dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.303
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Φίλτατε συντρόφε. Ως κοινωνικά όντα, είμαστε υποχρεωμένοι εξ ορισμού να συμβιώνουμε αρμονικά με την φύση, τους συνανθρώπους μας, τα λουλούδια, τις κατσίκες, τους τράγους, τα ντουβάρια , τα τρακτέρ και άλλα πολλά.
Αλλά είμαστε ίδιοι μεταξύ μας? Οχι. Ολοι είμαστε διαφορετικοί. Ως εκ τούτου προκύπτουν κάποια θεματάκια με την αρμονική και αγαστή συμβίωση. Τι θέλω να πω?
Απλό είναι. Σκέψου λίγο. Πόσες φορές ήσουν έτοιμος να προτιμήσεις τις αγροτικές φυλακές με την κατηγορία φόνου εκ προμελέτης (ή εν βρασμώ ψυχής), απο το να ανεκτείς την γκαρίζουσα στις 3 η ώρα το πρωί γειτόνισά σου, 234 κιλών , φανατική του Αντύπα, και υπαίτια για την εξαφάνιση των σουβλακίων και κοκορετσίων στο όμορο ταβερνείο, ή πόσες φορές γλίτωσες παρά τρίχα το αυτόφορο διότι κόντεψες να χώσεις
μπουνιά στον μοσχομυριστό σαν τρωγλοδύτη διπλανό σου στο λεωφορείο που έξυνε την μύτη του με ζέση αρχαιολόγου που σκάβει να ανακαλύψει τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου?
Και δυστηχώς δεν σταματάμε εδώ...
Το θέμα μας λοιπόν είναι, ότι, και όσα μου την δίνουν. Και μου την δίνουν πολλά. Αμα έχεις προβλήματα με την καρδιά ή τον εγκεφαλό σου μην συνεχίζεις να διαβάσεις.
Αρχίζω.
ΜΟΥ ΤΗΝ ΔΙΝΕΙ
* Η αναισθησία ορισμένων να σταματάνε στην μέση του δρόμου με το αυτοκινητο, για διάφορους λόγους , απο το να πάρουν μάτι το οπίσθιο σύστημα της γκόμενας που περνάει απένανατι, μέχρι να ψάξουν στο ντουλαπάκι για να βρούν το κινητό, τα τσιγάρα, χαρτομάντηλα, κάποιο έγγραφο , μίξερ, μπαζούκας , τον Πάγκαλο (κομμάτι δύσκολο, αλλά τέλος πάντων), την χαμένη Ατλαντίδα, .. ένα κάτι τέλος πάντων και εσύ
κάθεσαι απο πίσω λες και περιμένεις στην ουρά στην Παναγιά της Τήνου το
δεκαπενταύγουστο για προσκύνημα. Αίσχος! Τώρα σου θυμήθηκε ρε τσόκαρο? που είσαι στην μέση του δρόμου? Χρήση του οδοστρώματος κάνεις ρε! Δεν σου ανήκει κιόλας. Αι σιχτιρ.
* Τα διάφορα μπετόνια, καρέκλες, σκρινια, κώνοι ή ότι άλλο μπορεί να επιστρατεύσει η αρρωστημένη φαντασία του Ελληνα για να πιάσει το "πάρκινγκ" μπροστά απο το σπίτι του, για να μην χρειαστεί να περπατήσει 3 μέτρα ή να μην του κόψει το χρώμα ο ήλιος.
Ακουσον ακουσον!!! Βρε νούμερο, όχι μόνο είναι παράνομο αυτό που κάνεις, αλλά στερείς δικαιώματα απο άλλους, το καταλαβαίνεις? όχι? σιγά μην το καταλάβαινες... αφου ο εγκεφαλος σου είναι καμμένος και βγάζει καπνούς σαν την υψικάμινο του Ασπροπύργου.
* Γριές/γέροι. Τι να πρωτοπω για αυτό το είδος? Ιδιαίτερα μισητό με εξαιρέσεις που αριθμητικά δεν μπορούν να σπάσουν τον κανόνα. Οξύθυμοι, απαιτητικοί, εριστικοί, ασυμβίβαστοι , φωνακλάδες, αγενείς , που όσο καλή θέληση και να έχεις είναι ικανοί να σε κάνουν να θέλεις να τους πεις "γιαγιούλα, θέλεις να σε πάω μια βόλτα στο Νταχάου?". Ξαναλέω, εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά ο αριθμός τους δεν είναι ικανοποιητικός για να γίνουν κανόνας.
*Τηλεόραση. Μου την δίνει. Μου την δίνει πολύ. Μου την δίνει απεριόριστα. Θα την σπάσω και μετά θα κλαίω γιατί δεν θα μπορώ να παίζω paly station. Ενα άχρηστο αντικείμενο, που αν κάνεις το λάθος και το ανοίξεις για να "ενημερωθείς" θα μερτατραπείς σε 3 νανοδευτερόλεπτα απο Αγιος Ησύχιος , σε Σελτζούκο Τούρκο και θα ψάχνεις βραδυάτικα για σφυριά και βαριοπούλες να ανοίξεις κεφάλια.
Παράδειγμα για να γίνω κατανοητή. Επιστρέφεις κουρασμένος απο την δουλειά. Τρως και σου κατεβαίνει στο παλιοκέφαλό σου η φαεινή ιδέα να ανάψεις το τέρας. Το κάνεις. Πέφτεις πάνω σε διαφημίσεις. Λογικό, και εξηγήσιμο με το νόμο των πιθανοτήτων , αφού ΟΛΑ τα καναλια λες και είναι συνενοημένα τις παίζουν ταυτόχρονα. Κοιτάς με το σπινθηροβόλο βλέμα της αγελάδας και βλέπεις μια κλώσσα να κάνει γυμναστική. Λες
απο μέσα σου "τι σκατά διαφημίζει? συμπληρώματα υγιεινής διατροφής?". Το σποτάκι συνεχίζει και εσύ κάνεις εικασίες για το αντικείμενο που θα σκάσει μύτη. Τώρα δείχνει ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο στην παραλία. "τι διάαααολο?" σκέφτεσαι. "Που το πάει?" Ξαφνικά σου σκάει στα μούτρα μια γκιόσα να τρώει μια κουταλιά γιαούρτι αργά και ηδονικά, λες και τρώει χαβιάρι Μπελούγκα και όχι μια πλαστικούρα του κερατά, ξινή και άγευστη, γεμάτη ζελατίνη που ούτε σκυλιά δεν θα τρώγανε και η μόνη χρήση που
μπορεί να έχει είναι να την κάνεις κατάπλασμα όταν σε πάρει ο ύπνος στην παραλία και σου καεί η πλάτη, και ακούγεται ο Φέρτης (ζει αυτός? δεν ξέρω. τέλος πάντων δεν μας νοιάζει) να σου λέει με φωνή Λατίνου εραστή "Γιαούρτι Τοταλλλλλ! Για γεύση αξεπέραστη" Εσύ μένεις #$*&^%$ με το πιρούνι μετέωρο να αναρωτιέσαι για την ικανότητά σου στο να φτιάχνεις παζλ. Αυτό φίλε μου το λένε παραπλάνηση. Βάλε μου κανα λιβάδι, καμιά αγελάδα, κανά τριφύλλι βρε αδελφέ να σε πιάσω. Αλλά μην μου
βάζεις γκόμενες, παραλίες, κοκοφοίνικες, αμμουδιές, τον Μπιλυ δε κιντ, τις πυραμίδες και τον Μωυσή!!! Γιαούρτι διαφημίζεις για όνομα του Θεού!!!! Στα τσακίδια να πας και εσύ.
