evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.572
- Likes
- 12.779
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία Ταξιδιού.
- Θεσσαλονίκη – Κωνσταντινούπολη – Σιγκαπούρη κι έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας….
- Σιγκαπούρη - Ανόι και η Οδύσσεια μιας βίζας
- Ανόι - Goooood Morning Vietnam!
- Ανόι - It's Μουσείο Day today
- Μηχανάκια του Βιετνάμ!
- Nih Bihn- Hoa Lu, Tam Con & Mua Cave.
- Halong Bay, και τώρα ζωάρα!
- Hue, η (πολύ) ευχάριστη έκπληξη.
- Ba Na Hills σε Hoi-An - Παίζουμε στη Ντίσνευλαντ του Βιετνάμ
- Xoi An - Coconut Village - An Bang beach και καλοκαιρινές διακοπές για πάντα.
- MySon - Marble Mountains - Danang, ένα goodbye και τα παραμύθια με δράκους.
- Xin chào Saigon (Hello Saigon)
- Δέλτα του ποταμού Μεκόγκ - Τα ψιψιψίνια και τα κοκοκόψαρα
- Μεκόνγκ βαρκάδα και επιστροφή στην κόλαση της Χο Τσι Μιν
- Βολτάροντας στη Χο Τσι Μινχ
- Cu Chi Tunnels ή πως πολεμούν οι ανίσχυροι
- Και τώρα Κουάλα Λουμπούρ
- Batu Caves? έχω πάει!
- Επίλογος – Λοιπά συμπεράσματα.
Ba Na Hills σε Hoi-An - Παίζουμε στη Ντίσνευλαντ του Βιετνάμ
Πριν λίγο διάβαζα στο φόρουμ για τις περιπέτειες μελών μας με χτυπημένα ποδάρια σε ταξίδι και υπόσχομαι να μη γκρινιάξω άλλο για το δικό μου (ακούγοντας τα χειρότερα), η κρουαζιέρα και η ξάπλα στο τρένο του είχαν κάνει καλό, είχε αρχίσει να ξεμαγκώνει και να συνεργάζεται.
Στο υπόλοιπο ιατρικό δελτίο της ημέρας, ο Αντωνάκης ξύπνησε πολύ καλύτερα, έτσι η ομάδα κατέβηκε σύσσωμη να σαβουριάσει στα πρωινά.
Μια μόνιμη ανησυχία μου ήταν, μην τυχόν και οι οδηγοί με τους οποίους έκλεινα τα ραντεβού δεν ήταν συνεπείς και μας έβγαζαν εκτός προγράμματος. Στην πράξη, γενικά έπαθα πλάκα με τη συνέπειά τους. Τη συγκεκριμένη μέρα το ραντεβού ήταν για τις 7.30, αυτός ήταν ήδη απέξω από τις 7 παρά δέκα και μας περίμενε.
Αυτή ήταν η εκδρομή που είχαμε πληρώσει στο πρακτορείο στο Ανόι, τους είχα βρεί μέσω συστάσεων από κάποια ομάδα στα σόσιαλ, παρήγγειλα ένα μεγάλο SUV (να χωράει εμάς τους 4 και τις αποσκευές) με οδηγό, που θα μας παραλάμβανε στη Χουέ και θα μας πήγαινε στη Χόι Αν μέσω των BaNaHills.
Στην τιμή ήταν combo η μεταφορά, το εισιτήριο για το τελεφερίκ και το πάρκο, μαζί με φαγητό το οποίο στο επίσημο site κοστίζει 1.250.000 ντογκ (δηλαδή κάπου 48 ευρώ), εμείς το πήραμε 5 ευρώ φθηνότερα και συνολικά για την εκδρομή πληρώσαμε περίπου 65 ευρώ/άτομο.
Μου έστειλαν δε όλα τα εισιτήρια ηλεκτρονικά και κατόπιν τους χρησιμοποίησα σε άλλες δραστηριότητες παρακάτω στο Βιετνάμ, τους συνιστώ ανεπιφύλακτα για όποιον σκοπεύει να ταξιδέψει και σας βάζω το ανάλογο λίνκ ή αλλιώς στείλτε μου μήνυμα να σας δώσω την επαφή μου και να μιλήσετε απευθείας.
SeA Travel
To πλάνο είχε ως εξής.
Το κάθε ένα απείχε από το άλλο 1,5-2 ώρες οπότε είχαμε μέλλον.
