Georgia86
Member
- Μηνύματα
- 173
- Likes
- 1.243
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
Ξυπνήσαμε την δεύτερη μέρα μας στο νησί ξεκούραστοι και έτοιμοι να εξερευνήσουμε τον προϊστορικό οικισμό του Ακρωτηρίου. Νοικιάσαμε το πιο φτηνό αυτοκίνητο που βρήκαμε γύρω στα 35 ευρώ ( το προηγούμενο βράδυ είχαμε κάνει μια μικρή έρευνα αγοράς) και αφού ξεδιπλώσαμε τον χάρτη μας φύγαμε για το Ακρωτήρι.
Φτάσαμε έξω από το αρχαιολογικό χώρο μετά από λίγο κάνοντας μια στάση για να βγάλουμε φωτογραφίες την θέα από ψηλά. Βγαίνοντας από το αμάξι νιώσαμε την ζέστη να μας πνίγει, η μουσική των τζιτζικιών και η ησυχία που βασίλευε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο σε συνδυασμό με την ζέστη σε γέμιζε με αισιοδοξία.
Το χωριό του ακρωτηρίου χρονολογείτε τουλάχιστον από το 4000 χρόνια π.Χ και ήταν ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά κέντρα στο Αιγαίο. Οι διάφορες λεπτομέρειες της πόλης δηλώνουν ότι ήταν πολύ αναπτυγμένη. Είχε αποχετευτικό σύστημα (οι τουαλέτες ήταν στον πρώτο όροφο), η αρχιτεκτονική ήταν άρτια και τα εισαγόμενα προϊόντα μας δείχνουν πως είχε πολύ καλές εμπορικές σχέσεις με τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο και όχι μόνο. Οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την περιοχή λόγω τον συνεχών δυνατών σεισμών, λίγο πριν τη μεγάλη έκρηξη. Ο αρχαιολογικός χώρος του Ακρωτήριου βρίσκεται διατηρημένος σε ένα κτίσμα προστατευμένος από τα καιρικά στοιχεία . Τα σπίτια έχουν μείνει όπως ακριβώς ήταν τότε χάρη στην λάβα από την έκρηξη του ηφαιστείου και αυτό μας δίνει την μοναδική ευκαιρία να δούμε πως ακριβώς ζούσαν οι άνθρωποι τότε. Τα δωμάτια τους, τα έπιπλα και τόσα άλλα. Μπορείς να περπατήσεις στα δρομάκια ανάμεσα από τις κατοικίες τους, να κοιτάξεις μέσα και να θαυμάσεις τα αρχαία κειμήλια. Αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση είναι το πόσο μικρά ήταν τα κρεβάτια τους, ο άνθρωπος την εποχή εκείνη ήταν πολύ μικρόσωμος. Περάσαμε αρκετή ώρα στον χώρο, περπατώντας ανάμεσα στα σοκάκια, όταν νιώσαμε πως χορτάσαμε από την περιήγηση ξεκινήσαμε για την κόκκινη παραλία.
Για να πας στην κόκκινη παραλία πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να περπατήσεις μιας και το αμάξι δεν πηγαίνει εκεί. Υπάρχει ένα μονοπάτι που σε οδηγεί στην παράξενη αυτή παραλία με την κατακόκκινη πέτρα και την εξωτική ομορφιά. Επάνω στο μονοπάτι υπάρχει καντίνα αλλά και ένας τύπος που πουλάει φρούτα αν θέλετε να αγοράσετε νερό ή κάτι να φάτε. Η παραλία έχει αρκετά χοντρή πέτρα που εγώ δεν αγαπώ καθόλου και την ημέρα που πήγαμε εμείς η θάλασσα ήταν απίστευτα κρύα. Βουτήξαμε για λίγο και όταν στεγνώσαμε για τα καλά πήραμε τον δρόμο πίσω στο αμάξι και την Περίσσα.
