Ιαπωνία Δεν είναι το Big Brother - Είναι το... Onii Chan!

[Dva Srca]

Κεφάλαιο ΙΙ - Καμάκουρα (Μέρος Α)

Kalspiro μου καλό και χρυσό το Japan Rail Pass, δε λέω, αλλά αν δε το αξιοποιήσεις όσο το έχεις, τότε τι να το κάνεις το τιμημένο; Άσε που ο Maeda-san έκανε τόσο κόπο, έριξε τόσα αντρίκια δάκρυα στο μαξιλάρι του για να τα εκδώσει στην παρέα μας, επιβάλλεται να χρησιμοποιηθούν με σύνεση. Έτσι, μετά από διαβουλεύσεις και συμβούλια της φυλής που η Πανδώρα βρήκε τουλάχιστον βαρετά, η απόφαση ελήφθη: Η παρέα θα έριχνε άκυρο στο ξακουστό Nikko και θα πήγαινε στη μικρή Kamakura.

Η Kamakura είναι γνωστή για δύο πράγματα: Πρώτον, για τον shinto ναό Tsurugaoka Hachiman-gu και δεύτερον για το τεράστιο άγαλμα του Βούδα της Καμάκουρα, ύψους περίπου 13 μέτρων. Η ιδέα ανήκε στην Τουτού και όλοι την ακολούθησαν με ευλάβεια.

Πριν ξεκινήσει το ταξίδι, οι παίκτες θέλησαν να προετοιμαστούν κατάλληλα, παίρνοντας ένα καλό πρωινό. Βγήκαν έτσι στα σοκάκια της γειτονιάς τους, της Ασάκουσα, και έψαξαν να βρουν κάποιο μίνι μάρκετ ή κάτι ανάλογο. Κρυμμένο ανάμεσα σε μια πιλοτή και την είσοδο μιας πολυκατοικίας είδαν έναν καλά κρυμμένο θησαυρό (ή έτσι νόμιζαν εκείνη τη στιγμή). Μια απλή αγγλική επιγραφή που τα έλεγε όλα. Μια νότα ζεστασιάς για όποιον νιώθει ξένος, μια πινελιά από το σπίτι του καθενός στην τόσο ξένη και παράξενη Ιαπωνία - FAMILY MART.

"Έλεος ρε παιδιά, ένα απλό supermarket είναι!!!!"

Κανένας δεν άκουσε την Πανδώρα. Το family mart ήταν ακριβώς αυτό που έψαχναν, είχε κάτι από μαμά, κάτι από γιαγιά, κάτι από πατρίδα για τους εκκεντρικούς φίλους μας. Ξεχύθηκαν στους διαδρόμους του και με αγαλλίαση έπιαναν τα άγνωστα σε αυτούς προϊόντα, τα επεξεργάζονταν, τα μύριζαν, τα φωτογράφιζαν, προκαλώντας το γέλωτα των ταμιών και της Πανδώρας.

Για πρωινό ο DvaSrca αγόρασε onigiri με γέμιση μαγιονέζα και παγωμένο τσάι λεμόνι

Για πρωινό η Toύλα αγόρασε κάτι μικρά στρογγυλά εύπλαστα ψωμάκια σαν πλαστελίνη, τα οποία λυπόταν να φάει επειδή ήταν γλυκούλικα

Για πρωινό ο Moe αγόρασε γάλα με γεύση φράουλα, μια επιλογή που έμελλε να είναι καταλυτική για το υπόλοιπο του ταξιδιού στην Ιαπωνία

Για πρωινό η Τουτού αγόρασε Melon Pan (γλυκό ψωμί με γέμιση σως πεπόνι)

Για πρωινό ο Tatsu αγόρασε δύο σακούλες πράγματα με δυσπρόφερτα ονόματα που η παραγωγή αδυνατεί να θυμηθεί

Για πρωινό η Πανδώρα ήθελε σοκολάτα, αλλά την προσοχή της τράβηξαν κάτι περιοδικά manga και έμεινε νηστική.

Περίπου μία ώρα και κάτι αργότερα, οι παίκτες μας πατούσαν στα πλακάκια του σταθμού της Καμάκουρα. Τα ιαπωνικά τρένα είναι τόσο εξυπηρετικά, τόσο άνετα, γρήγορα και αποτελεσματικά, που κάνουν την κοντινή στο Τόκυο Καμάκουρα να μοιάζει περισσότερο με κάποιο προάστιο της πρωτεύουσας, παρά με μια ξεχωριστή πόλη 170 χιλιάδων κατοίκων. Στο σταθμό, οι φίλοι μας καμάρωσαν ένα τσούρμο κοριτσάκια 5-7 ετών που αποβιβάζονταν με προσοχή, σα μικρές κυρίες, από το σχολικό εκδρομικό λεωφορείο τους και στήνονταν με τόση πειθαρχία σε μια σειρά, ώστε να τις μετρήσει η δασκάλα τους. Τα παιδιά στην Ιαπωνία θα ήταν ο παράδεισος του ξένου εκπαιδευτικού, καθώς δε μιλάνε, δε λαλάνε, δεν τρέχουν ανεξέλεγκτα και υπακούν σε εντολές. Το κερασάκι στην τούρτα... είναι ΤΡΙΣΧΑΡΙΤΩΜΕΝΑ.

Βλέποντας τον γλυκό, ηλιόλουστο, φθινοπωρινό καιρό στην Καμάκουρα, η Τούλα πρότεινε να νοικιάσουν ποδήλατα και να απολαύσουν την πόλη πάνω σε δύο ρόδες. Η ιδέα έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από όλους, εκτός από την Τουτού, που έκρυψε το φόβο και την αμηχανία της λέγοντας ένα διστακτικό "Εντάξει". Την τελευταία φορά που προσπάθησε να κάνει ποδήλατο στο Άμστερνταμ, η πολύχρωμη και κατά τ'άλλα πρακτική Τουτού είδε όλους τους παιδικούς της εφιάλτες να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια της, κάνοντας όλους τους άλλους να επιμένουν ότι χρειαζόταν βοηθητικές ρόδες, για να τα καταφέρει. Τελικά τα ποδήλατα για ενοικίαση πάνω από 1 ώρα ήταν απαγορευτικά ακριβά και, μιας και η παραγωγή δε βάζει το χέρι πολύ βαθιά στην τσέπη, οι συμμετέχοντες αποφάσισαν να το πάνε ποδαράτο.

Βγήκαν σε μία πλατειούλα, πνιγμένη κυριολεκτικά στα φαγάδικα και τα εστιατόρια. Από εκείνο το σημείο ξεκινούσαν περίπου 4 διαφορετικά μονοπάτια που όλα σκαρφάλωναν προς τα επάνω, όμως δεν οδηγούσαν στο ίδιο σημείο. Το ερώτημα ήταν: ποιο έπρεπε να ακολουθήσουν, για να φτάσουν στο ναό, που θα αποτελούσε το πρώτο τους αξιοθέατο στην πόλη;

Και τότε έγινε κάτι μαγικό, κάτι θεόσταλτο: ένα ψυχρό αεράκι φύσηξε, ένα γεράκι πέταξε πάνω από το κεφάλι τους και κάπου μακριά μια μικρή καμπάνα ήχησε από έναν ναό. Η Τουτού έκλεισε τα μάτια, συγκεντρώθηκε και είπε κοφτά και σπαρτιάτικα: "Από εδώ". Όλοι την ακολούθησαν διστακτικά, ενώ η Πανδώρα πάγωσε, μόλις συνειδητοποίησε ότι ένα εικοσιτετράωρο πριν είχε ζήσει ένα αντίστοιχο σκηνικό.

Το δρομάκι που ακολούθησαν ήταν ένας γλυκός πεζόδρομος, με μικρά μαγαζάκια που πουλούσαν εξωτικά λουλούδια, μαγαζάκια με μπιχλιμπίδια και ανούσια σουβενίρ και πάγκους όπου είχαν στοιβαχτεί μαθητές για να αγοράσουν παγωτό και άλλα παράξενα σνακς. Γιαγιούλες έκαναν βόλτα τα εγγονάκια τους με καροτσάκια και μαθήτριες με κοντές φούστες και ψηλές λευκές κάλτσες γελούσαν παίζοντας κάποιο άγνωστο παιχνίδι. Το πιο ενδιαφέρον εύρημα της παρέας σε αυτό το σημείο ήταν ένα σουβενίρ με σχήμα μωρού-μπρελόκ, το οποίο άλλαζε ενδυμασίες. Στη συνέχεια του ταξιδιού, οι φίλοι μας είδαν το μωρό σε κάθε σταθμό τους, αλλά το ιδιαίτερο ήταν ότι στην Καμάκουρα επικρατούσαν τα μωρά με ενδυμασίες Βούδα. Τα περισσότερα σουβενίρ στην Ιαπωνία, εκτός από τα κλασικά βεντάλιες, σπαθιά, αστεράκια νίντζα, ομπρέλες από χαρτόνι και κιμονό απευθύνονται κυρίως στον εσωτερικό τουρισμό, έτσι για έναν ξένο είναι δύσκολο να θεωρηθούν χρήσιμα ή αξιοπρόσεχτα, καθώς τα περισσότερα είναι βασισμένα σε διάσημες μασκότ ή διάσημα αντικείμενα μόνο εντός της χώρας.

Ένα άλλο αντικείμενο που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και έμελλε να παίξει καταλυτικό ρόλο στη συνέχεια του ταξιδιού ήταν μια κίτρινη χάρτινη τσάντα με ένα λευκό πτηνό ζωγραφισμένο στο κέντρο της, την οποία κουβαλούσαν οι μισοί περίπου άνθρωποι στην πόλη, εξάπτοντας την φαντασία της μαγικής πεντάδας μας και της πανταχού παρούσης Πανδώρας. Η τσάντα αυτή ήταν ιδιαίτερη όχι μόνο επειδή ήταν τόσο δημοφιλής, αλλά και επειδή υπήρχε σε πολλά διαφορετικά μεγέθη και επειδή πέρα από το πτηνό δεν είχε τίποτα άλλο ζωγραφισμένο πάνω της, ούτε κάποιο ιδεόγραμμα που να επεξηγεί περί τίνος επρόκειτο. Ένας από τους στόχους λοιπόν της ομάδας στην Καμάκουρα ήταν να μάθουν περισσότερα για αυτό στη συνέχεια της επίσκεψης...

Στο δρόμο το δαιμόνιο μάτι του Dva έπιασε κάτι πολύ παράξενο και αστείο. Ένα μοντέρνο σπίτι με όμορφο περιποιημένο κήπο και την επιγραφή "Τhe Kawaii Residence". Ο Dva και η φαν του χαριτωμένου Τούλα άρχισαν να σεληνιάζονται, φτιάχνοντας σενάρια για το τι μπορεί να βρίσκεται μέσα, για το πώς μέσα στο σπίτι ζουν μόνο παιδιά και μωρά ζώα και άλλα πολλά τέτοια. Ο Tatsu πετάχτηκε σα τη φωνή της λογικής και εξήγησε ότι, αν και στα αγγλικά γραφόταν το ίδιο, το ιαπωνικό ιδεόγραμμα δε σχετιζόταν με αυτό της λέξης kawaii που σημαίνει χαριτωμένος. Ήταν λοιπόν πιθανότατα κάποιο επίθετο. Η Τούλα ένιωσε να πέφτει από το μαγικό συννεφάκι της σε μερικά δευτερόλεπτα και ο Dva ξέχασε μια και καλή την επιθυμία του να ερευνήσει περισσότερο το θέμα της περιβόητης οικείας. Μετά από περπάτημα περίπου 10 λεπτών, η παρέα έφτασε σε ένα μονοπάτι που χώριζε τα ρεύματα κυκλοφορίας στη μέση και ήταν στρωμένο με χώμα, έχοντας δεξιά και αριστερά μόνο θάμνους και δέντρα. Όπως διάβασε στον οδηγό της η Τουτού, αυτό το μονοπάτι την άνοιξη είναι γεμάτο με πέταλα από άνθη κερασιάς, καθώς όλα τα γυμνά, εκείνη τη στιγμή, δέντρα ήταν στην πραγματικότητα οι αξιαγάπητες ιαπωνικές κερασιές. Το μονοπάτι οδηγούσε σχεδόν μπροστά στο ναό, που απλωνόταν μπροστά τους εντυπωσιακός, όμορφος και πολλά υποσχόμενος.

Η παρέα σκαρφάλωσε τις σκάλες, έβγαλε τις ακαθέκαστες φωτογραφίες και εισήλθε στο χώρο του ναού. Δίπλα τους περπατούσε μια οικογένεια, η γυναίκα ντυμένη με κιμονό, ο άνδρας με σακάκι και το κοριτσάκι τους, ηλικίας περίπου 8 ετών, ντυμένο με ένα κιμονό-υπερπαραγωγή. Ήταν από την αρχή ολοφάνερο ότι το κοριτσάκι δεν ήθελε να μπει στο ναό, ωστόσο οι γονείς του είχαν άλλα σχέδια. Το τελετουργικό που ακολούθησε είχε ως εξής: οι τρεις τους έριξαν κέρματα σε ένα δοχείο μπροστά τους, αλλά το κέρμα έπρεπε πριν πέσει να κάνει ένα γκελ πάνω στο μέταλλο για κάποιο λόγο. Οι γονείς, πιο εξασκημένοι, το κατάφεραν αμέσως. Το κοριτσάκι έριξε μία, έριξε δύο, το κέρμα όλο έπεφτε στα πόδια του. Και τότε ξέσπασε στο παράπονο. Οι Ιάπωνες είναι καταπιεσμένοι άνθρωποι σε μεγάλο βαθμό, και αυτό ήταν η τρανή απόδειξη. Η Τούλα απαθανάτισε το στιγμιότυπο με επιτυχία, κρυμμένη πίσω από το τεράστιο παραφουσκωμένο σακίδιο πλάτης του Dva.

O ναός απλωνόταν σε μεγάλη έκταση, έτσι οι φίλοι μας πέρασαν διαδοχικά από το σημείο όπου οι Ιάπωνες κάνουν τις ευχές τους: ένα σύστημα από σπάγκους, στο οποίο δένουν ένα χαρτάκι με τη μοίρα τους, έτσι ώστε να πραγματοποιηθούν τα όσα γράφει, αλλά και τα όσα εκείνοι επιθυμούν. Το αποτέλεσμα είναι οι σπάγκοι να κατακλύζονται από δεμένα χαρτάκια δίνοντας ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Ο επόμενος χώρος ήταν μια γέφυρα, που οδηγούσε σε μια νησίδα στη μέση μιας μικρής λιμνούλας. Στη νησίδα υπήρχε μόνο ένα μικρό μαγαζάκι που πουλούσε τις προαναφερθείσες ευχές και μια σειρά από κάτι που έμοιαζε με λάβαρα, πλαστικές απομιμήσεις καλαμιού μπαμπού που είχαν κρεμασμένες στην κορυφή τους στενόμακρες σημαίες που έγραφαν διαφορετικές λέξεις σε kanji. Ο Tatsu με μια πρόχειρη ματιά δεν κατάφερε να αναγνωρίσει πολλές από τις λέξεις, αλλά διέκρινε ανάμεσά τους τις λέξεις αγάπη και ειρήνη. Ο Dva και ο Moe πλησίασαν λίγο περισσότερο την άκρη της νησίδας, ο Dva έτρωγε μπισκότα κανέλα που είχε φέρει από τη μαμά πατρίδα και, όπως έλεγε χαριτολογώντας, θα τα χρησιμοποιούσε σε περίπτωση που θα αντιμετώπιζαν κάποιο πρόβλημα στο ταξίδι τους για να εξαγοράσει συνειδήσεις, μιας και οι Ιάπωνες δεν τρώνε συχνά αληθινά γλυκά. Εκεί λοιπόν που όλα φάινονταν ήρεμα, ξαφνικά οι δυο τους ακούνε ένα δυνατό πλατσούρισμα στο νερό που τους τάραξε, συνειδητοποιώντας ότι στέκονταν τόση ώρα πολύ κοντά στις όχθες της λίμνης. Τα ψίχουλα από το μπισκότο του Dva που έπεφταν στο νερό είχαν γίνει βορά για μια ομάδα ύπουλων, επιθετικών Koi, τα οποία όμως σε αντίθεση με όλα τα άλλα ήταν κατάμαυρα και διπλάσια σε μέγεθος. Tα Koi στριφογύριζαν γύρω από το ίδιο σημείο νευρικά, ενώ ο Dva έκανε προσπάθειες να τα εξημερώσει, ταίζοντάς τα μπισκότα κανέλας. Η Τουτού χρειάστηκε να τον τραβήξει για να ξεκολλήσει, ενώ η Πανδώρα της ήταν ευγνώμων, καθώς δεν μπήκε στο κεφάλι του για να βλέπει τα ψάρια κάθε λίγο και λιγάκι που ο Dva κόλλαγε.

"Δεν επιτρέπεται η κατανάλωση... κοτόπουλου... στο νησί..." μουρμούρισε ο Tatsu αλλά κανείς δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει. Τους έδειξε μια ταμπέλα γραμμένη στα kanji. Ο Dva και όλοι οι άλλοι παραξενεύτηκαν από το μήνυμα της ταμπέλας, ωστόσο ο πρώτος συνέχισε να τρώει τα εύγευστα μπισκότα του. Και τότε, ακούστηκε μια φωνή από το μαγαζί με τα σουβενίρ. Ένας άνδρας βγήκε έξω από το μαγαζάκι και σχημάτισε με τα χέρια του πολλάκις ένα Χ, το κλασικό Χ του άκυρου ή του απαγορεύεται που χρησιμοποιούν οι Ιάπωνες απέναντι σε όσους ξένους δεν καταλαβαίνουν ιαπωνικά. Και τότε όλα ξεκαθάρισαν: η ταμπέλα έγραφε "απαγορεύεται η κατανάλωση φαγητού στο νησί", αλλά τα σύμβολα των δύο λέξεων ήταν τόσο κοντινά μεταξύ τους, που ο άπειρος Tatsu μπερδεύτηκε. Από τότε, δεν υπήρξε στιγμή που ο Tatsu να προσπαθήσει να διαβάσει ταμπέλα και οι άλλοι να μην τον κοροϊδέψουν, βάζοντας σφήνα τη λέξη κοτόπουλο.

Ο τελευταίος σταθμός στο ναό ήταν ένα μικρό κτίσμα, σαν περίπτερο, που περιτριγυριζόταν από μικρά αγαλματίδια αλεπούδων με ποδιές. Η ιερή κιτσουνέ, μια από τις θεότητες της Shinto θρησκείας, σύμφωνα με την παρέα μας και την οργιώδη φαντασία τους, έκανε την αποκάλυψή της. Σοκαρισμένος για την κατανάλωση σούπας με αλεπού το προηγούμενο βράδυ, ο Dva ζήτησε συγγνώμη από την ιερή κιτσουνέ και υποσχέθηκε ότι δε θα το ξανακάνει. Η παρέα στάθηκε με ευλάβεια μπροστά από το κτίσμα και ένιωσε τη δύναμη της ιερής κιτσουνέ, της πανταχού παρούσας θεότητας που όλα τα βλέπει αλλά κανείς δε την αντιλαμβάνεται. Μεγάλη η χάρη της.

Η περιήγηση του ναού της Καμάκουρα είχε μόλις τελειώσει. Επόμενος σταθμός... ο μεγάλος Βούδας της Καμάκουρα. Ο ήλιος είχε χαμηλώσει λίγο, χωρίς να έχει ακόμα ωστόσο σκοτεινιάσει και όλα φαίνονταν ιδανικά ειδυλλιακά για την επίσκεψη στο εντυπωσιακό άγαλμα. Τα στομάχια γουργούριζαν αλλά το μυαλό ζητούσε να συνεχίσουν την περιήγηση. Είχαν ακόμα πολλά να δουν και ο χρόνος ήταν τόσο λίγος...

"Εεεει! Τι το κλείνεις το κεφάλαιο ρε βάρβαρε; Εγώ δε έφαγα πρωινό! Εεεεεεεϊ με ακούει κανείς;;;;"

Λόγω τεχνικών προβλημάτων η συνέχεια της Καμάκουρα αύριο, με την αποκάλυψη των υπολοίπων προσεχώς

Στη γραφική, την ήρεμη, την ατμοσφαιρική, την φαινομενικά ξεχασμένη από το χρόνο Καμάκουρα, οι φίλοι μας βρίσκονταν ακόμα υπό την έκσταση της κατάνυξης που είχαν βιώσει στο ναό της ιερής κιτσουνέ. Περπατούσαν στο δρόμο με τις μαραμένες κερασιές και σκέφτονταν ανοιξιάτικα δειλινά, με χορούς πάνω σε πέταλα από sakura και συναντήσεις για τσάι με τις κυρίες που εξασκούν ακόμα την παραδοσιακή τέχνη του σερβιρίσματος. Μέσα σε όλο αυτό το όνειρο, ένα όνειρο που δεν περιελάμβανε τίποτα ελληνικό (εκτός από τους ίδιους), τίποτα δυτικό γενικότερα, ακούστηκε μια φάλτσα φωνή, μια παράταιρη επέμβαση από μακριά.

"Hellooooo, my friendssss!" κάποιος τους χαιρέτησε από μακριά στα αγγλικά, με τόσο έντονη ιαπωνική προφορά που θαρρείς ότι πνιγόταν με κάθε λέξη που ξεστόμιζε.

Ένας παππούλης μάλλον γύρω στα εβδομήντα (είναι και δύσκολο να εκτιμήσεις την ηλικία των Ιαπώνων, τρομάρα τους!!) τους πλησίασε με θάρρος και άρχισε την πάρλα στην τελευταία γλώσσα που θα ήθελαν να ακούσουν εκείνη τη στιγμή. Συστήθηκε και όταν έφτασε στον Tatsu εξεπλάγη από την απάντηση που έλαβε στα Ιαπωνικά. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, είχανε γίνει τουλάχιστον δύο φορές πιο ενδιαφέροντες για τον άγνωστο κυριούλη. Όπως όλοι σχεδόν οι Ιάπωνες, έτσι και ο δικός τους το πιθανότερο είναι ότι με το που είδε λευκούς τους πέρασε αυτόματα για Αμερικάνους (Amerika-ji όπως αποκαλούν στερεοτυπικά, σχεδόν, κάθε λευκό). Φαντάσου Aria μου τη γυαλάδα στα μάτια του, όταν άκουσε ότι το τσούρμο που είχε σταματήσει για να χαιρετήσει ήταν από την Ελλάδα. Αχ και τον πιάνει ένας καημός τον παππούλη που δεν έχει πάει ακόμα, αχχχχ και θέλει να δει την Ακρόπολη, αχ και έχει ταξιδέψει σε τόσες χώρες και ακόμα εκεί δεν έχει πάει, αχχχχχχ και βααααχ! Η Πανδώρα για λίγο φοβήθηκε ότι θα τον χάνανε τον κυριούλη, αλλά τι να έκανε η δύσμοιρη για να βοηθήσει που στόμα είχε και σώμα... δεν είχε!

Μόλις έκλεισε το κεφάλαιο "ταξίδια που δεν έκανα και το σκυλομετάνιωσα" (ο κυριούλης θα εκτιμούσε πολύ το συγκεκριμένο thread ομολογουμένως Kleopatra μου), το ενδιαφέρον επέστρεψε στον Tatsu και τις γνώσεις του. Αν και ο Dva δε μιλάει ιαπωνικά ούτε για δείγμα, μπορούσε να νιώσει στον τόνο της φωνής του παππούλη το διθυραμβικό τόνο των συγχαρητηρίων που λάμβανε ο ιαπωνομαθής Tatsu, ο οποίος είχε πάρει την έκφραση "τα παραλέτε κύριε πρέσβη" και το παιζε βαρύ πεπόνι. Ο μπάρμπας τον εμψύχωσε, λέγοντάς μας στα αγγλικά μια δική του ιστορία: δούλευε σε μια εταιρία που συνεργαζόταν με την αμερικανική αγορά για πολλά χρόνια, αλλά ποτέ του δεν αξιώθηκε να μάθει αγγλικά, αν και η εταιρία τους έδινε δωρεάν μαθήματα κατόπιν εκδήλωσης ενδιαφέροντος. Ε, πείσμωσε λοιπόν κι εκείνος και με το που πήρε σύνταξη άρχισε να μαθαίνει. Και πλέον εξασκούσε τα αγγλικά του ως μέλος μιας ομάδας εθελοντών ξεναγών που προσφέρει δωρεάν είτε με ελάχιστο αντίτιμο για τα λειτουργικά της έξοδα ξεναγήσεις στο ναό shinto. Στεναχωρημένος που οι φίλοι μας είχαν ήδη δει το ναό και έφευγαν από την περιοχή, ο κυριούλης τους ευχήθηκε τα καλύτερα, μερικές μάλιστα από τις ευχές τις είπε στα ιαπωνικά για να πιάσουν τόπο και οι δρόμοι τους χώρισαν.

Ο δρόμος για το Βούδα ήταν μακρύς, θα χρειαζόταν να πάρουν τρένο για δυο-τρεις στάσεις. Έτσι κι έγινε. Στο δρόμο είδαν ένα σουρεάλ που μόνο στην Ιαπωνία θα μπορούσε να συναντήσει κανείς: μια Γιαπωνέζα έσερνε το ροζ καρότσι της Πάρις Χίλτον, όλο δαντέλα και κορδέλα, κουβαλώντας μέσα όχι τα παιδιά της, αλλά τα... σκυλιά της! Τρία σκυλιά κάθονταν υπάκουα μέσα στο καρότσι με τα κεφάλια τους κρεμασμένα κοιτώντας το πεζοδρόμιο. Τι να πει κανείς, αυτά μόνο στην Ιαπωνία...

Ο κοντινότερος σταθμός στον Βούδα της Καμάκουρα και η γύρω περιοχή είχαν κάτι το απόκοσμα ήρεμο, κάτι το απίστευτα επαρχιακό. Μικρά σπιτάκια με τσίγγινες ή κεραμιδένιες στέγες, σχεδόν όλα μονοκατοικίες και μερικά με περιποιημένους κήπους χωρίς κανένα άλλο σημάδι ανθρώπινης δραστηριότητας, μικρά μαγαζάκια των οποίων οι ιδιοκτήτες κοιμόντουσαν σε πλαστικές καρέκλες παραδίπλα, ελάχιστα αυτοκίνητα που όλως περιέργως δε σέβονταν τον κώδικα με την ίδια ευλάβεια που τον σέβονταν οι οδηγοί του Τόκυο, όλα κυλούσαν αργά και το μεσημέρι είχε εδραιωθεί για τα καλά πλέον, με το ρολόι να δείχνει τρεις.

H Τουτού για άλλη μια φορά φαινόταν να ξέρει πού πήγαινε. Ηγούταν της ομάδας και τα κουδουνάκια στα πολύχρωμα χαϊμαλιά της ηχούσαν κάθε φορά που τα παρέσυρε μαζί του το ελαφρύ δροσερό αεράκι. Όλοι είχαν αρχίσει να χασμουριούνται από την έντονη επιρροή του μεσημεριού στη μικρή πόλη, εκτός από την Πανδώρα, που πεινούσε, πεινούσε, πεινούσε! Και σα να μην έφτανε αυτό, ο καταραμένος ο Tatsu σταματούσε σε κάθε πάγκο που έβρισκε και προσπαθούσε να διαλέξει κάποιο από τα δεκάδες παράξενα γλυκά με φασόλι που έβλεπε μπροστά του. Τελικά αγόρασε ένα dango, ένα ξυλάκι που σα σουβλάκι είχε περασμένες πάνω του 4 χοντρές χάντρες από αλεσμένο φασόλι και άλλα υλικά, πασπαλισμένες με σάλτσα σόγιας. Η επιλογή του Tatsu έφερε αντικρουόμενες απόψεις στην παρέα, με τους μισούς να εκφράζουν ανοιχτά την αηδία τους και τους άλλους μισούς να ζητούν να δοκιμάσουν. Και τότε, πάνω που το dango φαινόταν να έχει κλέψει τις εντυπώσεις (θετικά ή αρνητικά), μπροστά τους και μερικά μόλις μέτρα απέναντι από το χώρο που βρισκόταν ο Βούδας, οι φίλοι μας είδαν μια οπτασία.

Μπροστά τους υψωνόταν ένα κτίριο που εξωτερικά έμοιαζε με γκαλερί, περιποιημένο, λιτό και μίνιμαλ, όμως μέσα ήταν κάτι σα ζαχαροπλαστείο. Από μόνη της αυτή η αντίθεση δε θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά, όμως όταν το τζάμι του εν λόγω κτιρίου διακοσμείται από το ίδιο λευκό πτηνό που κοσμούσε τις κίτρινες σακούλες στο κέντρο της Καμάκουρα, τότε όλα αλλάζουν. Το μυστήριο βρισκόταν πολύ κοντά στη λύση του.

Η Τουτού δεν έχασε καιρό, έριξε την ιδέα στο τραπέζι. Μπαίνουν μέσα, κοιτάνε τι περιέχουν οι κίτρινες σακούλες και, αν είναι αρκετά ενδιαφέρον, το αγοράζουν και γίνονται ένα με το ντόπιο πληθυσμό. Η ιδέα στην αρχή ακουγόταν όχι πολλά υποσχόμενη, αλλά τελικά ήταν μια από τις καλύτερες του ταξιδιού. Η πεντάδα στάθηκε μπροστά από τις βιτρίνες του ζαχαροπλαστείου και συνειδητοποίησε ότι η περιβόητη σακούλα περιελάμβανε κουτιά με μπισκότα σε σχήμα... περιστεριού. Μόνο και μόνο για ενθύμιο, αποφάσισαν να αγοράσουν μία. Και τότε είναι που η παρέα απέκτησε, εκτός από την Πανδώρα, και έβδομο συνταξιδιώτη...

Ιδού το περιβόητο "κοτοπουλάκι". Στην πραγματικότητα, είναι ένα περιστέρι και αποτελεί τη μασκότ της εν λόγω μάρκας μπισκότων, όμως για το τρελοκομείο από την Ελλάδα είναι ένα κοτοπουλάκι που αποτελεί θεότητα της Shinto θρησκείας και φέρνει θεϊκά μηνύματα από τον ουρανό, καθώς είναι το μόνο κοτοπουλάκι που μπορεί να πετάξει. Μπορεί να είναι καλό, μπορεί να γίνει όμως και εξίσου κακό, αν δεν τιμηθεί σωστά και δεν πραγματοποιηθεί η επιθυμία του. Και ποια είναι η επιθυμία του κοτοπουλακίου; (σύμφωνα με τα nerds, παντα) - η επιθυμία του είναι τα nerds να φτιάξουν τη διαφημιστική καμπάνια της εταιρίας μπισκότων, για να προωθήσουν την ύπαρξη του κοτοπουλακίου στον υπόλοιπο κόσμο.