Πρώτη στάση σε μια γραφική λιμνοθάλασσα για ξεμούδιασμα
Στο σημείο αυτό να πω πως οποιδήποτε εύσημο σχετικά με φωτογραφίες δεν ανήκει σε μένα.
Είχα 3 άντρες μαζί μου που πολλές φορές μπορεί να μην είχαν ιδέα που πάνε, όμως φωτογράφιζαν ακατάπαυστα κι έτσι εγώ απλά απολάμβανα το ταξίδι μου (μεγάλη ξεκούραση). Η δική μου συνεισφορά εκτός από τις ελάχιστες λήψεις που πήρα η ίδια, ήταν να τις συγκεντρώσω από όλους, να τις βάλω στη σειρά, να τις οργανώσω.
Για παράδειγμα μία κατάδικη μου φωτογραφία είναι αυτή εδώ, για πολλοστή φορά έβλεπα χαρτί υγείας δίχως τρύπα στις τουαλέτες και μου φάνηκε.... ενδιαφέρον
Από την άλλη ελάχιστο ενδιαφέρον είχε το πολυδιαφημισμένο High Van Pass, άδικα τα βιντεάκια που είδα στο ytube, όλοι αυτοί μάλλον δεν έχουν έρθει ποτέ στη Σιθωνία.
Το Βουρβουρού-Καλαμίτσι Pass είναι απείρως ομορφότερο, βάλε και τις ασύγκριτες θαλασσάρες της περιοχής, γατάκια Βιετναμέζοι που πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες!
'Οχι έχω άδικο;
Το ακούω μόνο ίσως με μηχανάκι, που δίνει διαφορετική συγκίνηση.
Δεν πειράζει το ξεπεράσαμε γρήγορα, φτάσαμε στη βάση του Cable Car για τα BaNaHills κι εντυπωσιαστήκαμε (αρχικά) από το μέγεθος του πάρκινγκ.
Συνεννοήθηκα με τον συμπαθέστατο οδηγό μας να του στείλω μήνυμα για την αναχώρηση, αυτός την έπεσε στον ύπνο κ μεις βαλθήκαμε να βγάλουμε άκρη προς τα που πρέπει να πάμε.
Στη μελέτη του ταξιδιού ασχολούμαι κυρίως με τα πρακτικά ζητήματα, πως θα πάμε από και έως που, να βγαίνει σωστά το πλάνο με όσο το δυνατόν λιγότερους χαμένους χρόνους και αφήνω σε δεύτερη μοίρα το τι θα δούμε-κάποια τα ψάχνω πολύ, κάποια άλλα τ αφήνω λίγο πιο αυθόρμητα.
Ήξερα ότι υπήρχε το Cable Car, ήξερα φυσικά για τη Golden Bridge και για ένα θεματικό πάρκο, από κει και πέρα χάος.
Το πράγμα λοιπόν είχε ως εξής.
To τελεφερίκ που θα μας ανέβαζε επάνω είναι το μεγαλύτερο Non stop cable car στον κόσμο με συνολικό μήκος 5.800 μέτρα (!!!) και θα μας ανέβασε στα 1500 μέτρα όπου βρίσκεται το αχανές θεματικό πάρκο Sun World, όπως και η διάσημη πια Golden Bridge. Το όλο πρότζεκτ ξεκίνησε πριν από μία περίπου δεκαετία και συνεχώς επεκτείνεται.
Το τι ακριβώς θα αντικρύζαμε όμως παρέμενε μυστήριο.
Για την ώρα απλά περνούσαμε ελέγχους και ανεβαίναμε ατελείωτες κυλιόμενες σκάλες, σε σημείο που να αναρωτιόμαστε αν τελικά το βουνό θα το ανέβουμε με τις σκάλες.
Είναι δε τόσο τεράστιοι οι χώροι στη βάση, φαγάδικα κάθε είδους, κήποι, σιντριβάνια-ένας χαμός που αν ξεχαστείς τρως το μισό σου χρόνο πριν καν φτάσεις στο κυρίως πιάτο.
'Οταν βρήκαμε το τελεφερίκ και ξεκίνησε η διαδρομή έτσι απλά, τα χάσαμε. Από τη μία η θέα, το υψόμετρο κ από την άλλη το δέος και ένας κάποιος φόβος όσο να πεις....
Ακόμα είμαστε χαμηλά
Ανεβαίνει
κι ανεβαίνει...
Ωρε που πάμε;;;
Φτάνουμε! Δείτε-δείτε τι έφτιαξαν εκεί πάνω οι θεούληδες
Κατεβήκαμε και ήρθε η ψυχή στη θέση της. Δεν θυμάμαι από που ξεκινήσαμε και πως κινηθήκαμε, αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι χαζεύαμε άναυδοι από τον πλουραρισμό των εικόνων.
