Ευχαριστούμε και χαίρομαι που σου άρεσε το αφήγημα. Εκεί στα σύνορα πρέπει να γίνεται χαμός. Η εμπειρία σου στο Κίτο είναι πραγματικά να μην μπορείς να κατουρησεις πάνω σου η να τα κάνεις απ' το άγχος κ το φόβο. Φαντάσου να σε μπερδεύουν για να ζητάνε πχ λάδωμα... Για αυτό λένε προσοχή στις βαλίτσες κ τους σάκκους μην βάλει κανείς τίποτα μέσα να περάσει κ άντε μετά καλό ξεμπέρδεμα...
Το 2013 ταξιδέψαμε με το Νίκο για 40 μέρες στη Λατινική Αμερική. Παρακάτω είναι μια σειρά φωτογραφίες, σκέψεις, μνήμες και φυσαλίδες από το ταξίδι αυτό που αποφασίσαμε να βάλουμε σε τάξη τώρα...
1. Lima, φιλμ νουάρ
από tryxx - (stelios)
Πριν την αναχώρηση για Λίμα, κοιμηθήκαμε σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στο Σύνταγμα για να είμαστε έτοιμοι χαράματα να πάρουμε το λεωφορείο για αεροδρόμιο. Τρέχοντας γύρω στις 5 το πρωί με το σάκο στην πλάτη ίσα που προλάβαμε τον οδηγό πριν κλείσει τις πόρτες. Η ανακούφιση δεν κράτησε πολύ γιατί φτάνοντας στο desk της alitalia μας ρώτησαν αν έχουμε βίζα ή ESTA για Αμερική μιας και το αεροπλάνο πήγαινε Ρώμη – Μαϊάμι και μετά Λίμα.
Φυσικά το site που αγοράσαμε τα εισιτήρια δεν μας συμβούλεψε για βίζες και ούτε καν μας πήγε το μυαλό ότι τις χρειαζόμασταν μιας και απλά στο Μαϊάμι θα αλλάζαμε αεροπλάνο (transit).
Εκ των υστέρων η εκδότρια εταιρεία μας είπε πως δεν έχει υποχρέωση να δίνει τέτοιες πληροφορίες. Υποχρέωση έχουν οι αεροπορικές εταιρείες και όχι οι μεταπωλητές…. Άλλα ντ” άλλων!
Ο Νικ ήταν πολύ τυχερός… είχε βίζα 10ετίας (από παλιό ταξίδι στην Αμερική) που έληγε σε λίγους μήνες και έκανε γρήγορα check-in. Εγώ είχα 15 λεπτά στη διάθεσή μου να βγάλω online βίζα ( ESTA) από τα κιόσκια με τους υπολογιστές του Ε.Βενιζέλος! Έπαθα καρδιακό… Φώναζα και γκρίνιαζα αλλά η κοπέλα μου είπε ότι με τίποτα το σύστημα δεν θα μπορούσε να κάνει check-in εκτός αν προλάβαινα την online αίτηση….
6 η ώρα χαράματα… αίτηση… online… στο Βενιζέλος… στα σιδερένια κιόσκια – κομπιουτεράκια με τη μεταλλική μπαλίτσα για ποντίκι… με τα μεγάφωνα να αναγγέλλουν την επιβίβαση για Ρώμη…
Βούτηξα το σάκο και έτρεξα με το Νίκο – που είχε ήδη τσεκάρει αποσκευή – στο μηχανάκι. Άνοιξε ο explorer και το μηχάνημα ειδοποιεί ότι έχω 15 λεπτά χρήσης (session)!
Αναζήτηση ιστοσελίδας…. εμφάνιση μιας ατέλειωτης φόρμας… πληκτρολόγηση ένα σωρό στοιχείων και ζητούμενων από τη CIA και εγώ δεν ξέρω ministry of defence και δεν ξέρω που αλλού! Βρίσιμο ατελείωτο προς τους Αμερικάνους με διάφορα ακατονόμαστα. Ακούς εκεί βίζα για τράνζιτ!!! Έλεος!
Το ρολόι του υπολογιστή δείχνει 5 λεπτά υπόλοιπο χρόνου χρήσης αλλά η φόρμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Συνεχίζουμε, είναι χαράματα Γενάρη, μούσκεμα στον ιδρώτα μέσα στο άγχος και μας ζητάει 3 λεπτά πριν κλείσει η συνεδρία να πληρώσουμε 10 ευρώ με την πιστωτική. Κάνουμε τη συναλλαγή… Το κοντέρ δείχνει άλλα 2 λεπτά χρόνου και η οθόνη εμφανίζει we are processing your application …. τα δευτερόλεπτα κυλούν βασανιστικά …..όπου να “ναι θα κλείσει ο υπολογιστής …. είμαι στην απόλυτη φρίκη μου και η οθόνη δείχνει…. your ESTA number is..xnwmxmsajsbkas και κάτι παπαδίστικα!
Γράψ” τον κωδικό Νικ φωνάζω και κοντεύω να σωριαστώ…
Τρέχω με το χαρτάκι στο desk, η κοπέλα κάνει το check-in και τρέχουμε σαν παλαβοί… καταϊδρωμένοι να μπούμε στο λεωφορείο για το αεροπλάνο.
Στον επόμενο τόνο είμαστε Ρώμη και στον μεθεπόμενο, μετά από ένα άθλιο ταξίδι, με άθλιο σέρβις και αγενέστατους Ιταλούς αεροσυνοδούς βρισκόμαστε Μαϊάμι.. Περιττό να πούμε ότι το αεροπλάνο φτάνει καθυστερημένα και μια συνοδός Ιταλίδα στην έξοδο της φυσούνας μας ενημερώνει ότι θα πετάξουμε με άλλη πτήση αργότερα για Λίμα αλλά ευτυχώς δεν θα πληρώσουμε κάτι..
Μετά από ώρες πετώντας με τη LAN και με άψογο σέρβις φτάνουμε στη Λίμα.
Ε τώρα μετά τα όσα να μην έχουμε κι εδώ μια έκπληξη; Φυσικά, ο σάκος μου δεν ήρθε κι έτσι με τα χέρια στις τσέπες και αφού περιμέναμε κάμποση ώρα στη αεροδρόμιο για διατυπώσεις, ψόφιοι απ την κούραση, παίρνουμε ταξί για Μιραφλόρες, τη συνοικία που έχουμε κλείσει για 3 μέρες δωμάτιο.
Ωραίο μικρό ξενοδοχείο, γραφικό… ώσπου να μετρήσεις τρία είμαστε στην αγκαλιά του Μορφέα.. Είμαστε άραγε;;; Σε 2 λεπτά είμαστε στον αέρα παλεύοντας με ένα σωρό κοριούς. Τα κάτασπρα σεντόνια είναι μαύρα απ” τα χαριτωμένα(!) έντομα και τα κορμιά μας γεμάτα τσιμπήματα. Θα ξυνόμαστε για μια βδομάδα!
Για γέλια και για κλάματα. Δεν μπορώ να πιστέψω την ταινία που εκτυλίσσεται εδώ και ώρες αφότου αναχωρήσαμε από το Σύνταγμα και σκέφτομαι τι ταξίδι μας περιμένει με τέτοια αρχή!
Ο ρεσεψιονίστ μες τα άγρια μεσάνυχτα μας μεταφέρει ευτυχώς σε ένα κοντινό και πολύ καλύτερο ξενοδοχείο της ίδιας εταιρείας που θα μας φιλοξενήσει τις 3 αυτές νύχτες. Επιτέλους Λίμα…
Λίμα Μιραφλόρες
Plaza de armas
20 χρόνια τρομακρατία, γκάλλερι στο Museo de la Nacion, Lima
Η Λίμα με γοήτευσε χωρίς να είναι εντυπωσιακή πόλη. Τι να πεις τώρα για την πόλη των 8 εκατομμυρίων με το πανέμορφο ιστορικό κέντρο της που έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την Ουνέσκο. Μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο θα σε πληροφορήσει για τους σεισμούς που πέρασε η πόλη, για το τείχος που χωρίσει μια φτωχή από μια πλούσια συνοικία, για το νερό που πληρώνουν 25 δολάρια το μήνα οι φτωχοί και ένα σωρό τέτοια. Από τις πιο φτωχές στη Λατ. Αμερική με πάνω από 50% ανεργία και μισθούς των 150$. Ευτυχώς τύχαμε καλό καιρό γιατί ο δικός τους χειμώνας εκεί είναι άθλιος γεμάτος υγρασία από τον Ειρηνικό.
Ο ωκεανός όμως είναι τόσο εντυπωσιακός και περπατώντας άπειρες αποστάσεις δίπλα του στη συνοικία Miraflores σε σαγηνεύει. Οι άνθρωποι ήσυχοι, το φαγητό τυπικό.. αυτό που μου έμεινε είναι μια μακαρονάδα πέστο με σπανάκι αντί βασιλικό και ένα μπιφτέκι(!) καπάκι πάνω στη σάλτσα!
Pacific ocean, Lima, restaurant
parapente over lima miraflores
Πλατεία San Martin
(fotos: Nikos)
3 μέρες τριγυρίσαμε τόσο πολύ… Οι φώτο σε ένα τέτοιο άρθρο μιλάνε σε ξένους ίσως καλύτερα γιατί η περιγραφή δεν είναι ποτέ το περιγραφόμενο. Τα μέρη που επισκέπτεσαι αφήνουν πάνω σου ένα απερίγραπτο αποτύπωμα. Μια αίσθηση που μόνο εσύ νιώθεις. Άσχημη, όμορφη, αδιάφορη. Εξαρτάται τι θες, τι σου αρέσει, ποιος είσαι, που πας. Μπορεί να πας στο ίδιο μέρος 2 φορές και να νιώσεις τα αντίθετα των αντιθέτων…
Ο σάκος όμως δεν ερχότανε και η εταιρεία δεν είχε νέα στα επανειλημμένα τηλεφωνήματα μου. Αγόρασα 2 εσώρουχα μου έδωσε κι Νικ μια μπλούζα και περιφερόμασταν άσκοπα αλλά ευτυχείς.
Έπρεπε όμως να αποφασίσουμε την αναχώρηση γιατί οι μέρες μας ήταν μετρημένες. Δεν ήξερα από που να αρχίσω. Έπρεπε να αγοράσω και χειμερινά και καλοκαιρινά ρούχα. Παπούτσια, μποτάκια ξανά που μόλις είχα αγοράσει στην Αθήνα. Την τέταρτη μέρα το πρωί κλείσαμε λεωφορείο για Κούσκο. Πριν βγούμε στην αγορά για ψώνια γυρίσαμε στο ξενοδοχείο… Για καλή μου τύχη ο σάκος ήρθε και μας τον είχαν φέρει στη διεύθυνση που είχα δώσει στη LAN. Το θεωρήσαμε γούρι και ότι οι Ίνκας με λυπήθηκαν οπότε και έπρεπε να αποτίσουμε φόρο τιμής. Το απόγευμα ξεκινήσαμε ένα μακρύ ταξίδι για Κούσκο…. και Μάτσου Πίτσου
2. Στο δρόμο για το Machu Picchu
από Νίκος
Ξημέρωσε και ακόμα είμαστε στο λεωφορείο. Η θέα του Abancay είχε τα ίδια χάλια με τις προηγούμενες επαρχιακές πόλεις. Παραζαλισμένοι μετά από 23 ώρες ταξίδι στο λεωφορείο, φτάσαμε στο Cusco. Κάτσαμε 5-10 λεπτά να ξεζαλιστούμε, μετά πήραμε ένα ταξί και μας πήγε στη γειτονιά των collectivos που έκαναν τα κοντινά δρομολόγια. Σε μια βρώμικη λασπωμένη αυλή μιας παράγκας υπήρχαν 2-3 βαν που περίμεναν να γεμίσουν για να φύγουν.
Στο δρόμο για Κούσκο
Από Λίμα για Κούσκο
Σταθμός Λεωφορείων στο Abancay
Προς Κούσκο
Ο Νίκος φορτωμένος στο μικρό σταθμό λεωφορείων του Κούσκο για Ollanta
Στο σταθμό για Ollanta
Ο οδηγός με τη βοήθεια επιβατών και της conductor φόρτωναν τα πράγματα. Κατά διαστήματα η conductor φώναζε για να γεμίσουμε και να φύγουμε. Ήταν μια κοπέλα μικρή στην ηλικία, ίσως και πιο νέα από εμένα, με απλό ντύσιμο και πρόσωπο ψημένο από τον ήλιο και το καθημερινό πήγαινε έλα, που φώναζε διαρκώς Ollanta, Urubamba, Ollanta, Urubamba, Ollanta. Σε ένα δρόμο μας έκανε παρατήρηση η αστυνομία, νομίζω μπήκαμε σε μονόδρομο ή κάτι τέτοιο. Πιο κάτω, στο μποτιλιάρισμα, έτυχε και σταματήσαμε μπροστά σε ένα ζαχαροπλαστείο. Καθώς πεινούσα, είπα στο Σ., «κοίτα γλυκά, special…». Η κοπέλα γύρισε και είδε τη βιτρίνα, κατάλαβε τι εννοούσα και χαμογέλασε. Χαμογέλασα και εγώ.
Από τα ηχεία του αυτοκινήτου ακούγονταν κάτι αγαπησιάρικες μπαλάντες. Λίγο αργότερα ο Σ. τη ρώτησε στα ισπανικά το όνομα του τραγουδιστή. Mac Salvador, μας είπε και συνεχίσαμε στο δρόμο μας. Βγήκαμε από την πόλη και αρχίσαμε να χάνουμε υψόμετρο κατεβαίνοντας καταπράσινες πλαγιές με καλαμπόκια και μποστάνια, με τους ντόπιους να φορούν τα παραδοσιακά τους ρούχα και να δουλεύουν στα χωράφια ή να συνοδεύουν τα ζώα στη βοσκή. Ξεκινήσαμε για Urubamba, κάναμε στάση σε ένα βενζινάδικο να αφήσουμε κόσμο και για κατούρημα, στη συνέχεια συνεχίσαμε για Ollantaytambo (ή αλλιώς για τους ντόπιους Ollanta).
Πολύ γραφικό....ollanta - ollantaytambo
Ollanta: Σταθμός τρένων για Machu-Picchu
Μπάχαλο στο incas garden
(fotos: Nikos-stelios)
Μας άφησαν πίσω από το σταθμό των τρένων που φεύγουν για το Machu Picchu. Κάναμε μια πρώτη έρευνα αγοράς για εισιτήρια, τρένα δρομολόγια: ήταν όλα πανάκριβα και υπήρχε ξεκάθαρη εκμετάλλευση. Από εκεί φορτωθήκαμε τα πράγματα και ανηφορίσαμε προς το κέντρο του χωριού-πλατεία. Από εκεί πίσω, σε ένα στενάκι, στην άκρη του χωριού, ήταν το Incas garden, το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει. Ήταν αρκετά καλό και με φιλικό προσωπικό.
Κατεβήκαμε στην πλατεία και στα τρένα για να καταλήξουμε τελικά σε ένα τουριστικό γραφείο για να κλείσουμε πακέτο τη μετάβαση, την επίσκεψη και την ξενάγηση στο Machu Picchu με 198,00 δολάρια το άτομο. Όσο είχε ακόμα φως, κάναμε μια βόλτα στα στενά της Ollanta και τελικά καταλήξαμε να τρώμε σε ένα παρακμιακό σε ένα στενό στην πλατεία παρέα με ντόπιους και μερικούς τουρίστες
από το προσωπικό μου blog, http://www.fysalides.gr/to-machu-picchu/
3. Machu Picchu
από tryxx (stelios)
Το Ollantaytambo ή Ollanta είναι ένα γοητευτικό χωριό που αξίζει να μείνει κάποιος εκεί λίγες μέρες. Είναι η βάση που φεύγουν τα τρένα και διασχίζουν μια πανέμορφη κοιλάδα (ιερή κοιλάδα των Ινκας) πριν καταλήξουν στο Aguas Calientes, το χωριό που ξεκινάνε τα λεωφορεία την ανηφορική διαδρομή για το Μάτσου Πίτσου. Ακριβοπληρώνεις το τρενάκι που σε πάει εκεί – δεν έχεις άλλη επιλογή – εκτός αν κάνεις το 4ήμερο τρέκιν (Inca trail) και διασχίσεις την κοιλάδα ποδαράτα…
Ακριβοπληρώνεις το λεωφορειάκι… και γενικά το Μάτσου Πίτσου είναι ένας εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς τόπος που τον πληρώνεις ακριβά. Θα μου πεις ήρθες μια φορά στη ζωή σου στο Περού και δεν θα τον δεις; Όχι βέβαια… Μπορείς να πάρεις το τρένο Cusco – Aguas Calientes αλλά κι αυτό είναι ακριβό συν ότι χάνεις την επίσκεψη στην γραφική Ollanta. Πολλές φορές χρειάζεται κράτηση αρκετά πριν καθότι ημερήσια υπάρχουν 2500 διαθέσιμες θέσεις για το μνημείο….
Πλατεία της Ολλαντα
Ακριβά τα τρένα για Ματσου Πίτσου, αλλά.... πολυτελείας...
Ιερή κοιλάδα των Ινκας
Ιερή η κοιλάδα των Ινκας αλλά και μαγευτική...
