Kρουαζιέρα θα σε πάω...σε Μήλο, Φολέγανδρο, Σίφνο, Πολύαιγο και Κύθνο.

[evaT]

Κίλιγκ Τσάπτερ ή αλλιώς το κεφάλαιο της σαχλαμάρας

Το πλήρωμα του σκάφους διαβάζει την ιστορία και σχολιάζοντας στη σχετική ομάδα που συνομιλούμε, ο Αντωνάκης, πρότεινε το εξής...."γράφεις που γράφεις, λέει, δεν προσθέτεις και λίγη μυθοπλασία να το κάνεις πιο πιασάρικο;"

Πες για παράδειγμα πως ο καπενάνιος πέφτει για ύπνο και το πρωί που ρίχνουμε αρόδο στην Κύθνο, διαπιστώνουμε πως ένας από όλους μας λείπει.
Τι μπορεί να συνέβη;

1. Μήπως ήταν δολοφονία;
2. Μήπως αυτοκτονία;
ή μήπως άραγε...πειρατικό ρεσάλτο;

Πολύ ωραίο το σκηνικό για αστυνομικό θρίλερ, αν δεν είμασταν σε ταξιδιωτικό φόρουμ κι αν είχα την ικανότητα να αναπτύξω τέτοιο σενάριο όμως θα έγραφα μάλλον κάπου αλλού...
Ωστόσο, επειδή η πρόκληση μου...γαργάλησε λίγο την φαντασία κι εφόσον η ιστορία μου είναι λίγο πολύ ανθρωποκεντρική, αποφάσισα να πάρω την πάσα, να συνεχίσω για λίγο τον χαβαλέ και να διασκεδάσω τους συνταξιδιώτες μου και ίσως μερικούς από όσους με διαβάζουν.
So, challenge (μισό) accepted!

Εχθές το απόγευμα σε μπανάκι με τα κορίτσια, μισοαστεία μισοσοβαρά μου το πρότειναν, άντε σκέψου πως θα μπορούσε να εξολοθρευτεί ο καθένας μας στην κρουαζιέρα και ανάλογα με τα χούγια του.

Πάμε λοιπόν:
-Ο Αντωνάκης που το πρότεινε, πνίγηκε τρώγοντας λαίμαργα τα αγαπημένα του σαλαμοκάσερα και έφυγε πρώτος (πρώτος έφυγε από το σκάφος έτσι κ αλλιώς!)
-Εγώ με την Ανθή φύγαμε αδιάβαστες μέσα στο νερό τότε με το πλάγιο μπατάρισμα κ αγνοούμαστε έκτοτε...
-Την Λίτσα την πήρε παραμάζωμα η ξέμπαρκη σημαδούρα που έρχεται στο επόμενο (κανονικό) κεφάλαιο
-Ο γιατρός (Παντελής) πνίγηκε άδοξα όταν βούτηξε για να σώσει το παράξενο γκατζετάκι που του έπεσε στα ανοιχτά, αυτό που χρησιμοποιούσε για τα ωραία βιντεάκια που σας βάζω.
-Για τον Τάσο ο θρύλος λέει ότι ανταποκρίθηκε στο ερωτικό κάλεσμα κάποιας σειρήνας μεσοπέλαγα, υπνωτίστηκε και βούτηξε να πάει κοντά της, έκτοτε κανείς ποτέ δεν έχει ακούσει κάτι για εκείνον.
- Το ζευγάρι της παρέας αλληλοεξοντώθηκε
-την Αναστασία την πήρε ο ύπνος σ ένα βραχάκι και την παρέσυρε η παλίρροια
-Ο καπετάνιος ήταν ο μόνος που τελικά επέζησε. Μας ξεφορτώθηκε, πήρε το σκάφος και γελώντας δυνατά άνοιξε πανιά και χάθηκε στον ορίζοντα να συνεχίσει τις διακοπές του ανενόχλητος.

Ζητώ συγνώμη και σοβαρεύομαι
(περίπου), συνεχίζω σύντομα με την κανονική ροή και το κεφάλαιο για την τελευταία μέρα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Δε ξέρω τι κάνουν οι άλλοι, εγώ ψοφάω να διαβάσω ιστορίες από θαλάσσης για τα νησιά αυτά. Είναι μια άλλη οπτική που σίγουρα δεν έχουμε ως τώρα.

(αυτό που βρίσκεις για πλάκα δέκα άτομα και μάλιστα οι πέντε σκιπερ με ξεπερνάει. Εδώ για ένα καφέ δε μπορούμε να μαζευτούμε, όχι για εκδρομή)

 

[evaT]

Είναι μια άλλη οπτική που σίγουρα

Αυτή ακριβώς την οπτική θέλω να αναδείξω. Πολύ διαφορετικός τρόπος να δεις τα νησιά πράγματι...

