fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.891
- Likes
- 14.568
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Περιεχόμενα
Βερολίνο Ημέρα 2η
Ξυπνάμε μετά βίας τη δεύτερη μέρα και αντικρίζουμε το ηλιόλουστο Βερολίνο. Το πρόγραμμα έχει ήδη βγει. Αφήνουμε τα μπουφάν στη ντουλάπα και φορώντας μόνο μια μακριμάνικη μακό μπλούζα και τα πιο αναπαυτικά μας παπούτσια ξεκινάμε για το μαραθώνιο περπατήματος για να εξερευνήσουμε τη γερμανική πρωτεύουσα.
Τρένο s-bahn , και κάθοδος στη γνωστή πλατεία. Θετική εντύπωση 1η : παιδιά σκυλιά γατιά ποδήλατα , όλοι μπαίνουν στο τρένο . Από εκεί ξαναπερνάμε από το ρολόι με την παγκόσμια ώρα, τον πύργο της τηλεόρασης που είναι ορατός από παντού λόγω του ύψους του , το Κόκκινο Δημαρχείο , και κατευθυνόμαστε στο Κοινοβούλιο. Ωραίο το Κοινοβούλιο της γεροντοκόρης. Μέσα σε απέραντα πάρκα , πολύ επιβλητικό. Ξαπλώνουμε κι εμείς στο γκαζόν όπως όλοι και παίρνω το DK να διαβάσω δυνατά πληροφορίες για το Κοινοβούλιο. ( Η συμφωνία ήταν να σταματάμε έξω από κάθε αξιοθέατο και να διαβάζουμε πριν το επεξεργαστούμε ) .
Γενικά η αρχιτεκτονική του Βερολίνου με εξέπληξε θετικά από την πρώτη στιγμή. Νεοκλασικά με νεομπαρόκ στοιχεία μέσα σε γκόθικ πινελιές και κάπου κάπου κτίρια με κόκκινα τούβλα να υπενθυμίζουν το κομμουνιστικό στοιχείο που άφησε κι αυτό το στίγμα του. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τη δωρικού ρυθμού Πύλη του Βρανδεμβούργου Brandenburger Tor, ίσως το σήμα κατατεθέν της πόλης στην πλατεία Παρίζερ .Από εκεί ξεκινά και η οδός Unter den Linden ( η οδός των λάιμ λεμονόδεντρων !! ) την οποία και διασχίσαμε κατά μήκος , σε μια μαγευτική διαδρομή που περνά από τόσα αξιόλογα κτίρια. Το μουσείο γερμανικής ιστορίας, την εβραϊκή συναγωγή , τα πανεπιστήμια, τον επιβλητικό καθεδρικό ναό του Βερολίνου, την εκκλησία της Παναγίας, το σιντριβάνι του Ποσειδώνα, το ποτάμι. Καταλήξαμε στο μικρό παρκάκι με το τεράστιο μπρούτζινο άγαλμα των Μαρξ και Ένγκελς, τα δυο φιλαράκια αυτά που συνέγραψαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Βγαίνω φωτογραφία αγκαλίτσα με τον Μαρξ και προχωράμε προς την πλατεία που υπάρχει μια πανέμορφη γοτθική εκκλησία με δυο τριγωνικούς συμμετρικούς πύργους , η εκκλησία του Αγίου Νικολάου που είναι και η παλαιότερη βερολινέζικη εκκλησία. Η συνοικία εκείνη έχει πάρει και το όνομα της από την εν λόγω εκκλησία ( Νικολάι Φίρτελ ) και τη θεωρώ ως την πιο γραφική περιοχή του Βερολίνου, που με ταξίδεψε νοερά αιώνες πίσω και μου θύμισε πολύ την Πράγα. Θετική εντύπωση 2η : εν αντιθέση με την Πράγα το Βερολίνο δε φωνάζει από μακριά «τουριστική ατραξιόν » κι αυτό για μένα είναι ίσως το σημαντικότερο ζήτημα όσον αφορά τα ταξίδια μου.
