travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.768
- Likes
- 14.587
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ας ξεκινήσει ιστορία
- Abu Dhabi 1η μέρα
- Βόλτα Dubai
- Video
- Ομάν 1η μέρα
- Από τη Sur στη Nizwa
- Διασχίζοντας την έρημο για τη Salalah
- Salalah και πέριξ
- Επιστροφή στη Nizwa
- Περιοχή της Nizwa
- Nizwa[B],[/B]βουνά κ βόλτα στη Μασκάτ
- Βόλτες στην Μασκάτ
- Ψαροχώρια και επιστροφή στο Dubai
- Βόλτα στο Dubai, ανέλπιστα Bahrein
- Bahrein
- Συμπεράσματα
Πρώτη μέρα στο Ομάν
Έφτασε και η άγια μέρα που θα φεύγαμε από την πολύβουη πόλη του Ντουμπάι και θα πηγαίναμε στο ήσυχο Ομάν. Το περίμενα πως και πως! Αλλά λες και ήθελε ακόμα λίγο να μας βασανίσει αυτή η πόλη και μέχρι να βρούμε το σημείο που θα αφήναμε το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο κάναμε τρεις κύκλους και ρωτήσαμε 4-5 ανθρώπους. Αφού τέλειωσε το ταξίδι είδα στα χαρτιά που μου είχαν δώσει όταν το παραλάβαμε ότι σε μια σελίδα παρείχαν λεπτομερείς οδηγίες για την επιστροφή. Λίγες μέρες αργότερα, όταν επιστρέφαμε το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο της Μασκάτ, αφού κάναμε ένα κύκλο θυμήθηκα ότι στο γραφείο μου το είχαν πει ότι έχουν οδηγίες για την επιστροφή και τις ακολουθήσαμε. Χωρίς αυτές ακόμα θα ψάχναμε να βρούμε το σημείο για το drop off. Στα περισσότερα αεροδρόμια έχει επιγραφές που σε οδηγούν στο σημείο Car rentals return. Εδώ τίποτα.
Αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο στο Ντουμπάι, στον τερματικό σταθμό 1, ρωτάμε για τον 2, από όπου είχαμε αναχώρηση. Αμ δε! Πάρτε ταξί μας λένε για να πάτε. Τι να κάνουμε. Ευτυχώς είχαμε κρατήσει ντιράμ για την επιστροφή μας στο Ντουμπάι και σκάσαμε 41 από δαύτα, δηλαδή 12 ευρώ. Μόνο η σημαία ήταν 25, δέκα φορές παραπάνω από την κανονική που έχουν, εκτός αεροδρομίου. Στην Europcar δεν είπαμε τίποτα για την κλίση στο Αμπού Ντάμπι, και σε λίγες μέρες είδα τη χρέωση στην κάρτα μου. Μια χαρά. Επειδή αναφέρθηκα στις ενοικιάσεις αυτοκινήτων, σημειώνω ότι στα ταξίδια συνήθως κλίνω τα αυτοκίνητα μέσω της εταιρίας rentalcars και κατά την παραλαβή συμπληρώνω δεύτερο οδηγό και πλήρη κάλυψη.
Εδώ, για το μέρος του ταξιδιού στο Ομάν, θέλω να αφιερώσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον συμφορουμίτη @babaduma , που είχαμε πολλές φορές επικοινωνία για να έχω τις σωστές οδηγίες σε ορισμένα θέματα της επίσκεψης στη χώρα αυτή.
