Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.676
- Likes
- 50.531
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Ο Βασιλακόπουλος έχει κάνει τα άπειρα για το ελληνικό μπάσκετ, καμία διαφωνία (για το Συρίγο πάλι...τι να πεις). Αλλά οι καιροί άλλαξαν κι αυτός μοιάζει σαν παρωχημένος Φιντέλ: δίχασε το ευρωπαϊκό μπάσκετ με τις ... δυο Ευρωλίγκες για την καρέκλα του (η δική του Ευρωλίγκα ήταν ένα απίθανο πράγμα με τη Δυναμό Τιράνων και την Ολύμπια Λάρισας να χτυπάνε φάιναλ φορ), επί χρόνια αρνούταν συνεννόηση με το ΝΒΑ λόγω πολιτικού αντιαμερικανισμού του, ελληνοποιήσεις με το τσουβάλι με αντίτιμο ένα μετάλλιο, βεζυρισμός όσο δεν πάει, τελείως παρωχημένες απόψεις και φυσικά η ΕΟΚ και η εθνική είναι το τσιφλίκι του. Το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό, όπως δείχνουν τα αποτελέσματα της Εθνικής τις τελευταίες δεκαετίες, γιατί εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα στον αθλητισμό.
Λόγω δουλειάς έχει τύχει να συνεργαστώ στο χώρο του μπάσκετ, έχω φίλους πρώην διεθνείς (εχθές το βράδυ συναντήθηκα με έναν από αυτούς) και ξέρω από πρώτο χέρι πως ο βαθμός επιρροής του Βασιλακόπουλου είναι απόλυτος: ο άνθρωπος επιλέγει τους παίκτες, κόβει ορισμένους ακόμη και με πολιτικά κριτήρια, διατάζει το ποια ματς πρέπει να χαθούν και ποια όχι, κανονίζει από τα φιλικά μέχρι τις ημερομηνίες που θα πάμε στα Τρία-Πέντε Πηγάδια, θεωρεί πως έχει δικαίωμα μέχρι και να κόβει καριέρες διεθνών στη μέση κόβοντάς τους το letter of clearance για να μην πάνε ούτε στο εξωτερικό, ακόμη και την επιλογή των παιδικών κατηγοριών κάνει, "κόβει" από διαπιστεύσεις δημοσιογράφους που του αντιτάσσονται επιβάλλοντας σε μέσα να απολύσουν δημοσιογράφους αν θέλουν να έχουν άδεια κάλυψης γεγονότων, επιλέγει ακόμη και το τι θα μεταφράσει ο διερμηνέας στη συνέντευξη Τύπου (χτυπάει το κινητό κι ακούγεται το βαθύ λαρύγγι: "μην τολμήσεις και το πεις αυτό!") και φυσικά τίποτε -μα τίποτε- δε γίνεται αν δεν δοθεί η έγκριση του σχετικότατου (ξέρει όσο μπάσκετ όσο δεν ξέρουμε όλοι οι υπόλοιποι μαζί), αποτελεσματικότατου, άοκνου αλλά παρωχημένου μονάρχη.
Όποιος νομίζει πως τα χθεσινά έγιναν χωρίς την εντολή (όχι έγκριση...εντολή!) του Σωλήνα, κοιμάται όρθιος και δεν έχει πάρει μυρωδιά το πώς λειτουργεί ο χώρος του μπάσκετ στην Ελλάδα. Ένα μόνο παράδειγμα θα πω: Λάζαρος Παπαδόπουλος και το τι τράβηξε όταν ως πρόεδρος των Ελλήνων παικτών -δικαίως- του αντιτάχθηκε. Η χθεσινή κωλοτούμπα του Παναγιώτη Βασιλόπουλου με τις δηλώσεις-εκκρεμές είναι χαρακτηριστικό του τι γίνεται όταν ακούγεται η φωνή του Σωλήνα στην άλλη άκρη της γραμμής...
Το αν ο Τάσος Μαγουλάς είναι άσχετος ή όχι το αφήνω να το κρίνουν ο Σκουντής, ο Παπαδογιάννης, ο Γκάλης και οι λοιποί του χώρου. Μια από τις ευτυχίες που έχει το μπάσκετ είναι ότι οι καθαρά μπασκετικοί δημοσιογράφοι στην Ελλάδα και μπάσκετ ξέρουν και το αγαπάνε. Τα λαμόγια είναι εντυπωσιακά λιγότερα απ' ό,τι σε άλλα αθλήματα.
