Βιετνάμ Μαλαισία Σιγκαπούρη Βιετνάμ γιέ γιέ.

[evaT]

Σιγκαπούρη - Ανόι και η Οδύσσεια μιας βίζας

Κοιμηθήκαμε φουλ 8ωρο και φρεσκαδούρες πια το πρωί, περπατήσαμε στην κοντογειτονιά προς αναζήτηση πρωινού.

Περιχαρής ανακοίνωσα στο γκρουπ μου πως όσα είχα τικαρισμένα στη λίστα μου για τη Σιγκαπούρη τα είχαμε ήδη καλύψει την προηγούμενη, η πτήση μας για Ανόι έφευγε το μεσημέρι, άρα είχαμε χρόνο να πάμε χαλαρά προς το αεροδρόμιο και να χαρούμε λίγο περισσότερο το χάζι στο Changi.

Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε τα λεωφορεία αντί για το grab και αφού κάναμε μια ενδιάμεση αλλαγή φτάσαμε στο αεροδρόμιο ένα τρίωρο και βάλε πριν την πτήση .

Ευτυχώς.
Σκεφτήκαμε να παραδώσουμε τις αποσκευές στο κάουντερ ώστε να συνεχίσουμε τις βόλτες χωρίς βάρος.
Ευτυχώς ξανά.
Μόλις πλησιάσαμε στο άδειο από κόσμο την ώρα εκείνη γκισέ, μας ζήτησαν τις βίζες για έλεγχο.
Περνάει η δική μου, περνάει του Αντώνη και φτάνει στον Τάσο. 'Εχει λάθος μας λέει η υπάλληλος, είναι άκυρη.
Τι λάθος;
Λάθος στην ημερομηνία λήξης του διαβατηρίου
'Εξοχα...
Τι κάνουμε;
Φωνάζει την ανώτερή της, δείχνουμε το διαβατήριο, είναι λέει τυπικό το ζήτημα δεν μπορούμε να σας αφήσουμε να ταξιδέψετε.
Ορίστε;;;

"Πρέπει να βγάλετε καινούργια βίζα."
Υπάρχει υπηρεσία βίζα εξπρές, μπαίνετε λέει στο site, ψάχνετε ένα hotline που εξυπηρετεί επείγοντα περιστατικά και σας βγάζουν τη βίζα σε 3-5 ώρες!

Ποιές 3 ώρες κερά μου, εμείς πετάμε σε 2.30.
"Ε δεν πειράζει, αύριο τότε..."
Απανωτά τα εγκεφαλικά.

Μαζέψαμε όση ψυχραιμία διέθετε το κατάστημα και στρωθήκαμε να βγάλουμε άκρη απο τα κινητά.
Εγώ έψαχνα τα χοτλάιν μου μέσα, ο Τάσος έστελνε μέιλ από την ιστοσελίδα τους. Μέσα σ όλα έπρεπε να προσέξουμε να επιλέξουμε τον επίσημο φορέα και όχι τίποτα μεσάζοντες που χρέωναν τα τριπλάσια.
Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.

Σκάει ο Τάσος τα 120 δολάρια που ζητούσαν για την εξπρές (ας έκανε κ αλλιώς) και για καλή μας τύχη βρίσκω άνθρωπο στο χοτλάιν μέσω whatsapp (νάναι καλά το Changi με 3ωρο δωρεάν wifi), στέλνω το απόκομμα της πληρωμής και μου λένε πως σε μισή ωρίτσα θα έχουμε τη βίζα ώστε ο φίλος μας να ταξιδέψει κανονικά.
'Ερχεται όσο να πεις η ψυχούλα μας στη θέση της και λέμε άντε μικρό το κακό, παίρνουμε δυό ανάσες και περιμένουμε το μέιλ με την βίζα.

Σε άλλα νέα, ο κάπτεν μας σε αυτό το ταξίδι, ανακάλυψε τα κρυφά του ταλέντα. Βγήκε ο οπερατέρ από μέσα του λέμε.
Βιντεοσκοπούσε αδιάκοπα και σχολίαζε το κάθε τι, φανερά και μη. Πότε έβγαζε κινητό, πότε τραβούσε, χαμπάρι δεν παίρναμε. Και την πατούσαμε κάθε φορά. Στο τέλος νιώθαμε κάτι μεταξύ Big Brother και Truman Show, έχω άπειρο υλικό, αλλά τα περισσότερα είναι ό,τι νάναι. Κάποια από αυτά που είναι όμως δημοσιοποιήσιμα θα σας τα δείξω.

'Ετσι, ενώ μερικοί είχαν πέσει με τα μούτρα να λύσουν το πρόβλημα, κάποιοι άλλοι το διασκέδαζαν ξεδιάντροπα.
Να κι οι αποδείξεις!

Να τέτοια μας έκανε το τέρας.

