highlander
Member
Περιεχόμενα
Τέταρτη ημέρα-Midtown/Central Park και Θέατρο
Το σημερινό ξύπνημα ήταν πιο καλό (07:00), τηλεφωνάκι ελλάδα για να βεβαιωθούμε ότι όλα είναι καλά στο σπίτι και αναχώρηση νωρίς νωρίς για Empire State building. Οι ουρές είναι πολύ μεγάλες οπότε, εάν πάτε πρωί, να είστε εκεί νωρίς. Πήραμε μπλέ γραμμή για uptown κατεβήκαμε 42η /Lexington και κατεβαίνουμε μέχρι να συναντήσουμε το Chrysler building, ένα ‘κτίριο’ εκπληκτικής Art deco αρχιτεκτονικής που αυτή την στιγμή είναι το 3ο ψηλότερο κτίριο της Νέας Υόρκης. Ξέρετε το empire state‘μάλωνε’ με το Chrysler building ποιό θα βγει πιο ψηλό το 1930!!!! Κατεβαίνουμε πιο κάτω την Lexington και στρίβουμε στην 33η μέχρι να κόψουμε την 5η λεωφόρο. Το Empire ανοίγει από τις 08:00 αλλά εμείς είμασταν εκεί κατά τις 09:30 (το εισιτήριο έχει 20 δολλάρια). Με την κάρτα που είχαμε μας έδωσαν και εισιτήρια για το New York Skyride tour που βρίσκεται μέσα στο Empire (εξομοιωτής περιήγησης της Νέας Υόρκης). Σου δείχνει τα αξιοθέατα της πόλης με έναν πολύ ωραίο τρόπο (55 δολλάρια εάν πάρεις και τα 2 εισιτήρια μαζί). Ευτυχώς δεν είχε ουρές και προχωρήσαμε αμέσως για έλεγχο ασφαλείας (το κλασσικό ‘γδύσιμο’). Ουδέν σχόλιο για τις ουρές που συναντήσαμε όταν φεύγαμε. Από έναν γνωστό έμαθα ότι σε ώρα αιχμής περίμενε 1 ½ ώρα στην ουρά. Ανεβαίνουμε με το καλό στον 86ο όροφο και βγαίνουμε στο χάος! Τρομερή θέα όλης της Νέας Υόρκης, δυστυχώς δεν έχει μέρος να καθίσεις και να απολαύσεις όπως το Top of The Rock αλλά η θέα της πόλης το πρωί εκπληκτική. Οι απαραίτητες φωτογραφίες, μάτσα μούτσα και τα σχετικά μέλια και χαλάρωση παρακολουθώντας αυτήν την απίστευτη πανοραμική εικόνα της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ αλλά και της πόλης χωρίς καιρό (θα σας εξηγήσω για το τελευταίο, αργότερα, στο central park).
Συνεχίζουμε προς την 7η λεωφόρο (επί της 33ης οδού) πέφτουμε επάνω στο Madison square garden. Οι New York Knicks και γενικά καμιά ομάδα NBA από τις κοντινές πόλεις δεν περάσανε στους τελικούς οπότε το μοναδικό που θα μπορούσα να κάνω είναι μια οργανωμένη ξενάγηση στους χώρους (18.50 δολλάρια). Εγώ νόμιζα ότι απλά είναι ένα γήπεδο μπάσκετ (ενίοτε συναυλιών) και τίποτα άλλο. Λάθος. Ανοίξε πύλες το ’68 (!) και ξεκινώντας η ξενάγηση μας πήγαν πρώτα σε ένα μικρό αμφιθέατρο 5000 θέσεων στο οποίο έκαναν προετοιμασίες για μια αποφοίτηση κολλεγίου και το οποίο είναι πλήρως απομονωμένο (ηχητικά) από την αρένα που βρίσκεται μερικούς ορόφους πιο ψηλά. Μπήκαμε και στον ναό φυσικά των 20000 θέσεων και ο ξεναγός μόλις ενέφερε ότι την επόμενη μέρα έπεζαν οι Pearl Jam με έλουσε κρύος ιδρώτας. Να πάρει, είχα ψάξει για όλες τις συναυλίες στην Νέα Υόρκη γι αυτή την εβδομάδα αλλά δεν είχα βρει τίποτα που να μ’ ενδιαφέρει. Επανήλθα στην πραγματικότητα ακούγοντας ότι δεν υπάρχουν εισιτήρια και συνεχίσαμε. Είχε και κάτι αμερικανιές του στυλ μοζορέτα από την ομάδα μπάσκετ που μας εξηγούσε τις περιοδείες που κάνουνε κ.λ.π., μερικοί έβγαζαν και φωτογραφίες μαζί της (δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι αντίστοιχο) αλλά γενικά το μέρος έλεγε πολύ. Αποφασίσαμε να ξαποστάσουμε στο μετρό (βρίσκεται ακριβώς από κάτω) πηγαίνοντας προς Carnegie Hall. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα πολύ όρεξη για tour (πιο φθηνό 10 δολλάρια) αλλά άξιζε η περιήγηση μόνο και μόνο για την ξεναγό, η οποία (60+) μιλούσε για την ιστορία αυτού του κτιρίου και του δημιουργού λες και το ζούσε πραγματικά. Χαμηλόφωνα ,μέσα σε μια από τις 3 αίθουσες η οποία ήταν και η μεγαλύτερη με 3000 θέσεις περίπου, σου εξηγούσε με ένα τόνο φωνής σχεδόν ανατριχιαστικό την όλη ιστορία του μνημείου.
