Ψαρά - Μια ευχάριστη έκπληξη

[alma]

Ξυπνήσαμε ορεξάτοι το άλλο πρωί. Περπατήσαμε ξανά στον οικισμό και φτάσαμε στο μέρος που βρίσκονται τα <<σπίτια των αγωνιστών>>, ανάμεσα σ’αυτά και του Κανάρη. Οι ντόπιοι μας τα έδειχναν περήφανοι. Τα πέτρινα σπίτια αν και μισογκρεμισμένα, φαίνονταν περήφανα για αυτούς που κάποτε φιλοξένησαν.
Φτάσαμε στην παραλία Κατσούνι. Επίγειος παράδεισος. Ολόχρυση άμμος, φυσική σκιά από αλμυρίκια (αν και κάποια από αυτά ήταν ακόμη μικρά καθώς οι ντόπιοι τα συμπλήρωσαν πρόσφατα, ανάμεσα στα άλλα), κρυστάλλινα πεντακάθαρα νερά και η θάλασσα ήρεμη, καταγάλανη,διάφανη. Βρήκαμε ένα αλμυρίκι πιο γέρικο με χοντρό κορμό και η φυσική σκιά του μας φιλοξένησε ώσπου να βουτήξουμε….

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[alma]

Μόλις φτάνουμε μια επιγραφή <<καλώς ήλθατε>> μας καλωσορίζει. Δίπλα είναι ζωγραφισμένη η ελληνική σημαία, αλλά και η σημαία των Ψαρών( η σημαία που είχαν στην Επανάσταση του 1821). Είναι λευκή με κόκκινη και έχει ένα σταυρό, μια άγκυρα και γύρω της τυλιγμένο ένα φίδι. Η ίδια σημαία δεσπόζει σε πολλά σημεία του νησιού. Οι Ψαριανοί είναι δικαίως περήφανοι για την ιστορία τους. Ρωτάμε που βρίσκεται το ξενοδοχείο μας και ένας παππούς έρχεται πρόθυμα να μας εξηγήσει. Τυχαία εκείνη την ώρα περνάει ένα αυτοκίνητο που μεταφέρει μάλλον συγγενείς της ιδιοκτήτριας του ξενοδοχείου. Ο παππούς μπαίνει μπροστά στο αυτοκίνητο κουνώντας τα χέρια: <<Τα παιδιά θέλουν να πάνε στο ξενοδοχείο, πες στην Α. να έρθει να τα πάρει>>.

<<Πολύ εξυπηρετικοί οι Ψαριανοί>>, σκεφτόμαστε καθώς φτάνουμε στο δωμάτιο. Τα δωμάτια ήταν δίπλα στη θάλασσα και έτσι αμέσως βουτάμε στην παραλία <<Κάτω Γυαλός>>. Η παραλία πανέμορφη με βοτσαλάκια και πεντακάθαρα νερά. Την απολαύσαμε σχεδόν πριβέ ,αφού υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος στην άλλη άκρη της, και μιλάμε για τέλος Ιουλίου. Τελικά ο παράδεισος δεν βρίσκεται μακριά. Από τα πιο ωραία θαλάσσια μπάνια της ζωής μας. Το νησί των μόλις 450 κατοίκων με την τεράστια ιστορία μόλις αρχίζει να μας αποκαλύπτει τις ομορφιές του….

 

[alma]

