Μεξικό MÉXICO - Μi Αmor!

[varioAthens]

Και να πω ότι δεν το ήξερα? Οι τίτλοι σε όλα τα sites, όλο τον προηγούμενο καιρό, ήταν ξεκάθαροι:
“Χάος στα ευρωπαϊκά αεροδρόμια λόγω των απεργιών”, "Χιλιάδες οι ακυρωμένες πτήσεις”, “Τεράστιες ουρές και πολύωρες καθυστερήσεις”, "Εγκλωβισμένοι τουρίστες στα αεροδρόμια", “Χιλιάδες οι χαμένες αποσκευές”.

Προσπαθούσαμε να είμαστε θετικοί... τόσο πολύ δε, που τελικά βγήκαμε θετικοί στον κορωνοιό (εγώ κι ο husband) μόλις 10 μέρες πριν το ταξίδι. Είχαμε το άγχος μας με τις πτήσεις, αποκτήσαμε και νέο για το αν θα προλάβουμε να βγούμε αρνητικοί γιατί μας είχε ζητηθεί rapid test (δεν θυμάμαι, όμως, από ποιά εταιρεία/αεροδρόμιο/χώρα).

Η πτήση ήταν για το Σάββατο 2/7/22 με το 1ο σκέλος Αθήνα-Παρίσι στις 6.15. Προπαραμονή του ταξιδιού, ημέρα Πέμπτη βγαίνουμε επιτέλους αρνητικοί. Η χαρά μας δεν κράτησε πολύ γιατί ξημερώματα Σαββάτου, λίγο πριν ξεκινήσουμε για το αεροδρόμιο, λαμβάνουμε ειδοποίηση από την Air France, ότι θα έχουμε καθυστέρηση και η πτήση θα πραγματοποιηθεί στις 8.15. Άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια γιατί με αυτή την καθυστέρηση οι 6 ώρες transit time στο CDG γίνονταν αυτόματα 4.

Εν τέλει, φτάνουμε 5.30 στο αεροδρόμιο, κάνουμε τσεκ ιν διότι είχαμε βαλίτσα (μέγα σφάλμα) και προχωράμε στην θύρα μας. Ανακοινώνεται η επιβίβαση, έρχονται μάλιστα και οι υπάλληλοι για τον έλεγχο των boarding passes, ανοίγουν φυσούνα, κομπλέ όλα, “εμείς wow αισθανόμαστε τυχεροί στην τοποθεσία Ελευθέριος Βενιζέλος” και αφού έχουμε σηκωθεί όλοι οι επιβάτες περιχαρείς, τσουπ νέα ανακοίνωση “Η πτήση τάδε για Παρίσι δεν μπορεί να αναχωρήσει λόγω της απεργίας των εναέριων ελεγκτών στο CDG”. Ξανακαθόμαστε, ξανά αναμονή, ξανά ανακοίνωση για νέα ώρα πτήσης στις 9.00.

Για να μην τα πολυλογώ, μας σήκωσαν και μας κάθισαν άλλες 2 φορές, πραγματικά ήταν σαν να μας κάνουν καψόνια. Όταν τελικά μπήκαμε στο αεροπλάνο και απογειωνόμασταν για Παρίσι, ταυτόχρονα απογειωνόταν και η πτήση μας από Παρίσι με προορισμό το Μέξικο Σίτυ. Όπως καταλάβατε, την χάσαμε!!! Και ουσιαστικά ήταν σα να φεύγουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα γιατί κανείς δεν μπορούσε να μας εγγυηθεί τι μας περίμενε στο Παρίσι...

 

[Yorgos]

[QUOTE="Yorgos, post:... ανέβει σε δυο χρόνια (ακριβώς ίδιες ημερομηνίες ήμουν πρόπερσι) 21%.

Τι εννοείς με το 21%; Εκπτώσεις σε ειδη ρουχισμου; Το CPI (Δεικτης Τιμων Καταναλωτη) ανεβηκε 0.45% σε συγκριση με το περασμενο μηνα και ο πληθωρισμος κατεβηκε στο 4.45%. το δε πεσο απο 19.75 περυσι σε 17.81 φετος σε συγκριση με το δολαριο!

Βεβαια για τον δικο μικροκοσμο, και απο τον περασμενο Μαρτη, πολλα προιοντα εχουνε ακριβυνει και πλησιαζουνε τις Ευρωπαικες τιμες.