Η είσοδος για το Βούδα της Καμάκουρα ήταν 3 ευρώ. Πίσω από τον φράχτη απλωνόταν ένας μεγάλος χώρος που, εκτός από το Βούδα, περιελάμβανε μικρούς κήπους, έναν μικρό ναό και άλλα κτίρια που πουλούσαν σουβενίρ και αντικείμενα συσχετισμένα με τη θρησκεία. Η Πανδώρα ερωτεύτηκε τον Βούδα των 13 μέτρων και με το που έμαθε ότι ο Βούδας από πίσω είναι κούφιος και μπορεί κανείς να μπει στο εσωτερικό του και να σκαρφαλώσει μέχρι το κεφάλι του, για κάποιον παράξενο λόγο θέλησε να το βιώσει. Πόσες φορές έχει κάποιος στη ζωή του την ευκαιρία να βλέπει μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, ο οποίος με τη σειρά του βλέπει μέσα από τα μάτια ενός αγάλματος του Βούδα;;;

"Όχι", απάντησε κοφτά ο Dva, σκεπτόμενος αποκλειστικά πώς θα ανεβάσει το κοτοπουλάκι στην κορυφή που του άρμοζε. Κοιτούσε τριγύρω του, ψάχνοντας κάτι ξεχωριστό, κάτι που η Ευρώπη αγαπά σχετικά με την Ιαπωνία, αλλά δε το βλέπει συχνά. Και τότε εμφανίστηκε ένα γκρουπ από μαθήτριες Γυμνασίου. Ξέρεις, hydronetta μου, αυτές με τις κοντές φούστες και τις ψηλές κάλτσες, που ποζάρουν κάνοντας το σήμα της νίκης στις φωτογραφίες. Η σχολική τάξη είχε μαζευτεί στα σκαλιά και ετοιμαζόταν για ομαδική σχολική φωτογραφία. Ο Dva δεν έπρεπε να χάσει καιρό. Έδωσε τη μηχανή του στην Τούλα και στήθηκε σχεδόν δίπλα στο σχολείο, χωρίς ωστόσο να χαλάει την ομαδική τους φωτογραφία. Από την οπτική γωνία που διάλεξε η Τούλα, ο Dva φαινόταν σαν να ήταν κομμάτι της αυθεντικής σύνθεσης. Και μέσα στις ομοιόμορφες στολές των μαθητριών, ξεχώριζε μόνο μία χτυπητή διαφορά. Το απόλυτο κίτρινο. Το κίτρινο του κοτοπουλακίου. Μεγάλη η χάρη του, και της ιερής κιτσουνέ μαζί.

Ακολούθησε photoshoot με το κοτοπουλάκι στα γυμνά πόδια μιας Αυστραλέζας τουρίστριας που δεν είχε πάρει χαμπάρι, με το κοτοπουλάκι σε αρχαίες ιαπωνικές επιγραφές, το κοτοπουλάκι κρυμμένο στην άκρη διαφορετικών πλάνων με διαφορετικά σκηνικά και σημεία ενδιαφέροντος. Με λίγα λόγια, ο Βούδας και το κοτοπουλάκι κλήθηκαν για λίγο να συνυπάρξουν, βουδισμός και shinto θρησκεία για λίγο έγιναν ένα. Η Πανδώρα ξέχασε για λίγο την πείνα της και απόλαυσε αυτό το καλλιτεχνικό δημιούργημα χωρίς να ειρωνευτεί ούτε μία φορά.

Η ώρα περασε και είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Τα στομάχια των φίλων μας τους πρόδιδαν. Ο Moe επέμενε - έπρεπε επιτέλους να φάνε σούσι και το σούσι μπαρ στην κεντρική πλατεία της Καμάκουρα, μπροστά από το σταθμό, ήταν ότι έπρεπε. Οι φίλοι μας, η Πανδώρα και το κοτοπουλάκι κατευθύνθηκαν προς τα εκεί χωρίς να λοξοδρομήσουν άλλο, κατευθυνόμενοι μόνο από την πείνα τους. Μπήκαν στο εν λόγω σούσι μπαρ και συνειδητοποίησαν ότι δεν ήξεραν πώς να παραγγείλουν σούσι Στον ιμάντα γύριζαν πολλά μικρά πιατάκια, ωστόσο το κάθε πιατάκι είχε πάνω εικόνες διαφορετικών ειδών σούσι, έτσι αν έπαιρναν ένα πιατάκι έπρεπε να απαντήσουν σε ερωτήσεις που ο Tatsu δεν καταλάβαινε. Αμηχανία... Και πείνα...

Με τούτα και με κείνα, ο ιδιοκτήτης κατάλαβε ότι οι δυτικοί ήταν ούφο και τους έστειλε κατ' εξαίρεση σερβιτόρο για να παραγγείλουν. Αμ δε όμως που τα έτοιμα μενού στον κατάλογο ήταν μόνο για takeout! Έπρεπε να παραγγείλουν τα σούσι με τα ιαπωνικά ονόματά τους. Ίδρωσε και ξείδρωσε ο Tatsu, παρήγγειλε στην τύχη μερικά πράγματα και λίγα λεπτά μετά οι φίλοι μας έτρωγαν είδη σούσι που δεν ήταν σίγουροι αν είχαν όντως παραγγείλει. Συνεννόηση μαντολίνο που λέμε.

Ανικανοποίητη από την εμπειρία και με το budget της ημέρας κατεβασμένο, η Τούλα συνειδητοποίησε ότι είχε μόνο μία λύση. Τα Mc Donald's βρίσκονταν σε κολασμένα κοντινή απόσταση. Το κοτοπουλάκι έπρεπε να συγχωρήσει αυτή την ύβρη, αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση. Τούλα και Τουτού τίμησαν το μεγαλύτερο απόβρασμα του δυτικού πολιτισμού δίχως καμία αναστολή και πάθος, ακούγοντας μόνο τους ήχους του στομαχιού τους.

Η νύχτα είχε πλέον έρθει και η βόλτα στην Καμάκουρα είχε φτάσει στο τέλος της, με έναν νέο συνταξιδιώτη και πολλές όμορφες νέες εμπειρίες. Γύρισαν στο Τόκυο μετά τις 9 και ταλαιπωρημένοι αισθάνθηκαν ανακούφιση όταν έβγαλαν τα παπούτσια τους στο δωμάτιο του hostel τους. Ο Κρις για άλλη μια φορά είχε γίνει αντικείμενο αναζήτησης από μια νέα κοπέλα, που χτύπαγε σχεδόν όλες τις πόρτες του ορόφου αλαφιασμένη. Α ρε Κρις, είσαι μεγάλος

Το λούνα παρκ έκλεισε τα φώτα του και ο ήχος του Lambada έπαψε να ακούγεται στο δωμάτιό τους. Τα τελευταία neon signs που απέμειναν ήταν αυτά των ύποπτων ξενοδοχείων στο βάθος της Ασάκουσα. Οι τελευταίοι ήχοι που ακούστηκαν ήταν τα μασουλήματα των 5, καθώς απολάμβαναν τα μπισκότα που τόσο απλόχερα τους προσέφερε ως άρτον επιούσιον το κοτοπουλάκι.

Πριν κοιμηθεί η Τουτού έφτιαξε μια μεγάλη τριχόμπαλα χτενίζοντας τα μαλλιά της

Πριν κοιμηθεί ο Tatsu χλαπάκιασε κι άλλα γλυκά από φασόλι

Πριν κοιμηθεί η Τούλα προσευχήθηκε να μη σηκωθεί μονοκόμματη το επόμενο πρωί

Πριν κοιμηθεί ο Moe ήπιε άλλο ένα γάλα με γεύση φράουλα

Πριν κοιμηθεί ο DvaSrca κατέβηκε στο ισόγειο να μπει στο ίντερνετ

Ο περίεργος μεσήλικος κύριος με την ινδιάνικη φυσιογνωμία ήταν πάλι εκεί. Κοιτούσε τον Dva επίμονα, αλλά δε του έλεγε τίποτα. Ποιος ήταν επιτέλους αυτός ο άνθρωπος και γιατί τον έβλεπαν συνέχεια μπροστά τους; Το μόνο που συγκράτησε έντονα ο DvaSrca ήταν τον logo στην μπλούζα του.

"Peru"...........

Κεφάλαιο IV - Κιότο (Part Ι)

Μια νέα ημέρα ξημέρωσε στο Τόκυο και τα μουρλά ξύπνησαν, πλύθηκαν, μπανιαρίστηκαν, για πρώτη ίσως φορά χωρίς να διακόψει τον οίστρο τους κάποια δεσποινίδα που αναζητούσε τον Κρις. Travelina μου, νέα του Κρις δεν έμαθε ποτέ κανείς από τότε, αλλά έμεινε για πάντα στη συνείδηση των ηρώων μας σαν ένας θρυλικός γόης. Οι αποσκευές είχαν μαζευτεί από το προηγούμενο βράδυ και όλοι ήταν έτοιμοι για αναχώρηση. Το ιερό κοτοπουλάκι είχε λάβει τη θέση του στην κορυφή της βαλίτσας του Moe, ο οποίος ήταν ο επίσημος carrier της ημέρας σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμα κουβαλητών του ιερού κοτοπουλακίου που είχε συνταχθεί πριν το βραδινό ύπνο. Το Τόκυο φυσικά δε το είχαν δει καθόλου ακόμα, όμως τους περίμενε ηρωικό εξαήμερο comeback στο τέλος του ταξιδιού.

Πρώτη στάση... το δικό μας, το αγαπημένο, το ζεστό, το φιλικό, το οικείο Family Mart. Οι φίλοι μας αναζήτησαν για άλλη μια φορά την καλά κρυμμένη είσοδο του καταστήματος, αγαλλίασαν βλέποντας το χαμόγελο της κοπέλας στο ταμείο και ανακατεύτηκαν βλέποντας τα παγωμένα πιάτα ημέρας - μερικά από τα οποία ήταν καλυμμένα με μια ενιαία σάλτσα που, αν έδινε κανείς κλίση στο πιάτο, κυλούσε όλη προς μία κατεύθυνση, σαν μια χλαπατσένια μάζα με γεύση ντομάτα ή κάτι τέτοιο. Κλασικά ο Dva επιτέθηκε στα onigiri, ο Moe στο γαλατάκι φράουλας και ο Tatsu σε ό,τι τραβούσε την προσοχή και έμοιαζε επαρκώς αηδιαστικό, παραδείγματος χάριν κάτι στρογγυλά ζυμαρένια ψωμάκια που αν τα πίεζες από το πλάι έβγαινε ρευστή σάλτσα φασόλι και άχνιζαν σα τις πύλες της κολάσεως. Τα κορίτσια, από την άλλη, είχαν επιδοθεί σε ένα... εναλλακτικό άθλημα. Την προσοχή τους τράβηξε μια στοίβα από περιοδικά hentai (ιαπωνικά κόμικς - τσόντες για να το λέμε και ελληνιστί), πάνω από την οποία τσακώνονταν για το ποια θα πάρει το περιοδικό με το καλύτερο εξώφυλλο. Η Πανδώρα ζήλεψε και ήθελε κι αυτή να καυγαδίσει, αλλά ο Dva είχε ήδη ανοίξει το πρώτο του onigiri και, υπνωτισμένος σχεδόν, δε της έδινε καμία σημασία.

Και, εκείνη τη στιγμή, έγινε μια αποκάλυψη που απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο ούφο είναι οι παίκτες του Onii-Chan.

Πανδώρα: Παιδιά, κοιτάξτε, το Family Mart έχει και μπροστά πόρτα, που βγαίνει στον κεντρικό δρόμο! Κι εσείς τόσο καιρό ψάχνατε την πίσω πόρτα που ήταν χωμένη στην πιλοτή μιας πολυκατοικίας αχαχαχαχαχαχα καλά ζωάκια είστε!

Όλοι: Αααααααααααα!

Πανδώρα: Άντε, πάρτε βαλίτσες να βγούμε στον κεντρικό!

Moe: Ναι αλλά αξίζει μια φωτογραφία η πίσω είσοδος του δικού μας, του αγαπημένου Family Mart (είπε και σώπασε μέχρι να πέσει η νύχτα)

Όλοι: Ναι, ναι................ Δίκιο *βγαίνουν από την πίσω πόρτα και οπλίζουν μηχανές*

Πανδώρα: Πόσο πιο ούφο μπορεί να είναι αυτά τα παιδιά, επιτέλους; :roll:

Από την Ασάκουσα οι φίλοι μας φτάνουν με το τρένο στο σταθμό Shibuya, όπου ευτυχώς οι αφιλόξενες σκάλες είχαν αντικατασταθεί με φιλόξενα ασανσέρ και το κουβάλημα της βαλίτσας ήταν -για πρώτη φορά από τότε που πάτησαν πόδι στο Τόκυο- παιχνιδάκι. Ο σταθμός είναι ο τέταρτος σε επιβατική κίνηση στην Ιαπωνία και εξυπηρετεί σχεδόν όλες τις βασικές γραμμές του Honshu. Για συχνά δρομολόγια, όπως το Τόκυο-Κιότο (κάθε ένα τέταρτο) η κράτηση εκ των προτέρων δεν είναι απαραίτητη, εκτός αν η μέρα είναι πολύ σημαντική ή αν είναι Σάββατο, οπότε το μόνο πρόβλημα που μπορεί να προκύψει σε μια παρέα είναι να μην κάτσει κοντά το ένα μέλος της με το άλλο. Μικρό το κακό. Πάντως οι φίλοι μας κατάφεραν να εξασφαλίσουν κοντινές θέσεις μεταξύ τους και ήταν έτοιμοι να ζήσουν την εμπειρία των ιαπωνικών τρένων JR.

Τα ιαπωνικά τρένα είναι, χωρίς υπερβολή, μια απόλαυση. Κινούνται αρκετά γρήγορα, ώστε να κάνουν το δρομολόγιο Τόκυο-Κυότο σε 2 και κάτι ώρες, αλλά όχι τόσο γρήγορα, ώστε να προκαλούν ζαλάδες, δυσκολία κίνησης εντός των βαγονιών κλπ στους επιβάτες. Στο δρομολόγιο Τόκιο-Κιότο κάνουν περίπου 6-7 στάσεις πριν το Κιότο, με ανακοινώσεις σε ιαπωνικά και αγγλικά, ενώ σε καμία στάση το τρένο δε στέκεται πάνω από ένα λεπτό. Επίσης, σε όλα τα βαγόνια επιτρέπεται το φαγητό, ενώ συχνά-πυκνά περνάει και υπάλληλος που σερβίρει με κάποιο αντίτιμο σνακς, καφέ και τσάι. Απ' ότι έμαθαν τα nerds, οι υπηρεσίες αυτές είναι αρκετά ακριβότερες απ' ό,τι στα κοινά μαγαζιά, γι' αυτό οι περισσότεροι επιβάτες, Ιάπωνες και μη, ήταν ήδη εξοπλισμένοι με τα δικά τους εφόδια για το ταξίδι. Οι Ιάπωνες λατρεύουν να κάνουν τρία πράγματα στα υπεραστικά τρένα: να τρώνε, να εργάζονται στον υπολογιστή τους και να κοιμούνται, με αυτή ακριβώς τη σειρά. Οι φίλοι μας έφαγαν, χάζεψαν το τοπίο, πολυλόγησαν και, προτού να το καταλάβουν, βρέθηκαν στο Κιότο.

Ο σταθμός του Κιότο επιβλητικός, ένα τεράστιο κατασκεύασμα από μέταλλο και ατσάλι, με τεράστιες μεταλλικές ακτίνες στην οροφή που διακόπτουν το φως του ήλιου και μακριές κυλιόμενες σκάλες, που οδηγούν στα διάφορα επίπεδα. Το υπόγειο του σταθμού είναι γεμάτο μαγαζιά, από φούρνους μέχρι οίκους υψηλής ραπτικής και από τσαγκάρικα μέχρι πιλοποιεία, όπου το κάθε καπέλο κόστιζε από 200 μέχρι 1000 ευρώ Να το ακούς και να μη το πιστεύεις, Aria μου, που σου αρέσουν και τα ψώνια! Εκεί σου κόβεται η όρεξη και τις βιτρίνες να κοιτάξεις!

Με το που βγήκαν ξανά σε ανοιχτό χώρο, το πρώτο πράγμα που είδαν οι φίλοι μας ήταν ο περιβόητος πύργος του Κιότο (Kyoto Tower), ένα παρατηρητήριο ύψους 100 μέτρων, που από τη φάση της κατασκευής του κιόλας προκάλεσε διχογνωμία, επειδή πολλοί τον θεώρησαν "πολύ μοντέρνο" για τα δεδομένα της αρχαίας και εν μέρει παραδοσιακής παλιάς πρωτεύουσας της Ιαπωνίας. Το δεύτερο πράγμα που είδαν ήταν πολλά μικρά παιδάκια, που πήγαιναν σχολική εκδρομή και χτυπούσαν τα πάσα του μετρό στις υπέρυθρες ακτίνες όλο βαρεμάρα (καταραμένη ρουτίνα, μέχρι και τα παιδιά επηρεάζεις! Πού πήγαν οι παλιές καλές μέρες που ΟΥΡΛΙΑΖΕ ο μικρός Dva στους γονείς του "ΕΓΩ ΝΑ ΠΑΤΗΣΩ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ ΤΟΥ ΑΣΑΝΣΕΡ!!!"....) και το τρίτο πράγμα ήταν ένα σύμπλεγμα δρόμων, διαβάσεων και κτιρίων, που απλώνονταν στο ορίζοντα σα μια τσιμεντούπολη που δε είχε τίποτα να ζηλέψει από την Αθήνα... Αυτό ήταν λοιπόν το Κιότο, η περιβόητη παραδοσιακή πρωτεύουσα της Ιαπωνίας; Αυτό ήταν το κέντρο της ιαπωνικής κουλτούρας; Κάτι δεν πήγαινε καλά...

Το μοντέρνο Κιότο λοιπόν είναι ένα τερατούργημα, χωρίς υπερβολή. Άχαρο, άσχημο, με απαίσια τσιμεντένια κτίρια και έργα σε κάθε τετράγωνο, με τεράστιες διασταυρώσεις που χάνεις τη διάβαση και το φανάρι που πρέπει να κοιτάς, με ποδήλατα που έρχονται κατά πάνω σου και στρίβουν 1 μέτρο πριν σου πατήσουν το πόδι και τσούρμο εργάτες που περιφέρονται με φαρδιά παντελόνια και βαριοπούλες κρεμασμένες στη ζώνη τους. Μάαααλιστα. Η Πανδώρα ήταν στα πρόθυρα του κλάματος, όμως είπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, κυρίως επειδή ο ήχος από τα ροδάκια 5 διαφορετικών βαλιτσών θα της έκλεβε την παράσταση και δεν είχε πλάκα έτσι.

H Τουτού ακούραστη αρχηγός, ισχυριζόταν ότι πάντα ήξερε πού πήγαιναν επειδή κάθε φορά που χανόταν εμφανιζόταν κάποιο σημάδι μπροστά της που της έδειχνε το σωστό δρόμο. Έχοντας πλέον αποδείξει την αξία της ως θεόσταλτη οδηγός για χαμένους τουρίστες, δε χρειαζόταν καν να ρωτήσει την ομάδα αν ήθελε να ανοίξει χάρτη ή αν την εμπιστευόταν. Και για άλλη μια φορά, ακολουθώντας μια μεγάλη λεωφόρο και μπαίνοντας σε διάφορα μικρά στενά, το γκρουπ βρήκε το hostel χωρίς να σταματήσει να κινείται για να προσανατολιστεί ούτε μερικά δευτερόλεπτα. Στην είσοδο, οι φίλοι μας έβγαλαν τα παπούτσια τους, όπως όριζαν οι κανόνες, απέφυγαν όμως να φορέσουν τα απαίσια κοινόχρηστα παντοφλάκια που προσφέρονταν στην είσοδο. Στην υποδοχή τους ενημέρωσαν ότι το δωμάτιό τους ήταν εξάκλινο, ενώ αυτοί ήταν πέντε (αχ πού να ξεραν...). Το αποτέλεσμα ήταν ότι θα έπρεπε να περιμένουν κάποιον συγκάτοικο κάποια στιγμή μέσα στη μέρα. ο Tatsu έπαθε ένα μικρό πολιτισμικό σοκ μιλώντας με τη ρεσεψιονίστ και συνειδητοποιώντας έντρομος ότι οι άνθρωποι στο Κιότο μιλάνε με εντελώς διαφορετική προφορά, σε σχέση με αυτούς στην πρωτεύουσα...

Κανείς τους δεν έχασε χρόνο: έπιασαν τα καλύτερα κρεβάτια, τους καλύτερους χώρους για τις βαλίτσες τους, κρέμασαν και τα πουκάμισά τους στις κρεμάστρες του δωματίου (η Τουτού μόνο χρειάστηκε τις μισές για τα τρικολόρε πουκάμισά της) και κατέλαβαν με λίγα λόγια σχεδόν όλο το δωμάτιο, αφήνοντας ένα κρεβατάκι σε μια γωνία και ένα τετραγωνικό μέτρο για τα πράγματα του (κατά βάθος ανεπιθύμητου) έκτου συγκατοίκου. Πριν φύγουν, οι ήρωές μας θέλησαν να δοκιμάσουν τις τουαλέτες του χόστελ, επειδή πρόσεξαν με μεγάλη τους ικανοποίηση ότι ήταν από αυτές που είχαν δει στα περιοδικά, με τα δεκάδες κουμπάκια και τις παράξενες δυνατότητες. Υπό κανονικές συνθήκες, η παραγωγή δε μπαίνει σε λεπτομέρειες σχετικά με τις προσωπικές στιγμές των παικτών, ωστόσο, αγαπητοί μου φίλοι, οι ιαπωνικές τουαλέτες αξίζουν λίγο πιο λεπτομερή περιγραφή.

Όσες λοιπόν τουαλέτες έχουν κουμπάκια, διαθέτουν μία ή περισσότερες από τις παρακάτω δυνατότητες:
- Ψεκασμό νερού για καθαρισμό, ανεξαρτήτως φύλου
- Ψεκασμό νερού για τις κυρίες
- Κουμπί μουσικής ή εναλλακτικά ήχουν τρεχούμενου νερού, για δύο λόγους: πρώτον, για έμπνευση, δεύτερον για να καλύπτονται τυχόν θόρυβοι που θα φέρναν σε αμηχανία τον ενθρονισμένο
- Κουμπί αρωματισμού της τουαλέτας
- Κουμπία ρύθμισης της έντασης των προαναφερθεισών λειτουργιών

Όπως καταλαβαίνετε, δε χρειάζεται να είσαι ροζ γουρούνι, όπως λέει ο φίλτατος Hydronetta, για να απολαύσεις τις ιδιαίτερες υπηρεσίες που προσφέρουν οι high-tech ιαπωνικές τουαλέτες. Αλλά αρκετά με τα των ανθρωπίνων αναγκών, η παραγωγή άρχισε να κοκκινίζει.

Έτοιμη η παρέα αποφάσισε να εκδράμει στην πόλη. Είχε ήδη φτάσει το απόγευμα και οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου έκαναν τα κτίρια του σύγχρονου Κιότο να φαίνονται ακόμα πιο άσχημα απ' ό,τι ήταν. Το σκοτάδι τουλάχιστον κρύβει κάτι. Οι φίλοι μας χάθηκαν στα στενά, προσπαθώντας να βγουν στην παλιά πόλη, κάτι που απεδείχθη πολύ εύκολο, καθώς η παλιά πόλη ήταν πολύ κοντά στο χόστελ τους. Τα σπίτια στην παλιά πόλη δεν ακολουθούσαν καθόλου τα πρότυπα της νέας, ήταν όλα σχεδόν μονοκατοικίες, φτιαγμένες παραδοσιακά με συρόμενες ξύλινες πόρτες, πλακόστρωτη είσοδο με μικρά δεντράκια και συχνά με τρεχούμενα νερά για διακόσμηση και εσωτερική γαλήνη του ιδιοκτήτη και ποδήλατα να περιμένουν τους επιβάτες αντί για σειρές παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Μια απόκοσμη ησυχία επικρατούσε σε αυτή τη γωνιά της πόλης, ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν, καθώς το πρώτο σκοτάδι είχε αρχίσει να πέφτει, όμως η ανθρώπινη παρουσία ήταν αισθητή πίσω από τις κουρτίνες που κάλυπταν υποτυπωδώς τις εισόδους των σπιτιών. Ομιλίες, βήματα, ήχοι τσαγιού που κυλούσε μέσα σε κούπες - η Ιαπωνία που όλοι έχουμε δει στις ταινίες είναι αληθινή τελικά.

Και κάπου εκεί, στα σκοτεινά σοκάκια της παλιάς πόλης, μια παράξενη γυναικεία φιγούρα έμελλε να αφήσει το σημάδι της στο μυαλό των παικτών του Onii-Chan. Μια γυναίκα μασκώτ, μια ηρωίδα, μια απίστευτη μορφή από τις λίγες. Επρόκειτο για μια ηλικιωμένη κυρία, γύρω στα 65++ με ύψος στην καλύτερη περίπτωση 1,55 που πουλούσε φρούτα που κουβαλούσε σε καφάσια που έσερνε με το ίδιο της το σώμα σε ένα καρότσι με ξύλινα χερούλια. Στην αρχή, ειδικά τα αγόρια, ένιωσαν την ανάγκη να βοηθήσουν την "κακόμοιρη γριούλα", όμως η πραγματικότητα τους διέψευσε: λες και είχε μπούτια από ατσάλι, η κυριούλα άρχισε να σέρνει το καρότσι με ρώμη μονομάχου στο Κολοσσαίο, προσπερνώντας για πλάκα την παρέα μας και αψηφώντας τους κινδύνους των διερχόμενων ποδηλάτων και, ενίοτε, αυτοκινήτων. Εντυπωσιακή, τόσο που η παραγωγή σκέφτεται να της στήσει ανδριάντα στη λαχαναγορά.

Η παρέα συνέχισε να περπατάει, μέχρι που βγήκε στο κέντρο της παλιάς πόλης, εκεί όπου βρίσκεται ο πλέον τουριστικοποιημένος δρόμος με τις γκέισες. Ο δρόμος είναι αρκετά μακρύς, στενός και έχει αρκετό κόσμο όλο το βράδυ, χωρίς να είναι όμως και αποπνικτικά τα πράγματα. Μικρομάγαζα με σουβενίρ, σπίτια φωτισμένα με δεκάδες φανάρια, σχολές εκπαίδευσης για τουρίστριες που θέλουν να μάθουν την τέχνη της γκέισας shock και άλλα τέτοια κιτς επικρατούσαν σε αυτόν τον δρόμο. Ήταν επίσης ο πρώτος δρόμος, στον οποίο η παρέα συνάντησε κράχτες για τα εστιατόρια (τότε νόμιζαν ότι ήταν παράξενο και ενοχλητικό, όμως σε επόμενο σταθμό του ταξιδιού βιώσαν τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σημαίνει να σε κυνηγάει κράχτης). Και μέσα σε όλον αυτό τον αναβρασμό τουριστών, κραχτών και περαστικών, η αλήθεια έλαμψε. Το ιερό κοτοπουλάκι είχε κάνει τα μαγικά του και βρισκόταν εκεί. Ο στόχος είχε επιτευχθεί, η λατρεία του ιερού κοτοπουλακίου είχε επεκταθεί ΚΑΙ στο Κιότο. Μεγάλη η χάρη του... Η Τούλα, που εντόπισε το θείο φως του, τράβηξε και την ανάλογη αποδεικτική φωτογραφία.

Γκέισες πάντως πουθενά. Ούτε για δείγμα, ούτε για τουριστικούς σκοπούς βρε αδελφέ!

Για να βγουν σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους της περιοχής, οι φιλοι μας έπρεπε να περάσουν από μια γέφυρα-δρόμο που περνούσε πάνω από ένα ποτάμι. Στις όχθες του ποταμού βρίσκονταν δεκάδες μαθητές και φοιτητές, οι περισσότεροι σε ζευγάρια. Η "ακτή των ερωτευμένων" έκανε την καρδιά της Πανδώρας να σκιρτήσει, αλλά κανένας δεν είχε διάθεση να κατέβει στο ποτάμι να ανακατευτεί με το πλήθος. Είχαν πολύ sightseeing να κάνουν ακόμα και δεν είχαν βάλει μπουκιά στο στόμα τους από το μεσημέρι. Η Πανδώρα αναστέναξε, προσπαθώντας να επηρεάσει τον Dva και τη γνώμη του. Τζίφος.

"Άκαρδοι όλοι σας! Έλεος πια αυτή η παραγωγή, ούτε λίγο ρομάντζο δεν ήθελε σε αυτό το ριάλιτι; Τι σόι επιλογή παικτών είναι αυτή, τα ζώα μου αργά όλοι τους!"

Ο Dva δεν άντεξε άλλο την καταπίεση της Πανδώρας, έτσι της αποκάλυψε τη σκοτεινή αλήθεια για το ποτάμια αυτό.

"Στον οδηγό που διάβασα στο ίντερνετ λέει ότι, εκτός από δημοφιλής προορισμός για τα ζευγαράκια, οι συγκεκριμένες όχθες είναι και δημοφιλής τόπος αυτοκτονίας, με πολλούς να πηδούν από τη γέφυρα στο ποτάμι και άλλους να μιμούνται το παράδειγμα της Βιρτζίνια Γουλφ, βουτώντας στο νερό με πέτρες στις τσέπες. Σόρρυ, αλλά τα χρειάστηκες!!"

Στο τέλος της γέφυρας-δρόμου, η κυριούλα με το κάρο (που σταθερά προηγούταν της παρέας) σταμάτησε όχι για να ξαποστάσει, μέχρι και στην Οσάκα φαινόταν έτοιμη άλλωστε να το σύρει το καρότσι αν χρειαζόταν, αλλά για να απλώσει τα αγαθά της προς πώληση. Η παρέα έφτασε στον κεντρικό δρόμο των αμέτρητων μαγαζιών με arcade games (ηλεκτρονικάδικα), των αμέτρητων πολύχρωμων μαγαζιών απροσδιορίστου λόγου ύπαρξης και των αμέτρητων φαγάδικων. Όλα τα φαγάδικα σε αυτή την περιοχή ήταν ακριβά ωστόσο και οι φίλοι μας αποθαρρύνθηκαν. Η μόνη επιλογή ήταν τα Mc Donald's, όμως δεν είχαν έρθει στην Ιαπωνία για να τρώνε burgers.... Η περιοχή αυτή λοιπόν δε θα μπορούσε να ταϊσει τους πεινασμένους της βραδιάς.

Κάπου σε αυτό το δρόμο βρισκόταν το κεντρικό θέατρο/όπερα του Κιότο. Εκεί τα αγόρια της παρέας δε χόρταιναν να κοιτάζουν τις πανέμορφες, καλοντυμένες και καλοχτενισμένες αιθέριες υπάρξεις που συνόδευαν φαινομενικά ισχυρούς κοινωνικά άνδρες με αυστηρό βλέμμα και πανάκριβα κουστούμια. Όλες μία και μία, πιο διαλεχτές και από τα φρούτα που πουλούσε η ηρωίδα του Κιότο. Συνοδοί κυρίων; Απλά πλούσιες γυναίκες που είχαν τρελαθεί στις πλαστικές και στα ακριβά ρούχα; Τυχαία συνύπαρξη όλων των θεοτήτων σε ένα χώρο; Ό,τι και να είχε συμβεί, το αποτέλεσμα ήταν ότι μόνο θέατρο δε θα μπορούσε να παρακολουθήσει κανείς εκεί πέρα...