Tο βράδυ τα Ψαρά ήταν υπέροχα. Ένα μέρος όπου νιώθεις ηρεμία, αλλά ταυτόχρονα και μέλος μιας μεγάλης παρέας, οικειότητα σαν να έμενες εκεί από παλιά, αλλά και διάθεση για εξερεύνηση. Περπατήσαμε κατά μήκος του οικισμού. Ανεβήκαμε μέχρι την εκκλησία στο λόφο, την οποία δεν μπορέσαμε να επισκεφτούμε γιατί την επισκεύαζαν, αλλά η θέα από το προαύλιο με την πέτρινη μάντρα ήταν πραγματικά μαγευτική. Η απεραντοσύνη της θάλασσας ενωνόταν με το γαλάζιο του ουρανού, ενώ η αγριάδα του τοπίου με τα βράχια και τους θάμνους πριν την αρχή της θάλασσας σε ταξίδευε.
Κατηφορίσαμε από το λόφο. Τα σπιτάκια με τα κεραμίδια ήταν πολύ φροντισμένα και βαμμένα ή στο κλασσικό άσπρο-μπλε ή σε ροζ και πράσινους τόνους. Όλα μαρτυρούσαν ότι οι κάτοικοι αγαπούν τον τόπο τους, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ειδικά το χειμώνα. Μια παιδική χαρά πολύ φροντισμένη και πλήθος παιδιών που έτρεχαν με τα ποδήλατα ο ένας πίσω από τον άλλον σαν ομάδα και όχι ο καθένας μόνος του, σου θύμιζε ξανά πόσο αγαπούν αυτό τον τόπο αλλά και πόσο ομαδικό πνεύμα φαίνεται να έχουν οι ψαριανοί. Ακόμα και τα πολλά γατάκια και σκυλάκια του νησιού, δεν ήταν σκελετωμένα όπως σε άλλα μέρη, αλλά φαγωμένα και μάλλον ήμερα. Οι περισσότεροι κάτοικοι μας χαιρετούσαν κι ας μας έβλεπαν για πρώτη φορά. Φτάσαμε στην πέτρινη πλατεία όπου ένας παππούς έδειχνε με καμάρι το εγγονάκι τους στους άλλους της παρέας.
Καθίσαμε να φάμε σε μια ταβέρνα πάνω στη θάλασσα και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την πολυδιαφημισμένη αστακομακαρονάδα των Ψαρών. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσα να φάω και πολύ γιατί μπούχτισα γρήγορα. Παρομοίως μπουχτισμένα ήταν και τα γατάκια της ταβέρνας γιατί δεν μπόρεσαν να φάνε και πολύ από όσο τους δίναμε. Περπατήσαμε κατά μήκος του πέτρινου δρόμου μπροστά στη θάλασσα. Έφηβοι κάθονταν κάτω από τους φοίνικες στα παγκάκια και συζητούσαν. Γνωρίσαμε Αθηναίους που παραθερίζουν χρόνια στα Ψαρά, χωρίς να έχουν καμία απολύτως καταγωγή από εκεί. Απλώς δεν χορταίνουν το μέρος. Τα τρία μπαράκια του νησιού ήταν μισογεμάτα. Περπατώντας φτάσαμε σε μια μεγάλη αμμουδιά με αλμυρίκια. Φαινόταν υπέροχη. Ήταν η παραλία Κατσούνι. Αποφασίστηκε. Εκεί θα κάναμε το μπάνιο μας την επόμενη μέρα….

 

[alma]

Ξυπνήσαμε ορεξάτοι το άλλο πρωί. Περπατήσαμε ξανά στον οικισμό και φτάσαμε στο μέρος που βρίσκονται τα <<σπίτια των αγωνιστών>>, ανάμεσα σ’αυτά και του Κανάρη. Οι ντόπιοι μας τα έδειχναν περήφανοι. Τα πέτρινα σπίτια αν και μισογκρεμισμένα, φαίνονταν περήφανα για αυτούς που κάποτε φιλοξένησαν.
Φτάσαμε στην παραλία Κατσούνι. Επίγειος παράδεισος. Ολόχρυση άμμος, φυσική σκιά από αλμυρίκια (αν και κάποια από αυτά ήταν ακόμη μικρά καθώς οι ντόπιοι τα συμπλήρωσαν πρόσφατα, ανάμεσα στα άλλα), κρυστάλλινα πεντακάθαρα νερά και η θάλασσα ήρεμη, καταγάλανη,διάφανη. Βρήκαμε ένα αλμυρίκι πιο γέρικο με χοντρό κορμό και η φυσική σκιά του μας φιλοξένησε ώσπου να βουτήξουμε….