Νομίσατε τελειώσαμε με το θέμα βίζα;; Αμ δε!
Η φρέσκια ήρθε σε λιγότερο από μισάωρο και.....και....και....μαντέψτε!
Είχε ξανά λάθος!
Αυτή τη φορά έγραψαν λάθος το μικρό του όνομα.
Νέος γύρος πανικού.
Να φωνάζουμε εμείς, να ψάχνουμε το δίκιο μας, τα δικά τους αυτοί. Χωρίς σωστή βίζα δεν μπαίνει στο αεροπλάνο.
Ξαναστέλνω στο χοτλάιν εγώ, τι θα γίνει ρε παιδιά, θα γράψετε επιτέλους 2 γραμμές σωστά να ξεκουμπιζόμαστε από δω;
Σε 15 λεπτά λέει θα σας την ξαναστείλω διορθωμένη (χωρίς να πληρώσουμε αυτή τη φορά!)

Ξανά στο γκισέ. Θα τη στείλουν λέει. Λυπούμαστε αλλά παίξατε και χάσατε, κλείνει το κάουντερ.
Και καλά θα κάνετε να παραδώσετε τις βαλίτσες και οι υπόλοιποι αλλιώς θα μείνετε όλοι εδώ.
Τι δεν είπαμε. Αφήστε μας να πάμε Βιετνάμ να το λύσουμε εκεί. Τίποτα. Μουλάρωσαν. Θα έχουμε λέει συνέπειες αν σας αφήσουμε να φύγετε.

Τι να κάναμε, βάλαμε την ουρά στα σκέλια, αγκαλιαστήκαμε με τον Τασούλη που θα ζούσε την Σιγκαπουριανή εκδοχή του Τέρμιναλ, του είπαμε και όσες σαχλαμάρες προλαβαίναμε στη βιασύνη μας μην κλείσει και το γκέιτ και παραδώσαμε τις αποσκευές.
Πήραν τις βαλίτσες και έκλεισαν το κάουντερ, μας φώναζαν κιόλας να τρέξουμε να περάσουμε έλεγχο γιατί όπως το πηγαίναμε θα έκλεινε και το γκέητ της επιβίβασης.

Ο Τάσος θα πετούσε την ίδια ώρα την επόμενη μέρα (με μια προσαύξηση στο υπάρχον εισιτήριο)
απίστευτη εξέλιξη μετά από τόση προσπάθεια.
Τον αφήσαμε πίσω μόνο του φορτωμένοι ενοχές και τρέξαμε να προλάβουμε.

Περάσαμε έλεγχο και φτάσαμε τελευταίοι στην ουρά στο γκέιτ, ανόρεχτοι πια- με τι διάθεση να ξεκινάς ταξίδι , το μυαλό μας ήταν μαζί σ αυτόν που έμεινε πίσω.

Και κει που λέτε που περιμένουμε μαραμένοι, ακούμε πίσω μας την αγριοφωνάρα του....που πάτε ρε μ...ες χωρίς εμένα;;;;

Να οι κραυγές, να οι αγκαλιές λες και είχαμε να ανταμώσουμε χρόνια....μα τι έγινε, πως σε άφησαν ρε μαν;
'Αρχισα λέει πάλι τη μίρλα μόλις φύγατε, και ζήτησα να μιλήσω με το boss, να πω κάτι, να κλαφτώ, έχω τη σωστή βίζα στα χέρια, οι φίλοι μου είναι ήδη στο γκέητ και γω πρέπει να περάσω ολόκληρη τη νύχτα εδώ, τον σιχάθηκαν με την κλάψα του φαίνεται και του είπαν "άιντε άρον την βαλίτσα σου παραμάσχαλα και άδειαζέ μας τη γωνιά." (κάτι τέτοιο)
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!

Η 3ωρη και βάλε πτήση προς Ανόι τσούλησε νεράκι αφού περιγράφαμε όλοι ξανά και ξανά όλο το σκηνικό που ζήσαμε, τι σκεφτόμασταν και πως αντιδράσαμε, τι θα γινόταν αν κάναμε το ένα έτσι, το άλλο αλλιώς, τι είπε, ο ένας τι απάντησε ο άλλος και τα βγάλαμε όλα από μέσα μας.
Πάντως το τέλος καλό και όλα καλά ήταν εξίσου ανέλπιστο.

Φτάσαμε Βιετνάμ και ο Τάσος πέρασε σε ειδικό γραφείο με την ξαναμαναδιορθωμένη βίζα.
Βγαίνοντας από το ιμιγκρέισιο του την είχαμε στημένη...

Κάπου διάβασα (ίσως και δω δεν θυμάμαι) ότι κάποιος έπαθε το ίδιο με μας, δεν είχε έγκυρη βίζα για Βιετνάμ και επιπλέον την ίδια μέρα έληγε και η βίζα για τη χώρα από όπου αναχωρούσε. Εκείνος υποθέτω θα ζούσε κανονικότατα το τέρμιναλ. Τι ακούν κ αυτοί οι υπάλληλοι στις αεροπορικές...

Επίσης διάβασα (εδώ σίγουρα) πως μια κοπέλα ξεκίνησε για Βιετνάμ και στην Κωνσταντινούπολη δεν τους επιβίβασαν γιατί δεν ήξεραν καν ότι έπρεπε να έχουν εκδόσει βίζα. Και μάλιστα ταξίδευε με ταξιδιωτικό πρακτορείο....αυτό κι αν είναι ανήκουστο. Πάντως όντως υπάρχει υπηρεσία για εξπρές βίζα και σε μας τουλάχιστον ανταποκρίθηκαν ταχύτατα (άλλο αν τα έκαναν μαντάρα με τα ελληνικά ονόματα).

