Λεττονία Λιθουανία Bίλνιους - Κάουνας - Ρίγα, ώρα για Βαλτική!

[grtt]

Η αλήθεια είναι ότι όταν κλείσαμε τα εισιτήρια για Λιθουανία δεν το πολύσκεφτήκαμε, η καλή μας Ryanair είχε βγάλει προσφορά τον Οκτώβριο και έτσι 10 μήνες νωρίτερα για τέλη Αυγούστου κλείσαμε εισιτήρια για το Bίλνιους. O καιρός περνάει γρήγορα και τελικά η πολυπόθητη ημέρα έφτασε. Σπίτι είχαμε βρει μέσω του Airbnb και σε δυόμισι ώρες περίπου προσγειωθήκαμε στο Βίλνιους. Το αεροδρόμιο του Βίλνιους δεν είναι κάτι σπουδαίο, είναι σχετικά μικρό και απ’ έξω θυμίζει επαρχιακό σταθμό τρένου. Το ευχάριστο είναι ότι απέχει μόλις ένα τέταρτο με 20 λεπτά από το κέντρο της πόλης και για να πάει κανείς εκεί μπορεί να πάρει λεωφορείο μόλις με ένα ευρώ ή να καλέσει Uber όπου θα του κοστίσει 4 με 5 ευρώ.

Για να λέμε την αλήθεια κατά το μεγαλύτερο μέρος της διαμονής μας, τις μετακινήσεις μας τις πραγματοποιήσαμε με Uber, όπου θέλαμε να πάμε εντός πόλης δεν πληρώσαμε πάνω από τρία ευρώ, η διαδρομή από/προς το αεροδρόμιο ήταν η πιο ακριβή. Από ό,τι μάθαμε οι Λιιθουανοί χρησιμοποιούν πολύ συχνά τέτοιες εφαρμογές, μια άλλη παρόμοια με το Uber, είναι το Taxify, λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο κι είναι επίσης οικονομικό, το χρησιμοποιήσαμε επίσης μια δυο φορές.

Το σπίτι ήταν σε μια συνοικία της νέας πόλης, σε ένα παλιό, σοβιετικού στυλ, κτίριο, αλλά ασφαλώς ανακαινισμένο. Δεν κάτσαμε πολύ μόλις φτάσαμε, πήραμε Uber και φύγαμε κατευθείαν για την Πύλη της Αυγής. Η μόνη σωζόμενη πύλη του 16ου αιώνα από τις δέκα πύλες εισόδου στην Παλιά Πόλη, είναι κυρίως διάσημη για την θαυματουργή, όπως λέγεται, εικόνα της Παρθένου Μαρίας που φιλοξενείται στο εκκλησάκι της ανατολικής της πλευράς. Η Παλιά Πόλη του Βίλνιους είναι μία από τις μεγαλύτερες υπάρχουσες μεσαιωνικές πόλεις της Ανατολικής Ευρώπης. Έχει έκταση 3,59 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Περικλείει 74 συνοικίες, με 70 δρόμους και λεωφόρους που απαριθμούν 1487 κτίρια με συνολική έκταση 1.497.000 τετραγωνικά μέτρα.

​

Αφού είδαμε, λοιπόν, την Πύλη και την εκκλησία, πήραμε τον πεζόδρομο της παλιάς πόλης. Στο δρόμο συναντήσαμε πολλές νύφες και γαμπρούς, είναι συνήθεια εκεί να βγαίνουν φωτογραφίες γάμου σε διάφορα αξιοθέατα της πόλης. Μπήκαμε επίσης και σε αρκετές εκκλησίες. Οι Λιθουανοί είναι κυρίως καθολικοί και λόγω της επικείμενης επίσκεψης του Πάπα σε ένα μήνα, έκαναν ανακαινίσεις σε διάφορες εκκλησίες τους. Επειδή υπάρχει, όμως, και μια μεγάλη ρωσική ορθόδοξη μειονότητα, υπάρχουν και πολλές ορθόδοξες εκκλησίες, η διαφορά των οποίων από τις ελληνικές είναι ότι είναι περισσότερο πολύχρωμες.