Τώρα πως τους μαζεύω κ γω απορώ...έχει μαθευτεί ότι είμαστε οι happy Travellers του κύκλου μας κ σπεύδουν να δουν πως περνάμε

 

[mariath]

Μου θύμισες τα νιάτα μου, τότε που ... το τράβαγα το πανί
Διαβάζουμε κι ας είναι δεκαπενταύγουστος, ό,τι πρέπει για τις μέρες είναι!

 

[evaT]

Θεσσαλονίκη - Λαύριο - Μήλος

Το Σάββατο στις 29/07 ξεκινήσαμε νωρίς, μοιραστήκαμε στ αυτοκίνητα (και ένας σε μηχανή) και πήραμε το μεγάλο δρόμο για το νότο.
Το σκάφος ήταν να μας παραδοθεί κάπου το απογευματάκι, οπότε το πήγαμε χαλαρά, κάναμε στάσεις για καφεδάκι, ξεμούδιασμα και κατά τις 3 πιάσαμε Λαύριο, βρήκαμε την Αναστασία (που μπήκε στην παρέα από την αγγελία) και ήπιαμε ένα καφεδάκι να δούμε τα μούτρα μας και να γνωριστούμε.

Το σκάφος τελικά ΔΕΝ ήταν έτοιμο στην ώρα του, ξεροσταλιάσαμε να περιμένουμε στη μεσημεριανή κάψα και όταν κάααααποια στιγμή ειδοποίησαν πως μπορούσε να ξεκινήσει η διαδικασία της παραλαβής, χωριστήκαμε σε δύο γκρουπ, το ένα πήγε να κάνει την παραλαβή και εγώ που ήμουν με το δεύτερο, φύγαμε καρφί στο σούπερ μάρκετ για τις προμήθειες.
Η σχετική (μεγάλη) λίστα είχε δουλευτεί μέρες πριν, μία βδομάδα μέσα σ ένα σκάφος με 10 άτομα φανταστείτε πόσα πράγματα χρειάζονται για να μαγειρεύουμε, να τρώμε πρωινά, σνακς, ποτά, νερά και δε συμμαζεύεται...
Τρία μεγάλα καρότσια φορτώσαμε ως επάνω κ αυτά με εγκράτεια, πήραμε τ απαραίτητα χωρίς υπερβολές. Τα ψυγεία στα σκάφη αυτά δεν είναι ούτε μεγάλα και ούτε έχουν καμιά σπουδαία απόδοση, αναγκαστικά θα κάναμε επιπλέον προμήθειες στα νησιά.
360 ευρουλάκια χτύπησε η ταμειακή και η ρεβολούτ πήρε φωτιά

Με το ένα και το άλλο πιάσαμε τις 7 για να μπούμε στο σκάφος...Να τακτοποιήσουμε τα ψώνια, να βγάλουμε μια άκρη με τις καμπίνες, να συντονιστούμε κάπως....δε το λες απλό.

Αυτό ήταν το σκαφάκι μας. Δε του φαίνεται αλλά είχε 5 καμπίνες διπλές (λέμε τώρα) και 3 τουαλέτες. Τουλάχιστον αρχικά!

Μοιράσαμε τις πιο ευρύχωρες καμπίνες στο ζευγάρι και στα κορίτσια που ήταν η πρώτη τους φορά, εγώ πήρα μια καμπίνα δίπλα στη μηχανή μόνη μου και κάποιοι με ρομαντικές ψυχές αποφάσισαν να κοιμούνται έξω παρέα με τους ροφούς.

Με τα πολλά, πήραμε τον πολυπόθητο απόπλου μετά τις 7.30 το απόγευμα, ώρα που το σούρουπο ήταν προ των πυλών.
Ο καπετάνιος Δον Μήτσος πρότεινε να το πάμε βλέποντας και κάνοντας, αν στην πορεία έβγαινε κούραση να ρίχναμε άγκυρα προς Κύθνο μεριά για διανυκτέρευση και συνέχεια το πρωί.
Περνώντας από τ ανοιχτά της Κύθνου εμείς ακόμη δεν ξέραμε που πάνε τα τρία, ο κάπτεν όμως που είναι κομάντο αποφάσισε να το πάρει μονοκοπανιά ως τη Μήλο, κοιμηθείτε λέει εσείς και σας ξυπνάω το πρωί που θα δέσουμε

Η δική μου προϋπηρεσία στο χώρο της ιστιοπλοΐας αριθμούσε άλλη μία φορά πρόπερσι όταν η μουρλέγκω η κολλητή μου αποφάσισε να κάνει γάμο και ταξίδι μέλιτος δύο σε ένα σε ιστιοπλοϊκό, με πλήρωμα μόνο τους κουμπάρους και 4-5 καλούς φίλους, σουλατσάραμε λιγάκι τότε στο Ιόνιο αλλά από νυχτερινές πλεύσεις κ τέτοια μαύρα μεσάνυχτα...
Να που ήρθε η ώρα μου όμως να μυηθώ στα πιο σκληροπυρηνικά του αθλήματος. Δεν ένιωθα ακριβώς φόβο, αλλά όσο να πεις μια ανησυχία, μια ανασφάλεια, πάντως το μάτι δεν το έβλεπα να κλείνει εύκολα.