Πεινασμένοι και καψαλισμένοι από τον ήλιο ξεκινήσαμε για το παραθαλάσσιο χωριό Περίσσα όπου είχαμε σκοπό να φάμε σε κάποια από τις παραδοσιακές ταβερνούλες δίπλα στην μαύρη παραλία. Ήταν μεσημέρι και το χωριό ήταν πολύ ήσυχο, δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Η μαύρη παραλία ήταν όντως μαύρη, η άμμος αλλά και βουνά τριγύρω έκαναν το περιβάλλον να έχει μια εξωγήινη μορφή.
Καθίσαμε στην τελευταία της σειράς ταβέρνα. Δεν είχε πολύ κόσμο και η ηρεμία του εστιατορίου σε συνδυασμό με τον παφλασμό των κυμάτων έκανε την ψυχή πιο πράα. Παραγγείλαμε τα κλασσικά· καλαμαράκια, γαύρο, σαλάτα και την ξακουστή σαντορινιά φάβα. Το φαγητό ήταν εξαίσιο και οι τιμές ήταν λίγο τσιμπημένες αλλά οι ποσότητες ήταν υπεραρκετές. Για παρέα είχαμε το σκυλάκι του ιδιοκτήτη που δυστυχώς είχε σπασμένο το ποδαράκι του αλλά αυτό δεν μείωνε καθόλου το κέφι του.
Όλα όσα παραγγείλαμε ήταν νοστιμότατα αλλά αρκετά σε ποσότητα, όποτε ότι περίσσεψε το πήραμε μαζί μας για να το φάμε το βράδυ. Μας περίμενε το κρεβάτι μας για την μεσημεριανή μας σιέστα γιατί το απογευματάκι θα πηγαίναμε στην Οία να θαυμάσουμε το ξακουστό ηλιοβασίλεμα και θέλαμε να είμαστε ξεκούραστοι.
Η Οία είναι αρκετά πιο κοσμοπολίτικη από τα Φυρά . Προσωπικά την βρήκα κάπως «άχρωμη» και αρκετά «γυμνή» πάραυτα μου άρεσε! Αναγκαστικά αφήσαμε το αμάξι σε ένα ιδιωτικό παρκινγκ γιατί δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να βρούμε θέση κάπου στον δρόμο. Αρχίσαμε να περπατάμε στα στενά της Οίας χωρίς συγκεκριμένο προορισμό , ήταν αρκετά νωρίς και το ηλιοβασίλεμα θα αργούσε. Σαν λάτρης της λογοτεχνίας που είμαι αποφάσισα να επισκεφτώ ένα από τα πιο όμορφα βιβλιοπωλεία της Ελλάδος αλλά και του εξωτερικού μιας και έχει φιλοξενηθεί μέχρι και στο National Geographic , το Atlantis Books.
Απέξω το Atlantis Books είναι διακοσμημένο με βιβλία, ζωγραφισμένους τοίχους και μια ξύλινη σκάλα σε οδηγεί στην είσοδο του μαγαζιού. Ξύλινες βιβλιοθήκες γεμάτες με μυθιστορήματα, διακοσμητικά στους τοίχους, καναπέδες για να ξεκουράζονται οι αναγνώστες παρέα με ένα βιβλίο. Και φυσικά ένα μαλλιαρό , φιλικό σκυλί! Όλα αυτά κάνουν την καρδιά ενός αναγνώστη σαν εμένα να χτυπάει δυνατά με ενθουσιασμό! Αγόρασα ένα μυθιστόρημα με την σφραγίδα του βιβλιοπωλείου και με μια υπέροχη ποστκαρτ για σελιδοδείχτη.
Αποχώρησα από το βιβλιοπωλείο με βαριά καρδιά ενώ είμαι σίγουρη πως ο φίλος μου χαιρόταν που επιτέλους συνεχίσαμε την βόλτα μας στην Οία. Δεν τον κατηγορώ καθόλου, καθώς έπεφτε λιγάκι ο ήλιος η περιοχή έπαιρνε μια παραμυθένια λάμψη. Τα φώτα άναβαν σιγά – σιγά στα σπίτια που έμοιαζαν σαν να κρέμονται στον γκρεμό! Επειδή δεν υπάρχουν πολύ ψηλά κτήρια στην Οία αισθάνεσαι πως είσαι ελεύθερος και μεταξύ εσένα και του ουρανού δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο ανοιχτός αιθέρας.
