Καλοί και λιγότερο καλοί γιατροί υπάρχουν και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Ελλειψη προσωπικού επίσης υπάρχει και στις δύο περιπτώσεις.
Στο δημόσιο τομέα οι γιατροί βλέπουν και χειρίζονται περισσότερα περιστατικά, άρα έχουν μεγαλύτερη και καλύτερη τριβή.
Το πρόβλημα της δημόσιας υγείας σήμερα στη χώρα μας δεν είναι το μη σωστά καταρτισμένο προσωπικό, αλλά το γεγονός ότι το προσωπικό αυτό δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του όπως θα έπρεπε.
Τα φάρμακα, τα υγειονομικά υλικά, τα μηχανήματα, τα αναλώσιμα που προμηθεύονται τα Νοσοκομεία όλης της χώρας λιγοστεύουν και οι επισκευές των ιατρικών μηχανημάτων καθυστερούν. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι οι προμηθευτές δεν μπορούν πλέον να ανταπεξέλθουν.
Οι προμήθειες όλων των δημόσιων Νοσοκομείων για τα έτη 2007, 2008, 2009, πληρώθηκαν με ομόλογα του ελληνικού δημοσίου λήξης του ...αγίου, τα οποία στη συνέχεια κουρεύτηκαν. Τα τιμολόγια του 2010 και 2011 παλεύουν να πληρωθούν από τις δόσεις των δανείων. Για το 2012 και 2013 είναι αστείο και να το συζητάμε.
Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι οι περισσότερες ελληνικές προμηθεύτριες εταιρείες έχουν κλείσει ή κοντεύουν να κλείσουν, αυτές που έχουν μείνει δεν κάνουν μεγάλες εισαγωγές γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τα εργοστάσια (τα οποία θέλουν τα πληρωμή στο τρίμηνο) και όλες τις υπόλοιπες σχετικές υποχρεώσεις, άρα δεν προμηθεύουν τα Νοσοκομεία γιατί δεν πληρώνονται. Και το όποιο απόθεμα μπορεί να είχαν σε υλικά και ρευστό, έχει τελειώσει.
Οι δε πολυεθνικές τα μάζεψαν και αποχώρησαν και πολλά προϊόντα αποσύρονται και δε διατίθενται πλέον στην ελληνική αγορά.
Αν λοιπόν πραγματικά νομίζετε ότι η δημόσια υγεία στο τόπο μας είναι καλή, εύχομαι να μη χρειαστεί να περάσετε ακόμα κι έξω από Νοσοκομείο.
Και επαναλαμβάνω, ότι η κατάντια της δεν έχει να κάνει με το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.