στο Aguas Calientes
Τη μέρα που ανεβήκαμε στο μνημείο είχε ζέστη και ο ουρανός πεντακάθαρος. Ξοδέψαμε κάμποσες ώρες εκεί πάνω και μας χάλασε στην αρχή η αδιαθεσία του Νίκου… αλλά γρήγορα όλα πήγαν καλύτερα και γυρίσαμε στο Aguas Calientes όπου ήπιαμε κάτι περίεργους χυμούς με αποτέλεσμα ο φίλος μου να τρέχει και να μην φτάνει. Διάρροιες, πυρετός του στέρησαν ένα καταπληκτικό δείπνο σε ένα παραδοσιακό φτωχικό ταβερνάκι. Alpaca con arroz… Αλπακά με ρύζι.. ακόμα το θυμάμαι. Τα ζωάκια αυτά που μοιάζουν με μικρά λάμα κάτι σαν τα προβατάκια τα δικά μας έχουν πολύ νόστιμο κρέας και με το μαλλί τους συντηρούνται πολλές τοπικές βιοτεχνίες φτιάχνοντας πανέμορφα υφάσματα.
Γενικά πολύς κόσμος περνάει κάμποσες μέρες στην Ιερή κοιλάδα των Ίνκας επισκεπτόμενος διάφορα τοπωνύμια και ακούς εκθειαστικές περιγραφές. Σίγουρα θα θέλαμε να μείνουμε παραπάνω αλλά μας περίμενε το Κούσκο και ο χρόνος ήταν μετρημένος.
Η αυτού Μεγαλειότης..
και ξανά..
Λάμα στον ιερό τόπο
Συνωστισμός...
(fotos: Nikos)
(Από Νίκος)
Η 1.30’ ώρας διαδρομή στην Ιερή Κοιλάδα(Valle Sagrado) ήταν φανταστική, με το τρένο να κινείται μέσα σε μια καταπράσινη κοιλάδα, με τις θεόρατες κορυφές να δεσπόζουν από πάνω μας.
Τα πρώτα μέτρα ανάβασης στον αρχαιολογικό χώρο ήταν απότομα και δύσκολα, θυμάμαι ένα ζευγάρι Ρώσων που ήταν μαζί μας που τα έφτυσαν σύντομα, ιδρωμένοι και ξεφυσούσαν λαχανιασμένοι…Που να ήξερα…. Καθώς άκουγα τη ξενάγηση στην άκρη από ένα πεζούλι (με το κενό να χάσκει 2-3 μέτρα κάτω από εμένα) και με χτυπούσε και ο ήλιος, ένιωσα έντονη δυσφορία και άρχισα να ιδρώνω. Κατάλαβα ότι θα λιποθυμούσα. Έκανα αμέσως πίσω σε ένα πιο ασφαλές σημείο (τουλάχιστον μην να έπεφτα στο κενό και γκρεμοτσακιζόμουν……) και μόλις πήγα να κάτσω σε μια πέτρα…δεν πρόλαβα, όλα σκοτείνιασαν….
Αμέσως έρχονται πάνω μου διάφοροι, ένας 'Αγγλος λέει στο Σ. : «your son has collapsed». Αμέσως μου δίνουν νερό, ο Σ. μου παίρνει τη τσάντα και με βάζουν στη σκιά. Μου είπαν αν θέλω να με βγάλουν έξω και να μου δώσουν και οξυγόνο, ή να φέρουν φορείο, αλλά εγώ αρνήθηκα. Πίστεψα ότι θα συνέλθω αμέσως, αλλά σε όλη τη ξενάγηση κατά καιρούς ζαλιζόμουν και ένιωθα εξάντληση. Ο συνοδός μου έδωσε μια ομπρέλα και έτσι γλίτωσα τον ήλιο που έκαιγε όλη την ημέρα. Μετά, μαζί με το συνοδό, ακολουθούσαμε το group όπου και αν πήγαινε, μόνο που εγώ ήμουν υπό τη σκιά της ομπρέλας ολη την ώρα και όπου μπορούσα καθόμουν σε πεζούλια ή στη σκιά. Ο συνοδός μου έλεγε όλη την ώρα: “Nikolaos, are you ok?”. Παρά το ατυχές γεγονός, μου έκανε εντύπωση ότι όλες οι κατασκευές ήταν χτισμένες με τέτοιο τρόπο που είχαν σχέση με ισημερίες, ηλιοστάσια και γενικά ότι έχει να κάνει με τον ήλιο και τις θέσεις που παίρνει όλο το χρόνο (σαν ένα τεράστιο ηλιακό ρολόι).
Μετά την ολοκλήρωση της δίωρης ξενάγησης είχαμε μια ώρα ελεύθερη στον αρχαιολογικό χώρο, οπότε ξεκουραστήκαμε λίγο και πήγαμε και μια βόλτα και προς την κορυφή. Μετά ξανά κατέβασμα στο Aguas Calientes, βλέποντας από ψηλά τον λασπωμένο ποτάμι που φιδογύριζε κάτω από το Machu Picchu. Διψασμένοι και κουρασμένοι από τον ήλιο και το περπάτημα,πήγαμε στην αγορά και ήπιαμε ωραίο και δροσιστικό Chicha, ένα ελαφρώς αλκοολούχο ποτό από καλαμπόκι, σε ποτήρια που ξεβγάζονταν μόνο με νερό. Σιγά σιγά άρχισα μεν να ανακτώ τις δυνάμεις μου, αλλά όμως άρχισα αποκτώ και εντερικά προβλήματα…. Στις 14.30 πήραμε το τρένο της επιστροφής, με τα εντερικά προβλήματα να παραμένουν όλο το βράδυ…. Αργά κάναμε μια μικρή βόλτα στην Ollanta για να καταλήξουμε για φαγητό πάλι σε ένα ταβερνάκι που το είχε ένας συμπαθητικός μπάρμπας. Ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά της alpaca που έφαγε ο Σ. …
απο το προσωπικό μου blog, http://fysalides.gr/machu-picchu/
4. Cusco
(Από Νίκος)
Την επόμενη ημέρα ένιωθα πως είχα κάπως συνέλθει και ότι όλα τα δυσάρεστα παρεπόμενα των προηγούμενων ημερών θα ήταν πλέον μια ανάμνηση για το μακρινό παρελθόν. Στο παρόν τώρα, είχαμε μπροστά μας μια ακόμα ημέρα ταξιδιού με λεωφορεία. Μετά το check out και αφού αποχαιρετήσαμε τα ευγενικά παιδιά στο hostel, φορτωθήκαμε τα πράγματα και πήγαμε στο σταθμό των combi, λίγο έξω από την αγορά. Αφού αγοράσαμε κάποια σνακ για το δρόμο, στριμωχτήκαμε όπως όπως σε ένα βανάκι hiace μαζί με ντόπιους και πήγαμε μέχρι το σταθμό της Urubamba. Ακόμα θυμάμαι το νεαρό παλικάρι που κάθονταν στα δεξιά μου, κοντά στην ηλικία μου θα πρέπει να ήταν, αλλά ταλαιπωρημένος και κουρασμένος από το Θεό Ήλιο των Ίνκα.
Στο σταθμό της Urubamba οι ίδιοι και οι ίδιοι: όπως μπήκαμε από τη μια πλευρά του σταθμού, βγήκαμε από την άλλη για να επιβιβαστούμε σε άλλο λεωφορείο για Cusco. Οι μετακινήσεις αυτού του είδους είχαν γίνει πλέον για εμάς η καθημερινή μας ταξιδιωτική ρουτίνα.
Στα περίχωρα του Cusco ένας χαμός: παράγκες παντού, λάσπη και μικρομάγαζα να πουλάνε από ανταλλακτικά μέχρι είδη οικιακής χρήσης και φαγάδικα για τους ντόπιους μεροκαματιάρηδες. Με ένα ταξί πήγαμε στο ξενοδοχείο σε ένα αδιέξοδο σχετικά κοντά στην Plaza de Armas. Το ταξί μας άφησε στο κεντρικό και περπατήσαμε προς τα μέσα γιατί το στενό ήταν κάτι σαν πεζόδρομος και ο οδηγός δεν ήθελε να μπει.
Το δωμάτιο μας, στον επάνω όροφο ενός παλιού σπιτιού, ήταν έξω από την κουζίνα-τραπεζαρία και καμιά φορά, όταν μαγείρευαν το προσωπικό-αφεντικά-ιδιοκτήτες του ακινήτου, μύριζε σπιτικό φαγητό. Μαζί και η τραπεζαρία-σαλονάκι-κουζίνα, με δυο τρία τραπέζια, που είχαν ωραία θέα στις γύρω στέγες, σε έναν κόκκινο λόφο με λίγα δέντρα και τις πίσω αυλές της γειτονιάς. Ειδικά για αυτές, όταν τις παρατηρούσες, ένιωθες σαν να κοιτάς από την κλειδαρότρυπα την ιδιωτική ζωή και τις συνήθειες των ντόπιων: πολύχρωμες μπουγάδες και παλιοπράματα, όπως σε όλες τις πίσω αυλές.
κοντά στο hostel
στο πρωινό του hostel
θέα απο το hostel
απαραίτητη μπουγάδα
Αφού αφήσαμε τους σάκους μας, αρχίσαμε τις βόλτες στο κέντρο της πόλης, την πλατεία Plaza de Armas και τις γύρω πλατείες. Γαλήνη. Ο ρυθμός της πόλης ήταν αργός, ο ήλιος έκαιγε και οι ντόπιοι έκαναν βόλτες τρώγοντας παγωτό στην κεντρική πλατεία, ή πηγαίνοντας στις δουλειές τους, πάντα υπό των ίσκιο κατασκευών των ένδοξων προγόνων τους των Ίνκα και υπό το αυστηρό βλέμμα του Pachacuti.
Γενικά το Cusco σου έδινε την αίσθηση μιας πόλης πάνω στην πόλη, με το υπόβαθρο των Ίνκα να αχνοφαίνεται κυρίως σε θεμέλια καθεδρικών της νέας θρησκείας. Το υψόμετρο και ο ήλιος μας εξάντλησαν γρήγορα, κάτσαμε για φαγητό σε ένα ντόπιο φτηνό μαγειρείο, ίσως το χειρότερο από όλα που είχαμε κάτσει μέχρι τώρα, τόσο φτηνό που αναρωτιόμασταν πώς να βγάζουν τα έξοδα αν χρεώνουν τόσο λίγο μενού τριών πιάτων με σούπα, φαγητό και σαλάτα.
καθεδρικός
Pachacuti, Plaza de Armas
inglesia de la compania de jesus,Plaza de Armas
Plaza de Armas
Plaza de Armas
γυρω απο την πλατεία
Οι ημέρες στο Cusco πέρασαν ήσυχα με βόλτες όλη την ημέρα στο κέντρο και τις γύρω γειτονιές, στην κεντρική αγορά όπου πουλούσαν μαύρα καλαμπόκια, ψημένα cuy (γλυκά ινδικά χοιρίδια, το κρέας των οποίων θεωρείται εκλεκτός μεζές) και άλλα περίεργα. Πάντα μας άρεσε με τον Σ. να ρίχνουμε γυροβολιές στις αγορές, για να νιώσεις το κλίμα της καθημερινότητας, να δεις τα χρώματα, να ακούσεις τις φωνές πελατών και μαγαζάτορων που διαλαλούν την πραμάτεια τους, να οσμιστείς τις μυρωδιές του κάθε τόπου, να γευθείς τους καρπούς της μάνας γης.
μαύρος χρυσός
στην αγορά
κοντά στην αγορά
Λουλούδια
να φάμε και ..φραγκόσυκα..
Cuy ... ινδικά χοιρίδια για ...μερακλήδες γαστρονόμους
Οι ώρες και μέρες όμως περνούσαν και σαν νομάδες θέλαμε να βγούμε πάλι στο δρόμο. Βγάλαμε εισιτήρια για τον επόμενο σταθμό μας, το Puno. Το τελευταίο μας βράδυ στο Cusco είπαμε να είναι διαφορετικό: επισκεφτήκαμε το Pisco Museum και ήπιαμε ένα pisco sour, το ποτό της περιοχής, παρέα με τον μπάρμαν Sergio, καθότι δεν είχε και πολύ δουλειά… Μιλήσαμε μαζί του, είπαμε πολλά, για το Pisco, τις δουλειές, την καθημερινότητα και άλλα πολλά, ωραίος τύπος! Ήταν το καλύτερο κλείσιμο στην παλιά πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ίνκα!
Aπό tryxx (stelios)
Το Cusco, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO είναι απίστευτα γοητευτική πόλη. Το μείγμα των ιθαγενών και των mestizos (απόγονοι ιθαγενών και Ισπανών) συμβιώνει αρμονικά στην πάλαι πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ίνκα θυμίζοντας αχνά την επιβολή του Φρανθίσκο Πιθάρρο, επί του αυτοκράτορα Αταουάλπα, την καταστροφή της πόλης και την ισπανική κυριαρχία στην αυτοκρατορία των Άνδεων. Τα ερείπια από το Παλάτι, το Ναό του Ήλιου και το Ναό των Παρθένων του Ήλιου είναι σημάδια που σε μεταφέρουν πίσω στο χρόνο και βλέποντας τα αγέρωχα πρόσωπα των σημερινών ινδιάνων που πουλάν στις λαϊκές λουλούδια και τρόφιμα νιώθεις πολύ τυχερός που σ” αγγίζει η αύρα αυτών των ανθρώπων.
Στο Κούσκο και αργότερα στη Λα Παζ, την Σούκρε και το Ποτοσί ένιωσα αυτό που πολλοί ταξιδιώτες αναζητάνε ίσως υποσυνείδητα σε μακρινά και «ξένα» από τον τόπο τους μέρη. Το έστω για λίγο σβήσιμο της ταυτότητας μου. Είναι θαυμάσιο να περιφέρεσαι στην Ευρώπη, τη Β.Αμερική, την Αυστραλία… Το να τριγυρνάς όμως στην Αφρική ή στο Νεπάλ, στην Ινδία, στην Βολιβία δεν είναι απλά μια επαφή με ένα άλλο πολιτισμό, ήθη και έθιμα αλλά προσωπικά μια δυνατή γροθιά στο ποιος είμαι….
στα στενά του Κούσκο
ινδιάνες
στα στενά
λεπτομέρεια
αρχιτεκτονική
από το προσωπικό μου blog: http://www.fysalides.gr/cusco/
5. Puno και η ψηλότερη λίμνη στον κόσμο!
(Από Νίκος)
Το πρωί στις 7:30 φύγαμε με λεωφορείο για το Puno. Σκοπός μας ήταν να χρησιμοποιήσουμε την πόλη σαν βάση για την εξόρμηση μας στη λίμνη Τιτικάκα. Η διαδρομή ήταν φανταστική, κινούμασταν συνεχώς σε μεγάλα υψόμετρα, συντροφιά με τις χιονισμένες κορυφές της οροσειράς των Άνδεων. Στο δρόμο σταματήσαμε αναγκαστικά σε κάποιο χωριό, μια Γαλλίδα δεν ένιωθε καλά και πήρε οξυγόνο από ένα φαρμακείο. «Soroche» σκέφτηκα, ή αλλιώς οι συνέπειες της κίνησης σε μεγάλα υψόμετρα…Συνεχίζοντας, περάσαμε από το πέρασμα «La Raya», ένα θρυλικό πέρασμα στα 4.313 μέτρα υψόμετρο, γνωστό για τον αέρα, το κρύο και το χιόνι που επικρατεί εκεί το χειμώνα.
στα υψιπεδα πάνω απο 4000μ
Μπαίνοντας στο Puno
Στο υψίπεδο, στους λόφους δίπλα στο δρόμο, αμέριμνα λάμα έβοσκαν κοιτώντας μας απλά να περνάμε. Από εκεί και πέρα ήταν μια κατηφόρα δρόμος, μέχρι να φτάσουμε και στα άχαρα προάστια του Puno και στον παραλίμνιο σταθμό των λεωφορείων. Πήραμε ένα τρίκυκλο που μας πήγε μέχρι το ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης. Από το επίπεδο του δρόμου υπήρχε μια σκάλα που ανέβαινε μέχρι πάνω στη ρεσεψιόν, όσο για το δωμάτιο «μην περιμένεις πολυτέλειες, ίσα ίσα για έναν ύπνο και ένα μπάνιο» μου είπε ο Σ., ο δε υπάλληλος ήταν στον κόσμο του, μετά βίας καταφέραμε να αποσπάσουμε 2-3 πληροφορίες για την πόλη. Το απόγευμα βγήκαμε για μια βόλτα στην κεντρική πλατεία και τον πεζόδρομο και φάγαμε ωραία σε ένα τοπικό εστιατόριο. Την ίδια ώρα κλείναμε το tour για τα νησιά Uros και Taquile της λίμνης Τιτικάκα.
Puno από ψηλά
Puno
Puno κέντρο
Puno Πλατεία
To λιμανάκι στο Puno
Το βράδυ, μετά από μια δυνατή βροχή, φοβηθήκαμε για την αυριανή εκδρομή, αν θα έπρεπε να πάμε ή το ακυρώναμε, όταν δε γυρίσαμε στο ξενοδοχείο πάλι υπό βροχή, ο μ….κας στη ρεσεψιόν χαμουρευόταν με δυο γκόμενες στη σκάλα. Τι να πεις….