Στο Ανόι μας περίμενε ταξάκι που είχα κλείσει κοψοχρονιά από το Booking. 10,50 ευρώ δια 4. Αστείο.

Μετά την απόλυτη ησυχία, την καθαριότητα και την αρμονία στη Σιγκαπούρη, πέσαμε απότομα στα σκληρά. Ατελείωτο μποτιλιάρισμα, χιλιάδες μηχανάκια, άναρχη οδήγηση και η κόρνα, της κόρνας, ω κόρνα!
Στο Βιετνάμ κορνάρω άρα υπάρχω. Το εμπεδώσαμε άμεσα.

Φτάσαμε στο Old Quarter, αποβίβαση για παραλαβή του σπιτιού του οποίου η είσοδος μου θύμισε σκηνικά από κείνη κορεάτικη ταινία που είχε πάρει και 'Οσκαρ. Τα Παράσιτα.

Η θέα από το παράθυρο...

Περισσότερη παρακμή απλά δε γίνεται. Χλίδες last year.
4 όροφοι δίχως ασανσέρ-με μια ευφάνταστη πατέντα για να ανεβοκατεβαίνουν οι αποσκευές, εγώ το ρετιρέ είχα κλείσει πάντως και ήταν σπιταρώνα, ατελείωτα τετραγωνικά και από μία υπέρδιπλη άνετη κρεβατάρα για τον καθένα, είμασταν παραπάνω από καλά.
Από θέμα άνεσης τουλάχιστον.
Από θέμα εμφάνισης εγώ μετά τα 4 πατώματα που ανέβηκα, αντελήφθην ότι το πόδι μου δεν πάει καλά. Καθόλου καλά όμως. Πράγμα που επιβεβαιώθηκε στην κάθοδο με ακόμη περισσότερο πόνο.
Κακά μαντάτα.

Βγήκαμε να χαθούμε λίγο στα στενά του Παλιού Τομέα, αλλάξαμε λεφτά και βάλαμε σιμ στα κινητά για να συνδεθούμε με τον κόσμο. 9 ευρώ έκαστος, ίδια ταρίφα παντού και ξεμπερδεύεις με το θέμα ιντερνέτ.

Κάναμε τις βόλτες μας, φάγαμε και χαζέψαμε το ατελείωτο χάος, προσπαθώντας να αντιληφθούμε που ακριβώς βρισκόμαστε.

Λίγο πριν επιστρέψουμε στο σπίτι, κάναμε δε την πρώτη επιδρομή στα μαγαζιά με τα North Face όπου έτριβαν τα χέρια τους από την ξαφνική μπάζα. Μαιμούδες ή όχι πάντως, φοβερά τα μπουφανάκια που τσιμπήσαμε και δοκιμασμένα πλέον. Το τι βροχή έφαγαν (και άντεξαν) δε λέγεται.
Βροχή είπα;
Με ψιχάλα μας υποδέχθηκε το Ανόι, σε καταιγίδα το γύρισε ενώ έριχνε διαρκώς κάτι σαν σπρέι, μεταξύ βροχής και φτύσιμου.

Χωρίς πολλές φωτογραφίες το κεφάλαιο αυτό, αλλά ένεκα της περιπέτειας του μικρού Τασούλη, θα επανορθώσω στο επόμενο με φουλ ξενάγηση από το πολύ ξεχωριστό (δεν ξέρω πως να το πω, πως να το χαρακτηρίσω) Ανόι!

Κλείνω με μια νυχτερινή άποψη της γέφυρας στη λίμνη Hoan Kien

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 21

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 21

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Όλε!
Δυναμική αρχή, περιμένω και πληρέστατη ανάλυση όπως συνηθίζεις.

 

[evaT]

Προετοιμασία Ταξιδιού.

Το Βιετνάμ ως ιδέα και ταξιδιωτικός προορισμός μπορώ να πω (και ντρέπομαι λίγο), πριν την ανακάλυψη του Travelstories, δεν υπήρχε καν στη σφαίρα της φαντασίας μου.

Από Ασία είχα γενικά μαύρα μεσάνυχτα, ούτε που είχα πατήσει το πόδι μου έως σήμερα, οπότε θα περίμενε κανείς πως η πρώτη επιλογή θα ήταν ίσως μια Ταϊλάνδη (μαζί με κάτι άλλο) σαν εύπεπτη εισαγωγή στην ασιατική κουλτούρα.

’Έλα όμως που η συστηματική ανάγνωση ιστοριών στο φόρουμ, και οι συνομιλίες με γνώστες, μου γέννησαν την επιθυμία να επισκεφτώ την πολύπαθη αυτή χώρα και να γνωρίσω καλύτερα την κουλτούρα της.
Επιπλέον, ως γνήσια σινεφίλ έχω δει περίπου τα πάντα όλα γύρω από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Τι Αποκάλυψη τώρα, τι Good Morning Vietnam, βάλε και λίγο από Platoon και Γενημμένος την 4η Ιουλίου, οι εμβληματικές ταινίες όπως και κάμποσα ντοκιμαντέρ, έπαιξαν ξανά για να φρεσκάρει η μνήμη και να προετοιμαστεί ο νους.

