Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.747
- Likes
- 50.895
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Ο δρόμος ήταν λίγο στενός, αλλά με λίγη κίνηση, οπότε μπορέσαμε να καλύψουμε λίγο έδαφος. Η ανησυχία μου πια δεν ήταν αν θα φτάναμε στην ώρα μας στο Port Salut, αλλά γιατί δεν έβλεπα κανένα από τα τοπία που περιέγραφε ο οδηγός ως "εκπληκτικά" και "εκθαμβωτικά όμορφα". Διάβαζα για διαδρομές που ανάμεσα στο Aquin και το Saint Louis du Sud θα ξετύλιγαν τοπία όπου ο δρόμος περνάει δίπλα από "χιλιόμετρα λευκής άμμου και τα καθαρά τιρκουάζ νερά της Καραϊβικής". Ειλικρινά, άρχισα να κοιτάω ξανά και ξανά το εξώφυλλο του οδηγού μου για να σιγουρευτώ ότι αναφερόταν στην ίδια χώρα στην οποία ταξιδεύαμε. ΟΚ υπήρχε θάλασσα, υπήρχε άμμος, αλλά τα τοπία ήταν μάλλον βαρετά, δίχως οτιδήποτε που να μπορεί να χαρακτηριστεί εκπάγλου ομορφιάς ή έστω ιδιαίτερο.
Μάλιστα θα έλεγα ότι το μόνο αξιομνημόνευτο θέαμα στη διαδρομή ήταν ένα ζευγάρι σε μια μοτοσικλέτα που οδηγούσαν μπροστά μας, η κοπέλα που καθόταν πίσω είχε τα χέρια της ανοικτά, γελούσε και φάνηκε να απολαμβάνει τη διαδρομή. Ε, καλά θα μου πείτεκαι τι έγινε; Έγινε ότι για μία και μοναδική φορά στην Αϊτή είδα κάποιον να απολαμβάνει κάτι, μια έκφραση χαράς. Τόσες μέρες μου είχε λείψει αυτή η χαρά που αναβλύζει από σχεδόν κάθε πρόσωπο στην Κούβα, το κέφι, η αλεγρία. Πόσο θλιβερή είναι μια χώρα που σε εντυπωσιάζει ότι είδες κάποιον να χαμογελάει, τόσο που να τον πάρεις φωτογραφία και να είναι το αξιοθέατο της ημέρας;
Συνεχίσαμε καταπίνοντας χιλιόμετρα, περάσαμε το Les Cayes και νυχτώνοντας πια φτάσαμε και στο Port Salut για να διαπιστώσουμε ότι το κατάλυμα που είχε κλείσει ο Κώστας ήταν στα προάστια, δηλαδή στα πολύ προάστια, δηλαδή περιπου μισή ώρα οδήγησης μακριά από την πόλη και η περιγραφή της τοποθεσίας του στο expedia ήταν το λιγότερο "ευέλικτη" ή "γεωγραφικώς αμφισβητούμενη". Εν τέλει φτάσαμε με τη δύση του ηλίου και το θέαμα ήταν πανέμορφο: το ξενοδοχείο ήταν χτισμένο σε μια μικρη χερσόνησο, μα αρκετούς φοίνικες ανάμεσα και μια πανέμορφη δύση. Το ίντερνετ δε λειτουργούσε, το φαγητό που φάγαμε σα λύκοι ήταν απλώς ανθρώπινο και τα κουνούπια προκαλούσαν μια ανησυχία δεδομένων των ασθενειών, αλλά σε μια μέρα που σφραγίστηκε από το "αλέ-αλέ", τις πολλές χαμένες ώρες και τα ανύπαρκτα "πανέμορφα" τοπία, μάλλον είχαμε τη διάθεση να θεωρήσουμε ένα χαριτωμένο ξενοδοχείο ως την επιτυχία της ημέρας. Θα καταφέρναμε την επομένη να δούμε κάτι όμορφο ή αξιομνημόνευτο σε αυτή τη χώρα;
Oι επιλογές από εκεί που βρισκόμασταν ήταν αρκετές. Ο βασικός στόχος πάντως, που ήταν το Jeremie, το κατά τας γραφάς πιο πράσινο και χαλαρό μέρος της χώρας, μάλλον είχε χαθεί, λόγω απόστασης, θα έπρεπε άλλωστε να διανυκτερεύσουμε στο Jacmel, αφού ο Κώστας τη μεθεπόμενη επέστρεφε στην Κούβα. Αποφασίσαμε να αφήσουμε και το σπήλαιο Marie Jeanne, γιατί και λίγο πιο μακριά ήταν και δεν τρελαίνομαι και πολύ με τις σπηλιές (εκ των υστέρων που βλέπω φωτογραφίες στο ίντερνετ με αυτοδικαιώνω), οπότε τραβήξαμε για μια παραλία που κατά τον οδηγό μας "είναι αξιοπερίεργο που δεν την τιμούν περισσότεροι, με τέτοιας εκπληκτικής ποιότητας άμμο και νερά". Να με συμπαθάει ο συγγραφεύς, αλλά θα συνταχθώ με τους... περισσότερους: μετρίως μέτρια, θολά τα νερά, τουλάχιστον όντως ήταν άδεια, βρήκαμε και ίσκιο να παρκάρουμε το σαράβαλο κάτω από κάτι δέντρα και ρίξαμε και μια βουτιά να μη μας πουν ότι δεν κάναμε μπάνιο και στην Αϊτή, αλλά ΩΡΑΙΑ παραλία δεν τη λες, μάρτυρές μου οι φωτογραφίες.
