Βέλγιο Γαλλία Ολλανδία To Road Trip της καρδιάς μας (Brussels-Amsterdam-Lille-Ruen-Omaha Beach)

The Newbie

Member
Μηνύματα
22
Likes
30
Ονειρεμένο Ταξίδι
Να δω το Βόρειο Σέλας
Περιεχόμενα

Με καθυστερηση πολλών μηνών σας παραθέτω την δική μας ιστορία που πραγματοποιηθηκε τον Ιούνιο του 2011​

Αντί προλόγου​

Οι μέρες προετοιμασίας του ταξιδιού οργασμός. Σκέψεις, σημειώσεις σχέδια, αλλαγές σχεδίων και πάλι από την αρχή. Πώς μέσα σε τόσες λίγες μέρες να χωρέσουν τόσα πολλά. Να προλάβουμε να τα δούμε όλα, να τα γευτούμε όλα. To Road Trip που τόσο καιρό ονειρευόμασταν επιτέλους θα γινόταν πραγματικότητα. Οι μέρες του ταξιδιού μετρημένες και οι προορισμοί πολλοί. Το πλάνο έχει αναχώρηση από Αθήνα και άφιξη στις Βρυξέλλες. ενοικίαση αυτοκίνητου από το αεροδρόμιο και άμεση αναχώρηση οδικώς για Άμστερνταμ, παραμονή στο Άμστερνταμ 4 ημέρες, ύστερα οδικώς Γαλλία και παραμονή 1 ημέρα Lille, 1 Ημέρα Rouen, 2 μέρες Bayeux, 2 μέρες Παρίσι και επιστροφή αεροπορικώς Αθήνα.​

1η ημέρα

Μέσα σε πυρετώδεις ετοιμασίες της τελευταίας στιγμής έφθασε η μέρα της αναχώρησης. Και εμείς βρισκόμαστε στο Ελευθέριος Βενιζέλος με τις βαλίτσες -ανά χείρας- γεμάτες ταξιδιωτικούς οδηγούς, χάρτες και με την ελπίδα ότι οι μέρες που θα ακολουθήσουν να είναι μοναδικά όμορφες. Ανυπομονησία για όλα αυτά που θα συναντήσουμε και το ταξίδι αρχίζει
3 ½ ώρες γλυκιάς προσμονής και η πτήση μας φτάνει στον προορισμό της. Πρώτος σταθμός του ταξιδιού η Βρυξέλλες. Για την ακρίβεια το αεροδρόμιο τον Βρυξελλών. Φουτουριστικό και με αυτήν την ευχάριστη βουή που έχουν όλα τα μεγάλα αεροδρόμια με λογής λογής ανθρώπους που συναντιούνται έστω και στιγμιαία μέσα σε μία ευχάριστη βιασύνη, σέρνοντας αποσκευές και περιμένοντας να κάνουν check in για μέρη άγνωστα ή απλά να επιστρέψουν σε μέρη οικεία. Κάπου εκεί βρισκόμαστε και εμείς σέρνοντας τις δικές μας βαλίτσες και ψάχνοντας τον γκισέ της Hertz για να παραλάβουμε το αυτοκίνητο μας. Δυστυχώς η εμπειρία μας με την Hertzδεν είναι η καλύτερη, μία δέσμευση ποσού που έγινε εν αγνοία του υπαλλήλου και ύστερα κάποια τεχνικά προβλήματα που έδειχναν ότι η πιστωτική μου ήταν χωρίς αντίκρισμα ήταν αρκετά για να μας αγχώσουν την πρώτες ώρες του ταξιδιού. Μετά από ώρα διαπραγματεύσεων οδηγούμαστε στο γκαράζ του αεροδρομίου όπου ένα ολοκαίνουργιο Chevroletμας περιμένει για να μας συντροφέψει τις επόμενες 10 μέρες. Ο καιρός είναι βροχερός και από τους +30 C στην Ελλάδα βρεθήκαμε στους +12 του Βελγίου, η αλλαγή της θερμοκρασίας μας αναζωογονεί και μας ξενίζει ευχάριστα.​

Hit the road καιξεκινάμε. Το Amsterdam απέχει 200 περίπου χιλιόμετρα και θα περάσουμε έξω από την Ουτρέχτη, η διαδρομή είναι πολύ όμορφη γεμάτη από εικόνες με λιβάδια όπου βόσκουν αμέριμνα αγελαδίτσες πλάι σε ήσυχα ποταμάκια. Οι Ολλανδικοί αυτοκινητόδρομοι είναι απέραντες ευθείες με τέσσερις τουλάχιστον λωρίδες ανά κατεύθυνση και οι Ολλανδοί συνετοί οδηγοί. Τα χιλιόμετρα κυλούν γρήγορα στο κοντέρ, ο δρόμος είναι όλος δικός μας παρόλο που ψιλοβρέχει και εμείς δοκιμάζουμε την καινούργια μας camera κινηματογραφώντας τους εαυτούς μας σε ρόλο ανταποκριτή ενώ στο ραδιόφωνο προσπαθούμε να πιάσουμε κάποιο Ολλανδικό σταθμό.
Στα περίχωρα του Άμστερνταμ βλέπουμε τους πρώτους ποδηλάτες που όσο πλησιάζουμε στο κέντρο της πόλης πληθαίνουν. Ποδηλάτες όλων των ηλικιών, ποδηλάτες με τα παιδάκια σε μικρό καθισματάκι στο πίσω μέρος του ποδηλάτου τους, ποδηλάτες με δεύτερο επιβάτη στην σχάρα, ποδηλάτες με ομπρέλες και το καλύτερο ποδηλάτες με τρίκυκλο καροτσάκι στο μπροστινό μέρος όπου εκεί μεταφέρουν τα μικρά παιδιά. Το θέαμα πρωτόγνωρο και απίθανο​

Φτάνουμε στο Jackie Ο το B&B που θα μείνουμε για να αφήσουμε αποσκευές και να κάνουμε το checkin. Το Jackie-O βρίσκεται στην συνοικία Joardaan (ΒΔ μέρος της πόλης) και έχει εκπληκτική θέα στο κανάλι Bloemgracht. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα καλόγουστο διαμερισμάκι με όλες τις ανέσεις που χρειάζεται ένας επισκέπτης. Ασύρματο Internet, ταξιδιωτικούς οδηγούς για την πόλη, φρούτα και κρασί για καλωσόρισμα. Επιπλέον είναι εξοπλισμένο με όλα τα απαραίτητα για την προετοιμασία γρήγορου γεύματος και για τους “θα πεθάνω χωρίς καφέ” η ιδιοκτήτρια έχει προβλέψει εσπρεσιερα με κάψουλιτσες καφέ. Το πιο σημαντικό βρίσκεται μία ανάσα από το σπίτι της Anna Frank και η περιοχή είναι ήσυχη και πολύ γραφική.​

Αφήνουμε το αμάξι σε κοντινό garage και τιμούμε το “γυράδικο” -με ιδιοκτήτη ένα Τούρκο που κατάγεται “απέναντι από την Μυτιλήνη”- με ένα σάντουιτς με γύρο ομολογουμένως αρκετά εύγεστο. Με το χάρτη της πόλης και την ομπρέλα ανά χείρας μιας και το ψιλόβροχο συνεχιζόταν, σπεύδουμε όλο ανυπομονησία να εξερευνήσουμε την γύρω περιοχή. Πρώτος στόχος η πολυπληθής Dam Square. H πλατεία Dam είναι το κέντρο και η καρδιά του Άμστερνταμ, αν και υπάρχουν αναμφισβήτητα πιο ωραίες περιοχές στην πόλη. Ο επιβλητικός ναός δεσπόζει στην πλατεία όπου καλλιτέχνες και όχι μόνο αυτοσχεδιάζουν προσπαθώντας να κερδίσουν από εσένα λίγα cents. Πολύ κόσμος συρρέει εδώ, γύρω από την περιοχή υπάρχουν μαγαζιά για φαγητό και τα αναπόφευκτα ελκυστικά καταστήματα με τουριστικά είδη.​

Εδώ βρίσκεται και το μουσείο της Madame Tisso που δεν επισκεφτήκαμε και Βασιλικό Παλάτι (Koninklijk Paleis) που επίσης δεν επισκεφτήκαμε αν και θέλαμε γιατί ήταν κλειστό λόγο εργασιών συντήρησης. Η ώρα περνάει γρήγορα, το ψιλοβροχο συνεχίζεται και εμείς περνούμε τον δρόμο της επιστροφής αφού προμηθευόμαστε από το κοντινό Super Market (Alber Heijn) νερά και φρέσκα φρούτα. Το σπιτάκι, μας περιμένει για να ανακουφίσει τα κουρασμένα μας μέλη.​