Το θέμα της αντικειμενικής και έγκυρης δε, ενημέρωσης, δεν το αγγίζω καθόλου, γιατί μετά θα ψάχνω για prozak. Ας τα γράψει άλλος. Εγω τα νεύρα μου τα θέλω. Πάμε παρακάτω
* Τα κινητά. Τα μισώ και όταν γίνω πλανητάρχης θα τα εξαφανίσω όλα. Δεν έχω και δεν θα έχω ποτέ μου. Αν σταθεί κάποιος σε κάποιο κεντρικό σημείο της πόλης του και παρατηρήσει, το μόνο που θα δει είναι ανθρωπάκια να μιλούν μόνα τους. Θα αναρωτηθεί "καλά... τρελοί είναι?". Ναι. τρελοί είναι. Στο λέω εγώ.
Πόσο σημαντικό πια είναι αυτό μωρή κότα που θέλεις να πεις και δεν μπορείς να το πεις απο το σταθερό σπίτι σου? "Τάκηηηηη, ξεσκάτισε το μωρό γιατί εγω πάω κομμωτήριο για ρίζα" "Φωφη, γνώρισα ένα τυπο εχτές στο μπαρ απίστευτο!!". Σκασίλα μας! Και εγω γνώρισα τον Μπάμπη τον υδραυλικό και μου εφτιαξε το καζανάκι που έτρεχε. Σε νοιάζει? όχι. Αρα ούτε και εμένα νοιάζει ο χλιμίτζουρας που γνώρισες εχτές.
Και είσαι και υποχρεωμένος να ακούς όοοοοοολη την συζήτηση γιατί πχ μπορεί να είναι μπροστά σου σε μια ουρά ή σε ενα δημόσια χώρο και να μην έχεις έξοδο διαφυγής. Αμ αυτά τα ντριν ντριν.Που τα πας?
Περιμένεις ήσυχα και ωραία χωρίς να ενοχλείς στην ακρούλα σου και ξάφνου ακούς σειρήνες. Λες "παναγιά μου τι έγινε? Κυρήξαμε πόλεμο
στους Τζεντάι? Μας την έπεσε η Δημοκρατία του Κογκό? πήρε φωτιά το τσιμέντο? πήρε φωτιά το κορδελιό? πήρε φωτιά ο κ**&ς μου? Αφού είσαι έτοιμος και το έχεις πάρει απόφαση να πας στο στρατολογικό γραφείο να παρουσιαστείς και να πάρεις το Μ16 να διώξεις τους Κονγκολέζους απο τα πάτρια τιμημένα εδάφη, ακούς την τσιριχτή φωνή της διπλανής β(λ)αμμένης ξανθιάς απο δίπλα σου "Εμπρόοοος? Ελα Ρούλα εσύ? χι χι χι.. ναι
το αγόρασα το ροζ στρινγκ που σου έλεγα (μάσημα τσίχλας παράληλα) ναι σου λέω.. φοβερό. Και φτηνόοοοοο , μόλις 56 ευρω αλλά άξιζε. Τόσο ύφασμα!!! Θα κάνω το βράδυ έκπληξη στον Τάκη χι χι χι"...... Εσυ τι κάνεις? α. αισθάνεσαι ανακουφισμένος που δεν θα αναγκαστείς να αρπάξεις τα όπλα και να πολεμήσεις άγριους κονγκολέζους?
β. Αισθάνεσαι απογοητευμένος που δεν θα σου δωθεί τελικά η ευκαιρία να δοξαστείς και ίσως ίσως να πάρεις και κάποιο παράσημο γιατί εξόντωσες μόνος σου με μπαζούκας 1 1/2 κονγκολέζο που ήταν βαριά οπλισμένος με σουγιά γ. ρωτάς τον διπλανό ξανθό στόκο , που πήρε το θεσπέσιο ροζ βρακί , για να πας να πάρεις ένα ίδιο? δ. την δίνεις το νούμερο της Bergmann Kord , -γιατί πάνω απο όλα είσαι και μεγαλόψυχος- και μετά την
ξεμαλλιάζεις? ε. Τίποτα. Τα ίδια σκατά είσαι και εσύ , απλά έχεις επιλέξει για ρινγκ τοουν το τραγουδάκι απο τα ζουζουνια (δεν σου ξαναμιλάω και σταμάτα να με διαβάζεις. Σε μισώ και εσένα).Εγω διαλέγω το δ με την μόνη διαφορά ότι δεν θα της δώσω το τηλέφωνο της εταιρείας μεταμόσχευσης μαλλιών. Είμαι κακιά. Στην πυρά τα κινητά! Μην αναφερθώ και στους άντρες που όταν κρατάνε κινητό και ομιλούν τα άψογα Ελληνικά τους (ελα ρε μαλάκα... που είσαι ? γνωρισα ένα γκομενάκι εχτές, άλλο
πράγμα. Σήμερα θα την πάω για πασαντέμπο στα παγκάκια της πλατείας Βαθης γιατί δεν έχω μια χα χα χα), έχουν και το κακο ελαττωμα να καμαρώνουν λες και απο τα χέρια τους εξαρτάται το μέλλον της οικουμένης. Σιγα ρε μόρτη... ένα κινητό κρατάς όχι το εξκάλιμπερ!!! Προσγειώσου λίγο! Τάκη ε Τάκη!
