ΗΠΑ California-Grand Canyon-Las Vegas

[AERAS]

Το επόμενο πρωί μας βρίσκει σε ένα motel έξω από το Palm Springs πάνω στον αυτοκινητόδρομο. Η επιλογή του motel έγινε με γνώμονα την τοποθεσία του. Ο προγραμματισμός μας, λέει να σηκωθούμε αρκετά νωρίς, να πάμε στο Joshua Tree National Park για ένα τρίωρο και μετά να οδηγήσουμε, διασχίζοντας την έρημο, με σκοπό να βρισκόμαστε κατά τη δύση του ήλιου στο εθνικό πάρκο του Grand Canyon. Έχουμε πληροφορηθεί ότι πλησιάζοντας στο πάρκο ο δρόμος δεν έχει φωτισμό και ζώα όπως ελάφια διασχίζουν κάθετα τον δρόμο, αποτελώντας κίνδυνο για τα οχήματα.

Φουλάρουμε λοιπόν το αμάξι βενζίνη μιας και στην έρημο βενζινάδικα δεν υπάρχουν και πηγαίνουμε στο Joshua Tree. Στο χώρο που πληρώνουμε για την είσοδο μας, ο εξυπηρετικός υπάλληλος μας ενημερώνει για το ποια σημεία του πάρκου αξίζει να δούμε στο επόμενο τρίωρο. Οδηγώντας μέσα στο πάρκο για να φτάσουμε στο πρώτο σημείο που είχε ενδιαφέρον, βάσει του χάρτη που μας έδωσε, βλέπαμε γύρω μας τοπίο βγαλμένο από το κόμικ του λούκι λουκ. Περάσαμε από μια περιοχή που υπήρχαν αρκετά τροχόσπιτα και ακόμη περισσότερες ψησταριές για μπάρμπεκιου έξω από αυτά. (Στην Ελλάδα κάποιοι πηγαίνουν με τροχόσπιτο σε παραλίες, εδώ πηγαίνουν στην έρημο).

Παρκάρουμε και ετοιμαζόμαστε για περπάτημα. Ο χάρτης που έχουμε δεν είναι και πολύ ξεκάθαρος, ή εμείς δεν τον κατανοούμε σωστά, αλλά λέμε να πάμε προς τα εδώ και κάτι θα δούμε. Άλλωστε το τοπίο ήταν μονότονο, ερημικό και ήσυχο. Γύρω μας βράχια, λόφοι και κάτι σαν μεγάλες σαύρες. Ελάχιστο κόσμο συναντήσαμε μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή του λόφου, που οδηγούσε το μονοπάτι που ακολουθήσαμε. Στη διαδρομή βγάζαμε φωτογραφίες παριστάνοντας τους καουμπόηδες. Από ψηλά, όπου και να στρέφαμε το βλέμμα μας, ήταν άμμος και χαμηλή βλάστηση. Όσο περνάει η ώρα ο ήλιος γίνεται πιο ενοχλητικός και η κούραση μας μεγαλώνει. Έχει περάσει η ώρα περπατώντας ανάμεσα στο τίποτα και επιστρέφουμε στο αμάξι.

Έχουμε στόχο να διασχίσουμε οδικώς το πάρκο από νότο προς βορά και να φύγουμε από τη βόρεια έξοδο. Όσο πιο βόρεια πηγαίνουμε μέσα στο πάρκο με το αμάξι το τοπίο αλλάζει και γίνεται πιο ενδιαφέρον. Στη διαδρομή υπάρχουν σημεία που μπορείς να παρκάρεις και διαβάζοντας τις αναρτημένες πληροφορίες να ενημερωθείς για το τι βλέπεις γύρω σου. Σε κάποιο από αυτά διαβάσαμε πως εκεί συναντιούνται δύο έρημοι, Mojave και Colorado deserts. Αφήνουμε πίσω μας την Mohave και πλέον στο τοπίο προστίθενται κάκτοι. Τα λεγόμενα Joshua trees γίνονται όλο και πιο πυκνά, έχουν ενδιαφέρον, είναι γουστόζικα και συμπεραίνουμε πως κακώς χάσαμε τόση ώρα για περπάτημα πριν, μιας και εδώ ανάμεσα στους κάκτους αξίζει περισσότερο. Ούτως ή άλλως ο χρόνος μας για το πάρκο ήταν περιορισμένος και φτάνουμε στην έξοδο.

Μια ατελείωτη ευθεία απλώνεται μπροστά μας. Καταπίνοντας τα χιλιόμετρα με το αμάξι παρατηρούμε στη μέση του πουθενά γραμματοκιβώτια και κάπου χωμένα μέσα στην ερημιά κάποια τροχόσπιτα ή και σπίτια. Πραγματικά στη μέση του πουθενά!!!!

Road tripστην Αμερική! Διασχίζουμε κάποια κομμάτια του θρυλικού route 66, νιώθουμε ελεύθεροι οδηγώντας, μέχρι που ένα τρένο μας αναγκάζει να σταματήσουμε. Περνούσε για αρκετή ώρα, είχε πολλά, πάρα πολλά βαγόνια με 2 κοντέινερ το καθένα. Βρισκόμασταν έξω από το Amboy και λίγο μετά κάνουμε μια σύντομη στάση στο Roy ‘s cafe. Παλιότερα που ο route 66 ήταν η κύρια οδική αρτηρία για μετάβαση από τη μία ακτή της Αμερικής στην άλλη τα καφέ της διαδρομής έσφυζαν από ζωή. Ορισμένα ήταν και Motel όπως το Roy ‘s. Πλέον μόνο τουρίστες, όπως εμείς, περνάνε από εδώ κάνοντας road trip.

Ορισμένα κομμάτια του route 66 δεν είναι πλέον προσπελάσιμα και καταλήγουμε στον νεότερο αυτοκινητόδρομο, έχοντας πάντα ως πρώτη επιλογή τον 66, όπου είναι δυνατόν. Μετά από αρκετά μίλια φτάνουμε στο Oatman της Arizona. Γραφικό χωριό με ξύλινα σπίτια και μαγαζιά, που στοχεύουν στον τουρίστα. Προσπερνάμε συνεχίζοντας την πορεία μας στον 66, ο οποίος πλέον ανεβαίνει βουνό, έχει στροφές, στενά περάσματα, αλλά και υπέροχη θέα σε τοπίο βγαλμένο από καουμπόικες ταινίες. Αν επιλέγαμε τον αυτοκινητόδρομο σίγουρα θα φτάναμε γρηγορότερα, όμως το τοπίο μας αποζημιώνει.

Επόμενη στάση για φαγητό στο Kingman και στο Mr. D’z. Κλασικό αμερικανικό χαμπουρκεράδικο, με αξιοπρεπέστατη ποιότητα και διακόσμηση οικεία μας από τις ταινίες. Μπάρα, σκαμπό, τραπεζάκια, αφίσες διασήμων ( όπως Monroe, Presley), ένα juke box και το λογότυπο της cocacola, που περισσότερο ως διακοσμητικό στοιχείο σε διάφορα σημεία του μαγαζιού μού έμοιαζε, παρά ως διαφήμιση.