Τι να πω και τι να πρωτοδείξω;
Ότι ας πούμε πήγαν κ έχτισαν μια μικρή Ευρώπη πάνω στην κορφή ενός βουνού στο τρεχαγύρευε κεντρικό Βιετνάμ;
Τώρα πως στην ευχή ταιριάζει να έχεις ένα γαλλικό χωριό, ένα ολλανδικό και ένα γερμανικό στα βάθη της Ασίας, θα μείνει ερώτημα αναπάντητο.
Για τους Ασιάτες φαντάζει εξωτικό να παίρνεις ευρωπαϊκό αέρα στη μέση του πουθενά, για μας ήταν εντυπωσιακό μεν, περίεργο δε.
Αφού λέγαμε δε θα ανεβάσουμε φωτογραφίες από εκεί, θα τις κρατήσουμε μετά το ταξίδι να νομίζουν ότι πήγαμε στη Γαλλία στα καπάκια μας μισούσαν που μας μισούσαν στα σόσιαλ, θα μέναμε χωρίς φίλους όπως πήγαινε το πράγμα. Λέω του Τάσου που ανέβαζε από κάθε πόλη, τους μέτρησες τους φίλους σου σήμερα, πόσοι σου έμειναν;
Μετά τα λημέρια τα γνωστά τα ευρωπαϊκά, ήρθε και η αύρα της Ανατολής. Και να οι Βούδες, να τα σιντριβάνια και οι κήποι και το μάτι δεν ήξερε που να πρωτοσταθεί.
Φωτιά είχε πάρει και το κινητό του κάπτεν που δεν σταμάταγε να φωτογραφίζει-του κατασκευαστικού κλάδου είναι ο άνθρωπος και παρατηρούσε τα έργα εν εξελίξει-ελπίζω να μη του μπήκαν τίποτα παράξενες ιδέες και τον βρούμε να βάζει βούδες και παγόνια στον κήπο του στη Χαλκιδική
Φυσικά η σούπερσταρ του πάρκου δεν είναι άλλη από τη Golden Bridge που κατασκευάστηκε μόλις το 2018 και κατάφερε να γίνει τοπόσημο και πόλος έλξης (νάναι καλά οι ινφλουένσερς του ινσταγκραμ).
Και ναι, είναι το ίδιο εντυπωσιακή και από κοντά!
άντε κ άλλη μία!
Είναι τόσο μεγάλο το πάρκο που χρειάστηκε να μπούμε σε άλλο τελεφερίκ για να αλλάξουμε επίπεδο, είδαμε τον κύριο κορμό και μετά πίσω ξανά για να βρούμε το εστιατόριο, ξελιγωμένοι από την πείνα.
Εισιτήριο και μπουφές μαζί, δεν είχαμε ιδιαίτερες προσδοκίες, καμιά μετριότητα περιμέναμε, αλλά έλα που είναι τρελοί αυτοί οι Βιετναμέζοι και βάλθηκαν να καταπλήξουν τον κόσμο εκεί πάνω στις κορυφές.
Το εστιατόριο ήταν μπουφές στο μπουφέ, και μπουφές μέσα στο μπουφέ και ξανά μπουφέ, από δω οι πάγκοι με τις σούπες, από κει ατελείωτα τα ψητά, παραπέρα ευρωπαϊκό φαγητό, τι salad bars, τι bbq bars, ενώ μόνο ο τομέας με τα γλυκά κάλυπτε μισό τετράγωνο.
Εδώ μας τα παρουσιάζει αναλυτικά κι ωραία ο κάπτεν
Δεν ήταν μονάχα πολλά, ήταν κ πεντανόστιμα.
Φάγαμε μέχρι που δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε και σερνάμενοι πήραμε το δρόμο της καθόδου.
Από το τελεφερίκ έβλεπες τα σκαπτικά και τα μεγάλα μηχανήματα που "έτρωγαν" το βουνό ετοιμάζοντας την επέκταση, οργασμός έργων, σε μερικά χρόνια άλλο τόσο θα το φτιάξουν οι σατανάδες.
Σχολιάσαμε το μέγεθος του έργου, της επένδυσης, τι πήγαν κ έφτιαξαν πάνω σ ένα βουνό και πως το προώθησαν τουριστικά-δεν είναι τυχαία τελικά τόσο αναπτυσσόμενη η οικονομία τους, φυσικά δακρύσαμε όλοι για άλλη μια φορά όταν θυμηθήκαμε το μόνιμα ατελέσφορο μετρό της Θεσσαλονίκης
Από το τελεφερίκ βλέπαμε τις υπέροχες προσωπογραφίες που έχουν σκαλίσει στα βουνά, πόσο μερακλής ο καλλιτέχνης!