​

Περπατώντας περάσαμε από τον Πύργο των Αμυντικών Τειχών του Βίλνιους, ένας προμαχώνας που χτίστηκε για την άμυνα της πόλης. Παρόλου που εξωτερικά είναι πολύ ωραίος, αποφασίσαμε να μην μπούμε μέσα και να συνεχίσουμε θαυμάζοντας τις ομορφιές της παλιάς πόλης.

​

Ο δρόμος μας, μας έβγαλε στην πλατεία του δημαρχείου της πόλης, μια μεγάλη πλατεία με ένα ωραίο συντριβάνι στο κέντρο και διάφορα μαγαζιά, ενώ φυσικά εκεί δεσπόζει και το δημαρχείο της πόλης. Εκεί κάτσαμε σε ένα μαγαζάκι και φάγαμε την πρώτη μας κρύα παντζαρόσουπα. Όποιος πάει Λιθουανία καλοκαίρι πρέπει να δοκιμάσει οπωσδήποτε κρύα παντζαρόσουπα, μία σούπα με παντζάρια, κρέμα, ένα βραστό σφικτό αβγό και διάφορα μυρωδικά, η οποία σερβίρεται με βραστές πατάτες. Και μια και μιλάμε για την κουζίνα της χώρας, μην ξεχάσετε να δοκιμάσετε πατάτες cepelinai, γεμιστές ολόκληρες πατάτες, στις οποίες μπορεί να βάλουν διάφορες γεμίσεις, κιμά, τυριά, μανιτάρια, λαχανικά και άλλα. Επίσης η χώρα είναι γνωστή για τις πολλών ειδών μπύρες που έχει, δοκιμάστε αφιλτράριστες που είναι πολύ γευστικές.

​

Λίγο παραπέρα από το δημαρχείο πήγαμε στο Μουσείο των Ψευδαισθήσεων, ένα πρωτότυπο μουσείο στο οποίο οι ψευδαισθήσειες έχουν τον πρωτεύοντα ρόλο, μπορείτε να βγάλετε φωτογραφίες όπου να φαίνεται ότι περπατάτε στο ταβάνι ή ότι έχετε συρρικνωθεί πολύ κλπ.

Φεύγοντας κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία του Καθεδρικού Ναού της πόλης, στον οποίο ρίξαμε μια ματιά, αν και έμελλε να τον δούμε και την επόμενη ημέρα καθώς η κεντρική του πύλη, καθώς είχε ήδη πάει απόγευμα ήταν κλειστή. Από εκεί επίσης θαυμάσαμε και τον πύργο Gediminas, αλλά περισσότερα γι αυτόν την επόμενη μέρα.

Από την πλατεία, μέσω ενός πανέμορφου πάρκου, κατευθυνθήκαμε στην “Δημοκρατία των Ουζούπις”

Η αυτοανακηρυχθείσα «Δημοκρατία» του Užupis είναι η μποέμ και καλλιτεχνική συνοικία του Βίλνιους. Έχει τον δικό της ύμνο, σύνταγμα, πρόεδρο, επίσκοπο, δύο εκκλησίες, το νεκροταφείο Bernadine - ένα από τα παλαιότερα της πόλης - επτά γέφυρες και τον δικό της προστάτη που ονομάζεται Ο χάλκινος άγγελος του Užupis, ο οποίος βρίσκεται στο κέντρο της περιοχής από το 2002.

​

Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εποχής, οι αρχές άφησαν το Užupis να καταστραφεί και γρήγορα κέρδισε την φήμη ως τις πιο δύσκολες συνοικίες της πόλης. Από τη στιγμή που η Λιθουανία ανέκτησε την ανεξαρτησία της το 1991, ήρθαν καλλιτέχνες και επωφελήθηκαν από τα φθηνά καταλύματα και επιπλέον η ακαδημία της πόλης βρίσκεται απέναντι από τη γέφυρα από τους κήπους Bernadinų Gardens. Τώρα η ακμάζουσα δημιουργική της κοινότητα φιλοξενεί κανονικά φεστιβάλ μόδας, συναυλίες, εκθέσεις και βράδια ποίησης.

Περιηγηθήκαμε στους δρόμους της συνοικίας βγάζοντες φωτογραφίες και οκτώ η ώρα, όταν άρχιζε να σουρουπώνει αποφασίσαμε να πάμε στο..νεκροταφείο της περιοχής.....Ναι, λίγο μακάβριο για μερικούς αλλά πολλά νεκροταφεία στο εξωτερικό έχουν τάφους καλλιτεχνικής αξίας που μπορεί κανείς να δει.