Γενικό συμπερασμα, θέλεις σκατοκινητό? πάρτο πια. μας έπρηξες. Αλλά να το χρησιμοποιείς σε ώρα αναγκης και όχι για να πουλάς μούρη ή να λες δημοσια και δυνατά ότι παπαριά σου κατέβει στην χοντροκεφάλα σου. Πας και εσύ. Αλλοςςςς
* Δημόσιοι υπάλληλοι, δημόσια γραφεία, δημόσια γενικά. Αυτη η κατηγορία ΔΕΝ παλεύεται. Απλά. Δεν παλεύεται. Οταν την Τρίτη, γνωρίζω ότι την επομένη (Τετάρτη άσχετε!) πρέπει να παω να νταραβεριστώ με την Εφορία πχ, ανεβάζω πυρετό, με πιάνουν ταχυπαλμίες, βγάζω αφρούς απο το στόμα, έχω πίεση 34, σπασμούς, βγάζω τρίχες και σπυράκια, μεγαλώνουν οι κυνόδοντες, γαβγίζω, νιαουρίζω, τα αυτιά μου μακραίνουν,
αποκτώ καμπούρα, το χρώμα του δέρματός μου γίνεται μωβ με πράσινους και μπλέ κόκκους, μου πέφτουν τα μαλλιά, χάνω την ικανότητα της ομιλίας, τρέμω και τέλος -όχι πάντα όμως- παίρνω ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι (όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι Αραπάδες) που το έχω απάνω μου στην ζώνη μου σφιγμένο , και επειδή μισώ πολύ κόσμο, κάνω και ένα τηλεφωνάκι σε ένα φιλαράκι μου δικηγόρο να είναι προετοιμασμένος και stand by να έρθει να με βγάλει απο τη μπουζού, αν
χρειαστεί. Του έχω ορίσει απο πριν και την υπερασπιστική γραμμή που θα ακολουθήσει για να μην χάνουμε χρόνο.
Γιατί ρε Dim θα με ρωτήσεις τώρα εσύ, παθαίνεις όλα αυτά? Και εγω θα σου πω "Μπαρδόν βρε φιλάρα, εσύ μένεις στην Ελβετία ή δεν έχει χρειαστεί ποτέ να έχεις νταραβέρι με το Δημόσιο?". Τα πράγματα είναι απλά. Ας δώσω ένα παράδειγμα.
Ερχεται η ριμαδιασμένη Τετάρτη. Ξυπνάω απο τις 2 τα χαράματα για να προλάβω. Ντύνομαι πάρα πολύ προσεκτικά. Επιλέγω ρούχα λίγο προκλητικά στην περίπτωση που θα έχω να κάνω με άντρα υπάλληλο αλλά και ταυτόχρονα σοβαρά και μετρημένα σε περίπτωση που θα πέσω στην Λουκά (στην περίπτωση Λουκά ένας σταυρός χρυσός σε μέγεθος κασελοντίβανου, και λάμψη μέχρι σημείο τύφλωσης, βοηθά πάντα). Μαζεύω ΟΛΗ την χαρτούρα που μπορεί να μου ζητηθεί. Απο εξετάσεις ουρίας μέχρι απολυτηριο στρατού αν και δεν έχω πάει. Αυτοι μπορεί να το ζητήσουν. Παίρνω ακόμη μαζί μου ένα αντίσκηνο, ένα φακό, αναπτήρα, ελβετικό σουγιά, κονσέρβες με μακρυά ημερομηνία λήξης, μια χατζάρα για να μακελέψω αν χρειαστεί, το απολυτήριο του Δημοτικού, την ευχή της μαμάς μου , φοράω και τον καθετήρα μου και είμαι έτοιμη.
Συνηθως οι αποχαιρετισμοί είναι δύσκολοι πάντα. Και σε αυτή την περίπτωση έτσι γίνεται. Κλάματα, να προσέχεις παιδάκι μου, την ευχή μου να χεις, να πάνε όλα καλά , η Παναγιά μαζί σου και δώστου κλάμα..
Αφού κάνω διαθήκη, και περνάω και απο τον Απόστολο Παύλο -μεγάλη η χάρη Του- να ανάψω ένα κεράκι ως λάδωμα στον Αγιο, αλλά και για εξοικείωση του τι θα ακολουθήσει , φτάνω στις 8 παρά πέντε στην Εφορία. Μπουκάρω. Συναντώ τα ξινισμένα μούτρα του υπαλλήλου που υποτίθεται είναι για να δίνει πληροφορίες και να εξυπηρετεί
το κοινό. Πλησιάζω. Καλημέρα, του λέω. Μουγκανίζει. Καλημέρα του ξαναλέω.
Ξαναμουγκανίζει. Που είναι σας παρακαλώ το τάδε γραφείο? Δεν έχουμε ανοίξει ακόμα, απαντά μουγκανιστά. Ελα σε 5 λεπτά. Εγω βάζω όπισθεν, κάνω 5 βηματάκια πίσω και κοιτώ το μεγάλο ρολόι του τοίχου που είναι πάνω απο τον μουγκανιστό. Δεν θα άλλαζε κάτι αν ο μουγκανιστος μου έλεγε το γραφείο για να πάω εκεί, αλλά τέλος πάντων. Στις
δημ. Υπηρ. πρέπει να κάνεις τον Ιωβ να κιτρινίζει απο ζήλια για την υπομονή που διαθέτεις. Τελικά βρίσκεται το γραφείο. Μέσα μια 80αρα που κάποιος την έχει πείσει ότι είναι 20αρα μιλάει στο τηλέφωνο. Πάω να μπω και μου λέει (μουγκανιστά κι αυτή, τι σκατά? κουσούρι το έχουνε?) πέρασε έξω! βλέπεις μιλάω! Βγαίνω. Ακούγεται φωνή κλείσε και την πόρτα! Λες και το γραφείο είναι ιδιοκτησία της. Ας όψεται. Βγαίνω.
Περιμένω. Αφου περνάει καμιά ωρα, με φωνάζει. Τι θέλεις? (προσέξτε τον Ενικό αριθμό). Αυτό της λέω. Λάθος γραφείο μου λέει. Για να μην σας τα πολυλογώ, αυτό μπορεί να επαναληφθεί δεκάδες φορές. Θα γυρνάς μέσα στο κτίριο, θα ανοίγεις πόρτες, θα κλείνεις πόρτες, θα ανεβαίνεις σκάλες, θα κατεβα΄νεις σκάλες, θα γλύφεις τον κάθε χλιμίτζουρα, θα περιμένεις , θα ξαναπεριμένεις, θα δίνεις αυτό το χαρτί, το άλλο, θα πηγαίνεις για φωτοτυπία, θα επιστρέφεις, θα ξαναπεριμένεις σε ουρές, αν είσαι άντρας
θα έχεις αποκτήσει πια και μούσι ανάλογο με αυτό του Πατριάρχη Αντιοχείας, θα τσακώνεσαι στην ουρά με άλλους ταλαίπωρους, οι γριές θα σου τρωνε την θέση, οι γέροι θα σε πλακώνουν με την μαγκούρα και θα σε λένε αναιδέστατο τετη μποι (Η υπερτατη βρισιά για έναν γέρο), θα κάνεις γνωριμίες, θα σου κάνουν καμάκι, και τελικά?