Το μεσημέρι φτάσαμε στην πρωτεύουσα του Ομάν, στην Μασκάτ, στο καινούργιο αεροδρόμιο. Και ενώ είχα προετοιμαστεί ώστε να μην πληρώσουμε βίζα, τελικά την πατήσαμε διότι ήθελε μία επιπλέον σφραγίδα από το αεροδρόμιο του Ντουμπάι. Για να διευκρινίσω την κατάσταση, στο Ομάν χρειάζεται βίζα από τους Έλληνες επισκέπτες. Όμως αν έχουν επισκεφθεί προηγουμένως το Ντουμπάι και εκεί πουν ότι θέλουν να έρθουν μετά από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στο Ομάν, τους βάζουν μία επιπλέον σφραγίδα για να μπορέσουν να κάνουν την επίσκεψη δωρεάν, χωρίς βίζα. Εμείς το γνωρίζαμε και όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι τους ζητήσαμε να το κάνουν και εκείνοι μας είπαν: Βεβαίως, όμως δεν το έκαναν και έτσι πληρώσαμε σαν βλάκες άλλα 15 ευρώ ο καθένας για την βίζα. Αυτό βέβαια προκάλεσε μία μεγαλούτσικη καθυστέρηση πάνω από μισή ώρα μέχρι να ολοκληρώσουμε τις διαδικασίες και πήγαμε καθυστερημένοι να παραλάβουμε το αυτοκίνητο. Όπως μας είπε εκ των υστέρων ο αγαπητός @taver , πρέπει στο Ντουμπάι να επιμείνετε γιατί οι υπάλληλοι όση καλή θέληση και να έχουν δε βοηθάνε με τις γνώσεις τους.
Για να βλέπετε δρόμους που έχουν στο Ομάν!
Εννοείται ότι επί το΄που στο αεροδρόμιο της Μασκάτ πήραμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει. Ήταν ένα καταπληκτικό Mitsubishi Outlander στο οποίο πληρώσαμε και περίπου 220 ευρώ για να έχουμε πλήρη κάλυψη και δεύτερο οδηγό όλες αυτές τις 9 μέρες που θα το χρησιμοποιούσαμε. Έτσι μας ήρθε περίπου 100 ευρώ η κάθε μέρα ενοικίασης αφού είχα πληρώσει και άλλα 700 ευρώ από την Αθήνα. Τελικά μας ήρθε ακριβότερα γιατί δώσαμε άλλα 200 ευρώ, αφού στην τιμή αυτή περιλαμβάνονταν μόλις 250 χιλιόμετρα ημερησίως. Αυτό σημαίνει ότι για εννιά μέρες έπρεπε να μην ξεπεράσουμε τα 2250 χλμ, αλλά εμείς φτάσαμε τα 4000 χλμ. Σιγά μην κάνουμε πίσω! Πήγαμε Σαλαλά και γυρίσαμε και μόνο η διαδρομή είναι 2000 χιλιόμετρα.
Μετά τις διατυπώσεις έβαλα τον Γιάννη στο τιμόνι και εγώ με το GPS τον οδηγούσα στην κατεύθυνση για την πόλη Σουρ, απόσταση 200 χλμ.
Στην αρχή η διαδρομή έξω από τα περίχωρα της πρωτεύουσας, ήταν καταπληκτική, με βραχώδη μέρη και ψηλά βουνά στο βάθος και σχεδόν κανένα δέντρο. Όμως προχωρούσαμε σχετικά γρήγορα γιατί ο δρόμος ήταν καλός και δεν είχαμε πολύ χρόνο. Εννοώ ότι δεν κάναμε στάση ούτε για φωτογραφία. Θέλαμε να επισκεφτούμε μία τουλάχιστον από τις κοιλάδες, τα Wadi.
Κάναμε μόνο μία στάση για να δούμε ένα συγκεκριμένο μέρος που είδαμε πολλά αυτοκίνητα σταματημένα. Δεν την είχαμε στο πρόγραμμα αλλά με τόσο κόσμο μαζεμένο δεν είχαμε αμφιβολία ότι θα ήταν κάτι καλό. Και πέσαμε διάνα! Από τότε το έχουμε δει αυτό το μέρος αρκετές φορές στην τηλεόραση. Ήταν μία μεγάλη στρογγυλή σκαμμένη σε βάθος αρκετών μέτρων λίμνη, με διάμετρο περίπου 50 μέτρα και πολύς κόσμος στο νερό έκανε μπάνιο και βουτιές. Ήταν ένα όμορφο μέρος και για μας πρωτόγνωρο. Και το όνομα αυτού: Bimmah Sinkhole. Αν πάτε μην το χάσετε, όπως παρ’ ολίγο εμείς.