Μετά από πολύ περπάτημα, η παρέα βγήκε σε έναν απομονωμένο δρόμο. Για πρώτη φορά από την ώρα που έφτασαν στο Κιότο, οι φίλοι μας είχαν επίσημα χαθεί. Όχι ότι αυτό ήταν απαραίτητα κακό, ωστόσο... Περιπλανήθηκαν λίγο άσκοπα, ψάχνοντας με σειρά προτίμησης: φαγητό, τουαλέτα, κάτι ενδιαφέρον για το μάτι ή το φωτογραφικό φακό, θεόσταλτα λεφτά για να φάνε κάπου ακριβά και χαλάλι. Τελικά στο δρόμο τους βρέθηκε μόνο το "θεόσταλτο" κομμάτι. Ένας ναός, σκοτεινός και ΓΕΜΑΤΟΣ ασφυκτικά με γάτες και γατάκια στην είσοδό του, φαινόταν να τους περιμένει να τον εξερευνήσουν. Μπήκαν στον προαύλιο χώρο και θαύμασαν το σκοτεινό, λιτό αλλά επιβλητικό κτίριο, χωρίς να μπορούν να μάθουν με κάποιον τρόπο ποιος ναός ήταν αυτός, ίσως επειδή δεν ήταν κάποιος από τους σημαντικούς της πόλης. Λάμπες που τρεμόπαιζαν αγκάλιαζαν το μόνο ασφαλτοστρωμένο μονοπάτι, που τους οδήγησε σε έναν χώρο ξεκούρασης με παγκάκια (πράγμα ειλικρινά πολύ σπάνιο σε όλη την Ιαπωνία - αν θελήσει να κάτσει κανείς η μόνη επιλογή είναι τα σκαλοπάτια ή το έδαφος). Εκεί τους συνάντησε τυχαία ένας φιλικός Ιάπωνας κύριος με το γλυκήτατο πομεράνιαν σκυλάκι του, το οποίο δε βαρέθηκε να γλύφει τα χέρια των λευκών του φίλων. Ο κύριος έδωσε οδηγίες στον Tatsu για το πώς θα επέστρεφαν πίσω "στον πολιτισμό" και οι δρόμοι τους χώρισαν, με το σκυλάκι να τους κοιτάει απομακρυνόμενο.

Ο δρόμος που τους υπέδειξε ο κύριος στην αρχή κινούταν στα ίδια πλαίσια με εκείνον που τους έκανε να χαθούν - σκοτεινός, με λίγα σπίτια και ένα σωτήριο μηχάνημα πώλησης αναψυκτικών. Η Τουτού έσπευσε. Έβαλε ένα κέρμα, έκανε μια επιλογή και ΓΚΝΤΟΥΠ, είχε ένα μεταλικό κουτάκι με χυμό T******a με εξωτικά φρούτα (μην κάνουμε και διαφήμιση). Πρώτη γουλιά, δεύτερη γουλιά, τα βήματά της ξαφνικά σταμάτησαν να ακούγονται. Πού είναι η Τουτού; Βρε Τουτού; Και να σου πετάγεται ξαφνικά και αρχιζει να ουρλιάζει "ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΜΙΣΩ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΥΜΟ". Το θεϊκό νέκταρ της Τουτούς ήταν όντως εύγευστο, δίχως να είναι κάτι το ιδιαίτερο για τους άλλους, εκτός από τον Dva, που ορκίστηκε στον εαυτό του ότι δε θα πιεί άλλο χυμό όσο θα βρίσκονταν στο Κιότο. Η Τουτού είχε πάθει εγκεφαλική βλάβη από την απόλαυση για το υπόλοιπο της βραδιάς.

Ο δρόμος τους πέρασε από μερικούς από τους πιο δημοφιλείς ναούς του Κιότο, όμως μέσα στο σκοτάδι κανένας δεν ξεχώριζε και δεν τράβαγε την προσοχή. Στο τέλος, βγήκαν πολύ κοντά στη γειτονιά τους και μια έντονη, ηλεκτρονική και επαναλαμβανόμενη μουσική τράβηξε την προσοχή τους.

"Σε κάτι τέτοια μαγαζιά παίζεται το δημοφιλές παιχνίδι Pachinko", εξήγησε ο Tatsu, "πάω λίγο μέσα να δω"

Η πόρτα του μαγαζιού άνοιξε και ένας μουσικός ΠΑΝΙΚΟΣ ξεχύθηκε από τη χαραμάδα της μισάνοιχτης πόρτας. Βλέπεις, φίλτατη Dorotija, τα συγκεκριμένα μαγαζιά βασίζονται στην εξής νοοτροπία: το παιχνίδι ουσιαστικά παίζεται με μπίλιες που ο παίκτης αγοράζει έναντι ανάλογου αντιτίμου στην υποδοχή. Οι οθόνες του παιχνιδιού είναι πολύχρωμες και αναβοσβήνουν στο ρυθμό της techno ή electronica μουσικής που παίζει στη διαπασών μέσα στην αίθουσα, με αποτέλεσμα όλη αυτή η αίσθηση ευφορίας και κλαμπ να χαζεύει τον ανθρώπινο εγκέφαλο και ο παίκτης να ξοδεύει μια περιουσία, αν παρασυρθεί. Οι φίλοι μας το κατάλαβαν με το που βγήκε ο Tatsu, ουρλιάζοντας ότι θέλει να παίξει και χαλάλι το φαί για εκείνο το βράδυ! Οι υπόλοιποι τον τράβηξαν και η Πανδώρα σκέφτηκε ότι αν ήταν στο κεφάλι του Tatsu εκείνη τη στιγμή, θα είχαν περάσει ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ τζογάροντας στα Pachinko. Αλλά αυτός ο μούχλας ο Dva, ούτε να τα πλησιάσει. Έλεος!

Η φώτο είναι από το Google, επειδή γενικά στα Pachinko slots απαγορεύονται οι φωτογραφίες...

Ο Dva, νιώθοντας την πίεση του στομαχιού επί της συνείδησής του μεγαλύτερη από ποτέ, θυμήθηκε ένα μικρό μαγαζάκι κοντά στο χόστελ τους, που διαφήμιζε κάποια combos γευμάτων που του είχαν φανεί αρκετά καλά και οικονομικά. Η Τουτού οδήγησε τους υπολοίπους και βρέθηκαν ξανά μπροστά από αυτό το μικρό εστιατόριο. Όπως απεδείχθη, αυτός είναι ο φθηνότερος, γρηγορότερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος να φάει κανείς χορταστικά στην Ιαπωνία. Η νοοτροπία είναι η εξής (για δυτικούς που δεν ξέρουν ιαπωνικά): Τα καταστήματα αυτά διαφημίζουν κάποια food combos, όπως soba και ένα πιάτο ρύζι, ή κάρρυ και ένα πιάτο νουντλς κ.ο.κ. και τα μενού αυτά έχουν έναν αριθμό. Μέσα στο κατάστημα υπάρχει ένα μηχάνημα που εκδίδει κουπόνια φαγητού. Εκεί διαλέγεις το μενού της επιλογής σου, συγκρατώντας είτε τον αριθμό που του αντιστοιχεί, είτε την εικόνα του. Πατάς το ανάλογο κουμπί, πληρώνεις το αντίτιμο και ΤΣΟΥΠ! Έχεις ένα κουπόνι φαγητού. Παραδίδεις στο μάγειρα, τα φαγητά είναι ήδη έτοιμα τα περισσότερα (τα μάτια δουλεύουν non stop στην κουζίνα) και σε 5 λεπτά έχεις αχνιστό φαστ φουντ σε παραδοσιακό ιαπωνικό στυλ! Τιμή περίπου 5-6 ευρώ ανά γεύμα. Αναζητήστε τα στην ΕΒΓΑ της γειτονιάς σας! (ουπς, αυτό είναι από άλλου παπά Ευαγγέλιο...)

Χορτάτοι και ευγνώμονες προς τον Dva, οι φίλοι μας επέστρεψαν στο χόστελ, όπου τους περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη... Κάποιος είχε όντως μπει στο δωμάτιο, ως έκτος συγκάτοικος, και για μεσημέρι είχε πάρει έναν υπνάκο στο κρεβάτι του.... Dva!

"Α το ζώον, α το γουρούνι, α που να δεις αμερικάνος θα είναι ο κάφρος, α που κοιμήθηκε στο φρεσκοστρωμμένο κρεβάτι μου, α που του αφήσαμε ολόκληρο κρεβάτι και το ούφο το προσπέρασε, α τον βολεψάκια που βρήκε στρωμένα και έπεσε...." είδε και έπαθε η Πανδώρα να τον συνεφέρει.

Ο Moe, αφού όλοι έπλυναν δόντια, έβαλαν πυτζάμες και τα λοιπά διαδικαστικά, ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει, μια ανάγκη σπάνια για αυτόν αλλά πολύ σημαντική στην παρούσα φάση. Εξήγησε στην παρέα ότι το είχε πάρει απόφαση: θα ίδρυε τη δική του εταιρία σχεδιασμού και παραγωγής κόμικς και θα έφτιαχνε το πρώτο του visual novel σε anime στυλ, προσπαθώντας να γίνει ο πρώτος Έλληνας καλλιτέχνης που κάνει κάτι τέτοιο. Έδειξε στους υπόλοιπους τη συλλογή του από ζωγραφιές anime κοριτσιών, με κοντά φορεματάκια, αθώα πρόσωπα και ζωηρές προσωπικότητες. Ποια από όλες άραγε να ήταν η "εκλεκτή" της καρδιάς του; Κανείς ποτέ δεν έμαθε.

Αφού έπεσαν όλοι, ο Dva παρέμεινε πνευματικά ξύπνιος και για το υπόλοιπο της βραδιάς λαγοκοιμόταν, περιμένοντας να δει τι σόι άνθρωπος ήταν αυτός ο έκτος συγκάτοικος. Αχχχ και να ήξερε με ποιον τα έβαλε, αααχ και θα τα άκουγε για τα καλά το πρωί, αααχ! Και τι ώρα ήταν αυτή; Δύο και δεν είχε γυρίσει στο δωμάτιο, ο σατράπης!

Κάποια στιγμή λίγο πριν τα χαράματα, ο Dva είδε μόνο μια σκιά μέσα στο σκοτάδι, ελαφρά τονισμένη υπό το φως των λαμπτήρων του δρόμου έξω από το παράθυρό τους. Άνδρας, λεπτός, νέος, ψηλός, αχτένιστος, έπεσε στο άστρωτο έκτο κρεβάτι (καλά τα έλεγε ο Dva ότι ήταν τεμπέλης και αχαϊρευτος!!!) και το πρωί, όταν τα nerds ξύπνησαν, είχε ήδη πάρει το backpack του και είχε εξαφανιστεί...

Κεφάλαιο V - Κιότο (Part II)

Φαγώθηκε με τα ρούχα του ο Dva με το που κελάηδησαν τα πουλάκια, μα να μην καταφέρει να δει τη μουράκλα του αχαϊρευτου που του μαγάρισε το κρεβάτι; Αλλά τουλάχιστον είχαν μείνει πάλι οι... 7 τους, στο στενό δωματιάκι τους και απολάμβαναν πάλι φωνάζοντας στα ελληνικά την θέα του απαράδεκτου σύχρονου Κιότο, διερωτόμενοι πώς θα ξεκινούσαν την ξενάγηση εκείνης της μέρας. Η Τουτού ανέλαβε άλλη μια φορά να βγάλει την παρέα από τη λάσπη της στασιμότητας, κρατώντας στα χέρια της έναν χάρτη που τσέπωσε στη ρεσεψιόν και έδειχνε όλους τους ναούς, όλους τους σταθμούς του μετρό και, γενικότερα, όλα όσα θα ήθελε να βρει σε έναν χάρτη ο κάθε επισκέπτης.

Όσο όλοι ντύνονταν και έπλεναν τις μουράκλες τους, για να είναι φρεσκαδούρες στους δρόμους του Κιότο, ο Tatsu είχε εξαφανιστεί κάπου στο εξαόροφο κτίριο του χόστελ. Πριν αναχωρήσει, η παρέα τον βρήκε ντυμένο και έτοιμο να ρουφάει το τσάι του μίζερα σε μια μοναχική καρέκλα στην καφετέρια του ισογείου. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, τι έχεις, τι έπαθες και όλα τα σχετικά και τελικά λύγισε, αποκαλύπτοντας σε όλους ότι ήταν άρρωστος και τον πονούσε ο λαιμός, το κεφάλι ΚΑΙ ενίοτε η κοιλιά του. Όοοοομορφα! Με πολύ καλούς οιωνούς ξεκινούσε η επίσκεψη στο Κιότο! Μωρέ να δεις που τον είχαν ματιάσει όλοι αυτοί που του έκαναν κοπλιμέντα στο δρόμο για τα ιαπωνικά του! Παρά τις αντιρρήσεις των υπολοίπων, ο Tatsu επέμενε ότι μπορούσε να το πάει ποδαράτο και ότι αν χρειαζόταν θα επέστρεφε στο χόστελ να ξεκουραστεί.

Ξεχύθηκαν λοιπόν στους δρόμους του Κιότο, με την Τουτού να ορίζει την πορεία και το καρώ πουκάμισό της να ανεμίζει στο ελαφρύ ευχάριστο αεράκι της ηλιόλουστης πόλης. Πρώτη στάση, οι δίδυμοι ναοί του Κιότο. Οι ναοί αυτοί μοιάζουν εξωτερικά με κάστρα και περικλείονται από ψηλά τείχη και τάφρο γεμάτη φύκια και koi, έτσι ώστε τη νύχτα που είχαν ξαναπεράσει από την ίδια περιοχή δεν είχαν καν πάρει χαμπάρι ότι τα συγκεκριμένα κτίρια ήταν ναοί. H παρέα επισκέφθηκε μόνο τον ένα ναό, ονόματι Higashi Hongan-ji, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κτίρια του βουδιστικού κόσμου. Στην είσοδο του ναού, ένας ηλικιωμένος κύριος με αστεία και βαριεστημένη φάτσα πουλούσε τροφή για... περιστέρια διαβάζοντας την εφημερίδα του.

Βλέποντας κόσμο να μπαίνει στο εσωτερικό του ναού, η παρέα μπήκε στα ενδότερα κι εκείνη, βγάζοντας παπούτσια, και κάθισε με διπλωμένα πόδια, όπως όλοι οι άλλοι πιστοί (ανάμεσα στους οποίους και μερικοί δυτικοί βουδιστές που με ευλάβεια ακολουθούσαν όλα τα διαδικαστικά της επίσκεψης σε έναν βουδιστικό ναό και ήταν εξοπλισμένοι με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ) πάνω στο τατάμι. Εκεί η Τούλα, βλέποντας τον φρουρό που στριφογύριζε στο ναό και κοιτούσε κυρίως αν τραβάει κανείς φωτογραφίες στο εσωτερικό του, είχε μια φαεινή ιδέα: ακούμπησε τη μηχανή της πίσω από το σακίδιο πλάτης του Dva (αγαπημένο της αντικείμενο για καμουφλάζ) και σαν καλός παπαράτσι τράβηξε χωρίς φλας φωτογραφίες τους πιστούς να προσεύχονται, να τακτοποιούνται στο τατάμι ανά οικογένειες, αλλά και μια συγκεκριμένη οικογένεια, που όλο ευλάβεια μετέφερε μια υπερήλικη γυναίκα σε ένα αναπηρικό καροτσάκι στο ναό. Όλοι αυτοί οι τελευταίοι, που αποτελούσαν οικογένεια της ηλικιωμένης γυναίκας, κάθισαν σε ένα ξεχωριστό κομμάτι του ναού για κάποιον ακατανόητο λόγο λίγο πιο μπροστά από τους άλλους.

Η τελετή ξεκίνησε και δύο άνδρες προχώρησαν με ειδική στολή στο μπροστά μπροστά μέρος του ναού (το δικό μας ιερό στις χριστιανικές εκκλησίες), το οποίο έμοιαζε περισσότερο με σκηνή θεάτρου, παρά με θρησκευτικό χώρο. Είχε πολλά μικρά δωμάτια, όλα εμφανή στους επισκέπτες, με τραπέζια, φρούτα μέσα σε καλάθια, κεριά και ομοιόματα δράκων και άλλων ιερών συμβόλων της Ιαπωνίας σε διάφορα σημεία, όλα τακτοποιημένα με τρόπο που μόνο τυχαίος δε φαινόταν. Ωστόσο κανένα από αυτά τα αντικείμενα -εκτός από κάτι που έμοιαζε με θυμιατό και το οποίο οι μοναχοί χρησιμοποιούσαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα- δεν χρησίμευε σε κάτι πέρα από τη διακόσμηση. Και τότε άρχισε η τελετή, με τους πιστούς να γονατίζουν και να ακουμπούν το κεφάλι στο τατάμι σε ένδειξη προσευχής και τους μοναχούς να αρχίζουν να ψέλνουν με τον πιο αστείο και απερίγραπτο τρόπο που τα nerds είχαν δει μέχρι εκείνη τη μέρα.

"Νιιιιιααααααααα, νι νι νι νι νιιιιιιιιιααααααααααααααα! Νααααααααααα ναανιιιιιιιιι νι νι νιαααααααα! Νουυυυυυυ να νιιιιιιι", τραγουδούσαν σε διφωνία οι μοναχοί και η Πανδώρα ταξίδευε σαν υπνωτισμένη σε άλλους κόσμους μέσα από το τραγούδι τους, το οποίο στους υπόλοιπους φαινόταν τόσο αστείο... Και πάνω εκεί που είχε έρθει σε έκσταση και σκεφτόταν πως πολύ ζήλευε τον Αμερικάνο μπροστά που το είχε γυρίσει στο βουδισμό και φαινόταν να ξέρει τι κάνει, ο Dva σηκώνεται μαζί με τους άλλους, έτοιμοι να ξεσπάσουν σε γέλια, και τρέχουν έξω από το ναό, πριν όλα τα βλέμματα στραφούν επάνω τους.

"Ααααααα αρκετά! Δε θα μου χαλάτε κάθε φορά εμένα τις φαντασιώσεις μου πάνω στο καλύτερο!" ούρλιαξε η Πανδώρα, προκαλώντας απανωτές αναταραχές στο κεφάλι του Dva.

Στον περίβολο της κεντρικής αίθουσας υπήρχε μια τεράστια γυάλινη βιτρίνα, που μέσα φιλοξενούσε ένα από τα πιο παράξενα εκθέματα: ένα τεράστιο σκοινί, φτιαγμένο αποκλειστικά από γυναικεία.... μαλλιά. Όπως έλεγε η επιγραφή, όταν ο ναός χτίστηκε, δεν υπήρχαν ακόμα συνθετικά σκοινιά, έτσι συχνά οι εργάτες στην Ιαπωνία βασίζονταν στη θέληση πολλών πιστών να βοηθήσουν στο χτίσιμο των ναών με οποιονδήποτε τρόπο. Επειδή λοιπόν οι άνδρες βοηθούσαν στην κατασκευή, οι γυναίκες μάκραιναν τα μαλλιά τους και τα προσέφεραν δίχως κανένα αντάλλαγμα, για την κατασκευή σκοινιών που ήταν αρκετά ανθεκτικά, ώστε να σηκώνουν πάνω από 3-4 εργάτες ταυτόχρονα. Όταν λέμε σκοινί, μη φανταστείτε ένα απλό λάσο. Μιλάμε για ένα τερατούργημα περίπου 10 φορές πιο παχύ και 30 φορές πιο μακρύ από ένα συνηθισμένο σημερινό σκοινί. Πρέπει να χρειάστηκαν οι πλεξούδες τουλάχιστον μερικών χιλιάδων πιστών γυναικών για την κατασκευή του...

Επόμενη στάση: ένας από τους σημαντικότερους ναούς και τα σημαντικότερα σύμβολα του παλιού Κιότο, καθώς και ένα από τα μνημεία στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO - ο ναός Ninna-ji με την όμορφη παγόδα του. Η παγόδα έχει πέντε ορόφους και ξεχωρίζει από μεγάλη απόσταση, έτσι η Τουτού δε χρειάστηκε αυτή τη φορά να μπει στον κόπο να επικαλεστεί τη θεϊκή της δύναμη. Ο ναός περιβάλλεται από ένα από τα πιο σύγχρονα κομμάτια του Κιότο, με μεγάλους δρόμους, πολλά φανάρια και άπειρες υπέργειες διαβάσεις και γέφυρες για να διασχίσει κανείς τις λεωφόρους ακίνδυνα. Και μέσα σε όλο αυτό το χάος αυτή η πανέμορφη άπλα, με τα διάσπαρτα θρησκευτικά κτίρια και την παγόδα, που περιβάλλεται από έναν πανέμορφο μικρό κήπο. Η παγόδα είναι κλειστή για το κοινό, εκτός από ένα της μέρος, που περιλαμβάνει μερικά πολύτιμα επιχρυσωμένα ξύλινα ομοιόματα του Βούδα και άλλων θεοτήτων, που διατηρούνται άθικτα εδώ και αιώνες.

Και επόμενη στάση - το εντυπωσιακό κάστρο Nijo-jo, ένα από τα πιο αξιοσημείωτα στο Κιότο για μερικά από τα μοναδικά χαρακτηριστικά του και εγγεγραμμένο στη λίστα προστατευόμενων μνημείων της UNESCO. Το Nijo-jo είναι ένα πολύπλοκο κάστρο με πλήθος διαδρόμων και δωματίων, τα περισσότερα από τα οποία δεν είναι προσβάσιμα στο ευρύ κοινό. Ωστόσο, έχει δημιουργηθεί ένα μονοπάτι που περνάει από το μεγαλύτερο μέρος του κάστρου και βοηθά τους επισκέπτες να περιηγηθούν με τη σειρά στα δωμάτια. Σε διάφορα σημεία των δωματίων υπάρχουν κουμπιά που παρέχουν ξεναγήσεις, συνήθως στα ιαπωνικά μόνο, ωστόσο είναι πιθανό για τον μεμονωμένο επισκέπτη να πέσει πάνω σε κάποιο οργανωμένο γκρουπ και να ακούσει από εκεί την ξενάγηση, καθώς το κάστρο είναι από τα must-see της πόλης. Δύο λοιπόν είναι τα πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Nijo-jo: πρώτον, οι πανέμορφες τοιχογραφίες του, που έχουν διατηρηθεί με μεγάλη επιμέλεια από τις αρχές, διατηρώντας το εσωτερικό του κάστρου σκιερό και δροσερό. Οι τοιχογραφίες αυτές δημιουργήθηκαν από έναν πασίγνωστο καλλιτέχνη της εποχής Edo και απεικονίζουν κυρίως δέντρα και ζώα, ενίοτε δε και σκηνές μάχης ή βασιλικά πρόσωπα, όλα με μοναδική λεπτομέρεια και ζωντανά χρώματα. Το δεύτερο σημείο ενδιαφέροντος είναι τα nightingale flours του κάστρου, με λίγα λόγια πρόκειται για ένα ειδικό σύστημα βιδών και ξύλων που στηρίζουν το πάτωμα, προκαλώντας θορύβους κελαηδίσματος πουλιού με κάθε βήμα. Αυτό εξυπηρετούσε απίστευτα τους αυτοκράτορες και τους τοπικούς ηγεμόνες της περιοχής, που έτσι ήξεραν μέσω ενός συστήματος σωματοφυλάκων, που ήταν στρατηγικά κρυμμένοι σε διάφορα σημεία του κάστρου και παραφύλαγαν για εχθρούς, πότε κάποιος εισβολέας βρισκόταν μέσα στο κάστρο. Συγκεκριμένα, οι σωματοφύλακες είχαν εκπαιδευτεί να πατούν με ειδικό τρόπο στο πάτωμα ή να γνωρίζουν τα σημεία που δεν προκαλούσαν θόρυβο. Ένας άνθρωπος όμως που δεν ήταν κοντά στον αυτοκράτορα δεν μπορούσε να τα ξέρει όλα αυτά, με αποτέλεσμα οι υποψήφιοι δολοφόνοι να πατούν αλλού ντ' αλλού και να σηκώνουν στο πόδι τη σωματοφυλακή, που δεν έδειχνε κανένα έλεος.

Μετά την περιπλάνηση στους κήπους γύρω από το Nijo-jo, είχε πλέον φτάσει μεσημέρι. Η παρέα πεινούσε, όμως είχε έρθει ιδιαίτερα προετοιμασμένη αυτή τη φορά: από το σταθμό του Κιότο είχαν αγοράσει bento boxes, δηλαδή κουτιά φαγητού για ταξίδι, τα οποία αποτελούν πολύ δημοφιλή λύση για τους Ιάπωνες λόγω πρακτικότητας, τιμής και παράδοσης. Τα κουτιά bento περιέχουν συνήθως τουλάχιστον ένα από το καθένα από τα παρακάτω υλικά: ψάρι, κρέας, χορταρικά, φρούτο, γλυκό (από φασόλι, μη χαίρεστε...) και θαλασσινά tempura (κυρίως γαρίδες). Συνοδεύονται από ξυλάκια και υγρό μαντηλάκι, οπότε αποτελούν το τέλειο γεύμα για όποιον ταξιδεύει και δεν θέλει να ψάχνει φαγητό την τελευταία στιγμή. Η τιμή τους είναι περίπου 8-10 ευρώ και είναι διαθέσιμα κυρίως σε σταθμούς και εμπορικά κέντρα σε μεγάλη ποικιλία. Ο Tatsu αρκέστηκε σε μια σούπα soba, την κοντινότερη λύση που βρήκε σε φιδέ, και ρουφούσε το ζουμάκι του όλο μιζέρια που θύμιζε περισσότερο το λιμάνι του Πειραιά την εποχή των μαζικών μεταναστεύσεων, παρά την αυτοκρατορική Ιαπωνία.

Με ένα πολύπλοκο δρομολόγιο με το μετρό του Κιότο, η παρέα σκόπευε να αφήσει για λίγο στην άκρη τους ναούς και τα παλιά, για να δει μια από τις λίγες καλές πλευρές του σύγχρονου Κιότο: το μουσείο manga της πόλης! Το μετρό του Κυότο είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο, αν σκεφτεί κανείς ότι το Κιότο δεν είναι ούτε καν μία από τις τρεις μεγαλύτερες πόλεις της Ιαπωνίας και ο πληθυσμός του είναι ο μισός από αυτόν της Αθήνας. Εντούτοις, οι σταθμοί του μετρό είναι περισσότεροι από αυτού της Αθήνας, οι γραμμές είναι πιο πολύπλοκες και η επιφάνεια που καλύπτουν είναι μεγαλύτερη. Ήδη από το πρωί τα μουρλά άνοιξαν τα μάτια τους στην αλήθεια και τους έκοψε να σκεφτούν να αγοράσουν ένα daily pass για το μετρό της πόλης, αξίας 600 γιεν (περίπου 6 ευρώ), που συμφέρει απεριόριστα αν κάποιος κάνει πάνω από 3 διαδρομές σε μία μέρα, καθώς η κάθε διαδρομή κοστίζει κατά μέσο όρο 2 ευρώ.

Πρόλαβαν το μουσείο manga περίπου 1 ώρα πριν το κλείσιμό του. Με την τσουχτερή είσοδο των 500 γιεν (5 ευρώ) ο Moe άρχισε να βλέπει το πορτοφόλι του να αδειάζει γρηγορότερα απ' ό,τι περίμενε. Είχε βλέπετε κάνει το λάθος να αλλάξει ευρώ, αντί να τα βάλει σε κάρτα για ανάληψη από την τράπεζα, με αποτέλεσμα την ώρα εκείνη που είχαν κλείσει οι τράπεζες να μη μπορεί να αλλάξει χρήματα πουθενά. Και προς απογοήτευση όλων, το μουσείο δεν ήταν καν τόσο ενδιαφέρον όσο περίμεναν. Μόνο ένα μικρό μέρος είχε manga στα αγγλικά και σε άλλες γλώσσες (κυρίως γερμανικά) και όλο το υπόλοιπο ήταν αποκλειστικά στα ιαπωνικά, ωστόσο η συλλογή του ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Υπήρχαν διαθέσιμα προς ανάγνωση manga από τη δεκαετία του '60 που αποτελούν πλέον απόλυτα συλλεκτικά κομμάτια. Διαχωρισμένα σε κατηγορίες, όπως shonen manga (για αγόρια κυρίως) και shojo manga (κυρίως για κορίτσια) όλα ήταν διαθέσιμα να τα δανειστεί ο επισκέπτης και να τα διαβάσει στην αυλή του μουσείου, που ήταν στρωμένη με χλοοτάπητα και διέθετε και μια μικρή καφετέρια. Ανάμεσα στα manga, ο Dva και η Τούλα εντόπισαν το μοναδικό, το γεμάτο ίντριγκα και πάθος, το εξωφρενικά ενδιαφέρον manga "Μια νόστιμη σχέση", με μια ηρωίδα που αλλάζει τους άνδρες σα τα πουκάμισα, ωστόσο η όρεξή της τραβάει μόνο έναν άνδρα, αυτόν που έζησε μαζί της την πιο.... νόστιμη σχέση. Τα άλλα έμειναν απλά στη φαντασία τους, καθώς το manga ήταν εξ ολοκλήρου στα ιαπωνικά.

Φεύγοντας από το μουσείο, ο Tatsu που βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης ζητούσε επίμονα να επισκεφθεί το μαγαζί με τα σουβενίρ του μουσείου, στο οποίο ξόδεψε, ούτε λίγο ούτε πολύ, περίπου 100 ευρώ Που για το low budget ταξίδι που οργάνωσε η τσίπικη παραγωγή ήταν μια ολόκληρη περιουσία! Οι κοπέλες στα ταμεία υποκλίθηκαν πολλάκις (αυτό τους έλειπε...) και ο Tatsu για λίγο αναγεννήθηκε, ύστερα όμως έπεσε ξανά στα μαύρα του τα χάλια και η παρέα αποφάσισε γύρω στις 7 να επιστρέψει στο χόστελ για ξεκούραση.

Στο μετρό, η Τουτού έβαλε μπρος όλα τα μεγάλα μέσα, για να πείσει την παρέα για κάτι που σκεφτόταν πολύ καιρό και την προβλημάτιζε. Όλα άρχισαν διπλωματικά:

- Αύριο θα πάμε κάποια εκδρομή εκτός Κιότο, σωστά....;
- Σωστά...
- Σκεφτόμουν......
- Ναι...;
- Σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλή ιδέα να μην πάμε στη Νάρα
- (όλοι) ΓΙΑΤΙ;
- Γιατί είναι γεμάτη ναούς και γεμάτη κόσμο και όλοι πάνε εκεί, ας πάμε κάπου αλλού....

O Dva στη Νάρα ήθελε να χαϊδέψει τα ελεύθερα ελάφια

Ο Moe στη Νάρα ήθελε να πάει απλά για να λέει ότι πήγε στη Νάρα

O Tatsu στη Νάρα ήθελε να πάει γιατί του το είχε πει η δασκάλα των ιαπωνικών του

H Πανδώρα στη Νάρα ήθελε να πάει γιατί είχε διαβάσει τόσα πολλά στο travelstories

Το ιερό κοτοπουλάκι στη Νάρα ήθελε να σκορπίσει το μήνυμα της έλευσής του στη γη

Η Τούλα στη Νάρα δεν καιγόταν να πάει, κυρίως επειδή ήξερε ότι ο Dva θα την τραβούσε στο βούρκο της χαριτωμενιάς των ελαφιών και ναούς δε θα 'βλεπε

Το αποτέλεσμα... Όλως περιέργως εξελίχθηκε υπέρ της Τουτούς. Ήταν μια από αυτές τις περιπτώσεις, που ενώ το αποτέλεσμα φαίνεται να είναι υπέρ των πολλών, τελικά η μειοψηφία κερδίζει με επιχειρήματα και ενδελεχή έρευνα. Η εναλλακτική λύση βρέθηκε και η Νάρα ξεχάστηκε γρήγορα απ' όλους, εκτός από τον Moe, που έγινε ξαφνικά λίγο σκυθρωπός, αλλά δεν είπε κουβέντα, όπως άλλωστε συνηθίζει.

Πίσω στο ξενοδοχείο, η ομάδα τακτοποιήθηκε, ξεκουράστηκε, μίλησε με πικραμένες μανούλες που βρίσκονταν σε απόσταση ίση με τη μισή περίμετρο της γης μακριά και αποφάσισαν να χωριστούν σε δύο ομάδες ή μάλλον... όχι και τόσο ομάδες. Ο Tatsu έπεσε ξερός για ύπνο με το κεφάλι του να σιγοβράζει σαν σπιτική φασολάδα στους 38 βαθμούς και οι άλλοι έφυγαν για shopping, γιατί συνειδητοποίησαν ότι ο Tatsu ήταν ο μόνος που τόσες μέρες είχε ψωνίσει στην Ιαπωνία.