Συνεχίσαμεπρος τον καταρράκτη Saut Μathurine, παρότι είχαμε φάει βιοχλαπάτσα στους προηγούμενους. Ο βασικότερος λόγος της επιλογής ήταν ότι διαβάσαμε ότι το τοπίο θα ήταν καταπράσινο, ήταν εύκολο να τους βρούμε και η φύση ακόμη και πριν τους καταρράκτες ήταν αξιόλογη. Περιέργως, ίσχυαν και τα τρία...
H διαδρομή καταρχήν, εκτός από εύκολη - για αϊτινά στάνταρ πάντα- ήταν πολύ όμορφη. Επιτέλους καταπράσινοι λόφοι, τροπική βλάστηση, ενώ περάσαμε κι από ένα ύψωμα όπου είχαμε αναπάντεχη θέα ενός καταπράσινου έλους που πραγματικά μας άφησε άφωνους. Ακόμη πιο άφωνους πάντως μας άφησε η θέα του καταρράκτη. Από μακριά φαινόταν ένα γαλάζιο ξέφωτο ανάμεσα σε καταπράσινους λόφους και οι δυο κάθετες λωρίδες τρεχούμενου νερού χωρίς να είναι θεόρατες ή να πέφτουν από κάποιο δυσθεώρατο ύψος έμοιαζαν σα ζωγραφιά.
Πλησιάσαμε, πληρώσαμε την είσοδο, οι δυο-τρεις ντόπιοι προσφέρθηκαν να μας φυλάξουν τα πράγματα και να μας βγάλουν καμιά φωτογραφία χωρίς να είναι πισετικοί και αντί ευτελούς ποσού και βουτήξαμε. Ο @Krekouzas δεν κολυμπάει δυστυχώς (αλλά τσαλαβουτάει σαν τι γριες στην Αιδηψό ένα πράγμα), αλλά έτσι κι αλλιώς τα νερά στην αρχή είναι ρηχά. Εγώ κολύμπησα μέχρι κάτω από τους καταρράκτες και διαπίστωσα πόσο δροσερό και πεντακάθαρο ήταν το νερό. Πραγματική απόλαυση το τοπίο, η δροσιά ακόμη κι οι ντόπιοι ευγενέστατοι. Επιτέλους.... φτιάχνει το ταξίδι!
Ξαναπεράσαμε από το έλος, περάσαμε από άλλη μια όμορφη διαδρομή με πράσινους λόφους και σκοπός ήταν να προσπαθήσουμε να φάμε κάπου καλά για μια φορά, κατά προτίμηση χωρίς την απειλή χολέρας. Καταλήξαμε σε ένα διάσημο πεντάστερο ξενοδοχείο, μια πραγματική όαση από τη σκόνη του δρόμου, όπου αράξαμε σε κάτι αιώρες πριν απολαύσουμε επιτέλους κανονικό φαγητό, ακριβούτσικο αλλά πολύ γευστικό, με τη σερβιτόρα να ξεκαρδίζεται με την τρομερή προφορά του Κώστα στα Γαλλικά. Κατά τον Κώστα αν μισοκλείινεις το στόμα σου, βγάζεις βαθιά αλλά αδερφίστικη φωνή και προφέρεις όσο πιο γελοιωδώς τσιριχτά γίνεται τα φωνήεντα, μιλάς Γαλλικά. Τελικά το έφαγε το spaghetti a la mer του, αλλά μόνο αφού το επανέλαβε 4-5 φορές με την πειστικότερη γαλλική προφορά που διαθέτει.