Εννοώ ότι πρόπερσι τέλη Νοεμβρίου με ένα ευρώ έπαιρνα σχεδόν 25 πέσος και σήμερα πήρα κάτω από 19.

 

[varioAthens]

Πετώντας προς Παρίσι, όλοι οι επιβάτες που είχαμε χάσει τις ανταποκρίσεις μας (και ήμασταν πολλοί) αρχίσαμε καταιγισμό ερωτήσεων για το τι θα κάνουμε. Οι αεροσυνοδοί προσπαθούσαν να μας καθησυχάσουν ότι θα μπούμε σε επόμενη διαθέσιμη πτήση, αν όχι την ίδια μέρα, την επόμενη, και να «μην ανησυχούμε γιατί η εταιρεία θα πληρώσει την διανυκτέρευση μας».
Τι να την κάνω την διανυκτέρευση mes cheris όταν την επόμενη μέρα έχω ήδη κλείσει ξενάγηση του Μέξικο Σίτυ με την μια και μοναδική Αγγελική;
Εδώ να ευχαριστήσω τον @Yorgos που μου σύστησε την Αγγελική, η οποία είναι Κ-Ο-Ρ-Υ-Φ-Α-Ι-Α ξεναγός. Μένει μόνιμα στο Μεξικό, το λατρεύει, σου κάνει εκ των έσω ξενάγηση κάθε γωνιάς της πόλης και δεν υπάρχει περίπτωση να μην σου μεταδώσει όχι μόνο τις γνώσεις της αλλά και την λατρεία της για την χώρα και την μεξικανική κουλτούρα.
Φανταστείτε ότι είχε ζητήσει να κάνει βιντεοκλήση με τα (έφηβα) παιδιά μας, να τα γνωρίσει, να καταλάβει τα ενδιαφέροντά τους ώστε να φτιάξει αναλόγως την ξενάγηση.
Και η Αγγελική είχε μόνο μία διαθέσιμη μέρα.
Αλλά κι εμάς θα καταστρεφόταν όλο μας το πλάνο αν χάναμε μία μέρα στο Παρίσι γιατί είχαμε πολύ σφιχτό πρόγραμμα στο Μέξικο Σίτυ συν εσωτερική πτήση 2 μέρες μετά.

Και φτάνουμε Παρίσι! Και αντικρίζουμε στο αεροδρόμιο την ίδια την κόλαση. Εκτός από τις ατελείωτες ουρές στον έλεγχο διαβατηρίων, η ουρά για όσους είχαν χάσει ανταπόκριση ήταν 1 χιλιόμετρο και ΔΕΝ προχώρησε καθόλου τις 2 ώρες που κάτσαμε εκεί. Εν τέλει, σε μια στιγμή απόγνωσης αλλά και έμπνευσης, όπως αποδείχθηκε, εγκαταστήσαμε το app της Air France και καταφέραμε να κάνουμε ηλεκτρονικό check in «προσπερνώντας» ουσιαστικά εκατοντάδες επιβάτες της ουράς. Όμως, προκειμένου να προλάβουμε την πτήση που αναχωρούσε σε 30’, δεν παραλάβαμε ποτέ την βαλίτσα μας, την εγκαταλείψαμε στο Σαρλ ντε Γκωλ! Αντίο βιβλία, καλλυντικά και παπούτσια (ευτυχώς τα βασικά τα είχαμε στις χειραποσκευές).
Και κάπως έτσι, βρεθήκαμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να πετάμε προς το όνειρο. Μετά από ολοοον αυτό τον Γολγοθά, η 12ωρη πτήση μας φάνηκε παιχνιδάκι και κατά τις 20.00 είδαμε από ψηλά τα πρώτα φώτα της Πόλης του Μεξικό να μας καλωσορίζουν!

 

[agmi]

Εννοώ ότι πρόπερσι τέλη Νοεμβρίου με ένα ευρώ έπαιρνα σχεδόν 25 πέσος και σήμερα πήρα κάτω από 19.

Τι να πω εγω; Απο τοτε που το'χα φτασει 12 στο δολαριο ισως πριν να γεννηθεις στις αρχες του 80 μεχρι το 1993 που εργαζομουν σε maquila της RCA και ειχε φτασει στους 3,000 και...
Μετα ηρθε το ΜΧΝ το Ν=nuevo!
Ο αριστερος (τ. Γιανης ΜΕ ΕΝΑ Ν) προεδρος κανει δουλεια, αλλα μεχρι ποτες; Οι εκλογες πλησιαζουν. Καλη συνεχεια...

