Ξύπνησα χαράματα από τον ήχο της βροχής. Πρωινά μαντζούνια και βουρ στο παράθυρο να παρατηρώ τον κόσμο να προσπαθεί να προστατευτεί από την βροχή πηγαίνοντας στην δουλειά του. Το παράθυρο κοιτούσε και σε μία ταράτσα δίπλα, όπου μένανε τέσσερις νεαροί. Ξυπνήσανε και κάτω από την βροχή κάποιος σαπουνιζότανε και ξεπλενότανε με το βροχόνερο και οι υπόλοιποι με ένα μπουκάλι γεμάτο νερό παίζανε ποδόσφαιρο. Προσπάθησα να τους φωτογραφίσω δίχως να γίνω αντιληπτή και έκατσα μετά να τους χαζεύω σκεπτόμενη, πως τελικά οι ανέσεις του δυτικού κόσμου και το καθημερινό άγχος της δουλειάς μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε την ανεμελιά μας και να μην εκτιμούμε κάποια αγαθά, που τα θεωρούμε πολύ δεδομένα…
Μετά το πρωινό κινήσαμε για την Σαρνάθ, ένα μέρος περίπου 9 χλμ. ανατολικά της πόλης και ένας από τους τέσσερις σημαντικότερους ιερούς τόπους για τους Βουδιστές. Σ’ αυτόν τον τόπο λοιπόν ο Γκουατάμα Σιντχάρτα ( ο Βούδας ) πριν από 2.500 χρόνια έκανε το πρώτο του κύρηγμα και 5 πιστοί ακόλουθοί του δημιούργησαν εδώ τα κέντρο της διδασκαλίας του Βουδισμού. Αμέτρητοι ναοί αφιερωμένοι στον Βούδα, τελείως διαφορετικοί από αυτούς που είδαμε μέχρι τώρα και τύμβοι με μεγαλύτερο αυτόν πάνω από 30 μέτρα αφιερωμένοι όλοι στον μεγάλο τους δάσκαλο.
Περιπλανηθήκαμε στην περιοχή αρκετές ώρες, αγοράσαμε τα απαραίτητα σουβενίρ και κατά το μεσημέρι καταλήξαμε στο ξενοδοχείο. Τα αγόρια θελήσανε να ξεκουραστούνε και εγώ με την Ρ. βγήκαμε για μία βόλτα στην πόλη, χαθήκαμε μέσα στα στενάκια της, παζαρέψαμε κάποια τελευταία ψώνια, βγήκαμε φωτογραφίες με τους προσκυνητές με τα πορτοκαλί, οι οποίοι ακούραστοι συνέχιζαν να μεταφέρουν στα βαρελάκια τους νερό από τον Γάγγη, είδαμε ανθρώπους να κουβαλάνε με βήμα ταχύ τους νεκρούς συγγενείς τους στους ώμους τους και να τους κατευθύνουν στο ποτάμι και καταλήξαμε να πίνουμε λεμονάδες και να τρώμε γλυκά σ’ ένα ινδικό ζαχαροπλαστείο. Όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο σχεδόν σουρούπωνε. Μπανάκι και έξοδος για φαγητό. Είπαμε να μην πειραματιστούμε και μείναμε πιστοί στο εστιατόριο της προηγούμενης μέρας, το οποίο μα ς αποζημίωσε για άλλη μία φορά με το εκπληκτικό φαγητό του, τις παγωμένες μπύρες και την κουβεντούλα με τον Σαχίμ.
Επιστρέψαμε αργά και ετοιμάσαμε τα πράγματά μας, αφού την επόμενη μέρα αποχεραιτούσαμε το Βαρανάσι και επιστρέφαμε στο Δελχί.
Μετά το πρωινό κινήσαμε για την Σαρνάθ, ένα μέρος περίπου 9 χλμ. ανατολικά της πόλης και ένας από τους τέσσερις σημαντικότερους ιερούς τόπους για τους Βουδιστές. Σ’ αυτόν τον τόπο λοιπόν ο Γκουατάμα Σιντχάρτα ( ο Βούδας ) πριν από 2.500 χρόνια έκανε το πρώτο του κύρηγμα και 5 πιστοί ακόλουθοί του δημιούργησαν εδώ τα κέντρο της διδασκαλίας του Βουδισμού. Αμέτρητοι ναοί αφιερωμένοι στον Βούδα, τελείως διαφορετικοί από αυτούς που είδαμε μέχρι τώρα και τύμβοι με μεγαλύτερο αυτόν πάνω από 30 μέτρα αφιερωμένοι όλοι στον μεγάλο τους δάσκαλο.
Περιπλανηθήκαμε στην περιοχή αρκετές ώρες, αγοράσαμε τα απαραίτητα σουβενίρ και κατά το μεσημέρι καταλήξαμε στο ξενοδοχείο. Τα αγόρια θελήσανε να ξεκουραστούνε και εγώ με την Ρ. βγήκαμε για μία βόλτα στην πόλη, χαθήκαμε μέσα στα στενάκια της, παζαρέψαμε κάποια τελευταία ψώνια, βγήκαμε φωτογραφίες με τους προσκυνητές με τα πορτοκαλί, οι οποίοι ακούραστοι συνέχιζαν να μεταφέρουν στα βαρελάκια τους νερό από τον Γάγγη, είδαμε ανθρώπους να κουβαλάνε με βήμα ταχύ τους νεκρούς συγγενείς τους στους ώμους τους και να τους κατευθύνουν στο ποτάμι και καταλήξαμε να πίνουμε λεμονάδες και να τρώμε γλυκά σ’ ένα ινδικό ζαχαροπλαστείο. Όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο σχεδόν σουρούπωνε. Μπανάκι και έξοδος για φαγητό. Είπαμε να μην πειραματιστούμε και μείναμε πιστοί στο εστιατόριο της προηγούμενης μέρας, το οποίο μα ς αποζημίωσε για άλλη μία φορά με το εκπληκτικό φαγητό του, τις παγωμένες μπύρες και την κουβεντούλα με τον Σαχίμ.
Επιστρέψαμε αργά και ετοιμάσαμε τα πράγματά μας, αφού την επόμενη μέρα αποχεραιτούσαμε το Βαρανάσι και επιστρέφαμε στο Δελχί.
