Dva Srca
Member
- Μηνύματα
- 558
- Likes
- 1.053
- Επόμενο Ταξίδι
- ΗΠΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Οπουδήποτε Πολυνησία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο Ι - Τόκυο (Α Μέρος)
- Κεφάλαιο ΙΙ - Καμάκουρα (Μέρος Α)
- Κεφάλαιο ΙΙΙ - Καμάκουρα (Μέρος Β)
- Κεφάλαιο ΙV - Κιότο (Part I)
- Κεφάλαιο V - Κιότο (Part II)
- Κεφάλαιο VI - Καναζάουα
- Κεφάλαιο VII - Κιότο, Τόκυο, Νάχα (υπερπαραγωγή)
- Κεφάλαιο VIII - Νάχα
- Κεφάλαιο IX - Βόρεια Οκινάουα
- Κεφάλαιο Χ - Τόκυο (Ginza, Akihabara)
- Κεφάλαιο ΧΙ - Τόκυο (οι τελευταίες ημέρες)
- Κεφάλαιο XII - Τίτλοι Τέλους
Κεφάλαιο Ι - Τόκυο (Μέρος Α)
Μπήκαν στην πτήση της Turkish Airlines για Narita κάνοντας πλάκα με τον αδέξιο Tatsu. Λίγες ώρες πριν την επιβίβαση, είχε χαθεί στο αεροδρόμιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης και τους έψαχνε απεγνωσμένα σε κάποιο από τα πολυάριθμα information centers του αεροδρομίου. Άκουσαν τα ονόματά τους για πρώτη φορά σε μεγάφωνο. Την πρώτη φορά, φαίνεται θα ήταν από την πολλή ευδαιμονία, δεν καταλάβαν καν ότι φώναζαν εκείνους. Όχι, μη το ξαναπείς Twinkie μου, δεν ήταν που δεν έλεγαν τα ονόματά τους σωστά... Δεν ήταν που ο DvaSrca άκουσε το όνομά του σαν όνομα Λιθουανού μπασκετμπολίστα, όχι, όχι. Ούτε ήταν που ο Tatsu δεν επενέβη να διορθώσει την πανέμορφη κοπέλα στο information desk επειδή κοιτούσε πιθανότατα τα μάτια της τα μπιρμπιλωτά. Δικό τους το λάθος, όλο δικό τους. Τον βρήκαν μισή ώρα μετά σε κατάσταση αμόκ, να μυξοπαραπονιέται ότι στο αεροδρόμιο κανείς δε μιλούσε καλά αγγλικά και κανείς δε μπορούσε να τον βοηθήσει να φτάσει στο χώρο ανταποκρίσεων.
Στο αεροπλάνο η Τούλα είδε όλες τις ταινίες Μπόλυγουντ που υπάρχουν.
Στο αεροπλάνο ο Moe ροχάλισε.
Στο αεροπλάνο η Τουτού τόλμησε να ξαπλώσει πάνω στον ώμο της Τούλας.
Στο αεροπλάνο ο Tatsu είχε αγωνία, αλλά την έκρυβε κοιτώντας μονίμως έξω από το παράθυρο.
Στο αεροπλάνο ο Dva Srca έφαγε τον άμπακο, συμπεριλαμβανομένης της αηδιαστικής ομελέτας (νερουλή, σχεδόν άψητη, η χαρά της σαλμονέλας) που του σέρβιραν για πρωινό. Και αυτής όλων των υπολοίπων της παρέας.
Πίσω στην Κωνσταντινούπολη...
Η Πανδώρα είχε λυσσάξει. Πάει, την έχασε την πτήση της Turkish, τους έχασε και τους παίκτες του Onii-Chan. Γύριζε σα φουρκισμένη μέσα στο τεράστιο αεροδρόμιο, περνώντας συνέχεια από το μαγαζί με τα λουκούμια σε επίδειξη, πέρνοντας και μια χούφτα από δαύτα με κάθε της δρομολόγιο.
Μα τα χίλια χρυσάνθεμα, μα το Βούδα και όλα τα ζώα της Shinto θρησκείας, θα τους βρω και θα συμμετάσχω και εγώ σε αυτό το ταξίδι. Ακόμα δε μπορώ να το χωνέψω ότι δε με διάλεξαν στις οντισιόν. Τι παραπάνω δηλαδή είχε αυτή η... Τούλα από μένα; Άκου εκεί Τούλα... Ή η άλλη η παρδαλή η Τουτού; Αλλά όχι, όοοοοχι, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται με chopsticks!
Θυμήθηκε όλα τα μαθήματα αυτοσυγκέντρωσης που είχε κάνει. Προετοιμαζόταν καιρό για την Ιαπωνία, είχε διαβάσει τόσα πολλά, έπρεπε να πάει έτοιμη να αναμειχθεί πλήρως με τους ντόπιους. Ήξερε ότι ακόμα δεν ήταν αρκετά εξασκημένη, αλλά έπρεπε να δοκιμάσει αυτή την τεχνική, αυτή τη μοναδική τεχνική που είχε δει κάποιον στο ίντερνετ να επιδεικνύει.
Απομονώθηκε κάπου σιωπηλά, έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να δει μέσα από τα μάτια του DvaSrca. Στην αρχή απέτυχε. Το μόνο που έβλεπε ήταν ότι ο χρόνος της τελείωνε. Έπρεπε να τα καταφέρει πριν οι άλλοι προσγειωθούν στο Narita. Έπρεπε, έπρεπε, έπρεπε... Το ήθελε τόσο, ήθελε να δει τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από τα βουνά, ήθελε να δει τους ναούς, τα τρεχούμενα νερά, τους εκατομμύρια ανθρώπους στις διαβάσεις, ήθελε μια ευκαιρία... Τα μάτια της ξαφνικά γύρισαν ανάποδα, το λευκό μέρος τους στράφηκε προς το ταβάνι, ένα φως, ένα θείο φως. Η επιθυμία της την κατέλαβε και ξαφνικά..........
Το μόνο που άκουσαν όσοι πέρασαν έξω από την τουαλέτα που είχε καταλάβει για την προσευχή της η Πανδώρα ήταν ένα γρήγορο, ακατανόητο συρφετό από ιαπωνικές λέξεις, δοσμένες με τόση μαεστρία και ταχύτητα, που μόνο ένας ράπερ από την Οκινάουα θα μπορούσε να αποδώσει τόσο σωστά.
Γλωσσολαλία: μια πνευματική κατάσταση κατά την οποία έχουμε εκφορά ακατανόητων φραστικών διατυπώσεων ως τμήμα θρησκευτικής πρακτικής, συνήθως στη διάρκεια έντονης θρησκευτικής διέγερσης.
Πίσω στο αεροπλάνο...
Ο DvaSrca κοιμόταν βαθιά, όταν ξαφνικά αισθάνθηκε κάτι να παίζει με το κεφάλι του. Άνοιξε τα μάτια - όλοι κοιμόντουσαν. Γαμώτο, τι την ήθελε όλη αυτή τη σαβούρα στο αεροπλάνο... Αλλά ήταν η ρημάδα τόσο νόστιμη... Σε μισή ώρα έφταναν, πώς θα περπατούσε άνετα έτσι, πώς θα έσερνε τη βαλίτσα του στους δρόμους του Τόκυο;
- Ε, ψιτ, με ακούει κανείς;
- Τι σκ**ά, ποιός είναι;
- Η Πανδώρα είμαι... Με ποιον μιλάω;
- Εεεεε... Η Πανδώρα; Η γνωστή Πανδώρα; Με τη ντισκομπάλα για άβαταρ;
- Δεν είναι ντισκομπάλα, ανόητε! - ή μήπως είναι;
- Πανδώρα, τι θες μέσα στο κεφάλι μου;
- Δε μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι τα κατάφερα! Θέλω μόνο να δω την Ιαπωνία από τα μάτια σου. Και θα συνεργαστείς, γιατί αλλιώς δε θα θες να γυρίσεις στην Ελλάδα, πίστεψέ με!
Ο Μοe άκουσε φωνές και έκλεισε το στόμα του, σταματώντας το ατέρμονο ροχαλητό του. Γύρισε και κοίταξε τον DvaSrca με απορία.
- Εντάξει, δε μιλάω άλλο, τα λέμε αργότερα. Μου αρκεί να βλέπω. Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά, ε;
Η ανακοίνωση για την προσγείωση βγήκε λίγο αργότερα. Σε είκοσι λεπτά, οι φίλοι μας πατούσαν ιαπωνικό έδαφος. Και το έκαναν. Και αφού το έκαναν, ανέβηκαν σε έναν κυλιόμενο ιμάντα που δε φαινόταν να έχει τέλος. Και ο Tatsu έβγαλε το φορητό μεταφραστή ιαπωνικών του και άρχισε να ψάχνει στη βάση δεδομένων όποιο νέο kanji σύμβολο έβλεπε και δε γνώριζε τη σημασία του. Η Τουτού παραπονιόταν ότι πείναγε. Ο DvaSrca κατουριόταν (ε μα τόσο φαγητό και ποτό αγόρι μου στο αεροπλάνο, έλεος!) και ο Moe δεν έβγαλε άχνα.
Όταν έφτασαν στο χώρο παραλαβής αποσκευών, γινόταν η απόλυτη χάβρα των Ιουδαίων. Όλες οι φυλές του Ισραήλ μαζεμένες σε έναν χώρο. Αφού παρέλαβαν τις αποσκευές τους (του DvaSrca βγήκε τελευταία και καταϊδρωμένη) τα κορίτσια είχαν μια μαγική, φανταστική, απερίγραπτα δημιουργική ιδέα. Θα άλλαζαν παπούτσια, μέσα στη μέση του αεροδρομίου! Άνοιξαν τις παραφουσκωμένες βαλίτσες τους και άρχισαν να ψαχουλεύουν. Ένας αστυνομικός της ασφάλειας τις είδε και τις πλησίασε. "Noooo, noooo!" έλεγε και ξανάλεγε σχηματίζοντας με τα χέρια του ένα Χ και δείχνοντας επίμονα σε μια ταμπέλα που έλεγε "Help us prevent drug abuse". Μάααααλιστα.
