duty_free
Member
- Μηνύματα
- 904
- Likes
- 3.237
Ωιμε!
Δεν δουλεύει ο τράβελ μπάντης (ξέρετε, ο χάρτης που επιδεικνύει που έχομε πάει) και είμαι έτοιμος να φορέσω πλερέζα και να ρίξω στάχτη στα μαλλιά.
Δεν ξερω αν φταίει το ότι είμαι οφλαθμοπόρνος (και δυσλεκτικός) και ηδονίζομαι κυρίως και αποκλειστικώς με την θέα τού εν οθόνη χάρτου ούτινος η πρασινάς ανελίσσεται ωσάν το ΠΑΣΟΚ καθώς τζατζάριζε την ΕΚ Νέες Δυνάμεις στα 1977 ΚΧ.
Μια ασήκωτη ανηδονία με αφήνει εντελώς αδιάφορο ενώπιον των συνιστωσών ενός ταξειδίου – ποίαι αυταί; Εν ολίγοις ο,τι ισχύει και στην πατριδι καθημερινότητα ημών, ήτοι ικανοποίηση νοός, γάστρας και υπογαστρίου - αλλά σε μέρη εξωτικά.
Σε ένα μουσείο ασπούμε, πλαταινοφαρδαίνεις κάποια σου πνευματικά βλέποντας ξερωγω ένα γατακι (στο ορσαι αν θυμάμαι καλά, ύπαρχε ένα γκρο πλαν τριχωτο γατάκι – χαράς ευαγγέλια δι’όλους ημάς τους γατοφίλους, υιοθετήσαντες άλλως τε 49 γατάκια την τελευταία πενταετία) την μεσημβρία γευματίζεις κάτι μαγειρευθείσες βάσει τοπικού στυλ δολοφονημένες δορκαδες κάργα λιπαρωδεις παρέα με κίτρινα (tm Όσκαρ Γουάϊλντ) κρασά θωπεύων εν τέλει, κοιλιά και ονει ρεύεσαι φωναχτερώς ενώ το απογευματοβραδο κάνεις μιαν ξεγυρισμένη θυσία στην θεα Αφροδιτη με λεπτομερείας θίγουσες φεμιναζι και λοιπά αβανγκάρντ πεταμένα μυαλα (sic).
Τίποτε από όλα αυτά, καίτοι εξωτερικώ πραγματώνονται (μετά αντιτίμου ή όχι) υπό του γράφοντος δεν του προκαλούσιν τέρψιν τινά. Όχι. Το μόνο που κεφάρει [ας γυρίσω το πρόσωπο από τριτο (καίτοι του πρέπει η μεγαλοπρέπεια ως ο Καίσαρ στον Αστεριξ) σε πρώτο] είναι όταν επιστρέφω οίκοι να μπω ες το λαπτοπι, ες το σάϊτ του τραβελμπαντυ, να κάνω έντιτ και να προσθέσω χώρα-χώρες. Τότε νοιώθω την μόνη ηδονη που μπορεί να προκύψει.
Και είναι τρεις τέσσερις μέρες, καθ΄ας, η ιστοσελις με λέει (όχι αυτή, αλλά ο ιντερνέτης) the host name of the page you are looking for does not exist.
Ωιμε και παπαί λέγω.
Δεν δουλεύει ο τράβελ μπάντης (ξέρετε, ο χάρτης που επιδεικνύει που έχομε πάει) και είμαι έτοιμος να φορέσω πλερέζα και να ρίξω στάχτη στα μαλλιά.
Δεν ξερω αν φταίει το ότι είμαι οφλαθμοπόρνος (και δυσλεκτικός) και ηδονίζομαι κυρίως και αποκλειστικώς με την θέα τού εν οθόνη χάρτου ούτινος η πρασινάς ανελίσσεται ωσάν το ΠΑΣΟΚ καθώς τζατζάριζε την ΕΚ Νέες Δυνάμεις στα 1977 ΚΧ.
Μια ασήκωτη ανηδονία με αφήνει εντελώς αδιάφορο ενώπιον των συνιστωσών ενός ταξειδίου – ποίαι αυταί; Εν ολίγοις ο,τι ισχύει και στην πατριδι καθημερινότητα ημών, ήτοι ικανοποίηση νοός, γάστρας και υπογαστρίου - αλλά σε μέρη εξωτικά.
Σε ένα μουσείο ασπούμε, πλαταινοφαρδαίνεις κάποια σου πνευματικά βλέποντας ξερωγω ένα γατακι (στο ορσαι αν θυμάμαι καλά, ύπαρχε ένα γκρο πλαν τριχωτο γατάκι – χαράς ευαγγέλια δι’όλους ημάς τους γατοφίλους, υιοθετήσαντες άλλως τε 49 γατάκια την τελευταία πενταετία) την μεσημβρία γευματίζεις κάτι μαγειρευθείσες βάσει τοπικού στυλ δολοφονημένες δορκαδες κάργα λιπαρωδεις παρέα με κίτρινα (tm Όσκαρ Γουάϊλντ) κρασά θωπεύων εν τέλει, κοιλιά και ονει ρεύεσαι φωναχτερώς ενώ το απογευματοβραδο κάνεις μιαν ξεγυρισμένη θυσία στην θεα Αφροδιτη με λεπτομερείας θίγουσες φεμιναζι και λοιπά αβανγκάρντ πεταμένα μυαλα (sic).
Τίποτε από όλα αυτά, καίτοι εξωτερικώ πραγματώνονται (μετά αντιτίμου ή όχι) υπό του γράφοντος δεν του προκαλούσιν τέρψιν τινά. Όχι. Το μόνο που κεφάρει [ας γυρίσω το πρόσωπο από τριτο (καίτοι του πρέπει η μεγαλοπρέπεια ως ο Καίσαρ στον Αστεριξ) σε πρώτο] είναι όταν επιστρέφω οίκοι να μπω ες το λαπτοπι, ες το σάϊτ του τραβελμπαντυ, να κάνω έντιτ και να προσθέσω χώρα-χώρες. Τότε νοιώθω την μόνη ηδονη που μπορεί να προκύψει.
Και είναι τρεις τέσσερις μέρες, καθ΄ας, η ιστοσελις με λέει (όχι αυτή, αλλά ο ιντερνέτης) the host name of the page you are looking for does not exist.
Ωιμε και παπαί λέγω.