​

Το νεκροταφείο δεν ήταν πολύ μεγάλο κι εκείνη την ώρα ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες του. Ειδαμε διάφορους τάφους, μερικοί είναι γνωστά πρόσωπα της λιθουανικής ζωής αλλά εμείς ασφαλώς δε τους γνωρίζαμε! Φύγαμε λίγο πριν νυχτώσει τελείως και μας πάρουν στο κυνήγι τα φαντάσματα!

Ε, μετά από όλα αυτά κατευθυνθήκαμε σε γνωστή μπυραρία της περιοχής, ίσα που προλάβαμε να τσιμπήσουμε κάτι κρύο μια και η κουζίνα έκλεινε, και μετά Uber και κατευθείαν σπίτι! Η ώρα είχε πάει 23.00 και θα ακολουθούσε μια μεγάλη μέρα...

 

[grtt]

Ημέρα 2η

Ξυπνήσαμε πρωί πρωί γιατί είχαμε πολλά να κάνουμε και ύστερα από ένα καλό πρωινό (το περίεργο είναι ότι στο εξωτερικό τρώω πολύ καλύτερο πρωινό από ό,τι εδώ) πήραμε Uber για να μην χάσουμε χρόνο και κατευθυνθήκαμε στην πλατεία του Καθεδρικού Ναού. Αυτή τη φορά μπήκαμε κανονικά μέσα, ο ναός είναι αφιερωμένος στους Αγίους Στανισλάους και Λάντισλα. Αφού είδαμε τα αγάλματα και ένα ωραίο παρεκκλήσι (οι καθολικοί ναοί έχουν παρεκκλήσια εντός των ναών δεξιά και αριστερά), βγήκαμε έξω και κατευθυνθήκαμε στο Παλάτι των Μεγάλων Δούκων της Λιθουανίας.

Κατασκευάστηκε αρχικά τον 15ο αιώνα για τους ηγεμόνες του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας και των μελλοντικών βασιλέων της Πολωνίας, καταστράφηκε το 1801. Οι εργασίες για ένα νέο παλάτι ξεκίνησαν το 2002 στην τοποθεσία του αρχικού κτιρίου και χρειάστηκαν 16 χρόνια για να ολοκληρωθεί το 2018.

​

Το παλάτι είναι αρκετά μεγάλο και υπάρχει η επιλογή να επιλέξει κανείς κάποια συγκεκριμένα μέρη του να επισκεφθεί (tours). Υπάρχουν 4 tour, καθένα κοστίζει 2 ευρώ, και τα 4 μαζί κάνουν 6 ευρώ. Για να τα δει κανείς όλα θέλει γύρω στις 3 ώρες. Για λόγους οικονομίας χρόνου επιλέξαμε τα πρώτα δύο τουρ. Σε αυτά μπορεί να δει κανείς την ιστορία του παλατιού και της ευρύτερης Λιθουανίας γενικότερα, αν αρέσει σε κάποιον η ιστορία θα του πάρει πολύ χρόνο για να διαβάσει τα πάντα εντός αυτού. Ενδιαφέρον βρήκα τα 3D γυαλιά όπου μέσα σε 8 λεπτά βλέπει κανείς την ιστορία του παλατιού και τις μορφές που αυτό πήρε κατά τη διάρκεια των αιώνων.

Από ένα ψηλό παρατηρητήριο του παλατιού μπορεί να δει κανείς πανοραμικά όλη την πόλη του Βίλνιους αλλά και τον πύργο Gediminas, σύμβολο της πόλης, ο οποίος πήρε το όνομα του από έναν Μεγάλο Δούκα της Λιθουανίας. Μετά την έξοδο μας από το παλάτι, και αφού ο φίλος μου κόντεψε να κοιμηθεί σε ένα παγκάκι, καθώς πάντα εγώ καθυστερώ να βγω από ένα μουσείο και συνήθως με περιμένει έξω, ήθελε να ανεβούμε στον Πύργο, προς μεγάλη μας, όμως απογοήτευση, το τελεφερίκ δε λειτουργούσε και δεν θελήσαμε να πάμε με τα πόδια προς τα πάνω.