Κανείς δε θεώρησε την διαχρονικά καλύτερη εθνική ομάδα διαχρονικά ξεφτιλισμένη. Πού το διάβασες αυτό; Σίγουρα όχι στο άρθρο του Μαγουλά. Από το Σκουντή (άλλος που ξέρει ΠΟΛΥ μπάσκετ) μέχρι τον Μπραουδάκη, σήμερα όλα τα άρθρα κινούνται σε δυο τόνους: αν διαφωνούν ή συμφωνούν με την εντολή του Βασιλακόπουλου. Οι παίκτες και ο προπονητής δεν είχαν επιλογή, υπάλληλοι είναι κι έκαναν ό,τι τους διέταξαν. Κάποιοι θεωρούν πως "το καθαρό πρόσωπο" είναι σημαντικότερο από την επιτυχία, κάποιοι άλλοι, λιγότεροι (όπως ο Μαρίνος ας πούμε σήμερα στην Gοal) τάσσονται αναφανδόν υπέρ της επιλογής αντιπάλου, διότι προέχει η αθλητική επιτυχία και δεν είναι ανήθικο το να επιλέγεις πού θα τα δώσεις όλα και πού όχι. Η πλάκα είναι που δυο εφημερίδες έχουν κάνει σύμβαση με γνωστούς προπονητές για ανάλυση των αγώνων... Ε, δύο τουλάχιστον από αυτούς αρνήθηκαν να σχολιάσουν το χθεσινό αγώνα, ειδικά ο Βαγγέλης Αλεξανδρής... έγραψε!
Επί της ουσίας, η επιλογή ήταν -καθαρά από πλευράς σκοπιμότητας, δεν εξετάζω το ηθικό κομμάτι- καλή κατά τη γνώμη μου και δεν είμαστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία ομάδα που επιλέγει να χάσει. Όταν έχεις τέτοια ομάδα, στοχεύεις ψηλά. Και το πραγματιστικό είναι να θες να αποφύγεις τους Αμερικάνους. Το ότι πέσαμε στους Ισπανούς είναι ευτύχημα: η ομάδα μετά το ξύλο στο Ακρόπολις (και τα παρασκηνιακά ρεζιλίκια για να μην τιμωρηθούν οι παίκτες), τις κακές εμφανίσεις στο τουρνουά, τις λασπολογίες, τα σχολιάκια Τάνιεβιτς και Μπλατ και μερικές απαράδεκτες δηλώσεις εκατέρωθεν, θέλει μια μεγάλη επιτυχία για να δείξει πως πείσμωσε και πως μπορεί και τελικό. Ε, αυτή η ευκαιρία είναι η Ισπανία, που δεν είναι και αχτύπητη όπως ήταν παλιότερα. Κουτί μας ήρθε. Ας παίξουν το μπάσκετ που ξέρουν και μπορούν (γιατί μπορούν, έχουμε πολύ καλή ομάδα και χωρίς καμία απουσία) κι ας προκριθούν. Κι αν δεν πάρουν μετάλλιο, ποιος θα τα βάλει με μια ομάδα που μονίμως φέρνει χαρές; Το πολύ-πολύ να την πληρώσει ο Καζλάουσκας. Εν τέλει, με την Ισπανία θα παίζαμε ό,τι και να γινόταν επειδή έτσι θέλησαν οι Γάλλοι (που κι αυτοί πουλάνε ματς χρόνο παρά χρόνο, μην μας κάνουν τις περιστέρες τώρα...). Μπορούσαμε να επιλέξουμε αν θα παίζαμε με τους Αμερικάνους ή όχι και το επιλέξαμε. Πιο περήφανος θα ήμουν αν παίζαμε καθαρά και λέγαμε "ότι είναι να' ρθει θε' να ρθει, αλλιώς να προσπεράσει"), αλλά δεν θεωρώ "ανήθικο" (όπως γράφτηκε σήμερα) το να θέλει ο Βασιλακόπουλος η ομάδα να αποφύγει το μεγαθήριο πριν τα ημιτελικά: λογικό ήταν, η λογική δεν είναι ανήθικη. Βλακώδες είναι το σύστημα διεξαγωγής που πάει κατά της λογικής κι επιτρέπει "μαγειρέματα". Κατά τα λοιπά, φαντάζομαι -δεν το ξέρω- πως οι περισσότεροι παίκτες ήθελαν να παίξουν για να κερδίσουν, αλλά στη ζωή δεν κάνεις πάντα αυτό που θες.