Αράξαμε πάλι στις αιώρες για μια τζούρα πρωτοκοσμισμού και ξεκινήσαμε για το Jacmel. Θεωρητικά η πιο όμορφη πόλη της χώρας, ένα παλιό λιμάνι απ' όπου έφευγε ο αϊτινός καφές για να κατακτήσει τον κόσμο και με την παλιά πόλη να αναπαλαιώνεται σιγά-σιγά και να φιλοδοξεί να γίνει κάτι σαν τη Νέα Ορλεάνη. Φτάσαμε σχετικά νωρίς, βρήκαμε δωμάτιο σε ένα πολύ συμπαθές ανπαλαιωμένο ερείπιο στην παλιά πόλη, που αποδείχθηκε να είναι 4-5 οικοδομικά τετράγωνα, μικρότερη δηλαδή του αναμενομένου και με τις εργασίες να συνεχίζονται. Ουσιαστικά η όλη παλιά πολή είναι δυο πεζόδρομοι των δύο τετραγώνων, εμείς μέναμε σε έναν από αυτούς. Τουλάχιστον η πόλη έχει μια παραλιακή που φαινόταν μόλις να έχει δημιουργηθεί και ήταν σχετικά καθαρή, τα πρόσωπα ήταν λιγότερο εχθρικά και υπήρχε κι ένα αξιοπρεπές εστιατόριο/καφέ ακριβώς δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Δυστυχώς δεν το προλάβαμε κι είχαμε τη φαεινή ιδέα να φάμε σε ένα άλλο, δίπλα σε ένα ξενοδοχείο που χτιζόταν ακόμη και του οποίου μάλλον θα αποτελούσε τη μελλοντική τραπεζαρία. ΚΑΚΗ ΙΔΕΑ. Τον @Krekouzas τον έπιασε μια διάρροια που ξεκίνησε χαλαρά, μετά τον έσκισε και συνεχίστηκε για όλη την εβδομάδα που παρέμεινε στην Κούβα, καταστρέφοντάς του εν μέρει τις διακοπές με την κοπέλα του. Μετά από μια βόλτα στην παραλιακή, πήγαμε στο δωμάτιο για ύπνο, την επομένη σκοπός ήταν να πάμε και σε άλλους καταρράκτες, υποτίθεται ακόμη πιο όμορφους, αναπτερωμένοι από τους πρωινούς που όντως άξιζαν τον κόπο.
Μετά από ένα συμπαθές για τα δεδομένα της χώρας πρωινό, ξεκινήσαμε λοιπόν για τους καταρράκτες Bassin Bleu. Για να μην τα πολυλογώ, ήταν πανέμορφοι... Τρεις διαφορετικές φυσικές πισίνες, με καταρράκτες να πέφτουν από διάφορα σημεία, αλλά η τελευταία ήταν η πιο εντυπωσιακή. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους καταρράκτες, η πρόσβαση ήταν λίγο πιο δύσκολη και χρειαζόσουν τη βοήθεια σκοινιών και του αυτόκλητου αλλά ευγενέστατου ξεναγού, ενώ είχε και αρκετό κόσμο, βασικά ντόπιους που σκαρφάλωναν και πηδούσαν από μεγάλο ύψος σε νερά που φαίνονταν απίστευτα γαλάζια. Πραγματικά πανέμορφο τοπίο, η όλη περιπέτεια του ανέβα-κατέβα είχε την πλάκα της, δυστυχώς ο Κώστας που δεν κολυμπάει ίσως το απόλαυσε λιγότερο, αν και χαρούμενο τον είδα, δεν είχε αλέ-αλέ.
Το απογευματάκι στο Jacmel κάναμε την τελευταία μας βόλτα, πριν την επιστροφή στην πρωτεύουσα απ' όπου ο Κώστας επέστρεψε στην Κούβα κι εγώ έμεινα ένα βράδυ ακόμη, το οποίο ήταν μάλλον χωρίς συμβάντα, άλλωστε για το Πορτ ο Πρενς σας τα έγραψε ο @Krekouzas μια χαρά αναλυτικά.
Φεύγοντας από την Αϊτή ένιωσα διάφορα κενά: ένα, στην τσέπη μου. Ακριβή η χώρα, χωρίς καν να συνυπολογίσουμε το τι (δεν) προσφέρει. Δεύτερον, στην καρδιά μου. Δεν τη συμπάθησα τη χώρα, αδιάφοροι οι κάτοικοι. Τρίτον, στο μυαλό μου. Δεν έμαθα κάτι καινούριο, δεν είδα κάτι να μου τσιγκλίσει τον εγκέφαλο, να με κάνει να προβληματιστώ να αγοράσω ένα βιβλίο, να εμβαθύνω σε κάτι.