Μια και μου αρέσουν πολύ τα νομίσματα αποφασίσαμε να πάμε στο Νομισματικό Μουσείο της Τράπεζας της Λιθουανίας που ήταν εκεί κοντά. Η είσοδος είναι δωρεάν, το μουσείο δεν είναι πολύ μεγάλο αλλά είναι αρκετά περιεκτικό και κατατοπιστικό καθώς περιέχει γενικά την ιστορία του χρήματος και τα μέσα συναλλαγής, την ιστορία του νομίσματος στη Λιθουανία και μια εντυπωσιακή πυραμίδα που αποτελείται από 1.000.935 νομίσματα, που περιλαμβάνονται στο Guinness World Records. Το Μουσείο στεγάζει συνολικά περίπου 53 χιλιάδες εκθέματα.

​

Φεύγοντας και από εκεί κατευθυνθήκαμε προς τον γοτθικού ρυθμού, ναό της Αγίας Άννας, ένας εντυπωσιακός εξωτερικά ναός, εσωτερικά βέβαια δε λέει και τόσα πολλά. Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε, μέσω του γνωστού δρόμου Pilies της παλιά πόλης βρεθήκαμε στο πανεπιστήμιο του Βίλνιους. Αφού πληρώσαμε εισιτήριο να μπούμε στο εσωτερικό του και να δούμε τις αυλές του, είδαμε δύο ενδιαφέροντα καταστήματα μέσα σε αυτό με σουβενίρ, από το ένα αγοράσαμε μια μπλούζα του πανεπιστημίου και από το άλλο, που είναι και βιβλιοπωλείο διάφορα άλλα σουβενίρ, τα συνιστώ καθώς ήταν τα φθηνότερα σε σχέση με αλλού. Εντός του πανεπιστημίου υπάρχει και μεγάλος καθολικός ναός στον οποίο παρακολουθήσαμε, ακάλεστοι φυσικά, μέρος ενός γάμου. Μία κυρία κατά τη διάρκεια του γάμου άρχισε να τραγουδάει, προφανώς εκκλησιαστικούς ύμνους αλλά η φωνή της ήταν εντυπωσιακή…

Βγαίνοντας έξω τρέχοντας κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία του Δημαρχείου όπου ήταν ώρα για ένα δωρεάν walking tour. Επειδή τα περισσότερα αξιοθέατα του βασικού walking tour τα είχαμε ήδη δει, παρακολουθήσαμε το εναλλακτικό walking tour, όπου μας έδειξε διάφορα γκράφιτι, κτίρια και έργα καλλιτεχνών, όπως ένα τεράστιο παπούτσι που βλέπετε στη φωτογραφία ή το γκράφιτι με τους Πούτιν και Τραμπ ή μερικά καταστήματα μέσα στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Είδαμε ακόμα το δρόμο, δίπλα στην αγορά, που ήταν ο δρόμος με τα κόκκινα φανάρια της πόλης αλλά και την αγορά, μια πολύ όμορφη κλειστή αγορά, κοντά στην Πύλη της Αυγής, όπου πρόλαβα στα πέντε λεπτά που μείναμε να πάρω και κάτι λίγα αλλαντικά!!

​

Μετά το τέλος του τουρ πήγαμε σε ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ, έχω ένα θέμα όταν πάω έξω να μπαίνω σε σούπερ μάρκετ να δω τι τοπικά είδη υπάρχουν. Ρίξαμε και μια ματιά στα ποτά που πρόκειται να προμηθευτούμε πριν γυρίσουμε στην Ελλάδα και πήγαμε και στον πάνω όροφο να φάμε σε μια πιτσαρία. Προηγουμένως μάθαμε ότι από 1/1/2018 η πώληση αλκοολούχων ποτών από καταστήματα απαγορεύεται μετά τις 20.00 τις καθημερινές και μετά τις 15.00 τις Κυριακές, κάτι που μας απογοήτευσε πολύ. (Εννοείται ότι σε μπαρ και εστιατόρια μπορεί κανείς να παραγγείλει χωρίς πρόβλημα, αρκεί να είναι πάνω από είκοσι ετών).

Ε, κατάκοποι μετά γυρίσαμε σπίτι, μπάνιο και..ύπνο!