Το Kingman απέχει περίπου 2 με 2.5 ώρες από το Grand Canyon National Park. Επειδή όμως θέλαμε να το επιβεβαιώσουμε ρωτήσαμε και τη σερβιτόρα για το πόσο μακριά είναι . Προς μεγάλη μας έκπληξη, απάντησε πως δεν έχει πάει ποτέ. Μα είναι δυνατόν; Είναι δίπλα σε ένα αξιοθέατο που πηγαίνουν τόσοι άνθρωποι από όλο τον κόσμο και δεν έχει πάει ποτέ να το δει;!!!

Ακολουθώντας πλέον μόνο τον αυτοκινητόδρομο και όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε κατευθυνόμαστε προς το μεγάλο φαράγγι. Ο στόχος να έχουμε φτάσει πριν τη δύση δε θα επιτευχθεί. Το σκοτάδι πυκνώνει και ο δρόμος σκοτεινός, δεξιά και αριστερά δε διακρίνουμε τίποτα. Οι ταμπέλες που ξεχωρίζουμε έχουν να κάνουν με τα όρια ταχύτητας και με την προσοχή που πρέπει να δείξουμε λόγω των ζώων που μπορεί να πεταχτούν μπροστά μας.

Επιτέλους και μετά από 7 ώρες και πλέον οδήγησης ( συνολικά από το πρωί ) φτάνουμε στην είσοδο του πάρκου. Στην πύλη δεν υπάρχει κανείς και πληρώνουμε για το αμάξι, χρησιμοποιώντας την πιστωτική στο αυτόματο μηχάνημα. Το κόστος για την είσοδο στο πάρκο είναι 25$ για το αμάξι, οι επιβάτες δεν πληρώνουν. Καταλήγουμε στο Bright Angel Lodge, στο οποίο και θα μείνουμε για το αποψινό και αυριανό βράδυ. Παρκάρουμε σχεδόν έξω από το δωμάτιο, αφήνουμε βαλίτσα και βγαίνουμε έξω στα μαύρα σκοτάδια.

Είμαστε στο Grand Canyon, το περιμέναμε πώς και πώς, αλλά δεν έχουμε δει ακόμη τίποτα. Ο φωτισμός είναι πολύ χαμηλός και απαλός, μιας και στη γύρω περιοχή υπάρχουν αρκούδες, οπότε δεν θέλουν να τις διαταράξουν, αλλά και να τις προσελκύσουν. Δέκα βήματα από το δωμάτιο μας δε διακρίνουμε τίποτα, όμως αισθανόμαστε πως υπάρχει ένα απόκοσμο κενό. Μια περίεργη αίσθηση μας προξενεί το άγνωστο, το σκοτάδι αλλά και η ιδέα ότι εκεί είναι το μεγάλο φαράγγι. Έχοντας πλέον ως μόνο οδηγό το φως από τα αστέρια, με προσεκτικά βήματα, περπατάμε λίγο κατά μήκος του απόκοσμου κενού. Είναι σαν μια μαύρη τρύπα που έχει ρουφήξει τα πάντα, ακόμη και κάθε ήχο, το απόλυτο κενό. Δεν έχω νιώσει τόσο περίεργα ποτέ ξανά.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[AERAS]

Φεύγοντας από το σπίτι λοιπόν αφήσαμε την 11 μισή μηνών κορούλα μας στα χέρια του παππού και της γιαγιάς. Έχοντας ένα ήρεμο ταξίδι, χωρίς απρόοπτα, φτάνουμε Λος Άντζελες. Παραλαμβάνουμε βαλίτσες και κατευθυνόμαστε στο αμάξι, μας κάνουν αναβάθμιση και αντί για ένα crysler 200 που είχαμε παραγγείλει, βρεθήκαμε στους δρόμους του LAμε ένα τζιποειδές ford kuga, το οποίο θα γινόταν από εδώ και στο εξής ο αχώριστος συνταξιδιώτης μας. Ο ήλιος μόλις έχει δύσει και προσπαθούμε να βγούμε στον δρόμο για να πάμε στο ξενοδοχείο. Στο επόμενο τέταρτο είχα περάσει ένα κόκκινο, είχα μπει για λίγο σε έναν μονόδρομο και είχα κάνει αναστροφή σε σημείο που δεν επιτρεπόταν. Αφού συνήθισα το αμάξι και τους δρόμους, το gps μας οδήγησε στο coral sand motel. Ένα αξιοπρεπές, φτηνό ξενοδοχείο, πολύ κοντά στο κέντρο του Hollywood και δίπλα σε αυτοκινητόδρομο. Αφήσαμε βαλίτσες στο δωμάτιο και το αμάξι στο πάρκινγκ. Χρησιμοποιώντας το μετρό, μετά από 1 στάση, κατεβήκαμε εκεί που κτυπάει η καρδιά του κινηματογραφικού θεάματος.

Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε είναι διάφορα αστέρια κάτω από τα πόδια μας, περπατούσαμε στην walk of fame. Με σκυμμένο το κεφάλι διαβάζαμε τα ονόματα στα αστέρια του πεζοδρομίου, με όρθιο το κεφάλι βλέπαμε ακαλαίσθητες ταμπέλες νέον και τουριστικά μαγαζιά. Φτάσαμε στο φωτισμένο Kodak theater που απονέμονται τα όσκαρ, στο chinese theater που φιλοξενεί πολλές πρεμιέρες ταινιών, αλλά και τα αποτυπώματα διάσημων αστέρων. Κόσμος πολύς δεν υπήρχε, γιατί είχε περάσει η ώρα, 2 μπαράκια με μεθυσμένους τουρίστες άφηναν το σημάδι τους σε μια περιοχή αδιάφορη στα δικά μου μάτια. Στην Αμερική πρώτο βράδυ και δεν γινόταν να μην φάμε hamburger, το Mel’s ήταν η αλυσίδα που είχαμε σημειώσει να επισκεφτούμε, είχε χαρακτηριστική αμερικάνικη διακόσμηση, αλλά αρκετά μέτριο φαγητό. Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.

 

[AERAS]

Το επόμενο πρωί ξυπνάμε στις 7, αρκετά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, το jet lag δεν το αποφεύγεις. Και οι δυο νιώθαμε σαν να έχουμε κοιμηθεί μεσημεριανό ύπνο και όχι βραδινό. Ξυπνήσαμε που ξυπνήσαμε πάμε να φύγουμε να χαρούμε τη μέρα μας. Για κάθε μέρα ξεχωριστά έχουμε εκτυπώσει από το google maps τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε. Πρώτη φορά με το φως της μέρας στo LA, τεράστιοι πλατιοί δρόμοι, λωρίδες που δεν τις πάταγε κανείς και δεν καταλάβαινα τον λόγο, ακόμα μεγαλύτερα πεζοδρόμια, φοίνικες , γενικά μια πολύ ωραία αίσθηση που ίσως χάλαγε λίγο από τα πολλά καλώδια της «ΔΕΗ». Ενώ κατευθυνόμασταν στην mulholland drive και απολαμβάναμε τη θέα, παρατηρήσαμε αρκετά μαζεμένα αυτοκίνητα, αρχικά προσπεράσαμε, αλλά επιστρέψαμε για να παρκάρουμε, έστω και με δυσκολία. Οι σημειώσεις μας έλεγαν πως εκεί πρέπει να βρίσκεται πάρκο που έχει θέα και στο sightseeing του Hollywood.