Περάσαν τον έλεγχο αποσκευών και το face control για τη σφραγίδα διαβατηρίου (στην πραγματικότητα ένα αυτοκολλητάκι γραμμένο εξ' ολοκλήρου στα ιαπωνικά). Σχεδόν κανένας από τους μπροστινούς τους δε χρειάστηκε να ανοίξει τη βαλίτσα του, ωστόσο τους έκαναν διάφορες διευκρινιστικές ερωτήσεις. Όταν έφτασε η ώρα του Tatsu, που ηγούταν της παρέας τους, ο διάλογος έγινε στα ιαπωνικά. Ο τελωνειακός εντυπωσιάστηκε και τους άφησε να περάσουν όλοι με μόνο μια διευκρινιστική ερώτηση: "Friends?" και δείχνοντάς τους τον Tatsu. Ωραία πράγματα να έχεις τα μεγάλα μέσα...
Στο αεροδρόμιο τράβηξαν χρήματα από την Citibank, μια από τις λίγες τράπεζες που δέχεται ευρωπαϊκές κάρτες ανάληψης στην Ιαπωνία. Αυτή η παραγωγή, τόσο φθηνιάρα τους έστειλε στην Ιαπωνία χωρίς ένα φράγκο πάνω τους! Ακούς Έρση μου πράγματα;
Επόμενο βήμα - το τρένο για την περιοχή Asakusa, όπου θα έμεναν. Αλλά πριν από αυτό, έπρεπε να εκδοθεί και να σφραγιστεί το πολυπόθητο Japan Rail Pass τους. Συνήθως, ο φυσιολογικός κόσμος εκδίδει Japan Rail Pass για 2 εβδομάδες, σε περίπτωση που επισκέπτεται την Ιαπωνία για 2 εβδομάδες. Οι παίκτες μας όμως, εκκεντρικοί και φαντασιόπληκτοι όπως είναι, ήθελαν άλλα μεγαλεία. Ήθελαν εσωτερική πτήση τη δεύτερη εβδομάδα. Έτσι, το Rail Pass θα είχε διάρκεια μίας μόνο εβδομάδας. Στο γραφείο της JR Company, μια τεράστια ουρά από τουρίστες που μόλις προσγειώθηκαν περίμεναν να αποκτήσουν την πολυπόθητη κάρτα. Όλοι ανεξαιρέτως έπρεπε να συμπληρώσουν ένα application form, το οποίο ήταν ουσιαστικά άχρηστο, καθώς ζήταγε τις ίδιες ακριβώς πληροφορίες με αυτές που αναγράφονταν στο απόκομμα που έφεραν από την Ελλάδα. Έχοντας ήδη συμπληρώσει 4 αιτήσεις μέχρι εκείνο το σημείο, μία για είσοδο στη χώρα, μία για τελωνειακό έλεγχο, μία για συνάλλαγμα και μία για το Rail Pass, οι φίλοι μας ήταν πλέον πεπεισμένοι: Η Ιαπωνία ΕΙΝΑΙ η χώρα του application form. Για το οτιδήποτε.
Όταν έφτασε η σειρά των καμαριών μας, στάθηκαν μπροστά από έναν υπαλληλάκο με το όνομα Maeda, με σοβαρό ντύσιμο (όπως όλοι άλλωστε οι υπάλληλοι εκεί) και πρόσωπο που δεν ταίριαζε και στον πιο λαμπρό άνθρωπο του πλανήτη. Ο Maeda-san λοιπόν άρχισε να σημειώνει τα ακαταλαβίστικα ονόματα των Ελλήνων ταξιδιωτών με επιμέλεια μικρού παιδιού που ζωγραφίζει ένα σπίτι, όταν συνειδητοποίησε ότι έκανε ένα μικρό λάθος. Ξαφνικά, η χαρούμενη φάτσα του έγινε θλιμμένη. Ο Maeda-san σηκώθηκε, υποκλίθηκε στους 5 φίλους μας και απολογήθηκε όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις φορές για την "αναστάτωση" (η οποία κράτησε... 3 λεπτά;; ) Όλοι οι συνταξιδιώτες συμφώνησαν ότι ο Maeda-San ήταν επαρκώς kawaii (χαριτωμένος στα ιαπωνικά - θυμηθείτε τη λέξη θα σας χρειαστεί παρακάτω!) και ότι στην Ελλάδα δε θα ζούσε ούτε μία μέρα από το άγχος. Η Τούλα εκδήλωσε την επιθυμία να υιοθετήσει τον Maeda-san, όταν ξαφνικά οι φίλοι μας δέχονται ακριβώς έξω από το κτίριο της JR έλεγχο από την αστυνομία.
Ο DvaSrca, συνηθισμένος στην -κατά κύριο λόγο- διεφθαρμένη αστυνομία των βαλκανικών χωρών, όπου συχνάζει 12 μήνες το χρόνο, αναστέναξε. Αυτό που άκουσε όμως ήταν πέρα από κάθε φαντασία.
"Hallo! We - Japanese police!" είπε όλο καμάρι ο ένας αστυνομικός, χτυπώντας το σήμα που βρισκόταν στο μπράτσο του με ενθουσιασμό.
"We check passports!" συμπλήρωσε ο άλλος με τέτοιο χαμόγελο και τόση περηφάνια, λες και είχε μόλις κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο μαραθώνιο.
Δίνουμε τα διαβατήριά μας και ακούμε τους αστυνομικούς να μουρμουράνε μόνο "sorry, sorry, sorry" για την όλη "αναστάτωση" που μας προκαλούν. Ύστερα ζητάνε μερικές πληροφορίες για μια λίστα που συμπληρώνουν. Όνομα, επίθετο, χώρα καταγωγής και... τηλέφωνο.
"Συγγνώμη, αλλά το τηλέφωνό μου εδώ δε λειτουργεί", εξηγεί με ειλικρίνια αλλά και διπλωματία η Τουτού, που μιλάει με τον έναν αστυνομικό. Ο αστυνομικός υποκλίνεται και της ζητάει συγγνώμη 3 φορές που την έβαλε να... κοιτάξει αν το κινητό της λειτουργεί στην Ιαπωνία.
"Εεεεεε... τι τηλέφωνο θέλετε ακριβώς;" τα χάνει ο DvaSrca και ψάχνει να βρει το κινητό του. Είπαμε, ο DvaSrca έχει συνηθίσει σε άλλους αστυνομικούς, τον πιάσατε αδιάβαστο χρυσά καμάρια της αστυνομίας του Τόκυο. Η Πανδώρα κρατιέται να μη γελάσει, βλέποντας τον Dva να συμπληρώνει τη φόρμα με το τηλέφωνο του σπιτιού του στην... Ελλάδα. Οι αστυνομικοί καταχαρούμενοι χαιρετάνε ευγενικά και πιάνουν τους επόμενους τουρίστες.
Η παρέα είναι πλέον έτοιμη να εξερευνήσει το απέραντο Τόκυο. Ο σταθμός Ναρίτα είναι ήδη τεράστιος, με 3 ή 4 γραμμές να τον διασχίζουν. Ποια θα έπρεπε να πάρουν; Ο Tatsu διαβάζει από δω κι από κει, χαοτίζεται, το παλεύει. Τελικα βρίσκουν τη γραμμή τους. 10 λεπτά μετά βρίσκονται μέσα σε ένα τρένο που κάνει μια διαδρομή μίας περίπου ώρας μέχρι την Asakusa. Στο τρένο αρχικά οι επιβάτες είναι ανάμεικτοι, τουρίστες και ντόπιοι, ασιάτες και δυτικοί. Όσο περνούν οι στάσεις όμως, οι φίλοι μας απομένουν σχεδόν οι μόνοι τουρίστες, σε ένα βαγόνι γεμάτο με ξένους. Οι περισσότεροι τους κοιτούν διερευνητικά και αδιάκριτα, μερικοί άλλοι τους αποφεύγουν. Η Πανδώρα είναι η μόνη που μπορεί να ερευνήσει κι αυτή με τη σειρά της τους ντόπιους, χωρίς να "καρφωθεί". Και πολύ το απολαμβάνει.
Με την πρώτη ματιά, οι Ιάπωνες φαίνονται πολύ επιφυλακτικοί απέναντι στους δυτικούς. Και, όπως απεδείχθη στη συνέχεια του ταξιδιού τους, δε φαίνονται απλά αλλά είναι κιόλας. Οι περισσότεροι φοβούνται μήπως κληθούν να μιλήσουν αγγλικά. Άλλοι απλά φοβούνται. Οι νέοι κοιτούν διερευνητικά και προσπαθούν να ξεπατικώσουν όποια μόδα κουβαλούν οι ξένοι πάνω τους και τους φαίνεται ενδιαφέρουσα. Όλοι οι άνδρες Ιάπωνες, εκτός από τους businessmen, κουβαλούν τσάντες γυναικείου τύπου στον ώμο. Όλες οι γυναίκες κουβαλάνε επίσης τσάντες γυναικείου τύπου στον ώμο, ΣΥΝ μια συλλογή από χνουδωτά ζωάκια που κρέμονται από τα λουριά και οδηγούν την Τούλα στην παράνοια. Οι μισοί άνθρωποι στο τρένο κοιμούνται άφοβα, μερικοί έχοντας αφήσει τον πολύτιμο χαρτοφύλακά τους στη μεταλλική μπάρα πάνω από το κεφάλι τους. Κανείς δε θα σκεφτεί καν να τους τον κλέψει...
Φτάνοντας στην Ασάκουσα οι φίλοι μας, έρχονται αντιμέτωποι με την πρώτη δυσκολία. ΆΠΕΙΡΕΣ έξοδοι. Η μία ΟΧΙ κοντά στην άλλη. Αν βγεις λάθος, το πιο πιθανό είναι ότι θα χαθείς ή θα περιπλανηθείς πολύ, μέχρι να κατατοπιστείς σχετικά με το πού πρέπει να πας. Αφού βρίσκουν με απόλυτη βεβαιότητα την έξοδό τους, αντιμετωπίζουν καπάκι ένα δεύτερο πρόβλημα. Ο σταθμός της Ασάκουσα ΔΕΝ έχει κυλιόμενες σκάλες, ΔΕΝ έχει ασανσέρ και προφανώς ΔΕΝ έχει αχθοφόρους-ρομπότ να σου κουβαλάνε τις βαλίτσες.
