Ινδία Ινδία...τα πάντα είναι πιθανά!

[villi]

Delhi τελευταία μέρα…

Ξημέρωσε η τελευταία μας μέρα στην Ινδία αλλά και η πιο επεισοδιακή!Αποφύγαμε το πρωινό που έτσι κι αλλιώς δε σε ενέπνεε να το πλησιάσεις,φορτώσαμε τις βαλίτσες στο αυτοκίνητο που μας περίμενε κι αφήσαμε πίσω μας αυτό το ευάερο και ευήλιο δωμάτιο.Είχαμε μπροστά μας μια τεράστια μέρα καθώς η πτήση μας ήταν στις 3 τα ξημερώματα οπότε είχαμε κανονίσει να μας αφήσει το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο λίγο μετά τα μεσάνυχτα.Ο οδηγός έθεσε εαυτόν στις υπηρεσίες μας και στην κρίση μας για το πρόγραμμα που θα ακολουθούσαμε.Απoφασίσαμε για αρχή να πάμε στον Lotus Temple,οι εικόνες του οποίου και οι περιγραφές μου είχαν εξάψει την περιέργεια.

Ο ναός αυτός χτίστηκε το 1986 και πρόκειται για έναν οίκο λατρείας για όλο τον κόσμο ανεξαρτήτως θρησκείας.Οι οίκοι αυτοί ονομάζονται Baha’I house of worship και κατασκευάζονται από τις κοινότητες Μπαχαιστών ανά την υφήλιο.Έχω διαβάσει ότι είναι υπό κατασκευή αυτή τη στιγμή άλλοι τρεις οίκοι λατρείας στην Παπούα Νέα Γουινέα,στην Δημοκρατία του Κονγκό και στη Χιλή ενώ υπάρχουν ήδη 8 σε διάφορα μέρη της γης.Το όνομα των ναών αλλά και των κοινοτήτων προέρχεται από την αραβική ονομασία mašriqu-l-'aḏkār που σημαίνει σημείο ενθύμησης του θεού.Οι διδασκαλίες της Μπαχάι πίστης προβλέπουν την κατασκευή οίκων αφιερωμένων στις κοινωνικές,ανθρωπιστικές,επιστημονικές και εκπαιδευτικές αναζητήσεις.

Φτάνοντας στην περιοχή του ναού δεν πιστεύαμε στα μάτια μας!Η ουρά του Ταζ Μαχάλ ήταν παρείτσα μπροστά σε αυτό τον κοσμοχαλασμό.Αυτό και να μου το λέγανε δε θα το πίστευα!Τέτοια τρομερή απήχηση ο Lotus Temple!Οι τελευταίοι της ουράς ίσως είναι ακόμη εκεί.Φυσικά δεν είχα κουράγιο μετά από 18 μέρες περιπλάνησης στην Ινδία να σταθώ σ’αυτή την εξωπραγματική ουρά οπότε λέμε στον οδηγό να αναχωρήσει.Εκείνος όμως μας διαβεβαιώνει ότι δε θα περιμένουμε ούτε λεπτό γιατί οι τουρίστες πάνε πάντα από το πλάι.Η ντροπή δεν περιγράφετε,να περιμένει τόσος κόσμος με μωρά στην αγκαλιά,πιτσιρίκια να ουρλιάζουν,γριές και γέροι κι εμείς να προχωράμε κύριοι δίπλα τους.Κι όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς αλλά μας έδειχναν και την είσοδο!Η φράση που μας είπε ο ξεναγός στο Βαρανάσι ότι το μεγαλύτερο μέρος των Ινδών βλέπει τους τουρίστες σα μικρούς θεούς επιβεβαιώθηκε αυτή τη μέρα.

Μπαίνοντας στον προαύλιο χώρο,τον κατάμεστο φυσικά από κόσμο,υπήρχε ένας τεράστιος διάδρομος στο τέλος του οποίου βρισκόταν ο Μπαχαιστικός ναός σε σχήμα λοτού.

Ογκώδης,επιβλητικός,κατάλευκος περιτριγυρισμένος από πεντακάθαρες πισίνες.Η αλήθεια είναι ότι η όψη του σε μαγνήτιζε περίεργα.

Στις εισόδους του ναού στεκόντουσαν νεαροί και νεαρές με ονομαστικά καρτελάκια στο λαιμό οι οποίοι μας χώρισαν σε ομάδες ώστε να εισέλθουμε στο ναό ήσυχα και ευλαβικά…μάλιστα!
Πριν μπούμε μας ενημέρωσαν ότι πρόκειται για χώρο λατρείας,ότι απαγορεύεται ρητά να μιλάμε μεταξύ μας όσο βρισκόμαστε εντός και ότι πρέπει να προσευχηθούμε ανεξάρτητα σε ποια θρησκεία ανήκουμε…μάλιστα!
Επίσης μας ενημέρωσαν ότι απαγορεύεται η ανάγνωση θρησκευτικών κειμένων όπως κα η τέλεση μυστηρίων…μάλιστα!

