tetix
Member
Περιεχόμενα
Με μια ενδιάμεση στάστη στο Mexico city και μικρή αναμονή, μετά από 6 ώρες περίπου βρισκόμασταν στο Ακαπούλκο. Πρώτη εντύπωση του αεροδρομίου: σαν ξεχασμένο από άλλη δεκαετία (κάποια στιγμή πίστεψα ότι θα σκάσει μύτη από πουθενά η Ναθαναήλ και θα πει:«Ο κυριος Βεργής?...Τζένη!»)
Το προσπέρασα και αυτό και ακολούθησα την κλασική διαδικασία λεοφωρείο για την πόλη, στη συγκεκριμένη περίπτωση πήγαμε με ταξί οπότε μάλλον η τιμή ήταν σχετική. Έχοντας ακόμα στο μυαλό μου την ομορφιά των προηγούμενων τοπίων το σκηνικό που έβλεπα υστερούσε πολύ. Μια διάχυτη αίσθηση εγκατάλειψης υπήρχε παντού. Ο οδηγός μας ευχάριστος και ευγενέστατος μας ενημέρωσε σχετικά με τα αξιοθέατα που θα μπορούσαμε να δούμε, τις παραλίες που θα μπρούσαμε να πάμε για μπάνιο κλπ. Πλησιάζοντας προς το κέντρο της πόλης μας έδειξε τη βίλα του Σταλόνε και τα κλαμπάκια της περιοχής. Όσο πλησιάζαμε προς το κέντρο η εικόνα της εγκατάληψης γινόταν όλο και πιο έντονη.
Τη συγκεκριμένη μέρα θυμάμαι ο καιρός ήταν βροχερός και εκτός από αυτό η ομάδα του Μεξικό είχε κερδίσει έναν αγώνα στο Μουντιάλ οπότε περάσαμε αρκετή ώρα μέσα στο ταξί μιας και οι ντόπιοι είχαν βγει στους δρόμους και πανηγυριζαν με σημαίες! Παρατηρούσα τα σπίτια που βρίσκονταν εκατέρωθεν του δρόμου και δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που είχαμε δει ως τώρα.
Πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά και πολλά ξενοδοχεία εγκατελειμένα με σπασμένες τζαμαρίες. Σε κάποια άλλα είχαν μπει κάποιοι εργάτες και έκαναν ανακαίνιση μάλλον. Το ξενοδοχείο που είχα επιλέξει για να μείνουμε εκεί ήταν το Crowne Plaza και από το site του φαινόταν πολύ καλό. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο διαπιστώσαμε ότι και αυτό έδενε με την όλη περίοδο των ‘70s – 80’s. Η εξυπηρέτηση από την ρεσεψιόν δεν μας άφησε ικανοποιημένους γιατί πέρα από το ότι δεν καταλάβαιναν ούτε λέξη στα αγγλικά ήταν και εκνευριστικά αργοί. Κάποια στιγμή λοιπόν πήραμε το κλειδί για το δωμάτιό μας που βρισκόταν στον 15ο όροφο. Μπαίνοντας λοιπόν στο δωμάτιο βλέπουμε μικρές λιμνούλες με νερό σε 2-3 σημεία! Κατεβαίνουμε κατευθείαν στη ρεσεψιόν! Στη διαδρομή συναντάμε έναν αμερικάνο και του εξηγούμε την κατάσταση «α, λέει θα έρθω να δω» ανεβαίνουμε ξανά πάνω βλέπει αυτός το δωμάτιο και λεεί μια χαρά είναι! Του δείχνουμε τα νερά και απαντάει «α, είναι επειδή έβρεξε χθες»
λέμε στη ρεσεψιόν το πρόβλημα και απαντάνε πως δεν υπήρχε άλλο δωμάτιο για να μας αλλάξουν εκείνη τη νύχτα οπότε θα κάναμε υπομονή και θα μας άλλαζαν την επόμενη. Η απογοήτευση πια ήταν διάχυτη! Σε μια προσπάθεια να διασκεδάσω λίγο το κλίμα πρότεινα να πάμε σε ένα από τα αξιοθέατα της πόλης το parco de papagayos. Στη διαδρομή δεν μιλούσαμε σχεδόν καθόλου, φτάνοντας στο πάρκο λοιπόν συναντήσαμε πολλούς μεξικάνους που έκαναν την βόλτα τους, το τζόκινγκ τους αλλά πουθενά παπαγάλο. Μόνο μερικά κλουβιά με κάτι ελάφια και ένα λιοντάρι είδαμε και αυτά μύριζαν αρκετά άσχημα. Ρωτάω λοιπόν κάποιον που φαινόταν σαν φύλακας του χώρου αν υπάρχουν παπαγάλοι και μου απαντάει πως υπήρχαν αλλά μου έδειξε ένα μερός ψηλά σε ένα λόφο που δεν είχε κανένας μας διάθεση να ανέβει, επιπλέον το πάρκο ήταν γεμάτο κουνούπια που είχαν αρχίσει να μας τσιμπάνε αλύπητα οπότε εγκαταλέιψαμε κάθε προσπάθεια και τραπήκαμε εις άτακτον φυγήν.
