maria_psk
Member
- Μηνύματα
- 34
- Likes
- 54
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ορλεάνη
Όχι..έρχεται και το υπόλοιπο!
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Δεκέμβριο 2019 - Φεβρουάριο 2020!!
Πορτογαλία 13 μέρες στο δρόμο...πώς ξεκίνησαν όλα!
- Thread starter maria_psk
- Ημερομηνία δημιουργίας
maria_psk
Member
- Μηνύματα
- 34
- Likes
- 54
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ορλεάνη
Έρχεται..σήμερα το βράδυ! ;-)
maria_psk
Member
- Μηνύματα
- 34
- Likes
- 54
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ορλεάνη
Με το μικρό σοκ να έχει πια περάσει και το συρραπτικό - τρόπαιο ανά χείρας, λίγη ώρα αργότερα ανεβαίναμε και πάλι στο τραμ και συνεχίζαμε το δρόμο μας προς το κέντρο. Ακόμη μία ενδιάμεση στάση στο Feira da Ladra, το μεγαλύτερο παζάρι της Λισσαβώνας, το οποίο ξεκινά λίγο πριν την αψίδα Arco de Sao Vicente και φιλοξενεί δεκάδες μικροπωλητές που απλώνουν τις πραμάτειες τους (από ρούχα μέχρι αντικείμενα second hand και αντίκες) κάτω από πολύχρωμες τέντες.
Πήραμε χαριτωμένα μαγνητάκια απ' τον Fernando del Pretti (έχει και site παρακαλώ!) ενώ σε ένα στρίψιμο του βλέμματος εντοπίσαμε την ωραιότερη συλλογή από χειροποίητες ρετρό βαλίτσες, με την υπογραφή του Alberto Gourgel (αξίζει να τον googl-άρετε). Ο ίδιος ο γλυκύτατος καλλιτέχνης στεκόταν δίπλα τους και τις καμάρωνε και χρειάστηκε να επιστρατεύσουμε μεγάλο κομμάτι της λογικής για να μην αποχωρήσουμε σέρνοντας 10 από δαύτες -με κίνδυνο να μη χωράμε εμείς πια στο μικροσκοπικό Fiat-άκι καθότι στο συγκεκριμένο ταξίδι δεν ταξιδεύαμε και τόσο "ελαφρές"!
Όταν πλέον το μάτι μας είχε χορτάσει και το πορτοφολάκι μας κινδύνευε να μείνει μόνο με τα ψιλά, κατηφορίσαμε προς το κέντρο όπου και είχαμε παρκάρει αποβραδίς. Το πρόγραμμα εκείνο το μεσημέρι περιλάμβανε τα περίχωρα της πόλης (Cascais, Estoril), για μια βουτιά στα παγωμένα νερά του ωκεανού.
Πρώτα φτάσαμε στο Estoril, το πιο κοντινό και αγαπημένο θέρετρο των κατοίκων της πρωτεύουσας, αφού με λίγη μόλις ώρα οδήγησης τους δίνει τη δυνατότητα ηλιοθεραπείας και ανελέητου πλατσουρίσματος. Αυτό που ωστόσο δεν αργήσαμε να καταλάβουμε είναι ότι προφανώς όλη η Λισσαβώνα είχε πάρει τα κουβαδάκια της κι έπαιζε στη συγκεκριμένη παραλία! Κόσμος και πετσέτες ανά μισό χιλιόμετρο, καστράκια - παγίδες να ξεφυτρώνουν από παντού κι ένας μπαμπάς ίδιος ο Γούντι Άλεν (στην τωρινή του ηλικία) να έχει χώσει τα τρία του πιτσιρίκια να κάνουν τζόγκινγκ πάνω κάτω στην αμμουδιά!
Στο ξενοδοχείο μάς είχαν προειδοποιήσει για τα παγωμένα νερά της περιοχής κι εμείς είχαμε χασκογελάσει πονηρά τύπου "ο Κορινθιακός να δεις πόσο μπούζι είναι τον Ιούλιο"! Με το πρώτο δαχτυλάκι που ακουμπήσαμε στο νερό συνειδητοποιήσαμε φυσικά πόσο περιορισμένη ήταν η φτωχή μας φαντασία! Ο Ατλαντικός, σαν μια τεράστια παγοθήκη που έκανε τα κοκαλάκια στις αρθρώσεις μας να τρίζουν επικίνδυνα, είχε τη μοναδική ικανότητα να μετατρέπει σε μπλαβί με στοιχεία παράλυσης οποιοδήποτε μέλος του σώματος ξέμενε λίγο παραπάνω στη "δροσερή" του αγκαλιά!
