Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Πληροφορίες για την Καμπότζη 1)][B]Βασικά στοιχεία:[/B
- Κεφάλαιο 3ο (Πληροφορίες για την Καμπότζη 2)][B]Πως να πάτε[/B
- Κεφάλαιο 4ο (Πληροφορίες για την Καμπότζη 3)][B]Κίνδυνοι, ενοχλήσεις[/B
- Κεφάλαιο 5ο (Ταϊλάνδη - Καμπότζη: Ταξίδι στο χρόνο)]Στην Καμπότζη βρέθηκα τον Σεπτέμβρη με Οκτώβρη του 2007, εν μέσω εκτεταμένης επίσκεψης στην νοτιοανατολική Ασία. Έμεινα συνολικά 3 εβδομάδες, χρόνο περισσότερο από αυτόν που αφιερώνει ο μέσος επισκέπτης στην χώρα (συνήθως 3-10 μέρες) και επισκέφτηκα αρκετά μέρη. Λόγω του ότι έπεσα στην περίοδο των μουσσώνων, δεν κατάφερα να επισκεφτώ κάποιες απομακρυσμένες τοποθεσίες μιας και οι δρόμοι ήταν απροσπέλαστοι. Στο παρακάτω κείμενο θα προσπαθήσω παράλληλα με την ταξιδιωτική μου ιστορία να δώσω και αρκετές πρακτικές πληροφορίες για τον μελλοντικό επισκέπτη. [CENTER
- Κεφάλαιο 6ο (Πρώτη γεύση Καμπότζης)]Από τα σύνορα ως το [B]Pailin[/B
- Κεφάλαιο 7ο]Δεύτερη μέρα στην Καμπότζη και στην πόλη Battambang. Η [B]Battambang[/B
- Κεφάλαιο 8ο (Siem Reap)]Όπως ανέφερα και προηγουμένως, η [B]Siem Reap[/B] είναι η έδρα για τους επισκέπτες του [B]Angkor[/B]. Το Angkor είναι το νούμερο 1 αξιοθέατο της χώρας και αρκετός κόσμος έρχεται στην Καμπότζη μόνο για να επισκεφτεί αυτό, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει τουρίστας ή ταξιδιώτης που να μην περνάει από εδώ. Αυτό κάνει φυσικά την Siem Reap την πιο τουριστική πόλη της χώρας. Με εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, η τουριστική υποδομή έχει αναπτυχθεί δυσανάλογα σε σχέση με τις υπόλοιπες πόλεις. Το κέντρο είναι η περιοχή γύρω από την παλιά αγορά ([B]Psar Chaa[/B
- Κεφάλαιο 9ο (Πληροφορίες για το Angkor)
- Κεφάλαιο 10ο (Στους ναούς του Angkor Ι)
- Κεφάλαιο 11ο (Angkor II - Angkor Thom)
- Κεφάλαιο 12ο (Angkor III)][B]Preah Khan[/B
- Κεφάλαιο 13ο (Εγώ το αξιοθέατο – Angkor IV)]Έχω ανέβει λοιπόν και εγώ στο [B]Phnoom Bakheng[/B
) και οι δρόμοι γύρω από αυτή είναι γεμάτοι με εστιατόρια και bars που απευθύνονται αποκλειστικά σε ξένους. Στα εστιατόρια είναι πιο εύκολο να βρεις Ταϊλανδέζικο, Βιετναμέζικο και δυτικό φαγητό παρά τοπικά πιάτα. Επίσης πολλά εστιατόρια φημίζονται για τις “Happy” πίτσες τους. Στους δρόμους αυτούς αργά το βράδυ μπορεί να ξεχάσεις που βρίσκεσαι με τα τόσα δυτικού τύπου bar, όπου μεθυσμένοι τουρίστες πάνε από το ένα στο άλλο πίνοντας και φωνάζοντας. Σε όλη την πόλη υπάρχουν αμέτρητα guesthouses και ξενοδοχεία. Ψάχνοντας μπορείς να βρεις απομακρυσμένα guesthouses που τα δουλεύει ακόμη η οικογένεια του σπιτιού και να έχεις περισσότερο την αίσθηση πως μένεις με μια οικογένεια σε μια μικρή πόλη παρά σε ένα μεγάλο τουριστικό κέντρο. Κατά τα άλλα η πόλη έχει οτιδήποτε μπορεί να κάνει τη ζωή του τουρίστα εύκολη και τον ίδιο χαρούμενο: όπως είπα ήδη πληθώρα από εστιατόρια και bars, βιβλιοπωλεία, τράπεζες, internet cafes, spa, μασάζ και μια μεγάλη τουριστική αγορά με souvenirs, αγαλματάκια, t-shirts και κάποια έργα τέχνης κτλ. Το κέντρο είναι αρκετά μικρό για να μετακινηθείτε με τα πόδια, διαφορετικά οι δρόμοι είναι γεμάτοι με moto και tuk tuks των οποίων οι οδηγοί δύσκολα παίρνουν το όχι ως απάντηση όταν ψάχνουν για πελάτη. Λόγω των παραπάνω όλα εδώ είναι ακριβά για τα δεδομένα της χώρας, κατά τα άλλα πάμφθηνα. Η πόλη είναι γεμάτη με γαλλικού στυλ αποικιοκρατικά κτήρια, ενώ είναι και από τις πιο καθαρές και προσεγμένες της χώρας. Φυσικά με το που βγεις από το τουριστικό κέντρο, όλο και περισσότερο θυμίζει τις υπόλοιπες πόλεις.