Η πόλη είναι ένα κόσμημα αρχιτεκτονικής με το δίκτυο των καναλιών, τα παραδοσιακά σπίτια και τους πλακόστρωτους δρόμους. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι η κλίση που παρουσιάζουν πολλά από τα κτίσματα της πόλης. Νομίζεις ότι είναι έτοιμα να πέσουν! Η αιτία είναι το αμμώδες έδαφος πάνω στο οποίο είναι κτισμένα. Οι πρώτες εντυπώσεις είναι παρά πάνω από ενθαρρυντικές λίγο ο μουντός καιρός λίγο το ψιλοβροχο λίγο τα κτήρια λίγο τα κανάλια…..λίγο απο όλα και συντέλεσαν στο όμορφο κλίμα​

Το βράδυ αποφασίζουμε να καθίσουμε λίγο πιο κάτω από εκεί που μένουμε. σε ένα μικρό μαγαζί που είναι γεμάτο από χαμογελαστές παρέες, Το φαγητό είναι μάλλον αδιάφορο αλλά το κλίμα είναι όμορφο. Επιστροφή στο σπίτι. Αύριο η μέρα θα είναι μεγάλη και εμείς πρέπει να είμαστε ξεκούραστοι για να την υποδεχτούμε.​

 

The Newbie

Member
Μηνύματα
22
Likes
30
Ονειρεμένο Ταξίδι
Να δω το Βόρειο Σέλας
Με αφορμή την αναζήτηση πληροφοριών για το επόμενο μου ταξίδι...έπεσα πάνω στο Thread που είχα δημιουργήσει μόλις ..........πριν 3 σχεδόν χρόνια...και που είχα αφήσει ανολοκλήρωτο ..η συνέχεια λοιπόν γράμμενη είς ανάμνησην των ωραίων εκείνων ημερών

2η ημέρα
Κυριακάτικο ξύπνημα στο καλοκαιρινό πλέον Άμστερνταμ, ο καιρός μας έκανε την χάρη και φόρεσε τα καλά του. Οι χρυσές ακτίδες του ήλιου καρφώνονται με ορμή στα ήσυχα νερά των καναλιών και καλούν τον κόσμο να βγει από τα σπίτια του και να χαρεί την λιακάδα. Η πόλη άλλαξε πρόσωπο έγινε πιο χαρούμενη, παρέες κάνουν βόλτα στα κανάλια με τις βάρκες τους ενώ άλλες κάθονται κατά μήκος των καναλιών και απολαμβάνουν την ζεστασιά του ήλιου.

Σήμερα το πρόγραμμα περιλαμβάνει πρωινή βόλτα στην Flower Market την υπαίθρια αγορά λουλουδιών που εκτείνεται κατά μήκος του καναλιού Singel (μεταξύ Koningsplein και Muntplein) και στην γύρω περιοχή.
Κατά μήκος του καναλιού υπαίθρια κιόσκια πωλούν πολύχρωμα λουλούδια και διάφορα είδη φυτών, βολβών και σπόρων. Απέναντι από τα κιόσκια μικρά παραδοσιακά μαγαζιά πωλούν τοπικά τυριά. Η βόλτα στην αγορά είναι όμορφη και όταν τα μάτια μας απόλαυσαν τα όμορφα χρώματα των λουλουδιών αποφασίζουμε να συνεχίσουμε την πορεία μας προς την οδό spui, προσπαθώντας να εντοπίσουμε το Gartine που βρίσκεται στην όδο Taksteeg 7 το οποίο θεωρείται ένα παρά πολύ καλό μαγαζί για πρωινό και όχι μόνο. Μάταια ψάχνουμε, ο χάρτης που έχουμε δεν είναι λεπτομερής και εγώ δεν προνόησα να ρίξω μια ματιά στο google maps πριν φύγω από το σπίτι. Χαμένοι στα στενά του Amsterdam αποφασίζουμε να καθίσουμε στο De Beiaard στην οδό Spui 20. Ένα απλό τουριστικό καφέ σε κεντρικότατο σημείο όπου συναντιούνται οι γραμμές του τραμ. Από άποψη φαγητού το μαγαζί μας εκπλήσσει ευχάριστα, εκεί μας βρίσκει το μεσημέρι χαλαρωμένους να απολαμβάνουνε το τοπίο παρατηρώντας στιγμές από την καθημερινή ζωή των Ολλανδών.
Η ώρα περνά γρήγορα όταν περνάς καλά αλλά η επιστροφή στο σπίτι αποτελεί πια γεγονός. Επειδή όμως δεν νοείται Άμστερνταμ χωρίς ποδήλατο λίγο πριν φτάσουμε λέμε να κάνουμε την πρώτη μας προσπάθεια για ποδηλατάδα. Οι διαδικασίες ενοικίασης ολοκληρώνονται γρήγορα και τα στενά γύρω από το σπίτι είναι ήσυχα και ιδανικά για δοκιμή. Η πρώτη απόπειρα ποδηλατάδας είναι σχετικά επιτυχής, δεν έχουμε καμία πτώση δεν πατήσαμε κανέναν, δεν μας ψάρεψαν από κανένα κανάλι και το ποιο σημαντικό δεν έπεσε κανένας βιαστικός Ολλανδός ποδηλάτης επάνω μας. Η ώρα είναι περίπου τέσσερις το μεσημέρι και ίσα ίσα προλαβαίνουμε για λίγη ώρα ξεκούρασης πριν την επόμενη έξοδο

Κλειδώνουμε τα ποδήλατα και βουρ για το σπίτι. Καταλαμβάνω την αγαπημένη γωνία του δωματίου, την αναπαυτική πολυθρόνα από όπου χαζεύω τους περαστικούς και τις βάρκες που περνάν στο κανάλι και που και που ανταποδίδω τα χαμόγελα ή και ένα χαιρετισμό στους εύθυμους επιβάτες.

Πριν καλά καλά το καταλάβω είμαστε ξανά στους δρόμους, αυτήν την φορά τα βήματα μας μας οδηγούν στην οδό Spuistraat. Η περιοχή τριγύρω έχει περισσότερα coffee shops από ότι συνήθως και παρελκύοντας λίγο από την πορεία μας βρισκόμαστε στην περίφημη Red Light District. Η περιοχή σε πολλά σημεία δείχνει ξεχασμένη και παραμελημένη, στο κανάλι γίνονται έργα (ή γινόντουσαν κάποτε), κάποιες κοπέλες στις βιτρίνες, οι προαγωγοί τους απέξω, μαγαζιά που διαφημίζουν live sex. Εμείς περάσαμε αρκετά νωρίς (γύρω στις 19:00) και τα πράγματα ήταν ήσυχα σίγουρα αργά το βράδυ η περιοχή θα ζωντανεύει.

Και να μαστέ πάλι κατά μήκος της Spuistraat την οποία διασχίσαμε όλη ώσπου φτάσαμε στον προορισμό μας, το νούμερο 1-D. Στο Savini, ένα μικρό Ιταλικό Εστιατόριο με τραπεζάκια απέξω τα οποία είναι πιασμένα και έτσι καθόμαστε μέσα. Το φαγητό είναι αρκετά καλό, ειδικά τα spaghetti με γαρίδες και το service αρκετά φιλικό. Ο υπάλληλος τους εξεπλάγην ευχάριστα όταν του είπαμε ότι είμαστε Έλληνες και μας είπε ότι η γιαγιά του είχε γεννηθεί στην Καππαδοκία και ότι μιλούσε Ελληνικά. Ένας Ιταλός με Ποντιακή καταγωγή δηλαδή, τον ονομάσαμε Γιωρίκα Κορλεονίδη

Επιστροφή στο σπίτι με ενδιάμεση στάση για ένα ποτάκι σε ένα από τα πολλά café στο κανάλι Keizersgracht. Η κούραση της ημέρας συσσωρεύτηκε και αφεθήκαμε ευκόλως στην αγκαλιά του Μορφέα με φόντο το όμορφο κανάλι.