Δεν ήθελα να φύγω από εκεί … Βέβαια, η περιπλάνηση έπρεπε να συνεχιστεί και έτσι αποφασίσαμε να οδεύσουμε ανατολικά με κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο μας, με σκοπό ωστόσο να τριγυρίσουμε σε μέρη που δε πάνε τουρίστες προκειμένου να προσπαθήσουμε όσο αυτό είναι δυνατό, να αφουγκραστούμε τον παλμό των ντόπιων & της πόλης. Κινούμε όλο ευθεία λοιπόν, προς τα ανατολικά και διασχίζουμε διαρκώς πάρκα, γέφυρες, χώρους πρασίνου, κήπους. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει ένα τόσο δα μικρό μέρος που να θεωρηθεί βρώμικο ή άσχημο. Παντού ανθισμένα λουλούδια, δρόμοι τεράστιοι, πλούσια δέντρα, γελαστοί άνθρωποι, άψογοι ποδηλατόδρομοι, ξανθά κεφαλάκια στο παιδικό καθισματάκι του ποδηλάτου, καθόλου διαφημιστικές ταμπέλες, αρμονία σε όλα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που όλοι οι γνωστοί συνθέτες είναι Γερμανοί και Αυστριακοί.
Περπατώντας μία ώρα σχεδόν, αμίλητες και σκεπτόμενες η καθεμιά τα δικά της , βρεθήκαμε σε μια πολύ νεανική συνοικία , τη Moritzplatz, και καθώς είχε νυχτώσει αποφασίσαμε να σπεύσουμε προς αναζήτηση τροφής. Καθίσαμε σε ένα γκόθικ τύπου εστιατόρια σαν αυτά της Βουδαπέστης, με πανοπλίες και βαριά επίπλωση . Ήπια μια μαύρη μπύρα κι έφαγα την πιο νόστιμη μοσχαρίσια μπριζόλα του κόσμου ! Και σε τιμές σούπερ. Στη συνέχεια καφεδάκι, σερφ στο φόρουμ –γιατί ο εθισμός είναι εθισμός – παγωτάκι, s-bahn και νάνι. Τα ποδαράκια είχαν αρχίσει ήδη να διαμαρτύρονται αφού κάθε μέρα γυρνούσαμε πάνω από 12 ώρες σερί. Δε πτοούμαστε βέβαια με αυτό.
Βερολίνο Ημέρα 3η
Τρίτη μέρα στην πόλη που είχε αρχίσει να κλέβει την καρδιά μας και εγερτήριο με τα κοκόρια μιας και η μέρα θα ήταν αφιερωμένη στην αγαπημένη μου δραστηριότητα : Μουσεία και ιστορικής σημασίας μνημεία !!
Ξεκινάμε λοιπόν με κρουασανάκια βουτύρου και φρούτα για δυνάμεις και πάμε στο Νησί των Μουσείων. ( Στάση Friedriech strasse ) . Σήμερα φοράμε κοντομάνικο * με υγρασία 0 και ήλιο καλοκαιριού νομίζαμε θα λιποθυμήσουμε. Και καθίσαμε αρκετή ώρα κάτω από τον ήλιο, καθώς είχε αρκετή ουρά στην αναμονή.
Τι να πω για το μουσείο της Περγάμου ; Τόσο ελληνικό στοιχείο… Τα 12,5 ? αξίζανε. Είχε και ξενάγηση μετ’ ακουστικών στα ελληνικά . Προσωπικά , αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η αίθουσα με ευρήματα από την αρχαία Βαβυλώνα γιατί δεν είχα ξαναδεί . Ήταν υπέροχη εμπειρία, σχεδόν με συγκίνησε.
