Γερμανία Ηνωμένο Βασίλειο Ιρλανδία Ολλανδία No Line On The Horizon

[ThanasisU2]

Η μέρα τελείωνε το ίδιο και η διαμονή μας στο Άμστερνταμ, και έπρεπε να πάρουμε το δρόμο προς το Schiphol για την πτήση με την Ιπτάμενη Ιρλανδέζα.
Κατά της 1900 φτάσαμε στο αεροδρόμιο και κατευθυνθήκαμε στο τερμιναλ της Sky Team για το e-check in και παράδοση βαλιτσών στο check in counter και βουρ για βόλτες στο αεροδρόμιο. Οι κοπέλες κλασικά κατευθύνθηκαν προς τα ρούχομάγαζα και εγώ σαν κλασικός άρρωστος (όχι δε πήγα για φαί :-Ρ), άλλα στο κατάστημα με τα αεροπλανάκια. Πρώτο ‘αεροπλανάκι’ που βλέπει κανείς είναι η μούρη του DC9της KLM, παρέα με τις ρόδες και κινητήρακάποιου αεροσκάφους . Αγορά μερικών μοντέλων για την συλλογή μου και τα τελευταία ψώνια στα Duty Free (κάτι τουλίπες για την μητέρα μου και κάτι άτακτα t shirt για φίλους/ες) πήγαμε προς την πύλη D18. Στον διάδρομοπρος την πύλη χάζευα τα 747της KLM ή τους 2 ‘χοντρούς’ τύπους που έχουν ξαπλώσει πάνω στο μάρμαρο. Το ΕΙ-DEH (Euran) μας περίμενε είδη στην φυσούνα. Έλεγχος χειραποσκευής και είσοδο στο αεροπλάνο. Οι 2 χαρούμενες Ιρλανδέζες μας καλώς όριζαν στην είσοδο και μας έδειχνα που να κάτσουμε. Παράθυρο και θέση 8F. Το καταπληκτικό σε αυτό το αεροπλάνο δε είναι το seat pitchάλλα ότι μπορούσες να ρυθμίσεις το προσκέφαλο σου! Μετά από κάνα 10λέπτο που μπήκε ο τελευταίος επιβάτης ξεκίνησε και το push back με θέα τα 2 Β738της KLM και το Α319της ΒΜΙ, και ο διάδρομος απογειωσηπροσγειωση. Όσο η Ιπτάμενη Ιρλανδέζα πίεζε να ανέβει, είχαμε τον χρόνο να δούμε το Πύργο Ελέγχου και τα 747 τηςKLM Cargo. Η τελευταία φωτογραφία του Άμστερνταμκαι ανοδική πορεία μέχρι το FL30 που ο κυβερνήτης μας καλωσόρισε και μας είπε την διαδρομή πάνω από Βόρεια Θάλασσα Manchester, Leeds, Liverpoolκαι Ιρλανδική Θάλασσα. Φαγητό δε υπάρχει σε αυτήν την εταιρία (ακολούθει το μοντέλο της ‘συγκάτοικου’ της Ryanair). Η κάθοδος ξεκίνησε με το που είδαμε τις ακτέςτου Σμαραγδένιου Νησιού και τα καταπράσινα λιβάδια. Προσγείωση on time στο DublinInternational Airport, παραλαβή βαλιτσών και έξοδο για να πάρουμε το λεωφορείο για το κέντρο.

Πληρότητα 100% (
Πλήρωμα 8/10
Αεροσκάφος 8/10 παλιό άλλα άνετοοοοο
On Time 10/10
Τιμή 9/10 40 ευρώ δε τα λες και πολλά
Άνεση 10/10

ΜΟ 9/10

Μια χαρά σου είναι Ιρλανδέζα. Χάρηκα την πτήση μαζί σου.