Πολλοί στο άκουσμα των παραπάνω τη κάνανε με ελαφρά πηδηματάκια.Οι υπόλοιποι μείναμε από περιέργεια.Και μετά τις οδηγίες προς ναυτιλομένους έρχεται η ώρα να μπούμε,καθόμαστε στις παγωμένες μαρμάρινες θέσεις σε ένα λευκό και άδειο δωμάτιο.Με κάθε ψίθυρο που ακουγόταν οι νεαροί φώναζαν ‘’σιωπή’’!Μου ήρθε να βάλω τα γέλια,όλοι κοιταζόμασταν αποσβολωμένοι και φυσικά κανείς δεν προσευχόταν…υποχρεωτικά!Οι δε νεαροί και νεαρές ωσάν γκεσταπικοί φρουροί πηγαινοερχόντουσαν αναμεσά μας για να διασφαλίσουν την τάξη και την απόλυτη ηρεμία.Δεν έχω ζήσει ανάλογο σκηνικό ποτέ στη ζωή μου ούτε φανταζόμουν ότι θα εξαναγκαζόμουν σε προσευχή!Αρκετά λέω στον άνδρα μου και σηκώνομαι κι ώσπου να με κατσιαδιάσει η φρουρά είχαν όλοι σηκωθεί και ψάχνανε την έξοδο.Προφανώς περιμένανε με κομμένη την ανάσα κάποιον να κάνει το πρώτο βήμα,μόνο που δε με χειροκρότησαν βγαίνοντας.Μια εμπειρία ακόμη λοιπόν…

Παραλαμβάνουμε τα παπούτσια μας σε ένα κιόσκι λίγα μέτρα από το ναό και επιστρέφουμε στον οδηγό που δε μας περίμενε τόσο γρήγορα.Ισως πίστευε ότι θα προσευχόμασταν κανα δυο ώρες!
Προσπερνάμε με συνοπτικές διαδικασίες τα πάσης φύσεως πασμινομάγαζα που μας προτείνει στη διαδρομή και του ζητάμε να μας πάει στην κεντρική πλατεία Connaught place καθώς την είχαμε επιδεικτικά αγνοήσει ως τώρα.Παζαριών συνέχεια όλη η πλατεία και η γύρω περιοχή κι επειδή ήταν Κυριακή και πολλά εμπορικά ήταν κλειστά είχε μεταμορφωθεί σε ‘’μοναστηράκι’’ τεραστίων διαστάσεων.Ο κακός χαμός παντού,στριμωξίδι,σπρώξίματα και άθλια είδη προς πώληση.Προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τον όχλο για να πάμε προς τα ανοικτά εμπορικά όταν αντιλαμβάνομαι περίεργες κινήσεις πίσω από την πλάτη μου.Κάποιος με προσπερνά και με σκουντά επίτηδες και γυρίζοντας πίσω βλέπω έναν άλλο με το χέρι στον αέρα να στοχεύει τα γυαλιά που ατυχώς είχα πάνω στο κεφάλι μου.Τα τραβάω αμέσως και μένει με το χέρι στήλη άλατος,πριν προλάβω να φωνάξω είχε εξαφανιστεί στο πλήθος.Δικό μου το φταίξιμο σαφώς οπότε τα βάζω στην τσάντα για να μην προκαλούν.Για να μπούμε στα εμπορικά περνάμε face control και αφήνουμε τις τσάντες μας πάντα στη φύλαξη.Επίσης ελέγχανε τις τσάντες των αγορών στην έξοδο και μετράγανε τα προϊόντα σύμφωνα με την απόδειξη αγοράς.

Μπήκαμε και στο μοναδικό σούπερ μάρκετ που είδαμε σε ολόκληρη τη διαδρομή στην Ινδία όπου μέχρι κι εκεί αν δεν τους έκανε το πρόσωπο δεν έμπαινε!Οι τιμές ήταν πραγματικά εξευτελιστικές!!!Τσίχλες orbit πχ που στην Ελλάδα κοστίζουν 1,30ε εκεί κόστιζαν 20 λεπτά!Ακόμη έχω στην τσάντα μου ινδικές τσίχλες και καραμέλες!

Αφού ξεποδαριαστήκαμε 4-5 ώρες στα καταστήματα σκεφτήκαμε να φάμε κάτι ελαφρύ στα γνωστά πλέον coffee day οπότε ξεκινήσαμε να διασχίζουμε την πλατεία για να βρεθούμε απέναντι.Ξαφνικά μας την πέφτει ένας τύπος που κάτι μας λέει,κάτι μας δείχνει σε ένα τετράδιο,εμένα μου φαίνεται περίεργος και ανοίγω το βήμα,ο σύζυγος που προσπαθούσε επί ματαίω να τον διώξει ευγενικά την πατάει.Ο τύπος συνεργαζόταν με έναν πλανόδιο καθαριστή παπουτσιών και για να αναγκάσει τον άντρα μου να πάει εκεί του πέταξε κουτσουλιές πάνω στο παπούτσι του!!!Έγινα έξαλλη,έχασα εντελώς την υπομονή μου,η αλήθεια είναι ότι είχα κουραστεί πια και ήταν το κερασάκι στη τούρτα.Άρχισα να τους βρίζω σε όλες τις γλώσσες που γνωρίζω,φυσικά ο τύπος μόλις με είδε έτσι άρχισε να τρέχει κι ο καθαριστής έσκυψε το κεφάλι και καθάριζε.Όταν το σήκωσε για να μας ζητήσει 10 ευρώ για τον καθαρισμό μόνο που δεν τον έπνιξα,έπαθα κανονικότατη υστερία όπου με λυπήθηκε ένα καλοβαλμένος νεαρός που έτυχε να περνά και με ρώτησε τι συμβαίνει.Όταν του εξήγησα το σκηνικό άρχισε να φωνάζει στον καθαριστή και μας είπε να μην πληρώσουμε τίποτα.Του πέταξα 20 ρουπίες,ευχαρίστησα τον νεαρό για τη συμπαράσταση και ο καθαριστής δεν τόλμησε να πει δεύτερη κουβέντα.