Ba Na Hills Vietnam
Στην κάθοδο προς το πάρκινγκ βλέπαμε αρκετό κόσμο που ανέβαινε εκείνη την ώρα με τις βαλίτσες τους-αν υπάρχει ο χρόνος είναι πολύ ωραία ιδέα να μείνεις εκεί πάνω το βράδι και να τα σεργιανίσεις όλα με πολύ λιγότερο κόσμο. Φωτισμένα δε τη νύχτα, υποθέτω θα είναι ακόμη πιο ονειρικά.
Σουρούπωνε όταν πια φτάσαμε στη Χόι Αν, κουρασμένοι αλλά με πληρότητα που άγγιζε το 100%.
Μόνο που έπρεπε να κάνουμε κ άλλο χώρο, ερχόταν κι άλλο κύμα, τι κύμα δηλαδή, τσουνάμι δε λέω καλύτερα;
Δικαίως ακούγαμε ότι η Χόι Αν είναι η ωραιότερη πόλη της χώρας.
Βρήκαμε το homestay που θα μέναμε για δύο νύχτες, σ ένα τριώροφο σπίτι μια γλυκύτατης οικογένειας.
Μόλις φτάσαμε, καταλάβαμε ότι στα σπίτια όλων τα παπούτσια μένουν αυστηρά έξω από το σπίτι, μέσα κυκλοφορούν μόνο με τις κάλτσες ή τις σαγιονάρες που υπάρχουν άλλωστε παντού, πράγμα που συνεχίστηκε πλέον σε όλο το ταξίδι για τα υπόλοιπα καταλύματα, έτσι έγινε η εισαγωγή μας στην κουλτούρα της σαγιονάρας.
Ο οικοδεσπότης μας, ένας καλοκάγαθος μινιόν Βιετναμέζος που δε μιλούσε γρι αγγλικά και κυκλοφορούσε με το γκουγκλ τρανσλέιτορ "θα θέλατε ένα αβγό στο πρωινό σας" και κάτι τέτοια ξεκαρδιστικά.
Ξεκινούσε με μια υπόκλιση, έλεγε Χελόου και αμέσως μετά γελούσε. Κάθε φορά!
Θεούλης.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια (τώρα το θυμήθηκα).
Η Χόι Αν μιλάει από μόνη της στις φωτογραφίες-τι άλλο έμεινε να πω εγώ;
Φαναράκι κανείς;
Βιντεάκι
Η απλότητα της υπερβολής!
Αυτό μου έρχεται ως συναίσθημα, ως περιγραφή.
Ο καθένας όπως το καταλαβαίνει.
Εμένα με πλημμύρισαν συναισθήματα, δεν μπορούσα να τη διαχειριστώ όλη αυτή την πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα. Ούτε ο υπερτουρισμός με ενοχλούσε. Δεν τα χαίρεσαι τέτοια μέρη με τη λογική του μονοχοφαγά.
Είμαι τυχερή, έχω βρεθεί στη ζωή μου σε τόπους σαν τον πύργο του 'Αιφελ βράδι ν αναβοσβήνει, στο Εmpire State Building στη Νέα Υόρκη να κρεμάω τα χέρια μου έξω από τα κάγκελα για να βγάλω φωτογραφία, στους καταρράκτες Ιγκουαζού στην Αργεντινή να βρέχομαι μαζί με άλλο 1 εκατομμύριο κόσμο, όπου και να κατάφερα να πάω ως τώρα, όσο κόσμο και να είχε, για μένα δεν έκανε διαφορά.
Αν επιλέξω ότι αυτή είναι η στιγμή για μένα, να κρατήσω μια αίσθηση που με κατακλύζει, έτσι απλά την κλειδώνω μέσα μου, νιώθω σα να είμαι ολομόναχη, όπως στην αγαπημένη μου παραλία κάπου στη Σιθωνία Χαλκιδικής όπου έχω περάσει τα ωραιότερα καλοκαίρια της ζωής μου στην εφηβεία, επιλέγω το φήλιγκ, όχι τον περίγυρο.
Και δεν με χαλάει τίποτα.
Αυτό έπαθα και κει.
