koyanaskatsi
Member
- Μηνύματα
- 14
- Likes
- 4
- Επόμενο Ταξίδι
- Λαος/Ν.Βιετναμ ή Σουματρα
- Ταξίδι-Όνειρο
- γυρος κοσμου περπατωντας
Το Siem Reap είναι ο πιο δημοφιλής προορισμός της Καμπότζης αφού είναι κοντά στα σύνορα με την Ταϊλάνδη και η αφετηρία ουσιαστικά των επισκεπτών του Angkor. Είναι βασικά ο κύριος προορισμός αφού η υπόλοιπη χώρα σχετικά πρόσφατα μπήκε στο χάρτη του μαζικού τουρισμού, χωρίς να σημαίνει ότι ακόμα μπορεί να συγκριθεί με την γειτονική Ταϊλάνδη και το Βιετνάμ. Η πόλη αυτή (που το όνομα της σημαίνει «Ήττα του Σιάμ» ) των περίπου 150,000 κατοίκων ανήκει στην ομώνυμη επαρχία, βρίσκεται πολύ κοντά στην λίμνη Tonle Sap, μια από της μεγαλύτερες λίμνες του κόσμου και με τεράστια αποθέματα σε ψάρια που καλύπτουν περίπου το 60% ολόκληρης της παραγωγής της χώρας. Γίνεται ακόμα πιο ιδιαίτερη γιατί το ποικιλόμορφο οικοσύστημα της περιλαμβάνει μέχρι και δελφίνια!
Κατά την είσοδο μας στην πόλη, ο Brian, εγώ και μια γυναίκα, που πήρε από κάπου στη διαδρομή, ο χαμογελαστός αλλά αμίλητος οδηγός, αφού λογικά δεν ήξερε λέξη αγγλικά, σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου όπου μας παρέλαβε ένα τουκ-τουκ. «Είναι μες στην τιμή», μας καθησύχασαν, και όπως αποδείχτηκε ήταν όντως όλα μες στην τιμή!
Το τουκ-τουκ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Όχι σαν τα φασαριόζικα Ταιλανδικα, αλλά ένα παπί που έσερνε ένα δίκυκλο καρότσι, άνετο για να καθίσουν μέχρι 4 άτομα. Θριαμβευτική είσοδος στη πόλη, μέσα στο τουκ-τουκ να χοροπηδά σα τρελό! Όχι δε χορεύαμε αλλά πηγαίναμε σε ένα πάρα πολύ καλοσχηματισμένα ανώμαλο δρόμο! Δεν νομίζω να μην υπήρχε σημείο που δε συναντήσαμε μια λακκούβα, ένα σαμαράκι από κοτρόνες που βασικά τις είχαν ρίξει να καλύψουν μια άλλη λακκούβα. Εμείς προχωρήσαμε ακάθεκτοι την Shivatha st. προς το Green Banana, το guesthouse που είχε να μας προτείνει ο οδηγός μας (και όπου προτείνει στην Ασία σημαίνει παίρνει προμήθεια). Ο ισχυρισμός τους για να πάμε εκεί ήταν πως δεν υπήρχε σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και ήταν καλό και ήσυχο.