Τα μποφοράκια ανέβηκαν λίγο όσο πλέαμε στ ανοιχτά και ανοίξαμε το ένα πανί- τη Μαΐστρα να μας πηγαίνει πρίμα και χωρίς πολλά πολλά κουνήματα.
Πήραμε το βάπτισμα του πυρός στη διαδικασία, σκοινιά να τραβιούνται, πανιά ν ανοίγουν, μανιβέλες να γυρνάνε, μάθαμε και κάτι νέο.

Λάθος Νο 1.
Όταν το καράβι πλέει ποτέ μα ποτέ δεν κατεβαίνουμε στην καμπίνα αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος.
Μας το είχαν πει-το γνωρίζαμε και παρ' όλα αυτά, επειδή οι ξεμυαλισμένες είχαμε φτιάξει από καιρό μια φαντασίωση, με το που θα σαλπάρουμε ν απολαύσουμε ένα Aperol σε κολονάτο ποτήρι αγναντεύονταςτα πέλαγα, λες και είμασταν στο πλοίο της αγάπης κι όχι στο δουλεμπορικό...όπως το είχαμε καταντήσει το δικό μας!

Δεν ακούσαμε και το πληρώσαμε. Μέχρι να φτιάξουμε τα ποτά το στομάχι έγινε μπουγαδόνερο και τρέχαμε στα καταστρώματα να συνέλθουμε.....μόνο που η ναυτία σε πιάνει σε δυό λεπτά και χρειάζεται ώρες μετά για να σε αφήσει.
Μοιραστήκαμε τσίχλες για την αναγούλα φορέσαμε και κάτι αντιεμετικά βραχιόλια που μας έδωσε ο κάπτεν και μας είπαν να αράξουμε κατάστρωμα και κοιτάζουμε μακριά στον ορίζοντα μήπως και συνέλθουμε. Η Ρόουζ στον Τιτανικό πάντως, δεν θα πάθαινε ποτέ ναυτία

Λίγο λίγο νιώσαμε καλύτερα, καλού κακού όμως δεν το κουνήσαμε ρούπι από εκεί...όσο η νύχτα προχωρούσε σκεπαστήκαμε με τα σλήπιγκ μπαγκ, μαζεύτηκαν και οι υπόλοιποι σε πηγαδάκια για να ζήσουμε μερικές από τις ωραιότερες στιγμές της κρουαζιέρας.

Το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο να φωτίζει τη βραδιά και ενόσω πλέαμε μέσα στο δρόμο του φεγγαριού ξαπλωμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, με το χαβαλέ μας και χαλαρώνοντας, πετάξαμε τα σκουπίδια και το στρες από το μυαλό μας, αδειάσαμε από τα φορτία της ψυχής μας κι αφεθήκαμε στην πλανεύτρα θάλασσα.

Ο ύπνος μας βρήκε γαληνεμένους πολύ αργότερα μέσα στη νύχτα, άλλους μέσα κι άλλους έξω, ενώ ο καπετάνιος-είδωλο μας οδηγούσε άοκνος ολοταχώς προς τον πρώτο-ονειρεμένο νησί των διακοπών μας.

 

[evaT]

Μήλος

Αξημέρωτα άνοιξε το μάτι μου, την ώρα που ξεπρόβαλαν τα άγρια βράχια της Μήλου μέσα στο μαύρο σκοτάδι και το έλεγες λίγο σπούκι. Σκιάχτηκα.

Πηγαίναμε εξαιρετικά αργά μια και το φεγγάρι είχε χαθεί και δεν βλέπαμε την τύφλα μας. Περιμέναμε το πρώτο φως για να μπούμε στο λιμάνι του Αδάμαντα και τελικά δέσαμε τα χαράματα, άλλοι βγήκαν προς αναζήτηση καφέ και γω πήγα στην καμπίνα να κοιμηθώ ένα διωράκι και να ισιώσω μέχρι να αρχίσει να κυκλοφορεί ο κόσμος.
Μετά από ολονύχτια πλεύση αποφασίσαμε η πρώτη μέρα να είναι χαλαρή, απλά να χαρούμε το νησάκι και να μπούμε στο πνεύμα των διακοπών.