Το coffee day έμοιαζε όαση μετά από αυτά και ήταν ξαφνικά σαν να αλλάξαμε ήπειρο.Άλλος κόσμος στη κυριολεξία,μα πόση αντίθεση πια!
Για να καλμάρουμε τα νεύρα μας παραγγέλνουμε καφέ με ωραιότατα παγάκια μέσα και συνειδητοποιούμε ότι πίνουμε νερό βρύσης όταν τον έχουμε σχεδόν τελειώσει!Μιας και δεν είχαμε κάνει τσεκ ιν ακόμη σκεφτήκαμε να ζητήσουμε θέσεις δίπλα στις τουαλέτες για να προλαβαίνουμε!
Ειλικρινά είχαμε χωθεί στους καναπέδες και δεν θέλαμε να βγούμε.Δεν θέλαμε να περπατήσουμε άλλο,δεν αντέχαμε άλλο,είχε έρθει κορεσμός και η ψυχολογική κούραση ήταν τεράστια σε αυτό το σημείο.Με βαριά καρδιά περπατήσαμε ως το αυτοκίνητο και όταν ο οδηγός μας πρότεινε παζάρια και τα τοιαύτα παραλίγο να πάθουμε εγκεφαλικό!Κάπως όμως έπρεπε να γεμίσουμε τις ώρες και επειδή ούτε μουσεία ήθελα να επισκευτώ σκεφτήκαμε να πάμε στην παράσταση ‘’ήχος και φως’’ του Red Fort επειδή αφενός ήθελα να δω το φρούριο φωτισμένο αφετέρου για να ακούσω κάποια στοιχεία ιστορίας.Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία και μας έδωσε την ευκαιρία να χαλαρώσουμε και να κλείσουμε το ταξίδι της Ινδίας με μια ευχάριστη ανάμνηση κι όχι με το σκηνικό της κουτσουλιάς.Το μόνο αρνητικό της βραδιάς το τσουχτερό κρύο,μόλις 7 βαθμοί,κυριολεκτικά πάγωσα!

Η παράσταση τελείωσε κατά τις 10 το βράδυ,το φρούριο ήταν πια έρημο κι εμείς από τους τελευταίους επισκέπτες που απολαμβάναμε περπατώντας την ησυχία και τον φωτεινό ουρανό.Φτάνοντας στο πάρκινγκ ακουγόντουσαν οι θόρυβοι της πόλης και δεν είχα διάθεση για άλλη φασαρία.Ο οδηγός ρώτησε που επιθυμούσαμε να φάμε και η απόφαση ήταν ομόφωνη…στο αεροδρόμιο!Μα από τώρα…γιατί…?
Για να φύγουμε με διάθεση να ξαναρθούμε!

Αμέσως τηλεφώνησε στον αντιπρόσωπο ο οποίος σκοτώθηκε να έρθει να μάθει αν μείναμε ευχαριστημένοι από το γραφείο.Καθ’όδόν του είπαμε τις πρωινές μας περιπέτειες και μας ζήτησε συγνώμη διότι δυστυχώς ένα κομμάτι του πληθυσμού ζει από τις απάτες γεγονός που αμαυρώνει την εικόνα της Ινδίας στους τουρίστες.
Σε μία ώρα ήμασταν στο αεροδρόμιο,μας αποχαιρέτησε εγκάρδια και έφυγε συνεχίζοντας τη ζωή του στην Ινδία ενώ εμείς περιμέναμε διακαώς να επιστρέψουμε στο σπιτάκι μας και το καθαρό μας κρεβατάκι! Το ομολογώ χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος ότι μου είχανε λείψει τα καθαρά σεντόνια!

Η ώρα πέρασε με ινδική πίτσα στα Domino’s και χάζι στα μαγαζάκια.

Στην επιβίβαση η κατάσταση ήταν χειρότερη από την αρχή του ταξιδιού διότι τα παιδάκια ήταν πολλαπλάσια και η ώρα πολύ περασμένη οπότε όσα δεν κοιμόντουσαν σε αγκαλιές και καρότσια τσίριζαν εκνευρισμένα!Το αεροσκάφος της Lufthansa στενό και ασφυκτικό,το σάντουιτς που μας σέρβιραν δεν το μύρισα καν και η απογείωση με βρήκε να κάνω έναν μίνι απολογισμό του ταξιδιού…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 19
• 20
• 21
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 21 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ggonholidays]

Καταπληκτική εισαγωγή Villi!!!! Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!!!

 

[underwater]

Μία ιστορία που ήλπιζα ότι θα εμφανιστεί και με πολύ χαρά βλέπω ότι όντως εμφανίστηκε! Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια!

 

[karfitsa]

Μπραβο villi...περιμενω και γω με αγωνια τη συνεχεια...

 

[mariath]

Έπιασα και 'γω θέση και περιμένω!

 

[villi]

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια για την ενθάρυνση!Το ταξίδι θα είναι μακρύ,είμαι και πολυλογού...ελπίζω να μη σας κουράσω στη συνέχεια.Θέλω να γράψω όσες λεπτομέρειες μπορώ και πιστεύω ότι θα βοηθήσουν έναν επίδοξο ταξιδιώτη αλλά να σας μεταφέρω και λίγα απο τα τόσο πλούσια συναισθήματα που ένιωσα σάυτο το ταξίδι!Μείνετε συντονισμένοι...

 

[villi]

7μιση το πρωί και ήδη ψάχνουμε για τις βαλίτσες μας στον κυλιόμενο διάδρομο.Πάντα με πιάνει ένα φόβος σε αυτό το σημείο ότι δε θα εμφανιστούν και πάντα τις ψάχνω με αγωνία.Σε αυτό το ταξίδι είχαμε πάρει από ένα σακίδιο πλάτης με είδη πρώτης ανάγκης σε περίπτωση που κάποια βαλίτσα δεν ακολουθούσε το δρόμο της και δύο ίδια τεράστια κόκκινα σακ βουαγιάζ με ροδάκια.Το ένα καταστράφηκε,το άλλο επέστρεψε αλλά είναι σίχαμα!