Προσέξτε το τύπο με το κόκκινο μαγιό που πέφτει:
Και σε ένα δευτερόλεπτο:
Η επόμενη στάση μας ήταν το Wadi Shab. Εκεί θέλαμε να κάνουμε κανονική επίσκεψη γιατί είναι διάσημο και όμορφο. Έπρεπε όμως να έχουμε στη διάθεση μας τουλάχιστον τρεις ώρες και εμείς δεν είχαμε ούτε τις δυο. Έτσι αποφασίσαμε να μην κάνουμε τη διαδρομή, η οποία είχε μία μικρή βαρκάδα και μετά αρκετό περπάτημα και πολύ πιθανόν και μπάνιο στο τέλος. Θα το κάναμε την επόμενη μέρα το πρωί, αφού επιστρέψαμε πίσω γύρω στα 50 χιλιόμετρα. Ευτυχώς η διαδρομή είναι πολύ καλή και ο δρόμος γρήγορος. Μια μικρή βόλτα όμως την κάναμε εκεί καθώς και στο διπλανό χωριό.
Επίσης έχει εκεί κοντά και το Wadi Tiwi, το οποίο και αυτό κάναμε την επομένη μέρα, αφού με λίγη βόλτα που προλάβαμε να κάνουμε είδαμε ότι ήταν πανέμορφο. Έτσι μερικά πράγματα που θέλαμε να κάνουμε αυτή τη μέρα τα είχαμε αφήσει για την επομένη και δεν ξέραμε τι θα γινόταν με τα της επομένης.
Λίγο πριν φτάσουμε στην πόλη που θα μέναμε, τη Sur, σταματήσαμε σε ένα σούπερ μάρκετ να ψωνίσουμε φαγώσιμα και φυσικά και νερό, από το οποίο είχαμε ξεμείνει. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και τα δωμάτια ήταν τεράστια. Όμως σαν ξενοδοχείο δεν λέει και πολλά πράγματα. Για φαγητό με την Ντίνα φάγαμε ένα κοτόπουλο που ψωνίσαμε στο σούπερ μάρκετ. Ήταν ψητό και μπορώ να πω αρκετά νόστιμο, αφού στο δωμάτιο είχε και φούρνο μικροκυμάτων και το ζεστάναμε.
Το ξενοδοχείο εδώ το διαχειρίζονταν Ινδοί, όπως και τα περισσότερα από τα ξενοδοχεία, για να μην πω όλα, που πήγαμε. Οι ντόπιοι είναι σε κυριλέ δουλειές.
Αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε λίγο, μόνο εγώ με τον Γιάννη, περίπου στις 20:30 πήγαμε για μία βόλτα μέχρι τις 10 το βράδυ στην πόλη. Εμένα γενικά μου άρεσε αν και δεν είχαμε πολλά πράγματα να κάνουμε γιατί υπήρχε μία ερημιά. Η θερμοκρασία ήταν πάρα πολύ όμορφη και ο καιρός γλυκός. Με ένα κοντομάνικο ήσουνα μία χαρά και κάναμε έτσι αρκετή βόλτα. Ιδιαίτερα μου άρεσε η βόλτα στα μαγαζιά της πόλης που ήταν πάρα πολύ όμορφα και μικρά και δεν είχαν καμία σχέση με τα καταστήματα του Dubai που κυρίως βρίσκονται σε Mall, αλλά ούτε και με εκείνα τα τελείως φτιαχτά που βρίσκονται σε ορισμένα σουκ. Αργότερα βέβαια είδαμε και καλύτερα.