3η ημέρα
Πρωινό ξύπνημα γιατί η μέρα ναι μεν είναι μεγαλύτερη στο Άμστερνταμ αλλά και αυτά που θέλουμε να δούμε είναι πολλά. Ο καιρός παραμένει καλός και σήμερα θα βγούμε έξω από το Amsterdam, θα πάμε στα πολυδιαφημιζόμενο ψαροχωρι Marken και στο χωριό με τους δεκάδες ανεμόμυλους το Zans Zante.
Το Marken απέχει 22 χιλιόμετρα από την πόλη και η διαδρομή είναι όμορφη, οι γνωστές αγελαδίτσες και τα ποταμάκια έχουν και πάλι την τιμητική τους. Στο πλάι του αυτοκινητόδρομου υπάρχει ποδηλατοδρόμος και ποδηλάτες άνετα μετακινούνται από το ένα χωριό στο άλλο. Λίγο πριν φτάσουμε στο Markel αριστερά του δρόμου υπάρχει ένα σημείο που μπορείς να σταθμεύσεις το αμάξι και ανεβαίνοντας μερικά σκαλάκια να απολαύσεις την θέα στον Ατλαντικό ωκεανό.

Και να μαστέ στο Marken. Παρκάρουμε το αυτοκίνητο στο παρκινγκ του χωριού και συνεχίζουμε με τα πόδια. Όπου χωριό μην φανταστείτε τίποτα σπουδαίο ένα σύμπλεγμα από ξύλινα σπιτάκια με μικρούς δρόμους ανάμεσα τους για τους περιπατητές. Καμιά ιδιαίτερη εντύπωση, δεν έβλεπες την θάλασσα από πουθενά (σίγουρα θα υπήρχε δίοδος για την θάλασσα άλλα εμείς δεν την γνωρίζαμε) και ύστερα από περιπλάνηση μιας ώρας γιατί είναι και λίγο δαιδαλώδης και περιμένοντας να δούμε κάτι το εντυπωσιακό και αφού αυτό το εντυπωσιακό δεν ερχόταν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο παρκινγκ. Παρόλα αυτά ένα πολύ ωραίο σημείο είναι ο φάρος που μπορεί κάποιος να τον απολαύσει νοικιάζοντας ποδήλατο μιας και το αμάξι δεν πάει ως εκεί, απέχει από το χωριό περίπου 3 χλμ.
Σειρά έχει η περιοχή Zaanse Schans η οποία βρίσκεται στην όχθη του ποταμού Zaan και απέχει 13 χλμ από το Αμστερνταμ κατά τον 18ον αιώνα, η περιοχή αυτή ήταν βιομηχανική, και βρίσκονταν σε λειτουργία περίπου 700 ανεμόμυλοι μερικοί από τους οποίους λειτουργούν ακόμα είτε ως μουσεία είτε ως εργαστήρια. Γνωστοί είναι ο μύλος- εργαστήριο παρασκευής τυριών και ο μύλος εργαστήριο παρασκευής γκλόκ (τα ξύλινα τσόκαρα σαν αυτά που φορούσε η Χαϊντι). Μην ξεχάσατε να φέρεται μαζί την φωτογραφική μηχανή (με φορτισμένη την μπαταρία παρακαλώ όχι σαν εμένα) για να απαθανατίζεται το πολύ όμορφο τοπίο και τους γραφικούς ανεμόμυλους.

Μεσημέριασε και αποφασίσουμε να επιστρέψουμε στο Αμστερνταμ για να ξεκουραστούμε λιγάκι πριν την απογευματινή εξόρμηση στην περιοχή Leidseplein. Κάνω μια προσπάθεια να κλείσω ηλεκτρονικά εισιτήρια για το Van Gong ώστε να γλιτώσω την αναμονή αλλά δυστυχώς δεν γίνεται γιατί απαιτείται η εκτύπωση των εισιτηρίων και εννοείται ότι δεν υπάρχει printer.

Η Leidseplein έχει πολλά πολλά εστιατόρια, clubs και coffee-shops, και είναι ένα ζωηρό μέρος, αγαπημένο σε πλανόδιους μουσικούς, ζογκλέρς και fire-eaters. Κοσμοσυρροή και φασαρία, επιλέγουμε να καθίσουμε σε ένα από τα πολλά μαγαζιά που διαφημίζουν Αργεντίνικη κουζίνα (προφανώς franchise) τα τραπέζια κολλητά, το φαγητό αδιάφορο και ακριβό το service βιαστικό. Πολύ τουριστικά για τα γούστα μας αν και μία βόλτα στην περιοχή επιβάλλεται (μόνο και μόνο για να ξέρεις τι δεν έχασες) μια που θεωρείτε ο ναός της βραδινής διασκέδασης.

Στην επιστροφή προς το σπίτι καθόμαστε στο werck ένα bar restaurant που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο σπίτι της Anna’s Frank. Ένα ποτάκι στην ταράτσα του ήταν ότι καλύτερο για εκείνη την ώρα. Το μαγαζί μας αρέσει είναι γεμάτο νέους ανθρώπους, τους περισσότερους Ολλανδούς και αποφασίζουμε να γευματίσουμε εκεί την αυριανή και τελευταία μας νύχτα στο Amsterdam. Με μάτια βαριά από την κούραση αλλά και γοητευμένα από τις τόσο όμορφες εικόνες που είδαν επιστρέψαμε στο διαμέρισμα μας.

4η ημέρα
Σήμερα θα κάνουμε το crash test του ποδήλατου στο κέντρο, κοινώς πόσο εύκολο είναι να ποδηλατήσουμε στο κέντρο; Ευσταθούν οι φήμες για απείθαρχους ποδηλάτες Ninja; Ο καιρός είναι καλός και η διάθεση μας καλύτερη. Στόχος το μουσείο Van Gong.
Τελικά με λίγη προσοχή και με τα μάτια και τα αυτιά ανοικτά όλα είναι δυνατά. Ο κανόνας είναι όποτε δυσκολεύεσαι με το ποδήλατο απλά κατεβαίνεις από αυτό και το πηγαίνεις με τα πόδια, εννοείται εκτός ποδηλατοδρόμου. Πάντως θεωρώ ότι περισσότερο κινδύνεψα ως πεζή από τους ποδηλάτες παρά ως ποδηλάτης Πλέον τα αυτάκια μας αναγνώριζαν και τα ντριν ντριν των ποδηλάτων που προμήνυαν τον κίνδυνο πιθανής σύγκρουσης.

Φτάνοντας στο μουσείο, η απογοήτευση με κυρίεψε βλέποντας την αναμονή που υπήρχε. Τα μουσεία δεν συμπεριλαμβάνονται στα must του ταξιδιού μας αλλά εδώ δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε μουσείο, παρόλα αυτά δεν έχω την υπομονή και την διάθεση να σπαταλήσουμε την τελευταία μας μέρα περιμένοντας σε ουρές. Επιστροφή στο διαμέρισμα και ξεκινάμε με τα πόδια για το κανάλι Amstel και τα γύρω στενά. Το μεσημεράκι μας καταλήγουμε για άλλη μια φορά στο De Beiaard της οδού Spui για να γευτουμε αυτήν την φορά την καταπληκτική του σαλάτα με ένα θεϊκό κατσικίσιο τυρί που ήταν ότι καλύτερο γευτήκαμε στο Άμστερνταμ.
Μετά από 2 μέρες ηλιοφάνειας ο καιρός χάλασε, ο ουρανός συννέφιασε και άρχισε το ψιλόβροχο, έτσι ξαναβγήκαν οι ομπρελες και οι ποδήλατες με τα αδιαβροχα. Η καιρός προσδίδει στην πόλη μια γλυκύτητα και ένα ρομαντισμό. Για καφεδάκι επιλέξαμε ένα από τα λίγα μέρη που σου δίνει την δυνατότητα να δεις την πόλη από ψηλά. Την καφετέρια του πολυκαταστήματος Metz & Co στην οδό Leidsestraat & Keizersgracht (μπαίνεις στο πολυκατάστημα και πας στον 6ο όροφο) Η υπέροχη θέα μας αποζημίωσε για την επιλογή μας. Επιστροφή στο σπίτι για λίγη ώρα ξεκούρασης. Κατά τις 20:00 (μία ώρα πριν κλείσει) ώρα που υπάρχει μηδέν αναμονή (καρατσεκαρισμένο) επισκεφτήκαμε το σπίτι της Anna’s Frank. Ο τρόπος που έχουν επιλέξει να παρουσιάσουν το σπίτι (η απουσία φυσικού φωτός) σε υποβάλει και σε βάζει στο κλίμα που ζούσαν οι τότε ένοικοι του κατά την διάρκεια της Ναζιστικής Κατοχής. Η εμπειρία είναι συγκλονιστική και μας ικανοποίησε ιδιαιτέρως

Για να δειπνήσουμε καθόμαστε στο Werck. Δεν έχουμε κλείσει τραπέζι και ο σερβιτόρος μας παροτρύνει να καθίσουμε στον εσωτερικό χώρο του μαγαζιού με την αιτιολογία ότι προβλέπει βροχή, αν κάτσουμε είπε στην ταράτσα και αρχίσει να βρέχει θα δοθεί προτεραιότητα σε αυτούς που έχουν κάνει κράτηση για να κάτσουν στον εσωτερικό χώρο μιας και τα τραπέζια μέσα ήταν λιγότερα. Μου φαίνεται λίγο περίεργο όλο αυτό μιας και ο καιρός είναι μια χαρά αλλά τελικά καθόμαστε μέσα. Ο χώρος είναι εξαιρετικός με ένα μεγάλο bar και ωραίο φωτισμό. Και δεν περνάν πέντε λεπτά και βλέπουμε να γεμίζει κόσμο το μαγαζί, βρέχει καταρρακτωδώς ο καλός μου με κοιτάει με νόημα και σκάμε στα γέλια...ήμουν αυτή που επέμενε να καθίσουμε έξω αφού τίποτα δεν προμήνυε βροχή.