Μάντεψε! Δουλειά δεν θα γίνει. Γιατί είχες πάρει λάθος πληροφορίες ή μάλλον σου είχαν δώσει, και αυτό που θέλεις να καταφέρεις δεν μπορεί να στο κάνει η Εφορία, αλλά θα πρέπει να πας πρώτα στην Πολεοδομία να πάρεις το χαρτί , αφού στο σφραγίσει ο κος Τακης και μετά να πας στην Δεη να στο υπογράψει ο διευθυντής και μετά να έρθεις ζωντόβολο στην εφορία. Το πιασες? Αντε μπράβο. Τσακίσου τώρα και τρέχα να
προλάβεις την Πολεοδομία. Στόκε.
Αφού φτάσεις στην Πολεοδομία τρέχωντας, με την ψυχή στο στόμα, βρίσκεις το γραφείο αλλά ο υπάλληλος λείπει., Εχει πάρει άδεια. Ελα την άλλη εβδομάδα γιατί δεν υπάρχει αντικαταστάτης του. Στα τσακίδια. Και εσύ που πίστευες ότι θα έκανες δουλειά σε μια ημέρα και το Δημόσιο. Στα τσακίδια όλοι....
* Αγένεια. Την συναντάς παντού. Παντού. Ούτε αυτή παλεύεται εύκολα αλλά μπορεί να αντιμετωπιστεί με το εβραικό δίκαιο , "μάχαιραν έδωσες? μάχαιραν θα λάβεις". Αρκεί βέβαια να είσαι τέτοιος χαρακτηρας.
Τυπικά παραδείγματα η χρήση ενικού αριθμού, το κλέψιμο στις ουρές, η μη ανταπάτηση στο καλημέρα, και άλλα πολλά. Εγω προσωπικά υιοθετώ το εβραικό δίκαιο. Τόσο μπινελίκι που ρίχνω θα έπρεπε να μετονομαστώ σε "Λένυ ο βρωμόστομος". Και εδω θα έφερνα παράδειγμα, αλλά δυστηχώς η γλώσσα που θα χρησιμοποιούσα θα ήταν πεζοδρομιακή και χυδαία, κάτι που δεν συνάδει με το ύφος του φόρουμ. Αρα απλά σας λέω ότι μου την δίνει. Και την επόμενη φορά που θα σας πω καλημέρα, να μου πείτε και
εσείς Καλημέρα, γιατί διαφορετικά κινδυνεύει η σωματική σας ακεραιότητα. Και δεν νομίζω να θέλετε να την βγάλετε στο Νοσοκομείο καλοκαιριάτικα. Ετσι δεν είναι? Πάμε παρακάτω..
*Πολιτικοί.Αν και σύμφωνα με τις υποψίες μου δεν προέρχονται απο τον πλανήτη Γη, αλλά απο την Ανδρομέδα, ζουν ανάμεσά μας. Και όχι μόνο ζουν, μας διαφεντεύουν κιόλας. Μας έχουν δώσει την ψευδαίσθηση ότι εμείς τους επιλέγουμε αλλά φυσικά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τι χρειάζεται τώρα για να γίνεις πολιτικός? Για να δούμε....
λοιπόν, καταρχήν άμα το όνομά σου αρχίζει απο Καρά ή Παπά δεν χρειάζεται τίποτα. Αρκεί. Αν όχι όμως, θα πρέπει να τηρείς κάποιες προδιαγραφές όπως το να είσαι κλεφτης. Απατεώνας. Λαοπλάνος. Αχρηστος. Τεμπέλης. Δοσίλογος. Και άλλα ανάλογα προσόντα. Μου την δίνουν. Θα τους γιαουρτώσω και δεν θα φταίω. Οταν τυχαίνει και
βλέπω για κακή μου τύχη κάποιον στην τηλεόραση, θα πρέπει ο διπλανός μου να τρέξει με ταχύτητα τσιτάχ να πάρει την τριχιά που έχουμε εσκεμμένα για αυτόν τον λόγο δίπλα απο τον καναπέ, να με δέσει για να μην ορμήσω στην τηλεόραση και την σπάσω. Επίσης -αν είναι παιδιά μπροστά- πρέπει να μου βουλώσει το στόμα με στουπιά, γιατι τα
ανήλικα δεν φταίνε σε τίποτα , και δεν είναι υποχρεωμένα να μάθουν σε αυτήν την τρυφερή ηλικία για σοδομισμούς, μεθόδους αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους, αυτοικανοποιήσεις κλπ και άλλωστε αυτό ενέχει πάντα τον κίνδυνο να τους δημιουργηθούν απορίες και να αρχίσουν ενοχλητικές ερωτήσεις που θα φέρουν σε δύσκολη θέση τους ενήλικες. Στην πυρά κι αυτοί.... Αλλος....
* Χαζές ερωτήσεις. Το πόσο με εκνευρίζουν δεν μπορεί να περιγραφεί. Παραδείγματα.
3 η ώρα το πρωί. Τηλέφωνο χτυπάει. Το σηκώνεις έντρομος , νομίζοντας ότι κάτι έπαθε η μανούλα σου. Ακούγεται τότε η φωνή του φίλου σου του Τάκη που δουλεύει νυχτοφύλακας και βαριέται φοβερά "έλα ρε μαλάκα, κοιμόσουν?" Οχι. είχα φορέσει την καπα μου την μαυρη με την κόκκινη φόδρα, είχα βγάλει τους κυνόδοντες και ετοιμαζόμουν να μακελέψω μια μικρή παρθένα. εσύ? Τι νέα?Αλλη χαζή ερώτηση. Πας σε ταβέρνα. Μπαστακώνεσαι. Ερχεται ο σερβιτόρος και σε ρωτά "θα φάτε?" Οχι. Θα αναλύσουμε το Μεσοανατολικό, το Κυπριακό και μετά θα φύγουμε.
Πας σε καφετέρια. Επίσης έρχεται ο σερβιτόρος και ρωτά "Θα πάρετε κάτι?". Ναι. Το ταμείο υπό την απειλή όπλου και μετά θα φύγουμε.
Κάθεσαι με φίλη σου και πίνετε καφέ. Ξαφνικά έρχεται μια σφήκα κάθεται στο χέρι σου και σου την σβουρίζει. Εσυ πετάγεσαι σαν ελατήριο και αρχίζεις και ουρλιάζεις απο τον πόνο. Ερώτηση φίλης/στόκου "σε τσίμπησε?" Οχι. μου έκανε μασάζ.
Συμπέρασμα. Κόψτε τα χαζά. Μην ρωτάτε αυτονόητα.
