Αργεντινή Βολιβία Βραζιλία Ουρουγουάη Περού Latin America: Από τη Λίμα στο Ρίο σε 40 μέρες

[tryxx]

8. Sucre, like Sugar

(Από Στέλιος)

Περιπλανώμενος στη Sucre καταλαβαίνεις ότι το όνομά της αντανακλά αυτό που βλέπεις…. Ζάχαρη! Το συνδυάζεις εξάλλου και με την μετάφραση στα αγγλικά: Sucre=Sugar! Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η πόλη που άλλαξε στην πορεία 4 ονόματα, μνημείο πλέον Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο, πήρε το σημερινό της όνομά ως τιμή στον μεγάλο στρατάρχη της Μάχης του Αγιακούτσο (9 Δεκεμβρίου του 1824), Αντόνιο Χοσέ Ντε Σούκρε Λα Πλάτα.

Όμως καλύτερα… ζάχαρη! Τα λευκά επιβλητικά αποικιοκρατικά κτίρια που κυριαρχούν στη συνταγματική πρωτεύουσα της Βολιβίας καθηλώνουν τον επισκέπτη που δύσκολα θα αποχαιρετίσει μια τέτοια πόλη. Αυτό συνέβη και σε μας που φτάσαμε ένα κυριακάτικο πρωινό μετά από ένα ακόμα εξαντλητικό ολονύχτιο ταξίδι από τη Λα Παζ.

Sucre, λευκή σαν ζάχαρη

Sucre

Θέλαμε πολύ από τη Λα Παζ να πηγαίναμε στο Oruro, όπου εκείνες τις μέρες γινότανε το μεγάλο και διάσημο καρναβάλι του. 30.000 χορευτές και 10.000 μουσικοί, λέγεται ότι δημιουργούν μια φανταστική αλλά πάνω απ” όλα αυθεντική ατμόσφαιρα προκολομβιανής εποχής. Όμως δε βρίσκαμε ούτε στάβλο να κοιμηθούμε εκεί έτσι αποφασίσαμε με βαριά καρδιά να παρακάμψουμε το σχέδιο Oruro.

Στο δρόμο για τη Σούκρε, κάναμε στάση στην Challapata και θυμάμαι σε ένα βρωμομάγαζο οι ντόπιοι αγοράζανε ένα άσπρο, μάλλον κατσικίσιο, φρέσκο τυρί που ήταν κομμάτια – κομμάτια σε ένα πάγκο. Τι … ωραία ιδέα, είπαμε να φάμε και μεις και αγοράσαμε. Ήταν πολύ ωραίο, μετά βέβαια ξανασκέφτηκα πόσες φορές την πάτησα παλιά από γαλακτοκομικά και προσευχήθηκα να μην με πιάσει τίποτα και αφήσω τα κόκαλά μου στη Βολιβία. Θα μου πεις όπου και να τα αφήσεις το ίδιο είναι…

Το hostel που καταλύσαμε ήταν εξίσου γραφικό, στο πνεύμα της πόλης και διαολοστέλνοντας την κούραση του ταξιδιού ξεκινήσαμε αμέσως την περιήγηση. Πίνοντας μια σοκολάτα σε ένα κεντρικό καφέ – η Σούκρε φημίζεται για τα σοκολατοπωλεία της – ανακτήσαμε γρήγορα δυνάμεις.

ατμοσφαιρικό Hostal

Η καθιερωμένη επίσκεψη στην αγορά της και οι καταπληκτικοί χυμοί που ήπιαμε μας έφτιαξαν ακόμη πιο πολύ το κέφι. Αργότερα φάγαμε πάλι στην αγορά διάφορα «βρώμικα» όπως τα αποκαλούσαμε και πήγαμε για ξεκούραση. Οι μέρες μας στη Σούκρε κυλήσανε τόσο γλυκά! Δε χορταίναμε να τριγυρνάμε, να δοκιμάζουμε και να χαζεύουμε κτίρια, δρόμους, περαστικούς και ντόπιους.

Η Plaza 25 de Mayo, η Casa de la Libertad (Liberty Museum) όπου ο Simon de Bolivar έγραψε το σύνταγμα της Βολιβίας, ο Καθεδρικός, η εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου, η εκκλησία Nuestra Senora de La Merced, το νοσοκομείο, το Πανεπιστήμιο και τόσα άλλα κτίρια, πέρασαν πολλές φορές μπροστά από τα μάτια μας στα ατέλειωτα άσκοπα πέρα δώθε.

Γύρω απο την πλατεία

Θέατρο

Νοσοκομείο

Μια ακόμη μικρή όμορφη πλατεία

Simon Bolivar Πανεπιστήμιο

Το τελευταίο βράδυ είπαμε να το γιορτάσουμε σ” ένα πιο ακριβό εστιατόριο της κεντρικής πλατείας. Αποδείχθηκε το βατερλό μου… Χαλάλι όμως… κάθε φορά που βάζω ζάχαρη στον καφέ μου – έστω αυτή τη λίγη – η Σούκρε είναι στο βάθος του ασυνείδητου και ανασύρεται γλυκά, ενίοτε βασανιστικά νοσταλγικά…

(Από Νίκος)

Sucre, η άσπρη πόλη! Έτσι περιέγραφε ο ταξιδιωτικός μας οδηγός την επόμενή μας στάση. Δε θα μπορούσαμε να μην την επισκεφτούμε, ήταν άλλωστε και μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να «σπάσει» και το πολύωρο ταξίδι προς Νότον…

Αυτό που με κέρδισε στη Sucre ήταν η ηρεμία της και οι ανθρώπινοι ρυθμοί της, που μετά το χάος της La Paz και τους φρενήρεις ρυθμούς της, μας ηρέμησε και μας έβαλε σε πιο χαλαρό ταξιδιωτικό ρυθμό.