Ξέχασα να αναφέρω πως για μένα προσωπικά ήταν η πρώτη φορά σε όλα τα νησιά που επρόκειτο να επισκεφτούμε οπότε είχα έναν ενθουσιασμό παραπάνω. Από Κυκλάδες γενικώς έχω μεγάλα κενά, έχω πάει μια Πάρο-Αντίπαρο κάποτε, μια Μύκονο με προσφορά της Aegean μέσα στον κόβιντ, μια Αμοργό παλιότερα, από κει και πέρα το χάος.
Τι να γίνει, όταν οι περισσότεροι κοπροσκυλιάζατε και σερνόσασταν σαν κροκόδειλοι απο τις σούρες σε κάτι 'Ιους και Σαντορίνες τα καλοκαίρια των 90ies, εγώ είχα δυό μωρά να κρέμονται από πάνω μου, τώρα όμως κλείνω τους παλιούς λογαριασμούς. Κάλλιο αργά παρά αργότερα.

Πάμε παρακάτω.
Αφού ήπιαμε τα φρέντο μας-μην πάθουμε καμιά ξαφνική στέρηση, νοικιάσαμε τρία μηχανάκια και ένα αυτοκίνητο για όσους προτιμούν τις 4 ρόδες, να κάνουμε μια μίνι περιήγηση στο νησί.
Το διάσημο Κλέφτικο θα το βλέπαμε την επόμενη που είχαμε σκοπό να κάνουμε το πρώτο μας αρόδο (άγκυρα εκτός λιμανιού) και να διανυκτερεύσουμε, η χώρα της Μήλου όμως είναι ψηλά και χρειάζεσαι μέσο για να τη δεις.

Εγώ (φυσικά) ανέβηκα στο ένα μηχανάκι, ξεκινήσαμε από το Σαρακίνικο που λόγω ανέμων είναι σχεδόν αδύνατο να πορσεγγίσει το σκάφος.
Πολύ εντυπωσιακό το σκηνικό και ανάλογος ο κόσμος.
Μου θύμισε λίγο τα Σειτάν λιμάνια στα Χανιά-καμία σχέση μου είπαν οι άλλοι αλλά εμένα μου το θύμισε τι να κάνω.

Σας έχω κ άλλα κόλπα αλλιώτικα από το Σαρακίνικο....
Για δείτε....

Ανεβασμένα πράγματα, εεεεε;;; Ευτυχώς ο οδοντίατρος της παρέας εκτός ιατρείου ξεχνάει τον τροχό και έχει ωραία χόμπι για να τον αγαπάμε λίγο περισσότερο

Εντυπωσιακότατο το σκηνικό, αλλά το νερό ήταν θολό και η θερμοκρασία μπανιέρας...
Παρακάτω διασχίσαμε το νησί εγκάρσια για να βγούμε στην παραλία Παλαιοχωρίου που μας είχαν προτείνει για το μπάνιο μας.

'Ηταν όντως καλή και αφού σβήσαμε στα δροσερά νερά την πέσαμε σε παρακείμενο beach bar-εστιατόριο να πιούμε και να φάμε κάτι.
Μπύρες και κοκτέηλς

και φάγαμε αυτά που ήταν ακριβά αλλά γευστικά αδιάφορα (κοινώς μας τον έπιασαν)
Καραβιδομακαρονάδα-αυτό κάτι έλεγε

Αρνί με ρεβυθάδα-ντόπιο αλλά μπλιάχ. Χειμωνόφαγο.

Αργά το απόγευμα αφού πλυθήκαμε, ντυθήκαμε και σινιαριστήκαμε ανεβήκαμε στη χώρα να καταπλήξουμε τα πλήθη.

Συμπαθητική, αλλά τη βρήκα πολύ μικρότερη από ό,τι περίμενα, σε 10 λεπτά την είχαμε γυρίσει όλη.

Βρήκαμε ένα μπαλκόνι με θέα να θαυμάσουμε ένα από τα ∞ ηλιοβασιλέματα που χαρήκαμε εκείνες τις μέρες.

Και την πέσαμε σ ένα τέλειο μπαράκι να ρεμβάσουμε λίγο ακόμα.

Σβήσαμε τη βραδιά κατάκοποι αλλά γεμάτοι ανυπομονησία για την επομένη που θα βιώναμε την πρώτη φουλ 24ωρη ζωή μέσα στο σκάφος, εγώ, εσύ κι η θάλασσα μαζί.

 

[evaT]

Μήλος Κλέφτικο

Το πρωί παραδώσαμε τα οχήματα και αφού βάλαμε μια τάξη στο σκάφος, προμηθευτήκαμε πάγο και σαλπάραμε γι άλλη γη κ άλλα μέρη....

Πρώτη επίσκεψη το Κλίμα ή Σύρματα με τις γνωστές χρωματιστές πόρτες.

και βιντεάκι

Mhlos Klima

Ήταν η μόνη μέρα που οι προβλέψεις έδιναν λίγο αεράκι κ ανοίξαμε πανιά

Η πλεύση ως τον προορισμό θα διαρκούσε κάπου στις 2,5 ώρες, αλλά η διαδρομή είχε ενδιαφέρον

και περιπέτειες....

Aegean Sea

...και μας πήρε


και σιγά σιγά φτάσαμε στα πολύ ωραία...

