soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.701
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
Μετά τον εσπερινό και το βραδινό μας φαγητό καθόμασταν μαζί με άλλους προσκυνητές στο κυκλικό παγκάκι στο αίθριο, παίρναμε το δροσερό αεράκι του δειλινού περιμένοντας μέχρις ότου νάρθει η ώρα που θα κλείσει η τεράστια πύλη του μοναστηριού. Άπαξ και κλείσει ουδείς δύναται να εισέλθει ή εξέλθει. Μαζί μας ήταν και ο δασύτριχος μοναχός, ομιλητικός κι ευχάριστος. Όταν βαρεθήκαμε τις ηθικοθρησκευτικές του διδασκαλίες και ιστορίες τον ρώτησα:
–Τι ώρα έρχεται πάτερ άγιε (όχι άγιε μου είπε) αύριο το βανάκι να μας πάει στα άλλα μοναστήρια; -Δεν έρχεται εδώ βανάκι, για να πάτε στα άλλα μοναστήρια, θα γυρίσετε πίσω στον ταρσανά απ’ όπου ήρθατε σήμερα, την ίδια ώρα που σας έφερε σήμερα το καραβάκι θα περάσει να σας πάρει, θα σας πάει στη Δάφνη, απ εκεί θα πάτε με το λεωφορείο στις Καρυές, και εκεί θα βρείτε τα βανάκια για τα άλλα μοναστήρια. Δηλαδή όλα αυτά που ήθελα να αποφύγω!!!
-Μα εγώ του λέω αναστατωμένος που μου χαλάει το πρόγραμμα, τηλεφώνησα πριν ένα μήνα και σε σας και στο γραφείο κινήσεως του Α.Ο. και μου είπαν πως υπάρχει συγκοινωνία με τα άλλα μοναστήρια. -Σε ποιο θέλετε να πάτε; -Στο Βατοπέτι το γειτονικό σας και είμαστε τρία άτομα. –Να πάτε με ταξί. Με την συγκατάθεση μας τηλεφώνησε μπροστά μας με το κινητό του βεβαίως… στο κατάλληλο άτομο, ρώτησε για την τιμή που ήταν 45 ευρώ, μου έκλεισε το μάτι ότι η τιμή είναι καλή, και συμφωνήσαμε αμέσως. Δεκαπέντε ευρώ το άτομο και εκ των υστέρων είδαμε πως η διαφορά με τον τρόπο που μας έλεγε ήταν μηδαμινή.
Η προγραμματισμένη 3,5-4 ώρες πεζοπορία μου για το Βατοπέδι ακυρώθηκε μετά τα γνωστά συμβάντα. Όμως είχα την απορία από πιο σημείο της μονής ξεκινά το μονοπάτι. Επί δύο μήνες διάβαζα οδηγίες, μελετούσα τον λεπτομερή χάρτη των μονοπατιών κι άκρη δεν έβρισκα. Ρώτησα ένα μοναχό και μου έδειξε το μονοπάτι για το Βατοπέδι. Ξεκινούσε ανάμεσα από ένα μποστάνι, ένα κήπο με δενδροκαλλιέργειες κατέβηκα σ ένα ξεροπόταμο γεμάτο με βότσαλα, και τότε είδα την πινακίδα με κόκκινα γράμματα στην απέναντι όχθη που έγραφε «προς Ζωγράφου». Ακολουθώντας αυτό το ανηφορικό για εκατοντάδες μέτρα μονοπάτι, στην κορυφή του διακλαδίζεται προς Ζωγράφου αριστερά και προς Βατοπεδίου δεξιά. Κρυμμένο όπως ήταν στην καταπράσινη πλαγιά με μεγάλα δένδρα όπου θάμνοι και κλαδιά σου έφραζαν συχνά το δρόμο, ήταν αδύνατο να το εντοπίσει ο δορυφόρος να το χαράξει στο χάρτη και να καταλάβει ο πεζοπόρος την πορεία του. Πήρα μια μικρούλα γεύση πεζοπορίας κι επέστρεψα πίσω.
Ένα φοβερό τουότα με κάτι τεράστιες ρόδες, και με οδηγό μοναχό μας περίμενε την επομένη το πρωί στις εννέα η ώρα.