Και να σου που πήραν τους δρόμους, και άρχισαν να ψάχνουν τα mall και να ανεβαίνουν υπέργειες διαβάσεις, να κατεβαίνουν σε σκοτεινά τούνελ παρέα με ποδηλάτες, να σταματούν για τις απαραίτητες φωτογραφίες σε διάφορα σημεία του σύγχρονου Κιότο και ξαφνικά μπροστά τους υψωνόταν επιτέλους ένα Mall. Μπήκαν μέσα σχεδόν τρέχοντας, χάθηκαν στα δεκάδες μαγαζιά ρούχων με τα αστεία ονόματα, στα μαγαζιά με τα χιλιάδες μικρά και μεγάλα γκατζετάκια, στους πάγκους με τα ζαχαρωτά και τα καπέλα και στους διαδρόμους με τα έπιπλα που ακόμα μύριζαν καινούργιο δέρμα. Και τότε, εκείνη την κρίσιμη για το πορτοφόλι και την ψυχική διάθεση του κάθε κοινού θνητού, σαν πειρασμός από τον κήπο της Εδέμ, ξεπετάχτηκε ένα μαγαζί που οδήγησε τα κορίτσια σε έναν μαγικό υπνωτισμό, λες και από το πουθενά άρχισε να παίζει η μαγική φλογέρα του παραμυθιού. Ειδού περί τίνος ο λόγος:

Tα εν λόγω κουκλάκια είναι μινιατούρες ζώων (γατάκια, σκυλάκια, γουρουνάκια, προβατάκια, κατσικάκια και ό,τι άλλο χωράει ο νους) που ονομάζονται Sylvanian Families και στην Ελλάδα έγιναν γνωστά τη δεκαετία του '90, ως δώρο στο παιδικό γεύμα γνωστής αλυσίδας fast food. Ωστόσο μετά η τύχη τους άρχισε να αγνοείται σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, ωστόσο στην Ιαπωνία, απ' όπου κρατάει η σκούφια αυτών των... αντισυμβατικών οικογενειών, η μόδα ακόμα καλά κρατεί. Και σε εκείνο το Mall βρισκόταν, για κακή τύχη όλων στην παραγωγή, η επίσημη μπουτίκ τους στο Κιότο. Τα κορίτσια λιώνανε, όσο ο Dva έκανε σα βλαμμένος το προβατάκι και ο Moe κρυφοκοίταζε τη γλυκούλα ταμία που τους κοίταζε να σεληνιάζονται γελώντας. Τα κορίτσια άρχισαν να ψάχνουν τι θα αγοράσουν, να μετράνε τα ψιλά τους, να σκέφτονται πώς θα μοιράσουν τα ψώνια δίκαια σαν καλές φιλενάδες του δημοτικού και άλλα τέτοια όμορφα. Ο Dva εν τω μεταξύ έπαιζε στο χώρο παιχνιδιού με ένα γιαπωνεζάκι όχι πάνω από 3 ετών Μεγάααααλες στιγμές ζούσε η Πανδώρα, που η κακομοίρα ακόμα έκλαιγε τη Νάρα, για την οποία δε μπορούσε καν να παλέψει.

Kαι λες και τα Sylvanian Families δεν ήταν αρκετά, ο Moe καλεί τον Dva σε ένα μαγαζί με γκατζετάκια και βιντεοπαιχνίδια, με την Πανδώρα να αγαλλιάζει για λίγο. Και με το που πατάει ο Dva το πόδι στο μαγαζί, μπροστά του ξεδιπλώνεται ο παράδεισος. Και μέσα στον παράδεισο της Εδέμ, η μηλιά για εκείνον ήταν μία - είχε μόλις βγει ένας πολυαναμενόμενος τίτλος που περίμενε να αγοράσει πώς και πώς και που στην Ευρώπη δεν επρόκειτο να κυκλοφορήσει παρά έναν χρόνο μετά. Σπάζοντας το φράγμα της γλώσσας, αποφασιστικά ο Dva αγοράζει το παιχνίδι και τριγυρνάει σα νικητής μονομάχος στους δρόμους της Ρώμης, δηλαδή τους διαδρόμους του μαγαζιού, βλέποντας τον άφραγκο Moe να έχει φορτωθεί όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία μουσικά CD και να αναρωτιέται αν πρέπει να τα αγοράσει όλα ή αν πρέπει να τα κάνει δώρο σε φίλους του. Καταναλωτικό όργιο, η παραγωγή έβαλε το Χ του ακατάλληλου. Η συνέχεια καλύφθηκε με σύντομα διαφημιστικά μηνύματα γιατί, μην ξεχνάμε, άλλος την έχει την κρίση και αλλού ψωνίζουν τα εγχώρια ζούδια!

Και φυσικά τι θα έκλεινε καλύτερα αυτό το υπερκαταναλωτικό όργιο; Μια βόλτα στα Mc Donalds. Και να σου τα burgers, και να σου οι τηγανιτές οι πατάτες και ΜΠΑ; Θυμηθήκατε ότι έχετε και τον άλλον ετοιμοθάνατο στο χόστελ; Και του αγοράσατε τσαγάκι; Μα τιιιιι καλοί;

"Το τσάι είναι παγωμένο, δε μπορώ να το πιώ", μονολόγησε ο Tatsu μόλις το δοκίμασε, αφήνοντας κάγκελο τους υπόλοιπους που του το έφεραν ελπίζοντας να του φτιάξουν τη διάθεση.

"Αφήστε τα όμως αυτά, έχουμε νέο συγκάτοικο", τους καθοδηγεί την προσοχή ο Tatsu στο έκτο κρεβάτι, που αυτή τη φορά όχι μόνο ήταν στρωμένο, αλλά φιλοξενούσε και ένα σετ πλυμένων βρακιών και φανελών σε χακί και λευκές αποχρώσεις στο κάγκελο στο προσκεφάλι.

Λυσσάει ξαφνικά η παρέα. Τι, ποιος, πού, πότε, γιατί;

Πριν προλάβει να πει το παραμικρό για να περιγράψει το νέο συγκάτοικο ο άρρωστος της παρέας, ανοίγει η πόρτα. Και μπαίνει μέσα μια φιγούρα που σχεδόν έκανε τον Dva να ουρλιάξει από έκπληξη θες, φόβο θες, πολλά θριλερ στην TV θες;

Ο άνδρας που μπήκε ήταν μετρίου αναστήματος, πάνω από πενήντα, με ελαφρά ρυτιδιασμένο πρόσωπο και ελαφρά ψαρά μαλλιά στους κροτάφους. Το δέρμα του ήταν ασυνήθιστα σκούρο για τα δεδομένα τόσο της Ευρώπης, όσο και της Ιαπωνίας. Φορούσε τις παντόφλες του,κΚρατούσε την οδοντόβουρτσά του, την πετσέτα του, και ένα μπλουζάκι που μόλις είχε πλύνει.

Το μπλουζάκι είχε πάνω του μια στάμπα, μια στάμπα που έγραφε μόνο τέσσερα γράμματα...

P E R U.....

Κεφάλαιο VI - Καναζάουα

Ο άνδρας μπήκε μέσα και χαιρέτησε το παρεάκι με ένα παράξενο "hello" που ακούστηκε περισσότερο σα να βγήκε από τη μύτη του. Ο Dva είχε στην κυριολεξία παραλύσει, ειδικά βλέποντας όλους τους άλλους να μην έχουν πάρει ακόμα πρέφα ότι ο τύπος που κοιμόταν πλέον στο έκτο κρεβάτι ήταν ο ίδιος που είχαν δει 2-3 φορές στο Τόκιο.

Και σύντομα ήρθε η εξήγηση για τη μπλούζα με τη λέξη Peru - ο έκτος συγκάτοικος ήταν Περουβιανός και συστήθηκε με ένα όνομα που η παραγωγή αδυνατούσε να καταγράψει εκείνη τη στιγμή, ακόμα και αν έβαζε μπροστά το slow motion. Ωστόσο δεν αισθάνθηκε πολύ άσχημα, καθώς τα ονόματα των παικτών φάνηκαν να κρασάρουν τον λατινοαμερικάνο όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Ο Περουβιανός παρουσίασε τον εαυτό του ως έναν περιπετειώδη μοναχικό ταξιδιώτη, που λατρεύει να κάνει ταξίδια χωρίς παρέα και να βλέπει όλες τις γωνιές του κόσμου μέσα από το πρίσμα των ντόπιων αλλά και της δικής του μοναξιάς. Ο Dva πλέον ήταν πεπεισμένος: ο Περουβιανός ήταν serial killer και τους είχε ακολουθήσει επειδή τους θεώρησε εύκολο στόχο Προσευχές στο ιερό κοτοπουλάκι και δε συμμαζεύεται ο δικός σου, οι άλλοι ακόμα καρακοσμάρα, το μόνο που τους εξέπληξε δυσάρεστα για την ώρα ήταν τα πλυμένα στο χέρι χακί βρακιά του συγκατοίκου στη σκάλα της κουκέτας.

Εκεί όμως που όλοι εξεπλάγησαν, ήταν όταν ο Περουβιανός αποκάλυψε στους παίκτες ότι έχει επισκεφθεί την Ελλάδα και δις μάλιστα - και καλά, θα μου πείτε σιγά το πράγμα, πλέον και η κουτσή Μαρία έχει επισκεφθεί τη μισή Ευρώπη, αλλά όταν κάποιος από το Κούζκο αναφέρει ότι οι μόνες πόλεις που έχει δει στην Ελλάδα είναι η Θεσσαλονίκη, η Φλώρινα και τα Χανιά, εδώ το πράγμα αλλάζει. Ποια Αθήνα, ποια Ολυμπία, ποια Μύκονος και πράσινα άλογα, ποια Ακρόπολη και ποια Μετέωρα μου λέτε, εδώ ο άνθρωπος έχει επισκεφθεί την πολυαγαπημένη και επαρκώς εναλλακτική Φλώρινα, για την οποία μάλιστα εξέφρασε ιδιαίτερα θετικά σχόλια. Ο Dva σα να άρχισε να συμπαθεί λίγο τον κυριούλη, αλλά ακόμα με κάθε επιφύλλαξη. Και στην Ιαπωνία ο σενιόρ ερχόταν για δεύτερη φορά και επειδή είχε σκοπό να γυρίσει πολλά μέρη άρχισε τις ερωτήσεις: και εσείς που θα πάτε και τι θα κάνετε και τι βρακί θα φορέσετε και τι σκατά είναι αυτή η κίτρινη τσαντούλα που φυλάτε πάνω στα κρεβάτια σας σαν κόρη οφθαλμού...

Ο Dva σφυρίζει σαν συναγερμός στα ελληνικά, μη και μη και πάλι μη, δεν πάμε Καναζάουα, πάμε Νάρα να του πείτε που μας προείπε ότι έχει πάει, άσε μη μας κουβαληθεί και βρούμε κανα μπελά, δε τον βλέπω καλά αυτόν... Οk μπορεί να πήγε στη Φλώρινα, αυτό όμως δεν τον κάνει ακόμα επαρκώς αξιόπιστο, όχι μετά από τόσο stalking στο χόστελ στο Τόκιο τουλάχιστον! Και με ένα χαμόγελο στα χείλη η Τουτού να αναφέρει ότι πρέπει να πάνε στη Νάρα, επειδή όλοι πάνε εκεί και οι άλλοι να εύχονται να μην ενδιαφερθεί ο Περουβιανός - και τελικά όντως δεν ενδιαφέρθηκε. Μάζεψε τις βρεγμένες πετσέτες του, χτένισε τα μαλλάκια του τα μαύρα τα κατσαρωμένα και έπεσε να ξαπλώσει με τα φώτα ακόμα αναμμένα στο δωμάτιο. Η ώρα ήταν ακόμη εννιάμιση. Τα μουρλά έμειναν ξύπνια μέχρι τις έντεκα, εκτός από τον Tatsu που με κίνδυνο να χάσει τα λογικά του από τον πυρετό απλά ξεράθηκε και άφησε το τσάι να ξεπαγώνει ακόμα...

Το επόμενο πρωί η Πανδώρα ξύπνησε με πονοκέφαλο. Αμάν βρε αγοράκι μου Dva, όλη τη νύχτα με το ρημάδι το Νιντέντο και αυτό το παλιοπαίχνιδο που αγόρασες, όχι τίποτε άλλο αλλά είναι όλο στα ιαπωνικά και δεν καταλάβαινε μία η δύσμοιρη. Και πού να ξερε τι θα ακολουθούσε...

Με πονοκέφαλο όμως δεν ξύπνησε μόνο η Πανδώρα, αλλά και η Τούλα και η Τουτού, αυτές για άλλο λόγο. Όπως κατήγγειλαν το πρωί, ο Περουβιανός ηγήθηκε μιας συναυλίας εσωτερικού χώρου τη νύχτα, στην οποία δεύτερα βιολιά έγιναν ο Moe και ο Dva. Γύρναγαν οι καημένες, πέταξαν μαξιλάρια, ήρθαν σε απόγνωση, τίποτα. Ακόμα και όταν οι δύο πιτσιρικάδες γύρναγαν στο πλάι και έκλειναν την καταβόθρα, ο Περουβιανός εκεί, το βιολί του. Βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου, βρε por favor, τίποτα. Ο Tatsu δεν καταλάβαινε την έκρηξη των κοριτσιών, καθώς δεν άκουσε τίποτα όλη νύχτα - θα ήταν που ο πυρετός είχε νεκρώσει το ακουστικό του σύστημα.

Ντύθηκαν, πλύθηκαν, σκουπίστηκαν και βουρ για Καναζάουα. Η Καναζάουα στο χάρτη ΔΕΝ είναι κοντά στο Κιότο. Συγκεκριμένα, απέχουν 224 χμ. η μία από το κέντρο της άλλης, πράγμα που σημαίνει ότι υπό κανονικές συνθήκες δεν ενδείκνυνται για ημερήσια εκδρομή. Όμως τα καταπληκτικά ιαπωνικά τρένα εκμηδενίζουν αυτές τις αποστάσεις, κάνοντας τη διαδρομή σε περίπου 2 ωρίτσες. Κλασικά άνετα JR τρένα, κλασικά bento boxes από καλοντυμένους Ιάπωνες με λάπτοπ και κλασικά μισοκοιμισμένοι μεσήλικες στις πίσω θέσεις. Ο Dva δεν έχασε ευκαιρία - είδε τη θέα, όλα καλά, την καμάρωσε, με το που βγήκαν στν επαρχιακό δρόμο άνοιξε πάλι το ρημάδι. Και να η Πανδώρα να βλέπει τα ιδεογράμματα και βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου, βρε ρίξε και μια ματιά έξω, ΚΑΛΕ ΕΝΑΣ ΜΟΝΟΚΕΡΟΣ, τίποτα δεν έπιασε. Ο Dva εκεί, σα χαζεμένος.

"Πανδώρα το παιχνίδι αυτό είναι για μένα αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του ταξιδιού, πρέπει να παίζω μερικές ώρες την ημέρα για να μπαίνω στο κλίμα, ΝΑ έμαθα να αναγνωρίζω και μερικές λέξεις, αυτό σημαίνει ναι για παράδειγμα!!!"

"Dva εύχομαι να είχα μπει στο κεφάλι του Moe, θα έλεγα του Tatsu αλλά βράζει άρα μπορεί να έβγαινα τραυματίας, ο άλλος κοιτάει μόνο έξω από το παράθυρο και άχνα δε βγάζει!"

"Δε φτάνει που σε κουβαλάω και σε ακούω όλη μέρα σα τη φωνή της συνείδησής μου, παραπονιέ.... ΑΑΑΑΑΡΓΚ κοίτα τι έκανες έχασα!!!"

Φτάσανε στην Καναζάουα, με το χαριτωμένο σιδηροδρομικό σταθμό και το εξυπηρετικό tourist centre, με προσωπικό που μιλούσε συμπαθητικά αγγλικά. Η καλύτερη λύση; Ένα loop bus daily pass, με αντίτιμο 500 γιέν (περίπου 5 ευρώ - συμφέρει). Το loop bus είναι ένα από τα πολύ ωραία και εξυπηρετικά μέτρα που έχει λάβει ο δήμος Καναζάουα για να τονώσει τον τουρισμό, καθώς το λεωφορειάκι αυτό, εκτός απο το ότι έχει πλάκα, περνάει κάθε μισή ώρα από όλα τα αξιοθέατα της περιοχής σε στάσεις με ειδική σήμανση, έχει οθόνη που λέει τις στάσεις ΚΑΙ στα αγγλικά και σε κάθε στάση εξηγεί μια μαγνητοφωνημένη φωνή ποια αξιοθέατα αξίζει να δει κανείς τριγύρω. Ιδού και φώτο του εν λόγω λεωφορείου από το google images:

Πρώτος σταθμός στην επαρχιακή πόλη: ο περιβόητος κήπος της Καναζάουα, Kenroku-en. Αν η πόλη αυτή είναι γνωστή για κάτι, τότε αυτό είναι ο κήπος της. Θεωρείται ένας από τους ωραιότερους στην Ιαπωνία και είναι επαρκώς μεγάλος, ώστε να αξίζει τα λεφτά της εισόδου και την αφιέρωση περίπου 2 ωρών για την περιήγηση στα μονοπάτια του. Η δημιουργία του κήπου ξεκίνησε το 1620 περίπου και διήρκεσε πάνω από 150 χρόνια. Ο κήπος, εκτός από την ομορφιά του, φημίζεται για την πιο παλιά πηγή πίεσης νερού στην Ιαπωνία, έναν μικρό πίδακα λίγο μετά την είσοδο στο χώρο. Ο κήπος είναι ιδιαίτερα οργανωμένος και πληθώρα ανθρώπων εργάζεται εκεί, ο καθένας με πολύ συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Για παράδειγμα, υπάρχουν άνθρωποι που ξεριζώνουν ζιζάνια στον τομέα τάδε του κήπου, αλλά σε ΚΑΝΕΝΑΝ άλλον. Ξέρουν με κάθε λεπτομέρεια ποια ζιζάνια είναι επικίνδυνα, ξέρουν πόσα έχουν μείνει από την προηγούμενη μέρα και σε τι επίπεδο βρίσκεται το έδαφος του τομέα τους. Άλλοι, αναλαμβάνουν να.... σκουπίσουν το ρυάκι από τα φύλλα των δέντρων Σοβαρά, υπάρχουν άνθρωποι που σκουπίζουν το νερό και τον πάτο του ρυακιού από οτιδήποτε έχει πέσει μέσα! Σε όλα αυτά οφείλεται η ομορφιά και η αρμονία του ναού, όπως μπορεί να την απολαύσει ο επισκέπτης.

Η ημέρα ήταν δροσερή και αρκετά υγρή, με τη βροχή να καραδοκεί κάθε στιγμή που περνούσε. Ήλιο δεν είδαν σχεδόν καθόλου τα ματάκια της παραγωγής στην Καναζάουα... Και σα να μην έφτανε η θλίψη του καιρού, να σου το φάντασμα το όρθιο, ο Tatsu, ντυμένος σα το κρεμμύδι, φορούσε στην πλάτη το σακίδιό του και στο στήθος κρεμασμένο μπροστά το σακίδιο της Τουτούς, "για να ζεσταθεί". Κυκλοφορούσε με γυαλιά ηλίου (ήλιος πουθενά) και ήταν σα τη μαύρη τη μαυρίλα, τόσο που όλοι αναρωτιόντουσαν πότε θα καταρρεύσει. Παρ' ολα αυτά η επιθυμία για να δει τα μυστικά της Ιαπωνίας τον κράτησαν όρθιο και την έβγαλε και αυτή την επίσκεψη.

Ο κήπος κατέληγε σε ένα σημείο όπου δέσποζε το άγαλμα ενός τοπικού ήρωα και ένας shinto ναός μικρός, αλλά χαριτωμένος. Τα κορίτσια αγόρασαν ευχές και τις έδεσαν στους σπάγκους, όπως κάνουν οι ντόπιοι, ενώ η ιερή Κιτσουνέ ήταν και εκεί πανταχού παρούσα, μαζί με τις πάπιες που ενίοτε ταρακουνούσαν τα ήρεμα νερά στις λιμνούλες της περιοχής.

Μετά από περίπου δύο ωρίτσες περιήγησης, αρκετές φωτογραφίες και αρκετές στάσεις για ξεκούραση και εναρμόνιση με το περιβάλλον, ακολούθησε επίσκεψη στο κάστρο της Καναζάουα, το οποίο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον κήπο, απλωμένο σε έναν λόφο, τον οποίο ο επισκέπτης πρέπει να σκαρφαλώσει περιμετρικά με ένα όμορφο μονοπατάκι. Η φύση στην περιοχή είναι υπέροχη, ενώ παντού υπάρχουν επιγραφές που λένε ορισμένα χρήσιμα στοιχεία για το κάστρο, την περιοχή και τις δυναστείες που πέρασαν από εκεί. Σκαρφαλωμένοι στα τείχη της οχύρωσης του κάστρου, Ιάπωνες εργάτες ξερίζωναν παράσιτα και φυτά που χάλαγαν την ομοιομορφία. Και, τελικά, μετά από περπάτημα περίπου είκοσι λεπτών, τα nerds έμειναν στήλη άλατος βλέποντας τον επίπεδο χώρο του όμορφου κάστρου της Καναζάουα:

Η είσοδος στο κάστρο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αφενός γιατί κόστιζε τα κλασικά κερατιάτικα 3-5 ευρώ (η παραγωγή ξέχασε, με τόσους ναούς και κάστρα) και αφετέρου επειδή το κάστρο πρόσφατα είχε αρχίσει να ανακαινίζεται, έτσι μέρος του δεν ήταν προσβάσιμο στους επισκέπτες. Ακολούθησε λοιπόν αναμνηστική φωτογράφηση της ομάδας και, μετά τα ακαθέκαστα, η κατάβαση πίσω στους δρόμους της πόλης που ήταν πολύ ευκολότερη από την ανάβαση. Κατά τη διάρκεια αυτής, η Τουτού διάβασε στον οδηγό της ότι η Καναζάουα έχει την παλιότερη σωζόμενη πύλη στην κέντρική Ιαπωνία, ηλικίας πάνω 600 ετών. Ψάχνανε τα nerds, έψαχνε και η Πανδώρα, τίποτα, πύλη πουθενά.

"Βρε παιδιά, κάπου εδώ τη δείχνει ο χάρτης", παραπονιέται η Τουτού, που ένιωθε τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν.

"Παιδιά...." είπε απλά ο Tatsu, δείχνοντας κάπου στα δεξιά.

Η πινακίδα έγραφε το όνομα της πύλης. Πέρα από την πινακίδα όμως, ΟΛΗ η υπόλοιπη πύλη ήταν καλυμμένη με γκρι πλαστικό περίβλημα και σκαλωσιές, στα πλαίσια συντήρησης. Αποτέλεσμα; Η παλιότερη πύλη στην Ιαπωνία όχι μόνο δεν ήταν ορατή, αλλά έμοιαζε περισσότερο με κουφάρι τυλιγμένο που πήγαινε στο νεκροτομείο. Θλίψη και παρακμή.

Επόμενος σταθμός, μια μικρή βόλτα στους δρόμους της πόλης, προτού η παρέα καταλήξει στο σπίτι των νίντζα (ninjadera). Η Kanazawa είναι μια μικρή σχετικά πόλη για τα δεδομένα της κεντρικής Ιαπωνίας, με πληθυσμό περίπου 450.000 ψυχών. Το χαρακτηριστικό σε αυτή την πόλη, σε σχέση με τις άλλες που είχε δει μέχρι εκείνη τη μέρα η παρέα, ήταν ότι ο μέσος όρος ηλικίας ήταν πολύ μεγαλύτερος, με αποτέλεσμα η Καναζάουα να κερδίσει τον τίτλο "συνταξιούπολη" από τα nerds. Ο Tatsu ένιωσε ξαφνικά καλύτερα, θες λίγο ο καθαρός αέρας, θες ο χαλαρός τρόπος ζωής στην πόλη, θες η ανοιχτή επιθυμία που εξέφρασε να ζήσει εκεί κάποια μέρα μαζί με τα παππουδάκια, όλο το κλίμα έδιωξε για λίγο τον πυρετό.

Ηλικιωμένοι ποδηλάτες περνούσαν συχνά από δίπλα τους πάνω σε γέφυρες που περνούσαν από το ποτάμι που διέσχιζε την πόλη, λίγοι νέοι άνθρωποι περπατούσαν χωρίς βιασύνη προς το σχολείο τους και ακόμα λιγότερες μητέρες με μωρά έκαναν βόλτα με τα καροτσάκια. Η Καναζάουα ζει σε επαρχιακούς ρυθμούς και αυτό είναι εμφανές παντού, ακόμα και στα φανάρια της πόλης, τα οποία κάνουν κατά μέσο όρο ενάμιση λεπτό για να ανάψουν για τους πεζούς. Τελικά η παρέα κατέληξε σε ένα μικρό πανηγυράκι, όπου ήταν στημένοι πάγκοι φαγητού και από κάπου ακουγόταν μια παράξενη μουσική από πνευστά και τύμπανα. Εκεί, τα nerds για πρώτη φορά περικυκλώθηκαν από παιδιά, που τους κοιτούσαν σαν εξωγήινους, τους αποκαλούσαν Amerika-ji και τους έλεγαν Halluuuu! με αστεία ασιατική προφορά. Κανένας δεν είχε προσέξει μέχρι εκείνη την ώρα την απουσία του Moe. Η Τουτού έπαιζε με ένα μωράκι σε ένα καρότσι και η μαμά του, πριν συνεχίσει τη βόλτα της, προσπαθούσε να μάθει στο παιδάκι να χαιρετάει, όταν βλέπει κάποιον ξένο. Πολύ χαριτωμένα σκηνικά. Και τότε γυρίζει ο Moe με ένα αχνιστό σνακ από φασόλι Taiyaki. Το Taiyaki έχει πάντα και παραδοσιακά σχήμα ψαριού και μοιάζει με μια μορφή ζύμης, που μέσα είναι ασφυκτικά γεμάτη με χυλό φασολιού. Ο Moe εξήγησε ότι τα taiyaki έχουν μεγάλη σημασία για όσους βλέπουν anime, καθώς συχνα παρουσιάζονται σε διάφορα σημεία ως σνακ των παιδιών και των εφήβων.

To σπίτι των ninja είναι καλά κρυμμένο στα στενά της πόλης και το loop bus δε μπορεί να αφήσει τους επισκέπτες πολύ κοντά, οπότε χρειάζεται περπάτημα περίπου 15 λεπτών για να το βρει κανείς. Είναι το χαρακτηρηστικό παράδειγμα της έκφρασης "μικρός στο μάτι, μεγάλος..." καθώς από έξω φαίνεται πολύ μικρό και μέσα έχει τεράστιο βάθος και πολλά πατώματα. Με το που πλησιάσει κανείς, κοπέλες ηλικίας λυκείου και πανεπιστημίου συστήνονται στους επισκέπτες στα ιαπωνικά και μόνο (δυστυχώς, ναι) και εξηγούν ότι για να μπει κανείς στο σπίτι των νίντζα δεν αρκεί να πληρώσει μια απλή είσοδο της τάξης των 3 ευρώ, αλλά πρέπει αναγκαστικά να ακούσει όλη την ξενάγηση και να πληρώσει και την ξεναγό, η οποία δε μιλάει καν ιαπωνικά. Σα να μην έφτανε αυτό, απαγορεύεται να μιλάει ο οποιοσδήποτε εκτός από τους ξεναγούς μέσα, με αποτέλεσμα αν κάποιος από την παρέα ξέρει ιαπωνικά και οι άλλοι όχι, μόνο εκείνος να μπορεί να χαρεί την ξενάγηση πραγματικά. Η τιμή ήταν περίπου 7 ή 8 ευρώ και πραγματικά ίσως είναι μία από τις λίγες εισόδους που δεν αξίζει τα λεφτά της στην Ιαπωνία, τουλάχιστον όχι για όσους δε μιλάνε ιαπωνικά. Τουλάχιστον μέσα στο χώρο ο επισκέπτης μπορεί να δει παγίδες και άλλα κόλπα και κρυψώνες των ninja, οπότε είναι κάτι το διαφορετικό που σπάει τη μονοτονία των ναών.

Η ώρα ήταν περίπου 4 και η παρέα είχε ελάχιστη ώρα στη διάθεσή της, για να δει και τη γειτονιά των σαμουράι. Η γειτονιά είναι ένα από τα must-see της περιοχής, αλλά δυστυχώς τα κτίρια που έχουν ενδιαφέρον κλείνουν πολύ αυστηρά στις 5 το απόγευμα. Έτσι, όταν η Τούλα, που ψόφαγε από το πρωί να δει το σπίτι των σαμουράι, τις στολές τους και το μουσείο που είναι αφιερωμένο σε αυτούς, έφτασε στο κατώφλι, βρήκε την πόρτα κλειδωμένη. Προσπάθειες της παραγωγής να πλευρίσει γκρουπ Γάλλων που εθεάθησαν στην περιοχή, μήπως και εξασφαλίσει μια μεγαλύτερη ομάδα είσοδο στο χώρο, απέτυχαν παταγωδώς. Γάλλοι και Έλληνες απόλαυσαν απλά τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου στην ειδυλλιακή γειτονιά, όπου πολλοί ακόμα κυκλοφορούν με παραδοσιακά ρούχα και όλα φαίνονται σα να τα έχει ξεχάσει ο χρόνος.

"ΠΕΙΝΑΩ!" ούρλιαξε ο Dva, συνειδητοποιώντας ότι όλη μέρα δεν έχουν βάλει μπουκιά στο στόμα τους. Όσο και να μην ήθελαν να το παραδεχτούν, όλοι τους πεινούσαν, έτσι κίνησαν για το mall της πόλης, που στο υπόγειό του είχε food quarter.

Ο Μoe αγόρασε ένα bento box.

Η Τούλα αγόρασε ένα bento box.

Η Τουτού αγόρασε ένα bento box.

O Tatsu αγόρασε μια ζεστή σούπα για το λαιμό του.

Ο Dva αγόρασε ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ τεράστιο ψάρι παναρισμένο και τηγανισμένο κομμένο σε φέτες, μαζί με μια σαλάτα και ένα αναψυκτικό.

Δεν έμεινε τίποτα από τα παραπάνω για την Πανδώρα.

Καθώς το φως είχε πλέον δώσει τη θέση του στο σκοτάδι, τα μουρλά το πήραν απόφαση ότι ό,τι είδαν είδαν στην Καναζάουα - και δεν είχαν δει και λίγα. Μάζεψαν τα μπογαλάκια τους, έσυραν τον Tatsu μέχρι το loop bus stop και επέστρεψαν πίσω στο Κιότο με το τελευταίο τρένο.