Η Τούλα δεν είχε μεγάλο πρόβλημα επειδή η αποσκευή της ήταν η πιο ελαφριά.
Ο Moe δεν έβγαλε άχνα.
O DvaSrca υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του.
Η Τουτού σταματούσε κάθε τρία σκαλιά για να γκρινιάξει.
Ο Tatsu λαχάνιασε.
Η Πανδώρα γέλαγε.
Και να, επιτέλους, το αληθινό, το μαγικό, το πολύβουο, το πολλά υποσχόμενο ΤΟΚΥΟ. Μπροστά στα μάτια τους, απλωνόταν σαν ένα ανεξερεύνητο παραμύθι, σαν μια οπτασία που είχαν δει στον ύπνο τους, αλλά πλέον έβλεπαν και μπροστά στα μάτια τους. Η Πανδώρα έχασε για λίγο τις αισθήσεις της.
Οι βαλίτσες έκαναν θόρυβο στα γκρίζα πλακάκια της Ασάκουσα, όμως οι φίλοι μας δεν έδιναν καμία απολύτως σημασία. Στον ορίζοντα απλώνονταν βουδιστικοί ναοί, άπειρα μικρομάγαζα με σουβενίρ και φαγητά, αμέτρητος κόσμος διέσχιζε τις διαβάσεις. Η Ασάκουσα είναι μια από τις πιο φθηνές και τουριστικές περιοχές διαμονής στο Τόκυο, γι' αυτό περίπου ένας στους 6 ανθρώπους εκεί είναι δυτικός. Ωστόσο, η περιοχή έχει πανέμορφους ναούς, εντυπωσιακούς σε μέγεθος και έναν εκτενή πεζόδρομο με μαγαζάκια που πουλάνε σουβενίρ και γρήγορες λιχουδιές για τους περαστικούς. Μια πολύχρωμη περιοχή η Ασάκουσα, σίγουρα ενδιαφέρουσα για μια μεγάλη πρωινο-μεσημεριανή βόλτα, ίσως όχι για παραπάνω.
Το χόστελ τους βρισκόταν περίπου 700μ. μακριά από το σταθμό. Έπρεπε να διασχίσουν όλο τον πεζόδρομο, να περάσουν από όλους τους ναούς και, τελικά, να δουν τα φώτα του λούνα παρκ της Ασάκουσα. Πίσω από το λούνα παρκ, σε ένα σιωπηλό, ήρεμο και λίγο τρομακτικό στενάκι, βρισκόταν το κατάλυμά τους. Ο χώρος υποδοχής ήταν γεμάτος νέους που έψαχναν πληροφορίες στο ίντερνετ ή απολάμβαναν μια μπύρα. Αναμεσά τους, ένας μεσήλικος άνδρας που ξεχώριζε μέσα στο πλήθος όχι μόνο για την ηλικία του, αλλά και για τα ασυνήθιστα χρώματα και χαρακτηριστικά του. Στη ρεσεψιόν, η γλυκιά κοπελίτσα χάρηκε αλλά δεν εξεπλάγη που ένας ακόμα δυτικός της μιλούσε ιαπωνικά. Πέντε λεπτά, βλέποντας άλλη μια Ευρωπαία πελάτισσα να της απευθύνει το λόγο σε άπταιστα σχεδόν ιαπωνικά, κατάλαβαν γιατί. Ο Tatsu έβγαλε για πρώτη φορά μπροστά στους υπολοίπους το πορτοφόλι του να πληρώσει, αφήνοντάς τους με ανοιχτό το στόμα: ενδέχεται στο πορτοφόλι του να είχε μαζεμένα όσα λεφτα είχαν όλοι οι υπόλοιποι μαζί. Η δικαιολογία του; "Θέλω να αγοράσω πράγματα ρε παιδιά, βιβλία, λεξικά να μελετάω..." Η Πανδώρα οργίστηκε, σκεπτόμενη ότι τα μισά από αυτά τα λεφτά να είχε, δε θα χρειαζόταν να υπομένει τις μπλεγμένες και ασυνάρτητες σκέψεις του DvaSrca σε 12932342 διαφορετικές γλώσσες για να δει το Τόκυο.
Το δωμάτιό τους βρισκόταν στο τέλος ενός διαδρόμου που, αν δεν είχε προστατευτικό συρματόπλεγμα, θα οδηγούσε απευθείας στο κενό. Η θέα ήταν οι στέγες των τριγύρω χαμηλότερων κτιρίων και κανα δυο ύποπτα ξενοδοχεία, με αγγλικές ονόμασίες τύπου "Pleasure". Το παράθυρο του δωματίου τους έβλεπε στο λούνα παρκ, πραγματοποιώντας εν μέρει ένα όνειρο ζωής του DvaSrca, να μείνει σε δωμάτιο που βλέπει τη νύχτα φάτσα κάρτα τα neon lights. Εν μέρει, επειδή μετά τις 10 το λούνα παρκ έκλεινε, οπότε όλα τα φώτα έσβηναν. Αλλά και όταν ήταν ανοιχτό, επέπνεε μια θλίψη, παίζοντας αργόσυρτους ρυθμούς τύπου "Lambada" ως soundtrack της διασκέδασης των επισκεπτών. Το δωμάτιο ήταν στενό και μύριζε κλεισούρα. Τουλάχιστον δε θα χρειαζόταν να το μοιραστούν με κάποιον ξένο και τα σεντόνια φαίνονταν όντως καθαρά και οι πετσέτες άξιες εμπιστοσύνης.
Οι ανακατατάξεις στο δωμάτιο άρχισαν ευθύς αμέσως. Στρώσιμο κρεβατιών, τακτοποίηση αποσκευών, για να υπάρχει χώρος για κίνηση στο δωμάτιο (ναι, τόσο μικρό ήταν) και ντουζ για όλους. Τα ντουζ ήταν κοινά για όλους τους ενοίκους του ορόφου, χωρισμένα ανά φύλο, όμως ήταν διαολεμένα καθαρά. Χωρίστηκαν σε γκρουπ και απόλαυσαν επιτέλους, μετά από ένα μακρύ ταξίδι, ένα ζεστό μπάνιο. Και τότε, τα αγόρια της παρέας, ήρθαν σε επαφή για πρώτη φορά με τον Κρις...
Όταν ο Dva μπήκε στο μπάνιο, το πρώτο πράγμα που έκανε πριν πάει για ντουζ ήταν να βουρτσίσει τα δόντια του και να ξορκίσει την Πανδώρα να μην κοιτάει όσο βρίσκεται σε αυτό το χώρο. Δίπλα του, στον ακριβώς κολλητό νιπτήρα, έπλενε τα δόντια του ένας τύπος με αμερικάνικη φάτσα, ηλικία γύρω στα 22-23 και ανακατεμένα μαλλιά. Του είπε απλά ένα φιλικό αλλά κοφτό "hi" όταν τον είδε και άρχισε να τρίβει με τη βούρτσα τα δόντια του σα μανιασμένος. Ειλικρινά, αν και ο DvaSrca δεν έχει δοκιμάσει ποτέ να βουρτσίσει τα δόντια του τόσο μανιασμένα όσο ο ξένος δίπλα του, φαντάστηκε τον εαυτό του να το κάνει και την Πανδώρα να γελάει βλέποντάς τον να ουρλιάζει από πόνο. Ο Dva μπήκε στο ντουζ και ο ξένος ακόμα έπλενε τα δόντια. Ύστερα από λίγο έφυγε, αλλά ακολούθησε η είσοδος ενός άλλου ατόμου, που απεδείχθη από τη φωνή ότι ήταν κοπέλα και ούρλιαζε "Chris? Where are you Chris? Are you in there maybe Chris?" και κοπάναγε τις πόρτες των ντουζ σα μανιασμένη. Αφού κατάφερε να κάνει το κεφάλι του Dva και της Πανδώρας σούπα, η κοπέλα μουρμούρισε κάτι και βγήκε από το αντρικό μπάνιο φουρκισμένη.
Όλοι είχαν τελειώσει το μπάνιο και μαζεύτηκαν πίσω στο δωμάτιο. Ντύθηκαν, χτενίστηκαν, φτιασιδώθηκαν και ήταν έτοιμοι για βραδυνή (πλέον) βολτίτσα στην Ασάκουσα. Η ώρα ηταν περίπου 8. Ο Moe ακόμα άφαντος, κι ας είχε μπει την ίδια ώρα με όλους τους άλλους μέσα. Εμφανίστηκε μισή ώρα αργότερα, και το μόνο που είπε ήταν:
"Ρε παιδιά... Ποιος σκατά είναι ο Chris;"
Όλο το υπόλοιπο βράδυ ίσως και να μην ξαναμίλησε.
Αφού η ντίβα του ντουζ ντύθηκε και όλοι ήταν πλέον έτοιμοι, βγήκαν από το δωμάτιο και άρχισαν να προχωρούν προς το ασανσέρ, όταν άκουσαν από ένα δωμάτιο "Ohhh, Chriiiiiis!" Ουδέν σχόλιο. Η Πανδώρα χαμογέλασε πονηρά κι αυτή, όπως και όλοι οι άλλοι και η παρέα βγήκε στο βραδυνό Τόκυο. Ή έστω στη βραδυνή Ασάκουσα.
