Βουλγαρία Sequel...Χειμερινό "διάλειμμα" στη Σόφια Νο2

[Grerena]

Vitosha mountain και αγώνες
Διάφορες συγκυρίες δεν μου επέτρεψαν να έρθω "διαβασμένη" στη Σόφια αυτή τη φορά.
Για να καλύψω την έλλειψη αυτή αποφάσισα (για να ρίξω λίγο και στάχτη στα μάτια του άντρα μου) να χαρακτηρίσω το ταξίδι αυτό και λίγο «απρογραμμάτιστο» και να του πουλήσω και λίγο ρουσφέτι. «Είδες που δε "σε τρέχω" αυτή τη φορά; Το πάμε λίγο χαλαρά. Για σένα το κάνω».

Είχα στο μυαλό μου για σήμερα να πάμε στο βουνό Vitosha, αλλά δεν ήξερα ούτε πως θα πάμε, ούτε πόση ώρα θα κάνουμε, ούτε τι θα συναντήσουμε ακριβώς, ούτε καν αν αξίζει τον κόπο. Στην ουσία την απόφαση την πήρα χθες όταν από την Boyana είδα το χιονισμένο βουνό από πάνω μας και κατάλαβα ότι μάλλον θα αξίζει η βόλτα αυτή.
Ευτυχώς η τύχη πάει με τους τολμηρούς.

Μετά το πρωινό λοιπόν αποφάσισα για μιαν ακόμη φορά να ρωτήσω τον receptionist πως θα πάμε στο βουνό. Εκείνος έριξε μια ματιά στον υπολογιστή του και μεμιάς πήρε ένα ύφος ανακούφισης και μας είπε: «Αυτό είναι πιο εύκολο». Θα πάρετε το μετρό μέχρι τη στάση Vitosha και μετά το λεωφορείο 122 έως το τέρμα. Δεν ξέρω αν ήταν πιο εύκολο ή αν μετά τη χθεσινή μεγάλη διαδρομή που κάναμε τώρα του “γεμίσαμε το μάτι”.

Εμείς πάντως τις ακολουθήσαμε τις οδηγίες του. Έτσι κατεβήκαμε στο τέλος της γραμμής του μετρό, στη στάση Vitosha.

Από τη στάση Vitosha και μετά δεν ήταν δύσκολο να βρούμε τη στάση του λεωφορείου και το ίδιο το λεωφορείο, αρκεί να ακολουθούσαμε τους … σκιέρ, που ανέβαιναν και αυτοί στο βουνό. Μου φαινόταν τόσο περίεργο στο κέντρο μιας πόλης – πρωτεύουσας χώρας,.... να κυκλοφορούν σκιέρ!

Εξάλλου η Σόφια (μαζί με την Ανδόρρα νομίζω) είναι η μοναδική πρωτεύουσα της Ευρώπης που έχει τόσο κοντά της χιονοδρομικό κέντρο!
Πολύ γρήγορα φτάσαμε στο τέρμα, που ήταν και η αφετηρία ενός lift. Το lift Simeonovo, όπως ήταν φυσικό Κυριακή πρωί με πολύ ωραίο καιρό, είχε μια μεγάλη ουρά αναμονής.

Με εισιτήριο 15lev το άτομο πήγαινε έλα, επιβιβαστήκαμε και εμείς σε ένα από τα βαγόνια του...

Η διαδρομή που κάναμε ήταν μια υπέροχη διαδρομή που κράτησε σχεδόν μισή ώρα. Διασχίσαμε το δάσος του βουνού Vitosha θαυμάζοντας από ψηλά τη θέα του βουνού, του δάσους αλλά και της Σόφιας, που απομακρυνόταν σιγά σιγά. Εγώ είχα τρελαθεί να βγάζω φωτογραφίες. Μόνο που τα τζάμια του βαγονιού ήταν ένα πλέξι γκλάς χιλιοχαρακωμένο… και οι φωτογραφίες μου δεν είναι και τόσο καθαρές. Η ομορφιά του τοπίου όμως θα μου μείνει.

Μετά από κανένα εικοσάλεπτο αρχίσαμε πια να βλέπουμε και τις πίστες από κάτω μας, ακόμα και σκιέρ που κατηφόριζαν στο «αυλάκι» του τελεφερίκ...

Φτάσαμε στο τέρμα του τελεφερίκ, το επονομαζόμενο Aleko, όπου και κατεβήκαμε.
Εκεί βρίσκονταν 4-5 σαλέ και ξεκινούσε και ένα μεγάλο δίκτυο μονοπατιών, τα οποία όμως διασταυρώνονταν και με περάσματα πίστας.
Ξεκινήσαμε και εμείς πεζοπορία σε ένα κεντρικό χιονισμένο μονοπάτι.
Περπατούσαμε στο μονοπάτι και συναντούσαμε πινακίδες που μας προειδοποιούσαν: Προσοχή δεξιά σας κατάβαση σκιέρ!!

Υπήρχε και ένα μεγάλο δίκτυο τελεφερίκ από πάνω από τα κεφάλια μας. Τελεφερίκ με βαγόνια, με καρέκλες, με μονές θέσεις, τα οποία πήγαιναν ψηλότερα. Η περιοχή όλη έσφυζε από κόσμο. Είχε σκιέρ, πεζοπόρους, οικογένειες με μικρά παιδιά, που άλλοι έκαναν έλκηθρο, άλλοι σκι και snowboard, άλλοι έπαιζαν κάνοντας χιονάνθρωπους και άλλοι έκαναν πικ νικ πάνω στο χιόνι!!!

Εμείς κάναμε μια μεγάλη βόλτα. Χωθήκαμε βαθιά μέσα στο δάσος φεύγοντας από τα πολυσύχναστα σημεία, ώσπου δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε περισσότερο, αφού δεν είχαμε ούτε τα κατάλληλα παπούτσια ούτε καν τα απαραίτητα μπατόν πεζοπορίας.

Τι να πω και για τη θέα!
Η Σόφια ... πιάτο!

Γυρίσαμε πίσω προκειμένου να καθίσουμε σε ένα από τα σαλέ για φαγητό.

Στο δρόμο συναντήσαμε και δυο Έλληνες. Είπα και εγώ! Δεν θα συναντήσω κανέναν; Είχα αρχίσει να ανησυχώ. Όλη η Σόφια ήταν γεμάτο Έλληνες και εδώ πάνω … κανένας; Να λοιπόν που συνάντησα. Μόνο που αυτοί εδώ δεν ήταν τουρίστες. Πιάσαμε την κουβέντα. Ήταν φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας. Ανέβηκαν και αυτοί να κάνουν snowboard στο βουνό. Νομίζω ότι τους ζήλεψα και λίγο (με την καλή έννοια).

Εγώ πολύ ήθελα να καθίσουμε στα ξύλινα παγκάκια, αλλά ο άντρας μου προνόησε ότι θα ξυλιάσει το “πίσω” μας, αφού δεν φοράγαμε ισοθερμικά και πήγαμε μέσα σε ένα σαλέ.

Πήραμε μπιφτέκι, κεμπάμπ, πατάτες, φέτα, φασολάδα και έναν πατσά (τώρα που τον μάθαμε). Μόνο που έβαλα πολύ μπούκοβο και “άναψα”. Η φάση όμως μου άρεσε πολύ. Και ο πατσάς μου άρεσε επίσης. Και η θέα μου άρεσε. Και το περιβάλλον. Και η όλη εκδρομή γενικά.

Μετά πήραμε θέση στην ουρά επιστροφής του τελεφερίκ. Ευτυχώς δεν ήταν μεγάλη, γιατί είμαστε μάλλον από τους πρώτους που θα κατέβαιναν. Ακολούθησε άλλη μισή ώρα υπέροχης βόλτας – κατάβασης, με εμένα πιο ξεψαρωμένη, να βγάζω πια το χέρι μου έξω από το παράθυρο για να τραβήξω φωτογραφίες αποφεύγοντας το πλέξι γκλάς του βαγονιού.