Το βραδάκι βγήκαμε στην γύρω περιοχη για να τσιμπήσουμε κάτι και ευτυχώς βρήκα μια αλυσίδα εστιατορίων που ονομάζονται 100% fresh και αν μη τι άλλο το φαγητό και τους φρέσκους χυμούς τους ευχαριστήθηκα!
Γυρίζουμε λοιπόν το βράδυ να κοιμηθούμε στη βαρκούλα μας, ε στο δωμάτιο εννοούσα και εκεί που κοιμόμουν, γύρω στις 4, νιώθω ένα μπουγέλωμα! Κοιτάζω και τι να δω? Είχε ανοίξει και άλλη μια τρύπα στο ταβάνι και το νερό που μάζεψε κάποια στιγμή έσκασε πάνω στα μούτρα μου. Σε έξαλη κατάσταση παίρνω τη ρεσεψιόν και μας αλλάζουν δωμάτιο επι τόπου. 5 το πρωί επιτέλους κοιμόμουν σε μια σουίτα του crowne plaza. Την επόμενη μέρα ξυπνάμε λοιπόν και λέμε να πάμε για μπάνιο, αρχικά ας εξερευνήσουμε την παραλία που βρίσκεται κάτω από το ξενοδοχείο μας. Απογοήτευση!
Πέρα από το ότι η περιοχή ήταν φραγμένη, γιατί στην παραλία περιφέρονταν δεκάδες μικροπωλητές που δεν σε άφηναν να ηρεμήσεις και φώναζαν για να πας κοντά να σου δείξουν την πραμάτια τους (ένας εκ των οποίων είχε λυσάξει να μας πουλήσει drugs), η θάλασσα έβγαζε έξω και σκουπίδια! Επίσης λόγω του ότι εκεί μιλάμε για ειρηνικό ωκεανό το κύμα που έσκαγε έξω ήταν τόσο δυνατό που σε πέταγε στο ψιλό χαλίκι και σε γύρναγε μετά με αποτέλεσμα τα αγόρια που μπήκαν να γυρίσουν με σκισμένα χέρια.
Εγω δεν το επιχειρησα καν! Άραξα στην πισίνα του ξενοδοχείου που ήταν ναι μεν μικρή αλλά κόσμια!
Το βράδυ αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την Quebrada, μια περιοχή του Ακαπούλκο από όπου βουτάνε οι περίφημοι clavadistas (δεν ξέρω αν θυμάστε από την διαφήμιση του jonnie). Φτάνοντας εκεί είχαμε δύο επιλογές ή θα καθόμασταν να το δούμε από μια πλατείτσα όρθιοι με μια μπύρα στο χέρι ή θα καθόμασταν στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου που ήταν χτισμένο πάνω στο βράχο και είχε εκπληκτική θέα. Σκεφτήκαμε λοιπόν ότι αφού ούτως ή άλλως δεν υπήρχαν πολλά για να κάνουμε γενικότερα εκείνες τις μέρες ας διαθέσουμε κάτι παραπάνω για να το απολάυσουμε. Πήραμε λοιπόν τις μαργαρίτες μας, τα πρώτα πιάτα τα δεύτερα κλπ όλα τέλεια! Το show ήταν καταπληκτικό! Μια ομάδα από 4-5 άτομα βουτούσαν από τα 45 μέτρα ανάμεσα σε δύο βράχους, αφού πρώτα είχαν προσευχηθεί σε μια εικόνα της παναγίας που υπάρχει εκεί και αφού είχαν υπολογίσει τα πάντα γιατί αλλίως υπήρχε κίνδυνος ή να μην είναι πολύ βαθιά η θάλασσα (αν δεν ήταν πολύ ψηλό το κύμμα) και να σκάσουν στο έδαφος ή να βουτήξουν τη λάθος στιγμή και να τους πετάξει το κύμμα στα βράχια. Οπότε υπήρχε αρκετή αδρεναλίνη σε κάθε βουτιά, ενώ προς το τέλος κάποιος από αυτούς πήδηξε με δυο αναμένες δάδες στα χέρια του και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι ήταν αρκετά ψαρωτικό!
Εκείνο το βράδυ λοιπόν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας ικανοποιημένοι και είπαμε ότι ίσως και να μην ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα όσο μας είχαν φανεί αρχικά. Όμως είχαμε βιαστεί να βγάλουμε συμπεράσματα γιατί η οργή του Μοντεζούμα παραμόνευε!!! Το φαγητό μας είχε πειράξει όλους οπότε όλο το βράδυ το βγάλαμε με εναλλάξ επισκέψεις...