Ο οδηγός ήταν νέος ψηλός, αδύνατος, διοπτροφόρος, λιγομίλητος αλλά με προσφορά μορφωμένου. Ξεκινήσαμε με το τουότα πάνω σε ένα δρόμο, γεμάτο με συνεχείς λακκούβες και σαμαράκια. Μεγάλα χαντάκια κάθετα στο δρόμο, μας ανάγκαζαν να τα περνάμε με την ελάχιστη ταχύτητα. Ήμασταν σαν σε βάρκα σε τρικυμία. Διαδρομή μαρτύριο κι’ αξέχαστη. Πράγματι, εδώ δεν μπορούσε να έρθει βανάκι, αλλά και το ότι ήρθε το ταξί να μας πάρει ήμασταν τυχεροί και εξήντα ευρώ να μας ζητούσε πάλι καλά θα ήταν, Σκεφτείτε μόνο ότι πριν λίγες ώρες ο υπομονετικός οδηγός μας έκανε ξανά τη διαδρομή της ταλαιπωρίας για να έρθει να μας πάρει. Λίγα χιλιόμετρα πριν το Βατοπέδι βρήκαμε στρωτό χωματόδρομο, και φτάσαμε στη μονή σε μία ώρα και 15 λεπτά.
Από την πιο φτωχή μονή του Α.Ο. την Κωνσταμονίτου στην πιο πλούσια την Ι.Μ. Βατοπεδίου. Ονομάστηκε έτσι από τα πολλούς βάτους που υπήρχαν στη περιοχή. Ιδρύθηκε στη σημερινή της μορφή γύρω στο 979 μ.Χ. Εδώ βρίσκεται η άγια ζώνη της Παναγίας, που ο Εφραίμ πριν λίγα χρόνια τη πήγε για προσκύνημα στον Πούτιν, και οι Μοσχοβίτες έκαναν ουρά χιλιομέτρων για να την προσκυνήσουν. Τον Εφραίμ δεν τον είδαμε γιατί έλειπε σε συνέδριο στη Χαλκιδική. Όλα φαίνονται μεγάλα, πολλά και πλούσια. Κι από πού να ξεκινήσεις. Από τον τεράστιο διάδρομο αναμονής, τα τεράστια μακριά τραπέζια, Τα πολλά οικοδομήματα στον εσωτερικό χώρο; Την πλούσια βιβλιοθήκη με τα 310.000 έγραφα αυτοκρατορικά, πατριαρχικά κ.α,.τον κώδικα σε περγαμηνή του 13ου αιώνα με χάρτες του Κλαύδιου Πτολεμαίου του 125 μ.Χ., την πολυκοσμία;
Στη μονή Βατοπεδίου ανήκε η παλαιά Αθωνιάδα σχολή που λειτούργησε από το 1750 μέχρι το 1810 σε ένα θαυμάσιο κτίριο τα ερείπια του οποίου φαίνονται στη κορυφή ενός λόφου κοντά στη μονή. Η Αθωνιάδα σχολή επαναλειτούργησε το 1930 στη Σκήτη του Αγ. Ανδρέου η οποία σκήτη αποτελεί σήμερα εξάρτημα του Βατοπεδίου.
Είναι η δεύτερη στην ιεραρχία των μονών του Α.Ο. μετά της Μεγίστης Λαύρας. Εδώ όμως δημιουργείτε η εξής απορία: Χαμένος ο προσκυνητής ανάμεσα στις κτηριακές εγκαταστάσεις και στο πλήθος κόσμου της μονής, ευκόλως θα συμπέρανε, ότι η πρώτη στην ιεραρχία μονή της Λαύρας θα ήταν ακόμα πιο τεράστια και πιο πολυκοσμική σαν πρώτη που είναι. Τούτη η εντύπωση θα τον ακολουθούσε έως ότου την επισκεφτεί. Έχοντας την εγώ επισκεφτεί πέρυσι, πρόσεξα ότι τα πρωτεία της δεν έχουν καμία σχέση με τις προαναφερθέντες ιδιαιτερότητες. Είναι βέβαια μεγάλος ο εσωτερικός της χώρος, εμπλουτισμένος εκτός από το καθολικό με ιστορικέ εκκλησίες, παρεκκλήσια, παλιά καμπαναριά, κρήνες και παραπήγματα, αλλά ούτε ο αριθμός των μοναχών ούτε των προσκυνητών το ξεχωρίζε από ένα συνηθισμένο μοναστήρι. Οπότε του απομένει πρώτον ο τίτλος της πρώτης ίδρυσης μοναστηριού από τον Αγ. Αθανάσιο τον Αθωνίτη και δεύτερον ότι έχει υπό την ιδιοκτησία του τεράστιες εκτάσεις εντός και εκτός της Χερσονήσου. Η ταπεινή Δύναμη…