Δεν είναι άδικα τόσο δημοφιλές.
Δεύτερη σκέψη δε χρειάστηκε. Σε 5 λεπτά είμασταν άπαντες στο νερό.
Άλλοι έφυγαν βόλτα με το βαρκάκι, άλλος με το sup, άλλοι κολυμπούσαν γύρω από το σκάφος, εγώ με τον Τάσο πήραμε μάσκα και βατραχοπέδιλο και φύγαμε για σνόρκελιγκ να εξερευνήσουμε τις σπηλιές.

Πραγματικά θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια όταν δεν είχα αφήσει βραχάκι για βραχάκι στη Βουρβουρού Χαλκιδικής που να μην το χαρτογραφήσω.
Καθίσαμε τουλάχιστον μιάμισι ώρα μέσα στο νερό χαζεύοντας το βυθό και τις σπηλιές που επικοινωνούσαν η μία με την άλλη.
'Ομορφες ξέγνοιαστες στιγμές μέχρι που κοντέψαμε να βγάλουμε λέπια, μου πέρασε από το νου πόσο κρίμα να μην έχω μια υποβρύχια κάμερα να αποτυπώσω λίγη από την ομορφιά που έβλεπα, αλλά την επόμενη στιγμή αναθεώρησα και σκέφτηκα καλύτερα άνευ. 'Εχουμε φτάσει να χάνουμε στιγμές από τη ζωή μας για να φωτογραφίζουμε, βιντεοσκοπούμε και να ανεβάζουμε για να δείχνουμε.

Πόσο πιο ελεύθερο και ξεκούραστο να κρατάς μερικές στιγμές για σένα και μόνο!
(...είπε αυτή που τα γράφει τώρα με το νι και με το σίγμα...νάχαμε να λέγαμε!)

Συγκεντρωθήκαμε την ώρα που μας έκοψε η λόρδα κι ετοιμάσαμε το πρώτο μας αυτοσχέδιο ουζάκι. Βγήκαν τα τσίπουρα, βγήκαν οι μεζέδες και τι καλύτερο σκηνικό μπορεί άραγε να ζητήσει κανείς από αυτό;
Στην υγειά σας

Βγήκαν και τα σαλαμοκάσερα και τον πέτυχα τον σαλαμοκάσερο με το σαλαμάκι στο χέρι να χαίρεται

Ήπιαμε τα τσίπουρα (σπιτικά από τη Γουμένισσα Κιλκίς) πιάσαμε και το τραγούδι με το χορό. Και πιες και πες μαντέψτε ποιά λύγισε πρώτη...
Σα να παραήταν αγνό κ ανόθευτο το τσίπουρο της Γουμένισσας και ξαφνικά ένιωσα το σύμπαν γύρω μου να μαυρίζει.
Κουνούσε λίγο και από το κυματάκι, δεν ήθελα και πολύ.

Τα σωθικά μου άφησα στα νερά του Κλέφτικου και πάνω που νόμιζα ότι θα αδειάσω το στομάχι μου και θα νιώσω καλύτερα, ερχόταν και δεύτερος γύρος. Και τρίτος και τέταρτος...ενώ στα ενδιάμεσα βρισκόμουν σε ημιθανή κατάσταση, με πάρκαραν σε μια γωνιά στην πρύμνη να με προσέχουν, ενώ το μαρτύριο δεν είχε τελειωμό. Από νωρίς το απόγευμα που ξάπλωσα εκεί, έπιασε νύχτα και δεν έδειχνα κανένα σημείο βελτίωσης.
Προσπαθούσα να πιω γουλιά γουλιά λίγο νεράκι αλλά το έβγαζα αμέσως. Στις λίγες σκόρπιες σκέψεις που ήμουν σε θέση να κάνω, ήταν ότι θα πάθω αφυδάτωση, θα χρειαστώ νοσοκομείο να μου βάλουν ορό και ήταν τέτοιο το χάλι μου που πίστεψα πως αυτό ήταν, τέλος οι διακοπές για μένα.


Αργά το βράδι και ενώ τα παιδιά έκαναν παρτάκι με ελληνική βραδιά, άλλαξα σημείο, έφυγα από την εντατική και ξάπλωσα με το σλήπιγκ μπάγκ μου στο κατάστρωμα ελπίζοντας πως το χειρότερο ήταν πίσω μου.
'Ηταν η βραδιά της πανσελήνου, η εικόνες γύρω μου ήταν συγκλονιστικές, όπως όμοια συγκλονιστικό ήταν και το χάλι μου.
Κατάφερα να σκεφτώ πως δε βαριέσαι, καλύτερα να ξερνάει κανείς στο ωραιότερο μέρος του κόσμου παρά να βαριέται μπροστά από την τηλεόραση στο σπίτι του. Το θεώρησα ως καλό οιωνό ότι είχα διάθεση να αυτοσαρκαστώ.
Για του λόγου το αληθές, οι φωτογραφίες που μου έδωσαν αργότερα τα παιδιά.