Μετά το άκρως πετυχημένο περσινό Μαρόκο, ο επόμενος ταξιδιωτικός στόχος είχε λοιπόν τεθεί, ανέμενα μονάχα την πολυπόθητη ελεύθερη πτώση των αεροπορικών ναύλων, πράγμα που δε συνέβη ποτέ.

Παρακολουθούσα στενά- αλλά απρόθυμα τις τιμές της Scoot, η οποία έμοιαζε όλο και περισσότερο με ακριβή μπουτίκ ξεπεσμένων επώνυμων παρά με εταιρεία lowcost. Με αποτέλεσμα να ξεμακραίνω κι άλλο από το στόχο μου και να πέφτει το ηθικό μου.

Γύρω στα τέλη Σεπτέμβρη όμως, γύρισαν επιτέλους οι πλανήτες όταν έπεσα πάνω σ ένα πολύ ενδιαφέρον ασιατικό itinerary της Turkish, πτήση από Θεσσαλονίκη-Κωνσταντινούπολη-Σιγκαπούρη και επιστροφή από Κουάλα Λουμπούρ. Τιμή μέσω παρόχων στα 690 ευρώ, χωρίς να κουνηθώ από την πόλη μου, ΜΕ σέρβις, ΜΕ αποσκευές, με άλλα λόγια η Ασία με καλούσε πια απροκάλυπτα.

Επικοινώνησα με τα γνωστά ( από τις προηγούμενες ιστορίες ) ταξιδιωτικά μου ταίρια που τηρούσαν ευλαβικά στάση αναμονής και σε 24 ώρες είχαμε άπαντες εισιτήριο και περίσσιο ενθουσιασμό.

Η παρέα γνωστή και δοκιμασμένη. Ο Τάσος οδηγός των Roadtrip μας, έχοντας επαναφέρει τη μέση του μετά το βατερλώ του Μαρόκο, δήλωνε έτοιμος για crash test δίχως αύριο, ενώ ο Αντώνης ο σαλαμοκάσερος , μελετούσε ένα μεγαλόπνοο πλάνο να ξεχειμωνιάσει μόνος στην Ασία μετά το δικό μας ταξίδι.

Στην παρέα προστέθηκε και νέο μέλος. Ο κάπτεν της ιστιοπλοΐας του καλοκαιριού δήλωσε ηχηρά παρών με το άκουσμα του προορισμού. Τον δεχθήκαμε με χαρά στο γκρουπ και έτσι βρέθηκα να ταξιδεύω από 2 που ήταν ως τώρα, με 3 (!) άντρες. ‘Αντε και εις ανώτερα μου εύχομαι…όπως πάει την ομάδα μπάσκετ την έχουμε σιγουράκι.


Other than that….οι διαθέσιμες μέρες μας ήταν συνολικά ήταν 20. Και καθαρές εντός Βιετνάμ 15. Ούτε λίγες ούτε πολλές, μιλάμε όμως για μια τεράστια χώρα με μπόλικο ταξιδιωτικό ενδιαφέρον, διαφορετικές κλιματικές ζώνες, έτσι το πρόγραμμα μπήκε και βγήκε από το πλυντήριο πολλές φορές, στύφτηκε, ξεχείλωσε και συρρικνώθηκε και εφόσον εμπνευστής, δημιουργός, ενορχηστρωτής και τελικός εκτελεστής είμαι εγώ μόνη μου (θλιβερή η μοναξιά του αρχηγού) το αποφάσισα ως εξής και το υπέβαλα για τελική έγκριση. Η οποία φυσικά δε δόθηκε ποτέ και έτσι τ αποφάσισα μόνη μου.