Από' κει και πέρα οι διαδικασίες έγιναν πιο συνοπτικές. Σύντομα μαζεύαμε τα πετσετάκια μας και κατευθυνόμασταν προς Cascais. Μία τα ίδια κι εκεί: ομπρελίτσες, παγωτάκια και ηλιοκαμένα κοριτσάκια να κάνουν rollers μετά μανίας. Όταν τα νεύρα μας είχαν πια δοκιμαστεί επαρκώς από τις παιδικές τσιρίδες, είπαμε να το πάρουμε αλλιώς και να δοκιμάσουμε την τύχη μας βάζοντας στο GPS αναζήτηση της αμέσως κοντινότερης παραλίας. Bingo!
Η -πιθανότατα- παραλία του Santa Cruz (λέω πιθανότατα γιατί ήταν τέτοια η έξαψη της στιγμής που δε σημειώσαμε ποτέ την τοποθεσία και δε μπορέσαμε ποτέ να τη θυμηθούμε με ακρίβεια) ήταν μια τεράστια αμμουδιά με ψιλή άμμο και πελώρια κύματα να σκάνε στις ακτές της. Εκατοντάδες πανιά του surf γέμιζαν τον ορίζοντα ως εκεί που έφτανε το μάτι -μερικοί από τους πιο δεξιοτέχνες του είδους σίγουρα βρίσκονταν εκεί- και δε χρειαζόταν να είσαι φίλος του σπορ για να εκτιμήσεις ιδιαιτέρως το απίθανο θέαμα, την ώρα που ο ήλιος πλησίαζε σιγά σιγά την επιφάνεια του νερού.
Αν δεν είχαμε τη Sintra να μας περιμένει, μπορεί να απολαμβάναμε την "εκκωφαντική" σιωπή του ωκεανού μέχρι αργά το βράδυ. Αλλά την είχαμε, και κάπως έτσι κατευθυνθήκαμε προς το μεγαλύτερο φάουλ του ταξιδιού μας.
Την ώρα που μπαίναμε στην πόλη, "χορτάτες" απ' την ένταση της ημέρας και ελαφρώς αποβλακωμένες από τον ήλιο, βαρεθήκαμε κάπως να γυρίσουμε τα μεσαιωνικά της δρομάκια που για πολλούς την κάνουν να θεωρείται το κόσμημα της Πορτογαλίας. Μέσα στα πλαίσια της μουργελίασης που μας είχε πιάσει, παρκάραμε μακριά απ' το κέντρο, πήραμε ένα παγωτό στο χέρι και μείναμε να χαζεύουμε σαν τις γριές μια παλιά γέφυρα που βρέθηκε μπροστά μας. Σύντομα άρχισε να πέφτει η νύχτα, η ζακετούλες είχαν ξεμείνει στο ξενοδοχείο κι είπαμε σιγά σιγά να επιστρέψουμε Λισσαβώνα, μη χάσουμε και το τελευταίο μας βράδυ στην πρωτεύουσα! Είχαμε μπει πια στο αυτοκίνητο όταν, περνώντας από έναν δρόμο περιφερειακό του κέντρου, αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά που κρυβόταν μέσα στα στενά, πέτρινα σοκάκια της πόλης.
Τι θα έκανε ένας νορμάλ ταξιδιώτης; Χειρόφρενο και βόλτα. Τι κάναμε εμείς; Μουρμουρίσαμε μέσα απ' τα δόντια μας "μμμ, ωραία πρέπει να' ναι εδώ" και ακολουθήσαμε την έξοδο προς την εθνική!
Εκείνο το βράδυ έμελλε να πληρώσουμε ακριβά τη λάθος αυτή επιλογή μας -κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στο Tapas 28 του Bairo Alto όπου επιλέξαμε να δειπνήσουμε το περίφημο "τελευταίο βράδυ", τα ματάκια μας πετάχτηκαν από τις κόγχες τους στη θέα του λογαριασμού για τα λιλιπούτεια μεζεδάκια που τσιμπήσαμε. Συμβουλή προς μελλοντικούς επισκέπτες: πάρτε λευκή sangria και καθίστε στα σκαλάκια δίπλα στο μαγαζί. Αν είστε τυχεροί, ο εκπληκτικός τραγουδιστής με την κιθάρα του θα είναι ακόμη εκεί, να σας ταξιδεύει με τη φωνή του.