Είναι φανερό ότι υπάρχει μεγάλη ανάπτυξη στην περιοχή. Γύρω από το τελεφερίκ υπάρχει έντονη οικοδομική δραστηριότητα. Επενδυτές σπεύστε!

Φτάνοντας κάτω, το λεωφορείο το χάσαμε κυριολεκτικά για 2-3 δευτερόλεπτα. Τώρα το επόμενο θα περνούσε σε κανένα 20λεπτο. Τόλμησα να ρωτήσω ένα ταξιτζή πόσα θέλει για να μας πάει στην αρένα.

Δεν κατάλαβε στην αρχή. Μετά μου λέει: «Play tennis?» κάνοντας παράλληλα και την κίνηση του παίκτη! «Υες» του λέω. Η απάντησή του ήταν 30lev. Μου φάνηκε τεράστια η τιμή δεδομένου ότι χθες σε αντίστοιχη απόσταση είχαμε δώσει 15lev. Οκ. του λέμε δεν πειράζει. Θα πάρουμε λεωφορείο. Και πήγαμε στη στάση και περιμέναμε.

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να έρθει το λεωφορείο, να μας πάει στο μετρό και από εκεί μετρό και περπάτημα θα χάναμε σίγουρα αν όχι τον αγώνα όλο, σίγουρα το πρώτο σετ. Δεν πρόλαβα να ανησυχήσω πολύ γιατί ο ταξιτζής με πλησίασε για να μου πει ότι δέχεται να μας πάει με 15lev.

Φτάσαμε εγκαίρως στην αρένα. Είδαμε τον τελικό ανάμεσα στον Ούγγρο Fuscovic και το Ρώσο Medvedev...
Ε! Να δούμε και λίγο τένις σήμερα...

... με νικητή το αναμενόμενο φαβορί τον Medvedev...

Και τα επινίκια...

Ωραία ήταν. Αν και ονειρευόμουν ωραιότερο finale με νικητή τον Τσιτσιπά. Δεν πειράζει. Άλλη φορά.
Πήραμε για τελευταία φορά τον γνώριμο δρόμο της επιστροφής και επιστρέψαμε στη γειτονιά μας.

Επιχειρήσαμε για δεύτερη φορά να πάμε στο Ιρακινό εστιατόριο, αλλά πάλι άτυχοι είμαστε. Σήμερα είχε κατεβάσει ρολά από πιο νωρίς.
Κρίμα. Κάναμε φιλότιμες προσπάθειες να το πετύχουμε ανοιχτό αλλά δεν…
Ε! να ‘χουμε κάτι και για την επόμενη φορά.

Είχε πάρει το μάτι μου όμως ένα αραβικό μαγαζί που πούλαγε γύρο, πίτσα και hot-dog!!!
Δηλ. ότι δημοφιλές street food κυκλοφορεί ... το πουλούσε! Και εκεί που σκεφτόμουν τι “βρώμικο” τα πάρω ακούω πάλι ελληνικά δίπλα μου. Μια κοπελιά Βουλγάρα με ρώτησε αν θέλω βοήθεια στη συνεννόηση. «Όχι ευχαριστώ. Απλά δεν μπορώ να αποφασίσω τι να πάρω».

Έτσι για την ιστορία… λίγο το μετρό, λίγο το τελεφερίκ, το ταξί και το λεωφορείο… σήμερα περπατήσαμε μόνο 7,3κμ (10533 βήματα) σύμφωνα πάντα με το ρολογάκι του άντρα μου που τα μετράει αυτά!!

Ήταν μια πολύ ωραία ημέρα ... η σημερινή.
.....

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Θα πρέπει να κρατήσω το λόγο μου και να μην αναφερθώ εκτενώς στο τένις. Και θα το κάνω … στα επόμενα κεφάλαια.
Σε αυτό όμως οφείλω να πω δυο κουβέντες για το τένις και γιατί οι αγώνες ήταν ο λόγος του ταξιδιού αυτού, αλλά και για χάρη του φοβερού Έλληνα τενίστα Στέφανου Τσιτσιπά.

Οι αγώνες
Φεύγοντας για το γήπεδο κάναμε μια απαραίτητη στάση στα Lidl της γειτονιάς μας για να ψωνίσουμε νερά, πατατάκια, μπισκοτάκια και άλλα απαραίτητα για το γήπεδο. Έχει και το γήπεδο τέτοια, αλλά εμείς οι … “παλιοί” είπαμε να αποφύγουμε τις ουρές του.

Πήραμε το μετρό και κατεβήκαμε στη στάση G.M. Dimitrov, η οποία απείχε περί το ενάμισι χιλιόμετρο από το γήπεδο. Παράλληλα παρακολουθούσαμε από το internet την έκβαση του αγώνα. Τελείωνε το δεύτερο σετ και εμείς παρακαλούσαμε να ισοφαρίσει ο (μέχρι τότε πίσω στο σκορ) Berettinni τον Ισπανό Verdasco για να προλάβουμε να δούμε τουλάχιστον ένα σετ.
Μέχρι να φτάσουμε έγινε και η ισοφάριση.

Βρήκαμε τις θέσεις μας εύκολα. Είχα κλείσει πολύ καλύτερες από πρόπερσι. Ήμουνα "παλιά" πια. Πιο περπατημένη γαρ. Βρισκόμασταν πάνω ακριβώς από την είσοδο-έξοδο των αθλητών στο γήπεδο έχοντας έτσι τη δυνατότητα να τους δω από πολύ κοντά.

Το γήπεδο Armeec arena φιλοξενεί τα τελευταία χρόνια το τουρνουά τένις Sofia Open της ATP. Πρόκειται για μια πολύ καλή διοργάνωση, στην οποία συμμετέχουν μεγάλα ονόματα του τένις. Τώρα όταν λέω … μεγάλα, δεν εννοώ τον Novak Djokovic, αλλά σίγουρα βλέπεις πολύ καλό τένις από παίκτες της 2ης ή 3ης δεκάδας της παγκόσμιας κατάταξης.

Είδαμε το τρίτο σετ, όπου κέρδισε ο Ιταλός, είδαμε και έναν αγώνα διπλού, ανάμεσα σε 2 Ινδούς και 2 Βούλγαρους, είδαμε τον τρίτο προημιτελικό ανάμεσα στον Ρώσο Medvedev (που ήταν και το φαβορί του τουρνουά) και τον Σλοβάκο Klizan και τέλος έφτασε και η ώρα του Τσιτσιπά, που θα έπαιζε με τον Γάλλο Monfils.

Ο νικητής του 1ου αγώνα Berettini...

Την ώρα της προετοιμασίας του Τσιτσιπά. Διακρίνονται στο πλάνο και ο μπαμπάς και ο αδελφός του...

κατά την αποχώρησή του Τσιτσιπά...

Μεταξύ Klisan και Medvedev. Το γήπεδο είναι αισθητά πιο γεμάτο απ’ ότι στον προηγούμενο αγώνα…

Τα καθιερωμένα αυτόγραφα του νικητή...

Η ώρα του Τσιτσιπά με τον Monfils...
Τις ελληνικές σημαίες τις βλέπετε στο βάθος;

Ο Τσιτσιπάς στο σερβίς...

Μεγάλο χάζι έκανα στα διαλείμματα με τα παιδάκια που μαζεύονταν μπροστά μου. Μεγάλο αγώνα έκαναν προκειμένου να πάρουν αυτόγραφο από τους παίκτες κατά την αποχώρησή τους. Τα περισσότερα ήταν Ελληνάκια, τα οποία ανταγωνίζονταν για το ποιο έχει τις περισσότερες υπογραφές στο μπαλάκι του.