Finally DUBLIN! Το όνειρο πόσο χρόνων έγινε πραγματικότητα. Επιτέλους επισκέπτομαι την πατρίδα των αγαπημένων μου πραγμάτων, δηλαδή: U2, Guinness, Jameson και Rory Galagher. Βγαίνοντας από το Aerfort Bhaile Átha Cliath, οι μόνοι τρόποι για να πας στο κέντρο του Baile Átha Cliath (aka Dublin) είναι ταξάκι ή ένα από τα πολλά λεωφορεία/πούλμαν που συνδέουν το αεροδρόμιο με την πόλη. Εμείς διαλέξαμε την aircoachγια το μόνο λόγο ότι μας άφηνε απέξω από το ξενοδοχείο. Μιας και εκείνες τις μέρες θα τραγουδάγανε οι U2 στην ‘πόλη’ τους τα ξενοδοχεία αύξησαν τις τιμές ως δια μαγείας προς τα πάνω. Το μόνο φθηνό, καλό και κοντινό στο κέντρο ήταν τοRoxford Lodge (60 ? η βραδιά μαζί με Irish Breakfast). Το πρώτο σοκ το πάθαμε με την είσοδο μας στο ξενοδοχείο που μας ρώτησε η ρεσεψιονιστ μας ρώτησε αν θέλουμε καφέ η τσάι, και το δεύτερο σοκ το πάθαμε όταν μας είπε ότι δε υπάρχει ελεύθερο τρίκλινο και θα μας βολέψουν στην σουίτα. Το δωμάτιο? ΑΠΛΑ ΣΟΥΠΕΡ! Με δικό μας τζακούζι, σάουνα, υπολογιστή με ιντερνέτ, υπέρδιπλακρεβάτια και άλλα καλούδια. Με αυτά και με τα άλλα δε μπορέσαμε να πάμε εύκολα για ύπνο. Μετά από ένα λουκούλλειο πρωινό (με ομελέτα, μπέικον, τοστ και άλλα πολλά) πήραμε βόλτα την πόλη. Ο πρώτος σταθμός μας η Grafton Street (η Ιρλανδική Ερμού). Μιας και δε βγάζαμε άκρη με το ποιο λεωφορείο θα παίρναμε, το πήραμε ποδαράτος μέχρι εκεί. Ωραία βολτούλα με ωραία τοπίακαι ο κλασικός σπαστικός Ιρλανδικός καιρός, δηλαδή 5 λεπτά ήλιος, 5 λεπτά συννεφιά και 5 λεπτά βροχής. Στην Grafton Street πήραμε μια γεύση με το τι θα δούμε τις υπόλοιπες 5 μέρες. Παντού η εικόνα των U2. Κάθε παμπ, εστιατόριο καφετέρια, οπός και παντού φαν τους με t shirt από άλλες περιοδείες ή της ίδιας. Απλά μαγεία για μας. Ανεβαίνοντας την Grafton Street, υπάρχει το υπέροχο πάρκο St Stephen’s Green, όπου εκεί έβλεπες ανθρώπους που κάνανε τζόκιν, μιλάγανε ή απλά περπατάγανε στο πάρκο. Καθίσαμε κάνα 10 λεπτό περιμένοντας ένα γνωστό μας ζευγάρι και πήγαμε στο Ψειρή του Δουβλίνου, το Temple Bar. Στο Temple Bar ξαναβασίλευαν οι U2, τι πάρτι, τι πώλησεις φωτογραφιώνκαι ότι μπούρδα μπορεί κανείς να φανταστεί. Αλλά αυτό δε μας χάλασε να πάμε στο διάσημο μαγαζί Temple Bar για μια παγωμένη pint Guinness. Σε εκείνο το μαγαζί βρήκα ότι η καφρίλα πάει πάντα μαζί με τον έλληνα. Στην τουαλέτα βασιλεύει αυτό. Απορώ την καΐλα αυτούνου που το έβαλε, άλλαας να πάει άστο. Μετά από άρκετη μαυρή μπύρα πήραμε το ποτάμι An Life (Lifey) και μετά ξανά τα σοκάκια του Temple Bar με το καλύτερο από όλα την Coirnéal Ruairí Uí Gallchoír (την γωνία Rory Gallgher). Ο Ιρλανδικός θεός της RnB κέρδισε τον δικό του δρόμο. Τελευταίο ποτό στο Octagon Bar του Clarence hotelκαι επιστροφή στο ξενοδοχείο μας με 2 μικρές στάσεις. Η πρώτη είναι τα καινούργια στούντιο των U2 τα HQ (Hanover Quay) (φώτο 1και 2) και τα παλιά τους στούνιο Windmill Lane. Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο.
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στην συναυλία τους στο Croke Park, άρα δε είχε και πολύ βόλτα. Την Τρίτη μέρα είχε ξανά συναυλία, άλλα αποφασίσαμε να πάμε ποιο αργά για να δούμε και την πόλη. Πρώτος σταθμός ο Sráid Uí Chonaill (O’Connell Street) για να δούμε την ποιο ψήλη βλακεία του Δουβλίνου, δηλαδή το An Túr Solais (The Spire),ύψους 120 μέτρων. Δίπλα στο Spire υπάρχει και το μαγαζί με ακουστικά βαρηκοΐας, από το οποίο ο Bono των U2 πείρε το ψευδώνυμο του. Δεύτερος σταθμός το ποιο διάσημο πανεπιστήμιο του Δουβλίνου το Coláiste na Tríonóide, Baile Átha Cliath (Trinity College Of Dublin)με έναν ενδιάμεσο σταθμό στο Irish Wall Of Fame με τους διάσημους Ιρλανδούς Τραγουδιστές. Με αυτά και με τα άλλα ξανά συναυλία και μετά ξενοδοχείο.
Τέταρτη μέρα στο Δουβλίνο και είχαμε ρεπό από συναυλίες. Η βόλτα ξεκίνησε από το Hanover Quay που περιμέναμε κάτι φίλους μας και πήγαμε προς το παλιό λιμάνι του Δουβλίνου(Duga na Canála Móire). Ταξίδι στην Ιρλανδία και να μην επισκεφτείς το Εργοστάσιο της Guinnessείναι σαν να πας στην Αθήνα και να μην δεις την Ακρόπολη. Στην είσοδο του εργοστάσιου αγοράζεις εισιτήριο, που εκτός από την ξενάγηση, σου προσφέρει να πιείς την ποιο νόστιμη Guinness στο Gravity Bar του εργοστάσιου. Η ξενάγηση ξεκινάει από τα προκαταρκτικά την ιστορία της Guinness τα αγνά υλικά που φτιάχνετε, τα βαρέλια με τα οποία φυλαγόταν η μπύρα, μέχρι κανείς να φτάσει στον 3 όροφο που θα σε κεράσουν ένα ‘σφηνάκι’ με την ποιο φρέσκια Guinness που μόλις βγήκε από το εργοστάσιο και έχει παγώσει στην σωστή θερμοκρασία. Στο τελευταίο όροφο βρίσκετε και το περίφημο Gravity Bar από το οποίο μπορεί κανείς να δει όλο το Δουβλίνο (φωτογραφίες 1 2 3 4 5), πίνοντας μπύρα. Στην έξοδο σας από το εργοστάσιο, θα βρείτε και το Guinness The Store, στο οποίο μπορείτε να αγοράσετε οτιδήποτε έχει πάνω το Trademark Guinness από μποξεράκια μέχρι πανάκριβα κοστούμια. Η ημέρα τελιώσε με ένα λουκούλλειο δείπνο στην διπλανή παμπ και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Την Πέμπτη μέρα ήταν η Τρίτη συναυλία των U2, στηθήκαμε από τα χαράματα άρα σχολιασμός δε υπάρχει για αυτή την μέρα και την έκτη μέρα πέταγα για Λονδίνο.

Για το Δουβλίνο 2 λέξεις. ΑΠΛΑ ΜΑΓΙΚΟ.
Υπέροχη πόλη, κατάπληκτοι άνθρωποι, μικρή και καταπράσινη, μεγάλοι φαν της μπύρας. Απλά μια πόλη που πρέπει να αρχίζει να δίνει το ενδιαφέρον στους τουρίστες για να την επισκεφτούν.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Glosoli]

Προσωπικά το βρίσκω απαράδεκτο (και ας είναι πολύ μικρή η απόσταση από την πόρτα του αεροδρομίου έως και τη σκάλα του αεροπλάνου) να αφήνουν τον κόσμο (για λόγους ασφαλείας) να περπατάει στο αεροδρόμιο. Όταν είχα πάει και εγώ Βερολίνο μου είχε κάνει πολύ εντύπωση αυτό. Είδες και snow patrol...μια χαρά!!!