Ή μάλλον όχι. Μείνετε στη Sintra!
Πήραμε χαριτωμένα μαγνητάκια απ' τον Fernando del Pretti (έχει και site παρακαλώ!) ενώ σε ένα στρίψιμο του βλέμματος εντοπίσαμε την ωραιότερη συλλογή από χειροποίητες ρετρό βαλίτσες, με την υπογραφή του Alberto Gourgel (αξίζει να τον googl-άρετε). Ο ίδιος ο γλυκύτατος καλλιτέχνης στεκόταν δίπλα τους και τις καμάρωνε και χρειάστηκε να επιστρατεύσουμε μεγάλο κομμάτι της λογικής για να μην αποχωρήσουμε σέρνοντας 10 από δαύτες -με κίνδυνο να μη χωράμε εμείς πια στο μικροσκοπικό Fiat-άκι καθότι στο συγκεκριμένο ταξίδι δεν ταξιδεύαμε και τόσο "ελαφρές"!
Όταν πλέον το μάτι μας είχε χορτάσει και το πορτοφολάκι μας κινδύνευε να μείνει μόνο με τα ψιλά, κατηφορίσαμε προς το κέντρο όπου και είχαμε παρκάρει αποβραδίς. Το πρόγραμμα εκείνο το μεσημέρι περιλάμβανε τα περίχωρα της πόλης (Cascais, Estoril), για μια βουτιά στα παγωμένα νερά του ωκεανού.
Πρώτα φτάσαμε στο Estoril, το πιο κοντινό και αγαπημένο θέρετρο των κατοίκων της πρωτεύουσας, αφού με λίγη μόλις ώρα οδήγησης τους δίνει τη δυνατότητα ηλιοθεραπείας και ανελέητου πλατσουρίσματος. Αυτό που ωστόσο δεν αργήσαμε να καταλάβουμε είναι ότι προφανώς όλη η Λισσαβώνα είχε πάρει τα κουβαδάκια της κι έπαιζε στη συγκεκριμένη παραλία! Κόσμος και πετσέτες ανά μισό χιλιόμετρο, καστράκια - παγίδες να ξεφυτρώνουν από παντού κι ένας μπαμπάς ίδιος ο Γούντι Άλεν (στην τωρινή του ηλικία) να έχει χώσει τα τρία του πιτσιρίκια να κάνουν τζόγκινγκ πάνω κάτω στην αμμουδιά!
Στο ξενοδοχείο μάς είχαν προειδοποιήσει για τα παγωμένα νερά της περιοχής κι εμείς είχαμε χασκογελάσει πονηρά τύπου "ο Κορινθιακός να δεις πόσο μπούζι είναι τον Ιούλιο"! Με το πρώτο δαχτυλάκι που ακουμπήσαμε στο νερό συνειδητοποιήσαμε φυσικά πόσο περιορισμένη ήταν η φτωχή μας φαντασία! Ο Ατλαντικός, σαν μια τεράστια παγοθήκη που έκανε τα κοκαλάκια στις αρθρώσεις μας να τρίζουν επικίνδυνα, είχε τη μοναδική ικανότητα να μετατρέπει σε μπλαβί με στοιχεία παράλυσης οποιοδήποτε μέλος του σώματος ξέμενε λίγο παραπάνω στη "δροσερή" του αγκαλιά!
Από' κει και πέρα οι διαδικασίες έγιναν πιο συνοπτικές. Σύντομα μαζεύαμε τα πετσετάκια μας και κατευθυνόμασταν προς Cascais. Μία τα ίδια κι εκεί: ομπρελίτσες, παγωτάκια και ηλιοκαμένα κοριτσάκια να κάνουν rollers μετά μανίας. Όταν τα νεύρα μας είχαν πια δοκιμαστεί επαρκώς από τις παιδικές τσιρίδες, είπαμε να το πάρουμε αλλιώς και να δοκιμάσουμε την τύχη μας βάζοντας στο GPS αναζήτηση της αμέσως κοντινότερης παραλίας. Bingo!