Το άλλο πρωί, πέρασαν και μας πήραν με ένα combi, πήραμε και άλλους τουρίστες από άλλα σημεία και μας πήγαν στο λιμάνι. Πηδώντας από σκάφος σε σκάφος, στις 8:00 φύγαμε με μια λάντζα, ένα μικρό σκάφος, για τα νησιά. Το πολυεστερικό ήταν γεμάτο με τουρίστες και λίγους νησιώτες ντόπιους και πήγαινε απελπιστικά αργά καθώς είχαμε χαράξει πορεία μέσα σε έναν μαύρο ουρανό, σκεφτήκαμε ότι δε θα τι γλιτώναμε, σε λίγο άρχισε η βροχή το κύμα και το μικρό σκάφος δοκίμαζε τις αντοχές του στην πρώτη μου λιμνίσια καταιγίδα…Με αυτά και αυτά, η πρώτη στάση στο Uros, ο καιρός είχε κάπως φτιάξει και μας υποδέχθηκαν οι ντόπιοι με τις παραδοσιακές φορεσιές. Μας έδειξαν το νησάκι, (που ουσιαστικά είναι μια πλατφόρμα από πλεγμένα καλάμια που και εκεί πάνω φτιάχνουν σπίτια πάλι από καλάμια) μας έδειξαν γενικά τον τρόπο ζωής τους, τι τρώνε, πως ψαρεύουν και άλλα φολκλορτουριστικά. Βγάλαμε φωτογραφίες, χαζέψαμε και έναν γύρο το νησάκι και η τουριστική μας επίσκεψη είχε φτάσει στο τέλος της όταν έφτασε το επόμενο τουριστικό, έπρεπε να κάνουμε και χώρο για τους επόμενους….
Uros
Uros
Uros
Uros
καλύβα εσωτερικό
Uros
Φύγαμε για το νησί του Taquile, εκεί τα πράγματα ήταν λίγο πιο αυθεντικά. Μας αποβίβασαν στη μια πλευρά του νησιού, περπατήσαμε 30 λεπτά μέχρι την κεντρική πλατεία του χωριού στην κορυφή του υψώματος, κάναμε βόλτα στον οικισμό, είδαμε και ένα μικρό μουσείο-έκθεση και αράξαμε στον ήλιο με θέα τη λίμνη. Ο ήλιος, ο γαλάζιος ουρανός και το βαθύ μπλε της θάλασσας μου θύμισαν την τόσο μακρινή για εμάς Ελλάδα και τα νησιά της. Οι άλλοι από το γκρουπ έκατσαν για φαγητό σε μια ταράτσα, εμείς επιλέξαμε να πάμε προς τα τελευταία σπίτια του οικισμού και προτιμήσαμε να δούμε τις πίσω γειτονίες και την καθημερινότητα του μικρού νησιού. Η ώρα περνούσε και αρχίσαμε να παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Κατεβήκαμε από την άλλη πλευρά του νησιού, τη δυτική, και κατά τις 15:00 φύγαμε για το Puno.
Taquile
Taquile
Taquile
Taquile
Taquile
Taquile η μικρή πλατεία
Το απόγευμα είχε έναν ήλιο που έκαιγε, βγήκαμε στο κατάστρωμα και κουβεντιάζαμε χαζεύοντας το νερό και την απέναντι βραχώδη ακτή, ενώ δίπλα μας, κάτι ξένοι τους είχε πάρει ο ύπνος και κατακαεί. Ο Σ. μου έλεγε συνέχεια ότι «ο ήλιος δεν αστειεύεται στα μεγάλα υψόμετρα και στους τροπικούς». Οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες πιάσανε κουβεντούλα με τους ντόπιους καπεταναίους και μασούσαν φύλλα κόκας παρέα, ενώ ένας ντόπιος με μάλλινο πολύχρωμο σκούφο και καταφαγωμένα δόντια από το μάσημα φύλλων κόκας έπλεκε να περάσει η ώρα. Η εικόνα αυτή, αν και μας ξένιζε λίγο στην αρχή, μετά έγινε άλλη μια ταξιδιωτική ρουτίνα. Οι ώρες περνούσαν φιλοσοφώντας, παρατηρώντας του ντόπιους και φωτογραφίζοντας, πάλι όμως πηγαίναμε υπερβολικά αργά. Τελικά κατά τις 17:30 δέσαμε στο Puno και πήγαμε περπατώντας παραλιακά μέχρι το σταθμό των λεωφορείων. Βγάλαμε εισιτήρια για τον επόμενό μας σταθμό, τη La Paz ή πιο επίσημα επίσημα την Nuestra Señora de La Paz.
Την επομένη, με θλίψη, θα αφήναμε πίσω μας το Περού και θα συνεχίζαμε το μεγάλο μας road trip στην Βολιβία, τη χώρα του πήρε το όνομά της προς τιμήν του μεγάλου απελευθερωτή της Λατινικής Αμερικής Simon Bolivar, τη χώρα που άφησε την τελευταία πνοή ο Che .
Από το προσωπικό μου Blog http://www.fysalides.gr/puno/
6. On the road to Nuestra Señora de La Paz
(Από Νίκος)
Για άλλο ένα πρωί, στις 7:30, ήμασταν πάλι μέσα σε λεωφορείο. Φτάσαμε γρήγορα στα σύνορα, έλεγχος, και οι αστυνομικοί να μου λένε ότι πρέπει να βγάλω visa. Μα του λέω, «Κύπρος, EU κτλ», αλλά ήταν ανένδοτοι: Σύμφωνα με τη λίστα τους οι υπήκοοι της χώρας μου θα έπρεπε να εκδώσουν visa. Βγήκα έξω από το κτίριο και χάλασα μερικά χρήματα να κάνω bolivianos, καθώς η πληρωμή έπρεπε να γίνει και σε τοπικό νόμισμα. Τελικά πλήρωσα 360 soles και μπορέσαμε και φύγαμε. Συνταξιδιώτης μας στο λεωφορείο ήταν και ένας Ρώσος που μιλούσε ελάχιστα αγγλικά και περισσότερα ισπανικά, δούλευε κάπου εκεί γύρω, πως στην ευχή βρέθηκε πάνω στις Άνδεις είναι άλλη ιστορία. Από την άλλη ήμουν σίγουρος ότι και αυτός θα αναρωτιόταν το ίδιο για εμάς.
στα σύνορα
Σταματήσαμε στην Copacabana, μια μικρή πόλη στη νοτιοδυτική άκρη της Τιτικάκα. Κάναμε 1.30’ ώρα στάση, το κλίμα στην πόλη ήταν χαλαρό, έμεινα με τα πράγματα και ο Σ. πήγε μια βόλτα στην πόλη, μετά έμεινε αυτός και πήγα εγώ, να μην είμαστε πάνω κάτω φορτωμένοι και οι δυο σαν γαϊδούρια. Γενικά επικρατούσε μια χαλαρή ατμόσφαιρα, διάφορα κουρέλια που σέρνονταν με σακίδια εδώ και εκεί ανάμεσα σε καφέ, εστιατόρια και την παραλία, ρεμπελιάζοντας κάτω από τον ήλιο.
Copacabana
Copacabana
Με ένα άλλο μικρότερο και ολοκαίνουργιο λεωφορείο στις 13:30 φύγαμε για τη La Paz. Ανεβήκαμε ένα καταπράσινο βουνό για να κατεβούμε πάλι χαμηλά στην Τιτικάκα, στο στενό της Tiquina. Ήταν ένα χωριό που τα πάντα κινούνταν γύρω από τους ταξιδιώτες και τις βάρκες που περνούσαν τον κόσμο απέναντι. Ψάχναμε απεγνωσμένα μια τουαλέτα, τελικά, προς την άκρη του χωρίου υπήρχε ένα χαμηλό κτίσμα που λειτουργούσε σαν τουαλέτα επί πληρωμή, και λέω σαν τουαλέτα γιατί η κατάσταση που επικρατούσε ήταν απελπιστική: βουλωμένες τουαλέτες, λιμνάζοντα νερά παντού, χαλασμένα ή ανύπαρκτα καζανάκια και κάτι πιτσιρίκια να τσαλαβουτούν μέσα σε βρομόνερα και λύματα με παντόφλες ενώ από έξω υπήρχε ένα βαρέλι και με έναν κουβά έπαιρνες και έριχνες νερό. Το όλο σκηνικό μου θύμισε τη σκηνή στην ταινία Trainspoting με τον Renton ! Τόσο χάλι!
Μετά από αυτό το σίχαμα, το λεωφορείο μας μπήκε άδειο σε μια μαούνα-πλατφόρμα για να περάσει απέναντι και οι επιβάτες μπήκαμε σε μια βάρκα με εξωλέμβιο (που δυσκολεύονταν να πάρει μπροστά), και που έτσι όπως φυσούσε, έφερνε όλο το καυσαέριο και το καμένο διχρονόλαδο πάνω μας. Παρατηρούσα τους συνεπιβάτες μας, κάτι Βραζιλιάνοι, άσχημοι, με σιδεράκια (αργότερα έμαθα πως όποιος έχει φράγκα στη Βραζιλία και θέλει να το δείχνει, βάζει σιδεράκια)!
Περνώντας απέναντι
Tiquina
Η βάρκα μας έφτασε πρώτη και στην απέναντι ακτή, υπήρχαν κάτι γυναίκες που τηγάνιζαν κάτι μικρά ψάρια σαν γαύρο και γενικά πουλούσαν φαγητό για τους ταξιδιώτες. Σκεφτήκαμε να ορμίσουμε στον γαύρο, αλλά τα αμφιβόλου ποιότητος λάδια μας φρέναραν απότομα. Πιο δίπλα, κάποιοι ντόπιοι είχαν δυο λάμα καθισμένα κάτω, σχεδόν ψεύτικα, και παρακαλούσαν τους τουρίστες να πάνε να φωτογραφηθούν, με το αζημίωτο βέβαια. Οι Βραζιλιάνοι φυσικά έτρεξαν προς τα εκεί, ενώ την ίδια ώρα ένα γαλλικό αυτοκινούμενο έκανε την εμφάνιση του από το πουθενά! Πως βρέθηκε αυτός ο άνθρωπος εδώ πάνω…Σκηνή επιστημονικής φαντασίας… Μετά σκεφτήκαμε, μα καλά, για 800 μέτρα απόσταση, γιατί δε φτιάχνουν μια γέφυρα να γλιτώνει την ταλαιπωρία ο κόσμος; Αλλά από την άλλη, αν υπήρχε, πως θα μάζευες όλες αυτές τις ωραίες ταξιδιωτικές εικόνες;
Στις 15:00 φτάσαμε στον σταθμό της La Paz, αφού πρωτοαντικρίσαμε όλη την πόλη από ψηλά, από έναν δρόμο σαν περιφερειακό, που περνούσε και έξω από το αεροδρόμιο, το ψηλότερο στον κόσμο και από τα πιο επικίνδυνα, όπως διάβασα. Ο τερματικός σταθμός των Λεωφορείων είναι ένα εντυπωσιακό κτίριο δημιούργημα του Γάλλου αρχιτέκτονα Gustave Eiffel που σχεδίασε και τον ομώνυμο πύργο του Άιφελ στο Παρίσι. Φορτωθήκαμε τα σακίδια και ξανά προς τη δόξα τραβά: περπατήσαμε προς το hostel που είχαμε κλείσει. Αφού κάναμε 1-2 κύκλους, τελικά το βρήκαμε. Στην αρχή ήθελαν να μας βάλουν ένα βραχιολάκι για να καταλαβαίνουν ποιος μένει και ποιος όχι, αφού είχε πολύ κόσμο. Μετά μας είπαν ότι δεν είχαν private double που είχαμε κλείσει και ότι θα μας βόλευαν σε κάποιο άλλο private double αλλά με κοινό μπάνιο. Όλα αυτά δεν μας άρεσαν και σηκωθήκαμε και φύγαμε. Πήγαμε και καθίσαμε λίγο για να ξεκουραστούμε στην Plaza Mayor. Το υψόμετρο, η κούραση και το κουβάλημα των αποσκευών μας είχαν εξοντώσει. Ο Σ. πήγε να βρει κάπου να μείνουμε και μετά από ώρα μου είπε πως βρήκε ένα ξενοδοχείο στην οδό Sagarnaga, στο τέλος μιας ανηφόρας… Τελευταίο φόρτωμα και ανάβαση, ξανά.
Σταθμός Λα Παζ, φοτο Wikipedia
Η πρώτη εντύπωση από τη La Paz: μεγάλη, πυκνοδομημένη, χαοτική, με πολύ κόσμο και γεμάτη σαράβαλα που βγάζουν ντουμάνι το καυσαέριο.
fotos Από Νίκος ( εκτός σταθμου Λα Παζ)
Από το προσωπικό μου blog: http://fysalides.gr
7. La Paz: εδώ το νερό βράζει στους 88 Κελσίου…
Από tryxx - (Στέλιος)
Με το που πλησιάζεις στη Λα Παζ καταλαβαίνεις το χάος που πρόκειται να βιώσεις. Η κοιλάδα με την πιο ψηλή (Υψόμετρο) πρωτεύουσα στον κόσμο, γύρω στα 3.632μ, μπορεί να έχει αραιό αέρα αλλά σίγουρα έχει την πυκνότερη άναρχη δόμηση.
Ο αραιός αέρας της κάνει το νερό να βράζει στους 88 βαθμ. Κελσίου και κάνει τα μπαλάκια του γκόλφ στο γήπεδο της να διασχίζουν πολλά περισσότερα μέτρα από άλλα γήπεδα.. (wikipedia). Φυσικά είναι διάσημη για τον πιο επικίνδυνο δρόμο στον κόσμο, τον δρόμο του θανάτου (Death Road) που τη συνδέει με την περιοχή Yungas. Ευτυχώς πρόσφατα δημιουργήθηκε νέος δρόμος και ο death road χρησιμοποιείται για downhill με ποδήλατα, μια απίστευτη εμπειρία που ζήσαμε με το Νίκο.
Περίχωρα Λα Παζ
Χάος
περισσότερο χάος
καλωδιακός χαμός
ζητείται ηλεκτρολόγος
Το hostel που κλείσαμε από το booking.com αποδείχθηκε μούφα, δεν είχαν δωμάτιο και θέλανε να μας βάλουν με άλλους, οπότε ψάχνοντας στο κέντρο γύρω από την εκκλησία του Αγ.Φραγκίσκου, βρήκαμε ένα αδιάφορο ξενοδοχείο σε καλή τιμή και μείναμε εκεί.
Η κεντρική λεωφόρος της πόλης προσφέρεται για πάνω κάτω… έχει κάποια όμορφα κτίρια, κιτς ουρανοξύστες και κόσμο… κόσμο ατελείωτο μέρα νύχτα. Ένα και μεις με τον κόσμο τριγυρνάγαμε ώρες ατέλειωτες μέσα στο χάος, στις πλατείες, σε συνοικίες και πίναμε καλό καφέ μα προπάντων τρώγαμε απ” τις νόστιμες «βρώμικες» καντίνες που ήταν παραταγμένες το βράδυ σε όλο το κέντρο. Πίσω από την εκκλησία του Αγ. Φραγκίσκου υπάρχουν σοκάκια με λογής τουριστικά μαγαζάκια που πουλάνε κυρίως φυλακτά και κοσμήματα για την …Πατσαμάμα τη Μητέρα Γη αλλά και όμορφα υφαντά, αλπακά πολύχρωμα, ινδιάνικα χειροποιήματα.
Λίγο πολύ ο Νίκος – πάντα κατατοπισμένος- μου έδωσε τον ορισμό που αντιγράφω εδώ απ’ τη Βικιπαίδεια: Στη μυθολογία των Ίνκας, η Μάμα Πάτσα ή Πατσαμάμα ήταν δράκαινα θεά της γονιμότητας και σχετιζόταν με τη σπορά και το θερισμό. Προκαλούσε σεισμούς. Σε διάφορους μύθους, σύζυγοί της εμφανίζονται είτε ο θεός του ήλιου Ίντι είτε ο Πάτσα Καμάκ. Οι πιστοί θυσίαζαν λάμα προς τιμήν της. Με την έλευση των καθολικών κατακτητών, η Μάμα Πάτσα αντικαταστάθηκε από την Παρθένο Μαρία, με την οποία και ταυτίζεται σε περιοχές της Χιλής, της Βολιβίας και του Περού.
Αγ. Φραγκίσκος
κεντρικός δρόμος
λίγο πράσινο
υπαίθριο θέατρο
Στις πλατείες συναντάς παιδιά που έχουν σκεπασμένο το πρόσωπό τους με μαντήλι και γυαλίζουν παπούτσια, που παράτησαν το σχολείο ή είναι ορφανά…τα παιδιά της «κόλλας», εθισμένα στην εισπνοή κόλλας, το φθηνότερο ναρκωτικό που καίει το πρόσωπο τους και γι” αυτό το σκεπάζουν. Η πιο ωραία πλατεία, Plaza Murillio, με την Βουλή, το προεδρικό παλάτι, τον καθεδρικό και τα δεκάδες περιστέρια είναι σίγουρα εντυπωσιακή και αξίζει να περάσεις κάποιες ώρες παίζοντας με τα περιστέρια και παρατηρώντας του συμπαθητικούς, ήσυχους, βολιβιανούς.
Εξίσου εντυπωσιακές είναι οι πολύχρωμες ενδυμασίες που φοράνε πολλοί γηγενείς, (ινδιάνοι είναι το 60% του πληθυσμού). Οι γυναίκες Κέτσουα και Αϊμάρα με τις απίθανες σουρωτές φούστες και τα στρογγυλά καπέλα είναι ένας λόγος από μόνος του να πας στη Βολιβία!! Χαίρεσαι να βλέπεις αυτήν την πανδαισία, τη διαφορετικότητα, την πραότητα που υπάρχει στα σκαμμένα πρόσωπα των ηλικιωμένων ή την αισιοδοξία στα πρόσωπα των νέων. Απ” την άλλη σκέφτεσαι την καταραμένη φτώχεια τους – η Βολιβία είναι το φτωχότερο κράτος της Αμερικής – ίσως γι αυτό το πιο ωραίο(;;με την έννοια του πιο αγνού, με αυθεντική κουλτούρα που διατηρείται και είναι σεβαστή. Γενικά τόσο στο Περού όσο και δω εντυπωσιάστηκα με την ησυχία και τον τρόπο που μιλάνε μεταξύ τους σε σύγκριση με μας τους θερμόαιμους φωνακλάδες….