Φτάνοντας στο πολλά υποσχόμενο guesthouse το βρήκα αρκετά συμπαθητικό σε σχέση με κάποια άλλα που είδα περνώντας. Η αρχική τιμή ήταν 6 δολάρια που με τα απαραίτητα παζάρια έπεσε εύκολα στα 4 αφού ο Toy δεν είχε όρεξη να ρισκάρει. Άνετο δωμάτιο με διπλό κρεβάτι, ανεμιστήρα και όλα καλά! Η ώρα ήταν περασμένη για επίσκεψη στο Angkor και προτίμησα μια βόλτα στην πόλη. Ηλιόλουστη μέρα χωρίς πολύ υγρασία και βόλτα στο άγνωστο. Οι υποδομές είναι πολύ βασικές για την πιο τουριστική περιοχή στην Καμπότζη. Λόγο του ότι δεν ήταν high season δεν υπήρχε πάρα πολύ κόσμος, ότι καλύτερο για να πιάσεις το σφυγμό της πόλης, να παρατηρήσεις τους ανθρώπους στις καθημερινές τους ασχολίες και με ένα πέρασμα από την κεντρική αγορά, οι μυρωδιές θύμιζαν που βρίσκομαι. Στο κέντρο της πόλης είναι και η Pub Street το κατεξοχήν τουριστικό σημείο με μπαρ, εστιατόρια, ταξιδιωτικά γραφεία και όλα όσα μπορεί να χρειαστεί ο δυτικός. Κάπου εκεί αγόρασα και μια κάρτα για το κινητό, γιατί η χρέωση για Ελλάδα ήταν 20σεντς το λεπτό. Στο Siem Reap περνά και ποτάμι, με τον δρόμο δίπλα σε αυτό να είναι ο πιο περιποιημένος και καθαρός σε όλη την πόλη. Λίγο πιο πέρα από το ποτάμι συνάντησα μια παγόδα, που εκείνη την ώρα είχαν πρόβα για τις επερχόμενες γιορτές του Pchum Ben, μια 3ημερη πολύ σημαντική, εθνική, θρησκευτική γιορτή. Όπως μου είπε ένας μοναχός η γιορτή αυτή αφορά τους νεκρούς. Είναι παράδοση, οι συγγενείς να μαγειρεύουν για τους νεκρούς, γιατί το πνεύμα τους επιστρέφει να δεχτεί τα δώρα και να τραφεί από αυτά που ετοίμασαν οι ζωντανοί συγγενείς. Η παρέα του γεράκου και οι ιστορίες του για την παράδοση και ιστορία της χώρας, η μουσική 10-12 παραδοσιακών οργάνων και ο ήλιος που χανόταν σιγά-σιγά στον ορίζοντα με έκαναν να αισθάνομαι υπέροχα αφού δεν θα περίμενα πολλά περισσότερα καθώς έφευγε η πρώτη μέρα στο Siem Reap.
Στο γυρισμό για το guesthouse, και μετά από ώρες περπάτημα, προτίμησα την εύκολη λύση ενός τουκ-τουκ. Ο οδηγός ο Τσου (ή αλλιώς Mr.7up!) αποδείχτηκε ένας καταπληκτικός άνθρωπος, και τελικά έγινε ο οδηγός για όλες τις επόμενες μέρες στο Angkor. Φτάνοντας στο Green Banana guesthouse είχα μια ευχάριστη έκπληξη. Αν και είναι κάτι σαν κανόνας η παρεΐστικη ατμόσφαιρα στα guesthouses, εκεί πραγματικά ήταν στο μεγαλύτερο βαθμό που έχω βρει ποτέ. Έτσι δημιουργήθηκε μια κοσμοπολίτικη παρέα από ένα Έλληνα, ένα Γάλλο, ένα Βιετναμέζο, ένα Κενυάτη, δυο Άγγλους και δυο Αγγλίδες, ένα ζευγάρι Γερμανών, μιας Ιταλίδας και 2 Καναδών και μια Καναδή βρέθηκαν να μιλανε για τα πάντα σα να γνωρίζονται χρόνια. Οι ιδιοκτήτες του guesthouse, νέοι και αυτοί σε ηλικία συμμετείχαν και με μεγάλη όρεξη να γνωρίσουν τον κόσμο μέσα από τα λόγια μας.
Δε ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ από τον καθένα τους. Οι Καναδοί, δάσκαλοι αγγλικών στην Ταιβάν, με τον έναν από αυτούς, τον Stewart, έχοντας ζήσει στην Ταιβάν για 7 χρόνια μου είπε κάτι που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό. «Η Ιαπωνία είναι η μόνη χώρα της Ασίας, που όταν πρέπει να φύγω, κλαίω». Ο Γάλλος, ο Morris, με τους έλληνες φίλους στο Παρίσι, αργότερα βρεθήκαμε να κάνουμε όλο το ταξίδι παρέα και να γίνει αδελφός. Ο Dinh ο βιετναμέζος που είχε μετακομίσει τα τελευταία 18 χρόνια στην Αυστραλία μας πήγε πολύ πίσω στο χρόνο με ιστορίες από την καθημερινή ζωή του Βιετνάμ όταν ήταν παιδί. Η ιταλίδα, η Mona σωστό τρελοκομείο, με το γέλιο που ακουγόταν ίσως σε όλη την περιοχή. Ο κενυάτης (που κάνεις δεν κατάλαβε τι ακριβώς έκανε εκεί και δεν θυμάμαι με τίποτα το όνομα του) με δανεική κιθάρα του Thim από τους ιδιοκτήτες έπαιζε φανταστικά και μόνο Κενυατικη μουσική! Οι Άγγλοι κλασικά να κατεβάζουν τις μπύρες σα νερό, μέχρι που ο Mark ανακάλυψε ότι μπορούσε να έχει μια happy pizza. Είπα ότι θέλω κι εγώ μια…«extra happy»! Ήταν σα βόμβα στο στομάχι, και δεν είχε το αποτέλεσμα που περίμενα ίσως γιατί ήμουν ήδη extra happy. Το βράδυ κυλούσε υπέροχα αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να τελειώσει γιατί την επόμενη μέρα θα γινόταν η πρώτη επίσκεψη στους ναούς του Angkor.