Ακολουθεί η αξιολόγηση της χώρας, με την παραδοσιακή ("παραδοσιακά" που θα έλεγε και ο Καρανίκας) μέθοδο yorgos:
Φύση: 7. Νομίζω είμαι και γενναιόδωρος, αλλά έδωσα αβάντα διότι κάποιες περιοχές δεν τις επισκέφθηκα. Όντως πάντως είχε περισσότερο πράσινο από το αναμενόμενο, αλλά δεν πάθαμε και την πλάκα μας. Ε, κάποιοι καλοί καταρράκτες την έσωσαν την παρτίδα αλλά πρέπει να είσαι ψυχάκιας να πας σε τέτοια χώρα μόνο και μόνο για να δεις τη φύση. Δίπλα είναι η Βενεζουέλα, να πας να το ευχαριστηθεί το μάτι σου και η φωτογραφική σου μηχανή (αν δε στο βγάλουν και δεν στην κλέψουν αντιστοίχως...)
Αρχαιολογία: 1. Και πολύ έβαλα, για πέντε μουτζούρες σε δυο σπηλιές, καλυμμένες από γκραφίτι.
Αρχιτεκτονική: 3. Ε ναι, τρία, τι να βάλω; Χάλι μαύριο πόλεις και χωριά, ό,τι δεν πήραν οι πόλεμοι το πήρε ο Εγκέλαδος, σε βαθμό που κάναμε κωλοτούμπες όταν βλέπαμε κάποιο κτίριο που άξιζε τον κόπο. Ό,τι άξιζε ήταν το γκρεμισμένο παλάτι και κανα-δυο κάστρα, η "αποικιακή αρχιτεκτονική" μάλλον για κλάμματα ήταν, σε μια ήπειρο με πόλεις-διαμάντια.
Κόστος: 3. σου βάζω ΤΒΒΒΒΙΑ που έλεγε και μια τηλεοπτική περσόνα, γιατί είσαι πανάκριβη, η ενοικιίαση τζιπ κόστιζε το πενταπλάσιο από την Αμερική και για καταλύματα άστο καλύτερα, αγαπημένη μου Αϊτή.
Ασφάλεια: 4. Δεν μπορείτε να πείτε, είμαι επιεικής... ΜΕ χολέρα, live δολοφονία την πρώτη ημέρα και πυροβολισμούς την τέταρτη, καλά είναι το 4. Για να είμαστε ειλικρινείς πάντως, δεν μας πείραξε κανείς, δεν μας απείλησε κανείς, αλλά άνετα-άνετα δεν κυκλοφορείς. Κάτω από τη βάση.
Μοναδικότητα: 7. Δεν μπορώ να πω, είναι μια χώρα αρκετά μοναδική. Δεν είναι και η Κούβα ή η Αιθιοπία ή ή Βόρειος Κορέα, αλλά σίγουρα διαφορετική από τις τριγύρω χώρες γλωσσικά, θρησκευτικά, ιστορικά, πολιτιστικά.
Αυθεντικότητα: 8. Τουρισμό δεν έχει η χώρα σχεδόν καθόλου, άρα το όποιο τουριστικό κιτς εκλείπει, fake καταστάσεις γιοκ, είναι κι αυτό ένα συν. Δεν παίρνει δέκα διότι δεν είναι ότι βλέπεις και τίποτε αρχέγονες, ανέγγιχτες παραδόσεις, αλλά το 8 το παίρνει με το σπαθί της στη συγκεκριμένη κατηγορία.
Φαγητό: 2. Δε βρίσκαμε τίποτε, τα λίγα που σερβίρονται στο δρόμο είναι για να πας από χολέρα με τη μία, τα όποια εστιατόρια εντελώς μέτρια προς χάλια, ένα γεύμα της προκοπής φάγαμε κι αυτό σε πεντάστερο και το άλλο... έστειλε τον Κώστα τουαλέτα για μια εβδομάδα. Δύο επειδή δεν πάθαμε χολέρα κι επειδή δεν πεθάναμε της πείνας, η απόλυτη βάση.
Ποικιλία: 3. Σιγά τα πολλά αξιοθέατα, τουλάχιστον ήταν λίγο απ' όλα, λίγη (ελάχιστη) αρχαιολογία, λίγη φύση άντε και τα κάστρα/παλάτια. Φτωχή η συγκομιδή.
ΣΥΝΟΛΟΝ: Έλαβον 42, πολύ κάτω από τη βάση. Στη συνολική κατάταξη καταλαμβάνει τη θέση 96 σε 100 χώρες προσπερνώντας μόνο ΗΑΕ, Σαν ΜΑρίνο, Μπαχρέιν και Γουάμ, που δεν το λες και θρίαμβο.
