ThanasisU2
Member
- Μηνύματα
- 3.469
- Likes
- 3.433
- Επόμενο Ταξίδι
- Brno
- Ταξίδι-Όνειρο
- RTW
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Οι Λιθουανέζες είναι ΘΕΕΣ!]Άφιξη στην Βαρσοβία πουρνό πουρνό, με το σακίδιο στην πλάτη, κι με αρκετή ώρα για περίπατο μέχρι το βράδυ. Μετά από ένα καλό γεύμα κι ολίγες μπύρες κατευθύνθηκα προς την [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/037.jpg"]στάση[/URL] του λεωφορείου. Κόσμος πολλή. Κυρίως φοιτητές από την Λιθουανία που σπουδάζουν στην Βαρσοβία, που γύρναγαν στα σπίτια τους για το weekend, όπως κι μπόλικες φοιτήτριες αλλά κι ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ, απλές υπέροχες Λιθουανέζες. Καθόμουν κι τις χάζευα για κάνα εικοσάλεπτο, σαν χάνος. Το λεωφορείο έφτασε στην ώρα του, κι ξεκίνησε η είσοδος στο λεωφορείο. Το εισιτήριο μου έλεγε να κάτσω στην πρώτη θέση, αλλά μιας κι οδηγός ήταν εκεί μου είπε να πάω στην γαλαρία. Τι να κάνω, πάω προς τα εκεί, κι ως δια μαγεία, εκεί καθόντουσαν κι οι Λιθουανέζες (woohoo^2). Μετά από κάνα μισάωρο, αρχίσαμε να γνωριζόμαστε σουξου μουξου κι βλακείες (πάθανε πλάκα όταν μάθανε ότι είμαι Έλληνας, κι ότι πηγαίνω στην Λιθουανία για διακοπές) κι μετά μάθανε ότι τότε είχα γενέθλια. Τι το ήθελα ο μαλάκας. Εκείνη την στιγμή βγάλαν ένα μπουκάλι vodkaLithuania, κι το γλέντι καλά ξεκίνησε. Μέχρι τα σύνορα με την Λιθουανία Μπουτζισκο/Καλβάρια (Budzisko-Kalvarija) τα θυμόμουν όλα, μετά έπεσα σε λήθαργο, κι ξύπνησα λίγο έξω από την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Λιθουανίας το Καούνας (Kaunas) όπου είχαμε στάση. Ξανά ύπνος κι ξύπνημα ακριβώς στο Βίλνιους (Vilnius), δίπλα στο σταθμό των τρένων, όπου ήταν ο τερματικός σταθμός της γραμμής. Ήταν 6 το πρωί, κι δυστυχώς δε είχε κι πολλά πράγματα να κάνω εκείνη την ώρα. Τι να κάνω, τι να κάνω, πήγα στο [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/041.jpg"]σταθμό των τρένων[/URL
- Trakai]Το καλό με του Λιθουανικούς Σιδηρόδρομους, ότι οι φοιτητές έχουν 50% αλλά οι ξένοι φοιτητές με την κάρτα ISIC έχουν 75% έκπτωση (τα ακούει ο ΟΣΕ αυτά?) με συνέπεια το ταξίδι μου στο Τράκαι (Πολωνική ονομασία Τρόκι) να μου κόστισε λίγο πολλή στο 1 ευρώ. Αναχώρηση στης 0730 κι το τρενάκι ξεκίνησε το ταξίδι προς το κάστρο. Μετά από μια ώρα ταξίδι φτάσαμε στο τερματικό σταθμό. Το πρώτο πράγμα που με αποστόμωσε μόλις που βγήκα από το σταθμό ήταν η τρομερή [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/042.jpg"]ομίχλη [/URL]πάνω από την λίμνη [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/043.jpg"]Luka[/URL]. Το τοπίο θύμιζε λες κι ήταν κομμάτι ταινίας του Hitchcock. Για να φτάσει κανείς στο κάστρο έχει 2 επιλογές. Η μια είναι με κάποια βαρκούλα που θα βρει (αν βρει) η με τα πόδια μέσω του κεντρικού δρόμου [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/046.jpg"]Karaimų gatvė[/URL] για να φτάσει κάνεις στο κάστρο. Ο δρόμος περνάει μέσα από [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/049.jpg"]υπέροχα ξύλινα κτήρια[/URL] που θυμίζουν πάρα πολλή Σκανδιναβικά