Βιετνάμ Good morning Vietnam

[maratha]

Τι φοβερά πράγματα είναι αυτά!!! Τι μοναδικό ταξίδι κάνατε !! Πόσο πολύ τα ψάξατε κ πήγατε εκεί που πάνε οι λίγοι !!! Περιμένω την συνέχεια κ ονειρεύομαι ….

 

[LULLU]

Τι φοβερά πράγματα είναι αυτά!!! Τι μοναδικό ταξίδι κάνατε !! Πόσο πολύ τα ψάξατε κ πήγατε εκεί που πάνε οι λίγοι !!! Περιμένω την συνέχεια κ ονειρεύομαι ….

Ευχαριστώ για τα λόγια σου Κοίτα τώρα λίγοι δεν είμαστε αλλά εν συγκρίσει με τη ha long bay ήταν καλύτερα .ίσως είναι πιο καθαρά γιατί με τόσα πλοία όλο και βλέπεις πλαστικά να επιπλέουν αν και από 2013 υπάρχει νομοθεσία που επιβάλει τη προσοχή στη διαχείριση αποβλήτων..δεν ξέρω κατά πόσο εφαρμόζεται ..τώρα δεν μας πήρε πολύ χρόνο για το προγραμματισμό..είκοσι μέρες μόνο και ήταν γρήγορες αποφάσεις .

 

[LULLU]

To Santa Luxory βρίσκεται 100 μέτρα από τη παραλία My Khe της Da Nang.

Η πόλη των 1 εκ 220 χιλιάδων κατοίκων είναι η 5 μεγαλύτερη πόλη του Βιετνάμ, βρίσκεται στη θάλασσα της Νότιας Κίνας στο κόλπο που εκβάλει ο ποταμός Hαn και αποτελεί ένα σημαντικό λιμάνι της χώρας. Η ίδρυση της ανήκει στο βασίλειο των Chamic ( Τσαμ)το 192 μχ που κυβέρνησαν μέρος του κεντρικού Βιετνάμ . Οι ναοί και τα παλάτια ανακαλυφτήκαν πρόσφατα στις γύρω περιοχές και στο μουσείο φιλοξενείται η μεγαλύτερη συλλογή γλυπτών Cham στον κόσμο…

Da Nang μια ζωντανή πόλη όπως μας είπε και ο ξεναγός..Εδω λεει το να μπείτε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου σας είναι χάσιμο χρήματων και χρόνου, βγείτε διασκεδάστε και χαρείτε τη ζωντάνια το φαγητό τη μουσική.. Η πόλη θεωρείτε από τις καλύτερες στο street food και στα καφέ και στις μεγάλες παραλίες. Γύρω από το ξενοδοχείο μας έχει άπειρες επιλογές και ο παραλιακός δρόμος φιλοξενεί πολυτελή ξενοδοχεία..

Πρωί διασχίζω το δρόμο για να πάω παραλία. .είναι σαν να είμαι στη Κοπακαμπάνα, μεγάλη παράλια, αγριεμένα νερά, με φοίνικες με ξενοδοχεία στη μια πλευρά , γυμναστήρια υπαίθρια, άνθρωποι που κάνουν τζόκινγκ, παίζουν ποδόσφαιρο, βόλεϊ , σερφερ που λικνίζονται στα κύματα , ινφλουνσερς με στήσιμο φωτογραφικό ενώ οι ψαράδες πωλούν τα αλιεύματα της ημέρας…

Επιστρέφω για πρωινό που πέρα από καφέ βρήκα και κρουασάν σήμερα…

Σήμερα θα πάμε στο Ba Na Hills που είναι ενας λόφος με το θεματικό πάρκο έργο και πάλι της sun world που βρίσκεται στο βουνό Truong Son. Εδώ πρώτοι οι Γάλλοι αρχίσαν τη τουριστική επένδυση για να καταλήξει μετα στη sun world Τα θεματικά πάρκα δεν είναι και πολύ του γούστου μου, αλλά είχα περιέργεια με τη χρυσή γέφυρα μια από τις πιο διάσημες γέφυρες του κόσμου που παρα το μικρό μήκος της μόλις 150 μέτρα αλλά με τα 2 γιγάντια χέρια που κρατούν και την στηρίζουν , έχει τουριστικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον.

Το τελεφερίκ Ba Na που άνοιξε το 2013 σε μεταφέρει από το σταθμό Da Lat στη γέφυρα που είναι κτισμένη στα 1500 πιο ψηλά και εγκαινιάστηκε 2018

Εντάξει.. δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ένας απλός σταθμός ,, εδώ κάθε τι λάμπει από καθαριότητα, κολώνες με μάρμαρα, τουαλέτες σούπερ, παρτέρια με λουλούδια, μαγαζιά, περίπτερα, εκδοτήρια αγάλματα, σιντριβάνια κτήρια αντίγραφα των σπιτιών βασιλέων της Ινδίας και Κινας που βασίλευσαν εδώ ανάμεσα σε κήπους λιμνούλες και πολλά φανάρια.

Για να φτάσουμε στη πλατφόρμα να πάρουμε το βαγόνι ανεβήκαμε 5 ηλεκτρικές κυλιόμενες σκάλες.. με αρνητικό τι? ο παρα πολύς κόσμος.. ουρές….ουρές. .και ναταν και καλός ο καιρός?? Ε όχι μην χαλάσουμε τη σειρά μας… ομίχλη και βροχή , βροχή και ομίχλη..

Μπαίνουμε στο βαγόνι και αρχίζει η ανάβαση.. και δεν έφτανε η ομίχλη που σκεπάζει τα πάντα άρχισε να ρίχνει μια τέτοια βροχή καρεκλοπόδαρά που λέμε εμείς και αυτό που θα ήταν θέα που σου κόβει την ανάσα, για εμάς ήταν θέα του τίποτα…

Χρυσές δουλειές έκαναν τα μαγαζιά πουλώντας αδιάβροχα και ομπρέλες ..

Τολμούμε να βγούμε στη γέφυρα. .ορατότης μηδέν .μέσα σε τρία λεπτά γίναμε λούτσα… και αφού ο βρεγμένος τη βροχή δεν φοβάται αρχίσαμε τα πανω κάτω ελπίζοντας να φύγει ο περισσότερος κόσμος και να χαρούμε λίγο το όσο και όσα βλέπαμε…

Στο τέλος της γέφυρας υπάρχει ένα έργο τέχνης σε κομμάτια…είναι ο κατακερματισμένος άνθρωπος που αλλού είναι το πόδι το κεφάλι και αλλού τα χέρια …

Προχωρήσαμε ένα πλακόστρωτο διάδρομο και βρεθήκαμε στη πλατεία του γαλλικού χωριού , που έχει όλα όσα μπορεί να δει κάποιος σε ένα μεσαιωνικό χωριό , τους κήπους, πλατείες , πλακόστρωτους δρόμους, σιντριβάνι, εκκλησία αντίγραφο της Παναγίας Παρισιων , ωραία καφέ , εστιατόρια , κάστρα , ξενοδοχεία., ακόμη έχουν προστεθεί ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων και γήπεδο γκολφ . Για τα παιδιά μπορεί σίγουρα είναι ένας παράδεισος απολαμβάνοντας τις δραστηριότητες του fantasy Park που είναι σε τρεις ορόφους με το κάθε ένα να προσφέρει και διαφορετικές δραστηριότητες και εμπειρίες…

Η βροχή δεν μας επέτρεψε να περπατήσουμε σε όλο το χωριό, κάποιες τα είχαμε φτύσει κιόλας . Είπαμε να επισκεφτούμε τη ζυθοποιία .sun Kraft beer.ένα εντυπωσιακό επταώροφο οικοδόμημα που μπορεί να φιλοξενήσει 1200 άτομα , να περιηγηθούν στου 3 ορόφους μαθαίνοντας για τη διαδικασία παρασκευής της μπύρας να απολαύσουν όλα τα είδη μπύρας με συνοδευτικά όμορφα και νόστιμα πιάτα. Στο 1 όροφο βλέπουμε από το άλεσμα κριθαριού ως την εμφιάλωση και στο 3 όροφο υπάρχουν 14 τεράστιες χάλκινες αστραφτερές δεξαμενές ζύμωσης με χωρητικότητα 12.000 λίτρα η κάθε δεξαμενή..

Περιμέναμε να αδειάσει κάποιο τραπέζι.. θυμίζει το φεστιβάλ οκτομπερ φερστ .. και γευτήκαμε παγωμένη μπύρα παρα το κρύο..

Για μεσημεριανό μας είχαν κλείσει στο εστιατόριο four seasons .. Γιαν να φτάσουμε δεν θυμάμαι πόσες σκάλες κατεβήκαμε από πόσες αίθουσες με κολώνες, μάρμαρα, αίθρια περάσαμε .