Πίσω στο Κιότο, τα κορίτσια θυμήθηκαν ότι το προηγούμενο βράδυ δεν είχαν σχεδόν κλείσει μάτι. Ζήτησαν γι'αυτό το λόγο να επισκεφθούν ένα φαρμακείο, για να αγοράσουν ωτοασπίδες. Στην Ιαπωνία λοιπόν συμβαίνει το εξής παράδοξο: Πρώτον, τα φαρμακεία μοιάζουν περισσότερο με σουπερ-μάρκετ, πουλώντας από απορρυπαντικά μέχρι ισοτονικά ποτά για αθλητές. Δεύτερον, οι θεωρητικά μορφωμένοι φαρμακοποιοί που κρατάνε τα φαρμακεία δε μιλάνε γρι αγγλικά, τουλάχιστον ο δικός τους δεν καταλάβαινε λέξη. Τρίτον, τα φαρμακεία κάνουν ειδικές προσφορές σε combos προϊόντων. Τέταρτον, τα φαρμακεία ΔΕΝ έχουν καλές ωτοασπίδες, μόνο κάποιες φθηνιάρικες, τις καλές ωτοασπίδες που μονώνουν το αυτί από κάθε θόρυβο μπορεί να τις βρει κανείς μόνο στα... καταστήματα οπτικών Τα κορίτσια αγόρασαν τις φθηνιάρικες και έδωσαν όρκο ιερό ότι αν τα αγόρια ροχάλιζαν και αυτό το βράδυ, θα ανέβαιναν στα κρεβάτια τους και θα τους πλάκωναν στο ξύλο, συγκεκριμένα θα τους έκαναν μαύρους σαν τον Περουβιανό.

Και μιας και αναφέρθηκε η λέξη όρκος, όλα τα nerds, ομόφωνα σχεδόν, εκείνη ακριβώς τη στιγμή αναφώνησαν με τρόμο:

"Ω ΘΕΕ ΜΟΥ, ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΑΚΙ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΧΟΣΤΕΛ!!!!"

Το κοτοπουλάκι δε τους το συγχώρησε ποτέ.

Ο Περουβιανός δεν είχε έρθει στο δωμάτιο και, όταν ήρθε μετά τα μεσάνυχτα, όλοι είχαν ήδη κοιμηθεί και δεν ενοχλήθηκαν από το ροχαλητό του.

Κανείς δεν έγινε μαύρος από το ξύλο σε αυτό το επεισόδιο.

Όλοι οι παίκτες είναι πάνω από 18 ετών και παίζουν σε αυτό το σόου κατόπιν δικής τους συναίνεσης.

Κεφάλαιο VII - Κιότο, Τόκυο, Νάχα (υπερπαραγωγή)


Τα μουρλά ξύπνησαν το τελευταίο τους πρωινό στο Κιότο, διερωτώμενα πώς θα μπορούσαν να περάσουν τις λίγες ώρες που τους έμεναν εποικοδομητικά. Καθώς τα τρένα μεταξύ του Κιότο και της πρωτεύουσας είναι κάτι παραπάνω από συχνά και αξιόπιστα, και καθώς η πτήση τους για Οκινάουα ήταν βραδινή, τα nerds είχαν ολόκληρο το πρωινό και το μεσημέρι για να απολαύσουν λίγο ακόμα το παλιό Κιότο.

Λύσσα κακιά η Τουτού Κλεοπάτρα μου να πάνε στο ναό με τα δοκάρια, που δεν είχαν προλάβει να τον δουν τις προηγούμενες ημέρες. Ο ναός λέγεται Kiyomizu Dera και είναι γνωστός για δύο σημαντικά αξιοθέατα: την βεράντα του με θέα ολόκληρο το Κιότο, που έχει ύψος 13 μέτρα και είναι στηριγμένη αποκλειστικά σε ξύλινα δοκάρια και την πηγή με το ιερό νερό που όλοι οι ασιατικής καταγωγής (κυρίως) επισκέπτες σπεύδουν να γευτούν, καθώς θεωρείται ότι φέρνει υγεία και καλή τύχη. Από τη βεράντα στο παρελθόν φανατικοί πιστοί πραγματοποιούσαν ελεύθερες πτώσεις, καθώς κάτω ακριβώς από το κτίσμα βρίσκεται ένας κήπος με μαλακή βλάστηση, που ο θρύλος έλεγε ότι προστατεύει μόνο όσους πραγματικά το αξίζουν από το θάνατο. Η πρακτική σήμερα έχει απαγορευτεί για προφανείς λόγους, όμως τα προηγούμενα χρόνια είχαν καταμετρηθεί πάνω από 200 ελεύθερες πτώσεις, από τις οποίες λιγότερες από 40 κατέληξαν σε θάνατο. Ο ναός βρίσκεται σε μια περιοχή έξω από το κέντρο της πόλης, ο οποίος τα Σαββατοκύριακα είναι ασφυκτικά γεμάτος από τουρίστες και πιστούς. Ο δρόμος που οδηγεί στο ναό είναι σπαρμένος με μικρομάγαζα για σουβενίρ και σνακς.

Αφού είδαν το ναό και απόλαυσαν την πανέμορφη θέα του Κιότο, τα μουρλά έστησαν το κοτοπουλάκι σε δυο-τρία σημεία για αναμνηστική φωτογραφία. Το καθήκον τους στο Κιότο είχε πραγματοποιηθεί και με το παραπάνω. Το μόνο που έμενε τώρα ήταν να βρουν μια ακόμα δραστηριότητα που θα τους κρατούσε απασχολημένους μέχρι το μεσημέρι, προτού πάρουν το μεσημεριανό τους τρένο για το Τόκιο. Καθώς κατέβαιναν τον μεγάλο δρόμο με τα μαγαζάκια, ο Dva και η Τουτού είδαν μεγάλες ουρές από ντόπιους που περίμεναν να γευτούν το περιβόητο παγωτό πράσινο τσάι. Ζέστη έκανε, τόσο είχαν περπατήσει, ένα παγωτό ήταν ό,τι έπρεπε. Αγνωώντας επιδεικτικά τις δυτικοφερμένες γεύσεις βανίλια, σοκολάτα, παρήγγειλαν και οι δύο από ένα χωνάκι πράσινο τσάι. Το παγωτό φαινόταν δροσερό και πολλά υποσχόμενο. Αχ, και να ξεραν τι τους περίμενε...

Το παγωτό είχε μια απόκοσμα πικρή, κακή γεύση. Για την ακρίβεια, είχε μια αίσθηση σα να μασάει κανείς χλωρά φύλλα από δέντρο, λιωμένα στο γουδί και ανακατεμένα με παγωμένο νερό. Η Τουτού δε το διαπραγματεύτηκε καν. Αφού έδωσε σε όλους να δοκιμάσουν το έκτρωμα, το πέταξε επειδικτικά στα σκουπίδια. Ο Dva έκανε τον γενναίο και προσπάθησε να το φάει όλο. Στην πραγματικότητα ωστόσο το μισό το έφαγε ο Tatsu, ο οποίος ισχυριζόταν ότι το παγωτό είχε μια ιδιαίτερη, όχι ακριβώς νόστιμη, αλλά εκλεπτυσμένη γεύση. Μάααααλιστα.

Εκτός από το παγωτό, η παρέα ψώνισε και άλλα μικροδωράκια-σουβενίρ, μεταξύ των οποίων ένα από τα πιο επιτυχημένα ευρήματα ήταν των κοριτσιών. Επρόκειτο για κάτι μικρά λευκά καλύμματα για την άκρη του δαχτύλου, σαν δαχτυλίθρες, φτιαγμένα από μετάξι. Ο σκοπός τους; Να σκουπίζει μια κυρία τα δάκρυά της με στυλ και αρχοντιά. Ναι λοιπόν, σε όλες τις κυρίες εκεί έξω αξίζει ένα τέτοιο αξεσουάρ! Κατάλληλο και για αλλεργικά επεισόδια! Οι πρώτοι πέντε που θα τηλεφωνήσουν στην παραγωγή κερδίζουν ένα δείγμα-δώρο! Τα έξοδα αποστολής δικά σας!

Ο τελευταίος σταθμός στο Κιότο ήταν ο "Δρόμος του Φιλοσόφου". Πρόκειται για ένα μονοπάτι μήκους πάνω από 2 χιλιομέτρων, που κινείται κατά μήκος ενός μικρού ρυακιού και είναι το κατάλληλο μέρος για να χαλαρώσει κανείς. Ελάχιστοι περιπατητές περιδιάβαιναν στο μονοπάτι εκείνη την ώρα της ημέρας, ο καιρός ήταν πανέμορφος και δεκάδες τεμπέλες γάτες κοιμόντουσαν σε παγκάκια, δέντρα και πλακάκια. Μόνο ο ήχος του ρυακιού ακουγόταν. Το μονοπάτι ονομάστηκε έτσι επειδή, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, ένας διάσημης ντόπιος καθηγητής φιλοσοφίας και ιαπωνικής λογοτεχνίας, που έζησε και δίδαξε σε παλιότερο αιώνα, λάτρευε να περπατάει εκεί κάθε πρωί, προτού πάει στο πανεπιστήμιο για να δουλέψει. Κανένα μέλος της παρέας μας δε τον παρεξήγησε για αυτή του τη συνήθεια. Το μονοπάτι ήταν πραγματικά ένα αληθινό καταφύγιο χαλάρωσης μέσα στην τρέλα της πυκνοκατοικημένης ιαπωνικής πόλης.

Χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν, οι φίλοι μας βρέθηκαν για άλλη μια φορά επιβάτες στο τρένο για Τόκιο. Θα ήταν η δεύτερη φορά που επισκέπτονταν την πρωτεύουσα και δεν έβλεπαν όσα είχε να προσφέρει. Ωστόσο, τα καλύτερα τους περίμεναν στο τέλος του ταξιδιού, ή έτσι τουλάχιστον ήθελαν να πιστεύουν.

Προορισμός τους αυτή τη φορά όχι το αεροδρόμιο Narita, αλλά το Haneda. Η μεταφορά προς τα δύο αεροδρόμια είναι εξίσου εύκολη με οποιονδήποτε άλλο προορισμό στην Ιαπωνία, καθώς τα αεροδρόμια αποτελούν τερματικούς σταθμούς στις περισσότερες περιπτώσεις, έτσι η πιθανότητα λάθους εξουδετερώνεται. Ωστόσο, οι επιλογές είναι αρκετές. Και επειδή το Rail Pass τους ίσχυε ακόμα, οι φίλοι μας ήθελαν να το εκμεταλλευτούν με οποιονδήποτε πιθανό τρόπο. Τελικά, μετά από πλήρη ασυνεννοησία με τον σταθμάρχη σε έναν μιικρό σιδηροδρομικό σταθμό, τα nerds αναγκάστηκαν να πληρώσουν περισσότερα χρήματα και να πάνε μέσω Λαμίας στο αεροδρόμιο, και πάλι ωστόσο αρκετή ώρα πριν αρχίσει το check-in.

Το αεροδρόμιο Haneda έχει 3 terminals, τα οποία όλα συνδέονται εσωτερικά μεταξύ τους με σκάλες. Είναι ένα κατά γενική ομολογία εύκολο αεροδρόμιο ως προς τον προσανατολισμό. Οι φίλοι μας βρήκαν το check-in counter που αφορούσε την πτήση τους και προσπάθησαν να συνεννοηθούν με την κοπέλα που έδινε τις οδηγίες στους επιβάτες, όμως μάταια. Η κοπέλα οδήγησε τον Tatsu στην παράνοια, χρησιμοποιώντας ένα κράμα από ιαπωνικές και αγγλικές λέξεις (σε ιαπωνική πάντα βερζιόν) που τον έκαναν να θέλει να σκίσει τα πτυχία του. Μετά από πολλά Χ που σχημάτισε η κοπέλα με τα χέρια της, το νόημα ήταν ότι το check-in δεν είχε αρχίσει ακόμα.

Στα ιαπωνικά αεροδρόμια οι υπάλληλοι γενικά μιλούν συμπαθητικά ιαπωνικά, ωστόσο στην περίπτωσή τους αυτό δε συνέβαινε για έναν σχετικά προφανή λόγο. Η εταιρία με την οποία πετούσαν είναι μια από τις ελάχιστες πραγματικά low cost ιαπωνικές εταιρίες, ονόματι Skymark. Η συγκεκριμένη εκτελεί μόνο πτήσεις εσωτερικού και το 98% του πελατολογίου της για την ώρα είναι Ιάπωνες. Προφανώς λοιπόν, η εταιρία δεν έχει αισθανθεί ακόμη την ανάγκη να προσλάβει προσωπικό που να μιλάει αγγλικά ή οποιαδήποτε άλλη ξένη γλώσσα, όπως θα έκαναν μεγαλύτερες εταιρίες που εδρεύουν στη χώρα. Η Skymark, αν και διαθέτει ιστοσελίδα στα αγγλικά, έχει ένα πολύ περίεργο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα σύστημα κρατήσεων. Διαθέτει εισιτήρια προς πώληση μόνο για ημερομηνίες μέχρι 2 μήνες μετά την παρούσα ημερομηνία, ενώ για να αγοράσει κανείς φθηνό εισιτήριο πρέπει να στηθεί στον υπολογιστή του την ώρα που αλλάζει η μέρα, για να προλάβει το φθηνότερο δυνατό ναύλο. O κακομοίρης ο Dva είχε ξενυχτήσει νύχτες ολόκληρες για να μάθει πώς λειτουργεί το σύστημα και να πραγματοποιήσει την κράτησή τους. Και παρ' όλο που ήταν συντονισμένος ακριβώς στην αλλαγή της μέρας (με την ιαπωνική ζώνη ώρας) δεν πρόλαβε παρά τον δεύτερο καλύτερο ναύλο.

Η Πανδώρα διάβαζε τις σκέψεις αυτές του Dva και γελούσε μοχθηρά. Πόσο εύκολο ήταν όλο αυτό! Θα πήγαινε στην άλλη άκρη της Ιαπωνίας με πληρωμένο εισιτήριο, με άλλον να έχει κάνει το ξενύχτι, τον προγραμματισμό, με άλλον να κουβαλάει τη βαλίτσα, με άλλον να τρώει τα νύχια του από άγχος... Dolce Vita! Κάτι ήξερε όταν έγινε μέλος του Travelstories η Πανδώρα, πλέον μπορούσε να το κάνει σκοπό ζωής να δει όλο τον κόσμο μέσα από τα μάτια άλλων μελών. Κάτι εξωτικό δε σχεδίαζε πάλι ο Hydronetta; Προλάβαινε άραγε να του φορτωθεί;

Περιμένοντας στο αεροδρόμιο Haneda, η παρέα έπαιξε με το αγαπημένο της κοτοπουλάκι και τους υπόλοιπους επιβάτες. Συγκεκριμένα, το κοτοπουλάκι πόζαρε στο φακό του Tatsu παρέα με μια εξαμελή οικογένεια με μικρά παιδιά, ενώ ο Dva ως αντιπερισπασμός έκανε ότι πόζαρε κι εκείνος λίγο παραδίπλα στο φακό του φίλου του. Δεν είναι ανωριμότητα nenena μου, είναι τέχνη! Και απαιτεί θυσίες!

Και ξαφνικά, σαν κεραυνός εν αιθρία, η Τούλα συνειδητοποιεί ότι πρέπει να αλλάξει χρήματα. Και να ψάχνει σε όλο το αεροδρόμιο και όλα τα ανταλλακτήρια συναλλάγματος να έχουν κλείσει μισή ώρα πριν (καταραμένη ιαπωνική ακρίβεια!!) και σα να μην έφτανε αυτό ο Moe να θυμάται ότι και εκείνος είχε ξεμείνει από λεφτά μια δυο μέρες πριν και να ψάχνει ATM της Citibank σε όλο το αεροδρόμιο και το ΑΤΜ να είναι κρυμμένο σε μια γωνιά δίπλα στην έξοδο ενός ασανσέρ και σε μια τουαλέτα. Όσο έψαχναν για πηγές συναλλάγματος οι δυο τους, το check-in είχε ξεκινήσει καιπροχωρούσε. Και οι άλλοι δάγκωναν τα νύχια τους, γιατί οι Ιάπωνες το κάνουν γρήγορα το check-in και δεν περιμένουν μια και μιάμιση ώρα όπως οι Ευρωπαίοι! Και να πλησιάζουν στο check-in counter και να τους ρωτάνε πόσα άτομα είναι μαζί, πέντε να λένε αυτοί και πέντε να μην είναι! Τελικά έφτασαν περίπου δεκαπέντε λεπτά πριν ολοκληρωθεί το check-in και οι άλλοι δύο, με τον Moe θριαμβευτή και την Τούλα να κυρήσσει επίσημα πτώχευση. Η κοπέλα στον πάγκο κράσαρε με τα ονόματα των εξωτικών επιβατών που στέκονταν μπροστά της. Όση ώρα περίμεναν τα nerds στην ουρά, μόνο Ιάπωνες επιβάτες είδαν...

Ο Moe εξαφανίστηκε για άλλη μια φορά από τα μάτια των υπολοίπων, πέρασε τον έλεγχο στην πύλη και αγκάλιασε σχεδόν το μηχάνημα με τα αναψυκτικά. Κοίταξε όλο αγωνία αν θα μπορούσε να βρει το γαλατάκι με τη φράουλα, το δικό του προσωπικό ναρκωτικό, αλλά μάταια. Οι φλώροι μόνο τσάγια και κοκα-κόλες είχαν. Και αυτές τοπικής παραγωγής. Δε βαριέσαι, αναψυκτικό από μηχάνημα να ναι κι ό,τι να ναι. Να ακουστεί ο ήχος του νομίσματος των 100 γιεν στη σχισμή και έπειτα ο ήχος του κουτιού που χτυπάει τα τοιχώματα της εξόδου και τι στον κόσμο.

Για την πτήση τους περίμεναν να επιβιβαστούν πάνω-κάτω καμια διακοσαριά άτομα. Γεμάτη θα ήταν η πτήση και αυτό ήταν σχετικά παράξενο, καθώς ήταν νυχτερινή και θα έφτανε στη Νάχα μετά τη μία τα ξημερώματα. Ανάμεσα στους ασιάτες επιβάτες οι ίδιοι και ένας και μοναδικός δυτικός, με μαυρισμένο μπρονζέ δέρμα, φάτσα και μαλλιά 50άρη και ντύσιμο Χαβανέζου σέρφερ. Ε ρε γλέντια!

Στο αεροπλάνο τηρήθηκαν όλοι οι low cost κανονισμοί. Δε σερβιρήστηκε τίποτα, οι αεροσυνοδοί ήθελαν ειδική πρόσκληση για να μιλήσουν στους επιβάτες και καμία τους φυσικά δε μιλούσε αγγλικά ή οποιαδήποτε άλλη ξένη γλώσσα. Οι ανακοινώσεις ωστόσο έβγαιναν στα αγγλικά και μάλιστα μία από αυτές προέτρεπε όλους τους επιβάτες "να μην περάσουν τη νύχτα στο αεροδρόμιο της Νάχα, επειδή θα κλείσει μετά τις 2 και θα ξανανοίξει στις 8 το πρωί". Μάαααλιστα. Ήδη, από την εικόνα που τους είχαν δώσει οι συνεπιβάτες τους, οι κάτοικοι της Οκινάουα είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο: σαγιονάρα, λουλουδάτο πουκάμισο, χαϊμαλιά, μαλλί φορμαρισμένο με ζελέ ή επιμελώς ατιμέλητο και μαυρισμένο δέρμα. Αληθινοί κάτοικοι του Ειρηνικού, όπως τους πλάθει η φαντασία των δυτικών. Και το νησί λογικά θα λειτουργούσε με πιο χαλαρούς κανόνες από την ενδοχώρα.

Στο αεροδρόμιο έφτασαν περίπου στη μία, μόνο και μόνο για να το βρουν νεκρό. Ήταν οι τελευταίοι επιβάτες που θα κατέφταναν εκείνο το βράδυ και, πέρα από τους ίδιους, μόνο μια security κυριούλα και μια καθαρίστρια είχαν απομείνει στην κεντρική αίθουσα. Και οι δύο φαίνονταν να βιάζονται να το κλείσουν το μαγαζάκι. Το αεροδρόμιο ήταν επαρκώς κιτς, με ιβίσκους ζωγραφισμένους στον τοίχο και επιγραφές Welcome to Okinawa, the Pearl of the Pacific από δω και από εκεί. Έξω από το αεροδρόμιο περίμεναν μετρημένα σχεδόν όσα ταξί θα χρειάζονταν για τους επιβάτες μιας πτήσης. Οι περισσότεροι όντως επιβιβάστηκαν στα λευκά ταξί και έφυγαν επιτόπου. Οι παίκτες μας, αφού έκαναν συνεννόηση με τους οδηγούς για το πού πήγαιναν, μοιράστηκαν στα 2 ταξί και ξεκίνησαν για το χόστελ τους.

Στο ταξί ο Dva προσπαθούσε να παρατηρήσει οτιδήποτε άλλο εκτός από τα λευκά σεμεδάκια που στόλιζαν τις μπροστινές θέσεις και του μονοπωλούσαν την προσοχή. Το ραδιόφωνο ήταν μια καλή ιδέα. Ένα τραγούδι τελείωσε και άρχισε να μιλάει μια γυναικεία, απαλή φωνή. Όλα ακαταλαβίστικα. Εκτός από μια φράση: "Okurahoma Mikusu". Με διαμονή ήδη 7 σχεδόν ημερών στην Ιαπωνία, ο Dva είχε μάθει να αποκρυπτογραφεί τον τρόπο που οι Ιάπωνες προέφεραν τις αγγλικές λέξεις. Έτσι, Okurahoma Mikusu συνεπάγεται Ocklahoma Mix. Και μια μουσικούλα τύπου saloon, βγαλμένη θαρρείς από το κινούμενο σχέδιο με τον Λούκι Λουκ, πλυμμήρισε το όχημα.

Το αεροδρόμιο με τα πρώτα ίχνη κέντρου απείχαν περίπου 15 λεπτά το ένα από το άλλο, ενώ το ταξίμετρο έγραφε σαν τρελό. Ήταν ενημερωμένοι από πριν οι φίλοι μας για το πόσο απλησίαστα είναι τα Ιαπωνικά ταξί, αλλά τι να γίνει που μέσα στην άγρια νύχτα δεν είχαν άλλη λύση... Στο δρόμο πέρασα δίπλα από ένα εστιατόριο, που όμοιό του δεν είχε δει ποτέ ξανά κανείς τους: ένα diner αμερικάνικου τύπου, στηρισμένο σε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ δέντρο, ύψους πάνω από 6 μέτρων. Το κτίριο δέσποζε έτσι κιτς και αστραφτερό στη μέση ενός τεράστιου πάρκιν, που μέσα στη νύχτα ήταν κι αυτό σχεδόν άδειο. Ωραία πράγματα, ειδικά σε συνδυασμό με το Okurahoma Mikusu

Και κάποια στιγμή τα δύο ταξί σταματούν κάπου. Φτάσανε; Ο ταξιτζής λέει στον Dva και τον Moe να μην ανοίξουν την πόρτα. Τι συνέβη ρε παιδιά; Μας πιάσανε; Οι ταξιτζήδες βγαίνουν από τα οχήματα και αρχίζουν να συζητούν, σχεδόν να λογομαχούν. Τι κανονίζουν, τα λύτρα; Χριστέ και κύριε... Τελικά χωρίζονται και πάλι, ο ταξιτζής λέει κάτι στους δύο επιβάτες και δείχνει το ταξίμετρο, πατάει ένα κουμπί και η πορεία τους συνεχίζεται με το ταξίμετρο να μη γράφει πλέον. Όταν έφτασαν στον δρόμο προορισμού τους, μετά από 5 λεπτά, κατάλαβαν ότι οι ταξιτζήδες είχαν χαθεί και, για να μην επιβαρύνουν άλλο τους επιβάτες, είχαν παγώσει τα ταξίμετρα. Αυτό θα πει τιμιότητα. Οι φίλοι μας, συνηθισμένοι στη συμπεριφορά των περισσότερων Ελλήνων ταξιτζήδων, είχαν μείνει δίχως λόγια.

Δίχως λόγια έμειναν και όταν αντίκρυσαν το δρόμο και το κτίριο όπου έμεναν... Ένα νεκροταφείο ζαντών και λαστίχων αυτοκινήτων στα δεξιά τους, που φαινόταν να δουλεύει ενίοτε και σαν πίστα καρτ, από πίσω του ύποπτες πινακίδες από νέον με περιγράμματα γυναικείων σωμάτων που αναβόσβηναν, μικρά σκοτεινά και κακοδιατηρημένα σπίτια κολλητά με το χόστελ τους. Ο διάδρομος που οδηγούσε στο χόστελ ήταν στενός, μύριζε κατρουλίλα και μυρωδιές από άπλυτα ζώα και ήταν σπαρμένος με πεταμένα παποιύτσια και παντόφλες. Εκείνοι έβγαλαν τα δικά τους παπούτσια πιο τακτικά, για πρώτη φορά τα έβαλαν σε δικές τους σακούλες και προτίμησαν να τα κρατήσουν μαζί τους. Στην είσοδο τους περίμενε ένας εκκεντρικός τυπάκος που υποκλίθηκε και έσπρωξε προς το μέρος τους έναν πάκο σεντόνια, μαξιλαροθήκες και ένα σημείωμα. Τα νύχια του ρεσεψιονιστ ήταν βαμμένα με μανώ και μερικά από τα δάχτυλα ήταν στολισμένα με παράξενα δαχτυλίδια σε σχήματα χειροπέδας, που με αλυσιδίτσα ένωνε μερικά από αυτά μεταξύ τους. Το χαρτάκι έγραφε με τα πιο παράξενα, ασύντακτα και ανορθόγραφα αγγλικά του πλανήτη:

"Αυτά είναι τα σεντόνια σας. Τα δωμάτιά σας είναι τα τάδε. Μπορείτε να πληρώσετε αύριο που θα έρθει ο μάνατζερ. Καληνύχτα".

Άνεβαίνοντας τη σκάλα, το βλέμμα όλων έπιασε πίσω από τον ρεσεψιονίστ μια αφίσα με ένα τεράστιο φύλλο κάνναβης που έγραφε LEGALISE IT με μεγάλα γράμματα σε ένα ψυχεδελικό φόντο. Θεε μου, που είχαν μπλέξει; Τι άλλο τους περίμενε σε αυτό το άντρο σκόνης, βρωμιάς και νησιωτών-χίπιδων;

Σε αυτό το χόστελ θα κοιμόντουσαν χωριστά αγόρια-κορίτσια σε διαφορετικά δωμάτια και με συγκατοίκους. Έδωσαν ραντεβού στην πόρτα των κοριτσιών να βρεθούν για συμβούλιο σε είκοσι λεπτά στο διάδρομο. Τα αγόρια μπήκαν κι αυτά στο δωμάτιό τους, ωστόσο κανένας δεν κοιμόταν στο τέταρτο κρεβάτι, το οποίο ωστόσο ήταν επιμελώς στρωμμένο. Ένα τσαντάκι με είδη ξυρίσματος και άλλα καλλυντικά ήταν προσεκτικά στημένο σε ένα ράφι δίπλα στο κρεβάτι.

"Εντάξει, τυχεροί είμαστε, ο συγκατοικός μας φαίνεται τακτικός. Πάω στοίχημα ότι θα ναι κανας μικροκαμωμένος Ασιάτης", μάντεψε ο Dva, την ίδια στιγμή που ο Moe έβγαινε από το μπάνιο με μια έκφραση αηδίας, εξηγώντας τους ότι η μπανιέρα είχε καφετί σημάδια στις άκρες και ότι γενικά όλα φαίνονταν πολύ βρώμικα. Τα κρεβάτια τους ήταν απίστευτα άβολα, έκαναν ενοχλητικούς θορύβους και τα σκεπάσματα που τους έδωσαν στη ρεσεψιόν είχαν πάνω ύποπτους χρωματιστούς λεκέδες. Τα μαξιλάρια τους ήταν το αποκορύφωμα: κάτι δίχτυα που μέσα είχαν σκληρά πλαστικά ομοιόμορφα μικρά κωνικά πραγματάκια. Και πάνω σε αυτά υποτίθεται ότι έπρεπε να κοιμηθούν. Μέσα στο δωμάτιο, η υγρασία ήταν σχεδόν ανυπόφορη. Με λίγα λόγια, το μόνο καλό της υπόθεσης ήταν ότι ο συγκάτοικός τους έλειπε, οπότε μπορούσαν να γκρινιάξουν και να κάνουν όση φασαρία ήθελαν.

Είκοσι λεπτά μετά πραγματοποιήθηκε η κανονισμένη συνάντηση με τα κορίτσια. Οι δικές τους συγκάτοικοι ήταν μια ασιάτισσα και μια λευκή, οι οποίες κοιμόντουσαν σα τα μωρά και δεν ενοχλούνταν από κανέναν θόρυβο. Και οι δύο δήλωναν απογοητευμένες από το κατάλυμα, όμως όλη η παρέα ήταν πολύ κουρασμένη για να σκεφτεί κάποια εναλλακτική λύση. Τουλάχιστον μία νύχτα θα έπρεπε να την περάσουν στο υγρό και βρώμικο κολαστήριο που περνιόταν για χόστελ.

Έπεσαν όλοι στα κρεβάτια τους να κοιμηθούν, ιδρωμένοι και ταλαιπωρημένοι από το ταξίδι της μέρας. Ο Dva δυσκολεύτηκε πολύ να κοιμηθεί, επειδή η υγρασία τον σκότωνε σχεδόν. Αναζήτησε να πιάσει κουβέντα μέσα στο σκοτάδι, όμως και ο Moe και ο Tatsu κοιμόντουσαν. Βρυκολάκιασε μέχρι τις 3, ίσως και 4, οπότε έπεσε για ύπνο.

Πάνω που είχε αρχίσει να συνηθίζει το πρώτο φως της μέρας που εισέβαλλε από το παράθυρό του και τον τύφλωνε, ένιωσε ένα τρίξιμο στη σκάλα. Είδε έναν άνδρα γυρισμένο πλάτη, με μεγάλο σωσίβιο και ολόγυμνο εκτός από το μποξεράκι να ανεβαίνει στο απέναντι κρεβάτι, αυτό του άγνωστου συγκατοίκου τους, και να κοιμάται γρήγορα. Δεν έδωσε σημασία. Και τότε, πάνω που κόντευε να τον ξαναπάρει ο ύπνος, άρχισε ο πρωινός εφιάλτης.

Το ροχαλητό που ακολούθησε δε μπορούσε να χαρακτηριστεί με λόγια, θα μπορούσε ωστόσο να χρησιμοποιηθεί σε ντοκυμαντέρ για αρκούδες που παλεύουν ή για φυσικές καταστροφές, για να συνοδεύσει ως ηχητικό εφέ. Τόσο δυνατό, τόσο ανεξέλεγκτο και τόσο άγριο ήταν, που ο Dva σηκώθηκε έντρομος και ιδρωμένος, σα να είχε δει τον χειρότερο εφιάλτη.

Ο συγκάτοικός τους ήταν ένας γεμάτος δυτικός άνδρας, μαυρισμένος ωστόσο και εξωτικός, έμοιαζε λίγο με αυτόν στο αεροπλάνο τους, που φορούσε ένα ανατριχιαστικό μασελάκι σαν αυτά που φοράνε οι μποξέρ στη διάρκεια του αγώνα και κοιμόταν ολόγυμνος και ατσούμπαλος στο κρεβάτι του, με το στόμα του να καταπίνει κυβικά μέτρα αέρα και να τα ξερνάει πίσω στην ατμόσφαιρα σαν μια κακόγουστη Σκύλλα και Χάρυβδη. Ο ήχος που συνόδευε αυτό το αποτέλεσμα ηχογραφήθηκε και διατηρείται στα αρχεία του κράτους για περαιτέρω μελέτη.

Welcome to Okinawa, the Pearl of the Pacific...