Αυτά επι του παρόντος θυμήθηκα , και αυτή είναι η λίστα απο πράγματα που μου τη δίνουν, η οποία (λίστα) μπορεί να δεχτεί κι άλλο όγκο πληροφοριων απο εσένα.
Αλλά είμαστε ίδιοι μεταξύ μας? Οχι. Ολοι είμαστε διαφορετικοί. Ως εκ τούτου προκύπτουν κάποια θεματάκια με την αρμονική και αγαστή συμβίωση. Τι θέλω να πω?
Απλό είναι. Σκέψου λίγο. Πόσες φορές ήσουν έτοιμος να προτιμήσεις τις αγροτικές φυλακές με την κατηγορία φόνου εκ προμελέτης (ή εν βρασμώ ψυχής), απο το να ανεκτείς την γκαρίζουσα στις 3 η ώρα το πρωί γειτόνισά σου, 234 κιλών , φανατική του Αντύπα, και υπαίτια για την εξαφάνιση των σουβλακίων και κοκορετσίων στο όμορο ταβερνείο, ή πόσες φορές γλίτωσες παρά τρίχα το αυτόφορο διότι κόντεψες να χώσεις
μπουνιά στον μοσχομυριστό σαν τρωγλοδύτη διπλανό σου στο λεωφορείο που έξυνε την μύτη του με ζέση αρχαιολόγου που σκάβει να ανακαλύψει τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου?
Και δυστηχώς δεν σταματάμε εδώ...
Το θέμα μας λοιπόν είναι, ότι, και όσα μου την δίνουν. Και μου την δίνουν πολλά. Αμα έχεις προβλήματα με την καρδιά ή τον εγκεφαλό σου μην συνεχίζεις να διαβάσεις.
Αρχίζω.
ΜΟΥ ΤΗΝ ΔΙΝΕΙ
* Η αναισθησία ορισμένων να σταματάνε στην μέση του δρόμου με το αυτοκινητο, για διάφορους λόγους , απο το να πάρουν μάτι το οπίσθιο σύστημα της γκόμενας που περνάει απένανατι, μέχρι να ψάξουν στο ντουλαπάκι για να βρούν το κινητό, τα τσιγάρα, χαρτομάντηλα, κάποιο έγγραφο , μίξερ, μπαζούκας , τον Πάγκαλο (κομμάτι δύσκολο, αλλά τέλος πάντων), την χαμένη Ατλαντίδα, .. ένα κάτι τέλος πάντων και εσύ
κάθεσαι απο πίσω λες και περιμένεις στην ουρά στην Παναγιά της Τήνου το
δεκαπενταύγουστο για προσκύνημα. Αίσχος! Τώρα σου θυμήθηκε ρε τσόκαρο? που είσαι στην μέση του δρόμου? Χρήση του οδοστρώματος κάνεις ρε! Δεν σου ανήκει κιόλας. Αι σιχτιρ.
* Τα διάφορα μπετόνια, καρέκλες, σκρινια, κώνοι ή ότι άλλο μπορεί να επιστρατεύσει η αρρωστημένη φαντασία του Ελληνα για να πιάσει το "πάρκινγκ" μπροστά απο το σπίτι του, για να μην χρειαστεί να περπατήσει 3 μέτρα ή να μην του κόψει το χρώμα ο ήλιος.
Ακουσον ακουσον!!! Βρε νούμερο, όχι μόνο είναι παράνομο αυτό που κάνεις, αλλά στερείς δικαιώματα απο άλλους, το καταλαβαίνεις? όχι? σιγά μην το καταλάβαινες... αφου ο εγκεφαλος σου είναι καμμένος και βγάζει καπνούς σαν την υψικάμινο του Ασπροπύργου.
* Γριές/γέροι. Τι να πρωτοπω για αυτό το είδος? Ιδιαίτερα μισητό με εξαιρέσεις που αριθμητικά δεν μπορούν να σπάσουν τον κανόνα. Οξύθυμοι, απαιτητικοί, εριστικοί, ασυμβίβαστοι , φωνακλάδες, αγενείς , που όσο καλή θέληση και να έχεις είναι ικανοί να σε κάνουν να θέλεις να τους πεις "γιαγιούλα, θέλεις να σε πάω μια βόλτα στο Νταχάου?". Ξαναλέω, εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά ο αριθμός τους δεν είναι ικανοποιητικός για να γίνουν κανόνας.
*Τηλεόραση. Μου την δίνει. Μου την δίνει πολύ. Μου την δίνει απεριόριστα. Θα την σπάσω και μετά θα κλαίω γιατί δεν θα μπορώ να παίζω paly station. Ενα άχρηστο αντικείμενο, που αν κάνεις το λάθος και το ανοίξεις για να "ενημερωθείς" θα μερτατραπείς σε 3 νανοδευτερόλεπτα απο Αγιος Ησύχιος , σε Σελτζούκο Τούρκο και θα ψάχνεις βραδυάτικα για σφυριά και βαριοπούλες να ανοίξεις κεφάλια.
Παράδειγμα για να γίνω κατανοητή. Επιστρέφεις κουρασμένος απο την δουλειά. Τρως και σου κατεβαίνει στο παλιοκέφαλό σου η φαεινή ιδέα να ανάψεις το τέρας. Το κάνεις. Πέφτεις πάνω σε διαφημίσεις. Λογικό, και εξηγήσιμο με το νόμο των πιθανοτήτων , αφού ΟΛΑ τα καναλια λες και είναι συνενοημένα τις παίζουν ταυτόχρονα. Κοιτάς με το σπινθηροβόλο βλέμα της αγελάδας και βλέπεις μια κλώσσα να κάνει γυμναστική. Λες
απο μέσα σου "τι σκατά διαφημίζει? συμπληρώματα υγιεινής διατροφής?". Το σποτάκι συνεχίζει και εσύ κάνεις εικασίες για το αντικείμενο που θα σκάσει μύτη. Τώρα δείχνει ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο στην παραλία. "τι διάαααολο?" σκέφτεσαι. "Που το πάει?" Ξαφνικά σου σκάει στα μούτρα μια γκιόσα να τρώει μια κουταλιά γιαούρτι αργά και ηδονικά, λες και τρώει χαβιάρι Μπελούγκα και όχι μια πλαστικούρα του κερατά, ξινή και άγευστη, γεμάτη ζελατίνη που ούτε σκυλιά δεν θα τρώγανε και η μόνη χρήση που
μπορεί να έχει είναι να την κάνεις κατάπλασμα όταν σε πάρει ο ύπνος στην παραλία και σου καεί η πλάτη, και ακούγεται ο Φέρτης (ζει αυτός? δεν ξέρω. τέλος πάντων δεν μας νοιάζει) να σου λέει με φωνή Λατίνου εραστή "Γιαούρτι Τοταλλλλλ! Για γεύση αξεπέραστη" Εσύ μένεις #$*&^%$ με το πιρούνι μετέωρο να αναρωτιέσαι για την ικανότητά σου στο να φτιάχνεις παζλ. Αυτό φίλε μου το λένε παραπλάνηση. Βάλε μου κανα λιβάδι, καμιά αγελάδα, κανά τριφύλλι βρε αδελφέ να σε πιάσω. Αλλά μην μου
βάζεις γκόμενες, παραλίες, κοκοφοίνικες, αμμουδιές, τον Μπιλυ δε κιντ, τις πυραμίδες και τον Μωυσή!!! Γιαούρτι διαφημίζεις για όνομα του Θεού!!!! Στα τσακίδια να πας και εσύ.