Συμπερασματικά, είναι ταξίδι που δε μετάνιωσα (ελπίζω ούτε ο Κώστας) αλλά δε θα πρότεινα τη χώρα σε κάποιον που δεν έχει γυρίσει όλες τις χώρες του πλανήτη. Λίγα τα αξιοθέατα, αρκετοί οι κίνδυνοι, μεγάλο το κόστος, ο χρόνος και το χρήμα σας μάλλον μπορούν να αναλωθούν σε άπειρες άλλες επιλογές. Το θέλαμε, πήγαμε, το είδαμε, φύγαμε, δε θα ξαναγυρίσουμε. Δεν ήταν η φτώχεια, ούτε η ανασφάλεια, ήταν η έλλειψη ενδιαφέροντος που με σκότωσε. Ας ευχηθούμε πάντως αυτή η ταλαίπωρη χώρα να βρει το δρόμο της. Μέχρι τότε, ας γράψουμε καμιά ιστορία για χαμένες πόλεις, ανεξερεύνητες Άνδεις και καγιάκ στην Ανταρκτική...
ΤΕΛΟΣ
(ακολουθούν μερικές φωτό)
Μάλιστα θα έλεγα ότι το μόνο αξιομνημόνευτο θέαμα στη διαδρομή ήταν ένα ζευγάρι σε μια μοτοσικλέτα που οδηγούσαν μπροστά μας, η κοπέλα που καθόταν πίσω είχε τα χέρια της ανοικτά, γελούσε και φάνηκε να απολαμβάνει τη διαδρομή. Ε, καλά θα μου πείτεκαι τι έγινε; Έγινε ότι για μία και μοναδική φορά στην Αϊτή είδα κάποιον να απολαμβάνει κάτι, μια έκφραση χαράς. Τόσες μέρες μου είχε λείψει αυτή η χαρά που αναβλύζει από σχεδόν κάθε πρόσωπο στην Κούβα, το κέφι, η αλεγρία. Πόσο θλιβερή είναι μια χώρα που σε εντυπωσιάζει ότι είδες κάποιον να χαμογελάει, τόσο που να τον πάρεις φωτογραφία και να είναι το αξιοθέατο της ημέρας;
Συνεχίσαμε καταπίνοντας χιλιόμετρα, περάσαμε το Les Cayes και νυχτώνοντας πια φτάσαμε και στο Port Salut για να διαπιστώσουμε ότι το κατάλυμα που είχε κλείσει ο Κώστας ήταν στα προάστια, δηλαδή στα πολύ προάστια, δηλαδή περιπου μισή ώρα οδήγησης μακριά από την πόλη και η περιγραφή της τοποθεσίας του στο expedia ήταν το λιγότερο "ευέλικτη" ή "γεωγραφικώς αμφισβητούμενη". Εν τέλει φτάσαμε με τη δύση του ηλίου και το θέαμα ήταν πανέμορφο: το ξενοδοχείο ήταν χτισμένο σε μια μικρη χερσόνησο, μα αρκετούς φοίνικες ανάμεσα και μια πανέμορφη δύση. Το ίντερνετ δε λειτουργούσε, το φαγητό που φάγαμε σα λύκοι ήταν απλώς ανθρώπινο και τα κουνούπια προκαλούσαν μια ανησυχία δεδομένων των ασθενειών, αλλά σε μια μέρα που σφραγίστηκε από το "αλέ-αλέ", τις πολλές χαμένες ώρες και τα ανύπαρκτα "πανέμορφα" τοπία, μάλλον είχαμε τη διάθεση να θεωρήσουμε ένα χαριτωμένο ξενοδοχείο ως την επιτυχία της ημέρας. Θα καταφέρναμε την επομένη να δούμε κάτι όμορφο ή αξιομνημόνευτο σε αυτή τη χώρα;
Oι επιλογές από εκεί που βρισκόμασταν ήταν αρκετές. Ο βασικός στόχος πάντως, που ήταν το Jeremie, το κατά τας γραφάς πιο πράσινο και χαλαρό μέρος της χώρας, μάλλον είχε χαθεί, λόγω απόστασης, θα έπρεπε άλλωστε να διανυκτερεύσουμε στο Jacmel, αφού ο Κώστας τη μεθεπόμενη επέστρεφε στην Κούβα. Αποφασίσαμε να αφήσουμε και το σπήλαιο Marie Jeanne, γιατί και λίγο πιο μακριά ήταν και δεν τρελαίνομαι και πολύ με τις σπηλιές (εκ των υστέρων που βλέπω φωτογραφίες στο ίντερνετ με αυτοδικαιώνω), οπότε τραβήξαμε για μια παραλία που κατά τον οδηγό μας "είναι αξιοπερίεργο που δεν την τιμούν περισσότεροι, με τέτοιας εκπληκτικής ποιότητας άμμο και νερά". Να με συμπαθάει ο συγγραφεύς, αλλά θα συνταχθώ με τους... περισσότερους: μετρίως μέτρια, θολά τα νερά, τουλάχιστον όντως ήταν άδεια, βρήκαμε και ίσκιο να παρκάρουμε το σαράβαλο κάτω από κάτι δέντρα και ρίξαμε και μια βουτιά να μη μας πουν ότι δεν κάναμε μπάνιο και στην Αϊτή, αλλά ΩΡΑΙΑ παραλία δεν τη λες, μάρτυρές μου οι φωτογραφίες.