 

[joss]

Τι μου θυμησες... απιστευτο μεος. Οντως εχουν "ολομαυρη ραχη" αν τα δεις απο μακρυα. τελεια παραλια και η απολυτη ηρεμια. Συνηθως μελαγχολεις σε ερημονησια (π.χ. Τηλος οπου ειχα παθει ψυχοπλακωμα) αλλα στα Ψαρα ειμαστε μια χαρα. Φαγαμε και τους φτηνουερους αστακους στη (μοναδικη_) ψαροταβερνα στη παραλια. Ευχαριστως ξαναπηγαιανα.

Οι ανεμογεννητριες νομιζεις οτι χαλανε τελικα το τοπιο?

 

[alma]

Όντως στα Ψαρά δεν μελαγχολήσαμε καθόλου και σε αντίθεση με άλλα μικρά νησιά θα ήθελα να τα επισκεφτώ και για περισσότερες μέρες,(γιατί μείναμε μόνο για μια διανυκτέρευση).
Για την ολόμαυρη ράχη ισχύει.Ήθελα να το γράψω παρακάτω.
Για τις ανεμογεννήτριες είναι μεγάλη συζήτηση.Γενικά το τοπίο το χαλάνε .Τώρα για το αν και πόσο χρειάζονται μεγάλη κουβέντα.
Στα Ψαρά πάντως είναι και οι ντόπιοι τόσο φιλικοί και οι παραλίες τόσο απίστευτες που δεν σε αδικώ που ευχαρίστως ξαναπήγαινες..Κι εγώ το ίδιο.

 

[alma]

Η θάλασσα ήταν γαλήνια, όχι κρύα και πεντακάθαρη. 2-3 παππούδες έκαναν μπάνιο, συζητώντας για καμιά ώρα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το νησί τους. Από την θάλασσα μπορούσες να δεις τα σπίτια των αγωνιστών από τη μια μεριά και από την άλλη ένα όμορφο πέτρινο κτίριο. Μας είπαν ότι παλιά ήταν κάτι σαν νοσοκομείο, ενώ τώρα λειτουργεί ως εστιατόριο-χώρος εκδηλώσεων. Ωστόσο φέτος δεν άνοιξε.
Κατά τη διάρκεια της κολύμβησης μέσα στα κρυστάλλινα νερά διακρίνονταν (χωρίς μάσκα έβλεπες τα πάντα) διαφόρων ειδών ψαράκια, καβουράκια αλλά και αχινοί.
Το μπάνιο τελείωσε, καθίσαμε στη φυσική σκιά του δέντρου για λίγο και μετά κατευθυνθήκαμε προς το δωμάτιο μας. Η ώρα της αναχώρησης πλησίαζε. Φάγαμε στα γρήγορα σε μια ταβερνούλα στην παραλία, καθώς είχε πάει μεσημέρι. Το «Psara Glory» έφτασε ,όπως και η ώρα να αποχαιρετήσουμε τα όμορφα Ψαρά ,με νοσταλγική διάθεση.

Λίγες πληροφορίες για όσους θέλουν να επισκεφτουν το νησί:
1)Αν η επίσκεψη γίνει από Χίο το εισιτήριο με το «Psara Glory» κοστίζει 10 ευρώ και 7,50 το φοιτητικό.
2)Τα δωμάτια τέλος Ιουλίου κόστιζαν 45 ευρώ σε 2-3 ξενώνες που ρωτήσαμε (σε έναν από αυτούς μείναμε τελικά) και σε κάποιον άλλο 50 .Μου είπαν ότι τώρα οι τιμές έχουν ανέβει λόγω Αυγούστου γύρω στα 55.
3)Τα Ψαρά φημίζονται για το θυμαρίσιο μέλι τους, αν θέλετε να πάρετε κάτι μαζί σας.