πλατεία Murillo
Murillo
παιδιά της κόλλας
ιστορικό κέντρο
ιστορικό κέντρο
Μια βόλτα στα σοκάκια του μικρού ιστορικού κέντρου επιβάλλεται, όπως και η ανάβαση στο λόφο με το πλατό που βλέπεις από ψηλά όλη την κοιλάδα. Ακόμα κοντά είναι το Τιχουανάκο, περίφημος αρχαιολογικός χώρος προ Ινκα εποχής αλλά βαρεμένοι όπως ήμασταν από το Μάτσου Πίτσου σκεφτήκαμε να κάνουμε downhill στο Death Road και δεν το μετανιώσαμε. Με 70 δολάρια είχαμε με τον Νίκο μια αξέχαστη ολοήμερη εμπειρία. Από τα 4000μ και βάλε (είχε χιόνια) κατεβήκαμε στη ζεστασιά του Coroico 1200μ, διανύοντας 70 απίστευτα ποδηλατικά χιλιόμετρα.
Τώρα που γράφω την ιστορία μ” έχει πιάσει μια συγκίνηση ειδικά για την Βολιβία -θα ξαναπήγαινα αύριο αν μπορούσα- οι εικόνες κλείνοντας τα μάτια μου αναδύονται με ριπές και πιστεύω ο σημαντικότερος λόγος να γράψεις για ένα ταξίδι δεν είναι μόνο για να το ξαναζήσεις έστω νοητά αλλά για να το βγάλεις από μέσα σου με σκοπό να ξανακάνεις γρήγορα το επόμενο!!!
(Από Νίκος)
Μετά το πρώτο πρωινό ξύπνημα στη Λα Παζ και ένα mate de coca, αρχίσαμε ψάξιμο στο internet για πληροφορίες για τις εκδρομές στο death road. Επικρατούσαν αντικρουόμενες απόψεις: μερικοί έλεγαν ότι δεν αξίζει να ριψοκινδυνέψεις τη ζωή σου για μια εκδρομή, άλλη μιλούσαν για μια αξέχαστη εμπειρία, άλλοι έγραφαν για τα ατυχήματα που είχαν συμβεί. Άλλωστε ο παγκόσμιος ιστός έβριθε από βίντεο, φωτογραφίες και μαρτυρίες πολύνεκρων ατυχημάτων. Όλα όμως αυτά άνηκαν πια στο παρελθόν, καθώς ο συγκεκριμένος δρόμος που σε βγάζει από τις Άνδεις στα όρια της ζούγκλας του Αμαζονίου ήταν πλέον σχεδόν ανενεργός: μια σύγχρονη παράκαμψη είχε εδώ και 3 χρόνια κατασκευαστεί, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για βαρεμένους σαν και εμάς να το κατεβαίνουν με ποδήλατα, ντυμένους με κράνη και προστατευτικά σαν να πήγαιναν σε πόλεμο. Τελικά ενδώσαμε και είπαμε να το επιχειρήσουμε με προσοχή, για να μη γυρίσουμε στην Ελλάδα κομματάκια…. Άλλωστε στη γειτονιά του ξενοδοχείου μας ήταν η σφηκοφωλιά των πρακτορείων που διοργάνωναν αυτές τις εκδρομές.
Ακολούθησε μια ολοήμερη βόλτα στην πόλη στο κέντρο (που είχαμε πάει για λίγο και την προηγούμενη ημέρα) και στην γειτονιά των μουσείων, στο Killi Killi el mirador όπου ο ασθμαίνων αναβάτης έχει πανοραμική θεά σε όλο το χάος της πόλης: όπου και να γύριζες το κεφάλι σου, 360 μοίρες, έβλεπες πλαγιές και βουνά που ήταν χτισμένα, το τέλειο χάος. Να σημειώσω εδώ ότι σε αντίθεση με τις υπόλοιπες πόλεις, όπου οι πλούσιοι έχουν τα σπίτια τους στις κορυφές λόφων ή στις πλαγιές βουνών για καλύτερη θέα, στη Λα Παζ ίσχυε ακριβώς το αντίθετο: οι πλούσιοι επέλεγαν να κατοικίσουν στα χαμηλά όπου το οξυγόνο είναι πιο πυκνό, αφήνοντας τις απότομες πλαγιές με τις φτωχογειτονιές και τα ανύπαρκτα αποχετευτικά δίκτυα στους πιο φτωχούς.
Ξανακατεβήκαμε προς το κέντρο μέσα το πάρκο και την υπαίθρια αγορά και πήγαμε προς την Plaza Murillo όπου είναι ο καθεδρικός και το προεδρικό μέγαρο. Εκεί είδαμε για πρώτη φορά τους λούστους, τα παιδιά με τα καλυμμένα πρόσωπα που καθάριζαν τα παπούτσια (όπως έμαθα αργότερα, τα παιδιά της κόλλας, έτσι ονομάζονται).
Την επόμενη ημέρα θα γνωρίζαμε τον πιο επικίνδυνο δρόμο στον κόσμο.
Ετοιμοι για Death Road
Death Road
Death Road
μικρός καταρράκτης στον Death Road
κοιλάδα του death road δεξιά πάνω ο δρόμος
ποδηλατική συμφόρηση στον Death Road
φοτο: Νίκος - Στέλιος
από το προσωπικό μου blog http://fysalides.gr
8. Sucre, like Sugar
(Από Στέλιος)
Περιπλανώμενος στη Sucre καταλαβαίνεις ότι το όνομά της αντανακλά αυτό που βλέπεις…. Ζάχαρη! Το συνδυάζεις εξάλλου και με την μετάφραση στα αγγλικά: Sucre=Sugar! Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η πόλη που άλλαξε στην πορεία 4 ονόματα, μνημείο πλέον Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο, πήρε το σημερινό της όνομά ως τιμή στον μεγάλο στρατάρχη της Μάχης του Αγιακούτσο (9 Δεκεμβρίου του 1824), Αντόνιο Χοσέ Ντε Σούκρε Λα Πλάτα.
Όμως καλύτερα… ζάχαρη! Τα λευκά επιβλητικά αποικιοκρατικά κτίρια που κυριαρχούν στη συνταγματική πρωτεύουσα της Βολιβίας καθηλώνουν τον επισκέπτη που δύσκολα θα αποχαιρετίσει μια τέτοια πόλη. Αυτό συνέβη και σε μας που φτάσαμε ένα κυριακάτικο πρωινό μετά από ένα ακόμα εξαντλητικό ολονύχτιο ταξίδι από τη Λα Παζ.
Sucre, λευκή σαν ζάχαρη
Sucre
Θέλαμε πολύ από τη Λα Παζ να πηγαίναμε στο Oruro, όπου εκείνες τις μέρες γινότανε το μεγάλο και διάσημο καρναβάλι του. 30.000 χορευτές και 10.000 μουσικοί, λέγεται ότι δημιουργούν μια φανταστική αλλά πάνω απ” όλα αυθεντική ατμόσφαιρα προκολομβιανής εποχής. Όμως δε βρίσκαμε ούτε στάβλο να κοιμηθούμε εκεί έτσι αποφασίσαμε με βαριά καρδιά να παρακάμψουμε το σχέδιο Oruro.
Στο δρόμο για τη Σούκρε, κάναμε στάση στην Challapata και θυμάμαι σε ένα βρωμομάγαζο οι ντόπιοι αγοράζανε ένα άσπρο, μάλλον κατσικίσιο, φρέσκο τυρί που ήταν κομμάτια – κομμάτια σε ένα πάγκο. Τι … ωραία ιδέα, είπαμε να φάμε και μεις και αγοράσαμε. Ήταν πολύ ωραίο, μετά βέβαια ξανασκέφτηκα πόσες φορές την πάτησα παλιά από γαλακτοκομικά και προσευχήθηκα να μην με πιάσει τίποτα και αφήσω τα κόκαλά μου στη Βολιβία. Θα μου πεις όπου και να τα αφήσεις το ίδιο είναι…
Το hostel που καταλύσαμε ήταν εξίσου γραφικό, στο πνεύμα της πόλης και διαολοστέλνοντας την κούραση του ταξιδιού ξεκινήσαμε αμέσως την περιήγηση. Πίνοντας μια σοκολάτα σε ένα κεντρικό καφέ – η Σούκρε φημίζεται για τα σοκολατοπωλεία της – ανακτήσαμε γρήγορα δυνάμεις.
ατμοσφαιρικό Hostal
Η καθιερωμένη επίσκεψη στην αγορά της και οι καταπληκτικοί χυμοί που ήπιαμε μας έφτιαξαν ακόμη πιο πολύ το κέφι. Αργότερα φάγαμε πάλι στην αγορά διάφορα «βρώμικα» όπως τα αποκαλούσαμε και πήγαμε για ξεκούραση. Οι μέρες μας στη Σούκρε κυλήσανε τόσο γλυκά! Δε χορταίναμε να τριγυρνάμε, να δοκιμάζουμε και να χαζεύουμε κτίρια, δρόμους, περαστικούς και ντόπιους.
Η Plaza 25 de Mayo, η Casa de la Libertad (Liberty Museum) όπου ο Simon de Bolivar έγραψε το σύνταγμα της Βολιβίας, ο Καθεδρικός, η εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου, η εκκλησία Nuestra Senora de La Merced, το νοσοκομείο, το Πανεπιστήμιο και τόσα άλλα κτίρια, πέρασαν πολλές φορές μπροστά από τα μάτια μας στα ατέλειωτα άσκοπα πέρα δώθε.
Γύρω απο την πλατεία
Θέατρο
Νοσοκομείο
Μια ακόμη μικρή όμορφη πλατεία
Simon Bolivar Πανεπιστήμιο
Το τελευταίο βράδυ είπαμε να το γιορτάσουμε σ” ένα πιο ακριβό εστιατόριο της κεντρικής πλατείας. Αποδείχθηκε το βατερλό μου… Χαλάλι όμως… κάθε φορά που βάζω ζάχαρη στον καφέ μου – έστω αυτή τη λίγη – η Σούκρε είναι στο βάθος του ασυνείδητου και ανασύρεται γλυκά, ενίοτε βασανιστικά νοσταλγικά…
(Από Νίκος)
Sucre, η άσπρη πόλη! Έτσι περιέγραφε ο ταξιδιωτικός μας οδηγός την επόμενή μας στάση. Δε θα μπορούσαμε να μην την επισκεφτούμε, ήταν άλλωστε και μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να «σπάσει» και το πολύωρο ταξίδι προς Νότον…
Αυτό που με κέρδισε στη Sucre ήταν η ηρεμία της και οι ανθρώπινοι ρυθμοί της, που μετά το χάος της La Paz και τους φρενήρεις ρυθμούς της, μας ηρέμησε και μας έβαλε σε πιο χαλαρό ταξιδιωτικό ρυθμό.
Θα θυμάμαι τις μεγάλες βόλτες μας στην πόλη θαυμάζοντας την αποικιοκρατική αρχιτεκτονική, τα περιποιημένα πάρκα και τις φιλοσοφικές μας συζητήσεις με τον Σ., που πάντα ήταν ζωντανές και ενδιαφέρουσες, αλλά στη Sucre είχαν περάσει σε άλλο επίπεδο.
Δε θα ξεχάσω την αυθεντική γεύση των φρεσκοστυμένων φρούτων στη mercado της Sucre όπου, πλανόδιοι πωλητές, πίσω από μεγάλους πάγκους με τροπικά φρούτα, μερικά πρωτόγνωρα για εμάς, έναντι λίγων δολαρίων, ετοιμάζουν μπροστά σου εκείνη τη στιγμή έναν δυναμωτικό χυμό ή ένα smoothie.
Sucre
καταπληκτική αποικιοκρατική αρχιτεκτονική
στο πάρκο τη μέρα που τέλειωσαν τα σχολεία (μπουγέλα!!)
fotos: Nikos - Stelios
Από το προσωπικό μου blog http://fysalides.gr/sucre-like-sugar/
9. Potosi, η πόλη των μεταλλωρύχων
(Από Στέλιος)
Φεύγοντας το πρωί απ' τη Sucre αισθανόμουν αδιόρατα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Στο σταθμό, ψάχνοντας λεωφορείο, είδαμε ότι είτε παίρνοντας ένα τυπικό μέσο είτε κανονίζοντας με έναν πειρατή-ταρίφα ένα δρομολόγιο... δεν είχε διαφορά. Μαζί μας για να μοιραστούμε τα έξοδα επιβιβάστηκε μια ολλανδέζα που πήγαινε κι αυτή Potosi. Σε 2-3 ώρες βρεθήκαμε στην πόλη των μεταλλωρύχων.
Στη διαδρομή ανταλλάξαμε ενδιαφέρουσες κουβέντες με την κοπελιά που γύρναγε 6 μήνες κοντά στο Νότο και θα πήγαινε προς κεντρική Αμερική σε λίγο. Δεν μου έκανε πλέον εντύπωση το πόσοι νέοι, ενίοτε μόνοι, ταξίδευαν εξάμηνα ολόκληρα στη Λατ. Αμερική. Πολλοί νεολαίοι του Ισραήλ, μου είχε πει κάποτε ένας ταξιδευτής, μόλις τελειώνει το σχολείο παίρνουν κάτι σαν sabbatical... δλδ τριγυρνάνε κανένα χρόνο τον κόσμο ψιλοδουλεύοντας ή απλά ταξιδεύοντας. Υπάρχει κάποιο κόστος αλλά με λίγα χρήματα μπορείς άνετα να ταξιδέψεις εκτός Ευρώπης. Η Ευρώπη είναι ακριβή με φτηνά εισιτήρια. Πολλές μακρινές χώρες είναι πολύ φτηνές αλλά ...θέλουν κάποια χρήματα για εισιτήρια. Ειρωνεία...
πλατεία Potosi
στο βάθος το Cerro Rico
Φτάνοντας στην πλατεία αισθανόμουν ανίκανος να κουνηθώ. Είπα στο Νίκο να ψάξει τριγύρω να βρει κάποιο δωμάτιο, εγώ θα περίμενα στο παγκάκι. Μετά από ώρα γύρισε άπρακτος. Του είπα να κάνει μια προσπάθεια ακόμα... ξανάφυγε... Επιστρέφοντας μου είπε πως βρήκε ένα υπόγειο δωμάτιο σε ένα φτηνό ξενοδοχείο κοντά αλλά θα έπαιρνε κανένα δίωρο να αδειάσει. Πήγαμε να πιούμε ένα τσάι σε ένα ωραίο ατμοσφαιρικό καφέ-μπαρ της πλατείας. Στο καφέ, με το που ήπια το τσάι, γύρισε ο κόσμος ανάποδα.... Άρον άρον με έσυρε στο ξενοδοχείο όπου βασανιστικά περίμενα να αδειάσει το δωμάτιο να μπούμε μέσα. Ήδη στη ρεσεψιόν με είχαν σκεπάσει με 2-3 χοντρές κουβέρτες γιατί έτρεμα...
το ... δωμάτιο της μιζέριας
Η συνέχεια ήταν θλιβερή. Η θεωρία-εξήγηση του φίλου μου, όταν τρώγοντας διάφορες νόστιμες βρομιές στα mercado ή στους δρόμους, ήταν η ανοσία στο υψόμετρο:
- Ποιο μικρόβιο θα κάτσει εδώ στα 4000 μέτρα; μου έλεγε...
- Καλά… θα μας την κάτσει, του έλεγα, και θα ξημεροβραδιάζεσαι πάλι στις πορσελάνες της Βολιβίας!!
Η αλήθεια είναι ότι τα "βρώμικα" δεν μας πείραξαν πουθενά στο ταξίδι. Αντίθετα το "κυριλέ" εστιατόριο στη Σούκρε (μάλλον κάποια γαλακτοκομικά του) με καθήλωσε για 2 μέρες στο υπόγειο του Potosi στερώντας μου την επαφή με ένα ιδιαίτερο μέρος της Βολιβίας. Ευτυχώς σ' ένα φαρμακείο κοντά ο Νίκος αγόρασε ηλεκτρολύτες και κάτι περίεργα χάπια και συνήλθα...
Το πρωί της τρίτης μέρας ένιωσα καλύτερα και τριγυρίσαμε στην ιστορική αυτή πόλη, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Αντιγράφω από την Βικιπαίδεια ...Κατά το 16ο αιώνα, η περιοχή θεωρούνταν το μεγαλύτερο παγκοσμίως βιομηχανικό συγκρότημα. Η εξόρυξη των μεταλλευμάτων βασιζόταν σε ένα σύστημα υδρόμυλων. . Η περιοχή αποτελείται από τα μνημεία του Σέρρο Ρίκο, όπου υπήρχε εγκατεστημένο σύνθετο σύστημα ύδρευσης και τεχνητές λίμνες, από την αποικιακή πόλη, την Εκκλησία του Σαν Λορένζο, αρχοντικές κατοικίες και τις εργατικές περιοχές.