Θα θυμάμαι τις μεγάλες βόλτες μας στην πόλη θαυμάζοντας την αποικιοκρατική αρχιτεκτονική, τα περιποιημένα πάρκα και τις φιλοσοφικές μας συζητήσεις με τον Σ., που πάντα ήταν ζωντανές και ενδιαφέρουσες, αλλά στη Sucre είχαν περάσει σε άλλο επίπεδο.

Δε θα ξεχάσω την αυθεντική γεύση των φρεσκοστυμένων φρούτων στη mercado της Sucre όπου, πλανόδιοι πωλητές, πίσω από μεγάλους πάγκους με τροπικά φρούτα, μερικά πρωτόγνωρα για εμάς, έναντι λίγων δολαρίων, ετοιμάζουν μπροστά σου εκείνη τη στιγμή έναν δυναμωτικό χυμό ή ένα smoothie.

Sucre

καταπληκτική αποικιοκρατική αρχιτεκτονική

στο πάρκο τη μέρα που τέλειωσαν τα σχολεία (μπουγέλα!!)

fotos: Nikos - Stelios
Από το προσωπικό μου blog http://fysalides.gr/sucre-like-sugar/

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[kokoui]

Ωραίος, ωραία γραφή, ωραίος προορισμός. Ανυπομονώ για τη συνεχεια.

 

[tryxx]

Ευχαριστώ, ναι υπάρχουν κι άλλα posts......κάποια έχει γράψει ο Νίκος, κάποια εγώ, κάποια θα ολοκληρώσουμε προσεχώς.
Ευχές για ταξίδια....ταξίδια....ταξίδια

 

[tryxx]

2. Στο δρόμο για το Machu Picchu
από Νίκος

Ξημέρωσε και ακόμα είμαστε στο λεωφορείο. Η θέα του Abancay είχε τα ίδια χάλια με τις προηγούμενες επαρχιακές πόλεις. Παραζαλισμένοι μετά από 23 ώρες ταξίδι στο λεωφορείο, φτάσαμε στο Cusco. Κάτσαμε 5-10 λεπτά να ξεζαλιστούμε, μετά πήραμε ένα ταξί και μας πήγε στη γειτονιά των collectivos που έκαναν τα κοντινά δρομολόγια. Σε μια βρώμικη λασπωμένη αυλή μιας παράγκας υπήρχαν 2-3 βαν που περίμεναν να γεμίσουν για να φύγουν.

Στο δρόμο για Κούσκο

Από Λίμα για Κούσκο

Σταθμός Λεωφορείων στο Abancay

Προς Κούσκο

Ο Νίκος φορτωμένος στο μικρό σταθμό λεωφορείων του Κούσκο για Ollanta

Στο σταθμό για Ollanta

Ο οδηγός με τη βοήθεια επιβατών και της conductor φόρτωναν τα πράγματα. Κατά διαστήματα η conductor φώναζε για να γεμίσουμε και να φύγουμε. Ήταν μια κοπέλα μικρή στην ηλικία, ίσως και πιο νέα από εμένα, με απλό ντύσιμο και πρόσωπο ψημένο από τον ήλιο και το καθημερινό πήγαινε έλα, που φώναζε διαρκώς Ollanta, Urubamba, Ollanta, Urubamba, Ollanta. Σε ένα δρόμο μας έκανε παρατήρηση η αστυνομία, νομίζω μπήκαμε σε μονόδρομο ή κάτι τέτοιο. Πιο κάτω, στο μποτιλιάρισμα, έτυχε και σταματήσαμε μπροστά σε ένα ζαχαροπλαστείο. Καθώς πεινούσα, είπα στο Σ., «κοίτα γλυκά, special…». Η κοπέλα γύρισε και είδε τη βιτρίνα, κατάλαβε τι εννοούσα και χαμογέλασε. Χαμογέλασα και εγώ.

Από τα ηχεία του αυτοκινήτου ακούγονταν κάτι αγαπησιάρικες μπαλάντες. Λίγο αργότερα ο Σ. τη ρώτησε στα ισπανικά το όνομα του τραγουδιστή. Mac Salvador, μας είπε και συνεχίσαμε στο δρόμο μας. Βγήκαμε από την πόλη και αρχίσαμε να χάνουμε υψόμετρο κατεβαίνοντας καταπράσινες πλαγιές με καλαμπόκια και μποστάνια, με τους ντόπιους να φορούν τα παραδοσιακά τους ρούχα και να δουλεύουν στα χωράφια ή να συνοδεύουν τα ζώα στη βοσκή. Ξεκινήσαμε για Urubamba, κάναμε στάση σε ένα βενζινάδικο να αφήσουμε κόσμο και για κατούρημα, στη συνέχεια συνεχίσαμε για Ollantaytambo (ή αλλιώς για τους ντόπιους Ollanta).

Πολύ γραφικό....ollanta - ollantaytambo

Ollanta: Σταθμός τρένων για Machu-Picchu

Μπάχαλο στο incas garden
(fotos: Nikos-stelios)

Μας άφησαν πίσω από το σταθμό των τρένων που φεύγουν για το Machu Picchu. Κάναμε μια πρώτη έρευνα αγοράς για εισιτήρια, τρένα δρομολόγια: ήταν όλα πανάκριβα και υπήρχε ξεκάθαρη εκμετάλλευση. Από εκεί φορτωθήκαμε τα πράγματα και ανηφορίσαμε προς το κέντρο του χωριού-πλατεία. Από εκεί πίσω, σε ένα στενάκι, στην άκρη του χωριού, ήταν το Incas garden, το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει. Ήταν αρκετά καλό και με φιλικό προσωπικό.