 

[grtt]

Ημέρα 3η

Η σημερινή ήταν η μέρα που θα πηγαίναμε αεροπορικώς Ρίγα αλλά μια και η πτήση μας ήταν το απόγευμα και το αεροδρόμιο κοντά, είχαμε πολλά ακόμα να κάνουμε στο Βίλνιους.

Έτσι ξεκινήσαμε με το Μουσείο των Θυμάτων της Γενοκτονίας ή αλλιώς Μουσείο της KGB. Η Λιθουανία, όπως και οι υπόλοιπες βαλτικές χώρες, είχαν την ατυχία να ζήσουν τριπλή κατοχή. Μία πριν τον πόλεμο, όπου μέρος του εδάφους της χώρας κατακτήθηκε από τους σοβιετικούς, για να ακολουθήσει η ναζιστική κατοχή και αμέσως μετά η επί δεκαετίες σοβιετική κατοχή όπου οδήγησε στην απώλεια της ανεξαρτησίας της και την ενσωμάτωση της στην τότε ΕΣΣΔ, για να κερδίσει την ανεξαρτησία της μόλις στις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Το μουσείο στεγάζεται στο κτίριο όπου ήταν το αρχηγείο της KGB κι εξιστορεί τα γεγονότα που ακολούθησαν της ναζιστικής κατοχής μέσα από φωτογραφίες, έγγραφα αλλά και αναπαραστάσεις γραφείων παρακολούθησης κλπ. Στο υπόγειο του μουσείου βρίσκονται τα κελιά των κρατουμένων στα οποία μπορούσαμε να μπούμε, αλλά και ο τόπος εκτελέσεων. Εκείνη την ημέρα είχα όρεξη και κάθισα ένα δίωρο διαβάζοντας την ιστορία και τα γεγονότα της εποχής εκείνης.

​

Μετά από ένα τόσο “δύσκολο” θέμα, σειρά είχε κάτι πιο...χαριτωμένο! Cat Cafe! Στο Βίλνιους λειτουργεί ένα από τα λίγα στην Ευρώπη, cat cafes. Πίνεις το καφεδάκι σου και ανάμεσα σου κυκλοφορούν αξιαγάπητες γατούλες. Το καφέ, για όσους ανησυχούν, είναι πεντακάθαρο, φορέσαμε και καλύμματα στα παπούτσια μας, οι γάτες πολύ καθαρές και απολύτως φιλικές. Μάλλον καλοπερνούσαν εκεί μια και ήταν όλες καλοαναθρεμμένες, είχαν συνηθίσει φυσικά τόσο πολύ την παρουσία του κόσμου που πολλές ήταν εντελώς απαθείς στα χάδια και τα αγγίγματα! Κάτσαμε αρκετά μια και εκτός από καφέ, φάγαμε και δυο πιάτα, μετατρέποντας το καφέ σε γεύμα μια και είχαμε και πτήση μπροστά μας.

​

Φεύγοντας, περάσαμε από το σπίτι, πήραμε τη βαλίτσα μας και πήγαμε στο αεροδρόμιο. Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι δεν αφήσαμε το σπίτι εντελώς, μια και στο Βίλνιους θα επιστρέφαμε μετά από δύο μέρες. Στην εύλογη απορία σας, γιατί δεν είδαμε ό,τι θέλαμε να δούμε εκεί και μετά να πηγαίναμε Λετονία και και να φεύγαμε από εκεί, η απάντηση είναι ότι τα αεροπορικά από/προς Βίλνιους κλείστηκαν από Οκτώβριο, ενώ μόλις τον Μάρτιο, μετά από μια προσφορά της Air Baltic, αποφασίσαμε να πάμε Ρίγα.

Η πτήση με ελικοφόρο της Air Baltic προς Ρήγα είναι μόλις 40 λεπτά, πολλοί όμως ντόπιοι και τουρίστες προτιμούν να πηγαίνουν με λεωφορείο, είναι περίπου τέσσερεις ώρες, μία καλή εταιρεία μας είπαν ότι είναι η LuxExpress.