Την επόμενη μέρα δεν είχαμε πια κουράγιο να πάμε πουθενά. Σκεφτόμασταν να πάρουμε ένα λεωφορείο και να περάσουμε τις υπόλοιπες μέρες μας σε κάποια άλλη πόλη! Εγω πρότεινα το Mexico City αλλά τα αγόρια δεν ήθελαν να αφήσουν τη θάλασσα και επειδή η αμέσως επόμενη παραθαλάσσια περιοχή που θα μπορούσαμε να πάμε ήταν κάπου 900 χιλόμετρα μακριά αποφασίσαμε να αξιοποιήσουμε στο μέγιστο ότι προσέφερε η περιοχή, οπότε ανακαλύψαμε ένα καραβάκι που σε πηγαίνει σε ένα νησάκι το οποίο μας είπαν από το ξενοδοχείο ότι ήταν πολύ όμορφο το isla roqueta. Την επόμενη μέρα λοιπόν πήραμε το καραβάκι και ξεκινήσαμε για το νησί. Για κακή μας τύχη όμως ήταν Κυριακή, πράγμα που σημαίνει ότι την ίδια ιδέα με εμας πρέπει να την είχαν και όλοι οι κάτοικοι της γύρω περιοχής οπότε με το που φτάνουμε βλέπουμε μια παραλία τίγκα στον κόσμο, όπως την Κυριακή στη Βουλιαγμένη ένα πράγμα.
Ξαπλώστρες εννοείται ότι δεν υπήρχαν παρά μόνο κάτι παλιές ξύλινες καρέκλες και τραπέζια (στα οποία οι μεξικάνοι έτρωγαν και έβαζαν και τα παπούτσια τους για να μην τα πάρει το κύμμα- φαντάζεστε μυρωδιές)
στριμωγμένες η μια δίπλα στην άλλη . Μας υποδέχθηκαν κλασσικά οι μικροπωλητές οι οποίοι εδώ πουλόυσαν φαγητά φρούτα κλπ. Φανταστείτε τώρα τον ήλιο να βράζει και την άλλη να έχει στο κεφάλι της πανέρι με κεσαντίγιας, πως να μην το φας αυτό και να πας κατευθείαν στο νοσοκομείο? Αμέσως αναζήτησα μια πιο πριβέ παραλία και για καλή μας τύχη βρήκαμε έναν μικρό κόλπο και κάναμε εκεί το μπάνιο μας.
Μετά από κάποια ώρα επιστρέψαμε στη μεγάλη παραλία και είπαμε να κάνουμε και εκεί μια βουτιά αλλά μπαίνοντας μέσα διαπίστωσα πως στη επιφάνεια της θάλασσας επέπλεαν αποφάγια και πλαστικά πιάτα από αυτά που είχαν φάει όσοι κάθονταν στα τραπέζια, οπότε με συνοπτικές διαδικασίες μαζέψαμε τα πράγματά μας και γυρίσαμε πίσω. Ευτυχώς την επόμενη μέρα φύγαμε οπότε τελείωσε και αυτή η περιπέτεια! Αποχαιρέτησα το Ακαπούλκο μια για πάντα και με ένα χαμόγελο ανακούφισης πετούσα για την πρωτεύουσα του Μεξικό.
Στο Μέξιο Σίτυ φτάσαμε σχετικά πρωί,ο πότε είχαμε όλη την μέρα μπροστά μας για βόλτες! Τακτοποιηθηκαμε στο ξενοδοχείο μας, το San Marino Suites ενα μικρό αλλά πολύ ζεστό και όμορφο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης με ευγενέστατο προσωπικό πρόθυμο να βοηθήσει και κάναμε την πρώτη μας βόλτα στο κέντο. Μου έκανε εντύπωση η καθαριότητα του κέντρου, τα όμορφα κτίρια που συνδύαζαν το παραδοσιακό και το μοντέρνο και το απέρνατο πράσινο.
Το Μέξικο Σίτυ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μια ευρωπαική πρωτεύουσα και για να πω την αλήθεια σκέφτηκα μακάρι να ήταν έτσι και η Αθήνα! Πήραμε το κόκκινο διόροφο λεώφορείο που κάνει τον γύρο του ιστορικού κέντρου και αφεθήκαμε να χαζεύουμε τα πάρκα και τις λίμνες, τα τεράστια μουσεία και το γυάλινα εμπορικά κέντρα, τις παραδοσιακές εκκλησίες και τα αγάλματα των αρχηγών των mayas και των inkas που είχαν σκοτώσει οι ισπανοί κονκισταδόρες. Η διαδρομή κρατάει σχεδόν 3 ώρες και η τιμή είναι 125$ οπότε αξίζει τον κόπο για να πάρει κανείς μια πρώτη γεύση της πόλης. Αργότερα κατευθυνθήκαμε προς το μουσειο ανθρωπολογίας, ίσως το καλύτερο μουσείο του Μεξικού αλλά δυστυχώς ήταν Δευτέρα και κάθε τέτοια μέρα είναι κλειστό
. Η βραδιά μας τελείωσε με ένα πολύ ωραίο δείπνο στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και για την επόμενη μέρα ο προοροσμός μας ήταν το Teotihuacan.
Το ξενοδοχείο μας πρότεινε ένα ξεναγό που με δικό του βανάκι θα μας έκανε το τουρ και έτσι την επόμενη το πρωί επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο του ευγενέστατου Miguele υπό τις μελωδίες του Juan Gabriel!
Αρχικά επισκεφτήκαμε την εκκλησία της Santa Maria de Guadalupe, τη μεγαλύτερη εκκλησία της Λατινικής Αμερικής
και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για το Tetotihuacan. Βγαίνοντας από το γκλαμουράτο κέντρο του Mexico City αντικρύσαμε τις φαβέλες, λόφους γεμάτους με σπίτια στιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο.