Περπατάμε στο πάρκο ανάμεσα σε πολλούς αμερικανούς που έκαναν τη γυμναστική τους, κορμάρες σχεδόν όλοι, λες και δεν είναι χώρα με υψηλό ποσοστό παχύσαρκων. Ανάμεσα στον κόσμο να και η Haly Berry, με τον ήλιο να καίει αυτή έτρεχε, φορώντας καπέλο και μαντήλι σαν μουσουλμάνα, το ότι ήταν η ίδια το επιβεβαίωσε και η μπροστινή παρέα. Η σκιά ελάχιστη και κάτω από τα λίγα δέντρα υπήρχε κόσμος που έκανε γυμναστική. Φτάσαμε σε σημείο του πάρκου που είχε θέα από ψηλά στο Hollywood, αλλά και στην προβεβλημένη επιγραφή. Την είδαμε για λίγο υπό γωνιά και αρκετά μακριά, τίποτα σπουδαίο.

Επιστρέφουμε στο αμάξι που ευτυχώς δεν το είχε σηκώσει γερανός, γιατί μας περιμένουν πιο ενδιαφέροντα τοπία. Ένα από αυτά είναι οι δρόμοι του Belair, για να φτάσουμε εκεί συνεχίζουμε να διασχίζουμε την Mulhollanddrive με διάφορα view points στα δεξιά για να απολαμβάνεις τη θέα της βόρειας πλευράς του LA, αλλά και αρκετές ταμπέλες που ενημέρωναν για ιδιωτικούς δρόμους. Σε ορισμένα φαίνονταν οι βίλες με τις πισίνες τους. Επιγραφή: Bel Air north gate, καλά πάμε λέμε. Μπαίνουμε στην πύλη και το τοπίο αλλάζει ως προς τα σπίτια, πλέον είναι πυκνοκατοικημένη περιοχή, αλλά τα σπίτια τεράστια με περιποιημένους κήπους, ελάχιστοι φράχτες, κάθε σπίτι και διαφορετική ομορφιά, σχεδόν όλα καλαίσθητα. Όποιο γκαράζ έτυχε να δούμε με ανοικτή πόρτα είχε μέσα στη χειρότερη περίπτωση maserati ή lamborghini. Καταλήγουμε σε μια γειτονιά που είχε φούρνο, τυρόπιτα στο bell air με θέα βίλες, βιλάρες, είχε και ένα μικρό τραπεζάκι έξω, σε αρκετά μεγάλο ύψωμα μας δρόσιζε το αεράκι και ονειροπολούσαμε χαζεύοντας τις πισίνες των τεράστιων πλουσιόσπιτων.

Επόμενος προορισμός το Malibu. Αφήνουμε αριστερά μας τις παραλίες της Santa Monica, κάνοντας υπομονή στην κίνηση, προσπερνάμε ένα αυτοκίνητο με ενσωματωμένη κάμερα, όπου έκαναν γύρισμα και οδηγούμε ανάμεσα σε ορισμένα αυτοκίνητα φορτωμένα με ιστιοσανίδες. Ο Ειρηνικός παρά είναι ειρηνικός σήμερα και δεν έχουμε την ευκαιρία να δούμε σέρφερς στα κύματα. Κάνουμε μια γρήγορη βόλτα στο Malibu και επιστρέφουμε προς Santa Monica. Παρκάρουμε σε πάρκινγκ περίπου 2 χλμ μακριά από την προβλήτα. Ένας πεζόδρομος διασχίζει την αμμουδιά, γύρω μας ποδήλατα κλασικά, στυλ harley davidson, τετράτροχα και σε αρκετές ακόμη παραλλαγές. Από τον πεζόδρομο η ακροθαλασσιά απέχει περίπου 250 μ, ξεχωρίζουν τα σπιτάκια των ναυαγοσωστών. Πλησιάζουμε και ως κλασικοί τουρίστες, φωτογραφίζουμε τους ναυαγοσώστες, τα οχήματά τους, τα κόκκινα σωσίβια που κρέμονται από την οροφή στο κιόσκι τους, ακριβώς όπως στην γνωστή σειρά. Τα νερά δεν ήταν ελκυστικά για μπάνιο και περπατήσαμε δίπλα στο κύμα προς την Santa Monica pier. Ένα υποτυπώδες λούνα παρκ που από μακριά στην παραλία ξεχώριζε ο μύλος του, ορισμένοι ψαράδες με καλάμια, ένας τύπος που προσηλύτιζε κόσμο δεν ξέρω σε ποια θρησκεία, μουσικοί, ζωγράφοι , ζητιάνοι, μικροπωλητές, τα σκαλιά της προβλήτας και η απέραντη θέα στον ωκεανό είναι οι μνήμες που μου έχουν μείνει στο μυαλό από το σημείο εκείνο.

Από ψηλά και πάνω από το νερό χαζέψαμε λίγο ακόμη την προσπάθεια των ναυαγοσωστών να επιβάλλουν την τάξη στην παραλία, μοιάζουν πλέον σαν τροχονόμοι που δεν επιτρέπουν στους κολυμβητές να πάνε πιο βαθιά και τίποτα παραπάνω, όλη τη δουλειά την έκαναν εκτός νερού σφυρίζοντας και χειρονομώντας, έχοντας το σωσίβιο στα χέρια, για να ξεχωρίζουν στο πλήθος. Εξερευνούμε παραπάνω την περιοχή βρίσκοντας υπαίθρια γυμναστήρια, γήπεδα μπάσκετ, τουριστικά μαγαζιά με λογής λογής σουβενίρ και καταλήγουμε σε ένα μεξικάνικο για φαγητό, το LotteriaGrill. Βρίσκεται σε έναν πεζόδρομο παράλληλο με την παραλία, αλλά τραπέζι, ούτε για δείγμα, έχουμε διαβάσει καλές κριτικές αποφασίζουμε να κλείσουμε τραπέζι που θα είναι διαθέσιμο σε περίπου μια ώρα. Μέχρι να έρθει η σειρά μας αγοράζουμε μια sim για το κινητό που μας δίνει τη δυνατότητα να μιλάμε απεριόριστα με Ελλάδα, περίπου 80€. Το φαγητό στο μεξικάνικο ικανοποιητικό, αν και τα φασόλια που πάντα έχουν στην κουζίνα τους με ξενέρωσαν. Καθώς δύει ο ήλιος ρίχνουμε τις τελευταίες ματιές μας στην προβλήτα και στον κόσμο που φεύγει μιας και η παραλία κλείνει.