​

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Ρίγα και αφού χάσαμε το λεωφορείο προς κέντρο, μέχρι να βρούμε πώς θα βγάλουμε εισιτήριο, πήραμε το επόμενο. Από και προς αεροδρόμιο αναχωρεί ένα κανονικό λεωφορείο κι ένα mini bus. Εμείς τελικά πήραμε το δεύτερο και μας άφησε κέντρο. Πιο κεντρικό διαμέρισμα, μέσω Airbnb δεν μπορούσαμε να βρούμε, κυριολεκτικά στο κέντρο της πόλης, σε ένα παλιό κτίριο στον τρίτο όροφο χωρίς ασανσέρ, αλλά εντελώς ανακαινισμένο κι ευρύχωρο με ιδιαίτερα αναπαυτικά, όπως αποδείχθηκε, κρεβάτια. Το θέμα ήταν ότι φτάσαμε στις 18.50 και στις 19.00 είχαμε κλείσει εισιτήρια για όπερα, η οποία ευτυχώς ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι. Ναι, το πρώτο πράγμα που θα βλέπαμε από τη Ρήγα ήταν η Κάρμεν στην Εθνική Όπερα της χώρας! Ειδοποιημένη η ιδιοκτήτρια δε μας καθυστέρησε, παίρνω βιαστικά τα εισιτήρια και ήμασταν εκεί 19.02, δίνω τα εισιτήρια τα οποία είχαμε κλείσει μέσω διαδικτύου, τα βλέπει μου λέει ο νεαρός που ήταν εκεί “μα αυτά δεν είναι εισιτήρια όπερας!!”...χμμ..πάνω στη βιασύνη μου είχα πάρει τα σιδηροδρομικά εισιτήρια προς Κάουνας που ήταν για επόμενη μέρα. Ευτυχώς τα είχαμε και σε ηλεκτρονική μορφή και τα δέχθηκε αλλά επειδή αργήσαμε μάς έβαλε στον εξώστη και στο διάλειμμα πήγαμε στις κανονικές μας θέσεις.

Πολύ ωραία η όπερα, καλά που πάω εξωτερικό κι εκπολιτίζομαι γιατί στην Ελλάδα μάλλον δεν πατάω το πόδι μου και αμέσως μετά πήγαμε απέναντι από το σπίτι, κάναμε στις 23.00 το βράδυ τα ψώνια μας από ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ, το ωράριο εκεί είναι ελεύθερο, και στο τσακ προλάβαμε να πάρουμε για το σπίτι κάτι μπέργκερ από το διπλανό φαστ φουντ που έκλεινε, δεν έλεγαν και πολλά βέβαια.

Άλλη μια μέρα έφτασε στο τέλος της!

 

[grtt]

Ημέρα 4η

Η σημερινή ημέρα προέβλεπε περιήγηση στην παλιά πόλη και όχι μόνο. Ξεκινήσαμε με τα πόδια και με πρωινή θερμοκρασία 14 βαθμών Αύγουστο μήνα, φτάσαμε στο μνημείο της Ελευθερίας το οποίο δημιουργήθηκε το 1935 και συμβολίζει την ανεξαρτησία της Λετονίας. Στη βάση του αγάλματος η επιγραφή γράφει “Πατρίδα και Ελευθερία” ενώ υπάρχει και φρουρά.

Λίγο παρακάτω βρίσκεται ο ρώσικος ορθόδοξος καθεδρικός ναός της Γεννήσεως του Σωτήρος, η ημέρα ήταν Κυριακή και πετύχαμε και τη Θεία Λειτουργία. Βέβαια, καθίσαμε μόλις για μερικά λεπτά και θαυμάσαμε απ’ έξω αυτό τον εντυπωσιακό ναό.

​

Η Alberta iela (οδός Αλμπέρτα) είχε σειρά, η συνοικία Art Nouveau. Κάνοντας μια βόλτα στην περιοχή νομίζει κανείς ότι έχει γυρίσει πίσω στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι προσόψεις των κτιρίων είναι καλοδιατηρημένες, προφανώς ανακαινισμένες, καθώς είδαμε και κτίρια που ανακαινίζονταν στους γύρω δρόμους. Κάθε κτίριο έχει τη δική του ιστορία, κρίμα που δεν είχαμε το χρόνο να παρακολουθήσουμε μια ξενάγηση, από τις πολλές από ό,τι είδαμε, που γίνονται στην περιοχή.