(Να αναφέρω εδώ ότι το μουσείο της Περγάμου έχει τρεις κυρίως αίθουσες, μια Ελληνικής περιόδου ,μια Ρωμαϊκής και μια από τη Βαβυλώνα όπως προανέφερα. Όταν τελειώσαμε με τα μουσεία, πήραμε πάλι το μετρό και πήγαμε αυτή τη φορά σε μια πλατεία δυτικού τύπου, την Potsdamer Platz .η οποία εκτίνεται πίσω από την πύλη του Βρανδεμβούργου και χαρακτηρίζεται κυρίως από έντονη μοντέρνα ανάπτυξη. Ουρανοξύστες, τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα και αμερικανικού στυλ εμπορικά πολυκαταστήματα είναι το χαρακτηριστικό της πλατείας. Είμαι από τις ελάχιστες γυναίκες που σιχαίνονται τα πολυκαταστήματα και τα ψώνια και το θέαμα με πνίγει. Τα πάντα στο βωμό του χρήματος. Για κακή μου τύχη , η δίδυμη ήθελε να ψωνίσει … Υπέστην λοιπόν το μαρτύριο αυτό – ευτυχώς κράτησε λίγο – και στη συνέχεια φαγητό και καφές στο μοναδικό μέρος που μου φάνηκε λίγο πιο όμορφο ( μπροστά από το ξενοδοχείο HYATT ) και με ένα υπέροχο ανοιξιάτικο αεράκι να μας φυσάει. Στην εν λόγω πλατεία το πιο φημισμένο «αξιοθέατο» είναι το sony Center, το οποίο στεγάζει τα γραφεία της ομώνυμης εταιρίαςκαι είναι φτιαγμένο από γυαλί και ατσάλι. Προσωπικά μου χαλάει την αισθητική αλλά το παραβλέπω…
Από εκεί λοιπόν, διασχίζουμε την Ebert strasse η οποία θα μας οδηγούσε στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, κάνοντας ωστόσο κάποιες στάσεις για να δούμε μνημεία όπως αυτό του Ολοκαυτώματος , και να διαβάσουμε ιστορίες οικογενειών που ξεκληρίστηκαν από τους Ναζί. Ξανά λοιπόν την Unter den Linden κι αυτή τη φορά επιλέγουμε να φάμε σε ένα ακριβότερο μεν , που μας αποζημίωσε δε, ιταλικό εστιατόριο δίπλα στο Κόκκινο Δημαρχείο . Να πω εδώ ότι το Βερολίνο έχει κυρίως ιταλικά και ασιατικά εστιατόρια . Γενικά , μείναμε πολύ ευχαριστημένες από τις επιλογές μας στο φαγητό, αλλά επειδή άκουσα διάφορα όσον αφορά το φαγητό στο Βερολίνο, πιστεύω ότι η «επιτυχία» μας έγκειται περισσότερο στο ότι τρώγαμε ως επί το πλείστον σε περιοχές με ντόπιους . Γυρνάω λοιπόν τη Νίνα σπίτι , τη βάζω για ύπνο και στις 22:00 βγαίνω μόνη. Όχι και τόσο μόνη βέβαια , μιας και θα πήγαινα να συναντήσω ένα φιλαράκι που ξενιτεύτηκε και διέμενε μόνιμα στο Βερολίνο εδώ και 3 μήνες. Μόνη λοιπόν σε μια άγνωστη πόλη, με την οποία όμως είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι , σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταφέρω να φτάσω χωρίς να συμβουλευτώ κανένα χάρτη , από το ανατολικό στο βόρειο Βερολίνο, αλλάζοντας 4 τρένα και από s-bahn σε u-bahn , υπόγειο δηλαδή. Στις 23 :00 ακριβώς και την ώρα που γινόταν η ανάσταση στην Ελλάδα έχω φτάσει κοντά στη συνοικία Pankow και συναντάω το ξενιτεμένο φιλαράκι μου. Κάνουμε βόλτα στην Eberswalder strasse και την Shonhauser Allee χαιρόμενοι την πλούσια νυχτερινή ζωή του ανοιξιάτικου Βερολίνου . Τότε μαθαίνω από πρώτο χέρι πώς είναι λοιπόν αυτή η περιβόητη ζωή στη γερμανική πρωτεύουσα , μέσα από τα μάτια του φίλου μου , που ήρθε σχεδόν ολομόναχος να ζήσει και να εργαστεί σε μια βόρια χώρα. Μόνο θετικά είχε να μου πει και άρχισα να κατεβάζω τα σφηνάκια τεκίλα προκειμένου να με πιάσει η μελαγχολία που μένω ακόμα σε μια χώρα που με κάνει να νιώθω σα ψάρι έξω από το νερό του από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θα μου λείψει αυτός ο άνθρωπος , σκέφτηκα, και πρωτού αρχίσει να με πιάνει το ποτό σηκωνόμαστε και κινούμε προς το σπίτι του για διανυχτέρευση. Και τι σπίτι !!! Τι ποιότητα ζωής. Αραιοκατοικημένη περιοχή, ενοίκιο αναλογικά χαμηλό, απέραντο πράσινο, τεράστιοι δρόμοι, χώρος για ποδήλατο και με μια επίπλωση της δεκαετίας του 80 . Αποκοιμάμαι με τις κουρτίνες ανοιχτές και την Pixel , τη γάτα του , να γουργουρίζει ευχαριστημένη στα πόδια μου.