 

[ThanasisU2]

Κυριακή πρωί, 19 Ιούλιου. Το ξύπνημα ήταν κόλαση. Με το ζόρι να σηκωνόμασταν πριν την ώρα του Check Out άλλα μετά από πολλή επιμονή το καταφέραμε. Κομμάτια όλοι μας (άρα βόλτα στο Βερολίνο γιοκ) άρα την βγάλαμε σχεδόν όλη το πρωί πάνω από ένα καπουτσίνο, μέχρι να κατευθυνθούμε στο Otto Lilienthal Flughafen (ή ποιο απλά Tegel Airport), όπου από κει θα παίρναμε την κόρη της KLM, την Transavia, για Άμστερνταμ. Τσεκ ιν και 22D (άσχετα που ζητήσαμε από τον βλάκα υπάλληλο να μας βάλει σε 3 σειρές, να για είμαστε παρέα. Τι να κάνεις αλλιώς. Πέρασμα από τον έλεγχο μετάλλων και καθόδων για τα ελάχιστα Duty Free, μιας και το αεροδρόμιο αυτό είναι δε είναι μεγαλύτερο από το Μακεδώνια. Η πτήση HV6786ήρθε στην ώρα της, και το PH-XRY μας περίμενε στη άλλη άκρη του αεροδρομίου. Δυστυχώς από plane spotting δε είχε τίποτα το αξιόλογο τότε. Μόνο 2 Α320της πολυαγαπημένης μου Air Berlin. Στην είσοδο μας στο αεροπλάνο μας καλώς όριζαν 4 πράσινα ανθρωπάκια (πώς να περιγράψω τους ιπτάμενους φροντιστές αλλιώς? Χεχε) Πάντως για 737-7K2 ήταν πολύ στενάχωραμέσα στο αεροπλάνο. Το seat pitch απαράδεκτο (και μάλιστα χειρότερο από της ΕΖΥ επειδή οι καρέκλες ξαπλώνουν, και τότε όχι μόνο δε βολέυεσε, άλλα σε διπλώνει αυτόματα στα 3) άλλα πάλι καλά η πτήση είναι 1 ωρίτσα. Η απογείωση ήταν άριστη, με κατεύθυνση το Potsdamκαι το Ανόβερο. Είχαμε και IFE στο αεροπλάνο αυτό (ράδιο και οθόνες) άλλα ήταν άστα να πάνε. Στο ράδιο κάτι βαβαρέζικα τραγούδια και στις οθόνες ένα ντοκιμαντέρ για το Μαρόκο (????). Μετά από ένα 40λέπτο ξεκίνησαν και οι διαδικασίες καθόδου για το Schiphol. Οι αναταράξεις ήταν από αισθητές μέχρι και έντονες. Το αποκορύφωμα αυτών που είχαν φρικάρει ήταν ο σχολιασμός δύο κάφρων (ο ένας είμαι εγώ) για την πτώση του 737 της ΤΗΥ πριν κάτι μήνες. Από το παράθυρο είχαμε θέα το Άμστερνταμ, μέχριπου μας το χάλασε το αεροδρόμιο-P). Μέχρι να φτάσουμε στην φυσούναμας ήταν αρκετά να θαυμάσεις το μεγαλείο του αεροδρομίου αυτού, και να παραδεχτείς γιατί το λένε ο παράδεισος των Heavy. To trip θα τελείωση με την φράση του φίλου μου, μόλις άνοιξε η πόρτα: ‘Όπα μα :5: κες μύρισε μπάφος’

Πληρότητα 100% (τα ¾ για την συναυλία των U2 μπορεί και κάτι παραπάνω)
Πλήρωμα 7/10 (χαβαλέ είχαν)
Αεροσκάφος 6/10 (ναι μεν καινούργιο, άλλα μας ψόφησε)
On Time 10/10
Τιμή 9/10 (ε 40 ευρώπουλα, μια χαρά)
Άνεση 2/10

ΜΟ: 7
Θα ξαναπέταγες? Το ψήνω για εκδρομούλα στο Παρίσι από Κρακοβία που πετάει, άμα βάλει κάποια σούπερ προσφορά)