σπιτάκια. Ανηφορίζοντας προς τα πάνω θα παρατηρήσει κανείς εκκλησιές διαφόρων ειδών, [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/048.jpg"]καθολική[/URL], ελλήνο καθολική κι [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/050.jpg"]ορθόδοξη[/URL], οι οποίες οι ποιο πολλές καταστράφηκαν από την λαίλαπα του κομουνισμού, μέχρι που βλέπω τα [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/052.jpg"]συντριμια του πρώτου κάστρου[/URL] , το οποίο καταστράφηκε το 17ο αιώνα. Από κει κι μετά φτάνουμε ([URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/053.jpg"]παραλιακά [/URL
- Κεφάλαιο 4ο]Μετά από έναν καλό ύπνο, καιρός ήταν να δούμε κι την πόλη λίγο. Για να μπει κάποιος στην παλιά πόλη, θα πρέπει να περάσει μια από τις πολλές πύλες της. Για μένα, μακράν η ποιό όμορφη, είναι αυτή της [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/069.jpg"]Aušros Vartai (Αουσρος Βαρτάι) ή Gate of Dawn[/URL]. Σε εκείνη την πύλη υπάρχει, υπάρχει μια μικρή εκκλησιά, στην οποία [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/073.jpg"]υπάρχει [/URL]η θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς Παρθένου της Gate of Dawn (κάτι σαν την δικιά μας Παναγία της Τήνου). Από εκεί με τα ποδιά περπατάμε την [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/070.jpg"]Aušros Vartų gatvė[/URL], ανάμεσα σε μπόλικες καθολικές εκκλησιές κι καθολικές εκκλησιές που μετατράπηκαν σε ορθόδοξες λόγο του Τσάρου. Μετά από λίγο φτάνω στην [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/077.jpg"]κεντρική πλατεία του Βίλνιους[/URL] (το κεράτο μου δε θα την συνηθίσω ποτέ την ονομασία αυτή), στο οποίο βρίσκεται το δημαρχείο (στο οποίο υπάρχει κι το info tourist) διάφορα εστιατόρια κι από πάλι [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/081.jpg"]χάνοντας [/URL]στα [URL="http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/082.jpg"]σοκάκια[/URL
- πίνοντας μπύρες με τον Frank Zappa!
Το πρωί στις 9 κάποιος χτυπάει την πόρτα επίμονα. Λέω, τι σκατά ποιος είναι κι τι θέλει. Ήταν ο ρεσεψιονίστ με έναν τεράστιο δίσκο πρωινού, το οποίο μου πρόσφερε στο κρεβάτι. Εγώ να έχω μείνει μακάκας (μιας κι έμεινα σε ένα από τα ποιο φθηνά hostel) με ένα τόσο καλό πρώινο κι μάλιστα στο κρεβάτι. Πίνουμε τον καφέ μας, κι βγαίνουμε στην πόλη. Μιας κι ήταν οι τελευταίες ώρες μου σε αυτή την υπέροχη χώρα, έπρεπε να τις εξοικονομήσω καλά.
Αποχαιρέτησα τον ξενοδόχο κι πήρα σβάρνα τους δρόμους. Σήμερα η μέρα των σουβενίρ (πανάθεμα τους) κι την ανακάλυψη των νέων τοπίων στο Βίλνιους. Πρώτος σταθμός μας, η μοναδική συναγωγή που επέζησε το χειρότερο πράγμα στην ιστορία του ανθρώπου, το Χόλοκάουστ. Πριν το πόλεμο υπήρχαν γύρω στους 100000 Εβραίους στην Λιθουανία, που μετά τον πόλεμο επέζησαν ελάχιστοι , κι πολλοί από αυτούς κατέληξαν σε κάποιο γκούλαγκ. Η Συναγωγή Choral (Pylimo 4) αυτή επέζησε, μόνο κι μόνο επειδή οι Ναζιστές το κάναν γραφείο τους κι δε διαλύσανε. Δυστυχώς η συναγωγή ήταν κλειστή (τι πρωτότυπο) κι πήρα την κάθοδο προς την παλιά πόλη του Βίλνιους.