Κατεβήκαμε στην πλατεία και στα τρένα για να καταλήξουμε τελικά σε ένα τουριστικό γραφείο για να κλείσουμε πακέτο τη μετάβαση, την επίσκεψη και την ξενάγηση στο Machu Picchu με 198,00 δολάρια το άτομο. Όσο είχε ακόμα φως, κάναμε μια βόλτα στα στενά της Ollanta και τελικά καταλήξαμε να τρώμε σε ένα παρακμιακό σε ένα στενό στην πλατεία παρέα με ντόπιους και μερικούς τουρίστες

από το προσωπικό μου blog, http://www.fysalides.gr/to-machu-picchu/

 

[go2dbeach]

Πολύ ωραία μας τα λες!

 

[tryxx]

3. Machu Picchu
από tryxx (stelios)

Το Ollantaytambo ή Ollanta είναι ένα γοητευτικό χωριό που αξίζει να μείνει κάποιος εκεί λίγες μέρες. Είναι η βάση που φεύγουν τα τρένα και διασχίζουν μια πανέμορφη κοιλάδα (ιερή κοιλάδα των Ινκας) πριν καταλήξουν στο Aguas Calientes, το χωριό που ξεκινάνε τα λεωφορεία την ανηφορική διαδρομή για το Μάτσου Πίτσου. Ακριβοπληρώνεις το τρενάκι που σε πάει εκεί – δεν έχεις άλλη επιλογή – εκτός αν κάνεις το 4ήμερο τρέκιν (Inca trail) και διασχίσεις την κοιλάδα ποδαράτα…

Ακριβοπληρώνεις το λεωφορειάκι… και γενικά το Μάτσου Πίτσου είναι ένας εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς τόπος που τον πληρώνεις ακριβά. Θα μου πεις ήρθες μια φορά στη ζωή σου στο Περού και δεν θα τον δεις; Όχι βέβαια… Μπορείς να πάρεις το τρένο Cusco – Aguas Calientes αλλά κι αυτό είναι ακριβό συν ότι χάνεις την επίσκεψη στην γραφική Ollanta. Πολλές φορές χρειάζεται κράτηση αρκετά πριν καθότι ημερήσια υπάρχουν 2500 διαθέσιμες θέσεις για το μνημείο….

Πλατεία της Ολλαντα

Ακριβά τα τρένα για Ματσου Πίτσου, αλλά.... πολυτελείας...

Ιερή κοιλάδα των Ινκας

Ιερή η κοιλάδα των Ινκας αλλά και μαγευτική...

στο Aguas Calientes


Τη μέρα που ανεβήκαμε στο μνημείο είχε ζέστη και ο ουρανός πεντακάθαρος. Ξοδέψαμε κάμποσες ώρες εκεί πάνω και μας χάλασε στην αρχή η αδιαθεσία του Νίκου… αλλά γρήγορα όλα πήγαν καλύτερα και γυρίσαμε στο Aguas Calientes όπου ήπιαμε κάτι περίεργους χυμούς με αποτέλεσμα ο φίλος μου να τρέχει και να μην φτάνει. Διάρροιες, πυρετός του στέρησαν ένα καταπληκτικό δείπνο σε ένα παραδοσιακό φτωχικό ταβερνάκι. Alpaca con arroz… Αλπακά με ρύζι.. ακόμα το θυμάμαι. Τα ζωάκια αυτά που μοιάζουν με μικρά λάμα κάτι σαν τα προβατάκια τα δικά μας έχουν πολύ νόστιμο κρέας και με το μαλλί τους συντηρούνται πολλές τοπικές βιοτεχνίες φτιάχνοντας πανέμορφα υφάσματα.

Γενικά πολύς κόσμος περνάει κάμποσες μέρες στην Ιερή κοιλάδα των Ίνκας επισκεπτόμενος διάφορα τοπωνύμια και ακούς εκθειαστικές περιγραφές. Σίγουρα θα θέλαμε να μείνουμε παραπάνω αλλά μας περίμενε το Κούσκο και ο χρόνος ήταν μετρημένος.

Η αυτού Μεγαλειότης..

και ξανά..

Λάμα στον ιερό τόπο

Συνωστισμός...
(fotos: Nikos)

(Από Νίκος)

Η 1.30’ ώρας διαδρομή στην Ιερή Κοιλάδα(Valle Sagrado) ήταν φανταστική, με το τρένο να κινείται μέσα σε μια καταπράσινη κοιλάδα, με τις θεόρατες κορυφές να δεσπόζουν από πάνω μας.
Τα πρώτα μέτρα ανάβασης στον αρχαιολογικό χώρο ήταν απότομα και δύσκολα, θυμάμαι ένα ζευγάρι Ρώσων που ήταν μαζί μας που τα έφτυσαν σύντομα, ιδρωμένοι και ξεφυσούσαν λαχανιασμένοι…Που να ήξερα…. Καθώς άκουγα τη ξενάγηση στην άκρη από ένα πεζούλι (με το κενό να χάσκει 2-3 μέτρα κάτω από εμένα) και με χτυπούσε και ο ήλιος, ένιωσα έντονη δυσφορία και άρχισα να ιδρώνω. Κατάλαβα ότι θα λιποθυμούσα. Έκανα αμέσως πίσω σε ένα πιο ασφαλές σημείο (τουλάχιστον μην να έπεφτα στο κενό και γκρεμοτσακιζόμουν……) και μόλις πήγα να κάτσω σε μια πέτρα…δεν πρόλαβα, όλα σκοτείνιασαν….