Στον ύπνο μου βλέπω ότι έχω πάρει το παιδάκι μου και ζούμε μόνιμα στη Γερμανία… Τινάζεται η Pixel και με ξυπνά, επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Κοιμάμαι ως τις 9μιση …
Βερολίνο Ημέρα 4η
Τι δύσκολη η ώρα του αποχωρισμού. Όλα μπορώ να τα αντέξω, εκτός από τον αποχωρισμό με αγαπημένα μου πρόσωπα. Και ξέρω ότι είναι η τελευταία φορά που τον βλέπω γιατί η καριέρα του είναι ήδη στρωμένη και μετά το Βερολίνο έχει σειρά η Κίνα κλπ κλπ. Αποχαιρετισθήκαμε έξω από την αποβάθρα του μετρό … Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή.. Δε θέλω να σκέφτομαι άλλο, βγάζω εισιτήριο και παίρνω έναν caffelatte από το καφέ του σταθμού. Το μόνο που επιτρέπω στον εαυτό μου να σκεφτεί είναι ότι στο μέλλον θα θυμάμαι με συγκίνηση στην καρδιά τις τελευταίες στιγμές που έζησα με έναν υπέροχο άνθρωπο και είμαι ευγνώμων που μπόρεσα να τον επισκεφτώ …
Μ ’αυτά και μ’ αυτά φτάνω στο ξενοδοχείο ακολουθώντας αυτή τη φορά πιο σύντομη διαδρομή με το τρένο . Ξυπνάω την αδερφή μου και ξεκινάμε για Δυτικό Βερολίνο. Γενικά , εκτός από τα εμπορικά κέντρα και τα ψώνια απεχθάνομαι και τα ανάκτορα και κάθε είδους άχρηστες πολυτέλειες με σκοπό μονάχα την επίδειξη του πλούτου . Ελάχιστη σημασία δίνω λοιπόν στο Charlottenburg . Από εκεί, ξανά τρένο και πάμε να δούμε τον περιβόητο ζωολογικό κήπο. Πληρώνουμε 13 ευρώ είσοδο καθώς περιμέναμε και μισή ώρα αναμονής κάτω από απίστευτα καυτό ήλιο. Ο ζωολογικός για ένα άτομο που έχει πάει σε πολλούς τέτοιους κήπους , δεν αποτελεί έκπληξη, κοινώς δεν είδα κάτι που δεν είχα ξαναδεί και που δε το έχει και το Αττικό Πάρκο ! Εκτός ίσως από μία εικόνα : αυτή ενός νέου άνδρα να σέρνει σε καροτσάκι τον πατέρα του ο οποίος ήταν σε μια κατάσταση όμοια με κόμμα , και να τον γυρνά λες και καταλάβαινε , ανήμερα της Ανάστασης , να δει τα ζώα και να χαρεί κι εκείνος τη λιακάδα του Απρίλη. ..