Έξοδος και στάση για καφέ (europa cafe) ακριβώς απέναντι γωνία με συνοδεία cheesecakeκαι κεκάκια. Ανεβαίνουμε την 7η λεωφόρο και στο central park κάνουμε αριστερά. Colombus circle και Time Warner Building από πίσω. Πριν μπούμε στο central park επέμενα να κατεβούμε την 8η λεωφόρο για βολτίτσα από την 59η οδό μέχρι την 44η και επιστροφή από την 6η λεωφόρο. Αρκετά μεγάλη απόσταση αλλά ήθελα, με κάποιο τρόπο να πάρω τα εισιτήρια για το Φάντασμα της όπερας που θα πηγαίναμε το βράδυ (θέατρο majestic). Μόλις έγινε η έκπληξη, η κούραση ξαφνικά εξαφανίστηκε και ξανά central parkγια πικνίκ (πολύ μεγάλη η τελευταία βόλτα σας συνιστώ να μην την δοκιμάσετε). Για το central park τι να πω. Ένα τεράστιο πάρκο με λίμνες, δρόμους για ποδηλασία, συντριβάνια. Μιλάμε για ένα πάρκο που στην πλαινή πλευρά υπάρχουν 6 στάσεις μετρό (4 χλμ μήκος). Μπαίνουμε μέσα και προχωράμε, προχωράμε ...και προχωράμε. Απέραντη έκταση με πλήθος κόσμου άλλοι να τρέχουν άλλοι να κάνουν ποδηλασία (μπορείς να νοικιάσεις στην είσοδο ποδήλατο το οποίο είναι μάλον η καλύτερη ιδέα εάν δεν διαθέσεις ολόκληρη μέρα για να το περπατήσεις), άλλοι ηλιοθεραπεία (κάθε λογής φυλή με μαγιό/μπικίνι να ξαπλώνει σε τεράστιες εκτάσεις). Βλέπεις κάθε λογής ντυσίματα, για να εξηγήσω τι εννοούσα πιο πριν ‘πόλη χωρίς καιρό’, από μίνι φούστες μέχρι γούνινα μπουφάν. Ο καθένας ότι γουστάρει, φοράει. Η θερμοκρασία ήταν υψηλή αλλά αυτό πιστεύω δεν τους πολυενδιέφερε. Φανταστείτε ότι την πρώτη ημέρα που ήρθαμε και έβρεχε (και είχε κρύο), έβλεπες κόσμο με κοντά παντελονάκια και κοντομάνικα. Μου θύμιζε κάτι από Σκωτία αλλά πιο τραβηγμένο. Περπατάμε προς την λίμνη, και αφού περάσαμε από το συντριβάνι Bethesda σταματήσαμε για ένα ωραίο πικνίκ στα πέριξ. Αφού μαζέψαμε τα σκουπίδια μας (φυσικά!) πήγαμε και μια βαρκάδα στην λίμνη. Στον γυρισμό πήγαμε δυτικά και βγήκαμε από την 52η οδό. Πριν βγεις από το πάρκο υπάρχει κάτι που έφτιαξαν για τον John Lennon μέσα στο πάρκο, καθώς θα ήταν δύσκολο να πηγαίνει όλος ο κόσμος στο κτίριο Dakotaπου βρίσκεται ακριβώς έξω από το πάρκο και επί της 52ης οδού-σημείο που δολοφονήθηκε-. Η ώρα έχει πάει 17:00 και επιστροφή στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση. Στις 20:00 είχε θέατρο. Το θέατρο δεν ήταν τόσο καινούργιο όσο το Minskoff αλλά η παράσταση μας εξέπληξε. Παιδιά μπορεί να δώσαμε πάλι κάτι παραπάνω αλλά αυτό που βλέπεις σε κάνει να μην σκέφτεσαι καθόλου τα 100 ευρώ περίπου το άτομο γι’ αυτή την παραγωγή. Πολυέλαιοι που πέφτουν στην σκηνή, βάρκες που σε κάνουν να νομίζεις ότι έχεις μια λίμνη πραγματική μπροστά σου, σκηνικά που άλλαζαν συνεχώς. Τι να πω, για κάποιον που δεν έχει πάει σε μιούζικαλ το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Θα το ξαναπώ, παρόλο