Η -πιθανότατα- παραλία του Santa Cruz (λέω πιθανότατα γιατί ήταν τέτοια η έξαψη της στιγμής που δε σημειώσαμε ποτέ την τοποθεσία και δε μπορέσαμε ποτέ να τη θυμηθούμε με ακρίβεια) ήταν μια τεράστια αμμουδιά με ψιλή άμμο και πελώρια κύματα να σκάνε στις ακτές της. Εκατοντάδες πανιά του surf γέμιζαν τον ορίζοντα ως εκεί που έφτανε το μάτι -μερικοί από τους πιο δεξιοτέχνες του είδους σίγουρα βρίσκονταν εκεί- και δε χρειαζόταν να είσαι φίλος του σπορ για να εκτιμήσεις ιδιαιτέρως το απίθανο θέαμα, την ώρα που ο ήλιος πλησίαζε σιγά σιγά την επιφάνεια του νερού.
Αν δεν είχαμε τη Sintra να μας περιμένει, μπορεί να απολαμβάναμε την "εκκωφαντική" σιωπή του ωκεανού μέχρι αργά το βράδυ. Αλλά την είχαμε, και κάπως έτσι κατευθυνθήκαμε προς το μεγαλύτερο φάουλ του ταξιδιού μας.
Την ώρα που μπαίναμε στην πόλη, "χορτάτες" απ' την ένταση της ημέρας και ελαφρώς αποβλακωμένες από τον ήλιο, βαρεθήκαμε κάπως να γυρίσουμε τα μεσαιωνικά της δρομάκια που για πολλούς την κάνουν να θεωρείται το κόσμημα της Πορτογαλίας. Μέσα στα πλαίσια της μουργελίασης που μας είχε πιάσει, παρκάραμε μακριά απ' το κέντρο, πήραμε ένα παγωτό στο χέρι και μείναμε να χαζεύουμε σαν τις γριές μια παλιά γέφυρα που βρέθηκε μπροστά μας. Σύντομα άρχισε να πέφτει η νύχτα, η ζακετούλες είχαν ξεμείνει στο ξενοδοχείο κι είπαμε σιγά σιγά να επιστρέψουμε Λισσαβώνα, μη χάσουμε και το τελευταίο μας βράδυ στην πρωτεύουσα! Είχαμε μπει πια στο αυτοκίνητο όταν, περνώντας από έναν δρόμο περιφερειακό του κέντρου, αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά που κρυβόταν μέσα στα στενά, πέτρινα σοκάκια της πόλης.
Τι θα έκανε ένας νορμάλ ταξιδιώτης; Χειρόφρενο και βόλτα. Τι κάναμε εμείς; Μουρμουρίσαμε μέσα απ' τα δόντια μας "μμμ, ωραία πρέπει να' ναι εδώ" και ακολουθήσαμε την έξοδο προς την εθνική!
Εκείνο το βράδυ έμελλε να πληρώσουμε ακριβά τη λάθος αυτή επιλογή μας -κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στο Tapas 28 του Bairo Alto όπου επιλέξαμε να δειπνήσουμε το περίφημο "τελευταίο βράδυ", τα ματάκια μας πετάχτηκαν από τις κόγχες τους στη θέα του λογαριασμού για τα λιλιπούτεια μεζεδάκια που τσιμπήσαμε. Συμβουλή προς μελλοντικούς επισκέπτες: πάρτε λευκή sangria και καθίστε στα σκαλάκια δίπλα στο μαγαζί. Αν είστε τυχεροί, ο εκπληκτικός τραγουδιστής με την κιθάρα του θα είναι ακόμη εκεί, να σας ταξιδεύει με τη φωνή του.
Ή μάλλον όχι. Μείνετε στη Sintra!
Last edited by a moderator:
maria_psk
Member
- Μηνύματα
- 34
- Likes
- 54
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ορλεάνη
Τικ και ξανά τικ!!Και η περιγραφή συνεχίζει να είναι υπέροχη!
Sintra τικ!
pigi_dikaiou
Member
- Μηνύματα
- 550
- Likes
- 521
- Επόμενο Ταξίδι
- ......