 

[varioAthens]

Κανονικά θα έπρεπε να είχαμε φτάσει στο Μέξικο Σίτυ από το μεσημέρι. Όλη αυτή η ταλαιπωρία, όμως, με τις απεργίες στα αεροδρόμια μας έβγαλε εκτός προγράμματος. Έτσι, είχε πλέον φτάσει 22.00 τη νύχτα όταν πια βγαίναμε από το αεροδρόμιο Juarez International για να συναντήσουμε την Αγγελική. Πάλι καλά να λέμε βέβαια, γιατί θα μπορούσαμε να είχαμε ξεμείνει στο Παρίσι και να χάναμε όχι απλώς μερικές ώρες αλλά την 1,5 από τις 2,5 μέρες που είχαμε στην διάθεση μας για την πρωτεύουσα του Μεξικού.

Μόλις είδαμε την Αγγελική μόνο που δεν καταρρεύσαμε στην αγκαλιά της από την συγκίνηση. Όλη την προηγούμενη μέρα που περιπλανιόμασταν στα αεροδρόμια, ήμασταν σε συνεχή επικοινωνία μαζί της κι εκείνη ήταν η ψυχολογική μας υποστήριξη. Ακόμα και όταν κάποια στιγμή είχαμε παραιτηθεί και πιστεύαμε ότι δεν θα καταφέρουμε ποτέ να φτάσουμε στο Μεξικό, η Αγγελική μας "μπουστάριζε" ψυχολογικά λέγοντας μας ότι όλα θα πάνε καλά και εκείνη θα μας περιμένει όποτε και να φτάσουμε. Μαζί της ήταν και η γλυκύτατη Αλεχάνδρα που θα ήταν η οδηγός μας για τις επόμενες 2 μέρες.

Φορτωθήκαμε στο βανάκι της Αλεχάνδρα και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μας που βρισκόταν στο ιστορικό κέντρο, κανένα μισάωρο απόσταση λόγω του ότι δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση.
Η διαδρομή μας για το κέντρο μέσω του αυτοκινητόδρομου Av. Oceania πέρναγε μέσα από άσχημα και υποβαθμισμένα προάστια, όπως συμβαίνει πάντα πριν την είσοδο μιας μεγαλούπολης. Ωστόσο άσχημα-ξεασχημα δεν προλαβαίναμε να "ρουφάμε" εικόνες. Ψηλά από τον αυτοκινητόδρομο όπου κινούμασταν έβλεπα χαμηλότερα τις φτωχικές γειτονιές με τα ετοιμόρροπα σπίτια και τα παρκαρισμένα σαραβαλάκια και την ιδια στιγμή μας προσπερνούσε με ταχύτητα κάποιο ακραία πολυτελές αυτοκίνητο. Έβλεπα πλανόδιους εμπόρους που μάζευαν σιγά-σιγά την πραμάτεια τους για να γυρίσουν στα σπίτια τους, ενώ ταυτόχρονα παρέες νεαρών παιδιών μόλις ξεκινούσαν την βραδιά τους περιμένοντας στις στασεις τα λεωφορεία που θα τους πήγαιναν στο κέντρο της πόλης για να διασκεδάσουν. Δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω τα υπερφορτωμένα ρούχα τους και το πόσο εκδηλωτικοί είναι οι μεξικανοί... γελάνε δυνατά, φλερτάρουν απροκάλυπτα, αγκαλιάζονται και φιλιούνται πολύ και δημοσίως... είναι σε όλα τους έντονοι. Μοιάζουμε αρκετά σαν λαοί, όπως μας είπε η Αγγελική και το επιβεβαίωσα αρκετές φορές τις επόμενες μέρες.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αποχαιρετήσαμε την Αγγελική και την Αλεχάνδρα ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη το πρωί, παρατήσαμε όπως-όπως τα πράγματα μας στο δωμάτιο και βουρ έξω για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη.