Κατά την είσοδο μας στην πόλη, ο Brian, εγώ και μια γυναίκα, που πήρε από κάπου στη διαδρομή, ο χαμογελαστός αλλά αμίλητος οδηγός, αφού λογικά δεν ήξερε λέξη αγγλικά, σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου όπου μας παρέλαβε ένα τουκ-τουκ. «Είναι μες στην τιμή», μας καθησύχασαν, και όπως αποδείχτηκε ήταν όντως όλα μες στην τιμή!
Το τουκ-τουκ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Όχι σαν τα φασαριόζικα Ταιλανδικα, αλλά ένα παπί που έσερνε ένα δίκυκλο καρότσι, άνετο για να καθίσουν μέχρι 4 άτομα. Θριαμβευτική είσοδος στη πόλη, μέσα στο τουκ-τουκ να χοροπηδά σα τρελό! Όχι δε χορεύαμε αλλά πηγαίναμε σε ένα πάρα πολύ καλοσχηματισμένα ανώμαλο δρόμο! Δεν νομίζω να μην υπήρχε σημείο που δε συναντήσαμε μια λακκούβα, ένα σαμαράκι από κοτρόνες που βασικά τις είχαν ρίξει να καλύψουν μια άλλη λακκούβα. Εμείς προχωρήσαμε ακάθεκτοι την Shivatha st. προς το Green Banana, το guesthouse που είχε να μας προτείνει ο οδηγός μας (και όπου προτείνει στην Ασία σημαίνει παίρνει προμήθεια). Ο ισχυρισμός τους για να πάμε εκεί ήταν πως δεν υπήρχε σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και ήταν καλό και ήσυχο.
Φτάνοντας στο πολλά υποσχόμενο guesthouse το βρήκα αρκετά συμπαθητικό σε σχέση με κάποια άλλα που είδα περνώντας. Η αρχική τιμή ήταν 6 δολάρια που με τα απαραίτητα παζάρια έπεσε εύκολα στα 4 αφού ο Toy δεν είχε όρεξη να ρισκάρει. Άνετο δωμάτιο με διπλό κρεβάτι, ανεμιστήρα και όλα καλά! Η ώρα ήταν περασμένη για επίσκεψη στο Angkor και προτίμησα μια βόλτα στην πόλη. Ηλιόλουστη μέρα χωρίς πολύ υγρασία και βόλτα στο άγνωστο. Οι υποδομές είναι πολύ βασικές για την πιο τουριστική περιοχή στην Καμπότζη. Λόγο του ότι δεν ήταν high season δεν υπήρχε πάρα πολύ κόσμος, ότι καλύτερο για να πιάσεις το σφυγμό της πόλης, να παρατηρήσεις τους ανθρώπους στις καθημερινές τους ασχολίες και με ένα πέρασμα από την κεντρική αγορά, οι μυρωδιές θύμιζαν που βρίσκομαι. Στο κέντρο της πόλης είναι και η Pub Street το κατεξοχήν τουριστικό σημείο με μπαρ, εστιατόρια, ταξιδιωτικά γραφεία και όλα όσα μπορεί να χρειαστεί ο δυτικός. Κάπου εκεί αγόρασα και μια κάρτα για το κινητό, γιατί η χρέωση για Ελλάδα ήταν 20σεντς το λεπτό. Στο Siem Reap περνά και ποτάμι, με τον δρόμο δίπλα σε αυτό να είναι ο πιο περιποιημένος και καθαρός σε όλη την πόλη. Λίγο πιο πέρα από το ποτάμι συνάντησα μια παγόδα, που εκείνη την ώρα είχαν πρόβα για τις επερχόμενες γιορτές του Pchum Ben, μια 3ημερη πολύ σημαντική, εθνική, θρησκευτική γιορτή. Όπως μου είπε ένας μοναχός η γιορτή αυτή αφορά τους νεκρούς. Είναι παράδοση, οι συγγενείς να μαγειρεύουν για τους νεκρούς, γιατί το πνεύμα τους επιστρέφει να δεχτεί τα δώρα και να τραφεί από αυτά που ετοίμασαν οι ζωντανοί συγγενείς. Η παρέα του γεράκου και οι ιστορίες του για την παράδοση και ιστορία της χώρας, η μουσική 10-12 παραδοσιακών οργάνων και ο ήλιος που χανόταν σιγά-σιγά στον ορίζοντα με έκαναν να αισθάνομαι υπέροχα αφού δεν θα περίμενα πολλά περισσότερα καθώς έφευγε η πρώτη μέρα στο Siem Reap.