Όπως μας εξήγησε και ο ξεναγός το μεγαλύτερο μέρος των μεξικανών είναι πολύ φτωχό και έτσι ελάχιστοι έχουν τη δυαντότητα να ζουν στο κέντρο. Παρ όλα αυτά από κανένα σπίτι δεν λέιπει η καλωδιακή τηλεόραση και η coca cola. Οι μεξικάνοι είναι κατά το μεγαλύτερο ποσοστό παχύσαρκοι και βλέπουν φανατικά σαπουνόπρες.
Μετά από μερικές ώρες ταξίδι στον πανανμερικανικό αυτοκινητόδρομο φτάσαμε στο teotihuacan τις ιερές πυραμίδες των τολτέκων. Οι δύο μεγάλες, πολύχρωμες πυραμίδες του ήλιου και της σελήνης προκαλούν δέος ενώ όλος ο χώρος είναι τόσο φορτισμένος ενεργειακά που πολλοί διαλογίζονταν πάνω στις πυραμίδες. Σε αντίθεση με το chichen intza εδώ επιτρεπεται η ανάβαση οπότε πήραμε βαθιά ανάσα και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τα 250 απότομα σκαλοπάτια της πυραμίδας του ήλιου! Η θέα από την κορυφή μας αντάμειψε και με το παραπάνω. Ολόκληρος ο αρχαιολογικός χώρος φαινόταν πεντακάθαρα και γύρω γύρω το πυκνό δάσος που κατάφερε να τον κρύψει τα χρόνια των ισπανών σαν μυστικό για να τον έχουμε σήμερα (ως γνωστόν οι ισπανοί κατέστρεψαν πάρα πολλούς ναούς). Η κατάβαση ευτυχώς ήταν πολύ πιο εύκολη αν και το χέρι δεν το άφησα από τα σχοινιά γιατί ένα λάθος βήμα εκεί θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο!
Διασχίζοντας τη λεωφόρο των νεκρών φτάσαμε στην πυραμίδα της σελήνης
και έπειτα επισκεφθήκαμε ένα μαγαζάκι λίγο έξω από τον αρχαιολογικό χώρο και μάθαμε ακόμα περισσότερες λεπτομέριες για τη ζωή στα αρχαία εκείνα χρόνια. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η επίδειξη που μας έκανε κάποια κοπέλα σχετικά με το πως έραβαν τα ρούχα τους τότε, πήρε ένα φύλο κάκτου, έκοψε λίγο την άκρη του και τραβόντας της βγήκαν ίνες του φυτού, αρκετά ανθεκτικές που τότε χρησήμευαν σαν κλωστή ενώ η μυτερή του άκρη ήταν η βελόνα! Επίσης δοκιμάσαμε διαφορετικές ποικιλίες από τεκίλα, όλες υπέροχες! Το βράδυ ο δρόμος οδηγούσε στην Plaza Garibaldi το στέκι των mariachi!!! Φτάνοντας εκεί με το ταξί μας (το οποίο καλούσαμε πάντα από το ξενοδοχειο για παν ενδεχόμενο) άρχισαν να μας περικυκλώνουν διάφοροι μεξικάνοι οι οποίοι δεν μας έσπρωχανα μόνο για να μπούμε στα μαγαζιά τους! Πολύ ενοχλητικό όλο αυτό γιατί ακόμα και όταν τους αγνοούσαμε αυτοί δεν ξεκόλαγαν από δίπλα μας. Η πλατεία είχε αρκετό κόσμο, κυρίως μεξικάνους οι οποίοι πλήρωναν και έδιναν παραγγελίες στις διαφορες ορχήστρες, άλλοι τραγουδούσαν, άλλοι χόρευαν γενικά ήταν πολύ γραφικό σκηνικό αλλά αν οι mariachi υποπτεύονταν ότι δεν σκόπευες να πληρώσεις δεν σου έδιναν καμία απολύτως σημασία! Αφου καθήσαμε αρκετά εκεί πρότεινα να πάμε μια βόλτα στη γύρω περιοχή για να δούμε τι παίζει αλλά όπως μας πληροφόρησαν οι ντόπιοι καλό θα ήταν να αποφεύγαμε κάτι τέτοιο μιας και η περιοχή δεν ήταν από τις καλύτερες. Μεταβολή λοιπόν και επιστροφή στο ξενοδοχείο για να φτιάξουμε βαλίτσες μιας και η επόμενη ήταν η μέρα της επιστροφής.
Στο αεροπλάνο που μας έφερνε πίσω στην Ελλάδα αναπολούσα το ταξίδι μας και σκεφτόμουν όλα τα όμορφα μέρη που θα μπορούσαμε να έχουμε πάει όπως η Guadalajara, η Tulum και η Oaxaca ή το Puerto Vallarta. Σίγουρα το Μεξικό, όπως και κάθε χώρα, έχει πολλές διαφορετικές όψεις και σε αυτό το ταξίδι μπορεί να μην είδαμε όλα τα μέρη που θα έπρεπε να έχουμε δει για να έχουμε την καλύτερη ανάμνηση αλλά νομίζω πως αν δεν πάρεις μια γεύση και από τα πολύ κάλα και από τα λιγότερο καλά ενός τόπου δεν τον έχεις δει πραγματικά και η τελική ανάμνηση από όλη αυτή την περιπέτεια είναι σίγουρα πολύ γλυκιά!