. Σε μια από τις αίθουσες ένας πιανίστας προσπαθεί να γαληνέψει με τη μουσική τα πλήθη που περνούν..

Για άλλη μια φορά επαναλαμβάνω πως η sun world έχει επενδύσει πολλά σε αυτό το θεματικό πάρκο που μπορεί να είναι κιτς, υπερβολικό άκρως τουριστικό άλλα πανέξυπνο και πεντακάθαρο.. σίγουρα δεν περίμενα στη χώρα αυτή να περπατώ στα γαλλικά χνάρια … επίσης πολύ έξυπνα πουλούν το προϊόν τους….όπως και ναχει προσωπικά με καλό η κακό καιρό δεν θα το επέλεγα αν είχα κάνει μια πιο προσεκτική έρευνα στο σχεδιασμό του ταξιδιού..

Το εστιατόριο αχανές, με εκατοντάδες μέτρα μπουφέ με όλα τα καλά. Δοκιμάσαμε από πολλά λίγα τρωγότανε.. το πιο άνοστο φαγητό που είχα φάει ως τώρα…και με διαφορά..

Επιστροφή στη Da Nang αποφασισμένες να μην σπαταλήσουμε χρόνο στο δωμάτιο .. Φεύγουμε για να δούμε τη πόλη να γιορτάζει να ζει δυνατά…

Η πόλη αρχίζει να βάφεται με διάφορα χρώματα , με πολύχρωμα φώτα ..ένα ταξί μας μεταφέρει στη διάσημη γέφυρα του Δράκου που λάμπει στο σκοτάδι με τα 2500 λεντ φωτάκια της . Κτισμένη στο ποτάμι Han και συνδέει δύο μεγάλους κεντρικούς δρόμους την Nguven van Linh και την Bach Dang. H κατασκευή άρχισε 2009 και τέλειωσε το 2013. είναι η μεγαλύτερη παγκοσμίως ατσάλινη γέφυρα σε σχήμα δράκου με κόστος 85 εκκ δολάρια με 6 λωρίδες και 666 μέτρα χάλυβα που έχει διαμορφωθεί σε κυματιστές μορφές δημιουργώντας το σώμα του δράκου..

Παραστάσεις με νερό και φωτιά γίνονται συχνά και απόψε είναι μια από αυτές.. θα γίνει παράσταση φωτιάς.. φωτιά θα πετάγεται από το στόμα του δράκου και ο κόσμος άρχισε να συρρέει στα γύρω μαγαζιά που έχουν τοποθετήσει τραπεζοκαθισματα για να παρακολουθήσει το θέαμα.

Περάσαμε ώρες πανω κάτω φωτογραφίζοντας τη γέφυρα και τα τουριστικά πλοία που διασχίζουν το ποτάμι.. Πήραμε ένα ταξί να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο και να πάμε για φαγητό με τις άλλες κοπέλες…έλα σου όμως πως είδαμε ένα ανοικτό ταξί τουκτουκ και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μεγάλο γύρο της πόλης… Για μια ολόκληρη ώρα γυρνάγαμε από τις γειτονιές παραθαλάσσιες και μη , από πλατείες υπερπολυτελή ξενοδοχεία, γέφυρες ουρανοξύστες.. όταν πια αρκετά πεινασμένες και παγωμένες γιατί φύσαγε δροσερό αεράκι ψάξαμε για φαγητό, κάτσαμε όπου βρήκαμε ..και αυτό που βρήκαμε ήταν ένα τούρκικο εστιατόριο….. ας είναι η πείνα να καταλαγιάσει ……

Ξεκούραση και ύπνος..αύριο φεύγουμε για Hoi An

 

[Smaragda53]

Μουλιασατε στη βροχή βρε παιδί μου, κρίμα. Αλλά υπέροχες φωτογραφίες!
Μετά τον πόλεμο δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα γινόταν τέτοια εξωφρενικη επένδυση στον τουρισμό.

 

[LULLU]

Χορτάτες από φαγητό και εικόνες γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Πρωινό ξύπνημα και ένα δυνατό καφέ και φρούτα (μιας και δεν τρώγω σούπες και νοντλς για πρωινό) για να με κρατήσει στις ώρες που έρχονται μέχρι τη Hoi An..

Είχαμε ζητήσει να επισκεφτούμε το μουσείο Cham πριν πάρουμε το δρόμο για τη Hoi An και το Marble Mountains .Ο οδηγός μας δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά…Το μουσείο βρίσκεται πολύ κοντά στη γέφυρα του δράκου .H ίδρυση του μουσείου προτάθηκε για πρωτη φορα το 1902 και σχεδιάστηκε από 2 Γάλλους αρχαιολόγους μετα έγινε η πρώτη επέκταση το 1930 προστέθηκαν έργα και γλυπτά από τις συλλογές των cham που βρέθηκαν σε αρχαιολογικούς χώρους στο My Son ,Binh Minh και άλλους για να επεκταθεί και πάλι μετα το 2002 όπου προστέθηκε βιβλιοθήκη , αποθήκες ,γραφεία προσωπικού και εργαστήριο αποκατάστασης των γλυπτών..

Πληρώνουμε ένα εισιτήριο των 30.000 και διασχίζουμε μια μικρή αυλή.. μπαίνουμε στο κυρίως κτήριο.. στα δωμάτια και στις προθήκες φιλοξενούνται πέτρινα αγάλματα και γλυπτά του Ινδουιστικού cham κατασκευασμένα από ψαμμίτη που χρονολογούνται το 13 αιώνα και αναπαριστούν εικόνες γονιμότητας και ζωής που κοσμούσαν προσόψεις ναών και βωμών .

Οι ανασκαφές σε χώρους όπως στοMy Son έφεραν στην επιφάνεια αυτά γλυπτά και αποτελούν τη μεγαλύτερη συλλογή γλυπτών cham σε ολόκληρο το κόσμο.

-Ποιοι είναι τώρα οι Cham..είναι ακόμη και σήμερα ένας μη γνωστός πληθυσμός του Βιετνάμ ,της Κίνας, Καμπότζης που πιθανολογείται ότι μετανάστευσαν από το Δυτικό Βόρνεο .Εγκαταστάθηκαν στη κεντρική περιοχή του Βιετνάμ αλληλοεπίδρασαν με τη κουλτούρα των τοπικών πληθυσμών διατηρώντας όμως τα δικά τους στοιχεία και συνέβαλαν σημαντικά στη ανάπτυξη της χώρας στους 19 αιώνες που βασίλευσαν στη περιοχή ιδρύοντας το βασίλειο των Cham . Βαθιά οι ρίζες τους και επηρεασμένοι από τον ινδικό πολιτισμό με γλώσσα που μοιάζει με την πολυνησιακή δημιουργήσαν μια λαμπρή κουλτούρα. Η κοινωνία ήταν ταξινομημένη σε κάστες όπως στην Ινδία ζούσαν σε περιοχές με διαχωρισμούς ,η κάθε οικογένεια ζούσε σε ισόγεια σπίτια το ένα κοντά στο άλλο σε τάξη δηλαδή σπίτι γονέων, σπίτι μικρών παιδιών , σπίτι κοριτσιών, σπίτι παντρεμένων παιδιών.. δημιουργώντας γειτονιές…Η μητριαρχική κυριαρχία των cham μετατράπηκε σε πατριαρχική σε όσους cham ακολουθήσαν το Ισλάμ.

Αν και αγρότες οι Cham τα κατάφεραν εξ ίσου καλά με τη μουσική τις τέχνες ,τη καλλιέργεια του ρυζιού αλλά και με την αλιεία ,υφαντουργία και το εμπόριο..

Στους διαδρόμους και στις αίθουσες βλέπουμε τα γλυπτά, τα αντικείμενα τους βωμούς τις θεότητες αυτής της εθνότητας.

Αν και θα έπρεπε το μουσείο να λάμπει έχει αφεθεί στη υγρασία ,τη μούχλα την εγκατάλειψη. Δεν μπορούμε να μην το συγκρίνουμε με άλλους χώρους που έχουμε επισκεφτεί.. Ένα σχολείο κάνει την εμφάνιση του και οι μαθητές κάθονται κατάχαμα με ανοικτά τα βιβλία προφανώς της ιστορίας ακούν προσεκτικά τα όσα η καθηγήτρια διδάσκει.

Φεύγουμε για το πέτρινο βουνό ..έτσι πιστεύαμε τουλάχιστον.. αλλά ο οδηγός μας άλλα είχε κατανοήσει.. αντί για πέτρινο βουνό μας πάει στο πέτρινο χωριό , σε ένα εργοστάσιο κατασκευής μαρμάρινων εκθεμάτων και γλυπτών, που είναι δίπλα, βλέπουμε τους Βούδες σε απόσταση αναπνοής αλλά δεν μπορούμε να πάμε γιατί λέει δεν έχουμε χρόνο….