Μετά την απαραίτητη αγορά των Άγιων κειμηλίων, αναχώρηση για το διάσημο Trys kryžiai, δηλαδή στο διάσημο λόφο των 3 Σταυρών. Για ανέβει κανείς εκεί πάνω, θα πρέπει να περπατήσει τα σοκάκια για να καταφέρει να ανέβει προς την κορυφή. Η ιστορία των 2 Σταυρών ξεκινάει από τον θρύλο, που λέει ότι το 1333 2 μοναχοί έφτασαν στο Βίλνιους για να εκχριστιανίσουν τους Λιθουανούς, αλλά οι ίδιοι προτίμησαν τον παγανισμό, κι τους βασάνισαν μέχρι θανάτου, τους σταύρωσαν κι μετά τους ρίξανε στο ποτάμι Βίλνια. Το 1636(?) οι Λιθούανοι, στήσανε 3 τεράστιους ξύλινους Σταυρούς στον λόφο, εις φόρο τιμής προς τους άτυχους μοναχούς, αλλά το 1869 καταστράφηκαν κι ο τσάρος δε επέτρεψε την κατασκευή τους. Το 1916 χτίστηκαν ξανά οι σταυροί οι οποίοι δυστυχώς δε κράτησαν κι πολλοί, μιας κι το 1950 οι Σοβιετικοί τους ανατίναξαν. Την σημερινή μορφή τους την απέκτησαν το 1989, που φτιάχτηκαν από σκυρόδεμα, κι είναι κατά 1.8 μέτρα ψηλότεροι από τους προηγούμενους. Πιστεύω πως μια βόλτα εκεί πάνω αξίζει για την υπέροχη θέα της πόλης.
Επιστροφή ξανά προς την πόλη, κι αυτή τη φορά την επίσκεψη στο νεκροταφείο Rasų, αλλά κι πάλι μέσω μιας τεράστιας διαδρομής. Μετά από αρκετή ώρα, αφορμή για να σταματήσω ήταν μια πινακίδα που είδα. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ Užupis! Παραξενεύτηκα ότι μέχρι κι το lonely planet μου δε έλεγε τίποτα για αυτό. Στην περιοχή Užupis ζούνε κυρίως ποιητές, ζωγράφοι κι άλλοι άνθρωποι της κουλτούρας, αποφάσισαν το 1997 να δημιουργήσουν την δικιά τους Δημοκρατία, με δικό τους νόμισμα, σημαία, πρόεδρο μέχρι κι στρατό (που αριθμεί σχεδόν 17 άνδρες). Με το που μπαίνεις στην «δημοκρατία» στα δεξία σου υπάρχει μια τεράστια ταμπέλα που γράφει όλα τα δικαιώματα σου σε διάφορες γλώσσες (συμπεριλαμβανομένης κι την ελληνική γλώσσα :Ο). Μερικά από τα δικαιώματα που θυμάμαι είναι:
12. Ο σκύλος έχει το δικαίωμα να είναι σκύλος
16. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να είναι χαρούμενοι.
17. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να είναι λυπημένοι.
37. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να μη έχει κανένα δικαίωμα.
Κι άλλα τόσα κουλά. Την ανεξαρτησία την ζήτησαν την 1 Απριλίου (να ένας λόγος ότι κανείς δε τους πείρε στα σοβαρά), κι κάθε χρόνο, την Πρώτη Απριλίου στα «σύνορα της δημοκρατίας» υπάρχουν στρατιώτες που σου σφραγίζουν το διαβατήριο σου με την σφραγίδα της "χώρας τους".
Στην κεντρική πλατεία κοσμεί ένα υπέροχο άγαλμα του Αγγέλου της Užupis, που παίζει τρομπέτα. Το άγαλμα αυτό θέλει να παρουσιάσει την ελευθερία του λόγου που υπάρχει σε αυτήν την περιοχή. Πριν τον άγγελο, στην θέση του υπήρχε ένα τεράστιο αυγό, το οποίο μετά από αρκετά ανέκδοτα το αφαίρεσαν κι έβαλαν το 2002 έναν άγγελο στην θέση του.
Βγήκα από την περιοχή, από την δεύτερη γέφυρα, την γέφυρα Užupis. Τι το διαφορετικό έχει αυτή η γέφυρα? Εικάζεται ότι είναι η πρώτη weddinglockγέφυρα στο κόσμο. Κόσμος έρχεται από παντού με το λουκέτο του που γράφει πάνω το όνομα του ενός κι του άλλου κι σφράγιζαν έτσι την αγάπης τους για πάντα (τι παιδιαρίστικο είναι αυτό, αλλά ΟΚ). Μετά την βόλτα στην Δημοκρατία, αποφάσισα να πάω στο νεκροταφείο Rasų.