Επόμενη στάση το Beverly hills, σήμερα λόγω του πρόσφατου θανάτου του Andrew Getty, η φωτεινή επιγραφή δεν είναι αναμμένη, δεν χάνουμε και πολλά, βγάζουμε τις κλασικές τουριστικές φωτογραφίες και καταλήγουμε στο The Grove. Ένα υπαίθριο mall κοντά στο Hollywood. Απολαύσαμε 2 ωραιότατους φυσικούς χυμούς, κάναμε την περατζάδα μας, ακούσαμε λίγο την μπάντα που δέσποζε στην «πλατεία» και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο.

 

[AERAS]

Μέσα από τα ταξίδια μας αναπτύχθηκε μια μεγάλη λατρεία για τα θεματικά πάρκα. Όλη η επόμενη μέρα είναι αφιερωμένη στα Universal Studios.

Έχοντας ακριβοπληρώσει vip εισιτήριο 300$ το άτομο έχουμε σκοπό να εξερευνήσουμε κάθε γωνιά του πάρκου και των στούντιο που έχουν γυριστεί μεγάλες παραγωγές. Το ραντεβού μας για να αρχίσει η vip ξενάγηση ήταν 8:45, επειδή όμως μπλεχτήκαμε λίγο στο να βρούμε το πάρκινγκ, φτάσαμε ακριβώς στην ώρα μας. Στο πρόγραμμα που μας έχει δοθεί υπάρχει πρωινός μπουφές για καλωσόρισμα, τσιμπάμε στα γρήγορα, παίρνουμε και μερικά στο χέρι ως κλασικοί ελληνάρες και μας πηγαίνουν στο γκρουπ μας, που είναι ήδη καθ’οδόν προς την πρώτη ατραξιόν. Το γρκουπ απαρτίζεται από 15 περίπου άτομα, έναν οδηγό-ξεναγό για το λεωφορειάκι και έναν σκέτο ξεναγό. Το λεωφορείο έχει τεράστια παράθυρα, χωρίς τζάμια, για να μπορείς να δεις τα πάντα.

Πρώτη στάση σε ένα τούνελ, όπου παρακολουθούμε με το στόμα ανοικτό τη μάχη μεταξύ King Kong και δεινοσαύρου…3d προβολή να πω? Σίγουρα ήταν 3d, κυριολεκτικά ζωντάνευε το σκηνικό μπροστά σου, απλωνόταν σε 360 μοίρες, εκτυλίσσονταν τα πάντα παντού! Το λεωφορείο κόντεψε να πέσει στο γκρεμό, ενώ μας έσωζε ο γορίλας από τον θυμωμένο δεινόσαυρο. Προσπαθούσαμε να μη χάσουμε τίποτα από τη μάχη των τεράτων, κοιτούσαμε πότε στη δεξιά πλευρά του λεωφορείου, πότε στην αριστερή, πότε έπεφτε από πάνω μας King Kong, πότε ο δεινόσαυρος …χαμός. Βασικά αυτά δεν περιγράφονται και τα βιντεάκια δεν μπορούν να αποδώσουν αυτό που ζήσαμε.

Στη συνέχεια το μενού έχει jaws….περιβάλλον απόλυτα ίδιο με την ταινία και ίσα ίσα γλυτώσαμε από τα αγριεμένα σαγόνια του καρχαρία. Η βόλτα συνεχιζόταν στο Studio tour και περνούσαμε από σκηνικά που έχουν γυριστεί πολλές διάσημες και μη ταινίες και σειρές, παλαιότερες όπως το «ψυχώ» και νεότερες όπως το «Hunger Games». To vip tour μας δίνει τη δυνατότητα να περιηγηθούμε περπατώντας σε ορισμένα από αυτά. Μας έκανε ξεχωριστή εντύπωση ένα αεροπλάνο boeing το οποίο έχει αγοράσει η universal για να το διαλύσει και τα κομμάτια του να αποτελέσουν σκηνικό για πολλές ταινίες. Αρκετό χρόνο διαθέσαμε και στα σπιτάκια των «desperate housewives». Το ενδιαφέρον εδώ, όπως μας ενημέρωσαν οι ξεναγοί, ήταν ότι τα σπιτάκια αυτά και γενικά όλη η γειτονιά έχει αποτελέσει σκηνικό για πολλές-πολλές ταινίες και σειρές, ο ίδιος δρόμος έχει εμφανιστεί σε εκατοντάδες παραγωγές.

Μπήκαμε επίσης και σε αποθήκη με αντικείμενα που έχουν χρησιμοποιηθεί σε ταινίες. Υπήρχαν τα πάντα: έπιπλα σύγχρονα, αλλά και παλαιότερων εποχών, κοστούμια, κούκλες όπως ο ET που είχε χρησιμοποιηθεί στην ταινία, μούμιες, θρόνοι, σπαθιά… ΤΑ ΠΑΝΤΑ…. Ο,τιδήποτε εμφανίζεται στην οθόνη μας υπάρχει στις αποθήκες αυτές. Εντυπωσιακότερο όμως είναι το γεγονός πως δεν υπάρχει πουθενά σκόνη, όλη μέρα ξεσκονίζουν.

Φυσικά ως θεματικό πάρκο η universal studios έχει να μας χαρίσει roller coaster, προσομοιωτές, 5d εμπνευσμένα από διάφορες ταινίες ή cartoon. The mummy, ένα τρενάκι που με εξέπληξε, όταν ξαφνικά σταμάτησε και ακολούθησε την ίδια διαδρομή, αλλά με την όπισθεν!!!,fast and furious, Simpsons ride, Shrek 4d, Transformers, Jurassic Park είναι ορισμένα από αυτά. Το εισιτήριο που είχαμε μας εξασφάλιζε τη δυνατότητα να κάνουμε ξανά και ξανά όλα τα ride, χωρίς να περιμένουμε στις ουρές. Το χαρήκαμε πάρα πολύ.

Άκρως εντυπωσιακό ήταν το water world, εμπνευσμένο από την ομώνυμη ταινία. Τεράστιο θέατρο που στη σκηνή του - στα νερά του - είδαμε φλεγόμενους ανθρώπους, εκρήξεις, πυροβολισμούς, σκάφη εν πλω, jetski, μικρό αεροπλάνο που ανατινάχθηκε ακόμη και κλασικές μάχες σώμα με σώμα που υπάρχουν σε κάθε ταινία δράσης, φαίνονταν όλα τόσο αληθινά!!! Πολύ ενδιαφέρον είχε και το Animal Actors, αρχικά φαινόταν σαν ένα κλασικό τσίρκο με εκπαιδευμένα ζώα, σκύλους γάτες, κότες, παπάκια, παπαγάλους, αετούς και ορισμένα άλλα. Μέσα όμως από αυτά, που έκαναν στη σκηνή μαζί με τους εκπαιδευτές τους, μας έδειξαν τον τρόπο που τα ζώα παίζουν ρόλους. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, ακόμη και αν στις σκηνές υπάρχουν ζώα θα ακολουθήσουν και αυτά σενάριο για το που θα σταθούν, πότε θα κινηθούν και πως.

Ο χρόνος στη universal περνάει γρήγορα, αλλά το πάρκο πλέον κλείνει, όλος ο κόσμος πηγαίνει προς την έξοδο, εκεί που υπάρχει τι άλλο; ένα complex κινηματογράφων με προφανώς πρώτες προβολές της universal, αλλά και αρκετά μαγαζιά. Αποχαιρετώντας τον κόσμο των ταινιών και πριν πάμε στο ξενοδοχείο καθόμαστε για φαγητό στην αγαπημένη μας αμερικάνικη αλυσίδα fastfood, DENNY'S. Τον λατρέψαμε, όταν είχαμε πάει Miami και μας αποζημιώνει με τα hamburgers του και τα milkshake του κάθε φορά που πάμε, και σε αυτό το ταξίδι θα πάμε 5-6 φορές.

 

[AERAS]

Την τέταρτη μέρα του ταξιδιού μας μαζεύουμε τη βαλίτσα, κάνουμε τσεκ άουτ και από νωρίς βρισκόμαστε να περπατάμε στα αστέρια του Hollywood, ανάμεσα σε όλα και αυτά της Κατίνας Παξινού και της Μαρίας Κάλλας. Αστέρια έχουν ακόμη και ήρωες της Disney, χαρακτήρες ζώα όπως η σκυλίτσα Λάσι . Τον δικό τους χώρο στα πλακάκια, επίσης, έχουν και τηλεοπτικά προγράμματα, που είχαν καθολική θεαματικότητα, όπως η εκπομπή που έδειξε τον Άρμστρονγκ να πατάει το φεγγάρι.

Πετύχαμε γύρισμα της εκπομπής street magic και αφιέρωσα αρκετό χρόνο να παρατηρώ τον τρόπο που επιλέγουν τους περαστικούς για να συμμετέχουν στην εκπομπή. Κλασικοί τουρίστες χωρίς τα απαραίτητα αναμνηστικά δε γίνεται. Αγοράσαμε λοιπόν μπλουζάκια για εμάς, αλλά κυρίως για τη μικρή μας, με στάμπες από την California, ένα αγαλματάκι όσκαρ και μια επιγραφή Hollywood. Την επιγραφή από κοντά ακόμη δεν την είχαμε δει. Περπατήσαμε λοιπόν μέχρι να την εντοπίσουμε σε έναν κάθετο της Hollywood blvd, βγάλαμε φωτογραφίες, αλλά επειδή ήταν σχετικά μακριά μπήκαμε στο αμάξι για να πλησιάσουμε όσο μπορούσαμε.

Το πρόγραμμα μας για το μεσημέρι και έπειτα ήταν μπαλαντέρ, είχαμε σκοπό να αξιοποιήσουμε τον χρόνο μας ανάλογα με το τι θα βρούμε εκεί. Στο LA συνειδητοποιήσαμε πως αυτό που πραγματικά έχει να σου προσφέρει η πόλη είναι τα Studios.Πάμε λοιπόν στην warner bros. Ένα τρίωρο τουρ στη γειτονιά των looney tunes. Καθώς το gps μας κατευθύνει στο πάρκινγκ των επισκεπτών για το τουρ, περνάμε από διάφορα τετράγωνα που είχαν όλα επιγραφές WB, κάποια από αυτά ήταν στούντιο για σειρές, κάποια για shows, όπως της HelenDeGeneris, κάποια γραφεία. Ένας τεράστιος οργανισμός σε απέραντες οικοδομικές εκτάσεις. Στους δρόμους που ξεναγηθήκαμε νιώθαμε οικεία, όπως και στην universal, γνώριμα μέρη από ταινίες. Τα ίδια κτίρια χρησιμοποιούνται ξανά και ξανά για διάφορες παραγωγές. Περπατώντας ανάμεσα στα κτίρια η αρχιτεκτονική άλλαζε, ένιωθες πως είσαι πότε στη Νέα Υόρκη, πότε σε Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, πότε σε χωματόδρομο western.

Μετά από συστάσεις να μην τραβήξουμε φώτο ή βίντεο μπήκαμε στον εσωτερικό χώρο στούντιο που γίνονταν γυρίσματα του «big bang theory». Πολύ μικρά τα σκηνικά και όμως από την τηλεόραση δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο μικρά είναι στην πραγματικότητα. Καθίσαμε για λίγο και στον καναπέ που έπιναν καφέ «τα φιλαράκια». Είχε και η warner αντίστοιχη αποθήκη με της universal με αντικείμενα που βλέπουμε στις ταινίες, εξίσου πλούσια και εντυπωσιακή. Επιπλέον εδώ μας ανέφεραν πως διέθεταν πολύ ακριβά συλλεκτικά κομμάτια, όπως το πιάνο από την ταινία Casablanca. Τέλος είχαμε αρκετό χρόνο σε μια αίθουσα αφιερωμένη στον batman. Είχε όλα τα κοστούμια και τις μάσκες που έχουν φορέσει οι ηθοποιοί που τον έχουν ενσαρκώσει, αλλά και τα οχήματα που έχουν οδηγήσει… οχήματα; Κάτι σαν διαστημόπλοια με ρόδες ήταν.

Η μέρα κλείνει στο LA τρώγοντας γκουρμέ χάμπουργκερ στην αλυσίδα Umami. Επόμενος προορισμός Anaheim, πάνω από μια ώρα διαδρομή με το αμάξι. Επιλέξαμε να αλλάξουμε ξενοδοχείο, επειδή τις επόμενες δυο μέρες θα τις περάσουμε στην Disneyland και δεν υπήρχε λόγος να πηγαινοερχόμαστε.

 

[taxidiara]

Ωωω μπράβο! Ωραίο ταξίδι και ιστορία! Ότι πρέπει, μακάρι να μπορέσω να κάνω κι εγώ αυτό το ταξίδι του χρόνου..

 

[demie]

Ταξίδι όνειρο! Ευχαριστούμε πολύ για τις πληροφορίες! Περιμένουμε συνέχεια!

 

[AERAS]

Το παζλ ολοκληρώνεται….υπάρχουν 5 θεματικά πάρκα Disneyland σε 3 διαφορετικές ηπείρους , σε 4 διαφορετικές χώρες. Σήμερα θα επισκεφτώ το μοναδικό που λείπει από την «ταξιδιωτική συλλογή» μου !!!!!!! Από το Anaheim δεν είδαμε τίποτα παρά μόνο την διαδρομή από το ξενοδοχείο στην Disneyland.

Εδώ υπάρχουν 2 επιμέρους πάρκα Disneyland Park και California Adventure Park .Το Disneyland Park είναι το μοναδικό που κατασκευάστηκε όσο ήταν εν ζωή ο Disney, μάλιστα υπάρχει ακόμη το γραφείο του.

Από την Ελλάδα ηλεκτρονικά έχουμε αγοράσει το Disney photo pass .Δίνει την δυνατότητα από όλα τα τρενάκια που έχουν αυτόματη φωτογράφιση να παίρνουμε τις φωτογραφίες σε ηλεκτρονική μορφή χωρίς έξτρα κόστος. Επίσης στις παροχές ήταν και άπειρες φωτογραφίες από τους φωτογράφους της Disney που ήταν διάσπαρτοι σε διάφορα σημεία του πάρκου. Όλοι πολύ εξυπηρετικοί, ευγενικοί και προσφέρονταν να μας βγάλουν φωτό όχι μόνο με την δικιά τους μηχανή αλλά και την δικιά μας.

Εκμεταλλευόμενοι όσο μπορούσαμε τα fast pass κάναμε όλες τις ατραξιόν που μας ενδιέφεραν αρκετές φορές. Ζήσαμε για άλλη μια φορά το παραμύθι. Τρενάκια φτάνουν την αδρεναλίνη στα ύψη, θεατρικά με υπέροχα κοστούμια και «μαγικά» σκηνικά, ασανσέρ μας ρίχνουν σε ελεύθερη πτώση , τα cars κοντράρονται με εμάς επιβάτες , το υποβρύχιο του πλοιάρχου Νέμου μας ταξιδεύει ανάμεσα στα φανταστικά πλάσματα του βυθού, μια μεγάλη σαμπρέλα με εμάς επιβάτες κατεβαίνει τα ορμητικά νερά ενός ποταμού και πάρα πολλά ακόμη.

Η Disneyland είναι απλά μαγευτική , ξεχωρίζω δυο στιγμές .Στο τέλος της πρώτης μέρας έπιασε δυνατή βροχή , εμείς απτόητοι αγοράσαμε αδιάβροχα και συνεχίσαμε στο «California screamin'» ξανά και ξανά, το τρενάκι πήγαινε γρήγορα και από την βροχή δεν μπορούσα να κρατήσω ανοικτά τα μάτια μου, από την ταχύτητα έφευγε η κουκούλα και σχιζόταν το αδιάβροχο .

Η δεύτερη στιγμή έχει να κάνει με φαγητό, εδώ γευτήκαμε από τα νοστιμότερα barbecue ribs . Ξύλινα τραπεζάκια κάτω από τα δέντρα και στην άκρη ένας καουμπόι πάνω στη σκηνή για να μας συντροφεύει με την κιθάρα του. Προφανώς και έπαιζε τον ρόλο του ως καουμπόι αλλά ήταν χαρακτηριστική φιγούρα σπιρούνια , τζιν , δερμάτινο καπέλο και γιλέκο. Έπαιζε Country μουσική και είχε παρέα μια γλυκύτατη ξανθούλα με κοτσιδάκια και ψάθινο καπέλο. Τα χέρια μου ήταν βουτηγμένα μόνιμα στο κουβαδάκι με τα barbecueribs και αμέλησα να βγάλω φωτογραφία το ζευγάρι που τραγουδούσε.

Κάθε βράδυ λίγο πριν κλείσει τις πύλες της η Disneyland προσφέρει υπερθέαμα από πυροτεχνήματα και show διαφορετικό σε κάθε πάρκο. Εδώ απολαύσαμε το “world of color” . Συντριβάνια εκτόξευαν νερό ψηλά στον αέρα σχηματίζοντας έναν τοίχο. Πάνω στον τοίχο προβάλλονταν με ζωντανά χρώματα ήρωες της disney συνοδεία αντίστοιχης μουσικής.

Φεύγοντας από την Disneyland και το Anaheim έχουμε προγραμματίσει να ταξιδεύσουμε περίπου 1,5 ώρα για να πάμε στο Palm Springs μόνο για ύπνο. Η επόμενη μέρα θα έχει έρημο και ατελείωτη οδήγηση.

 

[AERAS]

Το επόμενο πρωί μας βρίσκει σε ένα motel έξω από το Palm Springs πάνω στον αυτοκινητόδρομο. Η επιλογή του motel έγινε με γνώμονα την τοποθεσία του. Ο προγραμματισμός μας, λέει να σηκωθούμε αρκετά νωρίς, να πάμε στο Joshua Tree National Park για ένα τρίωρο και μετά να οδηγήσουμε, διασχίζοντας την έρημο, με σκοπό να βρισκόμαστε κατά τη δύση του ήλιου στο εθνικό πάρκο του Grand Canyon. Έχουμε πληροφορηθεί ότι πλησιάζοντας στο πάρκο ο δρόμος δεν έχει φωτισμό και ζώα όπως ελάφια διασχίζουν κάθετα τον δρόμο, αποτελώντας κίνδυνο για τα οχήματα.

Φουλάρουμε λοιπόν το αμάξι βενζίνη μιας και στην έρημο βενζινάδικα δεν υπάρχουν και πηγαίνουμε στο Joshua Tree. Στο χώρο που πληρώνουμε για την είσοδο μας, ο εξυπηρετικός υπάλληλος μας ενημερώνει για το ποια σημεία του πάρκου αξίζει να δούμε στο επόμενο τρίωρο. Οδηγώντας μέσα στο πάρκο για να φτάσουμε στο πρώτο σημείο που είχε ενδιαφέρον, βάσει του χάρτη που μας έδωσε, βλέπαμε γύρω μας τοπίο βγαλμένο από το κόμικ του λούκι λουκ. Περάσαμε από μια περιοχή που υπήρχαν αρκετά τροχόσπιτα και ακόμη περισσότερες ψησταριές για μπάρμπεκιου έξω από αυτά. (Στην Ελλάδα κάποιοι πηγαίνουν με τροχόσπιτο σε παραλίες, εδώ πηγαίνουν στην έρημο).

Παρκάρουμε και ετοιμαζόμαστε για περπάτημα. Ο χάρτης που έχουμε δεν είναι και πολύ ξεκάθαρος, ή εμείς δεν τον κατανοούμε σωστά, αλλά λέμε να πάμε προς τα εδώ και κάτι θα δούμε. Άλλωστε το τοπίο ήταν μονότονο, ερημικό και ήσυχο. Γύρω μας βράχια, λόφοι και κάτι σαν μεγάλες σαύρες. Ελάχιστο κόσμο συναντήσαμε μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή του λόφου, που οδηγούσε το μονοπάτι που ακολουθήσαμε. Στη διαδρομή βγάζαμε φωτογραφίες παριστάνοντας τους καουμπόηδες. Από ψηλά, όπου και να στρέφαμε το βλέμμα μας, ήταν άμμος και χαμηλή βλάστηση. Όσο περνάει η ώρα ο ήλιος γίνεται πιο ενοχλητικός και η κούραση μας μεγαλώνει. Έχει περάσει η ώρα περπατώντας ανάμεσα στο τίποτα και επιστρέφουμε στο αμάξι.

Έχουμε στόχο να διασχίσουμε οδικώς το πάρκο από νότο προς βορά και να φύγουμε από τη βόρεια έξοδο. Όσο πιο βόρεια πηγαίνουμε μέσα στο πάρκο με το αμάξι το τοπίο αλλάζει και γίνεται πιο ενδιαφέρον. Στη διαδρομή υπάρχουν σημεία που μπορείς να παρκάρεις και διαβάζοντας τις αναρτημένες πληροφορίες να ενημερωθείς για το τι βλέπεις γύρω σου. Σε κάποιο από αυτά διαβάσαμε πως εκεί συναντιούνται δύο έρημοι, Mojave και Colorado deserts. Αφήνουμε πίσω μας την Mohave και πλέον στο τοπίο προστίθενται κάκτοι. Τα λεγόμενα Joshua trees γίνονται όλο και πιο πυκνά, έχουν ενδιαφέρον, είναι γουστόζικα και συμπεραίνουμε πως κακώς χάσαμε τόση ώρα για περπάτημα πριν, μιας και εδώ ανάμεσα στους κάκτους αξίζει περισσότερο. Ούτως ή άλλως ο χρόνος μας για το πάρκο ήταν περιορισμένος και φτάνουμε στην έξοδο.

Μια ατελείωτη ευθεία απλώνεται μπροστά μας. Καταπίνοντας τα χιλιόμετρα με το αμάξι παρατηρούμε στη μέση του πουθενά γραμματοκιβώτια και κάπου χωμένα μέσα στην ερημιά κάποια τροχόσπιτα ή και σπίτια. Πραγματικά στη μέση του πουθενά!!!!

Road tripστην Αμερική! Διασχίζουμε κάποια κομμάτια του θρυλικού route 66, νιώθουμε ελεύθεροι οδηγώντας, μέχρι που ένα τρένο μας αναγκάζει να σταματήσουμε. Περνούσε για αρκετή ώρα, είχε πολλά, πάρα πολλά βαγόνια με 2 κοντέινερ το καθένα. Βρισκόμασταν έξω από το Amboy και λίγο μετά κάνουμε μια σύντομη στάση στο Roy ‘s cafe. Παλιότερα που ο route 66 ήταν η κύρια οδική αρτηρία για μετάβαση από τη μία ακτή της Αμερικής στην άλλη τα καφέ της διαδρομής έσφυζαν από ζωή. Ορισμένα ήταν και Motel όπως το Roy ‘s. Πλέον μόνο τουρίστες, όπως εμείς, περνάνε από εδώ κάνοντας road trip.

Ορισμένα κομμάτια του route 66 δεν είναι πλέον προσπελάσιμα και καταλήγουμε στον νεότερο αυτοκινητόδρομο, έχοντας πάντα ως πρώτη επιλογή τον 66, όπου είναι δυνατόν. Μετά από αρκετά μίλια φτάνουμε στο Oatman της Arizona. Γραφικό χωριό με ξύλινα σπίτια και μαγαζιά, που στοχεύουν στον τουρίστα. Προσπερνάμε συνεχίζοντας την πορεία μας στον 66, ο οποίος πλέον ανεβαίνει βουνό, έχει στροφές, στενά περάσματα, αλλά και υπέροχη θέα σε τοπίο βγαλμένο από καουμπόικες ταινίες. Αν επιλέγαμε τον αυτοκινητόδρομο σίγουρα θα φτάναμε γρηγορότερα, όμως το τοπίο μας αποζημιώνει.

Επόμενη στάση για φαγητό στο Kingman και στο Mr. D’z. Κλασικό αμερικανικό χαμπουρκεράδικο, με αξιοπρεπέστατη ποιότητα και διακόσμηση οικεία μας από τις ταινίες. Μπάρα, σκαμπό, τραπεζάκια, αφίσες διασήμων ( όπως Monroe, Presley), ένα juke box και το λογότυπο της cocacola, που περισσότερο ως διακοσμητικό στοιχείο σε διάφορα σημεία του μαγαζιού μού έμοιαζε, παρά ως διαφήμιση.

Το Kingman απέχει περίπου 2 με 2.5 ώρες από το Grand Canyon National Park. Επειδή όμως θέλαμε να το επιβεβαιώσουμε ρωτήσαμε και τη σερβιτόρα για το πόσο μακριά είναι . Προς μεγάλη μας έκπληξη, απάντησε πως δεν έχει πάει ποτέ. Μα είναι δυνατόν; Είναι δίπλα σε ένα αξιοθέατο που πηγαίνουν τόσοι άνθρωποι από όλο τον κόσμο και δεν έχει πάει ποτέ να το δει;!!!

Ακολουθώντας πλέον μόνο τον αυτοκινητόδρομο και όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε κατευθυνόμαστε προς το μεγάλο φαράγγι. Ο στόχος να έχουμε φτάσει πριν τη δύση δε θα επιτευχθεί. Το σκοτάδι πυκνώνει και ο δρόμος σκοτεινός, δεξιά και αριστερά δε διακρίνουμε τίποτα. Οι ταμπέλες που ξεχωρίζουμε έχουν να κάνουν με τα όρια ταχύτητας και με την προσοχή που πρέπει να δείξουμε λόγω των ζώων που μπορεί να πεταχτούν μπροστά μας.

Επιτέλους και μετά από 7 ώρες και πλέον οδήγησης ( συνολικά από το πρωί ) φτάνουμε στην είσοδο του πάρκου. Στην πύλη δεν υπάρχει κανείς και πληρώνουμε για το αμάξι, χρησιμοποιώντας την πιστωτική στο αυτόματο μηχάνημα. Το κόστος για την είσοδο στο πάρκο είναι 25$ για το αμάξι, οι επιβάτες δεν πληρώνουν. Καταλήγουμε στο Bright Angel Lodge, στο οποίο και θα μείνουμε για το αποψινό και αυριανό βράδυ. Παρκάρουμε σχεδόν έξω από το δωμάτιο, αφήνουμε βαλίτσα και βγαίνουμε έξω στα μαύρα σκοτάδια.

Είμαστε στο Grand Canyon, το περιμέναμε πώς και πώς, αλλά δεν έχουμε δει ακόμη τίποτα. Ο φωτισμός είναι πολύ χαμηλός και απαλός, μιας και στη γύρω περιοχή υπάρχουν αρκούδες, οπότε δεν θέλουν να τις διαταράξουν, αλλά και να τις προσελκύσουν. Δέκα βήματα από το δωμάτιο μας δε διακρίνουμε τίποτα, όμως αισθανόμαστε πως υπάρχει ένα απόκοσμο κενό. Μια περίεργη αίσθηση μας προξενεί το άγνωστο, το σκοτάδι αλλά και η ιδέα ότι εκεί είναι το μεγάλο φαράγγι. Έχοντας πλέον ως μόνο οδηγό το φως από τα αστέρια, με προσεκτικά βήματα, περπατάμε λίγο κατά μήκος του απόκοσμου κενού. Είναι σαν μια μαύρη τρύπα που έχει ρουφήξει τα πάντα, ακόμη και κάθε ήχο, το απόλυτο κενό. Δεν έχω νιώσει τόσο περίεργα ποτέ ξανά.

 

[mikrh tsopana]

A ρε αέρα, μας αναστάτωσες βραδιάτικα!!
Ταξίδι όνειρο και για μένα, μπράβο και πάλι μπράβο!!

 

[AERAS]

Το πρωινό ξύπνημα στο ξύλινο σπιτάκι είναι γλυκό, έχουμε φορτίσει μπαταρίες και είμαστε έτοιμοι να δούμε επιτέλους το Grand Canyon. Βγήκαμε έξω και πήγαμε προς τα εκεί που περπατούσαμε το προηγούμενο βράδυ. Πλέον η μαύρη τρύπα είχε δώσει τη θέση της σε ένα τεράστιο φαράγγι. Είναι τέτοια η μορφολογία του, που μέχρι να εξοικειωθούμε οπτικά μαζί του, αδυνατούσαμε να καταλάβουμε πού είναι η απέναντι «όχθη» Εμείς βρισκόμασταν στο south rim και ακριβώς απέναντι μας θα έπρεπε να είναι το north rim. Το «ακριβώς «απέναντι» όμως ήταν πολύ μακριά.

Κόσμος πολύς δεν υπάρχει, είναι ακόμη πρωί και δεν έχουν έρθει οι επισκέπτες για μονοήμερη εκδρομή. Σε ένα ήσυχο περιβάλλον περπατάμε κατά μήκος του ρήγματος. Από τη μια πλευρά το φαράγγι και από την άλλη ξύλινοι ξενώνες που δένουν αρμονικά με το τοπίο. Πλακόστρωτο μονοπάτι παράλληλα με το χείλος του φαραγγιού μας δίνει τη δυνατότητα να περπατάμε άνετα. Στο μεγαλύτερο μήκος της διαδρομής υπάρχει ένα χαμηλό λίθινο τοιχάκι ως το μοναδικό στοιχείο που οριοθετεί τον γκρεμό.

Περπατώντας και απολαμβάνοντας τη θέα ένας τουρίστας μας κάνει νόημα για ησυχία και δείχνει σιωπηλά προς τα δέντρα. Στα 20 μέτρα υπάρχουν 2 ελάφια που ξεκουράζονται. Τα φωτογραφίσαμε σιωπηλά και συνεχίσαμε τον περίπατό μας. Το τοπίο προσφερόταν για αναρίθμητες φωτογραφίες. Εστίαζα στην άβυσσο του φαραγγιού, στην απέναντι όχθη, στον ουρανό για να αποτυπώσω τους κόνδορες, στα σκιουράκια που έτρεχαν γύρω μας.

Έχοντας περπατήσει αρκετά τη διαδρομή κοντά στα δύο ξενοδοχεία του πάρκου: El Tovar και Bright Angel, αναζητάμε την αφετηρία του λεωφορείου που θα μας πάει και σε άλλα σημεία του Grand Canyon. Υπάρχει λεωφορείο που κάνει διαδρομή δέκα στάσεων σε συγκεκριμένα view points κατά μήκος του ρήγματος, το οποίο είναι δωρεάν και περνάει κάθε πέντε λεπτά. Η αφετηρία είναι σχεδόν έξω από το δωμάτιο μας! Επιβιβαζόμαστε και σε εύθυμο κλίμα ακούμε τις συστάσεις του οδηγού. Αναφέρθηκε στην πανίδα του πάρκου και αφού μας έδειξε κάτι δαρμένους και σπασμένους κορμούς δέντρων είπε πως τα προξενούν οι αρκούδες κυρίως τις βραδινές ώρες. Τα δρομολόγια τελειώνουν στη δύση του ήλιου και όποιος δεν επιβιβαστεί θα επιστρέψει με τα πόδια. Απαγορεύεται αυστηρά η κυκλοφορία οχημάτων μετά τη δύση σε αυτή την περιοχή.

Έχουμε αποφασίσει τα κατέβουμε σε όλα τα view points. Το κάθε ένα έχει ξεχωριστή οπτική επαφή με το φαράγγι, από κάποια φαίνεται και ο ποταμός Colorado. Αφού χαρούμε κάθε εικόνα που μας χαρίζει το αχανές τοπίο, αφού ακούσουμε τους ήχους του Grand Canyon και αφού βγάλουμε πάρα πολλές φωτογραφίες επιστρέφουμε στη βάση μας για φαγητό.

Οι επιλογές για φαγητό περιορισμένες, ένα εστιατόριο με τσιμπημένα στην τιμή φαγητά και μια καφετέρια με μπαγκέτες και κρουασάν. Επιλέγουμε το εστιατόριο και παραγγέλνουμε ότι ανέφεραν ως τοπικό-παραδοσιακό. Μας άρεσε αλλά ήμασταν στην εξοχή και πεινούσαμε, τίποτα παραπάνω από ένα κλασικό τουριστικό γεύμα. Μετά την επίσκεψή μας σε ένα μαγαζάκι με ινδιάνικου στυλ σουβενίρ μπαίνουμε ξανά στο λεωφορείο με προορισμό την καλύτερη θέα για το επικείμενο ηλιοβασίλεμα.

Μια ώρα περίπου πριν τη δύση του ήλιου ο κόσμος στα view points είναι ελάχιστος, κάποιες στιγμές ήμασταν απόλυτα μόνοι μας. Αδράξαμε την ευκαιρία και βγάλαμε μια απίστευτα δυνατή κραυγή να ακουστεί όσο μακριά μπορούσαμε στο χάος του Grand Canyon……ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Καταλήξαμε στο view point που μας είχαν πει ότι από εκεί το λεωφορείο θα μαζέψει και τους τελευταίους επισκέπτες, για να τους επιστρέψει πίσω στο ξενοδοχείο. Ενώ όλη τη μέρα είχε ηλιοφάνεια εκείνη την ώρα άρχισαν να μαζεύονται σύννεφα, τα αραιά σύννεφα μπορούν να γίνουν ο καλύτερος καμβάς για τον ήλιο, αλλά στη δική μας περίπτωση δεν μας χάρισαν την ομορφιά που περιμέναμε. Μετά από ένα άχρωμο-αδιάφορο ηλιοβασίλεμα και ενώ το κρύο είχε αρχίσει να τσιτώνει το δέρμα μας επιβιβαζόμαστε ξανά στο λεωφορείο για το ξενοδοχείο. Πριν καταλήξουμε στο δωμάτιο μας, αφού έχει πέσει βαθύ σκοτάδι, στρέφουμε τα μάτια μας στον ουρανό, σε έναν ουρανό φωτεινό, γεμάτο χιλιάδες αστέρια!

Γενικά ο χρόνος που περάσαμε στο Grand Canyon ήταν το πιο αξιομνημόνευτο που έμεινε από όλο το ταξίδι. Την επόμενη μέρα road trip ξανά, προς Las Vegas.

 

[demie]

Με αρρώστησες βραδιάτικα!!!