ΛΑΜΨΗ ΣΤΗΝ SUKHOTΗΑΙ
Ομολογώ ότι είχα αρκετό καιρό να οδηγήσω ποδήλατο, μάλλον από τότε που είχα τσακωθεί με έναν ξαδερφομου για τα δικαιώματα ενός κόκκινου ολοκαίνουργιου αριστουργήματος με 2 ρόδες.
Τον πέρναγα κανά 2 χρόνια στην ηλικία αλλά ήταν πιο δυνατός από μένα. Καταλήξαμε να μας χωρίσουν κάτι γείτονες αλλά ήταν ήδη αργά για το ποδηλατο.Οπως το άρπαξα και άρχισα να τρέχω στην κατηφόρα ,το ξαδερφάκι μου με άρπαξε από το μανικι και έχασα την ισορροπία μου.To αριστούργημα κατέληξε ηρωικώς !!!και ανεπανόρθωτα επισκευάσιμο ……………………………
Κοίταγα λοιπόν το ποδήλατο που έπρεπε να νοικιάσω με λίγη παραπάνω περιέργεια από ότι επρεπε,και αναρωτιόμουν για το ύψος της σέλλας αλλά και μήπως έπρεπε να εγκαταλείψω την ιδέα της ενοικίασης ,όταν με πλησίασε η ταϊλανδέζα ιδιοκτήτρια του ποδηλάτου με ένα κράνος στο χέρι! 20 baht more please……
Μάλλον κατάλαβε ότι δεν σκάμπαζα και πολλά από δίτροχα και δεν ήθελε ακόμα έναν ηλίθιο τουρίστα με σπασμένο χέρι η ακόμα καλύτερα κεφαλι.Αρνηθηκα ευγενικα,αγορασα ένα μπουκαλάκι νερό και ξεκίνησα.
Ήταν νωρίς το απόγευμα ,η ζέστη και αυτή η χαραχτηριστικη μυρουδιά τον δρόμων μιας επαρχιακής πόλης της βόρειας Ταϊλάνδης όπου τα αρώματα από της υπαίθριες κουζίνες των μικροπωλητών ανακατεύονται με τον καπνό των αρωματικών stick ,την μουχλιασμένη μυρουδιά της γειτονικής ζούγκλας ,και τα χρώματα των υπαίθριων παζαριων,με έκαναν να ξεχάσω την κούραση από το 15ωρο ταξίδι μέχρι να φτάσω να ακουμπήσω τον σακκομου στο guesthouse που είχα βρει.
Ξεκίνησα λοιπόν να κάνω τα 2 χιλιόμετρα που με χώριζαν από την κεντρική πύλη του συμπλέγματος των βουδιστικών ναών της sukhothai καβάλα στο ποδηλατο,αλλωστε μόνο έτσι μπορείς να εξερευνήσεις τους ναούς , το να περπατήσεις είναι μάλλον κακή ιδέα ,μια και ο χώρος είναι τεράστιος ,οι ναοί πολλοί και διασκορπισμένοι ,και δεν θες να σε πιάσει το σκοτάδι μέσα στους ναούς.
Είχα σχεδιάσει αυτό το ταξίδι πολλή καιρό τώρα.
Όταν αγόρασα έναν τουριστικό οδηγό για την Ταϊλάνδη δεν είχα ιδέα που έπρεπε να πάω.
Πάντοτε προτιμώ στα ταξιδιαμου να τα σκέφτομαι μόνος μου ,που θα πάω ,πως θα πάω ,τι θα κάνω ,πόσο καιρό θα μείνω ,που θα μείνω και δεν απευθύνομαι σε τουριστικά γραφεία.
Άλλωστε αυτά που θέλω να δω εγώ μάλλον δεν περιέχονται στο πρόγραμμα των γραφείων.
Έτσι ξεφυλλίζοντας τον οδηγό έπεσα πάνω στην παλιά πρωτεύουσα του Βασιλείου του SIAM όπως παλιά λεγόταν η Ταϊλάνδη, την χώρα των χιλίων χαμόγελων ,όπως αρέσκονται να την κανακεύουν οι ντόπιοι!