Παραγγέλλουμε μία σαλάτα με κατσικίσιο τυρί που είναι πολύ νόστιμη ένα πιάτο χορτοφαγικό με λάζανια και τα γνωστά spare ribs. Όλα είναι descent σε σχεση με την τιμή τους. Το χορτοφαγικό δικό μου πιάτο δεν το προτείνω αλλά η μερίδα με τα spear ribs είναι τόσο μεγάλη που άνετα τρώνε 2 άτομα. Είναι όμορφο βράδυ και η βροχή μέχρι να φύγουμε έχει σταματήσει.

Οι μέρες μας στο Άμστερνταμ τελείωσαν. Αύριο το πρωί φεύγουμε για Γαλλία. Και από το παράθυρο και την αγαπημένη πλέον πολυθρόνα παρατηρώ τις σταγόνες τις βροχής που εντωμεταξύ έχει ξαναρχίσει. Αναρωτιέμαι πόσο σύντομα θα μπορέσω να βρεθώ ξανά σε αυτό το μέρος. Μέσα στην ησυχία της νύχτας, και ανάμεσα στο θαμπό φωτισμό του δρόμου οι σταγόνες της βροχής πέφτοντας συναντιούνται με τα νερά του καναλιού σχηματίζοντας αμβλείες γωνίες. Αποχαιρετούμε το Άμστερνταμ όπως ακριβώς το βρήκαμε, βροχερό και υπέροχο.

5η ημέρα-Αναχώρηση για Γαλλία-Lille
Καθισμένη στο αναπαυτικό κάθισμα της Chevrolet πληκτρολογώ στο Gps τον νεό προορισμό, την Lille. H Lille είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Γαλλίας, τοποθετημένη στο Βόρειο τμήμα της. Συνορεύει με το Βέλγιο, απέχει λίγο από την Ολλανδία και την Γερμανία. Κατά ένα μαγικό τρόπο νιώθω πλήρης και ευλογημένη για όλα αυτά που έζησα τις τελευταίες μέρες, έτοιμη πλέον να τα αποχωριστώ και ανυπομονώ να φτάσω στον νέο προορισμό.

Από το Via Michelin έχουμε επιλέξει την διαδρομή που πέρνα έξω από την Χάγη και το Ροτερνταμ. Τα χιλιόμετρα που πρέπει να διανύσουμε είναι λίγο πάνω από τα 300. Και με την όμορφη προσμονή που έχεις όταν πρόκειται να οδηγήσεις σε Ευρωπαϊκούς αυτοκινητοδρόμους (οι Ελληνικοί εξαιρούνται) ξεκινάμε. Καμία δυσκολία στον ορίζοντα οι οδηγοί συνετοί, οδόστρωμα παρά πολύ καλό αλλά και φοβερή κίνηση στις εισόδους των μεγάλων πόλεων (για το Ρότερνταμ οι ουρές ήταν ατελείωτες και σε έπιανε απελπισία μόνο που τις έβλεπες), πολλά πολλά φορτηγά στην δεξιά λωρίδα και αυτά θέλουν λίγο προσοχή γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις μπαίνανε και στην αριστερή όταν ήθελαν να προσπεράσουν κάποιο άλλο φορτηγό.

Πλησιάζοντας στην Γαλλία το τοπίο αλλάζει, ξεφεύγουμε από το εντελώς επίπεδο της Ολλανδίας που είχαμε συνηθίσει και σε πολλά σημεία πυκνή βλάστηση αντικαθιστά τα μέχρι τότε γνώριμα τοπία με τα χορταράκια. Μεγάλες προσδοκίες δεν είχαμε από την Lille μιας και για μας αποτελούσε απλά ενδιάμεσος σταθμός στο ταξίδι μας προς την Νορμανδία.

Φτάνουμε το μεσημεράκι στην πόλη που παρόλο το μεγάλο της μέγεθος έχει μια γοητεία, τα περισσότερα κτήρια είναι του 19ου αιώνα και πολύ προσεγμένα. Τα εμπορικά καταστήματα στο κέντρο της πόλης προσελκύουν το αγοραστικό κοινό που το μεσημέρι αναζητά μία ανάσα ανάπαυλας στα καφέ και στις brasserie. Αφήνουμε τις αποσκευές μας στο ξενοδοχείο και βγαίνουμε βόλτα στα γύρω στενά. Πίσω από το ξενοδοχείο είναι η κεντρική πλατεία και την πλαισιώνουν ένα σωρό μαγαζιά για καφέ και φαγητό στο χέρι. Εκεί εντοπίζουμε ένα φούρνο με χίλιες δύο λιχουδιές, διάφορα είδη κρουασάν και τάρτες από περίεργα υλικά, και τότε αντιληφτήκαμε αυτό που είναι ευρέως γνωστό ότι δηλαδή οι Γάλλοι δεν μιλούν Αγγλικά. Με τα χίλια ζόρια συνεννοούμαστε με την Γαλλίδα πωλήτρια και φεύγουμε με κάτι που ευχόμαστε να είναι τάρτα τυριού.

Η θερμοκρασία είναι περίπου 25C ο ήλιος καίει και μετά από κάμποση ώρα περιπλάνησης αποφασίζουμε να καθίσουμε κάπου. Ένα μαγαζί με μια τεράστια βιτρίνα με διάφορα γλυκά και πολύ κόσμο στο εσωτερικό του μας τραβά την προσοχή, ακολουθώντας τις οδηγίες της ταμπέλας (που για καλή μας τύχη ήταν και στα Αγγλικά) οδηγούμαστε στο πίσω μέρος του μαγαζιού όπου υπάρχει μία εσωτερική αυλή με έναν μικρό κήπο. Καθόμαστε αποφασισμένοι να δοκιμάσουμε την Γαλλική ζαχαροπλαστική και παραγγέλλουμε χυμό, καφέ ένα Μιλφει και μια πάστα φουντουκιού. Τελικά ο καφές που μου έφεραν είναι “Αμερικανικός” ζεστός που δεν πίνεται όσα κιλά ζάχαρη και αν ρίξω και ο χυμός σε εμφιαλωμένο μπουκαλάκι. Η πάστα είναι καλή και το μιλφει επίσης καλό αλλά διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει. Ο σερβιτόρος τυπικός Γάλλος με καλοσχηματισμένο μουστακάκι μοιάζει με τον Πήτερ Σέλερς στο ρόλο του Κλουζό

Επιστροφή στο ξενοδοχείο και ξεκούραση για την απογευματινή έξοδο. Το ξενοδοχείο που μένουμε είναι το Best Western Grand Hotel Bellevue που βρίσκεται στην καρδιά της πόλης. Το προσωπικό ευτυχώς μιλάει άπταιστα Αγγλικά και το δωμάτιο είναι καθαρό και πολύ ευρύχωρο.

Το βραδάκι μετά από επίμονο ψάξιμο στο internet αποφασίζουμε να πάμε να φάμε σε ένα Ιταλικό εστιατόριο μιας και έχουμε διαβάσει καλά λόγια για την κουζίνα του. Η Rue de Gand που βρίσκεται το μαγαζί είναι ένας μικρός δρόμος-διαμαντάκι γεμάτος από εστιατόρια και μέρη για πότο. Απέναντι από το Ιταλικό προσέχουμε ένα άλλο μαγαζί με Γαλλική κουζίνα. Το la cave au fiole (Το κελάρι με τις φιάλες) το οποία έχει όμορφη διακόσμηση με πέτρα και ξύλο, υποβλητικό φωτισμό και ατμοσφαιρική μουσική, χωρίς δεύτερη σκέψη καθόμαστε σε αυτό, είναι κατάμεστο από κόσμο και είμαστε τυχεροί που βρήκαμε τραπέζι. Η κουζίνα του είναι gourmet αλλά το service καθόλου στημένο και πολύ φιλικό. Παραγγέλνουμε ορεκτικό φουά γκρα και κυρίως πιάτο πάπια ψητή και φιλέτο ψητό. Τα κυρίως άργησαν λίγο αλλά η διάθεση μας ήταν πολύ καλή να επηρεαστεί από αυτό, εξάλλου η μετέπειτα γαστρονομική εμπειρία μας αποζημίωσε και με το παραπάνω για το χρόνο αναμονής.