Potosi
Potosi
Το βουνό Cerro Rico, επιβλητικό πάνω απ' τη πόλη τροφοδοτούσε ασήμι δεκαετίες ολόκληρες την Ισπανία και τον κόσμο όλο, εξ ου και τα αρχοντικά και τα πλούσια σπίτια. Ποιος εξάλλου θ' ερχότανε να ζήσει στα 4090 μέτρα; Η πόλη αποπνέει περασμένα μεγαλεία σε κάθε της στενό. Αποπνέει επίσης και... εφιαλτικό καυσαέριο. Ο αέρας της ανάμεικτος με τα καυσαέρια από τις ατελείς καύσεις (που να βρουν οξυγόνο για να κάψουν και με τις βενζίνες...70 οκτανίων..τρέχα γύρευε...) που κάνουν τα σαραβαλάκια καθιστά δύσκολη την περιπλάνηση στην πόλη αν δε φυσάει...
καυσαέρια
Potosi
στα στενά του Potosi
στα στενά του Potosi
Η σχολική χρονιά μόλις είχε τελειώσει. Οι πιτσιρικάδες είχαν ξαμοληθεί στην πόλη και μπουγελώνονταν. Ήταν πολύ ευχάριστη εικόνα αρκεί να μην έτρωγες καμιά σακούλα με νερό στο κεφάλι! Θύμισες εφηβικές γεμίσανε το μυαλό μου και μπερδεύτηκαν με τα όνειρα της νιότης για μακρινά ταξίδια. Ήμουνα ευτυχισμένος που συνέβαιναν όλα αυτά... που έβλεπα τα παιδιά, που σκεφτόμουνα τα δικά μου καμώματα και που τα μακρινά όνειρα ήταν πλέον μια πραγματικότητα...
(Από Νίκος)
Και άλλο ένα check out, από την υπόγα αυτή τη φορά, με τον Σ. σιγά σιγά (και μετά το σούπερ βολιβιανό χάπι-βόμβα) να είναι καλύτερα. Αποφασίσαμε να φύγουμε το βράδυ για Αργεντινή για να είμαστε πιο σίγουροι ότι θα έχει καλυτερέψει... Το πρωί βόλταρα μόνος μου στην πόλη, είχε λίγο κρύο και στο βουνό πάνω από την πόλη είχε ρίξει και λίγο χιόνι. Βλέπεις δεν υπάρχει καλοκαίρι στα 4.090 μέτρα υψόμετρο... Αργότερα ήρθε παρέα κι ο Σ. Στις 15:00 πήραμε το αστικό και πήγαμε στο σταθμό όπου περιμέναμε το λεωφορείο των 19:00 για τη Villazon, την τελευταία μικρή πόλη πριν τα σύνορα με την Αργεντινή.
Ο σταθμός των ΚΤΕΛ του Potosi παραήταν καινούργιος, τακτοποιημένος και καθαρός για τα βολιβιανά δεδομένα...Οι contactors φώναζαν και η μακρόσυρτη φωνή τους αντηχούσε στο εσωτερικό του σταθμού τους προορισμούς και τα δρομολόγια. Villazoooon....! Δυστυχώς bus cama ή semicama (ξάπλα ύπνου ή ...ψιλοξάπλα....) δεν υπήρχε ούτε για δείγμα: οι Βολιβιανοί ταξιδεύουν συνήθως οικογενειακώς με λεωφορεία, καθότι η ιδιοκτησία ΙΧ είναι πολυτέλεια, έτσι τα εισιτήρια εξανεμίζονται εν ριπή οφθλαμού...Αναγκαστικά ρίξαμε και εμείς τις απαιτήσεις μας και καταλήξαμε να πάρουμε ένα τραγικό λεωφορείο της expresso για Villazon, μέσω Tupiza...
Άλλη μια περιπέτεια θα ξεκινούσε σύντομα...
Potosi
10. Villazon: Μια ανάσα από Argentina
(Από Νίκος)
Ο φιλόδοξος στόχος μας ήταν να περάσουμε νύχτα στην Αργεντινή για να κερδίσουμε χρόνο, παρόλο που είχαμε διαβάσει στον παλιό μας ταξιδιωτικό οδηγό ότι τα σύνορα ήταν κλειστά τη νύχτα. Λέγαμε αποκλείεται, «μα να είναι κλειστά τα σύνορα το βράδυ τον 21ο αιώνα….».
Στην Tupiza κάναμε μια στάση για να κατέβουν κάποιοι ντόπιοι, μαζί τους και 2 Γερμανίδες που επέλεξαν να μείνουν το βράδυ εκεί. Μας ρωτούσαν αν πάμε προς την πόλη, να πηγαίναμε όλοι μαζί… Ήταν σκοτεινά και επικρατούσε αυτή η υγρή ησυχία της νύχτας, ψαρωμένες και φοβισμένες πήγαν να βρουν το μέρος που θα έμεναν. Εμείς συνεχίσαμε με το ίδιο λεωφορείο, με τις ανύπαρκτες αναρτήσεις, που βρωμούσε τσίκνα, κλεισούρα, φαγητά και κρέατα σα να είσαι στο mercado. Στις 3:00 το ξημέρωμα φτάσαμε κουρασμένοι στη Villazon. Όταν παραλάβαμε τα πράγματα διαπίστωσα με φρίκη να έχει συμβεί το αδιανόητο: όλος ο σάκος μου είχε βραχεί από πετρέλαιο που είχε ποτίσει μέχρι μέσα τα ρούχα! Προφανώς θα υπήρχε κάποια διαρροή από μπιτόνι ή από τη δεξαμενή καυσίμου. Επιπλέον έκανε κρύο και τα σύνορα ήταν κλειστά, θα άνοιγαν στις 6 το πρωί. Αδιέξοδο!
Έπρεπε να κάνουμε κάτι. Χτυπήσαμε για να μείνουμε σε ένα Hostel, δεν είχε χώρο, σε ένα άλλο δεν μπήκαν στον κόπο να μας άνοιξουν καν… Μέχρι το πρωί είχαμε να περιμένουμε 3 ώρες μέχρι να ανοίξουν τα σύνορα, με το κρύο να δυναμώνει, να σε τρυπάει και να μην έχεις άλλα ρούχα να φορέσεις… Ο Σ. μπήκε σε ένα πρακτορείο και βρήκε μια γωνιά, κούρνιασε και κοιμήθηκε λίγο, εγώ την έβγαλα στο όρθιο, αφού ούτε παγκάκι δεν υπήρχε ελεύθερο. Οι ντόπιοι ήταν προετοιμασμένοι για το κρύο και την πολύωρη αναμονή: έβγαλαν φαγητό, ξεδίπλωσαν κουβέρτες και γλαρωμένοι σκεπάστηκαν περιμένοντας να ξημερώσει.
Στις 5:30, μαζί με άλλους, ξεκινήσαμε με τα πόδια για τα σύνορα. Ένα ρέμα και μια μικρή γέφυρα ήταν δίπλα στο συνοριακό σταθμό, ο ήλιος είχε αρχίσει να ανατέλει και να σπάει την πρωινή υγρασία. Στις 6:00 άνοιξαν επιτέλους τα σύνορα και κατά τις 6:15 είχαμε περάσει και τον έλεγχο. Άλλη μια σφραγίδα κοσμούσε το διαβατήριο. Συνεχίσαμε με τα πόδια μέχρι το σταθμό τω λεωφορείων της La Quiaca, στην αργεντίνικη πλευρά των συνόρων, στη πλάτη μας πια είχαμε το Estado Plurinacional de Bolivia, που μας κέρδισε την καρδιά με την αυθεντικότητά του και τους κατοίκους του. Μπαίνοντας στην Αργεντινή μια πινακίδα σε καλωσόριζε, δείχνοντάς σου το μέγεθος της χώρας: Ushuaia 5121Km.
Δυστυχώς φωτο δεν πήραμε απο κεί (μέσα στα πετρέλαια και την παγωνιά της νύχτας τι όρεξη να έχεις για φωτο… ). Βάζουμε 2 ξένες ενδεικτικά με τις ανάλογες αναφορές
Σύνορα Βολιβίας Αργεντινής (φωτο απο εδώ)
(φωτο από εδώ)
(Από Στέλιος)
Η αναχώρηση από το Potosi, μετά το θλιβερό τριήμερο που πέρασα, απ” τη μια με λύπησε πιο πολύ γιατί δεν πρόλαβα να δω και να γευτώ την όμορφη αυτή πόλη παρά μόνο το πρωινό της τελευταίας μέρας, απ” την άλλη ήταν αφορμή να κουνηθώ και να αναπνεύσω έστω τον αραιό αυτόν αέρα της.
Φτάνοντας στον εντυπωσιακό σταθμό λεωφορείων ήμουνα ψιλοχάλια. Πεινούσα αλλά φοβόμουνα να φάω μετά την πανωλεθρία των περασμένων ημερών. Όμως κάτι τσιμπήσαμε θυμάμαι και δεν ήταν άσχημο. Ξοδέψαμε κάμποσες ώρες στο σταθμό χαζεύοντας τον κόσμο μέχρι που βράδιασε και ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Το σαραβαλάκι λεωφορείο που επιβιβαστήκαμε οδήγησε ώρες μέσα στη νύχτα.
Από λάθος εκτίμηση δεν μείναμε στην Tupiza. Θα μπορούσαμε να ξεκουραστούμε εκεί και την άλλη μέρα να φύγουμε άνετοι για αρτζεντίνα. Τα θέλαμε όμως και βρεθήκαμε στην τραγική Villazon με τον Ν. να βρωμάει πετρέλαιο, μέσα στο κρύο σε μια έρημη πλατεία… εντελώς τραγικά. Τη βόλεψα σε ένα εκδοτήριο εισιτηρίων για λίγο γιατί ο εκδότης άφηνε να μπουν αυτοί που είχαν κόψει εισιτήρια απ” το πρακτορείο του αλλά μάλλον με μπέρδεψε κι έτσι γλύτωσα πολύ κρύο. Όσο για την τελευταία πρόταση του Ν. «…Μπαίνοντας στην Αργεντινή μια πινακίδα σε καλωσόριζε, δείχνοντάς σου το μέγεθος της χώρας: Ushuaia 5121Km….» είναι μακράν η καλύτερη εισαγωγή που θα μπορούσα να σκεφτώ για την χώρα που με δίχασε τόσο πολύ για κάποιον προσωπικό λόγο, λίγα χρόνια πριν την επισκεφθώ…
Από το προσωπικό μου blog http://www.fysalides.gr/villazon/
11. Salta, la Linda
(από Νίκος)
Μπορεί η διαδικασία διάσχισης των συνόρων να μην έκρυβε άλλα απρόοπτα, αλλά το ταξίδι μας προς τη Salta, δεν είχε ακόμη τελειώσει. Ακολούθησε μια απερίγραπτη συναλλαγή (καθότι δεν είχαμε καθόλου αργεντίνικα πέσος και ούτε υπήρχε κοντά ATM) σε άπταιστη νοηματική, με δολάρια, ευρώ και Bolivianos (το τοπικό νόμισμα της Βολιβίας) με σκοπό να εκδώσουμε τα δυο εισιτήρια του λεωφορείου που θα μας πήγαινε μέχρι τη Salta. Το κουμπιουτεράκι είχε πάρει φωτιά και ο δύσμοιρος υπάλληλος ίδρωνε και ξεφυσούσε προσπαθώντας να βγάλει άκρη. Με τα πολλά, μετά από λίγη ώρα, μπήκαμε στο λεωφορείο, κάτσαμε και μπροστά-μπροστά (θεωρεία πρώτης) και χαζεύαμε το τοπίο πως σταδιακά ημέρευε, μαλάκωνε, αφήνοντας πίσω μας τα μεγάλα υψόμετρα της οροσειράς των Άνδεων.
Μπήκαμε Αρτζεντίνα!
Την ονειροπόλησή μας διέκοψε το τοπικό κλιμάκιο της δίωξης ναρκωτικών. Με στυλ και ύφος DEA, όπως βλέπουμε στις ταινίες, μπήκαν δύο αστυνομικοί στο λεωφορείο και φώναξαν το όνομα μια γυναίκας. Μια μελαψή εμφανίστηκε λίγες θέσεις πιο πίσω, αποβιβάστηκε, μαζί με τα πράγματά της, που όπως αποδείχθηκε ήταν γεμάτα με πακέτα από φύλλα κόκας. Όπως φαίνεται, αφενός το συγκεκριμένο δρομολόγιο χρησιμοποιούνταν για την παράνομη εισαγωγή κοκαΐνης στην Αργεντινή και αφετέρου «ήταν προμελετημένη, καρφωτή και μιλημένη» που λέει και το παλιό άσμα. Συνεχίσαμε με ένα άτομο λιγότερο, με τον οδηγό μας πιο κάτω να μην περιορίζεται απλά στο μάσημα φύλλων κόκας, αλλά να τραβάει και από καμιά «γραμμή» που και που. Σκεφτόμουν «άραγε, σε πιο χαντάκι θα καταλήξουμε παρέα με το λεωφορείο…»!
Μετά από ώρες ταξιδιού φτάσαμε στο σταθμό της πόλης, άφραγκοι, κουρασμένοι και πεινασμένοι. Παρά τα χάλια μας, πλησίασε ένας τύπος από ένα hostel, μας εξήγησε τις χρεώσεις κτλ και μάλιστα πλήρωνε και το ταξί μέχρι εκεί. Γρήγορα συμφωνήσαμε (στην κατάσταση που ήμασταν) και σύντομα είχαμε βρει το κατάλληλο μέρος που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες ημέρες κοντά στο κέντρο της πόλης.
hostal πολύ μοντέρνο
Η πόλη γρήγορα μας κέρδισε με την αποικιοκρατική αρχιτεκτονική της, τις ωραίες πλατείες της με τα ατμοσφαιρικά καφέ, τους πεζοδρόμους και τα δροσερά της πάρκα.
Σάλτα
Σάλτα
Σάλτα
Διαμαρτυρία!
salta by night
Τα saltenias (κάτι σαν τα δικά μας τυροπιτάκια) ήταν η νέα μας γαστρονομική ανακάλυψη και τα τιμούσαμε δεόντως, και μετά την απαραίτητη μπουγάδα (για να φύγει το πετρέλαιο από τα ρούχα μου) επικεντρωθήκαμε στο να κλείσουμε κάποια μονοήμερη εκδρομή, χωρίς πολλά χιλιόμετρα, στα πέριξ της Salta και του Cafayate.
Την επόμενη ημέρα, μαζί με άλλους Ευρωπαίους, ξεκινήσαμε για να επισκεφτούμε το 65 εκατομμυρίων χρονών φαράγγι Quebrada de las Conchas με τους γεωλογικούς σχηματισμούς που άλλοτε θυμίζουν ζώα και άλλοτε σε καταπλήσσουν με την έξοχη ακουστική τους όπως το Anfiteatro, όπου και πραγματοποιούνται και εκδηλώσεις μουσικής. Η συνέχεια είχε γευσιγνωσία του ξακουστού ντόπιου κρασιού malbec και βόλτα στο γραφικό Cafayate.
Quebrada de las Conchas
El anfiteatro
El anfiteatro
Quebrada de las Conchas
Quebrada de las Conchas
Quebrada de las Conchas
Quebrada de las Conchas
winery
Cafayate
Cafayate
Cafayate
Η επιστροφή ήταν ευτυχώς σύντομη γιατί θα ακολουθούσε αμέσως μετά ολονύχτιο ταξίδι προς την Córdoba. Κουρασμένοι όπως ήμασταν, πέσαμε για ύπνο ξεροί σαν να ήμασταν στο κρεβάτι, ενώ στη σκέψη μου έρχονταν τα λόγια από το ποίημα του Roberto Juarroz:
«Οι αποστάσεις δεν μετρώνται το ίδιο
τη μέρα και τη νύχτα.
Μερικές φορές πρέπει να περιμένεις τη νύχτα
για να μικρύνει μια απόσταση.
Μερικές φορές πρέπει να περιμένεις τη μέρα.da
Κατά τα άλλα
το σκοτάδι ή το φως
υφαίνουν με τέτοιο τρόπο
το χώρο και τις διαστάσεις του σε ορισμένες περιπτώσεις,
που οι αξίες αντιστρέφονται
το μακρύ γίνεται κοντό
το κοντό γίνεται μακρύ».
(Από Στέλιος)
Με το που μπαίνεις Αργεντινή και πιάνεις κεντρικό δρόμο, καταλαβαίνεις πως βρίσκεσαι σε πλούσια χώρα ή χώρα που ήταν κάποτε πλούσια πριν την ρημάξει η διαφθορά και τα κοράκια των αγορών. Οι οδηγοί στο λεωφορείο – ήταν δύο και μοίρασαν την οδήγηση – μετά τη σύλληψη της ηλικιωμένης ινδιάνας το διασκέδαζαν κανονικά… Παίρναν την άσπρη σκόνη μέσα από ένα τσίγκινο κουτάκι και πασάλειβαν εσωτερικά τα χείλια τους… Προκλητικοί…
Τα saltenias με την μπύρα ήταν θεϊκός συνδυασμός. Δεν χρειάζονταν να διαβάσεις που υπάρχουν τα καλύτερα… Στην πλατεία ένα στενό μαγαζάκι είχε ουρά για να βρεις τραπεζάκι. Σταθήκαμε δίπλα μέχρι που άδειασε ένα. Νομίζω ήταν και ότι καλύτερο φάγαμε στην Αργεντινή. Μια χώρα με πολύ φτωχή κουζίνα. Πίτσες και μακαρονάδες είναι για τα σκουπίδια, κρίμα που είναι και απόγονοι Ιταλών μεταναστών. Κρέατα που φημίζονται είναι όντως καλά αλλά μόνο τα ακριβά! Δλδ σε μια καλή parilla (steakhouse), για καλό μοσχάρι, θέλεις ένα τριαντάρι και βάλε, το ίδιο και για asado (bbq) εκτός αν περιέχει λουκάνικα της πλάκας και κανένα κομματάκι χοιρινό. Βάλε κρασιά – και έχουν απίστευτα κρασιά σε καλές τιμές – και σαλατικά, τότε μόνο φτηνά δεν είναι, παρόλο που το νόμισμά τους σε σχέση με το ευρώ είναι χαμηλά στη μαύρη αγορά. Και μιας και αναφέρω το νόμισμα, δεν αλλάζεις ποτέ ευρώ στις τράπεζες παρά σε μαγαζάκια ή καλύτερα στο δρόμο, προσέχοντας την συναλλαγή.