SUKHOTHAI………..xm; βόρεια της πρωτεύσας Bangkok; Μακριά από τις πολύβουες παράλιες του κόλπου της Ταϊλάνδης;
Ότι καλύτερο μπορούσα να σκεφτώ!! Γιατί όχι ;
600e μου στοίχισε το εισιτήριο μετά επιστροφής με την thai airways
μέχρι την Bangkok ,και άλλα 35e μέχρι την sukhothai με εσωτερική γραμμή.
Ν’αμε λοιπόν ,ν’ανηφορηζω την λεωφόρο που καταλήγει στην είσοδο των ναών.
Με το ποδήλατο τα πήγαινα καλα,όχι τέλεια όμως, αφού στο τσακ δεν έπεσα πάνω στο κιόσκι που έπρεπε να βγάλω εισιτήριο για το πάρκο των ναών.
Ήμουν ακριβώς στην είσοδο ενός τεράστιου πάρκου και από εκεί που ήμουν μου φαινόταν κάτι σαν απέραντοι κήποι με πολλές λίμνες και πολλή πρασινο.Στο βάθος φαινόντουσαν κάτι σαν κτίσματα………
Ορμηξα στο δρομάκι κρατώντας τα εισιτήρια ,ισορροπώντας πάνω στο ποδήλατο……………… και ετοίμαζα την φωτογραφική μηχανή που είχα μαζιμου.
Όταν έχεις ετοιμάσει κάτι για τόσο καιρό ,έχεις διάβαση οδηγούς με άπειρες πληροφορίες ,πάνω κάτω είσαι έτοιμος για αυτά που πρόκειται να δεις.Ξερεις την ιστορία τους ,ποιος τα έκτισε ,τι είναι τέλος πάντων αυτά που πας να δεις.
Είχα κάνει μόλις 200 μέτρα όταν κατάλαβα ότι αυτά που μου ανακαλύπτονταν μπροστά στα ματιαμου δεν είχαν καμία σχέση με ερείπια βουδιστικών ναών!
Οι ναοί στέκονταν εκεί μπροσταμου σε ολοτους το μεγαλείο, πλήρως αναστηλωμένοι ,γεμάτοι αγάλματα του βουδα,εκπεμποντας λάμψη και μαγεία.
Σταμάτησα ,κατέβηκα από το ποδήλατο και έμεινα εκεί να αφουγκράζομαι την ηρεμία του τοπίου.
Ο χρυσός αιώνας της ιστορίας του THAI πολιτισμού ξεκίνησε ακριβώς σε αυτό το σταυροδρόμι που στεκόμουν.
Οι ταϊλανδοί την θεωρούν σαν την γενέτειρα πόλη του εθνουστους,και την επισκέπτονται για να προσκυνήσουν και να πάρουν δύναμη από τους προγονουστους.
Έχοντας να επιδείξει θαυμάσια έργα τέχνης αλλά και αριστουργήματα αρχιτεκτονικής ομορφιάς ,είναι σίγουρα ο καλύτερος αρχαιολογικός προορισμός στην Ταϊλάνδη.
Έχοντας στα χεριαμου ένα χάρτη του πάρκου ακολούθησα το δρομάκι που φθάνει στο Wat Mahathat ,το πνευματικό κέντρο του χώρου με τον τεράστιο βούδα να κυριαρχεί στην απεραντοσύνη του πάρκου.
Το άγαλμα ήταν στολισμένο με μια μεγάλη πορτοκαλή κορδελα,χαρακτηριστικο χρώμα των βουδιστών μοναχων,και γεμάτο αρωματικά stick που σιγόκαιγαν .
Είχα καθίσει σε μια γωνιά απολαμβάνοντας αυτή την γαλήνια αίσθηση που μεταδίδονταν από τον χωρο,μια αίσθηση απέραντης χαράς και ευτυχίας ,όταν πλησίασαν δυο νεαροί ταϊλανδοί ,άναψαν δυο ακόμα αρωματικά και έπεσαν στα γόνατα να προσκυνήσουν το άγαλμα.
Ενστικτωδώς σήκωσα την φωτογραφική μηχανή να αποθανατίσω την σκηνή αλλά αμέσως κατάλαβα ότι ήμουν απρόσκλητος μάρτυρας μιας πολύ προσωπικής στιγμής . Δεν τράβηξα ποτέ εκείνες τις φωτογραφίες .