Κτήριο σαν βγαλμένο από πίνακα του Escher
Φτάνοντας στο σταθμό των λεωφορείων στη Siem Reap, το λεωφορείο βρέθηκε περικυκλωμένο από ένα πλήθος ανθρώπων, οδηγοί όλοι τους (motο και tuk tuk) που περίμεναν να μεταφέρουν τους επιβάτες στην πόλη, αφού και εδώ ο σταθμός βρίσκεται εκτός κέντρου. Εγώ που ήμουν ο μοναδικός ξένος, έγινα ο #1 στόχος τους αφού εκτός από τη μεταφορά μου, είχαν την ευκαιρία να βγάλουν κάτι παραπάνω αν με έπειθαν να πάω σε κάποιο από τα guesthouses που τους δίνουν προμήθεια ή ακόμη περισσότερο αν τους πάρω για οδηγό όταν θα επισκεφτώ τους ναούς του Angkor. Πέσαν λοιπόν πάνω μου αλλά μιας και δεν μπορώ να λειτουργώ υπό τέτοια πίεση και μιας και δεν έχω λόγο να αγχώνομαι, αρνήθηκα, απομακρύνθηκα και περίμενα να τελειώσει ο πανικός και μετά διαπραγματεύθηκα με 1-2 που είχαν μείνει. Ξεκαθάρισα σε έναν ότι θέλω να πάω απλά στο κέντρο, όχι στα guesthouses που μου πρότεινε και μου επιδείκνυε τα φυλλάδια με τις φωτογραφίες και συμφωνήσαμε στο $1. Ανέβηκα στο tuk tuk και ξεκινήσαμε.
Στο tuk tuk
Σε όλη τη διαδρομή και ακόμη και αφού με άφησε άρχισε το ψηστίρι για να τον πάρω για οδηγό στο Angkor. Εμένα όμως με ενδιέφερε απλά να βρω ένα guesthouse να μείνω και δεν θα έκανα συμφωνία με κάποιον προτού συλλέξω πληροφορίες. Ο τύπος ήταν πολύ πιεστικός αφού ακόμη και όταν με άφησε και ενώ περπάταγα και κοίταζα δωμάτια, αυτός προχωρούσε δίπλα μου και προσπαθούσε να με πείσει, οπότε αναγκάστηκα να του μιλήσω απότομα για να με αφήσει ήσυχο. Κοίταξα αρκετά δωμάτια και κατέληξα στο “Sun Sengky” guesthouse (μεγάλο δωμάτιο, μπάνιο, τηλεόραση, $7) το οποίο βρίσκεται κοντά στην παλιά αγορά της πόλης. Έκατσα στο δωμάτιο για να μου περάσει ο πονοκέφαλος που με είχε πιάσει από το ταξίδι και από το χαμό στο σταθμό.
