Ινδονησία Bali - Ubud - Μαγεία

[AMAGINI]

Την επόμενη το πρωί, το πρόγραμμα ειχε επίσκεψη στο Kintamani. Πριν ομως απο αυτό, ειχαμε φροντίσει ωστε να παρακολουθήσουμε στο λίγο εξω απο το Ubud , τον παραδοσικακό χορό Barong Dance. Μια θεατρική παράσταση, με την συνοδεία ζωντανής μουσικής, παραδοσιακές αμφιέσεις , εξιστορώντας την μάχη του καλού εναντίον του κακού. Η είσοδος κόστιζε 100000 ρουπίες το άτομο, δηλαδή περίπου 6 Ευρώ. Επειδή ολη η παράσταση ειναι στην γλώσσα τους, εχουν προνοήσει και δίνουν μεταφράσεις σε 3-4 γλώσσες, για να μπορέσει κανείς να παρακολουθήσει την ιστορία. Πριν την παράσταση υπάρχει η δυνατότητα να πας στα " καμαρίνια ", και να δείς του καλλιτέχνες , να ετοιμάζονται για την παράσταση, η οποία διαρκεί περίπου μια ωρα.

Τελειώνοντας η παράσταση φύγαμε για Kintamani. Μια διαδρομή περίπου 2 ωρών, μεσα απο μικρά
χωριουδάκια, πολύ πράσινο, αλλά και πολλά αυτοκίνητα. Σταματήσαμε αρκετές φορές για τις σχετικές φωτογραφίες, αλλα και για να αγοράσουμε λίγα φρούτα. Μας εκανε εντύπωση το μικρό τους μέγεθος. Οι μπανάνες γενικώς ειναι μικρές στην Ασία, αλλά οι ανανάδες που μου αρέσουν τρελά, δεν ειχαν καμμία σχέση με της Ταυλάνδης. Ηταν πολύ μικροί και σχετικά άγευστοι. Παντού οπου φάγαμε ανανά, δεν τον ευχαριστηθήκαμε.
Στην διαδρομή δεκάδες μαγαζάκια με τεχνίτες του ξύλου. Ειδαμε απίθανες κατασκευές και σταματήσαμε μία δύο φορές γιατι σαν τους απιστους Θωμάδες , θελαμε να τα ακουμπήσουμε για να βεβαιωθούμε οτι ηταν αληθινά. ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ !!!

Φτάσαμε στο ηφαίστειο .
Ενα θέαμα πολύ ομορφο, σαν πινακας ζωγραφικής. Τα βουνά να καθρεφτίζονται στην λίμνη και ο κρατήρας να ξεπροβάλει μπροστά μας, με τις πλαγιές του βουνού χαρακωμένες απο την λάβα. Καθίσαμε σε εναν εξώστη και απολαύσαμε την θέα και το φαγητό μας.
Για το τέλος μας εφεραν τηγανιτή μπανάνα αλλα και γλυκό ρύζι ( κατι σαν ριζόγαλο αλλά σε μαύρο χρώμα ). Απίθανες γεύσεις.

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και μετα απο περίπου μισή ωρα, σταματήσαμε για να δοκιμάσουμε Kopi Luwak. Κατα τα λεγόμενα τον ακριβότερο καφέ του κόσμου, ο οποίος παράγεται απο τα κόπρανα του αγριόγατου της Ινδονησίας. Στην πραγματικότητα το ζωάκι αυτο τρώει τους καρπούς, δεν μπορεί να τους χωνέψει και τους αποβάλει . Ηδη ομως στο στομάχι του εχει γίνει μια
επεξεργασία στον εξωτερικό φλοιό του καρπού.
Μαζεύονται, καβουρδίζονται και ειναι ετοιμα. Μαζί με τον καφέ , τον οποίο φτιάχνουν επί τόπου σε ειδικές καφετιέρες, δοκιμάσαμε και δεκάδες αλλες γέυσεις . Καφέ με γεύση καρύδας, τσαι με λεμόνι ( φανταστικό ) και διάφορα αλλα.