(ένα χρόνο αργότερα μέσα στο Angkor wat στην Καμπότζη παρακολουθούσα έναν βουδιστή μοναχό να προσεύχεται μαζί με τους μαθητεστου και σε ένα διάλειμμα σήκωσα την μηχανή να τους φωτογραφησω.Φανηκε ότι δίσταζα γιατί ο μοναχός μου εγνεξε χαμογελώντας .τράβηξα δυο φωτογραφίες αλλά όταν τις εμφάνισα καμία δεν βγήκε)
Στον αιώνα της ακμής του THAI πολιτισμού όλος αυτός ο χώρος με τους ναούς ήταν γεμάτος σπίτια των ντόπιων που ζούσαν μέσα από τα τείχη της Βασιλικής πόλης .
Σήμερα η απουσία αυτών των κατοικιών ,και τα διάσπαρτα μνημεία κάνουν το πάρκο
ιδανικό χώρο για μια απογευματινή βόλτα.
Προχώρησα λίγο πιο πέρα και το Wat si sawai έκανε την εμφανισητου.Ειναι ένας κλειστός χώρος, περιτριγυρισμένος από χαμηλό τοίχο και με τρεις χαμηλούς πύργους περίτεχνα στολισμένους .
Είχε περάσει η ώρα και ήταν καιρός να επιστρέψω στην πόλη.
Η επιστροφημου έγινε πάνω σε μια καρότσα φορτηγού που είχε μετατραπεί σε λεωφορείο με την προσθήκη καλύμματος και πάγκων όπου πάνω τους στοιβάχτηκαν καμιά πενηνταριά μαθητές από ένα κοντινό σχολείο .
Ήταν ήδη αργά όταν γύρισα έτσι αποφάσισα να κάνω μια βόλτα δίπλα στο ποτάμι που διατρέχει την sukhothai προς αναζήτηση φαγητού.
Όπου και να βρίσκεσαι στην Ταϊλάνδη ένα είναι σίγουρο…..δεν θα πεινάσεις.
Όλοι οι δρόμοι της πόλης μόλις νυχτώσει μεταμορφώνονται σε ένα απέραντο φαγάδικο. Αμέτρητοι πάγκοι προσφέρουν ότι μπορείς να φανταστείς .Καταπληκτικά noodles, σούπες ,σουβλάκια κάθε λογής, ψάρια παστά και φρέσκα και βέβαια φρούτα.
Διάλεξα ένα μικρό πάγκο μέσα στο night market και παράγγειλα ρύζι με χορταρικά και γαρίδες και ένα μεγάλο ψάρι που το ζήτησα να μου το φτιάξουν στα κάρβουνα.
Είχα ήδη κατεβάσει 2 singha (τοπική μπύρα) όταν έφτασε το ψαρι.Λοιπον,ήταν μια από τις καλύτερες γευστικές εμπειρίες μου όλα αυτά τα χρόνια που γυρνάω την άπω ανατολή.
Ήταν ψημένο στην σχάρα ,ψεροξημενο και γεμάτο σκόρδο και ριγανη.Και μόνο 3 ?!
Άξιζε οπωσδήποτε να κάτσω και να πιο άλλη μια μπύρα………………
Την επόμενη μέρα αποφάσισα να βγω λίγο πιο έξω από την πόλη και να επισκεφτώ το wat si chum. Μου είχαν πει ότι θα δω τον μεγαλύτερο καθιστό βούδα της περιοχής.
Με το ποδήλατο ακολούθησα τον δρόμο που πάει στην chiangmai και μετά από 2 χλμ,
εστριξα δεξιά σε ένα μικρό δρομάκι.
Δεξιά και αριστερά του δρόμου η τροπική ζούγκλα έδινε μια άλλη γοητεία στην βολταμου.
Ήταν ακόμα νωρίς όταν έφτασα έτσι ήμουν μόνος μου στον ναό.
Ουσιαστικά είναι ένα μεγάλο άγαλμα ύψους 8με 9 μέτρα το οποίο είναι περιτριγυρισμένο κολλητά πανωτου από τοίχο.