Αν ακολουθούσες το μπούγιο θα σε έβγαζε σε ένα πυργάκι στην άκρη της Οίας από όπου γενιές και γενιές τουριστών έχουν παρακολουθήσει το διάσημο ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης. Αν και ήταν νωρίς ακόμη όλοι είχαν έτοιμες τις φωτογραφικές μηχανές τους. Προτείνω όποιος θέλει να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα να φτάσει νωρίς ώστε να βρεθεί επάνω στο βραχάκι. Δυστυχώς είχε λίγη συννεφιά και δεν απολαύσαμε στο 100% την δύση του ήλιου αλλά ακόμα και έτσι ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Τα χρώματα με τα οποία βάφτηκε ο ουρανός ήταν πολύ όμορφα και ιδιαιτέρως έντονα. Κόκκινά, ροζ και πορτοκαλί, όλες οι αποχρώσεις της φύσης ζωγραφίζουν ένα από τα πιο όμορφα έργα τέχνης στον ουρανό του Αιγαίου.
Δυσκολευτήκαμε αρκετά να αποχωρίσουμε από τον χώρο λόγο του μεγάλου πλήθους που είχε έρθει να παρακολουθήσει μαζί μας το ηλιοβασίλεμα αλλά με λίγη υπομονή και χαλαρό βάδην βρεθήκαμε και πάλι στα σοκάκια της Οίας. Είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά , περπατώντας άσκοπα πέσαμε επάνω σε μια ομάδα performers που είχαν ένα τεράστιο hula hoop με led φωτάκια και καθώς εκείνο γύριζε ο καλλιτέχνης γύριζε μαζί του! Ήταν πολύ εντυπωσιακό . Η βόλτα μας στην Οία έφτανε στο τέλος της και με δισταχτικά βήματα φτάσαμε μέχρι το πάρκινγκ όπου μας περίμενε το αυτοκίνητο μας. Είχαμε ένα ταπεράκι με φάβα και μερικά νόστιμα ψάρια που μας περίμεναν στο δωμάτιο μας, για δείπνο με θέα την θάλασσα του Αιγαίου. Αύριο μας περίμενε μια όμορφη μέρα, η τελευταία μας ολόκληρη μέρα στο νησί.
Φτάσαμε έξω από το αρχαιολογικό χώρο μετά από λίγο κάνοντας μια στάση για να βγάλουμε φωτογραφίες την θέα από ψηλά. Βγαίνοντας από το αμάξι νιώσαμε την ζέστη να μας πνίγει, η μουσική των τζιτζικιών και η ησυχία που βασίλευε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο σε συνδυασμό με την ζέστη σε γέμιζε με αισιοδοξία.
Το χωριό του ακρωτηρίου χρονολογείτε τουλάχιστον από το 4000 χρόνια π.Χ και ήταν ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά κέντρα στο Αιγαίο. Οι διάφορες λεπτομέρειες της πόλης δηλώνουν ότι ήταν πολύ αναπτυγμένη. Είχε αποχετευτικό σύστημα (οι τουαλέτες ήταν στον πρώτο όροφο), η αρχιτεκτονική ήταν άρτια και τα εισαγόμενα προϊόντα μας δείχνουν πως είχε πολύ καλές εμπορικές σχέσεις με τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο και όχι μόνο. Οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την περιοχή λόγω τον συνεχών δυνατών σεισμών, λίγο πριν τη μεγάλη έκρηξη. Ο αρχαιολογικός χώρος του Ακρωτήριου βρίσκεται διατηρημένος σε ένα κτίσμα προστατευμένος από τα καιρικά στοιχεία . Τα σπίτια έχουν μείνει όπως ακριβώς ήταν τότε χάρη στην λάβα από την έκρηξη του ηφαιστείου και αυτό μας δίνει την μοναδική ευκαιρία να δούμε πως ακριβώς ζούσαν οι άνθρωποι τότε. Τα δωμάτια τους, τα έπιπλα και τόσα άλλα. Μπορείς να περπατήσεις στα δρομάκια ανάμεσα από τις κατοικίες τους, να κοιτάξεις μέσα και να θαυμάσεις τα αρχαία κειμήλια. Αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση είναι το πόσο μικρά ήταν τα κρεβάτια τους, ο άνθρωπος την εποχή εκείνη ήταν πολύ μικρόσωμος. Περάσαμε αρκετή ώρα στον χώρο, περπατώντας ανάμεσα στα σοκάκια, όταν νιώσαμε πως χορτάσαμε από την περιήγηση ξεκινήσαμε για την κόκκινη παραλία.