«Εγώ έχω υπογραφή από τον Lazarov. Έχω τις περισσότερες!» Και στο καπάκι ρωτούσε τον μπαμπά του, φωνάζοντας δυνατά: «Μπαμπά ποιος είναι ο Lazarov;»

Εντύπωση μου έκανε ότι όλα αυτά τα παιδάκια είχαν χάσει σήμερα το σχολείο τους. Ήταν μια κανονική εργάσιμη ημέρα στην Ελλάδα, που γονείς και παιδιά έκαναν κοπάνα για χάρη του τένις.

Το γήπεδο (χωρητικότητας 12.000 ατόμων) δεν ήταν γεμάτο, αλλά θα έλεγα μισογεμάτο. Το 60% του κόσμου πρέπει να ήταν Έλληνες αν κρίνω από τα Ελληνικά, που άκουγα γύρω μου, τις σημαίες που έβλεπα, αλλά και τις επευφημίες κάθε φορά που κέρδιζε πόντο ο Τσιτσιπάς.
Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ωραία και ο ενθουσιασμός κυρίως από τους Έλληνες της αρένας ήταν μεγάλος. Σήμερα όμως ο Monfils ήταν πάρα πολύ φορμαρισμένος και έπαιζε το καλύτερο παιχνίδι της ζωής του. Το πρώτο σετ το πήρε ο Monfils και ύστερα από ένα πολύ αγχωτικό δεύτερο σετ γεμάτο «συγκινήσεις», που κρίθηκε σε έναν πολύ κρίσιμο πόντο στο tai – break, ο Τσιτσιπάς έχασε και το δεύτερο σετ.

Εδώ ο Γάλλος Monfils, ενώ σε πρώτο πλάνο φαίνεται και ο προπονητής του Τσιτσιπά (κάτω αριστερά)...

Το κυνήγι για τα αυτόγραφα...

Δεν μπορώ να πω ότι δεν υπήρχε μια μικρή απογοήτευση. Σκεφτόμασταν ότι μπορεί να ήταν κουρασμένος από την υπερπροσπάθεια των προηγούμενων ημερών στο Australian open ή μπορεί να ήταν αγχωμένος από την παρουσία τόσων Ελλήνων, που είχαν ταξιδέψει για χάρη του και είχαν γεμίσει πάνω από το μισό γήπεδο.

Η ήττα του όμως αυτή δεν επηρέασε τη θέση του στην παγκόσμια κατάταξη. Θα συνέχιζε να είναι το Νο 12.

Αποχαιρετίσαμε την αρένα για σήμερα...

Δεν είχαμε πολύ όρεξη για φαγητό. Είχαμε φάει και τόσα snack όλη την ημέρα. Με το μετρό γυρίσαμε στη γειτονιά μας.

Πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας όμως υπήρχε ένα Ιρακινό εστιατόριο, το “Ashurdanipal”, για το οποίο είχα διαβάσει διθυράμβους …από Babaduma και Pel, εδώ στο forum. Θα αξίζει σκέφτηκα.
Πραγματικά το μαγαζί αυτό δεν σου γεμίζει καθόλου το μάτι. Αν δεν είχα διαβάσει γι' αυτό ...δεν θα έμπαινα ποτέ μέσα. Δυστυχώς όμως παρόλο που είχε μια παρέα μέσα, θα έκλεινε σε μισή ώρα και έτσι μας διώξανε.
Άντε, δεν πειράζει. Θα επιχειρήσουμε αύριο πάλι. Είμαστε και πολύ κουρασμένοι από το ταξίδι και το πρωινό ξύπνημα, οπότε πήγαμε πια καρφί στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση και ύπνο.

Με το που άραξα είπα να μπω στο forum για να δω την “κίνηση” και βλέπω και άλλον συμφορουμίτη στο "click and post". Ο @thanosth βρισκόταν στην πόλη! Πρόκειται για γνωστό φίλαθλο του τένις, αφού φροντίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του σε όποιο νήμα έχει σχέση με το τένις.
Να βρεθούμε Θάνο καμιά φορά και για καφέ στη Σόφια , τώρα που μάθαμε το δρόμο.

...

 

[Grerena]

Την άλλη μέρα το πρωί κατεβήκαμε για πρωινό. Η αίθουσα του πρωινού ήταν μια ωραία αίθουσα με αίθριο που επέτρεπε να μπαίνει το φυσικό φως και με έναν μπουφέ με αλμυρά κυρίως πρωινά, που σαφέστατα προτιμούσα έναντι των γλυκών.
Από τα 8 τραπέζια, τα 6 ήταν κατειλημμένα από Έλληνες.

Boyana church και αγώνες
Το πρόγραμμά μου ήταν να πάμε να δούμε την εκκλησία της Boyana, που βρίσκεται στις παρυφές της πόλης. Είναι ένα μνημείο που ανήκει στη λίστα της Unesco και που αποτελούσε βασική παράλειψη δική μου από την προηγούμενη επίσκεψή μου στην πόλη.

Δεν είχα όμως πολυψάξει το πώς θα πάμε μέχρι εκεί. Κάπου είχα διαβάσει ότι πάει ένα λεωφορείο (Νο 64), αλλά από πού θα το πάρω ...ήταν το θέμα. Θα μου πείτε υπάρχει η λύση του ταξί. Ναι. Αυτό το έκανα την προηγούμενη φορά. Τώρα είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα το πάω πιο χαλαρά και ήθελα να κυκλοφορήσω και λίγο με τα ΜΜΜ, έτσι και σαν βόλτα.
Είπα να ρωτήσω στη reception για το πώς θα πάμε μέχρι την Boyana. Ο receptionist μου φάνηκε ότι πολύ ζορίστηκε να μου απαντήσει. «Είναι μακριά» μας είπε. «Θέλει δύο λεωφορεία και περπάτημα», μας είπε. «Δεν σας κόβω να το ‘χετε» θα σκέφτηκε. «Δεν παίρνετε καλύτερα ένα ταξί»; Είπε στο τέλος.
Σίγουρα θα μας πέρασε για τσιγκούνηδες, αφού εμείς επιμέναμε στα τραμ και τα λεωφορεία.

Συμβουλεύτηκε λοιπόν το pc του και μας έδωσε κάποιες οδηγίες.
Έτσι με βάση τις οδηγίες του, πήραμε το τραμ Νο 4 και κατεβήκαμε μετά από πολλές στάσεις στην Tsar Boris III. Μετά έπρεπε να περάσουμε απέναντι στην Bul. Nikola petkov για να πάρουμε το 111 λεωφορείο.

Εκεί που ψάχναμε τη στάση, μας άκουσε ένας περαστικός και προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει. Άρχισε λοιπόν σε σπαστά ελληνικά να μας δίνει οδηγίες. «Εκεί είναι η στάση που ψάχνετε. Θα πάρετε το 111 και θα κατεβείτε σε δυο στάσεις και μετά θα πάρετε άλλο λεωφορείο, που πάει προς τα πάνω και θα κατεβείτε στην Boyana».
«Ευχαριστούμε πολύ. Τα ελληνικά που τα έμαθες;»
Και η απάντησή του ήταν: «Μα είμαι από το Σαντάνσκι»!!!
Μα φυσικά! Θα έπρεπε να το είχα καταλάβει!
Μας χαιρέτισε χτυπώντας τον άντρα μου φιλικά στην πλάτη … σαν παλιόφιλοι που γίναμε και απομακρύνθηκε παρακολουθώντας μας όμως παράλληλα για να σιγουρευτεί ότι κατευθυνόμασταν σωστά.