Κεφάλαιο VIII - Νάχα

Η καταβόθρα στέρησε τον Dva, τον Tatsu και τον Moe από κάθε είδος υπομονής. Ο Moe ήταν έξυπνος και γρήγορος και μπήκε πρώτος στο μπάνιο, κάνοντας τους άλλους δύο να περιμένουν το comeback του σαν λύτρωση, καθώς όση ώρα κάθοντας στο κυρίως δωμάτιο τους έμπαιναν στο μυαλό διάφορες δαιμονισμένες ιδέες, από το να καλύψουν όλη τη μούρη του άγνωστου συγκατοίκου με αφρό ξυρίσματος μέχρι να του τσιμπήσουν τις ρώγες ώσπου να ουρλιάξει αμήν. Τελικά περιορίστηκαν σε μια ηχογράφηση του φαινομένου και στηνεκτόξευση προσβλητικών λέξεων και φράσεων στην νεοελληνική. Ο Moe βγήκε με το λουσμένο μαλλί της ντίβας από το μπάνιο και οι άλλοι είχαν ξεμείνει από υπομονή. Δεκαπέντε λεπτά μετά, οι τρεις τους βρίσκονταν σα τους πρόσφυγες στο βρώμικο διάδρομο του hostel, να ζητιανεύουν την προσοχή των κοριτσιών χτυπώντας τους ευγενικά και διακριτικά την πόρτα. Προφανώς τα κορίτσια κοιμόντουσαν, ωστόσο το ξύπνημά τους πραγματοποιήθηκε με επιτυχία και η ομάδα των μουρλών παρατήρησε έξω από το κατώφλι του ανδρικού δωματίου το φαινόμενο της καταβόθρας όλο δέος. Τα κορίτσια πείστηκαν: ύπνος για σήμερα is over. Αύριο πάλι, αν δεηθεί η παραγωγή και οι θεοί της Shinto.

Στη ρεσεψιόν οι φίλοι μας χρειάστηκαν ορισμένες πληροφορίες, έτσι η αλληλεπίδραση με τους ιδιοκτήτες του χόστελ ήταν απλά αναπόφευκτη. Ο μακρυμάλλης τύπος με το βαμμένο νύχι ήταν και το πρωί εκεί, φρέσκος λες και είχε κοιμηθεί οχτώ γεμάτες ώρες, ενώ στις 3 ήταν ακόμα ξύπνιος. Επειδή αισθάνθηκε λίγο ηλίθιος να προσπαθεί μάταια να συνεννοηθεί με τον Tatsu στα ιαπωνικά, καθώς η προφορά του ήταν λίγο ασυνήθιστη και η συνεννόηση αντιμετώπιζε εμπόδια και πρακτικές δυσκολίες, κάλεσε τον senpai του από το δίπλα δωμάτιο, το δωμάτιο της τζούρας, των τατάμι και των αμερικάνικων tv show, όπως φαινόταν από έξω τουλάχιστον. Ο senpai "ήξερε αγγλικά", σύμφωνα με τον ρεσεψιονίστ. Στην ουσία, ο senpai απλά είχε πιάσει ορισμένες φράσεις από τα άπειρα serial που είχε δει στην τηλεόραση, με αποτέλεσμα το "definately" και το "popular spot" να πέφτουν ροδάνι, αλλά απλές λέξεις και φράσεις να αντικαθίστανται από ένα αμάγαλμα ιαπωνο-αγγλικών που οδηγούσαν τον Tatsu σε πρωινή ναυτία. Ο senpai δε είχε το πιο υπέροχα σφαιρικό, μαυρισμένο από τον ήλιο και γυαλιστερό φαλακρό κεφάλι που είχε δει η παρέα στη μέχρι τώρα πορεία της. Ήταν τόσο υπέροχο, που έκανε τους μοναχούς στην Ασία να κρύβονται από ντροπή και τον Tatsu να αποσπάται κάθε φορά που o senpai χαμήλωνε λίγο το βλέμμα για να σκεφτεί. Η υπόλοιπή του παρουσία εξίσου απλή αλλά συνάμα επιβλητική: αλυσίδα στο λαιμό, φανελίτσα μαύρη αμάνικη και σορτσάκι με ιβίσκους.

Τελικά με τα χίλια ζόρια η παρέα κατάφερε να εξασφαλίσει τον ένα και μοναδικό χάρτη της πόλης από τη ρεσεψιόν, τον οποίο και οι δύο τόνισαν ότι ήθελαν πίσω στο τέλος της παραμονής της παρέας στο χόστελ (δεν τον πήραν πίσω ποτέ). Στόχος της ημέρας, για το πρωί τουλάχιστον, ήταν να επισκεφθούν τον κεντρικό δρόμο Kokusai-dori, το κάστρο Shuri και ό,τι άλλο προλάβαιναν ή τυχόν έβλεπαν στο δρόμο.

Έξω από το χόστελ η ατμόσφαιρα αρχικά ήταν ευχάριστη, καθώς η επίμονη και απροσδιόριστη μυρωδιά του κτιρίου είχε πλέον φύγει ανεπιστρεπτί, ωστόσο οι φίλοι μας είχαν να αντιμετωπίσουν σύντομα ένα άλλο πρόβλημα, που άκουγε στο όνομα υγρασία. Η Νάχα και η Οκινάουα συνολικά έχει τροπικό κλίμα, με αποτέλεσμα η μέση θερμοκρασία της να κυμαίνεται γύρω στους 25-30 βαθμούς όλο το χρόνο, ενώ οι βροχοπτώσεις είναι έντονες όλο το χρόνο, αλλά ακόμα και όταν δεν είναι η αίσθηση ότι είναι κανείς βρεγμένος παραμένει. Το πρόβλημα δε γίνεται αισθητό αμέσως, αλλά μετά από λίγο περπάτημα, η αφαίρεση ρούχων επιβάλλεται και τα κοντομάνικα είναι must.

Η γειτονιά που έμεναν ήταν θαρρείς η πιο παρακμιακή στο νησί. Αυτό το συμπέρασμα το είχαν βγάλει και το προηγούμενο βράδυ, ωστόσο εκείνη την ώρα ήταν πιο εμφανές από ποτέ: άβαφτα κτίρια που είχαν αρχίσει να σαπίζουν και να σκάνε από την υγρασία, τεράστιοι ανεκμετάλλευτοι χώροι γεμάτοι ζιζάνια, λοφίσκους από χώμα και καμμένα από τον ήλιο λάστιχα από φορτηγά και δαιδαλώδη συγκροτήματα φθηνών κατοικιών σε αποχρώσεις του μπορντώ, του καφέ και, φυσικά του γκρι, σε κάθε τετράγωνο. Μέσα σε όλο αυτό το πρωινό χάος, τα μουρλά έπεσαν πάνω σε μια ευχάριστη έκπληξη, η οποία εκτός των άλλων ήταν και εντελώς απρόσμενη. Μια πύλη, που θύμιζε πύλη ναού, τους οδήγησε σε έναν μικρό, καλά κρυμμένο κήπο, με δωρεάν είσοδο. Ο κήπος ήταν απίστευτα περιποιημένος, με την πατροπαράδοτη λιμνούλα koi, ιβίσκους παντού, έναν μεγάλο βράχο με ένα όμορφο κιόσκι στην κορυφή του και έναν εντυπωσιακό καταρράκτη να πέφτει από την κορυφή του, ένα μικρό αριστούργημα και μια ανάσα οξυγόνου μέσα στην υγρασία και την παρακμή της περιοχής. Μια Αμερικάνα καθόταν και διάβαζε νωχελικά ένα βιβλίο στο κιόσκι, κοιτώντας την παρέα μας χωρίς να της προκαλείται ιδιαίτερη εντύπωση - μέχρι που άκουσε ότι δε μιλούσαν μεταξύ τους αγγλικά. Αφού πήραν δυνάμεις, ξέχασαν τον ωραίο κοιμώμενο στο χόστελ και θυμήθηκαν ότι η ζωή είναι ωραία, οι φίλοι μας συνέχισαν με το χάρτη ανα χείρας για την Kokusai-dori.

Ο κεντρικός δρόμος Kokusai-dori απείχε από το χόστελ τους περίπου είκοσι λεπτά ποδαράτο. Ήταν ολοφάνερο ότι συγκέντρωνε όλη τη ζωή, την κίνηση και τη δραστηριότητα της πόλης. Ταχυδρομεία, εστιατόρια, καφέ, υπαίθρια αγορά, arcade games stations, σταθμοί του monorail, όλα ήταν εκεί. Αφού στάμπαραν τον σταθμό του monorail, απ' όπου θα πήγαιναν στο Shuri για να δουν το ομώνυμο κάστρο αργότερα, τα μουρλά πήραν το δρόμο όλο ευθεία και χάρηκαν τις αμέτρητες χαρές αυτού του μαγικού πεζόδρομου (κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας), αυτού του μαγικού κόσμου που ένωνε μοναδικά ανατολή και δύση, σικ και καλτ, νησί και μεγαλούπολη, λεπτότητα και παντελή έλλειψη γούστου.

Πρώτη γνωριμία της παρέας στην Ονικάουα ήταν η Keyton. Η Keyton ήταν ένας παπαγάλος, ένα πανέμορφο, τεράστιο μπλε και κίτρινο πουλί, που ενίοτε έκραζε τις ελάχιστες λέξεις που είχε μάθει στα ιαπωνικά και τα αγγλικά. Η Keyton ήταν μια ανεξάρτητη κυρία: καθόταν πάνω στο κλουβί της και όχι μέσα σε αυτό. Ωστόσο, από κάτω, ο ιδιοκτήτης της έδινε τις απαραίτητες συστάσεις στους περαστικούς που τη θαύμαζαν: "A name is Keyton. Sex is female. He is afraid (πάει η θηλυκότητα της κακομοίρας της Keyton)".

Μετά την Keyton, ακολουθούσε μια σειρά από μαγαζιά που ένωναν ιδανικά την Οκινάουα με την παραδοσιακή σχέση της με τις Η.Π.Α. Μαγαζιά που πουλούσαν βαλσαμωμένα φίδια μέσα στο ίδιο το δηλητήριό τους, αλλά είχαν για μασκώτ την Betty Boop, τον Superman, τον Scooby Doo και οποιοδήποτε άλλο pop, tv και rock είδωλο της αμερικάνικης κουλτούρας. Μερικά μαγαζιά έπαιζαν στη διαπασών J-Pop μουσική (ιαπωνική ποπ - στην ουσία περισσότερο techno ή anime-style μουσική με φωνητικά που θυμίζουν νιαούρισμα). Τα μουρλά ΠΡΟΦΑΝΩΣ σταματούσαν μπροστά από το κάθε ενα και χόρευαν σα να μην υπάρχει επόμενο. Να τη και η μασκώτ της Οκινάουα, ένα λιονταρο/δρακοπρόσωπο πλάσμα που από τη μέση και κάτω μπορούσε να είναι ό,τι ήθελε ο εκάστοτε εμπνευστής του: Η Εύα με το φύλλο συκής στο ένα χέρι και το άλλο να καλύπτει το πλούσιο γυμνό στήθος του (σημείωση συγγραφέα: ό,τι πιο άρρωστο έχω δει μέχρι σήμερα σε μασκώτ), αθλητής του baseball, μοναχός, μωρό στα φασκιά... Και η λίστα συνεχίζεται. Η μασκώτ αυτή, για την οποία περισσότερες λεπτομέρειες δεν έγιναν γνωστές, ήταν κολλημένη σε αυτοκόλλητη μορφή σε ψυγεία αναψυτικών, ταμπέλες καταστημάτων, διαθέσιμη σε κουκλάκια στα μαγαζιά κ.ο.κ. Απλά μαγευτικό με τον δικό του, καλτ τρόπο.

Ο κόσμος στην kokusai-dori απλά μια απόλαυση για τον τυχάρπαστο δυτικό. Μια ανάμειξη ιαπωνο-ταϊβανο-κινεζο-αμερικανακιών, με αντίστοιχα outfits που συνδύαζαν το μαγιώ Quicksilver και τη σαγιονάρα με τα ιαπωνικά θρησκευτικά χαϊμαλιά και μαλλί που θύμιζε ήρωα του Dragon Ball, φορμαρισμένο με άπλετο ζελέ. Η Τούλα και η Τουτού δήλωναν ενθουσιασμένες από τους -επιτέλους- ωραίους εμφανισιακά άνδρες που έβλεπαν γύρω τους. Η Πανδώρα ακόμα θυμόταν τον senpai και δυσκολευόταν να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Τα αγόρια δήλωναν με απογοήτευση ότι οι γυναίκες της Okinawa δεν είχαν αυτή τη λεπτότητα, αυτή την εύθραυστη ομορφιά που είχαν οι γιαπωνέζες της ενδοχώρας. Αδικία μυρίζονταν, αλλά τι να έκαναν...

Επόμενη αποκάλυψη το Jump Station. Θα ρωτήσεις τώρα εσύ, varioAthens μου, τι είναι Jump Station. Και θα χεις και δίκιο. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ΔΕΝ πρόκειται για μαγαζί με τραμπολίνο. Jump Station είναι ένα μαγαζί που πουλάει αποκλειστικά merchandise από τα πολυαγαπημένα, χιλιοδιαβασμένα και χιλιοπροβεβλημένα manga και άνιμε της Jump. Η εταιρία είναι γνωστή για επικά anime με περισσότερα επεισόδια από τη Λάμψη του Φώσκολου, ονομαστικά τα Bleach, Naruto και One Piece και εκδίδει εβδομαδιαία ένα περιοδικό, το Shonen Jump, που περιέχει μέσα previews και άλλες χρήσιμες πληροφορίες για τους ήρωες και τα επερχόμενα επεισόδια των σειρών αυτών. Στο μαγαζί τα nerds αγόρασαν μπλουζάκια, μπισκοτάκια, μπρελοκάκια, καρτ ποστάλ και ό,τι άλλη βλακειούλα έχει φτιαχτεί, για να κάνει τους φαν των ιαπωνικών σειρών να ουρλιάζουν από ικανοποίηση σα νέες ρουβίτσες. Μετά από αυτό το απρόσμενο και χρονοβόρο καταναλωτικό όργιο, η βόλτα συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της Kokusai-dori, όπου συνεχιζόταν επ' άπειρον θαρρείς και που είχε πολλά ακόμα που η παρέα μας θα ήθελε να δει με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Μάλιστα, εκείνη την ώρα στηνόταν στη μέση του δρόμου ένα street show, κάτι για το οποίο τους είχε προειδοποιήσει και ο senpai νωρίτερα. Όμορφα πράγματα, πράγματα που στην υπόλοιπη Ιαπωνία δε βλέπεις εύκολα.

Επόμενη στάση: Κάστρο Shuri. Μερικές στάσεις από την αρχή της Kokusai-dori, βρίσκεται η γειτονιά Shuri. Ήδη στο σταθμό του monorail καραδοκούσαν ταξιτζήδες που, με το που είδαν δυτικούς άρχισαν να φωνάζουν σε σπασμένα αγγλικά "κάσουρου, κάσουρου!!" (=castle, castle). Η ανεξάρτητη παρέα μας, που ήδη μια φορά είχε ξυλωθεί στα ταξί στο νησί, αγνόησε τους οδηγούς και προχώρησε. Ο δρόμος ήταν γεμάτος σήμανση για το κάστρο, αλλά η απόσταση από το σταθμό ήταν σχετικά μεγάλη και, μέσα στην υγρασία της περιοχής, φάνταζε ακόμα μεγαλύτερη. Στο δρόμο για το κάστρο, η παρέας μας σταμάτησε για μια ανάσα σε ένα πάρκο με μια λιμνούλα γεμάτη πειναλέες πάπιες, που έτρωγαν τα μπισκότα κανέλλας του Dva σα να μην είχαν ξαναφάει στη ζωή τους τίποτα και τσακώνονταν και μεταξύ τους για την αποκλειστικότητα. Το σουσάμι από τα κριτσίνια της Τούλας εκτιμήθηκε πολύ από τα τεράστια μαύρα Koi. Σε αυτό το σημείο να τονιστεί ότι τα μπισκότα κανέλλας του Dva ήταν σα το μάνα εξ ουρανού: παρ' όλο που κάποιος έτρωγε κάθε μέρα από αυτά (άνθρωπος ή ζώο) δεν τελείωναν ποτέ. Στο πάρκο έπαιζε και μια οικογένεια με δύο μικρά κοριτσάκια, τα οποία ούρλιαζαν κάθε φορά που τα κυνηγούσαν οι πειναλέες πάπιες για φαϊ. Αχ, τι στιγμές έχανε το κοτοπουλάκι, που για την ημέρα εκείνη θα ξεκουραζόταν στο χόστελ, όσο ήταν δυνατόν να ξεκουραστεί κανείς με τον κο καταβόθρα εκεί μέσα, ο θεός και η ψυχή της δύσμοιρης θεότητας, του ιερού κοτοπουλακίου!

Επιτέλους η παρέα έφτασε μετά από σκαρφάλωμα και βογγητά στο κάστρο, το οποίο είναι το χαρακτηριστικότερο δείγμα αρχιτεκτονικής Ryukyu και έδρα του βασιλείου Ryukyu που κάποτε μεσουρανούσε στα νησιά αυτά του Ειρηνικού. Εδώ απαιτούνται λίγα μαθήματα ιστορίας & πολιτισμού, Πανδώρα μου, δε συμφωνείς; Λοιπόν, τα νησιά Ryukyu αποτελούν τα νοτιότερα νησιά της Ιαπωνίας. Μεγαλύτερο από αυτά είναι η Οκινάουα. Λίγο βορειότερα απλώνεται μια ακόμα συστάδα νησιών, τα νησιά Amami, τα οποία λόγω εγγύτητας στα νησιά Ryukyu, έπεσαν εύκολα στη δικαιδοσία τους. Έτσι δημιουργήθηκε το βασίλειο Ryukyu, το οποίο δρούσε ανεξάρτητα από όλη την υπόλοιπη Ιαπωνία ανάμεσα στον 15ο και τον 19ο αιώνα. Τα νησιά απέκτησαν δική τους συνείδηση, που είναι φανερή μέχρι και σήμερα, καθώς και τις δικές τους γλώσσες, τη γλώσσα που είναι γνωστή σήμερα ως Central Okinawan και τη γλώσσα Amami. Στην ουσία, η πλειοψηφία των ντόπιων στην Okinawa είναι δίγλωσσοι, μιλώντας στο σπίτι Okinawan και στο δρόμο ιαπωνικά. Στα νησιά Amami, που πάντα ήταν κατώτερα λόγω μεγέθους και έλλειψης μεγάλων αστικών κέντρων, υπάρχουν ηλικιωμένοι άνθρωποι που δε γνωρίζουν καν ιαπωνικά. Τα νησιά του βασιλείου Ryukyu είχαν πάντα τη δική τους, διακριτή αρχιτεκτονική, την οποία προστατεύει η Unesco, καθώς έχει κινδυνεύσει ουκ ολίγες φορές από εξαφάνιση στο παρελθόν. Συγκεκριμένα, το κάστρο Shuri είχε γκρεμιστεί σχεδόν ολοκληρωτικά στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο και τη μάχη της Okinawa του 1945, ωστόσο αποκαταστάθηκε σχεδόν πλήρως το 1992.

Το κάστρο είχε εντυπωσιακή και απλή συνάμα οχύρωση, στο κέντρο βρισκόταν το κυρίως κτίριο του παλατιού, που κάποτε στέγαζε την αριστοκρατία του βασιλείου Ryukyu, ενώ γύρω από το παλάτι απλωνόταν ένα δαιδαλώδες σύστημα κήπων, ξύλινων γεφυριών και μονοπατιών. Στην κεντρική πλατεία εντός των τειχών είχε στηθεί μια σκηνή, όπου η παρέα παρακολούθησε την πιο παράξενη, πιο ατσούμπαλη και εξωτική χορογραφία αποπλάνησης του αρσενικού από το θηλυκό που είχαν σκεφτεί ή δει ποτέ τους. Περπατώντας τριγύρω, οι φίλοι μας βγήκαν σε μια εξέδρα που είχε χτιστεί στην άκρη των τειχών και χάριζε την πιο φανταστική πανοραμική θέα της Νάχα που είναι διαθέσιμη σε όλο το νησί. Εκείνη τη στιγμή τα μαύρα σύννεφα άρχισαν να στέλνουν στο έδαφος του νησιού τις πρώτες στάλες τροπικής βροχής, με αποτέλεσμα η παρέα να τραπεί σε φυγή, χαρούμενη ωστόσο επειδή είχε δει όλα τα σημαντικά σημεία που είχε να προσφέρει η περιοχή.

Πίσω στο χόστελ, τα nerds αποφάσισαν να ξεκουραστούν λίγο από το περπάτημα, ενώ τα αγόρια είχαν τη μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουν τον ξύπνιο, πλέον, συγκάτοικό τους. Ο Donnie είναι αυθεντικά από τη Virginia των ΗΠΑ, όμως έχει να πάει σπίτι του περισσότερα από 2 χρόνια. Πριν 3 χρόνια δούλευε στην αμερικάνικη αεροπορική βάση στην Okinawa, και από τότε επιστρέφει μια φορά το χρόνο γιατί, "το 'χει ερωτευτεί αυτό το νησί". Πλέον ζει μόνιμα στις Φιλιππίνες, όπου δουλεύει σε αντίστοιχη αεροπορική βάση. Ενθουσιάστηκε όταν έμαθε ότι οι φίλοι μας είναι Έλληνες, καθότι δεν είχε πάει ποτέ στην Ελλάδα, αδυνατούσε να πει σωστά ακόμα και το απλούστερο ελληνικό μικρό όνομα, ενώ ρώτησε αν το πρωί ενοχλούσε με το ροχαλητό του. Οι φίλοι μας δυσκολεύτηκαν να κρατήσουν τα γέλια τους, ήταν ωστόσο ειλικρινείς μαζί του, κυρίως επειδή η συγκατοίκηση θα συνεχιζόταν. Ο Donnie λοιπόν απολογήθηκε για το φαινόμενο και δικαιολόγησε τον εαυτό του, λέγοντας ότι συνήθως κοιμάται μπρούμυτα εξ επί τούτου, επειδή γνωρίζει το πρόβλημα, ωστόσο το πρωί αυτό είχε επιστρέψει από τρελό ξενύχτι και μεθύσι στη downtown Νάχα, αφού πρώτα πέρασε από το αμφιβόλου ηθικής σπα "Licky Licky O". Μάααααλιστα.

Τη νύχτα η παρέα μας επέστρεψε στην Kokusai-dori, για να απολαύσει τις νυχτερινές ομορφιές της κοσμικής Νάχα.

- Η Τούλα ξεστόμισε το πιο άκομψο kawaii!! (=επιφώνημα που σημαίνει "χαριτωμένο, γλυκούλι) βλέποντας το σκυλάκι μιας ντόπιας κυρίας που κοιτούσε σαν εξωγήινη.

- Ο Tatsu ζήλεψε έναν ντόπιο πιτσιρικά που έπαιζε ένα παιχνίδι στο arcade game station που περιελάμβανε τρομερά γρήγορο πάτημα κουμπιών που οδηγούσε το θεατή στην παράνοια. Τελικά ο τύπος έχασε το high score για 50 πόντους και έβαλε το επόμενο κέρμα στη σχισμή σχεδόν έτοιμος να κλάψει. Η παραγωγή δε φέρει καμία ευθύνη για τυχόν τρέλα ή αυτοκτονία του εν λόγω νέου.

- Ο Moe έμπαινε από σουπερ μάρκετ σε σούπερ μάρκετ, προκειμένου να βρει το γαλατάκι φράουλάς του. Απέτυχε παταγωδώς.

- Ο Dva έψαχνε το Licky Licky O, για να εξακριβώσει κατά πόσο οι ελαφροντυμένες κοπέλες που μοίραζαν ύποπτα φυλλάδια στους νυχτερινούς δρόμους της πόλης στους αρσενικούς περαστικούς εργάζονταν εκεί ή όχι. Απέτυχε παταγωδώς.

- Η Τουτού έφαγε παγωτό γιαούρτι στο αμερικάνικου τύπου κατάστημα Yogurtland, για το οποίο η παρέα και η παραγωγή είχαν έντονες υποψίες ότι απασχολούσε ανήλικα παιδιά. Οι απόψεις των παικτών δεν εκφράζουν την παραγωγή και τις δικές της απόψεις με κανέναν τρόπο.

- Η Πανδώρα ήθελε να χορέψει στους ρυθμούς της J-Pop, αλλά το μυαλό του Dva ήταν πολύ στενόχωρο για τις φιγούρες της.

Η παρέα επέστρεψε με γεμάτα στομάχια και πονεμένα πόδια στο χόστελ γύρω στις 10. Οι δύο συγκάτοικοι των κοριτσιών είχαν ήδη παραδοθεί στην αγκαλιά του Ορφέα, ενώ ο Donnie ήταν προφανώς άφαντος. Με τα σώματά τους ταλαιπωρημένα από τη συνεχή κίνηση, αλλά τις καρδιές τους ζεσταμένες από την ενδιαφέρουσα και απόκοσμη μίξη που προσέφερε στον επισκέπτη η Okinawa, τα nerds έπεσαν στα κρεβάτια τους νωρίτερα απ' ό,τι συνήθως και θα είχαν κοιμηθεί αμέσως, αν η υγρασία του νησιού και η νυχτερινή μπόρα που έπιασε ξαφνικά δε τους κρατούσε με τα μάτια ανοιχτά, να κοιτούν έξω από τα μικρά παράθυρα του δωματίου τους τις τελευταίες φωτεινές επιγραφές από νέον να καθρεφτίζονται στους βρεγμένους δρόμους της σκοτεινής γειτονιάς τους...

Κεφάλαιο IX - Βόρεια Οκινάουα

Το επόμενο πρωί η υγρασία ήταν σχεδόν αφόρητη στο δωμάτιο. Μόλις έσκασαν και οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, τα αγόρια άνοιξαν διάπλατα τα μάτια τους. Όλως περιέργως, ο Donnie εκείνο το βράδυ δεν είχε ροχαλήσει καθόλου: Θαύμα; Εγχείρηση στα κρεατάκια; Θάνατος κατά τη διάρκεια του ύπνου; Όταν ο Dva στερέωσε τα γυαλιά στη μύτη του και απεκατέστησε την όρασή του, είδε τον συγκάτοικο αυτο-φιμωμένο με μια πετσέτα χεριών, με τέτοιο τρόπο που αδυνατούσε να ροχαλίσει αλλά και να το έκανε, η πετσέτα θα σκότωνε το μεγαλύτερο μέρος του θορύβου. Τουλάχιστον ανατριχιαστικό, αλλά σε κάθε περίπτωση σωτήριο για την νυχτερινή ψυχική υγεία τους.

Τα κορίτσια ξύπνησαν στους δικούς τους ρυθμούς και, όταν όλοι τους ετοιμάστηκαν και πήραν τα απαραίτητα, η πρώτη εκδρομή των nerds μακριά από τη Νάχα και τα προάστιά της μόλις ξεκινούσε. Προορισμός τους για εκείνη τη μέρα ήταν το Ενυδρείο Churaumi, ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου, το οποίο στεγάζεται σε έναν μεγάλο εκθεσιακό χώρο/πάρκο/μνημείο/λίγο απ' όλα στο βόρειο τμήμα του νησιού της Οκινάουα, στην περιοχή Motobu.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που συνέλεξαν μετά κόπων και βασάνων από την κατά τ'άλλα συμπαθέστατη υπάλληλο του τουριστικού γραφείου πληροφοριών της Νάχα, ο μόνος τρόπος να προσεγγίσει κάποιος το πάρκο χωρίς δικό του όχημα είναι να πάρει δύο λεωφορεία, το ένα με αφετηρία τον κεντρικό σταθμό λεωφορείων της Νάχα και το άλλο με ανταπόκριση σε έναν σταθμό στη μέση περίπου του νησιού. Το συνολικό ταξίδι έμελλε να διαρκέσει περίπου 2 ώρες στο πήγαινε και 2 στο έλα.

Το σταθμό της Νάχα είναι πολύ δύσκολο να τον χάσει κανείς, ακόμα κι αν δεν έχει στο πλευρό του τη θεϊκή ικανότητα της Τουτούς. Όχι μόνο είναι γεμάτος λεωφορεία κάθε μεγέθους και χρώματος, αλλά περιτριγυρίζεται και από πέντε-έξι πρόθυμους ως προς τη δουλειά τους τροχονόμους, οι οποίοι αγαπούν ιδιαιτέρως να ρίχνουν Χ στους τουρίστες που προσπαθούν να προσεγγίσουν οποιαδήποτε είσοδο του σταθμού προορίζεται καθαρά και μόνο για λεωφορεία. Τα nerds σκέφτηκαν πόσο εύκολο θα ήταν να κάνει κανείς αυτούς τους ανθρώπους να χάσουν κάθε ελπίδα για ζωή - μια επισκεψούλα στο σταθμό των ΚΤΕΛ στον Κηφισό θα ήταν αρκετή.

Τα δρομολόγια και των δύο λεωφορείων που έπρεπε να πάρουν ήταν αρκετά τακτικά, με λεωφορεία να περνούν κάθε περίπου 20 λεπτά. Ο καιρός ήταν μελαγχολικά βροχερός, με μια ελαφριά ψιχάλα που δε σήκωνε ομπρέλα, αλλά σήκωνε άνετα μια κοψοφλέβικη ερωτική μπαλάντα. Και πολύ ύπνο. Οι οδηγοί ήταν νωχελικοί, αλλά η συνεννόηση μαζί τους σχετικά εύκολη, καθώς είχαν συνηθίσει τουρίστες ανάμεσα στους επιβάτες τους. Πάνω από τον οδηγό υπήρχε ένας πίνακας με τις στάσεις αριθμημένες (τα ονόματά τους μόνο στα ιαπωνικά ωστόσο) και κάθε φορά που το λεωφορείο προσέγγιζε μια νέα στάση, ένα ηλεκτρονικό νουμεράκι άναβε κάτω από το νούμερο του σταθμού, δείχνοντας το ποσό που καλούταν να πληρώσει ο επιβάτης στον οδηγό κατεβαίνοντας. Με λίγα λόγια, οι τιμές των λεωφορείων στην Οκινάουα είναι κυμαινόμενες, αρχίζοντας από 120 γιεν (περίπου 1,2 ευρώ) για μια σύντομη διαδρομή και καταλήγοντας στα 1000+ γιεν για τους τερματικούς σταθμούς. Και για τα δύο λεωφορεία που χρησιμοποίησαν, οι φίλοι μας πλήρωσαν συνολικά περίπου 15 ευρώ για την κάθε διαδρομή.

Μετά από δύο και κάτι ώρες, η παρέα στεκόταν πλέον μπροστά σε έναν χαοτικά μεγάλο ανοιχτό χώρο γεμάτο φοινικόδεντρα, θάμνους και μικρά ή μεγάλα κτίρια διάσπαρτα κτίρια, πισίνες και άλλες εγκαταστάσεις. Στο βάθος φαινόταν επιτέλους ο μεγάλος, ο ανοιχτός, ο φωτεινός και γαλανός Ειρηνικός!! Αν και η πρωτεύουσα Νάχα βρέχεται επίσης από τον ωκεανό, τα nerds δεν είχαν καταφέρει να επισκεφθούν ακόμα καμία παραλία στο νησί, παρ' όλο που οι ακτές είναι από τα πιο φημισμένα αξιοθέατά του. Ήταν η πρώτη φορά επίσης που η ομάδα είδε τόσους πολλούς δυτικούς τουρίστες μαζεμένους σε μία περιοχή.

Κατευθυνόμενα προς το κεντρικό κτίριο του ενυδρείου, τα nerds είδαν θάμνους κουρεμένους σε σχήμα καρχαρία, αστακού και πολλών άλλων θαλάσσιων πλασμάτων, γκρουπ κοριτσιών ντυμένων με ροζ δαντέλα που κρατούσαν ροζ παρασόλια, γκρουπ ηλικιωμένων σε εκδρομές τύπου ΚΑΠΗ, παιδάκια που ούρλιαζαν, συντριβάνια που έβγαιναν από σχεδόν αόρατες τρύπες στο δάπεδο, κάνοντας μούσκεμα ανίδεους περαστικούς και ένα σωρό άλλες όμορφες, πολύχρωμες εικόνες.