Για να πας στην κόκκινη παραλία πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να περπατήσεις μιας και το αμάξι δεν πηγαίνει εκεί. Υπάρχει ένα μονοπάτι που σε οδηγεί στην παράξενη αυτή παραλία με την κατακόκκινη πέτρα και την εξωτική ομορφιά. Επάνω στο μονοπάτι υπάρχει καντίνα αλλά και ένας τύπος που πουλάει φρούτα αν θέλετε να αγοράσετε νερό ή κάτι να φάτε. Η παραλία έχει αρκετά χοντρή πέτρα που εγώ δεν αγαπώ καθόλου και την ημέρα που πήγαμε εμείς η θάλασσα ήταν απίστευτα κρύα. Βουτήξαμε για λίγο και όταν στεγνώσαμε για τα καλά πήραμε τον δρόμο πίσω στο αμάξι και την Περίσσα.
Πεινασμένοι και καψαλισμένοι από τον ήλιο ξεκινήσαμε για το παραθαλάσσιο χωριό Περίσσα όπου είχαμε σκοπό να φάμε σε κάποια από τις παραδοσιακές ταβερνούλες δίπλα στην μαύρη παραλία. Ήταν μεσημέρι και το χωριό ήταν πολύ ήσυχο, δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Η μαύρη παραλία ήταν όντως μαύρη, η άμμος αλλά και βουνά τριγύρω έκαναν το περιβάλλον να έχει μια εξωγήινη μορφή.
Καθίσαμε στην τελευταία της σειράς ταβέρνα. Δεν είχε πολύ κόσμο και η ηρεμία του εστιατορίου σε συνδυασμό με τον παφλασμό των κυμάτων έκανε την ψυχή πιο πράα. Παραγγείλαμε τα κλασσικά· καλαμαράκια, γαύρο, σαλάτα και την ξακουστή σαντορινιά φάβα. Το φαγητό ήταν εξαίσιο και οι τιμές ήταν λίγο τσιμπημένες αλλά οι ποσότητες ήταν υπεραρκετές. Για παρέα είχαμε το σκυλάκι του ιδιοκτήτη που δυστυχώς είχε σπασμένο το ποδαράκι του αλλά αυτό δεν μείωνε καθόλου το κέφι του.
Όλα όσα παραγγείλαμε ήταν νοστιμότατα αλλά αρκετά σε ποσότητα, όποτε ότι περίσσεψε το πήραμε μαζί μας για να το φάμε το βράδυ. Μας περίμενε το κρεβάτι μας για την μεσημεριανή μας σιέστα γιατί το απογευματάκι θα πηγαίναμε στην Οία να θαυμάσουμε το ξακουστό ηλιοβασίλεμα και θέλαμε να είμαστε ξεκούραστοι.
Η Οία είναι αρκετά πιο κοσμοπολίτικη από τα Φυρά . Προσωπικά την βρήκα κάπως «άχρωμη» και αρκετά «γυμνή» πάραυτα μου άρεσε! Αναγκαστικά αφήσαμε το αμάξι σε ένα ιδιωτικό παρκινγκ γιατί δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να βρούμε θέση κάπου στον δρόμο. Αρχίσαμε να περπατάμε στα στενά της Οίας χωρίς συγκεκριμένο προορισμό , ήταν αρκετά νωρίς και το ηλιοβασίλεμα θα αργούσε. Σαν λάτρης της λογοτεχνίας που είμαι αποφάσισα να επισκεφτώ ένα από τα πιο όμορφα βιβλιοπωλεία της Ελλάδος αλλά και του εξωτερικού μιας και έχει φιλοξενηθεί μέχρι και στο National Geographic , το Atlantis Books.