Η Χόι Αν είναι απλά έρωτας. Πόσα φαναράκια θέλετε για να το καταλάβετε;
Εκείνο το βράδι καθίσαμε, τα ήπιαμε, κουβεντιάσαμε για όσα ζήσαμε και γελάσαμε με την καρδιά μας χαλαρωμένοι και παραδομένοι στον αυθορμητισμό των παρορμήσεων και της χαζομάρας μας.
(Ο 4ος της παρέας κόβεται με συνοπτικές διαδικασίες για να μάθει να επιμένει να μη θέλει να δείχνουμε τη μούρη του
)
Πριν λίγο διάβαζα στο φόρουμ για τις περιπέτειες μελών μας με χτυπημένα ποδάρια σε ταξίδι και υπόσχομαι να μη γκρινιάξω άλλο για το δικό μου (ακούγοντας τα χειρότερα), η κρουαζιέρα και η ξάπλα στο τρένο του είχαν κάνει καλό, είχε αρχίσει να ξεμαγκώνει και να συνεργάζεται.
Στο υπόλοιπο ιατρικό δελτίο της ημέρας, ο Αντωνάκης ξύπνησε πολύ καλύτερα, έτσι η ομάδα κατέβηκε σύσσωμη να σαβουριάσει στα πρωινά.
Μια μόνιμη ανησυχία μου ήταν, μην τυχόν και οι οδηγοί με τους οποίους έκλεινα τα ραντεβού δεν ήταν συνεπείς και μας έβγαζαν εκτός προγράμματος. Στην πράξη, γενικά έπαθα πλάκα με τη συνέπειά τους. Τη συγκεκριμένη μέρα το ραντεβού ήταν για τις 7.30, αυτός ήταν ήδη απέξω από τις 7 παρά δέκα και μας περίμενε.
Αυτή ήταν η εκδρομή που είχαμε πληρώσει στο πρακτορείο στο Ανόι, τους είχα βρεί μέσω συστάσεων από κάποια ομάδα στα σόσιαλ, παρήγγειλα ένα μεγάλο SUV (να χωράει εμάς τους 4 και τις αποσκευές) με οδηγό, που θα μας παραλάμβανε στη Χουέ και θα μας πήγαινε στη Χόι Αν μέσω των BaNaHills.
Στην τιμή ήταν combo η μεταφορά, το εισιτήριο για το τελεφερίκ και το πάρκο, μαζί με φαγητό το οποίο στο επίσημο site κοστίζει 1.250.000 ντογκ (δηλαδή κάπου 48 ευρώ), εμείς το πήραμε 5 ευρώ φθηνότερα και συνολικά για την εκδρομή πληρώσαμε περίπου 65 ευρώ/άτομο.
Μου έστειλαν δε όλα τα εισιτήρια ηλεκτρονικά και κατόπιν τους χρησιμοποίησα σε άλλες δραστηριότητες παρακάτω στο Βιετνάμ, τους συνιστώ ανεπιφύλακτα για όποιον σκοπεύει να ταξιδέψει και σας βάζω το ανάλογο λίνκ ή αλλιώς στείλτε μου μήνυμα να σας δώσω την επαφή μου και να μιλήσετε απευθείας.
SeA Travel
To πλάνο είχε ως εξής.
- High Van Pass - διαδρομή 26 χιλιομέτρων με στροφιλίκια και ωραία θέα προς τη θάλασσα της Danang
- BaNaHills - Παραμονή γύρω στο 4ωρο και αναχώρηση για
- Hoi An
Το κάθε ένα απείχε από το άλλο 1,5-2 ώρες οπότε είχαμε μέλλον.
Πρώτη στάση σε μια γραφική λιμνοθάλασσα για ξεμούδιασμα
Στο σημείο αυτό να πω πως οποιδήποτε εύσημο σχετικά με φωτογραφίες δεν ανήκει σε μένα.
Είχα 3 άντρες μαζί μου που πολλές φορές μπορεί να μην είχαν ιδέα που πάνε, όμως φωτογράφιζαν ακατάπαυστα κι έτσι εγώ απλά απολάμβανα το ταξίδι μου (μεγάλη ξεκούραση). Η δική μου συνεισφορά εκτός από τις ελάχιστες λήψεις που πήρα η ίδια, ήταν να τις συγκεντρώσω από όλους, να τις βάλω στη σειρά, να τις οργανώσω.
Για παράδειγμα μία κατάδικη μου φωτογραφία είναι αυτή εδώ, για πολλοστή φορά έβλεπα χαρτί υγείας δίχως τρύπα στις τουαλέτες και μου φάνηκε.... ενδιαφέρον
Από την άλλη ελάχιστο ενδιαφέρον είχε το πολυδιαφημισμένο High Van Pass, άδικα τα βιντεάκια που είδα στο ytube, όλοι αυτοί μάλλον δεν έχουν έρθει ποτέ στη Σιθωνία.