• Σιγκαπούρη (24 ώρες) – με αρκετό τρέξιμο κάτι θα προλάβουμε, αν καταφέρουμε να κοιμηθούμε στην πτήση κάτι γίνεται, αν όχι κλάφτα Χαράλαμπε
• Ανόι 3,5 μέρες – Κάπως καλύτερα εδώ αλλά στην πορεία βρήκα μια καταπληκτική ημερήσια εκδρομή και «έφαγα» τη μια μέρα. Δεν πειράζει από περπάτημα αντέχουμε, με 15-20 χιλιομετράκια τη μέρα «το χουμε!»
• Χάλογκ Μπέι- διήμερη κρουαζιέρα χλιδάτη-όλα κ όλα μετά τόση κούραση μας αξίζει μια φαντασίωση σε τιμή all inclusive,που στην Ελλάδα δε φτάνει ούτε για το ρουμς του λετ.
• Χούε κεντρικό Βιετνάμ. Με ολονύκτιο τρένο άφιξη το πρωί, διανυκτέρευση κ αναχώρηση πολύ νωρίς την επόμενη. Μια χαρά, μας φτάνει
• Ολοήμερη εκδρομή στα Bana Hills, και άφιξη απόγευμα στη Hoi An μέσω του HighVanPass. Ευκολάκι.
• Διανυκτέρευση Hoi An, ολόκληρη η επόμενη μέρα διαθέσιμη για σβήσιμο και την επόμενη αναχώρηση ξανά. Τι, κουράστηκε κανείς;
• Πάμε το πρωί My Son μετά Marble Mountains και καταλήγουμε μεσημεροαπόγευμα Danang, από όπου μας κουνάει το μαντήλι ο κάπτεν λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων.
• Μένουμε τρείς κι ο κούκος
• Πετάμε μεσημεράκι για το νότο. Hello Ho Chi Minh, γιούπι καλοκαιράκι!
• Δε χαλαρώνουμε όμως την επόμενη νωρίς ξεκινάμε για διήμερη περιπέτεια στο Δέλτα του ποταμού Μεκόγκ, ποδηλατάδες, βαρκάδα, ανατολή στο ποτάμι και όλα τα κομφόρ.
• Επιστροφή στη Χο Τσι Μιν και ΤΩΡΑ μπορούμε να χαλαρώσουμε! Τι πισίνες, τι χλίδες, όλα τα κανόνισα για τ αγόρια μου (αν έχω βέβαια γλυτώσει το βρωμόξυλο στο μεταξύ)
• 2 μέρες χαλάρωση φτάνει δε φτάνει; Με πρωινές ξεναγήσεις μόνο και τ απογεύματα ελεύθερα μας κακομαθαίνετε κύριε πρέσβη μου..
• Αποχαιρετούμε και τον Αντωνάκη μας που μοιάζει λίγο με κείνον τον γραφικό τύπο τον...Κροκοδειλάκια , που ωστόσο νιώθει πανέτοιμος να αλωνίσει την υπόλοιπη Ασία , και γω με τον σενιόρ Τάσος αναχωρούμε για την εξωτική Κουάλα Λουμπούρ για άλλη μιάμισι μέρα προκειμένου να αποτελειώσουμε ( ή να αποτελειωθούμε οι ίδιοι) το ταξίδι μας.

Πως ακούγεται;
Εμένα προσωπικά με γέμιζε ανασφάλεια και τρόμο! Θ αντέξουμε αυτό το ρυθμό; Θα βγει το πρόγραμμα; Αν δε βγει τι να κάψω, τι ν αφήσω…
Σκέφτηκα όμως δε βαριέσαι, στο τέλος μόνο τα γένια του σπανού δε γίνονται και συνέχισα με τις υπόλοιπες κρατήσεις.
3 επιπλέον πτήσεις, 1 νυχτερινό τρένο, μερικά ιδιωτικά τράνσφερ με βανάκια και οδηγό και αναρίθμητα καταλύματα.

Αρχές Δεκέμβρη βγήκε και η πολυπόθητη βίζα, οι μέρες πλησίαζαν επικίνδυνα και φτάσαμε να αναρωτιόμαστε….όντως τώρα, θα πάμε εμείς σ όλα αυτά τα μέρη;

Πάνω που νιώθαμε ότι ναι, είναι αλήθεια, το ταξίδι πλησιάζει, ο κάπτεν κονόμησε ένα ξεγυρισμένο λουμπάγκο. Ούτε το σαλόνι κουζίνα μπορούσε να κάνει, όχι να πάει στην άλλη άκρη του κόσμου.
Κανά δυό μέρες μετά, στη διάρκεια μια ρουτινιάρικης ποδηλατάδας κατάφερα να χάσω την ισορροπία μου όταν πετάχτηκε απο το πουθενά ένα τζαναμπέτικο γατί....και τα 3 δευτερόλεπτα πριν την πτώση πρόλαβα να σκεφτώ 2 πράγματα, πρώτον ωχ πέφτω και μετά αμάν πάει το ταξίδι

Τελικά τη σκαπούλαρα με μια ελαφριά (νόμιζα) κάκωση και μπόλικο πόνο, ενώ περιέργως μέχρι την ημερομηνία του ταξιδιού ο κάπτεν κατάφερε να ξεμαγκώσει τη μέση του και την ίδια στιγμή το τραυματισμένο μου πόδι έδειχνε και πάλι πλήρως λειτουργικό.


Και ναι λοιπόν, η 9η Ιανουαρίου κάποτε ξημέρωσε, κυρίες και κύριοι, προσδεθείτε, απογειωνόμαστε...

Ο Αντωνάκης της παρέας μας περνάει φάση εσωστρέφειας και απέχει από τα σόσιαλ, έτσι αφού πρώτα φρόντισε να εμφανίζεται στις περισσότερες ομαδικές μας φωτογραφίες....εγώ λοιπόν, θα καλύπτω το πρόσωπό του με σκυλάκια, γατάκια και άλλα ακόμη γελοιότερα στίκερς που θα καταφέρω να ανασύρω.

 

[tatooine]

Το διαμέρισμα με τη θεά να μην ξεχάσεις, εάν, εφόσον και όταν.

 

[Travelliaris]

Ως οδηγός του γκρουπ, να πω πως δε μου έλειψε καθόλου η οδήγηση στο Βιετνάμ και παίρνω πίσω τα μισά μπινελίκια που ξεστόμισα σε Αλβανία και Μαρόκο!

 

[evaT]

Θεσσαλονίκη – Κωνσταντινούπολη – Σιγκαπούρη κι έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας….


Η πρώτη πτήση ήταν πρωινή κ έτσι βρεθήκαμε χαράματα στο Μακεδονία να παραδώσουμε αποσκευές και να παραλάβουμε όλες τις boarding pass.