Ο αρχοντάρης στο τεράστιο αρχονταρίκι μας είχε συνεχώς στην αναμονή. Έστελνε στα δωμάτια, μεγάλες ομάδες Κυπρίων γιατί υπάρχουν πολλοί Κύπριοι μοναχοί εδώ, Ρώσους, Ουκρανούς κι άλλα είδη Βαλκανίων κι εμείς τριγυρνούσαμε με βάρδιες ανακαλύπτοντας τους χώρους της μονής. Κάποια στιγμή μας έκανε ανακοίνωση σε τρεις γλώσσες με διερμηνέα, μα το σπουδαιότερο που μας είπε και μας χαροποίησε, ήταν ότι την επομένη μέρα στις δέκα το πρωί θα περάσει το καραβάκι από την Ιερισσό με το οποίο μπορούν να πάνε, όποιοι θέλουν στα μοναστήρια της ανατολικής ακτής. Ήταν το καλύτερο νέο για μας γιατί το επόμενο μας ήταν το διπλανό του Παντοκράτορος δεκαπέντε λεπτά ταξιδάκι με το πλοιάριο.
Ο νεαρός λαϊκός δεν προλάβαινε να φτιάχνει καφέδες σε όλο αυτό το πλήθος. Μπήκα στο κουζινάκι βρήκα ζεστό νερό κι έκανα τα τσαγάκια μας που κράταγα μαζί μου σε φακελάκια. Τελικά μας τακτοποίησαν σ ένα δίχωρο κελί, το πρώτο δωμάτιο με δυο κρεβάτια ήταν πιασμένα από Έλληνες και στο δεύτερο μας περίμεναν τρία κρεβάτια καλοστρωμένα, καθαρά, με πετσέτες και παντοφλίτσες Ηλεκτρικές λάμπες υπήρχαν εννοείται… Τα μπάνια ήταν κοινά αλλά καθαρά, ανακάλυψα και μια ντουζιέρα καθαρότατη με καινούργια πλακάκια, ζεστό νερό και ένα μπουκάλι αφρόλουτρο…
Μα οι ταλαιπωρίες δεν έχουν τελειωμό….
IM. Βατοπεδίου
Χελιδονοφωλιές στο αίθριο Με τον Δόκτορα!!!
Το αίθριο του Βατοπεδίου Στο κελί και ο χαρτοφύλακας...
–Τι ώρα έρχεται πάτερ άγιε (όχι άγιε μου είπε) αύριο το βανάκι να μας πάει στα άλλα μοναστήρια; -Δεν έρχεται εδώ βανάκι, για να πάτε στα άλλα μοναστήρια, θα γυρίσετε πίσω στον ταρσανά απ’ όπου ήρθατε σήμερα, την ίδια ώρα που σας έφερε σήμερα το καραβάκι θα περάσει να σας πάρει, θα σας πάει στη Δάφνη, απ εκεί θα πάτε με το λεωφορείο στις Καρυές, και εκεί θα βρείτε τα βανάκια για τα άλλα μοναστήρια. Δηλαδή όλα αυτά που ήθελα να αποφύγω!!!
-Μα εγώ του λέω αναστατωμένος που μου χαλάει το πρόγραμμα, τηλεφώνησα πριν ένα μήνα και σε σας και στο γραφείο κινήσεως του Α.Ο. και μου είπαν πως υπάρχει συγκοινωνία με τα άλλα μοναστήρια. -Σε ποιο θέλετε να πάτε; -Στο Βατοπέτι το γειτονικό σας και είμαστε τρία άτομα. –Να πάτε με ταξί. Με την συγκατάθεση μας τηλεφώνησε μπροστά μας με το κινητό του βεβαίως… στο κατάλληλο άτομο, ρώτησε για την τιμή που ήταν 45 ευρώ, μου έκλεισε το μάτι ότι η τιμή είναι καλή, και συμφωνήσαμε αμέσως. Δεκαπέντε ευρώ το άτομο και εκ των υστέρων είδαμε πως η διαφορά με τον τρόπο που μας έλεγε ήταν μηδαμινή.
Η προγραμματισμένη 3,5-4 ώρες πεζοπορία μου για το Βατοπέδι ακυρώθηκε μετά τα γνωστά συμβάντα. Όμως είχα την απορία από πιο σημείο της μονής ξεκινά το μονοπάτι. Επί δύο μήνες διάβαζα οδηγίες, μελετούσα τον λεπτομερή χάρτη των μονοπατιών κι άκρη δεν έβρισκα. Ρώτησα ένα μοναχό και μου έδειξε το μονοπάτι για το Βατοπέδι. Ξεκινούσε ανάμεσα από ένα μποστάνι, ένα κήπο με δενδροκαλλιέργειες κατέβηκα σ ένα ξεροπόταμο γεμάτο με βότσαλα, και τότε είδα την πινακίδα με κόκκινα γράμματα στην απέναντι όχθη που έγραφε «προς Ζωγράφου». Ακολουθώντας αυτό το ανηφορικό για εκατοντάδες μέτρα μονοπάτι, στην κορυφή του διακλαδίζεται προς Ζωγράφου αριστερά και προς Βατοπεδίου δεξιά. Κρυμμένο όπως ήταν στην καταπράσινη πλαγιά με μεγάλα δένδρα όπου θάμνοι και κλαδιά σου έφραζαν συχνά το δρόμο, ήταν αδύνατο να το εντοπίσει ο δορυφόρος να το χαράξει στο χάρτη και να καταλάβει ο πεζοπόρος την πορεία του. Πήρα μια μικρούλα γεύση πεζοπορίας κι επέστρεψα πίσω.
Ένα φοβερό τουότα με κάτι τεράστιες ρόδες, και με οδηγό μοναχό μας περίμενε την επομένη το πρωί στις εννέα η ώρα.
Ο οδηγός ήταν νέος ψηλός, αδύνατος, διοπτροφόρος, λιγομίλητος αλλά με προσφορά μορφωμένου. Ξεκινήσαμε με το τουότα πάνω σε ένα δρόμο, γεμάτο με συνεχείς λακκούβες και σαμαράκια. Μεγάλα χαντάκια κάθετα στο δρόμο, μας ανάγκαζαν να τα περνάμε με την ελάχιστη ταχύτητα. Ήμασταν σαν σε βάρκα σε τρικυμία. Διαδρομή μαρτύριο κι’ αξέχαστη. Πράγματι, εδώ δεν μπορούσε να έρθει βανάκι, αλλά και το ότι ήρθε το ταξί να μας πάρει ήμασταν τυχεροί και εξήντα ευρώ να μας ζητούσε πάλι καλά θα ήταν, Σκεφτείτε μόνο ότι πριν λίγες ώρες ο υπομονετικός οδηγός μας έκανε ξανά τη διαδρομή της ταλαιπωρίας για να έρθει να μας πάρει. Λίγα χιλιόμετρα πριν το Βατοπέδι βρήκαμε στρωτό χωματόδρομο, και φτάσαμε στη μονή σε μία ώρα και 15 λεπτά.
Από την πιο φτωχή μονή του Α.Ο. την Κωνσταμονίτου στην πιο πλούσια την Ι.Μ. Βατοπεδίου. Ονομάστηκε έτσι από τα πολλούς βάτους που υπήρχαν στη περιοχή. Ιδρύθηκε στη σημερινή της μορφή γύρω στο 979 μ.Χ. Εδώ βρίσκεται η άγια ζώνη της Παναγίας, που ο Εφραίμ πριν λίγα χρόνια τη πήγε για προσκύνημα στον Πούτιν, και οι Μοσχοβίτες έκαναν ουρά χιλιομέτρων για να την προσκυνήσουν. Τον Εφραίμ δεν τον είδαμε γιατί έλειπε σε συνέδριο στη Χαλκιδική. Όλα φαίνονται μεγάλα, πολλά και πλούσια. Κι από πού να ξεκινήσεις. Από τον τεράστιο διάδρομο αναμονής, τα τεράστια μακριά τραπέζια, Τα πολλά οικοδομήματα στον εσωτερικό χώρο; Την πλούσια βιβλιοθήκη με τα 310.000 έγραφα αυτοκρατορικά, πατριαρχικά κ.α,.τον κώδικα σε περγαμηνή του 13ου αιώνα με χάρτες του Κλαύδιου Πτολεμαίου του 125 μ.Χ., την πολυκοσμία;
Στη μονή Βατοπεδίου ανήκε η παλαιά Αθωνιάδα σχολή που λειτούργησε από το 1750 μέχρι το 1810 σε ένα θαυμάσιο κτίριο τα ερείπια του οποίου φαίνονται στη κορυφή ενός λόφου κοντά στη μονή. Η Αθωνιάδα σχολή επαναλειτούργησε το 1930 στη Σκήτη του Αγ. Ανδρέου η οποία σκήτη αποτελεί σήμερα εξάρτημα του Βατοπεδίου.