Το προσπέρασα και αυτό και ακολούθησα την κλασική διαδικασία λεοφωρείο για την πόλη, στη συγκεκριμένη περίπτωση πήγαμε με ταξί οπότε μάλλον η τιμή ήταν σχετική. Έχοντας ακόμα στο μυαλό μου την ομορφιά των προηγούμενων τοπίων το σκηνικό που έβλεπα υστερούσε πολύ. Μια διάχυτη αίσθηση εγκατάλειψης υπήρχε παντού. Ο οδηγός μας ευχάριστος και ευγενέστατος μας ενημέρωσε σχετικά με τα αξιοθέατα που θα μπορούσαμε να δούμε, τις παραλίες που θα μπρούσαμε να πάμε για μπάνιο κλπ. Πλησιάζοντας προς το κέντρο της πόλης μας έδειξε τη βίλα του Σταλόνε και τα κλαμπάκια της περιοχής. Όσο πλησιάζαμε προς το κέντρο η εικόνα της εγκατάληψης γινόταν όλο και πιο έντονη.
Τη συγκεκριμένη μέρα θυμάμαι ο καιρός ήταν βροχερός και εκτός από αυτό η ομάδα του Μεξικό είχε κερδίσει έναν αγώνα στο Μουντιάλ οπότε περάσαμε αρκετή ώρα μέσα στο ταξί μιας και οι ντόπιοι είχαν βγει στους δρόμους και πανηγυριζαν με σημαίες! Παρατηρούσα τα σπίτια που βρίσκονταν εκατέρωθεν του δρόμου και δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που είχαμε δει ως τώρα.
Πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά και πολλά ξενοδοχεία εγκατελειμένα με σπασμένες τζαμαρίες. Σε κάποια άλλα είχαν μπει κάποιοι εργάτες και έκαναν ανακαίνιση μάλλον. Το ξενοδοχείο που είχα επιλέξει για να μείνουμε εκεί ήταν το Crowne Plaza και από το site του φαινόταν πολύ καλό. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο διαπιστώσαμε ότι και αυτό έδενε με την όλη περίοδο των ‘70s – 80’s. Η εξυπηρέτηση από την ρεσεψιόν δεν μας άφησε ικανοποιημένους γιατί πέρα από το ότι δεν καταλάβαιναν ούτε λέξη στα αγγλικά ήταν και εκνευριστικά αργοί. Κάποια στιγμή λοιπόν πήραμε το κλειδί για το δωμάτιό μας που βρισκόταν στον 15ο όροφο. Μπαίνοντας λοιπόν στο δωμάτιο βλέπουμε μικρές λιμνούλες με νερό σε 2-3 σημεία! Κατεβαίνουμε κατευθείαν στη ρεσεψιόν! Στη διαδρομή συναντάμε έναν αμερικάνο και του εξηγούμε την κατάσταση «α, λέει θα έρθω να δω» ανεβαίνουμε ξανά πάνω βλέπει αυτός το δωμάτιο και λεεί μια χαρά είναι! Του δείχνουμε τα νερά και απαντάει «α, είναι επειδή έβρεξε χθες»
λέμε στη ρεσεψιόν το πρόβλημα και απαντάνε πως δεν υπήρχε άλλο δωμάτιο για να μας αλλάξουν εκείνη τη νύχτα οπότε θα κάναμε υπομονή και θα μας άλλαζαν την επόμενη. Η απογοήτευση πια ήταν διάχυτη! Σε μια προσπάθεια να διασκεδάσω λίγο το κλίμα πρότεινα να πάμε σε ένα από τα αξιοθέατα της πόλης το parco de papagayos. Στη διαδρομή δεν μιλούσαμε σχεδόν καθόλου, φτάνοντας στο πάρκο λοιπόν συναντήσαμε πολλούς μεξικάνους που έκαναν την βόλτα τους, το τζόκινγκ τους αλλά πουθενά παπαγάλο. Μόνο μερικά κλουβιά με κάτι ελάφια και ένα λιοντάρι είδαμε και αυτά μύριζαν αρκετά άσχημα. Ρωτάω λοιπόν κάποιον που φαινόταν σαν φύλακας του χώρου αν υπάρχουν παπαγάλοι και μου απαντάει πως υπήρχαν αλλά μου έδειξε ένα μερός ψηλά σε ένα λόφο που δεν είχε κανένας μας διάθεση να ανέβει, επιπλέον το πάρκο ήταν γεμάτο κουνούπια που είχαν αρχίσει να μας τσιμπάνε αλύπητα οπότε εγκαταλέιψαμε κάθε προσπάθεια και τραπήκαμε εις άτακτον φυγήν.Το βραδάκι βγήκαμε στην γύρω περιοχη για να τσιμπήσουμε κάτι και ευτυχώς βρήκα μια αλυσίδα εστιατορίων που ονομάζονται 100% fresh και αν μη τι άλλο το φαγητό και τους φρέσκους χυμούς τους ευχαριστήθηκα!