Εκεί που περιμέναμε στη στάση το 111, πρόσεξα μια παρέα παιδιών που βγήκαν από ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο.

Μου κίνησε την περιέργεια και αποφάσισα να ανοίξω την πόρτα να δω από πού βγήκαν αυτά τα παιδιά. Και την ανοίγω και τι να δω; Ένα παλιό εργοστάσιο με πολλά από τα μηχανήματά του μέσα, που πλέον αποτελούσαν εξαρτήματα ενός χώρου ... paintball. Ήταν ένα indoor γήπεδο paintball. Φοβερό σκηνικό. Μου φάνηκε τόσο βαλκανικό αλλά και σουρεαλιστικό συγχρόνως. Πάρα πολύ ωραίος χώρος για … paintball. Θα μπορούσε να είναι και σκηνικό ταινίας τύπου «Αναλώσιμοι».
Άσε που νομίζω ότι για την ταινία «Αναλώσιμοι 2» γυρίστηκαν κάποιες σκηνές κάπου στη Βουλγαρία.

Αν κυκλοφορούσαμε με ταξί … δεν θα συναντούσαμε τέτοια αξιοθέατα, ούτε … “συμπατριώτες” από το Σαντάνσκι. Όπως δεν θα συναντούσαμε βέβαια και … ποδαρόδρομους σε ανηφοριές όπως κάναμε στη συνέχεια.

Πήραμε το 111 και μετά από δυο στάσεις κατεβήκαμε μπροστά στο «Εθνικό μουσείο ιστορίας».
Μπορεί και να έπρεπε να μπούμε να το δούμε και αυτό, αλλά η Boyana και οι αγώνες τότε μπορεί να κινδύνευαν να βγουν απ΄το πρόγραμμα αν το κάναμε γι’ αυτό και το …προσπεράσαμε.
Τώρα τι θα πω στο forum; Ο greco μπορεί και να με μαλώσει!

Ο δρόμος μέχρι την εκκλησία της Boyana από εκεί ήταν 2κμ. και ανηφορικός. Η περιοχή της Boyana ήταν ένα πολύ όμορφο προάστιο μέσα στα δέντρα. Περάσαμε μέσα από γειτονιές με όμορφα σπίτια, χτισμένα μέσα σε δάσος και πατώντας πάνω σε χιόνια. Κόψαμε δρόμο μέσα από χιονισμένα μονοπατάκια και πήραμε μια γερή δόση εξοχής.

Φτάσαμε στην Boyana church. Πρόκειται για μια Βυζαντινή εκκλησία που ανήκει στον κατάλογο της Unesco. Η θέση της, στην καρδιά ενός όμορφου κήπου με περίβολο, που τη δεδομένη στιγμή ήταν και χιονισμένος, ήταν ονειρική.

Βγάλαμε εισιτήρια των 10 lev το άτομο (κάρτες δεν δέχονταν) και περιμέναμε για λίγο μέχρι να βγει το προηγούμενο group από εμάς. Στο χώρο μπαίνουν συγκεκριμένα άτομα για λίγο χρόνο και φυσικά απαγορεύονται και οι φωτογραφίες.
Μετά από 10 λεπτά μπήκαμε και εμείς. Μαζί με εμάς το group μας συμπληρώθηκε από δυο κοπέλες και έναν μοναχικό αλλά πολύ καταρτισμένο τουρίστα.

Η εκκλησία Boyana χτίστηκε σε τρία στάδια από τα 1000 έως τα 1800, αλλά οι σημαντικότερες προσθήκες έγιναν κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας στη δεκαετία του 1200.
Την εποχή εκείνη ζωγραφίστηκαν οι υπέροχες εσωτερικές τοιχογραφίες, που απεικόνιζαν 240 ιστορικές και βιβλικές φιγούρες σε ρεαλιστικό ύφος. Οι τοιχογραφίες είναι σχεδιασμένες από έναν άγνωστο καλλιτέχνη και περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων σύγχρονα πορτρέτα δύο Βουλγάρων ηγεμόνων, του Τσάρου Κωνσταντίνου Ασσέν και του Τσάρου Κολογιάν, δίπλα στις συζύγους τους.

Εμείς θαυμάσαμε τις τοιχογραφίες τριών διαφορετικών εποχών πάνω σε τρία διαφορετικά επίπεδα σοβάδων, από καλλιτεχνική άποψη. Ο μοναχικός τουρίστας, που ήταν εφοδιασμένος και με δυο βιβλία παραμάσχαλα το θέμα το έβλεπε από ιστορική άποψη. Το δε φύλακα τον είχε τρελάνει με τις ερωτήσεις. Με τον τρόπο αυτό ακούσαμε και εμείς μια αρκετά ενημερωτική ξενάγηση. Όταν πια ακούσαμε και την ερώτηση αν ο βασιλιάς της δεξιά τοιχογραφίας είναι πρωτοξάδερφος του βασιλιά της αριστερής τοιχογραφίας από τον μοναχικό τουρίστα… τότε νιώσαμε ότι τα μάθαμε όλα και είχε έρθει η ώρα να φύγουμε…

Ωραίο το χαλαρό, αλλά μήπως είχε έρθει η ώρα να πάρουμε και ένα ταξί για να πάμε στην αρένα; Είμαστε αρκετά μακριά από αυτή και το ενδεχόμενο να γυρίσουμε όπως ήρθαμε μάλλον δεν “έπαιζε”.
Αλλά που ταξί εδώ πάνω; Εδώ είναι εξοχή.
"Ας πάρουμε το λεωφορείο που θα ‘ρθει και κάπου θα μας πάει." Κάπου θα βρούμε μετρό για να συνεχίσουμε.
Μια κοπελιά στη στάση μας είπε ότι μπορούμε να κατέβουμε στο τέρμα και από εκεί να πάρουμε μετρό. Εκεί βρίσκεται και ένα Mall, το οποίο είναι πολύ ωραίο μας τόνισε. Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε σαν την άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Σιγά μην πάμε σε Mall στη Σόφια. Αργότερα όμως αναθεώρησα την άποψή μου.

Σε αυτήν την εκδρομή πάντως αντί για τις εφαρμογές και τα gps που τελευταία χρησιμοποιώ … δούλεψε η παλιά τεχνική, αυτή του: «ρωτώντας πας στην πόλη». Δεν ξέρω αν αυτήν την τεχνική μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις πάντα, αλλά στη Σόφια πάντως σίγουρα “δουλεύει”.

Κατεβήκαμε λοιπόν στο τέρμα, αλλά πριν πάρουμε το μετρό για την αρένα είπαμε «Ας πάμε μια βόλτα στο Mall μήπως και βρούμε να φάμε κάτι, γιατί μετά θα γονατίσουμε από τα snack πάλι».

Η κοπελιά που μας «έστειλε» στο Mall είχε πάρα πολύ δίκιο.
Το Paradise Center ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο εμπορικό κέντρο, το οποίο μου φάνηκε πολύ καλύτερο από το Golden Hall της Αθήνας. Είχε μια πληθώρα μαγαζιών – φίρμες και πολύ ωραίο σχεδιασμό.

Αποφασίσαμε να καθίσουμε για φαγητό στο Mr Pizza, το οποίο εκτός από πίτσα είχε και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Ο άντρας μου πήρε βακαλάο σκορδαλιά (είναι φαν των ψαριών) και εγώ που ήθελα σούπα πήρα μία που μου προέκυψε… πατσάς! Δεν το είχα σκοπό να παραγγείλω πατσά, αλλά τελικά μου άρεσε και αργότερα μέσα στο ταξίδι ξαναέφαγα συνειδητά. Είναι ένα παραδοσιακό πιάτο της Βουλγαρίας και το βρίσκεις συχνά, σε αντίθεση με μας στην Αθήνα, που το βρίσκεις μόνο στη Βαρβάκειο “after”, μετά από κρεπάλη.