Ειχε ηδη αρχίσει να σουρουπώνει και φύγαμε για την επιστροφή στο Ubud, γεμάτοι απο εικόνες και γεύσεις. Φτάσαμε περίπου στις 8 το βράδι . Ξαπλώσαμε στις ξαπλώστρες δίπλα στην πισίνα και αφεθήκαμε να χαζεύουμε τις φωτογραφίες στο Laptop.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Panos_65]

Etihad, Virgin και Malaysia, για να φτάσεις στο Μπαλί;
Πόσο κόστισαν τα αεροπορικά;
Ρωτάω γιατί ο συνδυασμός αυτός δεν μου φαίνεται και τόσο συνηθισμένος.

 

[Samion]

Etihad, Virgin και Malaysia, για να φτάσεις στο Μπαλί;
Πόσο κόστισαν τα αεροπορικά;
Ρωτάω γιατί ο συνδυασμός αυτός δεν μου φαίνεται και τόσο συνηθισμένος.

Η Virgin ανηκει στην Etihad..κατα ενα μερος..το υπολοιπο της Malaysia μαλλον θα ηταν ξεχωριστο. Αν και ετοιμαζεται κι αυτη (σαν κι εμας..) να μπει στην Etihad family..

 

[AMAGINI]

Καλημέρα,
τα εισητηρια με επιστροφη, ειχαν εκδοθει από την Etihad. H Virgin Australia, συνεργαζεται με την Etihad και με την Malaysian. Η επιστροφη εγινε μεσω Τζακάρτας με Garuda Indonesia, Τζακαρτα-Abu Dhabi με Etihad και Abu Dhabi - Αθηνα με JET Airways

 

[babaduma]

Πιο συναρπαστικό βρίσκω τον συνδιασμό των εταιριών/πτήσεών σου παρά τον ίδιο τον προορισμό!

 

[AMAGINI]

Εχοντας διαβάσει στο Forum για βιζες και τα σχετικά, συμπληρώσαμε τα εντυπα στο αεροπλάνο, και εχοντας στα χέρια τα 25 $ εκαστος, τελειώσαμε με τις διαδικασίες πολύ γρήγορα. Οι αποσκευές μας ειχαν φτασει ( για να πώ την αλήθεια ειχα μια αγωνία, εχοντας θέμα σε προηγούμενη απόδραση στο Samui ) και περνώντας μπροστα απο την πασαρέλα με τους οδηγούς, βρηκαμε εκεινον που θα μας μετέφερε στο Ubud. Ειχε ηδη νυχτώσει βγαίνοντας απο το αεροδρόμιο και η υγρή ζέστη μας θύμισε
οτι ειμαστε Ασία. Η διάρκεια της διαδρομής μεχρι το Ubub ηταν περίπου μιάμιση ωρα. Δεν μπορώ να
περιγράψω τίποτα άλλο απο την διαδρομή αυτη , παρά μονο τα χιλιάδες μηχανάκια. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στις 9 το βράδι. Το ξενοδοχείο ειναι το Ubud Heaven Villas. Βρίσκεται σε ενα υψωματάκι και χρειάζεται να ανέβει κανείς περίπου 70 σκαλιά ή να φτάσει εκεί απο ενα αλλο δρομάκι μέσα απο ενα φανταστικό τοπίο πράσινου και λουλουδιών. Εννοείται οτι αυτοκίνητα δεν εχουν πρόσβαση παρά μονο μηχανάκια. Τα steps ( ετσι λέγεται το σημείο για την ανοδο απο τα σκαλιά ) απέχει περίπου 100 μέτρα απο το Bridges, ενα πολύ ομορφο και γνωστό restaurant του Ubud.

Λίγο πριν φτάσουμε , ο οδηγός επικοινώνησε με το ξενοδοχείο και ηδη μας περίμεναν στα steps για
να παρουν τις αποσκευές μας. To check-in ηταν πολύ γρήγορο αλλά και η πείνα μας μεγάλη. Ετσι πριν πάμε στον χώρο μας , προτιμήσαμε να φάμε κατι ελαφρύ ( τρόπος του λέγειν ελαφρύ) και να πιούμε κατι δροσιστικό. Ο χώρος του φαγητού ηταν δίπλα σε λιμνούλες με νούφαρα και επειτα απο πάρα πολλά χρόνια, ξαναείδα πυγολαμπιδες. Ενα θεαμα φανταστικό.
Οι αποσκευές μας ειχαν ηδη μεταφερθεί στο δωμάτιό μας και μετά το φαγητό κάναμε μια πρώτη επαφή με τον χώρο μας. Το ονομα της βιλας ηταν Jepun. Αυτο το φανταστικό λουλούδι που υπάρχει παντού στο Μπαλι.
Η κούραση ηταν μεγάλη και τα μάτια μας πλέον εκλειναν. Ωρα για υπνο και ανυπομονησία για το τι θα αντικρίζαμε με το φώς της ημέρας