Λοιπόν, έχετε ακούσει να λένε ότι το Τόκυο είναι μια από τις μητροπόλεις του clubbing, της νυχτερινής ζωής, της διασκέδασης γενικώς, σωστά; Ε, λοιπόν, η Ασάκουσα ήταν τόσο νεκρή, που σχεδόν μύριζε πτωμαϊνη. Η ώρα ήταν μόλις εννιά και έξω δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ο αέρας ήταν ελάχιστα δροσερός, αλλά ο καιρός ήταν γενικά υγρός και μουντός, ντύνοντας ιδανικά αυτό το μονότονο, σιωπηλό σκηνικό. Η παρέα απόλαυσε τους φωτισμένους ναούς, τράβηξε αποτυχημένες νυχτερινές φωτογραφίες και τελικά στάθηκε μπροστά από μια λιμνούλα. Η λίμνη ήταν γεμάτη με κάτι τεράστια πορτοκαλί ψάρια, τα Koi, που είναι κάπως έτσι:
Τα Koi δεν τρώγονται, έχουν τεράστια μουστάκια, κολυμπάνε πιο αργά και από το θάνατο και αν βάλεις το χέρι σου να τα πιάσεις, το πιθανότερο είναι ότι θα εκπλαγείς από την βαρεμάρα και την παντελή έλλειψη ενστίκτου επιβίωσής τους. Το μόνο που κάνουν είναι να κολυμπάνε δεξιά και αριστερά αναπνέοντας ενοχλητικά με το τεράστιο στόμα τους, που καταπίνει νερό και το φτύνει πίσω επαναλαμβανόμενα. Η Τουτού ξετρελάθηκε αρχικά με το χρώμα των Koi, συφιλιάστηκε όμως με τη συμπεριφορά τους. Ο DvaSrca πιθανότατα κοιτούσε τα ψάρια πιο χαζεμένα απ'ότι τον κοιτούσαν τα ίδια. Ο Moe κοιτούσε τα ψάρια με respect.
Γουργουρίσματα κοιλιάς υπενθύμισαν στους φίλους μας ότι έπρεπε να αναζητήσουν κάπου φαγητό. Αν και η νεκρή Ασάκουσα δε φαινόταν πολλά υποσχόμενη σε αυτό τον τομέα, στη χειρότερη οι φίλοι μας θα έψηναν τα άνοστα, μη εύγευστα χαζά Κoi σε χειροποίητη φωτιά στη μέση της πλατείας των ναών και θα κατάφερναν να οδηγήσουν τον οποιονδήποτε περαστικό στην παράνοια και την ιαπωνική κυβέρνηση στην απέλασή τους.
Ο δρόμος με τα μαγαζιά ήταν εντελώς άδειος, μόνο που και πού κάποιο ζευγαράκι ή ένα ηλικιωμένο άτομο με ένα σκυλάκι περνούσαν από εκεί. Τα ρολά στις βιτρίνες ήταν κατεβασμένα και ζωγραφισμένα με όμορφες εικόνες από την ιαπωνική φύση και την καθημερινή ζωή. Αλλά το πιο γαλήνιο και εντυπωσιακό θέαμα ήταν τα φωτισμένα χάρτινα φαναράκια κατά μήκος του δρόμου. Όσο ο ήλιος είναι ψηλά, τα φανάρια είναι σβηστά και αδιάφορα, άσε που κρύβονται επιμελώς από τους χιλιάδες περαστικούς. Το βράδυ όμως αναδεικνύουν την πραγματική τους χάρη. ατμοσφαιρικά, μυστικιστικά σχεδόν...
Και κάπου εκεί, σε απόσταση, ο DvaSrca βλέπει μια γνώριμη φιγούρα. Ένας μεσήλικος άνδρας, τον πήρε το μάτι του και στο χόστελ, την ώρα που έκαναν check-in. Δε φάινεται Ευρωπαίος, ούτε Ασιάτης. Έχει κάτι το ινδιάνικο στην εμφάνισή του... Παράξενο... Και κυκλοφορεί μόνος του στο δρόμο, μόνος του ήταν και πριν και κάτι χάζευε στο κομπιούτερ. Τέλος πάντων...
Τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά, κάτι που δε δικαιολογούταν, ακόμα κι αν ήταν καθημερινή βράδυ. Τα τελευταία φώτα ενός εμπορικού κέντρου, που διαφήμιζε στην πόρτα ότι έκλεινε στις 10, τράβηξαν την προσοχή τους. Εκτός από αυτή της Τούλας, που είχε μείνει σα ροφός να κοιτάει μια διαφήμιση μπύρας σε ένα ψηλό κτίριο, με neon lights που θα οδηγούσαν οποιονδήποτε μετά από λίγη ώρα στην επιληψία. Οι υπόλοιποι την τράβηξαν και μπήκαν τρέχοντας σχεδόν στο εμπορικό κέντρο. Είχαν στη διάθεσή τους 20 λεπτά περίπου για να φάνε κάτι.
Στον τελευταίο όροφο του εμπορικού, ένας διάδρομος διακοσμημένος με λίγο παραμορφωμένες και αρρωστημένες ζωγραφιές μικρών παιδιών οδηγούσε σε ένα μικρό εστιατόριο. Μια μεσήλικη κυρία τους υποδέχτηκε, ενώ εκείνοι χαρήκαν που στο βάθος είδαν άλλο ένα τραπέζι γεμάτο - δεν ήταν οι μόνοι πελάτες και δε θα καθυστερούσαν τους ανθρώπους από το σχόλασμά τους μόνο εκείνοι
Ο κατάλογος ήρθε, προφανώς τίποτα στα αγγλικά ή σε οποιαδήποτε άλλη ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα. Ευτυχώς, οι κατάλογοι στην Ιαπωνία είναι πλούσιοι σε εικόνες, οπότε μπορεί ο καθένας να πάρει μια ιδέα σχετικά με το τι παραγγέλνει. Ο Tatsu εξηγεί ότι οι φθηνότερες επιλογές που φαίνονται και επαρκώς χορταστικές είναι τα μενού με soba, ένα είδος ζυμαρικού που σερβίρεται σε ζεστή σούπα. Τα soba πάντα έχουν και κάποια ιδιαίτερη γεύση ή γαρνιτούρα από κρέας ή λαχανικά. Έτσι ο Tatsu και η Τούλα παρήγγειλαν soba με κοτόπουλο, o Moe με γαρίδες tempura, η Τουτού soba curry και ο Dva... soba kitsune!
Όταν ήρθε το πιάτο του DvaSrca, έμοιαζε κάπως έτσι:
Αυτό το περίεργο πράγμα σα σαγανάκι που επιπλέει στη σούπα είναι η περιβόητη kitsune. Στα ιαπωνικά ίσως δεν έχει νόημα για μερικούς από εσάς, όμως όταν ακούσετε τη λέξη αλεπού τότε νομίζω έχετε πιο ξεκάθαρη εικόνα. Ναι λοιπόν, κιτσουνέ είναι η αλεπού και soba kitsune είναι soba σούπα με φιλέτο αλεπούς να επιπλέει. Η γεύση του είναι μετριότατη και θυμίζει λίγο αφρό. Δεν ξαναέφαγε κανείς από την παρέα στο υπόλοιπο του ταξιδιού και, όπως απεδείχθη αργότερα, ίσως ήταν καλύτερα, γιατί θα διέπραταν μεγάλη... ύβρη
Τα soba όλων ήταν χειροποίητα και τα έφτιαχνε επιτόπου ένας μάγειρας μέσα σε ένα γυάλινο δωματιάκι, ώστε οι πελάτες να βλέπουν ότι τα υλικά ήταν φρέσκα. Η τιμή του κάθε μενού (το μπωλ που βλέπετε πάνω και κάτι συνοδευτικά ορεκτικά) περίπου στα 7-8 ευρώ. Για Ιαπωνία καλά τα πράγματα, οι φίλοι μας χάρηκαν ότι δε θα χρειαστεί να τρώνε Koi τις τελευταίες μέρες παραμονής τους εκεί επειδή ξέμειναν από χρήματα και όλοι γύρισαν χορτάτοι πίσω στο χόστελ, για να κοιμηθούν επιτέλους σαν άνθρωποι. Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσαν, όταν έφτασαν στον όροφό τους, ήταν μια κοπέλα να ψάχνει -ποιον άλλον;- τον Κρις. Ο Κρις άφαντος όμως. Στο δωμάτιο δίπλα από το δικό μας σκέφτηκε να τον ψάξει άραγε;; Γιατί έχει ζήτηση εκεί το παιδί, απ' ό,τι φαίνεται...
Ο DvaSrca δε μπορούσε να κρατηθεί άλλο. Έπρεπε να κάνει πορτοκαλί την Ιαπωνία στο χάρτη του στο Travelstories. Η Πανδώρα αναστέναξε και σκέφτηκε ότι αν έκανε κι εκείνη το ίδιο, όλα τα μέλη θα άρχιζαν τις ερωτήσεις, και άντε μετά να εξηγείς ότι δεν πήγες με jumbo jet στην Ιαπωνία... Όση ώρα καθόταν στο λαπτοπ του, συνειδητοποίησε ότι ο παράξενος μεσήλικας καθόταν απέναντί του και τον κοιτούσε διακριτικά αλλά λίγο διερευνητικά. Μάαααλιστα. Η Πανδώρα είχε ήδη ζηλέψει τόσο, που δεν έδωσε σημασία. Είχε και jet lag, δεν είναι εύκολο να ταξιδεύεις μέσα στο κεφάλι ενός weirdo, όπως είναι ο Dva...
H παρέα επανενώθηκε στις 11 και κάτι στο μικρό, στενό, μουχλιάρικο αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο φιλόξενο δωμάτιό της, για να απολαύσει το νυχτερινό της ύπνο. Ο Κρις το είχε σκάσει, η γκόμενα είχε κοιμηθεί από τη βαρεμάρα της να τον ψάχνει και τα φώτα του λούνα παρκ είχαν κλείσει.
Ο DvaSrca ροχάλισε το πρώτο βράδυ.
H Tουτού διάβασε ένα βιβλίο πριν κοιμηθεί.
Η Τούλα αναστέναξε όταν συνειδητοποίησε ότι την πονούσε η μέση της, όπως φοβόταν.
Ο Τatsu κοιμήθηκε με το πορτοφόλι του στην τσέπη.
Ο Moe είδε τα αγαπημένα του κορίτσια anime πριν κοιμηθεί.