Είχε φτάσει πια 23.00 και κάτι... αν και περπατούσαμε στο ιστορικό κέντρο δεν βλέπαμε άλλους τουρίστες παρα μόνο ντόπιους... οι πεζόδρομοι έσφυζαν από ζωή... ακούγαμε δυνατά μουσικές λάτιν από τα μπαράκια και βροντερά γέλια... τα ντυσίματα συνέχιζαν να με εκπλήσσουν αλλά πιο πολύ με εξέπληξε η ποσότητα των ανθρώπων που είδαμε τάβλα στα πεζοδρόμια από το μεθύσι και τα ναρκωτικά, κάποιοι από αυτούς δεν ήταν πάνω από 16 ετών, σοκ.
Παρόλο που περπατούσαμε νύχτα σε μια πόλη που θεωρείται από τις πιο επικίνδυνες παγκοσμίως, και παρά το γεγονός ότι δεν κυκλοφορούσαν τουρίστες και βλέπαμε και τόσους να είναι κόκκαλο, δε νιώσαμε ιδιαίτερο φόβο γιατί υπήρχε αρκετή αστυνόμευση.
Τελικά, καταλήξαμε σε ένα πασίγνωστο ιστορικό εστιατόριο της πόλης- που είναι γνωστό με το όνομα "το εστιατόριο με τα πλακάκια" Casa de los Azulejos - Wikipedia
Το προλάβαμε, ευτυχώς, λίγο πριν κλείσει και ήταν τέρμα γραφικό ακριβώς όπως φανταζόμουν ένα αυθεντικό μεξικάνικο χώρο: με εσωτερική αυλή, συντριβάνι, ηλικιωμένες σερβιτόρες ντυμενες παραδοσιακά που δεν μιλούσαν γρι αγγλικά, ήταν όμως τόσο γελαστές, σαν την γιαγιά στο Coco (την ταινία), και σαν κλασικές γιαγιάδες είχαν πάρει πολύ στα σοβαρά να μπουκώσουν τα παιδιά μας όταν είδαν ότι δεν είχαν αδειάσει τα πιάτα τους.

 

[agmi]

Μια παρενθεση, το πολυφημισμενο εστιατοριο που αναφερεις, που εχει γινει Sanborns, ειναι σε ολο το Μεξικο, 197 μαγαζια συνολο, δεν ξερω αν ειναι ιδιοκτητα ή φραντσαις αλλα τωρα ειναι και σαν το Αμερικανικο Denny's, Roy Rogers, κλπ. Τιποτα τα ιδιαιτερο.

 

[varioAthens]

Μια παρενθεση, το πολυφημισμενο εστιατοριο που αναφερεις, που εχει γινει Sanborns, ειναι σε ολο το Μεξικο, 197 μαγαζια συνολο, δεν ξερω αν ειναι ιδιοκτητα ή φραντσαις αλλα τωρα ειναι και σαν το Αμερικανικο Denny's, Roy Rogers, κλπ. Τιποτα τα ιδιαιτερο.

Τιποτα το ιδιαιτερο απο ποια αποψη?
Φαγητου? Γιατι απο αποψη ιστορικοτητας και γραφικοτητας δεν το θεωρω ως μη-ιδιαιτερο

 

[varioAthens]

Mexico City - part I

Την επόμενη μέρα, Κυριακή, παρά την κούρασή μας, ήμασταν στο πόδι από τις 5 τα ξημερώματα λόγω jetlag και έτσι από πολύ νωρίς το πρωί άρχισε η περιήγησή μας στην πόλη.

Ευτυχώς μέναμε 2 δρόμους από το ιστορικό κέντρο, Zócalo. Ξεκινήσαμε να κάνουμε ένα ωραίο walking tour με πολλές πολλές στάσεις.

Τα αξιοθέατα που είδαμε στο ιστορικό κέντρο:

• Πλατεία Zócalo ή Plaza de la Constitución: (Πλατεία Συντάγματος). Από τις μεγαλύτερες του κόσμου (σχεδόν 3πλάσια από την δική μας ομώνυμη πλατεία στην Αθήνα), χωράει 100.000 κόσμο και στο κέντρο της έχει μια γιγαντιαία μεξικανική σημαία. Γύρω-γύρω από την πλατεία υπάρχουν και άλλα σημαντικά αξιοθέατα όπως ο Καθεδρικός Ναός, το Παλάτι, το Gran Hotel και άλλα κτίρια κυβερνητικά και μη.
• Καθεδρικός Ναός: πετύχαμε την κυριακάτικη λειτουργία και ήταν πολύ κατανυκτική η ατμόσφαιρα λόγω της χορωδίας, του εκκλησιαστικού οργάνου αλλά και της απόλυτης ησυχίας από τον κόσμο που εκκλησιαζόταν. Ο Καθεδρικός, να πώ, ότι γέρνει λόγω του ότι έχει χτιστεί πάνω σε λίμνη την οποία αποστράγγισαν οι ισπανοί, οπότε αργά αλλά σταθερά τόσο ο Ναός όσο και τα γύρω κτίρια βυθίζονται και γι’ αυτό σχεδόν κάθε χρόνο γίνονται εργασίες συντήρησης.
• Templo Mayor / Μεγάλος Ναός των Αζτέκων: Σήμερα, δυστυχώς, μόνο τα ερείπιά του σώζονται αφού τα καλόπαιδα οι ισπανοί τον κατέστρεψαν για να χτίσουν ακριβώς πάνω του (όοοοχι δεν μπορούσαν λίγο πιο ‘κει) τον Καθεδρικό τους (αυτόν που γέρνει).
• Πίσω από την Zócalo, υποτιθέμενοι ή γνήσιοι απόγονοι των Αζτέκων με παραδοσιακά ινδιάνικα ρούχα επιδίδονται σε αζτέκικους χορούς και τελετές εξαγνισμού. Το θέαμα κάπως τουριστικό αλλά ταυτόχρονα αρκετά εντυπωσιακό και «γράφει» και ωραία στον φακό.
• Gran Hotel: το πολυτελές αυτό Αρτ Νουβό ξενοδοχείο ήταν το αγαπημένο της Φρίντα Κάλο και άλλων εξεχουσών προσωπικοτήτων και εκτός των εντυπωσιακών του χώρων, έχει και τέλεια θέα στην Πλατεία Zócalo.

Αφήνοντας σιγά-σιγά το ιστορικό κέντρο και μέσα από διάφορα στενάκια, που ήξερε η Αγγελική ως κάτοικος, είδαμε γραφικά κτίρια που δεν αναγράφονται σε οδηγούς, ωραίες γκαλερί, ξεχωριστά μαγαζιά και χαριτωμένα καφέ.

Είδαμε επίσης, τα μαγαζιά που απολαμβάνουν οι ντόπιοι το πρωινό/μεσημεριανό τους: άλλοι σε τακερίες ολίγον λιγδιασμένες και μικρές σαν τρύπες, άλλοι σε παραδοσιακά μαγαζιά χρόνων και άλλοι σε χλιδάτα αίθρια. Η αντίθεση είναι ακραία.


Άλλα αξιοθέατα που είδαμε:

• Palacio Postal: Το ταχυδρομείο, αν και Κυριακή ήταν ανοιχτό και μπορέσαμε να θαυμάσουμε και το εσωτερικό αυτού του εντυπωσιακού κτιρίου. Λειτουργεί ακόμα ως ταχυδρομείο, είναι όμως και σημαντικό αξιοθέατο γιατί αποτελεί αρχιτεκτονικό διαμαντάκι.
• Palacio de Bellas Artes / Παλάτι Καλών Τεχνών: επίσης μεγαλειώδες κτίριο και σημαντικό πολιτιστικό κέντρο. Να δώσω κι ένα tip: για να το θαυμάσετε από ψηλά και πανοραμικά και να βγάλετε αντίστοιχα ωραία φωτογραφία, να ανέβετε στο απέναντι πολυκατάστημα Sears (είτε στην καφετέρια που έχει, είτε από τα παράθυρα των υψηλότερων ορόφων).
• Πάρκο Alameda. Δίπλα στο Παλάτι Καλών Τεχνών. Πολύ πράσινο και ηρεμία μέσα στο κέντρο της μεγαλούπολης. Είδαμε οικογένειες να κάνουν πικ νικ και να παίζουν τα παιδιά τους, ζευγαράκια να κάνουν την βόλτα τους, ηλικιωμένους να ξεκουράζονται στα παγκάκια έχοντας πιάσει ψιλοκουβεντούλα με άλλους ηλικιωμένους. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν που στα κιόσκια του πάρκου, τις Κυριακές, υπάρχουν δάσκαλοι χορού που κάνουν μαθήματα σάλσα. Έδινε πολύ ζωή η μουσική και ο χορός σε όλο το πάρκο.