Το ότι το Schiphol είναι μεγάλο αεροδρόμιο το ήξερα από παλιά, άλλα ότι θες τόσο πολλή περπάτημα μέχρι τον ιμάντα για της βαλίτσες δε το περίμενα. Από το Gate μας (παράλληλα βλέποντας και το PH-XRY) μέχρι τον ιμάντα ήταν κάνα 10λέπτο περπάτημα. Όταν τελικά φθάσαμε και πήραμε τις βαλίτσες, επόμενη στάση ήταν ο σταθμός του προαστιακού, για να πάμε στο κέντρο του Άμστερνταμ. Μια καλή πληροφορία για τα εκδοτήρια εισιτηρίων. ΔΕ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑΤΑ αλλά μόνο κέρματα. Η χρήση της πιστωτικής κάρτας επιβαρύνεται με 50 λεπτά την αγορά, και η αγορά από τον υπάλληλο 50 λεπτά το εισιτήριο. Τέσπα, το μόνο καλό είναι ότι έχει τρένο κάθε 10 λεπτά και η διαδρομή δε ξεπερνά το δεκάλεπτο. Η διαδρομή και το τρένο υπέροχη (Φώτο 1 και 2), πάντως η άφιξη μας στο Amstetrdam Centraal μας επιφύλασσε αρώματα Ελλάδος. Λίγο Καλαμάτα, λίγο Ζωνιανά άντε και λίγο Κολομβία, μαζί με άτομα που πρέπει να είχαν για είδωλο το Bob Marley με αυτό που κάπνιζαν. Μετά από μια γερή όσφρηση, των ενδιαφερόντων μυρουδιών ξεκινήσαμε την διαδρομή μας προς το ξενοδοχείο μας. Το μόνο καλό με το ξενοδοχείο μας ήταν η τοποθεσία του, γιατί τα άλλα ήταν άστα να πάνε. Βρισκόταν πίσω από το Beurs Van Berlage, πέντε λεπτά δρόμος από το σταθμό μέσω της Damrak. Ξεπακετάρισμα των βαλιτσών και ξεκίνησε η βόλτα στην Αμαρτωλή Πόλη. Πρώτος σταθμός μας η πλατεία Dam (το κεντρικό σημείο του Amsterdam), στο οποίο πραγματοποιούνται εκδηλώσεις σχεδόν όλο το χρόνο (όπως και τώρα). Επόμενος σταθμός μας το Hard Rock Café του Άμστερνταμ (το οποίο αξίζει μια βόλτα ροκάς και μη ροκάς για τα υπέροχα Burger και την θέα προς το κανάλι αλλά δε το θυμάμαι αυτήν την στιγμή). Από την πλατεία Dam είναι 20λεπτά σε χαλαρό περπάτημα μέσω του Rokin (Amstel Kanal) και του πεζόδρομου Leidsestraat μέχρι το κτήριο Stadsschouwburg (δε έμαθα ποτέ τι είναι αυτό το κτήριο, άλλα μου άρεσε πάντα η ονομασία του), με την πλατιά που έχεις τα πάντα. Bulldog, μπυραρίες, sex shops και άλλες καφρίλες. Μετά το χορταστικό δείπνο, τελευταία μας βόλτα ήταν στην Oudezijds Voorbugwal (ή ποιο ανθρώπινα Red Light District), δυστυχώς φωτογραφίες από εκεί δε έχω μιας και απαγορεύονται αυστηρότατα. Επιστροφή στο ξενοδοχείο με αγκαλιά μια Amstel και ύπνο.
Επομένη μέρα το πρωινό το πήραμε από μια καφετέρια πάνω από το κανάλι Αμστελ, και κατευθυνθήκαμε για το στάδιο του Ajax (Amsterdam Arena) παρέα με τις κλασικές τηγανητές πατάτες . Απέξω από το στάδιο υπήρχε ο επικείμενος χαμός, άλλα ας είναι καλά που δε έβρεχε.
Η συναυλία αυτή τη φορά δε είχε το τίποτα περίεργο, το μόνο μειονέκτημα είναι το στάδιο, το οποίο είναι σκεπασμένο (και νιώθεις μέσα ότι βρίσκεσαι σε θερμοκήπιο). Φωτογραφίες εδώ (και από τις δύο βραδιές). Επιστροφή στην βάση μας για μπάνιο και ύπνο.
Το πρωινό το αφιερώσαμε σε μικρή ξενάγηση (μιας και δε τρελαινόμασταν να πάμε ξανά από νωρίς στο στάδιο). Πρώτος σταθμός το Sex Museum. Άμα έχετε καλή παρέα και 3 ευρώ να ξοδέψετε για αυτό να πάτε, το γέλιο μερικές φορές είναι αρκετό. Ακριβώς απέναντι υπάρχει σταθμός το πλοιαρίων που σε πάνε ωριαίες στα κανάλια του Άμστερνταμ έναντι 8 ευρώ (Φώτο 1 και Φώτο 2και την πάπια η οποία είναι μες την μπίχλα όπως το έλεγε ο Σαλονικιός). Μετά την βαρκάδα μας αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε το περιβόητο Space Cake που λένε όλοι. Μέγα λάθος, άμα έχεις να πας συναυλία μετά. Μας έπιασε (σε μερικούς λίγο και σε μερικούς πάρα πολλή) λίγο πριν μπούμε για την συναυλία, που το μόνο καλό ήταν ότι ήμουν κερκίδα αυτή τη φορά.
Η συναυλία μακραν καλύτερη από την προηγούμενη (με περισσότερες εκπλήξεις, φώτο έχετε στο προηγούμενο λινκ). Επιστροφή για την τελευταία νύχτα στο Άμστερνταμ. Το πρωί μας σήκωσαν άρον άρον από της 10, μιας και τότε είχαν check out (grrrrrr). Μιας και η πτήση μας ήταν στης 2055, είχαμε χρόνο για τον τελευταίο περίπατο μας στην πόλη. Αυτή την φορά επιλέξαμε το Voldenpark για καφέ/μπύρα. Έξω από το πάρκο υπάρχει με μεγάλα γράμματα η λέξη
Ι amsterdam, στο όποιο μπορείς να σκαρφαλώσεις και να βγάλεις φωτογραφίες. Μετά την βόλτα στο υπέροχο πάρκο και μπύρα στο Vertigo Cafe (παντού θα μας ακλουθούνε οι U2 xexe), ξεκίνησε ο κατήφορος για το σιδηροδρομικό σταθμό και για το αεροδρόμιο.

Μεικτά συναισθήματα για αυτήν την πόλη. Ωραία η ελευθερία δε λέω, άλλα όχι τόσο χύμα στο κύμα που έχει αυτή η πόλη. Μέχρι και τα ζώα πρέπει να έχουν μαστουρώσει, απόδειξη αυτό το περιστέρι που έπινε το καφέ μας. Κατά άλλα λαός υπέροχος, άριστα αγγλικά και πάντα φιλικός (ο οδηγός του τραμ στην τελευταία στάση μέχρι και καληνύχτα στα ελληνικά μας είπε στο μικρόφωνο.

 

[ThanasisU2]

Η μέρα τελείωνε το ίδιο και η διαμονή μας στο Άμστερνταμ, και έπρεπε να πάρουμε το δρόμο προς το Schiphol για την πτήση με την Ιπτάμενη Ιρλανδέζα.
Κατά της 1900 φτάσαμε στο αεροδρόμιο και κατευθυνθήκαμε στο τερμιναλ της Sky Team για το e-check in και παράδοση βαλιτσών στο check in counter και βουρ για βόλτες στο αεροδρόμιο. Οι κοπέλες κλασικά κατευθύνθηκαν προς τα ρούχομάγαζα και εγώ σαν κλασικός άρρωστος (όχι δε πήγα για φαί :-Ρ), άλλα στο κατάστημα με τα αεροπλανάκια. Πρώτο ‘αεροπλανάκι’ που βλέπει κανείς είναι η μούρη του DC9της KLM, παρέα με τις ρόδες και κινητήρακάποιου αεροσκάφους . Αγορά μερικών μοντέλων για την συλλογή μου και τα τελευταία ψώνια στα Duty Free (κάτι τουλίπες για την μητέρα μου και κάτι άτακτα t shirt για φίλους/ες) πήγαμε προς την πύλη D18. Στον διάδρομοπρος την πύλη χάζευα τα 747της KLM ή τους 2 ‘χοντρούς’ τύπους που έχουν ξαπλώσει πάνω στο μάρμαρο. Το ΕΙ-DEH (Euran) μας περίμενε είδη στην φυσούνα. Έλεγχος χειραποσκευής και είσοδο στο αεροπλάνο. Οι 2 χαρούμενες Ιρλανδέζες μας καλώς όριζαν στην είσοδο και μας έδειχνα που να κάτσουμε. Παράθυρο και θέση 8F. Το καταπληκτικό σε αυτό το αεροπλάνο δε είναι το seat pitchάλλα ότι μπορούσες να ρυθμίσεις το προσκέφαλο σου! Μετά από κάνα 10λέπτο που μπήκε ο τελευταίος επιβάτης ξεκίνησε και το push back με θέα τα 2 Β738της KLM και το Α319της ΒΜΙ, και ο διάδρομος απογειωσηπροσγειωση. Όσο η Ιπτάμενη Ιρλανδέζα πίεζε να ανέβει, είχαμε τον χρόνο να δούμε το Πύργο Ελέγχου και τα 747 τηςKLM Cargo. Η τελευταία φωτογραφία του Άμστερνταμκαι ανοδική πορεία μέχρι το FL30 που ο κυβερνήτης μας καλωσόρισε και μας είπε την διαδρομή πάνω από Βόρεια Θάλασσα Manchester, Leeds, Liverpoolκαι Ιρλανδική Θάλασσα. Φαγητό δε υπάρχει σε αυτήν την εταιρία (ακολούθει το μοντέλο της ‘συγκάτοικου’ της Ryanair). Η κάθοδος ξεκίνησε με το που είδαμε τις ακτέςτου Σμαραγδένιου Νησιού και τα καταπράσινα λιβάδια. Προσγείωση on time στο DublinInternational Airport, παραλαβή βαλιτσών και έξοδο για να πάρουμε το λεωφορείο για το κέντρο.