Τελικά νομίζω ότι και αυτό το απρογραμμάτιστο μου άρεσε πολύ.
Ωραίος ο προγραμματισμός στα ταξίδια, αλλά ωραίο και το απρογραμμάτιστο. Μάλλον και τα δύο χρειάζονται. Το σωστό ζύγι είναι το μυστικό και πάντα θέλει και λίγη… τύχη.

Επειδή όμως πραγματικά είχαμε αργήσει πολύ αναγκαστήκαμε να ... ενδώσουμε σε ...ένα ταξί. Έτσι 10' αργότερα είμαστε έξω από το γήπεδο.
Σήμερα θα παρακολουθούσαμε τους δύο ημιτελικούς μονού ανδρών και ένα διπλό ημιτελικό.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες σχετικά με τους αγώνες, γιατί μάλλον δεν θα τις διαβάσει κανείς, εκτός ίσως από τον thanosth. Μπορώ να πω όμως ότι πέρασα ένα πολύ ευχάριστο πεντάωρο.

Ξέχασα να αναφέρω ότι από το γήπεδο αναδύονταν έντονη η μυρωδιά της πίτσας. Συγκεκριμένα η πίτσα Domino’s καταναλώνονταν με γρήγορους ρυθμούς από τους περισσότερους θεατές. Υπήρχε ένα παράρτημα έξω από τις κερκίδες, που δεχόταν παραγγελίες delivery και έτσι ακόμα κι αν ήσουν φαγωμένος η μυρωδιά δεν σε άφηνε ήσυχο. Απορώ βέβαια πως μπορούσαν να παίξουν οι αθλητές, με τέτοιες μυρωδιές.

Έτσι κάτω από αυτές τις συνθήκες είδαμε τον πρώτο ημιτελικό μεταξύ του Ούγγρου Fucsovic και του Ιταλού Berettinni, στη συνέχεια έναν ημιτελικό διπλού ανάμεσα στους χθεσινούς Ινδούς και δύο Ινδονήσιους και τέλος τον 2ο ημιτελικό ανάμεσα στο Γάλλο Monfils και του Ρώσου Medvedev. Και στους τρεις αγώνες έχασαν αυτοί που … υποστήριζα!!!

Γύρω στις 9:00 το γήπεδο άδειασε...

Μετά τους αγώνες αποφασίσαμε να πάμε και μια νυχτερινή βόλτα στη Σόφια, κάτι που δεν είχαμε κάνει ούτε το προηγούμενο βράδυ ούτε και στο προηγούμενο ταξίδι μας. Η πρώτη φορά σε μια πόλη βλέπετε είναι για μένα πάντα του τρεχαλητού, οπότε τώρα ήρθε η ώρα και της Vitosha bul.

Η βόλτα μας ξεκίνησε από τη στάση του μετρό “Sofia University”.
Περάσαμε μπροστά από το National Assembly of the Republic of Bulgaria…

Χτυπήσαμε και μια σουπίτσα στο Farmer’s…
Όχι δεν πήρα πάλι πατσά. Σήμερα δοκίμασα γλυκοπατατόσουπα!

Η οποία είχε γνήσιο ελληνικό λάδι αν κρίνω από τον τενεκέ που είχε στο ράφι...(πάνω δεξιά)...ονόματι Ladas!

Εδώ θα κάνω μία παρένθεση για να πω ότι η Σόφια έχει πολλά μαγαζάκια σαν το παραπάνω, που φτιάχνουν πολύ ωραίες σούπες. Το SupaStar είναι ίσως το πιο γνωστό, στο οποίο είχα φάει την προηγούμενη φορά. Τώρα ανακάλυψα και το Farmer’s.

Περάσαμε μπροστά και από το εκπληκτικό θέατρο Ivan Vazov, το οποίο είχε παράσταση εκείνη την ώρα και δεν μπόρεσα να προχωρήσω περισσότερο από το φουαγιέ. Η κοπελιά στην είσοδο μου είπε: «Έλα αύριο πριν την παράσταση για να μπεις μέσα να το δεις. Κατά τις 6:00».
Αχ! Μακάρι να μπορούσα, γιατί το έχω δει στο διαδίκτυο και είναι καταπληκτικό.

Και φυσικά περάσαμε και από το Largo. Πολύ εντυπωσιακό και μέρα και νύχτα…

Ώσπου τελικά φτάσαμε και στην περίφημη λεωφόρο Vitosha.
Σαββατόβραδο και ο δρόμος είχε όλα τα μαγαζιά ανοιχτά και πολύ κόσμο θα έλεγα.
Πήραμε παρά το κρύο ένα παγωτό στο χέρι από το Afreddo...

Λίγο πιο κάτω μας είδαν κάτι Έλληνες και μας ρώτησαν που το πήραμε γιατί είχαν και εκείνοι "κάψες". Μα με 0 βαθμούς που είχε εκείνη την ώρα φυσικό ήταν.

Η μουσική του Καρρά, που έβγαινε από μια πιτσαρία μου τράβηξε την προσοχή και μπήκα μέσα για μια πίτσα. Έπιασα και την κουβέντα με τον μαγαζάτορα, ο οποίος μου έλεγε πόσο πολύ του αρέσει ο Καρράς αλλά γενικά τα Ελληνικά τραγούδια και σ’ αυτόν αλλά και σε πολλούς, γι’ αυτό και ενίοτε μας τα …."κλέβουνε". Μου τα έλεγε αυτά και μου έκλεινε και το μάτι.

Εντύπωση μου έκανε η στυλιστική επιλογή του Βούλγαρου που περπατούσε μπροστά μου κατά τη διάρκεια της βόλτας. Λευκό παλτό από άντρα δεν περίμενα να δω στο κέντρο της Σόφιας...

Σαν να μας ήρθε η κούραση ξαφνικά και όταν είδαμε και το ρολογάκι (mi band 3) του άντρα μου, που έλεγε ότι σήμερα κάναμε 17377 βήματα, που αντιστοιχούσαν σε 12 χιλιόμετρα, … και έτσι ... επιβεβαιώθηκε η κούρασή μας.

Άντε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, γιατί αύριο το πρόγραμμα είχε εκδρομή στο βουνό και θα πρέπει να μαζέψουμε δυνάμεις.

.....

 

[thanosth]

Εξαιρετικό το tennis travelstory σου!

Με το που άραξα είπα να μπω στο forum για να δω την “κίνηση” και βλέπω και άλλον συμφορουμίτη στο "click and post". Ο @thanosth βρισκόταν στην πόλη! Πρόκειται για γνωστό φίλαθλο του τένις, αφού φροντίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του σε όποιο νήμα έχει σχέση με το τένις.
Να βρεθούμε Θάνο καμιά φορά και για καφέ στη Σόφια , τώρα που μάθαμε το δρόμο.

Αν όχι του χρόνου στη Σόφια, ίσως φέτος στο Αθενς που ο Τσιτσιπάς θα παίξει για το Davis Cup στο Τατόι club.
http://www.tennisnews.gr/greek-tennis/regional/33418-davis-cup-tsitsipas

Ψάξε όμως από τώρα κονε για τικετς γιατί η ζήτηση αναμένεται τιτανοτεραστια σε σχέση με την προσφορά.

Το τένις προσφέρεται πολύ για υπέροχα city breaks όπως λέμε tie break .

 

[greco]

Ο greco δεν μαλωνει ποτε χαχαχα!Αγαπημενη η Σοφια,πολυ ωραια η περιγραφη και ομορφες οι φωτο σου!

 

[Grerena]

Αν όχι του χρόνου στη Σόφια, ίσως φέτος στο Αθενς που ο Τσιτσιπάς θα παίξει για το Davis Cup στο Τατόι club.