Σε αυτό το ταξίδι δεν είχαμε jet lag, διότι η διαφορά των ωρών είναι μόλις δύο. Απλά το πρωί που σηκωνόμαστε μας φαίνεται ότι ξυπνάμε πάρα πολύ πρωί και ας έχουμε κοιμηθεί και 7 ώρες ολόκληρες. Η πρώτη μέρα στη χώρα, αν και είδαμε λίγα μας άρεσε και ήμασταν σίγουροι ότι η συνέχεια θα ήταν ακόμα καλύτερη.
Έφτασε και η άγια μέρα που θα φεύγαμε από την πολύβουη πόλη του Ντουμπάι και θα πηγαίναμε στο ήσυχο Ομάν. Το περίμενα πως και πως! Αλλά λες και ήθελε ακόμα λίγο να μας βασανίσει αυτή η πόλη και μέχρι να βρούμε το σημείο που θα αφήναμε το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο κάναμε τρεις κύκλους και ρωτήσαμε 4-5 ανθρώπους. Αφού τέλειωσε το ταξίδι είδα στα χαρτιά που μου είχαν δώσει όταν το παραλάβαμε ότι σε μια σελίδα παρείχαν λεπτομερείς οδηγίες για την επιστροφή. Λίγες μέρες αργότερα, όταν επιστρέφαμε το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο της Μασκάτ, αφού κάναμε ένα κύκλο θυμήθηκα ότι στο γραφείο μου το είχαν πει ότι έχουν οδηγίες για την επιστροφή και τις ακολουθήσαμε. Χωρίς αυτές ακόμα θα ψάχναμε να βρούμε το σημείο για το drop off. Στα περισσότερα αεροδρόμια έχει επιγραφές που σε οδηγούν στο σημείο Car rentals return. Εδώ τίποτα.
Αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο στο Ντουμπάι, στον τερματικό σταθμό 1, ρωτάμε για τον 2, από όπου είχαμε αναχώρηση. Αμ δε! Πάρτε ταξί μας λένε για να πάτε. Τι να κάνουμε. Ευτυχώς είχαμε κρατήσει ντιράμ για την επιστροφή μας στο Ντουμπάι και σκάσαμε 41 από δαύτα, δηλαδή 12 ευρώ. Μόνο η σημαία ήταν 25, δέκα φορές παραπάνω από την κανονική που έχουν, εκτός αεροδρομίου. Στην Europcar δεν είπαμε τίποτα για την κλίση στο Αμπού Ντάμπι, και σε λίγες μέρες είδα τη χρέωση στην κάρτα μου. Μια χαρά. Επειδή αναφέρθηκα στις ενοικιάσεις αυτοκινήτων, σημειώνω ότι στα ταξίδια συνήθως κλίνω τα αυτοκίνητα μέσω της εταιρίας rentalcars και κατά την παραλαβή συμπληρώνω δεύτερο οδηγό και πλήρη κάλυψη.
Εδώ, για το μέρος του ταξιδιού στο Ομάν, θέλω να αφιερώσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον συμφορουμίτη @babaduma , που είχαμε πολλές φορές επικοινωνία για να έχω τις σωστές οδηγίες σε ορισμένα θέματα της επίσκεψης στη χώρα αυτή.
Το μεσημέρι φτάσαμε στην πρωτεύουσα του Ομάν, στην Μασκάτ, στο καινούργιο αεροδρόμιο. Και ενώ είχα προετοιμαστεί ώστε να μην πληρώσουμε βίζα, τελικά την πατήσαμε διότι ήθελε μία επιπλέον σφραγίδα από το αεροδρόμιο του Ντουμπάι. Για να διευκρινίσω την κατάσταση, στο Ομάν χρειάζεται βίζα από τους Έλληνες επισκέπτες. Όμως αν έχουν επισκεφθεί προηγουμένως το Ντουμπάι και εκεί πουν ότι θέλουν να έρθουν μετά από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στο Ομάν, τους βάζουν μία επιπλέον σφραγίδα για να μπορέσουν να κάνουν την επίσκεψη δωρεάν, χωρίς βίζα. Εμείς το γνωρίζαμε και όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι τους ζητήσαμε να το κάνουν και εκείνοι μας είπαν: Βεβαίως, όμως δεν το έκαναν και έτσι πληρώσαμε σαν βλάκες άλλα 15 ευρώ ο καθένας για την βίζα. Αυτό βέβαια προκάλεσε μία μεγαλούτσικη καθυστέρηση πάνω από μισή ώρα μέχρι να ολοκληρώσουμε τις διαδικασίες και πήγαμε καθυστερημένοι να παραλάβουμε το αυτοκίνητο. Όπως μας είπε εκ των υστέρων ο αγαπητός @taver , πρέπει στο Ντουμπάι να επιμείνετε γιατί οι υπάλληλοι όση καλή θέληση και να έχουν δε βοηθάνε με τις γνώσεις τους.