Με τόσα guesthouses κάποιος πρέπει να πλύνει τα σεντόνια
Το βραδάκι βγήκα για βόλτα στο κέντρο της πόλης. Περπάτησα στο τουριστικό τρίγωνο, με τα πολλά εστιατόρια και bars. Ένας πιτσιρικάς με πλησίασε για να μου πουλήσει μια σειρά από card-postal. Μιλούσε αρκετά καλά αγγλικά (ο δρόμος είναι μεγάλος δάσκαλος που λένε) και προσπάθησα να του πιάσω την κουβέντα αλλά το μυαλό του ήταν καρφωμένο στο να μου πουλήσει τις κάρτες. Του είπα πως δεν έχω πάει ακόμα να δω το Angkor (όλες οι κάρτες ήταν από ναούς) και πως όταν πάω και αν μου αρέσει, τότε μπορεί και να τις αγοράσω. Περιττό να σας πω πως από τότε όποτε με συναντούσε με θυμόταν και με ρώταγε αν πήγα και αν θα αγοράσω τις κάρτες. Τα παιδιά που πουλάνε τις κάρτες έχουν βρει και διάφορα παιχνίδια και παίζουν με τους τουρίστες με τη συμφωνία πως αν κερδίσουν θα πρέπει ο τουρίστας να αγοράσει. Είδα λοιπόν να παίζουν τρίλιζα αλλά και παιχνίδια με τα δάχτυλα (thumb wrestling). Φυσικά η καθημερινή εξάσκηση τα έχει κάνει ανίκητα, αποφέροντας τους έτσι μερικά δολάρια!
Το τουριστικό κέντρο της πόλης
Το τουριστικό τρίγωνο παρά ήταν τουριστικό και αποφάσισα να απομακρυνθώ λίγο. Σε ένα κεντρικό δρόμο βρήκα μια σειρά από καροτσάκια με φαγητό του δρόμου αλλά μιας και δεν είχα φάει όλη μέρα προτίμησα να βρω ένα εστιατόριο να κάτσω με την άνεση μου και να φάω καλά. Δυστυχώς στην Καμπότζη δεν είναι πάντα εύκολο να βρεις εστιατόρια που να απευθύνονται σε ντόπιους, σαν αυτά που συνήθιζα να τρώω στην Ταϊλάνδη και που είναι κάτι μεταξύ μικρού εστιατόριου και φαγητό του δρόμου. Έτσι λοιπόν αναγκαστικά έκατσα σε ένα τουριστικό εστιατόριο το οποίο όμως τουλάχιστον θύμιζε Ασιατικό, γιατί κάποια άλλα ήταν τελείως ευρωπαϊκού στυλ. Το φαγητό μου έκατσε βαρύ και δεν είχα κουράγιο για κάτι περισσότερο. Άλλωστε ήθελα να είμαι ξεκούραστος για την επόμενη μέρα αφού με περίμενε η εξερεύνηση της αυτοκρατορίας των Χμερ στους ναούς του Άνγκορ!
Κτήριο σαν βγαλμένο από πίνακα του Escher
Φτάνοντας στο σταθμό των λεωφορείων στη Siem Reap, το λεωφορείο βρέθηκε περικυκλωμένο από ένα πλήθος ανθρώπων, οδηγοί όλοι τους (motο και tuk tuk) που περίμεναν να μεταφέρουν τους επιβάτες στην πόλη, αφού και εδώ ο σταθμός βρίσκεται εκτός κέντρου. Εγώ που ήμουν ο μοναδικός ξένος, έγινα ο #1 στόχος τους αφού εκτός από τη μεταφορά μου, είχαν την ευκαιρία να βγάλουν κάτι παραπάνω αν με έπειθαν να πάω σε κάποιο από τα guesthouses που τους δίνουν προμήθεια ή ακόμη περισσότερο αν τους πάρω για οδηγό όταν θα επισκεφτώ τους ναούς του Angkor. Πέσαν λοιπόν πάνω μου αλλά μιας και δεν μπορώ να λειτουργώ υπό τέτοια πίεση και μιας και δεν έχω λόγο να αγχώνομαι, αρνήθηκα, απομακρύνθηκα και περίμενα να τελειώσει ο πανικός και μετά διαπραγματεύθηκα με 1-2 που είχαν μείνει. Ξεκαθάρισα σε έναν ότι θέλω να πάω απλά στο κέντρο, όχι στα guesthouses που μου πρότεινε και μου επιδείκνυε τα φυλλάδια με τις φωτογραφίες και συμφωνήσαμε στο $1. Ανέβηκα στο tuk tuk και ξεκινήσαμε.