Η βραδιά κύλησε πολύ ευχάριστα και με λίγο παραπάνω κρασάκι, παραπατώντας πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο. Την πρώτη μέρα λοιπόν στην Γαλλία παρατηρήσαμε τα έξης.

Δυσκολία συνεννόησης. Οι Γάλλοι ακόμα και αυτοί που ξέρουν Αγγλικά κατά κύριο λόγο δεν έχουν καμιά διάθεση να τα μιλήσουν παρά μόνο αν δείξεις ότι τουλάχιστον προσπαθείς να πεις καμιά λέξη στα Γαλλικά (π.χ. Bonjour ή Merci).
Ακρίβεια. Στην Lille η διαφορά είναι αισθητή, όλα είναι πιο ακριβά, ακόμα και εν συγκρίσει με το Άμστερνταμ.
Ωράριο των εστιατορίων. Τα περισσότερα εστιατόρια ανοίγουν για βράδυ για 2-3 ώρες και συνήθως δεν μπορείς να παραγγείλεις μετά από τις 20:30.Δεν καπνίζει ΚΑΝΕΙΣ σε κλειστό χώρο, όποιος θέλει να κάνει τσιγάρο αδιαμαρτύρητα βγαίνει στο δρόμο
Βενζινάδικα. Βενζινάδικα στον αυτοκινητόδρομο βρίσκεις ανά περίπου 70 χιλιόμετρα. Ειδική σήμανση σε τακτά σημεία σε ενημερώνει πόσο απέχει το κοντινότερο και είναι όλα self service που σημαίνει σηκώνεις την μάνικα βάζεις βενζίνη και μετά πηγαίνεις μέσα στο μαγαζί και πληρώνεις

6η μέρα Lost in Normandy
Περήφανα κάστρα δεσπόζουν και σε παρασύρουν σε μεσαιωνικές εποχές, κάστρα με πολεμίστρες και πολιορκητές, κάστρα με πριγκίπισσες και ιππότες, κάστρα με μυστικά καλά κρυμμένα. Ένα τέτοιο κάστρο στην Νορμανδίας στην περιοχή Bonemare θα ανοίξει την πύλη του και θα μας δείξει τα δικά του μυστικά. Έτσι αποχαιρετούμε την Lille και βάζουμε ρότα για τον επόμενο σταθμό του ταξιδιού μας. Ο προορισμός μας είναι η επαρχία της Νορμανδίας και συγκεκριμένα η περιοχή Bonnemare στην Haute Normandy (Άνω Νορμανδία) Η διαδρομή που επιλέξαμε περιλαμβάνει ενδιάμεση στάση στην πόλη Rouen που είναι και η πρωτεύουσα της Άνω Νορμανδίας. Έχουμε συνολικά να διανύσουμε 280 χιλιόμετρα περίπου.

Ο καιρός είναι πολύ καλός και η φύση της Νορμανδίας υπέροχη, η Χώρα του Αστεριξ και Οβελιξ μας υποδέχεται με όμορφα τοπία, σπιτάκια χαμηλά με κόκκινες στέγες και παρτέρια με λουλούδια. Πεδιάδες με χωράφια-μπαλώματα σε αποχρώσεις του καφέ και του πράσινου τα οποία δημιουργούν ένα μοναδικό χαλί. Σαν ένα χέρι ζωγράφου να έχει τραβήξει τυχαία ευθείες γραμμές δημιουργώντας ασύμμετρα παραλληλόγραμμα και μετά με μαεστρία σε μια στιγμή έμπνευσης να έχει γεμίζει τον καμβά του με γήινα χρώματα.

Η Ρουέν είναι μια όμορφη πόλη χτισμένη στις όχθες του Σηκουάνα αλλά δυστυχώς δεν έχουμε χρόνο να την γυρίσουμε. Παρκάρουμε βιαστικά στο κέντρο της πόλης και μπαίνουμε στον επιβλητικό ναό γοτθικής αρχιτεκτονικής του 12ου αιώνα που δεσπόζει στην πλατεία. Μένουμε έκθαμβοι με το μέγεθος του. Είναι τεράστιος και πολύ ψηλός (151 μ) κατά την περίοδο 1876 – 1880 αποτελούσε το ψηλότερο κτήριο στον κόσμο. Στον περίβολο του εικάζεται ότι έχει ταφεί η καρδιά του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου και αρκετοί επιφανής Νορμανδοί. Μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες, ένα σνακ στο χέρι από το πρώτο μαγαζί που συναντάμε μια σύντομη βόλτα με το αμάξι στην πόλη και συνεχίζουμε τον δρόμο για το Bonnemare που απέχει περίπου 30 χιλιόμετρα.

Στο Bonnemare θα μείνουμε σε ένα κάστρο του 15ου αιώνα και αναρωτιέμαι αν οι φωτογραφίες που έχω δει αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα.
Πλησιάζουμε διασχίζοντας ένα μικρό δρόμο όπου δεξιά και αριστερά υπάρχει πυκνή βλάστηση και όλα δείχνουν ότι φτάνουμε επιτελούς στον προορισμό μας.
Μια μικρή αναστροφή και να ‘μαστέ προ των πυλών του κάστρου. Συστοιχίες κυπαρισσιών στο πλάι του δρόμου μας οδηγούν στην είσοδο. Oι πυργίσκοι στέκουν αγέρωχοι και άυπνοι φρουροί του και η πύλη στιβαρή ανοίγει και μας αποκαλύπτει το εσωτερικό του.

Η βλάστηση που περιβάλλει το κυρίως κτήριο είναι περιποιημένη και μαρτυρά την παρουσία κηπουρού. Η αλέα είναι καλυμμένη με γκαζόν και από την πύλη του κάστρου υπάρχουν δύο δρομάκια που ακολουθούν κυκλική διαδρομή και που οδηγούν στην πόρτα του κυρίως κτηρίου. Εκεί μας υποδέχεται η γλυκύτατη οικοδέσποινα και ιδιοκτήτρια και μας ξεναγεί στο κυρίως κτήριο το οποίο περιλαμβάνει τα δωμάτια, την τραπεζαρία που είναι και ο χώρος του πρωινού και το καθιστικό για όποιον θέλει να έχει επαφή με τον έξω κόσμο μιας και έχει τηλεόραση. Τα τείχη του κάστρου περιβάλλουν επίσης κάποια βοηθητικά κτήρια το παρεκκλήσι και ένα πάρκο-δάσος 50 περίπου στρεμμάτων. Μας δείχνει το δωμάτιο μας, τους κοινόχρηστους χώρους, μας ενημερώνει για τις ώρες του πρωινού.

Αφήνουμε τις αποσκευές μας και σπεύδουμε να εξερευνήσουμε τον χώρο, κινούμαστε στον περίγυρο και ύστερα ανοίγουμε την καγκελενια πορτούλα και βρισκόμαστε στο χώρο του πάρκου. Επιλέγουμε τυχαία ένα μονοπάτι και αφηνόμαστε να μας οδηγήσει στην κάρδια του δάσους. Μία όαση ηρεμίας και χαλάρωσης η φύση μας παρασύρει και στον γυρισμό δυσκολευόμαστε να βρούμε το μονοπάτι της επιστροφής. Περίπτωση να χαθούμε δεν υπάρχει μιας και το δάσος περιβάλλεται από τα τείχη του κάστρου. Η ώρα πέρασε γρήγορα και αν θέλουμε να δειπνήσουμε θα πρέπει να βιαστούμε, στην επαρχία τα ωράρια τηρούνται αυστηρότερα.