Πληρότητα 100% (
Πλήρωμα 8/10
Αεροσκάφος 8/10 παλιό άλλα άνετοοοοο
On Time 10/10
Τιμή 9/10 40 ευρώ δε τα λες και πολλά
Άνεση 10/10

ΜΟ 9/10

Μια χαρά σου είναι Ιρλανδέζα. Χάρηκα την πτήση μαζί σου.

Finally DUBLIN! Το όνειρο πόσο χρόνων έγινε πραγματικότητα. Επιτέλους επισκέπτομαι την πατρίδα των αγαπημένων μου πραγμάτων, δηλαδή: U2, Guinness, Jameson και Rory Galagher. Βγαίνοντας από το Aerfort Bhaile Átha Cliath, οι μόνοι τρόποι για να πας στο κέντρο του Baile Átha Cliath (aka Dublin) είναι ταξάκι ή ένα από τα πολλά λεωφορεία/πούλμαν που συνδέουν το αεροδρόμιο με την πόλη. Εμείς διαλέξαμε την aircoachγια το μόνο λόγο ότι μας άφηνε απέξω από το ξενοδοχείο. Μιας και εκείνες τις μέρες θα τραγουδάγανε οι U2 στην ‘πόλη’ τους τα ξενοδοχεία αύξησαν τις τιμές ως δια μαγείας προς τα πάνω. Το μόνο φθηνό, καλό και κοντινό στο κέντρο ήταν τοRoxford Lodge (60 ? η βραδιά μαζί με Irish Breakfast). Το πρώτο σοκ το πάθαμε με την είσοδο μας στο ξενοδοχείο που μας ρώτησε η ρεσεψιονιστ μας ρώτησε αν θέλουμε καφέ η τσάι, και το δεύτερο σοκ το πάθαμε όταν μας είπε ότι δε υπάρχει ελεύθερο τρίκλινο και θα μας βολέψουν στην σουίτα. Το δωμάτιο? ΑΠΛΑ ΣΟΥΠΕΡ! Με δικό μας τζακούζι, σάουνα, υπολογιστή με ιντερνέτ, υπέρδιπλακρεβάτια και άλλα καλούδια. Με αυτά και με τα άλλα δε μπορέσαμε να πάμε εύκολα για ύπνο. Μετά από ένα λουκούλλειο πρωινό (με ομελέτα, μπέικον, τοστ και άλλα πολλά) πήραμε βόλτα την πόλη. Ο πρώτος σταθμός μας η Grafton Street (η Ιρλανδική Ερμού). Μιας και δε βγάζαμε άκρη με το ποιο λεωφορείο θα παίρναμε, το πήραμε ποδαράτος μέχρι εκεί. Ωραία βολτούλα με ωραία τοπίακαι ο κλασικός σπαστικός Ιρλανδικός καιρός, δηλαδή 5 λεπτά ήλιος, 5 λεπτά συννεφιά και 5 λεπτά βροχής. Στην Grafton Street πήραμε μια γεύση με το τι θα δούμε τις υπόλοιπες 5 μέρες. Παντού η εικόνα των U2. Κάθε παμπ, εστιατόριο καφετέρια, οπός και παντού φαν τους με t shirt από άλλες περιοδείες ή της ίδιας. Απλά μαγεία για μας. Ανεβαίνοντας την Grafton Street, υπάρχει το υπέροχο πάρκο St Stephen’s Green, όπου εκεί έβλεπες ανθρώπους που κάνανε τζόκιν, μιλάγανε ή απλά περπατάγανε στο πάρκο. Καθίσαμε κάνα 10 λεπτό περιμένοντας ένα γνωστό μας ζευγάρι και πήγαμε στο Ψειρή του Δουβλίνου, το Temple Bar. Στο Temple Bar ξαναβασίλευαν οι U2, τι πάρτι, τι πώλησεις φωτογραφιώνκαι ότι μπούρδα μπορεί κανείς να φανταστεί. Αλλά αυτό δε μας χάλασε να πάμε στο διάσημο μαγαζί Temple Bar για μια παγωμένη pint Guinness. Σε εκείνο το μαγαζί βρήκα ότι η καφρίλα πάει πάντα μαζί με τον έλληνα. Στην τουαλέτα βασιλεύει αυτό. Απορώ την καΐλα αυτούνου που το έβαλε, άλλαας να πάει άστο. Μετά από άρκετη μαυρή μπύρα πήραμε το ποτάμι An Life (Lifey) και μετά ξανά τα σοκάκια του Temple Bar με το καλύτερο από όλα την Coirnéal Ruairí Uí Gallchoír (την γωνία Rory Gallgher). Ο Ιρλανδικός θεός της RnB κέρδισε τον δικό του δρόμο. Τελευταίο ποτό στο Octagon Bar του Clarence hotelκαι επιστροφή στο ξενοδοχείο μας με 2 μικρές στάσεις. Η πρώτη είναι τα καινούργια στούντιο των U2 τα HQ (Hanover Quay) (φώτο 1και 2) και τα παλιά τους στούνιο Windmill Lane. Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο.
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στην συναυλία τους στο Croke Park, άρα δε είχε και πολύ βόλτα. Την Τρίτη μέρα είχε ξανά συναυλία, άλλα αποφασίσαμε να πάμε ποιο αργά για να δούμε και την πόλη. Πρώτος σταθμός ο Sráid Uí Chonaill (O’Connell Street) για να δούμε την ποιο ψήλη βλακεία του Δουβλίνου, δηλαδή το An Túr Solais (The Spire),ύψους 120 μέτρων. Δίπλα στο Spire υπάρχει και το μαγαζί με ακουστικά βαρηκοΐας, από το οποίο ο Bono των U2 πείρε το ψευδώνυμο του. Δεύτερος σταθμός το ποιο διάσημο πανεπιστήμιο του Δουβλίνου το Coláiste na Tríonóide, Baile Átha Cliath (Trinity College Of Dublin)με έναν ενδιάμεσο σταθμό στο Irish Wall Of Fame με τους διάσημους Ιρλανδούς Τραγουδιστές. Με αυτά και με τα άλλα ξανά συναυλία και μετά ξενοδοχείο.
Τέταρτη μέρα στο Δουβλίνο και είχαμε ρεπό από συναυλίες. Η βόλτα ξεκίνησε από το Hanover Quay που περιμέναμε κάτι φίλους μας και πήγαμε προς το παλιό λιμάνι του Δουβλίνου(Duga na Canála Móire). Ταξίδι στην Ιρλανδία και να μην επισκεφτείς το Εργοστάσιο της Guinnessείναι σαν να πας στην Αθήνα και να μην δεις την Ακρόπολη. Στην είσοδο του εργοστάσιου αγοράζεις εισιτήριο, που εκτός από την ξενάγηση, σου προσφέρει να πιείς την ποιο νόστιμη Guinness στο Gravity Bar του εργοστάσιου. Η ξενάγηση ξεκινάει από τα προκαταρκτικά την ιστορία της Guinness τα αγνά υλικά που φτιάχνετε, τα βαρέλια με τα οποία φυλαγόταν η μπύρα, μέχρι κανείς να φτάσει στον 3 όροφο που θα σε κεράσουν ένα ‘σφηνάκι’ με την ποιο φρέσκια Guinness που μόλις βγήκε από το εργοστάσιο και έχει παγώσει στην σωστή θερμοκρασία. Στο τελευταίο όροφο βρίσκετε και το περίφημο Gravity Bar από το οποίο μπορεί κανείς να δει όλο το Δουβλίνο (φωτογραφίες 1 2 3 4 5), πίνοντας μπύρα. Στην έξοδο σας από το εργοστάσιο, θα βρείτε και το Guinness The Store, στο οποίο μπορείτε να αγοράσετε οτιδήποτε έχει πάνω το Trademark Guinness από μποξεράκια μέχρι πανάκριβα κοστούμια. Η ημέρα τελιώσε με ένα λουκούλλειο δείπνο στην διπλανή παμπ και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Την Πέμπτη μέρα ήταν η Τρίτη συναυλία των U2, στηθήκαμε από τα χαράματα άρα σχολιασμός δε υπάρχει για αυτή την μέρα και την έκτη μέρα πέταγα για Λονδίνο.