που δεν είμαι άνθρωπος των μιούζικαλ έμεινα άναυδος. Μετά την παράσταση για ν’ αλλάξουμε λίγο κουζίνα, φάγαμε σε ένα ινδικό στην 44η οδό (15 w) το Jewel of India, πολύ καλή επιλογή (εάν και υπήρχε και η John’s Pizza ακριβώς απέναντι από το θέατρο η οποία είναι πολύ γνωστή στην 44η). Για ποτάκι πήγαμε στο πάρα πολύ γνωστό 230 στην 5η λεωφόρο το οποίο είναι roofgarden και είναι (λένε) τρομερό και για ποτό και για φαγητό. Και λέω 'λένε' γιατί περπατώντας μέχρι την 28η οδό (μιλάμε για 16 τετράγωνα αμερικάνικα) είδαμε μια ουρά 100 μέτρα και συμφωνήσαμε ότι μάλον έπρεπε να πάμε κάπου αλλού. Για βράδυ θα συνιστούσα να κλείσετε τραπέζι. Γενικά για φαγητό/clubεάν έχετε αποφασίσει που θα πάτε είναι πολύ καλό να κλείνετε (δεν χρεώνεστε και τίποτα) για να είστε σίγουροι. Επιστροφή στο soho και πήγαμε στο georgino, ένα πολύ μικρό αλλά με πολύ ωραίο περιβάλον μπαράκι.
Τα πόδια μας δεν τα αισθανόμασταν και πολύ καλά οπότε μετά και από 2 ποτάκια ο καθένας, επιστροφή στην βάση.
Το σημερινό ξύπνημα ήταν πιο καλό (07:00), τηλεφωνάκι ελλάδα για να βεβαιωθούμε ότι όλα είναι καλά στο σπίτι και αναχώρηση νωρίς νωρίς για Empire State building. Οι ουρές είναι πολύ μεγάλες οπότε, εάν πάτε πρωί, να είστε εκεί νωρίς. Πήραμε μπλέ γραμμή για uptown κατεβήκαμε 42η /Lexington και κατεβαίνουμε μέχρι να συναντήσουμε το Chrysler building, ένα ‘κτίριο’ εκπληκτικής Art deco αρχιτεκτονικής που αυτή την στιγμή είναι το 3ο ψηλότερο κτίριο της Νέας Υόρκης. Ξέρετε το empire state‘μάλωνε’ με το Chrysler building ποιό θα βγει πιο ψηλό το 1930!!!! Κατεβαίνουμε πιο κάτω την Lexington και στρίβουμε στην 33η μέχρι να κόψουμε την 5η λεωφόρο. Το Empire ανοίγει από τις 08:00 αλλά εμείς είμασταν εκεί κατά τις 09:30 (το εισιτήριο έχει 20 δολλάρια). Με την κάρτα που είχαμε μας έδωσαν και εισιτήρια για το New York Skyride tour που βρίσκεται μέσα στο Empire (εξομοιωτής περιήγησης της Νέας Υόρκης). Σου δείχνει τα αξιοθέατα της πόλης με έναν πολύ ωραίο τρόπο (55 δολλάρια εάν πάρεις και τα 2 εισιτήρια μαζί). Ευτυχώς δεν είχε ουρές και προχωρήσαμε αμέσως για έλεγχο ασφαλείας (το κλασσικό ‘γδύσιμο’). Ουδέν σχόλιο για τις ουρές που συναντήσαμε όταν φεύγαμε. Από έναν γνωστό έμαθα ότι σε ώρα αιχμής περίμενε 1 ½ ώρα στην ουρά. Ανεβαίνουμε με το καλό στον 86ο όροφο και βγαίνουμε στο χάος! Τρομερή θέα όλης της Νέας Υόρκης, δυστυχώς δεν έχει μέρος να καθίσεις και να απολαύσεις όπως το Top of The Rock αλλά η θέα της πόλης το πρωί εκπληκτική. Οι απαραίτητες φωτογραφίες, μάτσα μούτσα και τα σχετικά μέλια και χαλάρωση παρακολουθώντας αυτήν την απίστευτη πανοραμική εικόνα της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ αλλά και της πόλης χωρίς καιρό (θα σας εξηγήσω για το τελευταίο, αργότερα, στο central park).