Κάπου στην διαδρομή είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να αγγίξουμε μετεωρίτη, (αυτό εντυπωσιάζει ιδιαιτέρως τα παιδιά) ο οποίος έπεσε το 1893 στην επαρχία Chihuahua, μεταφέρθηκε στο Μέξικο Σίτυ και εκτίθεται σε εξωτερικό χώρο του Palacio de Mineria (δωρεάν).
Επίσης, πετύχαμε και την φωτογράφιση μιας κοπέλας για την quinceañera της.
Η quinceañera είναι τα 15α γενέθλια των κοριτσιών και στο Μεξικό, αλλά και γενικά στην Λατινική Αμερική, θεωρείται μεγάλο γεγονός καθώς σηματοδοτεί την ενηλικίωση των κοριτσιών. Γίνεται ένα πολύ μεγάλο πάρτυ αφού έχει προηγηθεί και μια γκράντε φωτογράφιση του κοριτσιού με επίσημο φόρεμα, χτένισμα, μακιγιάζ και επαγγελματία φωτογράφο. Γενικώς, το όλο event είναι για τους μεξικανούς όπως έχουμε εδώ τον γάμο (με δεξιώσεις, φωτογραφίσεις, μακιγιάζ-μαλλιά-νυφικό κ.λ.π.). Φυσικά, φωτογραφηθήκαμε κι εμείς σαν τους μπατζανάκηδες με το κορίτσι που πραγματικά το ζούσε και το γούσταρε φουλ.

Eίμαι σίγουρη ότι ξεχνάω πράγματα γιατί αυτά που είδαμε ήταν τόσα πολλά, τα αξιοθέατα και τα μαγαζιά που μπήκαμε άπειρα, μιλήσαμε με έναν σωρό ανθρώπους-χάρη στην Αγγελική που έπιανε την κουβέντα με όλο τον κόσμο συμπεριλαμβάνοντάς μας μέσα στη συζήτηση- και ακόμα δεν είχε φτάσει καν μεσημέρι.

 

[varioAthens]

Mexico City - part ΙΙ


Μετά το ιστορικό κέντρο και τα πέριξ τα οποία καλύψαμε με τα πόδια, ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στο αυτοκίνητο της Αλεχάνδρα και να βγούμε λίγο πιο έξω αλλά πάντα στα όρια της πόλης.

Βγαίνοντας πιο έξω, επισκεφθήκαμε τα εξής αξιοθέατα:

• Πάρκο Chapultepec: με έκταση 1.600 στρέμματα δεν είναι απλώς ένα πάρκο αλλά κανονικό δάσος. Αποτελεί τον μεγαλύτερο πνεύμονα της πόλης. Μέσα βλέπεις έναν άλλο κόσμο που φωνάζει "πλούτο"... καλοβαλμένους μεξικανούς/ες να κάνουν τζόκινγκ με τις ακριβές τους φόρμες, περιποιημένες μαμάδες να βγάζουν βόλτα τα μωρά τους μαζί με τις νταντάδες τους και άλλοι να κάνουν βόλτα τα σκυλάκια τους.

• Εθνικό Μουσείο Ανθρωπολογίας: βρίσκεται εντός του Πάρκου Chapultepec. Και μόνο το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο βρίσκεται κάνει το μουσείο ξεχωριστό. Είναι πολύ εντυπωσιακός τόσο ο προαύλιος όσο και ο εσωτερικός του χώρος.
  Στον προαύλιο χώρο ξεχώρισα τους καταπράσινους κήπους του, μια αναπαράσταση ινδιάνικου γηπέδου όπου έπαιζαν ένα παιχνίδι με μπάλα και όποιος έχανε ήταν αυτός που θα θυσιαζόταν και φυσικά, το γλυπτό "Ομπρέλα", μία στήλη που μοιάζει να στηρίζει το ταβάνι της αυλής, ρίχνει αδιάκοπα βροχή και πάνω του έχει σύμβολα που δείχνουν πώς μπερδεύεται ο πολιτισμός των αυτόχθονων με τον πολιτισμό των ευρωπαίων. Στο εσωτερικό ξεχώρισα την Piedra de Sol (πέτρα του ήλιου) των Αζτέκων, διάφορα προκολομβιανά γλυπτά και τις αναπαραστάσεις των ινδιάνικων πόλεων από τις οποίες μπορείς να καταλάβεις πώς ζούσαν οι ινδιάνοι (τι καλλιεργούσαν, τι έτρωγαν, πώς ντύνονταν κ.λ.π.). Φεύγοντας από το μουσείο έχεις ξεκαθαρίσει επίσης, και τις βασικές διαφορές μεταξύ Μάγιας και Αζτέκων. Οι Μάγιας εμφανίστηκαν πρώτοι (περίπου 2.500 π.Χ.) και ζούσαν κυρίως στην Γιουκατάν, ενώ οι Αζτέκοι ήρθαν αργότερα (γύρω στο 1.325 μ.Χ.), ζούσαν κυρίως στο κεντρικό Μεξικό και τελικά κατακτήθηκαν από τους Ισπανούς το 1521.