Στη συνέχεια , και μετά από 2-3 ώρες στο ζωολογικό κήπο, αποφασίσαμε να διασχίζουμε το μισό δυτικό Βερολίνο με τα πόδια και να φτάσουμε στη friedriche strasse
Ξυπνάμε μετά βίας τη δεύτερη μέρα και αντικρίζουμε το ηλιόλουστο Βερολίνο. Το πρόγραμμα έχει ήδη βγει. Αφήνουμε τα μπουφάν στη ντουλάπα και φορώντας μόνο μια μακριμάνικη μακό μπλούζα και τα πιο αναπαυτικά μας παπούτσια ξεκινάμε για το μαραθώνιο περπατήματος για να εξερευνήσουμε τη γερμανική πρωτεύουσα.
Τρένο s-bahn , και κάθοδος στη γνωστή πλατεία. Θετική εντύπωση 1η : παιδιά σκυλιά γατιά ποδήλατα , όλοι μπαίνουν στο τρένο . Από εκεί ξαναπερνάμε από το ρολόι με την παγκόσμια ώρα, τον πύργο της τηλεόρασης που είναι ορατός από παντού λόγω του ύψους του , το Κόκκινο Δημαρχείο , και κατευθυνόμαστε στο Κοινοβούλιο. Ωραίο το Κοινοβούλιο της γεροντοκόρης. Μέσα σε απέραντα πάρκα , πολύ επιβλητικό. Ξαπλώνουμε κι εμείς στο γκαζόν όπως όλοι και παίρνω το DK να διαβάσω δυνατά πληροφορίες για το Κοινοβούλιο. ( Η συμφωνία ήταν να σταματάμε έξω από κάθε αξιοθέατο και να διαβάζουμε πριν το επεξεργαστούμε ) .
Γενικά η αρχιτεκτονική του Βερολίνου με εξέπληξε θετικά από την πρώτη στιγμή. Νεοκλασικά με νεομπαρόκ στοιχεία μέσα σε γκόθικ πινελιές και κάπου κάπου κτίρια με κόκκινα τούβλα να υπενθυμίζουν το κομμουνιστικό στοιχείο που άφησε κι αυτό το στίγμα του. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τη δωρικού ρυθμού Πύλη του Βρανδεμβούργου Brandenburger Tor, ίσως το σήμα κατατεθέν της πόλης στην πλατεία Παρίζερ .Από εκεί ξεκινά και η οδός Unter den Linden ( η οδός των λάιμ λεμονόδεντρων !! ) την οποία και διασχίσαμε κατά μήκος , σε μια μαγευτική διαδρομή που περνά από τόσα αξιόλογα κτίρια. Το μουσείο γερμανικής ιστορίας, την εβραϊκή συναγωγή , τα πανεπιστήμια, τον επιβλητικό καθεδρικό ναό του Βερολίνου, την εκκλησία της Παναγίας, το σιντριβάνι του Ποσειδώνα, το ποτάμι. Καταλήξαμε στο μικρό παρκάκι με το τεράστιο μπρούτζινο άγαλμα των Μαρξ και Ένγκελς, τα δυο φιλαράκια αυτά που συνέγραψαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Βγαίνω φωτογραφία αγκαλίτσα με τον Μαρξ και προχωράμε προς την πλατεία που υπάρχει μια πανέμορφη γοτθική εκκλησία με δυο τριγωνικούς συμμετρικούς πύργους , η εκκλησία του Αγίου Νικολάου που είναι και η παλαιότερη βερολινέζικη εκκλησία. Η συνοικία εκείνη έχει πάρει και το όνομα της από την εν λόγω εκκλησία ( Νικολάι Φίρτελ ) και τη θεωρώ ως την πιο γραφική περιοχή του Βερολίνου, που με ταξίδεψε νοερά αιώνες πίσω και μου θύμισε πολύ την Πράγα. Θετική εντύπωση 2η : εν αντιθέση με την Πράγα το Βερολίνο δε φωνάζει από μακριά «τουριστική ατραξιόν » κι αυτό για μένα είναι ίσως το σημαντικότερο ζήτημα όσον αφορά τα ταξίδια μου.