H Πανδώρα άκουγε Dolby Surround το ροχαλητο του DvaSrca.
Ο Maeda-san έκλαψε στη γυναίκα του για το λάθος που έκανε και ντρόπιασε τον εαυτό του το πρωί.
Κανένας τους δε χρειάστηκε να συμπληρώσει κάποια αίτηση, για να πάρει άδεια να κλείσει τα μάτια και να ταξιδέψει από το κρεβάτι του σε κάθε άκρη της ευλογημένης ιαπωνικής γης.
Μπήκαν στην πτήση της Turkish Airlines για Narita κάνοντας πλάκα με τον αδέξιο Tatsu. Λίγες ώρες πριν την επιβίβαση, είχε χαθεί στο αεροδρόμιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης και τους έψαχνε απεγνωσμένα σε κάποιο από τα πολυάριθμα information centers του αεροδρομίου. Άκουσαν τα ονόματά τους για πρώτη φορά σε μεγάφωνο. Την πρώτη φορά, φαίνεται θα ήταν από την πολλή ευδαιμονία, δεν καταλάβαν καν ότι φώναζαν εκείνους. Όχι, μη το ξαναπείς Twinkie μου, δεν ήταν που δεν έλεγαν τα ονόματά τους σωστά... Δεν ήταν που ο DvaSrca άκουσε το όνομά του σαν όνομα Λιθουανού μπασκετμπολίστα, όχι, όχι. Ούτε ήταν που ο Tatsu δεν επενέβη να διορθώσει την πανέμορφη κοπέλα στο information desk επειδή κοιτούσε πιθανότατα τα μάτια της τα μπιρμπιλωτά. Δικό τους το λάθος, όλο δικό τους. Τον βρήκαν μισή ώρα μετά σε κατάσταση αμόκ, να μυξοπαραπονιέται ότι στο αεροδρόμιο κανείς δε μιλούσε καλά αγγλικά και κανείς δε μπορούσε να τον βοηθήσει να φτάσει στο χώρο ανταποκρίσεων.
Στο αεροπλάνο η Τούλα είδε όλες τις ταινίες Μπόλυγουντ που υπάρχουν.
Στο αεροπλάνο ο Moe ροχάλισε.
Στο αεροπλάνο η Τουτού τόλμησε να ξαπλώσει πάνω στον ώμο της Τούλας.
Στο αεροπλάνο ο Tatsu είχε αγωνία, αλλά την έκρυβε κοιτώντας μονίμως έξω από το παράθυρο.
Στο αεροπλάνο ο Dva Srca έφαγε τον άμπακο, συμπεριλαμβανομένης της αηδιαστικής ομελέτας (νερουλή, σχεδόν άψητη, η χαρά της σαλμονέλας) που του σέρβιραν για πρωινό. Και αυτής όλων των υπολοίπων της παρέας.
Πίσω στην Κωνσταντινούπολη...
Η Πανδώρα είχε λυσσάξει. Πάει, την έχασε την πτήση της Turkish, τους έχασε και τους παίκτες του Onii-Chan. Γύριζε σα φουρκισμένη μέσα στο τεράστιο αεροδρόμιο, περνώντας συνέχεια από το μαγαζί με τα λουκούμια σε επίδειξη, πέρνοντας και μια χούφτα από δαύτα με κάθε της δρομολόγιο.
Μα τα χίλια χρυσάνθεμα, μα το Βούδα και όλα τα ζώα της Shinto θρησκείας, θα τους βρω και θα συμμετάσχω και εγώ σε αυτό το ταξίδι. Ακόμα δε μπορώ να το χωνέψω ότι δε με διάλεξαν στις οντισιόν. Τι παραπάνω δηλαδή είχε αυτή η... Τούλα από μένα; Άκου εκεί Τούλα... Ή η άλλη η παρδαλή η Τουτού; Αλλά όχι, όοοοοχι, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται με chopsticks!
Θυμήθηκε όλα τα μαθήματα αυτοσυγκέντρωσης που είχε κάνει. Προετοιμαζόταν καιρό για την Ιαπωνία, είχε διαβάσει τόσα πολλά, έπρεπε να πάει έτοιμη να αναμειχθεί πλήρως με τους ντόπιους. Ήξερε ότι ακόμα δεν ήταν αρκετά εξασκημένη, αλλά έπρεπε να δοκιμάσει αυτή την τεχνική, αυτή τη μοναδική τεχνική που είχε δει κάποιον στο ίντερνετ να επιδεικνύει.
Απομονώθηκε κάπου σιωπηλά, έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να δει μέσα από τα μάτια του DvaSrca. Στην αρχή απέτυχε. Το μόνο που έβλεπε ήταν ότι ο χρόνος της τελείωνε. Έπρεπε να τα καταφέρει πριν οι άλλοι προσγειωθούν στο Narita. Έπρεπε, έπρεπε, έπρεπε... Το ήθελε τόσο, ήθελε να δει τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από τα βουνά, ήθελε να δει τους ναούς, τα τρεχούμενα νερά, τους εκατομμύρια ανθρώπους στις διαβάσεις, ήθελε μια ευκαιρία... Τα μάτια της ξαφνικά γύρισαν ανάποδα, το λευκό μέρος τους στράφηκε προς το ταβάνι, ένα φως, ένα θείο φως. Η επιθυμία της την κατέλαβε και ξαφνικά..........
Το μόνο που άκουσαν όσοι πέρασαν έξω από την τουαλέτα που είχε καταλάβει για την προσευχή της η Πανδώρα ήταν ένα γρήγορο, ακατανόητο συρφετό από ιαπωνικές λέξεις, δοσμένες με τόση μαεστρία και ταχύτητα, που μόνο ένας ράπερ από την Οκινάουα θα μπορούσε να αποδώσει τόσο σωστά.
Γλωσσολαλία: μια πνευματική κατάσταση κατά την οποία έχουμε εκφορά ακατανόητων φραστικών διατυπώσεων ως τμήμα θρησκευτικής πρακτικής, συνήθως στη διάρκεια έντονης θρησκευτικής διέγερσης.
Πίσω στο αεροπλάνο...
Ο DvaSrca κοιμόταν βαθιά, όταν ξαφνικά αισθάνθηκε κάτι να παίζει με το κεφάλι του. Άνοιξε τα μάτια - όλοι κοιμόντουσαν. Γαμώτο, τι την ήθελε όλη αυτή τη σαβούρα στο αεροπλάνο... Αλλά ήταν η ρημάδα τόσο νόστιμη... Σε μισή ώρα έφταναν, πώς θα περπατούσε άνετα έτσι, πώς θα έσερνε τη βαλίτσα του στους δρόμους του Τόκυο;
- Ε, ψιτ, με ακούει κανείς;
- Τι σκ**ά, ποιός είναι;
- Η Πανδώρα είμαι... Με ποιον μιλάω;
- Εεεεε... Η Πανδώρα; Η γνωστή Πανδώρα; Με τη ντισκομπάλα για άβαταρ;
- Δεν είναι ντισκομπάλα, ανόητε! - ή μήπως είναι;
- Πανδώρα, τι θες μέσα στο κεφάλι μου;
- Δε μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι τα κατάφερα! Θέλω μόνο να δω την Ιαπωνία από τα μάτια σου. Και θα συνεργαστείς, γιατί αλλιώς δε θα θες να γυρίσεις στην Ελλάδα, πίστεψέ με!
Ο Μοe άκουσε φωνές και έκλεισε το στόμα του, σταματώντας το ατέρμονο ροχαλητό του. Γύρισε και κοίταξε τον DvaSrca με απορία.
- Εντάξει, δε μιλάω άλλο, τα λέμε αργότερα. Μου αρκεί να βλέπω. Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά, ε;
Η ανακοίνωση για την προσγείωση βγήκε λίγο αργότερα. Σε είκοσι λεπτά, οι φίλοι μας πατούσαν ιαπωνικό έδαφος. Και το έκαναν. Και αφού το έκαναν, ανέβηκαν σε έναν κυλιόμενο ιμάντα που δε φαινόταν να έχει τέλος. Και ο Tatsu έβγαλε το φορητό μεταφραστή ιαπωνικών του και άρχισε να ψάχνει στη βάση δεδομένων όποιο νέο kanji σύμβολο έβλεπε και δε γνώριζε τη σημασία του. Η Τουτού παραπονιόταν ότι πείναγε. Ο DvaSrca κατουριόταν (ε μα τόσο φαγητό και ποτό αγόρι μου στο αεροπλάνο, έλεος!) και ο Moe δεν έβγαλε άχνα.
Όταν έφτασαν στο χώρο παραλαβής αποσκευών, γινόταν η απόλυτη χάβρα των Ιουδαίων. Όλες οι φυλές του Ισραήλ μαζεμένες σε έναν χώρο. Αφού παρέλαβαν τις αποσκευές τους (του DvaSrca βγήκε τελευταία και καταϊδρωμένη) τα κορίτσια είχαν μια μαγική, φανταστική, απερίγραπτα δημιουργική ιδέα. Θα άλλαζαν παπούτσια, μέσα στη μέση του αεροδρομίου! Άνοιξαν τις παραφουσκωμένες βαλίτσες τους και άρχισαν να ψαχουλεύουν. Ένας αστυνομικός της ασφάλειας τις είδε και τις πλησίασε. "Noooo, noooo!" έλεγε και ξανάλεγε σχηματίζοντας με τα χέρια του ένα Χ και δείχνοντας επίμονα σε μια ταμπέλα που έλεγε "Help us prevent drug abuse". Μάααααλιστα.
Περάσαν τον έλεγχο αποσκευών και το face control για τη σφραγίδα διαβατηρίου (στην πραγματικότητα ένα αυτοκολλητάκι γραμμένο εξ' ολοκλήρου στα ιαπωνικά). Σχεδόν κανένας από τους μπροστινούς τους δε χρειάστηκε να ανοίξει τη βαλίτσα του, ωστόσο τους έκαναν διάφορες διευκρινιστικές ερωτήσεις. Όταν έφτασε η ώρα του Tatsu, που ηγούταν της παρέας τους, ο διάλογος έγινε στα ιαπωνικά. Ο τελωνειακός εντυπωσιάστηκε και τους άφησε να περάσουν όλοι με μόνο μια διευκρινιστική ερώτηση: "Friends?" και δείχνοντάς τους τον Tatsu. Ωραία πράγματα να έχεις τα μεγάλα μέσα...