 

[AMAGINI]

Πιο συναρπαστικό βρίσκω τον συνδιασμό των εταιριών/πτήσεών σου παρά τον ίδιο τον προορισμό!

Kαλημέρα !!
Δεν εχεις και αδικο. Τεσσερα διαφορετικά αεροδρόμια ( εκτός Βενιζέλος ) και πέντε αεροπορικές εταιρείες !!!

 

[AMAGINI]

Η καινούργια ημέρα ξημέρωσε και μαζί της ζωντάνεψαν τα χρώματα και τα λουλούδια. Η πρώτη εντύπωση του χώρου ειναι οτι ειμαστε πραγματικά στον Παράδεισο. Ο συνολικός χώρος ηταν ακριβώς οπως τον εδειχναν οι φωτογραφίες στο σαιτ του ξενοδοχείου και ακόμη καλύτερος. Η βίλα αποτελείτο απο τον χωρο ύπνου. Αρκετά μεγάλος χώρος με αιρκοντίσιον αλλά και ανεμιστήρα. Το μπάνιο το οποίο ηταν semi open με ολα τα απαιτούμενα ( μπανιέρα, ντουζιέρα κ.λ.π. ). Σε ξεχωριστό χώρο ηταν η ανοιχτή κουζίνα, με ψυγείο, φουρνακι μικροκυμάτων μπουκάλα ζεστού-κρύου νερού, ολα τα απαραίτητα σκεύη κουζινα υγραερίου κ.λ.π. Στην αλλη ακρη υπήρχε ενα γκαζέμπο και μπροστά απο αυτο υπήρχαν δύο ξαπλώστρες και μια φανταστική πισίνα. Στην μία ακρη της πισίνας ξεκινούσε ενας μικρός ορυζώνας. Η συνολική εκταση της βίλας ειναι περίπου 400 τετραγωνικά, πνιγμένη στα λουλούδια. Αυτος θα ηταν ο μικρός μας παράδεισος για 1ο ημέρες. Το ξενοδοχείο αποτελείται τελικά απο 11 τέτοιους μικρούς παράδεισους. Κόστος διαμονής 52 Ευρω η βραδιά ( το ειχαμε κλείσει 6 μηνες πριν ).

Παρέα με τα δεκάδες βατράχια που ακούγαμε αλλά και αγνωστες σε εμάς φωνές πουλιών, φάγαμε το
πρωινό που μας εφεραν στον χώρο. Υπήρχε δυνατότητα επιλογής διαφόρων τύπων πρωινού,αλλα δεν υπήρχε μπουφές. Σε γενικές γραμμές ηταν ενα αξιοπρεπέστατο πρωινό. Με την πισίνα στα πόδια μας δεν υπήρχε περίπτωση βέβαια να μην βουτήξουμε, πριν πιούμε τον καφέ μας. Τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας και πήγαμε στο Lobby , γιατι ειχαμε ραντεβού με εναν οδηγό που ειχαμε βρεί απο το
ιντερνετ, για να φτιάξουμε ενα πλάνο των αποδράσεων μας. Αυτές οι μυρωδιές των λουλουδιών, η μυρωδιά της εξοχής, οι μυρωδιές απο τα αρωματικά στικ των προσφορών τους, μας ειχαν συνεπάρει.
Η ζέστη ηταν αρκετή αλλά οπως αποδείχθηκε τις επόμενες ημέρες, στο Ubud ηταν πολύ καλύτερα απο οτι στις παραθαλάσσιες περιοχές.