Εμένα αυτό που με πείραξε ήταν το "δούλεμα" στις δηλώσεις. Όλη η μπασκετική οικουμένη είδε τι έγινε, βούιξε ο τόπος μη μας λες ότι "τα δώσατε και όλα" ή ότι "μας ξέφυγαν στην αρχή και προσπαθήσαμε αλλά δεν μπορέσαμε να τους φτάσουμε". Πες ρε φίλε ότι "τώρα ξεκινάει το τουρνουά", ότι "στόχος μας είναι το μετάλλιο" κλπ κλπ. Πιο αξιοπρεπές το βρήκα εκ μέρους του διεθνούς που ξεκίνησε τις δηλώσεις λέγοντας" θα μου επιτρέψετε να μην αναφερθώ στα σενάρια και στις δηλώσεις Μπλατ". Απαγορεύεται να πουν οι παίκτες και ο προπονητής ότι το δώσαμε, όλοι το καταλαβαίνουν και κανείς δε θα επέμενε να κάνει αυτονόητες ερωτήσεις.
Κι αν ήταν τα δικά σας παιδιά που έπαιζαν στο παρκέ, αυτό θα τους λέγατε να κάνουν?
Εγώ σου απαντώ πως όχι. Αλλά ίσως η δημοτικότητα ενός αθλήματος να μην εξαρτάται από τι θα κάνουν τα δικά μου παιδιά. Για το μπάσκετ είναι μεγάλη υπόθεση μια επιτυχία της Εθνικής, έστω κι έτσι, με επιλογές. Από την άλλη, κάπου διάβασα (και συμφωνώ) πως στο τέλος δε θυμόμαστε τόσο τα μετάλλια, όσο τις μεγάλες νίκες:
Από την Ιαπωνία τι θυμομαστε; Το ασημένιο ή τη νίκη επί των Αμερικάνων;
Από το Ευρωμπάσκετ του '05 τι θυμόμαστε; Την απίστευτη ανατροπή απέναντι στους Γάλλους και το "βαλ' το αγόρι μου" ή τον αδιάφορο τελικό (που μας έδωσε το χρυσό) απέναντι στους Γερμανούς; Ίσως το μπάσκετ μας να έχει ξεπεράσει την ανάγκη ενός μεταλλίου, ίσως και όχι.
Αλλά ναι, έχεις δίκιο, ούτε εμένα μου άρεσε να βλέπω ένα ματς όπου όλοι φώναζαν... "χασ' το αγόρι μου"!
Λόγω δουλειάς έχει τύχει να συνεργαστώ στο χώρο του μπάσκετ, έχω φίλους πρώην διεθνείς (εχθές το βράδυ συναντήθηκα με έναν από αυτούς) και ξέρω από πρώτο χέρι πως ο βαθμός επιρροής του Βασιλακόπουλου είναι απόλυτος: ο άνθρωπος επιλέγει τους παίκτες, κόβει ορισμένους ακόμη και με πολιτικά κριτήρια, διατάζει το ποια ματς πρέπει να χαθούν και ποια όχι, κανονίζει από τα φιλικά μέχρι τις ημερομηνίες που θα πάμε στα Τρία-Πέντε Πηγάδια, θεωρεί πως έχει δικαίωμα μέχρι και να κόβει καριέρες διεθνών στη μέση κόβοντάς τους το letter of clearance για να μην πάνε ούτε στο εξωτερικό, ακόμη και την επιλογή των παιδικών κατηγοριών κάνει, "κόβει" από διαπιστεύσεις δημοσιογράφους που του αντιτάσσονται επιβάλλοντας σε μέσα να απολύσουν δημοσιογράφους αν θέλουν να έχουν άδεια κάλυψης γεγονότων, επιλέγει ακόμη και το τι θα μεταφράσει ο διερμηνέας στη συνέντευξη Τύπου (χτυπάει το κινητό κι ακούγεται το βαθύ λαρύγγι: "μην τολμήσεις και το πεις αυτό!") και φυσικά τίποτε -μα τίποτε- δε γίνεται αν δεν δοθεί η έγκριση του σχετικότατου (ξέρει όσο μπάσκετ όσο δεν ξέρουμε όλοι οι υπόλοιποι μαζί), αποτελεσματικότατου, άοκνου αλλά παρωχημένου μονάρχη.
Όποιος νομίζει πως τα χθεσινά έγιναν χωρίς την εντολή (όχι έγκριση...εντολή!) του Σωλήνα, κοιμάται όρθιος και δεν έχει πάρει μυρωδιά το πώς λειτουργεί ο χώρος του μπάσκετ στην Ελλάδα. Ένα μόνο παράδειγμα θα πω: Λάζαρος Παπαδόπουλος και το τι τράβηξε όταν ως πρόεδρος των Ελλήνων παικτών -δικαίως- του αντιτάχθηκε. Η χθεσινή κωλοτούμπα του Παναγιώτη Βασιλόπουλου με τις δηλώσεις-εκκρεμές είναι χαρακτηριστικό του τι γίνεται όταν ακούγεται η φωνή του Σωλήνα στην άλλη άκρη της γραμμής...
Το αν ο Τάσος Μαγουλάς είναι άσχετος ή όχι το αφήνω να το κρίνουν ο Σκουντής, ο Παπαδογιάννης, ο Γκάλης και οι λοιποί του χώρου. Μια από τις ευτυχίες που έχει το μπάσκετ είναι ότι οι καθαρά μπασκετικοί δημοσιογράφοι στην Ελλάδα και μπάσκετ ξέρουν και το αγαπάνε. Τα λαμόγια είναι εντυπωσιακά λιγότερα απ' ό,τι σε άλλα αθλήματα.
Κανείς δε θεώρησε την διαχρονικά καλύτερη εθνική ομάδα διαχρονικά ξεφτιλισμένη. Πού το διάβασες αυτό; Σίγουρα όχι στο άρθρο του Μαγουλά. Από το Σκουντή (άλλος που ξέρει ΠΟΛΥ μπάσκετ) μέχρι τον Μπραουδάκη, σήμερα όλα τα άρθρα κινούνται σε δυο τόνους: αν διαφωνούν ή συμφωνούν με την εντολή του Βασιλακόπουλου. Οι παίκτες και ο προπονητής δεν είχαν επιλογή, υπάλληλοι είναι κι έκαναν ό,τι τους διέταξαν. Κάποιοι θεωρούν πως "το καθαρό πρόσωπο" είναι σημαντικότερο από την επιτυχία, κάποιοι άλλοι, λιγότεροι (όπως ο Μαρίνος ας πούμε σήμερα στην Gοal) τάσσονται αναφανδόν υπέρ της επιλογής αντιπάλου, διότι προέχει η αθλητική επιτυχία και δεν είναι ανήθικο το να επιλέγεις πού θα τα δώσεις όλα και πού όχι. Η πλάκα είναι που δυο εφημερίδες έχουν κάνει σύμβαση με γνωστούς προπονητές για ανάλυση των αγώνων... Ε, δύο τουλάχιστον από αυτούς αρνήθηκαν να σχολιάσουν το χθεσινό αγώνα, ειδικά ο Βαγγέλης Αλεξανδρής... έγραψε!
Επί της ουσίας, η επιλογή ήταν -καθαρά από πλευράς σκοπιμότητας, δεν εξετάζω το ηθικό κομμάτι- καλή κατά τη γνώμη μου και δεν είμαστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία ομάδα που επιλέγει να χάσει. Όταν έχεις τέτοια ομάδα, στοχεύεις ψηλά. Και το πραγματιστικό είναι να θες να αποφύγεις τους Αμερικάνους. Το ότι πέσαμε στους Ισπανούς είναι ευτύχημα: η ομάδα μετά το ξύλο στο Ακρόπολις (και τα παρασκηνιακά ρεζιλίκια για να μην τιμωρηθούν οι παίκτες), τις κακές εμφανίσεις στο τουρνουά, τις λασπολογίες, τα σχολιάκια Τάνιεβιτς και Μπλατ και μερικές απαράδεκτες δηλώσεις εκατέρωθεν, θέλει μια μεγάλη επιτυχία για να δείξει πως πείσμωσε και πως μπορεί και τελικό. Ε, αυτή η ευκαιρία είναι η Ισπανία, που δεν είναι και αχτύπητη όπως ήταν παλιότερα. Κουτί μας ήρθε. Ας παίξουν το μπάσκετ που ξέρουν και μπορούν (γιατί μπορούν, έχουμε πολύ καλή ομάδα και χωρίς καμία απουσία) κι ας προκριθούν. Κι αν δεν πάρουν μετάλλιο, ποιος θα τα βάλει με μια ομάδα που μονίμως φέρνει χαρές; Το πολύ-πολύ να την πληρώσει ο Καζλάουσκας. Εν τέλει, με την Ισπανία θα παίζαμε ό,τι και να γινόταν επειδή έτσι θέλησαν οι Γάλλοι (που κι αυτοί πουλάνε ματς χρόνο παρά χρόνο, μην μας κάνουν τις περιστέρες τώρα...). Μπορούσαμε να επιλέξουμε αν θα παίζαμε με τους Αμερικάνους ή όχι και το επιλέξαμε. Πιο περήφανος θα ήμουν αν παίζαμε καθαρά και λέγαμε "ότι είναι να' ρθει θε' να ρθει, αλλιώς να προσπεράσει"), αλλά δεν θεωρώ "ανήθικο" (όπως γράφτηκε σήμερα) το να θέλει ο Βασιλακόπουλος η ομάδα να αποφύγει το μεγαθήριο πριν τα ημιτελικά: λογικό ήταν, η λογική δεν είναι ανήθικη. Βλακώδες είναι το σύστημα διεξαγωγής που πάει κατά της λογικής κι επιτρέπει "μαγειρέματα". Κατά τα λοιπά, φαντάζομαι -δεν το ξέρω- πως οι περισσότεροι παίκτες ήθελαν να παίξουν για να κερδίσουν, αλλά στη ζωή δεν κάνεις πάντα αυτό που θες.
Εμένα αυτό που με πείραξε ήταν το "δούλεμα" στις δηλώσεις. Όλη η μπασκετική οικουμένη είδε τι έγινε, βούιξε ο τόπος μη μας λες ότι "τα δώσατε και όλα" ή ότι "μας ξέφυγαν στην αρχή και προσπαθήσαμε αλλά δεν μπορέσαμε να τους φτάσουμε". Πες ρε φίλε ότι "τώρα ξεκινάει το τουρνουά", ότι "στόχος μας είναι το μετάλλιο" κλπ κλπ. Πιο αξιοπρεπές το βρήκα εκ μέρους του διεθνούς που ξεκίνησε τις δηλώσεις λέγοντας" θα μου επιτρέψετε να μην αναφερθώ στα σενάρια και στις δηλώσεις Μπλατ". Απαγορεύεται να πουν οι παίκτες και ο προπονητής ότι το δώσαμε, όλοι το καταλαβαίνουν και κανείς δε θα επέμενε να κάνει αυτονόητες ερωτήσεις.
Κι αν ήταν τα δικά σας παιδιά που έπαιζαν στο παρκέ, αυτό θα τους λέγατε να κάνουν?
Εγώ σου απαντώ πως όχι. Αλλά ίσως η δημοτικότητα ενός αθλήματος να μην εξαρτάται από τι θα κάνουν τα δικά μου παιδιά. Για το μπάσκετ είναι μεγάλη υπόθεση μια επιτυχία της Εθνικής, έστω κι έτσι, με επιλογές. Από την άλλη, κάπου διάβασα (και συμφωνώ) πως στο τέλος δε θυμόμαστε τόσο τα μετάλλια, όσο τις μεγάλες νίκες:
Από την Ιαπωνία τι θυμομαστε; Το ασημένιο ή τη νίκη επί των Αμερικάνων;
Από το Ευρωμπάσκετ του '05 τι θυμόμαστε; Την απίστευτη ανατροπή απέναντι στους Γάλλους και το "βαλ' το αγόρι μου" ή τον αδιάφορο τελικό (που μας έδωσε το χρυσό) απέναντι στους Γερμανούς; Ίσως το μπάσκετ μας να έχει ξεπεράσει την ανάγκη ενός μεταλλίου, ίσως και όχι.
Αλλά ναι, έχεις δίκιο, ούτε εμένα μου άρεσε να βλέπω ένα ματς όπου όλοι φώναζαν... "χασ' το αγόρι μου"!