Αμέσως έρχονται πάνω μου διάφοροι, ένας 'Αγγλος λέει στο Σ. : «your son has collapsed». Αμέσως μου δίνουν νερό, ο Σ. μου παίρνει τη τσάντα και με βάζουν στη σκιά. Μου είπαν αν θέλω να με βγάλουν έξω και να μου δώσουν και οξυγόνο, ή να φέρουν φορείο, αλλά εγώ αρνήθηκα. Πίστεψα ότι θα συνέλθω αμέσως, αλλά σε όλη τη ξενάγηση κατά καιρούς ζαλιζόμουν και ένιωθα εξάντληση. Ο συνοδός μου έδωσε μια ομπρέλα και έτσι γλίτωσα τον ήλιο που έκαιγε όλη την ημέρα. Μετά, μαζί με το συνοδό, ακολουθούσαμε το group όπου και αν πήγαινε, μόνο που εγώ ήμουν υπό τη σκιά της ομπρέλας ολη την ώρα και όπου μπορούσα καθόμουν σε πεζούλια ή στη σκιά. Ο συνοδός μου έλεγε όλη την ώρα: “Nikolaos, are you ok?”. Παρά το ατυχές γεγονός, μου έκανε εντύπωση ότι όλες οι κατασκευές ήταν χτισμένες με τέτοιο τρόπο που είχαν σχέση με ισημερίες, ηλιοστάσια και γενικά ότι έχει να κάνει με τον ήλιο και τις θέσεις που παίρνει όλο το χρόνο (σαν ένα τεράστιο ηλιακό ρολόι).
Μετά την ολοκλήρωση της δίωρης ξενάγησης είχαμε μια ώρα ελεύθερη στον αρχαιολογικό χώρο, οπότε ξεκουραστήκαμε λίγο και πήγαμε και μια βόλτα και προς την κορυφή. Μετά ξανά κατέβασμα στο Aguas Calientes, βλέποντας από ψηλά τον λασπωμένο ποτάμι που φιδογύριζε κάτω από το Machu Picchu. Διψασμένοι και κουρασμένοι από τον ήλιο και το περπάτημα,πήγαμε στην αγορά και ήπιαμε ωραίο και δροσιστικό Chicha, ένα ελαφρώς αλκοολούχο ποτό από καλαμπόκι, σε ποτήρια που ξεβγάζονταν μόνο με νερό. Σιγά σιγά άρχισα μεν να ανακτώ τις δυνάμεις μου, αλλά όμως άρχισα αποκτώ και εντερικά προβλήματα…. Στις 14.30 πήραμε το τρένο της επιστροφής, με τα εντερικά προβλήματα να παραμένουν όλο το βράδυ…. Αργά κάναμε μια μικρή βόλτα στην Ollanta για να καταλήξουμε για φαγητό πάλι σε ένα ταβερνάκι που το είχε ένας συμπαθητικός μπάρμπας. Ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά της alpaca που έφαγε ο Σ. …

απο το προσωπικό μου blog, http://fysalides.gr/machu-picchu/

 

[tryxx]

4. Cusco

(Από Νίκος)
Την επόμενη ημέρα ένιωθα πως είχα κάπως συνέλθει και ότι όλα τα δυσάρεστα παρεπόμενα των προηγούμενων ημερών θα ήταν πλέον μια ανάμνηση για το μακρινό παρελθόν. Στο παρόν τώρα, είχαμε μπροστά μας μια ακόμα ημέρα ταξιδιού με λεωφορεία. Μετά το check out και αφού αποχαιρετήσαμε τα ευγενικά παιδιά στο hostel, φορτωθήκαμε τα πράγματα και πήγαμε στο σταθμό των combi, λίγο έξω από την αγορά. Αφού αγοράσαμε κάποια σνακ για το δρόμο, στριμωχτήκαμε όπως όπως σε ένα βανάκι hiace μαζί με ντόπιους και πήγαμε μέχρι το σταθμό της Urubamba. Ακόμα θυμάμαι το νεαρό παλικάρι που κάθονταν στα δεξιά μου, κοντά στην ηλικία μου θα πρέπει να ήταν, αλλά ταλαιπωρημένος και κουρασμένος από το Θεό Ήλιο των Ίνκα.
Στο σταθμό της Urubamba οι ίδιοι και οι ίδιοι: όπως μπήκαμε από τη μια πλευρά του σταθμού, βγήκαμε από την άλλη για να επιβιβαστούμε σε άλλο λεωφορείο για Cusco. Οι μετακινήσεις αυτού του είδους είχαν γίνει πλέον για εμάς η καθημερινή μας ταξιδιωτική ρουτίνα.
Στα περίχωρα του Cusco ένας χαμός: παράγκες παντού, λάσπη και μικρομάγαζα να πουλάνε από ανταλλακτικά μέχρι είδη οικιακής χρήσης και φαγάδικα για τους ντόπιους μεροκαματιάρηδες. Με ένα ταξί πήγαμε στο ξενοδοχείο σε ένα αδιέξοδο σχετικά κοντά στην Plaza de Armas. Το ταξί μας άφησε στο κεντρικό και περπατήσαμε προς τα μέσα γιατί το στενό ήταν κάτι σαν πεζόδρομος και ο οδηγός δεν ήθελε να μπει.
Το δωμάτιο μας, στον επάνω όροφο ενός παλιού σπιτιού, ήταν έξω από την κουζίνα-τραπεζαρία και καμιά φορά, όταν μαγείρευαν το προσωπικό-αφεντικά-ιδιοκτήτες του ακινήτου, μύριζε σπιτικό φαγητό. Μαζί και η τραπεζαρία-σαλονάκι-κουζίνα, με δυο τρία τραπέζια, που είχαν ωραία θέα στις γύρω στέγες, σε έναν κόκκινο λόφο με λίγα δέντρα και τις πίσω αυλές της γειτονιάς. Ειδικά για αυτές, όταν τις παρατηρούσες, ένιωθες σαν να κοιτάς από την κλειδαρότρυπα την ιδιωτική ζωή και τις συνήθειες των ντόπιων: πολύχρωμες μπουγάδες και παλιοπράματα, όπως σε όλες τις πίσω αυλές.