Φτάνουμε Hoi An…στη πόλη κόσμημα στη πόλη που μπορεί να είναι πνιγμένη από τουρίστες αλλά παραμένει πανέμορφη και λαμπερή. Πολύχρωμα σπίτια, δενδροφυτεμένοι δρόμοι , μαγαζιά, γέφυρες και το ποτάμι Thu Bon διασχίζει τη καρδιά της παλιάς πόλης..

Αφήσαμε γρήγορα τα πράγματα μας στο ξενοδοχείο που βρίσκεται στο 1 χιλιόμετρο από τη παλιά πόλη και φύγαμε για βόλτα ..

Aπο το ξενοδοχείο πήραμε ένα ανοικτό ταξί τύπου τουκ τουκ και χαθήκαμε στους δρόμους στα περίχωρα..

Εικόνες πανέμορφες..

Ο οδηγός εκτελεί και χρέη ξεναγού και για δύο ώρες μας περιφέρει στα ριζοχωραφα , στους κήπους μας εξηγεί κάθε φυτό που βλέπουμε και τι αξία έχει..

Πάμε στη διάσημη παραλία An Bang . Και επειδή δεν είχαμε διάθεση να βραχούμε στα νερά είπε ο καιρός να μας καταβρέξει με τη βροχή. Μέσα σε πέντε λεπτά ο ουρανός σκοτείνιασε και άρχισε μια βροχή καταιγίδα .. Το ανοικτό ταξι είχε κάτι πλαστικά στο πλάι τα κατεβάσαμε για να προφυλαχτούμε και περιμέναμε να σταματήσει η βροχή. Και όπως ξαφνικά ήλθε ετσι ξαφνικά πέρασε η καταιγίδα , εμείς ολοκληρώσαμε τη βόλτα στη εξοχή και ο οδηγός μας έφερε στη παλιά πόλη όπως είχαμε συμφωνήσει..

Σε μια από τις πολλές εισόδους στη παλιά πόλη πληρώσαμε το εισιτήριο για 3 μέρες επίσκεψη και χυθήκαμε στα στενά . Η παλιά αρχιτεκτονική , τα λιθόστρωτα δρομάκια, οι κίτρινες προσόψεις των κτηρίων που δικαίως της έδωσαν το όνομα .’’.κίτρινη πόλη ‘’ είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς Unesko από το 1999 και το 2021 ανακηρύχθηκε από τους κορυφαίους Ασιατικούς προορισμούς .., με το ανάλογο τίμημα βεβαίως.. κοσμοπλημύρα ..αλλά δεν παύει να γοητεύει να ελκύει το κάθε επισκέπτη.

Όπου και να απλώσεις το βλέμμα σου βλέπεις παντού πολύχρωμα φαναράκια στους δρόμους στα σπίτια στα μαγαζιά κατάλοιπο των κινέζικων εισαγωγών εκείνης της εποχής και της ντόπιας κατασκευής αυτων..

Η παλιά πόλη είναι η ιστορική συνοικία και αποτελεί ένα καλοδιατηρημένο παράδειγμα του εμπορικού λιμανιού που από το 15 εως το 19 αιώνα ήταν κόμβος εμπορικός μεταξύ Ασίας Περσίας και Αραβίας κομμάτι του γνωστού υδάτινου δρόμου του μεταξιού.. με ανάλλαγες προϊόντων, πολιτισμών και ιδεών ..

Γιαπωνέζικες και Κινέζικες εμπορικές επιρροές χώρισαν τη παλιά πόλη σε Γιαπωνέζικη και Κινέζικη συνοικία η κάθε μια με τα δικά της αρχοντικά , εμπορικά και η γνωστή Ιαπωνική γέφυρα κατασκευασμένη από του Ιάπωνες το 16 αιώνα χωρίζει τον ιαπωνικό οικισμό από τον κινέζικο.
Πριν χαθούμε στα ιστορικα στενά θέλαμε να γεμίσουμε το στομάχι και τις μπαταρίες μας. Καθίσαμε σε ενα πολυ γραφικο απο τα πολλά εστιατόρια το Grandma Kitchen που είχε από την μια είσοδο θέα στο ποτάμι και από την άλλη θέα σε πανέμορφο στενό.. φαγητό παρα πολύ καλό αρίστη εξυπηρέτηση σε ένα πολύ όμορφο χώρο.

Πήραμε δυνάμεις και κατηφορίσαμε προς τη Ιαπωνική γέφυρα.. Τόσο πολύ κόσμο που δεν περπατούσες, σε έσπρωχναν οι άλλοι…μα πως αντέχει η γέφυρα τόσο κόσμο?? Φαντάσου και είναι και low season.. δεν ξέρω ποια δύναμη με έσπρωξε προς τα έξω στη άλλη πλευρά , πάντως βρέθηκα απέναντι χωρίς να έχω δει το βουδιστικό ναό που είναι μέσα στη γέφυρα…

Αν το ινσταγκραμ έπρεπε να διαλέξει μια μόνιμη βάση αυτή θα ήταν εδώ.. δεκάδες εκατοντάδες επισκέπτες στη σειρά για ένα κλικ μπροστά στη γέφυρα ….συνωστισμός ….

Καθίσαμε σε ένα καφέ που πιάσαμε όλη τη πρόσοψη του μαγαζιού αφού είμαστε και πολλές ..

απολαμβάνοντας το καφέ με αλάτι και καφέ με αβοκάντο παρατηρούσαμε το κόσμο που κόβει βόλτες πανω κάτω .. στα διαλλείματα πηγαίναμε για φωνογραφικό σαφάρι.. καμμιά δεν ήθελε να γυρίσει στο ξενοδοχείο για ξεκούραση

… ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει η νύκτα να κατεβαίνει , ο ουρανός να βάφεται σε τρελά χρώματα ευτυχώς δεν βρέχει σήμερα ,τα μαγαζιά χαμηλώνουν τα φώτα και ο φωτισμός παραδίδεται στα πολύχρωμα φαναράκια ενώ οι βαρκάρηδες ετοιμάζουν τις βάρκες με τα φαναράκια να υποδεχτούν τους τουρίστες σε μια αργή βαρκάδα στο ποτάμι….

, εμείς με τις μηχανές κλέβουμε κλικ και εικόνες..

Αφήνουμε τη καφετέρια και πάμε δέκα μέτρα πιο πανω στα τραπεζάκια που έχουν βγάλει στη όχθη του ποταμού…παραγγέλνουμε τα κοκτέιλ και προμηθευόμαστε από τα μαγαζιά street food γλυκά, παγωτά κρεπες. .και αφήνουμε τη ματιά μας στις εικόνες που εμφανίζονται στα ήσυχα νερά του ποταμού.. ανάψαμε και τα δικά μας φαναράκια μας τα ρίξαμε στο ποτάμι να πλέουν και περιμένουμε τη καλή μας τύχη…!!! που στη περίπτωση μας είναι η έλλειψη βροχής….

Βράδιασε και καμμιά δύναμη δεν έλεγε να μας ξεκουνήσει από εκεί.. μέχρι που ήλθαν οι κατσαρίδες!!!!!!!!!! Κάποια στιγμή εκατοντάδες κατσαρίδες εμφανίστηκαν από τη ποτάμι σε μια επιδρομή κατά πανω μας…και εμείς απου φύγει φύγει…. Θυμήθηκα ότι κάπου είχα διαβάσει ότι ποντίκια και κατσαρίδες κάνουν παρέλαση αλλά δεν είχα δώσει σημασία ούτε το είχα πει στη παρέα….. επιστροφή στο ξενοδοχείο. .αύριο έχουμε ξενάγηση στη My Son και θα επιστρέψουμε στη παλιά πόλη για ξενάγηση αργά το απόγευμα …

 

[LULLU]

Φευγουμε στις 8 για τον αρχαιολογικό χώρο My Son , ένα σύμπλεγμα ναών και βωμών της εποχής των cham , που βρίσκεται 40 χιλιόμετρα από Hoi An για ένα πραγματικά πνευματικό ταξίδι μέσα στη φύση στη ζούγκλα και στη ιστορία. Η UNESCO εχει περιγράψει τη σπουδαιότητα του χώρου με αυτά τα λόγια...’’ Η τεχνολογική τους πολυπλοκότητα είναι απόδειξη των δεξιοτήτων μηχανικής των Τσαμ ενώ η περίτεχνη εικονογραφία και ο συμβολισμός των πύργων-ναών δίνουν μια εικόνα για το περιεχόμενο και την εξέλιξη της θρησκευτικής και πολιτικής σκέψης των Τσαμ… Τα μνημεία είναι μοναδικά και χωρίς όμοια στη Νοτιοανατολική Ασία». Ενώ ο Πολωνός αρχιτέκτονας Kazimiertz Kwiatkowski που προσπάθησε να διατηρήσει τις αρχαιολογικές πόλεις του Βιετνάμ περιέγραψε ότι οι cham έβαλαν το πνευμα τους στη πέτρα και το χώμα .κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα μεγαλείο και ιερο My Son και είναι ένα ανεκτίμητο μουσείο αρχιτεκτονικής και γλυπτικής της ανθρωπότητας που θα μας έπαιρνε καιρο να κατανοήσουμε πλήρως….΄

Φτάσαμε στη είσοδο

. Ένα ηλεκτρικό αμάξι μας μεταφέρει πιο κοντά στο αρχαιολογικό χωρο. Δεν προλαβαίνουμε να κατέβουμε και αρχίζει η βροχή… Εντάξει μας την έχει κάποιο στημένη.. λες και πληρώνουμε αμαρτία η μας καταράστηκαν.. δεν γίνεται πια τόσηηηηηη βροχή..