Ο Μatte ηταν ηδη εκεί και μετά απο τις συστάσεις, βάλαμε τους χάρτες κάτω και με την βοήθεια
παγωμένων Bintang , διαγράψαμε τα δρομολόγιά μας για τις επόμενες ημέρες.
H συνέχεια ομως της ημέρας, ειχε ως προτεραιότητα την πρώτη μας γνωριμία με το Ubud.
Εφοδιαστήκαμε με καπέλα, αντιηλιακά, γυαλιά, φωτογραφική και δρόμο για το χωριό. Απο τα σκαλάκια που ανεβήκαμε γιατι ακόμη και αυτο το τοπίο ηταν πολύ ομορφο αλλά και διότι ηταν και ο ποιό σύντομος δρόμος.

 

[AMAGINI]

Η ωρα ηταν περίπου 11 οταν ξεκινήσαμε για την πρώτη μας γνωριμία με την περιοχή. Τα γυρω χωράφια πρέπει να ειχαν φυτευτεί με ρύζι, λίγες ημέρες πριν, γιατι τα φυτά ηταν ακόμη πολύ μικρά.
Κατεβήκαμε τα 70 περίπου σκαλιά, χαζεύοντας τις τεράστιες " κλωστές " που κρεμονταν απο τα δένδρα αριστερά και δεξιά, και ακούγοντας το νερό που ετρεχε δίπλα μας. Λουλούδια, λουλούδια και πάλι λουλούδια. Τοσα πολλά . Αλλα γνωστα και άλλα αγνωστα να μοσχοβολάνε. Στο μέσον της απόστασης, υπήρχαν δυο αγάλματα δράκων ?? ντυμένα απο την μέση και κάτω με τα παραδοσιακά καρώ, και γύρω τους δεκάδες καλαθάκια με προσφορές ( λουλούδια, ρυζι, κρακεράκια και αρωματικά στικ )Φτάνοντας στο τέρμα αυτης της σκάλας, βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο Jalan Raya. Εχοντας κοιτάξει πολλές φορές στο Google Earth, ξέραμε οτι δεξιά μας , στα 100 περίπου μέτρα ηταν το Blanco Museum. Τα πεζοδρομια πολύ στενά, τα μηχανάνια και τα αυτοκίνητα πολλά. Ειδικα τις βραδινές ωρες, ενας φακος
ειναι απαραίτητος, οχι τόσο για να βλέπεις εσύ, αλλά για να σε βλέπουν οι οδηγοί. Φτάσαμε εξω απο το μουσείο αλλά δεν μπήκαμε μέσα. Αυτο θα γινόταν σε επόμενη βόλτα. Συνεχίσαμε περνώντας την γέφυρα και μετά απο τις σχετικές φωτο, συνεχίσαμε προς το Ubud Market. Στην διαδρομή δεκάδες ηταν εκείνοι που μας ρωτούσαν εαν θέλαμε αυτοκίνητο και αρκετοί ακόμη πλανώδιοι πωλητές, προσπαθούσαν να πουλήσουν την πραμάτια τους. Σε ολη την διαδρομη μαγαζιά με τουριστικα ειδη, μαγαζια για μασάζ, πολλά μινι μαρκετ , μαγαζιά με ασημένια και αρκετα σημεία για συνάλλαγμα. Η καλύτερη ισοτιμία που βρήκαμε ηταν 1 Ευρω = 16030 ρουπίες. Γεμίζεις μια χαρτοσακούλα χαρτονομίσματα !!!
Περάσαμε μπροστά απο το Ubud Palace και σχεδόν απέναντι ειναι το Ubud Market. Ψάχνοντας πάγκους για φρούτα, μας ειπαν οτι ηταν ηδη αργά. Τα μαγαζιά ειχαν μετατραπεί σε πωλήσεις τουριστικών ειδών. Η αγορά τροφίμων λειτουργούσε απο τις 6 μέχρι τις 9 το πρωί.
Η προσφορά για αυτοκίνητο ηταν συνεχής αλλά οχι πιεστική. Με χαμόγελο ρωτούσαν με χαμόγελο
τους απαντούσαμε.