Δεν ήθελα να φύγω από εκεί … Βέβαια, η περιπλάνηση έπρεπε να συνεχιστεί και έτσι αποφασίσαμε να οδεύσουμε ανατολικά με κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο μας, με σκοπό ωστόσο να τριγυρίσουμε σε μέρη που δε πάνε τουρίστες προκειμένου να προσπαθήσουμε όσο αυτό είναι δυνατό, να αφουγκραστούμε τον παλμό των ντόπιων & της πόλης. Κινούμε όλο ευθεία λοιπόν, προς τα ανατολικά και διασχίζουμε διαρκώς πάρκα, γέφυρες, χώρους πρασίνου, κήπους. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει ένα τόσο δα μικρό μέρος που να θεωρηθεί βρώμικο ή άσχημο. Παντού ανθισμένα λουλούδια, δρόμοι τεράστιοι, πλούσια δέντρα, γελαστοί άνθρωποι, άψογοι ποδηλατόδρομοι, ξανθά κεφαλάκια στο παιδικό καθισματάκι του ποδηλάτου, καθόλου διαφημιστικές ταμπέλες, αρμονία σε όλα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που όλοι οι γνωστοί συνθέτες είναι Γερμανοί και Αυστριακοί.
Περπατώντας μία ώρα σχεδόν, αμίλητες και σκεπτόμενες η καθεμιά τα δικά της , βρεθήκαμε σε μια πολύ νεανική συνοικία , τη Moritzplatz, και καθώς είχε νυχτώσει αποφασίσαμε να σπεύσουμε προς αναζήτηση τροφής. Καθίσαμε σε ένα γκόθικ τύπου εστιατόρια σαν αυτά της Βουδαπέστης, με πανοπλίες και βαριά επίπλωση . Ήπια μια μαύρη μπύρα κι έφαγα την πιο νόστιμη μοσχαρίσια μπριζόλα του κόσμου ! Και σε τιμές σούπερ. Στη συνέχεια καφεδάκι, σερφ στο φόρουμ –γιατί ο εθισμός είναι εθισμός – παγωτάκι, s-bahn και νάνι. Τα ποδαράκια είχαν αρχίσει ήδη να διαμαρτύρονται αφού κάθε μέρα γυρνούσαμε πάνω από 12 ώρες σερί. Δε πτοούμαστε βέβαια με αυτό.
Βερολίνο Ημέρα 3η
Τρίτη μέρα στην πόλη που είχε αρχίσει να κλέβει την καρδιά μας και εγερτήριο με τα κοκόρια μιας και η μέρα θα ήταν αφιερωμένη στην αγαπημένη μου δραστηριότητα : Μουσεία και ιστορικής σημασίας μνημεία !!
Ξεκινάμε λοιπόν με κρουασανάκια βουτύρου και φρούτα για δυνάμεις και πάμε στο Νησί των Μουσείων. ( Στάση Friedriech strasse ) . Σήμερα φοράμε κοντομάνικο * με υγρασία 0 και ήλιο καλοκαιριού νομίζαμε θα λιποθυμήσουμε. Και καθίσαμε αρκετή ώρα κάτω από τον ήλιο, καθώς είχε αρκετή ουρά στην αναμονή.
Τι να πω για το μουσείο της Περγάμου ; Τόσο ελληνικό στοιχείο… Τα 12,5 ? αξίζανε. Είχε και ξενάγηση μετ’ ακουστικών στα ελληνικά . Προσωπικά , αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η αίθουσα με ευρήματα από την αρχαία Βαβυλώνα γιατί δεν είχα ξαναδεί . Ήταν υπέροχη εμπειρία, σχεδόν με συγκίνησε.