Το θέμα της αντικειμενικής και έγκυρης δε, ενημέρωσης, δεν το αγγίζω καθόλου, γιατί μετά θα ψάχνω για prozak. Ας τα γράψει άλλος. Εγω τα νεύρα μου τα θέλω. Πάμε παρακάτω
* Τα κινητά. Τα μισώ και όταν γίνω πλανητάρχης θα τα εξαφανίσω όλα. Δεν έχω και δεν θα έχω ποτέ μου. Αν σταθεί κάποιος σε κάποιο κεντρικό σημείο της πόλης του και παρατηρήσει, το μόνο που θα δει είναι ανθρωπάκια να μιλούν μόνα τους. Θα αναρωτηθεί "καλά... τρελοί είναι?". Ναι. τρελοί είναι. Στο λέω εγώ.
Πόσο σημαντικό πια είναι αυτό μωρή κότα που θέλεις να πεις και δεν μπορείς να το πεις απο το σταθερό σπίτι σου? "Τάκηηηηη, ξεσκάτισε το μωρό γιατί εγω πάω κομμωτήριο για ρίζα" "Φωφη, γνώρισα ένα τυπο εχτές στο μπαρ απίστευτο!!". Σκασίλα μας! Και εγω γνώρισα τον Μπάμπη τον υδραυλικό και μου εφτιαξε το καζανάκι που έτρεχε. Σε νοιάζει? όχι. Αρα ούτε και εμένα νοιάζει ο χλιμίτζουρας που γνώρισες εχτές.
Και είσαι και υποχρεωμένος να ακούς όοοοοοολη την συζήτηση γιατί πχ μπορεί να είναι μπροστά σου σε μια ουρά ή σε ενα δημόσια χώρο και να μην έχεις έξοδο διαφυγής. Αμ αυτά τα ντριν ντριν.Που τα πας?
Περιμένεις ήσυχα και ωραία χωρίς να ενοχλείς στην ακρούλα σου και ξάφνου ακούς σειρήνες. Λες "παναγιά μου τι έγινε? Κυρήξαμε πόλεμο
στους Τζεντάι? Μας την έπεσε η Δημοκρατία του Κογκό? πήρε φωτιά το τσιμέντο? πήρε φωτιά το κορδελιό? πήρε φωτιά ο κ**&ς μου? Αφού είσαι έτοιμος και το έχεις πάρει απόφαση να πας στο στρατολογικό γραφείο να παρουσιαστείς και να πάρεις το Μ16 να διώξεις τους Κονγκολέζους απο τα πάτρια τιμημένα εδάφη, ακούς την τσιριχτή φωνή της διπλανής β(λ)αμμένης ξανθιάς απο δίπλα σου "Εμπρόοοος? Ελα Ρούλα εσύ? χι χι χι.. ναι
το αγόρασα το ροζ στρινγκ που σου έλεγα (μάσημα τσίχλας παράληλα) ναι σου λέω.. φοβερό. Και φτηνόοοοοο , μόλις 56 ευρω αλλά άξιζε. Τόσο ύφασμα!!! Θα κάνω το βράδυ έκπληξη στον Τάκη χι χι χι"...... Εσυ τι κάνεις? α. αισθάνεσαι ανακουφισμένος που δεν θα αναγκαστείς να αρπάξεις τα όπλα και να πολεμήσεις άγριους κονγκολέζους?
β. Αισθάνεσαι απογοητευμένος που δεν θα σου δωθεί τελικά η ευκαιρία να δοξαστείς και ίσως ίσως να πάρεις και κάποιο παράσημο γιατί εξόντωσες μόνος σου με μπαζούκας 1 1/2 κονγκολέζο που ήταν βαριά οπλισμένος με σουγιά γ. ρωτάς τον διπλανό ξανθό στόκο , που πήρε το θεσπέσιο ροζ βρακί , για να πας να πάρεις ένα ίδιο? δ. την δίνεις το νούμερο της Bergmann Kord , -γιατί πάνω απο όλα είσαι και μεγαλόψυχος- και μετά την
ξεμαλλιάζεις? ε. Τίποτα. Τα ίδια σκατά είσαι και εσύ , απλά έχεις επιλέξει για ρινγκ τοουν το τραγουδάκι απο τα ζουζουνια (δεν σου ξαναμιλάω και σταμάτα να με διαβάζεις. Σε μισώ και εσένα).Εγω διαλέγω το δ με την μόνη διαφορά ότι δεν θα της δώσω το τηλέφωνο της εταιρείας μεταμόσχευσης μαλλιών. Είμαι κακιά. Στην πυρά τα κινητά! Μην αναφερθώ και στους άντρες που όταν κρατάνε κινητό και ομιλούν τα άψογα Ελληνικά τους (ελα ρε μαλάκα... που είσαι ? γνωρισα ένα γκομενάκι εχτές, άλλο
πράγμα. Σήμερα θα την πάω για πασαντέμπο στα παγκάκια της πλατείας Βαθης γιατί δεν έχω μια χα χα χα), έχουν και το κακο ελαττωμα να καμαρώνουν λες και απο τα χέρια τους εξαρτάται το μέλλον της οικουμένης. Σιγα ρε μόρτη... ένα κινητό κρατάς όχι το εξκάλιμπερ!!! Προσγειώσου λίγο! Τάκη ε Τάκη!