Το νεκροταφείο αυτό είναι το παλαιότερο του Βίλνιους (χρονολογείται από το 1769) κι χωρίζεται σε δύο μέρη το παλιό κι το νέο νεκροταφείο. Το νεκροταφείο αυτό ήταν κυρίως καθολικό, μέχρι το 1847 όταν οι ορθόδοξοι άνοιξαν το δικό τους Νεκροταφείο δίπλα στο Ρασος, για να θάβουν τους στρατιώτες από το δίπλα στρατιωτικό νοσοκομείο κι τους φτωχούς από το Βίλνιους. Μετά από λίγο καιρό απέκτησε το όνομα το Νεκροταφείο των Ορφανών (Našlaičių kapinės). Το 1920 ακριβώς δίπλα χτίστηκε ένα ακόμα νεκροταφείο, το Νεκροταφείο των Πολωνών Πεσόντων Στρατιωτών που πολέμησαν στο πόλεμο με τους Μπολσεβίκους κι στο Πολωνολιθουανικό πόλεμο. Σε αυτό το νεκροταφείο έχει θαφτεί η καρδία του Στρατηγού κι Προέδρου της Πολωνίας JózefPiłsudski, μιας κι η καταγωγή του ήταν από την Λιθουανία. Δυστυχώς οι τάφοι καταστράφηκαν από τους Σοβιετικούς μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί τους καθόταν στο λαιμό τους, ότι ο Piłsudski κι ο στρατός του ήταν από τους λίγους που κατάφεραν να φτάσουν μέχρι την Μόσχα. Το 1967 οι Σοβιετική κλείνουν οριστικά το νεκροταφείο κι το 80 αποφασίζουν να το ανατινάξουν, ώστε να φτιάξουν έναν νέο αυτοκινητόδρομο, άλλα κάτι οι αντιδράσεις ου κόσμου, κάτι τα οικονομικά προβλήματα, η ανατίναξη ακυρώθηκε. Μιας κι πλησίαζε η μέρα των νεκρών αποφάσισα να ανάψω μερικά κεράκια σε μερικούς τάφους κι αναχώρησα για την πόλη ξανά.
Πριν πάρω το λεωφορείο για την Ρίγα είχα λίγες επιλογές με τι να κάνω με τα λίγα litasπου είχα. Να πάρω το λεωφορείο κι να δω το εμπορικό κέντρο AKROPOLISή να πάρω μερικές Švyturys κι να πάω στο άγαλμα του αγαπημένου FrankZappa. Συγνώμη κέντρο, αλλά εδώ έχουμε 2 μεγάλες αγάπες. Έφτασα κάτω από το άγαλμα, έβαλα στο iPodμου τραγούδια του φίλου Φρανκ, κι περίμενα να φτάσει η ώρα για να ξαναπάω στο σταθμό των λεωφορείων, κι να πάρω το λεωφορείο για την Ρίγα.
Λίγα λόγια για την Λιθουανία,
Aš myliu savo! (ακα την αγαπώ!
Μπορεί να υπάρχει ένα μικρό μίσος μεταξύ Πολωνίας κι Λιθουανίας, αλλά εγώ αυτό δε το είδα. Οι άνθρωποι μου ανοίχτηκαν, με βοήθησαν κι μου δείξαν μια άλλη χώρα. Μια χώρα με χαρούμενους ανθρώπους κι με υπέροχα χαμόγελα. Ελπίζω κάποτε να την ξαναδώ, αλλά κι να δω κάποια Λιθουανέζικη ομάδα μπάσκετ ή έστω την Εθνική Λιθουανίας σε κάποιο παιχνίδι της. Συνηστώ αυτή την υπέροχη χώρα σε όλους σας!
μείνετε συντονισμένοι για το νέο τριπ ρεπορτ από το Παρίσι της Βαλτικής Θάλασσας
Αποχαιρέτησα τον ξενοδόχο κι πήρα σβάρνα τους δρόμους. Σήμερα η μέρα των σουβενίρ (πανάθεμα τους) κι την ανακάλυψη των νέων τοπίων στο Βίλνιους. Πρώτος σταθμός μας, η μοναδική συναγωγή που επέζησε το χειρότερο πράγμα στην ιστορία του ανθρώπου, το Χόλοκάουστ. Πριν το πόλεμο υπήρχαν γύρω στους 100000 Εβραίους στην Λιθουανία, που μετά τον πόλεμο επέζησαν ελάχιστοι , κι πολλοί από αυτούς κατέληξαν σε κάποιο γκούλαγκ. Η Συναγωγή Choral (Pylimo 4) αυτή επέζησε, μόνο κι μόνο επειδή οι Ναζιστές το κάναν γραφείο τους κι δε διαλύσανε. Δυστυχώς η συναγωγή ήταν κλειστή (τι πρωτότυπο) κι πήρα την κάθοδο προς την παλιά πόλη του Βίλνιους.
