Kρουαζιέρα θα σε πάω...σε Μήλο, Φολέγανδρο, Σίφνο, Πολύαιγο και Κύθνο.

[paefstra]

Εχω κανει πολλα καλοκαιρια διακοπες στη Σιφνο, ηταν μαλιστα το πρωτο Κυκλαδονησι που πηγα διακοπες και ο ερωτας ηταν μονιμος λογω του Καστρου.
Οταν πρωτοπηγα πιτσιρικι ο Κουβανος δεν υπηρχε αλλα αρκετα πιο πανω υπηρχε μπαρακι χωρις καθισματα που καθοσουν με το ποτο στα βραχια.
Εχω παει και στον Κουβανο. Αξιζει φωτογραφισης η τουαλετα του μαγαζιου που ειναι εργο τεχνης .
Κατα τα αλλα την εχω ζησει ως οχι πολυ ακριβο νησι, αλλα τα σουβενιρ ηταν παντα πανακριβα.

 

[evaT]

Κίλιγκ Τσάπτερ ή αλλιώς το κεφάλαιο της σαχλαμάρας

Το πλήρωμα του σκάφους διαβάζει την ιστορία και σχολιάζοντας στη σχετική ομάδα που συνομιλούμε, ο Αντωνάκης, πρότεινε το εξής...."γράφεις που γράφεις, λέει, δεν προσθέτεις και λίγη μυθοπλασία να το κάνεις πιο πιασάρικο;"

Πες για παράδειγμα πως ο καπενάνιος πέφτει για ύπνο και το πρωί που ρίχνουμε αρόδο στην Κύθνο, διαπιστώνουμε πως ένας από όλους μας λείπει.
Τι μπορεί να συνέβη;

1. Μήπως ήταν δολοφονία;​

2. Μήπως αυτοκτονία;​

ή μήπως άραγε...πειρατικό ρεσάλτο;​

Πολύ ωραίο το σκηνικό για αστυνομικό θρίλερ, αν δεν είμασταν σε ταξιδιωτικό φόρουμ κι αν είχα την ικανότητα να αναπτύξω τέτοιο σενάριο όμως θα έγραφα μάλλον κάπου αλλού...
Ωστόσο, επειδή η πρόκληση μου...γαργάλησε λίγο την φαντασία κι εφόσον η ιστορία μου είναι λίγο πολύ ανθρωποκεντρική, αποφάσισα να πάρω την πάσα, να συνεχίσω για λίγο τον χαβαλέ και να διασκεδάσω τους συνταξιδιώτες μου και ίσως μερικούς από όσους με διαβάζουν.
So, challenge (μισό) accepted!

Εχθές το απόγευμα σε μπανάκι με τα κορίτσια, μισοαστεία μισοσοβαρά μου το πρότειναν, άντε σκέψου πως θα μπορούσε να εξολοθρευτεί ο καθένας μας στην κρουαζιέρα και ανάλογα με τα χούγια του.

Πάμε λοιπόν:
-Ο Αντωνάκης που το πρότεινε, πνίγηκε τρώγοντας λαίμαργα τα αγαπημένα του σαλαμοκάσερα και έφυγε πρώτος (πρώτος έφυγε από το σκάφος έτσι κ αλλιώς!)
-Εγώ με την Ανθή φύγαμε αδιάβαστες μέσα στο νερό τότε με το πλάγιο μπατάρισμα κ αγνοούμαστε έκτοτε...
-Την Λίτσα την πήρε παραμάζωμα η ξέμπαρκη σημαδούρα που έρχεται στο επόμενο (κανονικό) κεφάλαιο
-Ο γιατρός (Παντελής) πνίγηκε άδοξα όταν βούτηξε για να σώσει το παράξενο γκατζετάκι που του έπεσε στα ανοιχτά, αυτό που χρησιμοποιούσε για τα ωραία βιντεάκια που σας βάζω.
-Για τον Τάσο ο θρύλος λέει ότι ανταποκρίθηκε στο ερωτικό κάλεσμα κάποιας σειρήνας μεσοπέλαγα, υπνωτίστηκε και βούτηξε να πάει κοντά της, έκτοτε κανείς ποτέ δεν έχει ακούσει κάτι για εκείνον.
- Το ζευγάρι της παρέας αλληλοεξοντώθηκε
-την Αναστασία την πήρε ο ύπνος σ ένα βραχάκι και την παρέσυρε η παλίρροια
-Ο καπετάνιος ήταν ο μόνος που τελικά επέζησε. Μας ξεφορτώθηκε, πήρε το σκάφος και γελώντας δυνατά άνοιξε πανιά και χάθηκε στον ορίζοντα να συνεχίσει τις διακοπές του ανενόχλητος.