κοντά στο hostel

στο πρωινό του hostel

θέα απο το hostel

απαραίτητη μπουγάδα

Αφού αφήσαμε τους σάκους μας, αρχίσαμε τις βόλτες στο κέντρο της πόλης, την πλατεία Plaza de Armas και τις γύρω πλατείες. Γαλήνη. Ο ρυθμός της πόλης ήταν αργός, ο ήλιος έκαιγε και οι ντόπιοι έκαναν βόλτες τρώγοντας παγωτό στην κεντρική πλατεία, ή πηγαίνοντας στις δουλειές τους, πάντα υπό των ίσκιο κατασκευών των ένδοξων προγόνων τους των Ίνκα και υπό το αυστηρό βλέμμα του Pachacuti.
Γενικά το Cusco σου έδινε την αίσθηση μιας πόλης πάνω στην πόλη, με το υπόβαθρο των Ίνκα να αχνοφαίνεται κυρίως σε θεμέλια καθεδρικών της νέας θρησκείας. Το υψόμετρο και ο ήλιος μας εξάντλησαν γρήγορα, κάτσαμε για φαγητό σε ένα ντόπιο φτηνό μαγειρείο, ίσως το χειρότερο από όλα που είχαμε κάτσει μέχρι τώρα, τόσο φτηνό που αναρωτιόμασταν πώς να βγάζουν τα έξοδα αν χρεώνουν τόσο λίγο μενού τριών πιάτων με σούπα, φαγητό και σαλάτα.

καθεδρικός

Pachacuti, Plaza de Armas

inglesia de la compania de jesus,Plaza de Armas

Plaza de Armas

Plaza de Armas

γυρω απο την πλατεία


Οι ημέρες στο Cusco πέρασαν ήσυχα με βόλτες όλη την ημέρα στο κέντρο και τις γύρω γειτονιές, στην κεντρική αγορά όπου πουλούσαν μαύρα καλαμπόκια, ψημένα cuy (γλυκά ινδικά χοιρίδια, το κρέας των οποίων θεωρείται εκλεκτός μεζές) και άλλα περίεργα. Πάντα μας άρεσε με τον Σ. να ρίχνουμε γυροβολιές στις αγορές, για να νιώσεις το κλίμα της καθημερινότητας, να δεις τα χρώματα, να ακούσεις τις φωνές πελατών και μαγαζάτορων που διαλαλούν την πραμάτεια τους, να οσμιστείς τις μυρωδιές του κάθε τόπου, να γευθείς τους καρπούς της μάνας γης.

μαύρος χρυσός

στην αγορά

κοντά στην αγορά

Λουλούδια

να φάμε και ..φραγκόσυκα..

Cuy ... ινδικά χοιρίδια για ...μερακλήδες γαστρονόμους

Οι ώρες και μέρες όμως περνούσαν και σαν νομάδες θέλαμε να βγούμε πάλι στο δρόμο. Βγάλαμε εισιτήρια για τον επόμενο σταθμό μας, το Puno. Το τελευταίο μας βράδυ στο Cusco είπαμε να είναι διαφορετικό: επισκεφτήκαμε το Pisco Museum και ήπιαμε ένα pisco sour, το ποτό της περιοχής, παρέα με τον μπάρμαν Sergio, καθότι δεν είχε και πολύ δουλειά… Μιλήσαμε μαζί του, είπαμε πολλά, για το Pisco, τις δουλειές, την καθημερινότητα και άλλα πολλά, ωραίος τύπος! Ήταν το καλύτερο κλείσιμο στην παλιά πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ίνκα!

Aπό tryxx (stelios)
Το Cusco, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO είναι απίστευτα γοητευτική πόλη. Το μείγμα των ιθαγενών και των mestizos (απόγονοι ιθαγενών και Ισπανών) συμβιώνει αρμονικά στην πάλαι πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ίνκα θυμίζοντας αχνά την επιβολή του Φρανθίσκο Πιθάρρο, επί του αυτοκράτορα Αταουάλπα, την καταστροφή της πόλης και την ισπανική κυριαρχία στην αυτοκρατορία των Άνδεων. Τα ερείπια από το Παλάτι, το Ναό του Ήλιου και το Ναό των Παρθένων του Ήλιου είναι σημάδια που σε μεταφέρουν πίσω στο χρόνο και βλέποντας τα αγέρωχα πρόσωπα των σημερινών ινδιάνων που πουλάν στις λαϊκές λουλούδια και τρόφιμα νιώθεις πολύ τυχερός που σ” αγγίζει η αύρα αυτών των ανθρώπων.
Στο Κούσκο και αργότερα στη Λα Παζ, την Σούκρε και το Ποτοσί ένιωσα αυτό που πολλοί ταξιδιώτες αναζητάνε ίσως υποσυνείδητα σε μακρινά και «ξένα» από τον τόπο τους μέρη. Το έστω για λίγο σβήσιμο της ταυτότητας μου. Είναι θαυμάσιο να περιφέρεσαι στην Ευρώπη, τη Β.Αμερική, την Αυστραλία… Το να τριγυρνάς όμως στην Αφρική ή στο Νεπάλ, στην Ινδία, στην Βολιβία δεν είναι απλά μια επαφή με ένα άλλο πολιτισμό, ήθη και έθιμα αλλά προσωπικά μια δυνατή γροθιά στο ποιος είμαι….

στα στενά του Κούσκο

ινδιάνες

στα στενά

λεπτομέρεια

αρχιτεκτονική

από το προσωπικό μου blog: http://www.fysalides.gr/cusco/

 

[tryxx]

5. Puno και η ψηλότερη λίμνη στον κόσμο!
(Από Νίκος)

Το πρωί στις 7:30 φύγαμε με λεωφορείο για το Puno. Σκοπός μας ήταν να χρησιμοποιήσουμε την πόλη σαν βάση για την εξόρμηση μας στη λίμνη Τιτικάκα. Η διαδρομή ήταν φανταστική, κινούμασταν συνεχώς σε μεγάλα υψόμετρα, συντροφιά με τις χιονισμένες κορυφές της οροσειράς των Άνδεων. Στο δρόμο σταματήσαμε αναγκαστικά σε κάποιο χωριό, μια Γαλλίδα δεν ένιωθε καλά και πήρε οξυγόνο από ένα φαρμακείο. «Soroche» σκέφτηκα, ή αλλιώς οι συνέπειες της κίνησης σε μεγάλα υψόμετρα…Συνεχίζοντας, περάσαμε από το πέρασμα «La Raya», ένα θρυλικό πέρασμα στα 4.313 μέτρα υψόμετρο, γνωστό για τον αέρα, το κρύο και το χιόνι που επικρατεί εκεί το χειμώνα.

στα υψιπεδα πάνω απο 4000μ

Μπαίνοντας στο Puno

Στο υψίπεδο, στους λόφους δίπλα στο δρόμο, αμέριμνα λάμα έβοσκαν κοιτώντας μας απλά να περνάμε. Από εκεί και πέρα ήταν μια κατηφόρα δρόμος, μέχρι να φτάσουμε και στα άχαρα προάστια του Puno και στον παραλίμνιο σταθμό των λεωφορείων. Πήραμε ένα τρίκυκλο που μας πήγε μέχρι το ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης. Από το επίπεδο του δρόμου υπήρχε μια σκάλα που ανέβαινε μέχρι πάνω στη ρεσεψιόν, όσο για το δωμάτιο «μην περιμένεις πολυτέλειες, ίσα ίσα για έναν ύπνο και ένα μπάνιο» μου είπε ο Σ., ο δε υπάλληλος ήταν στον κόσμο του, μετά βίας καταφέραμε να αποσπάσουμε 2-3 πληροφορίες για την πόλη. Το απόγευμα βγήκαμε για μια βόλτα στην κεντρική πλατεία και τον πεζόδρομο και φάγαμε ωραία σε ένα τοπικό εστιατόριο. Την ίδια ώρα κλείναμε το tour για τα νησιά Uros και Taquile της λίμνης Τιτικάκα.

Puno από ψηλά

Puno

Puno κέντρο

Puno Πλατεία

To λιμανάκι στο Puno

Το βράδυ, μετά από μια δυνατή βροχή, φοβηθήκαμε για την αυριανή εκδρομή, αν θα έπρεπε να πάμε ή το ακυρώναμε, όταν δε γυρίσαμε στο ξενοδοχείο πάλι υπό βροχή, ο μ….κας στη ρεσεψιόν χαμουρευόταν με δυο γκόμενες στη σκάλα. Τι να πεις….

Το άλλο πρωί, πέρασαν και μας πήραν με ένα combi, πήραμε και άλλους τουρίστες από άλλα σημεία και μας πήγαν στο λιμάνι. Πηδώντας από σκάφος σε σκάφος, στις 8:00 φύγαμε με μια λάντζα, ένα μικρό σκάφος, για τα νησιά. Το πολυεστερικό ήταν γεμάτο με τουρίστες και λίγους νησιώτες ντόπιους και πήγαινε απελπιστικά αργά καθώς είχαμε χαράξει πορεία μέσα σε έναν μαύρο ουρανό, σκεφτήκαμε ότι δε θα τι γλιτώναμε, σε λίγο άρχισε η βροχή το κύμα και το μικρό σκάφος δοκίμαζε τις αντοχές του στην πρώτη μου λιμνίσια καταιγίδα…Με αυτά και αυτά, η πρώτη στάση στο Uros, ο καιρός είχε κάπως φτιάξει και μας υποδέχθηκαν οι ντόπιοι με τις παραδοσιακές φορεσιές. Μας έδειξαν το νησάκι, (που ουσιαστικά είναι μια πλατφόρμα από πλεγμένα καλάμια που και εκεί πάνω φτιάχνουν σπίτια πάλι από καλάμια) μας έδειξαν γενικά τον τρόπο ζωής τους, τι τρώνε, πως ψαρεύουν και άλλα φολκλορτουριστικά. Βγάλαμε φωτογραφίες, χαζέψαμε και έναν γύρο το νησάκι και η τουριστική μας επίσκεψη είχε φτάσει στο τέλος της όταν έφτασε το επόμενο τουριστικό, έπρεπε να κάνουμε και χώρο για τους επόμενους….

Uros

Uros

Uros

Uros

καλύβα εσωτερικό

Uros

Φύγαμε για το νησί του Taquile, εκεί τα πράγματα ήταν λίγο πιο αυθεντικά. Μας αποβίβασαν στη μια πλευρά του νησιού, περπατήσαμε 30 λεπτά μέχρι την κεντρική πλατεία του χωριού στην κορυφή του υψώματος, κάναμε βόλτα στον οικισμό, είδαμε και ένα μικρό μουσείο-έκθεση και αράξαμε στον ήλιο με θέα τη λίμνη. Ο ήλιος, ο γαλάζιος ουρανός και το βαθύ μπλε της θάλασσας μου θύμισαν την τόσο μακρινή για εμάς Ελλάδα και τα νησιά της. Οι άλλοι από το γκρουπ έκατσαν για φαγητό σε μια ταράτσα, εμείς επιλέξαμε να πάμε προς τα τελευταία σπίτια του οικισμού και προτιμήσαμε να δούμε τις πίσω γειτονίες και την καθημερινότητα του μικρού νησιού. Η ώρα περνούσε και αρχίσαμε να παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Κατεβήκαμε από την άλλη πλευρά του νησιού, τη δυτική, και κατά τις 15:00 φύγαμε για το Puno.

Taquile

Taquile

Taquile

Taquile

Taquile

Taquile η μικρή πλατεία

Το απόγευμα είχε έναν ήλιο που έκαιγε, βγήκαμε στο κατάστρωμα και κουβεντιάζαμε χαζεύοντας το νερό και την απέναντι βραχώδη ακτή, ενώ δίπλα μας, κάτι ξένοι τους είχε πάρει ο ύπνος και κατακαεί. Ο Σ. μου έλεγε συνέχεια ότι «ο ήλιος δεν αστειεύεται στα μεγάλα υψόμετρα και στους τροπικούς». Οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες πιάσανε κουβεντούλα με τους ντόπιους καπεταναίους και μασούσαν φύλλα κόκας παρέα, ενώ ένας ντόπιος με μάλλινο πολύχρωμο σκούφο και καταφαγωμένα δόντια από το μάσημα φύλλων κόκας έπλεκε να περάσει η ώρα. Η εικόνα αυτή, αν και μας ξένιζε λίγο στην αρχή, μετά έγινε άλλη μια ταξιδιωτική ρουτίνα. Οι ώρες περνούσαν φιλοσοφώντας, παρατηρώντας του ντόπιους και φωτογραφίζοντας, πάλι όμως πηγαίναμε υπερβολικά αργά. Τελικά κατά τις 17:30 δέσαμε στο Puno και πήγαμε περπατώντας παραλιακά μέχρι το σταθμό των λεωφορείων. Βγάλαμε εισιτήρια για τον επόμενό μας σταθμό, τη La Paz ή πιο επίσημα επίσημα την Nuestra Señora de La Paz.

Την επομένη, με θλίψη, θα αφήναμε πίσω μας το Περού και θα συνεχίζαμε το μεγάλο μας road trip στην Βολιβία, τη χώρα του πήρε το όνομά της προς τιμήν του μεγάλου απελευθερωτή της Λατινικής Αμερικής Simon Bolivar, τη χώρα που άφησε την τελευταία πνοή ο Che .

Από το προσωπικό μου Blog http://www.fysalides.gr/puno/

 

[KIKI]

ωραιο ταξιδι , ωραιες φωτογραφιες και καλες αφηγησεις .
Μπραβο παιδια , πάντα τέτοια

 

[tryxx]

6. On the road to Nuestra Señora de La Paz
(Από Νίκος)

Για άλλο ένα πρωί, στις 7:30, ήμασταν πάλι μέσα σε λεωφορείο. Φτάσαμε γρήγορα στα σύνορα, έλεγχος, και οι αστυνομικοί να μου λένε ότι πρέπει να βγάλω visa. Μα του λέω, «Κύπρος, EU κτλ», αλλά ήταν ανένδοτοι: Σύμφωνα με τη λίστα τους οι υπήκοοι της χώρας μου θα έπρεπε να εκδώσουν visa. Βγήκα έξω από το κτίριο και χάλασα μερικά χρήματα να κάνω bolivianos, καθώς η πληρωμή έπρεπε να γίνει και σε τοπικό νόμισμα. Τελικά πλήρωσα 360 soles και μπορέσαμε και φύγαμε. Συνταξιδιώτης μας στο λεωφορείο ήταν και ένας Ρώσος που μιλούσε ελάχιστα αγγλικά και περισσότερα ισπανικά, δούλευε κάπου εκεί γύρω, πως στην ευχή βρέθηκε πάνω στις Άνδεις είναι άλλη ιστορία. Από την άλλη ήμουν σίγουρος ότι και αυτός θα αναρωτιόταν το ίδιο για εμάς.

στα σύνορα

Σταματήσαμε στην Copacabana, μια μικρή πόλη στη νοτιοδυτική άκρη της Τιτικάκα. Κάναμε 1.30’ ώρα στάση, το κλίμα στην πόλη ήταν χαλαρό, έμεινα με τα πράγματα και ο Σ. πήγε μια βόλτα στην πόλη, μετά έμεινε αυτός και πήγα εγώ, να μην είμαστε πάνω κάτω φορτωμένοι και οι δυο σαν γαϊδούρια. Γενικά επικρατούσε μια χαλαρή ατμόσφαιρα, διάφορα κουρέλια που σέρνονταν με σακίδια εδώ και εκεί ανάμεσα σε καφέ, εστιατόρια και την παραλία, ρεμπελιάζοντας κάτω από τον ήλιο.

Copacabana

Copacabana

Με ένα άλλο μικρότερο και ολοκαίνουργιο λεωφορείο στις 13:30 φύγαμε για τη La Paz. Ανεβήκαμε ένα καταπράσινο βουνό για να κατεβούμε πάλι χαμηλά στην Τιτικάκα, στο στενό της Tiquina. Ήταν ένα χωριό που τα πάντα κινούνταν γύρω από τους ταξιδιώτες και τις βάρκες που περνούσαν τον κόσμο απέναντι. Ψάχναμε απεγνωσμένα μια τουαλέτα, τελικά, προς την άκρη του χωρίου υπήρχε ένα χαμηλό κτίσμα που λειτουργούσε σαν τουαλέτα επί πληρωμή, και λέω σαν τουαλέτα γιατί η κατάσταση που επικρατούσε ήταν απελπιστική: βουλωμένες τουαλέτες, λιμνάζοντα νερά παντού, χαλασμένα ή ανύπαρκτα καζανάκια και κάτι πιτσιρίκια να τσαλαβουτούν μέσα σε βρομόνερα και λύματα με παντόφλες ενώ από έξω υπήρχε ένα βαρέλι και με έναν κουβά έπαιρνες και έριχνες νερό. Το όλο σκηνικό μου θύμισε τη σκηνή στην ταινία Trainspoting με τον Renton ! Τόσο χάλι!
Μετά από αυτό το σίχαμα, το λεωφορείο μας μπήκε άδειο σε μια μαούνα-πλατφόρμα για να περάσει απέναντι και οι επιβάτες μπήκαμε σε μια βάρκα με εξωλέμβιο (που δυσκολεύονταν να πάρει μπροστά), και που έτσι όπως φυσούσε, έφερνε όλο το καυσαέριο και το καμένο διχρονόλαδο πάνω μας. Παρατηρούσα τους συνεπιβάτες μας, κάτι Βραζιλιάνοι, άσχημοι, με σιδεράκια (αργότερα έμαθα πως όποιος έχει φράγκα στη Βραζιλία και θέλει να το δείχνει, βάζει σιδεράκια)!

Περνώντας απέναντι

Tiquina

Η βάρκα μας έφτασε πρώτη και στην απέναντι ακτή, υπήρχαν κάτι γυναίκες που τηγάνιζαν κάτι μικρά ψάρια σαν γαύρο και γενικά πουλούσαν φαγητό για τους ταξιδιώτες. Σκεφτήκαμε να ορμίσουμε στον γαύρο, αλλά τα αμφιβόλου ποιότητος λάδια μας φρέναραν απότομα. Πιο δίπλα, κάποιοι ντόπιοι είχαν δυο λάμα καθισμένα κάτω, σχεδόν ψεύτικα, και παρακαλούσαν τους τουρίστες να πάνε να φωτογραφηθούν, με το αζημίωτο βέβαια. Οι Βραζιλιάνοι φυσικά έτρεξαν προς τα εκεί, ενώ την ίδια ώρα ένα γαλλικό αυτοκινούμενο έκανε την εμφάνιση του από το πουθενά! Πως βρέθηκε αυτός ο άνθρωπος εδώ πάνω…Σκηνή επιστημονικής φαντασίας… Μετά σκεφτήκαμε, μα καλά, για 800 μέτρα απόσταση, γιατί δε φτιάχνουν μια γέφυρα να γλιτώνει την ταλαιπωρία ο κόσμος; Αλλά από την άλλη, αν υπήρχε, πως θα μάζευες όλες αυτές τις ωραίες ταξιδιωτικές εικόνες;

Στις 15:00 φτάσαμε στον σταθμό της La Paz, αφού πρωτοαντικρίσαμε όλη την πόλη από ψηλά, από έναν δρόμο σαν περιφερειακό, που περνούσε και έξω από το αεροδρόμιο, το ψηλότερο στον κόσμο και από τα πιο επικίνδυνα, όπως διάβασα. Ο τερματικός σταθμός των Λεωφορείων είναι ένα εντυπωσιακό κτίριο δημιούργημα του Γάλλου αρχιτέκτονα Gustave Eiffel που σχεδίασε και τον ομώνυμο πύργο του Άιφελ στο Παρίσι. Φορτωθήκαμε τα σακίδια και ξανά προς τη δόξα τραβά: περπατήσαμε προς το hostel που είχαμε κλείσει. Αφού κάναμε 1-2 κύκλους, τελικά το βρήκαμε. Στην αρχή ήθελαν να μας βάλουν ένα βραχιολάκι για να καταλαβαίνουν ποιος μένει και ποιος όχι, αφού είχε πολύ κόσμο. Μετά μας είπαν ότι δεν είχαν private double που είχαμε κλείσει και ότι θα μας βόλευαν σε κάποιο άλλο private double αλλά με κοινό μπάνιο. Όλα αυτά δεν μας άρεσαν και σηκωθήκαμε και φύγαμε. Πήγαμε και καθίσαμε λίγο για να ξεκουραστούμε στην Plaza Mayor. Το υψόμετρο, η κούραση και το κουβάλημα των αποσκευών μας είχαν εξοντώσει. Ο Σ. πήγε να βρει κάπου να μείνουμε και μετά από ώρα μου είπε πως βρήκε ένα ξενοδοχείο στην οδό Sagarnaga, στο τέλος μιας ανηφόρας… Τελευταίο φόρτωμα και ανάβαση, ξανά.

Σταθμός Λα Παζ, φοτο Wikipedia

Η πρώτη εντύπωση από τη La Paz: μεγάλη, πυκνοδομημένη, χαοτική, με πολύ κόσμο και γεμάτη σαράβαλα που βγάζουν ντουμάνι το καυσαέριο.

fotos Από Νίκος ( εκτός σταθμου Λα Παζ)

Από το προσωπικό μου blog: http://fysalides.gr

 

[mariath]

Πολύ ωραίο το οδοιπορικό σας ως τώρα! Σας ακολουθώ μέχρι το Ρίο!

 

[zmaria]

Μα τι ωραίο ταξίδι, τι ωραία καλογραμμένη ιστορία και πόσο όμορφες φωτογραφίες!! Αν την έγραφε καμιά φίρμα του φόρουμ θα είχε τριπλάσια likes..
Μπράβο και αναμένουμε συνέχεια!
Αγαπάμε Λατ.Αμερική!