Συνεχίζουμε προς την 7η λεωφόρο (επί της 33ης οδού) πέφτουμε επάνω στο Madison square garden. Οι New York Knicks και γενικά καμιά ομάδα NBA από τις κοντινές πόλεις δεν περάσανε στους τελικούς οπότε το μοναδικό που θα μπορούσα να κάνω είναι μια οργανωμένη ξενάγηση στους χώρους (18.50 δολλάρια). Εγώ νόμιζα ότι απλά είναι ένα γήπεδο μπάσκετ (ενίοτε συναυλιών) και τίποτα άλλο. Λάθος. Ανοίξε πύλες το ’68 (!) και ξεκινώντας η ξενάγηση μας πήγαν πρώτα σε ένα μικρό αμφιθέατρο 5000 θέσεων στο οποίο έκαναν προετοιμασίες για μια αποφοίτηση κολλεγίου και το οποίο είναι πλήρως απομονωμένο (ηχητικά) από την αρένα που βρίσκεται μερικούς ορόφους πιο ψηλά. Μπήκαμε και στον ναό φυσικά των 20000 θέσεων και ο ξεναγός μόλις ενέφερε ότι την επόμενη μέρα έπεζαν οι Pearl Jam με έλουσε κρύος ιδρώτας. Να πάρει, είχα ψάξει για όλες τις συναυλίες στην Νέα Υόρκη γι αυτή την εβδομάδα αλλά δεν είχα βρει τίποτα που να μ’ ενδιαφέρει. Επανήλθα στην πραγματικότητα ακούγοντας ότι δεν υπάρχουν εισιτήρια και συνεχίσαμε. Είχε και κάτι αμερικανιές του στυλ μοζορέτα από την ομάδα μπάσκετ που μας εξηγούσε τις περιοδείες που κάνουνε κ.λ.π., μερικοί έβγαζαν και φωτογραφίες μαζί της (δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι αντίστοιχο) αλλά γενικά το μέρος έλεγε πολύ. Αποφασίσαμε να ξαποστάσουμε στο μετρό (βρίσκεται ακριβώς από κάτω) πηγαίνοντας προς Carnegie Hall. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα πολύ όρεξη για tour (πιο φθηνό 10 δολλάρια) αλλά άξιζε η περιήγηση μόνο και μόνο για την ξεναγό, η οποία (60+) μιλούσε για την ιστορία αυτού του κτιρίου και του δημιουργού λες και το ζούσε πραγματικά. Χαμηλόφωνα ,μέσα σε μια από τις 3 αίθουσες η οποία ήταν και η μεγαλύτερη με 3000 θέσεις περίπου, σου εξηγούσε με ένα τόνο φωνής σχεδόν ανατριχιαστικό την όλη ιστορία του μνημείου.