Ξεκινήσαμε light, ο στόχος ήταν καθοδόν να πετάξουμε κάποιες από τις παλιές αποσκευές και να εφοδιαστούμε με μερικές αυθεντικές μαϊμούδες, από αυτές που ευδοκιμούν στο Βιετνάμ.

Στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης ήδη μας ζήτησαν τις Singapore Arrival Cards που όπως με ενημέρωσαν, είναι καινούργιο φρούτο. Βεβαίως οι περισσότεροι τις συμπλήρωναν με την άφιξη στο Changi αλλά εγώ τις είχα έτοιμες (φυσικά).


Στην πτήση προς Κωνσταντινούπολη καθόμαστε με τον Τάσο σε τριπλέτα θέσεων με έναν πιτσιρικά, πιάσαμε το μπίρι μπίρι, για Τόκυο μεριά είχε ξεκινήσει εκείνος, καλεσμένος ενός γνωστότατου Ιάπωνα σεφ με τον οποίο εργάζεται σε πολυτελές ξενοδοχείο της Χαλκιδικής….τόσο θέλαμε και μεις να ξεσαλώσουμε, μία ώρα και κάτι γλώσσα δε βάλαμε μέσα.

Είχαμε σχεδόν 5ωρη αναμονή μεταξύ των πτήσεων στο αεροδρόμιο και τον πιτσιρικά… τον υιοθετήσαμε, μας έκοψε όλους μέσα στον χαβαλέ και δεν ξεκόλλησε από δίπλα μας μέχρι την ώρα της επιβίβασης Ακόμα δεν ξεκινήσαμε από 4 γίναμε 5….Όμορφα…

Πρώτη φορά για μένα στο Ατατούρκ και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Αχανές μεν, όμορφο δε. Και αρκετά λειτουργικό σε σχέση με άλλα χαώδη αεροδρόμια του κόσμου.

'Οτι πρέπει για στραβούλιακες!

Ακόμη δε, ενθουσιάστηκα όταν είδα ότι έχει και τέτοια…

Napzone; Οκ παντού κοιμόμαστε στην ανάγκη, όμως το ό,τι έφτιαξαν συγκεκριμένο spot για το λόγο αυτό είναι στα πολύ συν.

Πολλά πελατάκια του αεροδρομίου κυκλοφορούσαν όπως ο κύριος της φωτογραφίας. Πληροφορηθήκαμε έτσι ότι η Κωνσταντινούπολη διαθέτει πολύ συμφέρουσες τιμές στην εμφύτευση…μαλλιών! Το πόσοι τύποι κυκλοφορούσαν με κορδέλα και φύτρες στην καράφλα δε λέγεται…

Η μεγάλη πτήση ξεκινούσε απόγευμα. 11 ώρες και 45 λεπτά, ΟΛΕΕΕ, ούτε καν 12!

Το αεροπλάνο φίσκα, όμως μου έκατσε θέση παραθυράκι.

Σύντομα η Turkish μας παρηγόρησε για το στριμωξίδι με αυτά τα ύπουλα σουτζουκάκια.

Λίγο κρασάκι, ταινιούλα μπας και κλείσει το μάτι. Αμ δε.

‘Αρχισα τα…αεροπλανικά, ένα πόδι επάνω στο κάθισμα, το άλλο απλωμένο λίγο καταχρηστικά στο μπράτσο της θέσης του μπροστινού…το μάτι δεν έλεγε να κλείσει με τίποτα.


Εν τω μεταξύ αυτό το άτομο στην παραδιπλανή μου θέση ήταν σ αυτή την κατάσταση τις 9 ώρες από τις 12 της πτήσης!

Δεν σάλευε λέμε. Από πάνω της περνούσα για να πάω τουαλέτα, να ξεμουδιάσω, πάνω της ξανά για να επιστρέψω στη θέση μου-δε χαμπάριαζε τίποτα.


Εγώ εκεί βρυκόλακας. Τελικά κάπου κοντά στα χαράματα καταφέραμε και γω κι ο Τάσος να κλείσουμε το μάτι για κανένα δίωρο…άσχημα τα μαντάτα. Παρομοίως και ο κάπτεν στην παραπέρα γειτονιά, δήλωσε παντελώς άυπνος ενώ μόνο ο Αντωνάκης κατάφερε να κοιμηθεί και μας ήρθε φρεσκαδούρα.

10 το πρωί φτάναμε Σιγκαπούρη κ αυτή ήταν όλο κ όλο η μέρα που είχαμε για να τη δούμε. Με τι ενέργεια, ιδέα δεν είχα.


Λίγο πριν προσγειωθούμε μας σέρβιραν αυτό….

Καμιά ομελέτα για πρωινό περίμενα, ραβιόλια μας προέκυψαν. Μα ραβιόλια για πρωινό;
Τα έφαγα όμως, γιατί ποιός ξέρει τι ώρα θα βρισκόμουν ξανά κοντά σε φαγητό (που να τρώγεται)

Φτάσαμε ρε παιδιά!

Κατεβήκαμε στο Changi και με το που παραλάβαμε αποσκευές πέσαμε πάνω στο Jewel.

‘Ετσι καταλάβαμε νωρίς νωρίς ότι η βλάστηση στη Σιγκαπούρη ξεκινά από το αεροδρόμιο!