Απέξω το Atlantis Books είναι διακοσμημένο με βιβλία, ζωγραφισμένους τοίχους και μια ξύλινη σκάλα σε οδηγεί στην είσοδο του μαγαζιού. Ξύλινες βιβλιοθήκες γεμάτες με μυθιστορήματα, διακοσμητικά στους τοίχους, καναπέδες για να ξεκουράζονται οι αναγνώστες παρέα με ένα βιβλίο. Και φυσικά ένα μαλλιαρό , φιλικό σκυλί! Όλα αυτά κάνουν την καρδιά ενός αναγνώστη σαν εμένα να χτυπάει δυνατά με ενθουσιασμό! Αγόρασα ένα μυθιστόρημα με την σφραγίδα του βιβλιοπωλείου και με μια υπέροχη ποστκαρτ για σελιδοδείχτη.
Αποχώρησα από το βιβλιοπωλείο με βαριά καρδιά ενώ είμαι σίγουρη πως ο φίλος μου χαιρόταν που επιτέλους συνεχίσαμε την βόλτα μας στην Οία. Δεν τον κατηγορώ καθόλου, καθώς έπεφτε λιγάκι ο ήλιος η περιοχή έπαιρνε μια παραμυθένια λάμψη. Τα φώτα άναβαν σιγά – σιγά στα σπίτια που έμοιαζαν σαν να κρέμονται στον γκρεμό! Επειδή δεν υπάρχουν πολύ ψηλά κτήρια στην Οία αισθάνεσαι πως είσαι ελεύθερος και μεταξύ εσένα και του ουρανού δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο ανοιχτός αιθέρας.
Αν ακολουθούσες το μπούγιο θα σε έβγαζε σε ένα πυργάκι στην άκρη της Οίας από όπου γενιές και γενιές τουριστών έχουν παρακολουθήσει το διάσημο ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης. Αν και ήταν νωρίς ακόμη όλοι είχαν έτοιμες τις φωτογραφικές μηχανές τους. Προτείνω όποιος θέλει να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα να φτάσει νωρίς ώστε να βρεθεί επάνω στο βραχάκι. Δυστυχώς είχε λίγη συννεφιά και δεν απολαύσαμε στο 100% την δύση του ήλιου αλλά ακόμα και έτσι ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Τα χρώματα με τα οποία βάφτηκε ο ουρανός ήταν πολύ όμορφα και ιδιαιτέρως έντονα. Κόκκινά, ροζ και πορτοκαλί, όλες οι αποχρώσεις της φύσης ζωγραφίζουν ένα από τα πιο όμορφα έργα τέχνης στον ουρανό του Αιγαίου.
Δυσκολευτήκαμε αρκετά να αποχωρίσουμε από τον χώρο λόγο του μεγάλου πλήθους που είχε έρθει να παρακολουθήσει μαζί μας το ηλιοβασίλεμα αλλά με λίγη υπομονή και χαλαρό βάδην βρεθήκαμε και πάλι στα σοκάκια της Οίας. Είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά , περπατώντας άσκοπα πέσαμε επάνω σε μια ομάδα performers που είχαν ένα τεράστιο hula hoop με led φωτάκια και καθώς εκείνο γύριζε ο καλλιτέχνης γύριζε μαζί του! Ήταν πολύ εντυπωσιακό . Η βόλτα μας στην Οία έφτανε στο τέλος της και με δισταχτικά βήματα φτάσαμε μέχρι το πάρκινγκ όπου μας περίμενε το αυτοκίνητο μας. Είχαμε ένα ταπεράκι με φάβα και μερικά νόστιμα ψάρια που μας περίμεναν στο δωμάτιο μας, για δείπνο με θέα την θάλασσα του Αιγαίου. Αύριο μας περίμενε μια όμορφη μέρα, η τελευταία μας ολόκληρη μέρα στο νησί.