Στο γυρισμό για το guesthouse, και μετά από ώρες περπάτημα, προτίμησα την εύκολη λύση ενός τουκ-τουκ. Ο οδηγός ο Τσου (ή αλλιώς Mr.7up!) αποδείχτηκε ένας καταπληκτικός άνθρωπος, και τελικά έγινε ο οδηγός για όλες τις επόμενες μέρες στο Angkor. Φτάνοντας στο Green Banana guesthouse είχα μια ευχάριστη έκπληξη. Αν και είναι κάτι σαν κανόνας η παρεΐστικη ατμόσφαιρα στα guesthouses, εκεί πραγματικά ήταν στο μεγαλύτερο βαθμό που έχω βρει ποτέ. Έτσι δημιουργήθηκε μια κοσμοπολίτικη παρέα από ένα Έλληνα, ένα Γάλλο, ένα Βιετναμέζο, ένα Κενυάτη, δυο Άγγλους και δυο Αγγλίδες, ένα ζευγάρι Γερμανών, μιας Ιταλίδας και 2 Καναδών και μια Καναδή βρέθηκαν να μιλανε για τα πάντα σα να γνωρίζονται χρόνια. Οι ιδιοκτήτες του guesthouse, νέοι και αυτοί σε ηλικία συμμετείχαν και με μεγάλη όρεξη να γνωρίσουν τον κόσμο μέσα από τα λόγια μας.
Δε ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ από τον καθένα τους. Οι Καναδοί, δάσκαλοι αγγλικών στην Ταιβάν, με τον έναν από αυτούς, τον Stewart, έχοντας ζήσει στην Ταιβάν για 7 χρόνια μου είπε κάτι που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό. «Η Ιαπωνία είναι η μόνη χώρα της Ασίας, που όταν πρέπει να φύγω, κλαίω». Ο Γάλλος, ο Morris, με τους έλληνες φίλους στο Παρίσι, αργότερα βρεθήκαμε να κάνουμε όλο το ταξίδι παρέα και να γίνει αδελφός. Ο Dinh ο βιετναμέζος που είχε μετακομίσει τα τελευταία 18 χρόνια στην Αυστραλία μας πήγε πολύ πίσω στο χρόνο με ιστορίες από την καθημερινή ζωή του Βιετνάμ όταν ήταν παιδί. Η ιταλίδα, η Mona σωστό τρελοκομείο, με το γέλιο που ακουγόταν ίσως σε όλη την περιοχή. Ο κενυάτης (που κάνεις δεν κατάλαβε τι ακριβώς έκανε εκεί και δεν θυμάμαι με τίποτα το όνομα του) με δανεική κιθάρα του Thim από τους ιδιοκτήτες έπαιζε φανταστικά και μόνο Κενυατικη μουσική! Οι Άγγλοι κλασικά να κατεβάζουν τις μπύρες σα νερό, μέχρι που ο Mark ανακάλυψε ότι μπορούσε να έχει μια happy pizza. Είπα ότι θέλω κι εγώ μια…«extra happy»! Ήταν σα βόμβα στο στομάχι, και δεν είχε το αποτέλεσμα που περίμενα ίσως γιατί ήμουν ήδη extra happy. Το βράδυ κυλούσε υπέροχα αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να τελειώσει γιατί την επόμενη μέρα θα γινόταν η πρώτη επίσκεψη στους ναούς του Angkor.