Έξοδος και στάση για καφέ (europa cafe) ακριβώς απέναντι γωνία με συνοδεία cheesecakeκαι κεκάκια. Ανεβαίνουμε την 7η λεωφόρο και στο central park κάνουμε αριστερά. Colombus circle και Time Warner Building από πίσω. Πριν μπούμε στο central park επέμενα να κατεβούμε την 8η λεωφόρο για βολτίτσα από την 59η οδό μέχρι την 44η και επιστροφή από την 6η λεωφόρο. Αρκετά μεγάλη απόσταση αλλά ήθελα, με κάποιο τρόπο να πάρω τα εισιτήρια για το Φάντασμα της όπερας που θα πηγαίναμε το βράδυ (θέατρο majestic). Μόλις έγινε η έκπληξη, η κούραση ξαφνικά εξαφανίστηκε και ξανά central parkγια πικνίκ (πολύ μεγάλη η τελευταία βόλτα σας συνιστώ να μην την δοκιμάσετε). Για το central park τι να πω. Ένα τεράστιο πάρκο με λίμνες, δρόμους για ποδηλασία, συντριβάνια. Μιλάμε για ένα πάρκο που στην πλαινή πλευρά υπάρχουν 6 στάσεις μετρό (4 χλμ μήκος). Μπαίνουμε μέσα και προχωράμε, προχωράμε ...και προχωράμε. Απέραντη έκταση με πλήθος κόσμου άλλοι να τρέχουν άλλοι να κάνουν ποδηλασία (μπορείς να νοικιάσεις στην είσοδο ποδήλατο το οποίο είναι μάλον η καλύτερη ιδέα εάν δεν διαθέσεις ολόκληρη μέρα για να το περπατήσεις), άλλοι ηλιοθεραπεία (κάθε λογής φυλή με μαγιό/μπικίνι να ξαπλώνει σε τεράστιες εκτάσεις). Βλέπεις κάθε λογής ντυσίματα, για να εξηγήσω τι εννοούσα πιο πριν ‘πόλη χωρίς καιρό’, από μίνι φούστες μέχρι γούνινα μπουφάν. Ο καθένας ότι γουστάρει, φοράει. Η θερμοκρασία ήταν υψηλή αλλά αυτό πιστεύω δεν τους πολυενδιέφερε. Φανταστείτε ότι την πρώτη ημέρα που ήρθαμε και έβρεχε (και είχε κρύο), έβλεπες κόσμο με κοντά παντελονάκια και κοντομάνικα. Μου θύμιζε κάτι από Σκωτία αλλά πιο τραβηγμένο. Περπατάμε προς την λίμνη, και αφού περάσαμε από το συντριβάνι Bethesda σταματήσαμε για ένα ωραίο πικνίκ στα πέριξ. Αφού μαζέψαμε τα σκουπίδια μας (φυσικά!) πήγαμε και μια βαρκάδα στην λίμνη. Στον γυρισμό πήγαμε δυτικά και βγήκαμε από την 52η οδό. Πριν βγεις από το πάρκο υπάρχει κάτι που έφτιαξαν για τον John Lennon μέσα στο πάρκο, καθώς θα ήταν δύσκολο να πηγαίνει όλος ο κόσμος στο κτίριο Dakotaπου βρίσκεται ακριβώς έξω από το πάρκο και επί της 52ης οδού-σημείο που δολοφονήθηκε-. Η ώρα έχει πάει 17:00 και επιστροφή στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση. Στις 20:00 είχε θέατρο. Το θέατρο δεν ήταν τόσο καινούργιο όσο το Minskoff αλλά η παράσταση μας εξέπληξε. Παιδιά μπορεί να δώσαμε πάλι κάτι παραπάνω αλλά αυτό που βλέπεις σε κάνει να μην σκέφτεσαι καθόλου τα 100 ευρώ περίπου το άτομο γι’ αυτή την παραγωγή. Πολυέλαιοι που πέφτουν στην σκηνή, βάρκες που σε κάνουν να νομίζεις ότι έχεις μια λίμνη πραγματική μπροστά σου, σκηνικά που άλλαζαν συνεχώς. Τι να πω, για κάποιον που δεν έχει πάει σε μιούζικαλ το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Θα το ξαναπώ, παρόλο που δεν είμαι άνθρωπος των μιούζικαλ έμεινα άναυδος. Μετά την παράσταση για ν’ αλλάξουμε λίγο κουζίνα, φάγαμε σε ένα ινδικό στην 44η οδό (15 w) το Jewel of India, πολύ καλή επιλογή (εάν και υπήρχε και η John’s Pizza ακριβώς απέναντι από το θέατρο η οποία είναι πολύ γνωστή στην 44η). Για ποτάκι πήγαμε στο πάρα πολύ γνωστό 230 στην 5η λεωφόρο το οποίο είναι roofgarden και είναι (λένε) τρομερό και για ποτό και για φαγητό. Και λέω 'λένε' γιατί περπατώντας μέχρι την 28η οδό (μιλάμε για 16 τετράγωνα αμερικάνικα) είδαμε μια ουρά 100 μέτρα και συμφωνήσαμε ότι μάλον έπρεπε να πάμε κάπου αλλού. Για βράδυ θα συνιστούσα να κλείσετε τραπέζι. Γενικά για φαγητό/clubεάν έχετε αποφασίσει που θα πάτε είναι πολύ καλό να κλείνετε (δεν χρεώνεστε και τίποτα) για να είστε σίγουροι. Επιστροφή στο soho και πήγαμε στο georgino, ένα πολύ μικρό αλλά με πολύ ωραίο περιβάλον μπαράκι.
Τα πόδια μας δεν τα αισθανόμασταν και πολύ καλά οπότε μετά και από 2 ποτάκια ο καθένας, επιστροφή στην βάση.