​

Μέσα από πανέμορφα πάρκα συνεχίσαμε το δρόμο μας για να φτάσουμε στο Μουσείο Κατοχής της Λετονίας. Το μουσείο είναι αντίστοιχο με αυτό της Λιθουανίας κι εξιστορεί την περίοδο της κατοχής της Λετονίας από τους Ναζί και τους σοβιετικούς. Η είσοδος είναι δωρεάν, προαιρετικά κάποιος μπορεί να αφήσει κάποια χρήματα. Οφείλω, όμως να πω ότι το αντίστοιχο της Λιθουανίας μου άρεσε περισσότερο.

​

Συνεχίζοντας ξαναβρεθήκαμε λίγο παρακάτω στο μνημείο της Ελευθερίας για να δούμε απέναντι και το ρολόι της Laima, ένα από τα πιο γνωστά σύμβολα της πόλης που βρίσκεται εκεί από τη δεκαετία του ‘20. Η Laima είναι γνωστή σοκολατοβιομηχανία της χώρας, και το ρολόι τοποθετήθηκε εκεί για διαφημιστικούς λόγους και από τότε..έμεινε! Τις σοκολάτες όμως τις τιμήσαμε σε ένα μαγαζί παρακάτω!

​

Κατόπιν θαυμάσαμε από μπροστά την πλατεία και το κτίριο της όπερας, μια και την προηγούμενη μέρα μπήκαμε μέσα βιαστικά κι όταν βγήκαμε είχε ήδη νυχτώσει. Τόσο το κτίριο όσο και η πλατεία μπροστά του είναι πολύ όμορφα..

Ήταν ώρα να μπούμε μέσα στην παλιά πόλη, μέσα από δρόμους και σοκάκια βγήκαμε στο γνωστό κτίριο που έχει δυο γάτες στη στέγη του. Τις γάτες τις έβαλε ένας κάτοικος στο σπίτι του, ο οποίος αφού απέτυχε να εκλεγεί μέλος της συντεχνίας που άνηκε έβαλε τις γάτες να αντικρίζουν με την ουρά τους το κτίριο της συντεχνίας που ήταν ακριβώς απέναντι, για να τους κοροϊδέψει. Τελικά υποχρεώθηκε να γυρίσει τις γάτες ώστε να κοιτούν το κτίριο κατάματα!

​

Αφού περπατήσαμε κι άλλο βρεθήκαμε στην πλήρως ανακατασκευασμένη πλατεία δημαρχείου με το κτίριο του δημαρχείου να δεσπόζει στην πλατεία..

Μια άλλη μεγάλη πλατεία της παλιά πόλης είναι η πλατεία του Καθεδρικού Ναού, με τον καθεδρικό φυσικά να δεσπόζει σε αυτή.

Περιηγηθήκαμε αρκετά στην παλιά πόλη, είδαμε τα Τρία Αδέρφια, την τριάδα κτιρίων, από τρεις διαφορετικές περιόδους της πόλης, το πρώτο χτίστηκε στα μέσα του 16ου, το δεύτερο στα μέσα του 17ου και το τελευταίο στα τέλη του 17ου αιώνα.

Την αμαρτία μου θα την πω, η παλιά πόλη της Ρίγας μου άρεσε περισσότερα από αυτή του Βίλνιους, είναι πιο πολύχρωμη και ζωντανή.

​

Και αφού φάγαμε στο Lido Alus sēta, ένα γνωστό self service παραδοσιακό εστιατόριο της παλιάς πόλης, κατευθυνθήκαμε προς την αγορά. Η Ρίγα έχει μια από τις μεγαλύτερες αγορές της Ευρώπης, με φρούτα, αλλαντικά, θαλασσινά και άλλα πολλά. Την προλάβαμε λίγο πριν κλείσει αλλά τις προμήθειες μου για τον χειμώνα (!!) πρόλαβα και τις έκανα!

Και όπως προχωρήσαμε λίγο πιο κάτω πετύχαμε αυτό το κτίριο….. Όσοι θα το δείτε κάτι θα σας θυμίζει, έπαθα deja vu, νόμιζα ότι τηλεμεταφέρθηκα σε άλλη πόλη, αλλά όχι, δεν βρέθηκα ξαφνικά στη Βαρσοβία αλλά εξακολουθούσα να βρίσκομαι στη Ρίγα, σε αυτό το κτίριο το οποίο θυμίζει ασφαλώς το κέντρο πολιτισμού και επιστημών της Βαρσοβίας.