Λέγεται ότι ήταν καλυμμένο από φύλλα χρυσού και το προσκύνημα και το ακουμπιμα του κεφαλιουσου στο δεξί χέρι του αγάλματος σου δίνη δύναμη .
Σήμερα μόνο λίγα σημεία του αγάλματος έχουν κάτι που μοιάζει με φύλλα χρυσού ,περισσότερο στο χεριτου,αλλα σίγουρα η θέα του συγκροτήματος και το ίδιο το άγαλμα σε αφήνει άναυδο.
Άναψα ένα αρωματικό stick και έκατσα να απολαύσω την στιγμή .
Οι διαφορετικές στάσεις των χεριών (mudras) σε αγάλματα βουδων έχουν διαφορετικές σημασίες
Στο συγκεκριμένο άγαλμα ο βούδας είναι καθισμένος σταυροπόδι και η δεξιτου παλάμη είναι ακουμπισμένη στο ποδιτου δείχνοντας με όλα τα δάχτυλα την γη.
Είναι η στάση bhumisparsa mudra η κίνηση δλδ{ να καλέσει την γη σαν μάρτυρα}.
Το αλταρι μπροστά στο άγαλμα ήταν γεμάτο κεριά που σιγοκαιγαν,στο αλλοτου χέρι κάποιος είχε αφήσει ένα μάτσο λουλούδια .Δεν νομίζω να έβρισκα πιο ήρεμο μέρος να κάτσω και να απολαύσω την μέρα που ερχόταν.Οταν αργότερα
έφυγα υποσχέθηκα να ξαναγυρίσω κάποτε να προσκυνήσω τον μεγάλο βουδαμου!Γυρισα με το ποδήλατο στο κεντρικό πάρκο.
Οι στουπες κυριαρχούν στην δεξιά πλευρά του πάρκου ,περιτριγυρισμένες πάντοτε από λίμνη και περίτεχνους κηπους.Ονοματα όπως wat sa si,wat sorasak,wat chang,wat phra phai laung είναι απίστευτα όμορφοι χώροι λατρείας γεμάτοι αγάλματα βουδων ,λουλούδια και στικς που σιγόκαιγουν..
Σε μια γωνία του πάρκου υπάρχει ένα μικρό υπαίθριο παζάρι με τραπέζια γεμάτα μικρά αγαλματάκια από βούδες και κάθε λογής κεραμικά ,πράγματα τα οποία έμοιαζαν παλιά αλλά γνωρίζοντας την πολιτική του κράτους της Ταϊλάνδης για τις αρχαιότητες δεν έδινα ούτε μια πιθανότητα να καταφέρω να βρω κάτι !καλό!.
Παρόλα αυτά αγόρασα ένα μικρό αγαλματίδιο ,και ευχαριστήθηκα την βόλτα μέσα στους πάγκους και την κουβέντα με τις ντόπιες πωλήτριες που προσπαθούσαν να με φορτώσουν με ότι τους περίσσευε!
Η δυνατή βουδιστική πίστη του λαού της Ταϊλάνδης έχει άμεση σχέση με τον τρόπο που μεγαλώνουν τα πιτσιρίκια που τρέχουν στους δρόμους και αργότερα θα γίνουν μοναχοί για μια περίοδο της ζωηστους,τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την καθημερινή ζωή όλοι αυτοί οι πλανόδιοι πωλητές και μαγαζάτορες ,όλος αυτός ο κόσμος που σε υποδέχεται σαν φίλο και σου ανοίγει την πόρτα του σπιτιουτου ,όλα αυτά τα χαμόγελα που εισπράττεις όπου και να βρεθείς ,όλα αυτά τα μνημεία που δεν είναι φτιαγμένα για να εντυπωσιάσουν αλλά για να ικανοποιήσουν την ανάγκη των ντόπιων να ευχαριστήσουν τους θεουστους για αυτά που τους δίνη η ζωή πάνω σε αυτό το χώμα ,πάνω σε αυτή την γη των χιλίων χαμόγελων!
Sukhothai Φεβρουάριος 2002
Αύγουστος 2004
Attachments
Last edited by a moderator:
.