Συνεχίσαμεπρος τον καταρράκτη Saut Μathurine, παρότι είχαμε φάει βιοχλαπάτσα στους προηγούμενους. Ο βασικότερος λόγος της επιλογής ήταν ότι διαβάσαμε ότι το τοπίο θα ήταν καταπράσινο, ήταν εύκολο να τους βρούμε και η φύση ακόμη και πριν τους καταρράκτες ήταν αξιόλογη. Περιέργως, ίσχυαν και τα τρία...
H διαδρομή καταρχήν, εκτός από εύκολη - για αϊτινά στάνταρ πάντα- ήταν πολύ όμορφη. Επιτέλους καταπράσινοι λόφοι, τροπική βλάστηση, ενώ περάσαμε κι από ένα ύψωμα όπου είχαμε αναπάντεχη θέα ενός καταπράσινου έλους που πραγματικά μας άφησε άφωνους. Ακόμη πιο άφωνους πάντως μας άφησε η θέα του καταρράκτη. Από μακριά φαινόταν ένα γαλάζιο ξέφωτο ανάμεσα σε καταπράσινους λόφους και οι δυο κάθετες λωρίδες τρεχούμενου νερού χωρίς να είναι θεόρατες ή να πέφτουν από κάποιο δυσθεώρατο ύψος έμοιαζαν σα ζωγραφιά.
Πλησιάσαμε, πληρώσαμε την είσοδο, οι δυο-τρεις ντόπιοι προσφέρθηκαν να μας φυλάξουν τα πράγματα και να μας βγάλουν καμιά φωτογραφία χωρίς να είναι πισετικοί και αντί ευτελούς ποσού και βουτήξαμε. Ο @Krekouzas δεν κολυμπάει δυστυχώς (αλλά τσαλαβουτάει σαν τι γριες στην Αιδηψό ένα πράγμα), αλλά έτσι κι αλλιώς τα νερά στην αρχή είναι ρηχά. Εγώ κολύμπησα μέχρι κάτω από τους καταρράκτες και διαπίστωσα πόσο δροσερό και πεντακάθαρο ήταν το νερό. Πραγματική απόλαυση το τοπίο, η δροσιά ακόμη κι οι ντόπιοι ευγενέστατοι. Επιτέλους.... φτιάχνει το ταξίδι!
Ξαναπεράσαμε από το έλος, περάσαμε από άλλη μια όμορφη διαδρομή με πράσινους λόφους και σκοπός ήταν να προσπαθήσουμε να φάμε κάπου καλά για μια φορά, κατά προτίμηση χωρίς την απειλή χολέρας. Καταλήξαμε σε ένα διάσημο πεντάστερο ξενοδοχείο, μια πραγματική όαση από τη σκόνη του δρόμου, όπου αράξαμε σε κάτι αιώρες πριν απολαύσουμε επιτέλους κανονικό φαγητό, ακριβούτσικο αλλά πολύ γευστικό, με τη σερβιτόρα να ξεκαρδίζεται με την τρομερή προφορά του Κώστα στα Γαλλικά. Κατά τον Κώστα αν μισοκλείινεις το στόμα σου, βγάζεις βαθιά αλλά αδερφίστικη φωνή και προφέρεις όσο πιο γελοιωδώς τσιριχτά γίνεται τα φωνήεντα, μιλάς Γαλλικά. Τελικά το έφαγε το spaghetti a la mer του, αλλά μόνο αφού το επανέλαβε 4-5 φορές με την πειστικότερη γαλλική προφορά που διαθέτει.