Μα δάσος με καταρράκτη μέσα σε αεροδρόμιο; Τι άλλο θα σκεφτούν οι σατανάδες.

Με το χάλι που είχα, καλύτερα που είναι σκοτεινή...

και βιντεάκι
Changi airport

Καλέσαμε Grab για να δούμε πως λειτουργεί η εφαρμογή και μας πήγε ντογρού στο ξενοδοχειάκι το οποίο το λες και ευκαιρία...Νεόδμητο σχεδόν δίπλα στην Arab street και σούπερ τιμή.
Στα 100 ευρώ το δίκλινο για Σιγκαπούρη, ούτε του παπά!
Στον τοίχο της ρεσεψιόν είχε φυτρώσει επίσης ένας κοτζάμ κήπος! Και δεν ήταν η εξαίρεση. Παρτέρια, πεζοδρόμια, τοίχοι, η βλάστηση ήταν απλά παντού.

Bάζω και λινκ γιατί του αξίζει

★★★★ Hotel Mi Rochor, Σιγκαπούρη, Σιγκαπούρη

Μετά μια σύντομη ανασυγκρότηση, ξαμοληθήκαμε στις βόλτες. Αποφασίσαμε (ορθώς) να περπατήσουμε στις έθνικ συνοικίες μέχρι το μεσημέρι και να ασχοληθούμε με το κυρίως πιάτο της πόλης από το απόγευμα και μετά ώστε να είμαστε εκεί κοντά όταν πέσει η νύχτα και αρχίσουν τα σόου με τα φώτα.

Η Σιγκαπούρη μας υποδεχόταν φυσικά με το αηδιαστικό υπέροχο κλίμα της, ζέστη και υγρασία.
Ξεκινήσαμε από την Ινδική συνοικία και έσκασε μύτη αυτό το μοντελάκι

και συνεχίσαμε στην αράβικη συνοικία με τα όμορφα χρώματα

Κι αφού κοντέψαμε να πέσουμε λιπόθυμοι από την αυπνία και τη ζέστη, καθίσαμε σ αυτό τον πεζόδρομο να φάμε κάτι και να συνέλθουμε από το απότομο πολιτισμικό σοκ.

'Ηταν σχεδόν 4 όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Δώσαμε μιάμιση ώρα βαριά για ντουζ και λίγη απαραίτητη ξάπλα ώστε να έχουμε αρκετό χρόνο για το κυρίως πιάτο της απίθανης αυτής πόλης.

Με μία ώρα ξάπλα-είμασταν ήδη στο κλάφτα Χαράλαμπε, αλλά εκείνες τις ώρες ακόμα και αυτό το λίγο ήταν βάλσαμο στο ταλαιπωρημένο κορμί, καλέσαμε grab εν μέσω καταρρακτώδους βροχής για να κατηφορίσουμε προς τα ωραία-ωραία.
Με το που πατήσαμε το πόδι μας στο έδαφος, η βροχή σταμάτησε.
Αποβιβαστήκαμε στο Merlion Park και απλώθηκε μπροστά στα μάτια μας αυτό....

και πανοραμικές....

καλό ε;

'Ηδη πασχίζαμε να μαζέψουμε τα κρεμασμένα μας σαγόνια κι ακόμα δεν είχαμε κορυφώσει..

Περπατήσαμε μέχρι το Marina Bay και μπήκαμε μέσα να δούμε το εμπορικό.

έχει ποταμάκι και μια γόνδολα

Μετά από αυτά τα περίεργα, τρεχάτε ποδαράκια μου, είχε πέσει το φως και κόντευε η ώρα για το σόου των φώτων.
Πριν από όλα έτρεξα (κυριολεκτικά όμως) να προλάβω να μπω στο Cloud Forest από όπου είχα ένα δωρεάν κουπόνι (από αυτά που στέλνει το booking και συνήθως τα πετάμε γιατί λήγουν).
'Αφησα τους άλλους να μπουν στο Supertree Grove όπου θα τους έβρισκα λίγο αργότερα.

Το Cloud Forest σε υποδεχόταν με ένα τεράστιο θόλο με ένα δάσος και καταρράκτη φυσικά

και κάτι απίστευτους κήπους με σπάνιες ορχιδέες και άλλα λελουδικά που δεν έχω ιδέα πως λέγονται

Τρέχοντας το είδα, κάποιοι θα αναρωτηθείτε ίσως αν αξίζει τελικά να βλέπεις πράγματα που θέλουν ώρες σε μερικά μόνο λεπτά....Δεν έχω καλή απάντηση, νομίζω είναι ξεκάθαρα προσωπικό το θέμα. Εγώ μπορώ να κρατήσω στο μυαλό μου και την απόλαυση του ενός μόνο λεπτού αν η στιγμή είναι γνήσια δυνατή. 'Άλλος θέλει ώρες. Τις ώρες δεν τις είχα, άρα για μένα ήταν μονόδρομος.
Ειλικρινά στην επιστροφή για να βρω τα αγόρια ένιωσα ότι καταρρέω. Δεν είχα δυνάμεις, δεν είχα καν ανάσες από την κόπωση και τη ζέστη.
Πιέστηκα και έσυρα τα πόδια μου μέχρι το σημείο που θα άρχιζε το σόου.