• Συνοικία Coyoacan: είναι μια μποέμικη, καλλιτεχνική γειτονιά, πολύ γραφική με αποικιοκρατικού στυλ πολύχρωμες μονοκατοικίες, λιθόστρωτα δρομάκια, μικρές πλατείες και μια πολύ μεγάλυτερη κεντρική πλατεία όπου, λόγω Κυριακής, γινόταν Ο χαμός. Κίνηση, πάρα πολύς κόσμος, ουρές για καφέ και φαγητό σε όλα τα μαγαζιά και σε όλους τους πάγκους πλανόδιων. Σε κάποιους πάγκους πωλούσαν και τηγανητές ακρίδες που είναι ένα σνακ που πρέπει να δοκιμάσεις αλλά εγώ δεν τα κατάφερα. Όμως, επειδή είχε μεσημεριάσει και ήμασταν κατάκοποι και πεινασμένοι, καθίσαμε σε μια πολύ ορίτζιναλ τακερία στο στυλ των δικών μας σουβλατζίδικων. Δεν μίλαγε κανείς αγγλικά, οι κατάλογοι μόνο στα ισπανικά, ευτυχώς που ήταν και η Αγγελική μαζί μας και καταφέραμε να φάμε. Φάγαμε tacos al pastor και ήταν α-π-ί-θ-α-ν-α! Πίτες τάκος που μέσα βάζεις πεντανόστιμο μαριναρισμένο χοιρινό που ψήνεται όπως ο δικός μας γύρος και ό,τι άλλο θες (π.χ. κρεμμύδια, γουακαμόλε κ.λ.π.). Το επιδόρπιο ήταν μεξικάνικο παγωτό από ένα παγωτατζίδικο που είχε ουρά 30 ατόμων. Οι γεύσεις ήταν πολύ ιδιαίτερες, κυρίως γεύσεις από λουλούδια και φρούτα και η βάση του παγωτού ήταν νερό αντί για γάλα. Δεν ξετρελάθηκα αλλά χάρηκα που δοκίμασα κάτι καθαρά τοπικό. Πριν φύγουμε από το Coyoacan κάναμε και ένα πέρασμα από το La Casa Azul / Μουσείο της Φρίντα Κάλο, το οποίο ήταν το σπίτι όπου γεννήθηκε, κατοικούσε και δημιουργούσε τα έργα της. Aπό τέχνη δεν γνωρίζω πολλά αλλά η γυναίκα ως προσωπικότητα ήταν πολύ μπροστά για την εποχή της. Όποιος θέλει να κάνει virtual περιήγηση στο La Casa Azul μπορεί εδώ: Museo Frida Kahlo, Mexico, Μεξικό — Google Arts & Culture

• Μετά το μεσημεριανό διάλειμμά μας, συνεχίσαμε το τουρ μας περνώντας από την πιο χλιδάτη περιοχή της πρωτεύουσας, η οποία περικλείεται από την λεωφόρο Paseo de la Reforma και την συνοικία Polanco. Εκεί θα δει κανείς ουρανοξύστες, και μοντέρνα κτίρια που στεγάζουν μεγάλες εταιρείες, πολυτελή διαμερίσματα, 5αστερα ξενοδοχεία και ακριβά εστιατόρια. Κάπου εκεί, μας έδειξαν ως αξιοθέατo και τις επιχειρήσεις του Κάρλος Σλιμ, τον οποίο ομολογώ πώς γκούγκλαρα για να μάθω τελικά ότι είναι ένας αδιανόητα πλούσιος μεξικανός, λιβανέζικης καταγωγής, έχει από τις μεγαλύτερες περιουσίες παγκοσμίως, και είναι ο ιδιοκτήτης (μεταξύ άλλων) της βασικής εταιρείας κινητής τηλεφωνίας της χώρας, της Telcel.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε για τον τελευταίο σταθμό της ξενάγησής μας, το Xochimilco, 22 χιλιόμετρα έξω από την Πόλη του Μεξικού. Τα προάστια, όσο αφήναμε την πρωτεύουσα... πώς ήταν η περιοχή Reforma/Polanco? Ε ακριβώς το αντίθετο. Φτώχια και υποβάθμιση. Ταπεινά σπίτια, απλά μαγαζιά, φτωχικά ντυσίματα, παλιά αυτοκίνητα κ.ό.κ.