Ομπρέλες αδιάβροχα και προχωράμε στο φαρδύ αλήθεια είναι διάδρομο αλλά έχει γίνει γλιστερός και επικίνδυνος…

Στη κοιλάδα των 2 περίπου χιλιομέτρων σε πλάτος που βρίσκεται ανάμεσα σε 2 οροσειρές βρίσκονται οι 70 περίπου ναοί από τον 4 εως τον 13 αιώνα.. ναοί αφιερωμένοι στις θρησκευτικές τελετές των βασιλιάδων της δυναστείας Cham, για τις ταφές των βασιλέων αλλά και των ηρώων ..

Χτισμένοι με τούβλα χωρίς καμία συνδετική ουσία ανάμεσα τους δεν τους τάραξε ο χρόνος η βροχή αλλα τους ισοπέδωσε η οργή των Αμερικάνων.. η μεγαλύτερη καταστροφή των ναών , η εξαφάνιση αυτού του αρχιτεκτονικού μεγαλείου χρειάστηκε μόλις μια εβδομάδα σκόπιμων βομβαρδισμών το 1969..απο τους 70 ναούς μόνο οι 30 είναι επισκέψιμοι ..ο μεγαλύτερος ναός είναι αφιερωμένος στο θεό Shiva. Αρχικά τα κτίσματα ήταν ξύλινη κατασκευή αλλά μια φωτιά το 536 κατέστρεψε εξ ολοκλήρου το συγκρότημα την εποχή της δυναστείας του Rudravarman και αργότερα ο γιος του και διάδοχος του αναστήλωσε το συγκρότημα το 629.

Αν και βρέχει υπάρχει παρα πολύς κόσμος .. με υπομονή περιμένουμε τη σειρά ξενάγησης και φωτογράφισης.. αλήθεια είναι πως ο μουντός καιρός δίνει άλλη οπτική αίσθηση σχεδόν εξωπραγματική..

Η βροχή μας συνοδεύεις στην έξοδο.. εκεί σε ένα διαμορφωμένο χωρο-αιθουσα μας περιμένει μια παράσταση με θρησκευτικούς και βασιλικούς χορούς εκτελεσμένους σε μια αρμονική χορογραφία και αναφέρονται στη κληρονομιά του πολιτισμού των cham…

Επιστροφή στη Hoi An για την προγραμματισμένη ξενάγηση..

 

[LULLU]

H βροχή μας συνοδεύει στην επιστροφή μας και δυσκολεύει τη περιήγηση μας στη πόλη.Kaι φυσικά κανένας ξεναγός δεν θα ήταν αντάξιος της φήμης και της δουλειάς του αν δεν είχε ως πρώτη επίσκεψη ένα εργοστάσιο κεραμικών και μεταξιού..

Ας είναι δεχτήκαμε αυτή τη επίσκεψη (όπως λέμε και εμείς ας πάει το παλιάμπελο) , γλυτώσαμε από τη βροχή, μάθαμε και για τη καλλιέργεια και επεξεργασία του μεταξιού και κάποιες άδειασαν τα πορτοφόλια τους στη αγορά προϊόντων..

Φεύγουμε με κατεύθυνση τη ιαπωνική γέφυρα που ήδη έχουμε δει από τη προηγούμενη μέρα και που πάλι εκατοντάδες τουρίστες βρίσκονται εκει..

Πολύ κοντά στη γέφυρα βρίσκεται ένα εντυπωσιακό αρχαίο σπίτι τοQuan Thang που ξεχωρίζει για κινέζικη αρχιτεκτονική ..χτισμένο από ξύλο και τούβλα με σκαλίσματα , κολώνες , πολλά δωμάτια, παράθυρα και στέγες με εσωτερικό κήπο που διακοσμείται από αγάλματα δείχνει στο επισκέπτη τη ποιότητα ζωής των εμπόρων ιδιοκτήτων. Το σπίτι είναι ένα δείγμα μίξης πολιτισμών με επήρειες κινέζικες ιαπωνικές και βιετναμέζικες.

Επιβάλλεται επίσης και η επίσκεψη στο παλιό ιστορικό σπίτι Phung Hung χτισμενο το 1780 και αποτελεί ένα ιστορικό κειμήλιο της πόλης .Κτίστηκε τη περίοδο που το λιμάνι της πόλης ήταν στη εμπορική άνθιση του σε μια εποχή ευημερίας, επιτυχίας, εξ ου και το όνομα του.. Στο σπίτι ζούσαν οι εύποροι εμπόριο και χρησίμευε και ως αποθήκη για προϊόντα όπως μετάξι, πορσελάνη και μπαχαρικών.. Ακόμη και σήμερα διατηρεί την αρχιτεκτονική του και μεγάλος αριθμός τουριστών το επισκέπτονται καθημερινά…

Η πόλη διαθέτει επίσης και πολλά μουσεία.. κλειστά τα περισσότερα αφού η ώρα είναι περασμένη. Η είσοδος είναι πληρωμένη με την έκδοση του εισιτήριου εισόδου στη παλιά πόλη..

To μουσείο λαϊκού πολιτισμού βρίσκεται στη αρχαια πόλη. Είναι ένα διώροφο κτίσμα ξύλινο με αντικείμενα και εικόνες της ζωής των κατοίκων της Hoi An

Το μουσείο ιστορίας , μια παλιά παγόδα βρίσκεται δίπλα στο ναό Guan Yu περιέχει αυθεντικά λείψανα των champa και Dai Nam ..

Η βροχή δεν λέει να σταματήσει και εμείς λούτσα στη κυριολεξία έχουμε νιώσει και ένα τσουχτερό κρύο, περνοδιαβαίνουμε τα στενά. Γκαλερί τέχνης παντού, αίθουσες με φωτογραφικό υλικό ,μουσείο κεραμικής που πραγματικά δεν έχουμε αρκετή διάθεση να δούμε.. ψάχνουμε ένα μέρος απάνεμο και ζεστό να πιούμε κανένα ζεστό ρόφημα να ζεσταθούμε. Τη ίδια σκέψη έχουν και οι εκατοντάδες βρεγμένοι τουρίστες…

Κόβοντας βόλτες βρεθήκαμε στη πύλη τoy Βa Mu ναου. Ο ναός γνωστός ως παλατι Χαι Μπιν , με μια απίστευτη όμορφη αρχιτεκτονική κτίσθηκε το 1626 σε διαφορετική θέση αλλά μεταφέρθηκε στη καρδιά της πόλης και ανακατασκευάστηκε το 1848 και 1922 Αποτελεί κόσμημα για τη πόλη και βρίσκεται στο κατάλογο των κορυφαίων μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς αν και έχε μείνει μόνο η πύλη όρθια διακοσμημένη με γλυπτά και ανάγλυφα σε πορτοκαλί και κόκκινους χρωματισμούς, μιας και λόγω πολέμου και φυσικής φθοράς το μεγαλύτερο μέρος του ναού εχει καταστραφεί..

Εδώ το νερό της βροχής , ο φωτισμός η μπλε ώρα μας δίνει απίστευτες φωτογραφικές λήψεις που όμως η βροχή επηρεάζει αφάνταστα τους φακούς..