Ζητώ συγνώμη και σοβαρεύομαι
(περίπου), συνεχίζω σύντομα με την κανονική ροή και το κεφάλαιο για την τελευταία μέρα.

 

[Travelliaris]

Ρε μη κάνεις spoiler! Στη συνέχεια ήταν αυτό. στην αναχώρηση σταμάτησα, ππππφφφφφ

φαίνεται δε μου πέρασε ακόμα η τρομάρα

 

[evaT]

Κύθνος και το εμβληματικό Σούνιο για σβήσιμο

Η νυχτερινή πλεύση (μπορεί) να κρύβει απρόσμενες συγκινήσεις. Ευχάριστες και μη.
Μας πληροφόρησαν πως γενικά οι ιστιοπλόοι, νύχτα δεν ταξιδεύουν.
Τα σκαφάκια αυτά δεν έχουν σοβαρά όργανα πλοήγησης, ραντάρ και συναφή και ειδικά όταν οι νύχτες είναι σκοτεινές είναι απαγορευτικό.
Εμείς όμως πέσαμε σε νύχτες με φεγγάρι και καπετάνιο ταχυδακτυλουργό, έτσι μεσάνυχτα είμασταν ήδη εν πλω για το επόμενο νησί.

Τα πράγματα από χαλαρά εν μέσω γενικής ευφορίας, έγιναν σε μια στιγμή αρκετά τρομαχτικά όταν άξαφνα βρέθηκε στο δρόμο μας μια αδέσποτη ογκώδης σημαδούρα, την είδαμε να έρχεται ταχύτατα καταπάνω μας, στην πραγματικότητα εμείς είχαμε την ταχύτητα, ωστόσο μπήκε στο οπτικό μας πεδίο όταν ήταν ήδη αργά, τελικά περάσαμε εντελώς ξυστά...αρκετά όμως για να καρδιοχτυπήσει όλο το πλήρωμα, κόψαμε αμέσως ταχύτητα και πιάσαμε τους φακούς να δούμε μην τυχόν υπήρχαν δίχτυα και μπλεχτούμε ή καμιά μικρή βάρκα στα κοντά, ευτυχώς δεν υπήρχε τίποτα επικίνδυνο και μάλλον η σημαδούρα είχε ξεφύγει από κάπου, ωστόσο ήταν αρκετό να μας τρομάξει τόσο που να μην κλείνει το μάτι κανενός.

Μέχρι να ξεφύγουμε από όλα τα νησάκια και να βγούμε στα πολύ ανοιχτά, τη βγάλαμε στο κατάστρωμα παρατηρώντας τον ορίζοντα μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι, κάθε φως που ξεχώριζε από πλοίο, αεροπλάνο, φάρο, μόνο το βόρειο σέλας δεν είδαμε-τόση ήταν η τρομάρα που πήραμε!

'Οταν πια βγήκαμε στα ανοιχτά, πέσαμε ψόφιοι από την εξάντληση και ανέλαβαν οι σκίπερ(ς) να βοηθούν τον καπετάνιο (νομίζω).
Πάντως όταν άνοιξε το δικό μου το μάτι, είχαμε ήδη δέσει και οι μισοί είχαν βγει έξω προς αναζήτηση παγωμένου καφέ...
Η πρώτη εικόνα του λιμανιού της Κύθνου ήταν αποτρεπτική. Καμία γραφικότητα, δεν έβγαλα ούτε φωτογραφία.
Η δεύτερη το ίδιο.
Βρήκα τους άλλους να καφεδιάζονται παρακάτω και κουνήσαμε το μαντήλι στον Αντωνάκη μας που έτρεξε να προλάβει το φέρι για να συνεχίσει τις διακοπές του σε εξοχική κατοικία που διαθέτει (και) στην Αντίπαρο.

Επιστρέφοντας στο σκάφος διαπιστώσαμε ότι ένα προβληματάκι που ήδη είχαμε με την αντλία του νερού είχε χειροτερέψει, το νερό ερχόταν με το ζόρι στις παροχές, ήταν που ήταν το ντουζ ψυχοβγάλτης, μάλλον θα έπρεπε να ξεχάσουμε το πλύσιμο μέχρι να φτάσουμε σπίτι μας.
Μέρα με τη μέρα κατέρρεε το σκαφάκι.

'Ολα αυτά βέβαια τα ξεχάσαμε μόλις η άγκυρα έπεσε στην παραλία Κολώνα.
Μάσκα, βατραχοπέδιλο κ βουρ στα βραχάκια για εξερεύνηση. Η ώρα του παιδιού.

Κυριολεκτικά όμως ξαναέγινα παιδί. Το βατραχοπέδιλο, μου είχε ήδη κάνει πληγή στο πόδι. 'Οσο το φορούσα τόσο χειροτέρευε, ενώ παράλληλα είχα μεγάλες μελανιές σε χέρια και πόδια από τα σκουντουφλήματα στο σκάφος, συν διάφορα γδαρσίματα από τα βραχάκια, από μικρό παιδί που καβαλούσα ό,τι ποδήλατο έβρισκα μπροστά μου κ έφευγα στις κατηφόρες χωρίς φρένα είχα να δω τον εαυτό μου σε τέτοιο χάλι...
'Οχι πως οι άλλοι ήταν σε καλύτερη κατάσταση...εκεί που καθόμασταν έβλεπες κάποιον ματωμένο-όλο και κάποια πληγή άνοιγε-μέρος της γοητείας των διακοπών στο σκάφος

Εγώ με τον Τάσο κολυμπήσαμε κ εξερευνήσαμε την περιοχή μέχρι που μουλιάσαμε και βγάλαμε λέπια, το πήγαμε μέχρι έξω στην όμορφη παραλία όπου είχαν αρχίσει να καταφθάνουν οι ταλαίπωροι Αθηναίοι με τα παιδάκια τους και τα τζίτζιλι μίτζιλι, που κουβαλούσαμε όλοι και θυμόμαστε με νοσταλγία (#not) όσοι είμαστε γονείς και ζήσαμε αξέχαστες στιγμές σε παραλίες με τα παιδάκια μας.

Σε λίγο κατέφθασε ο ντόκτορ Παντελής με το sup του και την Αναστασία που είχε πιαστεί από πίσω για να μην κουράζεται (χαχα) και αφού είχαν προβλέψει αδιάβροχα σακουλάκια για κινητό και λεφτά μας πρότειναν να πάμε όλοι μαζί για μια παγωμένη μπύρα στο μπητς μπαρ.
Εγώ βασικά για βατραχοπέδιλο είχα βγει, όχι για κοσμική εμφάνιση αλλά η κρύα μπύρα ήταν θεόλστατη την ώρα εκείνη, έτσι ξέχασα το χάλι μου και την πέσαμε στο μπαράκι αμπελοφιλοσοφώντας τη ζωή με παγωμένες Corona.

η θέα όπως τα πίναμε

Η θριαμβευτική επάνοδος στο σκάφος

Αυτή ήταν και η τελευταία βουτιά της κρουαζιέρας, το Σούνιο απείχε τουλάχιστον 4,5 ώρες πλεύσης και δεν θέλαμε για κανένα λόγο να ρισκάρουμε το ηλιοβασίλεμα.

Από τότε που βγάλαμε το πρόγραμμα της κρουαζιέρας, η προοπτική να διανυκτερεύσουμε κάτω από το βράχο που φιλοξενεί το Ναό του Ποσειδώνα μας έκανε πολύ δυνατό κλικ, έτσι όσο η ώρα ζύγωνε, τόσο η ανυπομονησία μεγάλωνε.
Είχα επισκεφτεί το κορυφαίο μνημείο καμιά 15ετία πριν με σχολική εκδρομή της κόρης μου και είχα ξετρελαθεί με το σημείο και την ενέργεια του μέρους. Παρότι το έζησα με εκατομμύρια παιδάκια από σχολικές εκδρομές, ακόμη θυμάμαι το συναίσθημα.
Τώρα θα το έβλεπα από κάτω προς τα επάνω. Και με την ησυχία μου.

Οι ώρες πλεύσης περνούσαν πια αργά, είμασταν όλοι κουρασμένοι και λίγο μελαγχολικοί όσο η εβδομάδα μας μαζί, τελείωνε, πάντως ό,τι κι αν είχε ο καθένας στο νου του, τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό που αντικρίσαμε, τα συναισθήματα που μας κατέκλυσαν μόλις έγινε ορατός ο μεγαλοπρεπής βράχος του Αιγέα, παραγγελιά για την ομορφότερη στιγμή του δειλινού, όταν το σύμπαν επιτέλους σου χαμογελάει και γίνεται σκηνοθέτης απλής, γνήσιας ευτυχίας.

Σας βάζω στην ατμόσφαιρα με το βιντεάκι που μιλάει από μόνο του και τα λόγια του λόρδου Βύρωνα από το ποίημα τα Νησιά της Ελλάδας.

"Place me on Sunium's marbled steep,
Where nothing, save the waves and I,
May hear our mutual murmurs sweep..."

Cape Sounio-Poseidon

Παραταχτήκαμε άπαντες όρθιοι και παρατηρούσαμε υπνωτισμένοι τη μαγεία του τόπου.

Χωρίς λόγια...

ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ μόνο, δεν υπήρχαν άλλα λόγια.

Λίγο αργότερα ζήσαμε και δεύτερο μυσταγωγικό γύρο, αλλά πριν αυτό είχαμε να λύσουμε τα διαδικαστικά.
Ρίξαμε άγκυρα 80-100 μέτρα από την ακτή και ο βιονικός καπετάνιος έβγαλε με το χαλασμένο ντίγκι στην ακτή την Αναστασία κάνοντας κουπί. Αποχαιρετιστήκαμε και μείναμε πια 8...
Κάπως νιώθαμε πιά αισθητά λιγότεροι...
Ο καπετάνιος κωπηλατούσε γρήγορα λες και ήταν σε videogame και μεις κατεβήκαμε να ετοιμάσουμε το τελευταίο δείπνο των διακοπών, με το νερό να τρέχει με τα χίλια ζόρια και να δυσχεραίνει τη δουλειά στην κουζίνα.

Οι "νοικοκυρές" επί το έργο

Στρώσαμε τραπέζι και μαζευτήκαμε γύρω γύρω πεινασμένοι να υποδεχτούμε την απλή μακαρονάδα, μαζί με ό,τι μας είχε απομείνει από τις προμήθειες.

Πόσο νόστιμη, πόσο πολύτιμη ήταν εκείνη η μακαρονάδα!! Δεν είχαμε περίτεχνες σάλτσες, ούτε ακριβά κρασιά, δεν είχαμε πλυθεί και ξεκουραστεί σαν άνθρωποι, όμως πραγματικά δεν μας έλειπε τίποτα.
Είμασταν στο πιο τέλειο μέρος στον κόσμο, είχαμε γαλήνη, αρμονία, είχαμε γέλιο, είχαμε συνεννόηση και συντονισμό, είχαμε γεμάτη ψυχή και τα είχαμε όλα...

Τα βράδια μας στο πλοίο ήταν συνήθως θορυβώδη. Με γέλια, πειράγματα, μουσικές και χορούς, σηκώναμε τη θαλασσογειτονιά στο πόδι!

Απόψε όμως ήταν όλοι σιωπηλοί. Μούγκα στη στρούγκα και γενικευμένη εσωστρέφεια.
Καθηλωμένοι από το σκηνικό.

Τριγύρω αγκυροβολημένα δεκάδες σκάφη, με την ίδια πρόθεση. Ποιός ξέρει από ποιά άραγε πέρατα του κόσμου έφταναν άνθρωποι εδώ να θαυμάσουν αυτά που είναι η δική μας περήφανη κληρονομιά.

Πήραμε όλοι από ένα ποτήρι κρασί, μπύρα, κάτι να πίνουμε, ενώ εγώ ανέλαβα το ντιτζειλίκι της βραδιάς.
Σύνδεσα το τηλέφωνο στα ηχεία του σκάφους ν ακούγεται η μουσική από παντού και ψάξαμε τα κορυφαία slow, παλιά κ αγαπημένα μπλουζ των έιτις, μουσικές μαγικές, τέλεια κουμπωμένες στην ατμόσφαιρα και τις αισθήσεις μας.

Τριγύρω σιωπή. Είχαμε είχε πιάσει από μια γωνιά με τα μάτια καρφωμένα στο φωτισμένο μνημείο, το φεγγάρι παραδίπλα να λούζει με το δικό του φως τα νερά, νιώθαμε το ίδιο πράγμα ο καθένας με τη δική του σκέψη, τα δικά του μάτια, πόσο ίδια αλλά και πόσο ξεχωριστά !

'Οταν πια όλοι κατέβηκαν για ύπνο, έμεινα μονάχη μου λίγο ακόμη, πάνω στο κατάστρωμα, αδυνατώντας να αποχωριστώ τη βραδιά εκείνη, βρήκα τ ακουστικά μου, επέλεξα τη μουσική που μιλάει στη δική μου ψυχή, αποσυνδέθηκα από οτιδήποτε γήινο και έτσι απλά αποχαυνώθηκα, χώθηκα ολόκληρη μέσα στη μυστηριακή αύρα της στιγμής και του τόπου.

Το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς το απολαύσαμε όλοι μαζί παρέα πριν την καληνύχτα
και γω για άλλη μια φορά εκεί πάνω μονάχη μου, για να χαθώ λίγο ακόμη, να μη χάσω ούτε μια νότα, ούτε λίγη από την ανατριχίλα των riff την ώρα που τα δάχτυλα του Μαρκ Νόπλφερ χαϊδεύουν παραπονιάρικα την κιθάρα του...

 

[psilos3]

παραλία Κολώνες

Κολώνα.
Δεν έχει τα πιο ωραία νερά των Κυκλάδων, ωστόσο είναι σίγουρα η πιο αναγνωρίσιμη λόγω της μορφολογίας της. Τέλειο μέρος!

Κατά τα άλλα απίθανη αφήγηση, εικόνες και μουσική επένδυση για άλλη μια φορά.
Για κάποιο λόγο τους Dire straits τους έχω συνδεδεμένους με roadtrip, ίσως γιατί ακούγαμε τα cd τους στα 20 μας κάθε φορά στην επιστροφή μας από τη Χαλκιδική.
Ωστόσο είναι μια πολύ συναισθηματική μπάντα που κολλάει σε τέτοιες περιπτώσεις. Εύγε για την επιλογή σου.
Εύχομαι και του χρόνου αντίστοιχη και καλύτερη ταξιδάρα!

Υ.Γ. Ήσασταν πολύ τυχεροί που σας βγήκε το όλο εγχείρημα με καλό καιρό χωρίς ανέμους, απ' όσο ξέρω αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα στις εκδρομές με ιστιοπλοϊκό στο Αιγαίο μες το κατακαλόκαιρο!

 

[evaT]

Ωστόσο είναι μια πολύ συναισθηματική μπάντα που κολλάει σε τέτοιες περιπτώσεις. Εύγε για την επιλογή σου.

Ευχαριστώ πολύ! Μουσικά είμαστε κοντά οπότε εσύ ειδικά το καταλαβαίνεις καλύτερα.
Μου γύριζε το συγκεκριμένο κομμάτι συνέχεια στο μυαλό εκείνο το βράδι και τελικά το άφησα για το τέλος. 'Ηταν όντως η καλύτερη σφραγίδα.

Ήσασταν πολύ τυχεροί που σας βγήκε το όλο εγχείρημα με καλό καιρό χωρίς ανέμους, απ' όσο ξέρω αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα στις εκδρομές με ιστιοπλοϊκό στο Αιγαίο μες το κατακαλόκαιρο!

Αυτό ξαναπέστο! Δύσκολα θα τολμούσα Αιγαίο ξανά τέτοια εποχή, δε θέλω να φανταστώ πως θα ήταν η φάση αν πέφταμε σε 6-7 μποφώρ....

Καλά ταξίδια σε όλους μας!

 

[poised]

Απολαυστική αφήγηση και ωραίες εικόνες, ευχαριστούμε!

Είχα κάνει και εγώ παλιά ένα ταξίδι με ιστιοπλοϊκό, ευτυχώς με σχεδόν άπνοια και θυμήθηκα ότι για αρκετές μέρες μετά έπεφτα για ύπνο στην ξηρά και ένιωθα ότι κουνιόμουν λες και ήμουν στην θάλασσα.

Τότε περάσαμε καλά και εμείς μεγάλη παρέα και το είχα βρει ωραία εμπειρία για μία φορά, αλλά δύσκολα θα το επαναλάμβανα καθώς τα πράγματα που μπορούν να πάνε στραβά και να το χαλάσουν εντελώς είναι πολλά. Υποψιάζομαι επίσης πως αν δεν το αγαπήσεις την πρώτη φορά, την δεύτερη δεν θα είναι το ίδιο ωραία. Έτσι από περιέργεια, εσένα πως σου φαίνεται, θα το ξαναέκανες;

 

[paefstra]

Διαβασα με ενδιαφερον πρωτη φορα τετοια ιστορια. Μπραβο σας, αλλα πειστηκα οτι δεν θα μου πηγαινε.
Αυτο που μ αρεσει ειναι που γραφεις χρησιμοποιωντας βορειοελαδειτικα ιδιωματα (κανεις δεν λεει εδω "χαμω" τζιτζιλι μιτζιλι τα συμπραγκαλα) και λιωνω.

 

[Travelliaris]

Το πιο κουφό σε αυτά τα ταξίδια είναι ότι ενώ την 2η μέρα νομίζεις πως ταξιδεύεις ήδη μια βδομάδα, το 7ήμερο συνολικά μοιάζει με ταξίδι δύο ωρών. Τα πολύ καλά νέα είναι ότι, ανεξάρτητα από την αίσθηση του χρόνου, τα συναισθήματα είναι απανωτά και οι εμπειρίες μοναδικές. @evaT , στα επόμενα!

 

[chris7]

Καταπληκτική γραφή με θαυμάσιο χιούμορ.
Πολύ όμορφες φωτογρφίες και υπέροχα βίντεο.
Πάντα τέτοια.

 

[evaT]

Απολαυστική αφήγηση και ωραίες εικόνες, ευχαριστούμε!

Ευχαριστώ πολύ!

Έτσι από περιέργεια, εσένα πως σου φαίνεται, θα το ξαναέκανες;

Με αυτή την παρέα χωρίς δεύτερη σκέψη

Μπραβο σας, αλλα πειστηκα οτι δεν θα μου πηγαινε.

ισχύει δεν είναι για όλους.

Αυτο που μ αρεσει ειναι που γραφεις χρησιμοποιωντας βορειοελαδειτικα ιδιωματα (κανεις δεν λεει εδω "χαμω" τζιτζιλι μιτζιλι τα συμπραγκαλα) και λιωνω.

Χαχαχα έχουν πλάκα αυτά.

Καταπληκτική γραφή με θαυμάσιο χιούμορ.

Ευχαριστώ και πάλι. Ευτυχώς το χιούμορ μας βγαίνει κυρίως στην πράξη. Ωστόσο είναι το καλύτερο κοπλιμέντο για μένα, πολύ περισσότερο με το αν γράφω καλά ή μέτρια. 'Αντε και στα επόμενα για όλους μας!

 

[Kostas777]

Πολυ ομορφη αφηγηση!