Για το Δουβλίνο 2 λέξεις. ΑΠΛΑ ΜΑΓΙΚΟ.
Υπέροχη πόλη, κατάπληκτοι άνθρωποι, μικρή και καταπράσινη, μεγάλοι φαν της μπύρας. Απλά μια πόλη που πρέπει να αρχίζει να δίνει το ενδιαφέρον στους τουρίστες για να την επισκεφτούν.

 

[ThanasisU2]

Μιας και όλα τα καλά τελειώνουν, τελείωνε και το EuroTrip. Αλλά δε επιστρέφουμε απευθείας στην Ελλάδα. Όχι, έχουμε και μια μικρή στάση στο Λονδίνο για τσάι at Five Clock. Οι επιλογές για το DUB-LHR είναι κάτι σαν την δικιά μας σύνδεση με ΑΤΗ-LCA. Μεγάλη ποικιλία. Είχα να διαλέξω μεταξύ ΒΜΙ, Ryanair, Aer Lingus και Air France. H ΑF πανάκριβη το OW, την Ιρλανδέζα την χρησιμοποίησα είδη, η FR δε με ενθουσίαζε (μιας και με πήγανε στο STN) διάλεξα την BD με 30ευρώ εισιτήριο. Η πτήση μου BD124 ήταν στης 1140 άρα έπρεπε να σηκωθώ νωρίς και για να προλάβω το λεωφορείο για να είμαι στην ώρα μου στο αεροδρόμιο.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο είχα την ευκαιρία να απαθανατίσω και την πτήση της AAαπό Chicago. Στο αεροδρόμιο γινόταν λίγο το αδιαχώρητο με τους τουρίστες της FR (κυρίως νεαροί που ήρθαν για την συναυλία των U2 στο Δουβλίνο).
Η ΒΜΙ δε δεχέτε να κάνει check in σε επιβάτες της οικονομικής, παρά μόνο drop off baggage μετά από internet check in ή self check in. Μετά την παράδοση της βαλίτσας κατεύθυνση στο έλεγχο και τελευταία ψώνια στα Duty Free, δηλαδή 2 μπουκάλες Jameson για τον πατέρα μου. Καφεδάκι και αναμονή για την πτήση για Λονδίνο. Η κίνηση στο αεροδρόμιο, δε είχε να μας δείξει τίποτα το καταπληκτικό. Ένα Avroτης Air France για LCY και άπειρα Β738 FR. Κατά της 11 ξεκίνησε και η επιβίβαση στο G-DBCD. Μέσα στο Α319 αεροσυνοδοίμε το καπελάκι τους μας καλώς όριζαν στην πτήση, και μας έδιναν φρέσκιες αγγλικές εφημερίδες. Θέση 20Fκαι διάβασμα της Guardian μέχρι την απογείωση. Κατά την διάρκεια της απογείωσης απαθανάτισα για τελευταία φορά τα πράσιναλιβάδια της Ιρλανδίας πριν μπούμε στα σύννεφα και πάρουμε κατεύθυνση για Λονδίνο. Ο πιλότος μόλις έβγαλε την ένδειξη για ζώνη (ήμασταν κάπου πάνω στην Ιρλανδική Θάλασσα) μας ανακοίνωσε ότι θα πετάξουμε πάνω από Liverpool & Birmingham και μετά θα ξεκινήσει τις διαδικασίες για προσγείωση. Η ΒΜΙ προσφέρει δωρεάν φαγητό αλλά σε πτήσεις πάνω των 2 ωρών, και σε αυτές που είναι κάτω των 2 προσφέρει επί πληρωμής σάντουιτς, καφέδες και άλλα ποτά/φαγητά. Κατά της 1230 η ένδειξή για να βάλουμε την ζώνη άναψε και ξεκινήσαμε την κάθοδο. Ο πιλότος μας ενημέρωσε πως θα έχουμε την καλύτερη προσγείωση που υπάρχει, γιατί το αεροπλάνο θα ευθυγραμμιστεί ακριβώς πάνω από τον Τάμεση και δε υπάρχει συννεφιά η βροχή (πράγμα πολλή περίεργο). Μόλις η οπτική εικόνα άρχιζε να καλυτερεύει η φωτογραφική μηχανή πείρε φωτιά. Πρώτο αξιοθέατο το νέο στάδιο Wembley, Τάμεσης, Tower Bridge, London Eye, Big Ben & Westminster Palace, Buckingham Palace και τέλος ξανά ο Τάμεσης. Με την προσγείωση στο Heathrow ξεκίνησε πάλι η φωτογραφική να βγάζει φωτογραφίες. Το stand της ΒΑ, το Α380 της Emirates, μια Λιβανέζα, μια χοντρή εκ Αραβία, μια παρθένα και μια Αμερικανίδα, 777 Air India, American Airlines, 747 Qantas, 747 Thaiκαι τέλος ο τερματικός 1. Αποβίβαση, παραλαβή βαλίτσας, το mp3 να έχει σε repeat το