Στο αεροδρόμιο τράβηξαν χρήματα από την Citibank, μια από τις λίγες τράπεζες που δέχεται ευρωπαϊκές κάρτες ανάληψης στην Ιαπωνία. Αυτή η παραγωγή, τόσο φθηνιάρα τους έστειλε στην Ιαπωνία χωρίς ένα φράγκο πάνω τους! Ακούς Έρση μου πράγματα;
Επόμενο βήμα - το τρένο για την περιοχή Asakusa, όπου θα έμεναν. Αλλά πριν από αυτό, έπρεπε να εκδοθεί και να σφραγιστεί το πολυπόθητο Japan Rail Pass τους. Συνήθως, ο φυσιολογικός κόσμος εκδίδει Japan Rail Pass για 2 εβδομάδες, σε περίπτωση που επισκέπτεται την Ιαπωνία για 2 εβδομάδες. Οι παίκτες μας όμως, εκκεντρικοί και φαντασιόπληκτοι όπως είναι, ήθελαν άλλα μεγαλεία. Ήθελαν εσωτερική πτήση τη δεύτερη εβδομάδα. Έτσι, το Rail Pass θα είχε διάρκεια μίας μόνο εβδομάδας. Στο γραφείο της JR Company, μια τεράστια ουρά από τουρίστες που μόλις προσγειώθηκαν περίμεναν να αποκτήσουν την πολυπόθητη κάρτα. Όλοι ανεξαιρέτως έπρεπε να συμπληρώσουν ένα application form, το οποίο ήταν ουσιαστικά άχρηστο, καθώς ζήταγε τις ίδιες ακριβώς πληροφορίες με αυτές που αναγράφονταν στο απόκομμα που έφεραν από την Ελλάδα. Έχοντας ήδη συμπληρώσει 4 αιτήσεις μέχρι εκείνο το σημείο, μία για είσοδο στη χώρα, μία για τελωνειακό έλεγχο, μία για συνάλλαγμα και μία για το Rail Pass, οι φίλοι μας ήταν πλέον πεπεισμένοι: Η Ιαπωνία ΕΙΝΑΙ η χώρα του application form. Για το οτιδήποτε.
Όταν έφτασε η σειρά των καμαριών μας, στάθηκαν μπροστά από έναν υπαλληλάκο με το όνομα Maeda, με σοβαρό ντύσιμο (όπως όλοι άλλωστε οι υπάλληλοι εκεί) και πρόσωπο που δεν ταίριαζε και στον πιο λαμπρό άνθρωπο του πλανήτη. Ο Maeda-san λοιπόν άρχισε να σημειώνει τα ακαταλαβίστικα ονόματα των Ελλήνων ταξιδιωτών με επιμέλεια μικρού παιδιού που ζωγραφίζει ένα σπίτι, όταν συνειδητοποίησε ότι έκανε ένα μικρό λάθος. Ξαφνικά, η χαρούμενη φάτσα του έγινε θλιμμένη. Ο Maeda-san σηκώθηκε, υποκλίθηκε στους 5 φίλους μας και απολογήθηκε όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις φορές για την "αναστάτωση" (η οποία κράτησε... 3 λεπτά;; ) Όλοι οι συνταξιδιώτες συμφώνησαν ότι ο Maeda-San ήταν επαρκώς kawaii (χαριτωμένος στα ιαπωνικά - θυμηθείτε τη λέξη θα σας χρειαστεί παρακάτω!) και ότι στην Ελλάδα δε θα ζούσε ούτε μία μέρα από το άγχος. Η Τούλα εκδήλωσε την επιθυμία να υιοθετήσει τον Maeda-san, όταν ξαφνικά οι φίλοι μας δέχονται ακριβώς έξω από το κτίριο της JR έλεγχο από την αστυνομία.
Ο DvaSrca, συνηθισμένος στην -κατά κύριο λόγο- διεφθαρμένη αστυνομία των βαλκανικών χωρών, όπου συχνάζει 12 μήνες το χρόνο, αναστέναξε. Αυτό που άκουσε όμως ήταν πέρα από κάθε φαντασία.
"Hallo! We - Japanese police!" είπε όλο καμάρι ο ένας αστυνομικός, χτυπώντας το σήμα που βρισκόταν στο μπράτσο του με ενθουσιασμό.
"We check passports!" συμπλήρωσε ο άλλος με τέτοιο χαμόγελο και τόση περηφάνια, λες και είχε μόλις κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο μαραθώνιο.
Δίνουμε τα διαβατήριά μας και ακούμε τους αστυνομικούς να μουρμουράνε μόνο "sorry, sorry, sorry" για την όλη "αναστάτωση" που μας προκαλούν. Ύστερα ζητάνε μερικές πληροφορίες για μια λίστα που συμπληρώνουν. Όνομα, επίθετο, χώρα καταγωγής και... τηλέφωνο.
"Συγγνώμη, αλλά το τηλέφωνό μου εδώ δε λειτουργεί", εξηγεί με ειλικρίνια αλλά και διπλωματία η Τουτού, που μιλάει με τον έναν αστυνομικό. Ο αστυνομικός υποκλίνεται και της ζητάει συγγνώμη 3 φορές που την έβαλε να... κοιτάξει αν το κινητό της λειτουργεί στην Ιαπωνία.
"Εεεεεε... τι τηλέφωνο θέλετε ακριβώς;" τα χάνει ο DvaSrca και ψάχνει να βρει το κινητό του. Είπαμε, ο DvaSrca έχει συνηθίσει σε άλλους αστυνομικούς, τον πιάσατε αδιάβαστο χρυσά καμάρια της αστυνομίας του Τόκυο. Η Πανδώρα κρατιέται να μη γελάσει, βλέποντας τον Dva να συμπληρώνει τη φόρμα με το τηλέφωνο του σπιτιού του στην... Ελλάδα. Οι αστυνομικοί καταχαρούμενοι χαιρετάνε ευγενικά και πιάνουν τους επόμενους τουρίστες.
Η παρέα είναι πλέον έτοιμη να εξερευνήσει το απέραντο Τόκυο. Ο σταθμός Ναρίτα είναι ήδη τεράστιος, με 3 ή 4 γραμμές να τον διασχίζουν. Ποια θα έπρεπε να πάρουν; Ο Tatsu διαβάζει από δω κι από κει, χαοτίζεται, το παλεύει. Τελικα βρίσκουν τη γραμμή τους. 10 λεπτά μετά βρίσκονται μέσα σε ένα τρένο που κάνει μια διαδρομή μίας περίπου ώρας μέχρι την Asakusa. Στο τρένο αρχικά οι επιβάτες είναι ανάμεικτοι, τουρίστες και ντόπιοι, ασιάτες και δυτικοί. Όσο περνούν οι στάσεις όμως, οι φίλοι μας απομένουν σχεδόν οι μόνοι τουρίστες, σε ένα βαγόνι γεμάτο με ξένους. Οι περισσότεροι τους κοιτούν διερευνητικά και αδιάκριτα, μερικοί άλλοι τους αποφεύγουν. Η Πανδώρα είναι η μόνη που μπορεί να ερευνήσει κι αυτή με τη σειρά της τους ντόπιους, χωρίς να "καρφωθεί". Και πολύ το απολαμβάνει.
Με την πρώτη ματιά, οι Ιάπωνες φαίνονται πολύ επιφυλακτικοί απέναντι στους δυτικούς. Και, όπως απεδείχθη στη συνέχεια του ταξιδιού τους, δε φαίνονται απλά αλλά είναι κιόλας. Οι περισσότεροι φοβούνται μήπως κληθούν να μιλήσουν αγγλικά. Άλλοι απλά φοβούνται. Οι νέοι κοιτούν διερευνητικά και προσπαθούν να ξεπατικώσουν όποια μόδα κουβαλούν οι ξένοι πάνω τους και τους φαίνεται ενδιαφέρουσα. Όλοι οι άνδρες Ιάπωνες, εκτός από τους businessmen, κουβαλούν τσάντες γυναικείου τύπου στον ώμο. Όλες οι γυναίκες κουβαλάνε επίσης τσάντες γυναικείου τύπου στον ώμο, ΣΥΝ μια συλλογή από χνουδωτά ζωάκια που κρέμονται από τα λουριά και οδηγούν την Τούλα στην παράνοια. Οι μισοί άνθρωποι στο τρένο κοιμούνται άφοβα, μερικοί έχοντας αφήσει τον πολύτιμο χαρτοφύλακά τους στη μεταλλική μπάρα πάνω από το κεφάλι τους. Κανείς δε θα σκεφτεί καν να τους τον κλέψει...
Φτάνοντας στην Ασάκουσα οι φίλοι μας, έρχονται αντιμέτωποι με την πρώτη δυσκολία. ΆΠΕΙΡΕΣ έξοδοι. Η μία ΟΧΙ κοντά στην άλλη. Αν βγεις λάθος, το πιο πιθανό είναι ότι θα χαθείς ή θα περιπλανηθείς πολύ, μέχρι να κατατοπιστείς σχετικά με το πού πρέπει να πας. Αφού βρίσκουν με απόλυτη βεβαιότητα την έξοδό τους, αντιμετωπίζουν καπάκι ένα δεύτερο πρόβλημα. Ο σταθμός της Ασάκουσα ΔΕΝ έχει κυλιόμενες σκάλες, ΔΕΝ έχει ασανσέρ και προφανώς ΔΕΝ έχει αχθοφόρους-ρομπότ να σου κουβαλάνε τις βαλίτσες.
Η Τούλα δεν είχε μεγάλο πρόβλημα επειδή η αποσκευή της ήταν η πιο ελαφριά.
Ο Moe δεν έβγαλε άχνα.
O DvaSrca υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του.