Μετά την απαραίτητη αγορά των Άγιων κειμηλίων, αναχώρηση για το διάσημο Trys kryžiai, δηλαδή στο διάσημο λόφο των 3 Σταυρών. Για ανέβει κανείς εκεί πάνω, θα πρέπει να περπατήσει τα σοκάκια για να καταφέρει να ανέβει προς την κορυφή. Η ιστορία των 2 Σταυρών ξεκινάει από τον θρύλο, που λέει ότι το 1333 2 μοναχοί έφτασαν στο Βίλνιους για να εκχριστιανίσουν τους Λιθουανούς, αλλά οι ίδιοι προτίμησαν τον παγανισμό, κι τους βασάνισαν μέχρι θανάτου, τους σταύρωσαν κι μετά τους ρίξανε στο ποτάμι Βίλνια. Το 1636(?) οι Λιθούανοι, στήσανε 3 τεράστιους ξύλινους Σταυρούς στον λόφο, εις φόρο τιμής προς τους άτυχους μοναχούς, αλλά το 1869 καταστράφηκαν κι ο τσάρος δε επέτρεψε την κατασκευή τους. Το 1916 χτίστηκαν ξανά οι σταυροί οι οποίοι δυστυχώς δε κράτησαν κι πολλοί, μιας κι το 1950 οι Σοβιετικοί τους ανατίναξαν. Την σημερινή μορφή τους την απέκτησαν το 1989, που φτιάχτηκαν από σκυρόδεμα, κι είναι κατά 1.8 μέτρα ψηλότεροι από τους προηγούμενους. Πιστεύω πως μια βόλτα εκεί πάνω αξίζει για την υπέροχη θέα της πόλης.
Επιστροφή ξανά προς την πόλη, κι αυτή τη φορά την επίσκεψη στο νεκροταφείο Rasų, αλλά κι πάλι μέσω μιας τεράστιας διαδρομής. Μετά από αρκετή ώρα, αφορμή για να σταματήσω ήταν μια πινακίδα που είδα. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ Užupis! Παραξενεύτηκα ότι μέχρι κι το lonely planet μου δε έλεγε τίποτα για αυτό. Στην περιοχή Užupis ζούνε κυρίως ποιητές, ζωγράφοι κι άλλοι άνθρωποι της κουλτούρας, αποφάσισαν το 1997 να δημιουργήσουν την δικιά τους Δημοκρατία, με δικό τους νόμισμα, σημαία, πρόεδρο μέχρι κι στρατό (που αριθμεί σχεδόν 17 άνδρες). Με το που μπαίνεις στην «δημοκρατία» στα δεξία σου υπάρχει μια τεράστια ταμπέλα που γράφει όλα τα δικαιώματα σου σε διάφορες γλώσσες (συμπεριλαμβανομένης κι την ελληνική γλώσσα :Ο). Μερικά από τα δικαιώματα που θυμάμαι είναι:
12. Ο σκύλος έχει το δικαίωμα να είναι σκύλος
16. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να είναι χαρούμενοι.
17. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να είναι λυπημένοι.
37. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να μη έχει κανένα δικαίωμα.
Κι άλλα τόσα κουλά. Την ανεξαρτησία την ζήτησαν την 1 Απριλίου (να ένας λόγος ότι κανείς δε τους πείρε στα σοβαρά), κι κάθε χρόνο, την Πρώτη Απριλίου στα «σύνορα της δημοκρατίας» υπάρχουν στρατιώτες που σου σφραγίζουν το διαβατήριο σου με την σφραγίδα της "χώρας τους".
Στην κεντρική πλατεία κοσμεί ένα υπέροχο άγαλμα του Αγγέλου της Užupis, που παίζει τρομπέτα. Το άγαλμα αυτό θέλει να παρουσιάσει την ελευθερία του λόγου που υπάρχει σε αυτήν την περιοχή. Πριν τον άγγελο, στην θέση του υπήρχε ένα τεράστιο αυγό, το οποίο μετά από αρκετά ανέκδοτα το αφαίρεσαν κι έβαλαν το 2002 έναν άγγελο στην θέση του.