Quebrada de las Conchas
El Obelisco
La garganta del diablo,η τρύπα του διαβόλου
Η εκδρομή που κάναμε ήταν εκπληκτική με μικρό βάν και άλλους 4-5 τουρίστες. Ο οδηγός – από πρώτο χέρι – μας είπε πολλά πράγματα για την Αργεντινή και την κατάσταση τα τελευταία χρόνια εκεί. Μια ξενέρωτη Βελγίδα άρχισε να λέει θεωρίες για την Ελλάδα και την κρίση και πως τα φάγαμε κλπ και μου την έδωσε τόσο πολύ οπότε της εξιστόρησα που οφείλεται ο πλούτος τους με τα κατορθώματα των Βέλγων στη Ρουάντα και το Κογκό. Έδειξε εντελώς ανίδεη για την ιστορία και τις αποικιοκρατικές σφαγές και το λόγο που καλοπερνάει ακόμα όπως και πολλοί άλλοι Β. Ευρωπαίοι…
fotos : Nikos
Από το προσωπικό μου blog http://www.fysalides.gr/salta-la-linda/
12. Córdoba
(Aπό Στέλιος)
Φεύγοντας από Salta, άλλη μια ανόητη απόφαση θα μας ταλαιπωρούσε στον επόμενο προορισμό μας την Córdoba. Ψάξαμε στο booking για δωμάτια αλλά δεν βρήκαμε τίποτα ιδιαίτερο παρά συγκρατήσαμε λίγες διευθύνσεις από hostels στο κέντρο. Δεν κλείσαμε σκεφτόμενοι ότι θα βρούμε κάποιο δωμάτιο... τι στο καλό, σε τόσο μεγάλη πόλη.
Μετά το συνηθισμένο ολονύχτιο ταξίδι φτάσαμε μια ωραία Κυριακή νωρίς το πρωί στην όμορφη Córdoba. Πήραμε ένα ταξί να πάμε στο hostal που είχαμε σημειώσει. Φυσικά ήταν γεμάτο. Είπαμε στο ταξί να μας πάει σε κάποιο παρακείμενο που... κι αυτό ήταν γεμάτο. Αράξαμε σε ένα καφέ και ο Νίκος βγήκε σε αναζήτηση στέγης. Μάταια όμως, γύρισε άπρακτος μετά από κανένα δίωρο! Θορυβηθήκαμε και αναρωτηθήκαμε τι στο καλό συμβαίνει και όλα είναι γεμάτα. Φυσικά ήταν μια μεγάλη τριήμερη γιορτή - που να ξέραμε - με συναυλίες και δρώμενα και είχε γεμίσει η πόλη εσωτερικό τουρισμό που όμως δεν της φαινότανε αφού κατά τη διάρκεια της μέρας ήταν σχεδόν έρημη. Ήταν η σειρά μου να ψάξω...
Δε θυμάμαι πόσες ώρες τριγύρναγα, δε μπορούσα και να ειδοποιήσω το Νίκο αφού δεν ταξιδεύαμε με smartphones, ούτε είχαμε τοπικές sim... Παντού έβλεπα no hay alojamiento... δεν υπάρχει διαθεσιμότητα... Ρωτούσα σε κάθε κτίριο, ακριβά, φτηνά, τρύπες... όμως μάταια. Στάθηκα τυχερός το απομεσήμερο. Βρέθηκε ένα δωμάτιο μακριά από το κέντρο - ποιος νοιαζότανε, ας ήταν και στην άκρη της πόλης - σε ένα παλιό αλλά καθαρό μικρό BnB σπίτι πού το είχε μια θεά αργεντίνα με το γέρο πατέρα της. Η άτιμη κυκλοφορούσε με babydoll μέρα νύχτα και είχαμε φρικάρει... Βέβαια η Córdoba είχε 35 βαθμούς εκείνες τις μέρες...
Βραδάκι βγήκαμε για μπύρες...και φυσικά η Αργεντινή έχει σε μεγάλες μπουκάλες αυτήν την ωραία μπύρα Patagonia, που ήταν απολαυστική τις καυτές εκείνες νύχτες. Σε μια μικρή πλατεία είχαν στήσει milonga, ώριμα ζευγάρια, με ένα μικρό cd-player. Ήταν απολαυστικό, σχεδόν συγκινητικό να βλέπεις ηλικιωμένους να χορεύουν με τέτοια φυσικότητα και χάρη το αγαπημένο τους tango. Η Αργεντινή μου άφησε την αίσθηση ότι πιο πολύ χορεύουμε εμείς tango στην Ελλάδα παρά αυτοί! Όσες φορές βρεθήκαμε σε θέαμα, ήταν φτιαχτό, βγάζανε δίσκο να μαζέψουν πέσος ή επαγγελματικό σε σημεία που υπάρχουν τουρίστες. Βέβαια δεν έχω εντρυφήσει στο θέμα, είναι γνωστές οι σχολές και το πάθος των αργεντινών για το tango αλλά ειλικρινά το λιτό θέαμα της πλατείας μου μίλησε στην καρδιά απείρως περισσότερο από τις περίεργες ασκήσεις - φιγούρες - επιδείξεις που έχω δει στην Ελλάδα αλλά και κει.
αυθεντικό tango
Η Córdoba παίρνοντας το όνομά της από την Ισπανίδα "γιαγιά" της , 2η μετά το Μπουένος σε πληθυσμό (1,5 εκ), είναι μια όμορφη μεγάλη πόλη. Το κέντρο της με πολλά αποικιοκρατικού ρυθμού κτίρια, το συγκρότημα Manzana Jesuitica (Συγκρότημα Ιησουϊτών) αποτελούμενο από πανέμορφα κτίρια και χαρακτηρισμένο μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο που περιέχει και το παλιό και διάσημο Πανεπιστήμιό της, τα περίφημα μουσεία της, ο καθεδρικός, το πάρκο, το όμορφο ποταμάκι που τη διασχίζει και η νύχτα της που σφύζει ζωή, την καθιστούν αρκετά ενδιαφέρουσα.
Cordoba καθεδρικός
Cordoba
Cordoba κέντρο
Στο κέντρο της Cordoba
Περάσαμε καλά τριγυρίζοντας ρέμπελοι ή στο κέντρο ή στα μουσεία, κουτσομπολεύοντας, πίνοντας μπύρες και λιγότερο κρασί λόγω ζέστης. Πέραν τούτου βέβαια έχεις την αίσθηση όπως και σε όλη την Αργεντινή - και λόγω αρχιτεκτονικής και λόγω ανθρώπων - ότι είσαι στην Ευρώπη. Προσωπικά δεν ταξίδεψα 12.000χλμ για να αισθανθώ Ευρωπαίος αλλά θα γράψω γι' αυτό στο κομμάτι του Μπουένος. Το πιο συναρπαστικό μέρος της χώρας στο μυαλό μου, η Γη του Πυρός, είναι ένα ταξίδι που δεν είναι προτεραιότητα αλλά θα ήθελα πολύ να πάω....
Cordoba κέντρο
Patio Olmos mall
museo emillio Caraffa
Μέσα στο μουσείο
πίσω Iglesia des los Capuchinos
Μνημείο για τα νησιά Μαλβίνες (Φώκλαντ)
Την τελευταία μέρα πάλι την πατήσαμε αφού δεν είχαμε βγάλει έγκαιρα εισιτήρια για Buenos με αποτέλεσμα να περάσουμε μια ολόκληρη μέρα στο πάρκο sarmiento μέχρι να έρθει η νύχτα της αναχώρησης...
Είσοδος πάρκο Sarmiento
ψηλά από το πάρκο Sarmiento
(Από Νίκος)
Córdoba: πρόσθεσε άλλη μια πόλη στο δρόμο σου για να συναντήσεις τον Ατλαντικό… Αυτό σκεφτόμουν, ανάκατα με μια μελαγχολία που μεγάλωνε μέρα με τη μέρα καθώς μπαίναμε στην τελική ευθεία του ταξιδιού. Σου παίρνει καιρό να μάθεις να ζεις στο δρόμο ταξιδεύοντας, αλλά όταν το συνηθίσεις, πώς να το αλλάξεις;
Κάθε λίγες ημέρες το ίδιο σκηνικό: ξύπνημα στο λεωφορείο, πιασμένος από το κάθισμα, με αγκυλωμένα πόδια, με στεγνό το στόμα από την κούραση και τη δίψα, δίπλα σου να συνεχίζουν απέραντες οι αργεντίνικες Pampas...
Έγραφα τότε στο ημερολόγιο μου:
«Η πόλη δε μας καλοδέχτηκε: ταλαιπωρία μέχρι να βρούμε κατάλυμα, στο τέλος βρεθήκαμε σε ένα residencial που το είχε μια γκόμενα. Το δωμάτιο κάτω του μετρίου, με φασαρία και ζέστη, κοιμάμαι στο κάτω κρεβάτι μια κουκέτας που όταν σηκώνεσαι χτυπάς το κεφάλι σου και το στρώμα δίπλωνει και σε κλείνει σαν σάντουιτς. Ο χώρος του πρωινού μια κουζίνα σαν επαρχιακού καφενείου, με ένα άδειο ψυγείο-βιτρίνα, σαν και αυτά που έχουμε στα χασάπικα στην Ελλάδα και κάτι παλιοτενεκέδες από πίσω. Δε βαριέσαι, δυο ημέρες είναι, θα περάσουν, άλλωστε είναι όμορφη και η Αργεντίνα…».
Και οι ημέρες πέρασαν, πότε με βόλτες σε πλατείες, πάρκα και μουσεία, πότε κάνοντας χαβαλέ με ντόπιους.
Μετά την πανέμορφη Salta, η Córdoba μου έβγαλε μια αίσθηση εγκατάλειψης. Ίσως να έφταιγε ότι ήταν Σαββατοκύριακο, τα μαγαζιά κλειστά, ζέστη, ο κόσμος στην εξοχή, μακριά από τα τσιμέντα, προς αναζήτηση δροσιάς.
Η καλύτερη όμως ανακάλυψη μας ήταν η Parilla του Jorge, μια συνοικιακή ψησταριά με ωραίες ποικιλίες κρεατικών, μπύρες, πλαστική καρέκλα στο φουλ και τηλεόραση να δείχνει τοπικούς αγώνες ποδοσφαίρου! Πιο original κατάσταση δεν υπήρχε!
Με το νου να τρέχει μπροστά και να θέλει να γνωρίσει τη μητρόπολη του Buenos Aires, ίσως και να αδίκησα την Córdoba.
parilla toy Jorge,φτηνή αλλά νόστιμη
Οι ντόπιοι περαστικοί πίνουν πολύ μπύρα! ...και καλά κάνουν!
Cordoba by night
photos: Nikos
Από το προσωπικό μου blog http://www.fysalides.gr/cordoba
13. Buenos Aires
(Από Στέλιος)
Και μόνο η λέξη Buenos Aires ή Αργεντινή μου προκαλεί σφίξιμο στο στομάχι και εξηγώ… Πριν λίγα χρόνια κλήθηκα να εργαστώ στη χώρα αυτή με πολύ καλές συνθήκες εργασίας και για λόγους υγείας ανέβαλα προσωρινά τη μετάβασή μου. Όταν λίγους μήνες αργότερα ήμουν έτοιμος να πάω μια ατέλειωτη συγκυρία καταστάσεων απέτρεψε τελικά το όλο εγχείρημα και …κάθισα τελικά στ’ αυγά μου. Όλη αυτή η μάταια αναμονή και προσμονή του να ζήσω κάποια χρόνια στη χώρα του αργέντουμ (ασημιού) και στη μυθική του πρωτεύουσα τελικά δημιούργησαν τέτοια αντισώματα αντιπάθειας που σίγουρα χρειάζομαι τη βοήθεια ενός από τους πολυπληθείς ψυχαναλυτές της για να ισορροπήσω! Λέγεται η Αργεντινή έχει τους πιο πολλούς αναλογικά απ’ όλο τον κόσμο!
Ο φίλος μου, που με περίμενε, έχοντας ζήσει εκεί τα τελευταία 15χρόνια της ζωής του και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι μου έλεγε με μια λέξη: Νούμερα αδερφέ…μεγάλα νούμερα οι Αργεντίνοι.
Πέρα τώρα από δουλειές, για ταξίδι δεν θα πήγαινα στη Λατινική Αμερική μόνο για την Αργεντινή και να δω πάλι Ευρωπαϊκό πολιτισμό με το μείγμα των Ισπανών και Ιταλών εποίκων. Το ότι ήταν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα από τις 10 πλουσιότερες χώρες στον κόσμο, φαίνεται ακόμα στις υποδομές της αλλά και στον αέρα των κατοίκων της που έχουν μια δόση υπεροψίας. (Ο Ωνάσης ήξερε από που θα ξεκινούσε!)
Έτσι λοιπόν όταν φτάσαμε στο Buenos Aires μετά το ολονύχτιο ταξίδι από Cordoba και καταλύσαμε σε ένα ανέλπιστα κυριλέ ξενοδοχείο, σε απίστευτα φτηνή προσφορά, δεν μου έκανε έκπληξη το παραμικρό. Είχα ήδη διαβάσει αρκετά όταν ήταν ο καιρός να πάω να εργαστώ, ο φίλος μου είχε μιλήσει πολύ για την κατάσταση εκεί και τριγυρίζοντας ατέλειωτες ώρες στο κέντρο και τα προάστια επιβεβαίωνα την προαίσθησή μου.
Μεγαλούπολη, με ωραία επιβλητικά κτίρια, όμορφες, πλούσιες αλλά παρηκμασμένες συνοικίες, με μπόλικη βρωμιά σαν και μας, παραδίπλα φτωχολογιά, καρτονέρος (ακόμα μαζεύουν χαρτόνια οι άνθρωποι, η κρίση δεν θα τελειώσει ποτέ …και κει), βλοσυροί, βιαστικοί, Μαραντόνα και ξερό ψωμί! Ωραία πάρκα, μεγάλοι δρόμοι, ουρανοξύστες, λιμάνι με πολλά κυριλέ ακριβά εστιατόρια αλλά και λασπούρα, αφού εκβάλει ο Ριο ντε λα Πλάτα.
Περπατάγαμε ατελείωτα με το Νίκο… Ρεκολέτα, Σαν Τέλμο, Παλέρμο, Λα Μπόκα με το χρωματιστό Καμινίτο, Μικροθεντρο, ….και που δε πήγαμε…η πιο μεγάλη έκπληξη ..οι ουρές παντού.. Ρωτώντας το φίλο μου, με αφόπλισε η απάντησή του …τι περιμένεις; αφού είναι νούμερα!!
9 de Julio Ave
Η πληθωρική Εβίτα Περόν στο κτίριο του υπ. υγείας
Ουρές Παντού...
Στο βάθος Casa Rosada: Προεδρική κατοικία και γραφείο
playa de Mayo απο τη casa Rosada
Λάσπη....
Πορτο Μαδούρο
Να γράψω για τη Plaza de Mayo, την Casa Rosada, το θέατρο Colon, το νεκροταφείο της Recoleta, και πολλά άλλα αξιοθέατα της διάσημης πόλης είναι περιττό. Το Buenos Aires δεν έχει πλέον μυστικά ούτε τη γοητεία που σίγουρα είχε πολλά χρόνια πριν, ακριβώς γιατί σταμάτησε εκεί ή έτσι φάνηκε σε μένα. Το διαβάζεις εύκολα πίνοντας καφέ, παρατηρώντας την νεολαία του αλλά κυρίως τους μεσήλικες, το καταλαβαίνεις στα κατά βάση άνοστα εστιατόρια, στα μπλαζέ μπαράκια…
Τα tango του Carlos Gardel, και του Astor Piazzolla, τα διηγήματα του Jorge Luis Borges, οι ταινίες του Fernando Solanas, η σκιά του Αριστοτέλη, μα προπάντων η μορφή της Evita Peron στο πανύψηλο κτίριο του υπουργείου υγείας στοιχειώνουν το μελαγχολικό Παρίσι της Αμερικής.
Αν με ρωτούσε κάποιος: μετάνιωσες που δεν πήγες, θα ήθελες να πας; Φυσικά και θα πήγαινα κι ας μη μου άρεσε ιδιαίτερα! Ας πούμε από απωθημένο! Εξάλλου γι’ αυτό επισκέφτηκα την Αργεντινή… θα μπορούσαμε να είχαμε πάει Παραγουάη και Βραζιλία, αλλά ήθελα πολύ να δω το φίλο μου και τα μέρη που θα….ζούσα.Ναι! Θα πήγαινα γιατί δεν πάω κάπου με σκοπό να περάσω καλά…σώνει και καλά!
Φίλε Γ. ευχαριστούμε για το γεύμα στην εκπληκτική parilla!