Σε λίγα λεπτά όμως που ξεκίνησε η πανδαισία, τα ξέχασα όλα.

Gardens by the bay Supertree

Και όλα αυτά δίχως να βάλουμε το χέρι στην τσέπη, να τα λέμε κ αυτά...Τα σόου με τα φώτα ήταν παντελώς δωρεάν και πλήρωνες μόνο αν ήθελες να χαζέψεις από τα observatory. Ο περισσότερος κόσμος ήταν καθισμένος κάτω και απλά απολάμβανε. Αρκετοί μάλιστα είχαν οριζοντιωθεί στα τσιμέντα και είχαν μια πιο πανοραμική άποψη του θεάματος.


19:45 το είδαμε εμείς και στις 20:45 έχει επανάληψη (η βοήθεια στο μελλοντικό ταξιδιώτη)

20:00 και 21:00 γίνεται το Light Show μπροστά στο Marina Bay.

Είναι κανένα 20λεπτο χαλαρός ποδαρόδρομος ως εκεί, στρωθήκαμε στα ντεκ για να δούμε το σόου στις 9 και να πάρουμε μια ανάσα, να δώσουμε λίγο χώρο στις εικόνες να καθίσουν στο μυαλό και να υποδεχθούμε τις επόμενες.

'Εστελνα βιντεάκια στην κόρη μου (διότι είχε ΚΑΙ δωρεάν wifi γύρω από το Marina Bay και τους κήπους-είμαστε άπλες και δεν το κρύβουμε) και με ρωτούσε, αν είναι καμιά γιορτή εκεί; πανηγυρίζουν κάτι;
Τίποτα παιδί μου. Σε μια απλή καθημερινή Τετάρτη η Σιγκαπούρη μας υποδεχόταν με αυτά.


'Αρχισε και το Spectra Light Show και πλέον κορυφώσαμε...

Πως να μη σου πάρει τα μυαλά αυτή η πόλη;
Ακόμα και ο Αντωνάκης που είναι μαλωμένος με τη χαρά, δήλωνε τίγκα ενθουσιασμένος

'Ηταν τέτοια η ψυχική πλήρωση που κάλυπτε κάθε σωματική κούραση, λίγο πριν την τελική πτώση είχαμε πιάσει ζεν!

Απρόθυμα πήραμε το δρόμο για να βρούμε κάπου φαγητό χαζεύοντας τους κατάφωτους ουρανοξύστες.

και αυτό είναι το κατάστημα της Apple στη Σιγκαπούρη

Πείτε μου, πως....μα πως να πω αντίο σε τέτοιο θέαμα, πως!! πως!!

Αναλογίστηκα προβληματισμένη τα ογκώδη αντικείμενα που βλέπω κάτω από το μπαλκόνι μου το τελευταίο δίμηνο επειδή ο Δήμος Θεσσαλονίκης δηλώνει αδυναμία να τα μαζέψει και προσπάθησα να κάνω κάποιου είδους σύγκριση με την πόλη που βρισκόμουν....

Κράτησα την τελευταία εικόνα ανάγλυφη μέσα στο μυαλό μου και ακολούθησα τους άλλους προς την Chinatown που κατευθυνόμασταν προκειμένου να φάμε κάτι και να σβήσουμε την τεράστια αυτή μέρα.

@psilos3 όπως βλέπεις επέστρεψα στη συνηθισμένη μου πολυλογία.

 

[Smaragda53]

Τρομερή περιγραφή με αυτόν τον υπέροχο αυτοσαρκασμό, αλλά τι τρέχει με τις φωτογραφίες? Στο δεύτερο κομμάτι δεν εμφανιζονται. Βγαίνουν μόνο το βίντεο και οι τρεις τελευταίες φωτο

 

[psilos3]

@psilos3 όπως βλέπεις επέστρεψα στη συνηθισμένη μου πολυλογία.

Αυτό αποζητάμε όλοι!

 

[evaT]

Στο δεύτερο κομμάτι δεν εμφανιζονται. Βγαίνουν μόνο το βίντεο και οι τρεις τελευταίες φωτο

Ευχαριστώ Σμαράγδα μου, στη συνέχεια θα έχει περισσότερο από αυτό νομίζω!

Οι φωτογραφίες εμφανίζονται κανονικά, μου λένε. Δες μήπως έχεις εσύ κάποιο θέμα; Δεν καταλαβαίνω να έχει πάει κάτι λάθος.

 

[Smaragda53]

Ανοίξανε οι φωτογραφίες, τι καλά! Και βέβαια έπαθα πλάκα!

 

[Travelliaris]

Η κούραση ήταν στο πικ μαζί με τη ζέστη και την βροχή "ρίχνω δε ρίχνω και σας σπάω τα νεύρα" αλλά η Σιγκαπούρη ήταν ένας κόσμος μόνη της. Στις στιγμές έξαψης που μας πρόσφερε είχαμε ήδη αναζωογονηθεί!
ΥΓ: Εύα, ή σε βρίσκω πολύ λακωνική ή δε χορταίνω τη διήγηση σου!

 

[ANASTAPAP]

@evaT δώσε μασάλια,γουστάρουμε!