Το Βουρβουρού-Καλαμίτσι Pass είναι απείρως ομορφότερο, βάλε και τις ασύγκριτες θαλασσάρες της περιοχής, γατάκια Βιετναμέζοι που πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες!
'Οχι έχω άδικο;
Το ακούω μόνο ίσως με μηχανάκι, που δίνει διαφορετική συγκίνηση.
Δεν πειράζει το ξεπεράσαμε γρήγορα, φτάσαμε στη βάση του Cable Car για τα BaNaHills κι εντυπωσιαστήκαμε (αρχικά) από το μέγεθος του πάρκινγκ.
Συνεννοήθηκα με τον συμπαθέστατο οδηγό μας να του στείλω μήνυμα για την αναχώρηση, αυτός την έπεσε στον ύπνο κ μεις βαλθήκαμε να βγάλουμε άκρη προς τα που πρέπει να πάμε.
Στη μελέτη του ταξιδιού ασχολούμαι κυρίως με τα πρακτικά ζητήματα, πως θα πάμε από και έως που, να βγαίνει σωστά το πλάνο με όσο το δυνατόν λιγότερους χαμένους χρόνους και αφήνω σε δεύτερη μοίρα το τι θα δούμε-κάποια τα ψάχνω πολύ, κάποια άλλα τ αφήνω λίγο πιο αυθόρμητα.
Ήξερα ότι υπήρχε το Cable Car, ήξερα φυσικά για τη Golden Bridge και για ένα θεματικό πάρκο, από κει και πέρα χάος.
Το πράγμα λοιπόν είχε ως εξής.
To τελεφερίκ που θα μας ανέβαζε επάνω είναι το μεγαλύτερο Non stop cable car στον κόσμο με συνολικό μήκος 5.800 μέτρα (!!!) και θα μας ανέβασε στα 1500 μέτρα όπου βρίσκεται το αχανές θεματικό πάρκο Sun World, όπως και η διάσημη πια Golden Bridge. Το όλο πρότζεκτ ξεκίνησε πριν από μία περίπου δεκαετία και συνεχώς επεκτείνεται.
Το τι ακριβώς θα αντικρύζαμε όμως παρέμενε μυστήριο.
Για την ώρα απλά περνούσαμε ελέγχους και ανεβαίναμε ατελείωτες κυλιόμενες σκάλες, σε σημείο που να αναρωτιόμαστε αν τελικά το βουνό θα το ανέβουμε με τις σκάλες.
Είναι δε τόσο τεράστιοι οι χώροι στη βάση, φαγάδικα κάθε είδους, κήποι, σιντριβάνια-ένας χαμός που αν ξεχαστείς τρως το μισό σου χρόνο πριν καν φτάσεις στο κυρίως πιάτο.
'Οταν βρήκαμε το τελεφερίκ και ξεκίνησε η διαδρομή έτσι απλά, τα χάσαμε. Από τη μία η θέα, το υψόμετρο κ από την άλλη το δέος και ένας κάποιος φόβος όσο να πεις....
Ακόμα είμαστε χαμηλά
Ανεβαίνει
κι ανεβαίνει...
Ωρε που πάμε;;;
Φτάνουμε! Δείτε-δείτε τι έφτιαξαν εκεί πάνω οι θεούληδες
Κατεβήκαμε και ήρθε η ψυχή στη θέση της. Δεν θυμάμαι από που ξεκινήσαμε και πως κινηθήκαμε, αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι χαζεύαμε άναυδοι από τον πλουραρισμό των εικόνων.
Τι να πω και τι να πρωτοδείξω;
Ότι ας πούμε πήγαν κ έχτισαν μια μικρή Ευρώπη πάνω στην κορφή ενός βουνού στο τρεχαγύρευε κεντρικό Βιετνάμ;
Τώρα πως στην ευχή ταιριάζει να έχεις ένα γαλλικό χωριό, ένα ολλανδικό και ένα γερμανικό στα βάθη της Ασίας, θα μείνει ερώτημα αναπάντητο.
Για τους Ασιάτες φαντάζει εξωτικό να παίρνεις ευρωπαϊκό αέρα στη μέση του πουθενά, για μας ήταν εντυπωσιακό μεν, περίεργο δε.