Έχω ήδη ενεργοποιήσει τα κονέ μου για εισιτήρια! Δεν χάνεται αυτό το event.
Και πέρυσι στο αντίστοιχο Fed Cup των γυναικών ήμουν μέσα στον τελικό και είδα Σάκαρη και Γραμματικοπούλου, οι οποίες ανέβασαν την Εθνική ομάδα κατηγορία (στο group 1 Ευρωαφρικανικής ζώνης).
Τα γήπεδα στο Τατόι είναι καταπληκτικά, αλλά είναι πολύ μικρά και χωράνε πολύ λίγο κόσμο.

Ραντεβού λοιπόν στο επόμενο city break!

Ο greco δεν μαλωνει ποτε χαχαχα!Αγαπημενη η Σοφια,πολυ ωραια η περιγραφη και ομορφες οι φωτο σου!

Πάντως τις ακούω τις συμβουλές, απλά δεν προλαβαίνω.
Άφησα έτσι και άλλη εκκρεμότητα για την επόμενη φορά.

Ευχαριστώ πολύ και τους δυο σας.

 

[thanosth]

Χα χα, για δες σύμπτωση κι εγώ ήμουν παρών σε αυτό το ιβεντ πέρσι τον Απρίλη. Και μάλιστα εντός γηπέδου...
Περισσότερα δεν κάνει να πω... Χιχι


Υ.Γ.:Μη μου πεις ότι κι εσύ θας πας Foro Italico για το 1000αρι, γιατί το επόμενο city break μου εκεί θαναι;

 

[Grerena]

Υ.Γ.:Μη μου πεις ότι κι εσύ θας πας Foro Italico για το 1000αρι, γιατί το επόμενο city break μου εκεί θαναι;

Μακάρι να μπορούσα, αλλά πρέπει να "μαζευτώ" λίγο, γιατί φέτος έχω και Πανελλήνιες!
Το τουρνουά αυτό όμως το έχω βάλει στο μάτι. Φοβερό γήπεδο (με Ιταλική φινέτσα), είναι στη Ρώμη (αγαπημένη) και παίζει και ο Nadal συνήθως (που είμαι μεγάλη fan).
Οπότε ετοιμάσου εσύ να κάνεις την ανταπόκριση......

 

[Grerena]

Vitosha mountain και αγώνες
Διάφορες συγκυρίες δεν μου επέτρεψαν να έρθω "διαβασμένη" στη Σόφια αυτή τη φορά.
Για να καλύψω την έλλειψη αυτή αποφάσισα (για να ρίξω λίγο και στάχτη στα μάτια του άντρα μου) να χαρακτηρίσω το ταξίδι αυτό και λίγο «απρογραμμάτιστο» και να του πουλήσω και λίγο ρουσφέτι. «Είδες που δε "σε τρέχω" αυτή τη φορά; Το πάμε λίγο χαλαρά. Για σένα το κάνω».

Είχα στο μυαλό μου για σήμερα να πάμε στο βουνό Vitosha, αλλά δεν ήξερα ούτε πως θα πάμε, ούτε πόση ώρα θα κάνουμε, ούτε τι θα συναντήσουμε ακριβώς, ούτε καν αν αξίζει τον κόπο. Στην ουσία την απόφαση την πήρα χθες όταν από την Boyana είδα το χιονισμένο βουνό από πάνω μας και κατάλαβα ότι μάλλον θα αξίζει η βόλτα αυτή.
Ευτυχώς η τύχη πάει με τους τολμηρούς.

Μετά το πρωινό λοιπόν αποφάσισα για μιαν ακόμη φορά να ρωτήσω τον receptionist πως θα πάμε στο βουνό. Εκείνος έριξε μια ματιά στον υπολογιστή του και μεμιάς πήρε ένα ύφος ανακούφισης και μας είπε: «Αυτό είναι πιο εύκολο». Θα πάρετε το μετρό μέχρι τη στάση Vitosha και μετά το λεωφορείο 122 έως το τέρμα. Δεν ξέρω αν ήταν πιο εύκολο ή αν μετά τη χθεσινή μεγάλη διαδρομή που κάναμε τώρα του “γεμίσαμε το μάτι”.

Εμείς πάντως τις ακολουθήσαμε τις οδηγίες του. Έτσι κατεβήκαμε στο τέλος της γραμμής του μετρό, στη στάση Vitosha.

Από τη στάση Vitosha και μετά δεν ήταν δύσκολο να βρούμε τη στάση του λεωφορείου και το ίδιο το λεωφορείο, αρκεί να ακολουθούσαμε τους … σκιέρ, που ανέβαιναν και αυτοί στο βουνό. Μου φαινόταν τόσο περίεργο στο κέντρο μιας πόλης – πρωτεύουσας χώρας,.... να κυκλοφορούν σκιέρ!

Εξάλλου η Σόφια (μαζί με την Ανδόρρα νομίζω) είναι η μοναδική πρωτεύουσα της Ευρώπης που έχει τόσο κοντά της χιονοδρομικό κέντρο!
Πολύ γρήγορα φτάσαμε στο τέρμα, που ήταν και η αφετηρία ενός lift. Το lift Simeonovo, όπως ήταν φυσικό Κυριακή πρωί με πολύ ωραίο καιρό, είχε μια μεγάλη ουρά αναμονής.

Με εισιτήριο 15lev το άτομο πήγαινε έλα, επιβιβαστήκαμε και εμείς σε ένα από τα βαγόνια του...

Η διαδρομή που κάναμε ήταν μια υπέροχη διαδρομή που κράτησε σχεδόν μισή ώρα. Διασχίσαμε το δάσος του βουνού Vitosha θαυμάζοντας από ψηλά τη θέα του βουνού, του δάσους αλλά και της Σόφιας, που απομακρυνόταν σιγά σιγά. Εγώ είχα τρελαθεί να βγάζω φωτογραφίες. Μόνο που τα τζάμια του βαγονιού ήταν ένα πλέξι γκλάς χιλιοχαρακωμένο… και οι φωτογραφίες μου δεν είναι και τόσο καθαρές. Η ομορφιά του τοπίου όμως θα μου μείνει.

Μετά από κανένα εικοσάλεπτο αρχίσαμε πια να βλέπουμε και τις πίστες από κάτω μας, ακόμα και σκιέρ που κατηφόριζαν στο «αυλάκι» του τελεφερίκ...

Φτάσαμε στο τέρμα του τελεφερίκ, το επονομαζόμενο Aleko, όπου και κατεβήκαμε.
Εκεί βρίσκονταν 4-5 σαλέ και ξεκινούσε και ένα μεγάλο δίκτυο μονοπατιών, τα οποία όμως διασταυρώνονταν και με περάσματα πίστας.
Ξεκινήσαμε και εμείς πεζοπορία σε ένα κεντρικό χιονισμένο μονοπάτι.
Περπατούσαμε στο μονοπάτι και συναντούσαμε πινακίδες που μας προειδοποιούσαν: Προσοχή δεξιά σας κατάβαση σκιέρ!!

Υπήρχε και ένα μεγάλο δίκτυο τελεφερίκ από πάνω από τα κεφάλια μας. Τελεφερίκ με βαγόνια, με καρέκλες, με μονές θέσεις, τα οποία πήγαιναν ψηλότερα. Η περιοχή όλη έσφυζε από κόσμο. Είχε σκιέρ, πεζοπόρους, οικογένειες με μικρά παιδιά, που άλλοι έκαναν έλκηθρο, άλλοι σκι και snowboard, άλλοι έπαιζαν κάνοντας χιονάνθρωπους και άλλοι έκαναν πικ νικ πάνω στο χιόνι!!!