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αγιο Ορος
Μια απορια μονο(λιγο ασχετη με το θεμα βεβαια)....ο Κορινθιακος που ακριβως ειναι μπουζι τον Ιουλιο?
maria_psk
Member
- Μηνύματα
- 34
- Likes
- 54
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ορλεάνη
χαχαχα! αν είσαι άσχετος (όπως ήμουν εγώ), τα δροσερά νερά στις παραλίες του Αιγίου και της Ακράτας σου φαίνονται extreme!
maria_psk
Member
- Μηνύματα
- 34
- Likes
- 54
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ορλεάνη
Ταξίδι προς το νότο
Η διαδρομή που είχαμε να διανύσουμε την επόμενη ημέρα είχε τα περισσότερα χιλιόμετρα του ταξιδιού γι'αυτό αποχαιρετίσαμε τη Λισσαβώνα την ώρα που οι πιο πρωινοί της κάτοικοι πήγαιναν να αγοράσουν την εφημερίδα τους. Δεν ακολουθήσαμε τη χερσαία διαδρομή που είναι και η πιο σύντομη καθώς οι οδηγίες που πρόχειρα είχε σημειώσει σ'ενα χαρτάκι μπλοκ ένας Πορτογάλος φίλος ήταν σαφείς: Setubal - Troia - Sines - Porto Covo - Vila nova de Milfontes - Lagos. Παραλία - παραλία με άλλα λόγια.
Δεν είχαμε καλά καλά βγει έξω από την πόλη όταν, κάπως καθυστερημένα ομολογουμένως γιατί είχαμε πιάσει τη συζήτηση, συνειδητοποιήσαμε ότι τα τελευταία 10 λεπτά δεν είμαστε πλέον σε δρόμο αλλά μάλλον "αιρούμαστε" πάνω από τον ποταμό Τάγο περνώντας την εντυπωσιακή Ponte Vasco da Gama -τη μεγαλύτερη, όπως ψάξαμε και μάθαμε εκ των υστέρων, γέφυρα της Ευρώπης και μια απ'τις μεγαλύτερες του κόσμου επίσης (παρ'όλο που χρονολογείται απ'το 1998, αφήνοντας στις "νεότερες" σημαντικά περιθώρια ισοφαρίσματος).
17 χιλιόμετρα αργότερα καταλήγαμε εντυπωσιασμένες στην απέναντι όχθη και πολύ σύντομα πίναμε το πρωινό μας εσπρεσάκι σε μια καντίνα στο Setubal, μάλλον το πιο έρημο μέρος που θα μπορούσαμε να πετύχουμε το συγκεκριμένο αυγουστιάτικο πρωινό. Με τους δρόμους της σχεδόν άδειους κι αρκετά απ'τα κτίριά της παρατημένα για χρόνια στην ανελέητη φθορά του χρόνου, ένα πέπλο μυστηρίου απλωνόταν πάνω από την πόλη του Setubal -όπως εξάλλου και σε κάθε πόλη-φάντασμα που σέβεται τον εαυτό της.
Ακόμη πιο σύντομα, ωστόσο, επρόκειτο να αξιολογήσουμε διαφορετικά την έννοια της "ερημιάς"! Φτάνοντας στην προβλήτα για να πάρουμε το λαχανί φέρυ μποτ που θα μας πέρναγε απέναντι στη χερσόνησο της Tróia κάθε άλλο παρά "μοναξιές" θα μπορούσαμε να νιώσουμε: μια παρδαλή συλλογή παντός είδους τροχοφόρων ξεφύτρωσε απ'το πουθενά και προστέθηκε μαζί μ'εμάς στη βραδυκίνητη ουρά που περίμενε υπομονετικά για μια θέση στο περιορισμένης χωρητικότητας πλοιάριο.
Πρέπει να γίναμε μάρτυρες σε τουλάχιστον τρία βασανιστικά δρομολόγια μέχρι να κλείσει η μπουκαπόρτα πίσω κι απ'το δικό μας όχημα. Η μέρα είχε προχωρήσει πια για τα καλά και δεδομένης της Αυγουστιάτικης μεσημεριανής κουφόβρασης, το μόνο που λαχταρούσαμε όταν επιτέλους φτάναμε στην Tróia ήταν να βουτήξουμε το κεφάλι μας στην παγωμένη θάλασσα -ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι θα το βγάζαμε έξω σαν παγωτό σε ξυλάκι.
Έχουν ειπωθεί πολλά κλισέ για την έλλειψη προσανατολισμού των γυναικών και αυτό που μας συνέβη το συγκεκριμένο μεσημέρι τα επιβεβαιώνει όλα πανηγυρικά. Οι λεπτομέρειες που περιλαμβάνουν παράνομες αναστροφές, περπάτημα μέσα σε δάσος με κουκουναριές που δεν οδηγούσε πουθενά και ψυχολογία πρωτάρη βεδουίνου που δε βρίσκει την όαση μέσα στην έρημο δεν έχουν καμία σημασία. Το γεγονός είναι ότι μας πήρε τουλάχιστον άλλη μία ώρα μέχρι να καταφέρει το μάτι μας να εντοπίσει το πρώτο πολυπόθητο κομμάτι θάλασσας και παρ'όλο που αυτό ανήκε σε ιδιωτική πλαζ πολυτελούς θερέτρου στου οποίου τις εγκαταστάσεις προφανώς δεν είχαμε κανένα δικαίωμα εισόδου, η απελπισία ήταν αυτή που μας οδήγησε τελικά στην παρανομία -και σταματώ την αφήγηση εδώ!