Η πρώτη εντύπωση ειναι οι χρωματισμοί αλλά και η αρχιτεκτονική των οικοδομημάτων. Περίεργα χρώματα, απο το κεραμιδί , την ωχρα, στο οξειδωμένο μαύρο και παντού καρώ υφάσματα για την προστασία απο το κακό. Εαν αυτα τα οικοδομήματα υπήρχαν π.χ στην Αθήνα , θα εδειχναν μουντά. Μεσα ομως σε αυτη την καταπράσινη φύση, εδεναν αρμονικά. Καλαθάκια με προσφορές παντού, και αψίδες απο μπαμπού σε πολλά σημεία των δρόμων. Απο οτι μας ειπαν, μερικές ημέρες πριν , ηταν μια απο τις δύο μεγάλες τους γιορτές και για αυτό υπήρχαν τοσες πολλές αψίδες.

Συνεχίσαμε στην οδο Wenara Wara, με επίσης πολλά μαγαζιά, καφέ, Warung. Εντύπωση μας εκανε οτι σε ολα σχεδόν τα τουριστικα μαγαζιά, υπήρχαν ξύλινα ομοιόματα φαλλων, σε διάφορα μεγέθη.

Ηδη η ωρα ειχα φτάσει 5 και μια ανάσα δροσιάς ηταν απαραίτηση. Στην επιστροφή σταματήσαμε στο Lotus για καφέ , προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε οτι βρισμόμαστε εδώ στο Ubud, που τοσο πολύ ειχαμε ονειρευτεί.

Ο ηλιος ειχε αρχίσει να δύει οταν ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο. Στην διαδρομή καταλάβαμε την αναγκαιότητα του φακού, που ετσι και αλλιώς το ξενοδοχείο προσέφερε σε κάθε δωμάτιο. Αποφασίσαμε να πάρουμε την εναλλακτική διαδρομή και οχι απο τα σκαλιά. Ο φωτισμός δεν ηταν αρκετός. Ηταν ενα μικρό μονοπάτι. Οι ηχοι απο τα βατράχια και τις σαύρες ( υπάρχουν κατα χιλιάδες ) μας συνόδευσαν, οπως και ο ηχος τρεχούμενων νερών που υπάρχουν παντού. Δεν ξέρουμε γιατι αλλά νοιώθαμε ασφάλεια. Φτασαμε στο ξενοδοχείο και μετα απο μερικές βουτιές στην πισίνα, ετοιμαστήκαμε για φαγητό. Στην επιστροφή μας απο το μονοπάτι ειδαμε ενα μικρό Warund, και ειπαμε να πάμε εκεί για φαγητό. Εκει ηταν και η πρώτη φορά που δοκιμάσαμε Hutten. Κρασί φτιαγμένο απο Γρειπφρουτ. Φανταστικό. Το προτιμούσαμε σε ολες μας σχεδόν τις εξόδους.
Το κόστος για το βραδινό μας αυτο ηταν περίπου στα 9 Ευρώ.

 

[AMAGINI]

Την επόμενη το πρωί, το πρόγραμμα ειχε επίσκεψη στο Kintamani. Πριν ομως απο αυτό, ειχαμε φροντίσει ωστε να παρακολουθήσουμε στο λίγο εξω απο το Ubud , τον παραδοσικακό χορό Barong Dance. Μια θεατρική παράσταση, με την συνοδεία ζωντανής μουσικής, παραδοσιακές αμφιέσεις , εξιστορώντας την μάχη του καλού εναντίον του κακού. Η είσοδος κόστιζε 100000 ρουπίες το άτομο, δηλαδή περίπου 6 Ευρώ. Επειδή ολη η παράσταση ειναι στην γλώσσα τους, εχουν προνοήσει και δίνουν μεταφράσεις σε 3-4 γλώσσες, για να μπορέσει κανείς να παρακολουθήσει την ιστορία. Πριν την παράσταση υπάρχει η δυνατότητα να πας στα " καμαρίνια ", και να δείς του καλλιτέχνες , να ετοιμάζονται για την παράσταση, η οποία διαρκεί περίπου μια ωρα.