Η Τουτού σταματούσε κάθε τρία σκαλιά για να γκρινιάξει.
Ο Tatsu λαχάνιασε.
Η Πανδώρα γέλαγε.
Και να, επιτέλους, το αληθινό, το μαγικό, το πολύβουο, το πολλά υποσχόμενο ΤΟΚΥΟ. Μπροστά στα μάτια τους, απλωνόταν σαν ένα ανεξερεύνητο παραμύθι, σαν μια οπτασία που είχαν δει στον ύπνο τους, αλλά πλέον έβλεπαν και μπροστά στα μάτια τους. Η Πανδώρα έχασε για λίγο τις αισθήσεις της.
Οι βαλίτσες έκαναν θόρυβο στα γκρίζα πλακάκια της Ασάκουσα, όμως οι φίλοι μας δεν έδιναν καμία απολύτως σημασία. Στον ορίζοντα απλώνονταν βουδιστικοί ναοί, άπειρα μικρομάγαζα με σουβενίρ και φαγητά, αμέτρητος κόσμος διέσχιζε τις διαβάσεις. Η Ασάκουσα είναι μια από τις πιο φθηνές και τουριστικές περιοχές διαμονής στο Τόκυο, γι' αυτό περίπου ένας στους 6 ανθρώπους εκεί είναι δυτικός. Ωστόσο, η περιοχή έχει πανέμορφους ναούς, εντυπωσιακούς σε μέγεθος και έναν εκτενή πεζόδρομο με μαγαζάκια που πουλάνε σουβενίρ και γρήγορες λιχουδιές για τους περαστικούς. Μια πολύχρωμη περιοχή η Ασάκουσα, σίγουρα ενδιαφέρουσα για μια μεγάλη πρωινο-μεσημεριανή βόλτα, ίσως όχι για παραπάνω.
Το χόστελ τους βρισκόταν περίπου 700μ. μακριά από το σταθμό. Έπρεπε να διασχίσουν όλο τον πεζόδρομο, να περάσουν από όλους τους ναούς και, τελικά, να δουν τα φώτα του λούνα παρκ της Ασάκουσα. Πίσω από το λούνα παρκ, σε ένα σιωπηλό, ήρεμο και λίγο τρομακτικό στενάκι, βρισκόταν το κατάλυμά τους. Ο χώρος υποδοχής ήταν γεμάτος νέους που έψαχναν πληροφορίες στο ίντερνετ ή απολάμβαναν μια μπύρα. Αναμεσά τους, ένας μεσήλικος άνδρας που ξεχώριζε μέσα στο πλήθος όχι μόνο για την ηλικία του, αλλά και για τα ασυνήθιστα χρώματα και χαρακτηριστικά του. Στη ρεσεψιόν, η γλυκιά κοπελίτσα χάρηκε αλλά δεν εξεπλάγη που ένας ακόμα δυτικός της μιλούσε ιαπωνικά. Πέντε λεπτά, βλέποντας άλλη μια Ευρωπαία πελάτισσα να της απευθύνει το λόγο σε άπταιστα σχεδόν ιαπωνικά, κατάλαβαν γιατί. Ο Tatsu έβγαλε για πρώτη φορά μπροστά στους υπολοίπους το πορτοφόλι του να πληρώσει, αφήνοντάς τους με ανοιχτό το στόμα: ενδέχεται στο πορτοφόλι του να είχε μαζεμένα όσα λεφτα είχαν όλοι οι υπόλοιποι μαζί. Η δικαιολογία του; "Θέλω να αγοράσω πράγματα ρε παιδιά, βιβλία, λεξικά να μελετάω..." Η Πανδώρα οργίστηκε, σκεπτόμενη ότι τα μισά από αυτά τα λεφτά να είχε, δε θα χρειαζόταν να υπομένει τις μπλεγμένες και ασυνάρτητες σκέψεις του DvaSrca σε 12932342 διαφορετικές γλώσσες για να δει το Τόκυο.
Το δωμάτιό τους βρισκόταν στο τέλος ενός διαδρόμου που, αν δεν είχε προστατευτικό συρματόπλεγμα, θα οδηγούσε απευθείας στο κενό. Η θέα ήταν οι στέγες των τριγύρω χαμηλότερων κτιρίων και κανα δυο ύποπτα ξενοδοχεία, με αγγλικές ονόμασίες τύπου "Pleasure". Το παράθυρο του δωματίου τους έβλεπε στο λούνα παρκ, πραγματοποιώντας εν μέρει ένα όνειρο ζωής του DvaSrca, να μείνει σε δωμάτιο που βλέπει τη νύχτα φάτσα κάρτα τα neon lights. Εν μέρει, επειδή μετά τις 10 το λούνα παρκ έκλεινε, οπότε όλα τα φώτα έσβηναν. Αλλά και όταν ήταν ανοιχτό, επέπνεε μια θλίψη, παίζοντας αργόσυρτους ρυθμούς τύπου "Lambada" ως soundtrack της διασκέδασης των επισκεπτών. Το δωμάτιο ήταν στενό και μύριζε κλεισούρα. Τουλάχιστον δε θα χρειαζόταν να το μοιραστούν με κάποιον ξένο και τα σεντόνια φαίνονταν όντως καθαρά και οι πετσέτες άξιες εμπιστοσύνης.
Οι ανακατατάξεις στο δωμάτιο άρχισαν ευθύς αμέσως. Στρώσιμο κρεβατιών, τακτοποίηση αποσκευών, για να υπάρχει χώρος για κίνηση στο δωμάτιο (ναι, τόσο μικρό ήταν) και ντουζ για όλους. Τα ντουζ ήταν κοινά για όλους τους ενοίκους του ορόφου, χωρισμένα ανά φύλο, όμως ήταν διαολεμένα καθαρά. Χωρίστηκαν σε γκρουπ και απόλαυσαν επιτέλους, μετά από ένα μακρύ ταξίδι, ένα ζεστό μπάνιο. Και τότε, τα αγόρια της παρέας, ήρθαν σε επαφή για πρώτη φορά με τον Κρις...
Όταν ο Dva μπήκε στο μπάνιο, το πρώτο πράγμα που έκανε πριν πάει για ντουζ ήταν να βουρτσίσει τα δόντια του και να ξορκίσει την Πανδώρα να μην κοιτάει όσο βρίσκεται σε αυτό το χώρο. Δίπλα του, στον ακριβώς κολλητό νιπτήρα, έπλενε τα δόντια του ένας τύπος με αμερικάνικη φάτσα, ηλικία γύρω στα 22-23 και ανακατεμένα μαλλιά. Του είπε απλά ένα φιλικό αλλά κοφτό "hi" όταν τον είδε και άρχισε να τρίβει με τη βούρτσα τα δόντια του σα μανιασμένος. Ειλικρινά, αν και ο DvaSrca δεν έχει δοκιμάσει ποτέ να βουρτσίσει τα δόντια του τόσο μανιασμένα όσο ο ξένος δίπλα του, φαντάστηκε τον εαυτό του να το κάνει και την Πανδώρα να γελάει βλέποντάς τον να ουρλιάζει από πόνο. Ο Dva μπήκε στο ντουζ και ο ξένος ακόμα έπλενε τα δόντια. Ύστερα από λίγο έφυγε, αλλά ακολούθησε η είσοδος ενός άλλου ατόμου, που απεδείχθη από τη φωνή ότι ήταν κοπέλα και ούρλιαζε "Chris? Where are you Chris? Are you in there maybe Chris?" και κοπάναγε τις πόρτες των ντουζ σα μανιασμένη. Αφού κατάφερε να κάνει το κεφάλι του Dva και της Πανδώρας σούπα, η κοπέλα μουρμούρισε κάτι και βγήκε από το αντρικό μπάνιο φουρκισμένη.
Όλοι είχαν τελειώσει το μπάνιο και μαζεύτηκαν πίσω στο δωμάτιο. Ντύθηκαν, χτενίστηκαν, φτιασιδώθηκαν και ήταν έτοιμοι για βραδυνή (πλέον) βολτίτσα στην Ασάκουσα. Η ώρα ηταν περίπου 8. Ο Moe ακόμα άφαντος, κι ας είχε μπει την ίδια ώρα με όλους τους άλλους μέσα. Εμφανίστηκε μισή ώρα αργότερα, και το μόνο που είπε ήταν:
"Ρε παιδιά... Ποιος σκατά είναι ο Chris;"
Όλο το υπόλοιπο βράδυ ίσως και να μην ξαναμίλησε.
Αφού η ντίβα του ντουζ ντύθηκε και όλοι ήταν πλέον έτοιμοι, βγήκαν από το δωμάτιο και άρχισαν να προχωρούν προς το ασανσέρ, όταν άκουσαν από ένα δωμάτιο "Ohhh, Chriiiiiis!" Ουδέν σχόλιο. Η Πανδώρα χαμογέλασε πονηρά κι αυτή, όπως και όλοι οι άλλοι και η παρέα βγήκε στο βραδυνό Τόκυο. Ή έστω στη βραδυνή Ασάκουσα.
Λοιπόν, έχετε ακούσει να λένε ότι το Τόκυο είναι μια από τις μητροπόλεις του clubbing, της νυχτερινής ζωής, της διασκέδασης γενικώς, σωστά; Ε, λοιπόν, η Ασάκουσα ήταν τόσο νεκρή, που σχεδόν μύριζε πτωμαϊνη. Η ώρα ήταν μόλις εννιά και έξω δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ο αέρας ήταν ελάχιστα δροσερός, αλλά ο καιρός ήταν γενικά υγρός και μουντός, ντύνοντας ιδανικά αυτό το μονότονο, σιωπηλό σκηνικό. Η παρέα απόλαυσε τους φωτισμένους ναούς, τράβηξε αποτυχημένες νυχτερινές φωτογραφίες και τελικά στάθηκε μπροστά από μια λιμνούλα. Η λίμνη ήταν γεμάτη με κάτι τεράστια πορτοκαλί ψάρια, τα Koi, που είναι κάπως έτσι:
Τα Koi δεν τρώγονται, έχουν τεράστια μουστάκια, κολυμπάνε πιο αργά και από το θάνατο και αν βάλεις το χέρι σου να τα πιάσεις, το πιθανότερο είναι ότι θα εκπλαγείς από την βαρεμάρα και την παντελή έλλειψη ενστίκτου επιβίωσής τους. Το μόνο που κάνουν είναι να κολυμπάνε δεξιά και αριστερά αναπνέοντας ενοχλητικά με το τεράστιο στόμα τους, που καταπίνει νερό και το φτύνει πίσω επαναλαμβανόμενα. Η Τουτού ξετρελάθηκε αρχικά με το χρώμα των Koi, συφιλιάστηκε όμως με τη συμπεριφορά τους. Ο DvaSrca πιθανότατα κοιτούσε τα ψάρια πιο χαζεμένα απ'ότι τον κοιτούσαν τα ίδια. Ο Moe κοιτούσε τα ψάρια με respect.