• Xochimilco: Η περιοχή είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Μέχρι εδώ εκτεινόταν η πόλη των Αζτέκων, η οποία ξεκινούσε από το κέντρο του Μέξικο Σίτυ... μιλάμε για απόσταση 22 χιλιομέτρων, όχι αστεία. Εδώ υπάρχει ένα εκτεταμένο δίκτυο από κανάλια που τα διαπλέουν οι παραδοσιακές βάρκες trajineras. Οι βάρκες αυτές μεταφέρουν και εμπορεύματα και ανθρώπους και όλες έχουν γυναικεία ονόματα με πιο συχνό το Lupita (το υποκοριστικό της Παναγίας Γουαδελούπης). Τις Κυριακές κατακλύζεται κυρίως από ντόπιους οι οποίοι δεν κάνουν απλά βόλτα αλλά στήνουν κανονικό γλέντι. Όπως εμείς εδώ τις Κυριακές βγαίνουμε οικογενειακώς σε ταβέρνες ή ανταλλάζουμε επισκέψεις σε σπίτια, οι μεξικανοί παίρνουν όλο το σόι (παιδιά, γιαγιάδες, παππούδες ξαδέρφια), νοικιάζουν μια βάρκα και περνάνε εκεί όλη την Κυριακή τους με φαγητό, ποτό, μουσική και χορό. Αναλόγως της οικονομικής τους κατάστασης, είτε θα φέρουν φαγητά δικά τους σε κατσαρόλες ή θα νοικιάσουν βάρκα με ψήστη, όσο για την μουσική πάλι αναλόγως της οικονομικής τους κατάστασης θα φέρουν είτε δικό τους ηχείο είτε θα πληρώσουν mariachis να τους παίζουν ζωντανά μουσική. Και βέβαια, θα δεις και βάρκες μόνο με mariachis που πλησιάζουν την δική σου βάρκα για να σου κάνουν καντάδα με το αντίστοιχο αντίτιμο. Η ατμόσφαιρα που επικρατούσε ήταν φανταστική και η όλη εμπειρία μοναδική: να βλέπεις τις τεράστιες μεξικάνικες οικογένειες να γελάνε δυνατά, να τραγουδάνε, να χορεύουν, να φιλιούνται περιπαθώς τα ζευγάρια και γενικά να επικρατεί ένα κλίμα εορταστικό. Δεν αργήσαμε να μπούμε στο κλίμα κι εμείς, βοήθησαν και τα mezcal (ποτό τύπου τεκίλα, φτιαγμένο από αγαύη) που πίναμε εν πλω. Για άλλη μια φορά κατάλαβα ότι μοιάζουμε αρκετά: είναι και αυτοί στενά συνδεδεμένοι με την οικογένεια (και την ευρύτερη), είναι γλεντζέδες, απολαμβάνουν το φαγητό, το ποτό και την μουσική και είναι και πολύ εκδηλωτικοί στα ερωτικά τους.

Στο τέλος της βαρκάδας, αγοράσαμε από μια πλανόδια κυρία και μερικά παραδοσιακά γλυκά που φτιάχνονται στο Xochimilco και λέγονται alegrias. Είναι φτιαγμένα από αμάρανθο και μέλι, έχουν υφή σα να τρως χαρτόνι αλλά τουλάχιστον είναι γευστικά.
Έχοντας πια νυχτώσει πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Αν και ήμασταν 14 ώρες στο πόδι, δεν μείναμε σχεδόν καθόλου στο ξενοδοχείο. Βγήκαμε να απολαύσουμε την ωραία βραδιά και καταλήξαμε σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, το Azul Histórico Restaurante | Tradicional Comida Mexicana που στεγάζεται σε μια υπέροχη εσωτερική αυλή αποικιακού στυλ με ωραία διακόσμηση και ατμοσφαιρικό φωτισμό... είχε καταπληκτικά κοκτέηλς και φαγητό (ειδικά οι σούπες και τα κρεατικά ήταν το κάτι άλλο).

 

[LULLU]

χαιρομαι για την επιστροφη και τη συγγραφη σου

 

[varioAthens]

χαιρομαι για την επιστροφη και τη συγγραφη σου

Σε ευχαριστω πολυ!!!

 

[go2dbeach]

Ναι, ναι κι εγώ χαίρομαι που μας γράφεις ξανά και μάλιστα για αγαπημένα μέρη!
Ανυπομονώ για τη συνέχεια!