και κατεύθυνση για το Heathrow Conect.

Λίγα λόγια την ΒΜΙ.

Μια χαρά εταιρία μου φάνηκε. Το πλήρωμα με χαμόγελο (πραγματικό και όχι φτιαχτό), ορεξάτο και με κέφι. Άμα είχαν και ένα δίκτυο ποιο εκτενές προς εμάς πολύ άνετα θα την χρησιμοποιούσα για να ΞΑΝΑπάω Λονδίνο.


Πληρότητα 100% (
Πλήρωμα 8/10
Αεροσκάφος 8/10
On Time 10/10
Τιμή 9/10
Άνεση 10/10

Σαν την Ιρλάνδεζα είσαι, μια χαρά θα σε προτιμήσω.

LONDON! Επιτέλους, μετά από χρόνια κατάφερα να επισπευτώ το Londinium. Χρόνια τώρα στα μαθήματα των αγγλικών στο φροντιστήριο περίμενα για να πάω στην Αγγλία, και τα κατάφερα, έστω και για λίγο.
Περιμένοντας την βαλίτσα μου να βγει στον ιμάντα (μιας και η ΒΜΙ δε μπορούσε να μου κάνει through check in), κατευθύνθηκα στο ΑΤΜ να βγάλω μερικές λίρες και να κατευθυνθώ προς το Heathrow Connect.
Για να φτάσω στο κέντρο του Λονδίνου μπορούσαν να πάρω είτε την γραμμή Piccadilly Line του tube (πράγμα που άκουσα πάαααααρα πολλές κακές κριτικές για αυτό), το απευθείας τρένο Heathrow Express (κάνει 15 λεπτά και 15 λίρες το OW για αυτό το επέλεξα σαν επιστροφή το τρένο αυτό) και το Heathrow Connect το οποίο κάνει μισή ώρα άλλα 7 λίρες. Χωρίς να τα πολυλογώ πείρα το εισιτήριο το οποίο το προαγόρασα μέσω του ιντερνέτ, και περίμενα το τρενάκι να με πάρει, στο υπόγειο σταθμό, του τερματικού 1 . Το τρένο εγγλέζος στην ώρα, πεντακάθαροςκαι προπάντων ευρύχωρος. Το ταξίδι μέχρι τον σταθμό Paddington κύλησε ομαλά με τοπία από υο industrial London. Στον σταθμό πήγα την βαλίτσα μου για φύλαξη και ξεκίνησε το ταξιδάκι με το Tube. Αγορά μονοήμερου εισιτήριου με την Oyster Club και φύγαμε για την πρώτη μας στάση την St. James Park Εκεί βρίσκεται το διάσημο πάρκα άλλα και τo ανάκτορο του Buckingham, το διάσημο ανάκτορο (χτισμένο κάποτε στο 19ο αιώνα), παραμένει ακόμα κατοικία της Βασίλισσας, και τα τελευταία χρόνια ένα από τα ποιο διάσημα μνημεία του Λονδίνου. Διπλά στο ανάκτορο βρίσκετε και το μνημείο της Θεάς Νίκης (Victoria), άλλα και το τεράστιο πάρκο. Δεύτερος μας σταθμός το Big Ben και το Westminster Palace. Χάρτης δε χιάζεται κανείς για να βρει το Big Ben, γιατί οπός έλεγε και η Ελένη Βλαχάκη στο Κωνσταντίνου και Ελένης, είναι πολύ Big αυτός ο Ben
Από οπουδήποτε και να κοιτάξεις το Λονδίνο, θα το βρεις το ρολόι. Η βόλτα στο πάρκοευχάριστη(μου έκατσε και υπέροχος καιρός), βλέποντας δεκάδες μετανάστες να κάνουν το πικνίκ τους. Μετά το φαγητό που είδα που τρώγανε στα πικνίκ, συν ότι πείναγα συν ότι να είσαι στην Αγγλία και να μη δοκιμάσει fish and chips είναι αμαρτία, ε ξεκίνησα την αναζήτηση φαγητού. Διπλά στην Tower Bridge, βρήκα μια παμπ με πάμφθηνο φαί, με φθηνή μπύρα. Με 8 λίρες έφαγα ένα υπέροχο γεύμα (fish and chips), Carling και capuccino. Μετά το χορταστικό γεύμα , δρόμος για την Tower Bridge. Δίπλα στο Τάμεσηυπάρχει και το φουτουριστικό δημαρχείο του Λονδίνου, άλλα και ένα φορηκτό(αυτό στον Τάμεση) που νομίζω πως είναι κάποιο είδους μουσείου.
Τελευταίος σταθμός το Piccadillyκαι το διάσημο Trocadero. Το Trocadero είναι ο παράδεισος των παιδιών (μικρών και μεγάλων) με τα άπειρα ηλεκτρονικά παιχνίδια μέσα. Εκεί πρέπει να χάλασα τις περισσότερες λίρες σε όλο το ταξίδι μου. Μιας και η ώρα για την αναχώρηση έφτανε, ξεκίνησα το περπάτημα για τον σταθμόPaddingtonκαι από εκεί για να πάρω την βαλίτσα και το Heathrow Express για το αεροδρόμιο.