Το ενυδρείο χρειάζεται περίπου δύο με τρεις ώρες, για να το δει κανείς χωρίς να τρέχει. Διαθέτει πολλές διαφορετικές αίθουσες με διαφορετικές δεξαμενές, ξεκινώντας από τις μικρές στους πρώτους διαδρόμους και καταλήγοντας στην εντυπωσιακή γυάλα με τον φαλαινοκαρχαρία στην κεντρική αίθουσα. Η συγκεκριμένη δεξαμενή λέγεται ότι είναι η δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο σε όγκο.

- Στο ενυδρείο ο Moe θαύμασε περισσότερο την τεράστια θαλάσσια χελώνα, που αποτελούσε και ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα πλάσματα του ενυδρείου.

- Στο ενυδρείο ο Tatsu θαύμασε περισσότερο κάτι μικρά φωτεινά ψαράκια που λαμποκοπούσαν μέσα στο μισοσκόταδο.

- Στο ενυδρείο η Τούλα θαύμασε περισσότερο τους καρχαρίες, αφήνοντας θαμπά σημάδια στα τζάμια καθώς κολλούσε το πρόσωπό της πάνω τους σαν τα μικρά παιδιά.

- Στο ενυδρείο ο Dva θαύμασε περισσότερο το πόσο ογκώδης, χρωματιστός και βαρύς μπορεί να είναι ένας αστακός του Ειρηνικού.

- Στο ενυδρείο η Τουτού θαύμασε περισσότερο κάτι μικρά, παράξενα σκουληκάκια που μπαινόβγαιναν στην άμμο και χόρευαν στους ρυθμούς των υπόγειων υδάτων.

- Στο ενυδρείο η Πανδώρα δεν ήξερε τι να πρωτοθαυμάσει.

Γύρω από το κεντρικό κτίριο του ενυδρείου υπήρχαν επίσης ένα πάρκο δελφινιών (ανοιχτό μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες μέχρι Σεπτέμβριο), ένα μικρό ενυδρείο με θαλάσσιους ελέφαντες και διάφορα άλλα σημεία μικρότερου ενδιαφέροντος. Ήταν πλέον κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο - επόμενη στάση... Emerald Beach!

Εδώ αρμόζει ένα flashback. Μια ιστορία από την εποχή που το Onii-Chan ήταν ακόμα στα σκαριά. Αγαπητή παραγωγή δέξου το, πάει το προγραμματισμένο διάλειμμα για διαφημίσεις!

Ένα ωραίο καλοκαιρινό απόγευμα, κάπου στην Πελοπόννησο της Ελλάδας, δύο νέα παιδιά, νέα και αφράτα, με μάγουλα ροδαλά και δέρματα καμμένα από τον ήλιο, με το μέλλον μπροστά τους και το παρόν να αστράφτει μπροστά στα αισιόδοξα μάτια τους, είχαν μια συζήτηση. Μιλούσαν για το ταξίδι που ονειρεύονταν να κάνουν, για τη μακρινή χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, για τις ομορφιές του ασιατικού αυτού παραδείσου που τόσες φορές είχαν δει στην τηλεόραση και τα περιοδικά, που τόσες φορές είχαν ονειρευτεί και που τόσο ήθελαν να γνωρίσουν. Όμως τα δύο αυτά παιδιά, νέα και ανικανοποίητα εξαιτίας της ηλικίας τους, με μια συνεχή δίψα για ολοένα και περισσότερες εικόνες και εμπειρίες, δεν αρκούνταν μόνο στην υλοποίηση του ιαπωνικού τους ονείρου. Κι αυτό γιατί είχαν ακόμα ένα όνειρο, εξίσου δυνατό, που φαινόταν τόσο προσιτό να υλοποιηθεί μαζί με το πρώτο. Το όνειρο αυτό ήταν να αγγίξουν τον Ειρηνικό. Αλλά να τον αγγίξουν όχι από το λιμάνι του Τόκυο, για παράδειγμα, αλλά από ένα εξωτικό νησί στην αγκαλιά των σμαραγδένιων κυμάτων, με τα φοινικόδεντρα να ρίχνουν την ογκώδη αλλά καλοσχηματισμένη σιλουέτα τους στην ηλιοκαμένη άμμο.

Το ίδιο απόγευμα ο ενθουσιασμός και μια ιδέα που έπεσε στο τραπέζι τους οδήγησε σε ένα μικρό επαρχιακό ίντερνετ καφέ. Λέξη-κλειδί: Γκουάμ. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Εκείνοι ήθελαν να πάνε, οι συνταξιδιώτες τους όμως; Θα συμμερίζονταν την ιδέα τους; Θα ήθελαν να τους ακολουθήσουν;

Έναν μήνα μετά, η εναλλακτική λύση βρέθηκε. Δεν ήταν ανάγκη να φύγουν εκτός ιαπωνικών συνόρων, για να υλοποιήσουν το όνειρό τους. Η λύση που έψαχναν πήρε σάρκα και οστά στο όνομα ενός νησιού στον ιαπωνικό νότο: Οκινάουα. Και πλέον τα δύο νέα αυτά παιδιά, ο Dva και η Τούλα, στέκονταν εκεί, λίγα μέτρα μακριά από το δεύτερο όνειρό τους.

Emerald Beach...

Ίσως επειδή το ήθελαν τόσο πολύ, ίσως επειδή ήταν μια μοναδική ευκαιρία, ίσως επειδή συνωμότησε το σύμπαν, ο καιρός ξαφνικά άνοιξε. Ο ουρανός έγινε πιο γαλανός και τα νερά πιο γοητευτικά, πιο δελεαστικά. Ο παράδεισος ήταν εκεί, και τον άγγιζαν με τα γυμνά τους πόδια. Η χαρά έπρεπε να αποτυπωθεί, γι'αυτό βγήκαν οι απαραίτητες φωτογραφικές μηχανές ανα χείρας.

Η παραγωγή δεν είχε ενημερώσει τον ανίδεο ναυαγοσώστη της παραλίας για την παρουσία του τρελοκομείου στο χώρο επίβλεψής του. Το τι γέλιο έριξε ο άνθρωπος, δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Τα nerds σε πόζες LOST να ατενίζουν τον ορίζοντα, τα nerds να ποζάρουν σαν σε εξώφυλλο περιοδικού μόδας, τα nerds να χάνουν την ισορροπία τους και να πέφτουν μέχρι τη μέση μέσα στο νερό, ενώ σε μία ώρα έπρεπε να πάρουν το λεωφορείο της επιστροφής. Παιδιά, τι να πεις... Παιδιά χαρούμενα.

Όχι, παραγωγή, όχι δεν είναι κουλ να παίξει στο backround το άσμα του κου Ρουβά "Κάνουμε Όνειρα". Βάλε καμιά διαφήμιση αντηλιακών καλύτερα!

Επιστρέφοντας στη Νάχα νωρίς το βράδυ, οι φίλοι μας είχαν μόνο δύο επιθυμίες: να φάνε και να κοιμηθούν γλυκά, με τις όμορφες εικόνες και τα χρώματα του ωκεανού και των πλασμάτων του στο κεφάλι τους.

Επιστρέφοντας στο δωμάτιο, ο Dva βρήκε ένα χειρόγραφο σημείωμα στο μαξιλάρι του:

"Χάρηκα ειλικρινά για τη σύντομη γνωριμία μας. Αν ποτέ ο δρόμος σας βγάλει στις Φιλιππίνες ή τις ΗΠΑ, επικοινωνήστε μαζί μου σε αυτό το mail".

Ήταν το αποχαιρετιστήριο γράμμα του Donnie.

Κανείς τους δε μπορούσε να εξηγήσει ακριβώς γιατί, αλλά κατά βάθος το ροχαλητό και η παρουσία του θα έλειπε από την καλτ γειτονιά τους στη Νάχα εκείνο το βράδυ.

Κανείς τους δε μπορούσε να εξηγήσει ακριβώς γιατί, αλλά κατά βάθος όλοι τους προσπαθούσαν να μη σκέφτονται το επόμενο πρωινό, το πρωινό της αναχώρησής τους από την Οκινάουα του ονείρου και της υγρασίας, την Οκινάουα του παραλόγου και των εκπλήξεων, την Οκινάουα της αλητείας και του κοσμοπολιτισμού.

Κανείς δε ροχάλησε εκείνο το βράδυ στο χόστελ. Κανείς δεν παραπονέθηκε για την αμείωτη υγρασία. Η ψιλή βροχή τους νανούρισε όλους γλυκά και φιλόξενα.

Κεφάλαιο Χ - Τόκυο (Ginza, Akihabara)

(αυτή τη φορά για τα καλά!)

Την επόμενη ημέρα τα μουρλά εγκατέλειψαν την πολυαγαπημένη και υπερ-καλτ Νάχα, με τις μπλούζες τους να κολλάνε στα ιδρωμένα από την υγρασία κορμιά τους και το μυαλό τους κολλημένο στις αστείες και μοναδικές εμπειρίες που είχαν ζήσει αυτές τις 2,5 μέρες στο νησί. Η γειτονιά που βρισκόταν το χόστελ τους στοίχειωνε τη σκέψη τους και πλέον είχε γίνει η δική τους, η παλιά τους γειτονιά, που λέει και ο Μαζωνάκης. Το σύρσιμο της βαλίτσας στους δρόμους της πόλης φάνταζε ένα μαρτύριο, καθώς μόλις λίγες ώρες πριν είχε σταματήσει να βρέχει και η υγρασία σε συνδυασμό με την αποπνιχτική για την εποχή ζέστη, έκαναν αφόρητη τη μεταφορά μέχρι το αεροδρόμιο. Αυτή τη φορά η παρέα πήρε το monorail για τη μεταφορά της στο αεροδρόμιο της Νάχα, καθώς η ώρα ήταν βολική και το ναύλο πολύ χαμηλότερο από αυτό του ταξί.

Στο αεροδρόμιο της Νάχα, η περίπου τρίωρη παραμονή της παρέας μας δε θα μπορούσε να είναι φυσικά αδιάφορη - έχουμε και μια τηλεθέαση να κρατήσουμε εξάλλου ως παραγωγή, καταλαβαίνεις Kalspiro μου! Ο Tatsu και ο Dva προσπαθούσαν για ακόμη μια φορά να τιμήσουν το κοτοπουλάκι, έτσι ο Tatsu το τοποθετούσε δίπλα σε τυχαίους επιβάτες και ο Dva πόζαρε λίγο παραπέρα. Ο Tatsu προσποιούταν ότι είχε το φακό του στραμμένο στον Dva, όμως... ΤΣΟΥΠ! Τράβαγε τις ανίδεες οικογένειες μαζί με την ιερή τους συνοδεία. Η Τούλα και ο Moe έψαχναν απεγνωσμένα να βρουν ανοιχτό κάποιο γραφείο συναλλάγματος, όμως εκείνη την ώρα της ημέρας τα πάντα στο αεροδρόμιο είχαν κλείσει - εκτός από τα Mc Donalds, φυσικά, τα οποία τίμησε δεόντως η Τουτού, σέρνοντας τη χειραποσκευή και τα παρδαλά της κρεματζούλια ανάμεσα σε ορδές πεινασμένων εφήβων από την ενδοχώρα.

Κάποια στιγμή ανοίγει το check in της πτήσης τους και ο Tatsu πάει να κάνει τις απαραίτητες κινήσεις. Έλα όμως που δε συνεννοούταν με την υπάλληλο! Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, πόσους δυτικούς μπορεί να έχεις booked στην πτήση σου; Βρε πουλάκι μου, τι τη θες τώρα την πιστωτική της κράτησης; Κοίταξε, κούκλα, βάζεις το παιδί να ψάχνει! Τελικά η παρεξήγηση λύθηκε, αλλά κανείς δεν κατάλαβε ακριβώς πώς. Το αποτέλεσμα είναι ότι η παρέα μας έκανε check-in σχεδόν τελευταία, με τρεις υπαλλήλους να υποκλίνονται σε ένδειξη απολογίας και έναν αποθηκάριο να ζώνει τις βαλίτσες τους με σημάνσεις FRAGILE (ένας Θεός ξέρει γιατί..)

Η άφιξη στο Τόκυο έγινε αφού είχε πέσει για τα καλά το σκοτάδι. Οι δρόμοι στην Ασάκουσα, όπου έμελλε να επιστρέψει το παρεάκι (εντάξει, εντάξει, έχει χαμηλό budget η παραγωγή, μας πιάσατε!), ήταν άδειοι. Ελάχιστος κόσμος κυκλοφορούσε και τα περισσότερα μαγαζιά είχαν ήδη κλείσει. Το νέο χόστελ τους βρισκόταν σε περπατήσιμη απόσταση από το πρώτο, αλλά ήταν λίγο καλύτερα κρυμμένο. Στη ρεσεψιόν, που βρισκόταν στην κορυφή του κτιρίου (ευτυχώς ασανσέρ υπήρχε), ένας βαριεστημένος μεσήλικας Ιάπωνας με αποδεκτά αγγλικά έλεγξε τα διαβατήριά τους και τους πέρασε στο δωμάτιό τους. Το δωμάτιο ήταν για 8 άτομα και, παρ' όλο που η ώρα ήταν ακόμα δέκα και μισή, ήδη δύο άτομα στο χώρο κοιμόντουσαν για τα καλά, ο ένας άντρας με μάσκα ύπνου και η γυναίκα κρατώντας στην αγκαλιά της ένα σακίδιο, τυλιγμένη από την κορφή ως τα νύχια με μια κουβέρτα. Οι φίλοι μας όχι απλά δεν είχαν όρεξη για ύπνο, ήθελαν να επικοινωνήσουν με φίλους και συγγενείς, μετά τα κωμικοτραγικά της Νάχα, να αξιοποιήσουν για πρώτη φορά μετά από καιρό ίντερνετ με αξιοπρεπή ταχύτητα!

Ο ρεσεψιονίστ τους ειδοποίησε ότι πρωινό και ίντερνετ ήταν διαθέσιμα μόνο στον όροφό του, ο οποίος έμενε ανοιχτός αυστηρά μέχρι τις 12. Κρεβάτια έμειναν άστρωτα και για μετά, βαλίτσες πετάχτηκαν πρόχειρα, λάπτοπ περάστηκαν σαν καρπούζια στους ώμους και βουρ στο ψητό!

Στο κοινό δωμάτιο, που ήταν απλό και σε καθαρά ιαπωνικό στυλ, παρουσιάζοντας πλήρη απουσία καρεκλών και ένα καθαρό και περιποιημένο τατάμι από τη μια άκρη του μέχρι την άλλη, οι φίλοι μας έμελλε να συναντήσουν πολλές ενδιαφέρουσες προσωπικότητες τις επόμενες ημέρες. Όμως αυτό η παραγωγή σας το φυλά για έκπληξη, τυχερούληδες! Θα μάθετε περισσότερα σε επόμενο επεισόδιο!

Το επόμενο πρωί ήταν το πρώτο που η παρέα μας αρνήθηκε να αξιοποιήσει την μισητή δύναμη του ξυπνητηριού. Ο Moe και ο Dva ξύπνησαν πρώτοι και σιγά-σιγά σηκώθηκαν και οι υπόλοιποι. Μέχρι τις 12 όλοι ήταν έτοιμοι και ντυμένοι. Όσο για τους αξιαγάπητους υπναράδες συγκατοίκους; Προφανώς και είχαν γίνει άφαντοι, στις 7 γαρίδα το μάτι!

Η μέρα εκείνη θα ήταν μέρα χαλάρωσης, περατζάδας στους δρόμους του Τόκυο και -γιατί όχι;- και λίγου shopping. Πρώτη στάση; Λεωφόρος και ευρύτερη περιοχή Ginza ή, κατά κόσμον, η χαρά του πολυκαταστήματος! Οι φίλοι μας περπάτησαν ανάμεσα σε χλιδάτες και απλησίαστες μπουτίκ γνωστών οίκων, επισκέφθηκαν το κεντρικό κτίριο της Sony, το οποίο τους απογοήτευσε λίγο, μπήκαν σε ένα παιχνιδάδικο, όπου έπεσαν τα πρώτα ψώνια (don't ask...) και πήραν σβάρνα όλα τα προσιτά καταστήματα ρούχων, όπου δοκίμασαν καπέλα, αξεσουάρ, έκαναν χαζή πασαρέλα και γενικά προκάλεσαν το γέλωτα των παρευρισκομένων. Οι τιμές στο Τόκιο -και δη στη Ginza- είναι σχετικά απλησίαστες για ταξιδιώτες με χαμηλό budget, έτσι ακόμα και σε καταστήματα ρούχων όπως Zara, οι τιμές είναι αρκετά υψηλότερες σε σχέση με την Ευρώπη. Ωστόσο τα σχέδια και τα looks που πλασάρονται στην τοπική αγορά είναι πολύ πιο ποικιλόμορφα, trendy και ιδιαίτερα. Αν μη τι άλλο, αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη για όσους δε τους ντύνει τσίπικα η παραγωγή του Onii-Chan!

Αλλά το ωραιότερο στιγμιότυπο, ήταν η επίσκεψη των μουρλών (αυτή τη φορά με τη βούλα!) σε ένα κατάστημα γνωστής αμερικάνικης αλυσίδας ρούχων, που τα καταστήματά της πλασάρονται στον πελάτη με τη μορφή ρουχάδικων-κλαμπ. Με το που μπήκαν μέσα, ένας πορτιέρης τους καλωσόρισε με μια φράση-κονσέρβα στα αγγλικά, τύπου "what's up?" στρέφοντας την προσοχή τους σε έναν ημίγυμνο ψηλό Ιάπωνα με ανάγλυφους κοιλιακούς, που στεκόταν για μόστρα λίγο παραδίπλα, σαν να παίζει στρατιωτάκια ακούνητα-αμίλητα-αγέλαστα. Η παρέα υποψιάστηκε ότι θα είχε ακόμα περισσότερη πλάκα στα ενδότερα, και δεν έπεσε έξω. Οι πωλητές χόρευαν σχετικά παθητικά στους ρυθμούς της house μουσικής, όμως οι παίκτες του Onii-Chan είχαν όρεξη για κάτι παραπάνω από απλό χάζι. Και το μέρος αυτό ήταν το μόνο που, εκείνη την ώρα της ημέρας, μπορούσε να τους προσφέρει ένα πολύτιμο clubbing experience. Ναι, καλά καταλάβατε αγαπητοί αναγνώστες, η πεντάδα άρχισε να χορεύει παντού, στους διαδρόμους, τις σκάλες, μαζί με πωλητές, μεταξύ τους, όπου υπήρχε γενικότερα ελεύθερος χώρος. Οι πωλητές αντιδρούσαν ανάμεικτα, κάποιοι κοιτούσαν γεμάτοι έκπληξη την παρέα, διακόπτοντας το δικό τους χορό, ενώ άλλοι έσκαγαν χαμόγελα και άρχιζαν να επιδεικνύουν μεγαλύτερο ζήλο στη δουλειά τους. Ωραίες στιγμές..

Εξαντλημένοι μετά από ώρες περιπλάνησης, οι φίλοι μας έφαγαν κάτι στο ποδάρι (καταραμένη παραγωγή με τις πενταροδεκάρες σου!) και λίγο πριν πέσει το σκοτάδι, κίνησαν για να γνωρίσουν το όνειρο του κάθε nerd Που σέβεται τον εαυτό του, τη Μέκκα του κάθε gamer, το μέρος που θα μπορούσε να προκαλέσει κρίση επιληψίας σε ελέφαντα, τη μοναδική Akihabara!

Τώρα θα ρωτήσεις, Twinkie μου, και θα 'χεις και δίκιο, δε λέω, τι στο καλό είναι τόσο ενδιαφέρον σε αυτή την περιοχή; Γιατί να είναι τόσο ξακουστή, τόσο χιλιοτραγουδισμένη και τόσο επεκτατική στο χώρο των φαντασιώσεων ενός 20χρονου γυαλάκια nerd; Ε, λοιπόν, στην Akihabara μπορείς αρχικά να βρεις όποιο video game ή manga λαχταρά η καρδιά σου - REAL STORY! Στην ίδια περιοχή μπορείς να δεις τα εντυπωσιακά κτίρια της SEGA (πεσμένη στην Ευρώπη, θρησκεία ακόμα στην Ιαπωνία), μιλιούνια ανθρώπων και ΑΠΕΙΡΕΣ, μα ΑΠΕΙΡΕΣ japanese maids (κοπέλες ντυμένες με στολή σερβιτόρας - περισσότερα για αυτό λίιιιγο παρακάτω).

- Στην Akihabara ο Dva κοιτούσε σαν χαμένος πάμφθηνες κασέτες του κλασικού Game Boy και κονσόλες τύπου Atari που στην Ευρώπη βρίσκεις σε τιμές απλησίαστες.

- Στην Akihabara ο Moe χάζευε τις maids και άρχισε να ενισχύει στη συνείδηση όλων την αναγκαιότητα να επισκεφθούν ένα Maid Cafe.

- Στην Akihabara η Τούλα μπήκε σε ένα κατάστημα manga και συνειδητοποίησε σοκαρισμένη ότι όλοι οι 6 όροφοί του ήταν αφιερωμένοι σε manga για ανθρώπους με... παράξενα φετίχ!

- Στην Akihabara η Τουτού έμπαινε στα μικρομάγαζα και έβγαινε χαοτισμένη, γλύφοντας ένα χωνάκι παγωτό

- Στην Akihabara o Tatsu έψαχνε μανιωδώς βιντεοπαιχνίδια που στοίχειωναν τα εφηβικά του όνειρα

- Στην Akihabara η Πανδώρα αναρωτιόταν πώς ο Dva δεν είχε πάθει ακόμα επιληψία.

Η παραγωγή θα σταθεί σε δυο σημεία στην όλη υπόθεση Akihabara, καθότι είναι αδύνατον για όποιον δεν έχει πάει να συνειδητοποιήσει για τι μέρος, για πόσο κόσμο, πόση καλτίλα και πόσο nerdiness μιλάμε εδώ πέρα.

Ζήτημα πρώτο: Τα "ένοχα" manga βιβλιοπωλεία

Οι Ιάπωνες είναι ένας λαός ψυχολογικά και σεξουαλικά καταπιεσμένος. Αυτό είναι γνωστό τοις πάσι. Αυτό που γνωρίζουν όμως μόνο όσοι ασχολούνται με την Ιαπωνία πιο εντατικά, είναι η λατρεία των Ιαπώνων (ή έστω μιας πλειοψηφίας αυτών) για τα διάφορα φετίχ, όπως αυτά εκδηλώνονται σε manga και anime όλων των ειδών. Στην Ελλάδα άτομα της γενιάς μου, μέσα στις πρώτες ενοχές και τα μυστικά της εφηβείας, γνώρισαν αυτή την τάση μέσω γνωστού περιοδικού για νέους, που μοίραζε dvd με "dirty" anime. Μιλάμε για διαστροφές που δε μπορούν να περιγραφούν δίχως τη χρήση ακατάλληλων λέξεων σε ένα φόρουμ του επιπέδου του Travelstories, αλλά και σε μια prime time σειρά reality, όπως το Onii-Chan.

Ε, στην Akihabara είναι η χαρά του κάθε ανώμαλου, του κάθε ηδονοβλεψία και του κάθε καταπιεσμένου. Να βλέπει κανείς κουστουμαρισμένους 40ρηδες businessmen να χαζεύουν κόμικς τόσο διεστραμμένα και ακατάλληλα, που δε το χωράει ο νους. Σε αυτά τα μέρη, που είναι πολύ πιο απελευθερωμένα και πολύ πιο προσιτά στο ευρύ κοινό από τον ένοχο διάδρομο 18+ των βιντεοκλαμπ, μπορεί κανείς να δει άτομα κάθε φύλου, ηλικίας (εντάξει, άνω των 18 σε κάθε περίπτωση) και κοινωνικής τάξης να χαζεύουν όλων των ειδών τα διαστροφικά κόμικς, να γελάνε πονηρά και να ψωνίζουν πολλά από αυτά. Απολαυστική και πολύτιμη η εμπειρία της εισόδου σε ένα από αυτά τα βιβλιοπωλεία, αλλά από ένα σημείο και μετά αρρωσταίνει το μυαλό. Μη το παρακάνετε

Ζήτημα δεύτερο: Maid cafes και γιαπωνέζες maids

Άλλο ένα εμβληματικό στοιχείο ιαπωνικής υποκουλτούρας που συναντά κανείς αβέρτα στην Akihabara. Η ιδέα είναι απλή: γλυκούλες (ή όχι και τόσο γλυκούλες) κοπελίτσες με στολές καμαριέρας κυκλοφορούν στους δρόμους της περιοχής μοιράζοντας φυλλάδια που διαφημίζουν το "καλύτερο maid cafe της περιοχής" (η ατάκα είναι πάντα ίδια). Στα φυλλάδια πάντα ποζάρουν οι εκάστοτε κοπέλες που απασχολούνται στο κάθε καφέ, ενώ παρέχονται και μερικές προσφορές από κάτω στα ιαπωνικά.

Η παραγωγή δε θέλει να σας μπει η ιδέα ότι το όλο εγχείρημα των maid cafes ταυτίζεται με την πορνεία, όπως αυτή είναι γνωστή σε άλλες χώρες της Ασίας (π.χ. Ταϊλάνδη). Ωστόσο έχει μικρά στοιχεία "εκλεπτυσμένης" πορνείας, από την άποψη ότι τα κορίτσια των Maid Cafe είναι όλο νάζι, όλο πόζα και πολύ επιρρεπή στο πέσιμο από διάφορους άντρες κάθε ηλικίας στο δρόμο. Κάνουν τα πάντα και πιάνουν κουβέντα με όλους, προκειμένου να φέρουν δουλειά στο καφέ τους. Ωστόσο, υπάρχουν αυστηροί κανόνες που τόσο οι περαστικοί, όσο και οι επισκέπτες των καφέ πρέπει να έχουν υπόψη τους: Αρχικά, απαγορεύεται να φωτογραφίσει κανείς maid στο δρόμο. Ο λόγος απλός: οι κοπέλες φωτογραφίζονται με κόσμο μόνο κατόπιν αμοιβής και μόνο εντός του καφέ (δείτε το σαν μια μορφή μόντελινγκ). Έπειτα, το φλερτ με τις maids είναι αποδεκτό σε ένα βαθμό, καθότι είναι μέρος της δουλειάς τους, ωστόσο απαγορεύεται να προχωρήσει το πράγμα με προσβολές, αγγίγματα κλπ. Τα maid cafes ακολουθούν αυστηρή πολιτική "You can watch but do not touch". Και, τέλος, απαγορεύεται να ζητήσει κανείς τηλέφωνο ή άλλα προσωπικά στοιχεία από τις κοπέλες. H Τούλα πάντως κατάφερε να κλέψει μια αναγκαστικά κουνημένη paparazzi photo από μια τυχαία maid.

Μετά από παρότρυνση του Moe και των δύο κοριτσιών, η παρέα πλησίασε μια Maid και άρχισε να ρωτάει περισσότερες πληροφορίες. Η κοπέλα απαντούσε με εντελώς σπασμένα αγγλικά και κάνοντας πολλές χαζοχαρούμενες γκριμάτσες, που θύμιζαν κοριτσάκι, ηρωίδα anime ή κουνελάκι του Playboy. Έδωσε κάποιες τιμές στους φίλους μας για την είσοδο ανά άτομο (περίπου 5 ευρώ το άτομο, αν η παραγωγή έχει κρατήσει σωστά τα τεφτέρια της) και τους είπε ότι είναι υποχρεωτικό ο καθένας να παραγγείλει τουλάχιστον ένα πράγμα μέσα στο καφέ (εδώ η παραγωγή σπάστηκε, αλλά το πολιτισμικό σοκ άξιζε τον κόπο).

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει κανείς πώς συμπεριφέρονται τα κορίτσια των maid cafe σε κάποιον με κείμενο. Χρειάζεται κανονική θεατρική αναπαράσταση, για να βγει όλο το μπρίο, η χαριτωμενιά και το γέλιο που βγάζει όλο αυτό το performance που δίνουν τα κορίτσια-σερβιτόρες μέσα στο καφέ. Για αρχή, το κάθε τραπέζι αναλαμβάνει ξεχωριστή σερβιτόρα. Την παρέα μας ανέλαβε η Yue, τσαχπινογαργαλιάρα, λεπτούλα με κάπως αστείο αλλά συμπαθητικό μουτράκι και στραβά δόντια (όπως πολλοί Ιάπωνες, γενικά). Η Yue έφερε κατάλογο στην παρέα και ενημέρωσε τους πάντες ότι, σε περίπτωση που θέλουν φωτογραφία με μία από τις κοπέλες του καφέ, πρέπει να αγοράσουν ένα combo menu, το οποίο περιελάμβανε ένα επιδόρπιο σε σχήμα διαφόρων ζώων (το μαγαζί πρότεινε πολύ έντονα το Panda Pancake) και ένα αναψυκτικό. Με κάθε μενού ερχόταν πακέτο μια φωτογραφία, ωστόσο τιμή του μενού ήταν απαγορευτική για να παραγγείλει η παραγωγή με τη μπάνκα της ήδη στον αέρα 5 μενού. Παρήγγειλαν μόνο ένα και έταξαν στον Moe την τιμή της φωτογράφισης με την maid των ονείρων του.

Οι υπόλοιποι πελάτες του καφέ ήταν όλων των ειδών, αλλά πιο συγκεκριμένα: ένας businessman με μια γυναίκα, ο οποίος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις γνώσεις του Tatsu στα Ιαπωνικά, αλλά και στη "γειτνίαση" της Ελλάδος με τη Ρουμανία, όπου σύντομα θα πήγαινε επαγγελματικό ταξίδι, ένας υπερήλικας που κοίταζε διεστραμμένα με τα καλυμμένα από ζάρες μάτια του τις πιτσιρίκες και έβγαινε συνέχεια φωτογραφίες μαζί τους, φορώντας διάφορα αστεία καπέλα, ένας ντροπαλός νέος που ενώ μάλλον γούσταρε μια maid κοιτούσε δήθεν το κινητό του κάθε 2 λεπτά και μερικοί άλλοι, ήσσονος σημασίας.

Η Yue έφερε το Panda Pancake και μαζί με μια φίλη της εκτέλεσαν με αντίστοιχο μουσικοχορευτικό θέαμα αυτό που ονόμασαν χαρακτηριστικά "ξόρκι νοστιμιάς". Αυτό πήγαινε:

Oi shikunane! ~ Oi shikunane!
Pa - Pa - PANDA!

Μετάφραση: "Γίνε νόστιμο, γίνε νόστιμο, ΠΑΝΤΑ!" Οι φίλοι μας έπρεπε να σιγοντάρουν, αλλιώς το ξόρκι δεν έπιανε! Αργότερα, αφού ήρθαν και τα άλλα αναψυκτικά και οι κοπέλες δεν είχαν να σερβίρουν άλλο τραπέζι, μια από αυτές ούρλιαξε ότι της άρεσε το τραγούδι που έπαιζε και όλες τους, μπαίνοντας στη σειρά, άρχισαν να χοροπηδούν σαν τα παρτσακλά κουνώντας χέρια, πόδια, ουρλιάζοντας τους στίχους και γελώντας. Το θέαμα ήταν ειλικρινά ανεκτίμητο. Ύστερα μία από αυτές έδειξε ενδιαφέρον στην παρέα μας, όταν είδε τον Dva να μιμείται τους Ιάπωνες κάνοντας τα μάτια του σχιστά.