Γουργουρίσματα κοιλιάς υπενθύμισαν στους φίλους μας ότι έπρεπε να αναζητήσουν κάπου φαγητό. Αν και η νεκρή Ασάκουσα δε φαινόταν πολλά υποσχόμενη σε αυτό τον τομέα, στη χειρότερη οι φίλοι μας θα έψηναν τα άνοστα, μη εύγευστα χαζά Κoi σε χειροποίητη φωτιά στη μέση της πλατείας των ναών και θα κατάφερναν να οδηγήσουν τον οποιονδήποτε περαστικό στην παράνοια και την ιαπωνική κυβέρνηση στην απέλασή τους.
Ο δρόμος με τα μαγαζιά ήταν εντελώς άδειος, μόνο που και πού κάποιο ζευγαράκι ή ένα ηλικιωμένο άτομο με ένα σκυλάκι περνούσαν από εκεί. Τα ρολά στις βιτρίνες ήταν κατεβασμένα και ζωγραφισμένα με όμορφες εικόνες από την ιαπωνική φύση και την καθημερινή ζωή. Αλλά το πιο γαλήνιο και εντυπωσιακό θέαμα ήταν τα φωτισμένα χάρτινα φαναράκια κατά μήκος του δρόμου. Όσο ο ήλιος είναι ψηλά, τα φανάρια είναι σβηστά και αδιάφορα, άσε που κρύβονται επιμελώς από τους χιλιάδες περαστικούς. Το βράδυ όμως αναδεικνύουν την πραγματική τους χάρη. ατμοσφαιρικά, μυστικιστικά σχεδόν...
Και κάπου εκεί, σε απόσταση, ο DvaSrca βλέπει μια γνώριμη φιγούρα. Ένας μεσήλικος άνδρας, τον πήρε το μάτι του και στο χόστελ, την ώρα που έκαναν check-in. Δε φάινεται Ευρωπαίος, ούτε Ασιάτης. Έχει κάτι το ινδιάνικο στην εμφάνισή του... Παράξενο... Και κυκλοφορεί μόνος του στο δρόμο, μόνος του ήταν και πριν και κάτι χάζευε στο κομπιούτερ. Τέλος πάντων...
Τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά, κάτι που δε δικαιολογούταν, ακόμα κι αν ήταν καθημερινή βράδυ. Τα τελευταία φώτα ενός εμπορικού κέντρου, που διαφήμιζε στην πόρτα ότι έκλεινε στις 10, τράβηξαν την προσοχή τους. Εκτός από αυτή της Τούλας, που είχε μείνει σα ροφός να κοιτάει μια διαφήμιση μπύρας σε ένα ψηλό κτίριο, με neon lights που θα οδηγούσαν οποιονδήποτε μετά από λίγη ώρα στην επιληψία. Οι υπόλοιποι την τράβηξαν και μπήκαν τρέχοντας σχεδόν στο εμπορικό κέντρο. Είχαν στη διάθεσή τους 20 λεπτά περίπου για να φάνε κάτι.
Στον τελευταίο όροφο του εμπορικού, ένας διάδρομος διακοσμημένος με λίγο παραμορφωμένες και αρρωστημένες ζωγραφιές μικρών παιδιών οδηγούσε σε ένα μικρό εστιατόριο. Μια μεσήλικη κυρία τους υποδέχτηκε, ενώ εκείνοι χαρήκαν που στο βάθος είδαν άλλο ένα τραπέζι γεμάτο - δεν ήταν οι μόνοι πελάτες και δε θα καθυστερούσαν τους ανθρώπους από το σχόλασμά τους μόνο εκείνοι
Ο κατάλογος ήρθε, προφανώς τίποτα στα αγγλικά ή σε οποιαδήποτε άλλη ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα. Ευτυχώς, οι κατάλογοι στην Ιαπωνία είναι πλούσιοι σε εικόνες, οπότε μπορεί ο καθένας να πάρει μια ιδέα σχετικά με το τι παραγγέλνει. Ο Tatsu εξηγεί ότι οι φθηνότερες επιλογές που φαίνονται και επαρκώς χορταστικές είναι τα μενού με soba, ένα είδος ζυμαρικού που σερβίρεται σε ζεστή σούπα. Τα soba πάντα έχουν και κάποια ιδιαίτερη γεύση ή γαρνιτούρα από κρέας ή λαχανικά. Έτσι ο Tatsu και η Τούλα παρήγγειλαν soba με κοτόπουλο, o Moe με γαρίδες tempura, η Τουτού soba curry και ο Dva... soba kitsune!Όταν ήρθε το πιάτο του DvaSrca, έμοιαζε κάπως έτσι:
Αυτό το περίεργο πράγμα σα σαγανάκι που επιπλέει στη σούπα είναι η περιβόητη kitsune. Στα ιαπωνικά ίσως δεν έχει νόημα για μερικούς από εσάς, όμως όταν ακούσετε τη λέξη αλεπού τότε νομίζω έχετε πιο ξεκάθαρη εικόνα. Ναι λοιπόν, κιτσουνέ είναι η αλεπού και soba kitsune είναι soba σούπα με φιλέτο αλεπούς να επιπλέει. Η γεύση του είναι μετριότατη και θυμίζει λίγο αφρό. Δεν ξαναέφαγε κανείς από την παρέα στο υπόλοιπο του ταξιδιού και, όπως απεδείχθη αργότερα, ίσως ήταν καλύτερα, γιατί θα διέπραταν μεγάλη... ύβρη
Τα soba όλων ήταν χειροποίητα και τα έφτιαχνε επιτόπου ένας μάγειρας μέσα σε ένα γυάλινο δωματιάκι, ώστε οι πελάτες να βλέπουν ότι τα υλικά ήταν φρέσκα. Η τιμή του κάθε μενού (το μπωλ που βλέπετε πάνω και κάτι συνοδευτικά ορεκτικά) περίπου στα 7-8 ευρώ. Για Ιαπωνία καλά τα πράγματα, οι φίλοι μας χάρηκαν ότι δε θα χρειαστεί να τρώνε Koi τις τελευταίες μέρες παραμονής τους εκεί επειδή ξέμειναν από χρήματα και όλοι γύρισαν χορτάτοι πίσω στο χόστελ, για να κοιμηθούν επιτέλους σαν άνθρωποι. Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσαν, όταν έφτασαν στον όροφό τους, ήταν μια κοπέλα να ψάχνει -ποιον άλλον;- τον Κρις. Ο Κρις άφαντος όμως. Στο δωμάτιο δίπλα από το δικό μας σκέφτηκε να τον ψάξει άραγε;; Γιατί έχει ζήτηση εκεί το παιδί, απ' ό,τι φαίνεται...
Ο DvaSrca δε μπορούσε να κρατηθεί άλλο. Έπρεπε να κάνει πορτοκαλί την Ιαπωνία στο χάρτη του στο Travelstories. Η Πανδώρα αναστέναξε και σκέφτηκε ότι αν έκανε κι εκείνη το ίδιο, όλα τα μέλη θα άρχιζαν τις ερωτήσεις, και άντε μετά να εξηγείς ότι δεν πήγες με jumbo jet στην Ιαπωνία... Όση ώρα καθόταν στο λαπτοπ του, συνειδητοποίησε ότι ο παράξενος μεσήλικας καθόταν απέναντί του και τον κοιτούσε διακριτικά αλλά λίγο διερευνητικά. Μάαααλιστα. Η Πανδώρα είχε ήδη ζηλέψει τόσο, που δεν έδωσε σημασία. Είχε και jet lag, δεν είναι εύκολο να ταξιδεύεις μέσα στο κεφάλι ενός weirdo, όπως είναι ο Dva...
H παρέα επανενώθηκε στις 11 και κάτι στο μικρό, στενό, μουχλιάρικο αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο φιλόξενο δωμάτιό της, για να απολαύσει το νυχτερινό της ύπνο. Ο Κρις το είχε σκάσει, η γκόμενα είχε κοιμηθεί από τη βαρεμάρα της να τον ψάχνει και τα φώτα του λούνα παρκ είχαν κλείσει.
Ο DvaSrca ροχάλισε το πρώτο βράδυ.
H Tουτού διάβασε ένα βιβλίο πριν κοιμηθεί.
Η Τούλα αναστέναξε όταν συνειδητοποίησε ότι την πονούσε η μέση της, όπως φοβόταν.
Ο Τatsu κοιμήθηκε με το πορτοφόλι του στην τσέπη.
Ο Moe είδε τα αγαπημένα του κορίτσια anime πριν κοιμηθεί.
H Πανδώρα άκουγε Dolby Surround το ροχαλητο του DvaSrca.
Ο Maeda-san έκλαψε στη γυναίκα του για το λάθος που έκανε και ντρόπιασε τον εαυτό του το πρωί.
Κανένας τους δε χρειάστηκε να συμπληρώσει κάποια αίτηση, για να πάρει άδεια να κλείσει τα μάτια και να ταξιδέψει από το κρεβάτι του σε κάθε άκρη της ευλογημένης ιαπωνικής γης.
Attachments
Last edited:
Για συνέχα κι εσύ λεμε. Η επέλαση του αυτοκράτορα στο φόρουμ!