Για να βλέπετε δρόμους που έχουν στο Ομάν!
Εννοείται ότι επί το΄που στο αεροδρόμιο της Μασκάτ πήραμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει. Ήταν ένα καταπληκτικό Mitsubishi Outlander στο οποίο πληρώσαμε και περίπου 220 ευρώ για να έχουμε πλήρη κάλυψη και δεύτερο οδηγό όλες αυτές τις 9 μέρες που θα το χρησιμοποιούσαμε. Έτσι μας ήρθε περίπου 100 ευρώ η κάθε μέρα ενοικίασης αφού είχα πληρώσει και άλλα 700 ευρώ από την Αθήνα. Τελικά μας ήρθε ακριβότερα γιατί δώσαμε άλλα 200 ευρώ, αφού στην τιμή αυτή περιλαμβάνονταν μόλις 250 χιλιόμετρα ημερησίως. Αυτό σημαίνει ότι για εννιά μέρες έπρεπε να μην ξεπεράσουμε τα 2250 χλμ, αλλά εμείς φτάσαμε τα 4000 χλμ. Σιγά μην κάνουμε πίσω! Πήγαμε Σαλαλά και γυρίσαμε και μόνο η διαδρομή είναι 2000 χιλιόμετρα.
Μετά τις διατυπώσεις έβαλα τον Γιάννη στο τιμόνι και εγώ με το GPS τον οδηγούσα στην κατεύθυνση για την πόλη Σουρ, απόσταση 200 χλμ.
Στην αρχή η διαδρομή έξω από τα περίχωρα της πρωτεύουσας, ήταν καταπληκτική, με βραχώδη μέρη και ψηλά βουνά στο βάθος και σχεδόν κανένα δέντρο. Όμως προχωρούσαμε σχετικά γρήγορα γιατί ο δρόμος ήταν καλός και δεν είχαμε πολύ χρόνο. Εννοώ ότι δεν κάναμε στάση ούτε για φωτογραφία. Θέλαμε να επισκεφτούμε μία τουλάχιστον από τις κοιλάδες, τα Wadi.
Κάναμε μόνο μία στάση για να δούμε ένα συγκεκριμένο μέρος που είδαμε πολλά αυτοκίνητα σταματημένα. Δεν την είχαμε στο πρόγραμμα αλλά με τόσο κόσμο μαζεμένο δεν είχαμε αμφιβολία ότι θα ήταν κάτι καλό. Και πέσαμε διάνα! Από τότε το έχουμε δει αυτό το μέρος αρκετές φορές στην τηλεόραση. Ήταν μία μεγάλη στρογγυλή σκαμμένη σε βάθος αρκετών μέτρων λίμνη, με διάμετρο περίπου 50 μέτρα και πολύς κόσμος στο νερό έκανε μπάνιο και βουτιές. Ήταν ένα όμορφο μέρος και για μας πρωτόγνωρο. Και το όνομα αυτού: Bimmah Sinkhole. Αν πάτε μην το χάσετε, όπως παρ’ ολίγο εμείς.