Με βάρια καρδιά μιας και δεν θέλουμε να χάσουμε λεπτό από την διαμονή σε αυτό το όμορφο μέρος αποφασίζουμε να επισκεφτούμε το κοντινότερο χωριό. Το όνομα του δεν το θυμάμαι αλλά δεν διαφέρει σε τίποτα από τα υπόλοιπα χωριουδάκια που έχουμε ήδη συναντήσει. Τα ανοικτά εστιατόρια είναι 2 και καθόμαστε τυχαία στο ένα. Ήμασταν οι μόνοι πελάτες, προς το παρών η αίθουσα έχει βαριά διακόσμηση με μεγάλα τραπέζια λίνα μακριά τραπεζομάντιλα πομπώδεις πίνακες και κρυστάλλινα ποτήρια. Δυσκολία να συνεννοηθούμε στα Γαλλικά το φαγητό gourmet, ακριβό και ότι χειρότερο έχουμε δοκιμάσει. Το service άκρως τυπικό μέχρι εκνευρισμού.
Επιστροφή στο κάστρο, χαλάρωση με ένα ποτηράκι κρασί στον περίβολο και ύστερα ύπνο κατάκοποι πλέον και υπό τον ήχο των άγριων πουλιών.

7Η μέρα Lost in Normandy
Πρωινό στην τραπεζαρία του κάστρου, ένα μεγάλο ζεστό δωμάτιο που χρονολογείται από τα τέλη του 15ου αιώνα, εκεί διακρίνεται η παλαιά εστία και παλαιές σούβλες που λειτουργούν (αν χρειαστεί ακόμη και σήμερα) με ένα σύστημα που σχεδιάστηκε από τον Leonardo Da Vinci χρησιμοποιώντας την δύναμη της ανόδου με θερμό αέρα. Ένα μακρόστενο τραπέζι μας περιμένει με το πρωινό μας. Η φοβερή οικοδέσποινα μας έχει σπιτικές καταπληκτικές μαρμελάδες φτιαγμένες από τα φρούτα που καλλιεργούνε στο κάστρο, σπιτική πίτα, τοπικό τυρί και ένα σωρό άλλα καλούδια.
Δυστυχώς ο χρόνος μας της παραμονής μας λιγοστεύει. Μια όμορφη βόλτα και επίσκεψη στο παρεκκλήσι του κάστρου, λίγη ώρα ανάπαυλας κάτω από τον τεράστιο πλάτανο ηλικίας 450 ετών και αποχαιρετούμε την ψυχή του κάστρου την οικοδέσποινα και φύλακα της ιστορίας του, με την υπόσχεση και την ελπίδα ότι θα ξαναγυρίσουμε κάποια μέρα σε αυτό.

Επόμενος προορισμός και πρωταρχικός στόχος του ταξιδιού είναι η Νορμανδική ακτή Omaha Beach (όπου Οmaha Beach δείτε την αρχή της ταινίας Saving Private Ryan), μία από τις ιστορικές παραλίες της απόβασης της Νορμανδίας της απόβασης δηλαδή των σύμμαχων στην Γάλλια που σήμανε και την απελευθέρωση της Ευρώπης και την αρχή του τέλους του Β’ παγκοσμίου Πολέμου.

Έχουμε να διανύσουμε 170 χλμ ώσπου να φτάσουμε στην περιοχή Damigny, εκεί θα μείνουμε τις επόμενες δύο μέρες και θα αποτελέσει το ορμητήριο μας για τις Νορμανδικές ακτές. Θα περάσουμε έξω από την πόλη Caen ή οποία έχει εξολοκλήρου ανακατασκευαστεί μιας και είχε καταστραφεί από τις μάχες του Β παγκόσμιου.
Στο Damigny επιλέξαμε να μείνουμε στο Châteaux de Damigny, μη σας μπερδεύει ο τίτλος δεν πρόκειται για κάστρο (αν και ήταν μέρος μεσαιωνικού φρουρίου) αλλά για μια κατοικία με καλόγουστα δωμάτια με πρωινό και τιμές σχετικά προσιτές. Ο ιδιοκτήτης μας υποδέχεται χαμογελαστός και μιλάει Αγγλικά. Το δωμάτιο πολύ όμορφο και διακοσμημένο με έπιπλα του στυλ Λουδοβίκου XII και έχει αίθριο με ωραία θέα στον κήπο.

Το Damigny είναι αγροτική περιοχή και απέχει από την μεσαιωνική κωμόπολη Bayeux περίπου 5 χλμ. Αφήνουμε αποσκευές και φύγαμε για Omaha. Η Omaha απέχει περίπου 20 χλμ. Βάζουμε στο Gps το κοντινότερο χωριό Sur Saint Loren από εκεί βρίσκουμε πινακίδες που μας καθοδηγούν στην Omaha.

Omaha είναι το κωδικό όνομα που είχαν δώσει οι Αμερικανοί για την συγκεκριμένη παραλία κατά την απόβαση που έγινε στις 6 Ιουνίου 1944 και αποτέλεσε στρατιωτικά αποκλειστικός τομέας ευθύνης των Αμερικάνων. Οι διπλανές παραλίες έχουν επίσης κωδικό όνομα και αποτέλεσαν τομείς ευθύνης της Μεγάλης Βρετανίας, Αυστραλίας και Καναδά. Σήμερα ο χώρος γύρω από την Omaha ανήκει στους Αμερικανούς και αποτελεί μνημείο και σημείο αναφοράς για τους Αμερικανούς στρατιώτες που πολέμησαν και έχασαν την ζωή τους στην Νορμανδία. Εδώ βρίσκεται και το Αμερικανικό νεκροταφείο με περίπου 10.000 μνήματα
Φτάνουμε στην Omaha και αφήνουμε το αμάξι στο παρκινγκ, η ώρα είναι περίπου δύο το μεσημέρι η μέρα είναι ζεστή και επιτέλους τα αυτάκια μας ακούν Αγγλικά. Δεξιά της εισόδου βρίσκεται το μουσείο και σκοπεύουμε να το επισκεφτούμε με την ησυχία μας αύριο. Επιλέγουμε να πάμε αριστερά. Ένας τοίχος με σκαλισμένα τα ονόματα των νεκρών και ένα ψηλό μπρούτζινο άγαλμα ενός νεαρού άνδρα με τα χεριά προς τον ουρανό υποδέχεται τους επισκέπτες

Ακριβώς από κάτω βρίσκεται ο χώρος του νεκροταφείου και χιλιάδες σταυροί εκτείνονται όσο και το βλέμμα σου, σε καλούν να τους περιδιαβείς, να τους δώσεις σημασία και να βάλεις ένα λιθαράκι ενάντια στην λήθη. Το νεκροταφείο βρίσκεται πάνω από την παραλία σε λόφο ώστε η θέα προς την θάλασσα να είναι ανεμπόδιστη.

Διασχίζουμε στο χώρο και βρίσκουμε τα σκαλιά που σε οδηγούν στην ακτή. Η κατάβαση διαρκεί περίπου 5 λεπτά. Πατάμε στην άμμο τα συναισθήματα που νιώθουμε δεν είναι δυνατών να περιγραφούν με λέξεις. Η ακτογραμμή εκτείνεται πολλά χιλιόμετρα και το φαινόμενο της παλίρροιας είναι εντυπωσιακό πολλά μετρά ακτής έχουν αποκαλυφτεί μαζί με απομεινάρια από όστρακα που και αυτά κάποτε ήταν ζωντανά όντα.
Το απόγευμα λίγο πριν κλείσει ο χώρος για τους επισκέπτες αποχωρώντας κάνουμε μια βόλτα με το αμάξι στην γύρω περιοχή. Το μέρος μαρτυρά την ιστορία του, πολλά μικρά μουσεία και κάθε μικρή πλατεία και ένα μνημείο.

Επιστροφή στο δωμάτιο για ανασύνταξη δυνάμεων και το βραδάκι μας βρίσκει να περιδιαβαίνουμε την αγροτική περιοχή γύρω από πού μένουμε.

8η μέρα Lost in Normandy
Ξύπνημα και πρωινό στο Damigny. Φωτογραφικές μηχανές και κάμερες σε εφεδρεία. Σήμερα θα εξερευνήσουμε με την ησυχία μας την Omaha. Φτάνουμε στην είσοδο και επιλεγούμε να επισκεφτούμε το μουσείο. Είναι ένας χώρος με οπτικοακουστικό υλικό, μαρτυρίες από Βετεράνους σχετικά με την προετοιμασία της απόβασης την ίδια την απόβαση και το ρόλο της στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, το χρονικό των μαχών καθώς και διάφορα εκθέματα από τον στρατιωτικό εξοπλισμό στρατιωτών και των προσωπικών τους αντικειμένων.