(Να αναφέρω εδώ ότι το μουσείο της Περγάμου έχει τρεις κυρίως αίθουσες, μια Ελληνικής περιόδου ,μια Ρωμαϊκής και μια από τη Βαβυλώνα όπως προανέφερα. Όταν τελειώσαμε με τα μουσεία, πήραμε πάλι το μετρό και πήγαμε αυτή τη φορά σε μια πλατεία δυτικού τύπου, την Potsdamer Platz .η οποία εκτίνεται πίσω από την πύλη του Βρανδεμβούργου και χαρακτηρίζεται κυρίως από έντονη μοντέρνα ανάπτυξη. Ουρανοξύστες, τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα και αμερικανικού στυλ εμπορικά πολυκαταστήματα είναι το χαρακτηριστικό της πλατείας. Είμαι από τις ελάχιστες γυναίκες που σιχαίνονται τα πολυκαταστήματα και τα ψώνια και το θέαμα με πνίγει. Τα πάντα στο βωμό του χρήματος. Για κακή μου τύχη , η δίδυμη ήθελε να ψωνίσει … Υπέστην λοιπόν το μαρτύριο αυτό – ευτυχώς κράτησε λίγο – και στη συνέχεια φαγητό και καφές στο μοναδικό μέρος που μου φάνηκε λίγο πιο όμορφο ( μπροστά από το ξενοδοχείο HYATT ) και με ένα υπέροχο ανοιξιάτικο αεράκι να μας φυσάει. Στην εν λόγω πλατεία το πιο φημισμένο «αξιοθέατο» είναι το sony Center, το οποίο στεγάζει τα γραφεία της ομώνυμης εταιρίαςκαι είναι φτιαγμένο από γυαλί και ατσάλι. Προσωπικά μου χαλάει την αισθητική αλλά το παραβλέπω…
Από εκεί λοιπόν, διασχίζουμε την Ebert strasse η οποία θα μας οδηγούσε στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, κάνοντας ωστόσο κάποιες στάσεις για να δούμε μνημεία όπως αυτό του Ολοκαυτώματος , και να διαβάσουμε ιστορίες οικογενειών που ξεκληρίστηκαν από τους Ναζί. Ξανά λοιπόν την Unter den Linden κι αυτή τη φορά επιλέγουμε να φάμε σε ένα ακριβότερο μεν , που μας αποζημίωσε δε, ιταλικό εστιατόριο δίπλα στο Κόκκινο Δημαρχείο . Να πω εδώ ότι το Βερολίνο έχει κυρίως ιταλικά και ασιατικά εστιατόρια . Γενικά , μείναμε πολύ ευχαριστημένες από τις επιλογές μας στο φαγητό, αλλά επειδή άκουσα διάφορα όσον αφορά το φαγητό στο Βερολίνο, πιστεύω ότι η «επιτυχία» μας έγκειται περισσότερο στο ότι τρώγαμε ως επί το πλείστον σε περιοχές με ντόπιους . Γυρνάω λοιπόν τη Νίνα σπίτι , τη βάζω για ύπνο και στις 22:00 βγαίνω μόνη. Όχι και τόσο μόνη βέβαια , μιας και θα πήγαινα να συναντήσω ένα φιλαράκι που ξενιτεύτηκε και διέμενε μόνιμα στο Βερολίνο εδώ και 3 μήνες. Μόνη λοιπόν σε μια άγνωστη πόλη, με την οποία όμως είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι , σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταφέρω να φτάσω χωρίς να συμβουλευτώ κανένα χάρτη , από το ανατολικό στο βόρειο Βερολίνο, αλλάζοντας 4 τρένα και από s-bahn σε u-bahn , υπόγειο δηλαδή. Στις 23 :00 ακριβώς και την ώρα που γινόταν η ανάσταση στην Ελλάδα έχω φτάσει κοντά στη συνοικία Pankow και συναντάω το ξενιτεμένο φιλαράκι μου. Κάνουμε βόλτα στην Eberswalder strasse και την Shonhauser Allee χαιρόμενοι την πλούσια νυχτερινή ζωή του ανοιξιάτικου Βερολίνου . Τότε μαθαίνω από πρώτο χέρι πώς είναι λοιπόν αυτή η περιβόητη ζωή στη γερμανική πρωτεύουσα , μέσα από τα μάτια του φίλου μου , που ήρθε σχεδόν ολομόναχος να ζήσει και να εργαστεί σε μια βόρια χώρα. Μόνο θετικά είχε να μου πει και άρχισα να κατεβάζω τα σφηνάκια τεκίλα προκειμένου να με πιάσει η μελαγχολία που μένω ακόμα σε μια χώρα που με κάνει να νιώθω σα ψάρι έξω από το νερό του από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θα μου λείψει αυτός ο άνθρωπος , σκέφτηκα, και πρωτού αρχίσει να με πιάνει το ποτό σηκωνόμαστε και κινούμε προς το σπίτι του για διανυχτέρευση. Και τι σπίτι !!! Τι ποιότητα ζωής. Αραιοκατοικημένη περιοχή, ενοίκιο αναλογικά χαμηλό, απέραντο πράσινο, τεράστιοι δρόμοι, χώρος για ποδήλατο και με μια επίπλωση της δεκαετίας του 80 . Αποκοιμάμαι με τις κουρτίνες ανοιχτές και την Pixel , τη γάτα του , να γουργουρίζει ευχαριστημένη στα πόδια μου.