Αυτόν τον καγκουροσκαφάτο με τα μπλε φωτάκια για κάποιο λόγο τον πετυχαίναμε από κει κ έπειτα σε κάθε λιμάνι με τα μπλε φωτάκια να αναβοσβήνουν σα φωτορυθμικά γύρω από το σκάφος του, όντως τώρα;
Φραγκάτο κιτσαριό.

Γύρω στα μεσάνυχτα επικράτησε μια ανησυχία, μια αναστάτωση στην παρέα, είδα να σηκώνονται όλοι και να μιλούν έντονα, ανασηκώθηκα με όση δύναμη μου είχε απομείνει να δω τι είχε συμβεί, άκουσα ότι το κινητό του κάπτεν, γλίστρησε από τα χέρια του και έπεσε στη θάλασσα βούτηξε κι ίδιος από πίσω να το πιάσει, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να το παρακολουθεί να βυθίζεται κατάφωτο σαν τον Τιτανικό, ανήμπορος να το προλάβει. 'Επιασε βυθό, έσβησε κ εξαφανίστηκε. Αιωνία του η μνήμη!
Ανέβηκε πάνω άπρακτος και απελπισμένος έχοντας πρόθεση να επιχειρήσει δεύτερη βουτιά το ξημέρωμα.
Οι κακές γλώσσες πάντως είπαν πως από κει που το είχαν ρίξει στην ποιότητα και άκουγαν Θηβαίο κάποιος ζήτησε να γυρίσουν σε κάτι ανάμεσα Βίσσυ με Βανδή. Δεν το άντεξε ούτε το ίδιο το κινητό και...αυτοκτόνησε

Η τρομερή βραδιά τελείωσε επισοδειακά (ενώ ως εκείνη τη στιγμή κυλούσε ήρεμα ας πούμε..) όταν κατάλαβα ότι ο εμετός μου ξανάρχεται, σηκώθηκα απότομα να τρέξω προς τα σχοινιά του σκάφος, ο Αντώνης νόμιζε θα πηδήξω στη θάλασσα από την απελπισία μου, "Εύα τι πας να κάνεις" κι έτρεξε να με σταματήσει, ενώ εγώ απλά κρεμάστηκα για να αδειάσω το στομάχι μου, κάντε το εικόνα, ζητώ συγνώμη για το αηδιαστικό του θέματος αλλά είχε λίγο και την πλάκα του.

Που να ήξερα η κακόμοιρη ότι ως το επόμενο βράδι θα ήμουν τόσο καλά που θα κατάπινα μπριζόλες αμάσητες

Αντιστρέφω τη διάθεση με αυτό το υπέροχο βιντεάκι για το τέλος του κεφαλαίου, θα μπορούσε να παίξει και σαν διαφήμιση για τις ομορφιές της χώρας μας, τι όχι;

 

[Delmem31458]

Καταπληκτικη ιστορια!

δε βαριέσαι, καλύτερα να ξερνάει κανείς στο ωραιότερο μέρος του κόσμου παρά να βαριέσαι μπροστά από την τηλεόραση στο σπίτι σου.

 

[gkalla]

Σου κρατάμε μούτρα που δεν έψαξες σκίπερ μέσα από το travelstories. Δώσε τέτοιες ιστορίες στο λαό!

 

[evaT]

Σου κρατάμε μούτρα που δεν έψαξες σκίπερ μέσα από το travelstories. Δώσε τέτοιες ιστορίες στο λαό!

Όπως διάβασες δεν έψαξα εγώ. Οι σκίπερ έψαξαν εμένα

 

[evaT]

Φολέγανδρος

ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΕΙ! (ούτε εκεί)

Ξύπνησα με το πρώτο φως πεινασμένη και διψασμένη, αλλά και πολύ ψαρωμένη μετά από τη χθεσινή νίλα.

'Εφαγα και ήπια νεράκι με φειδώ, περιμένοντας να δω την ανταπόκριση από το στομάχι μου.
Επιπλέον μου έδωσαν ηλεκτρολύτες για να αναπληρώσω υγρά, (μπαταρίας; ) και κάθισα στο κατάστρωμα να ξυπνήσω καλά και να αποφασίσω αν είμαι υγιής ή ΑΜΕΑ.

Ο καπετάνιος πάλι δεν περίμενε καθόλου και μόλις φώτισε επαρκώς πήρε μάσκα κι ένα κοντάρι σα τεράστια πηρούνα και μπλουμ στο βυθό μήπως και ψαρέψει το αδικοχαμένο του κινητό.