Κατευθυνθήκαμε προς το ποτάμι και βρήκαμε ένα καφέ για μια ζεστή σοκολάτα…

Παρατηρώ το νερό στο ποτάμι που έχει ανέβει η στάθμη από χθες αισθητά…. Ενώ χθες για να αφήσουμε τα φαναράκια ευχών στο νερό θέλαμε τη βοήθεια μιας μακριάς λαβίδας , σήμερα το νερό είναι στο χείλος του δρόμου….για τόσο νερό μιλάμε…. Η ιδέα της ρομαντικής βαρκάδας στο ποτάμι έχει απορριφθεί παμψηφεί…βρέχει ουτε φωτογραφία μπορείς να βγάλεις ούτε ζεστά ρούχα για να μην γίνεις παγάκι διαθέτουμε αυτή τη στιγμή.. Αρκεστήκαμε στο οφθαλμολουτρο…καταγράψαμε πολλές διαφορετικές εικόνες …

Η πείνα έκανε την εμφάνιση της και βρεθήκαμε στο ίδιο εστιατόριο με χθες για να απολαύσουμε και πάλι ένα γευστικό δείπνο..

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο αργά, βρεγμένες κουρασμένες αλλά χορτάτες από εικόνες.. αύριο φεύγομε για Σαϊγκόν…

 

[Smaragda53]

Τι γίνεται? Που είναι η συνέχεια οεοοο?

 

[LULLU]

Τι γίνεται? Που είναι η συνέχεια οεοοο?

..εεε ερχεται,,καποιες αναποδιες που περασαν ..

 

[LULLU]

Η πτήση μας προσγειώθηκε στις 2 το μεσημέρι αλλά μείναμε άλλη μιάμιση ωρα στο αεροδρόμιο περιμένοντας τις αποσκευές μας. Με το που βγαίνουμε έξω ένας υγρός ζεστός αέρας μας υποδέχεται.. .. άλλος θεός εδώ… τόσες μέρες βροχή στο βορρά τώρα θα ζεσταθεί το κοκαλάκι μας..

Το Elios Hotel θα μας φιλοξενήσει για τις επόμενες μέρες που από τον 8 όροφο έχει μια καταπληκτική θέα στη πόλη..

Πεινασμένες καταφύγαμε σε ένα εστιατόριο δίπλα στο ξενοδοχείο μας και φάγαμε αρκετά καλά.. επέστρεψα στο ξενοδοχείο να δροσιστώ λίγο ενώ τα κορίτσια πήγαν για μια πρώτη βόλτα στη πόλη…Το πρωί έχουμε αναχώρηση για μια βόλτα στο Mekong το ποτάμι που είναι η ζωή της πόλης , επίσκεψη στη παγόδα Vinh Trang και επίσκεψη στο νησι My Tho.

Ξύπνησα πολύ πρωί και βγήκα στο δρόμο .. στο απέναντι πάρκο δεκάδες πολίτες κάνουν την πρωινή τους γυμναστική πριν πάνε στη δουλειά τους.. άλλοι στα υπαίθρια μηχανήματα και άλλοι σε γκρουπ εξασκούνται με σπαθιά η σε άλλες μορφές ασιατικής πολεμικής τέχνης.. φανατικοί της γυμναστικής και του ρυζιού…. οι άνθρωποι μπράβο τους..

- είμαστε αδύνατοι μου είχε πει ο ξεναγός γιατί ενώ τρώμε συνεχώς ρύζι αθλούμαστε παρα πολύ…

Έφτασε το βανακι μας και φύγαμε για τη παγόδα, Vinh Trang που βρίσκεται 75 χιλιόμετρα μακριά από τη Σαιγκον. Η επίσκεψη στη παγόδα βολεύει να γίνει πριν χαθούμε στα κανάλια του Μεκονγκ ..

Βγαίνοντας από το κλιματιζόμενο βαν κατακλυζόμαστε από μια απίστευτη ζέστη και υγρασία και ο ήλιος μας καίει ανελέητα..

Η παγόδα κατασκευάστηκε τον 19 αιωνα από τον Μπουι Κονγκ Ντατ και η αρχική μορφή της ήταν μια ταπεινή καλύβα με αχυρένια σκεπή….Αυτό που αντικρίζουμε εμείς είναι ένα συγκρότημα ναών, αγαλμάτων κήπων που καλύπτει μια εκταση 30.000 τετραγωνικών μέτρων.. Τα διαφορετικά ασιατικά αρχιτεκτονικά στυλ συνδυασμένα με ευρωπαϊκές επιρροές μαρτυρούν τη μακρά ιστορία της παγόδας και τις πολιτιστικές επιρροές ..

Μέσα στο ναό μοναχοί βουδιστές και μονάχες απολαμβάνουν με ηρεμία το πρωινό τους.. είναι προσφορές από τους πιστούς .Στην αυλή έτοιμα πακέτα με τρόφιμα και ζεστό φαγητό μοιράζεται στους προσκυνητές..

Στο κήπο μπροστά από τη πύλη ορθώνεται ένα άγαλμα του Βούδα ύψους 24 μέτρων ενώ στη πίσω πλευρά του κήπου βρίσκεται το άγαλμα του ξαπλωμένου Βούδα ενώ δίπλα του υψώνεται μια επταώροφη στούπα ύψους 35 μέτρων

Ορχιδέες, δένδρα μπονσαι λιμνούλες με νούφαρα , πολύχρωμα λουλούδια δίνουν μια εικόνα ενός καλοδιατηρημένου κήπου .. ξεκουραστήκαμε λίγο στα παγκάκια κάτω από τη δροσιά του πυκνού φυλλώματος δένδρου πριν πάρουμε το δρόμο για το ποταμι..

Βόλτα στα θολά νερά του ποταμού λοιπόν.. Ο Μεκονγκ είναι ένας από τους μεγαλύτερους ποταμούς του κόσμου .Οι πηγές του βρίσκονται στο Θιβετιανο οροπέδιο διασχίζεις έξι χώρες( Κινα, Μυανμάρ , Ταϊλάνδη, Λάος , Καμπότζη ) για να φτάσει μετα από μια πορεία 5000 χιλιομέτρων στο Βιετναμ οπου βρίσκεται και η πλουσιότερη λεκάνη-δέλτα με περισσότερα από 20.000 είδη φυτών, 850 είδη ψαριών. Η ζωή πολλών εκκ ανθρώπων περίπου 65.εκκ που ζουν κοντά στις εκβολές, εξαρτάται από τους πλούσιους φυσικούς πόρους του ποταμού και την βιομηχανική ανάπτυξη του με ότι συνεπάγεται αυτό για την διάσωση και διατήρηση της βιοποικιλότητας του..

Μπαίνουμε στο καραβάκι που μας οδηγεί στο νησι My Tho ..ενα ακρως τουριστικό νησι καλά οργανωμένο, που καλωσορίζει τον κάθε ταξιδιώτη με το αζημίωτο φυσικά αν και δεν είναι ακριβά, να ανακαλύψει τη φυσική ομορφιά του, να δει τη ζωή των κατοίκων, τις φάρμες, τις καλλιέργειες, τη ειδυλλιακή ζωή ακούγοντας τοπική μουσική από δεκάδες τραγουδίστριες και να γευτεί νόστιμα πιάτα..

Αρχικα το νησι το 17 αιώνα αποτελούσε τη πύλη προς το Δελτα του ποταμού. Αργότερα στη κατοχή των Γάλλων προσέλκυσε μεγάλο αριθμό μεταναστών και άρχισε να ακμάζει ενώ πρόσφατα το 2015 αναγνωρίστηκε ως αστική περιοχή..

To πλοιάριο μας αφήνει στη αποβάθρα του κατάφυτου νησιού και εμείς επισκεφτήκαμε ότι διέθετε αυτή η τουριστική ατραξιόν.. Στη φάρμα με τα ζαχαρωτά απολαύσαμε ένα νόστιμο τσάι με τζιντζερ και αποξηραμένα φρούτα. .δεν έλειπαν βέβαια και οι αγορές των προϊόντων . Αποξηραμένο τζιντζερ και μπανάνα που εκτιμήθηκε δεόντως από τη παρέα στο επόμενο ταξίδι στη Νορβηγία.. Περπατώντας τα πολύ όμορφα δρομάκια βρεθήκαμε σε ένα άλλο μαγαζί που μας προσφέρουν φρούτα ενώ ακούμε παραδοσιακά τραγούδια από νεαρές τραγουδίστριες καταβάλλοντας φυσικά το ανάλογο τίμημα.

Μαγαζιά, με τοπικά είδη τέχνης και αντικείμενα, με φίδια που καποια δεν δίστασε να το παρει αγκαλια,εστιατόρια βρίσκονται στο δρόμο μας..

Φτάνουμε στη αποβάθρα όπου θα πάρουμε το παραδοσιακό σαμπαν( βαρκα) για να χαθούμε στα υδάτινα δίκτια του ποταμού Tan Han .. Διασχίζουμε τα ήρεμα νερά μέσα από ελικοειδή υδάτινα μονοπάτια ενώ δίπλα μας τα μανγκροβια , οι μπανανιές οι φοίνικες κάνουν το τοπίο ήρεμο γαλήνιο. Νομίζω πως .από όλη την εμπειρία θα κρατήσω αυτό..