Στον ύπνο μου βλέπω ότι έχω πάρει το παιδάκι μου και ζούμε μόνιμα στη Γερμανία… Τινάζεται η Pixel και με ξυπνά, επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Κοιμάμαι ως τις 9μιση …
Βερολίνο Ημέρα 4η
Τι δύσκολη η ώρα του αποχωρισμού. Όλα μπορώ να τα αντέξω, εκτός από τον αποχωρισμό με αγαπημένα μου πρόσωπα. Και ξέρω ότι είναι η τελευταία φορά που τον βλέπω γιατί η καριέρα του είναι ήδη στρωμένη και μετά το Βερολίνο έχει σειρά η Κίνα κλπ κλπ. Αποχαιρετισθήκαμε έξω από την αποβάθρα του μετρό … Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή.. Δε θέλω να σκέφτομαι άλλο, βγάζω εισιτήριο και παίρνω έναν caffelatte από το καφέ του σταθμού. Το μόνο που επιτρέπω στον εαυτό μου να σκεφτεί είναι ότι στο μέλλον θα θυμάμαι με συγκίνηση στην καρδιά τις τελευταίες στιγμές που έζησα με έναν υπέροχο άνθρωπο και είμαι ευγνώμων που μπόρεσα να τον επισκεφτώ …
Μ ’αυτά και μ’ αυτά φτάνω στο ξενοδοχείο ακολουθώντας αυτή τη φορά πιο σύντομη διαδρομή με το τρένο . Ξυπνάω την αδερφή μου και ξεκινάμε για Δυτικό Βερολίνο. Γενικά , εκτός από τα εμπορικά κέντρα και τα ψώνια απεχθάνομαι και τα ανάκτορα και κάθε είδους άχρηστες πολυτέλειες με σκοπό μονάχα την επίδειξη του πλούτου . Ελάχιστη σημασία δίνω λοιπόν στο Charlottenburg . Από εκεί, ξανά τρένο και πάμε να δούμε τον περιβόητο ζωολογικό κήπο. Πληρώνουμε 13 ευρώ είσοδο καθώς περιμέναμε και μισή ώρα αναμονής κάτω από απίστευτα καυτό ήλιο. Ο ζωολογικός για ένα άτομο που έχει πάει σε πολλούς τέτοιους κήπους , δεν αποτελεί έκπληξη, κοινώς δεν είδα κάτι που δεν είχα ξαναδεί και που δε το έχει και το Αττικό Πάρκο ! Εκτός ίσως από μία εικόνα : αυτή ενός νέου άνδρα να σέρνει σε καροτσάκι τον πατέρα του ο οποίος ήταν σε μια κατάσταση όμοια με κόμμα , και να τον γυρνά λες και καταλάβαινε , ανήμερα της Ανάστασης , να δει τα ζώα και να χαρεί κι εκείνος τη λιακάδα του Απρίλη. ..
Στη συνέχεια , και μετά από 2-3 ώρες στο ζωολογικό κήπο, αποφασίσαμε να διασχίζουμε το μισό δυτικό Βερολίνο με τα πόδια και να φτάσουμε στη friedriche strasse