Οι βαλίτσες φάνηκαν στον ορίζοντα οπότε προχωρήσαμε στους ελέγχους και στη συνέχεια εξήλθαμε του αεροδρομίου ψάχνοντας το ταμπελάκι μας.Ένας ισχνός Ινδός αντιπρόσωπος του γραφείου μαζί με τον οδηγό μας υποδέχτηκαν και αφου μας έδωσε όλα τα έντυπα που θα χρειαζόμασταν για το υπόλοιπο ταξίδι μας συνόδευσε μέχρι το ξενοδοχείο.Οι πρώτες εικόνες,μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι,πολλή κίνηση,σκόνη και ζέστη.Αρχίζουμε να βγάζουμε ρούχα από πάνω μας και κάνω εδώ μια παρένθεση να σας γράψω για τα ρούχα που πήρα μαζί.Στην Ινδία τον Δεκέμβρη ζήσαμε και τις τέσσερις εποχές μέσα σε λίγες μέρες.Χρειάστηκαν κοντομάνικα μπλουζάκια,μακρυμάνικά μακό,φούτερ ζακέτες,λεπτές ζακετούλες,φουλάρια,ζεστό κασκόλ και ένα αμάνικο μπουφάν.Το αμάνικο μπουφαν θεωρώ πως ήταν η καλύτερη επιλογή καθώς το κρύο που είχε νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ ήταν ανεκτό.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Kingston park http://www.booking.com/hotel/in/kingston-park.html. Τα θετικά είναι η τοποθεσία του κοντά στην αγορά Karol Bagh,για μένα η καλύτερη στο Δελχί,κοντά σε μετρό για όποιον ενδιαφέρεται,ήσυχο και σχετικά μοντέρνο.Τα αρνητικά η έλλειψή φυσικού φωτός σε πολλά δωμάτια,η ελλιπής καθαριότητα και το κακό πρωινό.

Προσωπικά επειδή έχω τεράστιο θέμα με την καθαριότητα και στην Ινδία δοκιμάστηκε πολλές φορές η αντοχή μου κοιμόμουν σε υπνόσακο παντού, είχα πάρει detol για το μπάνιο,απολυμαντικά για τα χέρια,κατσαριδοκτόνο(ναι χρειάστηκε),μπόλικο χαρτι(στα ξενοδοχεία τα χαρτιά υγείας είναι μικροσκοπικά και λίγα) και τα φάρμακα που επίσης χρειάστηκαν ήταν γαστροπροστατευτικά δισκία, αντιδιαρροικά,δισκία για τη χλωρίδα του εντέρου και depon για τον πονοκέφαλο!Και μη σκεφτείτε ότι είμαι καμιά υστερική!Αν σηκώνατε το κάλυμμα και βλέπατε ένα μάτσο τρίχες στο μαξιλάρι θα ξαπλώνατε? Γι’αυτό αν δε πάτε σε 5άστερα πάρτε ένα υπνόσακο ιδίως το χειμώνα που πρέπει να χρησιμοποιήσετε την κουβέρτα που δεν έχει πλυθεί ποτέ!!!

Τακτοποιούμαστε λοιπόν και ο οδηγός ρωτάει αν θέλουμε να φύγουμε απευθείας για τα αξιοθέατα.Το ρωτάς δεν κρατιόμαστε!

 

[strani]

7μιση το πρωί και ήδη ψάχνουμε για τις βαλίτσες μας στον κυλιόμενο διάδρομο.Πάντα με πιάνει ένα φόβος σε αυτό το σημείο ότι δε θα εμφανιστούν και πάντα τις ψάχνω με αγωνία.Σε αυτό το ταξίδι είχαμε πάρει από ένα σακίδιο πλάτης με είδη πρώτης ανάγκης σε περίπτωση που κάποια βαλίτσα δεν ακολουθούσε το δρόμο της και δύο ίδια τεράστια κόκκινα σακ βουαγιάζ με ροδάκια.Το ένα καταστράφηκε,το άλλο επέστρεψε αλλά είναι σίχαμα!

Οι βαλίτσες φάνηκαν στον ορίζοντα οπότε προχωρήσαμε στους ελέγχους και στη συνέχεια εξήλθαμε του αεροδρομίου ψάχνοντας το ταμπελάκι μας.Ένας ισχνός Ινδός αντιπρόσωπος του γραφείου μαζί με τον οδηγό μας υποδέχτηκαν και αφου μας έδωσε όλα τα έντυπα που θα χρειαζόμασταν για το υπόλοιπο ταξίδι μας συνόδευσε μέχρι το ξενοδοχείο.Οι πρώτες εικόνες,μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι,πολλή κίνηση,σκόνη και ζέστη.Αρχίζουμε να βγάζουμε ρούχα από πάνω μας και κάνω εδώ μια παρένθεση να σας γράψω για τα ρούχα που πήρα μαζί.Στην Ινδία τον Δεκέμβρη ζήσαμε και τις τέσσερις εποχές μέσα σε λίγες μέρες.Χρειάστηκαν κοντομάνικα μπλουζάκια,μακρυμάνικά μακό,φούτερ ζακέτες,λεπτές ζακετούλες,φουλάρια,ζεστό κασκόλ και ένα αμάνικο μπουφάν.Το αμάνικο μπουφαν θεωρώ πως ήταν η καλύτερη επιλογή καθώς το κρύο που είχε νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ ήταν ανεκτό.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Kingston park http://www.booking.com/hotel/in/kingston-park.html. Τα θετικά είναι η τοποθεσία του κοντά στην αγορά Karol Bagh,για μένα η καλύτερη στο Δελχί,κοντά σε μετρό για όποιον ενδιαφέρεται,ήσυχο και σχετικά μοντέρνο.Τα αρνητικά η έλλειψή φυσικού φωτός σε πολλά δωμάτια,η ελλιπής καθαριότητα και το κακό πρωινό.