Για την κατάβαση στην παραλία επιλέγουμε να πάμε δεξιά του μουσείου όπου δεν υπάρχει μονοπάτι ή σκαλιά αλλά το σημείο είναι βατό και μπορείς άνετα να έχεις πρόσβαση στην ακτή. Η επιλογή μας αυτή γίνεται αφενός γιατί θέλουμε να βρεθούμε στην άκρη της παραλίας και αφετέρου γιατί σε αυτό το σημείο της κατάβασης υπάρχουν παλαιά ορύγματα των Γερμανών που τα χρησιμοποιούσαν ως πολυβολεία. Σε μερικά από αυτά υπάρχουν ακόμα τα σκαλιά και μπορείς να μπεις μέσα ώστε να έχεις την ακριβή εικόνα του Γερμανού στρατιώτη προς την ακτή. Συγκλονιστικό και συνάμα τρομακτικό, βρίσκεσαι στο ίδιο ακριβώς σημείο και βλέπεις ότι έβλεπαν.

Φτάνουμε στην ακτή, η παλίρροια δεν έχει κατέβει αρκετά ακόμα, βγάζουμε τα παπούτσια μας, τσαλαβουτάμε τα πόδια μας στο νερό, ο ήλιος ζεσταίνει την χρυσή άμμο. Ο ουρανός καταγάλανος. Διασχίζουμε σχεδόν όλη την παραλία και όταν πια νιώθουμε αποκαμωμένοι και γεμάτοι από όλη αυτή την συγκλονιστική εμπειρία παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής.

Έχει μεσημεριάσει και αποφασίζουμε να πάμε στην Bayeux για να τσιμπήσουμε κάτι. Έχουμε ήδη μάθει ότι κάθε χρόνο το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου στην πόλη λαμβάνει χώρα μεσαιωνικό φεστιβάλ. Παρκάρουμε και μπαίνουμε στην πόλη όπου μια υπαίθρια αγορά έχει στηθεί. Λογής λογής πωλητές ντυμένοι με μεσαιωνικά ρούχα διαλαλούν την πραμάτεια τους και πωλούν από φρέσκα φαγητά έως και μικρά ζωντανά ζώα. Καλλιτεχνικές εκδηλώσεις γίνονται σε γωνιές της πόλης και μεσαιωνικά troll νεράιδες, ξωτικά και ιππότες περιφέρονται ανάμεσα στο πλήθος. Κάτοικοι όλων των ηλικιών συμβάλουν με την ανάλογη αμφίεση. Ένα ζωντανό πανηγύρι. Επιλέγουμε να καθίσουμε σε ένα κεντρικό μαγαζί με θέα την πλατεία και παραγγέλλουμε ζυμαρικά μία σαλάτα και ένα φιλέτο το οποίο ήταν το μόνο που τρωγόταν έτσι καταφεύγουμε σε ένα νοστιμότατο hot dog από πλανόδιο πωλητή για τα κατευνάσουμε την πείνα μας.
Σε λίγη ώρα είμαστε ξανά στο αμάξι και με βάση τις οδηγίες ταξιδιωτικού οδηγού κατευθυνόμαστε προς το χωριό Longues-sur-Mer με σκοπό να δούμε από κοντά τα βαρέα όπλα των Γερμανών που αποτελούσαν μέρος του Ατλαντικού τοίχους (Το Ατλαντικό τοίχος ήταν έναν σύστημα οχυρώσεων που χτίστηκε από την ναζιστική Γερμανία κατά μήκος της ακτής του Ατλαντικού της Δυτικής Ευρώπης).

Βρισκόμαστε λίγο έξω από το μικρό χωριουδάκι ανάμεσα στις παραλίες Gold και Omaha, σε ένα σημείο με απεριόριστη θέα στον ωκεανό. Εκεί στέκονται στην σειρά τέσσερις οχυρωμένες θέσεις βαρέων όπλων με τα αντίστοιχα όπλα (που στην εμφάνιση μοιάζουν με τανκς) βάρος 20 τόνων το καθένα με τις κάνες στραμμένες προς την θάλασσα. Το βεληνεκές τους ήταν 13 μίλια, σε ένα από τα οχυρώματα μπορείς ακόμα να διακρίνεις και την πατημασιά του Γερμανού στρατιώτη στο τσιμέντο. Την προηγούμενη της απόβασης οι σύμμαχοι έριξαν χιλιάδες τόνους βομβών στις γραμμές των Γερμανών και κατάφεραν να χτυπήσουν το κέλυφος του ενός οχυρώματος (η ζημιά είναι εμφανής μέχρι και σήμερα) χωρίς όμως να πάθει ουσιαστική ζημιά το όπλο. Από την άλλη μεριά εικάζεται ότι παρόλα που τα όπλα χρησιμοποιηθήκαν από την πρώτη στιγμή που εντοπίστηκαν τα πλοία των συμμάχων έως και το μεσημέρι της 6ης Ιουνίου που έμειναν από μπαταρία δεν κατάφεραν να πετύχουν ούτε ένα συμμαχικό πλοίο. Το απόγευμα της 6ης Ιουνίου οι σύμμαχοι τα κατέλαβαν.

Η περιοχή περιτριγυρίζετε από αμπέλια και ένα σχολείο έχει έρθει εκδρομή. Τα παιδιά φωτογραφίζονται όλο νάζι και ξεγνοιασιά ανεβασμένα στις κάνες των όπλων. 500 μέτρα μπροστά βρίσκεται ανέπαφο το παρατηρητήριο των Γερμανών όπου ο επισκέπτης έχει την δυνατότητα να μπει μέσα και να ατενίσει προς το στενό της Μάγχης όπως ακριβώς έκαναν οι Γερμανοί 67 χρόνια πριν.

Είναι αργά το απόγευμα όταν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο δωμάτιο. Έπειτα από μια τόσο γεμάτη μέρα λίγη ξεκούραση επιβάλλεται. Το βραδύ κάνουμε μια μικρή βόλτα στην Bayeux και καθόμαστε σε ένα μαγαζάκι για να απολαύουμε το νόστιμο “ευρωπαϊκό σουβλάκι” δηλαδή το δικό μας γύρο σε σάντουιτς που είναι πάντα μια εύγεστη λύση.

9η μέρα Παρίσι
Αποχαιρετούμε το Damigny και βάζουμε ρότα για το κοσμοπολίτικο Παρίσι που απέχει 260 χιλιόμετρα. Το Παρίσι αποτελεί τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας και θα μείνουμε σε αυτό 2 ήμερες. Πλησιάζοντος στην πόλη του φωτός διαπιστώνω πόσο μεγάλη και αχανής δείχνει και πόσο λίγες φαντάζουν αυτές οι δύο μέρες.

Θα μείνουμε στο ξενοδοχείο Concorde Montparnasse που βρίσκεται δίπλα στην στάση του μετρό Montparnasse. Τα δωμάτια είναι βολικά, καθαρά με ασύρματο ιντερνέτ αλλά με και με μεγάλο μειονέκτημα τα μη ανοιγόμενα παράθυρα. Πραγματοποιούμε το check in και φεύγουμε για βόλτα με το αμάξι για να πάρουμε μια γεύση από την πόλη.
Το Παρίσι έχει όμορφα διατηρητέα κτήρια και τόσα πολλά αξιοθέατα που δυσκολεύομαι να καταλάβω ποιο κτήριο είναι τι. Η προσπάθεια να περάσουμε από τον Πύργο του Άιφελ και την αψίδα του θριάμβου στάθηκε ανεπιτυχής, μεγάλη κίνηση στους δρόμους οι οδηγοί με συμπεριφοράς Αθήνας, αλλάζουν απροειδοποίητα λωρίδα και οδηγούν λιγάκι άναρχα αλλά και με φοβερό σεβασμό στους πεζούς. Σταματούν μόλις πεζός πατήσει το πόδι του στον δρόμο αδιαφορώντας για τυχών κυκλοφοριακό κομφούζιο που δημιουργείτε στους επόμενους οδηγούς που παρόλα αυτά περιμένουν αδιαμαρτύρητα χωρίς καν να κορνάρουν.

Η βόλτα, μας έδωσε μια πρώτη εικόνα της πόλης, μιας πόλης γεμάτη τουρίστες όμορφα μεγαλοπρεπή κτήρια μεγάλους δρόμους και πολλά πολλά αξιοθέατα. Έχει μεσημεριάσει και εμείς επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο όπου αναθεωρούμε το αυριανό πλάνο των κινήσεων μας. Είναι προφανές ότι δεν θα μπορέσουμε να δούμε όσα είχαμε σχεδιάσει, η πόλη είναι μεγαλύτερη από όσο υπολογίζαμε και η μετακίνηση με το αμάξι όχι τόσο εύκολη λόγο κίνησης. Το βραδάκι κλείσαμε να φάμε στο Hotel Du Nord ένα πολύ όμορφο μαγαζί Βόρεια του Παρισιού δίπλα στο κανάλι St. Martin. Εκεί βρεθήκαμε με το μετρό και ευτυχώς που είχαμε κάνει κράτηση μιας και το μαγαζί ήταν κατάμεστο από χαρούμενες παρέες και ζευγαράκια. Το φαγητό ήταν καλό με κορυφαίο πιάτο το φιλέτο αρνάκι με πουρέ. Το service πολύ γρήγορο και English Speaking. Στην επιστροφή απολαύσαμε την θέα του φωτισμένου σύμβολο του Παρισιού τον πύργο του Άιφελ από την Place de Catalogne δίπλα από το ξενοδοχείο.