Βγαίνουμε από τη παραδοσιακή βάρκα και βρισκόμαστε που αλλού? , σε μια βιομηχανία παραγωγής γλυκισμάτων από καρύδα..οτι επιθυμεί η καρδιά σου θα το βρεις εδώ.. παστέλι με καρύδα, γλυκό καρύδα, καραμέλα καρύδα, χυμό καρύδα… είδαμε όλη την επεξεργασία από το άνοιγμα της καρύδας ως τη παραγωγή της καραμέλας.. αγορές και πάλι …

Περπατησαμε αρκετά μέσα στα καταπράσινα δρομάκια και μεσα από οπορωκαλλιεργειες για να πάμε στο εστιατόριο

Που είχαμε κλείσει για μεσημεριανό. .αποκλειστικότητα δεν είχαμε βέβαια.. ευτυχώς το μαγαζί ηταν αρκετά μεγάλο σε επίπεδα και χώραγε όλο αυτό το τουριστικοκοσμο που μαζεύτηκε..

Στη μέση του τραπεζιού ένα τεράστιο ψάρι στέκεται καρφωμένο σε μια βάση .. ο σερβιτόρος έρχεται και με ταχύτητα ταχυδακτυλουργού καθαρίζει το ψάρι και σου ετοιμάζει τα σπρινγκς ρολ … για συμπλήρωμα ρύζι με γαρίδες κοτόπουλο και στο τελος από μια φέτα καρπούζι στον κάθε ένα.. διαπίστωση πρώτη ..καμμια σχέση η γεύση των φαγητών του βορρά με εδώ και διαπίστωση δεύτερη ,οι ποσότητες είναι πολύ μικρότερες….. λέμε λοιπόν που σε Βορρά με τα κρύα τη ομίχλη αλλά με το καταπληκτικό φαγητό….

Επιστροφή στο πλοιάριο που μας φέρνει στο λιμάνι και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για τη Ho Chi Minh τη γνωστή Σαϊγκόν περνώντας από κάμπους με από ριζοχωραφα .. Η Σαϊγκόν που την αποκαλούσαν και Παρίσι της Ανατολής ήταν η πρωτεύουσα του Νοτίου Βιετνάμ μέχρι το 1975 και μετα από την ένωση με το Βόρειο Βιετνάμ μετονομάστηκε Ho Chi Minh προς τιμη του εθνικού ηρώα Ho Chi Minh.

Βρίσκεται εκ των δεξιών του Μεκονγκ ποταμού και αποτελεί ενα μεγάλο βιομηχανικό κέντρο με ναυπηγεία, εργοστάσια υφαντουργίας καπνού, βυρσοδεψίας και είναι το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Νοτιοανατολικής Ασίας . Με 7εκκ περίπου κατοίκους είναι μια πόλη ζωντανή, γεμάτη πολιτισμό, μουσεία, πανεπιστήμια, όπερα, εμπορικά κέντρα , πολλά κτήρια γαλλικού αποικιακού ρυθμού όπως το ταχυδρομείο, ο καθεδρικός ναός της Παναγίας, το δημαρχείο..

Εντάξει είναι χαοτική αλλα και ζωντανή κάνει το ταξιδιώτη να παρασυρθεί στους δρόμους της παρα τη ζέστη και την υγρασία.

Ετσι και εμείς..ενα καφέ στο ρουφ γκαρντεν του ξενοδοχείου κάποια κλικ με τη θέα των ουρανοξυστών που ορθώνονται στον ουρανό και παρ ότι αρχίσαν αν πέφτουν ψιχάλες βροχής εμείς πήραμε τους δρόμους..

Πρώτος σταθμός η κλειστή αγορά Ben Thanh . Ιδρύθηκε τον 17 αιώνα ανακατασκευάστηκε το 1912 από τους Γάλλους αρχιτέκτονες και σήμερα είναι μια παραδοσιακή αγορά με παρα πολλά μαγαζιά, εμπόρους με προϊόντα από ρούχα τσάντες παπούτσια, αναμνηστικά έως και φαγητό.. 10.000 χιλιάδες τουρίστες την επισκέπτονται καθημερινά και είναι ένα ζωντανό κομμάτι της πόλης..

Τα κορίτσια άρχισαν τα παζάρια και τις αγορές.. ..υπομονή εγώ.. θα πάρω το αίμα μου πίσω αργότερα..

Φτάνουμε στο πανέμορφα φωτισμένο δημαρχείο , ένα εντυπωσιακο κτήριο της πόλης. Αρχισε η κατασκευή του το 1902 και μέσα σε 6 χρόνια (1908)τέλειωσε και άνοιξε ως Hotel de Ville η Δημαρχείο το 1909 . Σχεδιάστηκε από Γάλλους αρχιτέκτονες και μοιάζει πολύ με το δημαρχείο του Παρισιού. Έχει ενα κεντρικό πύργο ρολογιού πλαισιώνεται από στέγες που μοιάζουν με πύργους από κάθε πλευρά καταλαμβάνει μια έκταση 2000 τετραγωνικά, με μηκος 80μέτρα και αποτελείται από 100 δωμάτια . Η εισοδος δεν επιτρέπεται στους επισκέπτες αλλά ωστόσο μπορούμε να θαυμάσουμε τη εξωτερική πλευρά του κτηρίου που βρίσκεται στη οδό Nguyen Hue πολύ κοντα στη Οπερα και το ταχυδρομείο..

Μπροστά στην είσοδο στέκεται το άγαλμα του Ho Chi Minh και εγώ βρέθηκα πίσω από το άγαλμα να στήνω τρίποδα και ασχολούμαι με τη νυχτερινή φωτογράφιση μη δίνοντας σημασία στα κορίτσια που αλήθεια είναι με περιμένουν υπομονετικά… είπαμε θα πάρω το αίμα μου πίσω….. αφιέρωσα πολύ χρόνο.. .. αρκεί να πω πως για μια λήψη έκανα 32 λεπτά…….βαρέθηκα και εγώ στο τέλος..

Βρεθήκαμε στην όπερα…άλλο ένα μεγαλοπρεπές αποικιακό κτήριο με φαρδιά σκαλοπάτια, σχεδιασμένο από Γάλλους αρχιτέκτονες άρχισε να οικοδομείται το 1897 και ολοκληρώθηκε το 1900.το κτήριο 500 θέσεων λειτούργησε και ως έδρα της εθνοσυνέλευσης από 1956 ως το 1967 και από το 1976 πήρε ξανά τη αίγλη του θέατρου και της όπερας με παραστάσεις μπαλέτου, μιούζικαλ και μοντέρνου χορού..

Στα φαρδιά σκαλοπάτια κάθονται εκατοντάδες νεα παιδιά αλλού με κιθάρες άλλοι με μπύρα στα χέρια , άλλοι απλά κουβεντιάζουν και χαίρονται την γαλήνια βραδιά.

Από την όπερα πήραμε την Dong Khoi Street και βγήκαμε στο ποτάμι. Τα φωτισμένα κτήρια , οι ουρανοξύστες τα χλιδατα ξενοδοχεία, δεν δίνουν μα την αλήθεια την εντύπωση πως εισαι σε Ασιατική χώρα.. Πόσο άραγε επωφελείται ο ντόπιος πληθυσμός από αυτή την ανάπτυξη? πως άλλαξε η ζωή του? Πως με ένα μέσο μισθό 8 εκκ ντονγκ που ισοδυναμούν με 273 ευρώ περίπου , μπορούν να ακολουθήσουν αυτούς τους δυτικο-τουριστικο εξαρτωμένους ρυθμούς?? ..

Πεινάσαμε και είπαμε να κάνουμε την υπέρβαση. .να καθίσουμε στο εστιατόριο του ξενοδοχειου Times square, ενός εντυπωσιακού ασιατικού τύπου, μαχαραγιά στυλ κτίσμα και να απολαύσουμε το κρασακι μας.

Λοιπόν φάγαμε την πιο νόστιμη πίτσα με λεπτή ζύμη αγκινάρες και μοτσαρελλα που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι πιτσαδόροι της Ναπολι , το κρασακι υπέροχο και ένα πιάτο τυριών που πρέπει να περιγράψω…. Είχε διάφορα τυριά ακόμη και φέτα ελληνική αλλά σε μινι έκδοση η ποσότητα του κάθε τυριού.. , ολη η ποσότητα φέτας ήταν ένα αντίδωρο και το ροκφόρ ηταν γραμματόσημου.. γελάσαμε με τη καρδιά μας αλλά το ευχαριστηθήκαμε… Το να περιγράψω τώρα πως είναι η ρεσεψιόν και το εσωτερικό του times square residence με τα μάρμαρα τα ινδικά έπιπλα, κουρτίνες πολυέλαιους δεν θα έφταναν δέκα σελίδες… βρήκα κάτι φωτογραφίες από το ιντερνέτ για εσάς να πάρετε μια γεύση…

Ψάχνουμε για ταξί και πέφτουμε στον πιο μαλακα-ηλίθιο της χώρας..ιο .. του δώσαμε την κάρτα του ξενοδοχειου μας και άρχισε να φωνάζει να χειρονομεί και στο τέλος λέει δεν σας πάω δεν ξέρω το δρόμο….. του φανήκαμε μπαςκλας πελάτες.. Πήραμε το δρόμο με τα πόδια ..και άντε να βρούμε ταξί και άντε να μην σταματάνε φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατάκοπες και καταϊδρωμένες….

