν τρελοί είναι εκεί!! Την επόμενη φορά στο Ναϊρόμπι θα πάω από το Εθνικό πάρκο να τις ταΐσω και εγώ φιλιααα