Εμείς κάναμε μια μεγάλη βόλτα. Χωθήκαμε βαθιά μέσα στο δάσος φεύγοντας από τα πολυσύχναστα σημεία, ώσπου δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε περισσότερο, αφού δεν είχαμε ούτε τα κατάλληλα παπούτσια ούτε καν τα απαραίτητα μπατόν πεζοπορίας.

Τι να πω και για τη θέα!
Η Σόφια ... πιάτο!

Γυρίσαμε πίσω προκειμένου να καθίσουμε σε ένα από τα σαλέ για φαγητό.

Στο δρόμο συναντήσαμε και δυο Έλληνες. Είπα και εγώ! Δεν θα συναντήσω κανέναν; Είχα αρχίσει να ανησυχώ. Όλη η Σόφια ήταν γεμάτο Έλληνες και εδώ πάνω … κανένας; Να λοιπόν που συνάντησα. Μόνο που αυτοί εδώ δεν ήταν τουρίστες. Πιάσαμε την κουβέντα. Ήταν φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας. Ανέβηκαν και αυτοί να κάνουν snowboard στο βουνό. Νομίζω ότι τους ζήλεψα και λίγο (με την καλή έννοια).

Εγώ πολύ ήθελα να καθίσουμε στα ξύλινα παγκάκια, αλλά ο άντρας μου προνόησε ότι θα ξυλιάσει το “πίσω” μας, αφού δεν φοράγαμε ισοθερμικά και πήγαμε μέσα σε ένα σαλέ.

Πήραμε μπιφτέκι, κεμπάμπ, πατάτες, φέτα, φασολάδα και έναν πατσά (τώρα που τον μάθαμε). Μόνο που έβαλα πολύ μπούκοβο και “άναψα”. Η φάση όμως μου άρεσε πολύ. Και ο πατσάς μου άρεσε επίσης. Και η θέα μου άρεσε. Και το περιβάλλον. Και η όλη εκδρομή γενικά.

Μετά πήραμε θέση στην ουρά επιστροφής του τελεφερίκ. Ευτυχώς δεν ήταν μεγάλη, γιατί είμαστε μάλλον από τους πρώτους που θα κατέβαιναν. Ακολούθησε άλλη μισή ώρα υπέροχης βόλτας – κατάβασης, με εμένα πιο ξεψαρωμένη, να βγάζω πια το χέρι μου έξω από το παράθυρο για να τραβήξω φωτογραφίες αποφεύγοντας το πλέξι γκλάς του βαγονιού.

Είναι φανερό ότι υπάρχει μεγάλη ανάπτυξη στην περιοχή. Γύρω από το τελεφερίκ υπάρχει έντονη οικοδομική δραστηριότητα. Επενδυτές σπεύστε!

Φτάνοντας κάτω, το λεωφορείο το χάσαμε κυριολεκτικά για 2-3 δευτερόλεπτα. Τώρα το επόμενο θα περνούσε σε κανένα 20λεπτο. Τόλμησα να ρωτήσω ένα ταξιτζή πόσα θέλει για να μας πάει στην αρένα.

Δεν κατάλαβε στην αρχή. Μετά μου λέει: «Play tennis?» κάνοντας παράλληλα και την κίνηση του παίκτη! «Υες» του λέω. Η απάντησή του ήταν 30lev. Μου φάνηκε τεράστια η τιμή δεδομένου ότι χθες σε αντίστοιχη απόσταση είχαμε δώσει 15lev. Οκ. του λέμε δεν πειράζει. Θα πάρουμε λεωφορείο. Και πήγαμε στη στάση και περιμέναμε.

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να έρθει το λεωφορείο, να μας πάει στο μετρό και από εκεί μετρό και περπάτημα θα χάναμε σίγουρα αν όχι τον αγώνα όλο, σίγουρα το πρώτο σετ. Δεν πρόλαβα να ανησυχήσω πολύ γιατί ο ταξιτζής με πλησίασε για να μου πει ότι δέχεται να μας πάει με 15lev.

Φτάσαμε εγκαίρως στην αρένα. Είδαμε τον τελικό ανάμεσα στον Ούγγρο Fuscovic και το Ρώσο Medvedev...
Ε! Να δούμε και λίγο τένις σήμερα...

... με νικητή το αναμενόμενο φαβορί τον Medvedev...

Και τα επινίκια...

Ωραία ήταν. Αν και ονειρευόμουν ωραιότερο finale με νικητή τον Τσιτσιπά. Δεν πειράζει. Άλλη φορά.
Πήραμε για τελευταία φορά τον γνώριμο δρόμο της επιστροφής και επιστρέψαμε στη γειτονιά μας.

Επιχειρήσαμε για δεύτερη φορά να πάμε στο Ιρακινό εστιατόριο, αλλά πάλι άτυχοι είμαστε. Σήμερα είχε κατεβάσει ρολά από πιο νωρίς.
Κρίμα. Κάναμε φιλότιμες προσπάθειες να το πετύχουμε ανοιχτό αλλά δεν…
Ε! να ‘χουμε κάτι και για την επόμενη φορά.

Είχε πάρει το μάτι μου όμως ένα αραβικό μαγαζί που πούλαγε γύρο, πίτσα και hot-dog!!!
Δηλ. ότι δημοφιλές street food κυκλοφορεί ... το πουλούσε! Και εκεί που σκεφτόμουν τι “βρώμικο” τα πάρω ακούω πάλι ελληνικά δίπλα μου. Μια κοπελιά Βουλγάρα με ρώτησε αν θέλω βοήθεια στη συνεννόηση. «Όχι ευχαριστώ. Απλά δεν μπορώ να αποφασίσω τι να πάρω».

Έτσι για την ιστορία… λίγο το μετρό, λίγο το τελεφερίκ, το ταξί και το λεωφορείο… σήμερα περπατήσαμε μόνο 7,3κμ (10533 βήματα) σύμφωνα πάντα με το ρολογάκι του άντρα μου που τα μετράει αυτά!!

Ήταν μια πολύ ωραία ημέρα ... η σημερινή.
.....

 

[escursione]

Πολύ ωραίες οι περιγραφές σε μια πόλη που τα τελευταία χρόνια έχει μεγάλη ανάπτυξη και φυσικά τέλειος ο συνδυασμός με το τουρνουά τένις που είναι μία σοβαρή αφορμή για ένα τριήμερο ταξιδάκι στη γειτονική χώρα.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι και λίγες ημέρες πριν την έναρξη του τουρνουά, έχοντας ενθουσιαστεί και με την επιτυχία του Τσιτσιπά στην Αυστραλία, είχα αποφασίσει να μην το χάσω! Αλλά τελευταία στιγμή αλλάξαν τα σχέδια και ελπίζω του χρόνου να είμαι πιο τυχερός. Πάντως από τις φωτογραφίες και τα σχόλια είναι σαν να πήγα...
Επίσης δεν περίμενα να έχει τόσους πολλούς Έλληνες θεατές στο τουρνουά μιας και στη χώρα μας ο περισσότερος κόσμος αδιαφορεί για το τένις. Την τελευταία φορά που επισκέφτηκα τη Σόφια ήταν απίθανο να βρεθείς κάπου και να μην ακούς τριγύρω σου Ελληνικά.

 

[Grerena]

@escursione Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

Χαίρομαι που μετέφερα την ατμόσφαιρα των αγώνων. Αν και ομολογώ ότι “κρατήθηκα” και δεν έδωσα αναλυτικότερα στοιχεία, γιατί φοβήθηκα ότι οι περισσότερες περιγραφές μου θα ήταν αποτρεπτικές στο να διαβάσει κάποιος την ιστορία μου, αφού πιστεύω ότι το άθλημα δεν είναι τόσο γνωστό σε πολύ κόσμο.