Αφού λέγαμε δε θα ανεβάσουμε φωτογραφίες από εκεί, θα τις κρατήσουμε μετά το ταξίδι να νομίζουν ότι πήγαμε στη Γαλλία στα καπάκια
μας μισούσαν που μας μισούσαν στα σόσιαλ, θα μέναμε χωρίς φίλους όπως πήγαινε το πράγμα. Λέω του Τάσου που ανέβαζε από κάθε πόλη, τους μέτρησες τους φίλους σου σήμερα, πόσοι σου έμειναν; Μετά τα λημέρια τα γνωστά τα ευρωπαϊκά, ήρθε και η αύρα της Ανατολής. Και να οι Βούδες, να τα σιντριβάνια και οι κήποι και το μάτι δεν ήξερε που να πρωτοσταθεί.
Φωτιά είχε πάρει και το κινητό του κάπτεν που δεν σταμάταγε να φωτογραφίζει-του κατασκευαστικού κλάδου είναι ο άνθρωπος και παρατηρούσε τα έργα εν εξελίξει-ελπίζω να μη του μπήκαν τίποτα παράξενες ιδέες και τον βρούμε να βάζει βούδες και παγόνια στον κήπο του στη Χαλκιδική
Φυσικά η σούπερσταρ του πάρκου δεν είναι άλλη από τη Golden Bridge που κατασκευάστηκε μόλις το 2018 και κατάφερε να γίνει τοπόσημο και πόλος έλξης (νάναι καλά οι ινφλουένσερς του ινσταγκραμ).
Και ναι, είναι το ίδιο εντυπωσιακή και από κοντά!
άντε κ άλλη μία!
Είναι τόσο μεγάλο το πάρκο που χρειάστηκε να μπούμε σε άλλο τελεφερίκ για να αλλάξουμε επίπεδο, είδαμε τον κύριο κορμό και μετά πίσω ξανά για να βρούμε το εστιατόριο, ξελιγωμένοι από την πείνα.
Εισιτήριο και μπουφές μαζί, δεν είχαμε ιδιαίτερες προσδοκίες, καμιά μετριότητα περιμέναμε, αλλά έλα που είναι τρελοί αυτοί οι Βιετναμέζοι και βάλθηκαν να καταπλήξουν τον κόσμο εκεί πάνω στις κορυφές.
Το εστιατόριο ήταν μπουφές στο μπουφέ, και μπουφές μέσα στο μπουφέ και ξανά μπουφέ, από δω οι πάγκοι με τις σούπες, από κει ατελείωτα τα ψητά, παραπέρα ευρωπαϊκό φαγητό, τι salad bars, τι bbq bars, ενώ μόνο ο τομέας με τα γλυκά κάλυπτε μισό τετράγωνο.
Εδώ μας τα παρουσιάζει αναλυτικά κι ωραία ο κάπτεν
Δεν ήταν μονάχα πολλά, ήταν κ πεντανόστιμα.
Φάγαμε μέχρι που δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε και σερνάμενοι πήραμε το δρόμο της καθόδου.
Από το τελεφερίκ έβλεπες τα σκαπτικά και τα μεγάλα μηχανήματα που "έτρωγαν" το βουνό ετοιμάζοντας την επέκταση, οργασμός έργων, σε μερικά χρόνια άλλο τόσο θα το φτιάξουν οι σατανάδες.
Σχολιάσαμε το μέγεθος του έργου, της επένδυσης, τι πήγαν κ έφτιαξαν πάνω σ ένα βουνό και πως το προώθησαν τουριστικά-δεν είναι τυχαία τελικά τόσο αναπτυσσόμενη η οικονομία τους, φυσικά δακρύσαμε όλοι για άλλη μια φορά όταν θυμηθήκαμε το μόνιμα ατελέσφορο μετρό της Θεσσαλονίκης
Από το τελεφερίκ βλέπαμε τις υπέροχες προσωπογραφίες που έχουν σκαλίσει στα βουνά, πόσο μερακλής ο καλλιτέχνης!
Ba Na Hills Vietnam
Στην κάθοδο προς το πάρκινγκ βλέπαμε αρκετό κόσμο που ανέβαινε εκείνη την ώρα με τις βαλίτσες τους-αν υπάρχει ο χρόνος είναι πολύ ωραία ιδέα να μείνεις εκεί πάνω το βράδι και να τα σεργιανίσεις όλα με πολύ λιγότερο κόσμο. Φωτισμένα δε τη νύχτα, υποθέτω θα είναι ακόμη πιο ονειρικά.