Λιμάνι
Πάρκο
Tango ... επαγγελματικό
(Από Νίκος)
«Buenos Aires, Νέα Υόρκη, Βομβάη, Τόκιο…»
Αυτό το παλιό τραγούδι του Γρηγόρη Μπιθικώτση είχε σφηνωθεί στο μυαλό μας όσο πλησιάζαμε το«Παρίσι του νότου», την πόλη των «καλών ανέμων» όπως θα λέγονταν το Buenos Aires στα ελληνικά. Ίσως υποσυνείδητα, εκεί βαθιά στου μυαλού τα αυλάκια, το τραγούδι αυτό να μας έδειχνε και το δρόμο για τα επόμενα ταξίδια…
Αυτή τη φορά, μετά από άλλο ένα ολονύκτιο ταξίδι και ένα χαλασμένο λεωφορείο που μας άφησε καταμεσής του δρόμου, είχαμε επιλέξει κάτι καλύτερο για τη διαμονή μας, πιστεύαμε ότι άλλωστε το αξίζαμε, έχοντας διαχύσει χιλιόμετρα και χιλιόμετρα οδικώς. Το ταξί μας πήγε γρήγορα στο κεντρικό ξενοδοχείο και παρά τον δύστροπο υπάλληλο στη ρεσεψιόν που είχε ύφος στυλ «τι θέλουν αυτά τα κουρέλια με τα σακίδια στο κυριλέ ξενοδοχείο μας», τελικά πήραμε το πολυπόθητο δωμάτιο. Ακολούθησε γρήγορη ανασυγκρότηση και ξεχυθήκαμε στο δρόμους να γνωρίσουμε την πόλη. Την προσπάθειά μας βοήθησε και ο εγκάρδιος φίλος του Σ. , ο Γ. , μόνιμος κάτοικος της πόλης εδώ και πολλά χρόνια. Μαζί του επισκεφτήκαμε τα καλύτερα στέκια για φαγητό και ποτό στην πόλη, δοκιμάσαμε τα καλύτερα asado και ήπιαμε παρέα τις πιο «φιλοσοφικές μπύρες» χαζεύοντας του ντόπιους προσπαθώντας να μπούμε στο κλίμα της πόλης.
προς la Boca
Grafitti
Μαλβίνες Φώκλαντ
Ακριβές συνοικίες
Το Buenos Aires έχει όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά κάθε μεγαλούπολης και ένα ακόμα στοιχείο που δεν το έβρισκες τότε πουθενά: Αφενός έχει μουσεία, ουρανοξύστες, εντυπωσιακά κυβερνητικά κτήρια, ένα πολύβουο λιμάνι, κίνηση, μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες (Boca Juniors και River Plate), μεγάλες λεωφόρους με 9 λωρίδες κυκλοφορίας και φυσικά κατοίκους, που βιώνουν στο πετσί τους την ψυχολογική επίπτωση της μόνιμης διαμονής σε μια ανταγωνιστική μεγαλούπολη με κρύο και υγρασία το χειμώνα (οι ψυχολόγοι κάνουν χρυσές δουλειές, μας έλεγε ο Γ.).
Από την άλλη είχε και ένα χαρακτηριστικό που δεν είχε τότε (θυμηθείτε, είμαστε εν έτη 2013) καμία άλλη πρωτεύουσα του κόσμου: Ήταν (και παραμένει) η πρωτεύουσα ενός κράτους σε οικονομική κρίση. Όπου και αν πήγαινες έβλεπες την «ανατομία μια ξοδεμένης δύναμης» ενός άλλοτε οικονομικού γίγαντα, τις συνέπειες μιας παρατεταμένης παρακμής ετών, τις συνέπειες του πολέμου των αγορών σε ένα πλούσιο κράτος.
Πότε δίπλα στις όχθες του θολού Rio de la Plata και πότε στις παλιές αποβάθρες του Porto Madouro, όπου άλλοτε έσφυζαν από οικονομική ζωή εξάγοντας σε όλο τον κόσμο φημισμένες πρώτες ύλες και αγαθά, και που τώρα έχουν μεταμορφωθεί σε χλιδάτα εστιατόρια και καφέ, έβλεπες την εγκατάλειψη να είναι παρούσα σε μικρές λεπτομέρειες: στα πάρκα, όλα ήταν εγκαταλελειμμένα και ρημαγμένα, πελώρια δέντρα να έχουν σπάσει από τον άνεμο και να είναι αφημένα χρόνια εκεί, να σαπίζουν, παγκάκια σπασμένα, γκαζόν κατεστραμμένο, λιμνούλες να χορταριάζουν και λασπόνερα γεμάτα σκουπίδια, στους κεντρικούς δρόμους (σκεφτείτε πχ το δρόμο μπροστά από τη βουλή) που ήταν γεμάτοι τεράστιες λακκούβες πρόχειρα καλυμμένες με ξύλινες παλέτες. Ασυναίσθητα η σκέψη ταξίδευε στην Ελλάδα και αν θα βρισκόμασταν στην ίδια κατάσταση σε λίγους μήνες ή μερικά χρόνια.
Αυτά βέβαια δεν κάνουν το Buenos μια άσχημη ή αδιάφορη πόλη. Κάθε άλλο, στον τόπο που μεγαλούργησε ο Αριστοτέλης Ωνάσης, που στην εκβολές του ποταμού της έγινε η ναυμαχία του Rio de la Plata, πάντα θα υπάρχει ένα ζωντανό κύτταρο που θα καταφέρει να επιβιώνει, ίδιο από την εποχή που η ένδοξη αυτή πόλη ονομάζονταν Ciudad de la Santísima Trinidad y Puerto de Santa María de los Buenos Aires (Πόλη της Αγιοτάτης Τριάδας και Λιμάνι της Αγίας Μαρίας των Καλών Ανέμων).
Με αισθήματα χαρμολύπης αποφασίσαμε να αφήσουμε για λίγο τη μεγαλούπολη και να επισκεφτούμε για λίγο τον μικρό άγνωστο γείτονα, την Ουρουγουάη, πριν πάρω το μακρύ δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα.
Θρησκεία για τους ντόπιους
Ο θεός τους
Στο κέντρο του Buenos
επάγγελμα passeapero ...βολταδόρος σκύλων
caminito
Caminito
Caminito
Απο το προσωπικό μου blog http://www.fysalides.gr/buenos/
14. Montevideo
(Από Στέλιος)
Θα ξεκινήσω ανάποδα… Όταν καιρό μετά το ταξίδι είπα σε ένα φίλο απ’ τα παλιά, ότι επισκέφθηκα λίγες μέρες το Μοντεβιδέο έχασε τα λόγια του! Πήγες στο Μοντεβιδέο, με ρώταγε ξανά και ξανά.. Στο όνειρό της ζωής μου, μου έλεγε… Δεν με πίστευε… Όταν του είπα ότι το μέρος ήταν από τα πιο αδιάφορα που πήγα στη ζωή μου..έπεσε από τα σύννεφα.. Αισθάνθηκα άσχημα που του χάλαγα το όνειρο, πάραυτα τον προέτρεψα αν κάποτε ταξιδέψει εκεί κάτω, να ξεχάσει τα λόγια μου..
Αφήσαμε λοιπόν το Buenos για λίγες μέρες και με το φέρυ της Colonia Express περάσαμε απέναντι σε 3-4 ώρες στην Colonia, ένα μέρος που αξίζει να ξοδέψει κάποιος λίγες ώρες. Πολιτιστική κληρονομιά της Ουνέσκο με γραφικά πέτρινα σπίτια και πλακόστρωτα δείχνει τόσο ήσυχη και ειδυλλιακή. Μέρος για ηρεμία.
Colonia
Colonia
Colonia
Το λεωφορείο της εταιρείας διέσχισε γρήγορα τις παραθαλάσσιες πάμπες (εύφορες πεδιάδες) όπου εκτρέφονται χιλιάδες βοοειδή όπως και στη γείτονα Αργεντινή και ο προορισμός μας το Μοντεβιδέο όπου κατοικεί η μισή Ουρουγουάη δεν άργησε να φανεί.
Η πρώτη διάσχιση του κέντρου σε αναζήτηση ενός καταλύματος ήταν και η τελευταία εντύπωση… Ο φίλος μου Γ. απο το Buenos μας είχε προϊδεάσει: Δε λέει τίποτα… Το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι όλοι στο δρόμο κρατούσαν ένα όμορφο χειροποίητο ποτήρι και πίνανε mate (κάτι σαν τσάι).
Οι ντόπιοι πίνουν συνέχεια mate
Δυστυχώς για μάς, πάνω κάτω, έτσι ήταν. Μιά άχρωμη πόλη με λίγα ενδιαφέροντα, ακριβή σχετικά, άνοστη και άοσμη. Τα κτίρια της σε πολλά μέρη θυμίζουν ανατολικό μπλόκ, ιδιαίτερα τα μεγάλα παραλιακά οικήματα. Κάποιοι πεζόδρομοι με μαγαζιά και μια σκεπαστή αγορά με ακριβές parilla είναι ακόμη η ξεθωριασμένη εντύπωση που έχω για την πόλη αυτή. Κατά βάθος στεναχωριέμαι όταν ένα μυθικό μέρος στο μυαλό της νιότης σου αποδείχνεται τόσο …λίγο. Δυστυχώς όμως έτσι συμβαίνει στα ταξίδια. Είναι μέρος του παιχνιδιού…
Ο εντυπωσιακός πύργος στην κεντρική πλατεία
Κυριακάτικη ησυχία
Λίγο από Ελλάδα
Plaza Independencia
(Από Νίκος)
Στριμωγμένη ανάμεσα σε δυο γίγαντες στης περιοχής, την Αργεντινή και τη Βραζιλία, βρίσκεται μια χώρα κουκίδα (για τα δεδομένα των εκτάσεων της Λατινικής Αμερικής), η Ουρουγουάη. Η χώρα αυτή ναι μεν δεν ήταν στις πρώτες προτεραιότητες να επισκεφτούμε (οι καταρράκτες του Inguasou Βραζιλία φάνταζαν αρχικά σίγουρα πιο ελκυστικός προορισμός), αλλά δεδομένης της κούρασης και του κόστους, προτιμήσαμε κάτι πιο κοντινό για να ξεφύγουμε από τον πυρετό της μεγαλούπολης του Buenos Aires. Ένας ακόμα λόγος μου κέντρισε το ενδιαφέρον να επισκεφτούμε την República Oriental del Uruguay: να γνωρίσω τη χώρα του προέδρου José Mujica, του πιο φτωχού και ταπεινού θα έλεγα αρχηγού κράτους στον κόσμο. Οι ιστορίες που συνοδεύουν το συγκεκριμένο πρόεδρο και η βιογραφία του είναι εύκολα προσβάσιμες στο διαδίκτυο και πιστεύω ότι αξίζουν προσοχής.
Η έκδοση εισιτηρίων για να διασχίσουμε τον λασπωμένο Rio de la Plata ήταν άλλο ένα διαδικαστικό θέμα και έτσι, ένα πρωί του Φεβρουαρίου βρεθήκαμε με συνοπτικές διαδικασίες στις αποβάθρες για να επιβιβαστούμε στο καταμαραν που θα πήγαινε κατευθείαν στον επόμενο μας σταθμό, και συγκεκριμένα στη Colonia de Sacramento.
Colonia
Colonia
Η κουκλίστικη αυτή μικρή πόλη, με την παλιά της πόλη μνημείο της Unesco, τα αποικιοκρατικά της κτίσματα, τη χαλαρή της ατμόσφαιρά, τις πρασιές στους δρόμους και τις ανθισμένες βουκαμβίλιες μας κέρδισε γρήγορα. Οι ώρες όμως ήταν λίγες και οι ημέρες για την επιστροφή στην Ελλάδα ακόμα λιγότερες… Μακάρι να μπορούσαμε να μείνουμε μια ημέρα και να αφεθούμε στην ηρεμία της μικρής πόλης, γρήγορα όμως βρεθήκαμε να διασχίζουμε την εθνική οδό προς την πρωτεύουσα Modevideo.
Θυμάμαι ότι η πόλη μας καλωσόρισε με τη θέα μιας ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, καναλιών και πολυάριθμων καραβιών να περιμένουν αρόδο, δείχνοντας μας αμέσως το θαλασσινό της προορισμό. Μετά την εύρεση ξενοδοχείου, επισκεφθήκαμε το κέντρο της πόλης με κάποια άσχημα και πολυώροφα κτήρια, για να καταλήξουμε μέσα από μεγάλες πλατείες και πεζοδρόμους στη αληθινή καρδιά της πόλης, το λιμάνι. Τριγύρω ένιωθες την υγρασία της θάλασσας, μύριζες το λάδι των μηχανών των πλοίων, τη σκουριά και την μπογιά των σκαριών, έβλεπες πρόσωπα ναυτικών, πρόσωπα θαλασσινά. Αυτόματα, όλες σου οι αισθήσεις στρέφονταν προς τη θάλασσα και το ταξίδι. Σκέφτηκα πως όλα τα λιμάνια, στο βάθος μοιάζουν.
Δίπλα στο λιμάνι
Montevideo
Παραλιακή ζώνη με πελώρια τύπου ανατολικού μπλοκ κτίσματα
Συνεπαρμένοι από τα ταξίδια και τους προορισμούς που έκαναν σκαριά και άνθρωποι, μπήκαμε στην κεντρική αγορά της πόλης, όπου σε ατελείωτες ψησταριές από τη μία πλευρά πωλούνταν και από την άλλη πλευρά σιγοψήνονταν τα καλύτερα κρέατα της χώρας. Από εκεί βρεθήκαμε να βαδίζουμε προς την αχανή rabla της πόλης, όπου οι κατοικίες των τυχερών ενοίκων αντίκριζαν την απεραντοσύνη του ωκεανού, για να συνεχίσουμε ξανά στο κέντρο και ξανά βόλτες και ξανά βόλτες, μέχρι που είχε νυχτώσει…
Montevideo
Montevideo
Πολλά τάματα (κλειδαριές)
Parilla στη στοά στο λιμάνι
Ο επιβλητικός πύργος στη Plaza Independencia
Η Ουρουγουάη από τη μια ούτε με κέρδισε, αλλά και από την άλλη δεν μπορώ να πως δε μου άρεσε. Μου κάνει κάπως αδιάφορη. Ίσως να φταίει ότι δεν τη ζήσαμε σε βάθος, ίσως και το γεγονός ότι ήταν και προς το τέλος αυτής της ταξιδιωτικής περιπέτειας.
Πάντα ένιωθα και νιώθω, ακόμη και σήμερα, μια μελαγχολία όταν τα ωραία ταξίδια τελειώνουν και οι ωραίες παρέες χωρίζουν… Και τώρα συνέβαιναν και τα δυο… Το επόμενο απόγευμα πίσω στο Buenos. θα ακολουθούσε η επιστροφή στην Ελλάδα, με μισή καρδιά, ο αποχαιρετισμός του συνταξιδιώτη μου Σ. και η μεγάλη πτήση πίσω στη χειμωνιάτικη Ευρώπη.
Αα! πως μετάνιωσα που δεν τον ακολούθησα στην επόμενή του περιπέτεια…..
(photos Nikos - Stelios)
Από το προσωπικό μου blog http://www.fysalides.gr/montevideo/
15. Rio de Janeiro
Ήταν πριν πολλά χρόνια όταν ταξιδεύοντας από την Αθήνα με ένα φίλο, βρεθήκαμε στο ίδιο κουπέ του τραίνου με έναν εργολάβο που εργαζόταν στο Ρίο εκείνη την περίοδο. Το τι ακούσαμε εκείνη τη μέρα για τη Βραζιλία, το Ρίο, το καρναβάλι, τη σάμπα, τα όμορφα κορίτσια, την ξέφρενη νυχτερινή ζωή δεν περιγράφεται... Φυσικά στο ασυνείδητο της νιότης καταγράφηκαν τα πιο πικάντικα περιστατικά και η έντονη επιθυμία-όνειρο κάποιου μελλοντικού ταξιδιού στο Διονυσιακό αυτό μέρος.
Αποχαιρετώντας το Νίκο που έπρεπε να επιστρέψει στην Ελλάδα έμεινα 2-3 μέρες ακόμα στο Buenos Aires, πότε περιπλανώμενος μόνος, πότε με το φίλο μου Γ. όταν τελείωνε την δουλειά του. Είχαμε ήδη από καιρό κλείσει τα εισιτήρια Μπουένος - Ρίο με διαφορετικές πτήσεις κι εγώ θα επέστρεφα από Ρίο στην Ελλάδα. Ο Γ. θα επέστρεφε Μπουένος.
Την τελευταία βραδιά ο Γ. μερακλής όπως ήταν μαγείρεψε και περάσαμε μια εκπληκτική βραδιά σπίτι του με πολύ Malbec, χορό, τραγούδι και καλή παρέα Αργεντίνων και Ελλήνων φίλων.
Η ζωή αρχίζει και τελείωνει στην παραλία! Μια χαρά!