Σχολίασα ότι ψάχνει ψύλλους στ άχυρα, εφόσον το σκάφος είχε ήδη αλλάξει εκατό φορές θέση γύρω από τον εαυτό του από το προηγούμενο βράδι, αλλά ο σκύλος ο μαύρος χρειάστηκε λιγότερο από δέκα λεπτά για να το λοκάρει και αφού το τσίμπησε με την πηρούνα, ανέβηκε περιχαρής στην επιφάνεια στο ένα χέρι το κινητό και στο άλλο ένα βατραχοπέδιλο που επίσης είχαμε χάσει την προηγούμενη μέρα, αλλά δεν είχαμε καμία πρόθεση να ξεκινήσουμε ειδική επιχείρηση για να το ανασύρουμε.

Το κινητό βρέθηκε μεν, αλλά μετά από 10 ώρες στα 8 μέτρα κάτω από το θαλασσινό νερό δεν πίστεψε κανείς ότι θα επαναλειτουργήσει. Το παραχώσαμε μέσα σ ένα κιλό ρύζι μπασμάτι για να "στεγνώσει" κ ο κάπτεν κομάντο αποφάσισε να μην το ανοίξει. Για την ώρα τουλάχιστον.
Για ριζότο με μανιτάρια το προορίζαμε το μπασμάτι,σε πιλάφι με σάμσουγκ κατέληξε....

Το οποίο σάμσουγκ τελικά δεν συνήλθε ποτέ, αντίθετα από εμένα που αποδείχθηκα "πολύ σκληρή για να πεθάνει τόσο άδοξα", ένιωθα φουλ ενέργεια, σα να μην είχε συμβεί το παραμικρό.
Μια από τις αγαπημένες μου στιγμές στα αρόδα είναι η πρωινή βουτιά στα γαλάζια νερά.
Και αυτό ακριβώς έκανα...

Μετά το Κλέφτικο πιάσαμε παραδίπλα σε πιο ήσυχη παραλία, τον Γέρακα, με κρυστάλλινα νερά και μια μικρή αμουδιά.
Βουτήξαμε και βγήκαμε ως έξω στην παραλία να πατήσουμε στέρεο έδαφος.

Απαπαπαπα!

Η πλεύση μας ως τη Φολέγανδρο θα διαρκούσε σχεδόν 5 ώρες, έτσι είχαμε αρκετές ώρες μπροστά, οι προβλέψεις έδιναν λίγο αεράκι το πρωί κ από κει και πέρα νάδα. Τέλεια μπουνάτσα.

Για την ώρα εκμεταλλευόμασταν το μέτριο μποφοράκι, σηκώσαμε πανιά, σβήσαμε τις μηχανές και οι ιστιοπλόοι της παρέας έκαναν σαν μικρά παιδιά σε ζαχαροπλαστείο από τον ενθουσιασμό τους.

Αργότερα τσιμπήσαμε κάτι εν πλω και μετά από αυτό μας βγήκε μια μεσημεριανή ντάγκλα. Σκορπίσαμε δεξιά αριστερά, εγώ με τη μία φίλη μου ξαπλώσαμε πόδια-κεφάλι (και χωρέσαμε σχεδόν φιξ) στον ένα καναπέ του ντεκ και εκεί πάνω στο νιρβάνα της χαλαρουίτας, γυρίζει το ένα πανί στον άνεμο και πέφτει το σκάφος σε πλαγιοδρομία....μπατάρισμα δηλαδή κ πλάγια σούζα, είδαμε το νερό να έρχεται καταπάνω μας, σα να μας άδειαζαν κυριολεκτικά στη θάλασσα. Εξαιρετικό!
Κάτι λίγα δευτερόλεπτα κράτησε αυτό, αλλά τα είδαμε όλα από την τρομάρα, εμείς που θα συναντιόμασταν ξαφνικά με τη θάλασσα και οι άλλοι από απέναντι που μας έβλεπαν σχεδόν κάθετες με το νερό να προσπαθούμε να κρατηθούμε από ό,τι μπορέσαμε.

Από το εσωτερικό του σκάφους ακούγονταν επίσης θόρυβοι, κοπανιόταν ό,τι πορτάκι δεν είχαμε ασφαλίσει προσεχτικά, μια κατσαρόλα με ρύζι έφυγε στην απέναντι πλευρά και το μαζέψαμε σπυρί σπυρί από το πάτωμα αργότερα, ενώ μόλις επανήλθαμε μείναμε άφωνοι να κοιτιόμαστε...τι έγινε τώρα ρε παιδιά;
Ασχοληθήκαμε για λίγο μεγαλοποιώντας τα πράγματα "από του χάρου τα δόντια γλυτώσαμε" και ποιός ξέρει που είναι τα σωσίβια μέχρι να τα βρουν να μας τα πετάξουν θα σκυλοπνιγόμασταν, drama queens όλες μας, ενώ ο καπετάνιος βρήκε ευκαιρία να μας θυμίσει πόσο ΔΕΝ πρέπει να είναι κανείς κάτω την ώρα της πλεύσης. Εντάξει, το καταλάβαμε.