Τελειώνοντας η παράσταση φύγαμε για Kintamani. Μια διαδρομή περίπου 2 ωρών, μεσα απο μικρά
χωριουδάκια, πολύ πράσινο, αλλά και πολλά αυτοκίνητα. Σταματήσαμε αρκετές φορές για τις σχετικές φωτογραφίες, αλλα και για να αγοράσουμε λίγα φρούτα. Μας εκανε εντύπωση το μικρό τους μέγεθος. Οι μπανάνες γενικώς ειναι μικρές στην Ασία, αλλά οι ανανάδες που μου αρέσουν τρελά, δεν ειχαν καμμία σχέση με της Ταυλάνδης. Ηταν πολύ μικροί και σχετικά άγευστοι. Παντού οπου φάγαμε ανανά, δεν τον ευχαριστηθήκαμε.
Στην διαδρομή δεκάδες μαγαζάκια με τεχνίτες του ξύλου. Ειδαμε απίθανες κατασκευές και σταματήσαμε μία δύο φορές γιατι σαν τους απιστους Θωμάδες , θελαμε να τα ακουμπήσουμε για να βεβαιωθούμε οτι ηταν αληθινά. ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ !!!

Φτάσαμε στο ηφαίστειο .
Ενα θέαμα πολύ ομορφο, σαν πινακας ζωγραφικής. Τα βουνά να καθρεφτίζονται στην λίμνη και ο κρατήρας να ξεπροβάλει μπροστά μας, με τις πλαγιές του βουνού χαρακωμένες απο την λάβα. Καθίσαμε σε εναν εξώστη και απολαύσαμε την θέα και το φαγητό μας.
Για το τέλος μας εφεραν τηγανιτή μπανάνα αλλα και γλυκό ρύζι ( κατι σαν ριζόγαλο αλλά σε μαύρο χρώμα ). Απίθανες γεύσεις.

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και μετα απο περίπου μισή ωρα, σταματήσαμε για να δοκιμάσουμε Kopi Luwak. Κατα τα λεγόμενα τον ακριβότερο καφέ του κόσμου, ο οποίος παράγεται απο τα κόπρανα του αγριόγατου της Ινδονησίας. Στην πραγματικότητα το ζωάκι αυτο τρώει τους καρπούς, δεν μπορεί να τους χωνέψει και τους αποβάλει . Ηδη ομως στο στομάχι του εχει γίνει μια
επεξεργασία στον εξωτερικό φλοιό του καρπού.
Μαζεύονται, καβουρδίζονται και ειναι ετοιμα. Μαζί με τον καφέ , τον οποίο φτιάχνουν επί τόπου σε ειδικές καφετιέρες, δοκιμάσαμε και δεκάδες αλλες γέυσεις . Καφέ με γεύση καρύδας, τσαι με λεμόνι ( φανταστικό ) και διάφορα αλλα.

Ειχε ηδη αρχίσει να σουρουπώνει και φύγαμε για την επιστροφή στο Ubud, γεμάτοι απο εικόνες και γεύσεις. Φτάσαμε περίπου στις 8 το βράδι . Ξαπλώσαμε στις ξαπλώστρες δίπλα στην πισίνα και αφεθήκαμε να χαζεύουμε τις φωτογραφίες στο Laptop.

 

[Natasafil]

Πολύ ωραία η ιστορία σου! Νομίζω ότι όποιος δεν έχει πάει στο Ubud, δεν μπορεί να αντιληφθεί τι είναι πραγματικά το Μπαλί... Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν τις νότιες παραλίες και θεωρούν ότι αυτό είναι όλο... Πού να ξέρουν ότι αυτή η πόλη έχει όλη την μαγεία μέσα της!

 

[AMAGINI]

Πολύ ωραία η ιστορία σου! Νομίζω ότι όποιος δεν έχει πάει στο Ubud, δεν μπορεί να αντιληφθεί τι είναι πραγματικά το Μπαλί... Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν τις νότιες παραλίες και θεωρούν ότι αυτό είναι όλο... Πού να ξέρουν ότι αυτή η πόλη έχει όλη την μαγεία μέσα της!

Ειναι ακριβώς οπως τα λές. Το Μπαλί χωρίς το Ubud δεν θα ήταν Μπαλί. Ευτυχώς για εμένα , οταν εψαχνα για τον επόμενο προορισμό , ειχα την τύχη να διαβάσω πολλά σε αυτο το σάιτ για το Ubud και τελικά καταλήξαμε εκεί. Βεβαίως κάναμε και τις βόλτες μας στα Νότια, αλλα καθε φορά που επιστρέφαμε εκεί, αλαξε η διάθεσή μας.