Στο tuk tuk
Σε όλη τη διαδρομή και ακόμη και αφού με άφησε άρχισε το ψηστίρι για να τον πάρω για οδηγό στο Angkor. Εμένα όμως με ενδιέφερε απλά να βρω ένα guesthouse να μείνω και δεν θα έκανα συμφωνία με κάποιον προτού συλλέξω πληροφορίες. Ο τύπος ήταν πολύ πιεστικός αφού ακόμη και όταν με άφησε και ενώ περπάταγα και κοίταζα δωμάτια, αυτός προχωρούσε δίπλα μου και προσπαθούσε να με πείσει, οπότε αναγκάστηκα να του μιλήσω απότομα για να με αφήσει ήσυχο. Κοίταξα αρκετά δωμάτια και κατέληξα στο “Sun Sengky” guesthouse (μεγάλο δωμάτιο, μπάνιο, τηλεόραση, $7) το οποίο βρίσκεται κοντά στην παλιά αγορά της πόλης. Έκατσα στο δωμάτιο για να μου περάσει ο πονοκέφαλος που με είχε πιάσει από το ταξίδι και από το χαμό στο σταθμό.
Με τόσα guesthouses κάποιος πρέπει να πλύνει τα σεντόνια
Το βραδάκι βγήκα για βόλτα στο κέντρο της πόλης. Περπάτησα στο τουριστικό τρίγωνο, με τα πολλά εστιατόρια και bars. Ένας πιτσιρικάς με πλησίασε για να μου πουλήσει μια σειρά από card-postal. Μιλούσε αρκετά καλά αγγλικά (ο δρόμος είναι μεγάλος δάσκαλος που λένε) και προσπάθησα να του πιάσω την κουβέντα αλλά το μυαλό του ήταν καρφωμένο στο να μου πουλήσει τις κάρτες. Του είπα πως δεν έχω πάει ακόμα να δω το Angkor (όλες οι κάρτες ήταν από ναούς) και πως όταν πάω και αν μου αρέσει, τότε μπορεί και να τις αγοράσω. Περιττό να σας πω πως από τότε όποτε με συναντούσε με θυμόταν και με ρώταγε αν πήγα και αν θα αγοράσω τις κάρτες. Τα παιδιά που πουλάνε τις κάρτες έχουν βρει και διάφορα παιχνίδια και παίζουν με τους τουρίστες με τη συμφωνία πως αν κερδίσουν θα πρέπει ο τουρίστας να αγοράσει. Είδα λοιπόν να παίζουν τρίλιζα αλλά και παιχνίδια με τα δάχτυλα (thumb wrestling). Φυσικά η καθημερινή εξάσκηση τα έχει κάνει ανίκητα, αποφέροντας τους έτσι μερικά δολάρια!
Το τουριστικό κέντρο της πόλης
Το τουριστικό τρίγωνο παρά ήταν τουριστικό και αποφάσισα να απομακρυνθώ λίγο. Σε ένα κεντρικό δρόμο βρήκα μια σειρά από καροτσάκια με φαγητό του δρόμου αλλά μιας και δεν είχα φάει όλη μέρα προτίμησα να βρω ένα εστιατόριο να κάτσω με την άνεση μου και να φάω καλά. Δυστυχώς στην Καμπότζη δεν είναι πάντα εύκολο να βρεις εστιατόρια που να απευθύνονται σε ντόπιους, σαν αυτά που συνήθιζα να τρώω στην Ταϊλάνδη και που είναι κάτι μεταξύ μικρού εστιατόριου και φαγητό του δρόμου. Έτσι λοιπόν αναγκαστικά έκατσα σε ένα τουριστικό εστιατόριο το οποίο όμως τουλάχιστον θύμιζε Ασιατικό, γιατί κάποια άλλα ήταν τελείως ευρωπαϊκού στυλ. Το φαγητό μου έκατσε βαρύ και δεν είχα κουράγιο για κάτι περισσότερο. Άλλωστε ήθελα να είμαι ξεκούραστος για την επόμενη μέρα αφού με περίμενε η εξερεύνηση της αυτοκρατορίας των Χμερ στους ναούς του Άνγκορ!
)
Τόσους μήνες στην ΝΑ Ασία, λες να μου ξέφυγε η Καμπότζη; χεχε (βέβαια μου ξέφυγαν άλλες κι άλλες χώρες αλλά τις άφησα για την επόμενη φορά 