Απογευματάκι φτάσαμε στην όμορφη Φολέγανδρο και ρίξαμε και πάλι αρόδο στην Αγκάλη.
Βγήκαμε στην ακτή λίγοι λίγοι με το ντίγκι (το βοηθητικό βαρκάκι) και ψάξαμε το λεωφορείο προς τη χώρα.
Εδώ η μία Ούρσουλα (εγώ)

Με 3 ευρώ το κεφάλι μπήκαμε σε ιδιωτικό λεωφορείο τύπου ΚΤΕΛ (μπίζνα λέμε) που μας μετέφερε για 5 χιλιόμετρα μέσα από κάτι κακοτράχαλες ανηφοριές ως τον κεντρικό δρόμο κ από κει στη χώρα.

Πρώτος στόχος η ανάβαση στην Παναγία της Φολεγάνδρου για να δούμε το ηλιοβασίλεμα.
Δείτε που ανεβήκαμε...

Φίδι ατελείωτο η ανάβαση, ανεβαίναμε κ ανεβαίναμε και τελειωμό δεν είχε...

Είχε κόψει ο αέρας και γίναμε μούσκεμα στον ιδρώτα.
Οι θέες βέβαια ήταν breath-taking, όπως λέμε και στο χωριό μου.

τα καταφέραμε όμως.

Να εδώ το γνωστό σεσημασμένο ταξιδιωτικό τρίο....και η κοπελιά από Αθήνα που είχε ξυπνήσει εκτάκτως εκείνη τη μέρα

Ορίστε και βιντεάκι την ώρα που είχε βγει η γλώσσα απέξω
Folegandros Island

ενώ παρακάτω βγάλαμε άλλη μία "οικογενειακή" φωτογραφία με όλες τις Ούρσουλες!

Μαζί με την αποπνικτική ζέστη μας προέκυψε ακόμη ένα πρόβλημα.
'Οσοι έχετε εμπειρία από τέτοιου τύπου σκάφη το γνωρίζετε ήδη. Το φαινόμενο που μετά από κάποιες μέρες στη θάλασσα, η πρώτη επαφή με τη γη έχει ως αποτέλεσμα να νιώθεις πως...κουνάει η στεριά!
Είναι πραγματικά οξύμωρο αλλά και πέρα για πέρα αληθινό, περπατάς και νιώθεις το χώμα κάτω απο τα πόδια σου να κουνιέται, προσπαθείς να προσαρμόσεις το βήμα και σε πιάνει ξανά ναυτία...τι ζωή κ αυτή. Ναυτία μέσα, ναυτία κι έξω!

Η χώρα της Φολεγάνδρου πάντως μας γοήτευσε. Τουλάχιστον!

Ιδιαίτερα φροντισμένη, καθαρή, περιποιημένη...
Και στο κέντρο οι όμορφες πλατείες με περιορισμένη όμως κίνηση

Σχετικά λίγα πράγματα... Περίμενα πολύ περισσότερο κόσμο δεδομένης της εποχής, κυκλοφορούσαν όμως λίγοι, έτρωγαν ακόμη λιγότεροι ενώ τα όμορφα μπαράκια την ώρα εκείνη ήταν παντελώς έρημα.
Καθίσαμε στην κεντρική πλατεία και παραγγείλαμε τοπικούς μεζέδες

Πεντανόστιμα όλα.
Δεν είναι το στυλ μου η τόση ησυχία, έχω την τάση να βαριέμαι εύκολα όταν δεν έχω δραστηριότητες κάπου, ωστόσο το ακούω με ενδιαφέρον να επιστρέψω κάποτε για 1-2 διανυκτερεύσεις στο όμορφο χωριό σε φάση περισυλλογής και αυτοσυγκράτησης...

Κατά τις 11 που αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο πλωτό μας σπίτι, ο τοπικός ΟΑΣΘ είχε σταματήσει τα δρομολόγια και μετά από μια μικρή περιπέτεια αναζητώντας βαν, λεωφορεία και ταξί, καταλήξαμε σ ένα μικρό βαν που μετά από δύο δρομολόγια (μισούς μισούς), 50 ευρώ και καμιά ντουζίνα άσματα σκυλελέ, μας γύρισε πίσω στην Αγκάλη.
Δια της γνωστής οδού, παραλία, ντίγκι και σκάφος μαζευτήκαμε στο κατάστρωμα για να κλέψουμε λίγη ακόμη μαγεία από τη βραδιά, συνοδεία από παγωμένα ποτάκια (με φρέσκα παγάκια που μόλις είχαμε ανανεώσει)

Ποτάκια για τους άλλους. Απλή μπυρίτσα για μένα απόψε.

Καληνύχτα σας.

 

[Travelliaris]

Ακόμα δε συνήλθες μάλλον, έχωσες κάτι φωτό της Μήλου για Φολέγανδρο.