"Τι κάνεις εκεί;"
"Κάνω τα ιαπωνικά μάτια"
(απορημένη, σπασμένα αγγλικά) "Έτσι είναι τα μάτια μας; Τόσο μικρά;"
"Ναι, έτσι"
"Δε το είχα προσέξει!"
"Εμάς μας κάνει εντύπωση"
"Κι εμένα μου κάνει εντύπωση η μύτη σου και θα ήθελα να την έχω"
(παραξενεμένος, καθότι θεωρεί τη μύτη του τεράστια) "Τι να την κάνεις τόσο μεγάλη μύτη, η μύτη σου είναι ωραία!"
(πλέον σε διάλεκτο jap-glish) "Όχι, οι Ιαπωνικές μύτες είναι βαρετές και τόσο μικρές!" (ψεύτικα δάκρυα και μπουχουχου)

Ήρθε η ώρα του Moe να βγει φωτογραφία με τη Yue. Η φωτογραφία βγήκε με μηχανή τύπου Polaroid, τυπώθηκε άμεσα και τα κορίτσια ζωγράφισαν πάνω της διάφορα σχεδιάκια και έγραψαν το όνομα της Yue με ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Η ώρα είχε περάσει, έτσι η παρέα μας άφησε το λατρεμένο Maid cafe και τα πολύτιμα λεφτά της παραγωγής στην έξοδο.

Ταλαιπωρημένα από το περπάτημα αλλά γεμάτα από νέες εξωτικές εμπειρίες και με τον παλμό της Akihabara ακόμα να χτυπά δυνατά μέσα τους, τα μουρλά επέστρεψαν στο χόστελ και έπεσαν για νάνι, συνειδητοποιώντας ότι οι συγκάτοικοί τους δεν είχαν αυξηθεί σε αριθμό, αλλά είχαν αλλάξει κάποια πρόσωπα. Ένας νέος άντρας κοιμόταν στη θέση του παλιού, η δε γυναίκα-μούμια σταθερά η ίδια. Το τελευταίο κρεβάτι έμενε κενό.

Άραγε υπήρχε ξόρκι για όνειρα γλυκά; Τι θα έκαναν οι maids σε αυτή την περίπτωση;

Κεφάλαιο ΧΙ - Τόκυο (οι τελευταίες ημέρες)

Για τις τελευταίες δύο ημέρες του παιχνιδιού, η ομάδα μας είχε στριμώξει αρκετά πράγματα που ήθελε να δει στην ιαπωνική πρωτεύουσα. Το Τόκυο είναι άλλωστε μια από αυτές τις πόλεις που πρέπει να επισκεφθεί κανείς πάνω από μία φορά, για να πει ότι είδε τα περισσότερα από όσα έχει να προσφέρει ο κοσμοπολίτικος αυτός προορισμός.

- Η Τουτού ήθελε απεγνωσμένα να δει τους ντυμένους σαν ήρωες anime νέους στην μοδάτη πλατεία Shinjuku

- Ο Dva ήθελε να τραγουδήσει καραόκε στη χώρα που γέννησε το καραόκε

- Ο Tatsu ήθελε να επισκεφθεί τους αυτοκρατορικούς κήπους γύρω από το παλάτι του Ιάπωνα αυτοκράτορα Akihito

- Η Τούλα ήθελε να βιώσει από κοντά την εμπειρία μιας βόλτας στην περιοχή Love Hotel Hill, γνωστή στους Ιάπωνες ως Dogenzaka

- O Moe ακόμα προσπαθούσε να ξεπεράσει την αξέχαστη εμπειρία του στο maid cafe. Κατά τ' άλλα, πρόθυμα θα ακολουθούσε τους άλλους όπου και αν πήγαιναν

- Η Πανδώρα επιθυμούσε απεγνωσμένα να δει την πρωινή δημοπρασία τόνων στην κεντρική ψαραγορά της πόλης Tsukiji

Το πρωινό ξύπνημα πριν καλά-καλά ανατείλει ο πρωινός ήλιος ήταν ολίγον τι βάρβαρο για την παρέα μας. Ήταν η πρώτη μέρα που τα μουρλά σηκώνονταν πριν από τους μπριζωμένους ξένους συγκατοίκους τους, κάτι για το οποίο σίγουρα αισθάνθηκαν μια σύντομη και συγκρατημένη περηφάνια. Η Πανδώρα, αν και η πιο ενθουσιώδης για την επίσκεψη στην ψαραγορά, ήταν και η πιο άυπνη, καθότι ο Dva δε το έκλεισε το ρημάδι όλη νύχτα με το χασμουρητό του! Αλλά τι να πει κανείς, αυτά έχει η ζωή μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου...

Το μετρό εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Θα έχετε ακούσει τις ιστοριούλες για καλούληδες κυρίους που σπρώχνουν τον κόσμο μέσα στα ιαπωνικά τρένα, κατά τη διάρκεια των ωρών αιχμής. Ε, όλα όσα έχετε ακούσει είναι αλήθεια. Όχι απλά οι καημένοι οι σταθμάρχες και οι υπεύθυνοι επιβίβασης πασχίζουν να σπρώξουν τον κόσμο μέσα στα τρένα, αλλά ενίοτε παρασύρονται και από τα κύματα των εξερχομένων επιβατών, με το που ανοίγει η πρώτη απειροελάχιστη χαραμάδα στις πόρτες. Τρέλα, πανικός και χάος. Ο Dva (και συνεπώς και η Πανδώρα), ένιωσαν για τα καλά τις συνέπειες του υπερπληθυσμού της Ιαπωνικής πρωτεύουσας, όταν μια λιλιπούτεια, ντυμένη σαν ποπ σταρ γιαπωνεζούλα έχωσε μια απίστευτα βίαιη αγκωνιά στα πλευρά του Dva, προκειμένου να κάνει αισθητή την παρουσία της. Το θύμα ακόμα ισχυρίζεται ότι δε θα είχε ποτέ αντιληφθεί την παρουσία της, αν δεν είχε δεχτεί αυτή την ξαφνική επίθεση.

Ο βροχερός καιρός έκανε την περιοχή της ψαραγοράς ιδανική για επίσκεψη. Με τη μόνη διαφορά ότι, για περίπου μισή ώρα με 45 λεπτά, τα μουρλά είχαν χάσει τη δημοπρασία τόνων και, συνεπώς, τον πανικό που επικρατεί κατά τη διάρκεια της εξέλιξής της. Ο τόνος είναι ένα από τα αγαπημένα ψάρια των Ιαπώνων αλλά, για κακή τους τύχη, η υπερκατανάλωση του προϊόντος και η ανεξέλεγκτη αλιεία έχει μειώσει σημαντικά τα αποθέματα του περιζήτητου ψαριού στα ιαπωνικά χωρικά ύδατα. Αποτέλεσμα: στη δημοπρασία γίνεται πατείς με πατώ σε και όλοι μοχθούν να αποκτήσουν έναν γιγαντιαίο τόνο για το εστιατόριό τους. Ποτέ δε μένει τίποτα σε απόθεμα, όλα τα κομμάτια πωλούνται επιτόπου.

Η ψαραγορά ήταν πλέον ήρεμη, με ελάχιστο κόσμο να περιφέρεται γύρω από τους πάγκους. Οι φίλοι μας θαύμασαν τα δεκάδες είδη οστράκων, ψαριών και άλλων υδρόβιων πλασμάτων που δεν είχαν δει ποτέ ξανά στη ζωή τους. Καβούρια που δε χώραγαν σε μια κατσαρόλα, αστακοί με όλα τα χρώματα της ίριδας, κοχύλια που ήταν μεγαλύτερα από τη μεγαλύτερη ανθρώπινη παλάμη. Απίστευτη η φύση και οι δημιουργίες της...

Η μέρα ξημέρωσε σιγά-σιγά κατά τις οχτώ το πρωί, υγρή και μουντή, με πυκνά σύννεφα νέφους στον ορίζοντα, που υπενθύμιζαν επίμονα στους φίλους μας ότι το Τόκυο, όσο όμορφο κι αν είναι, αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα ρύπανσης με όλες τις άλλες μητροπόλεις του κόσμου. Μετά από μία περίπου ώρα περιπλάνησης στη μεγαλύτερη ψαραγορά του πλανήτη, η ομάδα μας αποφάσισε ότι θα ήταν φρόνιμο να μεταφέρει την ευωδία της ψαρίλας που άλλου; Μα φυσικά στους σικ και προσεγμένους αυτοκρατορικούς κήπους!

Γύρω από τους κήπους η περιφρούρηση ήταν έντονη, αλλά εκπληκτικά διακριτική. Ελάχιστος κόσμος έκανε βόλτα στη γύρω περιοχή, ενώ τουρίστες ούτε για δείγμα. Οι πρώτες ψιχάλες έκαναν τους κήπους να φαντάζουν απίστευτα ειδυλλιακοί, αλλά αποπνέοντας και μια αίσθηση παλαιότητας, αρχοντιάς και νοσταλγίας για τα παλιά. Κάπως έτσι είναι η αίσθηση που αποπνέει γενικά οτιδήποτε παλιό ή αυτοκρατορικό στη χώρα, αλλά κάτω από το φως του ήλιου και με την παρουσία δεκάδων τουριστών, είναι αδύνατο να βιώσει κανείς αυτό το έντονο συναίσθημα.

Στις λιμνούλες τα Koi κολυμπούσαν αμέριμνα, μικρές χελώνες εγκατέλειπαν τους βράχους τους, για να εξασκήσουν λίγο τα πόδια τους, και οι φίλοι μας περπατούσαν αμέριμνα και συζητούσαν για την αυτοκράτειρα της Ιαπωνίας και τα προβλήματά της. Βλέπεις, Κλεοπάτρα μου, δεν είσαι η μόνη που είχες προβλήματα εξουσιάζοντας μια αυτοκρατορία. Η αυτοκράτειρα Michiko τι να πει, που εκτός από το ότι όλοι κοινή θνητή την ανεβάζουν, κοινή θνητή την κατεβάζουν (ήταν η πρώτη γυναίκα που ανήκε σε χαμηλότερη τάξη και κατάφερε να παντρευτεί Ιάπωνα εκπρόσωπο του παλατιού) δε την αφήνουν να πραγματοποιήσει το φιλανθρωπικό της έργο και να προσφέρει βοήθεια στους κοινούς θνητούς, επειδή το θεωρούν κίνηση λαϊκισμού;

Το μεσημέρι, μετά από το πρωινό ξύπνημα και το έντονο περπάτημα στους δρόμους και τους σταθμούς της πόλης, η παρέα μας είχε ανάγκη από ξεκούραση. Ήταν η πρώτη φορά που ο μεσημεριανός τους ύπνος κράτησε πάνω από μία ώρα. Και το ευχαριστήθηκαν. Το βράδυ, σειρά είχε η περιβόητη πλατεία Shibuya. Ναι, για άλλη μια φορά, όσα έχεις ακούσει ένατό μου Papi για τις διαβάσεις στην Ιαπωνία, που μοιάζουν με κύματα ανθρώπων, είναι όλα αλήθεια. Η Shibuya όχι απλά σφύζει από ζωή, πνίγεται από δαύτην! Κοπελίτσες με κοντές φουστίτσες περιμένουν τα ραντεβού τους, μουσικοί κουβαλάνε τα όργανά τους στην πλάτη τους, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια του υπόλοιπου κόσμου μέσα στο στριμωξίδι, καλοντυμένοι businessmen πάνε σε ακριβά εστιατόρια για το επαγγελματικό τους δείπνο. Χλιδή, αρχοντιά, ποπ κουλτούρα και εναλλακτικά τυπάκια - όλους θα τους δει κανείς σε αυτή την πλατεία, που φαντάζει να είναι το νυχτερινό κέντρο της πόλης.

Κάπου εκεί, κρυμμένος πίσω από ένα ψηλό εμπορικό κέντρο με το όνομα Shibuya 109, βρίσκεται ο λόφος με τα love hotels. Τα εν λόγω ξενοδοχεία είναι ό,τι ακριβώς υπονοεί το όνομά τους - ξενοδοχεία για ζευγαράκια που θέλουν να περάσουν μια βραδιά πάθους σε ένα δωμάτιο που να τονίζει κάποιο κοινό τους φετίχ, ή να πραγματοποιεί κάποια φαντασίωσή τους. Έτσι, εκτός από τα απλά ξενοδοχεία, υπάρχουν και τα θεματικά, που περιέχουν δωμάτια με θέματα που κυμαίνονται από ιαπωνικά καρτούν, μέχρι κελιά φυλακής. Οι επιλογές είναι κυριολεκτικά αμέτρητες και οι τιμές κυριολεκτικά απλησίαστες (ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι όλο αυτό γίνεται συνήθως για μια αρπαχτή).

Γύρω από τα ξενοδοχεία υπάρχουν και μικρά μαγαζάκια που πουλάνε τον αντίστοιχο εξοπλισμό, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρουσιάζουν τα ειδικευμένα στην πώληση προφυλακτικών καταστήματα. Η ποικιλία πραγματικά ασύλληπτη και η φαντασία των Ιαπώνων στην παραγωγή οποιουδήποτε τύπου προφυλακτικού από αστεία μέχρι αξιοθαύμαστη.

Κάπου εκεί, στην έξοδο του Love Hotel Hill, ο Dva αποφάσισε να δώσει στον εαυτό του μια ευκαιρία να συγχωρέσει την Ιαπωνία για το ένα και μοναδικό της σφάλμα: την έλλειψή της σε αληθινά επιδόρπια και γλυκά. Μπήκε σε έναν μεγάλο κεντρικό φούρνο, γεμάτο πελάτες παρ' όλο που η ώρα ήταν περασμένη, και προσπάθησε να σταμπάρει τα πιο λαχταριστά γλυκά που μπορούσε να βρει. Μόλις λοιπόν είδε ένα κουτί με στρογγυλά ζαχαρωμένα ψωμάκια, που έμοιαζαν με ντόνατ, όρμησε στο ψητό. Πέντε λεπτά μετά, το βλέμμα του βρισκόταν χαμένο στο κενό και το μυαλό του κολλημένο στα 5 ευρώ που ξόδεψε, για να αγοράσει ντόνατς με γέμιση... ΦΑΣΟΛΙ! Αχ, Ιαπωνία, σε αγαπήσαμε, αλλά στα γλυκά μας τα χάλασες και ποτέ δε μας τα έφτιαξες. Τι να κάνουμε, κανείς δεν είναι τέλειος σε αυτή τη ζωή και η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση!

Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα ήταν πιο χαλαρό. Το πρωί οι φίλοι μας εξόρμησαν στην επίσης πολύβουη και γεμάτη νεαρόκοσμο πλατεία Harajuku, που φημίζεται όχι μόνο για τη νεολαία που συχνάζει εκεί, ντυμένη με κουστούμια ηρώων από anime, αλλά και για τα μοδάτα μαγαζιά της. Συγκεκριμένα, εντύπωση στην παρέα μας έκανε ένα πολυκατάστημα που αρχικά δε θα γέμιζε σε κανέναν το μάτι, υπόγειο και κάπως κρυμμένο, που στην πραγματικότητα όμως αποτελούσε το hotspot των νεαρών της πλατείας. Εκτός από άπειρες μπουτίκ ρούχων και κοστουμιών, διέθετε επίσης βιβλιοπωλείο, δισκοπωλείο και άλλα αντίστοιχα καταστήματα, όλα σε εναν πολυχώρο όπου αλώνιζαν μασκαρεμένοι έφηβοι και τσαντισμένοι από την φασαρία γκοθάδες. Λίγο παραέξω από το συνωστισμό και την πολυκοσμία της πλατείας και των καταστημάτων, ένα όμορφο πάρκο με παραδοσιακά φανάρια και ιαπωνικές πύλες κέντρισε το ενδιαφέρον των ηρώων μας.

Το υπόλοιπο της ημέρας ξοδεύτηκε εντός εμπορικών επιχειρήσεων και φαστφουντάδικων, καθότι η μέρα ήταν αφιερωμένη στο shopping (πλήρωνε η παραγωγή άλλωστε, για πρώτη φορά στα χρονικά!). Γύρω στις 6 το απόγευμα λοιπόν, και ενώ ο ήλιος είχε πέσει, είχε μείνει ένα πράγμα: μια απειροελάχιστη γεύση από τη διασκέδαση των Ιαπώνων!

Δεν υπάρχει καλύτερη εμπειρία καραόκε από αυτή που προσφέρει η Ιαπωνία. Ακόμα και αν νομίζετε ότι είστε φαν του αθλήματος (όπως ο Dva) και τα έχετε δοκιμάσει όλα, αν δεν έχετε μπει σε καραόκε μπαρ στην Ιαπωνία δεν έχετε κάνει τίποτα! Η συνταγή απλή, αλλά τόσο πετυχημένη: η παρέα μπαίνει σε ένα χώρο που μοιάζει εξωτερικά με μικρό ξενοδοχείο, μιλάει με τον υπάλληλο, ζητάει κράτηση για ένα δωμάτιο για όσες ώρες επιλέξει, παραγγέλνει τι ποτά θέλει να πιεί και ανεβαίνει στο δωμάτιο που της έχει ανατεθεί. Μέσα περιμένουν ανετότατοι καναπέδες, μια μεγάλη οθόνη plasma με υψηλής ευκρίνειας ακουστικά και ένα σετ επαγγελματικά μικρόφωνα με μία μικρή ταμπλέτα αφής. Από την ταμπλέτα επιλέγονται τα τραγούδια, τα οποία ύστερα προβάλλονται στην οθόνη και η διασκέδαση αρχίζει! Η ποιότητα του ήχου είναι τόσο εκπληκτική, που ειλικρινά νομίζει κανείς ότι συμμετέχει σε συναυλία!

Η τιμή του καραόκε κυμαίνεται δραματικά στο Τόκυο και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως: την περιοχή που βρίσκεται το καραόκε μπαρ (τα φθηνά βρίσκονται συνήθως γύρω από την Asakusa), την ημέρα της εβδομάδας, την ώρα εισόδου και εξόδου, τον αριθμό των ατόμων και το αν θα παραγγείλουν ποτέ και σνακς ή όχι. Η παραγωγή επιβαρύνθηκε περίπου 6 ευρώ το άτομο για μία ώρα χωρίς ποτά ή σνακς απόγευμα Σαββάτου. Αλλά άξιζε το κάθε ευρώ, η εμπειρία ήταν φανταστική!

Το βράδυ πίσω στο χόστελ το κλίμα ήταν κάπως βαρύ. Ήταν το τελευταίο βράδυ των μουρλών όχι μόνο στο Τόκυο, αλλά και στην μαγευτική, την ονειρεμένη, την παραμυθένια Ιαπωνία...

Κανείς δε μίλησε ιδιαίτερα εκείνο το βράδυ, η ατομική περισυλλογή τους είχε καταλάβει και τους έξι...

"Παρακαλούνται οι επιβάτες της πτήσης ΧΧ προς Κωνσταντινούπολη να περάσουν στην πύλη ΧΧ, το check-in ξεκινάει σε μερικά λεπτά..."

Ο Dva ένιωσε ότι έσπρωχνε την πόρτα του Family Mart στην Asakusa, καθώς έμπαινε στην τουαλέτα του αεροδρομίου, λίγο πριν περάσει στην πύλη για την επιβίβαση. Η γλυκιά, στερεοτυπική μουσική ηχούσε ακόμα στ' αυτιά του και το παγωμένο συσκευασμένο Onigiri με μαγιονέζα στα ράφια ερέθιζε ακόμα τους οσφρητικούς του πόρους.

Πού πήγαιναν πίσω; Γιατί έπρεπε να πάνε πίσω; Πώς μπορούσαν να επιστρέψουν;

Ο Moe αγόραζε τα τελευταία δώρα για τους συγγενείς του από το αεροδρόμιο. Ο Tatsu άλλαζε τα γιεν που του είχαν περισσέψει σε ευρώ. Τα κορίτσια περίμεναν νευρικά και ανυπόμονα, δίχως να μιλάνε μεταξύ τους.

Στην πτήση της επιστροφής, το κλίμα ήταν βαρύτερο από ποτέ. Δώδεκα και κάτι ώρες στον αέρα, ο καθένας κλεισμένος στον εαυτό του, με τα ακουστικά του στ' αυτιά. Ο καθένας να αναβιώνει τις εικόνες που θυμόταν περισσότερο στο κεφάλι του.

Ο Dva έκλεισε τα μάτια του. Αυτή η κορεάτικη ταινία με τις γιαγιάδες που είδε στον αεροπλάνο, αντί να τον κάνει να γελάσει, όπως περίμενε, τον ψυχοπλάκωσε με το στενάχωρο τέλος της. Στο μυαλό του γύριζαν ακόμα όλες αυτές οι εικόνες, τα ρούχα του θαρρείς κολλούσαν στον δέρμα του από την υγρασία της Naha, τα αυτιά του βούιζαν από τους ηλεκτρονικούς ήχους της Akihabara, τα μαλλιά του ανέμιζαν από τα τρένα που περνούσαν στους σταθμούς του μετρό... Όλα έγιναν τόσο όμορφα, αλλά τόσο γρήγορα. Όλα έγιναν με τους ιδανικούς φίλους που έκαναν αυτό το ταξίδι μοναδικό, αλλά και την Πανδώρα να στοιχειώνει ευχάριστα την κάθε του κίνηση.

"Άξιζε τον κόπο Πανδώρα", μουρμούρισε λίγο πριν αποκοιμηθεί. Μόνο το κοτοπουλάκι τον άκουσε, καθισμένο δίπλα του στο ταξίδι που θα το έκανε να γνωρίσει τον κόσμο εκτός ιαπωνικών συνόρων.

Η Πανδώρα είχε ήδη επιστρέψει στον καναπέ του σπιτιού της, μπροστά από μια τηλεόραση που έπαιζε όχι J-Pop βίντεο-κλιπ, όχι φαντασμαγορικές διαφημίσεις, αλλά ελληνικές ειδήσεις για την οικονομία και την κρίση. Ήταν λες και δεν είχε περάσει ένα δευτερόλεπτο από τότε που έπιασε τον εαυτό της να ζει την πραγματικότητα του Dva. Κι όμως, βρισκόταν πίσω στο σπίτι της, στην παλιά της ζωή και τα είχε ζήσει όλα. Τα θυμόταν όλα, τα είχε δει όλα.

Μερικούς μήνες μετά, μια τρομερή είδηση χτύπησε την παρέα του Onii-Chan: Η Ιαπωνία είχε χτυπηθεί από μια τρομερή φυσική καταστροφή, της οποίας το αντίκτυπο ήταν εξίσου ισχυρό με την πυρηνική καταστροφή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι φίλοι μας σάστισαν, δάκρυσαν και πόνεσαν, θυμήθηκαν και νοστάλγησαν, συζήτησαν και σχολίασαν. Η πραγματικότητα όμως ήταν αυτή: μία από τις πιο όμορφες, γοητευτικές και ιδανικές για να ζει κανείς χώρες του κόσμου είχε δεχτεί ένα σοβαρό πλήγμα. Η αγάπη της παγκόσμιας κοινότητας και η αξιοπρέπεια του μέσου Ιάπωνα ήταν παροιμιώδεις. Η χώρα αργά και επίπονα έμπαινε ξανά στο δρόμο της επούλωσης των πληγών.

Οκτώβριος 2011:

Ένας χρόνος πέρασε, από τότε που επέστρεψα από την Ιαπωνία. Όταν ο Moe μου έστειλε μήνυμα να μου θυμίσει την "επέτειο", χαμογέλασα. Φυσικά και θυμόμουν. Πώς θα μπορούσα να ξεχάσω άλλωστε; Ένας χρόνος γεμάτος δημιουργικές περιπέτειες για εμένα είχε περάσει, ένας από τους καλύτερους χρόνους της ζωής μου, κι όμως - κι όμως ακόμα σκεφτόμουν την Ιαπωνία. Και τη σκέφτομαι ακόμα και νομίζω θα τη σκέφτομαι μέχρι να ξαναπάω εκεί. Η Ιαπωνία έχει κάτι που σε στοιχειώνει, σε μαγεύει και σε κρατάει για πάντα δεμένο. Η μόνη μου χαρά είναι που μοιράστηκα αυτή τη μοναδική εμπειρία με ανθρώπους που πραγματικά αγαπώ, τους φίλους που επέλεξα και με επέλεξαν. Γιατί μια δυνατή εμπειρία έχει πάντα άλλη αξία, όταν την μοιράζεσαι με κάποιον που σημαίνει πολλά για εσένα.

Το onii-chan δεν είναι ένα reality σόου. Το onii-chan είναι η δική μου αλήθεια. Είναι η δική μας αλήθεια. Είναι η Ιαπωνία που ζήσαμε, που αγαπήσαμε, που θα έχουμε στο μυαλό μας για πάντα. Είναι η Ιαπωνία που θελήσαμε να μοιραστούμε μαζί σας μέσα από αυτή την ιστορία.

Είναι η Ιαπωνία που πάντα κοιτάει μπροστά, αλλά μερικές φορές ρίχνει και ένα βλέμμα πίσω. Και αυτό την κάνει να κρατάει τις αξίες της ζωντανές.

Σας ευχαριστούμε για την παρέα που μας κρατήσατε όλους αυτούς τους μήνες που γραφόταν αυτή τη δαιδαλώδης ταξιδιωτική ιστορία. Ευχόμαστε ολόψυχα στην επόμενη σεζόν του onii-chan να είσαστε εσείς οι πρωταγωνιστές.

Dva, Τούλα, Tatsu, Τουτού, Moe
Φιλική συμμετοχή: Πανδώρα

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Earth Citizen]

Δεν υπάρχουν οι περιγραφές σου
Ανυπομονώ για τη συνέχεια και πολύ χαίρομαι που τελικά αποφάσισες να γράψεις

 

[kalspiros]

Dva Srca δεν ξέρω από που να το πιάσω το θέμα σου.... δηλαδή ειλικρινά... απλώς λυπάμαι λίγο που δεν θα καταφέρω να ολοκληρώσω την δικιά μου Ιαπωνία γιατί πλέον δεν υπάρχει λόγος....

 

[ΕΡΣΗ]

Δευτερη ιστορια απο Ιαπωνια! Φερνω και εγω το σκαμνακι μου σιγα σιγα και πιανω θεση!

 

[Pandora]

Guest Star για τη σημερινή εκπομπή, θα είναι η φίλτατη Pandora!

*ψεύτικα παλαμάκια αμερικάνικων σειρών*

- Πες μας Pandora, πώς αισθάνεσαι για το ταξίδι των παιδιών;
- .....
- Pandora είμαστε στον αέρα, κάνε κάποια δήλωση...
- .....
- Πανδώρα μας έφερες δώρο μια katana, τι ευγενικό εκ μέρους σου! Pandora τι κάνεις; Μη, Pandora, μη το κάνεις αυτό, ας βοηθήσει κάποιος αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα_______________

όντως έτσι είμαι, σε παραλήρημα...αδυνατώ να μιλήσω...θα το κάνω το χαρακίρι...

Τυχαία χαζή ξανθιά γκόμενα: Κι εγώ πήγα ταξίδι στην Ιαπωνία και νιώθω ότι θα καταφέρω να επιζήσω 3 χρόνια παραπάνω στην Ελλάδα! Ξεχάστηκα εντελώς, μοναδική αίσθηση, το προτείνω σε όλους ανεπιφύλακτα.

Tύπος με λαμπερό χαμόγελο: Γουστάρω Ιαπωνία!!! *σηκώνει αντίχειρα, κλείνει μάτι*

Pandora: ΨΟΦΑ!

Ακριβώς

Και επιβιβαζόμασταν στην επόμενη πτήση μας, αυτή που θα μας οδηγούσε απευθείας στην καρδιά της μεγαλύτερής μας εφηβικής φαντασίωσης που επιτέλους πραγματοποιούταν, νωρίτερα απ' ό,τι περιμέναμε ή ελπίζαμε τότε.

Σχεδόν τέσσερις μήνες μετά...

Η ιστορία αφιερωμένη στην Πανδώρα. Με την ελπίδα ότι θα αποτελέσει την οριστική αφορμή να κλείσει επιτέλους το δικό της εισιτήριο για Τόκυο

Για την μεγάλη τιμή που μου κάνεις, δεν έχω λόγια
Σ΄ευχαριστώ που με νοιάστηκες (μάλλον έχουν αυξηθεί τα αγχωτικά μου επεισόδια ) και ξεκινάς την αγωγή...
Η παρέα είναι ιδανική, η καλύτερη που θα μπορούσα να έχω...επιβιβάζομαι άλαλη και ακολουθώ...
Μόλις προσγειωθούμε να ξέρεις θα φιλήσω το χώμα...κι ας με γράψουν οι κάμερες κι ας παίζει το βιντεάκι συνέχεια στα δελτία τους
(η προτροπή σου λαμβάνεται σοβαρά υπόψη)

 

[Twinkie]

Πάντα μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις, ειδικά η ιστορία για την Ουκρανία, την συγκαταλέγω στις αγαπημένες μου στο forum.
Αυτή τη φορά βλέπω και μεγάλη δόση χιούμορ, οπότε όχι απλά ανυπομονώ, έχω στήσει πολυθρόνα γιαπωνέζικη (που λέει και η Πανδώρα) για να σε παρακολουθήσω!

(ΨΌΦΑ! χαχαχαχχαχαχαχα )

 

[Dorotija]

Μπράβο Κωνσταντίνε! Καλή αρχή! Ξέρω ότι θα είναι αντάξια και η συνέχεια!

@kalspiros αφορμή να τεμπελιάσεις ψάχνεις μου φαίνεται Για συνέχα κι εσύ λεμε. Η επέλαση του αυτοκράτορα στο φόρουμ!

 

[pigi_dikaiou]

Dva μονο αυτο και τιποτα αλλο
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[Dva Srca]

Σας ευχαριστώ όλους και τον καθένα ξεχωριστά για την θερμή υποδοχή της ιστορίας μου. Το σκεφτόμουν καιρό αν θα έπρεπε να γράψω ή όχι, όπως προανέφερα, αλλά τελικά με κέρδισε η ανάγκη να το μοιραστώ και να το έχω καταγεγραμμένο κάπου. Η συνέχεια θα έρθει εντός της εβδομάδας.

Σπύρο, δεν έχει καμία σχέση η δική μου με τη δική σου ιστορία, εξάλλου θα δεις ότι επισκεφθήκαμε και κατά το ήμισυ διαφορετικά μέρη. Οπότε για τους αγαπητούς συμφορουμίτες θα ήταν σίγουρα καλό να έχουν περισσότερες ιστορίες, για να βρίσκουν πληροφορίες για περισσότερες πόλεις στην πραγματικά ενδιαφέρουσα αυτή χώρα.

Πανδώρα θα συνεχίσεις να εμφανίζεσαι στην ιστορία, πολύ μ'άρεσε το guest σου... Στην αρχή ξεκίνησε ως απλή αναφορά αλλά ο ρόλος ταιριάζει γάντι στο σενάριο, όπως θα δεις και παρακάτω.

 

[Twinkie]

Να μην το ξανασκεφτείς! Με τέτοιο χάρισμα που έχεις στο γράψιμο, είναι κρίμα να μην έχεις γραμμένες τις ταξιδιωτικές σου ιστορίες, είτε εδώ, είτε όχι.

Όσο για τον Σπύρο, άστον θέλει να λουφάρει μου φαίνεται

 

[pattyyy]

Η έναρξη της ιστορίας σου μου δημιούργησε μια υπέροχη αίσθηση! Πραγματικά ανυπομονώ για την προσγείωσή σας στο Τόκυο!

 

[Pandora]

Ότι μου πεις θα κάνω...αν βοηθάει στην εξέλιξη η αλλοπαρμένη της παρέας...θα τα δώσω όλα, αφού είμαι σε κατάσταση ευδαιμονίας !

@ Σπυράκο...τόση ώρα κάνω πως δεν ακούω...