Αράξαμε πάλι στις αιώρες για μια τζούρα πρωτοκοσμισμού και ξεκινήσαμε για το Jacmel. Θεωρητικά η πιο όμορφη πόλη της χώρας, ένα παλιό λιμάνι απ' όπου έφευγε ο αϊτινός καφές για να κατακτήσει τον κόσμο και με την παλιά πόλη να αναπαλαιώνεται σιγά-σιγά και να φιλοδοξεί να γίνει κάτι σαν τη Νέα Ορλεάνη. Φτάσαμε σχετικά νωρίς, βρήκαμε δωμάτιο σε ένα πολύ συμπαθές ανπαλαιωμένο ερείπιο στην παλιά πόλη, που αποδείχθηκε να είναι 4-5 οικοδομικά τετράγωνα, μικρότερη δηλαδή του αναμενομένου και με τις εργασίες να συνεχίζονται. Ουσιαστικά η όλη παλιά πολή είναι δυο πεζόδρομοι των δύο τετραγώνων, εμείς μέναμε σε έναν από αυτούς. Τουλάχιστον η πόλη έχει μια παραλιακή που φαινόταν μόλις να έχει δημιουργηθεί και ήταν σχετικά καθαρή, τα πρόσωπα ήταν λιγότερο εχθρικά και υπήρχε κι ένα αξιοπρεπές εστιατόριο/καφέ ακριβώς δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Δυστυχώς δεν το προλάβαμε κι είχαμε τη φαεινή ιδέα να φάμε σε ένα άλλο, δίπλα σε ένα ξενοδοχείο που χτιζόταν ακόμη και του οποίου μάλλον θα αποτελούσε τη μελλοντική τραπεζαρία. ΚΑΚΗ ΙΔΕΑ. Τον @Krekouzas τον έπιασε μια διάρροια που ξεκίνησε χαλαρά, μετά τον έσκισε και συνεχίστηκε για όλη την εβδομάδα που παρέμεινε στην Κούβα, καταστρέφοντάς του εν μέρει τις διακοπές με την κοπέλα του. Μετά από μια βόλτα στην παραλιακή, πήγαμε στο δωμάτιο για ύπνο, την επομένη σκοπός ήταν να πάμε και σε άλλους καταρράκτες, υποτίθεται ακόμη πιο όμορφους, αναπτερωμένοι από τους πρωινούς που όντως άξιζαν τον κόπο.
Μετά από ένα συμπαθές για τα δεδομένα της χώρας πρωινό, ξεκινήσαμε λοιπόν για τους καταρράκτες Bassin Bleu. Για να μην τα πολυλογώ, ήταν πανέμορφοι... Τρεις διαφορετικές φυσικές πισίνες, με καταρράκτες να πέφτουν από διάφορα σημεία, αλλά η τελευταία ήταν η πιο εντυπωσιακή. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους καταρράκτες, η πρόσβαση ήταν λίγο πιο δύσκολη και χρειαζόσουν τη βοήθεια σκοινιών και του αυτόκλητου αλλά ευγενέστατου ξεναγού, ενώ είχε και αρκετό κόσμο, βασικά ντόπιους που σκαρφάλωναν και πηδούσαν από μεγάλο ύψος σε νερά που φαίνονταν απίστευτα γαλάζια. Πραγματικά πανέμορφο τοπίο, η όλη περιπέτεια του ανέβα-κατέβα είχε την πλάκα της, δυστυχώς ο Κώστας που δεν κολυμπάει ίσως το απόλαυσε λιγότερο, αν και χαρούμενο τον είδα, δεν είχε αλέ-αλέ.
Το απογευματάκι στο Jacmel κάναμε την τελευταία μας βόλτα, πριν την επιστροφή στην πρωτεύουσα απ' όπου ο Κώστας επέστρεψε στην Κούβα κι εγώ έμεινα ένα βράδυ ακόμη, το οποίο ήταν μάλλον χωρίς συμβάντα, άλλωστε για το Πορτ ο Πρενς σας τα έγραψε ο @Krekouzas μια χαρά αναλυτικά.
Φεύγοντας από την Αϊτή ένιωσα διάφορα κενά: ένα, στην τσέπη μου. Ακριβή η χώρα, χωρίς καν να συνυπολογίσουμε το τι (δεν) προσφέρει. Δεύτερον, στην καρδιά μου. Δεν τη συμπάθησα τη χώρα, αδιάφοροι οι κάτοικοι. Τρίτον, στο μυαλό μου. Δεν έμαθα κάτι καινούριο, δεν είδα κάτι να μου τσιγκλίσει τον εγκέφαλο, να με κάνει να προβληματιστώ να αγοράσω ένα βιβλίο, να εμβαθύνω σε κάτι.
Ακολουθεί η αξιολόγηση της χώρας, με την παραδοσιακή ("παραδοσιακά" που θα έλεγε και ο Καρανίκας) μέθοδο yorgos:
Φύση: 7. Νομίζω είμαι και γενναιόδωρος, αλλά έδωσα αβάντα διότι κάποιες περιοχές δεν τις επισκέφθηκα. Όντως πάντως είχε περισσότερο πράσινο από το αναμενόμενο, αλλά δεν πάθαμε και την πλάκα μας. Ε, κάποιοι καλοί καταρράκτες την έσωσαν την παρτίδα αλλά πρέπει να είσαι ψυχάκιας να πας σε τέτοια χώρα μόνο και μόνο για να δεις τη φύση. Δίπλα είναι η Βενεζουέλα, να πας να το ευχαριστηθεί το μάτι σου και η φωτογραφική σου μηχανή (αν δε στο βγάλουν και δεν στην κλέψουν αντιστοίχως...)
Αρχαιολογία: 1. Και πολύ έβαλα, για πέντε μουτζούρες σε δυο σπηλιές, καλυμμένες από γκραφίτι.