Γενικό συμπερασμα, θέλεις σκατοκινητό? πάρτο πια. μας έπρηξες. Αλλά να το χρησιμοποιείς σε ώρα αναγκης και όχι για να πουλάς μούρη ή να λες δημοσια και δυνατά ότι παπαριά σου κατέβει στην χοντροκεφάλα σου. Πας και εσύ. Αλλοςςςς
* Δημόσιοι υπάλληλοι, δημόσια γραφεία, δημόσια γενικά. Αυτη η κατηγορία ΔΕΝ παλεύεται. Απλά. Δεν παλεύεται. Οταν την Τρίτη, γνωρίζω ότι την επομένη (Τετάρτη άσχετε!) πρέπει να παω να νταραβεριστώ με την Εφορία πχ, ανεβάζω πυρετό, με πιάνουν ταχυπαλμίες, βγάζω αφρούς απο το στόμα, έχω πίεση 34, σπασμούς, βγάζω τρίχες και σπυράκια, μεγαλώνουν οι κυνόδοντες, γαβγίζω, νιαουρίζω, τα αυτιά μου μακραίνουν,
αποκτώ καμπούρα, το χρώμα του δέρματός μου γίνεται μωβ με πράσινους και μπλέ κόκκους, μου πέφτουν τα μαλλιά, χάνω την ικανότητα της ομιλίας, τρέμω και τέλος -όχι πάντα όμως- παίρνω ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι (όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι Αραπάδες) που το έχω απάνω μου στην ζώνη μου σφιγμένο , και επειδή μισώ πολύ κόσμο, κάνω και ένα τηλεφωνάκι σε ένα φιλαράκι μου δικηγόρο να είναι προετοιμασμένος και stand by να έρθει να με βγάλει απο τη μπουζού, αν
χρειαστεί. Του έχω ορίσει απο πριν και την υπερασπιστική γραμμή που θα ακολουθήσει για να μην χάνουμε χρόνο.
Γιατί ρε Dim θα με ρωτήσεις τώρα εσύ, παθαίνεις όλα αυτά? Και εγω θα σου πω "Μπαρδόν βρε φιλάρα, εσύ μένεις στην Ελβετία ή δεν έχει χρειαστεί ποτέ να έχεις νταραβέρι με το Δημόσιο?". Τα πράγματα είναι απλά. Ας δώσω ένα παράδειγμα.
Ερχεται η ριμαδιασμένη Τετάρτη. Ξυπνάω απο τις 2 τα χαράματα για να προλάβω. Ντύνομαι πάρα πολύ προσεκτικά. Επιλέγω ρούχα λίγο προκλητικά στην περίπτωση που θα έχω να κάνω με άντρα υπάλληλο αλλά και ταυτόχρονα σοβαρά και μετρημένα σε περίπτωση που θα πέσω στην Λουκά (στην περίπτωση Λουκά ένας σταυρός χρυσός σε μέγεθος κασελοντίβανου, και λάμψη μέχρι σημείο τύφλωσης, βοηθά πάντα). Μαζεύω ΟΛΗ την χαρτούρα που μπορεί να μου ζητηθεί. Απο εξετάσεις ουρίας μέχρι απολυτηριο στρατού αν και δεν έχω πάει. Αυτοι μπορεί να το ζητήσουν. Παίρνω ακόμη μαζί μου ένα αντίσκηνο, ένα φακό, αναπτήρα, ελβετικό σουγιά, κονσέρβες με μακρυά ημερομηνία λήξης, μια χατζάρα για να μακελέψω αν χρειαστεί, το απολυτήριο του Δημοτικού, την ευχή της μαμάς μου , φοράω και τον καθετήρα μου και είμαι έτοιμη.
Συνηθως οι αποχαιρετισμοί είναι δύσκολοι πάντα. Και σε αυτή την περίπτωση έτσι γίνεται. Κλάματα, να προσέχεις παιδάκι μου, την ευχή μου να χεις, να πάνε όλα καλά , η Παναγιά μαζί σου και δώστου κλάμα..
Αφού κάνω διαθήκη, και περνάω και απο τον Απόστολο Παύλο -μεγάλη η χάρη Του- να ανάψω ένα κεράκι ως λάδωμα στον Αγιο, αλλά και για εξοικείωση του τι θα ακολουθήσει , φτάνω στις 8 παρά πέντε στην Εφορία. Μπουκάρω. Συναντώ τα ξινισμένα μούτρα του υπαλλήλου που υποτίθεται είναι για να δίνει πληροφορίες και να εξυπηρετεί
το κοινό. Πλησιάζω. Καλημέρα, του λέω. Μουγκανίζει. Καλημέρα του ξαναλέω.
Ξαναμουγκανίζει. Που είναι σας παρακαλώ το τάδε γραφείο? Δεν έχουμε ανοίξει ακόμα, απαντά μουγκανιστά. Ελα σε 5 λεπτά. Εγω βάζω όπισθεν, κάνω 5 βηματάκια πίσω και κοιτώ το μεγάλο ρολόι του τοίχου που είναι πάνω απο τον μουγκανιστό. Δεν θα άλλαζε κάτι αν ο μουγκανιστος μου έλεγε το γραφείο για να πάω εκεί, αλλά τέλος πάντων. Στις
δημ. Υπηρ. πρέπει να κάνεις τον Ιωβ να κιτρινίζει απο ζήλια για την υπομονή που διαθέτεις. Τελικά βρίσκεται το γραφείο. Μέσα μια 80αρα που κάποιος την έχει πείσει ότι είναι 20αρα μιλάει στο τηλέφωνο. Πάω να μπω και μου λέει (μουγκανιστά κι αυτή, τι σκατά? κουσούρι το έχουνε?) πέρασε έξω! βλέπεις μιλάω! Βγαίνω. Ακούγεται φωνή κλείσε και την πόρτα! Λες και το γραφείο είναι ιδιοκτησία της. Ας όψεται. Βγαίνω.
Περιμένω. Αφου περνάει καμιά ωρα, με φωνάζει. Τι θέλεις? (προσέξτε τον Ενικό αριθμό). Αυτό της λέω. Λάθος γραφείο μου λέει. Για να μην σας τα πολυλογώ, αυτό μπορεί να επαναληφθεί δεκάδες φορές. Θα γυρνάς μέσα στο κτίριο, θα ανοίγεις πόρτες, θα κλείνεις πόρτες, θα ανεβαίνεις σκάλες, θα κατεβα΄νεις σκάλες, θα γλύφεις τον κάθε χλιμίτζουρα, θα περιμένεις , θα ξαναπεριμένεις, θα δίνεις αυτό το χαρτί, το άλλο, θα πηγαίνεις για φωτοτυπία, θα επιστρέφεις, θα ξαναπεριμένεις σε ουρές, αν είσαι άντρας
θα έχεις αποκτήσει πια και μούσι ανάλογο με αυτό του Πατριάρχη Αντιοχείας, θα τσακώνεσαι στην ουρά με άλλους ταλαίπωρους, οι γριές θα σου τρωνε την θέση, οι γέροι θα σε πλακώνουν με την μαγκούρα και θα σε λένε αναιδέστατο τετη μποι (Η υπερτατη βρισιά για έναν γέρο), θα κάνεις γνωριμίες, θα σου κάνουν καμάκι, και τελικά?