Σουρούπωνε όταν πια φτάσαμε στη Χόι Αν, κουρασμένοι αλλά με πληρότητα που άγγιζε το 100%.
Μόνο που έπρεπε να κάνουμε κ άλλο χώρο, ερχόταν κι άλλο κύμα, τι κύμα δηλαδή, τσουνάμι δε λέω καλύτερα;
Δικαίως ακούγαμε ότι η Χόι Αν είναι η ωραιότερη πόλη της χώρας.
Βρήκαμε το homestay που θα μέναμε για δύο νύχτες, σ ένα τριώροφο σπίτι μια γλυκύτατης οικογένειας.
Μόλις φτάσαμε, καταλάβαμε ότι στα σπίτια όλων τα παπούτσια μένουν αυστηρά έξω από το σπίτι, μέσα κυκλοφορούν μόνο με τις κάλτσες ή τις σαγιονάρες που υπάρχουν άλλωστε παντού, πράγμα που συνεχίστηκε πλέον σε όλο το ταξίδι για τα υπόλοιπα καταλύματα, έτσι έγινε η εισαγωγή μας στην κουλτούρα της σαγιονάρας.
Ο οικοδεσπότης μας, ένας καλοκάγαθος μινιόν Βιετναμέζος που δε μιλούσε γρι αγγλικά και κυκλοφορούσε με το γκουγκλ τρανσλέιτορ "θα θέλατε ένα αβγό στο πρωινό σας" και κάτι τέτοια ξεκαρδιστικά.
Ξεκινούσε με μια υπόκλιση, έλεγε Χελόου και αμέσως μετά γελούσε. Κάθε φορά!
Θεούλης.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια (τώρα το θυμήθηκα).
Η Χόι Αν μιλάει από μόνη της στις φωτογραφίες-τι άλλο έμεινε να πω εγώ;
Φαναράκι κανείς;
Βιντεάκι
Η απλότητα της υπερβολής!
Αυτό μου έρχεται ως συναίσθημα, ως περιγραφή.
Ο καθένας όπως το καταλαβαίνει.
Εμένα με πλημμύρισαν συναισθήματα, δεν μπορούσα να τη διαχειριστώ όλη αυτή την πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα. Ούτε ο υπερτουρισμός με ενοχλούσε. Δεν τα χαίρεσαι τέτοια μέρη με τη λογική του μονοχοφαγά.
Είμαι τυχερή, έχω βρεθεί στη ζωή μου σε τόπους σαν τον πύργο του 'Αιφελ βράδι ν αναβοσβήνει, στο Εmpire State Building στη Νέα Υόρκη να κρεμάω τα χέρια μου έξω από τα κάγκελα για να βγάλω φωτογραφία, στους καταρράκτες Ιγκουαζού στην Αργεντινή να βρέχομαι μαζί με άλλο 1 εκατομμύριο κόσμο, όπου και να κατάφερα να πάω ως τώρα, όσο κόσμο και να είχε, για μένα δεν έκανε διαφορά.
Αν επιλέξω ότι αυτή είναι η στιγμή για μένα, να κρατήσω μια αίσθηση που με κατακλύζει, έτσι απλά την κλειδώνω μέσα μου, νιώθω σα να είμαι ολομόναχη, όπως στην αγαπημένη μου παραλία κάπου στη Σιθωνία Χαλκιδικής όπου έχω περάσει τα ωραιότερα καλοκαίρια της ζωής μου στην εφηβεία, επιλέγω το φήλιγκ, όχι τον περίγυρο.
Και δεν με χαλάει τίποτα.
Αυτό έπαθα και κει.
Η Χόι Αν είναι απλά έρωτας. Πόσα φαναράκια θέλετε για να το καταλάβετε;
Εκείνο το βράδι καθίσαμε, τα ήπιαμε, κουβεντιάσαμε για όσα ζήσαμε και γελάσαμε με την καρδιά μας χαλαρωμένοι και παραδομένοι στον αυθορμητισμό των παρορμήσεων και της χαζομάρας μας.
(Ο 4ος της παρέας κόβεται με συνοπτικές διαδικασίες για να μάθει να επιμένει να μη θέλει να δείχνουμε τη μούρη του
)
Last edited:
, που ωστόσο νιώθει πανέτοιμος να αλωνίσει την υπόλοιπη Ασία , και γω με τον σενιόρ Τάσος αναχωρούμε για την εξωτική Κουάλα Λουμπούρ για άλλη μιάμισι μέρα προκειμένου να αποτελειώσουμε ( ή να αποτελειωθούμε οι ίδιοι) το ταξίδι μας.