Είναι μικρότερο από αυτό και στεγάζεται η Ακαδημία Επιστημών της χώρας. Ανεβήκαμε στην οροφή και θαυμάσαμε τη θέα!

​

Ύστερα γυρίσαμε λίγο νωρίς στο σπίτι με το σκεπτικό να νυχτοπερπατούσαμε αργότερα αλλά τελικά μας κέρδισε το αναπαυτικό κρεβάτι του διαμερίσματος!

 

[grtt]

Ημέρα 5η

Η σημερινή ήταν η τελευταία μας μέρα στη Ρίγα μια και είχαμε απογευματινή πτήση προς Βίλνιους. Μαζέψαμε τα πράγματα και αφού είχαμε συνεννοηθεί με την ιδιοκτήτρια, αφήσαμε τις βαλίτσες στο σπίτι για να τις πάρουμε το απόγευμα.

Το σημερινό πρόγραμμα στη Ρίγα προέβλεπε να πάμε στο Ανοιχτό Εθνογραφικό Μουσείο της Ρίγας, το οποίο βρίσκεται στα προάστια της πόλης, σε ένα λόφο. Για να πάει κανείς εκεί θα πρέπει να πάρει ένα από τα πολλά αστικά ή υπεραστικά λεωφορεία που περνούν από το κέντρο και κάνουν στάση εκεί.

Το μουσείο ιδρύθηκε το 1924 και περιλαμβάνει αυτούσια κτίσματα, οικίες, εκκλησίες, στάβλους και άλλα που έχουν μεταφερθεί από διάφορα μέρη της Λετονίας. Τα περισσότερα κτίσματα είναι ξύλινα, από τον 18ο ως τις αρχές του 20ου αιώνα κι έξω από το καθένα υπάρχει επιγραφή που εξηγεί την ιστορία του, σε ποιους άνηκε, από πού μεταφέρθηκε και τη χρήση του. Ορισμένα από αυτά είναι ανακατασκευασμένα. Τα κτίσματα είναι πολλά, πάνω από 200, και βρίσκονται σε μια αρκετά μεγάλη έκταση, όπου για να τα δει κανείς όλα θα φάει αρκετές ώρες, διασχίζοντας χωμάτινους δρόμους ανάμεσα σε πολλά δέντρα και ανεβαίνοντας μερικές φορές λοφάκια. Φυσικά καλό είναι να έχετε προμηθευτεί τον δωρεάν χάρτη με τις θέσεις των κτισμάτων από το ταμείο, το εισιτήριο είναι μόλις τέσσερα ευρώ.

​

Μετά από ένα τρίωρο, και αφού είδαμε όσα κτίρια μπορούσαμε και αντέχαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, από το παλιό στο μοντέρνο. Πήγαμε στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ρίγα. Το νέο κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, το οποίο ολοκληρώθηκε το 2014, στην αριστερή όχθη του ποταμού Νταουγκάβα, αποτελεί το καμάρι της Λετονίας. Δυστυχώς η μέρα ήταν Δευτέρα και τα αναγνωστήρια ήταν κλειστά, μπορέσαμε όμως να δούμε ένα μουσείο στο ισόγειο για την ιστορία της τυπογραφίας αλλά και για την λιθουανική τυπογραφία, και να απολαύσουμε ένα ελαφρύ γεύμα στο ισόγειο του κτιρίου.

​

Κατόπιν τούτου, επιστρέψαμε σπίτι, πήραμε τα πράγματά μας και πήραμε το μίνι μπας για αεροδρόμιο. Το λεωφορείο το είχαμε prive, καθώς τη συγκεκριμένη στιγμή δεν υπήρχε κανείς άλλος επιβάτης μέσα μέχρι το αεροδρόμιο οπότε απλωθήκαμε κανονικά.

Μετά από μια σύντομη πτήση, το λεωφορείο από Βίλνιους μας έβγαλε στο σπίτι μας κοντά μέσα σε είκοσι λεπτά. Αφήσαμε τα πράγματα μας και πήγαμε σε ένα λιθουανικό εστιατόριο κοντά μας, το Žemaičių ąsotis, το φαγητό ήταν συμπαθητικό αν εξαιρέσει κανείς την beer soup, η οποία δε μας άρεσε..

​

Ε, μετά από αυτό άλλη μια μέρα έφτασε στο τέλος της..