Προσωπικά επειδή έχω τεράστιο θέμα με την καθαριότητα και στην Ινδία δοκιμάστηκε πολλές φορές η αντοχή μου κοιμόμουν σε υπνόσακο παντού, είχα πάρει detol για το μπάνιο,απολυμαντικά για τα χέρια,κατσαριδοκτόνο(ναι χρειάστηκε),μπόλικο χαρτι(στα ξενοδοχεία τα χαρτιά υγείας είναι μικροσκοπικά και λίγα) και τα φάρμακα που επίσης χρειάστηκαν ήταν γαστροπροστατευτικά δισκία, αντιδιαρροικά,δισκία για τη χλωρίδα του εντέρου και depon για τον πονοκέφαλο!Και μη σκεφτείτε ότι είμαι καμιά υστερική!Αν σηκώνατε το κάλυμμα και βλέπατε ένα μάτσο τρίχες στο μαξιλάρι θα ξαπλώνατε? Γι’αυτό αν δε πάτε σε 5άστερα πάρτε ένα υπνόσακο ιδίως το χειμώνα που πρέπει να χρησιμοποιήσετε την κουβέρτα που δεν έχει πλυθεί ποτέ!!!

Τακτοποιούμαστε λοιπόν και ο οδηγός ρωτάει αν θέλουμε να φύγουμε απευθείας για τα αξιοθέατα.Το ρωτάς δεν κρατιόμαστε!

ετσι μπραβο παμε γερα!!βαλε μας στο κλιμα.....[ευχαριστω για τις πληροφοριες]

 

[villi]

ΔΕΛΧΙ

Πριν ξεκινήσουμε την περιήγηση ζητάμε από τον οδηγό να μας βοηθήσει να βγάλουμε μια τοπική κάρτα sim.Αποδείχτηκε δύσκολη διαδικασία καθώς πια δεν βγάζουν κάρτες με την ίδια ευκολία που γινότανε παλιότερα.Χρειάστηκαν πολλά τηλέφωνα από τον οδηγό μιας και οι υπεύθυνοι της εταιρίας Idea που είναι δημοφιλής στην Ινδία δε μιλούσαν κατανοητά αγγλικά οπότε ανέλαβε ο οδηγός να συνεννοηθεί και να υπογράψει για μας.Εν τέλει η κάρτα ενεργοποιήθηκε στις 3 τα ξημερώματα και η οικονομία που κάναμε ήταν τεράστια.Η wind σε μήνυμα της με ενημέρωσε ότι η χρέωση είναι 7 ευρώ το λεπτό (!!!) και η διεθνής κλήση από την ινδική μου κόστιζε 20ρουπίες δηλαδή 25 λεπτά περίπου το λεπτό!

Κατευθυνόμαστε στο Παλιό Δελχί με πρώτη στάση το κόκκινο φρούριο Lal Qila.Πολύ εντυπωσιακό εξωτερικά φτιαγμένο από κόκκινες πέτρες όπως μαρτυρά και το ονομά του.

Εσωτερικά περνώντας την κύρια πύλη Lahore και το μικρό σκεπαστό bazaar περικλείονται διάφορα κτίσματα όπως το σπίτι των μουσικών NaubatKhana,το μουσείο μνήμης του πολέμου,τα Diwan-i-Am και Diwan-i-Khas που είναι χώροι δημοσίων και ιδιωτικών ακροάσεων αντίστοιχα,τα βασιλικά χαμάμ, το Μωβ τζαμί Moti Masjid,το KhasMahal που ήταν το παλάτι του Βασιλιά και το RangMahal που ήταν της συζύγου του.

Βγαίνοντας από την κεντρική πύλη ευθεία μπροστά βρίσκεται μια μεγάλη λεωφόρος η Chandni chowk με μαγαζάκια,πλήθος κόσμου και ρίκσο που ξεκουφαίνουν κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στον κόσμο.Σε πολύ κοντινή απόσταση φαίνεται το μεγαλύτερο τζαμί της Ινδίας,JamaMasjid.Η δευτερη στάση μας για σήμερα,βγάζουμε παππουτσάκια στην είσοδο και μου δίνουν να φορέσω ένα μακρύ φόρεμα γιατί φόραγα παντελόνι έναντι αντιτίμου πάντα.
Στην Ινδία όλοι περιμένουν με το χέρι απλωμένο,παντού και πάντα.Στην αρχή λυπόμουν και μοιραζα τις ρουπίες σα καραμέλες αλλά στην πορεία μας κούρασε πάρα πολύ.Εκτός του βασικού εισιτηρίου που περιελάμβανε το πακέτο που είχαμε συμφωνήσει και το πλήρωνε ο οδηγός μας έπρεπε πάντα να πληρώνουμε έξτρα την κάμερα και τη φωτογραφική μηχανή,τους φύλακες των παππουτσιών,τους φυλακες των τσαντών όπου έπρεπε να την αφήσουμε απ’έξω,τα audio guide(ok εδώ το καταλαβαίνω) και χίλιους δυο άλλους που προσέφεραν διάφορες ‘’υποχρεωτικές’’ υπηρεσίες σε κάθε αξιοθέατο.
Πολύ εντυπωσιακό λοιπόν το τζαμί και τεράστιας χωρητικότητας αφού μπορεί να χωρέσει μέχρι και 25000 πιστούς!