Βγήκα από την περιοχή, από την δεύτερη γέφυρα, την γέφυρα Užupis. Τι το διαφορετικό έχει αυτή η γέφυρα? Εικάζεται ότι είναι η πρώτη weddinglockγέφυρα στο κόσμο. Κόσμος έρχεται από παντού με το λουκέτο του που γράφει πάνω το όνομα του ενός κι του άλλου κι σφράγιζαν έτσι την αγάπης τους για πάντα (τι παιδιαρίστικο είναι αυτό, αλλά ΟΚ). Μετά την βόλτα στην Δημοκρατία, αποφάσισα να πάω στο νεκροταφείο Rasų.
Το νεκροταφείο αυτό είναι το παλαιότερο του Βίλνιους (χρονολογείται από το 1769) κι χωρίζεται σε δύο μέρη το παλιό κι το νέο νεκροταφείο. Το νεκροταφείο αυτό ήταν κυρίως καθολικό, μέχρι το 1847 όταν οι ορθόδοξοι άνοιξαν το δικό τους Νεκροταφείο δίπλα στο Ρασος, για να θάβουν τους στρατιώτες από το δίπλα στρατιωτικό νοσοκομείο κι τους φτωχούς από το Βίλνιους. Μετά από λίγο καιρό απέκτησε το όνομα το Νεκροταφείο των Ορφανών (Našlaičių kapinės). Το 1920 ακριβώς δίπλα χτίστηκε ένα ακόμα νεκροταφείο, το Νεκροταφείο των Πολωνών Πεσόντων Στρατιωτών που πολέμησαν στο πόλεμο με τους Μπολσεβίκους κι στο Πολωνολιθουανικό πόλεμο. Σε αυτό το νεκροταφείο έχει θαφτεί η καρδία του Στρατηγού κι Προέδρου της Πολωνίας JózefPiłsudski, μιας κι η καταγωγή του ήταν από την Λιθουανία. Δυστυχώς οι τάφοι καταστράφηκαν από τους Σοβιετικούς μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί τους καθόταν στο λαιμό τους, ότι ο Piłsudski κι ο στρατός του ήταν από τους λίγους που κατάφεραν να φτάσουν μέχρι την Μόσχα. Το 1967 οι Σοβιετική κλείνουν οριστικά το νεκροταφείο κι το 80 αποφασίζουν να το ανατινάξουν, ώστε να φτιάξουν έναν νέο αυτοκινητόδρομο, άλλα κάτι οι αντιδράσεις ου κόσμου, κάτι τα οικονομικά προβλήματα, η ανατίναξη ακυρώθηκε. Μιας κι πλησίαζε η μέρα των νεκρών αποφάσισα να ανάψω μερικά κεράκια σε μερικούς τάφους κι αναχώρησα για την πόλη ξανά.
Πριν πάρω το λεωφορείο για την Ρίγα είχα λίγες επιλογές με τι να κάνω με τα λίγα litasπου είχα. Να πάρω το λεωφορείο κι να δω το εμπορικό κέντρο AKROPOLISή να πάρω μερικές Švyturys κι να πάω στο άγαλμα του αγαπημένου FrankZappa. Συγνώμη κέντρο, αλλά εδώ έχουμε 2 μεγάλες αγάπες. Έφτασα κάτω από το άγαλμα, έβαλα στο iPodμου τραγούδια του φίλου Φρανκ, κι περίμενα να φτάσει η ώρα για να ξαναπάω στο σταθμό των λεωφορείων, κι να πάρω το λεωφορείο για την Ρίγα.
Λίγα λόγια για την Λιθουανία,
Aš myliu savo! (ακα την αγαπώ!
Μπορεί να υπάρχει ένα μικρό μίσος μεταξύ Πολωνίας κι Λιθουανίας, αλλά εγώ αυτό δε το είδα. Οι άνθρωποι μου ανοίχτηκαν, με βοήθησαν κι μου δείξαν μια άλλη χώρα. Μια χώρα με χαρούμενους ανθρώπους κι με υπέροχα χαμόγελα. Ελπίζω κάποτε να την ξαναδώ, αλλά κι να δω κάποια Λιθουανέζικη ομάδα μπάσκετ ή έστω την Εθνική Λιθουανίας σε κάποιο παιχνίδι της. Συνηστώ αυτή την υπέροχη χώρα σε όλους σας!
μείνετε συντονισμένοι για το νέο τριπ ρεπορτ από το Παρίσι της Βαλτικής Θάλασσας