Προσέξτε το τύπο με το κόκκινο μαγιό που πέφτει:
Και σε ένα δευτερόλεπτο:
Η επόμενη στάση μας ήταν το Wadi Shab. Εκεί θέλαμε να κάνουμε κανονική επίσκεψη γιατί είναι διάσημο και όμορφο. Έπρεπε όμως να έχουμε στη διάθεση μας τουλάχιστον τρεις ώρες και εμείς δεν είχαμε ούτε τις δυο. Έτσι αποφασίσαμε να μην κάνουμε τη διαδρομή, η οποία είχε μία μικρή βαρκάδα και μετά αρκετό περπάτημα και πολύ πιθανόν και μπάνιο στο τέλος. Θα το κάναμε την επόμενη μέρα το πρωί, αφού επιστρέψαμε πίσω γύρω στα 50 χιλιόμετρα. Ευτυχώς η διαδρομή είναι πολύ καλή και ο δρόμος γρήγορος. Μια μικρή βόλτα όμως την κάναμε εκεί καθώς και στο διπλανό χωριό.
Επίσης έχει εκεί κοντά και το Wadi Tiwi, το οποίο και αυτό κάναμε την επομένη μέρα, αφού με λίγη βόλτα που προλάβαμε να κάνουμε είδαμε ότι ήταν πανέμορφο. Έτσι μερικά πράγματα που θέλαμε να κάνουμε αυτή τη μέρα τα είχαμε αφήσει για την επομένη και δεν ξέραμε τι θα γινόταν με τα της επομένης.
Λίγο πριν φτάσουμε στην πόλη που θα μέναμε, τη Sur, σταματήσαμε σε ένα σούπερ μάρκετ να ψωνίσουμε φαγώσιμα και φυσικά και νερό, από το οποίο είχαμε ξεμείνει. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και τα δωμάτια ήταν τεράστια. Όμως σαν ξενοδοχείο δεν λέει και πολλά πράγματα. Για φαγητό με την Ντίνα φάγαμε ένα κοτόπουλο που ψωνίσαμε στο σούπερ μάρκετ. Ήταν ψητό και μπορώ να πω αρκετά νόστιμο, αφού στο δωμάτιο είχε και φούρνο μικροκυμάτων και το ζεστάναμε.
Το ξενοδοχείο εδώ το διαχειρίζονταν Ινδοί, όπως και τα περισσότερα από τα ξενοδοχεία, για να μην πω όλα, που πήγαμε. Οι ντόπιοι είναι σε κυριλέ δουλειές.
Αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε λίγο, μόνο εγώ με τον Γιάννη, περίπου στις 20:30 πήγαμε για μία βόλτα μέχρι τις 10 το βράδυ στην πόλη. Εμένα γενικά μου άρεσε αν και δεν είχαμε πολλά πράγματα να κάνουμε γιατί υπήρχε μία ερημιά. Η θερμοκρασία ήταν πάρα πολύ όμορφη και ο καιρός γλυκός. Με ένα κοντομάνικο ήσουνα μία χαρά και κάναμε έτσι αρκετή βόλτα. Ιδιαίτερα μου άρεσε η βόλτα στα μαγαζιά της πόλης που ήταν πάρα πολύ όμορφα και μικρά και δεν είχαν καμία σχέση με τα καταστήματα του Dubai που κυρίως βρίσκονται σε Mall, αλλά ούτε και με εκείνα τα τελείως φτιαχτά που βρίσκονται σε ορισμένα σουκ. Αργότερα βέβαια είδαμε και καλύτερα.
Σε αυτό το ταξίδι δεν είχαμε jet lag, διότι η διαφορά των ωρών είναι μόλις δύο. Απλά το πρωί που σηκωνόμαστε μας φαίνεται ότι ξυπνάμε πάρα πολύ πρωί και ας έχουμε κοιμηθεί και 7 ώρες ολόκληρες. Η πρώτη μέρα στη χώρα, αν και είδαμε λίγα μας άρεσε και ήμασταν σίγουροι ότι η συνέχεια θα ήταν ακόμα καλύτερη.