Μάντεψε! Δουλειά δεν θα γίνει. Γιατί είχες πάρει λάθος πληροφορίες ή μάλλον σου είχαν δώσει, και αυτό που θέλεις να καταφέρεις δεν μπορεί να στο κάνει η Εφορία, αλλά θα πρέπει να πας πρώτα στην Πολεοδομία να πάρεις το χαρτί , αφού στο σφραγίσει ο κος Τακης και μετά να πας στην Δεη να στο υπογράψει ο διευθυντής και μετά να έρθεις ζωντόβολο στην εφορία. Το πιασες? Αντε μπράβο. Τσακίσου τώρα και τρέχα να
προλάβεις την Πολεοδομία. Στόκε.
Αφού φτάσεις στην Πολεοδομία τρέχωντας, με την ψυχή στο στόμα, βρίσκεις το γραφείο αλλά ο υπάλληλος λείπει., Εχει πάρει άδεια. Ελα την άλλη εβδομάδα γιατί δεν υπάρχει αντικαταστάτης του. Στα τσακίδια. Και εσύ που πίστευες ότι θα έκανες δουλειά σε μια ημέρα και το Δημόσιο. Στα τσακίδια όλοι....
* Αγένεια. Την συναντάς παντού. Παντού. Ούτε αυτή παλεύεται εύκολα αλλά μπορεί να αντιμετωπιστεί με το εβραικό δίκαιο , "μάχαιραν έδωσες? μάχαιραν θα λάβεις". Αρκεί βέβαια να είσαι τέτοιος χαρακτηρας.
Τυπικά παραδείγματα η χρήση ενικού αριθμού, το κλέψιμο στις ουρές, η μη ανταπάτηση στο καλημέρα, και άλλα πολλά. Εγω προσωπικά υιοθετώ το εβραικό δίκαιο. Τόσο μπινελίκι που ρίχνω θα έπρεπε να μετονομαστώ σε "Λένυ ο βρωμόστομος". Και εδω θα έφερνα παράδειγμα, αλλά δυστηχώς η γλώσσα που θα χρησιμοποιούσα θα ήταν πεζοδρομιακή και χυδαία, κάτι που δεν συνάδει με το ύφος του φόρουμ. Αρα απλά σας λέω ότι μου την δίνει. Και την επόμενη φορά που θα σας πω καλημέρα, να μου πείτε και
εσείς Καλημέρα, γιατί διαφορετικά κινδυνεύει η σωματική σας ακεραιότητα. Και δεν νομίζω να θέλετε να την βγάλετε στο Νοσοκομείο καλοκαιριάτικα. Ετσι δεν είναι? Πάμε παρακάτω..
*Πολιτικοί.Αν και σύμφωνα με τις υποψίες μου δεν προέρχονται απο τον πλανήτη Γη, αλλά απο την Ανδρομέδα, ζουν ανάμεσά μας. Και όχι μόνο ζουν, μας διαφεντεύουν κιόλας. Μας έχουν δώσει την ψευδαίσθηση ότι εμείς τους επιλέγουμε αλλά φυσικά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τι χρειάζεται τώρα για να γίνεις πολιτικός? Για να δούμε....
λοιπόν, καταρχήν άμα το όνομά σου αρχίζει απο Καρά ή Παπά δεν χρειάζεται τίποτα. Αρκεί. Αν όχι όμως, θα πρέπει να τηρείς κάποιες προδιαγραφές όπως το να είσαι κλεφτης. Απατεώνας. Λαοπλάνος. Αχρηστος. Τεμπέλης. Δοσίλογος. Και άλλα ανάλογα προσόντα. Μου την δίνουν. Θα τους γιαουρτώσω και δεν θα φταίω. Οταν τυχαίνει και
βλέπω για κακή μου τύχη κάποιον στην τηλεόραση, θα πρέπει ο διπλανός μου να τρέξει με ταχύτητα τσιτάχ να πάρει την τριχιά που έχουμε εσκεμμένα για αυτόν τον λόγο δίπλα απο τον καναπέ, να με δέσει για να μην ορμήσω στην τηλεόραση και την σπάσω. Επίσης -αν είναι παιδιά μπροστά- πρέπει να μου βουλώσει το στόμα με στουπιά, γιατι τα
ανήλικα δεν φταίνε σε τίποτα , και δεν είναι υποχρεωμένα να μάθουν σε αυτήν την τρυφερή ηλικία για σοδομισμούς, μεθόδους αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους, αυτοικανοποιήσεις κλπ και άλλωστε αυτό ενέχει πάντα τον κίνδυνο να τους δημιουργηθούν απορίες και να αρχίσουν ενοχλητικές ερωτήσεις που θα φέρουν σε δύσκολη θέση τους ενήλικες. Στην πυρά κι αυτοί.... Αλλος....
* Χαζές ερωτήσεις. Το πόσο με εκνευρίζουν δεν μπορεί να περιγραφεί. Παραδείγματα.
3 η ώρα το πρωί. Τηλέφωνο χτυπάει. Το σηκώνεις έντρομος , νομίζοντας ότι κάτι έπαθε η μανούλα σου. Ακούγεται τότε η φωνή του φίλου σου του Τάκη που δουλεύει νυχτοφύλακας και βαριέται φοβερά "έλα ρε μαλάκα, κοιμόσουν?" Οχι. είχα φορέσει την καπα μου την μαυρη με την κόκκινη φόδρα, είχα βγάλει τους κυνόδοντες και ετοιμαζόμουν να μακελέψω μια μικρή παρθένα. εσύ? Τι νέα?Αλλη χαζή ερώτηση. Πας σε ταβέρνα. Μπαστακώνεσαι. Ερχεται ο σερβιτόρος και σε ρωτά "θα φάτε?" Οχι. Θα αναλύσουμε το Μεσοανατολικό, το Κυπριακό και μετά θα φύγουμε.
Πας σε καφετέρια. Επίσης έρχεται ο σερβιτόρος και ρωτά "Θα πάρετε κάτι?". Ναι. Το ταμείο υπό την απειλή όπλου και μετά θα φύγουμε.
Κάθεσαι με φίλη σου και πίνετε καφέ. Ξαφνικά έρχεται μια σφήκα κάθεται στο χέρι σου και σου την σβουρίζει. Εσυ πετάγεσαι σαν ελατήριο και αρχίζεις και ουρλιάζεις απο τον πόνο. Ερώτηση φίλης/στόκου "σε τσίμπησε?" Οχι. μου έκανε μασάζ.
Συμπέρασμα. Κόψτε τα χαζά. Μην ρωτάτε αυτονόητα.
Αυτά επι του παρόντος θυμήθηκα , και αυτή είναι η λίστα απο πράγματα που μου τη δίνουν, η οποία (λίστα) μπορεί να δεχτεί κι άλλο όγκο πληροφοριων απο εσένα.