10η μέρα Παρίσι
Πρώτη μέρα ύστερα από πολύ καιρό που ακούμε τον ενοχλητικό ήχο του ξυπνητηριού, η περίσταση το επιβάλει αν θέλουμε να επισκεφτούμε το Λούβρο. Στις 10:00 περίπου είμαστε έξω από το μουσείο πρώην παλάτι, βρίσκουμε την γνωστή είσοδο πυραμίδα και προσπαθούμε να εντοπίσουμε που τελειώνει η ουρά για το μουσείο. Προς μεγάλη μας έκπληξη μιας και ήταν αρκετά νωρίς η ουρά εκτείνονταν ήδη αρκετές δεκάδες μέτρα και στο τέλος της μία υπάλληλος του μουσείου μας ενημερώνει ότι η αναμονή για την είσοδο στο μουσείο αντιστοιχεί σε περίπου 2 ½ ώρες. Αποφασίζουμε να μείνουμε, ευτυχώς ο προαυλιακός χώρος είναι ακόμα σκιερός και η ουρά προχωρεί πολύ γρήγορα και σε περίπου μία ώρα βρισκόμαστε στην είσοδο της Πυραμίδας.

Εκδίδουμε εισιτήριο που καλύπτει όλες τις εκθέσεις και ξεκινάμε την περιήγηση μας. Προς μεγάλη μας έκπληξη αντιλαμβανόμαστε ότι όλες οι περιγραφές των εκθεμάτων είναι μόνο στα Αγγλικά, υπάρχει και η επιλογή μεταφραστικού ασύρματου μηχανήματος κάτι που εμείς δεν κάναμε.
Αναζητούμε την Νίκη της Σαμοθράκης την οποία βρίσκουμε σε περίοπτη θέση. Η Νίκη της Σαμοθράκης και είναι ένα έργο της ελληνιστικής εποχής που παριστάνει την Θεά Νίκη έχοντας φτερά στην πλάτη και παρόλο που το άγαλμα είναι ακέφαλο ο επισκέπτης μπορεί να διακρίνει την δύναμη του γλυπτού και το ταλέντο του γλύπτη από τον αριστουργηματικό τρόπο που έχει σμιλεύσει τα φτερά της, δικαιολογημένα συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των επισκεπτών και μαζί με την Αφροδίτη της Μήλου και την Τζοκόντα που διαφημίζεται από το μουσείο ως ένα από τα πιο σημαντικά του εκθέματα.

Τις επόμενες τέσσερις ώρες βλέπουμε όλες τις εκθέσεις με λίγο παραπάνω ενδιαφέρων στην Ελληνική και στους εντυπωσιακούς πίνακες της Αναγέννησης. Είναι λυπηρό όταν σκέπτεσαι πόσο πτωχό σε εκθέματα είναι το δικό μας μουσείο της Ακροπόλεως εν συγκρίσει με το Λούβρο που μπορείς να δεις ολόκληρα αγάλματα και κούρους και αγγεία με ζωηρά χρώματα σε άριστη κατάσταση από όλα τα μέρη της Ελλάδας έως και μέρος του τοίχου του παλατιού του Φιλίππου του Β’ από την Μακεδονία εκθέτεται. Μια ολόκληρη Ελλάδα έχει κλαπεί και έχει μεταφερθεί εκεί. Επίσης εύκολα διακρίνεις την επιρροή των Ελληνιστικών χρόνων στους μεγάλους ζωγράφους της Αναγέννησης (π.χ. έργα ο Θάνατος του Αγαμέμνονα ή ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες του David).

Είναι μεσημέρι όταν βγήκαμε από το μουσείο και με το μετρό πηγαίνουμε να δούμε την αψίδα του Θριάμβου και εν συνεχεία τον Πύργο του Άιφελ που φυσικά έχει μεγάλη αναμονή σε περίπτωση που κάποιος θέλει να ανέβει επάνω. Είμαστε κουρασμένοι και επιλέγουμε να καθίσουμε για φαγητό σε ένα τουριστικό μαγαζί κοντά στο πύργο του Άιφελ. Η ώρα είναι σχεδόν τέσσερις όταν επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. To απόγευμα μας βρίσκει κατάκοπους και μιας και τελευταία στιγμή αντιλαμβανόμαστε ότι το εστιατόριο που υπολογίζαμε ότι θα δειπνούσαμε είναι κλειστό τις Δευτέρες αποφασίζουμε να καθίσουμε στο ξενοδοχείο και να φάμε εκεί. Έτσι η τελευταία βραδιά του ταξιδιού πέρασε ήσυχα και όμορφα στο εστιατόριο του Hotel Montparnasse.

11η μέρα Παρίσι- Η επιστροφή
The last hours in Paris. Και εμείς είμαστε κολλημένοι στην κίνηση στην διαδρομή μας για το αεροδρόμιο. Ευτυχώς έχουμε γεμίσει με καύσιμα το αμάξι και έχουμε μπροστά μας τουλάχιστον τρεις ώρες μέχρι την πτήση. Θεωρούμε ότι ο χρόνος αυτός είναι αρκετός, ότι θα αφήσουμε το αμάξι στο αεροδρόμιο και θα χαζέψουμε με την ησυχία μας στα duty free. Έλα όμως που τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Η διαολεμένη κίνηση μέχρι να βγούμε από το Παρίσι καθώς και μια διαφωνία για τις χρεώσεις με την Hertz αεροδρομίου που μας καθυστέρησε μας έκανε στην κυριολεξία να τρέχουμε με τις βαλίτσες στα χέρια για να προλάβουμε την πτήση. Και το Charles De Goal είναι τε-ρά-στι-ο, χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε εσωτερικό τραίνο για να πάμε από εκεί που αφήσαμε το αμάξι στην πύλη για το Check in. Η τύχη μας βοήθησε και μας εντόπισε η υπάλληλος της Lufthansa που αναζητούσε τους τελευταίους επιβάτες της πτήσης μας και έτσι παρακάμψαμε την ουρά για το check in.
Με ανακούφιση πλέον καθόμαστε στο αεροπλάνο της Lufthansa και ακούμε την φωνή του πιλότου να μας ενημερώνει για τον καιρό Ελλάδα…..Η επιστροφή είναι πια γεγονός.

Επίλογος
Επιστροφή στον κλεινόν άστυ, επιστροφή στην ρουτίνα, κίνηση στους δρόμους πορείες φωνές απεργίες δουλειά όλα φαίνονται τόσο θολά και μίζερα. Μπροστά στον υπολογιστή με τους αριθμούς να τρεμοπαίζουν στην οθόνη και με μια χαρούμενη λάμψη στο βλέμμα ο νους ταξιδεύει σε τοπία αλλιώτικα, σε κανάλια, μεσαιωνικά κτήρια, ανθρώπους με ανοιχτόχρωμα μάτια και πλατιά χαμόγελα, μικρά καφέ, κάστρα παροπλισμένα χωρίς πολιορκητές, παλάτια που περιμένουν την βασίλισσα τους, ιστορικές παραλίες μικρά αγροτόσπιτα αλλά και πολυτελείς πρωτεύουσες

Omaha cemetary.JPG
Bayeux.JPG
Bonnemare.JPG
Castle.JPG
Eifel Tower.JPG
Medieval Festival.JPG
Niki.JPG
Omaha.JPG
mmmmm.JPG
B&B Jackie O.JPG
 
Last edited by a moderator:

katkats

Moderator
Μηνύματα
9.554
Likes
12.363
Επόμενο Ταξίδι
?
Ονειρεμένο Ταξίδι
Ν. Αμερική
Ευχαριστούμε που συνέχισες και ολοκλήρωσες την ιστορία σου. Έχεις να μας βάλεις και φωτογραφίες από το ταξίδι σου; Θα έχει ενδιαφέρον.
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.113
Μηνύματα
880.803
Μέλη
38.839
Νεότερο μέλος
mgian

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom