tita
Member
- Μηνύματα
- 732
- Likes
- 223
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Και ας περάσω τώρα στο θέμα της οργάνωσης, δομής και λειτουργίας των μαθημάτων, προτού ξαναγυρίσω στη νοοτροπία των Ολλανδών:
Στο συγκεκριμένο μεταπτυχιακό, είναι δυνατόν να αρχίσεις τις σπουδές σου είτε το χειμερινό είτε το εαρινό εξάμηνο. Για εμένα αυτό λειτούργησε πολύ θετικά, διότι έτσι δεν έχασα ένα εξάμηνο. Άξιζε όμως τελικά τον κόπο; Νομίζω εξαρτάται από την περίπτωση. Βλέποντας τους Έλληνες συμφοιτητές μου (με τους οποίους πάνω κάτω είχαμε το ίδιο υπόβαθρο) που ξεκίνησαν το περασμένο φθινόπωρο, βλέπω ότι σαφέστατα θα ξεκινήσουν το εαρινό έχοντας ένα πολύ καλό υπόβαθρο χωρίς τα κενά που ίσως είχα εγώ. Όχι μόνο από άποψη γνώσεων, αλλά και από άποψη περιβάλλοντος και γνωριμιών. Λόγω του μαθήματος όμως από το bachelor πρόγραμμα που παρακολούθησα, βοηθήθηκα σε κάποια μαθήματα.
Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες σχετικά με τα μαθήματα, αυτά θα μπορεί να τα βρει κάποιος στην ηλεκτρονική μου σελίδα. Θα αναφέρω μόνο κάποια θέματα:
Τα μαθήματα κάθε εξάμηνο είναι οργανωμένα σε περιόδους. Η πρώτη και η δεύτερη περίοδος κάθε εξαμήνου διαρκεί δύο μήνες και συνήθως διδάσκονται δύο μαθήματα (2 φορές τη βδομάδα το κάθε μάθημα). Η τρίτη περίοδος είναι η μικρότερη, περίπου ένα μήνα, και αντιστοιχεί σε ένα ή δύο μαθήματα λιγότερων διδακτικών μονάδων. Αυτό είναι πολύ πρακτικό, διότι έτσι διδασκόμαστε συνολικά 5-6 μαθήματα, αλλά δεν έχουμε το άγχος της εξέτασης έξι μαθημάτων στο τέλος! Τελειώνουμε τα δύο πρώτα, και δίνουμε εξετάσεις. Μετά τα άλλα δύο και ξανά εξετάσεις. Και μετά τις γιορτές, το τελευταίο μάθημα (το οποίο και συνήθως δεν έχει καθόλου εξετάσεις).
Ταυτόχρονα, οι εξετάσεις είναι αρκετά...φιλικές προς τον φοιτητή. Και δη εμένα, που είμαι από τη φύση μου αγχώδης (και πρόσφατα ανακάλυψα ότι “πάσχω” από αγχώδη διαταραχή, κάτι που στο εξωτερικό το λαμβάνουνε υπόψη, αλλά στην Ελλάδα θεωρείται απλά αστείο). Τι εννοώ όμως με το “φιλικές προς τον φοιτητή”; Καθ' όλη τη διάρκεια των μαθημάτων, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδίδουμε ασκήσεις. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι “τριβόμαστε” με τα θέματα τα οποία διδασκόμαστε, και αναγκαζόμαστε να διαβάσουμε πολύ πάνω σε κάποιο θέμα, άσχετα αν κατά την παράδοση του μαθήματος δεν πιάνουμε πολλά ή θεωρούμε ότι δεν έχουν πολύ φυσική σημασία. Όλοι μας, χαρακτηριστικά, αναφέραμε, ότι πριν ξεκινήσουμε αυτά τα μαθήματα, ξεφυλλίζαμε την αντίστοιχη ύλη σε δύο τρία βιβλία, και πιστεύαμε ότι αυτά ήταν αδύνατο να τα κατανοήσουμε. Και δύο μήνες μετά, αισθανόμαστε το λιγότερο...περήφανοι που όχι μόνο καταλαβαίνουμε πάνω σε τι αναφέρεται, αλλά τα κατέχουμε σε αρκετό βάθος και μπορούμε οποιαδήποτε στιγμή να εμβαθύνουμε παραπάνω. Δεν είμαστε “nerds”, σπασικλάκια, αλλά η διδασκαλία μας έχει βάλει στο “τρυπάκι” κατά τη διάρκεια των διακοπών να κοιτάξουμε μόνοι μας κάποια θέματα που τα προσπεράσαμε κάπως γρήγορα και επιφανειακά προηγουμένως, αλλά τώρα μας προκαλούν να τα κατανοήσουμε. Απλό παράδειγμα; το σωματίδιο Higgs. Ο καθηγητής αφιέρωσε 5 αναλυτικότατα μαθήματα σε αυτό, με πολλές και δύσκολες ασκήσεις, και παρ όλες τις αντιρρήσεις μας στην αρχή που λέγαμε “μακάρι να μην το βρουν στο CERN αυτό το άτιμο!”, τώρα έχουμε άλλες απόψεις...
Θέλω να καταλήξω στο ότι η τριβή μας αυτή μας έκανε τεράστιο καλό. Στις εξετάσεις (όσα μαθήματα έχουν και δεν είναι μόνο οι εργασίες ή οι ασκήσεις ή μόνο παρακολούθηση), πετυχαίνουμε σχεδόν όλοι. Αλλά και κατά τη διάρκεια των εξετάσεων, είσαι χαλαρός. Όχι μόνο γιατί έχεις αυτοπεποίθηση, αλλά γιατί δεν πας να αποδείξεις κάτι, του στυλ πόσο καλός παπαγάλος είσαι. Δίνεις σε μια αίθουσα που ο επιτηρητής είναι απλό διακοσμητικό στοιχείο. Δίνουμε μαθήματα με ανοιχτά βιβλία (συνήθως χρειαζόμαστε 2 βιβλία συν τις σημειώσεις του μαθήματος) αλλά όχι με ίντερνετ. Και υπήρξε μάθημα που ο καθηγητής περνούσε με τον βοηθό και μας σέρβιρε καφέ ή τσάι και μετά περνούσε και μας μοίραζε ζάχαρη και γάλα! Το κορυφαίο ήταν όταν μας “παρακαλούσε” να πάμε και...προς νερού μας! “Παιδιά, όποτε θέλετε, πηγαίνετε! Μην ζορίζεστε, εξετάσεις δίνετε, πρέπει να αισθάνεστε άνετα!”.
Το μάθημα βέβαια δεν είναι μόνο οι παρακολουθήσεις, ούτε είναι περίπατος. Είναι κυρίως το προσωπικό μας διάβασμα, οι συζητήσεις μεταξύ μας πάνω στα θέματα (και οι...φαϊνές ιδέες και εμπνεύσεις μας!) και η δημιουργικότητα της ερευνητικής σκέψης που καλλιεργείται μέσα από αυτή τη διαδικασία. Οι εξετάσεις είναι το λιγότερο. Δύσκολα κάποιος θα κοπεί. Δύσκολα επίσης θα πάρει και 9.5-10. Είναι γνωστοί άλλωστε οι Ολλανδοί για την τσιγκουνιά τους, ακόμα και στους βαθμούς, πόσο μάλλον όταν είμαστε international students. Όμως αυτό δεν μας πτοεί. Ξέρουμε ότι έχουμε γνώσεις. Όπως και ξέρουμε ότι και οι ίδιοι οι καθηγητές δεν ενδιαφέρονται πολύ για τους βαθμούς στα μαθήματα. Τους ενδιαφέρουν άλλα πράγματα, όπως η μεταπτυχιακή μας εργασία. Στον βαθμό άλλωστε συμβάλλει κατά ένα τρίτο ο βαθμός των ασκήσεων (που εξυπακούεται ότι έρχεται μετά από προσωπικό διάβασμα αλλά και αρκετές ώρες συζητήσεων και ενασχόλησης μαζί τους σε συνεργασία πάντα!). Οι βοηθοί -διδακτορικοί- είναι πάντα εκεί να μας βοηθήσουν και να μας πάνε ένα βήμα παραπάνω, ίσως να μας δώσουν στοιχεία που δεν μας έχουν δοθεί κατά την παράδοση. Και πάντα μα πάντα λειτουργεί αυτό που δεν λειτουργούσε σε εμένα προσωπικά στο προπτυχιακό: η συνεργασία! Θέλουν, απαιτούν με τον τρόπο τους, να μάθουμε να συνεργαζόμαστε με τους συμφοιτητές μας, να ανταλλάσσουμε απόψεις. Υπήρχαν ασκήσεις που μας πήρε τρεις ώρες και πέντε μυαλά για να τις λύσουμε. Αυτό είναι φύσει αδύνατο να γινόταν από ένα μόνο άτομο. Έτσι όμως συμβάλλουν με τον τρόπο τους στο να μας μάθουν την ερευνητική διαδικασία και τη συνεργασία.
Στο συγκεκριμένο μεταπτυχιακό, είναι δυνατόν να αρχίσεις τις σπουδές σου είτε το χειμερινό είτε το εαρινό εξάμηνο. Για εμένα αυτό λειτούργησε πολύ θετικά, διότι έτσι δεν έχασα ένα εξάμηνο. Άξιζε όμως τελικά τον κόπο; Νομίζω εξαρτάται από την περίπτωση. Βλέποντας τους Έλληνες συμφοιτητές μου (με τους οποίους πάνω κάτω είχαμε το ίδιο υπόβαθρο) που ξεκίνησαν το περασμένο φθινόπωρο, βλέπω ότι σαφέστατα θα ξεκινήσουν το εαρινό έχοντας ένα πολύ καλό υπόβαθρο χωρίς τα κενά που ίσως είχα εγώ. Όχι μόνο από άποψη γνώσεων, αλλά και από άποψη περιβάλλοντος και γνωριμιών. Λόγω του μαθήματος όμως από το bachelor πρόγραμμα που παρακολούθησα, βοηθήθηκα σε κάποια μαθήματα.
Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες σχετικά με τα μαθήματα, αυτά θα μπορεί να τα βρει κάποιος στην ηλεκτρονική μου σελίδα. Θα αναφέρω μόνο κάποια θέματα:
Τα μαθήματα κάθε εξάμηνο είναι οργανωμένα σε περιόδους. Η πρώτη και η δεύτερη περίοδος κάθε εξαμήνου διαρκεί δύο μήνες και συνήθως διδάσκονται δύο μαθήματα (2 φορές τη βδομάδα το κάθε μάθημα). Η τρίτη περίοδος είναι η μικρότερη, περίπου ένα μήνα, και αντιστοιχεί σε ένα ή δύο μαθήματα λιγότερων διδακτικών μονάδων. Αυτό είναι πολύ πρακτικό, διότι έτσι διδασκόμαστε συνολικά 5-6 μαθήματα, αλλά δεν έχουμε το άγχος της εξέτασης έξι μαθημάτων στο τέλος! Τελειώνουμε τα δύο πρώτα, και δίνουμε εξετάσεις. Μετά τα άλλα δύο και ξανά εξετάσεις. Και μετά τις γιορτές, το τελευταίο μάθημα (το οποίο και συνήθως δεν έχει καθόλου εξετάσεις).
Ταυτόχρονα, οι εξετάσεις είναι αρκετά...φιλικές προς τον φοιτητή. Και δη εμένα, που είμαι από τη φύση μου αγχώδης (και πρόσφατα ανακάλυψα ότι “πάσχω” από αγχώδη διαταραχή, κάτι που στο εξωτερικό το λαμβάνουνε υπόψη, αλλά στην Ελλάδα θεωρείται απλά αστείο). Τι εννοώ όμως με το “φιλικές προς τον φοιτητή”; Καθ' όλη τη διάρκεια των μαθημάτων, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδίδουμε ασκήσεις. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι “τριβόμαστε” με τα θέματα τα οποία διδασκόμαστε, και αναγκαζόμαστε να διαβάσουμε πολύ πάνω σε κάποιο θέμα, άσχετα αν κατά την παράδοση του μαθήματος δεν πιάνουμε πολλά ή θεωρούμε ότι δεν έχουν πολύ φυσική σημασία. Όλοι μας, χαρακτηριστικά, αναφέραμε, ότι πριν ξεκινήσουμε αυτά τα μαθήματα, ξεφυλλίζαμε την αντίστοιχη ύλη σε δύο τρία βιβλία, και πιστεύαμε ότι αυτά ήταν αδύνατο να τα κατανοήσουμε. Και δύο μήνες μετά, αισθανόμαστε το λιγότερο...περήφανοι που όχι μόνο καταλαβαίνουμε πάνω σε τι αναφέρεται, αλλά τα κατέχουμε σε αρκετό βάθος και μπορούμε οποιαδήποτε στιγμή να εμβαθύνουμε παραπάνω. Δεν είμαστε “nerds”, σπασικλάκια, αλλά η διδασκαλία μας έχει βάλει στο “τρυπάκι” κατά τη διάρκεια των διακοπών να κοιτάξουμε μόνοι μας κάποια θέματα που τα προσπεράσαμε κάπως γρήγορα και επιφανειακά προηγουμένως, αλλά τώρα μας προκαλούν να τα κατανοήσουμε. Απλό παράδειγμα; το σωματίδιο Higgs. Ο καθηγητής αφιέρωσε 5 αναλυτικότατα μαθήματα σε αυτό, με πολλές και δύσκολες ασκήσεις, και παρ όλες τις αντιρρήσεις μας στην αρχή που λέγαμε “μακάρι να μην το βρουν στο CERN αυτό το άτιμο!”, τώρα έχουμε άλλες απόψεις...
Θέλω να καταλήξω στο ότι η τριβή μας αυτή μας έκανε τεράστιο καλό. Στις εξετάσεις (όσα μαθήματα έχουν και δεν είναι μόνο οι εργασίες ή οι ασκήσεις ή μόνο παρακολούθηση), πετυχαίνουμε σχεδόν όλοι. Αλλά και κατά τη διάρκεια των εξετάσεων, είσαι χαλαρός. Όχι μόνο γιατί έχεις αυτοπεποίθηση, αλλά γιατί δεν πας να αποδείξεις κάτι, του στυλ πόσο καλός παπαγάλος είσαι. Δίνεις σε μια αίθουσα που ο επιτηρητής είναι απλό διακοσμητικό στοιχείο. Δίνουμε μαθήματα με ανοιχτά βιβλία (συνήθως χρειαζόμαστε 2 βιβλία συν τις σημειώσεις του μαθήματος) αλλά όχι με ίντερνετ. Και υπήρξε μάθημα που ο καθηγητής περνούσε με τον βοηθό και μας σέρβιρε καφέ ή τσάι και μετά περνούσε και μας μοίραζε ζάχαρη και γάλα! Το κορυφαίο ήταν όταν μας “παρακαλούσε” να πάμε και...προς νερού μας! “Παιδιά, όποτε θέλετε, πηγαίνετε! Μην ζορίζεστε, εξετάσεις δίνετε, πρέπει να αισθάνεστε άνετα!”.
Το μάθημα βέβαια δεν είναι μόνο οι παρακολουθήσεις, ούτε είναι περίπατος. Είναι κυρίως το προσωπικό μας διάβασμα, οι συζητήσεις μεταξύ μας πάνω στα θέματα (και οι...φαϊνές ιδέες και εμπνεύσεις μας!) και η δημιουργικότητα της ερευνητικής σκέψης που καλλιεργείται μέσα από αυτή τη διαδικασία. Οι εξετάσεις είναι το λιγότερο. Δύσκολα κάποιος θα κοπεί. Δύσκολα επίσης θα πάρει και 9.5-10. Είναι γνωστοί άλλωστε οι Ολλανδοί για την τσιγκουνιά τους, ακόμα και στους βαθμούς, πόσο μάλλον όταν είμαστε international students. Όμως αυτό δεν μας πτοεί. Ξέρουμε ότι έχουμε γνώσεις. Όπως και ξέρουμε ότι και οι ίδιοι οι καθηγητές δεν ενδιαφέρονται πολύ για τους βαθμούς στα μαθήματα. Τους ενδιαφέρουν άλλα πράγματα, όπως η μεταπτυχιακή μας εργασία. Στον βαθμό άλλωστε συμβάλλει κατά ένα τρίτο ο βαθμός των ασκήσεων (που εξυπακούεται ότι έρχεται μετά από προσωπικό διάβασμα αλλά και αρκετές ώρες συζητήσεων και ενασχόλησης μαζί τους σε συνεργασία πάντα!). Οι βοηθοί -διδακτορικοί- είναι πάντα εκεί να μας βοηθήσουν και να μας πάνε ένα βήμα παραπάνω, ίσως να μας δώσουν στοιχεία που δεν μας έχουν δοθεί κατά την παράδοση. Και πάντα μα πάντα λειτουργεί αυτό που δεν λειτουργούσε σε εμένα προσωπικά στο προπτυχιακό: η συνεργασία! Θέλουν, απαιτούν με τον τρόπο τους, να μάθουμε να συνεργαζόμαστε με τους συμφοιτητές μας, να ανταλλάσσουμε απόψεις. Υπήρχαν ασκήσεις που μας πήρε τρεις ώρες και πέντε μυαλά για να τις λύσουμε. Αυτό είναι φύσει αδύνατο να γινόταν από ένα μόνο άτομο. Έτσι όμως συμβάλλουν με τον τρόπο τους στο να μας μάθουν την ερευνητική διαδικασία και τη συνεργασία.