Είναι η δεύτερη στην ιεραρχία των μονών του Α.Ο. μετά της Μεγίστης Λαύρας. Εδώ όμως δημιουργείτε η εξής απορία: Χαμένος ο προσκυνητής ανάμεσα στις κτηριακές εγκαταστάσεις και στο πλήθος κόσμου της μονής, ευκόλως θα συμπέρανε, ότι η πρώτη στην ιεραρχία μονή της Λαύρας θα ήταν ακόμα πιο τεράστια και πιο πολυκοσμική σαν πρώτη που είναι. Τούτη η εντύπωση θα τον ακολουθούσε έως ότου την επισκεφτεί. Έχοντας την εγώ επισκεφτεί πέρυσι, πρόσεξα ότι τα πρωτεία της δεν έχουν καμία σχέση με τις προαναφερθέντες ιδιαιτερότητες. Είναι βέβαια μεγάλος ο εσωτερικός της χώρος, εμπλουτισμένος εκτός από το καθολικό με ιστορικέ εκκλησίες, παρεκκλήσια, παλιά καμπαναριά, κρήνες και παραπήγματα, αλλά ούτε ο αριθμός των μοναχών ούτε των προσκυνητών το ξεχωρίζε από ένα συνηθισμένο μοναστήρι. Οπότε του απομένει πρώτον ο τίτλος της πρώτης ίδρυσης μοναστηριού από τον Αγ. Αθανάσιο τον Αθωνίτη και δεύτερον ότι έχει υπό την ιδιοκτησία του τεράστιες εκτάσεις εντός και εκτός της Χερσονήσου. Η ταπεινή Δύναμη…
Ο αρχοντάρης στο τεράστιο αρχονταρίκι μας είχε συνεχώς στην αναμονή. Έστελνε στα δωμάτια, μεγάλες ομάδες Κυπρίων γιατί υπάρχουν πολλοί Κύπριοι μοναχοί εδώ, Ρώσους, Ουκρανούς κι άλλα είδη Βαλκανίων κι εμείς τριγυρνούσαμε με βάρδιες ανακαλύπτοντας τους χώρους της μονής. Κάποια στιγμή μας έκανε ανακοίνωση σε τρεις γλώσσες με διερμηνέα, μα το σπουδαιότερο που μας είπε και μας χαροποίησε, ήταν ότι την επομένη μέρα στις δέκα το πρωί θα περάσει το καραβάκι από την Ιερισσό με το οποίο μπορούν να πάνε, όποιοι θέλουν στα μοναστήρια της ανατολικής ακτής. Ήταν το καλύτερο νέο για μας γιατί το επόμενο μας ήταν το διπλανό του Παντοκράτορος δεκαπέντε λεπτά ταξιδάκι με το πλοιάριο.
Ο νεαρός λαϊκός δεν προλάβαινε να φτιάχνει καφέδες σε όλο αυτό το πλήθος. Μπήκα στο κουζινάκι βρήκα ζεστό νερό κι έκανα τα τσαγάκια μας που κράταγα μαζί μου σε φακελάκια. Τελικά μας τακτοποίησαν σ ένα δίχωρο κελί, το πρώτο δωμάτιο με δυο κρεβάτια ήταν πιασμένα από Έλληνες και στο δεύτερο μας περίμεναν τρία κρεβάτια καλοστρωμένα, καθαρά, με πετσέτες και παντοφλίτσες Ηλεκτρικές λάμπες υπήρχαν εννοείται… Τα μπάνια ήταν κοινά αλλά καθαρά, ανακάλυψα και μια ντουζιέρα καθαρότατη με καινούργια πλακάκια, ζεστό νερό και ένα μπουκάλι αφρόλουτρο…
Μα οι ταλαιπωρίες δεν έχουν τελειωμό….
IM. Βατοπεδίου
Χελιδονοφωλιές στο αίθριο Με τον Δόκτορα!!!
Το αίθριο του Βατοπεδίου Στο κελί και ο χαρτοφύλακας...