Δροσιά με κρύο ντους και αναμμένο κλιματιστικό πέσαμε για ύπνο…αύριο η ξενάγηση μας θα είναι βουτιά στην πρόσφατη ιστορία..

 

[LULLU]

Σήμερα το πρωί το αφιερώσαμε στην επίσκεψη στις σήραγγες Cu Chi που όλοι γνωρίζουμε που χρησιμοποιήθηκαν και γιατί.

Η περιοχή Κο Τσι βρίσκεται στα 70 χιλιόμετρα από τη Σαϊγκόν και οι σήραγγες της περιοχής εδώ αποτελούν ένα τμήμα ενός μεγαλύτερου δικτύου που βρίσκεται κάτω από το έδαφος..’

Οι Βιετναμέζοι έσκαψαν ,έφτιαξαν με τα χέρια και με αυτοσχέδια εργαλεία τα 75 χιλιόμετρα ( από τα 250 συνόλου) υπογείων διαδρόμων που μέσα υπήρχαν αίθουσες, συνεδριάσεων, νοσοκομείο, μαγειρεία , αποθήκες τροφίμων και πυρομαχικών ,αμυντικά συστήματα και παγίδες για τους εισβολείς είτε ήταν Αμερικάνοι στρατιώτες είτε επικίνδυνα ζώα.

. Οι σήραγγες χρησιμοποιήθηκαν από τους Βιετκόνγκ ως κρυψώνες κατά τη διάρκεια του πολέμου , φέρνοντας κεραια κτυπήματα στη εισβολή των Αμερικανών , ενισχύοντας την άμυνα των Βιετναμέζων.. Η ζωή μέσα σε αυτές τις κρυψώνες δεν ήταν ούτε εύκολη ούτε ακίνδυνη. Πείνα, ασθένειες κυρίως ελονοσία , τραυματισμοί υπολογίζεται ότι έφεραν το θάνατο σε 10.000 άτομα ... Οι Αμερικάνοι αρκετές φορές προσπάθησαν να ξετρυπώσουν τους Βιετκόνγκ είτε βομβαρδίζοντας από αέρος τη περιοχή είτε διοχετεύοντας αέρια μέσα στις σήραγγες από τα σημεία εξαερισμού..

Σήμερα το Cu Chi έχει γίνει πάρκο μνήμης αλλά και ένα τουριστικό προϊόν.

Φτάνεις είτε με ιδιωτικό αυτοκίνητο η με λεωφορείο

, πληρώνεις ένα συμβολικό εισιτήριο των 12 ευρω αν θυμάμαι καλά και μεσα από ένα κυκλικό καλοφτιαγμένο μονοπάτι χάνεσαι μέσα στο δάσος .

Σκορπισμένα στο έδαφος υπάρχουν οι παγίδες που χρησιμοποιούσαν οι Βιετκόνγκ και οι είσοδοι στα υπόγεια τούνελ . Οι επισκέπτες παρα πολλοί και ευτυχώς οι ξεναγοί είχαν προνοήσει να μην πέφτει το ένα γκρουπ πανω στο άλλο..

Η είσοδος στο τούνελ είναι τόσο μικροσκοπική , τόσο στενή που μόνο τα εξτρα σλιμ κορμιά μπορούν να μπουν.. Είδα κάποια έχτρα σαιζ που προσπάθησαν και σφήνωσαν….. Η ολη εικόνα οφείλω να ομολογήσω με ενόχλησε παρα πολύ.. Το να προσπαθείς να μπεις να σηκώσεις το σκέπασμα και να χειροκροτεί το πλήθος γύρω, μου κτύπησε άσχημα… έπρεπε να είναι ένας χώρος σεβασμού προς τους ανθρώπους -αγωνιστές αλλά δυστυχώς είναι ένα πανηγυράκι που κορυφώνεται με το σκοπευτήριο.

. Εδώ οι τουρίστες έχουν τη δυνατότητα να ρίξουν με όπλα, πολυβόλα και γίνεται ένας χαμός.. κλείνω τα αυτιά μου από το πολύ θόρυβο και τα μπαμ μπουμ.. τα νεύρα μου στο κόκκινο… θέλω να φύγω λες και είμαι σε τσίρκο.... Ίσα που κράτησα την υπομονή μου μέχρι να τελειώσει ο ξεναγός τη περιγραφή της κατασκευής των σηράγγων, που είναι φτιαγμένες σε 3 επίπεδα σε ξεχωριστά βάθη που το κάθε ένα είχε το δικό του ρόλο..

Το πρώτο επίπεδο βάθους 3 μέτρων είχε ρόλο της διαβίωσης τους .Μέσα αίθουσες , τραπεζαρία, κουζίνα, ιατρεία αποθήκες χρησίμευαν για την άμυνα των Βιετκόνγκ.

Το δεύτερο επίπεδο φτάνει τα 6 μέτρα βάθος ήταν το αρχηγείο .. αίθουσες συνεδριάσεων και συσκέψεων .

Το τρίτο επίπεδο στα 10 μέτρα βάθος ήταν η έξοδος διαφυγής .Ένας μεγάλος διάδρομος οδηγούσε στο ποτάμι μακριά από το κίνδυνο και τους εισβολείς… Εντάξει υποκλίνεσαι για τη σκέψη αλλά και για την εκτέλεση ενός τέτοιου έργου ….

Φύγαμε από το χώρο και κατευθυνθήκαμε στο εστιατόριο Ben Nay που βρίσκεται σε ένα στενο νησάκι κατά μήκος του ποταμού . Ένας χώρος μέσα σε κήπους, με υπαίθριο εστιατόριο με μια μεγαλη αίθουσα αλλά και με ξεχωριστές ιδιωτικές γωνίες και κιόσκια πανω στο ποτάμι με ωραία θέα και δροσιά… Εντυπωσιακό και όμορφο αλλά από φαγητό δεν…αν δεν είναι παιδάκι μου του Βορρά!!!!!!

Επιστροφή στη Σαϊγκόν.. στο παλάτι της ανεξαρτησίας..

Το παλάτι ήταν γνωστό ως παλάτι της ανεξαρτησίας και σημερα είναι οροσημο της πόλης Ho Chi Minh. Κατασκευασμένο από τους Γαλλους αρχιτέκτονες για να εγκατασταθεί η αποικιοκρατική κυβέρνηση τους το 1873 περιήλθε στη κατοχή των Βιετναμέζων το 1954 αφού κατάφεραν να απαλλαγούν από τους Γάλλους και εγκαταστάθηκε ο κυβερνήτης του Νοτίου Βιετνάμ Νγκο Ντιχ Ντιεμ , ο οποίος έγινε σύμμαχος με τους Αμερικάνους ..Αυτή η συνεργασία ανάγκασε τους Βιετκόνγκ να βομβαρδίσουν το παλάτι το 1962 με σκοπό να δολοφονήσουν τον Ντιεμ , αλλά ο Ντιεμ επέζησε και διάταξε την ανοικοδόμηση του με κατασκευή ειδικού καταφυγίου που να αντέχει τις βομβιστικές επιθέσεις ..Δεν πρόλαβε όμως να το χαρεί γιατι δολοφονήθηκε το 1963.. Με την αποπεράτωση των κατασκευών το 1966 εγκαινιάζεται και ο νεος ένοικος είναι ο Νγκιγιεν Βαν Θιεν που κυβερνά ως το 1975 και μετονομάζει το παλάτι ως παλάτι της ανεξαρτησίας.,,. Ο Θιεν το 1975 φορτώνει τα υπάρχοντα του σε ένα αμερικάνικο αεροπλάνο και φεύγει εξόριστος στην εξωτική Ταιβάν.. αποφεύγοντας το τέλος του Ντιεμ…Λίγες μέρες αργότερα στις 30/4/1975 λήγει οριστικά ο πόλεμος και η πτώση της Σαϊγκόν είναι γεγονός. .και ένα τανκ ρίχνει τη πόρτα του παλατιού και εισβάλει στο χώρο. .όπου παραμένει ακόμη.. ..