Γυρίζουμε λοιπόν το βράδυ να κοιμηθούμε στη βαρκούλα μας, ε στο δωμάτιο εννοούσα και εκεί που κοιμόμουν, γύρω στις 4, νιώθω ένα μπουγέλωμα! Κοιτάζω και τι να δω? Είχε ανοίξει και άλλη μια τρύπα στο ταβάνι και το νερό που μάζεψε κάποια στιγμή έσκασε πάνω στα μούτρα μου. Σε έξαλη κατάσταση παίρνω τη ρεσεψιόν και μας αλλάζουν δωμάτιο επι τόπου. 5 το πρωί επιτέλους κοιμόμουν σε μια σουίτα του crowne plaza. Την επόμενη μέρα ξυπνάμε λοιπόν και λέμε να πάμε για μπάνιο, αρχικά ας εξερευνήσουμε την παραλία που βρίσκεται κάτω από το ξενοδοχείο μας. Απογοήτευση!
Πέρα από το ότι η περιοχή ήταν φραγμένη, γιατί στην παραλία περιφέρονταν δεκάδες μικροπωλητές που δεν σε άφηναν να ηρεμήσεις και φώναζαν για να πας κοντά να σου δείξουν την πραμάτια τους (ένας εκ των οποίων είχε λυσάξει να μας πουλήσει drugs), η θάλασσα έβγαζε έξω και σκουπίδια! Επίσης λόγω του ότι εκεί μιλάμε για ειρηνικό ωκεανό το κύμα που έσκαγε έξω ήταν τόσο δυνατό που σε πέταγε στο ψιλό χαλίκι και σε γύρναγε μετά με αποτέλεσμα τα αγόρια που μπήκαν να γυρίσουν με σκισμένα χέρια.
Εγω δεν το επιχειρησα καν! Άραξα στην πισίνα του ξενοδοχείου που ήταν ναι μεν μικρή αλλά κόσμια!
Το βράδυ αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την Quebrada, μια περιοχή του Ακαπούλκο από όπου βουτάνε οι περίφημοι clavadistas (δεν ξέρω αν θυμάστε από την διαφήμιση του jonnie). Φτάνοντας εκεί είχαμε δύο επιλογές ή θα καθόμασταν να το δούμε από μια πλατείτσα όρθιοι με μια μπύρα στο χέρι ή θα καθόμασταν στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου που ήταν χτισμένο πάνω στο βράχο και είχε εκπληκτική θέα. Σκεφτήκαμε λοιπόν ότι αφού ούτως ή άλλως δεν υπήρχαν πολλά για να κάνουμε γενικότερα εκείνες τις μέρες ας διαθέσουμε κάτι παραπάνω για να το απολάυσουμε. Πήραμε λοιπόν τις μαργαρίτες μας, τα πρώτα πιάτα τα δεύτερα κλπ όλα τέλεια! Το show ήταν καταπληκτικό! Μια ομάδα από 4-5 άτομα βουτούσαν από τα 45 μέτρα ανάμεσα σε δύο βράχους, αφού πρώτα είχαν προσευχηθεί σε μια εικόνα της παναγίας που υπάρχει εκεί και αφού είχαν υπολογίσει τα πάντα γιατί αλλίως υπήρχε κίνδυνος ή να μην είναι πολύ βαθιά η θάλασσα (αν δεν ήταν πολύ ψηλό το κύμμα) και να σκάσουν στο έδαφος ή να βουτήξουν τη λάθος στιγμή και να τους πετάξει το κύμμα στα βράχια. Οπότε υπήρχε αρκετή αδρεναλίνη σε κάθε βουτιά, ενώ προς το τέλος κάποιος από αυτούς πήδηξε με δυο αναμένες δάδες στα χέρια του και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι ήταν αρκετά ψαρωτικό!
Εκείνο το βράδυ λοιπόν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας ικανοποιημένοι και είπαμε ότι ίσως και να μην ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα όσο μας είχαν φανεί αρχικά. Όμως είχαμε βιαστεί να βγάλουμε συμπεράσματα γιατί η οργή του Μοντεζούμα παραμόνευε!!! Το φαγητό μας είχε πειράξει όλους οπότε όλο το βράδυ το βγάλαμε με εναλλάξ επισκέψεις...
Την επόμενη μέρα δεν είχαμε πια κουράγιο να πάμε πουθενά. Σκεφτόμασταν να πάρουμε ένα λεωφορείο και να περάσουμε τις υπόλοιπες μέρες μας σε κάποια άλλη πόλη! Εγω πρότεινα το Mexico City αλλά τα αγόρια δεν ήθελαν να αφήσουν τη θάλασσα και επειδή η αμέσως επόμενη παραθαλάσσια περιοχή που θα μπορούσαμε να πάμε ήταν κάπου 900 χιλόμετρα μακριά αποφασίσαμε να αξιοποιήσουμε στο μέγιστο ότι προσέφερε η περιοχή, οπότε ανακαλύψαμε ένα καραβάκι που σε πηγαίνει σε ένα νησάκι το οποίο μας είπαν από το ξενοδοχείο ότι ήταν πολύ όμορφο το isla roqueta. Την επόμενη μέρα λοιπόν πήραμε το καραβάκι και ξεκινήσαμε για το νησί. Για κακή μας τύχη όμως ήταν Κυριακή, πράγμα που σημαίνει ότι την ίδια ιδέα με εμας πρέπει να την είχαν και όλοι οι κάτοικοι της γύρω περιοχής οπότε με το που φτάνουμε βλέπουμε μια παραλία τίγκα στον κόσμο, όπως την Κυριακή στη Βουλιαγμένη ένα πράγμα.
Ξαπλώστρες εννοείται ότι δεν υπήρχαν παρά μόνο κάτι παλιές ξύλινες καρέκλες και τραπέζια (στα οποία οι μεξικάνοι έτρωγαν και έβαζαν και τα παπούτσια τους για να μην τα πάρει το κύμμα- φαντάζεστε μυρωδιές)
στριμωγμένες η μια δίπλα στην άλλη . Μας υποδέχθηκαν κλασσικά οι μικροπωλητές οι οποίοι εδώ πουλόυσαν φαγητά φρούτα κλπ. Φανταστείτε τώρα τον ήλιο να βράζει και την άλλη να έχει στο κεφάλι της πανέρι με κεσαντίγιας, πως να μην το φας αυτό και να πας κατευθείαν στο νοσοκομείο? Αμέσως αναζήτησα μια πιο πριβέ παραλία και για καλή μας τύχη βρήκαμε έναν μικρό κόλπο και κάναμε εκεί το μπάνιο μας.
Μετά από κάποια ώρα επιστρέψαμε στη μεγάλη παραλία και είπαμε να κάνουμε και εκεί μια βουτιά αλλά μπαίνοντας μέσα διαπίστωσα πως στη επιφάνεια της θάλασσας επέπλεαν αποφάγια και πλαστικά πιάτα από αυτά που είχαν φάει όσοι κάθονταν στα τραπέζια, οπότε με συνοπτικές διαδικασίες μαζέψαμε τα πράγματά μας και γυρίσαμε πίσω. Ευτυχώς την επόμενη μέρα φύγαμε οπότε τελείωσε και αυτή η περιπέτεια! Αποχαιρέτησα το Ακαπούλκο μια για πάντα και με ένα χαμόγελο ανακούφισης πετούσα για την πρωτεύουσα του Μεξικό.
Στο Μέξιο Σίτυ φτάσαμε σχετικά πρωί,ο πότε είχαμε όλη την μέρα μπροστά μας για βόλτες! Τακτοποιηθηκαμε στο ξενοδοχείο μας, το San Marino Suites ενα μικρό αλλά πολύ ζεστό και όμορφο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης με ευγενέστατο προσωπικό πρόθυμο να βοηθήσει και κάναμε την πρώτη μας βόλτα στο κέντο. Μου έκανε εντύπωση η καθαριότητα του κέντρου, τα όμορφα κτίρια που συνδύαζαν το παραδοσιακό και το μοντέρνο και το απέρνατο πράσινο.
Το Μέξικο Σίτυ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μια ευρωπαική πρωτεύουσα και για να πω την αλήθεια σκέφτηκα μακάρι να ήταν έτσι και η Αθήνα! Πήραμε το κόκκινο διόροφο λεώφορείο που κάνει τον γύρο του ιστορικού κέντρου και αφεθήκαμε να χαζεύουμε τα πάρκα και τις λίμνες, τα τεράστια μουσεία και το γυάλινα εμπορικά κέντρα, τις παραδοσιακές εκκλησίες και τα αγάλματα των αρχηγών των mayas και των inkas που είχαν σκοτώσει οι ισπανοί κονκισταδόρες. Η διαδρομή κρατάει σχεδόν 3 ώρες και η τιμή είναι 125$ οπότε αξίζει τον κόπο για να πάρει κανείς μια πρώτη γεύση της πόλης. Αργότερα κατευθυνθήκαμε προς το μουσειο ανθρωπολογίας, ίσως το καλύτερο μουσείο του Μεξικού αλλά δυστυχώς ήταν Δευτέρα και κάθε τέτοια μέρα είναι κλειστό
. Η βραδιά μας τελείωσε με ένα πολύ ωραίο δείπνο στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και για την επόμενη μέρα ο προοροσμός μας ήταν το Teotihuacan.Το ξενοδοχείο μας πρότεινε ένα ξεναγό που με δικό του βανάκι θα μας έκανε το τουρ και έτσι την επόμενη το πρωί επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο του ευγενέστατου Miguele υπό τις μελωδίες του Juan Gabriel!
Αρχικά επισκεφτήκαμε την εκκλησία της Santa Maria de Guadalupe, τη μεγαλύτερη εκκλησία της Λατινικής Αμερικής και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για το Tetotihuacan. Βγαίνοντας από το γκλαμουράτο κέντρο του Mexico City αντικρύσαμε τις φαβέλες, λόφους γεμάτους με σπίτια στιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο.