Από'κει και πέρα το ταξίδι μας προς το νότο συνεχίστηκε χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις. Ακολουθώντας την παραλιακή "πρώην" εθνική οδό τα τοπία που αντικρύζαμε ήταν ολοένα και πιο απογυμνωμένα από οποιουδήποτε είδους βλάστησης και οι πόλεις αποκτούσαν ολοένα και σαφέστερο τουριστικό προσανατολισμό, με την αναλογία των μόνιμων κατοίκων σε σχέση με τους επισκέπτες μετα βίας να δικαιολογεί μια κάποια ισορροπία.
Είχαμε αρχίσει εξάλλου να "πιάνουμε" Μεσόγειο...
Η διαδρομή που είχαμε να διανύσουμε την επόμενη ημέρα είχε τα περισσότερα χιλιόμετρα του ταξιδιού γι'αυτό αποχαιρετίσαμε τη Λισσαβώνα την ώρα που οι πιο πρωινοί της κάτοικοι πήγαιναν να αγοράσουν την εφημερίδα τους. Δεν ακολουθήσαμε τη χερσαία διαδρομή που είναι και η πιο σύντομη καθώς οι οδηγίες που πρόχειρα είχε σημειώσει σ'ενα χαρτάκι μπλοκ ένας Πορτογάλος φίλος ήταν σαφείς: Setubal - Troia - Sines - Porto Covo - Vila nova de Milfontes - Lagos. Παραλία - παραλία με άλλα λόγια.
Δεν είχαμε καλά καλά βγει έξω από την πόλη όταν, κάπως καθυστερημένα ομολογουμένως γιατί είχαμε πιάσει τη συζήτηση, συνειδητοποιήσαμε ότι τα τελευταία 10 λεπτά δεν είμαστε πλέον σε δρόμο αλλά μάλλον "αιρούμαστε" πάνω από τον ποταμό Τάγο περνώντας την εντυπωσιακή Ponte Vasco da Gama -τη μεγαλύτερη, όπως ψάξαμε και μάθαμε εκ των υστέρων, γέφυρα της Ευρώπης και μια απ'τις μεγαλύτερες του κόσμου επίσης (παρ'όλο που χρονολογείται απ'το 1998, αφήνοντας στις "νεότερες" σημαντικά περιθώρια ισοφαρίσματος).
17 χιλιόμετρα αργότερα καταλήγαμε εντυπωσιασμένες στην απέναντι όχθη και πολύ σύντομα πίναμε το πρωινό μας εσπρεσάκι σε μια καντίνα στο Setubal, μάλλον το πιο έρημο μέρος που θα μπορούσαμε να πετύχουμε το συγκεκριμένο αυγουστιάτικο πρωινό. Με τους δρόμους της σχεδόν άδειους κι αρκετά απ'τα κτίριά της παρατημένα για χρόνια στην ανελέητη φθορά του χρόνου, ένα πέπλο μυστηρίου απλωνόταν πάνω από την πόλη του Setubal -όπως εξάλλου και σε κάθε πόλη-φάντασμα που σέβεται τον εαυτό της.
Ακόμη πιο σύντομα, ωστόσο, επρόκειτο να αξιολογήσουμε διαφορετικά την έννοια της "ερημιάς"! Φτάνοντας στην προβλήτα για να πάρουμε το λαχανί φέρυ μποτ που θα μας πέρναγε απέναντι στη χερσόνησο της Tróia κάθε άλλο παρά "μοναξιές" θα μπορούσαμε να νιώσουμε: μια παρδαλή συλλογή παντός είδους τροχοφόρων ξεφύτρωσε απ'το πουθενά και προστέθηκε μαζί μ'εμάς στη βραδυκίνητη ουρά που περίμενε υπομονετικά για μια θέση στο περιορισμένης χωρητικότητας πλοιάριο.
Πρέπει να γίναμε μάρτυρες σε τουλάχιστον τρία βασανιστικά δρομολόγια μέχρι να κλείσει η μπουκαπόρτα πίσω κι απ'το δικό μας όχημα. Η μέρα είχε προχωρήσει πια για τα καλά και δεδομένης της Αυγουστιάτικης μεσημεριανής κουφόβρασης, το μόνο που λαχταρούσαμε όταν επιτέλους φτάναμε στην Tróia ήταν να βουτήξουμε το κεφάλι μας στην παγωμένη θάλασσα -ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι θα το βγάζαμε έξω σαν παγωτό σε ξυλάκι.
Έχουν ειπωθεί πολλά κλισέ για την έλλειψη προσανατολισμού των γυναικών και αυτό που μας συνέβη το συγκεκριμένο μεσημέρι τα επιβεβαιώνει όλα πανηγυρικά. Οι λεπτομέρειες που περιλαμβάνουν παράνομες αναστροφές, περπάτημα μέσα σε δάσος με κουκουναριές που δεν οδηγούσε πουθενά και ψυχολογία πρωτάρη βεδουίνου που δε βρίσκει την όαση μέσα στην έρημο δεν έχουν καμία σημασία. Το γεγονός είναι ότι μας πήρε τουλάχιστον άλλη μία ώρα μέχρι να καταφέρει το μάτι μας να εντοπίσει το πρώτο πολυπόθητο κομμάτι θάλασσας και παρ'όλο που αυτό ανήκε σε ιδιωτική πλαζ πολυτελούς θερέτρου στου οποίου τις εγκαταστάσεις προφανώς δεν είχαμε κανένα δικαίωμα εισόδου, η απελπισία ήταν αυτή που μας οδήγησε τελικά στην παρανομία -και σταματώ την αφήγηση εδώ!
Από'κει και πέρα το ταξίδι μας προς το νότο συνεχίστηκε χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις. Ακολουθώντας την παραλιακή "πρώην" εθνική οδό τα τοπία που αντικρύζαμε ήταν ολοένα και πιο απογυμνωμένα από οποιουδήποτε είδους βλάστησης και οι πόλεις αποκτούσαν ολοένα και σαφέστερο τουριστικό προσανατολισμό, με την αναλογία των μόνιμων κατοίκων σε σχέση με τους επισκέπτες μετα βίας να δικαιολογεί μια κάποια ισορροπία.
Είχαμε αρχίσει εξάλλου να "πιάνουμε" Μεσόγειο...
Last edited by a moderator:
maria_psk
Member
- Μηνύματα
- 34
- Likes
- 54
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ορλεάνη
Algarve - "κάνε λίγο δεξιά γιατί μου κρύβεις τον ήλιο"
Οι επόμενες δύο μέρες στην ευρύτερη περιοχή του Algarve, του νοτιότερου νομού της Πορτογαλίας, πέρασαν με βουτιές, ψαθάκια στην άμμο και την έντονη μυρωδιά του αντηλιακού ακόμη κι όταν ο ήλιος είχε ακουμπήσει πια για τα καλά στα κρυστάλλινα νερά της Μεσογείου.
Έχοντας ως έδρα τη μέτρια πόλη του Lagos και το επίσης μέτριο Lagos Youth Hostel (που βρίσκεται ωστόσο σε προνομιακή τοποθεσία μέσα στο κέντρο της πόλης) λυσσάγαμε όλη μέρα με εξορμήσεις στις κοντινές παραλίες -αυτή ήταν εξάλλου η μοναδική μας ευκαιρία για πλατσούρισμα το συγκεκριμένο καλοκαίρι καθώς, άμα τη επιστροφή μας στην Ελλάδα, οι μέρες τις άδειας που μας είχαν απομείνει μετα βίας έφτανανγια μισό μακροβούτι με τη μύτη κλειστή.
Για τις δαντελωτές παραλίες του Algarve έχουν γραφτεί πολλά, εγώ θα πω μόνο ότι η Praia Dona Ana είναι σίγουρα απ'τις πιο ξεχωριστές και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμηθεί από τον επισκέπτη της περιοχής. Κατεβαίνοντας την ξύλινη σκάλα που οδηγεί στην αμμουδιά εντυπωσιάζουν οι κάθετοι βράχοι που βγαίνουν μέσα απ'τα σμαραγδένια νερά και σχεδόν ξεχνάς να κοιτάς που πατάς (δε μιλάμε για δύσβατη πρόσβαση σαφώς αλλά μη χαζέψετε, κυρίως αν έχετε έφεση στις ταξιδιωτικές ψιλογκαντεμιές-απ'το-πουθενά).
Σε μία ακόμη από τις εξορμήσεις των ημερών αποφασίσαμε να επισκεφτούμε και το Sagres, την πόλη που βρίσκεται στο δυτικότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Η πανοραμική θέα απ'το Φρούριο, με τον Ατλαντικό να σκάει μανιασμένα στα βράχια σίγουρα μας αποζημίωσε. Το ίδιο και η γραφικότητα ενός μπαρ για σέρφερς (την προτιμούν την περιοχή, λόγω των αέρηδων) όπου οι καλοσυνάτοι ιδιοκτήτες σέρβιραν παγωμένη μπύρα και φρεσκοψημένη πίτσα σε ξυλόφουρνο -στον αντίποδα των τουριστόμπαρων του Lagos.
Με τούτα και με κείνα είχαμε φτάσει στο τελευταίο μας πορτογαλικό βράδυ. Το επόμενο πρωί θα κατευθυνόμασταν προς Faro όπου θα αποχωριζόμασταν το ασημί fiat-άκι και με το λεωφορείο της γραμμής θα περνάγαμε τα σύνορα για να κλείσουμε το ταξίδι μας σε Ισπανικό πια έδαφος...
Οι επόμενες δύο μέρες στην ευρύτερη περιοχή του Algarve, του νοτιότερου νομού της Πορτογαλίας, πέρασαν με βουτιές, ψαθάκια στην άμμο και την έντονη μυρωδιά του αντηλιακού ακόμη κι όταν ο ήλιος είχε ακουμπήσει πια για τα καλά στα κρυστάλλινα νερά της Μεσογείου.
Έχοντας ως έδρα τη μέτρια πόλη του Lagos και το επίσης μέτριο Lagos Youth Hostel (που βρίσκεται ωστόσο σε προνομιακή τοποθεσία μέσα στο κέντρο της πόλης) λυσσάγαμε όλη μέρα με εξορμήσεις στις κοντινές παραλίες -αυτή ήταν εξάλλου η μοναδική μας ευκαιρία για πλατσούρισμα το συγκεκριμένο καλοκαίρι καθώς, άμα τη επιστροφή μας στην Ελλάδα, οι μέρες τις άδειας που μας είχαν απομείνει μετα βίας έφτανανγια μισό μακροβούτι με τη μύτη κλειστή.
Για τις δαντελωτές παραλίες του Algarve έχουν γραφτεί πολλά, εγώ θα πω μόνο ότι η Praia Dona Ana είναι σίγουρα απ'τις πιο ξεχωριστές και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμηθεί από τον επισκέπτη της περιοχής. Κατεβαίνοντας την ξύλινη σκάλα που οδηγεί στην αμμουδιά εντυπωσιάζουν οι κάθετοι βράχοι που βγαίνουν μέσα απ'τα σμαραγδένια νερά και σχεδόν ξεχνάς να κοιτάς που πατάς (δε μιλάμε για δύσβατη πρόσβαση σαφώς αλλά μη χαζέψετε, κυρίως αν έχετε έφεση στις ταξιδιωτικές ψιλογκαντεμιές-απ'το-πουθενά).
Σε μία ακόμη από τις εξορμήσεις των ημερών αποφασίσαμε να επισκεφτούμε και το Sagres, την πόλη που βρίσκεται στο δυτικότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Η πανοραμική θέα απ'το Φρούριο, με τον Ατλαντικό να σκάει μανιασμένα στα βράχια σίγουρα μας αποζημίωσε. Το ίδιο και η γραφικότητα ενός μπαρ για σέρφερς (την προτιμούν την περιοχή, λόγω των αέρηδων) όπου οι καλοσυνάτοι ιδιοκτήτες σέρβιραν παγωμένη μπύρα και φρεσκοψημένη πίτσα σε ξυλόφουρνο -στον αντίποδα των τουριστόμπαρων του Lagos.
Με τούτα και με κείνα είχαμε φτάσει στο τελευταίο μας πορτογαλικό βράδυ. Το επόμενο πρωί θα κατευθυνόμασταν προς Faro όπου θα αποχωριζόμασταν το ασημί fiat-άκι και με το λεωφορείο της γραμμής θα περνάγαμε τα σύνορα για να κλείσουμε το ταξίδι μας σε Ισπανικό πια έδαφος...
Last edited by a moderator:
Εκπομπές Travelstories