Το σίγουρο είναι ότι ένα ταξιδάκι σε συνδυασμό με κάποιο event της αρεσκείας μας είναι το καλύτερο. Εμένα μου αρέσει το τένις και η αλήθεια είναι ότι με πολύ χαρά είδα στα δύο τελευταία μου ταξίδια στη Σόφια ότι αρέσει και σε πολλούς Έλληνες, οι οποίοι «θυσίασαν» χρόνο και χρήμα για να το απολαύσουν. Και δεν το έκαναν μόνο για χάρη του Τσιτσιπά, γιατί και το ’17 που πήγα, είχε επίσης πολλούς Έλληνες και τότε ήταν πρωταγωνιστής ο Dimitrov, ο Βούλγαρος.

Μακάρι να μπορούσε και η Ελλάδα να διοργανώσει ένα αντίστοιχο τουρνουά. Μακάρι και ο Τσιτσιπάς να αποτελέσει τον “Γκάλη” του αθλήματος.

Με ή χωρίς τους αγώνες η Σόφια πάντως σίγουρα ήταν πάνω των προσδοκιών μου και ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα είτε για χειμερινό είτε και για καλοκαιρινό διάλειμμα!

 

[Grerena]

Την επόμενη μέρα το πρωί ξυπνήσαμε αξημέρωτα και χωρίς πρωινό (αφού φύγαμε νωρίς) και πήραμε το δρόμο για το metro της Serdika.

Διασχίσαμε μια άδεια πόλη…

Στο σταθμό της Serdika, η είσοδος της μπλε γραμμής που έπρεπε να πάρουμε για το αεροδρόμιο ήταν κλειστή. Αφού αγχωθήκαμε αρκετά που περνούσε η ώρα και δεν άνοιγε, αναγκαστήκαμε να μπούμε από την είσοδο της κόκκινης γραμμής και υπόγεια (αφού επικοινωνούσαν οι δύο σταθμοί) να φτάσουμε στη γραμμή της μπλε. Είπαμε ότι … «παλιώσαμε» στην πόλη. Η καθαρίστρια που έφτασε λίγο καθυστερημένα για να ανοίξει την είσοδο της μπλε γραμμής «επέτρεψε» και στους υπόλοιπους (Έλληνες κυρίως) επιβάτες να προλάβουν το τρένο οριακά ένα λεπτό πριν φύγει. Ευτυχώς αυτό το άγχος δεν το περάσαμε.

Γρήγορα φτάσαμε στο αεροδρόμιο και αρκετά γρήγορα περάσαμε και τον έλεγχο.

Την πτήση δεν την ευχαριστήθηκα και πολύ, γιατί η θέση μου ήταν πρώτη πρώτη σειρά, που σημαίνει ότι μέχρι να κλείσει η πόρτα είχα ξυλιάσει από το κρύο και επίσης μου έσπασαν τα νεύρα οι αεροσυνοδοί, οι οποίοι κάθε τρεις και λίγο με ρωτούσαν αν φοράω τη ζώνη μου, μην αφήνοντας με να κοιμηθώ.

Στις 8 και κάτι είμαστε στο Βενιζέλος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Εντυπώσεις:
Ήταν μια εκδρομή που δεν περίμενα να την ευχαριστηθώ τόσο. Παρόλο που πήγα για τους αγώνες και δεν πρόλαβα να χορτάσω τον Έλληνα πρωταθλητή, που αποχώρησε νωρίς πέρασα πολύ όμορφα.

Μετά την πρώτη μου επίσκεψη στη Σόφια είχα πει: "ωραία ήταν αλλά δεν έχω λόγο να ξανάρθω". Μετά τη δεύτερή μου επίσκεψη λέω: "ωραία ήταν και ευχαρίστως θα μπορούσα να ξανάρθω για ένα Σαββατοκύριακο".

Νιώθω μια οικειότητα με αυτήν την πόλη. Μου αρέσει που είναι μικρή, μου αρέσει που έχει φιλικούς ανθρώπους πρόθυμοι ανά πάσα στιγμή να βοηθήσουν, μου αρέσει που μπορώ να περπατάω ακόμα και αργά τη νύχτα στους δρόμους της και να μη φοβάμαι την εγκληματικότητα, μου αρέσει που είναι και φθηνή και μπορώ να κάνω ότι τραβάει η ψυχή μου χωρίς να σκέφτομαι το οικονομικό κομμάτι.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το χιονοδρομικό. Ενώ βρίσκεται στο top 10 αυτών που πρέπει να επισκεφτείς στη Σόφια, εγώ δεν είδα καθόλου Έλληνες (τους οποίους συνάντησα παντού) και μάλιστα δεν είδα καθόλου τουρίστες. Πρόκειται για μια καταπληκτική εκδρομή ακόμα και στην περίπτωση σαν τη δική μου (που δεν πήγα για σκι) την οποία θα τη χαρακτήριζα εκτός από φυσιολατρική ακόμα και πολιτιστική αφού συναντάς και κάτι από την καθημερινότητα των Βουλγάρων.

Κάποιος στο forum σχολιάζοντας τα φθηνά εισιτήρια της Ryan είπε: «Καλά πόσες φορές πια να πάει κανείς στη Σόφια;»
Αυτή τη στιγμή, κάτω από την επήρεια των πρόσφατων εντυπώσεων μου από την πόλη, η δική μου απάντηση είναι: Πολλές!!!

Μερικά πρακτικά:
Σχετικά με τις μετακινήσεις μας:
Χρησιμοποιήσαμε κάρτα με φορτωμένες διαδρομές, που ισχύει για το μετρό και μόνο. Κάποια στιγμή τελείωσαν οι διαδρομές και φορτώσαμε εκ νέου κι άλλες. Όπου χρησιμοποιήσαμε λεωφορείο βγάλαμε επί τόπου εισιτήριο σε αυτόματα μηχανήματα, αρκεί να είχαμε ο ακριβές αντίτιμο σε ψιλά, γιατί ρέστα δεν έδινε το μηχάνημα.

Όπως πολύ σωστά επισήμανε και ο Vagar78 στην ιστορία του, για όσους ταξιδεύουν στην επιστροφή με την πρωινή πτήση της ryanair προλαβαίνουν να είναι στην ώρα τους στο αεροδρόμιο παίρνοντας το πρώτο τρένο του μετρό (που ξεκινάει στις 5:00). Εγώ ακολούθησα τη συμβουλή του και … πρόλαβα.

Αν θέλεις να μη χαλάσεις λεφτά στη Σόφια είναι πάρα πολύ … εύκολο.
Δύο διπλούς espresso πήραμε την πρώτη μέρα για να μας φύγει η νύστα του ταξιδιού από ένα … ψιλικατζίδικο (δίπλα στα λουτρά ήταν) που είχε και μηχανή του καφέ. Κόστος 1,85lev και οι δύο, δηλ. 0,47€ ο ένας. Και ήταν και περιποιημένος!
Ανάλογες είναι οι τιμές και σε όλα τα άλλα!

Και θα τελειώσω την ιστορία μου με κάτι …τενιστικό:
Στα επόμενα τουρνουά που πήρε μέρος ο Τσιτσιπάς σημείωσε νίκες (πήρε και έναν τίτλο στη Μασσαλία), με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή (Μάρτιος του ’19) να έχει ανέβει στο Νο 10 της παγκόσμιας κατάταξης!!!

Όσο κρατάει το τουρνουά τένις στη Σόφια και όσο κρατάνε και τα φθηνά εισιτήρια της Ryan εγώ θα συνεχίσω να πηγαίνω για Χειμερινά “διαλείμματα” και έχω την αίσθηση ότι κάθε φορά θα ανακαλύπτω καινούρια όμορφα της Βουλγαρίας.

Να 'μαστε καλά να ταξιδεύουμε.

....... Τέλος .......