Έναντι άλλου αντιτίμου(100ρουπίες~1,10ε) ανεβήκαμε στον μιναρέ αφού διασχίσαμε αρκετές και πολύ στενές σκάλες με την οδηγία του φρουρού να μην κοιτάω και να μην ακουμπάω με τα χέρια μου τους άντρες που κατεβαίνουν!!!Τους γυρναγά κι εγώ την πλάτη και προχωρούσα κολλώντας στον τοίχο.Η θέα τουλάχιστον αποζημείωσε την προσπαθειά μου να ανέβω ξυπόλυτη με τη μούρη στον τοίχο!

Πολύ κοντά βρίσκεται και η τρίτη στάση μας το Raj Ghat κοντά στις εκβολές του ποταμού Yamuna.Είναι το μνημείο για την τελετή καύσης του Μαχάτμα Γκάντι.Μπόλικο γκαζόν κι ένα ωραίο πάρκο περιβάλει το μνημείο.

Είναι ήδη 2 το μεσημέρι όταν παίρνουμε το δρόμο για το Νέο Δελχί.Εδώ το βιότικό επίπεδο εμφανώς ανεβασμένο και γενικά βλέποντας τα ωραία σπίτια και τους φαρδύς, γεμάτο πράσινο,δρόμους ξεχνάς ότι είσαι στην Ινδία.Διασχίζοντας τη λεωφόρο του Βασιλιά,Rajpath, όπου γίνεται η παρέλαση της ημέρας της Δημοκρατίας στις 26 Ιανουαρίου είδαμε πολλά κτίρια ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής επηρεασμένα από την Βρετανοκρατία με κορυφαία βέβαια την προεδρική κατοικία Rashrapati Bhavan.Πρόκειται για ένα παλάτι 340 δωματίων με τεράστιους κήπους τους Mughal gardens.Στην άλλη άκρη της λεωφόρου βρίσκεται η India Gate,ένα μνημείο ύψους 42 μέτρων προς τιμήν των 90.000 Ινδών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο τάφος του δευτερου Mughal αυτοκράτορα Humayun,Humayun’stomb,είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής.Επιβλητικό κτίσμα με κόκκινες πέτρες και λευκό μάρμαρο.

Ο τάφος πλαισιώνεται από υπέροχους κήπους αλλά κι από άλλους μικρότερους τάφους όπως εκείνος του αγαπημένου μπαρμπέρη του αυτοκράτορα!

Παραπλεύρως του Humayun’stombβρίσκεται ο ζωολογικός κήπος του Δελχίου και μια μικρή λίμνη στην οποία ο κόσμος έκανε βαρκάδες.Χαζέψαμε λίγο στους όμορφους κήπους,δεν μπήκαμε στον ζωολογικό παρ’όλο που είχε στα εκθεματά του λευκή τίγρη της Βεγγάλης.Προτιμώ να βλέπω τα ζώα ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον.
Η ώρα περνούσε γρήγορα και έπρεπε να κατευθυνθούμε στη τελευταία μας στάση για σήμερα το Qutb Minar.Πρόκειται για ένα μεγάλο σύμπλεγμα θρησκευτικών κτισμάτων με τον 73 μέτρων μιναρέ να κλέβει την παράσταση.Είναι κτισμένος σε κομμάτια με τη βάση του στα 15 μέτρα διάμετρο και την κορυφή του στα 2μιση.

Το εντυπωσιακό σύμπλεγμα βρίσκεται στα περίχωρα της Ινδικής πρωτέυουσας και κάποτε αποτελούσε την καρδιά της μουσουλμανικής κοινότητας.Διπλά στον πανύψηλο μιναρέ στέκεται το πρώτο τζαμί που χτίστηκε στην Ινδία,το Quwwat-ul-Islam Masjid,to 1193.

Περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα,μιλήσαμε με ντόπιους που μας πλησίαζαν με χαρά να μας ρωτήσουν από που είμαστε κι αν μας αρέσει η χώρα τους,φωτογραφίσαμε μεγαλύτερους

και μικρότερους μαθητές

ώσπου έδυσε ο ήλιος και οι φύλακες άρχισαν να σφυρίζουν για να κατευθυνθούμε προς την έξοδο.Η ώρα ήταν περασμένες 7 το απόγευμα αλλά ο οργανισμός μας μην έχοντας συνηθίσει την αλλάγή της ώρας αρχισε να εξαντλείτε.Ο οδηγός για να μας ευχαριστήσει περιμένωντας ένα καλό tip θέλησε να μας κάνει μια βόλτα για να δούμε το νυκτερινό Δελχί περνώντας από τη φωτισμένη Πύλη,

την κεντρική πλατεία Connaught,νυκτερινά μπαζάρ ώσπου μας νανούρισε εντελώς και φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατά τις 9 σε κατάσταση ύπνωσης.Το πλάνο ήταν να κάνουμε μπανάκι και να βγούμε προς αναζήτηση εστιατορίου αλλά η κούραση σε συνδυασμό με το πολύ πρωινό ξύπνημα που θα ακολουθούσε την επομένη μας νίκησαν και ας είναι καλά τα φυστίκια της πεθεράς και κάτι ζαχαρωτά που είχαμε αγοράσει στο αεροδρόμιο του Μονάχου!Πότε κοιμήθηκα δεν το κατάλαβα…

 

[varioAthens]

Mπραβο villi!! Χορταστικες δοσεις!! Ανυπομονω για τη συνεχεια και αναπολω... αααχ!!!

 

[villi]

UDAIPUR


Ξύπνημα στις 5 το πρωί καθώς η πτήση ήταν στις 8 με τη Spice Jet.Η αρχική πτήση που είχαμε κλείσει ήταν στις 2 το μεσημέρι με την Jet Airways αλλά την ακύρωσε λίγες μέρες πριν το ταξίδι και κλείσαμε εκ νέου με τη Spice.Αν και τη φοβόμουν σα αεροπορική γιατί είχα διαβάσει αρκετές κακές κριτικές στην περιπτωσή μου αποδείχτηκε άψογη και στις δύο πτήσεις.Γρήγορο check-in και ελέγχο ασφαλείας,το αεροπλάνο καθαρότατο και ανετότατο,προσωπικό ευγενέστατο και η πτήση στην ώρα της.Σε 1 ώρα και 10 λεπτά προσγειωνόμασταν στο αεροδρόμιο της Udaipur,μικρό αλλά λειτουργικό και λίγο μετά βρισκόμασταν στο λευκό toyota innova με τον καλύτερο οδηγό που μπορούσε να μας τύχει,τον Dolat.
Πραγματικά δε μπορώ να σας περιγράψω για τι υπέροχο άνθρωπο και επαγγελματία μιλάμε.Ευγενικός,ντροπαλός,χαμογελαστός,πάντα στην ώρα του,πολύ υπομονετικός και προπάντων τέλειος οδηγός στους δύσκολους δρόμους της Ινδίας.Περάσαμε μαζί 10 ολόκληρες μέρες και ήταν πάντα τόσο διακριτικός.Πολλές φορές κοιμόμασταν εξαντλημένοι στα πίσω καθίσματα κι εκείνος χαμήλωνε τη μουσική και οδηγούσε προσεκτικά για να μη μας ξυπνήσει.Συζητούσαμε μόνο αν ανοίγαμε εμείς κουβέντα ώσπου σιγά σιγά πήρε θάρρος γιατί μας έβλεπε χαλαρούς,μας μίλησε για την οικογένεια του,μας έδειξε φωτογραφίες της γυναίκας και των παιδιών του,γέλασε μαζί μας κι έκανε τα πάντα να μας ευχαριστήσει!Τον θυμάμαι πάντα με αγάπη κι όποιος τύχει και πάει με το συγκεκριμένο πρακτορείο να τον ζητήσει,δε θα βρει καλύτερο το υπογράφω!

Φτάνουμε,λοιπόν, στο ξενοδοχείο μας το οποίο βρίσκεται στην δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Udaipur,fateh sagar, http://www.hotelrampratap.com/
15 λεπτά με τα πόδια από το κέντρο και τη λίμνη Pichola.Πολύ καλό ξενοδοχείο πρώην παλάτι,τα μπροστινά δωμάτια έχουν πολύ ωραία θέα,καθαρό,περιποιημένο,ήσυχο και με σούπερ πρωινό.Το προτείνω!

Τακτοποιούμαστε και ξεκινάμε με τα πόδια να γνωρίσουμε την πόλη μιας και τα αξιοθέατα θα τα επισκεπτόμασταν την επομένη.Υποτίθεται ότι θα επιστρέφαμε το μεσημέρι να κοιμηθούμε λίγο αλλά δεν επιστρέψαμε παρά στις 11 το βράδυ!Μας συνεπήρε η φασαρία της πόλης και τα παζάρια!

Από τα μαγαζιά κυριολεκτικά μας τραβούσαν για να μπούμε μέσα,ούτε κι εγώ ξέρω σε πόσα μπήκαμε,πόσα μας δείξανε,πόσο παζαρέψαμε!Μόνο που κάναμε ένα βασικό λάθος,να τους πούμε ονόματα και καταγωγή!Μεσα σε λίγη ώρα μας ήξερε όλη η αγορά,μας φωνάζανε από παντού ΄΄γκρέκο΄΄ και κυριολεκτικά μας περίμεναν σε κάθε στενό μιλημένοι από τους προηγούμενους.Ήταν πρώτη μέρα και δε μας πείραξε αντιθέτως γελάγαμε αλλά αργότερα στη διαδρομή άρχισε να γίνεται ενοχλητικό!

Για να ξεφύγουμε κατεβήκαμε προς τη λίμνη όπου γυναίκες κάνανε μπουγάδα ενώ άλλες κάνανε μπάνιο ημίγυμνες και μικρά κοριτσάκια λουζόντουσαν με μικρά κανατάκια.Η λίμνη πανβρώμικη!Ο σύζυγος οπισθοχώρησε για να μην αισθανθούν άσχημα παρ’όλο που δεν έδειξαν να ενοχλούνται με την παρουσία μας.Άνοιξα την τσάντα μου και τους μοίρασα τα σαπουνάκια και τα σαμπουάν που είχα πάρει από το ξενοδοχείο και κάποια που είχα κουβαλήσει από Ελλάδα για να τα μοιράσω.Η χαρα τους δε περιγράφεται!Έκατσα για λίγο μαζί τους,τους φάνηκε περίεργο κι άρχισαν να μου χαμογελάνε.

Εκεί δίπλα υπάρχει μία γέφυρα που ενώνει τη μία πλευρά της πόλης με την άλλη και ένα πολύ ωραίο χαβέλι,το Bagore-ki-Haveli.Τα χαβέλι είναι παλιές παραδοσιακές επαύλεις επηρεασμένες από την ισλαμική αρχιτεκτονική γι’αυτό και μοιάζουν αρκετά με τα Hawli του Μαρόκου.Πολλά έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία ή καταστήματα ένώ άλλα λειτουργούν σα μουσεία ή κατοικούνται ακόμη από πλουσίους.

Κάθε βράδυ σ’αυτό το χαβέλι πραγματοποιούνται οι παραδοσιακοί ρατζαστανικοί χοροί Dharohar.Δυστυχώς τις μέρες που ήμασταν εμείς ήταν κλειστό λόγω πένθους ενός κυβερνήτη και δεν έγιναν και οι χοροί.Κρίμα για τον κυβερνήτη αλλά και για τους χορούς που ήθελα πολύ να δω!

Συνεχίζουμε περπατώντας σε στενά μακρυά από την αγορά αυτή τη φορά για να δούμε κι λίγο καθημερινή ζωή.Παιδάκια που παίζουν δίχως την παρουσία ενηλίκων να τα επιτηρούν τρέχουν να μας μιλήσουν και να μας ζητήσουν στυλό.Ότι είχα έδινα και άστραφτε το προσωπάκι τους.Ερχόντουσαν όμως και κάτι άλλα παιδάκια τριών,τεσσάρων χρονών που κουβαλούσαν στις αγκαλιές μωρά βρώμικα γεμάτα μύξες και μύγες στο πρόσωπο να ζητήσουν λίγες ρουπίες.Σφίγγεται η καρδιά να τα βλέπεις ξυπόλυτα,γυμνά από τη μέση και κάτω,άπλυτα,πεινασμένα να περπατάνε μες τους δρόμους μόνα τους.Δε διανοείται κανείς στον πολιτισμένο κόσμο να δει τόσο μικρά παιδάκια μόνα τους στους δρόμους.Κι όμως εδώ είναι συνηθισμένη εικόνα.

Κάποια στιγμή χαθήκαμε στα στενά,χαζέυοντας τον κόσμο που μας χαμογελούσε και μας ρωτούσαν όλοι μα όλοι από πού είμαστε.Οι περισσότεροι δεν ήξεραν που βρίσκεται η Ελλάδα και μας ρωτούσαν αν είναι στην Ευρώπη.Μόνο ένας ηλικιωμένος κύριος που ξεπήδησε από μια αυλή για να μας δει από κοντά μόλις του είπαμε από πού ερχόμαστε μας λέει ΄΄Α ξέρω,μια πολύ φτωχή χώρα πια!΄΄
Τα μάθανε τα μαντάτα μας κι εδώ!

Βγαίνουμε σ’ένα περιφερειακό δρόμο γεμάτο μαιμούδες κατά μήκος του οποίου υπήρχαν ξυλουργία για καναπέδες γάμων.Είναι ο καναπές που κάθεται το ζευγάρι όταν παντρέυεται.Κόκκινοι φανταχτεροί με χρυσό,περίτεχνα σκαλισμένοι.Υπερπαραγωγή οι γάμοι στην Ινδία!

Ρικσάδες μας την πέφτουν από παντού για να μας μεταφέρουν στο κέντρο αλλά εμείς είμαστε αποφασισμένοι να περπατήσουμε σήμερα.Μόνο που δεν ξέρουμε που να πάμε.Πιάνει τα’αυτί για μια Θιβετιανή αγορά και αποφασίζουμε να πάμε κατά κει.Κόσμος,χαμός,φασαρία,στριμωξίδι στο δρόμο μέχρι την αγορά που όντως θιβετιανοί πουλούσαν ότι μπορεί κανείς να φανταστεί.

Ρούχα,χαλιά,φαγητό,αποξηραμένα φρούτα και λαχανικά,είδη σπιτιού κλπ.Τίμησα δεόντως τον πάγκο με τα κοκκαλάκια όπου οι στέκες και τα λάστιχα που αγοράζουμε 10-15 ευρώ από τα μαγαζιά με αξεσουάρ εκεί τα αγόρασα προς 10λεπτά το ένα!!!Και σας το ορκίζαμε ότι είναι ακριβώς τα ίδια!

Η ώρα πήγε 8 και η κοιλιά άρχισε να διαμαρτύρεται εντόνως.Πόσο να αντέξει πια με τα φυστίκια!Ρωτάμε πως θα βγούμε στο κέντρο κι όλοι σκίζονται να μας δείξουν.Είχε αρκετό περπάτημα και στο κέντρο γινότανε πια το αδιαχώρητο από κόσμο,ρίκσο,αγελάδες,αυτοκίνητα και μηχανάκια.Με μεγάλη προσοχή προσπαθούσαμε να περάσουμε ανάμεσα,να μας κορνάρουν και να τρέχουμε στα πλατώματα δεξια κι αριστερά να καλυφθούμε,πραγματικά ένα χάος.
Που να ξέραμε ότι θα ζούσαμε πολύ χειρότερα.Ρωτάμε ξανά πως θα βρούμε το εστιατόριο Ambrai πρόταση δύο αγαπημένων μελών του φόρουμ και μας δείχνουν να περάσουμε τη γέφυρα και να βγούμε απέναντι.Στην άλλη πλευρά επικρατούσε ερημιά λες κι αλλάξαμε πόλη.Μερικά πιο κυριλέ μαγαζάκια και μια πινακίδα στο τέλος της διαδρομής μας έμπασε στο όμορφο εστιατόριο δίπλα στη λίμνη.Η θέα εκπληκτική,στο φαγητό τα χαλάσαμε λίγο,ίσως δε ξέραμε κι εμείς τι να παραγγείλουμε αλλά το γλυκό ήταν φανταστικό.Gulabjamunμε παγωτό πρόκειται για σιροπιαστά σφαιρίδια τυριού νομίζω.
Θυμηθείτε να το φάτε οπωσδήποτε!

Για την επιστροφή πήραμε ένα ρίκσο προς 70 λεπτά κι επιτέλους κοιμηθήκαμε χωρίς άγχος για το πρωινό ξύπνημα…

 

[Nat ni]

Τι ωραία που μας τα περιγραφεις Villi! Όπως πάντα άψογη και κατατοπιστική.Περιμενώ με μεγάλο ενδιαφέρον την συνέχεια.

Και οι φωτογραφίες τελείες!