Αρχιτεκτονική: 3. Ε ναι, τρία, τι να βάλω; Χάλι μαύριο πόλεις και χωριά, ό,τι δεν πήραν οι πόλεμοι το πήρε ο Εγκέλαδος, σε βαθμό που κάναμε κωλοτούμπες όταν βλέπαμε κάποιο κτίριο που άξιζε τον κόπο. Ό,τι άξιζε ήταν το γκρεμισμένο παλάτι και κανα-δυο κάστρα, η "αποικιακή αρχιτεκτονική" μάλλον για κλάμματα ήταν, σε μια ήπειρο με πόλεις-διαμάντια.
Κόστος: 3. σου βάζω ΤΒΒΒΒΙΑ που έλεγε και μια τηλεοπτική περσόνα, γιατί είσαι πανάκριβη, η ενοικιίαση τζιπ κόστιζε το πενταπλάσιο από την Αμερική και για καταλύματα άστο καλύτερα, αγαπημένη μου Αϊτή.
Ασφάλεια: 4. Δεν μπορείτε να πείτε, είμαι επιεικής... ΜΕ χολέρα, live δολοφονία την πρώτη ημέρα και πυροβολισμούς την τέταρτη, καλά είναι το 4. Για να είμαστε ειλικρινείς πάντως, δεν μας πείραξε κανείς, δεν μας απείλησε κανείς, αλλά άνετα-άνετα δεν κυκλοφορείς. Κάτω από τη βάση.
Μοναδικότητα: 7. Δεν μπορώ να πω, είναι μια χώρα αρκετά μοναδική. Δεν είναι και η Κούβα ή η Αιθιοπία ή ή Βόρειος Κορέα, αλλά σίγουρα διαφορετική από τις τριγύρω χώρες γλωσσικά, θρησκευτικά, ιστορικά, πολιτιστικά.
Αυθεντικότητα: 8. Τουρισμό δεν έχει η χώρα σχεδόν καθόλου, άρα το όποιο τουριστικό κιτς εκλείπει, fake καταστάσεις γιοκ, είναι κι αυτό ένα συν. Δεν παίρνει δέκα διότι δεν είναι ότι βλέπεις και τίποτε αρχέγονες, ανέγγιχτες παραδόσεις, αλλά το 8 το παίρνει με το σπαθί της στη συγκεκριμένη κατηγορία.
Φαγητό: 2. Δε βρίσκαμε τίποτε, τα λίγα που σερβίρονται στο δρόμο είναι για να πας από χολέρα με τη μία, τα όποια εστιατόρια εντελώς μέτρια προς χάλια, ένα γεύμα της προκοπής φάγαμε κι αυτό σε πεντάστερο και το άλλο... έστειλε τον Κώστα τουαλέτα για μια εβδομάδα. Δύο επειδή δεν πάθαμε χολέρα κι επειδή δεν πεθάναμε της πείνας, η απόλυτη βάση.
Ποικιλία: 3. Σιγά τα πολλά αξιοθέατα, τουλάχιστον ήταν λίγο απ' όλα, λίγη (ελάχιστη) αρχαιολογία, λίγη φύση άντε και τα κάστρα/παλάτια. Φτωχή η συγκομιδή.
ΣΥΝΟΛΟΝ: Έλαβον 42, πολύ κάτω από τη βάση. Στη συνολική κατάταξη καταλαμβάνει τη θέση 96 σε 100 χώρες προσπερνώντας μόνο ΗΑΕ, Σαν ΜΑρίνο, Μπαχρέιν και Γουάμ, που δεν το λες και θρίαμβο.
Συμπερασματικά, είναι ταξίδι που δε μετάνιωσα (ελπίζω ούτε ο Κώστας) αλλά δε θα πρότεινα τη χώρα σε κάποιον που δεν έχει γυρίσει όλες τις χώρες του πλανήτη. Λίγα τα αξιοθέατα, αρκετοί οι κίνδυνοι, μεγάλο το κόστος, ο χρόνος και το χρήμα σας μάλλον μπορούν να αναλωθούν σε άπειρες άλλες επιλογές. Το θέλαμε, πήγαμε, το είδαμε, φύγαμε, δε θα ξαναγυρίσουμε. Δεν ήταν η φτώχεια, ούτε η ανασφάλεια, ήταν η έλλειψη ενδιαφέροντος που με σκότωσε. Ας ευχηθούμε πάντως αυτή η ταλαίπωρη χώρα να βρει το δρόμο της. Μέχρι τότε, ας γράψουμε καμιά ιστορία για χαμένες πόλεις, ανεξερεύνητες Άνδεις και καγιάκ στην Ανταρκτική...
ΤΕΛΟΣ
(ακολουθούν μερικές φωτό)