Κοπακαμπάνα, ωραίοι ποδηλατόδρομοι και πεζοδρόμια
καλαίσθητα μπαρ στην παραλία της
Ζωή ... είναι η παραλία
Το επόμενο βράδυ λίγο μετά τα μεσάνυχτα αφίχθηκα στο Ρίο. Ο Γ. ήταν ήδη εκεί λίγες ώρες πιο πριν και είχε κλείσει ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα πίσω από την Copacabana. Συνήθιζε να πηγαίνει τακτικά στο Ρίο και ήξερε την πόλη πολύ καλά όπως επίσης και τα Πορτογαλικά που μιλιούνται εκεί. Εν ολίγοις, θα μπορούσα να πω, αν πήγαινα μόνος μου ή με το Νίκο θα είχα καταλάβει τα μισά πράγματα, μιας και η γλώσσα είναι σημαντική εκεί. Πολύ λίγοι μιλάνε αγγλικά. Επιπλέον ο φίλος μου εκεί ήταν σαν να είχα έναν ακριβοπληρωμένο προσωπικό ξεναγό, γνώστη της πόλης, των μυστικών της αλλά πολύ περισσότερο της κουλτούρας των Βραζιλιάνων. Ο ίδιος είχε πάθος με τη Βραζιλία! Αγαπούσε τη χώρα, τους ανθρώπους της, την αύρα τους, την ψυχολογία τους. Μου μίλαγε ώρες για το πως σκέφτονται και λειτουργούν, μου εξιστορούσε ατέλειωτες ιστορίες από παλιά και πρόσφατα ταξίδια του και με είχε εισάγει ήδη στο κυρίως θέμα πριν καν προσγειωθώ.
Πρέπει ακόμα να πω πως είχα διαβάσει πριν λίγα χρόνια ένα καταπληκτικό βιβλίο από ένα Έλληνα πολιτικό (!) και καθ.Πανεπιστημίου - προς Θεού δεν έχω σχέση με τον εκδοτικό οίκο, ούτε το συγγραφέα, για να τους διαφημίσω - που έζησε και δίδαξε εκεί για 2 χρόνια με τίτλο Σάμπα και Κολλέγιο. Το βιβλίο δεν έχει καμιά πολιτική χροιά αλλά είναι μια καταπληκτική ψυχογραφία των Βραζιλιάνων και της ζωής τους.
Πέρα από την απίστευτη φυσική ομορφιά των λόφων που περιβάλλει το Ρίο, πέρα από τα αξιοθέατα, τις παραλίες και τη νυχτερινή ζωή.... η ψυχή των κατοίκων του Ρίο αποκωδικοποιείται εύκολα με πρώτη ματιά αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Θαρρώ πως κάποιος πηγαίνοντας στο Ρίο για πρώτη φορά και μη μιλώντας τη γλώσσα του θα εισπράξει το φως, την ανεμελιά, τη χαρά της ζωής που είναι τόσο έκδηλη στις παραλίες, θα αισθανθεί οικεία και ζεστά, θα δονείται είτε ρυθμικά στο beat της samba, είτε νωχελικά στο θρόισμα της bosa nova, θα δει ένα λαό να αθλείται στις παραλίες, να χορεύει και να προετοιμάζεται όλο το χρόνο για το επόμενο καρναβάλι - γιατί το καρναβάλι είναι η ζωή του - θα αισθανθεί να κυλάει άπειρη ποσότητα μπύρας στις φλέβες των ντόπιων και τις δικές του....
Απ' την άλλη θα αναρωτηθεί σαν Έλληνας αν πράγματι αυτές οι μυθικές παραλίες της Κοπακαμπάνα και της Ιπανίμα αξίζουν το μύθο (μα θα πει εμείς έχουμε χίλιες απίστευτα καλύτερες παραλίες...αλλά δεν πειράζει). Θα στραβομουτσιουνιάσει για το φαγητό τους που δεν λέει τίποτα ιδιαίτερο. Θα ανασηκώσει τα βλέφαρα γιατί οι τιμές στο Ρίο αρχίζουν και ξεφεύγουν της λογικής και οι καημένοι οι Βραζιλιάνοι μια με το μουντιάλ και μια σε λίγο με τους ολυμπιακούς θα βουλιάξουν στα χρέη από μια ανεύθυνη και ασυνείδητα σκανδαλώδη διακυβέρνηση. Τέλος αν ρίξει μια ματιά στις φαβέλες - πλέον οργανώνονται και τουριστικές επισκέψεις εκεί μιας και η αστυνομία λόγω των αγώνων επιτέλους καθάρισε αρκετό βόθρο - θα βουρκώσει...
Ιπανίμα
Χάος στην Ιπανίμα
Κυριακή απόγευμα φεβρουαρίου στην Ιπανίμα
Χυμοί και ωραία smoothies ... to Rio είναι γεμάτο τέτοια
Αυτή είναι η βιτρίνα του Ρίο. Λίγο πίσω από το καθημερινό πανηγύρι στις παραλίες, στα μπαρ, τις καιπιρίνιες, τη σάμπα και τα χαμόγελα οι Βραζιλιάνοι είναι ένας ντροπαλός λαός, αγνός, που θα πιστέψει εύκολα στο όνειρο. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο μια από τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη να βρίσκεται σε τέτοιο οικονομικό χάλι και να μη μπορεί να δώσει μια κλωτσιά στους λιλιπούτειους απομυζητές της.
Γνώρισα τόσους πολλούς ανθρώπους στις λίγες μέρες που έμεινα εκεί, χάρη στο φίλο μου. Γέλασα τόσο πολύ και τόσο αυθόρμητα από μυριάδες ασήμαντα περιστατικά Από τα καλύτερα κλάμπ μέχρι τις πιο φτηνές μπίρες στη γωνιά της πολυκατοικίας, απόλαυσα την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό, εκείνες της ζεστές μέρες του Φλεβάρη. Περπατήσαμε ώρες στον ήλιο, ώρες τις νύχτες, στις παραλίες στα στενά, σε βρώμικα και φωτεινά μέρη. Ήπιαμε τόση μπύρα κι άλλες τόσες καϊπιρίνιες όσο πουθενά αλλού. Να γράψω για τα αξιοθέατα, το άγαλμα του χριστού, το τελεφερίκ που όλοι οι οδηγοί αναφέρουν; Έχει σημασία αν το Ρίο είναι όμορφο ή άσχημο; Είναι κι απ τα δύο όπως όλα τα πράγματα στη ζωή. Οι άνθρωποι του όμως - οι Cariocas όπως αποκαλούνται - σίγουρα είναι ξεχωριστοί και δεν αποκωδικοποιούνται αν δεν ξέρεις τη γλώσσα η δε σε βοηθήσει κάποιος!
Γ. πότε θα ξαναπάμε;;;;;;;;;
στο κέντρο
Θέατρο
κέντρο
κέντρο
Δειλινό Ιπανίμα
Περιμένοντας τη δύση
Ομορφο δειλινό
Από το προσωπικό μου blog http://www.fysalides.gr/rio-de-janeiro/
16. Επίλογος
(Από Στέλιος)
Λίγες σκέψεις για το ταξίδι....
Όλοι που ταξιδεύουμε έχουμε σίγουρα κάτι κοινό.... Δεν χορταίνουμε τα ταξίδια! Απληστία;;; Δε βαριέσαι...πες το όπως θες, το σίγουρο είναι πως με χρήμα και χρόνο όλοι θα πηδάγαμε σε ένα τρένο, ένα αεροπλάνο και όπου μας έβγαζε! Ο Νίκος κάθε λίγο μου στέλνει links από τύπους που τριγυρνάνε μήνες... μηχανόβιους... περιπλανητές... και με σκοτώνει! Προχτές μου έστειλε έναν τύπο που τριγύρισε το Βιετνάμ με ένα φτηνό νοικιαζόμενο μηχανάκι και το σκεφτόμουνα όλη μέρα...
Επιθυμίες.... η πηγή της δυστυχίας που έλεγε ο Βούδας! Ας παρακάμψω τις φιλοσοφικές προεκτάσεις της ρήσης και να γράψω λίγα τελευταία σχόλια για το ταξίδι αυτό στη Λατινική Αμερική. Αναβιώνοντας μέσα από το γράψιμο τις μέρες του ταξιδιού και σκαλίζοντας τα κατακάθια της μνήμης θα πω πως τη καρδιά μου κέρδισε η Βολιβία. Ίσως γιατί είναι η φτωχότερη και πιο αγνή (δε ξέρω τι άλλο επίθετο να προσαρτήσω) χώρα. Όχι πως δεν είναι το Περού ή η Βραζιλία, όμως η Βολιβία (βασικά οι άνθρωποι) έχουν μείνει μέσα μου πιο πολύ.
Η Αργεντινή με άφησε αδιάφορο. Το Περού ήταν συμπαθητικό. Η Βραζιλία με φιλοδώρησε με ένα αίσθημα χαβαλέ και ξεγνοιασιάς αλλά πολύ θα ήθελα να διασχίσω όλη την ακτή μέχρι πάνω Νατάλ. Ο φίλος μου Γ. πήγε ενδοχώρα στο Belo Horizonte και τη γύρω περιοχή το καλοκαίρι που πέρασε και μου είπε κολακευτικά λόγια για μια διαφορετική Βραζιλία από κείνη της παραλίας και της Σάμπα.
Στεναχωρήθηκα πού δεν μπορέσαμε να πάμε στο καρναβάλι του Ορούρο στη Βολιβία και λιγότερο στο Salar Uyuni. Η Παταγονία είναι ένα άλλο μέρος που θέλει χρόνο και ίσως ένας λόγος επίσκεψης στην Αργεντινή. Αν καταφέρω και πάω πάλι εκεί μακριά θα πάω στο βόρειο Περού, Εκουαδόρ και Κολομβία. Θα περάσω Κεντρική Αμερική και θα ανέβω ΗΠΑ....ανατολική ακτή ... δυτική ακτή και από κει..Ασία.... και μετά ξύπνησα!!!!
καλά τα ταξίδια σε όλους!
Οι πτήσεις γίνανε με Alitalia προς Μiami (απαράδεκτο σέρβις, μάλιστα ένας αεροσυνοδός την έπεσε διπλα μας για ύπνο και μας είπε να μη μιλάμε γιατί ηθελε να κοιμηθεί!!!), Lan από Miami προς Lima (εξαιρετικό σέρβις), Emirates από Buenos προς Rio (άψογη) και Airfrance από Rio προς Αθήνα (άλλη τραγωδία... ο αεροσυνοδός πηγαίνοντας με την όπισθεν με το καρότσι ήρθε καταπάνω μου στο διάδρομο και ήθελε να ειδοποιήσει το Παρίσι να με συλλάβουν γιατί τον ακούμπησα με τα χέρια μου!! τι άλλο να έκανα αφού με πάτησε στο πόδι;; Η πλάκα είναι ότι φώναζε ότι κανένας δεν μπορεί να αγγίζει αεροσυνοδούς της Airfrance. Όταν κάλεσα τον υπεύθυνο της πτήσης και του είπα οι μισοί επιβάτες είναι έτοιμοι να πλακώσουν στο ξύλο τον άθλιο αεροσυνοδό μου ζήτησε συγνώμη και ανάγκασε και τον αεροσυνοδό να ζητήσει συγνώμη και να με παρακαλάει να μην καταθέσω έγγράφως το συμβάν... Παράνοια!
Ξενοδοχεία εύκολα με booking.com, κλείναμε την προηγούμενη πριν κάθε μετακίνηση. Χρήματα είχαμε μαζί μας. Πληρώσαμε κάποια έξοδα και με βίζα. Γενικά συμφέρει να έχεις μαζί σου λεφτά γιατί καλύτερα να αλλάζεις σε ανταλλακτήρια παρά να τραβάς από atm αφού παίρνεις πολύ λιγότερα μέσω της χειρότερης τιμής που προσφέρει η τράπεζα. Ειδικά Αργεντινή.... Η τράπεζα έδινε θυμάμαι 1 προς 6 και έξω έπαιρνες 1 προς 9 αν θυμάμαι καλά. Σήμερα παίρνεις ακόμα πιο πολλά αν έχεις ευρω μαζί σου. Απ' την άλλη μια στραβή και μπορεί να χάσεις όλα τα μετρητά!
Μετακινήσεις με λεωφορεία, ατέλειωτες ώρες ταξιδιών αλλά και εγώ και ο Νίκος τη βρίσκουμε μια χαρά. Περού έχει κάτι απίστευτα λεωφορεία για Cusco και όχι μόνο, καλύτερα από αεροπλάνα! Αργεντινή επίσης.
Κάτι να μας ανεβάσει.... ΥΓ. 1. Ο καλός ταξιδευτής δεν έχει σταθερά σχέδια και δεν έχει καμιά πρόθεση να φτάσει κάπου. (Λάο Τσε, 6ος αιώνας π.Χ., Κινέζος φιλόσοφος).
Κάτι να μας προσγειώσει....ΥΓ. 2. Ταξίδεψε στις τέσσερις γωνιές της γης, αλλά δεν θα βρεις τίποτα πουθενά. Ό,τι υπάρχει είναι μόνο εδώ. (Sri Ramakrishna Paramahamsa, Ινδός θρησκευτικός ηγέτης).
(Από Νίκος)
Για να ξεκινήσω, στο ίδιο πνεύμα θα πω ότι φίλε Σ. «τρώγοντας έρχεται η όρεξη».
Έτσι έγινε και με εμάς: μετά από ένα ταξίδι που είχαμε κάνει στην Αφρική, και πολλά άλλα σε Ελλάδα και Ευρώπη, μας άνοιξε η όρεξη for the next big plan (big plan μέχρι το επόμενο μεγαλύτερο, έτσι δεν είναι φίλε Σ.);
2 χρόνια το συζητούσαμε και τελικά τα καταφέραμε. Άλλωστε για πολλούς, ο σχεδιασμός και η ετοιμασία είναι στην ουσία το μισό ταξίδι. Άραγε, πόσα βράδια έφαγα πάνω στον υπολογιστή να ψάχνω πτήσεις και αξιοθέατα ;
Ο απολογισμός αφήνει μια γλυκιά γεύση νοσταλγίας, όπως όλα τα περασμένα, και την πικρή επίγευση της εμπειρίας που πέρασε, χάθηκε και σιγά σιγά ίσως και να ξεχαστεί. Με μια λέξη γλυκόπικρος, όπως και η ζωή γενικά...
Η καταγραφή όμως αυτή σε μορφή χρονικού και διαλόγου με τον Σ. έδωσε μια ανάσα ζωής και φρέσκαρε τις αναμνήσεις. Το πισωγύρισμα στις παλιές φωτογραφίες αναβίωσε στη μνήμη στιγμές και τοπία. Όταν κατά τη διάρκεια αυτής της αναδρομής βρισκόμασταν με τον Σ. και τα λέγαμε και από κοντά, ένιωσα να συμπληρώνουμε μαζί το τεράστιο παζλ του οδοιπορικού μας : ο ένας θυμόνταν περιστατικά και συμπλήρωνε τον άλλο, μετά γελούσαμε και αμέσως μετά μελαγχολούσαμε… που ήμασταν, τι κάναμε, που γυρνούσαμε, πότε θα ξαναπάμε (έχουμε αφήσει εκκρεμότητες στην περιοχή Στέλιο, έτσι δεν είναι…
Όλες οι χώρες μου άρεσαν, η κάθε μια για άλλο λόγο: το αυτοκρατορικό Περού με τον Ειρηνικό ωκεανό και τις κορυφές των Άνδεων, η ανεπιτήδευτη Βολιβία με τα μεγάλα υψόμετρα και τους καλοσυνάτους ανθρώπους, η ευρωπαϊκών προδιαγραφών Αργεντινή με την απεραντοσύνη της, η ήσυχη Ουρουγουάη με τον Rio de la Plata.
Δε θα γράψω για κόστος και πτήσεις κτλ, αυτά σας τα έδωσε ο Σ. πιο πάνω ξεκάθαρα και είναι πράγματα που σήμερα ισχύουν και αύριο είναι ιστορία.
Θα μείνω μόνο σε ένα: να το τολμήσετε, και αν το τολμήσετε, να το τολμήσετε μόνοι σας. Ξεχάστε και τουριστικά γκρουπ με τους ξεναγούς που σας πάνε όπου θέλουν και όποτε θέλουν. Μη φοβηθείτε ούτε τη γλώσσα: Πάρτε ένα βιβλίο ισπανικών ή κάποιο phrase book και αρχίστε να μαθαίνετε τα βασικά. Μαζί με λίγα αγγλικά θα τα καταφέρετε.
Βάλτε προτεραιότητες: όσες ημέρες και μήνες να κάτσετε δε θα μπορέσετε να τα δείτε όλα. Οι αποστάσεις είναι αχανείς, τα αξιοθέατα πολλά, ο χρόνος, για τους περισσότερους λίγος, και τα χρήματα ακόμα λιγότερα. Ότι και να κάνετε, δε θα τα δείτε όλα, ή ακόμα και να τα δείτε στο τέλος δε θα θυμάστε και πολλά, οπότε η συμβουλή μου είναι λίγα και καλά.
Ψάξτε σε blog, site, forum, ταξιδιωτικούς οδηγούς και ενημερωθείτε για τις τελευταίες ταξιδιωτικές εξελίξεις στην περιοχή. Αποφασίστε χοντρικά τι θα θέλατε να δείτε και σε ποιες περιοχές θα κινηθείτε. Θυμηθείτε: ότι όταν εμείς έχουμε καλοκαίρι, αυτοί έχουν χειμώνα και αντίστροφα.
Πάντα αφήστε 3-4 ημέρες περιθώριο, αν πάει κάτι στραβά να μην χάσετε το αεροπλάνο της επιστροφής και ένα σακίδιο στην πλάτη ξεκινήστε σαν σύγχρονοι conquistador να γνωρίσετε αυτή τη μακρινή γωνία του πλανήτη.
Υ.Γ. Και να θυμάστε: η ζωή είναι σαν κέρμα. Μπορείς να το ξοδέψεις όπως εσύ θέλεις αλλά μόνο μία φορά.