Όπως μας εξήγησε και ο ξεναγός το μεγαλύτερο μέρος των μεξικανών είναι πολύ φτωχό και έτσι ελάχιστοι έχουν τη δυαντότητα να ζουν στο κέντρο. Παρ όλα αυτά από κανένα σπίτι δεν λέιπει η καλωδιακή τηλεόραση και η coca cola. Οι μεξικάνοι είναι κατά το μεγαλύτερο ποσοστό παχύσαρκοι και βλέπουν φανατικά σαπουνόπρες.
Μετά από μερικές ώρες ταξίδι στον πανανμερικανικό αυτοκινητόδρομο φτάσαμε στο teotihuacan τις ιερές πυραμίδες των τολτέκων. Οι δύο μεγάλες, πολύχρωμες πυραμίδες του ήλιου και της σελήνης προκαλούν δέος ενώ όλος ο χώρος είναι τόσο φορτισμένος ενεργειακά που πολλοί διαλογίζονταν πάνω στις πυραμίδες. Σε αντίθεση με το chichen intza εδώ επιτρεπεται η ανάβαση οπότε πήραμε βαθιά ανάσα και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τα 250 απότομα σκαλοπάτια της πυραμίδας του ήλιου! Η θέα από την κορυφή μας αντάμειψε και με το παραπάνω. Ολόκληρος ο αρχαιολογικός χώρος φαινόταν πεντακάθαρα και γύρω γύρω το πυκνό δάσος που κατάφερε να τον κρύψει τα χρόνια των ισπανών σαν μυστικό για να τον έχουμε σήμερα (ως γνωστόν οι ισπανοί κατέστρεψαν πάρα πολλούς ναούς). Η κατάβαση ευτυχώς ήταν πολύ πιο εύκολη αν και το χέρι δεν το άφησα από τα σχοινιά γιατί ένα λάθος βήμα εκεί θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο!
Διασχίζοντας τη λεωφόρο των νεκρών φτάσαμε στην πυραμίδα της σελήνης
και έπειτα επισκεφθήκαμε ένα μαγαζάκι λίγο έξω από τον αρχαιολογικό χώρο και μάθαμε ακόμα περισσότερες λεπτομέριες για τη ζωή στα αρχαία εκείνα χρόνια. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η επίδειξη που μας έκανε κάποια κοπέλα σχετικά με το πως έραβαν τα ρούχα τους τότε, πήρε ένα φύλο κάκτου, έκοψε λίγο την άκρη του και τραβόντας της βγήκαν ίνες του φυτού, αρκετά ανθεκτικές που τότε χρησήμευαν σαν κλωστή ενώ η μυτερή του άκρη ήταν η βελόνα! Επίσης δοκιμάσαμε διαφορετικές ποικιλίες από τεκίλα, όλες υπέροχες! Το βράδυ ο δρόμος οδηγούσε στην Plaza Garibaldi το στέκι των mariachi!!! Φτάνοντας εκεί με το ταξί μας (το οποίο καλούσαμε πάντα από το ξενοδοχειο για παν ενδεχόμενο) άρχισαν να μας περικυκλώνουν διάφοροι μεξικάνοι οι οποίοι δεν μας έσπρωχανα μόνο για να μπούμε στα μαγαζιά τους! Πολύ ενοχλητικό όλο αυτό γιατί ακόμα και όταν τους αγνοούσαμε αυτοί δεν ξεκόλαγαν από δίπλα μας. Η πλατεία είχε αρκετό κόσμο, κυρίως μεξικάνους οι οποίοι πλήρωναν και έδιναν παραγγελίες στις διαφορες ορχήστρες, άλλοι τραγουδούσαν, άλλοι χόρευαν γενικά ήταν πολύ γραφικό σκηνικό αλλά αν οι mariachi υποπτεύονταν ότι δεν σκόπευες να πληρώσεις δεν σου έδιναν καμία απολύτως σημασία! Αφου καθήσαμε αρκετά εκεί πρότεινα να πάμε μια βόλτα στη γύρω περιοχή για να δούμε τι παίζει αλλά όπως μας πληροφόρησαν οι ντόπιοι καλό θα ήταν να αποφεύγαμε κάτι τέτοιο μιας και η περιοχή δεν ήταν από τις καλύτερες. Μεταβολή λοιπόν και επιστροφή στο ξενοδοχείο για να φτιάξουμε βαλίτσες μιας και η επόμενη ήταν η μέρα της επιστροφής.
Στο αεροπλάνο που μας έφερνε πίσω στην Ελλάδα αναπολούσα το ταξίδι μας και σκεφτόμουν όλα τα όμορφα μέρη που θα μπορούσαμε να έχουμε πάει όπως η Guadalajara, η Tulum και η Oaxaca ή το Puerto Vallarta. Σίγουρα το Μεξικό, όπως και κάθε χώρα, έχει πολλές διαφορετικές όψεις και σε αυτό το ταξίδι μπορεί να μην είδαμε όλα τα μέρη που θα έπρεπε να έχουμε δει για να έχουμε την καλύτερη ανάμνηση αλλά νομίζω πως αν δεν πάρεις μια γεύση και από τα πολύ κάλα και από τα λιγότερο καλά ενός τόπου δεν τον έχεις δει πραγματικά και η τελική ανάμνηση από όλη αυτή την περιπέτεια είναι σίγουρα πολύ γλυκιά!