Λίγα λόγια για το Λονδίνο,

Δυστυχώς, δε μπορώ να πω με σιγουριά αν μου άρεσε η όχι. 8 ώρες εκεί και δε πρόλαβα να δω τίποτα. Θέλω όμως κάποτε να πάω εκεί για κάνα 3μέρο να το χορτάσω και να πω τότε με σιγουριά αν μου άρεσε η όχι.

Στο Heathrow Express στο ταξίδι για το Τ5του Heathrow, πέρασε γρήγορα βλέποντας BBC (15 λεπτά είναι αυτά, εδώ 3 ώρες όρθιος ήμουν σε από στάση 80χλμ και παραπονιόμουν).
Στο θέμα επιλογής της επιστροφής στην μαμά Ελλάδα, θα μου πείτε γιατί η ΒΑ και όχι ξανά η U2 ή η Α3 για Αθήνα. Ο λόγος απλός, βαρέθηκα τα Α319/320 Β737 στα ιενδοευρωπαϊκά δρομολογια , και ήθελα να πετάξω με αεροσκάφος που δε έτυχε ακόμα να πετάξω. Είχα είτε την ΟΑ με το Α340 ή την ΒΑ με το Β767. Μιας και η ΟΑ πετάγε το μεσημεράκι, και δε υπολόγιζα να την προλάβαινα, μονόδρομος ήταν η ΒΑ.
Φτάνοντας στο Τ5, πήγα κατευθείαν σε ένα από τα Self check in για να εκτυπώσω εισιτήριο, και για να διαλέξω θέση. Έλα όμως η βλακεία δε με άφηνε να διαλέξω θέση και με έβαλε αναγκάστηκα στην χειρότερη θέση, την 37Ε, ακριβώς στην μέση του αεροπλάνου. Nevertheless που λένε και τα Αγγλάκια, πήγα για έλεγχο διαβατήριων και μετάλλων. Πρέπει να ήταν ο ποιο light έλεγχος ever που έκανα, μόνο το εισιτήριο μου είδανε, για το μπουκαλάκι νερό δε μου είπαν τίποτα, και με άφησαν ελέω Θεού να θαυμάσω το Τ5. Το σοκ που επάθα με το μέγεθος του τερμάτικου δε υπάρχει, την πληθώρα μαγαζιών, τα τεράστια τζάμια με θέα το διάδρομο, εστιατόρια, πινακίδαπου μου έλεγε πόσο χρόνο χρειάζομαι για να πάω από εκεί που είμαι, στα άλλα 3 υπόTerminal του Τ5 του Heathrow. Κάνοντας αγορές στο Duty Free (3 ή 4 κιλά σοκολάτες Cadburry για την ακρίβεια), μέχρι που μας σκάει το Α380 της SIA στο διάδρομο. Τρέξιμο για να προλάβω να βγάλω φωτογραφία, αλλά η σερβιτόρα, δε με άφηνε να βγάλω ποιο κοντινή φωτό, αν δε καθόμουν στο εστιατόριο. Της είπα τον ποιο γνωστό Άγιο της Ελλάδος, και πείρα το κατήφορο για το τρενάκι για να πάω στο Β Gate. Το G-BNWX μας περίμενε υπομονετικά στην φυσούνα, για να παραλάβει τους επιβάτες του.
Το αεροπλάνοτα χρονάκια του τα είχε, καρέκλες σκισμένες, παμπάλαιες οθόνες και καμένες λάμπες. Τουλάχιστον στην θέση μου με περίμενε η κουβερτούλα και το σετ ακουστικών και ικανοποιητικόseat pitch. Απογείωση on time και πορεία προς Βρυξέλες. Κάπου πάνω από τις Βρυξέλες ο πιλότος μας καλωσόρισε, και μας είπε το δρομολόγιο που θα πάρουμε: Βρυξέλες, Φρανκφούρτη, Μόναχο, Ζάγκρεμπ, Σαράγιεβο, FYROM (μάλιστα το τόνισε ως FYROM και όχι Μακεδονία) και μετά ελληνικό FIR.
Μετά την ανακοίνωση ξεκίνησαν οι αεροσυνοδοί το μοίρασμα του φαγητού. Να το πω το καλύτερο φαγητό που έφαγα εν πτήση, λίγα θα πω. Περιποιούμενο από το Άλφα μέχρι το Ωμέγα. Με την πατατοσαλάτα, το ψωμάκι, ρυζόγαλο και το σολομό με σάλτσα μουστάρδας και μπόλικη Calsberg.
Η πτήση κύλησε ομαλά, βλέποντας Simpsonsστις κεντρικές οθόνες, μέχρι που ο πιλότος μας ενημέρωσε ότι ο Παναθηναϊκός έχασε από κάποια ξένη ομάδα, με συνέπεια να παίξει τρελή καζούρα.
Προσγείωση στην Αθήνα, έλεγχος διαβατηρίων και τρέξιμο να προλάβω το Χ93.

ΒΑ, για τα χρήματα που έδωσα για το εισιτήριο, βγήκα και κερδισμένος. Χαλαρά θα την προτιμήσω για κανένα υπερατλαντικό της, με τις σούπερ προσφορές της.


Πληρότητα 100% (φουλ κόσμος)
Πλήρωμα 8/10 βοηθητικό και φουλ εξυπηρέτηση
Αεροσκάφος 5/10 έχει τα χρονάκια του
On Time 10/10
Τιμή 9/10
Άνεση 10/10
Φαγήτο 10/10

Από όλες τις πόλεις που πήγα, αυτή που αγάπησα ήταν το Βερολίνο, και μετά το Δουβλίνο, με τελευταίο το Άμστερνταμ.
Ελπίζω να έχω κάποτε ξανά την εμπειρία να γυρίσω την Ευρώπη μέσα σε ένα μήνα.

Ευχαριστώ, όλους τους συμφορίτες που παρακολούθησαν το τοπικ αυτό.

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.