Ένα περίεργο αρχιτεκτονικό αλήθεια κτίσμα περιτριγυρισμένο από φοίνικες, σιδερένιες πύλες, αποτελείται από το ισόγειο με μια μεγάλη αίθουσα υποδοχής , με αίθουσες συσκέψεων ξένων αξιωματούχων και βάθος είναι τα προεδρικά διαμερίσματα , ενώ ο δεύτερος όροφος αποτελείται από αίθουσες ψυχαγωγίας αίθουσα παιχνιδιών μπαρ, βαριές καρέκλες και τραπέζια , αίθουσα προβολών ταινιών ακόμη και ελικοδρόμιο στη ταράτσα. Η εξωτερική όψη του κτηρίου με κολώνες και μπαλκόνια παράθυρα που μοιάζουν με τα καλάμια μπαμπού..

Εντυπωσιακό το υπόγειο όπου ήταν το κέντρο των τηλεπικοινωνιών ένας λαβύρινθος από διαδρόμους και σήραγγες, αρχαίοι ραδιοφωνικοί πομποί καταγραφικά … εδώ λάμβαναν αποφάσεις ενημερώσεις και παρακολουθήσεις ..

Περιπλανηθήκαμε στις αίθουσες με τα τεράστια μονοκόμματα χαλιά, τις βαριές κουρτίνες ,τους πολύχρωμους καναπέδες και καρέκλες …

Στο προαύλιο και αυλή ο ήλιος μας τσουρουφλίζει και τα νερά δεν είναι η λύση.. κάποιοι λιποθυμούν….

Φεύγουμε για το μουσείο του πολέμου..το μουσείο των αμερικανικών εγκλημάτων. Στο 3 όροφο κτήριο που λειτουργεί από το 1975 βλέπουμε όλη τη φρίκη του πολέμου σε φωτογραφικό υλικό, μπορούμε να διαβάσουμε πληροφορίες, ιστορίες μαρτυρίες ενός φρικτού πολέμου που κράτησε από το 1960 έως το 1975…

Μπαίνουμε στο προαύλιο που είναι σκορπισμένα τα άρματα τα αεροπλάνα τα τανκς… Ωχ και πάλι εδώ τουριστικομαλακες με τις σελφι ..γμ,.. θα βρίσω κανένα…

Μπαίνω στο ισόγειο…. Μεγάλα ταμπλό με όλα τα αντιπολεμικά

σήματα από όλες σχεδόν τις χώρες. Στου τοίχους φωτογραφίες. Στο κέντρο καρέκλες όπου μπορείς να καθίσεις και να παρακολουθήσεις σε βίντεο ολη τη φρικαλεότητα..

Οι αίθουσες είναι θεματικά χωρισμένες .. άλλες αφιερωμένες στις διαδηλώσεις παγκόσμιας κατακραυγής. άλλες με φωτογραφικό υλικό μαχών, άλλες για τις σφαγές του αμάχου πληθυσμού , άλλες παρουσιάζουν σε βίντεο τις σφαγές , τους βομβαρδισμούς τους τραυματίες αλλά και τις συνέπειες στα εκκ ψυχών που επιβιωσαν.

Οι αίθουσες που είναι βαμμένες πορτοκαλί είναι αφιερωμένες στα εγκλήματα που προκάλεσαν οι χημικές ουσίες γνωστές ως ‘’argent orange’’ .. Ψεκάζοντας τα βομβαρδιστικά αποψίλωσαν τα δάση αλλά προκάλεσαν θανάτους και αναπηρίες και γενετικές βλάβες του πληθυσμού και στις επόμενες γενεές…

Για όλο αυτό το φωτογραφικό υλικό πολλοί φωτογράφοι έχασαν τη ζωή τους και από τις δυο πλευρές, όπως ο Μπαροους και ο Καπα. στις μάχες και ο 3 όροφος είναι αφιερωμένος σε αυτούς, γιατί χωρίς αυτή τη καταγραφή δεν θα υπήρχε η μαρτυρία .. Το έργο τους συνέλεξε ο επίσης πολεμικός φωτογράφος Τιμ Πειτζ και δημιούργησε το αφιέρωμα..

Η αίθουσα αφιερωμένη στη σφαγή ενός ολοκλήρου χωριού το Son My My Lai από μια διμοιρία Αμερικάνων βασάνισαν δολοφόνησαν και έκαψαν ολόκληρο το χωριό, βίασαν τις γυναίκες και σκότωσαν γέρους και παιδιά.. , έφερε λυγμούς σε μια κοπέλα δίπλα μου.. δεν άντεξε .. αλλά και όλοι εμείς στεκόμαστε άναυδοι μη μπορώντας αν πιστέψουμε πως άνθρωπος μπορεί να φερθεί έτσι σε άλλο άνθρωπο…

. η canon έμεινε στη θήκη της δεν τόλμησα να κανω κλικ στη φρίκη.. Αηδιάζω .., το στομάχι μου σφίγγεται…παλιοκαθικια…..

Βγαίνω εξω με σκυμμένο κεφάλι με ανάκατες σκέψεις με οργή θλίψη αγανάκτηση.. πολλά νέα παιδιά δίπλα μου στεγνώνουν τα δάκρυα τους με μαντήλια…..



Αλλαγή εικόνων με την επίσκεψη μας στο ταχυδρομείο και το ναο της Παναγίας των Παρισιων που βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής.

Ο ναός των 60 μέτρων υψους,κτισμένος το 1877 στη καρδιά της κυβερνητικής συνοικίας της Σαϊγκόν δυστυχώς είναι σε επισκευή κάμποσο καιρό τώρα και δεν επιτρέπεται η είσοδος.. Η αρχιτεκτονική είναι φανερή και εντυπωσιακή.. κόκκινα τούβλα , με δίδυμα καμπαναριά με πυργίσκους και σταυρούς …

Ακριβώς απέναντι είναι το ταχυδρομείο.. κατασκευάστηκε το 1886 που και αυτό χρονολογείται από τη γαλλική εποχή, έχει σχεδιαστεί από την Μarie Alfred Foulhoux και όχι από τον Gustave Effel όπως κάποιοι υποστηρίζουν,, είναι ένα κλασικό έργο εποχής πανέμορφο.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της επιβλητικής κίτρινης πρόσοψης μπαίνεις στο εσωτερικό κτήριο.. στη μέση ένα μεγάλος ξύλινος πάγκος με καθίσματα όπου μπορείς να καθίσεις και να γράψεις τα γράμματα σου , τις κάρτες σου .,Οι τοίχοι γύρω είναι ζωγραφισμένοι με ιστορικους χάρτες του Νότιου Βιετνάμ της Σαϊγκόν και ένα μωσαϊκό του Ho chi Minh κατέχει μια εκλεκτή θέση στη αίθουσα ενώ γύρω γύρω στη αίθουσα υπάρχουν τα γκισέ των υπάλληλων διαφορετικών ασχολιών ..άλλοι παραλαμβάνουν δέματα άλλοι γράμματα…. Ένα ζωντανό ταχυδρομείο παλιάς κοπής…

Βγαίνουμε εξω.. ο δρόμος δίπλα είναι μόνο για βιβλιοπωλεία και τέχνης οριγκαμι…αφιερώσαμε κάμποσο χρόνο σε αυτό πριν επιστέψουμε στο ξενοδοχείο…

Ζούμε τη τελευταία μέρα ενός πολυπόθητου ταξιδιού και πρέπει να μαζέψουμε τα πράγματα μας πέρα από τις εικόνες ….ομως για τις τελευταίες εικόνες πήγαμε στο Majestic ξενοδοχείο με την υπέροχη θέα στο ποτάμι Σαϊγκόν.. καθισμένες στα καθίσματα στη άκρη της ταράτσας απολαύσαμε ένα πεντανοστιμο κρασί και ορεκτικά υπό τους ήχους απαλής μουσικής…το ματι δεν χόρταινε τις πολύχρωμες εικόνες μιας ζωντανής πόλης, μιας πόλης που δεν κοιμάται ποτέ…..και εμεις ακολουθήσαμε κατά γράμμα τις ντόπιες επιταγές.. το ξενυχτήσαμε…και ας έχομε αύριο την πτήση επιστροφής…..

ΥΓ Οι φωτογραφίες της τελευταίας ημέρα ανήκουν στη φίλη συνταξιδιώτισσα Σοφία.. για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν μπόρεσα να ανοιξω τα δικα μου αρχεία…
Ε.Μ

 

[Smaragda53]

Άστα να πάνε... απελπισία σε πιάνει με τόση ανθρώπινη ανοησία, ιδέα δεν εχουν τι σημαίνει πολεμος, ζουν στον κόσμο τους και μια μέρα θα βρεθούν όντως σε καμία τρύπα και δεν θα ξερουν από που τους ήρθε. Ούτε που θα μαθουν ποτε δηλαδη.